ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ “ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗΣ” ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΤΟΥ Α.Π.Θ. ΠΡΟΣ ΤΗΝ Ι. ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

.         Μιὰ «Βαρυσήμαντη» Ἐπιστολὴ Καθηγητῶν ΑΠΘ γιὰ τοὺς “ἀντιρρησίες” τῶν διαλόγων (βλ. σχετ.: www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=8899) εἶδε χθὲς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος. Σ᾽ αὐτὴν ἐκφράζεται ἡ ἀνησυχία τῶν Σοφῶν Πανεπιστημιακῶν τῆς Ἀγουριδικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης γιὰ τοὺς διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους. «Ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἡ ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα (Σχ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: μήπως ἐννοεῖται ὅτι κάθονται καὶ ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ θέματα οἱ Πανεπιστημιακοὶ ἄλλων Ἐπιστημῶν, ὅπως οἱ Νομικοὶ ἢ οἱ Ἰατροί;) παρακολουθεῖ τὴν ἐξέλιξη μιᾶς ἰδιοτύπου διαμάχης, ἡ ὁποία ἀφορᾶ στὴν θέση τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στοὺς διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ τοὺς ὀργανισμοὺς ὅπου αὐτοὶ διεξάγονται».

.        Παρέλκει ἡ παράθεση ὁλόκληρης αὐτῆς τῆς Ἐπιστολῆς. Εἶναι προφανὲς ποιοὺς στόχους ἐξυπηρετεῖ. Μόνο μερικὰ σχόλια σὲ ἐπιμέρους σημεῖα της θὰ ἐπιχειρηθοῦν κατωτέρω μὲ τὴν προκαταρκτικὴ ἐξήγηση πὼς οἱ Διάλογοι εἶναι ἐπιβεβλημένοι ὑπὸ δύο ΟΜΩΣ ΟΡΘΕΣ προϋποθέσεις, ὅπως ὀρθῶς ἐπεσημάνθη:1.) Θὰ πηγαίνουμε στοὺς διαλόγους γιὰ νὰ κηρύξουμε Χριστὸν τὸν ΜΟΝΟΝ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν ΜΟΝΗ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, καί,
2.) Δὲν θὰ καταπατοῦνται ἀσύστολα οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ τὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους. (panayiotistelevantos.blogspot.com/2012/03/blog-post_4908.html)

.          Κατωτέρω λοιπὸν λίγα σχόλια σὲ σημεῖα τῆς ἐν θέματι Ἐπιστολῆς πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

.        Πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν γραφομένων τους οἰ Πανεπιστημιακοὶ τῆς Θεσσαλονίκης ἐπικαλοῦνται τὴν γνωστὴ διατύπωση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου: «Ὡς ἀποφθεγματικῶς διετύπωσε τοῦτο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως: “τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην· ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι”».

 ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Βεβαίως ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι. Ἀλλὰ συνιστᾶ σκοπουμένη παραπλάνηση -ἂν ὄχι ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ- ἡ ἀπόκρυψη ἄλλων εξ ἴσου διευκρινιστικῶν ἐπισημάνσεων ποὺ ὁ ἴδιος Ἅγιος Νεκτάριος ἔχει γράψει στὸ ἐπιστηµονικότατο δίτοµο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσµατος», ὁ πρῶτος τόµος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911. (Βλ. σχετ. Καταχωρήσεις «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/09/ἅγ-νεκτάριος-πῶς-ὁ-πάπας-ἐξεθεμελίω/,  http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/23/ἁγ-νεκταρίου-περὶ-πρωτείου/,  http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/01/ἁγ-νεκταρίου-περὶ-πρωτείου-2/)
..        Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπιχειρηµατολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀποδεικνύει ὅτι ἠ µόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσµατος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
…
.  «Ὁ ἴδιος Ἱεράρχης» ἅγιος Νεκτάριος δὲν γνωρίζει  γλῶσσα διπλωµατίας. Ἀπαντώντας εὐθέως στὸ ἐρώτηµα λέει ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον οἱ δύο πλευρὲς παραµένουν πιστὲς στὶς ἀρχές τους, «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! Γιὰ νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἕνωση εἶναι ἀπαραίτητο κάποια ἀπὸ τὶς δύο νὰ ἀρνηθεῖ τὶς βασικὲς ἀρχές της: ἡ µὲν παπικὴ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη τὶς Οἰκουµενικὲς Συνόδους. Αὐτὸ ὅµως σηµαίνει ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς δύο πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της. …Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐστηρά, ἀλλὰ δὲν γράφει µὲ ἐµπάθεια. Γράφει µὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Δὲν ψάχνει νὰ ἀνακαλύψει πλαγίους δρόµους ἢ ἀπατηλὰ µοντέλα ἑνότητας. Ἡ θέση του κρυστάλλινη σὰν τὴν ζωὴ του εἶναι σαφέστατη, ἀκριβὴς καὶ ἀπόλυτη: Κάτω ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ἀµετακίνητες θέσεις τῶν δύο πλευρῶν «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! (βλ. περισσότερα: http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/03/15/«ἡ-ἕνωσις-εἶναι-ἀδύνατος»/).        Λέγει ἀλλοῦ
 «ὁ ἴδιος ἅγιος Ἱεράρχης»: Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμὸς «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοί; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης; 
Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφὸς πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. (βλ. περισσότερα: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/09/ἅγ-νεκτάριος-πῶς-ὁ-πάπας-ἐξεθεμελίω/).       Καὶ ἀλλοῦ: «Ἐν τούτῳ δὲ κεῖται ὁ λόγος τοῦ σχίσματος, ὅστις ἀληθῶς εἶναι μέγιστος, διότι ἀνατρέπει τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ὁ σπουδαιότατος δογματικὸς λόγος, διότι εἶναι ἄρνησις τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου». (βλ. περισσότερα: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/23/ἁγ-νεκταρίου-περὶ-πρωτείου/

