Η ιστορία που δεν θέλουν να ξέρεις: Μάχη στις Φέρες Έβρου, ύστερα από την δολοφονία Έλληνα στρατιώτη 19 ετών!!! (Ένας δόκιμος, λίγοι φαντάροι και ένας...αγροφύλακας, τσάκισαν τους Τούρκους!)

 Εικοσιέξι ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το τελευταίο επιβεβαιωμένο θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το οποίο κατέληξε στο θάνατο ενός Έλληνα στρατιώτη και τουλάχιστον 8 Τούρκων εκ των οποίων ο ένας υπολοχαγός.
Το παγερό εκείνο πρωινό της 19ης Δεκεμβρίου 1986 ο στρατιώτης ΠΖ Ζήσης Καραγώγος 


βρήκε τραγικό θάνατο στον Έβρο κτυπημένος άνανδρα από τα πυρά των Τούρκων στρατιωτών.
Πρόκειται για ένα αιματηρό επεισόδιο που λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι σήμερα θυμούνται. Το επεισόδιο αυτό που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Ζήση Καραγώγου γρήγορα εξελίχθηκε σε μάχη..... η οποία διήρκησε σχεδόν μέχρι το απόγευμα(!) και λίγο έλλειψε στο να οδηγήσει τις δύο χώρες σε ένα νέο πόλεμο.
Ο 19 χρονος Ζ. Καραγώγος είχε τοποθετηθεί αρχικά στο 534 Τάγμα Προκαλύψεως με έδρα το Πέπλο Φερών και γρήγορα ανέλαβε υπηρεσία σκοπού σε ένα από τα φυλάκια προκαλύψεως του τάγματος που τότε υπαγόταν στην 12η Μεραρχία Αλεξανδρούπολης σήμερα 31η Μ/Κ Ταξιαρχία.
Τούρκος στρατιώτης ο οποίος είχε είχε σκοπιά σε απέναντι φυλάκιο ζήτησε τσιγάρο από τον Καταγώγο.
Μόλις ο Καραγώγος φτάνει κοντά στον Τούρκο στρατιώτη δύο τουλάχιστον ριπές από την τουρκική πλευρά τον κτυπούν κατάστηθα και ο Έλληνας στρατιώτης πέφτει νεκρός στο έδαφος.
Η ώρα είναι 11:30 το πρωί της 19ης Δεκεμβρίου του 1986.
Ο άλλος Έλληνας σκοπός ο οποίος είχε και αυτός υπηρεσία σε διπλανή σκοπιά ακούγοντας τους πυροβολισμούς τρέχει για να δει τι συμβαίνει. Σε λίγο διαπιστώνει ότι ο συνάδελφός του κείτεται νεκρός παρατηρώντας ταυτόχρονα μια ομάδα Τούρκων στρατιωτών –πιθανότατα η ίδια που είχε σκοτώσει τον Καταγώγο- να προσπαθεί να σύρει τη σορό του Έλληνα στρατιώτη προς την τουρκική πλευρά.
Στο θέαμα αυτό ο άλλος σκοπός ανοίγει πυρ εναντίον της τουρκικής περιπόλου με αποτέλεσμα αυτή να υποχωρήσει ανταλλάσσοντας όμως πυρά με τον Έλληνα στρατιώτη, ο οποίος για; κάποιο διάστημα μαχόταν εντελώς μόνος του εναντίον τουλάχιστον 5 Τούρκων.
Ο δόκιμος Έλληνας Αξιωματικός υπεύθυνος του κεντρικού φυλακίου ακούει τους πυροβολισμούς και αμέσως συντάσσει τμήμα 20 στρατιωτών οι οποίοι σπεύδουν στην περιοχή.
Στο σημείο αυτό καταλυτικό ρόλο παίζει ο αγροφύλακας ο οποίος βρισκόταν κοντά στην περιοχή όπου αφού πρώτα ειδοποιεί τον δόκιμο για τα τεκταινόμενα οδηγεί την ομάδα στο σημείο της μάχης.
Ξεκινά νέα μάχη αυτή τη φορά με μεγαλύτερες δυνάμεις τόσο από πλευράς Ελλήνων όσο και Τούρκων οι οποίοι ενισχύουν και αυτοί τις δυνάμεις τους, με τον αγροφύλακα να λαμβάνει μέρος και αυτός.
Σύντομα οι Τούρκοι μετρούν δύο νεκρούς από τα πυρά των Ελλήνων στρατιωτών (ένας υπολοχαγός και ένας στρατιώτης) - άλλες πηγές μιλούν για 8 νεκρούς Τούρκους- αλλά δεν κατορθώνουν να κλέψουν τη σορό του Καράγώγου, ώστε να τη σύρουν προς το μέρος τους για να επικαλεστούν αργότερα ότι αυτός ευθύνεται που μπήκε σε τουρκικό έδαφος.
Νέες ενισχύσεις από του Τούρκους με λόχο δύναμης 70 ανδρών και βαρέα όπλα και νέα προσπάθεια με δύναμη 30 ανδρών. Πρόκειται για κανονική μάχη. Η διοίκηση του 534 τάγματος ζητά ενισχύσεις και τις πρώτες απογευματινές ώρες ουλαμός πέντε αρμάτων μάχης M 48 A5 της 3ης Επιλαρχίας Αναγνωρίσεως φορτώνεται με πυρομαχικά κατευθυνόμενος προς την περιοχή της συνεχών μαχών.
Δε χρειάζεται όμως αν επέμβει. Κάπου εκεί οι ηγεσίες των υπουργείων Εξωτερικών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (Κάρολος Παπούλιας τότε ο Έλληνας ΥΠΕΞ) συμφωνούν για την κατάπαυση του πυρός.
Τη μνήμη του στρατιώτη Ζήση Καραγώγου, τίμησαν το περασμένο Σάββατο το πρωί η 31η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία, φίλοι και συγγενείς του. Παράλληλα, έγινε μετονομασία του παρατηρητηρίου Τσιρώζη σε Καραγώγου ως τιμή για τον στρατιώτη που θυσιάστηκε για την Πατρίδα.

πηγή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ... ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ Του ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ

Το Άγιον Όρος, ο Άθως, είναι τόπος κατοικίας χιλιάδων μοναχών, Κοινοβιατών, Ησυχαστών, Κελλιωτών και Ερημιτών, τόπος αγίων και ασκητών, συνύπαρξη ανθρώπων και Θεού μ' έναν και μόνον προορισμό...

Mέσα από τον προσωπικό τους αγώνα, την άσκηση και την προσευχή να συναντήσουν κάποτε τον Θεό στη ζωή τους, να μιλήσουν μαζί Του, να ζήσουν για πάντα μαζί Του.

Ο Άθως είναι μια εξέχουσα Μοναστική Πολιτεία με μακραίωνη παράδοση. Η υπερχιλιετής ζωή του έχει διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του σημερινού Μοναχισμού με μορφές τόσες και τέτοιες που να βρίσκει ανάπαυση και σιγουριά κάθε τύπος ανθρώπου, που σκέπτεται λογικά και προβληματίζεται για τη σωτηρία του και για σωτηρία των συνανθρώπων του και όλου του κόσμου. 

Η ιερότητα και η μοναδικότητα του τόπου απαιτεί αυτόν τον προβληματισμό και προκαλεί απορία και περιέργεια που συχνά διαπιστώνει κανείς στους εκατοντάδες επισκέπτες του καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Έτσι από το επίθετο που είναι τόσο χαρακτηριστικό ή μάλλον μοναδικό -Άγιον Όρος- διαισθάνεται ο καλοπροαίρετος επισκέπτης την ιερότητα του χώρου, αλλά προπαντός την ιερότητα της μορφής, της παραμονής και διαβίωσης αυτών των προσώπων που επέλεξαν ως κύριο μέλημα και μελέτη τους «τον Θεόν των Πατέρων ημών».

Είναι σε όλους γνωστές οι τόσο συναρπαστικές και εντυπωσιακές διηγήσεις των επισκεπτών αυτού του ιερού χώρου, που από περιηγητές η επισκέπτες γρήγορα μεταβάλλονται σε προσκυνητές αναδυόμενοι και αυτοί στο έργο, αρκετά προτότυπο και εντυπωσιακό, που είναι «το κυνήγι του Θεού».

Κι αφού το έργο είναι ιερό, ασφαλώς και η όλη μορφή της ζωής είναι δομημένη με ιερότητα, που εκπηγάζει μέσα από την ιστορία του, τη διδασκαλία του, την αγιότητα του. «Επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν» βρίσκομε μια ζωή όχι απλά καλά δομημένη, αλλά και καθ  όλα ιεροπρεπή και λειτουργική, δηλαδή αποτελεσματική. Αυτό ματρυρείται από τις διαπιστώσεις των πρσοσκυνητών, που κι οι ίδιοι απορούν, πώς αντέχουν τις νηστείες, τις αγρυπνίες, τις οδοιπορίες και τόσα άλλα άγνωστα και πρωτόγνωρα σ' αυτούς.

