«ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ»

πηγή

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι τὸ κύριο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ «Ἀναγέννησις» τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1963, γραμμένο ἀπὸ τὸν τότε μητροπολίτη Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας κ. Τιμόθεο, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης, μὲ τὸν τίτλο «Ἐκλογές». 

Παραθέτουμε τὸ κείμενο χαρακτηριστικὰ ἐπίκαιρο καὶ σήμερα:

Τὸ σοβαρότερο γεγονὸς σὲ μία χώρα εἶναι ἡ ἐκλογὴ τῶν ἀρχόντων ποὺ θὰ τὴν κυβερνήσουν.

Οἱ λαοὶ ἀκολουθοῦν τοὺς ἀρχηγοὺς των, τοὺς ὁποίους ἀγαποῦν καὶ μιμοῦνται. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὴν τεράστια σημασία ποὺ ἔχει ἡ ἐκλογὴ καλῶν ἢ κακῶν ἀρχόντων. Ὅμως ὀλίγοι σκέπτονται στὰ σοβαρὰ τὴν ἀξία τῆς ψήφου των καὶ τὴν εὐθύνη των ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, τὴν ὥρα ποὺ ψηφίζουν.

Σὲ λίγες μέρες θὰ κληθεῖ καὶ ὁ λαός μας γιὰ ἄλλη μία φορὰ νὰ ἐκλέξει τοὺς ἄρχοντας ποὺ θὰ τὸν διοικήσουν. 

Θὰ ξεπεταχτοῦν πολλοὶ καὶ διάφοροι ὑποψήφιοι, παλαιοὶ καὶ νέοι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι. Θὰ τοὺς ἀκούσωμε νὰ ὁμιλοῦν ἀπὸ τὸ ραδιόφωνον καὶ τοὺς ἐξῶστες στὶς πλατεῖες. Θὰ γράφουν στὶς ἐφημερίδες, θὰ ἐξαγγέλλουν προγράμματα, θὰ περιστοιχίζονται ἀπὸ τοὺς φίλους των καὶ θὰ ποζάρουν χαριτωμένα στὰ διαφημιστικὰ ἔντυπα, κολλημένοι στοὺς τοίχους καὶ στὰ ὀχήματα.

Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς οἱ λαοὶ εὔκολα παρασύρονται καὶ δημαγωγοῦνται. Καὶ ὁ λαὸς μας ἔχει μία πλούσια πεῖρα ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια, ποὺ δὲν τὴ χρησιμοποιεῖ ὅσο πρέπει, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπέχει πολὺ ἀκόμη ἀπὸ μία σωστὴ καὶ σωτήρια τοποθέτηση τῆς ψήφου του.

Ἡ «Ἀναγέννησις» ἀπὸ καθῆκον καὶ ἀπὸ ἀγάπη στὸ λαό μας, ἔξω ἀπὸ κάθε πολιτικὴ καὶ κομματικὴ ἀνάμειξη, θὰ χαράξει μερικὲς γραμμὲς πάνω στὶς βασικὲς προϋποθέσεις ἑνὸς σωστοῦ ἐκλογικοῦ προσανατολισμοῦ.

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, οἱ ἄρχοντες μας πρέπει νὰ εἶναι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, πραγματικὰ πιστοὶ καὶ εἰλικρινὰ ἀφοσιωμένοι στὴν θρησκεία τῶν πατέρων μας. Χριστιανοὶ ὄχι στοὺς τύπους καὶ ὀρθόδοξοι ὄχι στὰ χαρτιά. Εἴμεθα λαὸς φαινόμενο θρησκευτικῆς ὁμοιογενείας. Δὲν εἶναι ἀνεκτὸν οἱ ἄρχοντές μας νὰ ἀνήκουν σὲ ἀντιχριστιανικὲς ἰδεολογίες καὶ ἄλλες θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις. Μασσῶνοι καὶ Χιλιασταὶ καὶ ἄθεοι πρέπει νὰ καταψηφισθοῦν ἀνελέητα μὲ τὴν ψῆφον τοῦ εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου  λαοῦ μας.

Οἱ ἄρχοντές μας πρέπει νὰ εἶναι πατριῶτες. Μέσα στὴν ψυχὴ τῶν πρέπει νὰ εἶναι θρονιασμένη ἡ αἰώνια Ἑλλάδα μὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της. Πατριῶτες σωστοὶ καὶ ὁλόκληροι, ὄχι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ τάχα κόπτονται γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὰ ἰδανικά, χωρὶς νὰ τὰ πιστεύουν καὶ ὑποκριτικὰ τὰ βάζουν σὰν προκαλύμματα ἀνόμων συμφερόντων καὶ φρικτῆς ἐκμεταλλεύσεως. 

Χρειάζονται ἁγνοὶ πατριῶτες ποὺ ξέρουν νὰ τιμοῦν καὶ μὲ τὸ ἴδιο τὸ αἷμα των τὴ χώρα τῆς δόξης, τοῦ θρύλου, τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀγωνίζονται νὰ προσθέσουν δόξα στὴν δόξα καὶ τιμὴ στὴν τιμὴ τῆς πατρίδος.

Ὁ λαὸς μας θέλει τοὺς ἄρχοντές του, ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ. Ὄχι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸ λαὸ καὶ δὲν ἔχουν ἄλλη σχέση μαζί του, παρὰ νὰ τὸν ἀπατοῦν καὶ νὰ τὸν ἐκμεταλλεύονται. Ἄρχοντες ἄνθρωποι μὲ ἀνθρωπιά, ποὺ θὰ σκύψουν σὰν καλοὶ Σαμαρεῖτες νὰ δέσουν τὶς πληγές, νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ σώσουν τὸν ἡμιθανῆ καὶ πάντα ἀδικημένο λαό μας. 

Νὰ ἀκούσουν τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὰ παράπονα. Νὰ βρίσκονται πάντα κοντά του, νὰ ἀντιμετωπίζουν τὰ προβλήματα, νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴ βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ του ἐπιπέδου, νὰ βοηθοῦν, νὰ προστατεύουν, νὰ θυσιάζονται, γιὰ νὰ κλείνουν τὰ στόματα τῶν ἐχθρῶν καὶ τῶν ὑπονομευτῶν, ποὺ ἐκμεταλλεύονται τὴ δυστυχία καὶ τὰ βάσανα τοῦ λαοῦ.

Ὁ λαὸς μας θέλει τοὺς ἄρχοντές του, ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, γιατί γνωρίζει πολὺ καλὰ πὼς χωρὶς τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν προσήλωση στὴν Ἐκκλησία, ὁ ἄνθρωπος ἀποχαλινώνεται καὶ παρασύρεται σὲ κάθε κακό. Δὲν θέλει νὰ τοὺς βλέπει μόνο στὶς ἐπιδεικτικὲς Δοξολογίες καὶ παρελάσεις, μὲ τὶς φανταχτερὲς ἐμφανίσεις. Τοὺς θέλει εὐλαβεῖς καὶ προσευχομένους, νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ ἐξομολογοῦνται καὶ νὰ κοινωνοῦν, νὰ πιστεύουν στὸν Θεόν, νὰ ἀγαποῦν τὸν Κύριον.

Γιὰ τὸν λαό μας καὶ τὴν πατρίδα μας εἶναι μέγα δυστύχημα ὅτι ἀπὸ τὴν ἀνασύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἐλάχιστα φωτεινὰ παραδείγματα πολιτικῶν μὲ ἐκκλησιαστικὴν συνείδηση συνάπτουμε. Οἱ περισσότεροι ἦσαν ξένοι πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἀδιάφοροι καὶ ἐχθρικοί.

Ὁ λαός μας, τέλος, θέλει τοὺς ἄρχοντές του ἀνθρώπους μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως, ἱκανούς, μορφωμένους, μὲ ἦθος, χαρακτῆρα καὶ ψυχικὸ μεγαλεῖο. Σήμερον κατήντησε πολιτικὸς νὰ σημαίνει ἕναν ἐπαγγελματία κακῆς μορφῆς. Ἄνθρωπος ἀρχηγὸς εἶναι μέγα εὐτύχημα.

Ἡ ἐκλογὴ ἀληθινῶν ἀνθρώπων ἐκπροσώπων τοῦ λαοῦ προϋποθέτει τὸ ξεδιάλεγμά τους, ὅπου κι ἂν βρίσκονται καὶ πάνω ἀπὸ κόμματα καὶ προσωπικὲς ἐπιδιώξεις. Γι’ αὐτό, ὅμως, χρειάζεται ἡ ἀνάπτυξις τοῦ πολιτικοῦ αἰσθητηρίου τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ μὴ μπαίνει ἡ ψῆφος του στὴ ζυγαριὰ τοῦ κεράσματος, τῆς κουμπαριᾶς, τοῦ προσωπικοῦ ρουσφετιοῦ, τῆς τυφλῆς ἰδεολογίας.

