ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ'ΛΟΥΚΑ,των 10 λεπρών(Λκ.ιζ΄12-19) Το μέγιστο κακό της αχαριστίας. «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που; Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Τελίδη

πηγή

Το μέγιστο κακό της αχαριστίας.

«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν;

  Οι δε εννέα που;

      Όλοι γνωρίζουμε αυτήν την ιστορία,που θα ακούσουμε από τον ιερέα  αυτήν την Κυριακή,όμως για όσους δεν την γνωρίζουν,μας λέγει ότι ο Κύριος θαυματουργικά καθάρισε από την απεχθή αρρώστια δέκα λεπρούς άνδρες. Από τους δέκα μόνον ένας γύρισε για να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του,και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ο δε Κύριος βλέποντας την αχαριστία των άλλων εννέα λέγει με παράπονο: "Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;Οι άλλοι εννέα που είναι; Ο Θεός τους ευεργέτησε και αυτοί εξαφανίσθηκαν! Η αχαριστία λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο.

       Ο Κύριος όμως αυτό το παράπονο,το απευθύνει και σε όλους εμάς, τους νεοέλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς,ή τουλάχιστον στους περισσοτέρους από μας. Διότι και εμείς στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όταν μας βασανίζουν οι πειρασμοί, οι μεγάλες ελλείψεις, οι βαριές αρρώστιες και μας καταταλαιπωρούν, δεκάδες προβλήματα, οικογενειακά, και δράματα πολλές φορές, και οικονομικά και ηθικά, και ναυάγια μέσα στο σπίτι και στα ανδρόγυνα και χίλια δυο άλλα βάσανα, αμέσως τρέχουμε στις εκκλησίες και προσευχόμαστε τότε, με όλη μας την καρδιά, και κάνουμε τάματα και ανάβουμε λαμπάδες και καντήλια και θυμιατά, και ζητούμε την βοήθεια των ιερέων, τους παρακαλούμε να διαβάσουν τα ονόματα των οικείων μας που έχουν την ανάγκη, να κάνουμε παρακλήσεις αγιασμούς και ευχέλαια, και όλα αυτά για να ελκύσουν το έλεος του Θεού και για να λυθεί ο πειρασμός.Και μόλις ο Θεός δώσει λύση στο πρόβλημά μας, και κάμει το θαύμα του μέσα στη μεγάλη ανακούφιση που αισθανόμαστε παθαίνουμε αμνησία. Ξεχνάμε τον Θεό και τους Αγίους και τις μεγάλες υποσχέσεις που δώσαμε.

       Κακά τα ψέματα, φαίνεται πως άλλος πολύ και άλλος λιγότερο είμαστε αχάριστοι. Η αχαριστία αδελφοί μου είναι μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες στον άνθρωπο, είναι η λέπρα της ψυχής. Σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος δεν υποφέρει τόσο πολύ από τις διάφορες μορφές ασθενειών, όσο υποφέρει από τη μεγαλύτερη αρρώστια της ψυχής, που λέγεται αχαριστία. 

      Αχαριστία σχεδόν από όλους μας προς τον Θεόν, τον φιλόστοργο Πατέρα, τον Δημιουργόν μας και τον Πλάστη μας. Αχαριστία προς τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που πέθανε πάνω στο Σταυρό, για να μας σώσει από τον αιώνιο θάνατο της Κολάσεως, από το διάβολο και την αμαρτία. Αχαριστία ακόμα και προς την Παναγία μας, την οποίαν την ξεχνάμε, όταν εκείνη ικανοποιεί τα αιτήματά μας. Αχαριστία και προς τους Αγίους και προς τους αγγέλους, που μας προστατεύουν από τόσους και τόσους κινδύνους της κάθε ημέρας, και όμως δεν είμαστε ευγνώμονες στην προσευχή μας όταν την κάνουμε κάθε βράδυ...άν την κάνουμε. 

     Είμαστε όμως αχάριστοι και προς τους ανθρώπους, τους συνανθρώπους μας, που μας ευεργετούν με πολλούς τρόπους στις διάφορες ανάγκες μας. Μόλις πετύχουμε αυτό που θέλουμε αμέσως τους ξεχνάμε, τους αποφεύγουμε, άμα τους δούμε αλλάζουμε δρόμο, για να μη βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο και κάνουμε πως δεν τους γνωρίζουμε. 

     Χάσαμε την πίστη μας γι’ αυτό και ξεπέσαμε σε μύρια κακά μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση κατέχει η αχαριστία. Έτσι είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι και τίποτα δεν μας ευχαριστεί. Είμαστε αχάριστοι και εγωιστές, άδικοι και σκληρόκαρδοι, γι’ αυτό και σε ότι μας συμβεί, φταίνε πάντοτε οι άλλοι. Οι άλλοι πάντοτε κάνουν τα λάθη και όχι εμείς, οι άλλοι μας αδικούν, οι άλλοι μας κατατρέχουν, οι άλλοι μας καταπιέζουν και οι άλλοι μόνον θέλουν το κακό μας. Μόνον οι άλλοι έχουν υποχρεώσεις απέναντί μας και όχι εμείς απέναντι αυτών. Πάντοτε οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν, και πάντοτε οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν τις θυσίες μας. Μερικές φορές βέβαια μπορεί να είναι αλήθεια ότι  οι θυσίες μας δεν αναγνωρίζονται, αλλά εκείνο που είναι χειρότερο είναι ότι συνεχώς γκρινιάζουμε, συνεχώς παραπονούμεθα, συνεχώς μεμψιμοιρούμε και συνεχώς κατακρίνουμε. Και το βαρύτερο! Γογγύζουμε κατά του Θεού και κατά των ανθρώπων.