Δεν πιστεύουν στα μάτια τους ούτε κάνουν κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, αφού βρίσκουν έναν αδιαμφισβήτητο και επιβεβλημένο τρόπο και μορφή ζωής. Δεν έχουν παρά να αποδεχτούν, να σκύψουν, να ταπεινωθούν και να κουρασθούν, αν θέλουν να καταλάβουν το μυστικό της κρυμμένης στο μαύρο ράσο μοναχικής ζωής, που σκεπάζει από πάνω μέχρι κάτω την ανθρώπινη ασθένεια κι ατέλεια, αλλά συγχρόνως μαρτυρεί συνοχή, ενότητα, σεβασμό, οντότητα και υπερβατικότητα. Δεν είναι όλα μαύρα, αλλά ταπεινά, απέριττα, όπως όλοι οι μονοχίτωνες που φέρουν το ένδυμα της μετανοίας και τιμής.

Αλήθεια, πόσες διακρίσεις και τιμές έχουμε επιτύχει στη ζωή μας η πόσα επιδιώκουμε και ξεχάσαμε μια τιμή υψηλή, ανεκτίμητη, υπέρτιμη, αθάνατη, και αναφαίρετη: νάσαι «υιός και κληρονόμος» του Θεού. Υιός του Θεού, όχι κατά φύση, που ήταν ένας «ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού», ο οποίος είχε «την τιμήν» να γίνει άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος να γίνεται υιός «κατά χάριν» του Ουρανίου Πατέρα και Θεού. Αυτά όλα τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους επισκέπτες-προσκυνητές του Άθω, τι άλλο είναι παρά Θεού βρεφοπρεπή σκιρτήματα μιας νέας γέννησης και αναγέννησης του ανθρώπου που θέλει να γνωρίσει τον Θεό;

Τι άλλα συναισθήματα για τη Χριστού Γέννα από τοκετό θεογνωσίας να γεννηθούν μέσα μας, αφού αυτό μας έλειπε μέχρι σήμερα; Όλα τα άλλα καθημερινά και ασφυκτικά τ' απολαμβάνει ο άνθρωπος ζώντας σε κάθε βήμα όχι τη γέννηση αλλά το θάνατο του, που άλλοι επιδιώκουν, συσκέπτονται και αποφασίζουν γι' αυτόν χωρίς αυτόν. Πώς λοιπόν να μην επιδιώξει «το Άγιον Όρος» της καρδιάς του για να κλεισθεί για λίγο εκεί;

Να ξεφύγει απ' τήν αυτονομημένη καθημερινότητα, το κυνηγητό των άλλων και όχι του Θεού, να τυλιχθεί στις σκέψεις του, στον προβληματισμό του, να βρει σπάργανα τις όποιες πράξεις του, να περισώσει έστω σπαργανούμενη την αξιοπρέπειά του, την ιερότητά του; Αυτό είναι έργο πρώτης γέννησης, ανάνηψης πνευματικής για να έλθει άνωθεν η αναγέννηση, η ευλογία και η συγκατάβαση.

Αυτές τις σκέψεις αναπόφευκτα συναντά κανείς στο Άγιον Όρος που παραμένει τόπος κατοικίας προσώπων ιερών που αγωνίζονται και προσπαθούν την υπέρβαση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.Στο Άγιον Όρος που είναι θεσμός ιερός και πράξη και ζωή υπερχιλιετής, διαχρονική, υπέρχρονη, όπως είναι η Εκκλησία του Χριστού.

Γι' αυτό κάθε διαβάτης, που γίνεται προσκυνητής σ' αυτή τη ζωή και περιμένει να βιώσει προσωπικά τη Γέννα του Χριστού, προσπαθεί την υπέρβαση για να γνωρίσει την συγκατάβαση του Θεού. Εμείς θέλουμε οι άλλοι να μας καταλαβαίνουν, οι άλλοι να υποχωρούν, οι άλλοι να ενεργούν για μας κι όχι εμείς για τους άλλους. Τότε τα προβλήματα αυξάνονται, μπερδεύονται, αυτονομούνται γιατί όλα είναι για τον εαυτό μας και τίποτα για τους άλλους. Σήμερα απορούμε και διερωτώμαστε όχι για ποιό λόγο εμείς δεν αγαπούμε τους άλλους, ακόμα και τους εχθρούς μας, αλλά για ποιό λόγο οι άλλοι ενδιαφέρονται από αγάπη για μας, όπως γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος σε λόγο του περί αγάπης.

Χριστούγεννα σημαίνει συγκατάβαση του Θεού προς τον πληγωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, σημαίνει συμπόνοια και συμπάθεια. Αυτό γίνεται μετά βεβαιότητας μέχρι σήμερα στο Άγιον Όρος. Όχι μονάχα γιατί οι Αγιορείτες Πατέρες φιλοξενούν χιλιάδες προσκυνητές κάθε χρόνο εντελώς δωρεάν, αλλά γιατί, όπως έλεγε κάποιος Ιερομόναχος πνευματικός: «Δεν ξέρω τι να πω στους μορφωμένους. Έρχονται κι εξομολογούνται σε μένα τον αγράμματο. Κι εγώ τι να τους πω; Ο,τι με φωτίσει ο Θεός. Κλαίνε αυτοί, κλαίω κι εγώ. Γελούν αυτοί γελώ κι εγώ». Μα αυτό λέει κι ο Απόστολος Παύλος: «Να κλαίετε μετά κλαιόντων και να χαίρετε μετά χαιρόντων (Ρωμ. 12,15)», δηλαδή να μετέχετε στη χαρά όσων χαίρονται και στη λύπη όσων λυπούνται.

Είναι άπειρα και συγκινητικά τα παραδείγματα ανθρώπων που εξομολογήθηκαν για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούν να περιγράψουν πόσο όμορφα αισθάνονται, πόσο ανάλαφρα, πόσο δυνατά.

Διερωτώνται: «πού ήταν αυτή η ομορφιά κρυμμένη; Γιατί έπρεπε να πάθω όλα αυτά για να ρθω εδώ, να βρω αυτό που κανείς δεν μούπε, δε με δίδαξε, κι ύστερα από τόσα χρόνια;» Κι ένας άλλος επισκέπτης έλεγε:«Νομίζω ότι στο Άγιον Όρος τα βλέπει όλα ο Θεός» «Συγκαταβαίνων ο σωτήρ τω γένει των ανθρώπων» ψάλλουμε τώρα τις άγιες μέρες. 

Τι άλλο είναι λοιπόν από συγκατάβαση η συμπόνοια των Πατέρων και Μοναχών. Και μήπως αυτή η πτυχή της ζωής είναι άγνωστη στην ενδοκοσμικότητα των καιρών μας; Κι όπως έλεγε κάποιος σήμερα «ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, αλλά δεν υπάρχει κατεύθυνση. Υπάρχει πόνος αλλά δεν υπάρχει συμπόνοια».

Ο Θεός ήταν αυτός που στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί Του, χωρίς να καταλογίζει στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους «...Ότι ο Θεός ην εν Χριστώ, κόσμον καταλάσσων εν εαυτώ μη λογιζόμενος αυτοίς τα παραπτώματα αυτών...» (Β' Κορ. 5,19). Ύστερα από την υπέρβαση της χρονικότητας του ανθρώπου και των ενεργειών του με την αίσθηση της θεϊκής συγκαταβάσεως στη ζωή του, ο πιστός στο Άγιον Όρος αντιλαμβάνεται μέσα από τις συνεχείς καθόλο το εικοσιτετράωρο πολύωρες ασματικές ακολουθίες ότι οι λειτουργίες του πιστού κόσμου μεταποιούνται «τη του Κυρίου παρουσία».

Η υπερβατικότητα του χώρου και του χρόνου καταργεί το δυσδιάκριτο του περελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, γιατί προσφέρεται η δυνατότητα προσωπικής προσεγγίσεως σε αλήθειες υπερβατικές και αιώνιες, αφού η αισθητική, η λογοτεχνική, η ποιητική, η κατανυκτική απαγγελία των ψαλλομένων ύμνων δίδουν τη δυνατότητα βαθύτατης βιωματικής προσεγγίσεως στις υπαρξιακές ανάγκές μας. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος για πρώτη φορά με τη Γέννηση του Χριστού αντιλαμβάνεται τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως συνέπεια και ακολουθία της σαρκώσεως.

Ο Θεός και πατέρας δεν είναι πλέον κάτι το αφηρημένο και πέραν του κόσμου, αλλά εντός του κόσμου, «σαρξ εκ της σαρκός μου», ψηλαφούμενος, σπαργανούμενος, προστατευόμενος, παραγενόμενος ανάμεσά μας «Δια γαρ τούτο παραγέγονε εν δούλου μορφή ου φάσμασιν ημάς εκδειματούμενος» (Ακολουθία Μικρού Αγιασμού).

