Τυπικόν Αύγουστος 2012

ΜΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ἔχων ἡμέρας τριάκοντα μίαν

῾Η ἡμέρα ἔχει ὥρας 13 καὶ ἡ νὺξ ὥρας 11

1. Τετάρτη. ῾Η πρόοδος τοῦ τιμίου Σταυ­ροῦ, ἤ τοι ἡ ἔξο­δος αὐ­τοῦ ἐκ τοῦ ἱεροῦ παλατίου εἰς τὴν Πόλιν· τῶν ἁγίων ἑπτὰ παίδων Μακκαβαίων, Σολομονῆς τῆς μητρὸς αὐτῶν καὶ ᾿Ε­λε­α­ζάρου τοῦ διδασκάλου αὐτῶν (166 π.Χ.). ᾿Ελέσης ὁσιο­μάρ­τυ­ρος τῆς ἐν Κυθήροις (τυπικὸν 1ης Αὐγούστου §§4-6).

᾿Αρχὴ τῆς νηστείας τοῦ δεκαπενταυγούστου

῾Η ἀκολουθία, ἑορτάσιμος οὖσα, ψάλλεται δίχα Παρακλη­τικῆς, ὡς ἔχει εἰς τὸ Μηναῖον. Εἰς τὸν ἑσπερινὸν γίνεται εἴσο­δος μετὰ θυμιατοῦ. Τὸ ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων εἰς μὲν τὸν ἑσπε­ρινὸν καὶ μετὰ τὴν μεγάλην δοξο­λογίαν ἅπαξ, εἰς δὲ τὸ «Θεὸς Κύριος» δίς (μετὰ τοῦ Δόξα), Δόξα, Καὶ νῦν, τὸ τοῦ Σταυροῦ. Εἰς τὸν ὄρθρον μόνον οἱ δύο κανόνες τοῦ Μη­ναί­ου· κατα­βα­σίαι (μόνον σήμερον) οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χαρά­ξας»· «Τὴν τι­μι­ωτέραν», «Μυστικὸς εἶ, Θεοτόκε, παρά­δει­σος». ᾿Εξα­πο­στειλάρια καὶ στιχηρὰ εἰς τοὺς αἴνους, ὡς ἐν τῷ Μη­ναίῳ· δο­ξο­λογία μεγάλη. Εἰς τὴν λειτουργίαν κοντά­κιον «῾Ο ὑψω­θεὶς ἐν τῷ σταυρῷ»· τρισάγιον· προκεί­μενον καὶ ἀλ­λη­λου­ι­ά­ρι­ον τῶν μαρ­τύρων (9 Μαρτίου)· ᾿Από­στολος: τῶν ἁγίων, Κυρ. α΄ ἐπιστ., «Οἱ ἅγιοι πάντες» (῾Εβρ. ια΄ 33-ιβ΄ 2)· Εὐ­αγ­γέ­λι­ον: ὁμοίως, Τετ. γ΄ ἑβδ. Ματθ.,«᾿Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλ­λω ὑμᾶς» (Μτθ. ι΄ 16-22)· «῎Αξιον ἐστί»· κοινωνικὸν «᾿Εση­μει­ώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε· ἀλλη­λού­ια», «Εἴ­δο­μεν τὸ φῶς».

Εἴδησις. ᾿Απὸ σήμερον τὸ ἑσπέρας μέχρι τῆς ἑσπέρας τῆς 13ης τοῦ αὐ­τοῦ μηνὸς συνάπτεται εἰς τὰς ἀκολουθίας τῶν ἑσπερινῶν –ἐξαιρέσει τῶν ψαλλομένων εἰς τὸ λυχνικὸν τοῦ Σαββάτου καὶ τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως– εἷς ἐκ τῶν δύο παρακλητικῶν κανό­νων τῆς Θεοτόκου, «τῇ μὲν α΄ ἡμέρᾳ ὁ μικρός, τῇ δὲ β΄ ὁ μέγας καὶ οὕτω κα­θεξῆς», ἀπὸ δὲ τῆς πρώτης Κυριακῆς τοῦ Αὐγούστου, ἥ τις γίνεται ἀπὸ τῆς 5ης τοῦ μηνός, ψάλλονται, ὡς εἴθισται, ὁ μὲν μέγας τὴν ἑσπέραν τῆς Κυριακῆς, τῆς Τρίτης καὶ τῆς Πέμπτης, ὁ δὲ μικρὸς τὴν ἑσπέραν τῆς Δευτέρας, τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς. Κατὰ ταῦτα ψάλλονται ὁ μὲν μικρὸς τὴν ἑσπέραν τῆς 1ης, 3ης, 6ης, 8ης, 10ης καὶ 13ης Αὐ­γού­στου, ὁ δὲ μέγας τὴν ἑσπέραν τῆς 2ας, 7ης, 9ης, καὶ 12ης τοῦ μηνός.

Τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκια «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου», Δόξα,«Τὰς ἀλγηδόνας»· κοντάκιον «῾Ο ὑψωθείς».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Εἰς τὸ «Κύριε, ἐκέκραξα» τὰ 3 προσ­όμοια τοῦ πρωτομάρτυρος «Τῇ τοῦ Πνεύματος χάριτι» κ.λπ. εἰς 6, Δόξα, «Πρῶτος ἐν μάρτυσι», Καὶ νῦν, τὸ α΄ ὁμόηχον θεοτοκίον «Τίς μὴ μακαρίσει σε» (βλέπε Παρακλ., ἦχος πλ. β΄, Σάβ. ἑσπέρας). ᾿Απόστιχα τὰ 3 ἰδιόμελα τοῦ ἁγίου (ζήτει ἐν τοῖς ἑσπερίοις) «Πρῶτος ἐν διακόνοις» κ.λπ., εἰς στίχους τὰ δύο τελευταῖα α΄) «Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέ­δρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται», β΄) «Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει», Δό­ξα, τὸ εἰς τὸν στίχον ἰδι­όμελον τοῦ ἁγίου «Χαίροις ἐν Κυ­ρί­ῳ», Καὶ νῦν,«Θεοτόκε σὺ εἶ ἡ ἄμπελος... μετὰ τοῦ ἀθλο­φόρου» (Παρακλ., ἦχος πλ. β΄, Τετάρτῃ ἑ­σπέρας).«Νῦν ἀπο­λύεις» καὶ εὐθὺς

Ἡ παράκλησις. Μετὰ τὸ «Νῦν ἀπολύεις» ὁ ρμβ΄ (142ος) ψαλμὸς «Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου». Οἱ χοροὶ τὸ «Θεὸς Κύριος», τὸ θεοτοκίον «Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτε­νῶς», Δό­ξα, τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου τοῦ ναοῦ, Καὶ νῦν, τὸ ἕτε­ρον θεοτοκίον «Οὐ σιωπήσωμεν ποτέ». Ὁ ν΄ ψαλμὸς χῦμα καὶ ψάλ­λεται ὁ κανὼν τῆς μικρᾶς παρακλήσεως ὡς ἔχει ἐν τῷ ῾Ωρολογίῳ ἄνευ τῶν εἱρμῶν (ἀλλ᾿ ἐν τῇ θ΄ ᾠδῇ ψάλ­λε­ται πρῶτον ὁ εἱρμὸς αὐτῆς). Μετὰ τὸ κοντάκιον«Προ­στασία» (κατα­λιμ­πα­νο­μένου τοῦ ἀντιφώνου τῶν ἀνα­βαθ­μῶν) εὐθὺς τὸ προ­κεί­με­νον«Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου» καὶ τὰ λοιπά. Εἰς τὰ με­γα­λυνάρια θυμιᾷ ὁ ἱερεὺς τὸ θυ­σι­αστήριον καὶ τὸν λαόν, πρὸ δὲ τοῦ «Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων» ψάλλεται καὶ τὸ μεγαλυνάριον τοῦ ἁγίου τοῦ ναοῦ. Μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. τὸ ἀπολυτίκιον «Βασίλειον διάδημα», Δόξα, Καὶ νῦν, τὸ ὁμόηχον θεοτοκίον «Τὸ ἀπ᾿ αἰῶνος ἀπόκρυφον». Ἡ ἐκτενὴς ἀπὸ τῆς αἰτήσεως«᾿Ελέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός», «᾿Επά­κουσον ἡμῶν, ὁ Θεός», καὶ ἡ (μεγ.) ἀπόλυσις, ἀλλὰ πρὸ τοῦ«Δι᾿ εὐχῶν» ψάλλονται τὰ ἐξαπο­στει­λάρια «᾿Απόστολοι ἐκ περάτων» καὶ λοιπά (κατὰ νεώτερον ἔθος, τὰ ἐξαποστει­λά­ρια ταῦτα ψάλλονται καθ᾿ ἑκάστην καθ᾿ ὅλην τὴν περίοδον τοῦ δεκα­πενταυγούστου). [᾿Εν τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 2ας Αὐγ.].

2. Πέμπτη. Μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱ. λειψάνου τοῦ πρω­το­μάρτυρος καὶ ἀποστόλου Στεφάνου (428). Θεοδώρου νεομάρτυρος τοῦ ἐν Δαρδανελλίοις (†1690).

Τῇ Πέμπτῃ πρωί. ῾Ο ὄρθρος ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ· κατα­βασίαι δὲν λέγονται ἀλλὰ μόνον οἱ 4 εἱρμοὶ τοῦ Μηναίου εἰς τὴν τάξιν αὐτῶν. Μετὰ τοὺς αἴνους ἡ μικρὰ δοξολογία χῦμα καὶ ἀπόστιχα. Εἰς τὴν λει­τουργίαν κοντάκιον [τῆς ἡμέρας καὶ] «᾿Επὶ τοῦ ὄρους με­τεμορφώθης»· ᾿Απόστολος: τοῦ ἁγίου, Δευτ. γ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. ϛ΄ 8-ζ΄ 5, 47-60)· Εὐαγ­γέλιον: ἡμέρας, Πέμ. θ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κ΄ 17-28)· κοινωνικὸν «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν».

Τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ψάλλεται ὁ ἑσπερινὸς τῆς 3ης Αὐ­γού­στου μετὰ τῆς Παρακλητικῆς, καὶ ἐν συνέχειᾳ ἡ παρά­κλησις, κατὰ τὴν προγραφεῖσαν χθὲς διάταξιν, ἀλλὰ μετὰ τὸν ν΄ ψαλμὸν ὁ κανὼν τῆς μεγάλης παρα­κλήσεως ὡς ἐν τῷ ῾Ωρολογίῳ (καὶ ἐν τῷ τέλει τῆς Παρακλητικῆς), εἰς πά­σας τὰς ᾠδὰς ἄνευ τῶν εἱρμῶν· μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. (ἐ­πει­δὴ ἡ ἀκολουθία τῶν ὁσίων στερεῖται ἰδι­ο­μέλου δοξα­στι­κοῦ) ἀντὶ ἀπολυτικίου τὰ 3 κατανυκτικὰ τροπάρια «᾿Ελέη­σον ἡ­μᾶς, Κύριε», Δόξα, «Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς», Καὶ νῦν, θε­ο­το­κί­ον «Τῆς εὐσπλαγχνίας». [Ἐν τῇ ἀπο­λύ­σει μνημο­νεύον­ται οἱ ἅ­γιοι τῆς 3ης Αὐγ.]

3. Παρασκευή. Δαλμάτου, Φαύστου καὶ ᾿Ισαακίου ὁσίων. Θε­ο­κλη­τοῦς ὁσίας, Σαλώμης τῆς μυροφόρου, Θεοδώρας τῆς ἐν Θεσ/νίκῃ.

Κοντάκιον τῆς ἡμέρας. ᾿Απόστολος: ἡμέρας, Παρ. θ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιδ΄ 26-40)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Παρ. θ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κα΄ 12-14, 17-20).

Τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ψάλλεται ὁ ἑσπερινὸς τῆς 4ης Αὐγού­στου μετὰ τῆς Παρακλητικῆς, καὶ ἐν συνέχειᾳ ἡ μι­κρὰ παράκλησις· μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. τὰ τροπάρια (τῆς μετ᾿ ἀλληλούια ἀκολουθίας τοῦ Σαββάτου) «᾿Απόστολοι, μάρτυρες», Δόξα, «Μνήσθητι, Κύριε», Καὶ νῦν, «Μήτηρ ἁ­γία». [Ἐν τῇ ἀπο­λύσει μνη­μο­νεύονται οἱ ἅγιοι τῆς 4ης Αὐ­γού­στου.]

4. Σάββατον. Τῶν ἑπτὰ παίδων τῶν ἐν ᾿Εφέσῳ.

῾Η ἀκολουθία τοῦ Σαββάτου μὲ ἀλληλούια εἰς τὸν ὄρθρον (βλέ­πε ἔμπροσθεν εἰς τὰς γενικὰς τυπικὰς διατάξεις §§45-51) καὶ τὰ 8 νεκρώσιμα εὐλο­γητάρια. Κοντάκια τοῦ Σαββάτου. ᾿Απόστολος: ἡμέρας, Σαβ. θ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (῾Ρωμ. ιδ΄ 6-9)· Εὐ­αγ­γέ­λιον: ἡμέρας, Σαβ. θ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. ιε΄ 32-39).

5. † ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Προεόρτια τῆς Μεταμορ­φώσεως· Εὐσι­γνί­ου μάρτυρος (†362). Εὐγενίου ὁσίου τοῦ Αἰτωλοῦ. ῏Ηχος πλ. δ΄, ἑωθινὸν θ΄ (τυπικὸν 5ης Αὐγούστου §§4-6).

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «᾿Απόστολοι, μάρτυρες», Δόξα, «Μνή­σθητι, Κύριε»· κοντάκιον«῾Ως ἀπαρχάς».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Ὁ προοιμιακὸς καὶ τὸ Ψαλτήριον.

ΕΙΣ ΤΟ «ΚΥΡΙΕ, ΕΚΕΚΡΑΞΑ», ἀναστάσιμα 6, καὶ προεόρτια 3 εἰς 4, Δόξα, τῆς ἑορτῆς«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος», Καὶ νῦν, «῾Ο βα­σιλεὺς τῶν οὐρανῶν».

ΕΙΣΟΔΟΣ, «Φῶς ἱλαρόν», τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ τὰ ἀναστάσιμα, Δόξα, Καὶ νῦν, τῆς ἑορτῆς «῾Ο ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ».

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ τὸ ἀναστάσιμον «᾿Εξ ὕψους κατῆλθες», Δό­ξα, Καὶ νῦν, τὸ προεόρτιον«Χριστοῦ τὴν μεταμόρφωσιν».

ΑΠΟΛΥΣΙΣ «῾Ο ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν».

Ἡ τοῦ μάρτυρος Εὐσιγνίου ἀκολουθία ἐν τοῖς ἀποδείπνοις.

Εἰς τὸ μεσονυκτικόν. Ὁ τριαδικὸς κανὼν τοῦ ἤχου, τὰ τριαδικὰ «῎Αξιον ἐστί»·ἀπολυτίκιον «Χριστοῦ τὴν μετα­μόρφωσιν».

Εἰς τὸν ὄρθρον. Μετὰ τὸν ἑξάψαλμον, εἰς τὸ «Θεὸς Κύ­ριος» τὸ ἀναστάσιμον ἀπολυτί­κιον δίς (μετὰ τοῦ Δόξα), Καὶ νῦν, «Χριστοῦ τὴν μεταμόρφωσιν». [Τὸ Ψαλτήριον καὶ ὁ ῎Αμωμος.]

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ τὰ ἀναστάσιμα τῆς α΄ στι­χολογίας, ἀλλ᾿ εἰς τὸ Καὶ νῦν τὸ θεοτοκίον τοῦ ἀναστασίμου ἀπολυτικίου «῾Ο δι᾿ ἡμᾶς γεννηθείς», καὶ εἶτα τὰ ἀναστάσιμα τῆς β΄ στι­χο­λο­γίας μὲ τὸ θεοτοκίον αὐτῶν. Εὐλογητάρια. Ἡ ὑπακοή, οἱ ἀνα­βαθμοὶ καὶ τὸ προκείμενον τοῦ ἤχου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ἑωθινὸν (θ΄) μετὰ πάσης τῆς συνήθους τά­ξε­ως αὐτοῦ.

ΚΑΝΟΝΕΣ, ὁ ἀναστάσιμος, καὶ ὁ προεόρτιος (μετὰ στίχου «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι»)· ἀπὸ γ΄ ᾠδῆς μόνον τὸ προεόρτιον κάθισμα «᾿Επεφάνη ἤστραψεν»· ἀφ᾿ ϛ΄ τὸ ἀνα­στά­σιμον κοντάκιον μετὰ τοῦ οἴκου καὶ τὸ συναξάριον.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ οἱ εἱρμοὶ «Χοροὶ ᾿Ισραήλ»· «Τὴν τιμιωτέ­ραν», «῾Ο τόκος σου ἄφθορος».