.        «Ὁρισμένα μέλη τῆς Ἱεραρχίας προβαίνουν σὲ πράξεις ποὺ ὑποσκάπτουν ὄχι μόνον τὴν πορεία αὐτῶν τῶν διαλόγων, ἀλλά, ἀκόμη, καὶ αὐτὴν τὴν διορθόδοξο ἑνότητα δημιουργώντας προϋποθέσεις σχίσματος ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνησυχία μας ἑδράζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ι. Σύνοδος ἕως στιγμῆς δὲν ἤλεγξε τὰ μέλη της, Ἱεράρχες, γιὰ τὴν ἄτοπη καὶ ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορά τους».

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Γιατί; Μήπως ἤλεγξε ἡ Σύνοδος τὰ μέλη της, Ἱεράρχες, γιὰ τὴν ἄτοπη καὶ ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορά τους νὰ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά, οἱ… Σοφοὶ Πανεπιστημιακοί!

.        Συνεχίζουν  σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ὁ ἴδιος Ἱεράρχης, ἐπίσης, ἔχει λάβει ὡς συνήθεια νὰ καθυβρίζει σκαιῶς τὴν μουσουλμανικὴ καὶ τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία μαζὶ μὲ τοὺς λειτουργοὺς καὶ τοὺς πιστούς τους. Ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε ἤ, ἔστω, νὰ εἰκάσουμε ποιὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ ἢ ποιμαντικὸ ὄφελος ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπρόκλητη, βίαιη καταφορὰ ἑνὸς Ἐπισκόπου ἐναντίον ἀνθρώπων διαφορετικοῦ θρησκεύματος».

