Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Απριλίου 01, 2012

Συναξαριστής 1 Απριλίου 2012


Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγύπτια

 


«Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν». Δὲν ἦλθα νὰ καλέσω αὐτοὺς ποὺ νομίζουν τοὺς ἑαυτούς τους δικαίους, ἀλλὰ ἦλθα νὰ καλέσω τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου μας βρίσκει πλήρη ἐφαρμογὴ στὴ ζωὴ τῆς Μαρίας τῆς Αἰγύπτιας, καὶ νὰ γιατί: ἡ Ὁσία Μαρία γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο τὸ 345 (κατὰ τὸν Μ.Ι. Γαλανό).

Ἀπὸ νωρὶς ἀναπτύχθηκε ἡ ὡραιότητα τοῦ σώματός της, καὶ παρὰ τὶς συμβουλὲς γονέων καὶ ἱερέων, ἔπεσε στὴ διαφθορὰ τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς γιὰ 17 ὁλόκληρα χρόνια. Ὅμως, ὁ πολυεύσπλαγχνος Κύριος ὄχι μόνο τὴν ἀνέχθηκε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια της ἀσωτίας της, ἀλλὰ ἐνήργησε καὶ τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας της. Ὁδήγησε τὰ βήματά της στοὺς Ἁγίους Τόπους.

Ἡ Μαρία προσπάθησε νὰ μπεῖ στὴν Ἐκκλησία, νὰ προσκυνήσει τὸν Τίμιο Σταυρό. Μάταια, ὅμως. Εἶχε «καρφωθεῖ» στὴν εἴσοδο καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει βῆμα μπροστά. Ἡ ἀλλαγὴ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς της ἤδη εἶχε ἀρχίσει. Παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τῆς ἐπιτρέψει νὰ μπεῖ νὰ προσκυνήσει καὶ ἡ ζωή της ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἐμπρὸς θὰ ἦταν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Υἱοῦ της. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἡ Μαρία μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα στὰ μάτια μπῆκε καὶ προσκύνησε τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ἔπειτα, μὲ θεία νεύση πῆγε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη, ὅπου ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν ἀσκητὴ Ζωσιμᾶ (4 Ἀπριλίου) καὶ ἀσκήτεψε ἐκεῖ 50 ὁλόκληρα χρόνια, μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔκαψε, ἔτσι, τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν της καὶ συγχρόνως ἔγινε μεγάλο παράδειγμα μετανοίας.

Μετὰ τὴν συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν ἀσκητὴ Ζωσιμᾶ καὶ ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο, ὁ ἴδιος ἀσκητὴς ἐπανῆλθε γιὰ νὰ τὴν συναντήσει. Ἀλλὰ τὴν βρῆκε πεθαμένη καὶ τὴν ἔθαψε ἐκεῖ, στὰ μέρη ποὺ ἀσκήτευσε ἡ Ἁγία.
 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φωτισθεῖσα ἐνθέως Σταυροῦ τῇ χάριτι, τῆς μετανοίας ἐδείχθης φωτοφανὴς λαμπηδών, τῶν παθῶν τὸν σκοτασμὸν λιποῦσα πάνσεμνε· ὅθεν ὡς ἄγγελος Θεοῦ, Ζωσιμᾷ τῷ ἱερῷ, ὡράθης ἐν τῇ ἐρήμῳ, Μαρία Ὁσία Μῆτερ· μεθ’ οὗ δυσώπει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τοῖς τῶν ἀγώνων σου πόνοις θεόληπτε, τὸ τῆς ἐρήμου τραχὺ καθηγίασας· διό σου τὴν μνήμην δοξάζομεν, ἐν ὑμνῳδίαις Μαρία τιμῶντές σε, Ὁσία Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Ἔτερον Κοντάκιον
 Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῆς μετανοίας τὴν λαμπάδα τὴν πολύφωτον. Καὶ ἐγκρατείας τὴν εἰκόνα τὴν θεόγραφον, Τὴν Μαρίαν ἀνυμνήσωμεν τὴν Ὁσίαν. Ἐν ἐρήμῳ γὰρ ὡς ἄγγελος ἐβίωσε Καὶ τὸν τρώσαντα αὐτὴν πρῴην κατῄσχυνε· Ταύτῃ λέγοντες· χαίροις Μῆτερ ἰσάγγελε.

Μεγαλυνάριον
Αἴγυπτον φυγοῦσα τὴν τῶν παθῶν, δάκρυσιν ἐκπλύνεις, ἁμαρτίας τὸν μολυσμόν, καὶ ἐν τῇ ἐρήμῳ, τοῦ Ἰορδάνου Μῆτερ, ὡς ἄγγελος Μαρία, ὄντως ἠγώνισαι.
 
 

 
Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ ὁμολογητὴς ἡγούμενος ἱερᾶς Μονῆς Πελεκητῆς

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 8ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 9ου αἰῶνα μ.Χ. Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ὀνομαζόταν Χριστοφόρος. Μικρὸς ἀκόμα, ἔχασε τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα του. Τὸν ἀνέθρεψε ἕνας θεῖος του, μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια καὶ στοργή.

Ἡ προκοπή του στὰ γράμματα ὑπῆρξε θαυμάσια, καὶ ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη σωφροσύνη καὶ χρηστότητα, ὑπόδειγμα σὲ πολλοὺς συνομηλίκους του. Ὅταν ὡρίμασε στὴν ἡλικία, ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πῆγε στὸ μοναστήρι τῆς Πελεκητῆς, ποὺ βρίσκεται στὴν Τρίγλεια τῆς Προῦσας.

Ἐκεῖ ἔγινε μοναχὸς καὶ μετονομάστηκε Μακάριος. Ἡ παιδεία του, καὶ οἱ ὑπέροχες προσωπικὲς καὶ διοικητικὲς ἀρετές του, δὲν ἄργησαν νὰ τὸν ἀναδείξουν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, μετὰ ἀπὸ θερμὴ παράκληση τῶν μοναχῶν.

Ὁ δὲ Πατριάρχης Ταράσιος, ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Μακάριος θεράπευε μὲ τὴν προσευχή του ἀσθενεῖς, τὸν προσκάλεσε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου θεράπευσε ἕνα πατρίκιο, τὸν Παῦλο. Ἐκτιμῶντας τὴν προσωπικότητα τοῦ Μακαρίου ὁ Ταράσιος, τὸν χειροτόνησε ὁ ἴδιος Ἱερέα.

Ἀργότερα, ἐπὶ αὐτοκρατόρων Λέοντος τοῦ Ἀρμενίου καὶ Μιχαὴλ τοῦ Τραυλοῦ, φυλακίστηκε καὶ ἐξορίστηκε ποικιλοτρόπως. Τελικὰ πέθανε ἐξορισμένος στὸ νησὶ Ἀφουσία, ὑπέρμαχος τοῦ ὀρθοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας.