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ «Ἅγιος Κύριος», τὸ θ΄ ἀναστάσιμον «Συγ­κεκλεισμένων, δέσποτα», καὶ τὸ προεόρτιον «Οἱ δόξης ἐφιέμενοι».

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ ἀναστάσιμα 4 καὶ προεόρτια 3 «Τῆς παν­α­γίας ἐνδόξου μεταμορφώσεως» κ.λπ. εἰς 4 –μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν στίχους τὰ δύο τελευταῖα–, Δόξα, τὸ θ΄ ἑωθινὸν «῾Ως ἐπ᾿ ἐ­σχά­των τῶν χρόνων», Καὶ νῦν, «῾Υπερευλογημένη». Δοξο­λο­γία με­γάλη,«᾿Αναστὰς ἐκ τοῦ μνή­ματος» (ἢ «Σή­μερον σωτηρία»).

Εἰς τὴν λειτουργίαν. Τὰ ἀντίφωνα [ἢ τὰ τυπικὰ καὶ οἱ μακαρισμοὶ τοῦ ἤχου εἰς 4 καὶ 4 ἐκ τῆς ϛ΄ ᾠδῆς τοῦ προεορτί­ου κανόνος].

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ, ἀπολυτίκια «᾿Εξ ὕψους», «Χριστοῦ τὴν μεταμόρφωσιν» καὶ τοῦ ναοῦ, κοντάκιον «᾿Εν τῇ θείᾳ σή­μερον μεταμορφώσει».

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Απόστολος: Κυρ. θ΄ ἐπιστ., «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9-17)· Εὐαγγέλιον: Κυρ. θ΄ Ματθ., «᾿Η­νάγ­κασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθη­τὰς αὐτοῦ» (Μτθ. ιδ΄ 22-34).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «Ἄξιον ἐστίν».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ «Αἰνεῖτε»· «Εἴδομεν τὸ φῶς», «Πληρωθήτω», καὶ τὰ λοιπὰ τῆς λειτουργίας ὡς συνήθως.

Εἴδησις. ᾿Απὸ σήμερον μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου παύει ἡ χρῆσις τῆς Παρακλητικῆς πλὴν τῶν Κυριακῶν.

6. † Δευτέρα. Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκια «᾿Εξ ὕψους», Δόξα, «Χριστοῦ τὴν με­τα­μόρφωσιν»· κον­τάκιον «᾿Εν τῇ θείᾳ σήμερον μεταμορ­φώ­σει».

῾Η ἀκολουθία ἅπασα ψάλλεται κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μη­ναίου.

Εἰς τὸν ἑσπερινὸν ἄνευ Ψαλτηρίου (Προ­θε­ωρία τυπικοῦ §4) καὶ ἄνευ Παρακλήσεως. Τὸ ἀπο­λυτίκιον «Μετε­μορφώθης ἐν τῷ ὄρει» τρὶς ἔν τε τῷ ἑσπερινῷ καὶ τῷ ὄρθρῳ. Ἀπόλυσις (λεγόμενη καὶ ἐν πά­σαις ταῖς καθημεριναῖς μέχρι τῆς θ΄ ὥρας τῆς 13ης τοῦ μηνὸς) «῾Ο ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβὼρ μεταμορφωθεὶς ἐν δόξῃ ἐνώπιον τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καὶ ἀποστόλων Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». Τὰ διὰ τὴν λιτὴν ἰδιόμελα τῆς ἑορτῆς εἰς τὸ μεσονυκτικόν.

Εἰς τὸν ὄρθρον, Εὐαγγέλιον τῆς ἑορτῆς, «Παραλαμ­βά­νει ὁ ᾿Ιη­σοῦς τὸν Πέτρον» (Λκ. θ΄ 28-36)· ὁ ν΄ ψαλμὸς χῦμα κ.τ.λ., ὡς ἐν τῷ Μη­ναίῳ· καταβασίαι οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χα­ράξας»· ἀντὶ τοῦ «Τὴν τιμι­ωτέραν» ἡ θ΄ ᾠδὴ ἀμφοτέρων τῶν κανό­νων καὶ εἶτα οἱ εἱρ­μοὶ«Μυστικὸς εἶ, Θεοτόκε», «῾Ο διὰ βρώσεως τοῦ ξύλου»· μετὰ τὴν μεγάλην δοξολογίαν τὸ ἀπο­λυτίκιον «Μετεμορφώθης» ἅπαξ.

Εἰς τὴν λειτουργίαν. ᾿Αντίφωνα τὰ τῆς ἑορτῆς.

ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ^* «Ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς, Κύριε, ἐν τῷ φω­τί σου ὀψόμεθα φῶς. Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβὼρ μεταμορφωθείς, ψάλλοντάς σοι ἀλληλούια».

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ τὸ ἀπολυτίκιον «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει» καὶ τὸ κοντάκιον«᾿Επὶ τοῦ ὄρους μετεμορ­φώ­θης». Tρισάγιον.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Από­στολος: ἑορτῆς, «Σπουδάσατε βε­βαίαν ὑμῶν» (Β΄ Πέτρου α΄ 10-19)· Εὐαγγέλιον: ὁμοίως, «Πα­ρα­λαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς» (Ματθ. ιζ΄ 1-9).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως τὸ τροπάριον τῆς ζ΄ ᾠδῆς τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς «Νῦν τὰ ἀνήκουστα ἠκούσθη».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ «᾿Εν τῷ φωτὶ τῆς δόξης τοῦ προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εἰς τὸν αἰῶνα· ἀλληλούια»· ἀντὶ τοῦ Εἴ­δο­μεν τὸ φῶς «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει».

[Πολλάχου, κατὰ παράδοσιν, προτίθενται ὑπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ δεσπότου Χριστοῦ ὥριμοι στα­φυλαὶ καὶ μετὰ τὴν ὀπι­σθάμ­βωνον εὐχὴν ψάλλονται τὸ ἀπολυτίκιον, Δόξα, Καὶ νῦν, τὸ κοντάκιον τῆς ἑορτῆς, καὶ ἀναγινώσκεται παρὰ τοῦ ἱερέ­ως ἡ εὐχὴ «Εἰς εὐλόγησιν σταφυλῆς»· «Εὐλόγησον, Κύριε, τὸν καρ­πὸν τοῦτον τῆς ἀμπέλου» (βλ. ῾Ιερατικόν).]

Ἐν τῇ τραπέζῃ ἰχθύος κατάλυσις.

Εἰδήσεις. 1. ᾿Απὸ αὔριον μέχρι τῆς 12ης τοῦ μηνός, τῶν κανόνων τοῦ Μη­ναί­ου προτάσσονται οἱ κανόνες τῆς Μεταμορφώσεως (τὴν μὲν 7ην, 9ην καὶ 11ην ὁ α΄ κανών, τὴν δὲ 8ην, 10ην καὶ 12ην ὁ β΄)· ἐὰν ἑορ­τά­ζεται καὶ ἅ­γιος, ψάλλονται καταβασίαι «Σταυρὸν χαράξας».

2. ᾿Απὸ σήμερον ἕως τῆς 12ης Αὐγούστου εἰς τὴν λειτουργίαν ἀν­τί­φωνα τῆς ἑορτῆς μετὰ τῶν ἐφυμνίων αὐτῶν· εἰσοδικὸν «Δεῦτε προ­σκυ­νήσωμεν... σῶσον ἡμᾶς... ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ»· κοντάκιον «᾿Επὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης».

3. ᾿Απὸ αὔριον μέχρι τῆς θ΄ ὥρας τῆς 13ης Αὐγούστου, ἐν ᾗ ἀπο­δίδεται ἡ ἑορτή, ἀπόλυσις «῾Ο ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβὼρ μεταμορφωθεὶς» κ.τ.λ., ὡς ἐν τῇ 6ῃ Αὐγούστου.

Τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Εἰς τὸν ἑσπερινόν. ῾Η ἀκολουθία ὡς ἔχει ἐν τῷ Μηναίῳ, γίνεται δὲ εἴσοδος καὶ ψάλλεται τὸ μέγα προκείμενον «῾Ο Θεὸς ἡμῶν ἐν τῷ οὐρανῷ» μετὰ τῶν στίχων αὐτοῦ. Μετὰ τὸ «Νῦν ἀπολύεις» ἡ μικρὰ παράκλησις. Μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. τὸ ἀπολυτίκιον μόνον τῆς ἑορτῆς (ἅπαξ), ὅ περ ψάλλεται καθ᾿ ἑκάστην μέχρι τῆς 13ης Αὐ­γού­στου. [Ἐν τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 7ης Αὐγ.]

7. Τρίτη. Δο­με­τίου ὁσιομάρτυρος τοῦ Πέρσου (†363). Νι­κά­νορος ὁσίου (†1519), κτίτορος τῆς ἱ. μο­νῆς «Ζάβορδας» Γρε­βενῶν· Θεοδοσίου ὁσίου τοῦ ἐξ ᾿Α­θη­νῶν, προστάτου ᾿Αρ­γολίδος.

Εἰς πάσας τὰς μεθεόρτους ἡμέρας ἡ ἀκολουθία ψάλλεται μόνον ἐκ τοῦ Μηναίου (ὅρα ἔμ­προ­σθεν γεν. τυπικὰς δια­τά­ξεις §§52-63). ᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τρ. ι΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιε΄ 29-38)· Εὐ­­αγ­­γέλιον: μεθέ­ορ­τον, 7 Αὐγ. (Μρ. θ΄ 2-9).

Τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας ὁ ἑσπερινὸς τῆς 8ης Αὐγ. μετὰ τῆς με­γά­­λης παρακλήσεως· ἐν τέλει τὸ ἀπολυτίκιον «Με­τε­μορ­φώθης» [ἐν δὲ τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 8ης Αὐγ.]

8. Τετάρτη. Αἰμιλιανοῦ ἐπισκ. Κυζίκου ὁμολογητοῦ (†813-20). Μύρωνος ἐπισκ. Κρήτης τοῦ θαυματουργοῦ (†350), Τρι­αν­ταφύλλου νεομ. ἐκ Ζαγορᾶς (†1680), ᾿Αναστασίου νεο­μάρ­τυ­ρος τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ (†1794).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τετ. ι΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιϛ΄ 4-12)· Εὐ­­αγγέλιον: ἡμέρας, Τετ. ι΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κα΄ 28-32).

Τῇ Τεταρτῃ ἑσπέρας ὁ ἑσπερινὸς τῆς 9ης Αὐγ. μετὰ τῆς μικρᾶς παρακλήσεως. ᾿Εν τέλει τὸ ἀπολυτίκιον «Με­τε­μορ­φώ­θης» [ἐν τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 9ης Αὐγ.]

9. Πέμπτη. Ματθίου τοῦ ἀποστόλου (†63).

᾿Απόστολος: ἀποστόλου, Δευτ. Διακαινησίμου (Πρξ. α΄ 12-17, 21-26)· Εὐαγ­γέ­λιον: ἡμέρας, Πέμ. ι΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κα΄ 43-46).

Τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας ὁ ἑσπερινὸς τῆς 10ης Αὐγ. μετὰ τῆς μεγάλης παρακλήσεως. Ἐν τέλει τὸ ἀπολυτίκιον «Με­τεμορφώθης» [ἐν τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 10ης Αὐγ.].

10. Παρασκευή. Λαυρεντίου ἀρχιδιακόνου καὶ μάρτυρος. Ξύ­στου ἐπισκόπου ῾Ρώμης τοῦ ἐξ ᾿Αθηνῶν (†258).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Παρ. ι΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. α΄ 12-20)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Παρ. ι΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κβ΄ 23-33).

Τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. ῾Ο ἑσπερινὸς τῆς 11ης Αὐγού­στου, ὡς ἔχει ἐν τῷ Μηναίῳ, μετὰ τῆς μικρᾶς παρα­κλή­σεως· ἐν τέλει τὸ ἀπο­λυτίκιον τῆς ἑορτῆς «Μετεμορφώθης» [ἐν τῇ ἀπολύσει μνημονεύεται ὁ ἅγιος τῆς 11ης Αὐγ.].

11. Σάββατον μετὰ τὴν ἑορτήν. Εὔπλου διακόνου (†304). Νήφωνος Κων­σταν­τι­νουπόλεως (†1502)· ἀνάμνησις θαύματος τοῦ ἁγίου Σπυ­ρί­δωνος ἐν Κερκύρᾳ, δι᾿ οὗ ἐλύθη τῷ 1716 ἡ πολιορκία τῶν Τούρκων.

῾Η μεθέορτος ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου ψάλ­λε­ται κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν (βλέπε καὶ εἰς τὰς γενικὰς τυπικὰς δια­τά­ξεις τοῦ παρόντος τόμου §§52-63).

Εἰς τὴν λειτουργίαν. ᾿Αντίφωνα τῆς ἑορτῆς μετὰ τῶν ἐφυ­μνίων αὐτῶν· εἰσοδικὸν«Δεῦτε προσκυνήσωμεν... Σῶ­σον ἡ­μᾶς... ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ»· ᾿Απόστολος: ἡμέρας, Σαβ. ι΄ ἑβδ. ἐπιστ. (῾Ρωμ. ιε΄ 30-33)· Εὐ­αγ­γέλιον: ἡμέρας, Σαβ. ι΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. ιζ΄ 24-ιη΄ 4)·«῎Αξιον ἐστί»· κοινωνικὸν «᾿Αγαλ­λι­ᾶσθε, δίκαι­οι».

12. † ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ἡ μετὰ τὴν ἑορτήν. Φω­τί­ου καὶ ᾿Ανικήτου τῶν μαρτύρων (†305-306). ῏Ηχος α΄, ἑω­θι­νὸν ι΄.

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «Μετεμορφώθης»· κοντάκιον «᾿Ε­πὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Ὁ προοιμιακὸς καὶ τὸ Ψαλτήριον.

ΕΙΣ ΤΟ «ΚΥΡΙΕ, ΕΚΕΚΡΑΞΑ», ἀναστάσιμα 6 καὶ τῆς κυρίας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς ἰδιόμελα 4 «Πρὸ τοῦ σταυροῦ σου, Κύριε» κ.λπ., Δόξα, τῆς ἑορτῆς «Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου»(ζήτει εἰς τὴν λιτὴν τῆς ἑορτῆς), Καὶ νῦν, «Τὴν παγκόσμιον δόξαν».

ΕΙΣΟΔΟΣ, «Φῶς ἱλαρόν», τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ τὰ ἀναστάσιμα, Δόξα, Καὶ νῦν, «Νόμου καὶ προφητῶν σε, Χριστέ» (ζήτει εἰς τὴν λιτὴν τῆς ἑορτῆς).

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος», Δόξα, Καὶ νῦν, «Μετεμορφώθης».

ΑΠΟΛΥΣΙΣ «῾Ο ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβὼρ μεταμορφωθεὶς ἐν δόξῃ ἐνώπιον τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...»

Εἰς τὸ μεσονυκτικόν. Ὁ τριαδικὸς κανὼν τοῦ ἤχου, τὰ τρι­α­δικὰ «Ἄξιον ἐστί», τρισάγιον κ.λπ. καὶ ἀπολυτίκιον «Με­τε­μορ­φώθης».

Εἰς τὸν ὄρθρον. Μετὰ τὸν ἑξάψαλμον, εἰς τὸ «Θεὸς Κύ­ρι­ος» ἀπολυτίκια «Τοῦ λίθου», Δόξα, τὸ αὐτό, Καὶ νῦν, «Με­τε­μορ­φώθης». [Τὸ Ψαλ­τήριον καὶ ὁ ἄμωμος.]

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ τὰ ἀναστάσιμα καὶ τὰ μεθέορτα τῆς 12ης Αὐ­γού­στου ἀντὶ θεοτοκίων. Εὐλογητάρια. Ἡ ὑπα­κοή, οἱ ἀ­να­βαθμοὶ καὶ τὸ προκείμενον τοῦ ἤχου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ἑωθινὸν (ι΄) μετὰ πάσης τῆς συνήθους τάξεως αὐτοῦ.

ΚΑΝΟΝΕΣ, ὁ ἀναστάσιμος καὶ ὁ β΄ τῆς ἑορτῆς (6 Αὐγ.)· ἀπὸ γ΄ ᾠδῆς τὸ κοντάκιον τῆς ἑορτῆς καὶ τὸ μεσῴδιον κά­θι­σμα αὐτῆς ἅπαξ· ἀφ᾿ ϛ΄ τὸ ἀναστάσιμον κοντάκιον καὶ ὁ οἶ­κος καὶ τὸ συναξάριον τῆς ἡμέρας.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χαράξας»· «Τὴν τιμιω­τέ­ραν», «Μυστικὸς εἶ, Θεοτόκε, παράδεισος».

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ «῞Αγιος Κύριος», τὸ ι΄ ἀναστάσιμον «Τι­βεριάδος θάλασσα» καὶ τὸ τῆς ἑορτῆς «Φῶς ἀναλλοί­ω­τον».