     Παγκόσμιο λοιπόν αυτό το φαινόμενο της ψυχικής λέπρας που λέγεται αχαριστία,ίσως θα έπρεπε να πω  α ν θ ρ ώ π ι ν ο , αφού αδύναμοι στα πάθη μας  μικρύναμε και αδειάσαμε τις καρδιές μας,τις στεγνώσαμε από αγάπη, από ευγνωμοσύνη, από καλοσύνη και έτσι χωρίς συγγνώμη, λέξη άγνωστη πια στο λεξιλόγιο της καρδίας μας, την οποία δεν την αναφέρουμε ποτέ πια, δεν την λέμε στον άνδρα μας, στη γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας, στον συνάνθρωπό μας, στον συνάδελφό μας, στον υπάλληλό μας, χωρίς υπομονή,χωρίς αληθινή μετάνοια, και προπαντός χωρίς φιλότιμο,συνεχίζουμε αυτήν την άσχημη και απαίσια ζωή μας και αναρωτιόμαστε: "γιατί τίποτε δεν μας πηγαίνει καλά;". 

      Η Αγία Γραφή μας λέει στην "Σοφία Σειράχ"το εξής αξιοπρόσεκτο: «Αχαρίστου γαρ ελπίς ως τέχνη χειμέριος». Δηλαδή η ελπίδα του αχαρίστου ανθρώπου, μοιάζει με χειμερινή πάχνη, που λειώνει στις πρώτες αχτίνες του ηλίου. Έτσι και η αχαριστία, ναρκώνει και νεκρώνει την ψυχή, όπως η πάχνη νεκρώνει και την άψυχη κτίση. Και αυτό συμβαίνει από την υπερηφάνειά μας. Και επειδή έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, θεωρούμε, και τον Θεό υποχρεωμένο να μας εξυπηρετεί σε όλες τις ανάγκες μας, και μάλιστα πολλές φορές στις ανάγκες των αδυναμιών μας.

     Σε μια αφήγηση από ένα αγιορείτικο γεροντικό είχα διαβάσει μια ιστορία. Κάποτε ένας παπάς κάποιου χωριού, είδε ένα χωρικό, πού ’χε μπροστά στο σπίτι του, ένα τεράστιο κομμάτι γης, και το σκάλιζε. Τον καλημέρισε και του λέει: «Ωραία μέρα σήμερα για το τσάπισμα που κάνεις» και εκείνος χωρίς καν να ανταποδώσει την καλημέρα του ιερέως,τι νομίζεται ότι του είπε;«ναι, ωραία μέρα αλλά άσχημη για τις πατάτες, διότι η πατάτα θέλει δροσιά». 

Μετά τρείς ημέρες ξαναπερνά ο παππούλης απ’ το ίδιο μέρος, συναντά πάλι τον αγνώμονα γεωργό που πάλι εκεί κάτι έφτιαχνε στη γη του και του λέει:«να που σήμερα ο καιρός είναι δροσερός και κατάλληλος για τις πατάτες»για να πάρει μια εξίσου αρνητική και θυμωμένη απάντηση: «Ναι αλλά είναι άσχημος όμως για το σιτάρι που θέλει βροχή».
Δεν περνάνε λίγες μέρες όπου αλλάζοντας ο καιρός, άρχισε η βροχούλα και περνώντας από εκεί ο άμοιρος ιερέας του λέει πως«να,παιδί μου, έβρεξε τώρα και το σιταράκι σου θα ανθίσει και θα μεγαλώσει».Και τι του λέει ο αχάριστος γεωργός;«Τίποτε δεν πάει καλά παπά, αφού αφήνει ο Θεός και καταστρέφεται το βαμβάκι μου από την βροχή.» 

Κάπως έτσι δεν είμαστε όλοι μας;  

Εγώ όμως εδώ θα σταματήσω και δεν θα σας γράψω τίποτα άλλο, παρά μόνο με μια φράση μου τελευταία θα σας παρακινήσω να αναφωνήσουμε όλοι μαζί...

...«Δόξα σοι ο Θεός»

Αρχιμανδρίτης 

π.Χρυσόστομος Τελίδης

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ «Ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ…»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡ. 20.01.13

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ…»
(Β´ Κορ. δ´ 6-15)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4264, Ἰαν. 2013

.           Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἀνακαλύψει ἕνα μεγάλο μυστικό. Τὴν ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Κοντὰ δηλαδὴ στὸν Θεὸ βρῆκε δύναμη ὑπεράνθρωπη. Αὐτή, γέμιζε τὴν ψυχὴ του μὲ οὐράνιο φῶς καὶ τὸν ἰσχυροποιοῦσε στὶς ποικίλες δυσκολίες.
.           Κι ἀποτελεῖ καὶ σ’ αὐτὸ παράδειγμα γιὰ μᾶς. Μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε πάρα πολλά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὰ «πάντα ἴσχυε» μὲ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου. Νὰ μερικὰ χαρακτηριστικά.

*   *   *

Α) Ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς

.           Πόσο ὄμορφα νιώθουμε, ὅταν φεύγει τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας καὶ ἔρχεται τὸ φῶς τῆς ἡμέρας! Ὅλα τότε κινοῦνται, ζωντανεύουν. Ἡ φύση ζωηρεύει. Οἱ ἄνθρωποι χαίρονται τὴν πλάση, ἐργάζονται, δημιουργοῦν. Τὸ ἴδιο ἢ καὶ περισσότερο καὶ ἡ ψυχή, ὅταν ἀνατέλλει μέσα της τὸ φῶς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἀπόστολος τὸ τονίζει ἰδιαίτερα σήμερα: «Ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν».
.           Ὁ Θεὸς ὅταν δημιούργησε τὸν κόσμο μὲ τὸν παντοδύναμο λόγο Του, μέσα ἀπὸ τὸ χάος καὶ τὸ σκοτάδι, ἔλαμψε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Καὶ ἄρχισε νὰ σφύζει ἡ ζωὴ καὶ ἡ κίνηση πάνω στὸν πλανήτη.