 
Οἱ Ἅγιοι Γερόντιος καὶ Βασιλείδης

 


(ἢ κατ᾿ ἄλλους Βασιλειάδης). Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

 
Ὁ Δίκαιος Ἄχαζ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 
Ὁ Ἅγιος Πολυνίκης

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον», ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη του.

 
Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ νεομάρτυς, ὁ Ῥῶσος

Διὰ Χριστὸν σαλός.

 
Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος, Διονύσιος, Ἰνγενιανή. Πάκερος (ἢ Πάνταινος), Παρθένιος καὶ Σατουρνῖνος

Μαρτύρησαν στὴ Θεσσαλονίκη, πιθανότατα κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους.

 

 
Ἅγιος Ἀβραάμιος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Βουλγαρίας

 


Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀβραάμιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Βουλγαρία καὶ ζοῦσε στὴν Ρωσία. Ἀρχικὰ ἦταν Μουσουλμάνος, ἀλλὰ ὅταν ἄκουσε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἦταν φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων πρὸς τοὺς φτωχούς. Στὴν πόλη Βολγάρα, στὶς κατώτερες ἐκβολὲς τοῦ ποταμοῦ Βόλγα, ὁ Ἅγιος Ἀβραάμιος ἄρχισε νὰ διδάσκει τοὺς συμπατριῶτες του γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Τότε τὸν συνέλαβαν καὶ προσπάθησαν νὰ τὸν ἐξαναγκάσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ Ἅγιος, ὅμως, ἔμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία τῆς πατρώας εὐσέβειας. Ἔτσι, τὸ ἔτος 1229 μ.Χ., τεμάχισαν τὸν Ἅγιο καὶ ἔπειτα ἀπέκοψαν τὴν τίμια κεφαλή του. Οἱ Ρῶσοι Χριστιανοί, ποὺ ζοῦσαν στὴν πόλη, ἐνταφίασαν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου στὸ χριστιανικὸ κοιμητήριο.

Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἔγινε στὶς 6 Μαρτίου τοῦ ἔτους 1230 μ.Χ. ἀπὸ τὸν μεγάλο πρίγκιπα τοῦ Βλαντιμὶρ Γεώργιο (τιμᾶται 4 Φεβρουαρίου), ὁ ὁποῖος τὰ ἐναπέθεσε στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς μονῆς Κνυατζινίν.

 
Ὅσιος Εὐθύμιος Σαυζδαλίας

 


Ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Θαυματουργὸς γεννήθηκε τὸ ἔτος 1316 μ.Χ. στὴν πόλη Νίζνιυ τοῦ Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας, μία μικρὴ πόλη τοποθετημένη στὴν συμβολὴ τῶν ποταμῶν Βόλγα καὶ Ὄκα, στὸ πριγκιπάτο τῆς Σουζδαλίας. Ἦταν τὰ χρόνια του ταταρικοῦ ζυγοῦ καὶ τῶν ἐσωτερικῶν πολέμων ἀνάμεσα στοὺς Ρώσους πρίγκιπες. Ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἐξεδήλωσε τὴν δίψα του γιὰ τὰ γράμματα καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο. Στὴν παιδική του ἡλικία, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἐφημέριού του χωριοῦ του, ἄρχισε νὰ μαθαίνει νὰ διαβάζει καὶ νὰ γράφει, γιὰ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ διαβάζει τὶς θεῖες Γραφὲς καὶ τὰ ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Μὲ τὸ πέρασμα τοῦ καιροῦ, στὴν ψυχὴ τοῦ νεαροῦ ὡρίμασε ἡ ἀπόφαση νὰ ἀφιερώσει τελείως τὴν ζωή του στὸν Θεό. Ἀναζήτησε, λοιπόν, ἕναν πνευματικὸ καθοδηγητὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ὁδὸ τῆς τελειώσεως. Τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του ἀνέλαβε ὁ Ἅγιος Διονύσιος, μοναχὸς στὴ μονὴ τῶν Σπηλαίων τοῦ Νιζνέγκοροντ καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Σουζδαλίας (15 Ὀκτωβρίου).

Ὁ τελευταῖος πρίγκιπας τῆς Σουζδαλίας, Μπόρις, τὸ ἔτος 1351 μ.Χ. ἀποφάσισε νὰ ἱδρύσει στὴν γενέτειρά του ἕνα μοναστήρι καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἐπιθυμοῦσε νὰ λάβει τὴν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς τῆς Ἀναλήψεως, Ἁγίου Διονυσίου. Ἀφοῦ ἔλαβε τὴν εὐλογία, ὁ πρίγκιπας ζήτησε νὰ τοῦ ἀποστείλουν ἕνα μοναχὸ γιὰ νὰ ἐπιτηρεῖ τὴν κατασκευὴ καὶ τὴν ὀργάνωση τοῦ μοναστηριοῦ. Ὁ πρίγκιπας ἐπέστρεψε στὴ Σουζδαλία, μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ὅτι θὰ τὸν βοηθήσει.

Στὸ μεταξύ, ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἐπέλεξε ἀνάμεσα ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ ὄχι μόνο αὐτὸν ποὺ θὰ ἔστελνε στὴ Σουζδαλία, ἀλλὰ καὶ ἄλλους μοναχοὺς γιὰ νὰ τοὺς στείλει σὲ ἄλλα μέρη, ὥστε νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν λαὸ καὶ νὰ διαδοθεῖ ὁ μοναχισμός. Ἀφοῦ κλήθηκε ἡ ἀδελφότητα, ὁ Ἅγιος Διονύσιος διάλεξε δώδεκα μοναχοὺς ἀπὸ τοὺς πιὸ δυνατοὺς στὴν πίστη καὶ ζηλωτὲς καὶ τοὺς ἀπέστειλε σὲ ὅλες τὶς βορειοανατολικὲς περιοχὲς τῆς Ρωσίας. Ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος, ποὺ ἦταν τὴν ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τριάντα ἔξι ἐτῶν, ἀνέλαβε τὴν ὑποχρέωση ἂν πάει στὴ Σουζδαλία, στὸν πρίγκιπα Μπόρις.