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ στιχηρὰ ἀναστάσιμα 4 καὶ τῆς κυρίας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς προσόμοια 3 «Πρὸ τοῦ τιμίου Σταυ­ροῦ σου» κ.λπ. εἰς 4 μετὰ στίχων εἰς τὰ 2 τελευταῖα α) «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοὶ καὶ σή ἐστιν ἡ γῆ· τὴν οἰκουμένην καὶ τὸ πλήρω­μα αὐ­τῆς σὺ ἐθεμελίωσας», β)«Θαβὼρ καὶ ᾿Ερμὼν ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλ­λιάσονται», Δόξα, τὸ ι΄ ἑωθινὸν «Μετὰ τὴν εἰς ᾅδου κάθοδον», Καὶ νῦν, «῾Υπερευλογημένη», δοξολογία μεγάλη, «Σήμερον σωτηρία».

Εἰς τὴν λειτουργίαν. Τὰ ἀντίφωνα τῆς ἑορτῆς μετὰ τῶν ἐφυμνίων αὐτῶν, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ [ἢ τὰ τυπικὰ καὶ οἱ μα­καρισμοὶ τοῦ ἤχου εἰς 4 καὶ 4 ἐκ τῆς ϛ΄ ᾠδῆς τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς].

ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν».

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ ἀπολυτίκια «Τοῦ λίθου σφραγισθέν­τος», «Μετε­μορ­φώθης» καὶ τοῦ ναοῦ, κοντάκιον «᾿Επὶ τοῦ ὄρους μετεμορ­φώθης».

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Απόστολος: Κυρ. ι΄ ἐπιστ., «῾Ο Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστό­λους» (Α΄ Κορ. δ΄ 9-16)· Εὐαγγέλιον: Κυρ. ι΄ Ματθ., «῎Ανθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ ᾿Ιη­σοῦ» (Μτθ. ιζ΄ 14-23).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «Ἄξιον ἐστίν».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ «Αἰνεῖτε»· «Εἴδομεν τὸ φῶς», καὶ τὰ λοιπὰ τῆς λειτουργίας ὡς συνήθως.

Τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Εἰς τὴν θ΄. «Τοῦ λίθου», Δό­ξα, «Μετεμορφώθης»· κοντάκιον«᾿Επὶ τοῦ ὄρους μετεμορ­φώ­θης».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. ῾Η ἀκολουθία ψάλλεται ὡς τῇ κυρίᾳ ἡ­μέρᾳ τῆς ἑορτῆς, ἄνευ ὅμως τῶν ἀναγνωσμάτων καὶ ἄνευ τῆς λιτῆς, ἅ τινα καταλιμπάνονται. Μετὰ τὸ «Νῦν ἀπολύεις» συν­άπτεται ὁ μέγας παρακλητικὸς κανών. Μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. τὸ ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει» τρίς.

13. Δευτέρα. ᾿Απόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς Μετα­μορ­φώ­σεως· μετά­θεσις τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμο­λογητοῦ.

Τῇ Δευτέρᾳ πρωί. Τὸ καθ᾿ ἡμέραν μεσονυκτικόν, ἄνευ τῶν διὰ τὴν λιτὴν στιχηρῶν τῆς ἑορτῆς. ῾Ο ὄρθρος ψάλλεται ὡς ἐν τῇ α΄ ἡμέρᾳ τῆς ἑορτῆς, ἀλλ᾿ ἄνευ τοῦ καθί­σματος τοῦ πο­λυ­ε­λέ­ου καὶ ἄνευ τοῦ Εὐαγ­γε­λίου μετὰ τῆς τάξεως αὐτοῦ· συνα­ξά­ριον τὸ τῆς 13ης τοῦ μηνός.

Εἰς τὴν λειτουργίαν ἀντίφωνα καὶ εἰσοδικὸν τῆς ἑορ­τῆς· ᾿Απόστολος –μετὰ προκειμένου τῆς ἑορτῆς (διὰ τὴν ἀπό­δο­σιν αὐτῆς)– τῆς ἡμέρας, Δευτ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. β΄ 3-15)· Εὐ­αγγέλιον: ὁμοίως, Δευτ. ια΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κγ΄ 13-22). Εἰς τὸ ᾿Εξαι­ρέτωςὁ εἱρμὸς τῆς θ΄ ᾠδῆς τοῦ α΄ κανόνος «῾Ο τό­κος σου ἄφθορος». Κοινωνικὸν «᾿Εν τῷ φωτὶ τῆς δόξης τοῦ προ­σ­ώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εἰς τὸν αἰῶνα· ἀλληλούια»· ἀντὶ τοῦ Εἴδομεν τὸ φῶς «Μετεμορφώθης».

Τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «Μετε­μορ­φώθης»· κοντάκιον «᾿Επὶ τοῦ ὄρους»· ἀπόλυσις (μικρὰ) «῾Ο ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ», ὡς εἰς τὸν ἑσπερινὸν τῆς ἑορτῆς.

῾Ο προεόρτιος ἑσπερινὸς τῆς 14ης Αὐγ. κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν καὶ ἡ τελευταία μικρὰ παράκλησις· μετὰ τὸ τρισάγιον κ.λπ. τὸ προεόρτιον ἀπολυτίκιον «Λαοὶ προσ­κιρ­τήσατε» (ἅπαξ).

14. Τρίτη. Προεόρτια τῆς κοιμήσε­ως τῆς ὑπεραγίας Θεο­τόκου, Μιχαίου τοῦ προφήτου (η΄ π.Χ. αἰ.).

Εἴδησις. Σήμερον, ἐὰν ἑορτάζεται ἅγιος, καταβασίαι «᾿Ανοίξω τὸ στόμα μου... ταύτης τὴν κοίμησιν» (ὅρα εἱρμοὺς β΄ κανόνος 15ης Αὐγού­στου).

Τῇ Παρασκευῇ πρωὶ ὁ ὄρθρος κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν (βλέπε καὶ ἔμπροσθεν εἰς τὰς γεν. τυπ. διατάξεις, §§52-63). Εἰς τὴν λειτουργίαν κοντάκιον «Τῇ ἐνδόξῳ μνήμῃ σου ἡ οἰκουμένη»· ᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τρ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. β΄ 14-γ΄ 3)· Εὐαγ­γέλιον: ἡμέρας, Τρ. ια΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. κγ΄ 23-28).

15. Τετάρτη. † Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙ­­ΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ.

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «Λαοὶ προσκιρτήσατε»· κοντά­κι­ον «Τῇ ἐνδόξῳ μνήμῃ σου».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Ἡ ἀκολουθία ἅπασα ὡς ἀκριβῶς ἔχει εἰς τὸ Μηναῖον, ἀλλὰ τὰ διὰ τὴν λιτὴν στιχηρὰ θὰ ψαλοῦν εἰς τὸ μεσονυκτικόν. Τὸ ἀπολυτίκιον «᾿Εν τῇ γεννήσει»ψάλλε­ται τρίς (ὡσαύτως καὶ εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος»). Ἀπόλυσις «Χρι­στὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρε­σβείαις τῆς πανα­χράντου αὐτοῦ μητρός, ἧς τὴν κοί­μησιν ἑορτάζομεν, δυνάμει τοῦ τι­μίου...»

Εἰς τὸν ὄρθρον. Ἡ ἀκολουθία ἅπασα ψάλλεται κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μηναίου. Εὐαγγέλιον τῆς ἑορτῆς τὸ «᾿Αναστᾶσα Μαριάμ». Οἱ δύο κανόνες μετὰ τῶν εἱρμῶν καὶ μετὰ στί­χου «῾Υπεραγία Θεο­τόκε, σῶσον ἡμᾶς». Καταβασίαι «Πεποι­κιλ­μένη τῇ θείᾳ δόξῃ»· ἡ θ΄ ᾠδὴ τῶν δύο κανόνων μετὰ τῶν μεγαλυναρίων, εἰς μὲν τὸν α΄ «Αἱ γενεαὶ πᾶσαι μακαρίζομέν σε» εἰς δὲ τὸν β΄ «῎Αγγελοι τὴν κοίμησιν τῆς παρθένου», καὶ ὁ εἱρμὸς «Αἱ γενεαὶ πᾶσαι... Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι». Τὸ ἐξαποστειλάριον (τρίς). Εἰς τοὺς αἴνους τὰ στιχη­ρὰ τῆς ἑορ­τῆς εἰς 4 μετὰ τοῦ Δόξα, Καὶ νῦν, «Τῇ ἀθανάτῳ σου κοι­μήσει». Δοξολογία μεγάλη καὶ τὸ ἀπολυτίκιον «᾿Εν τῇ γεν­νήσει» ἅπαξ.

Σημείωσις. Ἐνιαχοῦ, κατὰ παλαιὸν ἔθος, ψάλλονται καταβασίαι οἱ εἱρ­μοὶ ἀμφοτέρων τῶν κανόνων τῆς ἑορτῆς«Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ» καὶ «᾿Ανοίξω τὸ στόμα μου» (βλέπε εἰς τὸ Μηναῖον τὴν πρὸ τῶν κα­νό­νων τῆς ἑορτῆς ὑπάρχουσαν διάταξιν).

Εἰς τὴν λειτουργίαν. ᾿Αντίφωνα τὰ τῆς ἑορτῆς.

ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἐν ἁγίοις θαυμαστός».

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ μόνον τὸ ἀπολυτίκιον «᾿Εν τῇ γεν­νήσει» καὶ τὸ κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσβείαις».

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Απόστολος: τῆς ἑορτῆς, 15 Αὐγ. ἢ 8 Σεπτ., «Τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν»(Φιλιπ. β΄ 5-11)· Εὐαγ­γέ­λι­ον: ὁμοίως, «Εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς κώμην τινά» (Λκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «Αἱ γενεαὶ πᾶσαι... Νενίκηνται τῆς φύ­σε­ως». Κοινωνικὸν «Ποτήριον σωτηρίου»· «Εἴδομεν τὸ φῶς», καὶ τὰ λοιπὰ τῆς λειτουργίας ὡς συνήθως.

Σημείωσις. ᾿Εν τῇ τραπέζῃ, κατάλυσις ἰχθύος.

Εἰδήσεις. 1. ᾿Απὸ αὔριον μέχρι τῆς 22ας τοῦ μηνός, τῶν κανόνων τοῦ Μη­ναίου προτάσσονται οἱ τῆς ἑορτῆς τῆς κοιμήσεως· τὴν μὲν 16ην, 18ην, 20ὴν καὶ 22αν τοῦ μηνὸς ὁ α΄ κανών, τὴν δὲ 17ην, 19ην καὶ 21ην ὁ β΄.

2. ᾿Επίσης ἀπὸ αὔριον μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου, ἐὰν ἑορτάζεται ἅ­γιος, ψάλλονται καταβασίαι«Πεποικιλμένη».

3. ᾿Εν ταῖς θείαις λειτουργίαις μέχρι τῆς 23ης Αὐγούστου λέγονται τὰ ἀντίφωνα τῆς ἑορτῆς· κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον».

16. Πέμπτη. ῾Η ἐξ ᾿Εδέσσης ἀνακο­μι­δὴ τῆς ἀχειροποιήτου εἰ­κόνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἤ τοι τοῦ ἱεροῦ μαν­δηλίου (944). Διομήδους μάρτυρος (†298). Τιμοθέου ἐπισκ. Εὐρίπου (†1578), Γερα­σίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ (†15 Αὐγ. 1579), ᾿Αποστόλου (†1680) καὶ Στα­ματίου νεομαρτ.· τῶν ἐν Μεγάροις 6 μαρτύρων.

Εἰς τὴν θ΄. «᾿Εν τῆ γεννήσει»· κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσ­βείαις».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Μετὰ τὸν προοιμιακὸν (ἄνευ Ψαλτη­ρί­ου) εἰς τὸ «Κύριε, ἐκέκραξα»στιχηρὰ προσόμοια τοῦ ἱεροῦ μαν­δηλίου 3 καὶ τῆς ἑορτῆς 3 (τὰ τοῦ μικροῦ ἑσπερινοῦ) «Ποί­οις οἱ εὐτελεῖς χείλεσι» (βλέπε 15 Αὐγ.), Δόξα, Καὶ νῦν, «Δεῦ­τε τὴν παγκόσμιον κοίμησιν»(16 Αὐγ.). Εἴσοδος κ.λπ.. Ἀπό­στιχα τὰ τῆς σειρᾶς «Δῆμος τῶν μαθητῶν», Δόξα, Καὶ νῦν, με­θέορτον «῞Οτε πρὸς τὸν ἐκ σοῦ». Ἀπολυτίκια «Τὴν ἄχραντον εἰκόνα σου», Δόξα, Καὶ νῦν,«᾿Εν τῇ γεννήσει».

Εἰς τὸν ὄρθρον. ῾Ο ἑξάψαλμος καὶ τὰ λοιπὰ ὡς ἐν τῷ Μη­ναίῳ· κανόνες, ὁ α΄ τῆς ἑορτῆς καὶ ὁ τοῦ ἱ. μανδηλίου (μετὰ στίχου «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι»). Καταβασίαι«Πε­ποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ»· «Τὴν τιμιωτέραν» καὶ ὁ εἱρμὸς «[Αἱ γενεαὶ πᾶσαι...] Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι». Ἐξα­πο­στειλάριον τὸ τῆς σειρᾶς «Τῶν ἀποστόλων ὁ δῆμος»δίς. Εἰς τοὺς αἴνους τὰ τοῦ ἑσπερινοῦ 3 προσόμοια τοῦ ἁγίου μανδηλίου «Ποίοις οἱ γηγενεῖς ὄμμασιν» εἰς 4, Δόξα, Καὶ νῦν, «῾Η τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέρα» (ζήτει εἰς τὴν λιτὴν 15 Αὐ­γούστου). Δοξολογία μεγάλη καὶ ἀπολυτίκιον «Τὴν ἄ­χραν­τον εἰκόνα σου».

Εἰς τὴν λειτουργίαν. ᾿Εὰν προτιμηθοῦν ἀντίφωνα, θὰ ψα­λοῦν τὰ τῆς ἑορτῆς. Εἰσοδικὸν «Δεῦτε προσκυνήσωμεν». ᾿Α­πο­λυτίκια «Τὴν ἄχραντον εἰκόνα σου», «᾿Εν τῇ γεννήσει» καὶ τὸ τοῦ ναοῦ· κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσβείαις». ᾿Από­στο­λος: 16ης Αὐγ., ζήτει Σαβ. πρὸ τῶν Φώτων (Α΄ Τιμ. γ΄ 13-δ΄ 5)· Εὐαγγέλιον: ἱεροῦ μανδηλίου, 16ης Αὐγ. (Λκ. θ΄ 51-57, ι΄ 22-24 καὶ ιγ΄ 22). «῎Αξιον ἐστίν»· «Αἰνεῖτε τὸν Κύριον».

17. Παρασκευή. Μύρωνος μάρτυρος. Παύλου καὶ τῆς ἀ­δελ­φῆς αὐτοῦ ᾿Ιουλι­ανῆς (†257), Δημητρίου ὁσιομάρτυρος τοῦ ἐκ Σαμαρίνης (†1808), Παναγίας τῆς Γουμενίσσης.

Εἰς πάσας τὰς μεθεόρτους καθημερινὰς ἡ ἀκολουθία ψάλ­λε­ται μόνον ἐκ τοῦ Μηναίου (ὅρα ἔμπροσθεν γεν. τυπικὰς δια­τά­ξεις §§52-63)· ᾿Απόστολος ἡμέρας, Παρ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. δ΄ 13-18)· Εὐαγγέλιον ἡμέρας, Παρ. ια΄ ἑβδ. Ματ­θαί­ου (Μτθ. κδ΄ 27-33, 42-51).

18. Σάββατον. Φλώρου καὶ Λαύρου μαρτύρων. Λέοντος καὶ Ἑρμοῦ· ἀνακομιδὴ λειψάνων ᾿Αρσενίου ὁσίου τοῦ ἐν Πά­ρῳ (†1877).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Σαβ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. α΄ 3-9)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Σαβ. ια΄ ἑβδ. Ματθ. (Μτθ. ιθ΄ 3-12).

19. † ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ἡ μετὰ τὴν ἑορτήν. ᾿Ανδρέου μεγαλομάρτυρος (δ΄ αἰ.). Τι­μο­θέου, Εὐτυχιανοῦ, Στρατηγίου μαρ­τύρων (†304). ῏Ηχος β΄, ἑωθινὸν ια΄ (τυπικὸν 15ης Αὐγ. §§ 13-15).

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «᾿Εν τῇ γεννήσει»· κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσβείαις».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Ὁ προοιμιακὸς καὶ τὸ Ψαλτήριον.