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ ἀντιοικουμενιστικὸς καὶ ἀντιπανθρησκειακὸς ἀγὼν δὲν μπορεῖ νὰ διεξάγεται μὲ ΥΒΡΕΙΣ καὶ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟΥΣ ΔΟΝΚΙΧΟΤΙΣΜΟΥΣ καὶ ΑΛΑΛΑΓΜΟΥΣ. Αὐτὰ τὰ ἀήθη τὸ μόνο ποὺ πετυχαίνουν εἶναι νὰ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΟΥΝ καὶ νὰ ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ καὶ νὰ δίνουν δικαιώματα στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους. Ἐπὶ τοῦ θέματος ἔχει ἐξαιρετικὴ σημασία ἡ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση τοῦ ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὸν στίχο 9 τῆς Ἐπιστολῆς Ἰούδα: «ὁ δὲ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος, ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περὶ τοῦ Μωϋσέως σώματος, οὐκ ἐτόλμησε κρίσιν ἐπενεγκεῖν βλασφημίας, ἀλλ᾽ εἶπεν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος».
.        Γράφει λοιπὸν ὁ Ἅγιος Νικόδημος: «“Ὅπου ἄγγελοι ἰσχύϊ καὶ δυνάμει μείζονες ὄντες, οὐ φέρουσι κατ᾽ αὐτῶν παρὰ Κυρίῳ βλάσφημον κρίσιν” (Β´ Πέτρ. β´11). Αἰδεῖτο (ντρεπόταν), λέγω, ὁ ἀρχάγγελος καὶ εὐλαβεῖτο τρόπον τινὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν δόξαν ὅπου ἐχάρισεν ὁ Θεὸς τῷ διαβόλῳ, κἂν καὶ αὐτὴνἐκεῖνος ἔχασεν, ἐπειδὴ καὶ ὁ διάβολος ἐμέθεξεν ἀπὸ δόξαν, μὲ τὸ νὰ κατεστάθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἄρχων τοῦ περιγείου κόσμου καὶ τοῦ ἀγγελικοῦ τάγματος, καθὼς εἶναι γεγραμμένον περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν Ἰώβ· “τουτ᾽ ἐστιν ἀρχὴ πλάσματος Κυρίου” (Ἰὼβ Μ´19). Ὁ μὲν οὖν Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος οὐδὲ τὸν διάβολον ἐτόλμησε νὰ βλασφημήσῃ, ἀλλὰ μόνον εἶπεν εἰς αὐτόν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος, ἤτοι καταργήσαι σε Κύριος.
[…] Ἵλεως, ἵλεως νὰ γένῃ ὁ Θεός. Ὅτι δέ, οὐδὲ τὸν διάβολον πρέπει νὰβλασφημῇ τινας, βεβαιώνει καὶ ὁ Σοφὸς Σειρὰχ λέγων ὅτι ὅποιος καταρᾶται τὸν σατανᾶν, αὐτὸς τὸν ἑαυτόν του καταρᾶται, διατὶ κάμνει τὰ ἔργα τοῦΣατανᾶ· «Ἐν τῷ καταράσθαι ἀσεβῆ τὸν σατανᾶν αὐτὸς καταρᾶται τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν» (Σειρ. λα´ 27) […] Καὶ ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ μαθητὴς τοῦ ἁγίου Βαρσανουφίου, ὁ καὶ Προφήτης καλούμενος, λέγει ὅτι δὲν πρέπει νὰἀναθεματίζωμεν τὸν διάβολον, διατὶ ἀναθεματίζοντες τὸν διάβολον, τὸν ἴδιονἑαυτόν μας ἀναθεματίζομεν, ἐπειδὴ καὶ κάμνομεν τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου. [Τὰ λόγια τοῦ θείου Ἰωάννου ταυτά ἐστιν· ἐπειδὴ γὰρ αὐτὸς ἐρωτήθη ἀπὸ ἕνα, ἂν πρέπῃ νὰ ἀναθεματίσῃ τὸν Νεστόριον ἢ ἄλλον αἱρετικόν, ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν οὕτως “Εἰπὲ αὐτῷ (τῷ εἰπόντι σοι ἀναθεματίσαι αἱρετικὸν) εἰ καὶ φανερόν ἐστιν ὅτι ἐκεῖνοι (οἱ αἱρετικοὶ δηλ.) ἄξιοί εἰσι τοῦ ἀναθεματισμοῦ, ἀλλὰ ἐγὼ ἁμαρτωλότερος ὑπάρχω παντὸς ἀνθρώπου. Καὶ φοβοῦμαι μήπως ἄλλον κρίνων ἐμαυτὸν κατακρίνω. Καὶ γὰρ καὶ αὐτὸν τὸν σατανᾶν ἐὰν ἀναθεματίσω,ἐφ᾽ ὅσον ποιῶ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ἐμαυτὸν ἀναθεματίζω. Ὁ γὰρ Κύριος εἶπεν· Ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε. Καὶ ὁ ἀπόστολος λέγει· εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον, ἀνάθεμα ἔστω. Οὐκοῦν ὁ μὴ ποιῶν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, οὐκ ἀγαπᾶ αὐτόν. Καὶ ὁ μὴ ἀγαπῶν αὐτόν, ὑπὸ τὸ ἀνάθεμά ἐστι. Καὶ πῶς ὁ τοιοῦτος ἄλλους δύναται ἀναθεματίσαι; Ταῦτα εἰπὲ αὐτῷ. Καὶ ἐὰν ἐπιμείνῃ τοῖς αὐτοῖς, διὰ τὴν αὐτοῦ συνείδησιν, ἀναθεμάτισον τὸν αἱρετικὸν” (ἀπόκρ. χψϛ´). ]
.          Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς ἐμποδίζει νὰ μὴ καταρᾶται τινας ἀσεβὴς καὶεἰδωλολάτρης, μηδὲ νὰ βλασφημῇ τὸν θεόν του, κἂν καὶ αὐτὸς εἶναι ψευδώνυμος καὶ ὄχι ἀληθὴς θεὸς “ἄνθρωπος ὃς ἐὰν καταράσηται Θεόν,ἁμαρτίαν λήψεται” (Λευϊτ. κδ´ 15), ἐπειδὴ βλασφημῶν ἐκεῖνον ὁποὺ κατὰσυνείδησιν πιστεύει, αὐτὸς ἑαυτῷ καὶ τῇ ἑαυτοῦ συνειδήσει ἐναντιοῦται,ταυτὸν εἰπεῖν, αὐτὸς ἑαυτὸν βλασφημεῖ. Ὅθεν εἶπεν ὁ Θεοδώρητος «οὐ γὰρ ὡς ψευδώνυμον, ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῆ θεὸν βλασφημεῖ» (ἐρωτήσ. Λγ´ εἰς τὸν Λευϊτ.). Καὶ ὁ Ἀπολινάριος «ἡ γὰρ ὑπόληψις ἀσεβεῖ, καὶ εἰ μὴ θεὸς ὁ λοιδορούμενος». Ὁ δὲ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος προβαίνοντας ἔμπροσθεν,ἐμποδίζει καὶ αὐτοὺς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἱερωμένους ἀπὸ τὸ νὰ ὑβρίζουν καὶ νὰ λοιδοροῦν τὰς τῶν ἑτεροδόξων καὶ αἱρετικῶν θρησκείας τε καὶαἱρέσεις, (ὅταν δηλαδὴ δὲν εἶναι καμμία ἀνάγκη, οὔτε ἐλπίζεται νὰ γένῃ καμμία ὠφέλεια ἐκ τῆς ὕβρεως ταύτης καὶ λοιδορίας)». [Ἑρμηνεία Καθολικῶν Ἐπιστολῶν, σελ. 691-694, ἔκδ. «Ὀρθοδόξου Κυψέλης», Θεσσαλονίκη,  1986]  

.      Αὐτὰ τὰ ὀλίγα!