Ἡ κατασκευὴ τοῦ ναοῦ ὁλοκληρώθηκε τὸ ἔτος 1352 μ.Χ. καὶ ἦταν τόσο περίλαμπρος ποὺ προκαλοῦσε τὸν θαυμασμὸ ὅλων. Ὁ πρίγκιπας Μπόρις διακόσμησε εἰκονογραφικὰ τὸ ναὸ μὲ δικά του ἔξοδα. Ὁ ναὸς ἐγκαινιάσθηκε ἐπίσημα, ἀλλὰ ἡ κατασκευὴ τοῦ ἦταν μονάχα ἡ ἀρχὴ τοῦ καθήκοντος ποὺ εἶχε ἀνατεθεῖ στὸν Ὅσιο Εὐθύμιο. Πράγματι, ἀπέμενε νὰ κατασκευασθοῦν τὰ κελιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς, ἡ τραπεζαρία, διάφορα ἄλλα προσκτίσματα, καθὼς καὶ τὰ τείχη ποὺ θὰ ξεχώριζαν τὴ μονὴ ἀπὸ τὸν λοιπὸ κόσμο. Μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ Εὐθύμιος ἦταν ἕνας ἁπλὸς μοναχός, ἀλλὰ τώρα ποὺ θὰ γινόταν ὁ πνευματικὸς ὁδηγὸς τῆς μονῆς, χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο πρῶτα διάκονος καὶ ἔπειτα πρεσβύτερος, γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ ἀργότερα ἀρχιμανδρίτης τῆς μονῆς.

Ὁ πρίγκιπας Μπόρις συνεισέφερε μὲ γενναιοδωρία στὴν κατασκευὴ τῆς μονῆς, δωρίζοντας χρυσὸ καὶ ἀσήμι γιὰ τὸ ἐπιχρύσωμα τῶν τρούλων τοῦ ναοῦ καὶ ἄλλα ὑλικά. Ὁ Ὅσιος φρόντιζε γιὰ τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἔργο μὲ τὴν ἐργασία, τὴν ἄσκηση, τὰ δάκρυα καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ὅσο αὐστηρὸς ἦταν μὲ τὸν ἑαυτό του, ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος, τόσο φιλεύσπλαχνος ἦταν πρὸς τοὺς ἄλλους. Τὸ μοναστήρι του, τοποθετημένο στὰ περίχωρα μία μεγάλης πόλεως, ποὺ ἦταν σταυροδρόμι πολλῶν ὁδῶν, ἦταν ἀνοικτὸ γιὰ ὅλους. Ὁ ἡγούμενος δὲν ἀρνιόταν ποτὲ νὰ βοηθήσει ὅποιον τοῦ τὸ ζητοῦσε. Ὁ ξένος εὕρισκε κοντὰ τοῦ καταφύγιο, ὁ φτωχὸς ἐλεημοσύνη, ὁ πεινασμένος τροφή. Ἡ ἐλεημοσύνη καὶ γενναιοδωρία του σὲ ὁρισμένους φαινόταν ὑπερβολικὴ καὶ ἔτσι ἀναγκαζόταν νὰ ἐλεεῖ στὰ κρυφά, γιὰ νὰ μὴν διεγείρει παράπονα ἐκ μέρους τῆς ἀδελφότητας καὶ τὴν ὁδηγήσει σὲ πειρασμούς. Ἐξαγόρασε τὰ χρέη αὐτῶν ποὺ δὲν εἶχαν τὰ μέσα νὰ ἀποπληρώσουν τοὺς ὀφειλέτες τους καὶ συχνὰ χάριζε τὰ χρέη ποὺ ἄλλοι ὄφειλαν στὴ μονή. Ἐξέθετε τοὺς ἄδικους καὶ διεφθαρμένους δικαστές, προστατεύοντας ἀπὸ καταχρήσεις ὅλους ὅσοι εἶχαν ἄδικα καταδικασθεῖ καὶ παρακαλοῦσε νὰ συμπεριφέρονται στοὺς ἀληθινοὺς ἐγκληματίες μὲ ἐπιείκεια καὶ φιλευσπλαχνία. Κάθε ἁμαρτωλὸς ποὺ ἀναζητοῦσε τὴν σωτηρία, εὕρισκε σὲ αὐτὸν τὸν ὁδηγὸ τῆς μετάνοιας. Μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ θεράπευε ἀσθενεῖς καὶ δίωκε τὰ δαιμόνια.

Ὅταν ὁ Ὅσιος ἐνίωσε ὅτι τὸ τέλος τοῦ εἶναι πλέον κοντά, κάλεσε ὅλους τους μοναχοὺς καὶ εὐλόγησε τὸν καθένα ξεχωριστά. Τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὅλους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τοὺς ἀσπάσθηκε πατρικὰ καὶ ζήτησε συγγνώμη ἀπὸ ὅλους. Στὴν συνέχεια κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ παράδωσε τὴν ψυχή του στὸν Ἅγιο Θεό. Ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1404 μ.Χ., σὲ ἡλικία ὀγδόντα ὀκτὼ ἐτῶν. Οἱ μοναχοὶ ἐνταφίασαν τὸ ἱερὸ λείψανό του κάτω ἀπὸ τὰ τείχη τοῦ ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως, στὸ μνῆμα ποὺ κατὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ ναοῦ, ὁ Ὅσιος εἶχε κτίσει μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ χέρια.

Μετὰ τὴν κοίμησή του, ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος συνέχισε νὰ προστατεύει τὸ μοναστήρι, ὅπως μαρτυροῦν τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔλαβαν χώρα πλησίον του τάφου του. Στὶς 4 Ἰουλίου 1507 μ.Χ., μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀνακατασκευῆς τοῦ ναοῦ, τὰ ἱερὰ λείψανά του βράθηκαν ἄφθαρτα.

 
Ὅσιος Γερόντιος ὁ Κανονάρχης

 


Ὁ Ὅσιος Γερόντιος ἔζησε κατὰ τὸν 14ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου του εἶχε ἀνατεθεῖ τὸ διακόνημα τοῦ Κανονάρχου. Διακρίθηκε γιὰ τὸν ἀσκητικό του βίο καὶ τὴν ὑπακοή του.

Ὁ Ὅσιος Γερόντιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ Λαύρα τοῦ Κιέβου.

 
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Φιλόσοφος ἐκ Γεωργίας καὶ ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς 

 


Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης (Σκιαβτέλι) ἔζησε μεταξὺ τοῦ 12ου καὶ 13ου αἰῶνα μ.Χ. στὴ Γεωργία. Σπούδασε Θεολογία, φιλοσοφία καὶ ἱστορία στὴν ἀκαδημία τοῦ Γελατᾶ (βόρεια Γεωργία). Ἔπειτα ἔγινε μοναχὸς καὶ γιὰ πολλὰ χρόνια ἀσκήτεψε στὸ περίφημο μοναστήρι τοῦ Μπάρτζια (νότια Γεωργία), σὲ ἕνα ἀπομονωμένο κελί. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἔζησε μία αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή, συνεχῶς ἀφιερωμένος σὲ θεολογικὲς ἀναζητήσεις διὰ τῆς προσευχῆς καὶ ἐντρύφησε στὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς πνευματικὲς προσπάθειές του κατόρθωσε νὰ φθάσει σὲ ἕνα ὑψηλὸ βαθμὸ πνευματικῆς τελειώσεως καὶ δέχθηκε τὸ χάρισμα τοῦ λόγου, τὸ ὁποῖο φανερώθηκε στὴν ποιητική του δημιουργικότητα.