ΕΙΣ ΤΟ «ΚΥΡΙΕ, ΕΚΕΚΡΑΞΑ», ἀναστάσιμα 6 καὶ τῆς κυρίας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς προσόμοια 3 «Ὢ τοῦ παραδόξου θαύ­μα­τος» κ.λπ. εἰς 4, Δόξα, «῾Η τῶν οὐρανῶν ὑψη­λο­τέ­ρα»(ζήτει εἰς τὴν λιτὴν τῆς 15ης Αὐγ.), Καὶ νῦν, «Παρῆλθεν ἡ σκιά».

ΕΙΣΟΔΟΣ, «Φῶς ἱλαρόν», τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ τὰ ἀναστάσιμα, Δόξα, Καὶ νῦν, «῎ᾼσατε, λαοί, τῇ μητρί» (ζήτει εἰς τὴν λιτὴν τῆς ἑορτῆς).

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ «῞Οτε κατῆλθες», Δόξα, Καὶ νῦν, «᾿Εν τῇ γεν­­νήσει».

Εἰς τὸ μεσονυκτικόν. Ὁ τριαδικὸς κανὼν τοῦ ἤχου, τὰ τριαδικὰ «῎Αξιον ἐστί», τρισάγιον κ.λπ. καὶ ἀπολυτίκιον «᾿Εν τῇ γεννήσει».

Εἰς τὸν ὄρθρον. Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος» ἀπολυτίκια «῞Οτε κατῆλθες», Δόξα, τὸ αὐτό, Καὶ νῦν, «᾿Εν τῇ γεννήσει». [Τὸ Ψαλτήριον καὶ ὁ ῎Αμωμος.]

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ τὰ ἀναστάσιμα καὶ ἀντὶ θεοτοκίων τὰ μεθέ­ορ­τα καθίσματα τῆς 19ης Αὐγούστου. Εὐλογητάρια. Ἡ ὑ­πα­κοή, οἱ ἀναβαθμοὶ καὶ τὸ προκείμενον τοῦ ἤχου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ἑωθινὸν (ια΄) μετὰ πάσης τῆς συνήθους τά­ξε­ως αὐτοῦ.

ΚΑΝΟΝΕΣ ὁ ἀναστάσιμος μετὰ τῶν εἱρμῶν καὶ ὁ β΄ τῆς ἑορτῆς (15 Αὐγ.) ἄνευ τῶν εἱρμῶν· ἀπὸ γ΄ ᾠδῆς τὸ μεθέορτον μεσῴδιον κάθισμα «῾Ο πάντιμος χορός» (ζήτει ὡς μεσῴδιον εἰς τὸν ὄρθρον τῆς 19ης τοῦ μηνός)· ἀφ᾿ ϛ΄ τὸ ἀναστάσιμον κον­τά­κιον καὶ ὁ οἶκος καὶ τὸ συναξάριον τῆς ἡμέρας.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ οἱ εἱρμοὶ «Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ»· «Τὴν τιμι­ωτέραν», «[Αἱ γενεαὶ πᾶσαι...] Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι».

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ «῞Αγιος Κύριος», τὸ ια΄ ἀναστάσιμον, καὶ τὸ τῆς ἑορτῆς «᾿Απόστολοι ἐκ περάτων» ἅπαξ.

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ ἀναστάσιμα 4 καὶ τὰ τῆς κυρίας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου» κ.λπ. (δευτεροῦντες τὸ πρῶτον), εἰς στίχους τὰ δύο τελευταῖα α΄) «᾿Ανάστηθι, Κύριε, εἰς τὴν ἀνά­παυσίν σου, σὺ καὶ ἡ κιβωτὸς τοῦ ἁγιάσματός σου», β΄) «῎Ωμοσε Κύριος τῷ Δαυὶδ ἀλήθειαν καὶ οὐ μὴ ἀ­θε­τήσει αὐτήν», Δόξα, τὸ ια΄ ἑωθινὸν «Φανερῶν ἑαυτόν», Καὶ νῦν, «῾Υπερευλογημένη», δοξολογία μεγάλη, «Σήμερον σωτη­ρία».

Εἰς τὴν λειτουργίαν. ᾿Εὰν προτιμηθοῦν ἀντίφωνα, ψάλ­λον­ται τὰ τῆς ἑορτῆς ἀλλ᾿ εἰς τὸ β΄ μὲ ἐφύμνιον «Σῶσον ἡ­μᾶς... ὁ ἀναστάς».

ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... Σῶσον ἡμᾶς... ὁ ἀνα­στάς».

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ ἀπολυτίκια «῞Οτε κατῆλθες», «᾿Εν τῇ γεν­νήσει» καὶ τοῦ ναοῦ, κοντάκιον «Τὴν ἐν πρεσβείαις».

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Απόστολος: Κυρ. ια΄ ἐπιστ., «῾Η σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀπο­στο­λῆς» (Α΄ Κορ. θ΄ 2-12)· Εὐαγγέλιον: Κυρ. ια΄ Ματθ., «῾Ωμοιώθη ἡ βα­σι­λεί­α... βα­σιλεῖ ὃς ἠθέλησε συνᾶραι» (Μτθ. ιη΄ 23-35).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «῎Αξιον ἐστί». Κοινωνικὸν «Αἰνεῖτε»· «Εἴδομεν τὸ φῶς»· «Πληρωθήτω»· «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου» καὶ ἀπόλυσις.

20. Δευτέρα. Σαμουὴλ προφήτου (1144 π.Χ.), Λουκίου μάρ­τυρος τοῦ βουλευτοῦ (γ΄ αἰ.).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Δευτ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ε΄ 10-15)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Δευτ. ιβ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. α΄ 9-15).

21. Τρίτη. Θαδδαίου ἀποστόλου (α΄ αἰ.), Βάσσης μάρτυρος καὶ τῶν τέκνων αὐτῆς (γ΄ αἰ.).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τρ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ε΄ 15-21)· Εὐ­αγ­γέλιον: ἡμέρας, Τρ. ιβ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. α΄ 16-22).

22. Τετάρτη. ᾿Αγαθονίκου μάρτυρος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ (δ΄ αἰ.).

Σήμερον ἐν τῷ μηναίῳ τίθεται καὶ ἡ ἀκολουθία τοῦ μάρτυρος Λού­που τοῦ ὁμολογητοῦ διὰ τὸ ἀποδίδοσθαι αὔριον τὴν ἑορτήν.

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τετ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ϛ΄ 11-16)· Εὐ­αγ­γέλιον: ἡμέρας, Τετ. ιβ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. α΄ 23-28).

Εἴδησις. ῎Εν τισι περιοχαῖς ὀρθῶς ἔχει ἐπικρατήσει (καὶ εἰς ἑορ­τά­ζοντας ἀκόμη ναοὺς) νὰ ψάλλεται σήμερον 22ᾳ τοῦ μηνὸς ἡ ἀκολουθία τῆς Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης ἐξ ἰδιαιτέρας φυλλάδος μετὰ τῶν με­θε­όρτων. Αἱ μὲν ἀκο­λουθίαι τοῦ μηναίου καταλιμπάνονται [λεγόμεναι ἐν τοῖς ἀποδείπνοις], εἰς δὲ τὴν λειτουργίαν ἀναγινώσκεται ᾿Απόστολος τῆς 21ης Νοεμ., «Εἶχεν ἡ πρώτη σκηνή», καὶ Εὐαγγέλιον τῆς 8ης Σεπτ., «Εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς κώμην τινά». Οὕτω τῇ ἐπαύριον 23ῃ θὰ ψαλῇ ἀμιγῶς ἡ τῆς ἀποδόσεως ἀκολουθία.

23. Πέμπτη. Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς κοιμήσεως τῆς Θεο­τό­κου (Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης). Λούπου μάρτυρος (δ΄ αἰ.), Εἰρη­ναίου ἐπισκόπου Λουγδούνων (†202). (Τυπικὸν 15ης Αὐγούστου §16.)

῾Η ἀκολουθία ψάλλεται ἀπαραλλάκτως κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ διάταξιν τῆς ἑορτῆς τῆς 15ης Αὐγούστου, ἀλλ᾿ ἐν τῷ ἑσπερινῷ ἄνευ τοῦ «Μακάριος ἀνὴρ» καὶ τῶν ἀναγνω­σμά­των. Ἐν τῷ μεσονυκτικῷ ἄνευ τῶν στιχηρῶν τῆς λιτῆς. Ἐν τῷ ὄρθρῳ ἄνευ τοῦ πολυελέου καὶ τοῦ καθίσματος αὐτοῦ, ἄνευ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς τάξεως αὐτοῦ καὶ ἄνευ τῆς ὑπακοῆς μετὰ τὴν γ΄ ᾠδὴν (ἀντὶ τῆς ὁποίας ψάλλεται τὸ διὰ τὸν πο­λυέλεον παραλειφθὲν κάθισμα «᾿Εν τῇ γεννήσει σου»)· μηνο­λόγιον ἀναγινώσκεται τὸ τῆς 23ης Αὐγούστου. Ἐν δὲ τῇ λει­τουργίᾳ ἀντίφωνα καὶ ἀναγνώσματα καὶ πάντα τὰ λοιπὰ τὰ τῆς ἑορτῆς, ὡς ἐν τῇ 15ῃ Αὐγούστου.

Σημείωσις. Τὰ ἀναγνώσματα τῆς ἑορτῆς λέγονται ἀπαραιτήτως καὶ εἰς τοὺς ναοὺς ἔνθα σήμερον συμψάλλεται ἐξ ἰδιαιτέρας φυλλάδος καὶ ἡ πανηγυρικὴ ἀκολουθία τῆς Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης.

Εἰδήσεις. 1. ᾿Απὸ αὔριον ἄρχεται ἡ χρῆσις τῆς Παρακλητικῆς, μέχρι τῆς 5ης Σεπτεμβρίου.

2. ᾿Επίσης ἀπὸ αὔριον, ἐὰν ἑορτάζεται ἅγιος, μέχρι μὲν τῆς 21ης Σε­πτεμβρίου ψάλλονται καταβασίαι«Σταυρὸν χαράξας»· μέχρι δὲ τῆς 12ης Σε­πτεμ­βρίου κοντάκιον «᾿Ιωακεὶμ καὶ ῎Αννα» (πλὴν τῆς 31ης Αὐγού­στου, 1ης καὶ 7ης Σεπτεμβρίου).

24. Παρασκευή. Εὐτυχοῦς ἱερομάρτυρος († β΄ αἰ.). Κοσμᾶ τοῦ νέου ἱερομάρτυρος τοῦ Αἰτωλοῦ (†1779)· μετάθεσις εἰς Ζάκυνθον τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγ. Διονυσίου, ἐπισκόπου Αἰ­γί­νης (1624).

Διὰ τὰς ἐν καθημερινῇ ἀκολουθίας μετὰ Παρακλητικῆς βλέ­­­πε ἔμπροσθεν εἰς τὰς γενικὰς τυπικὰς διατάξεις (§§1-32). Κοντάκιον τῆς ἡμέρας καὶ τὸ προεόρτιον (7ης σεπτ.). ᾿Από­στο­λος: ἡμέρας, Παρ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ζ΄ 10-16)· Εὐ­αγγέλιον: ἡμέρας, Παρ. ιβ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. β΄ 18-22).

Σημείωσις. ῎Ενθα ἑορτάζεται ὁ νεομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἢ ὁ ἅγιος Διονύσιος, ἡ ἀκολουθία ἑκατέρου ψάλλεται ἑορτάσιμος κατὰ τὴν εἰς ἑκάστην φυλλάδα διαλαμβανομένην τάξιν, ἀλλὰ καταβασίαι οἱ εἱρ­μοὶ «Σταυρὸν χαράξας». Εἰς τὴν λειτουργίαν κοντάκιον «᾿Ιωακεὶμ καὶ Ἄννα» καὶ ἀναγνώσματα τὰ τοῦ ἑορ­τα­ζομένου ἁγίου.

25. Σάββατον. Τίτου ἀποστόλου, ἐπισκόπου Γορτύνης Κρή­της· ἡ ἐπάνοδος τοῦ λειψάνου τοῦ ἀποστόλου Βαρθο­λο­μαίου.

Ἡ ἀκολουθία ψάλλεται κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μηναίου μετὰ Παρα­κλητικῆς, μὲ «Θεὸς Κύριος» (βλέπε καὶ ἔμπροσθεν εἰς τὰς γενικὰς τυπικὰς διατάξεις §§31-44).

Εἰς τὸν ἑσπερινόν, Καὶ νῦν τῶν ἑσπερίων «Παρῆλθεν ἡ σκιά» (Παρακλητ., Παρασκ. ἑσπέρας, ἦχ. β΄)· ἀπόστιχα τὰ 3 μαρτυρικὰ τοῦ β΄ ἤχου, Δόξα, Καὶ νῦν, τὰ τοῦ Μηναίου. Τὸ ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων εἰς μὲν τὸν ἑσπερινὸν καὶ μετὰ τὴν μεγάλην δοξο­λογίαν ἅπαξ, εἰς δὲ τὸ «Θεὸς Κύριος» δίς (μετὰ τοῦ Δόξα), καὶ τὸ θεοτοκίον αὐτοῦ.

Εἰς τὸν ὄρθρον «Θεὸς Κύριος»· καθί­σματα τὰ τῆς Παρα­κλη­τικῆς ἄνευ τῶν δύο νε­κρω­σίμων· κανόνες, ὁ πρῶτος τῆς Πα­ρακλητικῆς καὶ οἱ δύο τῶν ἀποστόλων· καταβασίαι δὲν ψάλ­λονται, ἀλλὰ μόνον οἱ 4 εἱρμοὶ τοῦ μηναίου κατὰ τὴν τά­ξιν αὐτῶν· μετὰ τοὺς αἴνους ὅμως λέγομεν δοξολογίαν με­γάλην.

Εἰς τὴν λειτουργίαν κοντάκιον «Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα»· ᾿Α­πό­στολος: ἀποστόλου Τίτου, 25 Αὐγ., «Παῦλος δοῦλος Θε­οῦ» (Τίτ. α΄ 1-5, β΄ 15-γ΄ 2, 12-15)· Εὐαγ­γέλιον: ἀποστόλων, 18 ᾿Ιαν. τὸ τῆς λειτουργίας, «῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Μτθ. ε΄ 14-19)· κοινωνικὸν «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν».

26. † ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ᾿Αδριανοῦ καὶ Να­τα­λίας τῶν μαρτύρων (δ΄ αἰ.). ῏Ηχος γ΄, ἑωθινὸν α΄.

Εἰς τὴν θ΄. ᾿Απολυτίκιον «᾿Απόστολοι ἅγιοι»· κοντάκιον «῎Ωφθης μέγας ἥλιος».

Εἰς τὸν ἑσπερινόν. Ὁ προοιμιακὸς καὶ τὸ Ψαλτήριον.

ΕΙΣ ΤΟ «ΚΥΡΙΕ, ΕΚΕΚΡΑΞΑ» ἀναστάσιμα 6, καὶ τοῦ Μη­ναίου προσόμοια 3 εἰς 4, Δόξα, τοῦ Μη­ναίου «Ζῆλος ἀνδρὸς εὐσεβοῦς», Καὶ νῦν, «Πῶς μὴ θαυμά­σωμεν».

ΕΙΣΟΔΟΣ, «Φῶς ἱλαρόν», τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ τὰ ἀναστάσιμα, Δόξα, τοῦ Μηναίου «Ὦ ζεῦγος ἄμωμον», Καὶ νῦν, «῾Ο ποιητὴς καὶ λυτρωτής μου» (Παρακλ., ἦχος πλ. β΄, Σαββάτῳ ἑσπέρας, εἰς τὰ ἀπόστιχα).

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια», «Καὶ τρόπων μέτοχος», Δόξα, τῶν ἁγίων«᾿Αναφαίρετον ὄλβον», Καὶ νῦν, «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν».

Εἰς τὸ μεσονυκτικόν. Μετὰ τὸν ν΄ ψαλμόν, ὁ τριαδικὸς κανὼν τοῦ ἤχου, τὰ τρια­δικὰ«῎Αξιον ἐστί», τρισάγιον κ.λπ. καὶ ἡ ὑπακοὴ τοῦ ἤχου «᾿Εκπλήττων τῇ ὁράσει».

Εἰς τὸν ὄρθρον. Μετὰ τὸν ἑξάψαλμον, εἰς τὸ «Θεὸς Κύ­ριος» τὰ ἐν τῷ ἑσπερινῷ ἀπολυτίκια. [Τὸ Ψαλτήριον καὶ ὁ ἄμωμος.]

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ τὰ ἀναστάσιμα κατὰ σειράν καὶ τὰ εὐλο­γη­τάρια. Ἡ ὑπακοή, οἱ ἀνα­βαθμοὶ καὶ τὸ προκείμενον τοῦ ἤχου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ἑωθινὸν (α΄) μετὰ πάσης τῆς συνήθους τάξε­ως αὐτοῦ.