Πρέπει νὰ νοιώσει ὁ λαός μας πὼς τὸ παντοδύναμο ὅπλο, ἡ ψῆφος, μπορεῖ νὰ δημιουργήσει τὴν εὐτυχία ἢ τὴ δυστυχία. Ὑπάρχει μεγάλη ἠθικὴ κρίσις παντοῦ καὶ στὴν πολιτικὴ ἡγεσία. Ἡ ψῆφος μας μπορεῖ νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ τιμήσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ παραπάνω προσόντα καὶ νὰ τοὺς καταστήσει κυβερνῆτες μας. Οἱ Ἐκλογὲς ποὺ ἔρχονται ἂς δείξουν πὼς εἴμαστε ἄξιοι καλύτερης τύχης, σὰν ἄνθρωποι καὶ σὰν ἔθνος.

Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Τιμόθεος

Πηγὴ ἠλεκτρονικοῦ κειμένου: Ἀναβάσεις

Πηγὴ κειμένου Ἐφημερίδα Ἀναγέννησις

Η «τρέλα» του να είσαι σήμερα Ορθόδοξος χριστιανός Συμβουλές πραγματικής εν Χριστώ ζωής από σύγχρονο γέροντα ασκητή

Πως σχολιάζει την άγνοια του Χριστού από την κατ’ όνομα σήμερα πλειονότητα των Ελλήνων Χριστιανών

 

 

«Παπά μετά το «δι’ ευχών» να φέρεις και μία μεταλαβιά να δώσουμε στη μικρή γιατί δεν μπορεί να περιμένει άλλο»! Το περιστατικό συνέβη σε ναό της Αττικής λίγες μέρες μετά την Ανάσταση, την εβδομάδα της Διακαινησίμου κατά τη διάρκεια της ακολουθίας του Εσπερινού. Δείχνει δε την τραγική απουσία ορθόδοξης κατηχήσεως σε εποχή που παρατηρείται μία έντονη στροφή των Ελλήνων προς την Εκκλησία, πιθανόν λόγω της αναζήτησης διεξόδου από την κρίση. Ενθυμούμαι παλαιότερα πως ένας πιστός άφησε ένα πεντοχίλιαρο στο παγκάρι και εν ώρα Θείας Λειτουργίας πήγε μπροστά στην Ωραία Πύλη και φώναζε: «Παπά πλήρωσα ένα πεντοχίλιαρο, φέρε το γλυκό κρασί του Χριστού να με ποτίσεις»! Ανάλογα περιστατικά έχει να διηγηθεί κάθε ιερέας σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Προκαλούν γέλιο αλλά ταυτόχρονα και θλίψη.

Πολλοί θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν τους ανωτέρω ακατήχητους χριστιανούς ως τρελούς και να ξεπεράσουν αβρόχοις ποσί την τραγικότατη διαπίστωση της απουσίας κατηχήσεως, της αμάθειας και την πλήρη άγνοια της πλειονότητας αυτών που κατ’ όνομα είθισται να ονομάζουμε χριστιανούς. Τι συμβαίνει; Γιατί τόσο αδιαφορία για την απουσία της κατήχησης; Μήπως η σωτηρία της ψυχής αποτελεί πλέον δευτερεύον ζήτημα για την Εκκλησία μας; Και τι αποτελεί στην περίπτωση αυτή πρωτεύον ζήτημα; Μήπως δεν βλέπουμε την κατάντια της κοινωνίας μας;

Πως λοιπόν οι καλοί μας ιερείς και δη οι επίσκοποι μιλούν για τον Χριστό και καλούν τους Έλληνες πιστούς να έρθουν κοντά Του για να βρουν λύσεις, όταν για τους περισσοτέρους ακόμη και για κληρικούς ο Ιησούς Χριστός και η Εκκλησία Του παραμένουν ως ο «άγνωστος Χ» στη ζωή τους; Πως θα μετανοήσουν όταν αγνοούν τι σημαίνει μετάνοια; Πως θα επιστρέψουν να αναζητήσουν κάτι που στη σκέψη τους είναι πλήρως διαστρεβλωμένο; Πως η θρησκευτική μας ηγεσία θα δεχθεί να περιθάλψει πνευματικά τις ερημικές ψυχές χιλιάδων κατατρεγμένων συμπολιτών μας, όταν δεν διαθέτει καν τις υποδομές για ένα τέτοιο έργο; Με ποιούς άραγε κήρυκες και εργάτες του ευαγγελίου θα επιχειρήσει να αλλάξει τα δεδομένα, αφού η αδιαφορία και ο επαγγελματισμός και η απουσία αγάπης των περισσοτέρων κληρικών είναι εμφανής;

Ναι, λοιπόν πολλοί κληρικοί μπορεί θεωρητικά μέσα από ένα αμιγές, τις περισσότερες φορές, ξύλινο λόγο να προτείνουν αλλαγή πορείας στους Έλληνες προτάσσοντας τις ευαγγελικές διδαχές και τη μετάνοια αλλά στην πράξη και οι ίδιοι απορρίπτουν κάτι τέτοιο με την όλη συμπεριφορά και ζωή τους! Το γεγονός αυτό ακριβώς συμβάλει στην διευκόλυνση της διείσδυσης εκατοντάδων αιρετικών δοξασιών που έχουν εισβάλλει τα τελευταία σαράντα χρόνια στην Ελλάδα. Το πιο τραγικό ωστόσο, είναι ότι η θρησκευτική ηγεσία του τόπου επί του παρόντος αδυνατεί όχι μόνο να δώσει λύση αλλά και να ερευνήσει το ζήτημα της απουσίας της κατηχήσεως! Αρκείται στο υπάρχον φαρισαϊκό υπόβαθρο που στερεί τη δυνατότητα ανακτήσεως της απωλεσθείσας πνευματικότητας από τους Έλληνες, ώστε να δημιουργήσουν αναχώματα στις κάθε λογής κυρίως ξενόφερτες κρίσεις.

Εύλογα θα υποστηρίξει κάποιος πως καλές είναι οι κριτικές αλλά πιο καλό θα είναι να καταθέτει κάποιος υλοποιήσιμες προτάσεις διεξόδου από το πνευματικό τούτο τέλμα. Σύμφωνα λοιπόν με γέροντα ασκητή του Παγγαίου όρους, ο οποίος ήταν και αυτός που μας ώθησε στην συγγραφή τούτου του κειμένου υπάρχουν λύσεις που γρήγορα μπορούν να ανατρέψουν το φαρισαϊκό τούτο υποτονικό σκηνικό. Παραθέτουμε λοιπόν ότι μας είπε ο σεβάσμιος τούτος ασκητής σε μία πρόσφατη επικοινωνία που είχαμε μαζί του.

«Συστήσατε χριστιανοί μου τις αγάπες. Όσοι από εσάς γνωρίζετε κάτι από τον Χριστό -έστω και κάτι ελάχιστα- μεταδώστε το. Κτυπήστε την πόρτα του γείτονα με ανιδιοτέλεια. Πλησιάστε τον με αγάπη με μία οιανδήποτε αφορμή και κάντε τον κοινωνό των βιωμάτων σας. Δείξτε ειλικρινές ενδιαφέρον για αυτό που τον απασχολεί. Παρακαλέστε τον Χριστό να λειτουργήσει. Καλέστε έναν πνευματικό δοκιμασμένο άνθρωπο λαϊκό η κληρικό στο σπίτι για καφέ η φαγητό και φωνάξτε και τον ίδιο να ακούσει δύο πνευματικά λόγια. Δώστε του την ψυχή σας και τότε να είστε βέβαιοι πως θα παρέμβει ο Χριστός και το θαύμα θα γίνει. Δωρίστε του η δανείστε του να διαβάσει ένα πνευματικό βιβλίο και ζητήστε του να το σχολιάσει... Ας γνωρίζετε ότι στις ανοικτές από αγάπη καρδιές λειτουργεί εποικοδομητικά ο Θεός. Πηγαίνετε μαζί του σε ένα μοναστήρι και μιλήστε για τη μετάνοια για την Ορθοδοξία μας για τα θαύματα όχι με γενικόλογα αλλά μέσα από τα προσωπικά σας βιώματα. Τότε θα καταστείτε από τον Χριστό στην πράξη κήρυκας του. Στο χέρι σας είναι λοιπόν να μετατρέψετε την πολυκατοικία σας η το σπιτικό σας σε οίκο του Κυρίου και να θεραπεύσετε την αγνωσία του Θεού. Επιχειρείστε το με τους φίλους και τους γείτονες και θα διαπιστώσετε το πως αυτομάτως θωρακίζετε το περιβάλλον σας και το πως νικιούνται νόσοι και κρίσεις. Καλοί μου Χριστιανοί κάντε τις καρδιές σας Εκκλησίες και αφήστε ανοικτή την πόρτα να ανάψει το κεράκι του σ’ αυτές κάθε άνθρωπος. Και τότε θα ζήσετε το θαύμα της Ορθοδοξίας. Θα δείτε τον κόσμο γύρω σας να αλλάζει... Συστήσατε και εσείς καλοί μου Επίσκοποι και ιερείς τις αγάπες. Μάθετε να ανοίγετε τις καρδιές σας αληθινά ο ένας στον άλλον γκρεμίζοντας ιδιοτέλειες, μίση και φαρισαϊκές κουτοπονηριές. Μετατρέψτε σε κατηχητικό σχολείο την καρδιά σας και αφήστε την ελεύθερη και χωρίς τις σκοπιμότητες μίας ψεύτικης εξουσίας να λειτουργήσει. Τότε και μόνο τότε η μαρτυρία σας θα αγιάζει τον τόπο σας και θα θεραπεύει κάθε νόσο και μαλθακότητα. Μετατρέψτε τους οίκους του Μαμμωνά -ξέρετε καλά τι εννοώ- τα λογιζόμενα ως καταστήματά σας σε οίκους προσευχής και αγάπης, σε πνευματικά αναρρωτήρια κυνηγημένων και φυλακισμένων ψυχών. Μάθετε να μην σας συντροφεύει ο όλεθρος αλλά η αγνή θυσία. Γιατί αυτή η θυσία θα σας καταστήσει σαν τον Αβραάμ στα μάτια του Θεού...»