Στὸ μοναστῆρι τοῦ Μπάρτζια, κατὰ τὰ ἔτη 1210 – 1214, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἔγραψε μία ἀξιοσημείωτη ὠδή, ὑπὸ τὸν τίτλο «Δοῦλος Χριστοῦ», στὴν ὁποία σκιαγραφεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστιανοῦ, ποὺ εἶναι πιστὸς στοὺς Κανόνες τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στὸ ἔργο αὐτὸ ὁ μοναχὸς αὐτοαποκαλεῖται συχνὰ περιπλανώμενος καὶ δοῦλος Χριστοῦ. Μεγάλο μέρος τῆς ὠδῆς ἀφιερώνεται στὸν Γεωργιανὸ αὐτοκράτορα Ἅγιο Δαβὶδ Γ’, τὸν Ἀποκαταστάτη († 26 Ἰανουαρίου) καὶ στὴν Γεωργιανὴ αὐτοκράτειρα Ταμάρα τὴ Μεγάλη († 1 Μαΐου καὶ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Ἡ θεολογικὴ σημασία τῆς ὠδῆς «Δοῦλος Χριστοῦ», εἶναι εἰδικὰ ἐμφανὴς σὲ ἐκείνους τοὺς στίχους, ὅπου ὁ ποιητὴς ἀφιερώνει προσευχὲς στὸ Ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὴ Θεία Παντοδυναμία καὶ τὴ Θεία Πρόνοια, ποὺ χάρισε στοὺς ἀνθρώπους τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Μιλώντας γιὰ τὴν σειρὰ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γράφει, σὲ ἀντιστοιχία μὲ τὰ ἔργα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, σχετικὰ μὲ τὶς Θεῖες καὶ Ἐκκλησιαστικὲς Ἱεραρχίες.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης κοιμήθηκε σὲ βαθὺ γῆρας μὲ εἰρήνη.

Ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος γεννήθηκε στὴν Γεωργία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασίλισσας Ταμάρα (1184 – 1213). Ἐπειδὴ ἀγαποῦσε τὸν Θεὸ καὶ τὴν μοναχικὴ πολιτεία, ἔγινε μοναχός. Ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὴν πνευματική του προσπάθεια καὶ τὴ σαλότητά του καὶ τοῦ χάρισε τὸ προορατικὸ χάρισμα.

Μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Ἰωάννη τὸν Φιλόσοφο, ἀκολούθησε τὴν βασίλισσα Ταμάρα στὴ μάχη ἐναντίων τοῦ σουλτάνου Ρούκν – ἔντ – Δὶν στὸ Μπασιάνη, τὸ ἔτος 1203.

Ὁ Γεωργιανὸς στρατός, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸν βασιλέα Δαβὶδ Σοσλάν, ἔφθασε στὸ μοναστήρι τοῦ Μπάρτζια, ὅπου οἱ Ὅσιοι Εὐλόγιος καὶ Ἰωάννης, μαζὶ μὲ τὴν βασίλισσα, προσευχήθηκαν γιὰ τὴν νίκη τῶν Χριστιανῶν. Κατόπιν, οἱ Γεωργιανὲς δυνάμεις μεταφέρθηκαν στὸ Μπασιάνι, ὅπου βρισκόταν ὁ σουλτάνος μὲ τὸν στρατό του, ποὺ τὸν ἀποτελοῦσαν 400.000 στρατιῶτες. Ἡ βασίλισσα, στὴν συνοδεία τῆς ὁποίας ἦταν καὶ οἱ Ὅσιοι, κατέλυσε κοντὰ στὸ χωριὸ Κόζρχε καὶ ἐκεῖ σταμάτησε, ἐνῷ ἡ προσευχή της ἦταν ἀδιάλειπτη.

Μία ἡμέρα, ἐνῷ οἱ Ὅσιοι Εὐλόγιος καὶ Ἰωάννης ἦταν μαζὶ μὲ τὴν βασίλισσα, ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος κοίταξε ψηλά, μετακινήθηκε ἀπὸ τὴν θέση του καὶ βγῆκε ἀπὸ τὴν σκηνὴ φωνάζοντας: «Ἰδοὺ ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου!» καὶ ἀνηφόρισε πρὸς τὴν κορυφὴ ἐνὸς λόφου. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, ποὺ εἶχε παραμείνει μὲ τὴν βασίλισσα, εἶπε: «Ὁ σαλὸς εἶχε ἕνα ὅραμα καὶ νομίζω ὅτι ἦταν καλό». Φέρνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων στὴ μνήμη αὐτὴ τὴν ἡμέρα καὶ ὥρα, προκύπτει ὅτι ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ οἱ Γεωργιανοὶ πολεμιστὲς εἶχαν κατατροπώσει τὸν στρατὸ τοῦ σουλτάνου, ποὺ ἦταν δέκα φορὲς μεγαλύτερος.
Ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

 
Ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος τῆς Ὄπτινα

Ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος γεννήθηκε στὶς 5 Ἰουλίου 1845 στὴ Ρωσία. Ἀσκήτεψε στὴν ἔρημο τῆς Ὄπτινα καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1913. 

 
Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Ἱερομάρτυρας ὁ Νέος

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Μακάριος μαρτύρησε στὴν Ρωσία τὸ ἔτος 1944. 

γέροντας Κύριλλος.Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ (φωτογραφίες απο την εξόδιο ακολουθία)


Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ  31-3-2012

 
Μεσίστιες οι σημαίες σήμερα στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια.
Σήμερα το μοναστήρι κήδευε τον γέροντα του, τον παππούλη του
όπως συχνά - πυκνά αποκαλούσαν τον γέροντα Κύριλλο.
  
Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, κόσμος πολύς ήμασταν όλοι μαζεμένοι να χαιρετήσουμε τον γέροντα, τον παππούλη μας.



                   Να έχετε χαρά, να χαίρεστε μας έλεγε συχνά. Μας το τόνιζε! 



Ο δρόμος της επιστροφής του σώματος στη γή ξεκίνησε, η πομπή γύρισε δυο φορές γύρω από τον ναό και κατόπιν το σώμα ετάφη.








                                     οι μοναχοί της μονής κουβαλούν στους ώμους των... 

                                                          ...τον παππούλη 
    Πρόσκαιρος είναι ο θρήνος του Χριστιανού που ελπίζει στην Ανάσταση!


  Το Οτε κατήλθες προς τον θάνατο και το Χριστός Ανέστη δεν έλειψαν  από τα χείλη όλων μας και οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν από πένθιμα...χαρμόσυνα.

Ετάφη στην αυλή της μονής, δίπλα στο ιερό, κοντά στον άλλο μεγάλο γέροντα τον
Άγιο γέροντα Ιάκωβο



Πλήθος λουλούδια και κεριά αναμμένα άρχισαν να στολίζουν αγαπητικά τον τάφο του, 



τον τάφο του παππούλη με το μεγάλο χαμόγελο και την ζεστή καρδιά που χωρούσε όλους, όσοι προσέτρεχαν κοντά του!