 Β) Τὸ πνευματικὸ σκοτάδι

.           Ὁ Θεὸς ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ ἐργάζεται, στὸν κόσμο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ βρίσκεται στήν ἄγνοια, μέσα στὸ πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ σκοτάδι. Ἐκεῖ φέρνει τὸ γλυκὸ καὶ λαμπερὸ φῶς τῆς χάριτός Του. Στὸ χάος καὶ στὴν σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ μέσα στὶς ψυχές, ρίχνει τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Στὶς καρδιὲς ποὺ φωλιάζουν τὰ ἑρπετὰ τῶν παθῶν, στέλνει πλούσιο τὸ φῶς Του καὶ τὰ φυγαδεύει. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἦσαν κάποτε σκότος, εἶναι τώρα «φῶς ἐν Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε´, 8). Αὐτοὶ ποὺ ἦσαν «πεπληρωμένοι πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὶ φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας» (Ρωμ. α´, 29), τώρα εἶναι «συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες» (Α´ Πέτρ. γ´, 8). Δὲν κάνουν πιὰ τὰ ἔργα τοῦ σκότους. Ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ φωτός. Τὰ καλά, τὰ εὐάρεστα στὸν Θεὸ καὶ ὠφέλιμα στοὺς ἀνθρώπους. Ξύπνησαν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας καὶ τώρα δραστηριοποιοῦνται στὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς. Προΐστανται σὲ ἔργα φιλανθρωπίας, γιὰ νὰ τονώσουν, νὰ ἐνισχύσουν, νὰ παρηγορήσουν, νὰ συμπονέσουν, νὰ συμπαρασταθοῦν.

 Γ) Ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωὴ

.           Ἀπερίγραπτες οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες, οἱ διωγμοί, ποὺ δοκίμασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Κι ὅμως ὅλα αὐτὰ δὲν τοὺς στενοχωροῦσαν, δὲν τοὺς λύγιζαν. Τὰ ἀντιμετώπιζαν μὲ θάρρος καὶ χαρά, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀναφέρει στὴν συνέχεια ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν: «Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι…». Φτάνουμε σὲ ἀδιέξοδο, χωρὶς νὰ ἀπελπιζόμαστε, συνεχίζει. Καταδιωκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἐγκαταλειπόμαστε ὅμως ἀπὸ τὸν Θεό. Φαίνεται πὼς μᾶς νικοῦν κάποτε οἱ ἐχθροί μας, ποτὲ ὅμως δὲν χανόμαστε. Κάθε μέρα κινδυνεύουμε νὰ πεθάνουμε. Καὶ ὅμως ζοῦμε. Κι αὐτὰ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τὴν «ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ». Αὐτὴ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς κάνει δυνατοὺς νὰ ὑπερνικοῦν τὰ ἐμπόδια, νὰ ἀνατρέπουν τὶς δυσκολίες. Αὐτή, νικάει ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο.

*   *   *

.          Αὐτὸ ἔκανε καὶ ὁ ἅγιος Εὐθύμιος ποὺ τὸν γιορτάζουμε σήμερα. Ὀνομάστηκε μέγας, γιατί τὰ ἔργα του ἦταν ἀληθινὰ μεγάλα. Ὀργάνωσε ὑποδειγματικὰ καὶ ἀνέδειξε πνευματικὰ κέντρα τὰ μοναστήρια στήν Ἀρμενία καὶ στήν Παλαιστίνη. Συστηματοποίησε τὴν χριστιανικὴ ἱεραποστολὴ ἀνάμεσα στοὺς ἀραβικοὺς πληθυσμοὺς καὶ συνετέλεσε νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας πολυάριθμοι αἱρετικοί. Γεμάτη πνευματικὴ καρποφορία καὶ ἀξιοθαύμαστη δραστηριότητα ἡ ζωή του, ἀπὸ τότε ποὺ ἔλαμψε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 12, 12-59 ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

                   Εν ολίγοις

          Ο άνθρωπος ως γνωστόν είναι κοινωνικό ον και η κοινωνικότητα αυτή αποτελεί βασικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης. Είναι τρομερό να φαντασθεί κανείς τον εαυτό του αποκομμένο από τους άλλους και χωρίς να έχει καμία δυνατότητα επικοινωνίας μαζί τους.

          Μία τέτοια εικόνα μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο. Δέκα λεπροί άνθρωποι αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο της εποχής τους περιμένουν να θεραπευθούν από τον Χριστό. Πολλές φορές ακόμη κι ένα σώμα, ένα κορμί που φθείρεται από κάποια αρρώστια, μπορεί να εισπράξει την καταφρόνηση, γιατί η ασθένεια για τα δεδομένα της εποχής του Χριστού θεωρούνταν τιμωρία για τις αμαρτίες που είχε κάνει.

          Από το άλλο μέρος ο Ιησούς δέχεται την αναγνώριση και τις ευχαριστίες όχι από εκείνους που θεωρούμε δικούς μας –ξενοφοβική ορολογία-αλλά από ένα αλλοεθνή, από ένα ξένο.

          Αυτές οι δύο εικόνες σχετίζονται με τη θέση μας μέσα στην κοινωνία, αλλά και με τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους.