Ο ταπεινός ασκητής με τα λεγόμενά του πιστεύουμε ότι καθόρισε τις βάσεις της πραγματικής χριστιανικής ορθόδοξης κατήχησης. Ουσιαστικά περιέγραψε τη λύση των κάθε λογής προβλημάτων που μας απασχολούν ενώ έδωσε τις πρώτες κατευθυντήριες γραμμές και για τους εγκλωβισμένους στους τύπους σήμερα ιερείς μας. Είθε τα σοφά λόγια του να εισέλθουν εις ώτα ακουόντων και να ταρακουνήσουν τις καρδιές όλων μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Σ.Ο.      

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ & ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Η απώλεια στη ζωή μας είναι μία κατάσταση που αντιμετωπίζουμε συχνά, νεώτεροι και μεγαλύτεροι. Δεν είναι μόνο ο θάνατος, που αποτελεί οριστική απώλεια. Είναι και ο χωρισμός, η διάλυση μιας σχέσης, η φυγή του ενός από τους δύο, που δυνητικά δεν αποτελεί οριστική απώλεια, στην πράξη όμως γεννά τραύματα στη ζωή όχι μόνο αυτού που χάνει το πρόσωπο, αλλά και του περιβάλλοντος που επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από την απώλεια. Τραύμα γεννιέται και σ’ αυτόν που φεύγει, ακόμη κι αν η απόφαση είναι συνειδητή ή αναπόφευκτη.
Πώς αντιμετωπίζεται η απώλεια;
Κάθε απώλεια είναι μία μορφή θανάτου. Και ο άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί για να πεθάνει, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τον θάνατο. Συνήθως οι δύο μορφές αντίδρασης στην απώλεια είναι η θλίψη και η οργή. Η πρώτη εκφράζεται με τα δάκρυα, την μελαγχολία, την απελπισία, την μοναχικότητα, ενώ η δεύτερη με την οργή, τον θυμό για το γεγονός ότι αυτή συνέβη.
Η θλίψη έχει μέσα της το στοιχείο του ανεπανόρθωτου. Ότι δηλαδή η απώλεια δεν μπορεί να αναπληρωθεί, να υποκατασταθεί και ο άνθρωπος νιώθει ανίσχυρος μπροστά της. Αυτό γεννά παθητικότητα και παραίτηση, με αποτέλεσμα να βιώνεται η κατάσταση της απελπισίας και της κατάθλιψης. Ο άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του, νιώθει πως με δυσκολία μπορεί να παρηγορηθεί και ο χρόνος αποτελεί απλώς αφορμή για να ξεχαστεί, όχι όμως για να ξεχάσει. Ένα διαρκές παράπονο εγκαθίσταται στην ύπαρξη και ο άνθρωπος, έστω και σιωπηλά, αναζητεί το γιατί να επισυμβεί η απώλεια, στρεφόμενος με ήπιους αλλά δύσκολα αντιμετωπίσιμους τόνους εναντίον του εαυτού του, του περιβάλλοντος, του προσώπου που έφυγε, του Θεού που δεν βοήθησε. Βέβαια, η εποχή μας έχει δώσει την δυνατότητα, με την ύπαρξη της ψυχιατρικής και των άλλων επιστημών ψυχικής υγείας, για την υποβοήθηση του ανθρώπου με φαρμακευτικά μέσα, ώστε να μπορεί να αποκαθιστά την πορεία της ζωής του με όσο το δυνατόν λιγότερες συναισθηματικές διαταραχές.
Η οργή εμπεριέχει την αδυναμία του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την απώλεια και τον κάνει να στρέφεται με έντονα συναισθήματα είτε εναντίον του προσώπου που έφυγε, είτε εναντίον του εαυτού του που δεν έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφευχθεί η απώλεια, είτε εναντίον του περιβάλλοντος που δεν βοήθησε, δεν στήριξε, δεν προειδοποίησε ώστε να προληφθεί η απώλεια, είτε και εναντίον του Θεού, που την επέτρεψε. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της θλίψης, μόνο που ο άνθρωπος εδώ δεν λειτουργεί παθητικά, αλλά με ένταση ψυχική, που μπορεί να εκφραστεί με βία, με φυγή, με επιθετικότητα.
Αν στην μικρή απώλεια μιας σχέσης, υπάρχει η ελπίδα και η προσδοκία ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος που να μπορέσει να ξαναδώσει νόημα στον υποστάντα την απώλεια, στον θάνατο η ελπίδα έχει σβήσει. Γι’ αυτό και στην περίπτωση αυτή η απώλεια είναι πολύ πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη, ασχέτως της αντίδρασης. Το πρόβλημα της απώλειας επιτείνεται όταν η οικογένεια δεν είναι συσπειρωμένη, ενωμένη, αλλά ο άνθρωπος βιώνει φαινόμενα διάλυσης στο κατεξοχήν οικείο περιβάλλον του που είναι το σπίτι του.
Η σύγχρονη επιστήμη στηρίζεται στον λόγο για να παρηγορήσει. Προσπαθεί να εκλογικεύσει συναισθηματικά την απώλεια, ιδίως σε περίπτωση θανάτου, αναφερόμενη στους φυσικούς νόμους, στην ανάγκη του ανθρώπου να επιβιώσει, στην ανάγκη για συμβιβασμό με το γεγονός, στον προβληματισμό για τον ίδιο τον ανθρώπινο χαρακτήρα, στην κατάστρωση νέων σχεδίων για τη ζωή του ανθρώπου που μένει πίσω, στην ενίσχυση του αισθήματος εμπιστοσύνης στον εαυτό, στην ενθάρρυνση του υποστάντος και βιώνοντος την απώλεια να μιλήσει για το πρόσωπο που έφυγε, για την ποιότητα της σχέσης που είχε μαζί του, για τις τύψεις και τις όποιες ενοχές εξαιτίας στιγμών της σχέσης, για το ότι τελικά μία απώλεια δεν σηματοδοτεί το τέλος της ζωής.
Η προσπάθεια της παρηγορίας δια του λόγου έχει να κάνει και με το όταν τα παιδιά βιώνουν την απώλεια, είτε την οριστική του θανάτου, είτε την μικρότερη της ρήξης της σχέσης μεταξύ των γονέων τους και της φυγής του ενός από τους δύο δια του χωρισμού, είτε μέσα από την διάλυση άλλων σχέσεων, σημαντικών (φιλίες, συγγένειες). Μέσα από την συζήτηση με το παιδί, προσπαθεί ο ίδιος ο ειδικός ή συμβουλεύει τον γονέα που λειτουργεί ως παρηγορητής να το βοηθήσει να εκλογικεύσει την απώλεια και να μην συντριβεί από αυτήν, στηριζόμενος στην καταπραϋντική δύναμη του χρόνου, αλλά και στην χρήση τεχνικών ή φαρμάκων (λιγότερο) που θα ανακουφίσουν προσωρινά το παιδί που πάσχει.
Για την Εκκλησία καμία από τις παραπάνω μεθόδους δεν μπορεί να απορριφθεί. Μόνο που εδώ υπάρχει και ένα φάρμακο, το οποίο στην περίπτωση της απώλειας, δοκιμάζεται η ισχύς του πάρα πολύ, αλλά ίσως αποτελεί το δραστικότερο τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Είναι η πίστη.Μέσα από αυτή ο άνθρωπος καλείται να εμπιστευθεί έναν Θεό προσωπικό και όχι μία γενική, απρόσωπη δύναμη, η οποία υπάρχει στο σύμπαν και μεριμνά γενικά για τον άνθρωπο ή δεν ασχολείται με λεπτομέρειες μαζί του. Ο προσωπικός Θεός βεβαίως δεν είναι άλλος από το Θεό της Εκκλησίας. Μόνο που Εκείνος δεν λειτουργεί σε συνολικό επίπεδο, αλλά σε προσωπική σχέση με τον καθέναν άνθρωπο. Και η πίστη σ’ Αυτόν και στην πρόνοιά Του, ιδίως κατά τη στιγμή της απώλειας, αποτελεί την βασική συνιστώσα για να αντέξει ο άνθρωπος τους κραδασμούς. Όσο κι αν το αυθόρμητο «γιατί» έρχεται στα χείλη και την καρδιά αυτού που χάνει, η πίστη στο Θεό και στο σχέδιο για την σωτηρία του καθενός, η πίστη στην Ανάσταση που έρχεται μετά από κάθε σταυρό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, η αφόρμηση προβληματισμού και μετανοίας για την ζωή, η προτροπή για αγάπη, που προλαβαίνει τουλάχιστον να εκφράσει συναισθήματα και λόγους προτού συμβεί η απώλεια, η επιλογή ενίοτε της ίδιας της απώλειας μέσω της ρήξης με πρόσωπα που δεν μπορούν να καλύψουν την ανάγκη για χαρά και ευτυχία, ιδίως στις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο κι αν αυτό φέρνει οδύνη, αλλά και η απόφαση για αρχή νέας ζωής, με ρεαλισμό και ελπίδα στο Θεό, αποτελούν το πλέγμα εκείνο στο οποίο μπορεί αυτός που πιστεύει να στηριχθεί, ώστε να μην νικηθεί από την απώλεια.
Ιδίως για τα παιδιά, στα οποία το «γιατί» αναφύεται έντονο, η καλλιέργεια της πίστης και της αγάπης προς το Θεό, όπως επίσης και της πεποίθησης ότι ο θάνατος δεν αποτελεί το τέρμα της ζωής του ανθρώπου, αλλά την αφετηρία για μία νέα ζωή φωτός κι ανάστασης, αποτελούν δρόμους με τους οποίους η όποια απώλεια μπορεί να μην γίνει αφορμή καταβολής, αλλά ενδυνάμωσης της ψυχής. Η προσευχή στο Θεό, η επίγνωση της δύναμης να αγαπούμε και ότι η αγάπη είναι η μόνη που νικά κάθε απώλεια και νοηματοδοτεί τη ζωή μας, αλλά και η ανάγκη για δημιουργία και όχι παθητική αντιμετώπιση της απώλειας (η οποία δημιουργία δεν αποκλείει την ελεημοσύνη για την μνήμη του άλλου, αλλά γίνεται ουσιαστικά στάση ζωής σε κάθε έργο που κάνουμε, με κριτήριο να δείξουμε στον εαυτό μας πρωτίστως ότι η ζωή μας έχει νόημα και ότι αυτό θέλει ο Θεός) είναι τρόποι που βοηθούν στην αντιμετώπιση της απώλειας. Και βεβαίως, σπουδαίος είναι ο ρόλος εδώ της συσπειρωμένης και ενωμένης οικογένειας, η οποία μοιράζεται τον πόνο και δεν αφήνει τον καθέναν μόνο του να παλέψει με την λύπη του. «Λύπη μαζί λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή».
Το δυσκολότερο σημείο στην απώλεια πάντως είναι η μνήμη. Είναι οι αναμνήσεις που έχουμε από το πρόσωπο που φεύγει. Και όσο πιο έντονη ήταν η σχέση μας μαζί του, τόσο δυσκολότερη είναι η προτροπή για λήθη. Ίσως όμως δεν χρειάζεται μία τέτοια απόπειρα να ξεχάσουμε. Η αίσθηση ότι είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε ένα πρόσωπο, το οποίο το αγαπήσαμε και μοιραστήκαμε στιγμές ή την ζωή μας μαζί του, ακόμη και σε περιπτώσεις που μας ταλαιπώρησε, αποτελεί τελικά την αφορμή δοξολογίας στο Θεό γιατί μας δόθηκε η δυνατότητα να δούμε τον εαυτό μας μέσα από ένα πρίσμα που δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να το κάνουμε, χωρίς αυτόν που έφυγε. Μπορέσαμε να μοιραστούμε, να ανακαλύψουμε δηλαδή την ευλογία να δώσουμε και να πάρουμε. Μπορέσαμε να δούμε με ποια κριτήρια επιλέγουμε στην ζωή μας και πόσο η ευτυχία μας εξαρτάται και από τους άλλους. Όχι για να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια μετά την απώλεια. Αλλά για να αναλάβουμε με ταπείνωση τον κόπο να ξαναπροσπαθήσουμε. Ήττα είναι η παραίτηση. Νόημα δίνει η καινούρια αρχή. Βάζοντας στην παρακαταθήκη της μνήμης μας την απώλεια, μπορούμε, αν πιστεύουμε αληθινά στο Θεό, να καταλάβουμε ότι η ψυχή μας έχει ανεξάντλητες δυνάμεις. Γιατί Εκείνος την τροφοδοτεί με την αγάπη Του και με την χαρά της Ανάστασης.