Στο εκκλησάκι αυτό στον Άγιο Χαράλαμπο ο γέροντας Κύριλλος εξομολογούσε επί χρόνια πλήθος πονεμένων ανθρώπων.


  Η εξόδιος ακολουθία τελείωσε και ο κόσμος...


                                           ...πήρε τον δρόμο της επιστροφής

                                            Καλό ταξίδι παππούλη, καλό ταξίδι
p. kirillos.jpg
  και όπως μεσίτευες στον Κύριο για όλους μας στη γή, μεσίτευε και πρέσβευε από εκεί ψηλά που τώρα είσαι.

Ε΄ Κυριακή των Νηστειών – Μαρίας της Αιγυπτίας του Λάμπρου Σκόντζου






       Μια άλλη επίσης σημαντική μορφή της Εκκλησίας μας τιμάται ιδιαίτερα αυτή την ιερή περίοδο. Η Ε΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στην αγία Μαρία την Αιγυπτία, η οποία κατέστη, και είναι, συνώνυμη με τη συντριβή και τη μετάνοια.      Το ιερό συναξάρι της αναφέρει πως έζησε τον 6ο μ.Χ αιώνα. Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια  της Αιγύπτου και ασκούσε το επαίσχυντο επάγγελμα της πορνείας από τα δώδεκα κιόλας χρόνια της. Ήταν δε τόσο πωρωμένη στην αμαρτία ώστε ο επαγγελματισμός είχε δευτερεύουσα σημασία. Ασκούσε την πορνεία κυρίως για ηδονιστική απόλαυση, σε τέτοια ηθική κατάπτωση είχε περιέλθει!
      Αναζητούσε συνεχώς πορνικούς πελάτες στα μεγάλα λιμάνια και τις πολυπληθείς πόλεις. Κάποτε πληροφορήθηκε πως στην Ιερουσαλήμ συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος. Σκέφτηκε πως αν μετέβαινε εκεί θα έβρισκε πελάτες. Έτσι αποφάσισε να ταξιδέψει στην Παλαιστίνη. Βρήκε κάποιο πλοίο, πλήρωσε το ναύλο με το κορμί της και έφτασε στην Ιερουσαλήμ και οδηγήθηκε στον πανίερο ναό της Αναστάσεως. Επιχείρησε να εισέλθει στον ιερό αυτό χώρο, μήπως και έβρισκε εκεί εραστές. Μέχρι εκεί είχε φτάσει ο πορνικός της παραλογισμός.
       Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στο ναό. Όσο και αν προσπαθούσε δε μπορούσε να μπει. Τέσσερις φορές απωθήθηκε μυστηριωδώς. Απόρησε και άρχισε για πρώτη φορά στη ζωή της να προβληματίζεται. Μια μυστική φωνή ακούστηκε στην ψυχή της, η οποία ξύπνησε τη ναρκωμένη από την αμαρτία συνείδησή της. Κατάλαβε πως αυτό που επιχειρούσε ήταν φρικτή ιεροσυλία και ανείπωτη ασέβεια. Προσπαθούσε να βεβηλώσει τον άγιο τόπο, που σταυρώθηκε, τάφηκε και ανέστη ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Καυτά δάκρυα μετάνοιας άρχισαν να κυλούν από τα πρώην λάγνα μάτια της.  Είναι ολοφάνερο πως εκεί την οδήγησε η θεία πρόνοια να σωθεί, διότι η ψυχή της, παρ’ όλη την πώρωσή της, ήταν δεκτική στη μετάνοια και τη σωτηρία. Εν ριπή οφθαλμού άλλαξε γνώμη. Ήθελε να εισέλθει στο ναό, όχι πια να συναντήσει πορνικούς εραστές, αλλά για να συναντήσει το Νυμφίο της ταλαίπωρης και βασανισμένης ψυχής της, το Σωτήρα Χριστό. Παρακαλούσε να παραμερισθεί το αόρατο εμπόδιο και να μπει, να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου. Έτσι και έγινε. Ο Θεός της επέτρεψε να μπει και να προσκυνήσει.
      Αυτή ήταν μια νέα αφετηρία για τη ζωή της. Έφυγε ευθείς για την έρημο της Ιουδαίας. Πέταξε τα προκλητικά πολυτελή ενδύματα και ντύθηκε τραχύ ασκητικό σάκο. Απαρνήθηκε τις απολαύσεις της ζωής και ακολούθησε το βίο της άσκησης. Κατόρθωσε να ανέλθει σε ύψη αγιότητας. Το πρώην αμαρτωλό σαρκίο της έγινε πλέον θεοφόρο σκήνωμα, κατοικητήριο του Θεού.
       Η άγια Μαρία η Αιγυπτία είναι ένα καλό ζωντανό παράδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας, η οποία δείχνει το δρόμο της μεταμέλειας σε κάθε πιστό. Αποδεικνύει περίτρανα πως ο κάθε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, είναι καλεσμένος για σωτηρία, φτάνει να μετανοήσει ειλικρινά. Αυτό είναι το μεγαλείο και η ειδοποιός διαφορά του Χριστιανισμού από τα άλλα θρησκεύματα. Γι’ αυτό και η σεπτή και αγία μορφή της αγίας Μαρίας προβάλλεται και τιμάται αυτή την κατ’ εξοχήν  περίοδο της μετάνοιας για την Εκκλησία μας   

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ- ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ, Μκ. 10, 32-45