Η ένωση αυτή του ακτίστου Θεού με τον κτιστό άνθρωπο γίνεται εφικτή με τη σάρκωση του Θεού Λόγου. Η θέωση του ανθρώπου διασφαλίζει τον αγιασμό της φύσεώς μας, που και αυτή τώρα έχει τις συνέπειες της τόσο στον ίδιο τον εαυτό της, όσο και σ' όλο τον κόσμο, στην υλική κτίση που ανήκει στο Θεό. Ο άνθρωπος, δηλαδή, αποτελεί σύνθεση ύλης και πνεύματος, σώματος και σάρκας αισθητικής και ψυχής νοητής. Έτσι δια της προσλήψεως επέρχεται η θεραπεία, η σωτηρία, ο αγιασμός του νοητού κάι αισθητού στοιχείου μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, «το γαρ απρόσληπτον και αθεράπευτον» κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Συνεπώς, στο Άγιο Όρος, με τη διαχρονική συγκατάβαση Θεού και ανθρώπων, οι μοναχοί που εγκαταβιούν εκεί γνωρίζουν καλά όχι μόνο την αξία του Θεού αλλά και την αξία του ανθρώπου.Καθένας μας είναι ζωντανή εικόνα «του Θεού του αοράτου» και έχει πολύτιμη και ανεκτίμητη αξία για τον Χριστό. Ίσως κάποτε «εις καιρόν ευπρόσδεκτον και εις ημέραν σωτηρίας» κάτω από την πίεση προσωπικών περιπλανήσεων να συναντήσουμε τον Ι. Χριστό και να γίνουμε κι εμείς «φως εκ φωτός». Να ζήσουμε μια πραγματική επιφάνεια και Θεοφάνεια Χριστού μέσα στο γνόφο της αγνωσίας του Αγίου Όρους.

Αξίζει τέλος να παρατηρήσουμε ότι στον τόπο μας, στην Κρήτη ολόκληρη, το όνομα Εμμανουήλ είναι το πλέον διαδεδομένο, το πιο συχνά επαναλαμβανόμενο, το πιο προσφιλές και σε προσφιλή μας πρόσωπα αποδιδόμενο όνομα. «Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης» τραγουδούν ακόμη και τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μέσα μας η πίστη στον Εμμανουήλ που ερμηνεύεται «μεθ' ημων ο Θεός». Μαζί μ' Αυτόν επιτυγχάνεται η μεταμόρφωση του κτιστού κόσμου σε κόσμο που δεν καταστρέφει τον κόσμο και η μεταμόρφωση του ανθρώπου χωρίς να καταστρέφεται το ανθρώπινο πρόσωπο. Κτιστό και άκτιστο, χώρος και χρόνος, φυσικό και υπερφυσικό, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν διχοτομούνται, ούτε καταργούνται, αλλά προσλαμβάνονται και αξιοποιούνται «τη του Κυρίου παρουσία». Αυτός ο Κύριος μάς διαβεβαιώνει ότι «τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί».

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν το Άγιον Όρος ως ευκαιρία πνευματικής αναγέννησης με ταπείνωση και επίγνωση ότι η ανθρώπινη μορφή ζωής και γνώσης είναι ανεπαρκής μπροστά στα μεγάλα, διαχρονικά και αιώνια μηνύματα του Ουρανού. Ας απελευθερωθούμε από την απολυταρχία του ανθρωπίνου λόγου, τον ορθολογισμό και την κοσμικότητα, που κατεξουσιάζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ας ψηλασίσουμε το μυστήριο με πίστη, όχι ως ερευνητές, αλλ' ως προσκυνητές του νεογέννητου Βρέφους. Νήπιοι στην ανθρώπινη λογική, νήπιοι στην ανθρώπινη γνώση, νήπιοι στην κακία, νήπιοι εμείς μπροστά στο νηπιάσαντα για μας Χριστό.
πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΛΑΡΙΩΝ: «ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Λίγες μόλις ημέρες πριν τη Γέννηση του Θεανθρώπου, ο Γέροντας Ιλαρίων από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους μιλάει αποκλειστικά στο «Αγιορείτικο Βήμα» για τη μοναχική ζωή στο «περιβόλι της Παναγιάς», τη φορολόγηση της Αθωνικής Πολιτείας, αλλά και την οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα, προτείνοντας τη μία και μοναδική λύση από το αδιέξοδο...





Ποια ήταν η καθοριστική εκείνη στιγμή στη ζωή σας που αποφασίσατε ότι θέλετε να αφήσετε τα εγκόσμια και να ακολουθήσετε τη μοναχική ζωή στο Άγιον  Όρος;

Αν μπορεί κάποιος να ονομάσει καθοριστική στιγμή της ζωής του όταν αποφασίσει να ακολουθήσει κάποιο τρόπο ζωής, τότε αυτή η στιγμή είναι η ταύτιση του θελήματος του Θεού με το ίδιον του ανθρώπου. Και σίγουρα δεν είναι αδικία το να καλέσει ο Θεός τον κάθε άνθρωπο σε διαφορετικό τρόπο ζωής, γιατί «ου πάντες διδάσκαλοι, μη πάντες προφήτες, μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων…». Αλλά σε όλους πνέει το ίδιο Άγιο πνεύμα. Επομένως, κάθε άνθρωπος καλείται να ζήσει τον Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Και αυτό μπορεί να το κατορθώσει μόνο τηρώντας τις εντολές Του, δηλαδή μιμούμενος την ανθρώπινη ζωή του Χριστού.
Θεωρείτε ότι μέσα από την αναχώρηση βρίσκει κανείς καλύτερα το Θεό;

Η μοναχική ζωή είναι ζωή τελειότητας, ζωή προσευχής και θυσίας για τον συνάνθρωπο, για τον πλησίον. Ο άνθρωπος με την προσευχή συναντά ολοένα και περισσότερο το Θεό. Ο τελειότερος τρόπος ζωής  είναι να δείχνουμε «ειρήνη σε όλους τους κακοπροαίρετους». Θα πρέπει να λέμε στην προσευχή μας: «Στη ζυγαριά της δικαιοσύνης Σου, Κύριε, μην υπολογίσεις τα μαρτύρια που τραβήξαμε και ας μην καταγραφούν σαν απαίτηση αποζημιώσεως στο κατηγορητήριο εναντίον των βασανιστών μας. Αντίθετα, υπολόγισε τα όλα αυτά υπέρ συγχωρήσεως των αμαρτιών των εχθρών μας. Και δώσε να μείνουμε στη μνήμη τους όχι ως εφιάλτες ή θύματα, αλλά ως εκείνοι που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν τα κρίματα τους». Αυτό τον τρόπο ζωής μας τον υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο, «ιδού αναβαίνουμε εις Ιεροσόλυμα», μέχρι και της σταυρικής θυσίας Του πάνω στο σταυρό... «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Επομένως, αυτή είναι η μόνη οδός που πρέπει να ακολουθήσουμε, ο τρόπος που πρέπει να ζούμε, να σκεφτόμαστε. Άρα, η αναχώρηση δεν σημαίνει απομόνωση, αλλά τον τελειότερο τρόπο ζωής που μας δόθηκε η εντολή να ζήσουμε.

Πως είναι η ζωή ενός μοναχού στο «περιβόλι της Παναγιάς»;

Η ζωή του μοναχού είναι ένα τρίγωνο, δηλαδή διακονία – εκκλησία - τράπεζα. Όταν λέμε διακονήματα εννοούμε τις διάφορες εργασίες που ασχολείται κάθε μοναχός, άλλος αγιογραφεί, άλλος κάνει θυμίαμα, άλλος εργόχειρο κτλ. Στο τέλος της ημέρας, κάθε μοναχός αποσύρεται στο κελί του, ξεκουράζεται, διαβάζει, κάνει τον «μοναχικό του κανόνα» και προσεύχεται για όλο τον κόσμο. Υπάρχει ο κοινοβιακός τρόπος ζωής, δηλαδή η μοναχική ζωή σε μοναστήρια, ο σκητιωτικός στις σκήτες και τέλος, ο κελιωτικός ή αναχωρητικός, στον οποίο οι μοναχοί ζουν πιο απομονωμένα. Η σκήτη η δικιά μας, η «Νέα Σκήτη» έχει ιδρυθεί περίπου το 1743 και ανήκει στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου. Καλείται «ιδιόρρυθμη» και αποτελείται από 30 καλύβες, όπου κάθε μία έχει το δικό της Ναό.  Βεβαίως, υπάρχει και το λεγόμενο «Κυριακό», όπου μαζευόμαστε τις Κυριακές, εορτές και αγρυπνίες, καθώς και ο ξενώνας για τους επισκέπτες. Κάθε καλύβη αναλαμβάνει με τη σειρά της ανά έτος τη διακονία στο «Κυριακό» και ο εκάστοτε υπεύθυνος του ονομάζεται «Δικαίος». Εδώ μόνασαν άγιοι άνθρωποι, όπως ο Άγιος Παχώμιος ο νεομάρτυρας, ο Άγιος Ευθύμιος, ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Άγιος Ιλαρίων ο Ίβηρ και πολλοί άλλοι.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια υπερπροβολή προφητειών γνωστών Άγιων Γερόντων του Αγίου Όρους. Ποια είναι η άποψη σας;

Υπάρχει όντως μια σύγχρονη τάση αγιοποίησης Γερόντων, προορατικών-διορατικών χαρισμάτων και εν γένει προφητειών. Για μένα όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. «Εάν έχω γνώση και ερμηνεύω όλα τα μυστήρια, να προφητεύω, να γιατρεύω, εάν ακόμα δώσω το σώμα μου να καυστεί, αλλά δεν έχω αγάπη, τίποτα δεν ωφελούμαι», λέει ο Απόστολος Παύλος. Τους προορατικούς και διορατικούς Γέροντες δεν πρέπει να τους πλησιάζουμε με σκοπό το χάρισμα τους, δηλαδή να μας προβλέψουν ή να διαβλέψουν το μέλλον, αλλά λόγω της επιθυμίας μας να  τους μοιάσουμε, να αγγίξει η αγάπη τους την καρδιά μας και με τη χάρη που έχουν να μας βοηθήσουν να «ζήσουμε τον Θεό». Προσωπικά, πέρα από τους γνωστούς ενάρετους Γέροντες που όλοι γνωρίζετε και δεν θέλω να ονομάσω, γιατί νομίζω ότι έτσι εκμεταλλεύομαι την γνωριμία μου μαζί τους, γνώρισα και πολλούς «άγνωστους» Γέροντες που κανείς δεν τους υπολογίζει, αλλά μίλησαν στην ψυχή μου, είδα το Πνεύμα το Άγιον να αναπαύεται στην καρδιά τους, είδα την αγάπη την τέλεια να είναι ενσαρκωμένη πάνω τους.