     Ο Χριστός όπως μας διηγείται το ευαγγέλιο πλησίασε τους λεπρούς ξεπερνώντας  τις όποιες προκαταλήψεις και ρατσιστικές αντιλήψεις της εποχής Του, προσφέροντας απεριόριστα την αγάπη Του. Διότι η αγάπη του Χριστού δεν έχει περιορισμούς, ούτε προορίζεται για λίγους, τους εκλεκτούς. Μπορεί να φθάσει ακόμη και σ’ αυτούς που οι «καθώς πρέπει» άνθρωποι θεωρούν μολυσμένους και αμαρτωλούς. Κοντολογίς δεν γνωρίζει κοινωνικά, πολιτικά εθνικά ή θρησκευτικά όρια.

          Χριστός με την Ανάστασή Του ελευθερώνει τον άνθρωπο από το φόβο και το άγχος του θανάτου. Έτσι με τον τρόπο αυτό καταργεί τη ρίζα του εγωκεντρισμού και δίνει τη δυνατότατα ν’ αναπτυχθεί η ανιδιοτελής χριστιανική αγάπη που οδηγεί στην ενότητα και την κοινωνία. Αυτό όμως απαιτεί κατάργηση του εγωισμού και διεύρυνση της καρδιάς για να μπορεί να χωρέσει και τους άλλους. Αυτό εξ άλλου σημαίνει και συγχώρηση.

          Η έννοια του πλησίον δεν περιορίζεται στον συγγενή, τον ομόθρησκο και ομοεθνή, γιατί η χριστιανική αγάπη δεν προσδιορίζεται από εξωτερικά στοιχεία, αλλά δημιουργείται με τη θυσιαστική προσφορά. Η έννοια του πλησίον δεν δίνεται, αλλά γίνεται. Έτσι πλησίον μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος ακόμη και ο εχθρός μας. Και εχθρός να είναι κάθε άνθρωπος ακόμη και ο τοπικά πλησίον μας .

          Ο πιστός χριστιανός δεν αγαπά τον πλησίον του επειδή τον αισθάνεται  κοινωνικά ως όμοιο του, αλλά επειδή είναι ενωμένος μαζί του, με την κοινή  ανθρώπινη φύση, είναι ομοούσιος με αυτόν. Οι άνθρωποι βρίσκουμε την αληθινή μας ενότητα εν Χριστώ και καλούμαστε να ζήσουμε ως ομοούσιοι, δηλ. να βλέπουμε και ν’ αγαπάμε τους άλλους, όπως τον ίδιο τον εαυτό μας.

          Όταν ο άνθρωπος περιορίζεται στον εαυτό του εμποδίζει την ανάπτυξη  μιας υγιούς κοινωνικότητας και θρησκευτικότητας. Δυστυχώς ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν κοινωνικά προβλήματα. Μπορεί να θεωρείται ο φόβος για το άγνωστο δικαιολογημένος, είναι όμως αφύσικο η αγάπη να μην ξεπερνά το φόβο απέναντι στον ξένο. Γιατί αλήθεια να θεωρούμε ξένους όσους δεν εξαίρουμε; Δεν είμαστε όλοι αδελφοί εν Χριστώ; Η βιολογία μας λέγει, ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από φυλή και φύλο ταυτίζονται γενετικά κατά 99^%. Οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων περιορίζονται στο ελάχιστο. Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι η αδυναμία του ανθρώπου ν’ αγαπήσει τον συνάνθρωπο και να καλλιεργήσει κοινωνία μαζί του έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη φύση του.

          Η στάση του αλλογενή λεπρού τον οποίο θεράπευσε ο Χριστός μας προκαλεί εντύπωση. Βέβαια αποτελεί δείγμα σωστής συμπεριφοράς. Ένας «ξένος» έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν όλοι. Κι όμως οι άλλοι εννέα θεραπευθέντες λησμόνησαν να ευχαριστήσουν τον Κύριο για τη θεραπεία τους. Έτσι η αυτοπεποίθηση δεν αφήνει περιθώρια για να εκφράσει κανείς την ευγνωμοσύνη του προς τον ευεργέτη του, τον Θεό. Τα ανθρώπινα χείλη δύσκολα κινούνται για να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ σε ώρα ανάγκης απευθύνουμε εναγώνιες κραυγές και επικλήσεις για βοήθεια και συνδρομή.

          Πολλά πράγματα τα θεωρούμε ως αυτονόητα μέσα στη ζωή μας. Όμως αυτό δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει και χρειαζόμαστε κάποιον να μας το υπενθυμίσει, έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ένας «ξένος».

         

          Αρχ. Γ. Χ.

πηγή

ΜΑΛΑΚΩΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΦΕΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη βάρκα με πανιά. Τα πανιά είμαι ευαίσθητα στον αέρα και τα χρησιμοποιούν για να κινήσουν τη βάρκα, ακριβώς γιατί είναι ευαίσθητα και παρασύρονται εύκολα.
Αν αντί για πανιά, εσείς βάλετε μια γερή σανίδα, δεν θα κάνετε τίποτα ή η βάρκα δεν πρόκειται να κουνηθεί. Είναι το λεπτό και ευαίσθητο πανί που δέχεται τον αέρα και κινεί την βάρκα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με ένα σιδερένιο και ένα χειρουργικό γάντι. Πόσο γερό και δυνατό είναι το σιδερένιο γάντι! Και πόσο λεπτό και μαλακό είναι ένα χειρουργικό. Σε επιδέξια χέρια, όμως, μπορεί να κάνει θαύματα, ακριβώς επειδή είναι τόσο λεπτό και ευαίσθητο!