Η ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΩΣ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
             Σήμερα Ε΄ Κυριακή των Νηστειών μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τη μεγάλη εορτή του Πάσχα. Εορτή που θέτει στο τραπέζι της Ελληνικής ζωής  σπουδαία ζητήματα που αποτελούν τη βάση και όχι την κορυφή της ανθρώπινης πυραμίδας. Λ.χ. θα τεθεί το ζήτημα της φθοράς και τη αιωνιότητας. Και αυτό γιατί η φθορά του κάθε ανθρώπου υπονομεύει συνεχώς την ειρηνική κι αξιοπρεπή διαβίωση του παγκόσμιου πληθυσμού της γης.
            Κάποιοι απορούν γιατί η ορθοδοξία θέτει τέτοια ζητήματα. Κι’ όμως θάπρεπε νάχουν καταλάβει όσοι απορούν πως η συνεχής φθορά είναι πολύ σημαντικό φαινόμενο για ν’ αγνοηθούν όπως λ.χ. αγνοείται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.
            Ερωτάται : μπορεί σε κάποιον να λες που σπουδάζει, υποφέρει, αγωνίζεται ,αγαπά, μπορεί να του λες ότι όλα αυτά είναι ένα ψέμα; Πάντως η Εκκλησία δεν μπορεί να λέει τέτοια πράγματα, όπως δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις προτείνοντας   συμβιβασμούς και υπεκφυγές.
            Έτσι επιλέγει τη γιορτή του Πάσχα για να θέτει ζητήματα για την ανθρώπινη σκέψη, έντονο προβληματισμό.
            Η επιστήμη καλύπτει τα πάντα τεχνηέντως οριζόντια και κάθετα. Επομένως  δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε  ή που πρέπει να ειπωθεί. Πρέπει προφανώς να διαφωνήσουμε  μ’ αυτή την άποψη. Έχουμε υποχρέωση να ζωοποιήσουμε τη σκέψη μας ερευνώντας τα ζητήματα που αφορούν τη γήινη περιπέτεια μας.
            Ένας τρόπος είναι το πάθος και η Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Διότι ο Θεάνθρωπος Κύριος δεν αντιμετωπίζει μακρόθεν τα μεγάλα ζητήματα. Αντίθετα μετέχει της ζωής αυτής και την αναπόφευκτη σχέση της ζωής με τη φθορά και τον θάνατο .Ο Ιησούς δεν νικάει σ’ αυτή τη ζωή δείχνοντας την παντοδυναμία Του. Νικάει δείχνοντας τη δύναμη της ανθρωπιάς που εμπνέεται από την θεανθρώπινη παρουσία Του. Έτσι ηγείται χωρίς να εξετάζει, χωρίς να δεσμεύει. Αλλά κινείται ελευθερώνοντας τις γνήσιες ανθρώπινες δυνάμεις αποκαλύπτοντας που είναι άμεσα ή έμμεσα  καλοντυμένη για λόγους σκοπιμότητας.
            Κοντολογίς προχωρούμε προς την εορτή του Πάσχα γι’ αυτό αρνούμαστε να αποσιωπήσουμε μεγάλα ζητήματα που αφορούν κάθε άνθρωπο , επειδή αρνούμαστε τον εγκλεισμό τη σκέψης σε αδιέξοδα. Μία τέτοια δυνατή ώθηση  προς αυτή την κατεύθυνση δίνει το Ευαγγέλιο  της σημερινής θ. Λειτουργίας, το οποίο μας λέγει όσα έγιναν « τω καιρώ εκείνω» το πρώτο χριστιανικό Πάσχα.
            Όπως ακούσαμε σήμερα το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει το Χριστό να μιλάει για το μέλλον. Επίσης παρουσιάζει τους υιούς Ζεβεδαίου να προκαλούν γι’ αυτό το μέλλον, με σκοπό την τακτοποίηση τους μέσα σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας και εξουσίας.
            Ο Χριστός αποδέχεται ως λογικό το αίτημα  των δύο αδελφών για ένα καλύτερο αύριο. Τι καλύτερο από το να ελπίζουν οι άνθρωποι; Όμως τη  ευθύνη  του καλύτερου αύριο τη μεταθέτει στους ώμους των παραγόντων της συζήτησης. Στους δύο υιούς Ζεβεδαίου. Και μάλιστα με επώδυνο τρόπο γι’ αυτούς. « ουκ οίδατε τι αιτείσθε. Δύνασθε ποιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω;  Και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι;» Έτσι η πρωτοβουλία για το καλύτερο μέλλον ανατίθεται σε όσους θέλουν.
            Η καταξίωση προχωρεί ακόμη περισσότερο καθώς ο λόγος με τον λόγο τον εμποδίζει να εξιδανικευθεί το παρελθόν και να εξωραϊστεί το μέλλον πριν την ώρα τους. Τους λέγει ξεκάθαρα: « ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσιν και γραμματεύσιν, κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσωσιν αυτόν τοις έθνεσιν και εμπτύσουσιν αυτω και μαστιγώσωσιν  αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν και τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται».
            Τι να εξωραΐσει κανείς από όλα αυτά; Η πορεία προς το καλύτερο μέλλον είναι ανάβαση. Ο δρόμος της ελπίδας είναι ανάβαση δηλ. όλοι θέλουμε το αύριο να είναι καλύτερο και αφού δεν έχει γίνει ακόμα φροντίζουμε να το ζωγραφίσουμε όμορφα αποβάλλοντας νοερά κακότητες ή δυσκολίες από το παρελθόν ή το παρόν.
            Αυτό είναι λάθος τακτική. Στις κορυφές δεν ανεβαίνουμε με άλματα. Αναβαίνουμε από κακοτράχαλες πλαγιές και λόφους και φαράγγια. Ο Χριστός μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. « και τη τρίτη ημέρα  αναστήσεται». Όμως η ημέρα αυτή δεν θα έρθει αυτόματα. Θα είναι η κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας. Όσα μας λέγει σήμερα το Ευαγγέλιο αναφέρονται σ’ αυτή τη διαδικασία. Απ’ αυτά αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής εκείνα που μιλάνε για το ήθος των διεκδικητών του μέλλοντος.
            Στο ερώτημα αν μπορούν να υποστούν όσα  πρέπει για το καλύτερο μέλλον οι υιοί Ζεβεδαίου απαντάνε καταφατικά. Εν τούτοις τους έρχεται μια ψυχρολουσία:  ακόμα κι αν ανεβείτε στο Σταυρό, στο Γολγοθά, τους λέει ο Κύριος, δεν θα κάνετε  τίποτε, γιατί απλούστατα δεν έχετε το ήθος του Γολγοθά. Θεωρείτε τη σταυρική ανάβαση κάτι σαν αυτόματη διαδικασία, ιδιωτική εξασφάλιση του μέλλοντος, ας πούμε ένα είδος Ι.Κ.Α. Όμως η πορεία προς το καλύτερο αύριο είναι η περιπέτεια της πίστης , της ελπίδας και της αγάπης. Το ήθος που ταιριάζει σ αυτή την πορεία  είναι το ήθος τη περιπέτειας. Ας μη λησμονούμε ,αν ενδιαφερόμαστε ‘ότι ο Χριστός πριν βγει για τη μεγάλη υπόθεση της λύτρωσης των ανθρώπων από τα δεινά τους, πέρασε  από την περιπέτεια των πειρασμών τη ς ερήμου.
            Στο σημείο αυτό αξίζει μια παρένθεση, έστω και αν μακρηγορήσουμε, για να θυμηθούμε τις τρείς φράσεις  αυτής της μεγάλης περιπέτειας- προετοιμασίας του μέλλοντος.
            Ο πρώτος πειρασμός είναι εκείνος της πείνας και της δίψας.. Ο καθημερινός βιολογικός πειρασμός που συμπυκνώνει το σύνολο των προβλημάτων και θεμάτων της διαβίωσης για το παρόν και το μέλλον.
            Το αγιογραφικό κείμενο αναφέρει, ότι ο Χριστός αφού νήστεψε σαράντα μέρες και νύχτες μετά πείνασε. Τότε τον πλησιάζει ο διάβολος και του είπε: « εάν είσαι  γιος του Θεού πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμί». Προφανώς ο πειρασμός δεν  επικεντρώνεται στον καθημερινό επιούσιο άρτο. Αλλά με πρόσχημα την καθημερινή ανάγκη στρέφεται στην οικονομική κυριαρχία. Δηλ. στη συσσώρευση χρήματος. Όλα μα όλα και οι πέτρες και τα δάση και οι θάλασσες και τα σώματα ,όλα  μα όλα να γίνουν χρήμα για να  δούμε άσπρη μέρα.. Αυτή είναι η σατανική πρόταση, ο πρώτος πειρασμός. Ο φαινομενικά ανώδυνος πλουτισμός ο οποίος γίνεται ιδανικό σε βαθμό κακουργήματος και δεν είναι καθόλου ανώδυνος.  Ο Χριστός αντιστέκεται στον πειρασμό με την πρόταση : « ουκ επ’ αρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Που σημαίνει το αεί ζητούμενον, το καλύτερο μέλλον, η ελπίδα μας που αδυνατεί να θεμελιωθεί αποκλειστικά στην ευκαιριακή  ευδαιμονία και ευμάρεια και στην άκριτη συσσώρευση οικονομικών αγαθών. Η υπόσταση μας δεν μπορεί να  ορισθεί με οικονομικά μεγέθη .Απ’ εδώ και πέρα τίθεται θέμα προτεραιοτήτων.
            O δεύτερος πειρασμός είναι πνευματικότερος και γι’ αυτό δυσκολότερος από τον πρώτο. Έχει σχέση με την εκμετάλλευση της άγριας δυνατότητας και της ανάγκης του ανθρώπου να σχετίζεται με τον Θεό.
            Το κείμενο είναι εκφραστικότατο « Τότε παραλαμβάνει ο διάβολος τον Ιησού και τον φέρνει στην αγία Πόλη και τον βάζει να σταθεί στην άκρη της στέγη του Ναού και του λέγει, αν είσαι υιός του Θεού πέσε κάτω, γιατί είναι γραμμένο ότι θα έρθουν οι άγγελοι του Θεού  να σε σηκώσουν σα χέρια τους για να μην σκοντάψει το πόδι σου σε πέτρα».
            Εδώ έχουμε τον πειρασμό των εμπόρων του πνεύματος έναντι του πειρασμού των εμπόρων του χρήματος. O πειρασμός αυτός αναφέρεται σ’ εκείνους που θέλουν να εκμεταλλευτούν κάθε πνευματική αξία, ιδεολογία, αγώνα προς το κοινό όφελος. Γι’ αυτό ο πειρασμός αναπτύσσεται σε χώρο ιερό, όπου συνήθως παρασιτούν και διαβιούν εκμεταλλευτές του πνεύματος, χωρίς να υποψιάζεται κανείς ην παρουσία του πονηρού εκεί κοντά.
            Ακούστε θράσος: «αν είσαι υιός του Θεού ανέβα στα κεραμίδια και κάνε μας τον ακροβάτη, τον θαυματοποιό. Πέσε κάτω και ο Θεός θα σε σώσει μ τους αγγέλους Του».
            Ο Χριστός αντιτίθεται ορθά κοφτά : « ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου» λέγει. Επιτέλους! Δεν μπορούμε να ποδοπατούμε τα ιερά και τα όσια. Δεν μπορούμε να εμπορευόμαστε ιδέες για να περάσουμε καλά, όπως λέμε. Υπάρχουν όρια που αν ξεπεραστούν υφίστασαι συνέπειες. Οι πνευματικές αξίες και ωραίες ιδέες και τα μεγάλα «πιστεύω» δεν παίζονται στο πράσινο τραπέζι του προσωπικού συμφέροντος . Αξίζουν άλλου είδους αντιμετώπιση.
            Και ο τρίτος πειρασμός. Αυτός αποτελεί αποκορύφωση όλων των πειρασμών, γατί αποβλέπει στην καθολική αλλοτρίωση τω προσπαθειών για το καλύτερο μέλλον με το δόλωμα της εξουσίας.
            Το κείμενο λέγει, ότι ο διάβολος φέρει το Χριστό σ’ ένα υψηλό βουνό και του δείχνει όλες τις βασιλείες του κόσμου και τη δόξα τους και του λέγει : « αυτά θα σου τα δώσω αν πέσεις και με προσκυνήσεις». Δηλ. να εξασφαλίσουμε το μέλλον με απεριόριστη  εξουσία χρησιμοποιώντας δαιμονικές μεθοδεύσεις.
            Αυτή είναι μία χυδαία πρόταση.
            Αντιλαμβάνεται κανείς καλά τι θα γινόταν αν ο Χριστός δεχόταν αυτή την πρόταση; Τότε οι θρησκευτικές και σατανικές δυνάμεις με σατανικές μεθόδους θα έκαναν τους ανθρώπους δούλους. Τότε θα υπήρχε πλήρης έλλειψη διακρίσεως μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, δικαιοσύνης και αδικίας, φωτός και σκότους, καλού και κακού, θείου και δαιμονικού. Και όλα αυτά υπό έναν όρο: « εάν πεσών προσκυνήσεις  εμένα τον διάβολο».
            Το πράγμα πηγαίνει βαθύτερα. Ο άρχοντας του σκότους δεν επιδιώκει να αποτρέψει  πνευματικές επιδιώξεις ή κοινωνικές αποστολές ή ν’ αποτρέψει αγώνες ή υψηλά ιδανικά. Κάθε άλλο. Δεν επιδιώκει να αποθαρρύνει ανθρώπους που θέλουν ν’ ανέλθουν τις όποιες βαθμίδες αξιολογικής κλίμακας. Όχι. Μόνη επιδίωξη του είναι να τα θέσει όλα αυτά κάτω από τον σκοτεινό του έλεγχο.
            Ο Χριστός κυριολεκτικά διαλύει την επιδίωξη αυτή λέγοντας : « ύπαγε οπίσω μου σατανά. Γέγραπται γαρ. Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις».
            Επιτέλους ένας Θεός υπάρχει. Δεν μπορούν άλλοι να παριστάνουν τους θεούς και να υποδουλώνουν τους ανθρώπους.!
            Προφανώς οι τρείς πειρασμοί που υπέστη ο Χριστός στην έρημα σχετίζονται άμεσα με τις καλές προοπτικές για το καλύτερο μέλλον. Χρήμα, «θρησκεία», εξουσία είναι τρείς δρόμοι που διαπλέκονται στην  πορεία προς ένα καλύτερο αύριο, άλλοτε επικίνδυνα κι άλλοτε όχι. Πάντα διαπλέκονται.
            Ίσως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο το ότι στην αντίδραση του Χριστού στο αίτημα των υιών Ζεβεδαίου κατακλείνεται με απόψεις περί εξουσίας. « προσέξτε λέει στους μαθητές Του : αυτοί που νομίζουν ότι είναι αρχηγοί κατακυριεύουν τα έθνη…. Εσείς δεν μπορείτε στο όνομα του χριστιανισμού να κάνετε τα ίδια. Αντίθετα θα ασκείτε την εξουσία ως διακονία,. Αν έχετε ως χριστιανοί κάποιο ειδικό δικαίωμα, αυτό είναι το δικαίωμα να διακονείτε τους ανθρώπους  στην υπόθεση του καλύτερου μέλλοντος.
            Όλα τα στοιχεία του σημερινού Ευαγγελίου δείχνουν, ότι κάθε άνθρωπος μέσα από τη χριστιανική του πορεία μπορεί να βρει μία άλλη πρωτότυπη δημόσια έκφραση του εαυτού του και θα συμβάλλει επώνυμα στην καλυτέρευση της κοινωνίας..
            Το ερώτημα είναι : Ποιος έχει τι θάρρος να εγκαταλείψει το ρόλο ρουτίνας αφενός και να επιδιώξει μία πρωτότυπη  έκφραση κοινωνικής δράσης αφετέρου;
            Πάντως όσοι έχουν ή θέλουν να έχουν τέτοιο θάρρος ας έχουν υπόψη τους και τη δύναμη της χριστιανικής πίστεως,  οποία εκπηγάζει από ην παρουσία του χριστού που βρίσκεται ζώντας εντός της εκκλησιαστικής κοινότητος

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ



Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν
 Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

Ἀπῆρε πνεῦμα, σάρξ ἀπερρύη πάλαι.
Τὸν ὅστινον γῆ κρύπτε νεκρὸν Μαρίας.
Πρώτῃ Ἀπριλίου Μαρίη θάνεν εὖχος ἐρήμου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ
 Ὁμολογητοῦ Μακαρίου, Ἡγουμένου τῆς Πελεκητῆς.

Ὁ Μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ,

Μακαρίως νῦν γῇ ἐνοικεῖ Μακάρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων
 Γεροντίου καὶ Βασιλείδου.

Σὺν Βασιλείδῃ Γερόντιος ἐκ ξίφους,

Γερῶν μετέσχε παμβασιλέως Λόγου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου Ἄχαζ.

Ἄχαζ Θεοῦ πέφυκεν ἑστὼς πλησίον,

Ἄχαζ, ὃς εἶπεν· οὐ Θεόν μου πειράσω.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ


ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
 ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ πέμπτῃ τῶν Νηστειῶν, διετάχθημεν μνήμην ποιεῖσθαι 
τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

Ἀπῇρε πνεῦμα, σάρξ ἀπερρύη πάλαι.
Τὸν ὅστινον, γῆ, κρύπτε νεκρὸν Μαρίας.

Ταῖς αὐτῆς πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον, καὶ σῶσον ἡμᾶς. 
Ἀμήν.

Σάββατο, Μαρτίου 31, 2012

Ἐλεημοσύνη...


Ἕνας ἅγιος Γέροντας 
ἔμενε μέ τόν
 ὑποτακτικό του σέ μία 
καλύβη,
 ὄχι μακριά ἀπό ἕνα 
κεφαλοχώρι. 
Κάποτε ἔπεσε στόν τόπο 
μεγάλη 
δυστυχία κι ὁ φτωχός 
κόσμος 
πέθαινε σχεδόν ἀπό τήν
 πείνα.
 Πολλοί στήν ἀπελπισία 
τούς πήγαιναν
 καί κτυποῦσαν στήν καλύβη 
τοῦ ἐρημίτη. 
Ἐκεῖνος πάλι, πού ἦταν πολύ
 ἐλεήμων, 
ἔδινε μέ τήν καρδιά τοῦ
 ἀπ’ ὅ,τι
 τύχαινε νά ἔχει.
 Ὁ ὑποτακτικός ὅμως 
πού ἔβλεπε μέ
 τρόπο τό ψωμί τους νά 
λιγοστεύει, 
εἶπε μία μέρα στενοχωρημένος στό Γέροντα:
-Ἀββᾶ, δέ μοῦ ξεχωρίζεις τά ψωμιά 
πού μου ἀναλογοῦν, κι ἀπό δῶ καί πέρα
 μοίραζε ἀπό τά δικά σου ἐλεημοσύνη.
 Ἔτσι ὅπως πᾶμε τώρα, γρήγορα θά 
πεινάσουμε κι οἱ δύο.
Ὁ ἀγαθός Γέροντας χώρισε τά ψωμιά 
τοῦ ὑποτακτικοῦ του, χωρίς νά πεῖ 
τίποτα κι ἐξακολούθησε νά δίνει ἀπό
 τά δικά του στούς φτωχούς.
 Μά κι ὁ Θεός πού εἶδε τήν καλή του
 προαίρεση τά εὐλόγησε, κι ὅσο ἐκεῖνος ἔδινε, τόσο αὐτά
 ἐπληθύνονταν.
 Ὁ ὑποτακτικός στό μεταξύ ἔφαγε τά δικά του. 
Ὅταν πιά δέν τοῦ ἔμειναν παρά λίγα ψίχουλα, 
πῆγε στόν Γέροντά 
του καί τόν παρακαλοῦσε νά τρῶνε πάλι μαζί. 
Ἐκεῖνος τόν δέχτηκε χωρίς νά φέρει ἀντίρρηση. 
Τώρα ὅμως εἶχαν αὐξηθεῖ καί οἱ ζητιάνοι, κι ὁ ὑποτακτικός
 ἄρχισε πάλι νά....

 δυσανασχετεῖ. Ὁ ὑποτακτικός κατσουφίασε.
-Δῶσε τοῦ ἕνα καρβέλι, πρόσταξε ὁ Γέροντας, 
πού ἔκανε πώς
 δέν εἶδε τό μορφασμό του.
-Μοῦ φαίνεται πώς δέν ἔχουμε πιά νά φᾶμε
 οὔτε ἐμεῖς. 
Εἶπε φωναχτά ὁ ὑποτακτικός, γιά νά τόν ἀκούσει
 κι ὁ ζητιάνος.
-Πήγαινε καί ψάξε καλά, πρόσταξε ὁ Γέροντας.
Σηκώθηκε ἐκεῖνος ἀπρόθυμα νά πάει στό
 κελλαρικό.
 Μά τρόμαξε ν’ ἀνοίξει τήν πόρτα. 
Τό βρῆκε γεμάτο ὡς ἐπάνω ἀπό καλοψημένα 
φρέσκα καρβέλια!
 Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη ἀπόκτησε μεγάλη ἐμπιστοσύνη
 στόν ἅγιο 
Γέροντά του κι ἔγινε πρόθυμος στό ν’ ἀνακουφίζει 
τούς φτωχούς.
Γεροντικό

Παιδικός Παράδεισος. Προσευχή ἀπό ἀγγελάκι 4 ἐτῶν.



γγελος, 4 τν, προσευχόμενος καί αφνιδιαζόμενος... 

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...