Η χώρα μας βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση με την οικονομική κρίση, τις τόσες αυτοκτονίες συμπολιτών μας, την απελπισία, την ανέχεια, την απογοήτευση από κάθε πολιτική εξουσία. Ποια πιστεύετε ότι είναι η μόνη λύση από το αδιέξοδο; Και τι θα συμβουλεύατε τους συνανθρώπους μας, ώστε να μην απελπίζονται;

Ζούμε πράγματι σε μια εποχή δύσκολη, σε καιρούς, θα έλεγε κανείς, αποκαλυπτικούς. Όμως, δεν είναι άγνωστα αυτά σε εμάς. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, θα βρούμε ίσως και χειρότερες καταστάσεις. Θα μπορούσε κάποιος να πει ακόμα και ότι ζούμε στους καιρούς πριν έρθει ο Χριστός. «Και έτσι ο Θεός έστειλε τον Υιόν Του και λύτρωσε τον κόσμο, του έδωσε την ελπίδα, έδωσε νόημα στη ζωή του, του χάρισε την περίσσια ζωή». Επομένως η μόνη λύση στη σημερινή κατάσταση μας είναι να πιστέψει ο άνθρωπος ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ο λυτρωτής και δημιουργός όλου του κόσμου, αυτός που φροντίζει για όλους και για όλα. Διότι εάν δεν πιστέψουμε αυτά, τότε «αποθανούμεν εν ταις αμαρτίαις μας».  Ο Κύριος μας το είπε ξεκάθαρα, «ζητείτε πρώτον τη Βασιλεία των Ουρανών» και τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει Εκείνος. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη ζωή μας, τα προβλήματα μας, στα χέρια Του. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε ταπεινά, όπως η Χαναναία, ο τελώνης, ο ληστής, ο Πέτρος, είναι να πιστέψουμε και να πούμε «μνήσθητι μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία σου» και «ναι, Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε». Η πίστη μας είναι ζωντανή και ο Θεός μας είναι «Θεός ζώντων και όχι νεκρών». Εμείς δεν έχουμε πλάσει ένα Θεό, αλλά ο Θεός έπλασε εμάς. Ας πιστέψουμε και τότε όλα θα αλλάξουν. Ο Κύριος θα στείλει κάποιον να μας εξάγει από «λάκκου κατωτάτου» και τότε θα έρθει η χαρά της ανεσπέρου αναστάσεως στη ζωή μας, γιατί μετά το σταυρό πάντα έρχεται η Ανάσταση και «γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος».

Μαθαίνουμε ότι έχουν αρχίσει οι πρώτες κατασχέσεις ακινήτων Μονών του Αγίου όρους που δεν μπορούν να πληρώσουν το «χαράτσι» που επιβάλλει η κυβέρνηση. Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να εξαιρεθεί το Άγιο Όρος της φορολόγησης;

Το Άγιο Όρος ποτέ δεν αρνήθηκε να φορολογηθεί, αλλά δίκαια. Αυτό που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση είναι άδικη φορολόγηση. Το Άγιο Όρος, εκτός από έσοδα, έχει και πολλά έξοδα που δεν φαίνονται, καθώς λειτουργεί ως ένα «Ίδρυμα» που φιλοξενεί καθημερινά και έχει τη μέριμνα εκατοντάδων επισκεπτών. Το Άγιο Όρος, λοιπόν, δεν αρνείται να συνεισφέρει στο βαθμό που μπορεί, παρότι είναι πρόσωπο δημοσίου δικαίου, όπως και πολλά αντίστοιχα της κυβέρνησης που δεν φορολογούνται. Φυσικά εγώ δεν είμαι αρμόδιος αυτών των πραγμάτων, η διοίκηση του Αγίου Όρους τα γνωρίζει πολύ καλύτερα.

Και ένα μήνυμα σας εν όψει των εορτών στους αναγνώστες μας;
Αυτές τις μέρες οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουμε την αγάπη, την ειρήνη και την ομόνοια. Η μοναδική λύση τόσο για τα υλικά, όσο και για τα πνευματικά μας προβλήματα, είναι να είμαστε όλοι μονιασμένοι και όχι ο καθένας μας να κοιτάει μόνο τον εαυτό του και την «καρέκλα» του. Μόνο έτσι, και την κρίση θα ξεπεράσουμε, και την πατρίδα μας θα βοηθήσουμε, αλλά και θα γίνουμε πολύ καλύτεροι άνθρωποι, βιώνοντας το πραγματικό νόημα της γέννησης του Θεανθρώπου.
πηγή

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός τούρκου που τόλμησε να επιλέξει τον Χριστιανισμό.

σχόλιο Γ.Θ : Η μεταμόρφωση πραγματοποιείται... Το όνειρο πλησιάζει.
Η προφητεία με το 1/3 πραγματικά συμβαίνει τώρα!
Λίγη υπομονή ακόμα και πολλή Πίστη... και τα λέμε στο Βόσπορο!

Μαρία ευχαριστώ

Πολύτιμοι εν Κυρίω αδελφοί μου, "χαίρετε"!
Κατάφερα τελικά να μαζέψω το κουράγιο μου και, παίρνοντας θάρρος από τα αδέλφια μου του φόρουμ, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την "περιπέτειά" μου στον δρόμο της πίστης. Ελπίζω ο αγώνας  μου να είναι ενθαρρυντικός και για τους αδελφούς που έχουμε την ίδια πίστη.
Η εν Χριστώ Ζωή μου άρχισε πριν από 6 χρόνια, αδέλφια μου. Προέρχομαι από μουσουλμανική οικογένεια και ζω σε μια συνοικία, όπου βιώνονται έντονα οι επιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου και της γειτονιάς. Δυστυχώς στα νιάτα μου άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι σαν τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Όμως ένιωθα πάντα μέσα μου κάτι ανικανοποίητο, κάποιο κενό. Επιστρέφοντας από το στρατιωτικό η κατάστασή μου επιβαρύνθηκε. Εκτελούσα τα καθήκοντα της (τότε) θρησκείας μου, αλλά δεν έβρισκα εσωτερική ανάπαυση. Επίσης, άρχισα να πληγώνω τους ανθρώπους και, ειδικότερα,  εκείνη η εσωτερική μου κατάσταση έφερε το γάμο μου λίγο πριν το διαζύγιο. Είχα αρχίσει να αναζητώ την ευτυχία όχι μέσα στο σπιτικό μου αλλά σε άλλα περιβάλλοντα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι την περίοδο του ραμαζανιού (νηστείας) αποφάσισα να επικοινωνήσω με τον Θεό διά της προσευχής. Τον παρακάλεσα να μου δείξει τον σωστό δρόμο, επειδή έκανα κακό στους γύρω μου και τον εαυτό μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ, που ήταν το σημείο επιστροφής μου στη Ζωή. Είδα τον Κύριο Ιησού στο όνειρό μου, που πολεμούσε για μένα εναντίον του διαβόλου, σε ένα πεδίο μάχης. Μαζί Του βγήκα νικητής, αλλά το παράξενο ήταν πως αποκάλεσα τον Ιησού Χριστό "Κύριο". Όταν ξύπνησα και αξιολόγησα την κατάσταση, αναστατώθηκα... Επί μία εβδομάδα έβλεπα το όνειρο αυτό, το είδα 3-4 φορές.
Με τη βοήθεια ενός φίλου μου, βρήκα μια Καινή Διαθήκη. Όταν την πρωτοδιάβασα, δεν κατάλαβα τίποτα. Ήρθα σε επαφή με μια εκκλησία που υπήρχε στη γειτονιά μου. Οι αδελφοί εκεί με βοήθησαν κι εξακολουθούν να βοηθούν στην πνευματική μου πρόοδο. Ξανάρχισα την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Αδελφοί μου, αυτή τη φορά με φώτισε το Άγιο Πνεύμα. Σιγά-σιγά άρχισα να νιώθω ανάπαυση στην ψυχή μου. Αποδέχτηκα ότι ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ και κατάλαβα ότι είμαι κι εγώ παιδί του ΘΕΟΥ.
Ο δρόμος μου όμως ήταν γεμάτος δυσκολίες. Οι οικείοι μου παρατήρησαν τις αλλαγές μου και δεν με αποδέχτηκαν. Ακόμα και η σύζυγός μου δεν δέχεται πάντα τις αλλαγές μου και, σε μια στιγμή, έφτασε να με αποκαλέσει έτσι: "Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ"...
Επιθυμώ και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου να γνωρίσουν τον Κύριο και να γίνουν δικοί Του. Μάλιστα, αδέλφια μου, παρά το γεγονός ότι η ζωή μου εν Χριστώ είναι γεμάτη δυσκολίες, εξακολουθώ να βαδίζω τον δρόμο του ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ. Περνάμε από τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Προσεύχομαι να σωθούν κι αυτοί που δεν έχουν βάλει ακόμα στη ζωή τους τον Κύριο. Θα σας παρακαλέσω, επίσης, να προσευχηθείτε, για να αγγίξει ο Κύριος τις ψυχές της κόρης μου και της γυναίκας μου.
Εύχομαι το 2009 να φέρει σε όλους τους πιστούς αδελφούς μου ανάπαυση, ευτυχία και ευλογία. Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Από Α.Μαρία Έκτακτο Παράρτημα
πηγή/ αντιγραφή

Περί του "ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΦΙΛΩΝ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ - ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ".