Έτσι, λοιπόν, εκείνο που ο Θεός προσπαθεί να μας διδάξει είναι να αντικαταστήσουμε την υποτυπώδη ή ελάχιστη δύναμη που νομίζουμε ότι έχουμε (και μας δημιουγεί πνευματική σύγχυση) με την πλήρη παράδοση, το να αφεθούμε δηλαδή στα χέρια του Θεού...

Από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom. 
πηγή

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἄναψαν τὸ Φῶς στὴν καρδιά τους καὶ τὸ κράτησαν ἄσβηστο...

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ὑποδέχτηκαν τὸν Χριστό, τὸ Φῶς ποὺ ἦρθε στὸ 

σκοτάδι τους, γιατὶ αὐτοὶ ἔγιναν Παιδιὰ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Μέρας.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι γεύονται τὸν Ἄρρητο μὲ τὸ στόμα τοῦ νοῦ τους 

κάθε στιγμή, γιατὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴ Μέρα, ἐκεῖ θὰ βαδίσουν 

μὲ Ὀμορφιά, ὁ βίος τους δὲν θὰ χάσει ποτὲ τὴ Χαρά.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ζοῦν στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιάκοπα, 

γιατὶ αὐτοὶ τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες χωρὶς τέλος θὰ εἶναι 

ἀδελφοὶ καὶ συγκληρονόμοι Του.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἄναψαν τὸ Φῶς στὴν καρδιά τους καὶ 

τὸ κράτησαν ἄσβηστο, χαρούμενοι αὐτοὶ στὴν ἔξοδο τοῦ βίου, 

τὸν Νυμφίο θὰ συναντήσουν, μαζί Του θὰ μποῦν 

στὸν Νυμφῶνα κρατώντας Λαμπάδες.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι γιὰ τίποτε ἀπ’ αὐτὰ δὲν διστάζουν ἢ δὲν 

νομίζουν πὼς εἶναι λάθος, γιατὶ αὐτοί, κι ἂν τίποτε ἀπ’ αὐτὰ

 δὲν ἔχουν, ποὺ δὲν τὸ εὔχομαι, εἶναι ὅμως βέβαιο, θὰ τρέξουν

 ὁπωσδήποτε νὰ τὸ ἀποκτήσουν.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι λαμπρύνονται μὲ τὸ θεῖο Φῶς, τὴν ἀσθένειά 

τους βλέπουν, τὴν ἀσχήμια τῆς στολῆς τῆς ψυχῆς τους καταλαβαίνουν,

γιατὶ αὐτοὶ συνέχεια θὰ κλάψουν, μὲ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων 

τους θὰ καθαρίσουν τέλεια.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἔχουν συνέχεια τὸ νοερὸ μάτι ἀνοιγμένο, 

μὲ κάθε προσευχή τους βλέπουν καλὰ τὸ Φῶς, καὶ στόμα μὲ στόμα 

μιλοῦν μαζί Του, γιατὶ αὐτοί, τῶν ἀγγέλων ἰσότιμοι, ἤ, τολμηρὸ ἴσως

 νὰ εἰπωθεῖ, πάνω ἔχουν φτάσει ἀπ’ τοὺς ἄγγελους, καὶ τὸ ἴδιο θὰ εἶναι

 στὴν ἄλλη ζωή. Γιατὶ οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν, ἐνῶ αὐτοὶ συνομιλοῦν. 

Κι ἂν τέτοιοι ἔγιναν καὶ συνεχῶς γίνονται, ἤδη τώρα, στὸν βίο αὐτό,

 ὅταν ἡ φθορὰ τῆς σάρκας τοὺς πιέζει, ποιοί θὰ γίνουν μετὰ τὴν Ἀνάσταση; 

Πῶς θὰ εἶναι ὅταν πάρουν τὸ πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτο σῶμα; Πάντως ἴσοι,

 ὄχι μόνο μὲ τοὺς Ἄγγελους, ἀλλὰ μὲ τὸν Κύριο τῶν Ἀγγέλων, 

ὅπως ἔχει γραφεῖ: «γνωρίζουμε», λέει ὁ Ἰωάννης, «πὼς ὅταν 

μᾶς φανερωθεῖ θὰ εἴμαστε ὅπως Ἐκεῖνος».

ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ὅποιος εἶδε τὸ Φῶς τοῦ κόσμου μέσα του νὰ ἔχει πάρει

 Μορφή, γιατὶ αὐτός, σὰν ἔμβρυο ἔχοντας τὸν Χριστό, Μητέρα Του 

θὰ θεωρηθεῖ, ὅπως ὁ ἴδιος Ἐκεῖνος ὁ ἀψευδὴς τὸ εἶπε, «Μητέρα μου, 

ἀδελφοὶ καὶ φίλοι αὐτοί εἶναι».

Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι θείων ερώτων, μετάφρ. Γ. Βαλσάμης

Αποδελτίωση: Έλλοπος  πηγή

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο π. Ιακώβ Μάγιερς, ο Καλός Σαμαρείτης της Ατλάντα - Φωτογραφικό υλικό.

πηγή

Της Καθηγουμένης Μόνικας Μοναχής της Ιεράς Μονής Αγίου Νεκταρίου και Αγίου ΦανουρίουΤρικόρφου Φωκίδος

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Ο π. ΙΑΚΩΒ ΜΑΓΙΕΡΣ ΤΗΝ 16Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013

Μέ συντριβή για τόν προσωρινό ἀποχωρισμό μας, ἀλλά καί βεβαιότητα γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του, πληροφορηθήκαμε τήν ἀποχώρηση ἀπό τήν ματαία αὐτή ζωή τοῦ πατρός Ἰακώβ Μάγιερς, ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, στήν Ἀτλάντα Ἀμερικῆς. 