πηγή

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ-ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΕΙΝΑ

Συγκλονιστική επιστολή : “Είμαι μητέρα ενός ιερέως”

 

Η παρακάτω επιστολή γράφθηκε την επομένη της χειροτονίας ενός νέου κληρικού από τη μητέρα του, και απευθύνεται προς μία παιδική της φίλη.
« Αγαπητή μου φίλη,
Ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού! Είμαι μητέρα ενός ιερέως.
Σε σένα προ τριάντα ετών είχα γράψει, όταν ο Θεός μου χάρισε αυτό το παιδί. Θυμάμαι ότι ήμουνα τρελή από χαρά. Γεμάτη ευτυχία. Το αισθανόμουνα να ζει κοντά μου, άπλωνε τα χέρια του και το άγγιζα στην κούνια του, σαν για να βεβαιωθώ, ότι το κατέχω πραγματικά. Ω, πόση είναι η διαφορά μεταξύ της χαράς εκείνης και αυτής που πλημμυρίζει σήμερα την ψυχή μου από ένα καινούργιο αίσθημα! Είμαι σήμερα η μητέρα ενός ιερέως!
Αυτά τα χέρια που μικρούτσικα τα γέμιζα φιλιά εδώ και τριάντα χρόνια, αυτά τα χέρια είναι αφιερωμένα, αυτά τα δάκτυλα ήγγισαν τον Θεόν!
Αυτή η διάνοια που έλαβε από μένα το φως και στην οποία έδειξα τον σκοπό της ζωής, αναπτύχθηκε και ποτίστηκε από την αλήθεια, πέρασε κατά πολύ τη δική μου με τη μελέτη και τη θ. Χάρη και είναι τώρα Αφιερωμένη.
Αυτό το σώμα που περιποιήθηκα, προφύλαξα, που με έκανε να περάσω ολόκληρες νύχτες χύνοντας τόσα δάκρυα, όταν η ασθένεια το διεκδικούσε, αυτό το σώμα μεγάλωσε και είναι τώρα αφιερωμένο. Υπηρέτης της ψυχής ενός ιερέα. Το σώμα αυτό θα υποβάλλεται σε μύριους κόπους, για να ανορθώσει τους αμαρτωλούς, να διδάξει τους αγνοούντες, να οδηγεί προς τον Κύριο κάθε πλάσμα που Τον ζητεί.
Αυτή η καρδιά, ω, αυτή η αγνή καρδιά, που δεν θέλησε να εγγίσει παρά μόνο την καρδιά της μητέρας του, η καρδιά που έτρεμε σε κάθε επίγεια επαφή, είναι τώρα αφιερωμένη. Η αγάπη που εκχυλίζει από αυτήν, λέγεται φιλανθρωπία. Ω, το γνωρίζω εγώ το παιδί μου. Ξέρω τι θησαυρούς κρύβει μέσα του. Αυτή η αυτοσυγκέντρωση θα του είναι ένα πρόχωμα εναντίον του κόσμου της αμαρτίας. Αλλ’ όταν ο Θεός του στείλει μια ψυχή αποκαμωμένη, ταραγμένη ή απελπισμένη, πόσο θα ξέρει να κάνει χρήση των λόγων εκείνων που αναφέρουν και κάνουν γνωστό τον θησαυρό του θείου ελέους!
Ναι ,θα κάνει καλό το παιδί μου. Θα είναι όπως η θεϊκή καρδιά, όλος ευσπλαχνία και αγάπη προς όλους.
Αληθινά, είμαι η μητέρα ενός ιερέως!
Πως θα σου περιγράψω την χθεσινή τέλεση του ιερού Μυστηρίου της χειροτονίας! Ήμουνα εκεί. Μπροστά. Έβλεπα το παιδί μου να στέκεται όρθιο, να κλίνει το κεφάλι του, να γονατίζει μπροστά στην Αγία Τράπεζα, να σηκώνεται συντετριμμένο μετά την επίθεση των χειρών του Επισκόπου στο κεφάλι του. Άκουσα και ΄ γω κλαίγοντας τα λόγια: « Η θ. Χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται τον …». Άκουσα το όνομα του. Άκουσα, άκουσα, άκουσα τα φτερουγίσματα των αγγέλων που ευχών έλθει εκεί. Ω, το παιδί μου ιερεύς! Αδυνατώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα της στιγμής εκείνης. Ήταν η έκσταση μιας χριστιανής μητέρας.
Έλεγα: Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Μέχρι τώρα ήταν δικό μου. Εγώ κατέβαλα κάθε προσπάθεια για την μόρφωση της ψυχής του. Τώρα δεν είναι πλέον δικός μου, είναι αποκλειστικά δικός Σου. Κύριε Σου ανήκει. Διαφύλαξε τον από κάθε κακό και την αμαρτία. Είναι το άλας της γης, προφύλαξε τον από την ηθική σήψη. Κύριε μου, Σε αγαπώ και τον αγαπώ. Γέμισε τον με τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος. Τον σέβομαι και τον ευλαβούμαι, είναι ο ιερές Σου!
Ειρήνη ανέκφραστη είχε πλημμυρίσει την ψυχή μου. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει από δάκρυα, από δάκρυα χαράς, αγάπης και ευγνωμοσύνης. Είχα στη ζωή μου πολλές καλές μέρες. Αυτή όμως, χωρίς άλλο, ήταν η ωραιότερη, και οι επίγειες σκέψεις δεν είχαν καμία πλέον θέση σ’ αυτή. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω την επιστολή, τα δάκρυα μου μουσκεύουν το χαρτί, είναι δάκρυα ευτυχίας».