Πριν λίγο, πνευματικός αδελφός μάς ενημέρωσε για την δημιουργία του "ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΦΙΛΩΝ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ - ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ" !!!
Στην αρχή μας φάνηκε αστείο αλλά αντιπαραθέτοντας σ' αυτήν την δημιουργία, το πνεύμα του γέροντα όπως το έχουμε βιώσει μέσα από τα βιβλία
που έχουν γραφτεί, συνειδητοποιήσαμε πόσο αντίθετος και ίσως θυμωμένος, θα ήταν ο ίδιος σε κάτι τέτοιο.
Δεν αμφιβάλλουμε για τις καλές προθέσεις των δημιουργών και υποθέτουμε η προσπάθεια εκφράζει την αγωνία τους - αν και στην εποχή του ίντερνετ καλό είναι να είμαστε διπλά επιφυλακτικοί - όμως πάντα θα πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας ότι ο δρόμος προς την κόλαση μπορεί να είναι στρωμένος με καλές προθέσεις κι αυτό το έχουμε συνειδητοποιήσει καλά στο παρόν blog από τα προηγούμενα λάθη μας...
Πιστεύουμε πως η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος αναιρεί την ίδια την πνευματική παρακαταθήκη και το πνεύμα του γέροντα που μας καλούν πρώτα και κύρια σε εσωτερικές και πνευματικές επαναστάσεις και όχι στην δημιουργία εξωτερικών φορέων στο όνομά του (!!!) που στο κάτω-κάτω μπορεί αύριο - μεθαύριο να το προσβάλλουν, αν και θεωρούμε ότι η αγιότητα του γέροντα είναι τόσο μεγάλη που τον καθιστούν απρόσβλητο από την δική μας αδιακρισία.
Τέλος, πιστεύουμε πως όπως η διδασκαλία του γέροντα μυστικά όλα αυτά τα χρόνια μπόλιασε την ζωή και το πνεύμα του καθενός μας που πιστέψαμε σε αυτήν γιατί συνειδητοποιήσαμε την αλήθεια της, έτσι το ίδιο μυστικά, απλά και απαλά - που έλεγε κι ο γέροντας Πορφύριος - θα μπολιάσει την ζωή και το πνεύμα ολόκληρου του Έθνους που ο γέροντας το χαρακτήρισε «νέο Ισραήλ» και προέβλεψε ότι θα είναι ο φορέας μιας παγκόσμιας πνευματικής αφύπνισης και στροφής προς την Ορθοδοξία, πριν την τελική μάχη του καλού με τον υιό της απωλείας όταν έρθει η ώρα...

Υ.Σ.
Αυτή είναι η δική μας άποψη. Με χαρά θα δημοσιεύσουμε κάθε άλλη άποψη επ' αυτών.          πηγή

"Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ". ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Πολύ σοβαρές καταγγελίες οι οποίες θα αναρτηθούν το απόγευμα στο makeleio.gr έγιναν στην εκπομπή ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3 της Δευτέρας. Ο στενός συνεργάτης του Μακαριστού Χριστοδούλου, επικοινωνιολόγος Σωτήρης Τζούμας αλλά και ο ποινικολόγος, Κωνσταντίνος Πλεύρης, επίσης φίλος του Χριστόδουλου, ήταν κατηγορηματικοί: "Τον αρχιεπίσκοπο τον έφαγαν".

Μάλιστα ο κ.Πλεύρης επικαλούμενος μαρτυρία του πρώην θεράποντος ιατρού του μεγάλου ιεράρχη, γιατρού Φώλια, τόνισε ότι "μου είχε πει ο γιατρός του ότι δύο καρκίνοι δεν δικαιολογούνται. Στο Αρεταίειο όπως έλεγε και ο Χριστόδουλος είχε υποστεί αλλεπάλληλες ακτινοβολίες. Μετά τον πήγαν στην Αμερική, τον άνοιξαν και δεν του έκαναν μεταμόσχευση. Και εκεί κάτι έγινε. Έχω ζητήσει από το 2010 να δοθεί στη δημοσιότητα ο ιατρικός του φάκελος.

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ο θάνατος του μακαριστού Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλου πιθανόν να οφείλεται και σε ιατρικά λάθη", είπε ο κ.Πλεύρης και επανέλαβε όσα είχε πει και στο παρελθόν:
 
«Κινούμαι βάσει πληροφοριών από γιατρούς που ήταν στο πλευρό του. Θεωρώ πως χρήζουν περαιτέρω έρευνας όλα όσα μου ανέφερε σε συζητήσεις που είχα με τον επιστήμονα που κούραρε τον μακαριστό. Ο Χριστόδουλος υπήρξε δημόσιο πρόσωπο και επιβάλλεται να δοθεί στη δημοσιότητα ο ιατρικός του φάκελος. Για να μάθει ο κόσμος από τι ακριβώς απεβίωσε και αν ακολουθήθηκε η ενδεδειγμένη θεραπεία. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, μεταξύ των θεραπόντων ιατρών υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες.
 
Για να πάψουν να κυκλοφορούν αυτού του είδους οι φήμες, πρέπει να ληφθεί η ευθύνη από την Ιερά Σύνοδο και να δώσει στη δημοσιότητα τον ιατρικό φάκελο».
 
Ο πρώην πολιτικός εξηγεί πως αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του, τότε θα θεωρηθεί ύποπτο. «Θα επιτύχω το στόχο μου δια της δικαστικής οδού», κατέληξε.
Kατηγορηματικός ήταν και ο κ.Τζούμας. "Είναι πια ξεκάθαρο για μας που τον γνωρίζαμε. Τον δολοφόνησαν", είπε ο κ.Τζούμας.

http://makeleio.gr/index.php?option=com

Το παιδί που χόρτασε τα λιοντάρια - και το ίδιο χόρτασε Φως!

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος

Όταν ήταν παιδί, τον άγγιξε ο Χριστός και είπε στους μεγάλους: "Αν δε γίνετε σαν παιδιά, δε μπορείτε να μπείτε στη βασιλεία των ουρανών" (κατά Ματθαίον,18, 1-5). Όταν μεγάλωσε, έγινε άγιος δεσπότης στην Αντιόχεια της Συρίας. Γύρω στο 110 μ.Χ., τον έσυραν δεμένο στη Ρώμη και στο δρόμο δίδασκε και στήριζε πνευματικά τους διωκόμενους χριστιανούς, με πολύτιμα γραπτά, που άφηνε από πόλη σε πόλη!

Στη Ρώμη χόρτασε την πείνα των λιονταριών, το θέαμα χόρτασε τα αιμοβόρα μάτια των θεατών (και τα δικά μας μάτια χορταίνουν με αιματοχυσίες, στην τηλεόραση πια), αλλά ο ίδιος χόρτασε από το θείο Φως, που τόσο είχε αγαπήσει σε όλη τη ζωή του!

Τη Κ' (20η) του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του Θεοφόρου.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

Όταν  βασίλευε ο Τραϊανός, επίσκοπος στην Αντιόχεια ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (=αυτός που φέρει μέσα του τον Θεό). Λένε κάποιοι ότι τον Ιγνάτιο τον πήρε στα άγια χέρια του ο Δεσπότης Χριστός, όταν ήταν ακόμη μικρό βρέφος, κατά την ώρα της διδασκαλίας του.  Σε μια στιγμή, ενώ δίδασκε στα Ιεροσόλυμα, είπε στον λαό:
- Όποιος δεν ταπεινώνει τον εαυτό του σαν αυτό το μικρό παιδί, δεν μπορεί να μπει στην βασιλεία των Ουρανών και όποιος υποδεχτεί ένα απ’ αυτά τα παιδιά στο όνομά μου, εμένα δέχεται.

Αυτά λέγοντας ο Δεσπότης Χριστός μίλησε για την μελλοντική προκοπή  και  πρόοδο του παιδιού, φανερώνοντας ξεκάθαρα την αποστολική του διδασκαλία.