Γιά ἐμᾶς πού τόν γνωρίζαμε γιά περισσότερο ἀπό μία δεκαετία, στάθηκε ἀδελφός, φίλος πιστός καί ἐγκάρδιος καί κυρίως μεγάλος μας εὐεργέτης, ἀφοῦ εἶναι αὐτός πού μᾶς ἐδώρισε τό ζωστικό (ἀντερί) τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, μέ τήν εὐχή ὁ Ἅγιος Ἰωάννης νά γίνει ὁ ἀγαπητός ἅγιος καί τῶν Ἑλλήνων πού θά εὐεργετοῦνται ἀπό τίς μεσιτεῖες του καί τά θαύματά του. Πραγματικά ἀπό τότε πού ἔφτασε τό ἁγιασμένο μοναχικό ἔνδυμα στό Μοναστήρι μας, πού φοροῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἔχει βοηθήσει καί θεραπεύσει ἀμέτρητες φορές ὅσους ἔρχονται μέ πίστη καί σταυρώνονται καί ζητοῦν τίς μεσιτεῖες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη. 

Ἔτσι λοιπόν κι ἐμεῖς, καθώς μάθαμε τήν πρόωρη ἐκδημία του πρός Κύριον τόν ὁποῖον τόσον ἡγάπησε καί τόσο πιστά ὑπηρέτησε, θέλουμε νά μοιραστοῦμε μαζί σας τήν εἴδηση τῆς ἐκ τῶν προσκαίρων ἀναχωρήσεώς του, μαζί μέ λίγα λόγια γιά τό μεγάλο του ἔργο.

Ἔφυγε ἀπό αὐτήν τήν ζωή ἕνας ἄνθρωπος πού ἀγάπησε καί ὑπηρέτησε τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπό του περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο, ἀκόμη καί ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.Ἕνας φιλότιμος ἐργάτης στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου πού πορεύθηκε στήν ζωή του σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας, τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τήν ὁποία ἔζησε στήν πράξη.

Ὁ π. Ἰακώβ Μάγιερς ἦταν ὁ ἱδρυτής τῆς πρώτης ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στήν Ἀμερική πού φέρει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς. Ἀγάπησε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόσο πολύ καί τόν τίμησε ἐπάξια ἀκολουθώντας τά χνάρια του. 

Ἔγινε πατέρας καί ὁδηγός κάθε μιᾶς ψυχῆς τῶν ἐνοριτῶν του. Καθημερινά, ἀκούραστος στήν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ μας, τελοῦσε ἀπό τίς 5 τά ξημερώματα ὅλες τίς καθιερωμένες ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία καί ὅλη τήν ὑπόλοιπη ἡμέρα ἔτρεχε νά διακονήσει ὡς ἀληθινός λειτουργός τοῦ Χριστοῦ τά πνευματικά του παιδιά, νά ἐξομολογήσει,νά νουθετήσει, νά ἐπιτελέσει πάμπολλες βαπτίσεις ἀνθρώπων πού ὁ ἴδιος ὁδήγησε στήν Ὀρθοδοξία.

Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔγινε κύριο μέλημά του ἦταν ἡ στοργική καί πατρική μέριμνά του σέ κάθε πονεμένο καί φτωχό πού διέσχιζε τό κατώφλι τῆς ἐνορίας. 

Ἡ ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη εἶχε γίνει τό σπίτι τῶν φτωχῶν, τῶν πεινασμένων καί τῶν ἀστέγων πού ἔβρισκαν καθημερινά στοργή, φαγητό, ἀγάπη, παρηγοριά, βοήθεια, καί μιά φιλική ἀγκαλιά πάντοτε ἀνοιχτή πρός ὅλους, στό πρόσωπο τοῦ πατρός Ἰακώβ. Ἀγάπησε ἰδιαίτερα αὐτές τίς βασανισμένες ψυχές καί ἔγινε γι᾽ αὐτούς ὁ δικός τους ἄνθρωπος.Συνέτρωγε καθημερινά μαζί τους καί ὀργάνωσε ἑκατοντάδες πιστούς ὡς ἐθελοντές κοντά του σ᾽ ἕναν ἀδιάκοπο ἀγώνα συλλογῆς ἐνδυμάτων, εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης, ἀλλά καί διαμόρφωσε τούς χώρους τῆς ἐνορίας ὡς καταφύγιο, ὡς ζεστή φωλιά γιά ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. 

Σήμερα εἴμεθα βέβαιες ὅτι κάθε ψυχούλα πού τόν γνώρισε καί εὐεργετήθηκε ἀπό αὐτόν θά ἔχει βρεῖ μιά μικρή γωνίτσα γιά νά κλάψει τόν πατέρα, τόν φίλο, τόν ἀδελφό πού ἔχασε καθώς ἐκεῖνος ταξιδεύει χαρούμενος γιά νά ζήσει γιά πάντα κοντά σ᾽ Αὐτόν πού ἀγάπησε καί τόσο πιστά ὑπηρέτησε στό πρόσωπο τοῦ κάθε πλησίον, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη. Ὁ καλός Σαμαρείτης τῆς Ἀτλάντα,ἔφυγε κοντά στούς Ἁγίους του πού τόσο ἀγάπησε καί πού εἶχε καθημερινά συντροφιά του μέ τά ἱερά λείψανα πού θησαυρίζονται στό ἱερό βῆμα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.Πρῶτος ἀπ᾽ ὅλους ἀφοῦ πρῶτος ἦταν καί μέσα στήν καρδιά του, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς θά τόν προϋπαντήσει τώρα καί θά τόν βάλει δίπλα του ἀφοῦ τόσο πολύ τόν μιμήθηκε καί βάδισε κατά τό παράδειγμά του.