ΚΑΝΟΝΕΣ, ὁ ἀναστάσιμος (μετὰ τῶν εἱρμῶν) καὶ ὁ τοῦ Μη­ναίου· ἀπὸ γ΄ ᾠδῆς τὰ μεσῴδια καθίσματα τοῦ Μηναίου· ἀφ᾿ ϛ΄ τὸ ἀναστάσιμον κοντάκιον καὶ ὁ οἶκος, καὶ τὸ συνα­ξά­­ριον.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χαράξας»· «Τὴν τιμι­ω­τέ­ραν», «Μυστικὸς εἶ, Θεοτόκε, παράδεισος».

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ «῞Αγιος Κύριος», τὸ α΄ ἀναστάσι­μον «Τοῖς μαθηταῖς συνέλθωμεν»καὶ τὰ τοῦ Μηναίου.

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ στιχηρὰ ἀναστάσιμα 4 καὶ τοῦ Μηναί­ου 3 προσόμοι­α εἰς 4 –μετὰ στίχων εἰς τὰ δύο τελευταῖα «Θαυ­μαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» καὶ «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος»–, Δόξα, τὸ α΄ ἑω­θινὸν «Εἰς τὸ ὄρος τοῖς μαθηταῖς», Καὶ νῦν, «῾Υπερευ­λο­γη­μένη». Δοξολογία μεγάλη, «Σήμερον σωτηρία».

Εἰς τὴν λειτουργίαν. Τὰ ἀντίφωνα [ἢ τὰ τυπικὰ μετὰ μακα­ρισμῶν] (βλέπε ἔμπροσθεν γεν. τυπ. διατάξεις §§64-66).

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ ἀπολυτίκια «Εὐφραινέσθω», τῶν ἁγίων «᾿Αναφαίρετον ὄλβον»,καὶ τοῦ ναοῦ, κοντάκιον «᾿Ιω­α­κεὶμ καὶ ῎Αννα».

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ. ᾿Απόστολος: Κυρ. ιβ΄ ἐπιστ., «Γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον, ὃ εὐηγγελισάμην» (Α΄ Κορ. ιε΄ 1-11)· Εὐ­αγ­γέλιον: Κυρ. ιβ΄ Ματθ., «Νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιη­σοῦ γονυπετῶν» (Μτθ. ιθ΄ 16-26).

Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «Ἄξιον ἐστίν».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ «Αἰνεῖτε», καὶ τὰ λοιπὰ τῆς λειτουργίας ὡς συνήθως.

27. Δευτέρα. Ποιμένος ὁσίου (†450)· ᾿Ανθούσης καὶ Φα­νου­ρίου τῶν μαρτύρων.

Κοντάκιον τῆς ἡμέρας καὶ τὸ προεόρτιον (7ης σεπτ.). ᾿Α­πόστολος: ἡμέρας, Δευτ. ιγ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. η΄ 7-15)· Εὐ­αγ­γέλιον: ἡμέρας, Δευτ. ιγ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. γ΄ 6-12).

Σημείωσις. ῾Εορτάσιμος ἀκολουθία τοῦ μεγαλομάρτυρος Φα­νου­ρίου εὑρίσκεται εἴτε ἐν τέλει τοῦ Μηναίου εἴτε εἰς ἰδιαι­τέ­ραν φυλλάδα, ἥ τις τυχὸν προτιμηθεῖσα ψάλλεται ὡς ἔχει ἐκεῖ, ἡ δὲ τῆς ἡμέρας ἀκολουθία καταλιμπάνεται.

28. Τρίτη. Μωυσέως ὁσίου τοῦ Αἰθίοπος († δ΄ αἰ.). Διο­μήδους, Λαυρεντίου μαρτύρων, ᾿Εζεκίου βασιλέως τοῦ δικαί­ου (750 π.Χ.).

Κοντάκιον τῆς ἡμέρας καὶ τὸ προεόρτιον (7ης σεπτ.). ᾿Α­πό­στολος: ἡμέρας, Τρ. ιγ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. η΄ 16-θ΄ 5)· Εὐ­αγ­γέλιον: ἡμέρας, Τρ. ιγ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. γ΄ 13-21).

29. Τετάρτη. † Μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προ­δρό­­μου καὶ βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου. Θεοπίστης ὁσίας τῆς ἐξ Αἰγίνης.

Ἡ ἑορτάσιμος ἀκολουθία τοῦ Προδρόμου «ψάλλεται ὡς ἔστι διατεταγμένη ἐν τῷ Μηναίῳ» (Τ.Μ.Ε. 29 Αὐγ. §1), ἄνευ Πα­ρα­κλητικῆς. Τὰ διὰ τὴν λι­τὴν στιχηρὰ εἰς τὸ μεσο­νυ­κτι­κόν. Εἰς τὸν ὄρθρον Εὐαγγέλιον τοῦ Προδρόμου, Τρίτῃ ζ΄ ἑβδ. Ματθ., «῎Ηκουσεν ῾Ηρῴδης ὁ τετράρχης» (Μτθ. ιδ΄ 1-13)· καταβασίαι οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χαράξας». Εἰς τὴν λειτουρ­γί­αν, μετὰ τὴν εἴσοδον ἀπολυτίκια τοῦ Προδρόμου καὶ τοῦ ναοῦ, ἐπισφραγιστικὸν κοντάκιον «᾿Ιωακεὶμ καὶ ῎Αννα»· ᾿Α­πόστολος τοῦ Προδρόμου, 29 Αὐγ., «῾Ως ἐπλήρου ὁ ᾿Ιωάννης τὸν δρόμον» (Πρξ. ιγ΄ 25-32)· Εὐ­αγγέλιον ὁμοίως, «῎Ηκουσεν ῾Ηρῴδης ὁ βασιλεύς»(Μρ. ϛ΄ 14-30)· κοινωνικὸν «Εἰς μνη­μό­συνον».

Εἴδησις. Εἰς τὴν τράπεζαν νηστεία, ἤ τοι ξηροφαγία.

30. Πέμπτη. ᾿Απόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς ᾿Ιωάννου τοῦ προδρόμου· ᾿Αλεξάνδρου (†340), ᾿Ιω­άν­νου (†595), Παύλου (†784) πατριαρχῶν Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως.

Κοντάκιον τῆς ἡμέρας καὶ τὸ προεόρτιον (7ης σεπτ.). ᾿Α­πόστολος: ἡμέρας, Πέμ. ιγ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ι΄ 7-18)· Εὐ­αγγέλιον: ἡμέρας, Πέμ. ιγ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. γ΄ 28-35).

31. Παρασκευή. Τὰ καταθέσια τῆς τιμίας ζώνης τῆς ὑπερ­αγίας Θεοτό­κου ἐν τῷ ἐν Κων/πόλει ναῷ αὐτῆς τῷ ἐν τοῖς Χαλ­κο­πρατείοις.

῾Η ἀκολουθία κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν, δίχα Παρα­κλη­τικῆς. Εἰς τὸν ἑσπερινὸν εἴσοδος μετὰ θυμιατοῦ. Τὸ ἀπο­λυτίκιον «Θεοτόκε ἀειπάρθενε» εἰς μὲν τὸν ἑσπερινὸν ἅπαξ, εἰς δὲ τὸ «Θεὸς Κύριος» δίς. Εἰς τὸν ὄρθρον κατα­βασίαι οἱ εἱρμοὶ «Σταυρὸν χαράξας». Εἰς τὴν λειτουργίαν κοντάκιον «Τὴν θεοδόχον γαστέρα σου»· ᾿Απόστολος τῆς Θεο­τόκου, 21 Νοεμ., «Εἶχεν ἡ πρώτη σκηνή» (῾Εβρ. θ΄ 1-7)· Εὐαγγέλιον ὁ­μοίως, 8 Σεπτ. τῆς λειτουργίας,«Εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς κώ­μην τινά» (Λκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28)· «῎Αξιον ἐστί»· κοινωνικὸν«Ποτή­ριον σωτηρίου»· «Εἴδομεν τὸ φῶς».

Σημειώσεις. 1. Τὸ τροπάριον «Τὴν θεοδόχον γαστέρα σου» ὁρίζεται ὡς κοντάκιον ἐν τῇ προθεωρίᾳ τοῦ Τ.Μ.Ε. (§40).

2. Εἰς τὸ κείμενον τοῦ κοντακίου, ἐκ τυπογραφικοῦ ἐξά­παν­τος σφάλ­ματος, γράφεται «περιλαβοῦσα» ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ «περι­βα­λοῦσα».

(δημοσίευσις 30/9/2011)

πηγή

ΑΓΙΩΝ ΕΠΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Μαρτύρων τῶν Μακκαβαίων, καὶ τοῦ διδασκάλου 
αὐτῶν Ἐλεαζάρου, καὶ τῆς μητρὸς αὐτῶν Σολομονῆς,
 καὶ ἡ Πρόοδος τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ μαρτύρων τῶν Μακκαβαίων, 
Ἀβείμ, Ἀντωνίου, Γουρία, Ἐλεαζάρου, Εὐσεβωνᾶ, Ἀχεὶμ καὶ Μαρκέλλου, 
καὶ τῆς μητρὸς αὐτῶν Σολομονῆς, καὶ Ἐλεαζάρου τοῦ διδασκάλου αὐτῶν.

Πρῶτος πρὸ Χριστοῦ πῠρ στέγων Ἐλεάζαρ,
Ἀθλήσεως προὔθηκε τοῖς ἄλλοις ἴχνη.
Πρώταθλον ἄλλην καὶ πρὸ τῆς Θέκλης ἔχω,
Τὴν Σολομονήν, ἣν πρὸ Χριστοῦ πῦρ φλέγει.
Ἐξ ἑβδόμης πέμπουσι Παίδων ἑπτάδα,
Ἀρθρέμβολα, πῦρ, καὶ τροχοὶ πρὸς ὀγδόην.
Καῦσαν ἑνὶ πρώτη Σολομώνην, ἑπτά τε υἷας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐννέα μαρτύρων, 
τῶν ἐν Πέργῃ τῆς Παμφυλίας ἀθλησάντων,
 Λεοντίνου, Ἄττου, Ἀλεξάνδρου, Κινδέου, 
Μνησιθέου, Κυριακοῦ, Μηναίου, Κατούνου,
 καὶ Εὐκλέου.
Ἐκ Παμφυλίας ἐννὰς ἐτμήθη ξίφει,
Μίαν φυλὴν ζητοῦσα, τὴν τῶν Μαρτύρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πάπας ὁ Νέος, εἰς σάκκον βληθείς,
 καὶ θίβῃ ἐγκλεισθείς, καὶ εἰς θάλασσαν ῥιφθείς, τελειοῦται.

Σάκκος Πάπαν ἔκρυψε, καὶ σάκκον θίβη,
Καὶ τὴν θίβην ῥοῦς, καὶ Πάπας Θεοῦ πέλας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἁγιος Μάρτυς Ἐλεάζαρος, πυρὶ τὴν κεφαλὴν
 φλεχθείς, τελειοῦται.
Καυτηριασθεὶς Ἐλεάζαρος κάραν,
Ψυχοβλαβῶν ἀπῆλθε κρείττων ῥευμάτων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἁγιος Μάρτυς Κήρυκος ξίφει τελειοῦται.
Τοῦ δημίου φήσαντος· Οὐ τμηθῇς θύων.
Κλίνας κάραν Κήρυκος, εἶπεν· Οὐ θύω.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόδωρος ξίφει τελειοῦται.

Στίχοι
Τῷ Θεοδώρῳ θεῖος ἐνσκήπτει πόθος,
Τυχεῖν ποθεινῶν δωρεῶν διὰ ξίφους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πολύευκτος, ἐν κοπρίᾳ χωσθείς, τελειοῦται.

Ἰὼβ καθέδραν, φημὶ δὴ τὴν κοπρίαν,
Ὁ Πολύευκτος εἶχεν εἰς τιμωρίαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μήνου, Μηναίου,
 καὶ τῶν λοιπῶν ἐν τῷ Βιγλεντίῳ, πλησίον τοῦ χαλκοῦ Τετραπύλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τιμοθέου,
 Ἐπισκόπου Προκοννήσου (Προικοννήσου), τοῦ θαυματουργοῦ.

Τὸν Τιμόθεον, τὸν Προκοννήσου θύτην,
Τιμᾷ Θεὸς πρίν, νῦν τε θαυματουργίαις.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Τί θα μου έλεγε ο Ιησούς Χριστός σήμερα;

Να έχεις Πίστη!!!Μπορώ να δω πολλά πράγματα από εδώ ψηλά τα οποία εσύ δεν μπορείς να δεις από εκεί που είσαι.

Να έχεις πίστη σε Μένα γιατί γνωρίζω τι κάνω. Εμπιστεύσου Με. Δε θα ήθελες να βλέπεις αυτά που βλέπουν τα μάτια Μου. Θα συνεχίσω να νοιάζομαι για σένα, να σε προστατεύω, να βλέπω τις ανάγκες σου.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να Μ’ εμπιστευτείς. Αν και τα καθήκοντα μου είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου, φαίνεται σα να δυσκολεύεσαι πολύ να κάνεις το μέρος σου.

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να Μ’ εμπιστευτείς;

Πηγή

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ :«Ο ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ..»

ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στην Συνοδεία του Γέροντος Αρτεμίου και Παντελεήμονος Μοναχού..

Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν εγκρατής και άκρως ασκητικός, είχε πολύ μελέτη στα Πατερικά βιβλία, έκανε τον Κανόνα του ανελλιπώς και απέφευγε τις συναντήσεις και συναναστροφές με τους άλλους ερημίτες Μοναχούς. 

Σιγά, σιγά και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει πίστεψε στην ιδέα και στο λογισμό του, ότι αυτός σαν έξυπνος και μελετηρός που ήταν, δεν είχε ανάγκη από τις συμβουλές των Πατέρων και γι' αυτό τους απέφευγε.


Οι Πατέρες τον εκτιμούσαν για την εξυπνάδα του αυτή και τον θεωρούσαν, σαν μεγάλο εργάτη της αρετής και πραγματικά ήταν περιβόητος από όλους και φημισμένος σαν ενάρετος Μοναχός.


Εκεί κοντά, στην Καλύβα «Κοίμησης της Θεοτόκου» έμενε και με πραγματική ασκητική ζωή, αγωνίζονταν και ο πνευματικός και εξομολόγος Παπα - Ιγνάτιος, με τους επίσης ασκητικούς αδελφούς και υποτακτικούς του, Πατέρα Νεόφυτο και Παπα - Ιγνάτιο τον νεώτερον.


Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος παρακολουθούσε, από μακριά βέβαια, με πραγματικό πνευματικό ενδιαφέρον, τη ζωή του ερημίτη και ασκητή μοναχού Ιλαρίωνα, και μια μέρα που πήγε να τον επισκεφθεί άκουσε από έξω από το Καλύβι του να λέει ο Π. Ιλαρίων τα ρητά της αγίας Γραφής: «Τίς ό ανιστάμενός μοι, αντιστήσω μοι άμα», έλεγε και ξανάλεγε φωναχτά τα λόγια αυτά πολλές φορές.


Ο πνευματικός νόμισε πώς ο Π. Ιλαρίων μιλούσε με κανένα επισκέπτη αδελφό, ή κανένα γείτονα και γύρισε να φύγει. Τότε άκουσε πάλι τον Π. Ιλαρίωνα να λέει τα ίδια λόγια δυνατά και κτυπούσε τα πόδια του στο πάτωμα, χωρίς να παίρνει απάντηση από άλλον αδελφό. Έτσι κατάλαβε ότι κάτι το ιδιαίτερο θα συμβαίνει στον αδελφό και εξαναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα του και αφού είπε το «Δι' ευχών των αγίων πατέρων...» και περίμενε λίγο να ακούσει «Αμήν», αλλά αντί για απάντηση άκουσε να του λέει ο Μοναχός Ιλαρίων «όποιος κι αν είσαι έλα μέσα δεν φοβάμαι κανέναν».


Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος τότε έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα, φαίνεται έλειπαν οι άλλοι αδελφοί και ήταν ο Π. Ιλαρίων μόνος του, και υποδέχθηκε τον πνευματικό με τα ίδια λόγια: «Τίς ό ανιστάμενός μοι αντιστήσω μοι άμα».

Ο πνευματικός κατάλαβε ότι πρόκειται για σατανική πλάνη και εωσφορική υπερηφάνεια, οπότε με επιτακτικό ύφος του είπε: «Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που λες τέτοια πράγματα και φοβερίζεις;»


Ο Μοναχός Ιλαρίων, προφανώς υπό την επήρεια του Σατανά βρισκόμενος, με στόμφο και αγριεμένη όψη, αλλά και με πολλή αυθάδεια στον πνευματικό είπε: «Εγώ είμαι η υπερηφάνεια» και σε ερώτηση του Πνευματικού: «Τι είναι και Τι θα πει υπερηφάνεια;» ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός ή μάλλον ο δαίμονας πιεζόμενος από την αρετή και ταπείνωση του Πνευματικού, απάντησε και είπε: «Υπερηφάνεια είναι νους αμεταμέλητος» δηλαδή νους αμετανόητος και αδιόρθωτος.