πηγή

Ο Πούτιν, ο Εφραίμ και τα σχέδια της Μόσχας - Τρέμουν πάλι οι δυτικοί!

Του Κώστα Τζεβελέκου - Την ίδια ώρα, που ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ αποφυλακίζεται με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών και με εγγύηση 300.000 ευρώ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να κάνει Ανάσταση στο Άγιο Όρος.
Αποκλειστικές πληροφορίες του “newsbomb” αναφέρουν έντονο διπλωματικό παρασκήνιο μεταξύ του ελληνικού ΥΠΕΞ και του αντίστοιχου ρωσικού, ενόψει της επίσκεψης.


Η επίσκεψη, οι Financial Times και το ρώσικο ενδιαφέρον
Η επίσκεψη Πούτιν έρχεται μόλις λίγες ημέρες μετά το ενδιαφέρον, που εκδήλωσε ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός της Gazprom για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. 

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, μάλιστα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, θα επισκεφθεί τη Μονή Βατοπεδίου και θα έχει συνάντηση με τον Εφραίμ. Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και οι διπλωματικοί υπάλληλοι των δύο χωρών έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να προετοιμάσουν την επίσκεψη.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times, οι Ρώσοι έχουν βλέψεις για την Ελλάδα, ειδικά με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί λόγω κρίσης.
«Μια «30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια». Ανέφερε χαρακτηριστικά το δημοσίευμα.
Σήμερα, η Ρωσία χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς και όσο φαίνεται πώς οι μέρες του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Συρία είναι μετρημένες, η Μόσχα έχει κάθε λόγο να αναζητεί εναλλακτικές διεξόδους…
Σε ό,τι αφορά στην επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ρώσος πρόεδρος δεν θα έρθει με άδεια χέρια, αλλά θα προτίθεται να ενισχύσει οικονομικά τα αγιορείτικα μοναστήρια και πρώτα απ’ όλα το Ρωσικό.
Αγιορείτικες πήγες φέρουν τόσο εκπροσώπους των Ιερών Μονών, όσο του Ρώσου Πατριάρχη να προετοιμάζουν την «αποστολή» 500 ρώσων μοναχών, οι οποίοι μέχρι το τέλους του έτους θα ενισχύσουν τη «δύναμη» στο Ρωσικό μοναστήρι.
Η επίσκεψη Πούτιν προκαλεί μια σειρά από ερωτήματα:
- Κατά πόσο η έλευση του Ρώσου προέδρου αποτελεί προάγγελο μιας δυναμικής προσπάθειας για διείσδυση στα Βαλκάνια;
- Ποια η σχέση και ο ρόλος του Εφραίμ με τη Μόσχα και από πού πηγάζει η υποστήριξη;
Άλλωστε, ήταν ο ίδιος ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος είχε κάνει παρέμβαση υπέρ του Εφραίμ, ακολουθώντας τις ανησυχίες που είχε διατυπώσει το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.
Ήταν όταν υποστήριζαν πως η προφυλάκιση του Εφραίμ συνιστά καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Ρώσος Πατριάρχης ζητούσε ευθέως την αποφυλάκισή του…
πηγή

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

Σε κλίμα αναστάσιμης χαράς υποδέχθηκε η Βατοπαιδινή Αδελφότητα και πλήθος προσκυνητών την Παρασκευή το βράδυ τον Γέροντα Εφραίμ.

Το Σάββατο το πρωί τελέσθηκε η Ακολουθία του Ακαθίστου, όπου ο Γέροντας Εφραίμ απήγγειλε την Α΄ και την Δ΄ Στάση των Χαιρετισμών.

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

πηγή

Κυριακή Ε’ Νηστειών ( Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας)

 Σκέψεις του π. Antony Bloom: «Στο φως της κρίσης του Θεού» .

Η σημερινή Κυριακή Ε’ Νηστειών, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της δεύτερης περιόδου του Τριωδίου. Οι πρώτες τέσσερις Κυριακές προ της Σαρακοστής, μας εισαγάγουν στις αρετές, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ως στόχους της πνευματικής μας πορείας.

Η δεύτερη περίοδος, με τις Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας εισάγει στο νόημα της παρουσίας μας στην Εκκλησία, με την προβολή της Ορθοδοξίας όχι ως φολκλορικού είδους ή μαγικής πίστης, αλλά ως τρόπου ζωής Με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος μας μιλά για τον Θεό ως Φως και θέτει ως απώτερο στόχο της πνευματικής μας πορείας την κοινωνία με το Φως. Με την ανάδειξη του Σταυρού, ως κορυφαίου σημείου χαρμολύπης, αλλά και υπόμνησης ότι η ζωή μας χρειάζεται να περάσει από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, από την τήρηση των εντολών του, από το Πάθος για να έρθει η Ανάσταση. Με την παρουσία της μορφής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας, ο οποίος μας θυμίζει την ασκητική παράδοση της αγάπης, και της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας με το Θεό και ως διαρκούς πρότασης της Εκκλησίας στον κόσμο.