Αυτός, λοιπόν, ο θείος Ιγνάτιος, μαζί με τον Πολύκαρπο, έγινε μαθητής του ευαγγελιστή Ιωάννη. Αργότερα, ο Πολύκαρπος, για τον μεγάλο ζήλο και την αγάπη που έδειξε στον Χριστό, έγινε επίσκοπος Σμύρνης. Ό Ιγνάτιος, χειροτονήθηκε ιερέας από τους ιερούς Αποστόλους, ψηφίστηκε επίσκοπος Αντιοχείας. Από τους αποστόλους έμαθε πολλά που έπρεπε να γνωρίζουν οι ιερείς και μαζί τους κόπιασε πολύ, βασανίστηκε να κηρύττει το λόγο της πίστης και κακοπάθησε ο ζηλωτής των αποστόλων, διδάσκοντας τα  έθνη. Και, τέλος, γενόμενος διάκονος των μυστηρίων του Χρίστου, παραδόθηκε στ' άγρια θηρία και μαρτύρησε με πρωτοφανή αγριότητα, όπως θα γράψουμε παρακάτω.

Μετά την νίκη κατά των Ταρτάρων ο Τραϊανός φούσκωσε από υπερηφάνεια. Έτσι, άρχισε χειρότερο πόλεμο κατά των Χριστιανών, για να τους αναγκάσει να προσκυνήσουν τους θεούς του, επειδή νόμισε ότι αυτοί τον βοήθησαν στην νίκη του κατά των Ταρτάρων. Έστειλε λοιπόν, σ’ όλα τα  κάστρα προσταγές ότι όσοι χριστιανοί δεν θελήσουν να θυσιάσουν στα είδωλα να τους βασανίζουν πρώτα σκληρά και κατόπιν να τους θανατώνουν χωρίς έλεος.

Ο Τραϊανός βρισκόταν στην Αντιόχεια και ετοίμαζε πόλεμο κατά των Περσών και μερικοί του μίλησαν για τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο όποιος δίδασκε τους ανθρώπους να προσκυνούν κάποιον νέο Θεό που πέθανε πάνω στον Σταυρό και την τρίτη μέρα αναστήθηκε. Επίσης, να φυλάνε παρθενία και να μισούν κάθε απόλαυση και καλοπέραση της ζωής. Και το χειρότερο απ' όλα να καταφρονούν τους θεούς και τις διαταγές των αρχόντων.

Όταν τ’ άκουσε αυτά ο Τραϊανός, θύμωσε τοσο  πολύ που δεν μπόρεσε να κρύψει την οργή του. Ποιος τάχα ήταν αυτός ο επίσκοπος που αψηφούσε τις διαταγές του; Ποιός ήταν αυτός ο επίσκοπος που όχι μόνο δεν προσκυνούσε τους θεούς του, αλλά παρακινούσε των άλλους ν’  ασεβούν; Θάνατος σ' αυτόν τον επίσκοπο. Αυτοί οι λογισμοί του, έπρεπε να πραγματοποιηθούν αμέσως. Γι’ αυτό πρόσταξε άγρια τους ακολούθους του:

-    Φέρτε τον αμέσως στο θέατρο. 

Ό Ιγνάτιος, όταν παρουσιάστηκε μπροστά του, δεν  φαντάστηκε ότι θ’ αντιμετώπιζε έναν τόσο σκληρό και απάνθρωπο βασιλιά.
 

-    Συ είσαι ο Θεοφόρος εκείνος Ιγνάτιος -του λέει ο Τραϊανός με άγριο ύφος- που καταφρονείς τα  προστάγματά μας, διαστρέφεις με την διδασκαλία σου τους Αντιοχείς και παρακινείς τους ανθρώπους να σέβονται τον Χριστό και το χειρότερο να καταφρονούν τους θεούς μας, αναιδέστατε.

Νόμισε ο βασιλιάς πώς έχει μπροστά του ένα στρατιώτη και τον διατάζει να εκτελέσει μια διαταγή του. Όμως η απάντηση του θαρραλέου επισκόπου ήρθε σαν κεραυνός στο κεφάλι του.

-    Αλίμονο! πώς ονομάζεις θεούς τα  άψυχα είδωλα; Ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο όποιος δημιούργησε όλο τον κόσμο· αν τον γνώριζες βασιλιά, θα σου στερέωνε το θρόνο της βασιλείας σου και το στέμμα. 

Τέτοια κεραυνοβόλα απάντηση δεν την περίμενε ο Τραϊανός. Γι' αυτό απαντάει στον Άγιο:

-    Άφησε τις πολυλογίες και προσκύνησε τους θεούς. Θα σε κάνω αρχιερέα του μεγάλου Δία, θα σε ονομάσω πατέρα της βουλής και θα σε τιμούν όλοι.

Τέτοιες μεγάλες τιμές οι αυτοκράτορες των Ρωμαίων δύσκολα έδιναν σε κάποιον. Όμως ο επίσκοπος Ιγνάτιος φαίνεται πώς ήταν για τον Τραϊανό ο άνθρωπος που θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς του· ν’  αλλάξει την πίστη των Χριστιανών και να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία.

-    Βασιλιά, του απάντησε ο άγιος, είσαι γενναιόδωρος και σπουδαία είναι τ’ αξιώματα πού μου προσφέρεις. Τι ανάγκη έχω εγώ από τέτοιες τιμές, πού είμαι ιερέας του αληθινού Θεού, στον όποιο θυσιάζω κάθε μέρα θυσία αινέσεως και είμαι έτοιμος να του θυσιάσω των τον εαυτό μου.

Για την αγάπη του μπορώ να θανατωθώ με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί Αυτός ο αθάνατος έπαθε θεληματικά για μένα. Επομένως, ακόμη και αν με παραδώσεις στα θηρία η σε ξίφος η με σταυρώσεις η με οδηγήσεις σε οποιοδήποτε πικρότατο θάνατο, ποτέ  δεν θα προσκυνήσω τα  δαιμόνια· ούτε κανένα θάνατο φοβούμαι και ούτε επιθυμώ πράγματα προσωρινά και επίγεια, αλλά ποθώ και επιθυμώ μόνο τα αιώνια. Μάθε, βασιλιά, πώς όλη μου η σκέψη και η καρδιά είναι στον Χριστό και επιθυμώ να πάω κοντά του με πικρό και επώδυνο θάνατο, επειδή και Αυτός πέθανε από αγάπη για μένα.

Στα λόγια αυτά του αγίου οι συγκλητικοί, για να τον περιγελάσουν, όπως νόμιζαν, του απάντησαν.

-    Τί λες; ομολογείς και συ μαζί μας πώς ο Θεός σου πέθανε; Και αν αυτός θανατώθηκε με τέτοιο εξευτελιστικό τρόπο, πώς μπορεί να ωφελήσει τους δούλους του; 

Ο Ιγνάτιος τους απάντησε με θεία φώτιση. 

- Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός μου και Κύριος, πρώτα έγινε άνθρωπος και για την σωτηρία μας υπέμεινε με την θέλησή του τον Σταυρό και τον θάνατο, αλλά την τρίτη μέρα αναστήθηκε, αφού κατέλυσε την δύναμη του διαβόλου και μας έσωσε από την προπατορική αμαρτία. Και αφού ανέβηκε στους ουρανούς -από τους οποίους κατέβηκε ως άνθρωπος από την αειπάρθενο Μαρία- μας συνανύψωσε και μας χάρισε περισσότερα αγαθά. Ενώ οι δικοί σας θεοί, ως κακούργοι και πονηροί, δεν μπορούν να σας δώσουν κανένα καλό, αλλά σας έδωσαν περισσότερα πράγματα επιζήμια και βλαβερά. Δεν είναι θεοί, αλλά καταστροφικοί και αμαρτωλοί άνθρωποι που πέρασαν την ζωή τους αισχρά, άσχημα και ως υπαίτιοι πολλών θανάτων καταδικάστηκαν με αιώνιο θάνατο. Όπως φαίνεται στα βιβλία σας, ο πρώτος και μεγαλύτερος από τους θεούς, κατά την πλάνη σας, πέθανε στην Κρήτη και τον ενταφίασαν σ’ ένα όρος κοντά στο μεγάλο Κάστρο, το όποιο μέχρι σήμερα εξαιτίας αυτού του τάφου το ονομάζουν Όρος του Δία. Οι χωρικοί το λένε βαρβαρικά Γιούκουτα και οι Ιταλοί Monte Iovis, δηλαδή Όρος του Δία. Ο Ασκληπιός, αφού κατακάηκε από αστραπή, ξεψύχησε. Ο τάφος της Αφροδίτης στην Πάφο μέχρι σήμερα φαίνεται. Ό Ηρακλής πυρπολήθηκε από φωτιά και έτσι όλοι οι υπόλοιποι θεοί σας, ως καταστροφείς και κακοί, χάθηκαν κακήν κακώς με διάφορους τρόπους.
 

Καθώς διηγούνταν αυτά ο άγιος, ο βασιλιάς και η σύγκλητος φοβήθηκαν να μη φανερωθεί περισσότερο η πλάνη τους και βεβαιωθεί ο σεβασμός προς τον Χριστό και γι’  αυτό αποφάσισαν να τον φυλακίσουν μέχρι να τον εξετάσουν πάλι. Όμως, όλη την νύχτα ο βασιλιάς σκεπτόταν τίι να κάνει, για να γλιτώσει από την παρουσία του Ιγνατίου, ώστε να μην παρασύρει και άλλους Έλληνες στην δική του πίστη ως λόγιος που ήταν. Η διαβολική του σκέψη επικράτησε. Να τον φάνε τα  θηρία, για να εξαφανίσει κάθε ίχνος του αγίου και να μην έχουν τους χριστιανοί κανένα λείψανο του και φέρουν αναταραχή στην ηρεμία της Αντιόχειας. Την σκέψη του αυτήν την συζήτησε και με την σύγκλητο, η οποία την βρήκε σωστή. 