« ΤΟΛΜΗ» τ. 36, περιοδικό Ι. Αρχιεπ. Αθηνών 

πηγή

Διδαχές του αββά Παλλάδιου και για τον έγκλειστο Δαβίδ τον Θεσσαλονικέα.

       Εγώ και ο κύριος Σωφρόνιος ο σοφιστής, πριν γίνει μοναχός, επισκεφτήκαμε στην Αλεξάνδρεια τον αββά Παλλάδιο, άνδρα θεοφιλή και δούλο Θεού, ο οποίος είχε το μοναστήρι του στο Λιθαζόμενο και τον παρακαλούσαμε να μας πει ωφέλιμο λόγο. Τότε ο γέροντας άρχισε να μας λέει: «Παιδιά μου, ο χρόνος που μας μένει είναι λίγος· ας αγωνιστούμε εδώ λίγο κι ας πονέσουμε, για να απολαύσουμε μεγάλα αγαθά στον αιώνα. Βλέπετε τους μάρτυρες, βλέπετε τους οσίους, βλέπετε τους ασκητές, πως υπέμειναν, με ποιά ανδρεία. Αυτούς μεν τους έμαθε καλά ο καιρός που πέρασε, εμείς δε θαυμάζουμε παντοτινά την καρτερικότητά τους. Κι όσοι τους άκουσαν μαρτυρούν κάπου-κάπου με πολλή έκπληξη την υπομονή των μαρτύρων που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη φύση· πως δηλαδή τους έβγαζαν τα μάτια· άλλοι πως τους έκοβαν τα μέλη του σώματος· κι άλλοι μεν έμεναν ανάπηροι από χέρια, άλλοι δε από πόδια. Κι άλλους μεν διά μιας η φωτιά, άλλους δε σιγά-σιγά εξαφάνιζε. Κι άλλοι μεν πως καταποντίζονταν στα ποτάμια, άλλοι δε στη θάλασσα· κι άλλους μεν ξέσχιζαν ζωντανούς τα θηρία σαν κακούργους, άλλους δε, οι οποίοι είχαν πεθάνει, και μάλιστα με πρωτόφαντες επινοήσεις βασάνων, κατάτρωγαν τα όρνια. Και γενικά, αν διηγηθεί κανείς όλα τα είδη των κακών που επινόησε ο εχθρός δαίμονας εναντίον των θεοφιλών μαρτύρων και ασκητών, πως υπέμειναν, πως αγωνίστηκαν, πως νίκησαν την ασθένεια του σώματος με την ανδρεία της ψυχής και πως κέρδισαν τα προσδοκώμενα αγαθά, τα οποία θεώρησαν πολυτιμότερα από τις παρούσες κακουχίες, βλέπει ότι αυτά ακριβώς απόδειξαν σταθερή την πίστη τους σε δύο πράγματα: ένα μεν ότι με λίγους πόνους απολαμβάνουν μεγάλα αγαθά, δεύτερο δε ότι υπέμειναν με γενναιότητα τα πρωτοφανή σωματικά βασανιστήρια που τους προξένησε ο εχθρός μας διάβολος. Αν λοιπόν υπομείνουμε τις θλίψεις και δείξουμε καρτερικότητα, με τη βοήθεια του Θεού, φανερωνόμαστε πραγματικοί φίλοι του Θεού κι ο Θεός θα αγωνιστεί μαζί μας και θα μας ξαλαφρώσει από τους κόπους. Γνωρίζοντας λοιπόν, παιδιά μου, ποιά εργασία έχει ανάγκη αυτή η ζωή, ας γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας με την ησυχία. Γιατί είναι ανάγκη να μεταχειριστούμε τούτο τον καιρό την καλή μετάνοια, για να χρηματίσουμε ναοί του Θεού. Γιατί δεν μας γίνεται κάποια τυχαία τιμή στο μέλλοντα αιώνα».

      Είπε πάλι: «Να θυμόμαστε αυτόν που δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίναι». Μας είπε πάλι ο γέροντας: «Επειδή η θλίψη, κατά τον Παύλο, «υπομονήν εργάζεται», ας κάνουμε το νου μας ικανό να δεχτεί τη βασιλεία των ουρανών».

      Είπε πάλι: «Παιδιά μου, ας μη αγαπήσουμε «τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω».

      Μας είπε πάλι ο γέροντας: «Ας προσέξουμε τους λογισμούς μας, πράγμα που είναι φάρμακο σωτηρίας».

      Αυτός ο αββάς Παλλάδιος. όταν τον ρωτήσαμε: «κάνε αγάπη, πάτερ, πες μας από πού και από ποιούς λογισμούς ήρθες στην καλογερική;» (ήταν Θεσσαλονικιός ο γέροντας), μας διηγήθηκε: «Στη χώρα μου, γύρω στα τρία στάδια έξω από το τείχος της πόλεως, ήταν ένας έγκλειστος, στη μεν καταγωγή Μεσοποταμινός, στο δε όνομα Δαβίδ, πολύ ενάρετος και ελεήμων και εγκρατευτής. Έκανε μέσα στο εγκλειστήριό του γύρω στα εβδομήντα χρόνια. Εκείνο τον καιρό, εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, φυλάγονταν τη νύχτα τα τείχη της πόλεως από τους στρατιώτες.  Εκείνοι που φύλα­γαν το μέρος του τείχους κοντά στο οποίο υπήρχε το εγκλειστήριο του γέροντα βλέπουν μια νύχτα να ξεπετάγονται φλόγες από όλα τα παράθυρα του κελιού του έγκλειστου. Νόμισαν λοιπόν οι στρατιώτες ότι κάποιοι βάρβαροι έβαλαν φωτιά στο κελί του γέροντα. Όταν ξημέρωσε όμως, βγήκαν οι στρατιώτες και βρήκαν το γέροντα αβλαβή και το κελί απείραχτο κι έμειναν έκπληκτοι. Ξανά την επόμενη νύχτα είδαν τις ίδιες φλόγες στο κελί του γέροντα, πράγμα το οποίο και γινόταν για πολύ καιρό. Κι αυτό έγινε πασίγνωστο σ’ όλη την πόλη και την περιοχή εκείνη, ώστε πολλοί να αγρυπνούν στο τείχος νυχτιάτικα, για να δουν τη φωτιά. Γιατί συνέχισε να συμβαίνει μέχρι την τελευτή του γέροντα. Αφού αντίκρυσα αυτό το θαύμα, όχι μια και δύο, αλλά πολλές φορές, είπα μέσα μου: «Αν σ’ αυτό τον κόσμο ο Θεός χαρίζει τόσο μεγάλη δόξα στους δούλους Του. πόση άραγε στο μέλλοντα αιώνα, όταν θα καταστράψει το πρόσωπό τους «ως ο ήλιος»; Αυτή ήταν. παιδιά μου, η αιτία να φορέσω το μοναχικό τούτο σχήμα».