Ο δεύτερος κύκλος κλείνει σήμερα με την αναφορά της Εκκλησίας μας στο πρόσωπο της Oσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο πρόσωπο της Αγίας συγκρούονται δύο τρόποι ζωής, ο τρόπος της αμαρτίας και ο τρόπος της μετάνοιας, ο τρόπος της αυτονόμησης του ανθρώπου από το Θεό και της παράδοσής του στην φιληδονία, την φιλαυτία και την φιλοδοξία, και ο τρόπος της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, η εγκατάλειψη στη χάρη Του.

Ο Ζωσιμάς λοιπόν αναζητώντας στη έρημο κάποιον ασκητή, ο οποίος θα τον ωφελούσε πνευματικά και θα του απαντούσε στην αγωνία του για το τέλειο, συναντά την Οσία, η οποία επί πολλά έτη ζούσε εκεί και είχε αποκτήσει όλα τα πνευματικά εκείνα χαρίσματα που ο Θεός προσφέρει σε όσους τον αγαπούν.

Πατρίδα της η Αίγυπτος. Δώδεκα ετών έρχεται στην Αλεξάνδρεια και επί 17 έτη θα ζήσει ως πόρνη. Κάποτε βλέπει ανθρώπους να ετοιμάζονται να πάνε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι για να προσκυνήσει, αλλά για να αμαρτήσει. Φτάνει στον Ναό της Αναστάσεως και στην πόρτα μια δύναμη την εμποδίζει να εισέλθει. Εκεί συναισθάνεται την ακαθαρσία των έργων της, αρχίζει να κλαίει και να θρηνεί, βλέπει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της ζητά να την αφήσει να χαιρετήσει το Ξύλο του Σταυρού και της υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει τον κόσμο και την αμαρτία.

Πραγματικά, η Παναγία από τότε καθοδηγεί τα βήματά της στην έρημο του Ιορδάνη. 47 ολόκληρα χρόνια περνά εκεί. Τα πρώτα 17 χρόνια βασανίζονταν από έναν ακατάπαυτο πόλεμο, τον οποίο ξεπέρασε με την διαρκή επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Κατόπιν, μπόρεσε και υπερέβη την ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της, χάρις στη διαρκή κοινωνία με το Χριστό.

Η Οσία ζητά από τον Άγιο να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει. Ο Αββάς έρχεται, την βλέπει να περπατά πάνω στα νερά του Ιορδάνη, την κοινωνεί και η Αγία του ζητά να έρθει πάλι τον επόμενο χρόνο. Ο Αββάς έρχεται, την βρίσκει αναπαυμένη εν Κυρίω, την ίδια ημέρα που μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ένα λιοντάρι τον βοηθά να ανοίξει τον λάκκο και να θάψει την Οσία, της οποίας τον βίο διηγήθηκε στους μοναχούς της Μονής του και ο οποίος παρέμεινε στην συνείδηση της Εκκλησίας ως ακριβές υπόδειγμα μετανοίας, αλλά και μοναδικής αλλαγής τρόπου ζωής.

Αδελφοί μου!

Πόσες φορές έχει συμ¬βεί να χτυπήσουμε και εμείς την πόρτα του Θεού με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε και η Μαρία να μπει στον χώρο της Παρουσίας Του; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να προσευχηθούμε, να Τον πλησιάσουμε εν σιωπή; Πόσες φορές λαχταρήσαμε τον Θεό και πόσες φορές νιώσαμε ότι ανάμεσα στην προσευχή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη σιωπή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη λαχτάρα μας και σ’ Αυτόν υπήρχε ένα εμπόδιο που δεν μπορούσαμε να υπερπηδήσουμε; …

Αλλά και πόσες φορές έχει χτυπήσει ο Θεός την πόρτα της καρδιάς μας!Θυμάστε τη φράση από την Αποκάλυψη: «Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω…». Πόσες φορές με τα λόγια του Ευαγγελίου, με τα γεγονότα της ζωής μας, με τις αδύναμες νεύσεις τής ψυχής μας, μ’ έναν ψίθυρο του Αγίου Πνεύματος, με όλους τους τρόπους που ο Θεός μεταχειρίζεται για να μας πλησιάσει- πόσες άραγε φορές δεν έχει χτυπήσει αυτή τη θύρα και πόσες φορές εμείς αποφασίσαμε ότι θα παραμείνει κλειστή! Ή απλώς δεν φροντίσαμε να ανοίξει, διότι ήμασταν απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή με πράγματα σημαντικότερα για μάς από τη δική Του παρουσία που ερχόταν να μας διακόψει και να μας ενοχλήσει! Και πόσες φορές αρνηθήκαμε να μην ανοίξουμε αυτή την πόρτα, επειδή ο ερχομός του Κυρίου θα σήμαινε το τέλος κάποιων πραγμάτων που ήταν πολύτιμα και μετρούσαν για μας… Και η πόρτα μας ήταν κλειστή στο πρόσωπο Του ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πού όλες οι πόρτες ήταν κλειστές στο πρόσωπο τής Μητέρας Του και του Ιωσήφ τη νύχτα της Γεννήσεως…