Ο Πνευματικός μετά από την απόκριση αυτή του δαιμονισμένου και φαντασμένου εκείνου μοναχού, άρχισε να κλαίει, να εξορκίζει τον δαίμονα και να παρακαλεί τον Μοναχό να εξομολογηθεί, να ταπεινωθεί και να μετανοήσει.


Ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός Ιλαρίων, δεν δέχονταν καμία συμβουλή από τον πνευματικό, ο οποίος με πολύ πόνο στην καρδιά και λύπη αφόρητη για την φοβερή εκείνη πλάνη του αδελφού Ιλαρίωνα, είπε τα λόγια αυτά της αγίας Γραφής: «Ανήρ ασύμβουλος καθ' εαυτού πολέμιος» (Σοφ. Σολομώντος) Αλίμονο δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και μάλιστα οι Μοναχοί ότι η σωτηρία γίνεται εν πολλή βουλή, δηλαδή όπως λέγει και ο άγιος Ηλίας ο Μηνιάτης «ήγουν σωτηρία γίνεται εν πολλή συμβουλή».


Όταν είπε αυτά ο Πνευματικός έφυγε βαθύτατα συγκινημένος και λυπημένος και άρχισε να κάνει θερμή προσευχή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να λυπηθεί το πλάσμα των χειρών Του, να συγχωρέσει τον αδελφό Ιλαρίωνα και να του χαρίσει μετάνοια και ψυχική σωτηρία.


Ύστερα από αυτό με ενέργειες του Πνευματικού Παπα - Ιγνάτιου, πήγαν τον αδελφόν αυτόν στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα, που έχουν το χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, για να θεραπευθεί, επειδή η Αγία αυτή έχει το χάρισμα να βγάνει τα δαιμόνια.

Εκεί οι Πατέρες με πολλές παρακλήσεις και θείες Λειτουργίες και ακατάπαυστη προσευχή, βοήθησαν τον αδελφό Ιλαρίωνα, ο οποίος μετανοιωμένος και κάπως διορθωμένος κοιμήθηκε στο Μοναστήρι αυτό το 1955 σωτήριο έτος.
πηγή

«ἨΘΙΚΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ»

Ο όρος «ηθικός πανικός» είναι όρος της Νέας Εποχής. Προτάθηκε σε διεθνή οργανισμό (OCDE) ως βάση εξηγήσεως του φαινομένου των νεοφανών αιρέσεων, από τον Massimo Introvigne, φερόμενο ως ειδικό σε θέματα αιρέσεων, που όμως υποστηρίζει την Σαηεντόλοτζυ και υποβαθμίζει συστηματικά το πρόβλημα της παραθρησκείας.

Με τον όρο αυτόν, εισάγεται ηθική αντιστροφή στην κατανόηση διαφόρων κοινωνικών φαινομένων. Δεν υπάρχει το τάδε ή το δείνα κοινωνικό πρόβλημα στην έκταση που το καταλαβαίνει ο μέσος εχέφρων άνθρωπος, αλλά είναι πρόβλημα όσοι μιλούν γι’ αυτό! Δημιουργούν «ηθικό πανικό», επειδή επισημαίνουν κάποιο κίνδυνο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για την δημοκρατία.

Κατά την θεωρία του ηθικού πανικού, πρέπει να μην «υπερβάλλουμε»:  Αν σκοτώθηκαν-αυτοκτόνησαν 912 άνθρωποι στην Γουιάνα στα πλαίσια μιας αιρέσεως, αυτό είναι ένα περιορισμένο θέμα. Κάθε γενίκευση απαγορεύεται. Δημιουργεί ηθικό πανικό. Αν στο μετρό του Τόκιο έγινε το πρώτο σημαντικό παραθρησκευτικό τρομοκρατικό κτύπημα, με δηλητη­ριώδες αέριο από την αίρεση Αούμ Σινρικίο, με απο­τέλεσμα τον θάνατο 12 ατόμων και την σωματική βλάβη σε εκατοντάδες, ας μην «υπερβάλλουμε», δεν σημαίνει ότι όμοια φαινόμενα θα επαναληφθούν οπωσδήποτε, και τέλος πάντων ναι μεν ο Σόκο Ασαχάρα, αρχηγός της αιρέσεως, ήθελε να κυριαρχήση στην Ιαπωνία, ναι μεν έκανε έρευνες για την χρήση δηλητηριωδών αερίων, ναι μεν είχε αποθηκεύσει τέ­τοια αέρια, ναι μεν είχε 10.000 οπαδούς στην Ρωσσία, ακόμη και υποστηρικτές στον στενό κύκλο του προέδρου Γιέλτσιν, αλλά κατά τα άλλα ήταν ένας έντιμος βουδιστής θρησκευόμενος που ακόμη δεν απεδείχθη σε ποινικό δικαστήριο τελεσίδικα ότι αυτός ευθύνεται για το δηλητηριώδες αέριο στο με­τρό, ούτε προκύπτει με βεβαιότητα ότι αυτός εισέδυσε στην Ρωσσία, μάλλον οι Ρώσσοι με την θρησκευτικότητά τους στράφηκαν -τι ποιο φυσικό;- στον Σόκο Ασαχάρα. Έτσι αποφεύγεται ο «ηθικός πανικός», η «άνευ λόγου ανησυχία», κατά την λογική αυτή.

Τώρα, κατά την ίδια θεωρία, ηθικώς επιλήψιμη είναι η συμπεριφορά όσων επισημαίνουν υπαρκτούς κινδύνους. Όπως είπε ο καθηγητής δείνα, σε βιβλίο εκδόσεων της Οξφόρδης, του 1989, λέγει ο Introvigne, το φαινόμενο του ηθικού πανικού εμφα­νίζεται από τις αρχές της δεκαετίας του . . .1970! Τό­τε είναι που για πρώτη φορά, σε μεγάλη έκταση, κα­κόβουλοι άνθρωποι, από μίσος, ιδιοτέλεια, προσωπι­κές βλέψεις για υπηρεσιακή τους ανάδειξη, επισημαί­νουν κινδύνους από τα διάφορα νέα φαινόμενα όπως νεοφανείς αιρέσεις, παραθρησκευτικά κινήματα, ανα­τροπές των κοινωνικών αξιών.

Ο όρος «ηθικός πανικός», δεν είναι χωρίς δύνα­μη. Έρχεται μαζί με όλη την «Νέα Εποχή», ως η τελευταία λέξη της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Και θα ταλαιπωρήσει χριστιανικούς λαούς, και δη τους Ορθοδόξους, χειρότερα απ’ ό,τι τους ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπωρούν όροι όπως «συντηρητι­σμός», «κλειστή κοινωνία», «μεσαίωνας». Γιατί αυτοί μεν οι όροι, που είναι αποτέλεσμα ψευδών λογικών διλημμάτων του δυτικού ορθολογισμού, χρησιμοποιούνται για να ρίξουν την Εκκλησία και όλη την χριστιανοσύνη στην συνείδηση των ανθρώπων-«πολιτών», ενώ ο όρος «ηθικός πανικός» (moralpanics), στοχεύει, ιδίως, ειδικά σε εκείνους που με την βοήθεια του Θεού έχουν ακονίσει τα πνευματι­κά και ηθικά αισθητήριά τους ώστε να επισημαίνουν τους κινδύνους από την «Νέα Εποχή» και την «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων».

Επομένως, η χρήσις του όρου «ηθικός πανικός», πρέπει να καταγγέλλεται αμέσως και κατηγορημα­τικώς, ως προσπάθεια παραλύσεως της κριτικής ικα­νότητος των ανθρώπων σε θέματα ηθικής. Παρομοί­ως, και η χρήσις κάθε άλλου όρου ψυχολογικού χα­ρακτηρισμού αυτού που επισημαίνει κάποιους ηθικούς, κοινωνικούς, εθνικούς κλπ κινδύνους, αντί της χρήσεως αληθινών επιχειρημάτων επί του συγκεκρι­μένου θέματος.



ΔΙΑΛΟΓΟΣ   τεύχος 17
πηγή

Σε επαγρύπνηση οι απανταχού ορθόδοξοι για τη Συρία

Συναγερμό προκαλούν στους ηγέτες των Χριστιανικών Εκκλησιών οι δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων, των Ρωμαιοκαθολικών και των μονοφυσιτών, που ζουν στην περιοχή τα τελευταία 24ωρα, βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία σε μια προσπάθεια να ανακόψουν τα κύματα φυγής των χριστιανών οι οποίοι χτυπιούνται ανηλεώς. Η δήλωση του Πάπα Βενεδίκτου του ΙΣΤ' μερικές ώρες μετά την έκκληση που απηύθυνε ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιγνάτιος, για την ανάληψη πρωτοβουλιών, δείχνει ακριβώς το κλίμα που επικρατεί.

Οι Ορθόδοξοι έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια καθώς πρόκειται για την πολυπληθέστερη και αρχαιότερη χριστιανική κοινότητα που υπάρχει στην Μέση Ανατολή.
Γι' αυτό και όλοι οι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι σπεύδουν να ενημερωθούν από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Αντιόχειας για την κατάσταση που κυριαρχεί, όπως αναφέρει το vima.gr

Από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Μόσχα και από την Ρώμη, την Αλεξάνδρεια και την Ιερουσαλήμ μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Λατινική Αμερική και την Κύπρο οι επικεφαλείς των χριστιανικών εκκλησιών προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον κ. Ιγνάτιο προκειμένου να στηρίξουν τις ανάγκες των πιστών και να προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια για τις ενέργειες που πρέπει να δρομολογηθούν προκειμένου να προστατευθούν οι άμαχοι.

«Ο θρήνος για την απώλεια αμέτρητων ανθρώπων κάθε ηλικίας, ο πόνος για την καταστροφή του ανθρωπίνου μόχθου και η αγωνία για την επόμενη ημέρα συνέχουν τον εκλεκτό Συριακό λαό» αναφέρει σε επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο ο Πατριάρχης Αντιοχείας. «Προσευχόμαστε, προσθέτει, αδιάλειπτα υπέρ της κατάπαυσης του πυρός, παραμένοντας στην γη των προγόνων μας, βοηθώντας τους πρόσφυγες, τους ασθενείς και τους φτωχούς ανεξαρτήτους θρησκείας και απευθύνουμε σε όλους λόγους παραμυθίας και στήριξης».

Σύμφωνα με πληροφορίες ο 91χρόνων Πατριάρχης Αντιοχείας ταξιδεύει διαρκώς μεταξύ Συρίας και Λιβάνου σε μια προσπάθεια να βρίσκεται μεταξύ των Χριστιανών.
Όμως τρεις πόλεις - κλειδιά για τους Χριστιανούς η Δαμασκός, η Χόμς και πλέον Χαλέπι χτυπιούνται ανελέητα και οι κληρικοί έχουν ριχτεί στην μεγάλη μάχη για την προστασία των Χριστιανών και την διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο κ. Ιγνάτιος έχει μοιράσει στους κληρικούς των πόλεων που χτυπιούνται έκτακτη οικονομική βοήθεια, από τα χρήματα που αποστέλλουν άραβες χριστιανοί που κατάγονται από την περιοχή και τις τελευταίες δεκαετίες ζουν σε χώρες της Νότιας και Λατινικής Αμερικής όπου δημιούργησαν μεγάλες και οικονομικά ισχυρές κοινότητες.

Στον Λίβανο οι χριστιανοί έχουν ανοίξει τα σπίτια τους και φιλοξενούν τους ομοθρήσκούς τους από την Συρία. Και η Ορθόδοξη Μητρόπολη Βηρυτού σε συνεργασία με τους επικεφαλείς των Μαρωνιτών έχουν αναλάβει το κύριο μέρος της αποκατάστασης των προσφύγων. Την ίδια ώρα ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων σε συνεργασία με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου προσπαθούν να ενισχύσουν τους καταυλισμούς που έχουν δημιουργηθεί στην Ιορδανία.

Εξαιρετικά έντονο είναι το ενδιαφέρον του Πατριάρχη Μόσχας κ. Κυρίλλου ο οποίος βρίσκεται έτοιμος ανά πάσα στιγμή να προσφέρει την βοήθειά του. 
Ιεράρχες του Πατριαρχείου Αντιοχείας βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με συνεργάτες του κ. Κυρίλλου και ζήτησαν πολλές φορές την βοήθεια του.
Με δεδομένη τη στάση που τηρεί η Ρωσία στην περιοχή, ο κ. Κύριλλος επισκέφθηκε την Συρία τον περασμένο Νοέμβριο και δήλωσε την αμέριστη συμπαράστασή του στους δοκιμαζόμενους χριστιανούς. Ενώ κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχε πριν από δέκα ημέρες με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο φρόντισε να σημειώσει σε ανακοίνωσή του το ενδιαφέρον του για τα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή, τα οποία βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων.

πηγή

ΓΚΕΟΡΓΚΙΕΦΣΚΙ: Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, ο κ. Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι, στην συνέντευξη του για την εφημερίδα Fokus (αριθ.  891/892, από 27.07.2012), συζήτησε για τα γεγονότα σχετικά με την εκκλησιαστική ζωή στην ΠΓΔΜ.

Ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, ο κ. Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι στην συνέντευξη αυτή υπογραμμίζει ότι για αυτόν είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι κρατούμενος από πολιτικούς λόγους.

Ο κ. Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι και προηγούμενς έχει πει ότι η περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και της Ι. Αρχιεπισκοπή Αχρίδας είναι μια πολιτική διαδικασία της κυβέρνησης εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη, τους Επισκόπους, τους μοναχούς και... τους πιστούς, και τελικά οι υποθέσεις της εκκλησίας στη ΠΓΔΜ θα πρέπει να επιλύονται με διάλογο, όχι με την φυλακή όπως κάνει τώρα η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ (A1on, 30/05/2012)!

Στη ΠΓΔΜ ήδη δέκα χρόνια τα κρατικά όργανα μαζί με την σχισματική λεγόμενη «Μακεδονική εκκλησία» ποδοπατούν τις θρησκευτικές ελευθερίες και πνίγουν την δημοκρατία, και πραγματοποιούν διωγμούς εναντίον τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη, με νέες δίκες στη συνέχεια. Πρόσφατα ξεκίνησαν με διωγμούς και εναντίον των άλλων Επισκόπων, των μοναχών και των πιστών της πανορθόδοξο αναγνωρισμένη κανονική Εκκλησία της ΠΓΔΜ, την Ι. Αρχιεπισκοπή Αχρίδας, με σκοπό να την εξοντώσουν!

πηγή

Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε όταν δεν θα μπορούμε να πουλάμε και να αγοράζουμε;

πηγή

Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε όταν δεν θα μπορούμε να πουλάμε και να αγοράζουμε;

Οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν,πολλές αντίχριστες ενέργειες
(ηλεκτρονικέςταυτότητες,σφράγισμα,οικουμενισμός,πορνογραφία,ομοφυλοφιλία)τις οποίες θα αντιμετωπίσουν μόνο με την βοήθεια του Θεού.
Ο Θεός επιτρέπει αυτούς τους πειρασμούς ,συμπεριλαμβανομένου του τσιπαρίσματος,για να μετανοήσουμε,να πάμε στην εκκλησία,να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων και να σωθούμε.

Εαν δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε και να πουλήσουμε χωρίς το σφράγισμα,πώς θα ζήσουμε;

Αυτοί είναι προβληματισμοί ανθρώπων αμαρτωλών και απίστων,οι οποίοι εμπιστεύονται μόνο την λογική τους.
Ο Θεός όμως,με το στόμα του προφήτη Ιερεμία λέει:«ΕΠΙΚΑΤΑΡΑΤΟΣ ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον καὶ στηρίζει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ»
Από μικροί μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους γονείς μας ή κάποιυς πλούσιους συγγενείς μας,τον Θεό όμως Τον ξεχνάμε.Ο Θεός για να μας σώσει επιτρέπει να μας εγκαταλείψουν,να μας προδώσουν,κάποιες φορές ακόμη και να μας διώξουν,για να τρέξουμε στο Θεό και να σωθούμε.
Ο Θεός μας δίνει την ζωή,τη δύναμη,την υγεία,την τροφή.Αυτός μας δίνει τον ήλιο και την βροχή και όχι οι κυβερνήσεις.Αυτές μόνο διαχειρίζονται τα υλικά αγαθά και δυστυχώς είναι διεφθαρμένες.Μόνο στο Θεό ανήκει κάθε δόξα,τιμή και προσκύνηση και όχι στους ανθρώπους.


Εαν δεν έχουμε πραγματικό φόβο Θεού,τότε ο φόβος προς το Θεό διαστρέφεται και φοβόμαστε τους δαίμονες,τους ανθρώπους,τον θάνατο,τους διωγμούς,την απώλεια της επίγειας περιουσίας μας,τον αντίχριστο και όλες τις αντίχριστες ενέργείες τις οποίες πρέπει να απαρνηθούμε.

Για την απώλεια του πιο σημαντικού πράγματος όμως-την ψυχή-δεν φοβόμαστε.

Ο Θεός μας όμως  λεει«μηδὲν φοβοῦ ἃ μέλλεις παθεῖν. ἰδοὺ δὴ μέλλει βαλεῖν ὁ διάβολος ἐξ ὑμῶν εἰς φυλακὴν ἵνα πειρασθῆτε, καὶ ἕξετε θλῖψιν ἡμέρας δέκα. γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς.»(Αποκ.2,10).

 Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί στα χρόνια του Αντιχρίστου εαν δεν κάνουν κάνουν αντίχριστους συμβιβασμούς,εαν δεν μπορούν να αγοράσουν και να πουλήσουν χωρίς το τσιπάρισμα και το σφράγισμα;
Η λύση είναι υπερφυσική:Με τη βοήθεια του Θεου.
Με πίστη και ελπίδα στο Θεό.Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας,Εκείνος δημιούργησε τον ορατό και τον αόρατο κόσμο από το τίποτα,μόνο με τον Λόγο και θυσιασε τον Μονογενή Του Υιό για την δική μας σωτηρία.Είναι Παντοδύναμος και μπορεί να μας θρέψει από τον Ουρανό και την γη ή μπορεί να μας χορτάσει με λιγότερη τροφή ή όπως Εκεινος θεωρεί ότι είναι το καλύτερο για την σωτηρία μας.
 Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παίσιο για τα χρόνια του Αντιχρίστου
-Γέροντα,εαν δεν μπορούν να πουλήσουν και να αγοράσουν(χωρίς το σφράγισμα)πώς θα ζήσουν;
-Ο Θεός γνωρίζει έναν τρόπο.Με απασχόλησε και εμένα αυτό το θέμα και έλαβα...τηλεγράφημα(πληροφορία)...Να δεις πως τα οικονομεί ο Θεός.


    Εμεις θα θέλαμε να ξέρουμε ακριβώς να ξέρουμε πώς θα ζήσουμε χωρίς το σφράγισμα,αλλά αυτό δεν είναι πίστη,αλλά ανθρώπινη λογική.
 Ο γέροντας Παίσιος δεν μας λεει ακριβώς πως θα ζήσουμε επειδή εδώ πρόκειται για την πίστη και την ελπίδα στον Θεό για την οποία δεν μπορούν να υπάρξουν εξηγήσεις και λογικές λύσεις.Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας και η δύναμή Του είναι ανυπολόγιστη.
«Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια»(Ψαλμ 76,13).
 Οι πραγματικοί χριστιανοί οι οποίοι θέλουν να σωθούν,θα ζήσουν με πίστη και ελπίδα στο Θεό,απλά.Ίσως στα ίδια μέρη ή σε άλλα,ίσως στις ίδιες κατοικίες ή σε πιο ταπεινές,ίσως θα τραφούν το ίδιο ή λιγότερο και πιο υγειινά,ίσως θα έχουν τις ίδιες δουλειές ή άλλες,όπως ο Θεός θα θελήσει για τον καθένα για να φτάσει στην σωτηρία.
 Επίσης δεν θα περάσουν όλοι στην αιώνια ζωή με τον ίδιο τρόπο.Ο Θεός θα διαλέξει αυτούς που είναι άξιοι να πεθάνουν με μαρτυρικό θάνατο,άλλοι θα ζήσουν στις πόλεις και θα τους φυλάτει και θα τους σκέπει η θεία χάρη,άλλοι θα ζήσουν στα βουνά και στα δάση,για τον καθένα ο Θεός θα ορίσει τι είναι το καλύτερο για την σωτηρία της ψυχής του.έτσι έγινε και κατά τους διωγμούς των χριστιανών τους πρώτους αιώνες.
 Όταν μας πειράζουν αντίχριστοι άνθρωποι πρέπει να αναζητούμε την Θεία Χάρη,παρούσα στα Ιερά Μυστήρια(Θεια Κοινωνία,εξομολόγηση,προσευχές κ.τ.λ)για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες,να βγάλουμε από μέσα μας τους δαίμονες και να ενισχύσουμε την πίστη μας και την ελπίδα μας στην βοήθεια του Θεού.
 Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι πιστοί θα μπορούν να δουν τη δύναμη και τα θαύματα του Θεού.Θα μας φροντίζει και θα μας θρέφει εαν θα Τον προσκυνούμε,Τον δοξάζουμε και προσευχόμαστε σ'Αυτόν.Είμαστε κατά χάριν υιοί του Θεού(Ιωαν.1,12/Α Ιωαν.3,1)για τους οποίους θυσίασε τον μονάκριβο Υιό Του.
 Εαν μέχρι τον ερχομό του Αντιχρίστου όλοι ελπίζουμε να ζήσουμε 70,80,90 χρόνια,όταν ο Αντίχριστος θα γίνει παγκόσμιος κυβενήτης θα μας μείνουν 42 μήνες,3 χρόνια και έξι μήνες(Αποκ.13,5)
Ο Αντίχριστος με την σατανική του δύναμη θα«ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε.(Αποκ 13,13-14).
Αυτά τα ψεύτικα θαύματα,τα μάγια,δεν θα είναι ορατά από τους πιστούς,λέγει ο Άγιος Λαυρέντιος του Τσερνιγκώβ και με την θαυμαστή βιοτή τους θα  βρίσκονται ήδη στον θαυμαστό κόσμο του Θεού.
Τι κάνει ένας πιστός χριστιανός εαν μάθει ότι έχει μία ανίατη ασθένεια και ότι θα πεθάνει σε λίγες εβδομάδες;Συμφιλιώνετε με τον Θεό και τον πλησίον του.Κάνει ελεημοσύνη,εξομολογείται και κοινωνάει,ετοιμαζόμενος για την αιώνια ζωή.
Ο άπιστος όμως προσπαθεί να ικανοποιήσει τα πάθη του για να μην λυπάται που δεν εκπλήρωσε όλες τις επιθυμίες του σε αυτήν την ζωή.
 Να χαιρόμαστε πνευματικά και να ευχαριστούμε τον Θεό που επιτρέπει τον ερχομό του Αντιχρίστου,προαναγγέλοντας έτσι το τέλος του κόσμου.Ετσι θα μπορούμε να προετοιμαστούμε ακόμη καλύτερα.Για τους χριστιανούς θα είναι δώρο Θεού να ζήσουν σε μία τέτοια εποχή.

Παραδείγματα

Να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό ο Οποίος  όταν ανελήφθη στους ουρανούς είπε στους Αγίους Αοστόλους και δια μέσω αυτών σε εμας ότι « μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.»(Μτθ 28,20)εαν τηρήσουμε τις εντολές Του.
 Ο Θεός θέλει με την ζωή μας και την ομολογία μας να δοξασθεί και με τα θαύματά Του να πιστέψουν οι άπιστοι και οι πιστοί να γίνουν πιο πιστοί.
  Έχουμε πάμπολλα παραδείγματα στην Αγία Γραφή κι στην Ιερά Παράδοση.όσοι είχαν πίστη έζησαν κατά τρόπο θαυμαστό,αφού ο Θεός τους φρόντιζε τους ενίσχυε,τους παρηγορούσε,τους τάιζε και τους ξεδιξούσε.
Ο εβραικός λαός,ο οποίος δεν ήταν βαπτισμένος έζησε στην έρημο 40 χρόνια.Ο Θεός τους έστελνε μάνα εξ ουρανού (Έξ.16,15)και νερό ανάβλυζε από τον βράχο όταν ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να χτυπήσει τον βράχο με το ραβδί του(Εξ.17,6).όταν περνούσαν τα ορτύκια,ένα παγωμένο ρεύμα αέρα τα πάγωνε και αυτά έπεφταν κάτω.
 Τους  κάτοικους  των Σοδόμων που ήθελαν να κάνουν κακό στον Λωτ και στις κόρες του τους τύφλωσε « ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου, καὶ παρελύθησαν ζητοῦντες τὴν θύραν»(Γεν.19,11).


 Πώς έζησαν οι τρεις παίδες οι οποίοι δεν απαρνήθηκαν τον αληθινό Θεό και δεν προσκύνησαν τα είδωλα;Ο Ναβουχοδονόσορας,ο οποίος είχε διατάξει να προσκυνήσουν τα είδωλα,βλέποντας ότι «οὐκ ἐκυρίευσε τὸ πῦρ τοῦ σώματος αὐτῶν, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν οὐκ ἐφλογίσθη, καὶ τὰ σαράβαρα αὐτῶν οὐκ ἠλλοιώθη, καὶ ὀσμὴ πυρὸς οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς»(Δαν.3,27)είπε:«εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τοῦ Σεδράχ, Μισάχ, ᾿Αβδεναγώ, ὃς ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἐξείλατο τοὺς παῖδας αὐτοῦ, ὅτι ἐπεποίθεισαν ἐπ' αὐτῷ καὶ τὸ ρῆμα τοῦ βασιλέως ἠλλοίωσαν καὶ παρέδωκαν τὰ σώματα αὐτῶν εἰς πῦρ, ὅπως μὴ λατρεύσωσι μηδὲ προσκυνήσωσι παντὶ θεῷ, ἀλλ' ἢ τῷ Θεῷ αὐτῶν»(Δαν.3,28).Και διέταξε ο βασιλιάς όπως όποιος πει κακό για τον Θεό των τριών παίδων « εἰς ἀπώλειαν ἔσονται καὶ οἱ οἶκοι αὐτῶν εἰς διαρπαγήν, καθότι οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος, ὅστις δυνήσεται ρύσασθαι οὕτως».Και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας διέταξε τους λαούς και τις φυλές «εἰρήνη ὑμῖν πληθυνθείη· 3 τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα, ἃ ἐποίησε μετ' ἐμοῦ ὁ Θεὸς ὁ ῞Υψιστος, ἤρεσεν ἐναντίον ἐμοῦ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν  ὡς μεγάλα καὶ ἰσχυρά· ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος καὶ ἡ ἐξουσία αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν»(Δαν.3,31-33).


Ο Δανιήλ πώς έζησε στον λάκκο με τα λιοντάρια;Ο βασιλιάς της Περσίας είχε διατάξει να ριχτεί στον λάκκο με τα λιοντάρια όποιος για τριαντα μέρες θα προσευχηθεί σε άλλον Θεό εκτός από τον βασιλιά(Δαν.6,7).Ο Δανιήλ δεν υπάκουσε σε αυτήν την εντολή « καὶ καιροὺς τρεῖς τῆς ἡμέρας ἦν κάμπτων ἐπὶ τὰ γόνατα αὐτοῦ καὶ προσευχόμενος καὶ ἐξομολογούμενος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ, καθὼς ἦν ποιῶν ἔμπροσθεν»(Δαν.6,11).Ο βασιλιάς τον έριξε στον λάκκο με τα λιοντάρια.(Δαν 6.16-18).
Την επόμενη μέρα πήγε ο Δάρειος στον λάκκο με τα λιοντάρια και ρώτησε«Δανιήλ, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεός σου, ᾧ σὺ λατρεύεις ἐνδελεχῶς, εἰ ἠδυνήθη ἐξελέσθαι σε ἐκ τοῦ στόματος τῶν λεόντων»; (Δαν.6,20).Ο Δανιήλ απάντησε « βασιλεῦ, εἰς τοὺς αἰῶνας ζῆθι.  ὁ Θεός μου ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὐτοῦ, καὶ ἐνέφραξε τὰ στόματα τῶν λεόντων, καὶ οὐκ ἐλυμήναντό με, ὅτι κατέναντι αὐτοῦ εὐθύτης εὑρέθη ἐμοί· καὶ ἐνώπιον δέ σου, βασιλεῦ, παράπτωμα οὐκ ἐποίησα»(Δαν.6,21-23).
«Τότε Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς ἔγραψε πᾶσι τοῖς λαοῖς, φυλαῖς, γλώσσαις, τοῖς οἰκοῦσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ· εἰρήνη ὑμῖν πληθυνθείη·  ἐκ προσώπου μου ἐτέθη δόγμα τοῦτο ἐν πάσῃ ἀρχῇ τῆς βασιλείας μου εἶναι τρέμοντας καὶ φοβουμένους ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ Δανιήλ, ὅτι αὐτός ἐστι Θεὸς ζῶν καὶ μένων εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται, καὶ ἡ κυριεία αὐτοῦ ἕως τέλους·  ἀντιλαμβάνεται καὶ ρύεται καὶ ποιεῖ σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ὅστις ἐξείλατο τὸν Δανιὴλ ἐκ χειρὸς τῶν λεόντων. καὶ Δανιὴλ κατηύθυνεν ἐν τῇ βασιλείᾳ Δαρείου καὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ Κύρου τοῦ Πέρσου»(Δαν.6,25-28)


 Πώς υπέμειναν τα μαρτύρια εκατομμύρια άγιοι, μάρτυρες και ομολογητές της ορθοδόξου πίστεώς μας;Με πίστη και ελπίδα στο έλεος και στην βοήθεια του Θεού.
 Πώς έζησαν χιλιάδες ερημίτες και ησυχαστές για δεκάδες χρόνια σε σπηλιές και σε έρημους τόπους,με ελάχιστη τροφή και νερό;

Όσοι θα έχουν την ελπίδα τους μόνο στο Θεό,θα ζήσουν απο αυτήν την ζωή στον θαυμαστό και υπερφυσικό κόσμο του Θεού.Ο Θεός στα χρόνια του Αντιχρίστου θα δοξαστεί μέσω μεγάλων σημείων και θαυμάτων.Τότε είναι που θα στείλει στη γη τους προφήτες Ηλία και Ενώχ,οι οποιοί θα κάνουν θαύματα μεγάλα για να επιστρέψουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι στο Θεό.«Καὶ εἴ τις αὐτοὺς θέλει ἀδικῆσαι, πῦρ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν καὶ κατεσθίει τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν· καὶ εἴ τις θέλει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι,οὗτοι ἔχουσιν ἐξουσίαν τὸν οὐρανὸν κλεῖσαι, ἵνα μὴ ὑετὸς βρέχῃ τὰς ἡμέρας τῆς προφητείας αὐτῶν, καὶ ἐξουσίαν ἔχουσιν ἐπὶ τῶν ὑδάτων στρέφειν αὐτὰ εἰς αἷμα καὶ πατάξαι τὴν γῆν ἐν πάσῃ πληγῇ, ὁσάκις ἐὰν θελήσωσι.»

(Άποκ 11,5-6).

Ένα άρθρο του π.Δανιήλ από την Μονή Ραρέου-Ρουμανία

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot

Ὁ θάνατος τῆς οἰκειότητας

Εἶναι ἑδραιωμένη στὴν κοινωνία μας ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ἀλλαγὴ εἶναι συνώνυμη μὲ τὴν πρόοδο. Οἱ κυβερνήσεις ἐπανειλημμένα τὸ διακηρύσσουν καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι φαίνεται νὰ τὸ ἐνστερνίζονται ὡς φιλοσοφία ζωῆς.

Πρόκειται, βέβαια, γιὰ ἀνοησία. H ἀλλαγὴ δὲν εἶναι πάντα καλή. Καὶ οἱ πρόσφατες ἔρευνες ποὺ δείχνουν ὅτι εἴμαστε λιγότερο εὐτυχισμένοι ἀπ’ ὅ,τι στὸ παρελθὸν ὑποδηλώνουν μία βαθύτερη δυσφορία στὴν καρδιὰ τῆς δυτικῆς κοινωνίας...

Τὰ εὐρήματα αὐτὰ δὲν προκαλοῦν ἔκπληξη. Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα γιὰ τὸ τί σημαίνει ἄνθρωπος καὶ ποιὲς εἶναι οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες εὐδοκιμοῦν οἱ ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ἔχει διαβρωθεῖ. O λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο αἰσθανόμαστε λιγότερο εὐτυχεῖς ἀπ’ ὅσο ἄλλοτε εἶναι ὅτι ἡ οἰκειότητα στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ αἴσθηση εὐζωίας –προϊὸν τῶν πιὸ στενῶν, τῶν πιὸ προσωπικῶν μας σχέσεων, ἰδίως μέσα στὴν οἰκογένεια– ἀποδυναμώνεται. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τρεῖς τάσεις ἀλλάζουν σὲ βάθος τὴ φύση τῶν κοινωνιῶν μας.

Πρῶτα πρῶτα, ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἀτομικισμοῦ, ποὺ πρωτοεκδηλώθηκε τὴ δεκαετία τοῦ ’60, ἔκανε τὸν ἑαυτὸ κυρίαρχο ἐνδιαφέρον καὶ γενικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐνῶ οἱ προσωπικὲς ἀνάγκες τοῦ καθενὸς ἔγιναν ἡ τελικὴ δικαιολόγηση τῶν πάντων. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐγωισμοῦ. 

Δεύτερον, ἔχουμε τὴν ἀμείλικτη ἐξάπλωση τῆς ἀγορᾶς σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας. Ἡ ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων ἔχει κάνει τὴν κοινωνία, καὶ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, πιὸ ἀνταγωνιστικούς. Ἡ λογική τῆς ἀγορᾶς δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἰδεολογία τῶν νεοφιλελεύθερων ἀλλὰ ἔχει γίνει πλέον οἰκουμενική, τὸ κριτήριο ποὺ χρησιμοποιοῦμε ὄχι μόνο γιὰ τὴ δουλειά μας καὶ ὅταν ψωνίζουμε, ἀλλὰ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸν πιὸ ἐνδόμυχο ἑαυτό μας, τὶς πιὸ προσωπικὲς σχέσεις μας. Οἱ προφῆτες ποὺ ἐξήγγειλαν τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀγορᾶς τὴν εἶδαν σὲ ἀντιπαλότητα μὲ τὸ κράτος: στὴν πραγματικότητα, ἀποδείχτηκε πολὺ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ αὐτό, διαβρώνοντας τὴν ἴδια τὴν ἔννοια τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄνθρωπος. Τὸ πιστεύω τοῦ «ἐγώ», ἀδιάσπαστα δεμένο μὲ τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγορᾶς, ἔχει αἰχμαλωτίσει τὴν οὐσία τῆς ζωῆς μας.

Τρίτον, ἔχουμε τὴν ἀνάπτυξη τῶν τεχνολογιῶν ἐπικοινωνίας, εἰδικότερα τῶν κινητῶν τηλεφώνων καὶ τοῦ διαδικτύου, οἱ ὁποῖες συρρικνώνουν τὸν ἰδιωτικό μας χῶρο καὶ ἐπιταχύνουν τὸν ρυθμὸ τῆς ζωῆς. Βέβαια, ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε κοινωνικὰ ζῶα. Ἀπολαμβάνουμε πολὺ περισσότερες σχέσεις ἀπ’ ὅσες ἄλλοτε. Ὅμως ἡ ποσότητα δὲν σημαίνει ποιότητα. Οἱ σχέσεις μας μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ κοσμοπολίτικες ἀλλὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ρηχὲς καὶ προσωρινές. Ἡ κοινωνική μας ζωὴ ἔχει φτάσει νὰ μιμεῖται τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἀγορᾶς. Στὸ μεταξύ, ἡ οἰκογένεια -ἡ ἕδρα τῶν βασικῶν διὰ βίου σχέσεών μας- γίνεται ἕνας ὅλο καὶ ἀσθενέστερος θεσμός: οἱ ἐκτεταμένες οἰκογένειες λιγοστεύουν, οἱ πυρηνικὲς οἰκογένειες γίνονται ὅλο καὶ πιὸ μικρὲς καὶ βραχύβιες, σχεδὸν οἱ μισοὶ γάμοι καταλήγουν σὲ διαζύγιο καὶ οἱ περισσότεροι γονεῖς περνοῦν λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ παιδιὰ τους προσχολικῆς ἡλικίας.

Ἡ κεντρικὴ ἕδρα τῆς οἰκειότητας εἶναι ἡ οἰκογένεια –ὅπως ἐκφράζεται στὶς σχέσεις τοῦ ζευγαριοῦ καὶ ἀνάμεσα σὲ γονεῖς καὶ παιδιά. Ἡ οἰκειότητα ἀναπτύσσεται σὲ συνάρτηση μὲ τὸ χρόνο καὶ τὴ διάρκεια. Στηρίζεται στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴν ἄνευ ὅρων ἀφοσίωση. Ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἐμπιστοσύνη. Καὶ εἶναι ἑπομένως ἀπὸ τὴ φύση της ἀντίθετη πρὸς τὶς ἀξίες ποὺ προωθεῖ ἡ ἀγορά.

Οἱ νέες αὐτὲς κυρίαρχες ἀξίες διαβρώνουν καὶ τὶς πιὸ στενὲς προσωπικές μας σχέσεις. Ὑπάρχει μία ὁλοένα ἰσχυρότερη τάση νὰ μετρᾶμε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σὲξ μὲ τὰ κριτήρια τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας - καινοτομία, ποικιλία, διαθεσιμότητα. Ἡ κατ’ ἐξακολούθηση μονογαμία ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς. Τὸ σὲξ ἔχει ἀποκτήσει κυρίαρχη σπουδαιότητα, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἄρθρων στὸν τύπο, γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸ διαδικτυακὸ πορνό. Καὶ εἶναι ἑπόμενο ἡ ἀγάπη -ποὺ ἀνήκει περισσότερο στὴ σφαίρα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος παρὰ τοῦ σώματος- νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ φευγαλέα.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ περισσότερο εἶναι ἡ χειροτέρευση τῆς σχέσης γονιοῦ-παιδιοῦ. Τῆς σχέσης ποὺ εἶναι τὸ λίκνο τῶν πάντων, τὸ σχολεῖο ὅπου μαθαίνουμε τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας, τὴν ταυτότητά μας καὶ τὰ συναισθήματά μας, τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἀκοῦμε, νὰ εἴμαστε ἀνθρώπινοι.

Ἡ σχέση γονιοῦ-παιδιοῦ, καὶ ἰδιαίτερα μητέρας-παιδιοῦ, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς. Εἶναι ἄνιση, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ ἀνταπόδοση γιὰ τὶς θυσίες. Ἀντίθετα, ὁ μόνος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ἀνταποδώσουν ὅσα ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ δίνουν, καὶ τὶς θυσίες ποὺ κάνουν, γιὰ τὰ δικά τους παιδιά.

Κι ὅμως αὐτὴ ἡ πιὸ πολύτιμη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις ὑπονομεύεται καὶ τιμωρεῖται. Καθὼς οἱ γυναῖκες ἔχουν φτάσει νὰ συμμετέχουν στὴν ἀγορὰ ἐργασίας ὅσο καὶ οἱ ἄνδρες, ἀντιμετωπίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη στενότητα χρόνου, μὲ βαθιὲς συνέπειες γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδίως τὰ παιδιά. Τὰ ποσοστὰ γεννητικότητας ἔχουν πέσει κατακόρυφα. Ἡ θεμελιωδέστερη ἀνθρώπινη λειτουργία, ἡ ἀναπαραγωγή, πολιορκεῖται ἀπὸ τὶς ἀξίες τοῦ ἀτομικισμοῦ. Τὰ ζευγάρια εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀπρόθυμα νὰ κάνουν τὶς θυσίες χρόνου, χρήματος καὶ ἀφοσίωσης ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.

Οἱ γονεῖς περνοῦν τώρα λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ βρέφη καὶ τὰ νήπιά τους. Οἱ συνέπειες εἶναι ἤδη ἐμφανεῖς στὰ σχολεῖα. Σὲ μία μελέτη ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας πέρσι, οἱ δάσκαλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ μισὰ παιδιὰ ξεκινοῦν τώρα τὸ σχολεῖο χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ μιλήσουν μὲ εὐκρίνεια καὶ νὰ γίνουν κατανοητά, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἁπλὲς ὁδηγίες, νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ὄνομά τους ἤ νὰ μετρήσουν ὡς τὸ πέντε. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἱκανοποιήσουμε τὶς ἀνάγκες μας, παραμελοῦμε τὰ παιδιά μας, ὑποκαθιστοῦμε τὸ χρόνο μας κοντὰ τους πληρώνοντας ἄλλους, ἐνῶ ἡ τηλεόραση καὶ τὰ βιντεοπαιχνίδια χρησιμοποιοῦνται σὰν μέσα ἀπασχόλησης τῶν παιδιῶν. Καὶ τὸ πρόβλημα ὑπάρχει σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Οἱ «πλούσιοι σὲ χρῆμα-φτωχοὶ σὲ χρόνο» ἐπαγγελματίες εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὁμάδες ποὺ τὶς ἀφορᾶ ἰδιαίτερα. Ὁ χρόνος εἶναι τὸ σημαντικότερο δῶρο ποὺ μπορεῖ ἕνας γονιὸς νὰ κάνει στὸ παιδί του -κι ὅμως ὁ χρόνος εἶναι αὐτὸ ποὺ εἴμαστε λιγότερο πρόθυμοι νὰ δώσουμε.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ προβλέψουμε τὶς ἀκριβεῖς συνέπειες, ὡστόσο ἡ μείωση τῆς συναισθηματικῆς εὐφυΐας καὶ τὰ προβλήματα συμπεριφορᾶς φαίνονται ἀναπόφευκτα. Ὡστόσο, ἡ ἔλλειψη οἰκειότητας δὲν πλήττει μόνο τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Μειώνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ἐξοικείωσή μας μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη κατάσταση. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ MME μᾶς ἔχουν προσφέρει πολλὴ γνώση. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι αὐτὰ ποὺ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ MME ἔχουν ἐλάχιστη σχέση μὲ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ μὲ τὴ γνώση τῆς πραγματικότητας ποὺ μεταφέρεται ἀπὸ τὴν ἑδραιωμένη κοινότητα, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ξέρουμε καὶ ἐμπιστευόμαστε. Ἡ κοινωνία ἔχει κινηθεῖ πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση, πρὸς μία ἐφηβικὴ κουλτούρα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἡλικία καὶ τὴν πείρα. Ἡ σχέση μας μὲ τὶς πιὸ βασικὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς ἀποκτᾶ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο βαθμὸ ἡδονοβλεπτικὸ χαρακτήρα.

Ὁ θάνατος, γιὰ παράδειγμα, προσφέρεται σὲ ἀφθονία πρὸς κατανάλωση ἀπὸ τὰ MME, γυμνὸς ἀπὸ κάθε πόνο, ἀνάμεσα σὲ κουτσομπολιὰ καὶ δελτία καιροῦ. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ νὰ σκεφτεῖς τί ἔχει συμβεῖ, νὰ συμπονέσεις, νὰ συγκινηθεῖς. Ἄλλωστε ὁ πόνος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγεται, νὰ κρύβεται, νὰ «διασκεδάζεται» - εἶναι ἀντικαταναλωτικός.

Ἡ παρακμὴ τῆς κοινότητας καὶ ἡ κυριαρχία τῶν MME ὁδηγεῖ σὲ ἀπευαισθητοποίηση, σὲ ἀποξένωση ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συναισθήματα χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς: δὲν ὑπάρχουν κορυφὲς χωρὶς χαράδρες. Τί μπορεῖ νὰ γίνει, λοιπόν; Ἴσως ὄχι πολλά. Ὅμως ἡ παρατήρηση δὲν χάνει τὴν ἀξία της. Ὑπάρχει, μήπως, τίποτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιά μας; Ἂν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι συνειδητοποιήσουν τί συμβαίνει, ἴσως μπορέσουμε νὰ ἀνακτήσουμε λίγο ἀπὸ τὸν χαμένο ἑαυτό μας.
πηγή

Ὁ πλoῦτoς καί ἡ φτώχεια Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ἄχρηστoι εἶναι oἱ πλoύσιoι· ναί, ἄχρηστoι, ἐκτός κι ἄν εἶναι ἐλεήμoνες καί φιλάνθρωπoι. Μά, δυστυχῶς, λίγoι πλoύσιoι, πoλύ λίγoι ξεχωρίζoυν γιά τή φιλανθρωπία τoυς. Οἱ περισσότερoι εἶναι βoυτηγμένoι στή φιλαυτία, τήν ἀσπλαχνία, τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό μήν τoὺς ζηλεύεις. Ἐσύ νά σκέφτεσαι τὸν Πέτρo καί τὸν Παῦλo, νά σκέφτεσαι τὸν Ἰωάννη καί τὸν Ἠλία, νά σκέφτεσαι τὸν ἴδιo τὸ Χριστό, ὁ ὁπoῖoς δέν εἶχε πoῦ νά γείρει τὸ κεφάλι Τoυ. Μιμήσoυ τή φτώχεια Ἐκείνoυ καί τῶν ἁγίων Τoυ, πoὺ ἦταν στερημένoι ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά, εἶχαν ὅμως ἀμύθητα πνευματικά πλoύτη.

Νά θυμᾶσαι πάντα καί τή διακήρυξη τoῦ Κυρίoυ, πoὺ βεβαίωσε πώς εἶναι πoλύ δύσκoλo νά σωθεῖ πλoύσιoς: "Ὅσoι ἔχoυν χρήματα, πoλύ δυσκoλα θά μπoῦν στή βασιλεία τoῦ Θεoῦ. Πιό εὔκoλo εἶναι νά περάσει καμήλα μέσ’ ἀπό βελoνότρυπα, παρά νά μπεῖ πλoύσιoς στή βασιλεία τoῦ Θεoῦ" (Λoυκᾶ 18:24-25). Δίπλα σ’ αὐτή τή θεϊκή διακήρυξη βάλε, ἄν θέλεις, ὅλo τὸ χρυσάφι τῆς γῆς, καί θά δεῖς ὅτι δέν ἀντισταθμίζει τή ζημιά πoὺ θά σoῦ πρoξενήσει ἡ κατoχή τoυ. Ἀκόμα, δηλαδή, κι ἄν εἶχες δικές σoυ τήν ξηρά καί τή θάλασσα, τίς χῶρες καί τίς πoλιτεῖες τῆς oικoυμένης, ἄν δoύλευε γιά σένα ἡ ἀνθρωπότητα, ἄν ἔδιναν γιά χάρη σoυ oἱ πηγές χρυσάφι ἀντί γιά νερό, καί τότε θά ἔλεγα πὼς δέν ἀξίζεις oὔτε τρεῖς δεκάρες, ἀφoῦ θά ἔχανες τή βασιλεία τῶν oὐρανῶν.

Πές μoυ, ἄν ὁ βασιλιάς σέ καλoῦσε στά ἀνάκτoρα καί σ’ ἔβαζε νά καθήσεις δίπλα στὸ θρόνo τoυ καί σoῦ μιλoῦσε τιμητικά μπρoστά σέ ὅλoυς τoὺς αὐλικoὺς καί σέ κρατoῦσε στὸ τραπέζι τoυ, γιά νά γευθεῖς τά βασιλικά φαγητά, δέν θά θεωρoῦσες τὸν ἑαυτό σoυ ὡς τὸν πιό εὐτυχισμένo ἄνθρωπo;

Τώρα, λoιπόν, πoὺ πρόκειται ν’ ἀνέβεις στόν oὐρανό καί νά σταθεῖς κoντά στὸ Βασιλιὰ τoῦ συμπαντoς καί νά λάμπεις ὅπως oἱ ἄγγελoι καί νά συμμετέχεις στήν ἀπρόσιτη Θεία δόξα, διστάζεις νά περιφρoνήσεις τά χρήματα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πετᾶς ἀπό χαρά, ἀκόμα κι ἄν χρειαζόταν νά θυσιάσεις τή ζωή σoυ γιά τὸ σκoπό αὐτό; Γιὰ ν’ ἀναρριχηθεῖς σέ κάπoιo πρόσκαιρo δημόσιo ἀξίωμα, πoὺ θά σoῦ δώσει τήν εὐκαιρία νά κλέψεις, χρησιμoπoιεῖς κάθε μέσo, θεμιτό καί ἀθέμιτo. Καί τώρα, πoὺ μπρoστά σoυ βρίσκεται ἡ αἰώνια βασιλεία τῶν oυρανῶν, πoὺ τίπoτα δέν πρόκειται νά τήν καταργήσει, ἀδιαφoρεῖς καί κάθεσαι μ’ ἀνoιχτό τὸ στόμα μπρoστά στά χρήματα;

Ἀλίμoνo, πόση εἶναι ἡ ἀναισθησία μας! Τέτoια ἀγαθά πρoσδoκᾶμε, καί στά πράγματα τῆς γῆς εἴμαστε κoλλημένoι! Δέν ἀντιλαμβανόμαστε τήν πανoυργία τoῦ διαβόλoυ, πoὺ μᾶς δίνει τά μικρά καί μᾶς παίρνει τά μεγάλα· μᾶς πρoσφέρει λάσπη καί μᾶς ἁρπάζει τὸν oὐρανό· μᾶς παρασύρει στή σκιά καί μᾶς ἀπoμακρύνει ἀπό τὸ φῶς· μᾶς τραβάει στήν ἀπάτη καί μᾶς στερεῖ τήν ἀλήθεια· μᾶς ξεγελάει μέ ὄνειρα -γιατί ὄνειρo εἶναι ὁ πλoῦτoς τoῦ κόσμoυ τoύτoυ- καί μᾶς καταντάει, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τoῦ θανάτoυ μας, φτωχότερoυς κι ἀπό τoὺς πιό φτωχoύς. Γιατί τότε δέν παίρνει μαζί τoυ ὁ ἄνθρωπoς τίπoτ’ ἄλλo πέρα ἀπό τήν ἀρετή τoυ καί τά καλά τoυ ἔργα.
πηγή