(Ιωαν, Μόσχου «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

πηγή

Η Κιβωτός της Διαθήκης βρίσκεται στην Αιθιοπία και ίσως ο κόσμος την αντικρίσει για πρώτη φορά

Με τρομερό ενδιαφέρον διαβάσαμε την αναφορά της Daily Mail.
H ταλαιπωρημένη οροφή σε ένα μικρό, οθρόδοξο εκκλησάκι στην Αιθιοπία είναι η αφορμή να αποκαλυφθεί στο ευρύτερο κοινό η Κιβωτός της Διαθήκης που, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, έχει μέσα της τις δύο πέτρινες επιγραφές με τις 10 εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή.
Ο μικρός ναός που φέρεται να φιλοξενεί την Κιβωτό της Διαθήκης Ο πρώτος ναός που φιλοξένησε την Κιβωτό της Διαθήκης ήταν ο Ναός του Σολομώντα και η ύπαρξή της για τους ιστορικούς, φέρει τον ίδιο μύθο όπως το Άγιο Δισκοπότηρο ή ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μύθος που αποτυπώθηκε με τον …

καλύτερο τρόπο στην πρώτη ταινία με ήρωα τον αρχαιολόγο Ιντιάνα Τζόουνς, το 1981, στους κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού, που σκηνοθέτησε ο Στήβεν Σπίλμπεργκ. Ο Ναός της Παναγίας της Σιών, στην πόλη Ακσούμ, στην Αιθιοπία Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ της εφημερίδας που στηρίζεται στη μαρτυρία του Βρετανού φωτογράφου Tim Makins, το μικρό εκκλησάκι που φιλοξενεί την Κιβωτό από την δεκαετία του 60 βρίσκεται στην πόλη Ακσούμ και είναι απροσπέλαστο από οποιονδήποτε. Βρίσκεται δίπλα από τον ορθόδοξο ναό της Παναγίας της Σιών. Γύρω του υπάρχει μία ψηλή κατασκευή με μυτερά κάγκελα και ο μόνος που έχει το δικαίωμα να μπει μέσα είναι ο πρωθιερέας του ναού της Παναγίας της Σιών που έχει επιφορτιστεί με την φύλαξη της Κιβωτού μέχρι το τέλος της ζωής του. Στο τελευταίο του ταξίδι στην περιοχή, ο φωτογράφος ανακάλυψε πως είχαν γίνει κάποιες αλλαγές γύρω από το εκκλησάκι, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε επί της βασιλείας του Αιθίοπα βασιλιά Χάιλε Σελασιέ. Η ρωγμή στη στέγη του, επιτρέπει στο νερό να μπει και η ανακαίνισή του είναι αναγκαία, καθώς η Κιβωτός κινδυνεύει. Για να γίνει αυτό, το φερόμενο ως πολύτιμο κειμήλιο πρέπει να μεταφερθεί μέχρι το πέρας των εργασιών. Έχουν ήδη ξεκινήσει οι εργασίες για την κατασκευή ενός πρόχειρου καταλύματος, δίπλα στον μικρό ναό, εργασίες που θα διαρκέσουν περίπου 3 μήνες, όπως λένε οι εργάτες. Εν τω μεταξύ, στη στέγη του πρώτου ναού έχει τοποθετηθεί μία πρόχειρη αδιάβροχη τέντα. Ο ηλικιωμένος πρωθιερέας αποκλείεται να κατορθώσει να μεταφέρει το κειμήλιο από τον ένα ναό, στον άλλο, μόνος του, λένε οι συντάκτες της Daily Mail. Η κιβωτός υπολογίζεται πως έχει διαστάσεις 1,31 χ 0,79 χ 0,79 μέτρα. Είναι φτιαγμένη από ξύλο, ντυμένο με φύλλα χρυσού και στο πάνω μέρος της φέρεται να έχει δύο φτερωτούς αγγέλους, όπως την είδαμε και στην ταινία με τον Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά έχει αποτυπωθεί και σε αρκετές αγιογραφίες και πίνακες. Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η χαμένη Κιβωτός της Διαθήκης (1981) Καθώς λοιπόν κρίνεται αναγκαία η μεταφορά της, ο Βρετανός φωτογράφος αλλά και πολλοί άλλοι υπολογίζουν ότι θα κατορθώσουν για πρώτη φορά να πάρουν φωτογραφικά στιγμιότυπα από το κειμήλιο που η ορθόδοξη εκκλησία υποστηρίζει πως είναι το αυθεντικό. Είναι σίγουρο πάντως πως ο πόλη Ακσουμ, ή αλλιώς Αξώμη, της Αιθιοπίας θα δει πολλούς επισκέπτες τους επόμενους μήνες.

πηγή

Ντοκιμαντέρ για τους Αγιοταφίτες

Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται πέντε μοναχοί από διαφορετικά μέρη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Οι τελευταίοι αυτοί Ελληνορθόδοξοι μοναχοί, «φύλακες» των πανάγιων προσκυνημάτων της Παλαιστίνης εξιστορούν προσωπικές μαρτυρίες και καταθέτουν την αγωνία τους για το μέλλον της Αγιοταφιτικής κοινότητας. Οι Αγιοταφίτες είναι οι τελευταίοι του Τάγματος των Σπουδαίων που ακόμα υψώνουν την ελληνική σημαία στα μοναστήρια και στα προσκυνήματα…. Αγιοταφίτες ονομάζονται οι μοναχοί και οι ασκητές, που έζησαν στην Παλαιστίνη στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. Χρησιμοποίησαν για κατοικία τις φυσικές σπηλιές, που αφθονούσαν στις απότομες χαράδρες της ερήμου, αλλά και σε άλλα μέρη, οι περισσότεροι, όμως, έζησαν μέσα σε οργανωμένα μοναστήρια.

Τα δέκα Έθνοι και ο ερχομός του Υπερπροέδρου - Αντιχρίστου

Δέκα Έθνη της Ευρώπης και ένας νέος ‘’Σούπερ-Πρόεδρος’’ – Ο νέος Αντίχριστος; 

Πληροφορίες από το thetrumpet.com αναφέρουν ότι, δέκα έθνη της Ευρώπης προτείνουν την εγκαθίδρυση του σούπερ-προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτές οι δύο οντότητες – 10 έθνη και ένας μοναδικός πανίσχυρος ηγέτης – φαίνεται να ταιριάζουν απόλυτα με τις Βιβλικέςπροφητείες. Είναι όμως έτσι; Ας εξετάσουμε το θέμα πιο προσεκτικά. Την περασμένη εβδομάδα σε συνάντηση που διεξήχθη μεταξύ εκπροσώπων από 10 Ευρωπαϊκά Έθνη σε βασιλική έπαυλη στις Βρυξέλλες, είχε ως στόχο την συζήτηση σχετικά με την δημιουργία μίας ισχυρής νέας προεδρικής θέσης η οποία θα καθοδηγεί το μεγαλύτερο εμπορικό μπλοκ στον κόσμο, την Ευρωπαϊκή Ένωσης.

 Η ιστοσελίδα EUobserver.com ανέφερε ότι ‘’οι ιδέες που διαχέονται και υπολογίζονται σοβαρά από επιλεγμένους υπουργούς εξωτερικών κρατών-μελών της Ε.Ε. περιλαμβάνουν την συγχώνευση των ρόλων του προέδρου του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής’’. Μία πηγή με μεγάλο κύρος στην Ε.Ε. ανέφερε στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, έπειτα από τη συνάντηση μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών που διεξήχθη στο κτήμα Val Duchesse στις Βρυξέλλες στις 19 Απριλίου και ημέρα Πέμπτη, ότι ο νέος υπερπρόεδρος θα έχει μεγαλύτερη ισχύ και εξουσία τόσο από αυτή που κατέχουν σήμερα ο Herman Van Rompuy ή ο Jose Manuel Barroso(20 Απριλίου).