Η Μαρία η Αιγυπτία, αντιμέτωπη με την απουσία του Θεού, με την άρνηση Του να της επιτρέψει να εισέλθει στον χώρο της Παρουσίας Του, αντιμέτωπη με μία κλειστή πόρτα μέσα της, ένιωσε άτι, αν δεν άνοιγε η πόρτα αυτή, όλα ήταν μάταια. Και αποστράφηκε καθετί που στεκόταν ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Θεό, ανάμεσα σ’ αυτήν…

Μήπως δεν είναι αυτό ένα παράδειγμα, μια κλήση, μια εικόνα του τι θα μπορούσε να είναι ή ζωή τού καθενός μας; Μα ίσως και να πούμε: «Ναι, αυτό ίσχυε για εκείνην που ήταν μία μέλλουσα άγια…». Καθένας όμως από μας έχει προσκληθεί να επικοινωνεί με το Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Θεός και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε ένα…! Αυτή είναι η κλήση μας• μπορεί αυτό να επιτευχθεί με μόνες τις δικές μας δυνάμεις; Όχι, δεν μπορεί. Αλλά μπορεί να το κατορθώσει ο Θεός μέσα μας μόνον αν στραφούμε σ’ Αυτόν με όλη μας τη διάνοια, όλη την καρδιά και όλη την προσδοκία μας, αποφασιστικά. Ναι, χρειάζεται αποφασιστικότητα, και λαχτάρα, παθιασμένη, απελπισμένη λαχτάρα… Και τότε… τότε όλα γίνονται δυνατά. Ο απόστολος Παύλος ζήτησε από το Θεό δύναμη για να εκπληρώσει την αποστολή του, και ο Κύριος του είπε, «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται…» Και στο τέλος της ζωής του, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του, ο Παύλος, είπε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»…

Είμαστε τόσο αδύναμοι! Αδελφοί μου!

Αλλά και πόση ελπίδα και έμπνευση μπορούμε να αντλήσουμε από κάθε Άγιο, στο πρόσωπο του οποίου ξεδιπλώθηκαν και τελειώθηκαν η δόξα, η δύναμη, η νίκη, η ίδια η ζωή!

Ας εμπνευσθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά από αυτά πού ακούμε, από αυτά πού αντλούμε από το Ευαγγέλιο, τη Θεία Κοινωνία, την προσευχή, τη σιωπή και την παρουσία του Θεού. Και ας κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά προς τη θέα της αγάπης Του, που θα φανερωθεί τη Μ. Εβδομάδα, στα τελευταία βήματα προς το Γολγοθά, με την τελική νίκη της Σταυρωμένης Αγάπης και της Αναστάσεως.

Πηγή:http://ntprodromoy.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html

Υπομονή – Αγ. Δημητρίου του Ροστώφ.-Κυριακή Ε Νηστειών

Υπομονή – Αγ. Δημητρίου του Ροστώφ.

«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του Θεού ποιήσαντες, κομίσησθε την επαγγελίαν» (Εβρ. 10. 36). Αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού, θα πάρουν την αμοιβή που υποσχέθηκε Εκείνος: τη βασιλεία των ουρανών.Γι’ αυτό κι εσύ «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν… Μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες• προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων• μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή• γέγραπται γαρ• εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12. 21, 17, 19). Στον Κύριο ανήκει η κρίσις και η καταδίκη όσων σε αδικούν. Σε σένα η καλωσύνη και η μακροθυμία. Στον Κύριο ανήκει η τιμωρία και η πάταξις του κάκου. Σε σένα η ανεξικακία και η υπομονή.
Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ένα ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με τον Θεό. Όσο ο γογγυσμός χωρίζει από τον Θεό, τόσο η υπομονή σφυρηλατεί την ενότητά μας μαζί Του. Αν λοιπόν υπομένης μ’ ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρι Του, θα σου ανταποδώση την αιώνια μακαριότητα. Μέσω της θλίψεως και της υπομονής εισέρχεσαι στον χώρο της αληθινής γνώσεως και καθαρίζεσαι από το πλήθος των αμαρτιών σου. Πρόσεχε ωστόσο να μην εκθέτης θεληματικά τον εαυτό σου σε κινδύνους. Να προσεύχεσαι στον Κύριο με τα λόγια της προσευχής που Εκείνος δίδαξε: «Μη εισενέγκης με εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι με από του πονηρού»! Μην επιδιώκης εσύ τις δοκιμασίες, για ν’ ασκηθής τάχα στην υπομονή. «Μη δώης εις σάλον τον πόδα σου, μηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σε» (Ψαλμ. 120. 3). Μην εκτίθεσαι ο ίδιος σε κινδύνους και πειρασμούς. Να είσαι όμως πάντα έτοιμος να υπομείνης με ευγνωμοσύνη όσους θα παραχωρήση ο Θεός. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει με το παράδειγμά Του. Όταν πριν από το πάθος προσευχόταν στον Πατέρα Του, έλεγε: «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Θυμήσου ακόμη πόσες φορές φυλαγόταν από τους Ιουδαίους και τους ξέφευγε, ή προφυλασσόταν από τους κινδύνους που τον απειλούσαν. Ήταν όμως έτοιμος πάντα να υποταχθή στο θέλημα του Πατρός: «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26. 39).
Ο λόγος για την υπομονή δεν τελειώνει εύκολα. Θυμάμαι πάλι τους λόγους του Κυρίου: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21. 19). «ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10. 22). Αλλά και στο διάστημα της επιγείου ζωής Του ο Κύριος έγινε για μας πρότυπο υπομονής, μακροθυμίας και ανεξικακίας «ος λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως» (Α’ Πέτρ. 2. 23). Υπόμεινε κι εσύ με χαρά τα πάντα, για ν’ ακούσης τη φωνή Του να λέη: «Ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκ. 3. 10).
«Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39. 1). Ο Κύριος δέχεται σαν θυσία ευάρεστη την ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη μικροψυχία. Οι άνθρωποι της υπομονής ακολουθούν πιστά τα ίχνη Του, οι δειλοί και οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του• «πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ’ αυτού περιεπάτουν» (Ιω. 6. 66).
Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ την πληγή του χωρίς υπομονή στον πόνο και στα θεραπευτικά μέσα του γιατρού; Ποιός μπορεί ν’ ακολουθήση πίσω από τον Χριστό χωρίς να σηκώση στους ώμους τον σταυρό της υπομονής; Κανένας. «Όλοι όσοι Τον ακολούθησαν και Τον ακολουθούν ήταν και είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουνμε υπομονή τις δοκιμασίες που οπωσδήποτε θα τους βρουν, καθώς τονίζει και ο σοφός Σειράχ: «Τέκνον, ει προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεώ, ετοίμασον την ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2. 1).
«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. 16. 24). Τί μας λέει μ’ αυτά τα λόγια Του ο Κύριος; Ότι όποιος θέλει να βαδίση στα ίχνη Του πρέπει πρώτα ν’ αρνηθή τον εαυτό του, δηλαδή τη φιλαυτία του και το θέλημα του, έπειτα να σηκώση τον σταυρό του, σταυρό υπομονής και ανδρείας, και τέλος να Τον ακολουθήση.Αγωνίσου να παραμείνης χωρίς μεταπτώσεις σε κατάστασι πνευματικής εγρηγόρσεως, υπομονής και ανδρείας, γιατί μόνο έτσι θα καταβάλης τον νοητό Αμαλήκ που επιβουλεύεται την ψυχή σου, θ’ απαλλαγής από βάσανα και θλίψεις και θ’ αξιωθής των αιωνίων αγαθών, όταν θα επανέλθη ο Κύριος για να κρίνη τον κόσμο.«Ουαί υμίν τοις απολωλεκόσι την υπομονήν• και τί ποιήσετε όταν επισκέπτηται ο Κύριος;» (Σοφ. Σειράχ 2. 14).

(Από το βιβλίο «Πνευματικό Αλφάβητο» του Αγίου Δημητρίου Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ- ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Αναγνώσματα:

Απόστολος: Εβρ. θ΄,11 – 14. Ευαγγέλιο: Μάρκ. ι΄, 32-45

(Εωθινόν 2^ο, Ήχος πλ.α΄)

Η διακονία του Χριστού στον κόσμο

          Βρισκόμαστε στην τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αδελφοί μου. Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε ο Κύριός μας προετοιμάζει τους Μαθητές Του για το Πάθος και την Ανάστασή Του. Τους αποκαλύπτει όλα όσα πρόκειται να Του συμβούν, προκειμένου να μη λιποψυχήσουν και απελπιστούν, αλλά να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα της νίκης, καθώς Εκείνος θα είναι ο ρυθμιστής και κυρίαρχος των εξελίξεων. Όμως, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, παρεξηγούν τα λόγια Του και ζητούν δόξες και τιμές στη Βασιλεία Του. Και ο Χριστός τους ομιλεί για το ποτήρι του πόνου και της οδύνης που ο Ίδιος και εκείνοι θα πιούν και το οποίο θα κληθούν να δοκιμάσουν όσοι επιλέξουν να Τον ακολουθήσουν. Τους ομιλεί για το αληθινό πρωτείο στη ζωή που είναι καρπός της διακονίας της αγάπης, πρότυπο της οποίας είναι ο Ίδιος, ο Οποίος δεν ήλθε στον κόσμο για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει τους ανθρώπους.