Τό ἔργο του γιά τό ὁποῖο θά γράψουμε ἐκτενέστερα καί στό περιοδικό μας «Μοναχική Ἔκφραση»εἶναι πολύ μεγάλο γι᾽ αὐτό καί ἡ εἴδηση τῆς ἐκδημίας του ἔχει φέρει πένθος στόν ὀρθόδοξο κόσμο τῆς Ἀμερικῆς ἀλλά καί σέ ὅλους μας, ἀφοῦ τόσο μεγάλη ἀνάγκη ἔχουμε ἀπό μεγάλους ἄνδρες, ποιμένες στό ὕψος τοῦ πατρός Ἰακώβ.

Ὅσοι Ἕλληνες βρίσκεσθε στήν Ἀτλάντα, ἀλλά καί ὅσοι ἔχετε τήν δυνατότητα ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Ἀμερικῆς νά παρευρεθεῖτε στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ πατρός Ἰακώβ πραγματικά θά ξεπροβοδίσετε πρός Κύριον στήν αἰώνια κατοικία του ἕναν ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας, ἕναν πραγματικό ποιμένα τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Κυρίου μας πού ἐργάσθηκε ἀόκνως μέχρι τήν τελευταία του πνοή γιά κάθε μία ψυχή πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Ἰησοῦς μας. 

Ἀπό τήν ὥρα πού μάθαμε γιά τήν ἐκδημία του μνημονεύουμε τόν πατέρα Ἰακώβ στίς θεῖες Λειτουργίες καί σύσσωμη ἡ Ἀδελφότητά μας, καθημερινά στό παρεκκλήσιο τῆς Μονῆς μας, πού φυλάσσονται τά ἱερά κειμήλια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, διαβάζουμε τό ψαλτήρι καί οἱ ἀδελφές συνοδεύουν τήν ἀνάγνωση μέ κομβοσχοίνι γιά τήν ψυχή του, ὡσάν νά βρίσκεται παρόν τό ἱερό σκήνωμά του, τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του καί ἄς μεσιτεύει γιά ὅλους μας ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας νά παρηγορήσει τά μέλη τῆς οἰκογενείας του, τήν πρεσβυτέρα του Ρεββέκα Μάγιερς, ἀκούραστη συνοδοιπόρο καί συνεργάτιδα στό φιλανθρωπικό ἔργο του καθώς καί τά κατά σάρκα παιδιά του, ἀλλά καί τίς χιλιάδες πονεμένες ψυχές πού ὀρφάνεψαν ἀπό τόν πνευματικό τους πατέρα, τόν φίλο, τόν συμπαραστάτη, τόν δικό τους ἄνθρωπο. 

Καί γιά μᾶς ἐδῶ εἶναι ὁ δικός μας ἄνθρωπος καί πάντα θά εἶναι ὁ ἀγαπημένος μας παπούλης καί ἄς μήν τόν συναντήσαμε ποτέ ἀπό κοντά, ὅμως τόν γνώρισε ἡ ψυχή μας, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἑνώνει τά παιδιά Του μέ μιά ἀγάπη πού δέν γνωρίζει σύνορα, ἀποστάσεις καί χρόνο.

Θά συμφωνήσουμε μέ κάποιον πού συντετριμμένος ἔγραψε γιά τόν πατέρα Ἰακώβ ὅτι «ὁ κόσμος μας εἶναι πολύ μικρός κι ἐκεῖνος ἦταν πολύ μεγάλος...»               

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ"

"Η ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ"

                                                                                                                                                                                                                       ..

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΚΥΛΟΥΣΑΝ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ, ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΙ ...

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΘΑΡΡΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΤΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ  ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑΖΕ ΑΝ ΕΞΩ ΗΤΑΝ ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ, 

ΑΝ ΕΒΡΕΧΕ, Η ΕΙΧΕ ΛΙΑΚΑΔΑ ...

ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ 'ΓΛΥΚΑΙΝΑΝ' ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟ ΗΞΕΡΕ ...

ΟΤΑΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΠΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ, ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΠΟΛΥΘΥΜΟΤΑΝ ...

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΝ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ  ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ, ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ...

Η ΕΛΕΝΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ ΤΗΣ, ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟ, ΜΙΑ ΠΟΥ ΣΑΝ ΜΑΝΑ 2 ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΟ, ΚΙΝΗΣΕ ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΟΧΙ ΥΓΕΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΖΩΗΣ ΠΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΓΙ ΑΥΤΟ ...

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΝΗ , ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑΝ ΘΕΟΣΤΑΛΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΝΙΣΧΥΕ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ...

ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΤΗΣ ΚΟΡΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ...

ΖΟΥΣΕ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ... 

ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΛΕΚΤΙΚΕΣ ...

ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΑΝ ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟ ΒΟΗΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ...

Η ΕΛΕΝΗ ΚΥΡΙΩΣ, ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΟΥΣΕ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ Ο ΛΙΓΟΣΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΡΓΗ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ...

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΜΩΣ ΟΣΟ ΕΡΓΑΖΟΤΑΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΟΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΜΕΝΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ...

ΟΤΑΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΡΙΧΝΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΥΧΝΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΚΑΤΙ Η ΜΙΚΡΗ ...

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΕΞΩ ΑΚΟΥΕΙ ΓΕΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΡΑΞΕΝΕΥΤΗΚΕ ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΗΣΕ ΑΠΟ ΕΞΩ ΝΑ ΚΡΥΦΑΚΟΥΣΕΙ ...

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΗ, ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΝΤΟΝΟ, Η ΧΑΡΑ ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ...

ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΠΗΚΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ...

ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΜΕΝΗ ΤΟ ΡΩΤΑΕΙ:

''ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΓΕΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥ; ''

''ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΝΩΛΗ'' ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ...

''ΠΑΙΖΑΜΕ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΕΣ ΜΕΣΑ ΕΦΥΓΕ...'', ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ...

''ΚΑΛΑ ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΧΟΛΑΣΩ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΖΙ...'', ΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ...

ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ ΓΙΑΤΡΟ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΥΓΕΙΑ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΟΤΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΝΟΣ ΟΙΚΕΙΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΚΕΝΟ ...

Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ...

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΕΝΩ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ, ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΞΑΦΝΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ  ...

ΜΕ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΙΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ...

ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ''ΦΥΓΗΣ'' ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΞΕΨΥΧΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΗ ΖΗΤΟΥΣΕ ...

Η ΕΛΕΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, ΕΝΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ  ...

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΛΥΠΟΙ ...

Η ΕΛΕΝΗ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ  ΤΗΣ ΧΑΪΔΕΥΕΙ ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΑΚΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ...

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΛΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ...

ΔΕΙΧΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΑΚΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΕΛΛΙΖΕΙ ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΑ: 

''ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΩΡΑ, ΘΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ ΠΟΛΥ'' ...

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΦΗΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΝΟΗ, ΕΝΩ ΟΙ ΠΑΡΕΥΒΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ ΞΕΣΠΟΥΝ ΣΕ ΛΥΓΜΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΚΤΟ ...

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑΝ ΣΚΙΑΣΕ ΤΗΝ ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΧΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΥΤΕ ΧΑΡΑ, 

 ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ ...

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΕΡΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ... 

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΣΤΑΥΡΟΚΟΠΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ...

ΕΙΧΑΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ

ΝΙΩΣΟΥΝ ΕΤΣΙ ... 

Ο ΘΕΟΣ ΝΟΜΙΖΑΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΣΕ ...

ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΟΤΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΗΤΑΝ Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ, 

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΔΟΠΟΙΟΥΣΕ ΟΤΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΑΓΟΡΙ, 

Ο ΝΙΚΟΣ, ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ''ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ'' ...

ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΤΟ ΕΜΑΘΑΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΩΡΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ !!!

ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΤΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΘΩΑ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ, ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΥΤΗ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ ΑΛΛΑ ΒΑΣΑΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΑΓΩΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΕΣΤΑΣΙΑ, ΙΣΩΣ, ΙΣΩΣ, ΙΣΩΣ ...

Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ, ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΖΗΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ !!!

"Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΕΓΟΣ"

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ  

"ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ"

                                                                                                                                                                                                                       ..

Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΣΕ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΡΓΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ MOY ΛΙΓΑ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ...

ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΓΕΜΙΣΕ ΕΝΟΧΕΣ...

ΕΓΩ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΝΕΡΟ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΣ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΝΑΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΜΕΝΟΣ ΨΥΧΙΚΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΟΧΙ ΤΗΝ ΤΥΡΟΠΙΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ...

ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΑ ΜΑΖΙ ΤΟ ΝΕΡΟ...

ΤΗΝ ΠΗΡΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΦΑΓΕ...

''ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ; ''

''ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ'' , ΤΟΥ ΛΕΩ, ΑΛΛΑ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΖΩ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ, ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΜΑΡΚΑ...

ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ  ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΜΑΙ ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΔΩΣΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!!!

''ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΕΝΩ Η ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΓΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...''

ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΑ ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ...

''ΔΕΝ ΜΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΡΕ ΦΙΛΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ, ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΕΔΩ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΜΕ, ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΗΘΗΣΩ...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΛΙΩΝΩ...

ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΑΒΟΗΘΗΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΠΕΤΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΖΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΣΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚΑΙ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΩ...

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΑΡΕΑ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΟ...

ΟΠΟΤΕ ΤΟΝ ΦΩΝΑΞΩ ΤΡΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙ...

ΑΝ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΚΡΟΑΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΙΣ ΠΟΤΕ...

Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ...''  

   ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΑΛΛΟΥ...

ΚΑΘΗΣΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ, ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΖΕΣΤΑ, ΠΑΡΑ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΟΜΠΑ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ...

ΤΩΡΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...

''ΔΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΜΠΑ, ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΜΑΙ''

ΧΛΩΜΙΑΣΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

''Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ...

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΦΟΝΟ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΙΕΙΚΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΑΙΩΝΙΑ...

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΕΠΙΕΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ; 

ΑΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ, ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙΣ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...

ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ...

ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...''

ΘΕΛΩ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, ΤΟΥ ΖΗΤΑΩ...

''ΑΝ ΕΓΩ ΦΑΩ ΤΗΝ ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ, ΕΣΥ ΘΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙΣ; 

ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ...''

ΚΑΘΩΣ ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:

''ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΞΕΡΗ, ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ...

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ...''

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΟΤΙ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ ΤΣΙΓΑΡΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΘΑ ΔΕΧΟΜΟΥΝ ΣΑΝ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΣΤΕΓΟΥ, ΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΑΝΗΣΥΧΙΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΤΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΠΑΛΥΝΕΙ...''

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΚΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ, ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ ΣΕ ΣΟΦΟ, ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΦΙΛΟ, ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ !!!

+++

πηγή