 Η ομάδα των 10 αντιπροσώπων – η οποία συγκεντρώθηκε υπό τη καθοδήγηση της Γερμανίας – αποτελείται από την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Δανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Πολωνία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Παρόλο που ο αριθμός 10 είναι πολύ σημαντικός για τις Βιβλικές προφητείες αναφορικά με την Ευρώπη του άμεσου μέλλοντος (Αποκάλυψη 13:17), είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι η συγκεκριμένη ομάδα των 10 θα αποτελέσουν τα 10 έθνη τα οποία θα αναλάβουν την ηγεσία υπό την Γερμανική ηγεμονία υπό τη προφητευούμενη μελλοντική αναδομημένη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένας λόγος για τον οποίο υπάρχει μία αμφιβολία σχετικά με αυτό, είναι ότι μία παράλληλη προφητεία με αυτήν της Αποκάλυψης 13:17 η οποία περιέχεται στο κεφάλαιο 2 της Προφητείας του Δανιήλ υποδεικνύει ότι οι τελικοί δέκα θα διαχωριστούν μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ευρώπης. Τα μόνα δύο έθνη τα οποία μπορεί να θεωρούνται ως ανατολική Ευρώπη ανάμεσα στους τωρινούς 10 είναι η Αυστρία και η Πολωνία.. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια σύγκλισης και συγχώνευσης από 10 κράτη-μέλη ή έθνη της τριμερούς εξουσίας της Ένωσης σε μία πανίσχυρη παγκόσμια ηγεσία του ενός προέδρου είναι ξεκάθαρα προφητική. Το τωρινό πρόβλημα της ηγεσίας της Ε.Ε είναι ότι πολλές φορές είναι περίπλοκη η διαδικασία λήψης αποφάσεων – υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην επίλυση των θεσμικών αρμοδιοτήτων. Οι τρείς κορυφαίοι θεσμοί καθοδηγούν μία Ένωση 27 εθνών και τείνουν συνεχώς να συγκρούονται και να διαπλέκονται κατά την λήψη των αποφάσεων. Όπως αναφέρει και η EUobserver.com “Η θέση του Προέδρου του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργήθηκε υπό τη Συνθήκη της Λισαβώνας το 2009. Όμως η στρατηγική της Συνθήκης είναι περίπλοκη, με τον Van Rompuy, για παράδειγμα, να επιβλέπει τις πρόσφατες εξελίξεις και διαβουλεύσεις για την δημοσιονομική μεταρρύθμιση της Ε.Ε., ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον Baroso θέτει στο προσκήνιο τις δικές της ιδέες και εφαρμόζει τις τελικές αποφάσεις. “Ο Van Rompuy και ο Barroso εκπροσωπούν επίσης την Ένωση στα διεθνή συνέδρια και οργανισμούς. Όμως, ενώ ο Van Rompuy είναι ηγετική φιγούρα στο επίσημο πρωτόκολλο, ένα έτερο μετα-Λισαβωνικό τερατούργημα, ο ύψιστος εκπρόσωπός της Ε.Ε., που καταλαμβάνεται υπό την Catherine Ashton, διενεργεί καθημερινές εξωτερικές σχέσεις και επαφές’’. Στην αποκάλυψη της προφητείας των καιρών μας σχετικά με τις παγκόσμιες συνθήκες που θα επικρατήσουν προτού τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού, είναι ξεκάθαρο ότι ένας μοναδικός πανίσχυρος πολιτικός ηγέτης σε «συνεργασία» με έναν μοναδικό μεγάλο θρησκευτικό ηγέτη θα κυριαρχήσουν την προφητευούμενη μεγάλη βόρεια δύναμη η οποία θα κρατήσει τα παγκόσμια ηνία για μία βραχύα χρονική περίοδο (Αποκάλυψη 13).

 Ορισμένες πηγές υποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος θρησκευτικός ηγέτης μπορεί να έχει ήδη αναλάβει το πόστο του. Αναφορικά με τον προφητευούμενο μελλοντικό πανίσχυρο ηγέτη τηε Ευρώπης, το γεγονός ότι και οι τρείς τωρινοί ηγέτες —Herman van Rompuy, José Manuel Barroso και Katherine Ashton— είναι έτοιμοι να λάβουν σοβάρα υπόψιν τους την συγχώνευση των δυνάμεών τους υπό μία μοναδιαία υπερ-προεδρία της Ε.Ε. είναι πάρα πολύ σημαντικό!! Αναμένουμε τις εξελίξεις σχετικά με την πραγματοποίηση αυτής της πρότασης... Παρόλα αυτά, μία οπτική αυτής της εκλογής της πανίσχυρης σούπερ-προεδρίας δεν πρέπει να παραβλεφθεί. Αντίθετα με την πηγή που αναφέρει η Euobserver.com – η οποία υποδεικνύει ότι η θέση του ευρωπαϊκού σούπερ-προέδρου θα δώσει περισσότερη δημοκρατική νομιμοποίηση στην Ευρώπη και θα πραγματοποιηθεί μέσω εκλογής από τα θεσμικά όργανα – οι Βιβλικές προφητείες υποδεικνύουν ότι ο μελλοντικός πολιτικός ηγέτης των 10 δεν θα εκλεγεί αλλά θα τοποθετηθεί ως επίτιμος στην θέση της απόλυτης προεδρίας της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης (Δανιήλ 11:21).

 Το ερώτημα που απομένει είναι, πιά πολιτική προσωπικότητα έχει το χάρισμα, την γενικευμένη πολιτική απήχηση και πιθανών το δυναστικό προφίλ ώστε να οδηγηθεί στη θέση του υπερπροέδρου με «κολακίες» και μη-δημοκρατικά μέσα; Μπορεί να το πιστεύετε μπορεί και όχι, αλλά ήδη το θηρίο περιμένει για την κατάλληλη στιγμή του – ενώ τις προηγούμενες χρονιές είχε αντιληφθεί ότι η στιγμή του δεν είχε ακόμη έρθει... 
pentapostagma.gr

Οι Παπικοί της Ελλάδος εγκωμιάζουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον Α.Πανώτη και τον Π.Ανδριόπουλο για τη στάση τους απέναντι στον Μητροπολίτη Πειραιώς

πηγή

Αποδέκτες παπικών εγκωμίων γίνονται ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος,

 ο Αριστείδης Πανώτης και ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος επειδή καταδίκασαν 

με κείμενά τους τη στάση του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ απέναντι στους

 Παπικούς! Το εκ των Παπικών προερχόμενον εγκώμιον επιβεβαιώνει τον φιλοπαπικό 

και οικουμενιστικό τους βηματισμό. Ελέγχονται από παραδοσιακούς κληρικούς και

 πιστούς και εγκωμιάζονται από τους Παπικούς! Είναι ευχαριστημένοι;

 Μεταφέρουμε το "Ανακοινωθέν του Γραφείου Τύπου της Ι.Συνόδου της Καθολικής

 Εκκλησίας Ελλάδος" Αθήνα 23/4/2012 ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Ο Ι. Κλήρος, τα Μοναχικά 

Τάγματα και τα λαϊκά μέλη της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα απορούμε για την 

αψυχολόγητη ενέργεια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ... 

ο οποίος προχώρησε «μετά πολλής θλίψεως και βαθυτάτου άλγους» σε μήνυση

 κατά του Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών κ.κ. Νικολάου Φωσκόλου για 

προσηλυτισμό. Μαζί με τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο μηνύονται από τον ίδιο

 Μητροπολίτη για παράβαση του άρθρου 13 του Συντάγματος και των μεταξικών 

Α.Ν. 1363/38 άρθ. 4 και 5 ως αντικατεστάθησαν από το άρθρο 2 του Α.Ν. 1672/1939,

 ο εφημέριος της Καθολικής Εκκλησίας του Πειραιά π. Ιωάννης Πάτσης και η

 καθολική μοναχή Αδ. Αλβέρτα Στεφάνου, Ηγουμένη της Μοναστικής Κοινότητας

 του Αγ. Ιωσήφ της Εμφανίσεως και Διευθύντρια τη Ελληνο - Γαλλικής Σχολής 

Jeanne d’ Arc στον Πειραιά. Το ανακοινωθέν της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς 

ανέφερε χαρακτηριστικά: «Γνωστοποιούμε την ημετέρα ποινική έγκλησι που 

υπεβλήθη εις τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πειραιώς κατά της Ρωμαιοκαθολικής

 παρασυναγωγής και της ανιέρου δράσεώς της. Αφιερώνουμε την εν λόγω 

έγκλησιν εις τους τραγικούς οικουμενιστάς συνοδοιπόρους του εκπεσόντος

 Ρωμαιοκαθολικισμού που δεν ορωδούν να συμφύρωνται και να συναγελάζωνται

 και να συνευδοκούν μετά των θεηλάτων απομειωτών της εις Χριστόν πίστεως και

 αληθείας». Το ιστορικό έχει ως εξής: Στον Πειραιά, ως γνωστόν, λειτουργεί από

 το 1859 η Ελληνο-Γαλλική Σχολή του Μοναχικού Τάγματος των Αδελφών του 

Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως, στο οποίο φοιτούν τόσο καθολικά όσο και ορθόδοξα

 παιδιά. Το κύρος της εν λόγω Σχολής, όπως και των περισσοτέρων

 Εκπαιδευτικών Καθολικών Ιδρυμάτων της Πρωτεύουσας είναι εγνωσμένο 

και γι’ αυτό κάθε χρόνο απευθύνονται σ’ αυτό εκατοντάδες γονείς προς

 εγγραφή των παιδιών τους. Με την έναρξη του περασμένου σχολικού έτους,

 όπως κάθε χρόνο, ο εφημέριος της Καθολικής Ενορίας Πειραιά τέλεσε τον 

αγιασμό στους μαθητές του Δημοτικού, ενώ αντίστοιχα ένας ορθόδοξος ιερωμένος

 τέλεσε τον αγιασμό για τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου. 

Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Άγιο Πειραιώς, ο οποίος προσέφυγε στην Ελληνική

 Δικαιοσύνη και σήμερα η 1η Πταισματοδίκης Αθηνών καλεί τον Αρχιεπίσκοπο των

 εν Αθήναις Καθολικών στις 26 Απριλίου 2012 για να λάβει γνώση της εις βάρους 

του μηνύσεως. Να σημειωθεί πως ο τίτλος του Καθολικού Αρχιεπισκόπου είναι 

«Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών» και όχι «Ρωμαιοκαθολικών» όπως

 εγγράφεται στην δικαστική κλήση ή «Επίσκοπος της Παπικής παρασυναγωγής»

 ή όλα τα άλλα ευφάνταστα που κατά καιρούς χρησιμοποιούνται από τον

 Άγιο Πειραιώς. Λίγο καιρό αργότερα και συγκεκριμένα την Κυριακή της

 Ορθοδοξίας στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, 

ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ με τον στόμφο που τον διακρίνει, προχώρησε 

σε μία άνευ προηγουμένου εκδήλωση, αυτή του αναθεματισμού των

 εκπροσώπων των λοιπών χριστιανικών ομολογιών, καθώς και αυτών

 των Ισραηλιτών και των Μωαμεθανών. Κι έτσι μετά τον αναθεματισμό:

 «Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη

 Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, που

 «αποτελούν κατεγνωσμένους αιρετικούς» ο Άγιος Πειραιώς αναθεμάτισε:

 «τοις Μαρτίνω Λουθήρω, Ιωάννη Καλβίνω, Ουρλίχω Σβιγλίω και 

Ερρίκω τω 8ω δυσσεβή βασιλεί και τοις συν αυτοίς συγκροτήσασι

 τας αιρετικάς παραφυάδας της Διαμαρτυρήσεως», αλλά και

 «Τοις αρνουμένοις και καθυβρίζουσι την Παναγίαν, Ομοούσιον,

 Αδιαίρετον και Ζωοποιόν Τριάδαν, Ραβίνοις του Ιουδαϊσμού, Ισλαμισταίς ...».

 Δεν θα θέλαμε η ελληνική κοινωνία να παρασυρθεί σε επικίνδυνες

 ατραπούς και να οδηγηθεί χρόνια πίσω σε εποχές που χαρακτηρίζονται

 από μισαλλοδοξία, άγνοια και θρησκευτικό φανατισμό. Και αν ακόμη 

η Καθολική Εκκλησία, συνηθισμένη σε τέτοιου είδους ταπεινώσεις και

 αντιμετωπίσεις, μπορεί να ξεπεράσει τέτοια θλιβερά φαινόμενα, ας 

σκεφθεί κανείς σε τι περιπέτειες μπορεί να εμπλακεί η χώρα μας

 όταν ένας Μητροπολίτης προκαλεί με τέτοιο άκομψο, ανιστόρητο 

και αντιχριστιανικό τρόπο τους εκπροσώπους των Μουσουλμάνων και 

των Εβραίων. Μήπως ο Άγιος Πειραιώς, ανάμεσα στις πολύμορφες 

συγγραφικές του δραστηριότητες έχει να διαθέσει και λίγο χρόνο και

 να σκεφτεί πιο χριστιανικά και με κάποια νηφαλιότητα; Αν και τα ΜΜΕ

 σιώπησαν προκλητικά, όπως και πρόσωπα και θεσμοί που όφειλαν 

να υψώσουν κάποια φωνή διαμαρτυρίας, αποτελεί παρηγοριά η

 Επιστολή της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, 

αλλά και θεολόγων όπως των σεβαστών κ.κ. Αριστείδη Πανώτη κα

ι Παναγιώτη Ανδριόπουλου, που κι αυτές πέρασαν, δυστυχώς, 

στα ψιλά των Μ.Μ.Ε. Ποτέ δεν θελήσαμε να προκαλέσουμε ή να απαιτήσουμε

 κάτι που δεν μας ανήκει, αισθανόμαστε όμως την υποχρέωση να 

καταγγείλουμε στον Ελληνικό λαό και σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης

 τέτοιες συμπεριφορές, με μοναδικό μας στόχο να προλάβουμε τα χειρότερα

 που μπορεί να προκαλέσουν αυτού του είδους ξεπερασμένες νοοτροπίες,

 ξεπερασμένα πνεύματα, ξεπερασμένες φυσιογνωμίες. 

Τυπικόν της 26ης Ἀπριλίου 2012

Πέμπτη:  Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βασιλέως, Ἐπισκόπου Ἀμασείας.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας˙ Πέμπτης β΄ ἑβδομάδος Πράξεων (Πράξ. δ΄ 23-31). Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· Πέμπτης β΄ ἑβδομάδος Ἰωάννου (Ἰω. ε΄ 24-30).

Δύο video από το φετινό Πάσχα στο Βατοπαίδι

Εσπερινός της Αγάπης στο Βατοπαίδι.......Στιγμιότυπα από τον Εσπερινό της Αγάπης στο Βατοπαίδι. Το Ευαγγέλιο απαγγέλθηκε σε δεκατρείς γλώσσες. Η Χορωδία των Πατέρων της Μονής το έψαλε στην ομηρική διάλεκτο.

Λιτανεία Παναγίας Βηματάρισσας.......Στιγμιότυπα από την λιτανεία της θαυματουργού εικόνας Παναγίας Βηματάρισσας που έγινε την Τρίτη της Διακαινησίμου στο Βατοπαίδι όπου προΐστατο ο επίσκοπος Ανδρούσης κ. Θεόκτιστος.

pemptousia.gr/

πηγή

Γέροντας Παΐσιος, «Ο σημερινός λαός είναι μόνο για παρελάσεις. Για μάχες δεν είναι. Μην του πεις για μάχες»

πηγή

Είπε ο Γέροντας Παΐσιος:

«Το κακό ξαπλώθηκε και παντού είναι μαυρίλα, όπως το οργωμένο χωράφι που είναι μαύρο. Αν τώρα σπείρουμε το χωράφι, οπωσδήποτε θα πρασινίσει και το καλοκαίρι θα μας δώσει καρπούς. Πάντως τώρα ο κόσμος ζει τη μαυρίλα του κακού. Θα έρθει όμως και ο καλός καιρός. Γι’ αυτό χρειάζεται να γίνεται η σπορά».

«Τώρα ο κακός άνθρωπος παρουσιάζεται σαν καλός. Ο μασώνος π.χ. σαν καλός και θεοφοβούμενος, ενώ κρατάει ένα σακίδιο στο οποίο κουβαλάει το διάβολο, ισχυρίζεται ότι οδηγεί τους ανθρώπους στον ίσιο δρόμο και καθώς προχωράει ο διάβολος βγάζει από το σακίδιο το ένα του κέρατο. «Μα, τι είναι αυτό;», ρωτάνε περίεργοι οι άνθρωποι καθώς διαπιστώνουν ότι είναι ο διάβολος...

Εκείνος όμως τους λέει: «Μελιτζάνες είναι. Ελάτε κοντά μου». Ενώ δηλαδή ξέρουμε ότι είναι διαβολικά πράγματα, αυτοί μας τα παρουσιάζουν σαν καλά και ωφέλιμα».

«Ο σημερινός λαός είναι μόνο για παρελάσεις. Για μάχες δεν είναι. Μην του πεις για μάχες. Θα δείτε όμως ότι μόλις περάσει αυτή η μπόρα κι έρθει μπουνάτσα, θα αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως χρειάζεται να φανεί το μπακίρι από το χρυσάφι».

Από το βιβλίο του Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ (Βιογραφικά στοιχεία – Διδαχές – Επιστολές – Περιστατικά – Κείμενα), σελ. 148 και 150.

Μάθημα για τη "Συμπροσευχή μετά των ετεροδόξων" από τον Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρο

πηγή

Στο χειμερινό εξάμηνο ο Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης) δίδαξε στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης το μάθημα «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ». Στο εαρινό εξάμηνο θα διδάξει το υποχρεωτικό μάθημα "ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ. ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ" και το επιλεγόμενο μάθημα "Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ". Θα μπορούσαμε να θέσουμε ως τίτλο της ανάρτησης "Φαναριώτικη συμβολή στην προώθηση των οικουμενιστικών σπουδών στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης"...

Η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης μετατρέπεται με γοργό ρυθμό από πυλώνα ανάδειξης της πατερικής θεολογίας σε εργαστήρι οικουμενισμού