          Ποιά είναι, όμως, η διακονία που επετέλεσε και επιτελεί ο Χριστός στον κόσμο; Καταρχήν, η ίδρυση της Εκκλησίας Του, «του επιγείου ουρανού, στον οποίο ο ουράνιος Θεός ζει και κινείται»[1] και η παράδοση των ιερών Μυστηρίων. Πρόκειται για την σημαντικότερη διακονία και προσφορά του Θεανθρώπου στην ανθρωπότητα γιατί «η Εκκλησία είναι η μεγάλη αγκαλιά που δίδει νόημα στη ζωή και παρηγοριά στον κάθε άνθρωπο. Στην Εκκλησία όλοι οι άνθρωποι είναι δεκτοί, όλοι Τής ανήκουν και σε όλους ανήκει. Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν διακρίσεις, υπάρχει ισότητα, δεν υπάρχει εξουσία, αλλά διακονία, δεν υπάρχει βία, υπάρχει μόνο αλληλεγγύη, δεν υπάρχει μίσος, αλλά μόνο αγάπη, δεν υπάρχει καταπίεση, αλλά μόνο ελευθερία. Σε κανένα άλλο χώρο δε γίνεται κανείς δεκτός όπως είναι, με τις αμαρτίες του, με τα λάθη του, με τις σκιές και τις κηλίδες του. Μόνο στην Εκκλησία υπάρχει χώρος για τον καθένα. Και γι’ αυτό, όποιος λείπει απ’ το καθημερινό προσκλητήριο της Εκκλησίας γίνεται αντιληπτός και προκαλεί όχι μόνο ανησυχία για την προσωπική του κατάσταση, αλλά και τις προσευχές για την μετάνοιά του. Κανένας δεν είναι αναμάρτητος και κανένας δεν αποκλείεται από την χάρη του Θεού και την Βασιλεία Του…»[2]

          Η επόμενη σπουδαία προσφορά του Χριστού στον κόσμο είναι η διακονία του ανθρώπινου πόνου. Ο Κύριος δεν αγνόησε, ούτε περιφρόνησε τις υλικές και καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων. Αντιθέτως, θεράπευσε τους αρρώστους, απάλυνε τον πόνο της ψυχής και του σώματος, χόρτασε τους πεινασμένους, παρηγόρησε τους πενθούντες, απάλλαξε τους δαιμονισμένους από την επήρεια του διαβόλου και χάραξε τους δρόμους της διακονίας που και η Εκκλησία Του ακολουθεί στην πορεία του χρόνου. Το έργο της Εκκλησίας είναι διττό. Πρωτίστως η σωτηρία της κάθε ψυχής και, στη συνέχεια, η θεραπεία των κοινωνικών αναγκών. Σε αυτή τη λογική στηρίζεται το σπουδαίο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί η Εκκλησία και αγκαλιάζει όλα εκείνα τα σημεία πάνω στα οποία παίζεται, στην εποχή μας, το δράμα του κόσμου. Πρόκειται για διακονία που γίνεται στο όνομα του Χριστού και για την αγάπη του Χριστού, τον Οποίο η Εκκλησία βλέπει και συναντά στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου.

          Οι διαστάσεις και το μέγεθος της διακονίας του Χριστού στον κόσμο ασφαλώς δε μπορούν να εξαντληθούν και περιγραφούν σ’ ένα τόσο περιορισμένο χώρο. Κορυφαία θέση, όμως, μέσα της κατέχει η απαλλαγή του ανθρώπου από την αιχμαλωσία της αμαρτίας, που επιτεύχθηκε με το Πάθος και τη Σταύρωσή Του. Η αμαρτία δημιουργεί γύρω από τον άνθρωπο μία κατάσταση απελπιστική, χαρακτηριστικά της οποίας είναι ο θάνατος, η δουλεία, η αιχμαλωσία, η αναίρεση της ουσιαστικής ελευθερίας, η ατιμία και η καταισχύνη. Ο Χριστός, με το Αίμα Του, μάς εξαγόρασε, πλήρωσε τα λύτρα της ελευθερίας μας και μάς έδωσε την δυνατότητα της σωτηρίας με τη σταυρωμένη αγάπη Του, που δεν είναι λόγια, ευχολόγια, πράξεις συμπάθειας και αλτρουισμού, αλλά το απόλυτο δόσιμο, μέχρι θυσίας.

          Αυτές είναι οι κορυφαίες διαστάσεις της διακονίας και της προσφοράς του Χριστού στον κόσμο. Αυτός είναι ο Χριστός, τελικά. Ο μόνος και αληθινός διάκονος, Τον οποίο καλούμαστε, εντός ολίγου, ν’ ακολουθήσουμε στον δρόμο της απόλυτης θυσίας. Στην πορεία προς τον Γολγοθά. Είθε να συμπορευτούμε πλάι Του, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της σταυρωμένης αγάπης Του για μάς. ΑΜΗΝ!  

Αρχιμ. Ε.Ο.

---

[1] Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως

[2] Χριστόδουλος (+), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, Ομιλία, Π. Ψυχικό 17/9/2006