- Βασιλιά, του είπαν οι συγκλητικοί, η σκέψη σου είναι η καλύτερη. Να τον φάνε τα  θηρία, αλλά να τον στείλουμε στην Ρώμη δεμένο και εκεί να τον ρίξουν στα άγρια θηρία, για δύο λόγους. Ο πρώτος, να μη θανατωθεί στην Αντιόχεια και τον δοξάζουν οι φίλοι του, έχοντας τα  κόκκαλά του σε αγιασμό κατά την τάξη και συνήθειά τους. Ο δεύτερος, με ένα τέτοιο δρόμο μακρινό να κακοπάθει, να ταλαιπωρηθεί και να θανατωθεί ως κακούργος σε ξένη γη, ώστε να μην αξιωθεί να έχει καμιά επιμέλεια και ενθύμηση μετά τον θάνατο του. 

Το σατανικό τους σχέδιο, λοιπόν, μπαίνει σ’ εφαρμογή. Τον βγάζουν από την φυλακή και πριν τον στείλουν στην Ρώμη, ξαναδοκιμάζει ο δαιμονισμένος Τραϊανός ν’  αλλάξει την πίστη του αγίου. Με υποσχέσεις και μεγάλα αξιώματα, με πλουτισμό, με φοβέρες για βασανιστήρια και τιμωρίες σκληρές, προσπαθεί να κερδίσει την μάχη. Όμως, δεν μπόρεσε να κλονίσει καθόλου τον «πύργο» της ομολογίας του και γι’  αυτό, απελπισμένος από την αποτυχία του, διέταξε να τον δέσουν και να τον στείλουν στην Ρώμη, προκειμένου να εκτελεστεί η απόφαση που πήραν για τον θάνατο του. 

Αλυσοδεμένος σφιχτά σαν κακούργος, παραδίνεται σ’ ένα στρατιωτικό τάγμα, για να τον οδηγήσει στην Ρώμη, όπου επρόκειτο να τον ρίξουν στο θέατρο, όταν θα είχαν μεγάλη πανήγυρη και πολύ κόσμο, με σκοπό να τον κατασπαράξουν τ’ άγρια θηρία. 

Έτσι, ενώ ο Τραϊανός εκστρατεύει κατά και Περσών, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος οδηγείται στην Ρώμη. Η χαρά του είναι μεγάλη. Από καιρό ποθούσε τέτοιο θάνατο, για να πάει κοντά στον Σωτήρα Χριστό. Ευχαριστούσε μεγαλόφωνα τον Κύριο. Και κάνοντας προσευχή παρακάλεσε για την Εκκλησία, παραδίδοντας στον Θεό την ποίμνη του με δάκρυα στα μάτια και παρακαλώντας τον να τους σκεπάζει και να τους διαφυλάττει στην ευσέβεια μέχρι τέλους. Έπειτα ακολούθησε τους στρατιώτες με χαρά και αγαλλίαση ψυχής. Τι κι αν έφευγε μακριά από το ποίμνιο του; Η σκέψη του, η καρδιά του, η ευλογία του ήταν παντοτινά σ’ αυτούς. Τους αποχωριζόταν σωματικά, αλλά πνευματικά ήταν κοντά τους. Και καθώς απομακρυνόταν από την Αντιόχεια, τα μάτια της ψυχής του ήταν εκεί. Τους έβλεπε και τους ευλογούσε. Στην Σελεύκεια μπήκε σε πλοίο και περνώντας από την Σμύρνη χαιρέτησε τον Πολύκαρπο και τους άλλους επισκόπους και ιερείς, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν απ’ όλη την Εκκλησία της Ασίας, για να τον δουν, και ν’  απολαύσουν την γλυκύτατη διδασκαλία του. Και, αφού τους ασπάστηκε όλους, τους παράγγειλε να εύχονται για χάρη του να μην εμποδιστεί ο δρόμος της άθλησής του, αλλά ν’  αξιωθεί να τον φάνε τα  θηρία, ώστε να συναντήσει γρήγορα τον ποθούμενο Κύριο. Αυτά τους είπε ο πάνσοφος, για να γνωρίσουν τον μεγάλο του πόθο και να μην πικραίνονται για τον θάνατο του, γιατί τους έβλεπε πώς ήταν πολύ λυπημένοι και φοβόταν μην στασιάσουν και τον αρπάξουν από τους στρατιώτες και εμποδίσουν έτσι την ποθούμενη οδοιπορία του. Το ίδιο φοβόταν μην κάνουν και οι ευσεβείς στην Ρώμη. Γι’ αυτό, πρόλαβε και τους έστειλε επιστολή γράφοντας αυτά:
 

- Ιγνάτιος, ο καλούμενος και Θεοφόρος, επίσκοπος στην Αντιόχεια της αγίας Εκκλησίας τού Θεού. Προς την φωτισμένη και ελεημένη από τον Θεό Εκκλησία των Ρωμαίων, την οποία χαιρετώ και ασπάζομαι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον οποίο παρακάλεσα να με αξιώσει να δω τ’ αξιοθέατα και σεβάσμια πρόσωπά σας. Αυτή μου την επιθυμία εισάκουσε ο Πανάγαθος Θεός και να, έρχομαι να σας απολαύσω. Παρακαλώ την αγάπη σας να μη μ’  εμποδίσετε από τον ποθούμενο Χριστό, τον όποιο πηγαίνω να συναντήσω. 

Μόνο προσευχηθείτε σ’ Αυτόν να μου δώσει δύναμη, για να είμαι Χριστιανός με τα  έργα και όχι μόνο με τ’ όνομα. Έτσι γράφω και σ’ όλες τις Εκκλησίες ότι θεληματικά και με προθυμία πεθαίνω για τον Κύριο και αφήνω τα  επίγεια και φθαρτά πράγματα, για ν’  απολαύσω τα  άφθαρτα και αιώνια. 

Μη με λυπηθείτε, λοιπόν, αλλ’  αφήστε να με φάνε τα  θηρία, γιατί είμαι σιτάρι του Θεού και πρέπει να μ’  αλέσουν τα  δόντια των θηρίων, για να βρεθώ στον Χριστό άρτος καθαρός και άγιος. Θα παρακαλούσα να κολακεύσετε τα  θηρία να φάνε όλο το σώμα μου, γιατί τότε θα θεωρούμαι αληθινός μαθητής του Χριστού, όταν δεν δει πλέον ο κόσμος το σώμα μου. Τώρα αρχίζω να είμαι μαθητής Χριτού. Ας έρθουν σε μένα αναρίθμητα βάσανα· φωτιά, θηρία, σταυρός και άλλα δαιμονικά βασανιστήρια, αρκεί μόνο να συναντήσω τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό.

Καλύτερα να πεθάνω γι’  Αυτόν παρά να εξουσιάσω όλα τα  βασίλεια του κόσμου. Γιατί, ποια ωφέλεια παίρνει ο άνθρωπος, αν κερδίσει όλον τον κόσμο και ζημιώσει την ψυχή του ως άθλιος; Συγχωρείστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’  απολαύσω τον ποθούμενο Χριστό μου με τον θάνατο,  καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου. Δεν είναι για μένα φωτιά που αγαπά την ύλη, αλλά περισσότερο νερό ζωής που μου μιλά μέσα μου, λέγοντάς με να πάω προς τον Πατέρα. Δεν επιθυμώ υλικές τροφές που καταστρέφονται ούτε απολαύσεις της τωρινής ζωής αλλά μόνο ουράνιο άρτο, ο όποιος είναι το σώμα του Ιησού Χριστού Υιού του Θεού. Αυτά σας γράφω από την Σμύρνη την εικοστή Σεπτεμβρίου και υγιαίνετε, αγαπητοί, στο όνομα του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας. Αμήν. 

Αφού έστειλε την επιστολή, τον πήραν οι στρατιώτες και βάδιζαν από την ξηρά, περνώντας πεζοί από τις Τρωάδα, Νεάπολη, Φιλιππούπολη, Μακεδονία και άλλες περιοχές, όπου σε όλες δίδασκε τον λόγο του Θεού, στηρίζοντας τους επισκόπους και πρεσβυτέρους και νουθετώντας τους νεωτέρους να είναι σταθεροί στην ευσέβεια. Και αφού διέπλευσε το Αδριατικό και Τυρρηνικό πέλαγος, έφτασε στην Ρώμη και παραδόθηκε από τους στρατιώτες στον έπαρχο της πόλης.

Όταν αυτός είδε τα  γράμματα και τις προσταγές του βασιλιά, φυλάκισε αυστηρά τον άγιο.

Όταν είχαν μεγάλη πανήγυρη, συγκεντρώθηκαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης, όχι μόνο για την γιορτή αλλά και για να δουν τον Ιγνάτιο. Η φήμη κυκλοφόρησε παντού, ότι έφεραν τον επίσκοπο Αντιοχείας να τον ρίξουν στα θηρία για διασκέδαση του λαού. Γι’ αυτό το λόγο συγκεντρώθηκαν αμέτρητοι από παντού για να δουν. Τότε τον έφεραν οι στρατιώτες και τον παρουσίασαν στο θέατρο. Ο άγιος, όταν είδε τόσο πλήθος λαού, δεν κλονίστηκε στην πίστη του και στον πόθο για τον Χριστό αλλά με γενναίο και σταθερό φρόνημα είπε:

- Άντρες Ρωμαίοι και θεατές του αγώνα μου, να ξέρετε ότι δεν έκανα κανένα έγκλημα ούτε έφταιξα σε τίποτα, για να είμαι άξιος θανάτου. Αλλ’ αυτόν τον θάνατο τον δέχομαι σήμερα θεληματικά και χαρούμενα, για να συναντήσω τον αληθινό Θεό, τον όποιο διψώ και επιθυμώ ν’ απολαύσω. Και επειδή είμαι σιτάρι δικό του, αλέθομαι από τα δόντια των θηρίων, για να του γίνω άρτος καθαρός και άσπιλος.

Αυτά αφού είπε, παρακάλεσε τα  λιοντάρια και τον κατέφαγαν ολόκληρο, όπως ο ίδιος ποθούσε. Ποια ψυχική δύναμη στ’ αλήθεια είχε ο άγιος μπροστά στα θηρία σε μια τέτοια δύσκολη ανθρώπινη ώρα! Ποια ανείπωτη αγάπη και πόσο πόθο έκρυβε στην καρδιά του και στο σώμα του ολόκληρο ο άγιος, για να υποστεί αυτό το φρικιαστικό θέαμα! Γλυκύτατε Ιησού! Όλα για την αγάπη σου, όχι μόνο ο άγιος Αντιοχείας, αλλά και πλήθος χριστιανών καθημερινά μαρτυρούσαν και μαρτυρούν για το όνομά Σου.

Από το άγιο σώμα του Αγίου δεν έμεινε τίποτε παρά μόνο λίγα μεγάλα λείψανα, τα  όποια συμμάζεψαν οι πιστοί, αφού τελείωσε το θέαμα. Τα ενταφίασαν σε ξένο επίσημο τόπο με όλες τις καθιερωμένες τιμές και μ’ ευλάβεια μεγάλη στις είκοσι Δεκεμβρίου. Μετά από καιρό μετακόμισαν τα  οστά του στην Αντιόχεια. Μαρτύρησε επί Τραϊανού πιθανόν το 109 η 110 μ.Χ.

Λέγεται ότι μετά τον αγιασμένο του θάνατο έκλαιγαν οι πιστοί στην Ρώμη για την στέρησή του και θρηνούσαν απαρηγόρητα με μεγάλο πόνο στον τάφο του, αγρυπνούντες και υμνούντες ακατάπαυστα τ’ άγιο όνομά του. Ο άγιος τους φανερώθηκε σε όραμα και, αφού τους ασπάστηκε, τους φίλησε και τους παρηγόρησε λέγοντας να μην θρηνούν, αλλά περισσότερο να χαίρονται, γιατί είναι με τον Κύριο. Έτσι καταπράυνε την λύπη τους.

Κάποιοι άλλοι πιστοί και ευσεβείς τον είδαν σε όραμα ιδρωμένο, όπως ήταν στον αγώνα της άθλησής του, και προσευχόμενο για την σωτηρία της πόλης και όλων των χριστιανών.

Τέτοιο ήταν το τέλος του Θεοφόρου, οι αγώνες και η αγάπη του για τον Χριστό. Αυτό το μαρτυρεί και ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνων, άνθρωπος πιστός και αξιόλογος, ο όποιος τον εγκωμίαζε πολύ στα συγγράμματά του και τον μνημόνευε. Ακόμη δε και ο πρόεδρος Σμύρνης Πολύκαρπος, ο όποιος τον ακλουθούσε από κοντά στην πορεία του από την Αντιόχεια στην Ρώμη και είδε με τα  μάτια του όσα έπαθε. Ό Πολύκαρπος γράφει σε μια επιστολή του, για να τονώσει την πίστη και την ευσέβεια και Χριστιανών:

- Σάς παρακαλώ, αδελφοί, να έχετε υπακοή και υπομονή, καθώς είδατε και τον μακάριο Ιγνάτιο και πολλούς άλλους και σ’ αυτόν τον απόστολο των εθνών και διδάσκαλο Παύλο και άλλων που πίστεψαν. Όλοι αυτοί δεν έτρεξαν άσκοπα και χαμένα, αλλά κοπίασαν στην πίστη και δικαιοσύνη τού Θεού. Δεν αγάπησαν αυτόν τον ψεύτικο και αμαρτωλό κόσμο αλλά τον Δεσπότη Χριστό, με τον όποιο και συμμαρτύρησαν. Γι' αυτό και απ’ Αυτόν δοξάστηκαν. Έτσι, λοιπόν, ο θείος Ιγνάτιος, επιθυμώντας να γίνουν τα  θηρία ο τάφος του, κατοίκησε περισσότερο στις ψυχές και φιλόθεων αντρών και όλοι τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια.

Αλλά και ο βασιλιάς Τραϊανός, ακούγοντας αργότερα τις αρετές αυτού του αγίου και ότι γενναία υπέμεινε το μαρτύριο και με χαρούμενο πρόσωπο, ευχαριστώντας τον βασιλιά που του έδωσε τέτοια ευκαιρία να γίνει ευχάριστη τροφή και θηρίων, τόσο πολύ ευλαβήθηκε τον Ιγνάτιο αλλά και τους άλλους χριστιανούς, επειδή εγκρατεύονταν από κάθε κακή πράξη, νήστευαν, προσεύχονταν όλη τη νύχτα και έκαναν άλλες αξιέπαινες πράξεις, ώστε μετάνιωσε για τα  περασμένα και εξέδωσε διάταγμα να μην σκοτωθεί πλέον κανένας χριστιανός από τους ηγεμόνες και τους άρχοντες. Έτσι, όχι μόνο στην ζωή του ο Ιγνάτιος ήταν ωφέλιμος στους χριστιανούς, αλλά και μετά το θάνατο του έγινε καύχημα της πίστης μας στον Χριστό, επίδοση ευσέβειας, παράκληση θλιβομένων, καταφρόνηση της πρόσκαιρης ζωής, εγκράτεια των βλαβερών, καθαρότητα ζωής και διόρθωση σφαλμάτων. Με την χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που δοξάζεται με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως

Θείω έρωτι, επτερωμένος, του σε ψανσαντος, χερσίν αχράντοις, Θεοφόρος ανεδείχθης Ιγνάτιε και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. 

Κάποιες από τις επιστολές του (πολύ σημαντικές πηγές για την αρχαία διδασκαλία του χριστιανισμού) και γενική εισαγωγή σ' αυτές δείτε εδώ.
πηγή

Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης Ἀπό τήν κρίση στήν Ἐλπίδα Μήνυμα Χριστουγέννων 2012 Ἱ. Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Τά ἐφετινά Χριστούγεννα βρίσκουν τόν λαό μας σέ κρίσιμη ἀκόμη κατάστασι. Οἱ ἐπικυρίαρχοι δανεισταί μας ἐπιβάλλουν ὅλο καί πιό δυσβάστακτες φορολογίες. Οἱ νέοι μας μαστίζονται ἀπό τήν ἀνεργία. Οἱ ἡλικιωμένοι βιώνουν πρωτοφανῆ ἀνασφάλεια. Γιά πολλούς χάθηκε ἡ ἐλπίδα. Συνάνθρωποί μας δέν ἀντέχουν πλέον τήν οἰκονομική δυσπραγία. Οἱ περισσότεροι ἀγωνιοῦν γιά περαιτέρω συνέπειες. Κάποιοι ἀπελπίζονται καί, δυστυχῶς, ὡρισμένοι αὐτοκτονοῦν.

Στήν προσπάθεια νά δοθῇ κάποια λύσις γίνονται πολιτικές, οἰκονομικές καί ἄλλες ἀναλύσεις, γιά νά βρεθῇ τί φταίει, τί μᾶς ὡδήγησε μέχρις ἐδῶ.
Οἱ πιστοί ἄνθρωποι ὅμως θέτουν ἀλλοιῶς τό ἐρώτημα: Τί θέλει ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς; Γιατί ἐπέτρεψε αὐτή τήν δοκιμασία; Ἀναζητοῦν τήν αἰτία μέ ἐλπίδα σέ Ἐκεῖνον πού προνοεῖ μέ ἀγάπη γιά τόν κόσμο του.

Αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι καί πτωχοί, γιά νά δώσουμε μία δική μας ἀνθρώπινη ἀπάντησι. Γι’ αὐτό προσφεύγουμε στόν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως καταγράφηκε στίς Ἅγιες Γραφές, διότι αὐτός φανερώνει τούς ἀπορρήτους λόγους τῆς Ἱστορίας, πού εἶναι ἄγνωστοι καί ἀκατανόητοι σέ ὅσους δέν τήν βλέπουν ὡς φιλάνθρωπη παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ δοκιμασία πού περνᾶμε σήμερα ἔχει πολλές ὁμοιότητες μέ τήν ταλαιπωρία τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ κατά τήν ