«Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών»...ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο, ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτός είναι η φύση της γυναίκας, που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης (δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς) και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητάς της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται, αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.

Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους, πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη. Ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο μέγιστος ιεράρχης, προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.

Αυτό, δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα, που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα και τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι πρόγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.

Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του άνθρωπου, ο διάβολος, προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς, όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γέν. 6,3). Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.

Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις-, θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε σαν φίλος και πάντοτε σαν άνδρας της. Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου, που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία, σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του, αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη, εφ’ όσον «έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν». Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλι­σθεί με το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος, απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα. Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του.

Στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1). Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή, να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του, γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.

Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού, που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλων, για τις δύσκολες ώρες είναι: «Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας». Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει.

Υπενθυμίζουμε στους άνδρες το «συνοικούντες κατά γνώσιν, ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω» (Α’ Πέτ. 3,7). Αυτό σημαίνει ότι η παρεκτροπή της συζύγου θεραπεύεται με την αγάπη και την τρυφερότητα, παρά με την επίπληξη και το θυμό. Μην κάνεις παρατήρηση στη σύζυγό σου, σε περίπτωση λάθους, ειδικά την ώρα του πειρασμού και της αιχμής. Εφάρμοσε το λόγο του Δαβίδ: «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού» (Ψαλμ. 37,13). Σε άλλη ώρα, όταν είστε μόνοι σας, μακριά από τα παιδιά, εάν υπάρχουν, πάρε με τρυφερότητα τη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου και πες της. «Αγάπη μου, δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ; Εγώ θέλω να είσαι μια αξιοπρεπής κυρία. Αυτό που έκανες δεν σε τιμά». Τότε μόνο δέχεται το σφάλμα και ζητά συνειδητά συγγνώμη. Αυτά είναι γεννήματα της πείρας. Εάν την ώρα του λάθους ή της ζημιάς, την ελέγξεις, θα πεισμώσει, θα ανταπαντήσει, θα μουτρώσει, θα επικαλε­σθεί προφάσεις και θα πει ψέματα! Η σύνεση προλαμβάνει, εάν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο της αγάπης.

Από τη μικρή ερευνά μας, από όσα ακούσαμε και είδαμε, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι την περισσότερη ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στους γάμους έχουν οι άνδρες, γιατί δεν δείχνουν αγάπη στις συζύγους τους. Αγαπούν, δυστυχώς τις γυναίκες, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Τότε φυτρώνει η ζήλεια και η υποψία -με τα γνωστά αποτελέσματα-, ιδίως όταν και οι γύρω διατείνονται ότι μάλλον κάτι συμβαίνει!

Το γραφικό «άφετε και αφεθήσεται» και το «ανεχόμενοι αλλήλων εν σπλάχνοις Ιησού Χρίστου» πρέπει να επικρατεί απαραιτήτως για να υπάρχει ομαλότητα στην οικογένεια. Πολλά λάθη και σκληρότητα έχουν οι άνδρες. Συνήθως πλεονάζει η απροσεξία και η υποχώρηση στα θέματα ηθικής, που στους καιρούς μας πέρασε τα όρια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στη γυναίκα, τότε ο πέλεκυς της παιδείας και εκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη, γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγός του, αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σιγά-σιγά θα εκλείψουν, ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.

Ο νόμος της επιρροής

Υπάρχει και άλλος λόγος σοβαρότερος, που απορρέει από την έμπρακτη συζυγική αγάπη και ενότητα, σύμφωνα με το νόμο της επιρροής. Αν οι πιστοί σύζυγοι εφαρμόζουν το νόμο της αγάπης μεταξύ τους, τότε η υπερφυσική ενέργεια της αγάπης, που είναι θεία και ζωοποιός, επιδρά οργανικά από τη σύλληψη, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στη διάπλαση του ακέραιου και σωστού χαρακτήρα του παιδιού. Έτσι, πρακτικά και πραγματικά το παιδί αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα που περιείχε η πρώτη «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού ανθρώπινη υπόσταση.

Αν οι σύζυγοι με προσοχή και πίστη εφαρμόζουν στη ζωή τους την εντολή της θείας αγάπης, οι καρποί είναι εμφανείς στην αρμονική και ειρηνική οικογενειακή ζωή καθώς και στο χαρακτήρα των παιδιών που θα γεννηθούν αφού δε θα είναι μόνο γεννήματα και προϊόντα της σάρκας αλλά και του πνεύματος, εφ’ όσον «το γεγεννημένον εκ του πνεύ­ματος πνεύμα έστιν» (Ιω. 3, 6).

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Συζητήσεις στον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά

το είδαμε εδώ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΑΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ (Κυριακή του Τυφλού)

Μοναδική στην Κ. Διαθήκη θεραπεία τυφλού από γεννησιμιού του είναι αυτή που μας αφηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην περικοπή 9, 1 – 38· Αρκετές άλλες περιπτώσεις θεραπείας τυφλών μας διασώζουν και οι υπόλοιποί ευαγγελιστές όχι τόσο γιατί η τυφλότητα ήταν ασθένεια ευρύτατα διαδεδομένη στην Παλαιστίνη και στην αρχαία Ανατολή γενικότερα ή γιατί η συμπάθεια του Ιησού προς το είδος αυτό των ασθενών ήταν μεγάλη, αλλά γιατί τα θαύματα αυτά αποδεικνύουν την μεσσιανικότητά του και συγχρόνως αποτελούν σημεία μιας νέας πραγματικότητας που φέρνει στον κόσμο ο Χριστός. Οι προφήτες της Π. Διαθήκης, περιγράφοντας το έργο του αναμενόμενου Μεσσία, αναφέρουν ανάμεσα στις διάφορες πτυχές του και την ανάβλεψη τυφλών. Αυτός λοιπόν που έχει την εξουσία να ξαναδίνει το φως στους τυφλούς δεν είναι άλλος από τον Μεσσία.

Η απόδοση όμως του φωτός στους τυφλούς, πέραν της αποδεικτικής σημασίας της για την μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού, έχει και ένα άλλο βαθύτερο νόημα: Είναι σημάδι μιας νέας καταστάσεως πραγμάτων που εισβάλλει μέσα στον κόσμο του σκότους και της τυφλότητας. Ο Χριστός ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων για να μπορέσουν να διαπιστώσουν τη νέα ζωή που αυτός προσφέρει σαν δώρο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι μολονότι έχουν το σωματικό φως δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού τον αποκαλυπτόμενο θεό που εισέρχεται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία για να την σώσει από την καταστροφή, ενώ από την άλλη μεριά οι ευαγγελιστές μας διασώζουν περιπτώσεις τυφλών που αναγνωρίζουν στον Ιησού τον Μεσσία και μετά την σωματική θεραπεία τους διακηρύσσουν σ’ όλους την πίστη τους. Έτσι δικαιώνεται η φράση του Ιησού που ακολουθεί στο ευαγγέλιο του Ιωάννου ευθύς μετά την περικοπή που διαβάζεται σήμερα: «Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται».

Η παρουσία του Χριστού ως Φωτός του κόσμου και εν συνεχεία του Ευαγγελίου του που διακηρύσσει η Εκκλησία δημιουργούν κρίση μέσα στον κόσμο βέβαια όχι με την έννοια της κατακρίσεως των ανθρώπων αλλά με την έννοια της υποχρεώσεως που δημιουργείται μέσα στον κάθε άνθρωπο να λάβει θέση απέναντι αυτού του φωτός. Από την στάση δε που παίρνει ο καθένας απέναντι στο φως κρίνεται ήδη και προδικάζεται το μέλλον του. Χρειάζεται τόλμη για να δει κανείς κατάματα το φως, να αντικρύσει τη γύμνια του χωρίς να την επενδύει με ψεύτικα και συμβατικά ρούχα, χρειάζεται θάρρος για να συνειδητοποιήσει δυσάρεστες πλευρές του εαυτού του που η ύπαρξή τους τον πληγώνει, να πει το όχι σε πολλές διεφθαρμένες επιθυμίες του που τον συνδέουν με προσωπική ωφέλεια στη ζωή, και παράλληλα να πει το ναι στην πρόσκληση του Θεού. Και την τόλμη αυτή την προσφέρει το φως το ερχόμενο στον κόσμο «διά τού Ιησού Χρίστου».

Το φως αυτό έρχεται σαν μια νέα δημιουργία και ανάπλαση του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό στη διήγηση της θεραπείας ότι ο Ιησούς πλάθει πηλό και επιχρίει τα κλειστά μάτια του τυφλού στέλνοντάς τον μετά να πλυθεί στη δεξαμενή τού Σιλωάμ. Όπως ο θεός, κατά την αρχική δημιουργία του κόσμου (σύμφωνα με τήν σχετική διήγηση της Π. Δια­θήκης) πλάθει με χώμα τον άνθρωπο, έτσι και ο Ιησούς με τον ίδιο τρόπο αναδημιουργεί το καταστραμμένο από την φθορά της αμαρτίας πλάσμα. Και όπως ο Θεός προστάζει το «γεννηθήτω φως», έτσι και ο Υιός του Θεού με την ίδια δημιουργική δύναμη δίνει το φώς στον τυφλό και ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων να δουν την αλήθεια που αυτός αποκαλύπτει για να σώσει τον κόσμο.

Ωστόσο διαφορετικά αντιδρούν οι άνθρωποι μπροστά στο αποκαλυπτόμενο φως του Χριστού. Ενώ ο θεραπευμένος τυφλός ομολογεί και διακηρύσσει χωρίς φόβο σ’ όλους την πίστη του στο Χριστό, οι φαρισαίοι με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμη και με εκφοβισμό των γονέων του θεραπευθέντος, προσπαθούν να αρνηθούν την πραγματικότητα του θαύματος. Αρνούνται το φως και εξακολουθούν να παραμένουν στο σκότος. Δεν τολμούν να κοιτάξουν προς το φως, γιατί προτιμούν το σκοτάδι που κρύβει και σκεπάζει τα έργα τους. Ο έλεγχος του φωτός δεν είναι αρεστός στους ανθρώπους, των οποίων τα έργα είναι σκοτεινά και φθοροποιά.

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μάς παρουσιάζει το κατ’ εξοχήν και αυθεντικό φως των πολλών αμυδρών φώτων που διεκδικούν σε κάθε εποχή τον φωτισμό και την καθοδήγηση των ανθρώπων, Προβάλλει τον Χριστό σαν φως και σωτήρα του κόσμου που φέγγει μέσα στο σκοτάδι και καλεί τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν. Η στάση απέναντι σ’ αυτό το φως είναι αποφασιστική για την τύχη του κάθε ανθρώπου. Όποιος απορρίπτει το φως του Χριστού και παραμένει στο σκοτάδι, γιατί αυτό το σκοτάδι καλύπτει τα πονηρά του έργα, είναι κατ’ ουσίαν τυφλός έστω και αν έχει τα σωματικά του μάτια. Όσοι αναγνωρίζουν την πνευματική τυφλότητά τους και προστρέχουν προς το φως του Χριστού, αποκτούν την απαιτουμένη όραση για να δουν την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό τους, με τον πλησίον τους, με την δωρεά του Θεού γι’ αυτούς. Στη στάση του θεραπευμένου τυφλού και των φαρισαίων της διηγήσεως απηχούνται οι δύο διαμετρικά αντίθετες στάσεις των ανθρώπων έναντι του θείου φωτός. Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από το αν θελήσει να αντικρύσει με θάρρος το φως ή από το αν προτιμήσει το εύκολο σκοτάδι.

(Ι.Δ.Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Παν/μίου, «Οδός ελπίδας»)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ῾μαντευομένη᾽ (Πρ. ᾽Απ. 16,17)

῾μαντευομένη᾽ (Πρ. ᾽Απ. 16,17)

α. ῾Η θεραπεία ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο μίας δαιμονισμένης κοπέλας μέ μαντικό πνεῦμα, τήν ὁποία ἐκμεταλλεύονταν ὁρισμένοι ἐπιτήδειοι, ὅπως καί ἡ μεταστροφή στήν χριστιανική πίστη ἑνός δεσμοφύλακα καί ἔπειτα καί τῆς οἰκογενείας του, ὅταν οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καί Σίλας εἶχαν ριχτῆ στήν φυλακή ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, εἶναι τό περιεχόμενο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ. ῾Η περίπτωση μάλιστα τῆς κοπέλας, ἐπειδή παρουσιάζει πολλά ἐπικαιρικά στοιχεῖα – καί σήμερα δυστυχῶς παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα - εἶναι ἐκείνη πού μᾶς προκαλεῖ περισσότερο, γι᾽ αὐτό καί σ᾽ αὐτήν περισσότερο θά ἐπικεντρώσουμε τήν προσοχή μας.

β. 1. ῾Η κοπέλα τῶν Φιλίππων λοιπόν εἶχε ῾πνεῦμα πύθωνος᾽, μαντικό πνεῦμα, κατά τίς Πράξεις, πού μέ τίς μαντεῖες της ἀπέφερε πολλά κέρδη στούς κυρίους της. Κι εἶναι εὐνόητο ὅτι μιλώντας γιά μαντεία τήν ἐποχή ἐκείνη μιλᾶμε γιά τό ἴδιο φαινόμενο πού παρατηρεῖται καί στίς μετέπειτα ἐποχές μέχρι σήμερα: μία ἀπόπειρα πρόγνωσης τοῦ μέλλοντος ἀφενός καί ἀποκαλύψεως κεκρυμμένων πραγματικοτήτων τοῦ κόσμου τούτου ἀφετέρου. Προϋποτίθεται λοιπόν στό φαινόμενο τῆς μαντείας ἡ βαθειά ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά γνωρίσει ὅ,τι οἱ πεπερασμένες δυνάμεις του τόν κρατοῦν σέ ἄγνοια: τά μυστηριώδη τῆς ζωῆς καί τῶν ἀνθρώπων· τό ἄδηλο μέλλον. Τό φαινόμενο τῆς μαντείας δηλαδή εἶναι ἀποδεικτικό τῆς διπλῆς κατάστασης στόν ἄνθρωπο: τῆς μικρότητας τῶν δυνάμεών του πρῶτον, τῆς ἀπειρίας τῶν ἐπιθυμιῶν του δεύτερον. ῾Ο ἄνθρωπος θέλει καί ἐπιθυμεῖ, ἀλλά δέν μπορεῖ. Διέξοδος λοιπόν σ᾽ αὐτήν τήν διπλότητα φάνηκε ἀπό παλιά ἡ μαντεία: ἕνας δρόμος πού δέν σχετιζόταν μέ τήν λογική ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων τῆς ἐμπειρίας, ἀλλά μέ τήν ἀναγωγή σέ ὑπέρ τά συνήθη δυνάμεις,  θρησκευτικῆς ὡς ἐπί τό πλεῖστον φύσεως, εἴτε ἄμεσα, ὅπως τά διάφορα μαντεῖα τῶν ἀρχαίων λαῶν, εἴτε ἔμμεσα, τύπου ἀστρομαντείας, χειρομαντείας, καφεμαντείας.

2. Δέν θά ἐπιμείνουμε σέ ἑρμηνεῖες τοῦ φαινομένου, ψυχολογικῆς ἤ κοινωνιολογικῆς τάξεως. Θά μείνουμε στήν πνευματική ἑρμηνεία πού μᾶς δίνει ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στήν προκειμένη περίπτωση τῆς νεαρῆς κοπέλας: διακατεχόταν αὐτή ἀπό ῾πνεῦμα πύθωνος᾽, δηλαδή ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. ῞Ο,τι μαντεία πρόσφερε ἡ κοπέλα ὡς ἀποκάλυψη ἀγνώστων πραγμάτων ἤ μελλοντικῶν γεγονότων ὀφείλετο στήν παρουσία δαιμονικῶν δυνάμεων πού τήν διακατεῖχαν. Οἱ δαίμονες – τά ἐκπεσμένα αὐτά πλάσματα τοῦ Θεοῦ πού διακρατοῦνται ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὑφίστανται - ἦταν τό ποιητικό αἴτιο τῶν μαντευμάτων της καί ὄχι βεβαίως κάποια ἰδιαίτερη δική της περίεργη δύναμη. Κι εἶναι φυσικό: οἱ δαίμονες ὡς πνεύματα ἔχουν τήν δυνατότητα νά γνωρίζουν πολύ περισσότερα καί κρυμμένα πράγματα ἀπό ὅ,τι συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ἔχουν δέ μεγαλύτερες δυνάμεις ἀπό αὐτούς. ῎Ετσι γιά τήν ᾽Εκκλησία μας ἡ μαντεία συνιστᾶ δαιμονικό γεγονός, τό ὁποῖο ἀφενός ὁδηγεῖ σέ καταβαράθρωση τόν ἄνθρωπο πού τήν ὑπηρετεῖ ὡς ἐνεργούμενο τῶν δαιμόνων, ἀφετέρου καθιστᾶ τούς δεχομένους τήν μαντική ἐνέργεια ἄμεσα ἤ σταδιακά δούλους τῶν πονηρῶν αὐτῶν δυνάμεων.

3. Κύριο γνώρισμα βεβαίως τῆς μαντείας ὡς δαιμονικοῦ γεγονότος εἶναι ἡ πονηρία καί τό ψεῦδος. Αὐτά εἶναι τά στοιχεῖα ἄλλωστε μέ τά ὁποῖα κινεῖται πάντοτε ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του γιά νά πλανήσουν τούς ἀνθρώπους. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι οἱ μαντεῖες ἐνῶ τίς περισσότερες φορές δέν ἐκφράζουν τήν ἀλήθεια, ὅμως ὑπάρχουν φορές πού τήν ὑπηρετοῦν, ἤ τήν ὑπηρετοῦν μέ θολό τρόπο: ἀναμειγμένη μέ ψεῦδος. Καί νά τό παράδειγμα ἀπό τό περιστατικό τῶν Φιλίππων: ἡ ῾μαντευομένη᾽ κοπέλα βρίσκεται καταρχάς κοντά σέ τόπο προσευχῆς, γιατί κάπου ἐκεῖ τήν συνάντησαν οἱ ἀπόστολοι. Πού σημαίνει: ἐκεῖ πού οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόν Θεό, ἐκεῖ πάντοτε θά ὑπάρχει καί ἡ ῾παγίδα᾽ πού θά στήνει καί ὁ διάβολος. ῾Η μεγαλύτερη πονηρία ὅμως ἔγκειται στήν ῾θεολογία᾽ τῶν δαιμόνων. Οἱ δαίμονες προκειμένου νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ἔτσι νά τούς παρασύρουν σ᾽ αὐτούς,  γίνονται ἀκόμη καί ἀληθινοί κήρυκες τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ!

Τό κείμενο εἶναι συγκλονιστικό: ῾αὕτη (ἡ μαντευομένη)κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καί τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα: οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας᾽ (Αὐτή ἀκολούθησε ἀπό πίσω τόν Παῦλο καί τόν Σίλα καί φώναζε λέγοντας: Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, καί μᾶς γνωστοποιοῦν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας καί τόν ἀσφαλή τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά σωθεῖτε). ῾Ο πονηρός λοιπόν διάβολος δέν λέει πάντοτε ψέματα. Συχνά λέει τήν ἀλήθεια, ἀλλά μέ σκοπό, ὅπως εἴπαμε, πονηρό: νά δημιουργήσει κλίμα ἐμπιστοσύνης ὑπέρ αὐτοῦ, ὥστε νά παρασύρει ἔπειτα τούς ἀνθρώπους. Εἶναι αὐτό πού λέει σέ ἄλλο σημεῖο ὁ ἀπόστολος, ὅτι ῾οὐκ ἀγνοοῦμεν τά νοήματα αὐτοῦ᾽, ἤ αὐτό πού ἀποκαλύπτουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, γιά τά ἀριστερά ἀλλά καί τά δεξιά (τά καλά δηλαδή) ὅπλα πού χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος. Καί τήν πονηρία αὐτήν τῶν δαιμόνων βλέπουμε νά συναγωνίζονται σέ ἕναν βαθμό καί οἱ ἄνθρωποι: τήν κοπέλα ἐκμεταλλεύονταν ἐπιτήδειοι, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ὅταν θεραπεύτηκε ἀντέδρασαν μέ τρόπο ἐξίσου πονηρό: ἔκαναν ψευδεῖς καταγγελίες, μέ διάθεση φονική ἀπέναντι στούς ἀποστόλους.

4. ῾Η στάση τῶν ἀποστόλων στό φαινόμενο τῆς μαντείας λειτουργεῖ ὡς κατευθυντήρια γραμμή: ὀργή καί ἀγανάκτηση κατά τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος· ἄρνηση τῆς ῾ἀλήθειας᾽ τῶν δαιμόνων·ἐξορκισμός αὐτῶν.

- ῾Η ὀργή καί ἡ ἀγανάκτηση δέν εἶναι πάντα ἀρνητικά στοιχεῖα. Τό ἀντίθετο: ὅταν ὑπηρετοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνονται οἱ κατεξοχήν δυνάμεις γιά νά πολεμηθεῖ ὁ διάβολος. ῾Η ὀργή εἶναι πάθος καταστροφικό ὅταν στρέφεται κατά τοῦ ἀληθινοῦ ἑαυτοῦ μας καί κατά τῶν συνανθρώπων μας. ῞Οταν στρέφεται κατά τῶν παθῶν μας καί τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη δύναμη.

- ῾Οτιδήποτε ἐκπορεύεται ἀπό τόν πονηρό διάβολο, ἔστω καί ἀληθινό, πρέπει νά ἀποβάλλεται. Εἴπαμε ὅτι ἡ πονηρία εἶναι τό γνώρισμα τῆς τακτικῆς του. Τούς προπάτορες ὁ ἀρχαῖος ὄφις  τούς ἐξαπάτησε μέ τήν ἀλήθεια ὅτι εἶναι δημιουργημένοι καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Τούς ὑπέδειξε ὅμως ἄλλον δρόμο πέραν τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό πραγμάτωσης τοῦ σκοποῦ τους. Κι αὐτό ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τῆς πτώσης τους. Ποτέ λοιπόν δέν ῾πιάνουμε κουβέντα᾽ μέ τόν Πονηρό εἴτε ὡς πρόταση ὀργάνου του ἀνθρώπου εἴτε ὡς πρόταση λογισμοῦ.

- Καί τούς ἐξορκίζουμε. Μήν θεωρηθεῖ τοῦτο βεβαίως ὡς διάβασμα εὐχῶν ἐξορκισμοῦ. Τοῦτο δέν θεωρεῖται οὔτε ἐποικοδομητικό οὔτε ἀσφαλές γιά τόν πιστό, ἀκόμη καί τόν ἱερέα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾽Εκκλησίας μας, ἤδη πρό μερικῶν χρόνων, συνέστησε τήν προσοχή τῶν ἱερέων γιά τούς ἐξορκισμούς, προτρέποντάς τους νά μήν τούς διαβάζουν. Διότι, ὅπως ἔλεγαν καί οἱ ἅγιοι Γέροντες Πορφύριος καί Παΐσιος, μέ αὐτούς γίνεται περισσότερη ἀναταραχή τῶν δαιμονίων. Μόνον σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις μπορεῖ νά συμβεῖ αὐτό, καί μάλιστα μετά ἀπό συνεννόηση μέ ἔμπειρους πνευματικούς. ᾽Εξορκισμούς ἔτσι κι ἀλλιῶς διαβάζουμε ὅταν ὁ ἀβάπτιστος ἄνθρωπος πρόκειται νά βαπτισθεῖ. Τότε στό ὄνομα τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ ἐξορκίζουμε τά δαιμόνια. Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις χρειάζεται ἐξαιρετική προσοχή καί ἔμπονη προσευχή, κατεξοχήν δέ διάκριση ἄν πρόκειται ὄντως περί δαιμονίου ἤ κάποιας ψυχικῆς νόσου.  Λοιπόν, μιλώντας γιά ἐξορκισμό ὡς τρόπο ἀντίδρασης γιά τήν μαντεία ἐννοοῦμε πρωτίστως τήν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου καί τήν προσκόλλησή μας σ᾽ Αὐτόν καί τό θέλημά Του, πού θά πεῖ ὁδό μετανοίας μέ τήν ἐπαναβίωση τοῦ ἁγίου βαπτίσματός μας. ῞Οσο ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τό ἅγιο βάπτισμά του, τήν ἀπόταξη τοῦ διαβόλου καί τήν σύνταξη μέ τόν Κύριο, τήν ἔνδυσή του μέ Αὐτόν, τόσο καί συνειδητοποιεῖ ὅτι ὅποιο πνεῦμα ἀντίθετο τοῦ Κυρίου καί νά ὑπάρχει, ἐξορίζεται καί χάνεται.

γ. Σέ μία ἐποχή πνευματικής κρίσης σάν τήν σημερινή, ὅπου ἡ θόλωση συνιστᾶ τό κύριο γνώρισμά της μέ ἀποτέλεσμα νά ῾κάνουν θραύση᾽ καθώς λέμε οἱ διάφορες μαντεῖες, ἡ περίπτωση τῶν ἀποστόλων μέ τήν ῾μαντευομένην᾽ κοπέλα λειτουργεῖ ὡς πυξίδα προσανατολισμοῦ. ῾Η λύση βρίσκεται στήν σχέση μέ τόν Χριστό. Σχέση ὅμως ζωντανή καί πραγματική. Σχέση μέσα στό ζωντανό σῶμα Του, τήν ᾽Εκκλησία.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Κυριακή του Τυφλού -π. Χερουβείμ Βελέντζας

Ιω. 9, 1-38

 Συνάντησαν στο δρόμο, ο Ιησούς και οι μαθητές Του, έναν εκ γενετής τυφλό. Και η πρώτη απορία των μαθητών ήταν “Κύριε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;”. “Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του”, απαντά ο Χριστός, “αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού”. Και αφού με το σάλιο Του έφτιαξε πηλό, τονίζοντας ότι Αυτός ο ίδιος είναι το φώς του κόσμου, τον έβαλε επάνω στα μάτια του τυφλού και του είπε να πάει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο Κύριος επαναλαμβάνει μπροστά στα μάτια των μαθητών Του το έργο της Δημιουργίας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Τόσο μεγάλο είναι το θαύμα, ώστε ακόμα και οι γείτονες του πρώην τυφλού, αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Τον ρωτούν επανειλημμένα να τους εξηγήσει πώς, ενώ δεν είχε μάτια, τώρα έχει και βλέπει. Κι εκείνος, με απλότητα τους διηγείται το περιστατικό και με πίστη ομολογεί ότι ο Ιησούς, που τον θεράπευσε, είναι Προφήτης, δηλαδή απεσταλμένος του Θεού. Κι ενώ ο σωματικά τυφλός τώρα βλέπει, οι γραμαμτείς και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας από τη συναγωγή όποιον τολμούσε να ομολογήσει τον Χριστό. Αρνούνται αρχικά το θαύμα, καλούν τους γονείς του τυφλού για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε τυφλός, και τέλος κατηγορούν τον Χριστό ως αμαρτωλό, επειδή έφτιαξε πηλό την ημέρα του Σαββάτου. Στην τύφλωσή τους και την πόρωση της καρδιάς τους, ο μόνος που τολμά να αντισταθεί και να επιχειρηματολογήσει είναι ο θεραπευθείς τυφλός. “Δεν δέχεστε τον Ιησού ως απεσταλμένο του Θεού”, τους απαντά, “εκείνο όμως που γνωρίζουμε όλοι είναι ότι ο Θεός δεν ακούει τους αμαρτωλούς, αλλά τους θεοσεβείς. Και από τη στιγμή που πραγματοποίησε ένα τόσο μεγάλο και πρωτάκουστο θαύμα, δεν μπορεί να μην προέρχεται από τον Θεό”. Η πνευματική όμως τύφλωση, η οποία πάντοτε συνοδεύεται από τον εγωισμό, υπαγορεύει στους φαρισαίους να εκφραστούν υπεροπτικά: “εσύ, που γεννήθηκες μέσα στην αμαρτία, τολμάς να μας διδάσκεις;” και με τα λόγια αυτά τον έδιωξαν από τη συναγωγή. Όταν άκουσε ο Ιησούς ότι τον έδιωξαν από τη συναγωγή, τον συνάτησε και τον ρωτά: “πιστεύεις στον υιό του Θεού;” -”και ποιός είναι, Κύριε, για να πιστέψω σε αυτόν;”, ρωτά εκείνος. Και όταν ο Χριστός αποκαλύπτεται πλέον στον πρώην τυφλό, τότε εκείνος αναφωνεί “Πιστεύω, Κύριε” και Τον προσκυνάει. Το κύριο νόημα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, που αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο η Εκκλησία μας την έχει συμπεριλάβει στον κύκλο των Κυριακών του Πεντηκοσταρίου, είναι τα λόγια του Χριστού, ότι “ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου”. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου, είναι εκείνος που μπορεί να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, ώστε να δούμε την πραγματική διάσταση και κατάσταση της ψυχής μας. Οι φαρισαίοι, παρόλο που καθημερινά μελετούσαν το λόγο του Θεού, από τη στιγμή που δεν δέχονται τον Ιησού αποδεικνύονται τυφλοί και παράλογοι, θεωρούν την αλήθεια και το φως του Χριστού ως απειλή, αμφισβητούν τα θαύματά Του, απιστούν και Τον αρνούνται. Οι ταπεινοί ψαράδες πάλι, από τη στιγμή που γνωρίζουν τον Χριστό, μετετρέπονται σε κήρυκες της Αληθείας, σε Αποστόλους του Ευαγγελίου. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά κάθε άνθρωπος που έρχεται σε επαφή με το Χριστό και Τον γνωρίζει, απολαμβάνει αυτού του φωτισμού, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά από τις διηγἠσεις του Ευαγγελίου και από τους βίους των Αγίων. Αυτό ακριβώς το νόημα έχει και η φράση του Χριστού, ότι δηλαδή είναι το φως του κόσμου, όταν και εφόσον βρίσκεται στον κόσμο. Δεν εννοεί εδώ ο Χριστός τη φυσική Του παρουσία. Αλλά την αποδοχή του προσώπου Του και των λόγων Του από τον κόσμο, από την κοινωνία, από τον κάθε άνθρωπο. Για να φωτισθεί ο κόσμος, πρέπει να έρθει ο Χριστός. Για να φωτιστεί πνευματικά ο κόσμος δεν αρκούν οι σοφοί και οι τεχνοκράτες, αλλά χρειάζεται να έλθει το αληθινό Φως, είναι ανάγκη να Τον προσκαλέσουμε και πάλι στη ζωή μας, να Του ανοίξουμε τις θύρες και τα παράθυρα της καρδιάς μας, για να την φωτίσει και να τη ζεστάνει. Σε μια εποχή που η κοινωνία παραπαίει ανάμεσα στην αδικία, την ατομοκεντρικότητα και την πνευματική σύγχιση, το μεγαλύτερο έλλειμμα είναι αυτό του πνευματικού πλούτου, το έλλειμμα της αγάπης και της γνώσεως του Θεού. Αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας, και μαζί με εμάς σταδιακά όλος ο κόσμος, τότε οφείλουμε να ανακαινίσουμε τον έσω άνθρωπο, να προσκαλέσουμε και να δεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. 
Το είδαμε : εδώ

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ 17.05.2015 (Πράξεων ιστ΄ 16-34) Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Νικολάου

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ  17.05.2015

(Πράξεων ιστ΄ 16-34)

Ἐπειδή ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό μαντεῖες, μέντιουμ, μελλοντολόγους καί τά τοιαῦτα, δέν θά ἦταν ἄσκοπο νά παρακολουθήσουμε ἀπό κοντά τήν στάση τοῦ Παύλου ἀπέναντι στό φαινόμενο. Ὁ ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς ὁμιλεῖ γιά μία νεαρή κοπέλα μαντευομένη, πού θεραπεύθηκε ἀπό τόν Παῦλο.

Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται κάπως περίεργη ἡ στάση τοῦ Παύλου. Πηγαίνει μέ τόν Σίλα ξένος καί ἄγνωστος στούς Φιλίππους γιά νά κηρύξει Χριστόν. Καί μόλις βλέπει ἡ κοπέλα πού εἶχε πνεῦμα πύθωνος, δηλαδή ἐμάντευε σάν μυθολογική Πυθία, ἀμέσως ἄρχισε νά φωνάζει δυσφημιστικά γι’ αὐτούς : «οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας» (Πράξεων ιστ΄ 17).

Κάθε ἄλλος στήν θέση τοῦ Παύλου θά ἔχαιρε πού βρῆκε ἕνα ἀναπάντεχο συνήγορο στό πρόσωπο τῆς μάγισσας αὐτῆς πού ἦταν γνωστή σ’ ὅλη τήν πόλη. Τό ἔργο του ἔτσι διευκολυνόταν, μιά καί ὁ λαός θά ἐπηρεαζόταν εὐνοϊκά. Ὅμως ὁ Παῦλος ἀρνεῖται νά δεχθεῖ συνηγορίες πού προέρχονταν ἀπό ὕποπτες πηγές. Γι’ αὐτό καί μέ θαυματουργική ἐνέργεια ἀπάλλαξε τό κορίτσι ἀπό τό δαιμόνιο, πού ὕστερα ἀπ’ αὐτό ἔπαυσε νά ἔχει τίς μαντικές ἱκανότητές τους πρᾶγμα πού ἐκόστισε στόν Παῦλο αὐστηρή φυλάκιση.

Γιατί ὅμως ὁ Παῦλος φέρθηκε ἔτσι; Τήν ἀπάντηση τήν βρίσκουμε ἄν πάρουμε τά πράγματα μέ τήν σειρά τους. Ἡ κοπέλα αὐτή ἦταν μάντισσα. Ἀλλά τήν μαντική της ἱκανότητα τήν ἀντλοῦσε ἀπό τό «Πνεῦμα Πύθωνος» πού εἶχε μέσα της. Δέν ἦταν δηλαδή φυσιολογική κοπέλα αὐτή. Εἶχε μέσα της μαντικό δαιμόνιο, πνεῦμα δηλαδή κακό, πονηρό, πού μέ τήν ἱκανοποίηση μέχρις ἑνός βαθμοῦ τῆς ἀνθρώπινης περιεργείας, σαγήνευε τούς ἀνθρώπους καί τούς ἔκανε ὑποχείριά του. Αὐτό τό διαισθάνθηκε ὁ Παῦλος, γι  αὐτό καί ἐτήρησε ἀπέναντι τῆς κοπέλας αὐτῆς στάση ἀρχικά ἐπιφυλακτική καί ὕστερα ἐχθρική, ἀπαλλάσοντας την τέλος ἀπό τό δαιμόνιο.

Τήν στάση πού τήρησε ὁ Παῦλος, εἶχε κάνει νωρίτερα καί ὁ Κύριος, θεραπεύοντας δαιμονισμένους πού ὁμολογοῦσαν τήν θεότητά του. Ἀνεξάρτητα ὅμως ἀπό αὐτό δέν θά μποροῦσε ἄραγε ὁ Παῦλος νά ἀποσιωπήσει τήν δαιμονική κατάσταση τοῦ κοριτσιοῦ, μιά καί μέ τά ὅσα αὐτό ἔλεγε τόν βοήθησε στό ἔργο του; Ἄν ἔκανε κάτι τέτοιο ὁ Ἀπόστολος θά κινδύνευε νά πάθει δύο μεγάλα κακά. Πρῶτον μέ παραδεχόμενος, θά καθιστοῦσε αὐτήν ἀξιόπιστη, πρᾶγμα πού τελικά θά ἀπέβαινε πρός ὄφελος τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ὁ κόσμος ἐνθαρρυνόμενος ἀπό τήν στάση τοῦ Παύλου, θά πίστευε στήν κοπέλα ὄχι μόνο τώρα, πού ἔλεγε πραγματικά μία ἀλήθεια, ἀλλά καί αὔριο πού θά ἔλεγε ἄλλα πράγματα, διαφορετικά καί πλανεμένα. Ἔπειτα ὅσοι μέχρι στιγμῆς ἐκείνης δυσπιστοῦσαν στίς μαντεῖες τῆς κόρης.

Εἶναι φυσικόν νά ἔπαιρναν ἀρνητική στάση ἔναντι στόν Παῦλο, καί νά τόν ἔβλεπαν σάν ἕνα κοινό ἄνθρωπο, πλανεμένο καί μάλιστα βοηθούμενο ἀπό τό πονηρό πνεῦμα. Ἔτσι ὁ Παῦλος προτίμησε τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, πού ἀρνήθηκε τήν μαρτυρία τῶν δαιμόνων ὑπέρ αὐτοῦ καί ἀπάλλαξε ἀπό τήν παρουσία τους τούς ἀνθρώπους.

Τέτοια φαινόμενα ὑπάρχουν βέβαια καί σήμερα. Πολλοί συνάνθρωποί μας τρέχουν σέ μάντεις καί μάντισσες, σέ μέντιουμ, χαρτορίχτες, σέ καφεντζοῦδες καί μάγους, θέλοντας νά πληροφορηθοῦν μελλοντικά πράγματα. Τά πονηρά πνεύματα σάν ἀσώματα πού εἶναι, μποροῦν νά ξέρουν μερικά μελλοντικά κοντινά γεγονότα, ὅπως π.χ. ἄν ἔρχεται κάποιος νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά γίνει δέλεαρ γιά νά καταφεύγουμε στίς ὑπηρεσίες προσώπων, πού δραστηριοποιοῦνται μέ ἀνορθόδοξα μέσα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ὅσους ἤ ὅσες μαντεύουν χρησιμοποιώντας ἱερά λόγια. Ὁ κίνδυνος τῆς παραπλανήσεως τοῦ λαοῦ εἶναι προφανής. Δέν μπορεῖ εὔκολα ὁ ἄλλος νά παραδεχθεῖ πώς ὅταν λέγονται προσευχές καί τροπάρια δέν εἶναι εἰς βοήθειαν ὁ Θεός, ἀλλά ὁ διάβολος. Μήν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι ὁ διάβολος μετασχηματίζεται καί εἰς «ἄγγελον φωτός», προκειμένου νά παραπλανήσει τούς πιστούς.

Ἡ ἱκανοποίηση τῆς ματαίας περιέργειάς μας, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἔργο Θεοῦ, γιατί ἁπλούστατα ἄν ὁ Θεός ἤθελε νά γνωρίζουμε τό μέλλον μας δέν θά τό ἀπέκρυπτε ἀπό τά μάτια μας, ὥστε νά χρειαζώμαστε τίς ὑπηρεσίες τῶν μάντεων γιά νά τό μάθουμε. Τό μέλλον μας βρίσκεται στά χέρια τῆς θείας Πρόνοιας καί πρέπει νά εἴμαστε εὐτυχεῖς πού δέν τό ξέρουμε. Ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι νά «πλανᾶ τά ἔθνη» (Ἀποκ. κ΄3). Γι’ αὐτό πρέπει μέ πολλήν περίσκεψιν νά ἀντιμετωπίζουμε κάθε δόλια ἐκδήλωσή του, πού ἴσως χρησιμοποιεῖ ἀγαθά προσχήματα. Μήν ξεχνᾶμε πώς ὅπου γίνεται τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὅπου λέγονται λόγια ἱερά καί εὐχές ἀπό ἀνθρώπους μέ ὕποπτη προέλευση καί βίο, ἐκεῖ πρέπει νά βάζουμε καί κάποιο ἐρωτηματικό γιά νά μήν γινώμαστε θύματα τῆς καλοσύνης μας ἤ τῆς εὐπιστίας μας. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά μερικούς «ἁγίους» ἤ «ἅγιες» τῆς ἐποχῆς μας πού λυμαίνονται τήν θρησκευτικότητα τῶν ἁπλοϊκῶν, ἰσχυριζόμενοι πώς εἶναι ὄργανα τοῦ Θεοῦ, πώς συνομιλοῦν ἤ καί τρῶνε μαζί του, πώς κάνουν θαύματα, πώς προλέγουν τά μέλλοντα.

Ἡ Ἐκκλησία διά μέσου ἡμῶν τῶν ἱεροκηρύκων ὀφείλει νά καταγγέλλει καί νά διδάσκει τούς πιστούς, γιά ὅλα αὐτά, προφυλλάσσοντας ἔτσι τόν κόσμο ἀπό τήν πλάνη καί τούς ἀπατεῶνες. Καί τό πράττει. Ἀρκεῖ ὅμως καί ἡ διδασκαλία αὐτή νά γίνεται σεβαστή ἀπό τούς πιστούς.    

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιω. θ΄ 1-38) (Πράξ. ιστ΄ 16-34) Ακτινοβολούσα αλήθεια «Ενίψατο, και ήλθε βλέπων»

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(Ιω. θ΄ 1-38) (Πράξ. ιστ΄ 16-34)

Ακτινοβολούσα αλήθεια

«Ενίψατο, και ήλθε βλέπων»   
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε μια τραγική ύπαρξη, η οποία στερείτο της δυνατότητας να απολαμβάνει το θείο δώρο της όρασης. Μόνο ακουστικά έπαιρνε πληροφορίες για τις ομορφιές της φύσης και την πραγματικότητα της ζωής. Δεν είχε θέαση εικόνων και πραγμάτων όπως τους υπόλοιπους συνανθρώπους του. Η ζωή του ήταν στην κυριολεξία ανυπόφορη και βυθισμένη στη δυστυχία και την τραγικότητα.

Ο άνθρωπος αυτός, βέβαια, βίωνε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τη στέρηση της σωματικής όρασης. Πολύ πιο τραγική ήταν σίγουρα η θέση των φαρισαίων, οι οποίοι άφηναν τον εαυτό τους να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πνευματικό σκοτάδι, στο εφιαλτικό έρεβος της υποκρισίας τους. Τα μάτια της ψυχής τους ήταν ερμητικά κλειστά. Στην κατάντια τους αυτή έβρισκε εφαρμογή ο λόγος του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος διαπιστώνει: «Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν μάλλον οι άνθρωπου το σκότος ή το φως».

Ψυχική όραση

Ο τυφλός της διήγησης με την απουσία της σωματικής του όρασης δεν μπορούσε να έχει αντίληψη των γύρω του πραγμάτων. Ωστόσο, εκείνο που στην πράξη διαφαινόταν ήταν ότι η ψυχή του διέθετε όραση, ικανή για να κατανοεί τις βαθύτερες πραγματικότητες της ζωής. Αυτό συνέτεινε στο να κατανοήσει ότι αυτός που τον θεράπευσε δεν ήταν κάποιος θαυματοποιός. Ήταν «προφήτης», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στη διήγηση. Για τον Κύριο που τον θεράπευσε πίστευε ότι ήταν «θεοσεβής». Ότι ακόμα «πράττει το θέλημα του Θεού» και ότι «αν δεν ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτε, ούτε θαύματα ούτε οποιοδήποτε καλό».

Οι υγιείς… «τυφλοί»

Οι κατά τα άλλα υγιείς φαρισαίοι κατά κανόνα συλλαμβάνονταν να κρατούν ερμητικά κλειστά τα μάτια της ψυχής τους και μάλιστα η παθογένειά τους αυτή να τους καθιστά τις πιο τραγικές υπάρξεις. Οι όχι αγαθές προθέσεις και διαθέσεις τους, δεν τους  επέτρεπαν να ψηλαφούν εμπειρικά στη ζωή τους την αλήθεια και το αγαθό.

Δυστυχώς, όμως, και στις δικές μας μέρες είναι πολλοί εκείνοι που αρνούνται επίμονα να κοιτάξουν την πραγματικότητα και να δεχθούν στη ζωή τους την αλήθεια της Εκκλησίας. Τα πάντα τα αντικρίζουν στη βάση της εγωκεντρικότητάς τους και όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους. Δεν διαθέτουν την όραση της ψυχής για να αντικρίσουν την αλήθεια.

Έρχεται, βέβαια, και σήμερα ο Χριστός για να μας απαλλάξει από την «τυφλότητά» μας. Την παθογένεια που μας προσβάλλει και δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε καθαρά τις εικόνες της αλήθειας και της ζωής. Πόσες φορές αλήθεια μπορούμε να συλλάβουμε τον εαυτό μας να είναι αδιάφορος μπροστά στη θεία παρουσία του; Προτιμούμε το σκοτάδι και αρνούμαστε το γνήσιο και αυθεντικό φως της ζωής. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το λυτρωτικό του έργο δεν άγγιζε μόνο τους ανθρώπους μιας εποχής, αλλά επεκτείνεται στους αιώνες και το αναστάσιμο φως του καταυγάζει τα πάντα. «Νυν, πάντα πεπλήρωται φωτός». Αρκεί να τον δεχθούμε στη ζωή μας και να του προσφέρουμε κατάλυμα στην καρδιά μας.

Αγαπητοί αδελφοί, 

ο τυφλός του ευαγγελίου πίστεψε στον Χριστό και ομολόγησε την Θεότητά του. 

Άφησε ανοικτές διόδους στην ύπαρξή του για να γίνει δέκτης των ευεργετικών και θεραπευτικών του ενεργειών και να βρει το φως του. Η σωματική τυφλότητα αφήνει κάποιους συνανθρώπους μας να έχουν τη δική τους δοκιμασία στη ζωή. Τα συμπτώματα όμως της ψυχικής τύφλωσης είναι πολύ πιο φοβερά γιατί εμποδίζουν τον άνθρωπο να δεχθεί στη ζωή του την χαρά της αληθινής ζωής. Τον καθηλώνουν και τον αφήνουν να ασφυκτιά μέσα από τις καθημερινές αναθυμιάσεις του θανάτου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε στους ψαλμούς του ο Δαβίδ: «Κύριε, φώτισον τους οφθαλμούς μου μήποτε υπνώσω εις θάνατον».

 Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας στις αγκάλες του Χριστού, ώστε να πορευόμαστε μέσα από την ακτινοβολία του φωτός της θείας παρουσίας του. Αυτό έπραξαν και οι άγιοι της Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και οι απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία, των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία μας. «Ενίψατο, και ήλθε βλέπων». Ας αποτολμήσουμε κι εμείς τη σωτήρια κίνηση στη ζωή μας για να γνωρίσουμε πραγματική γιατρειά. 

Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος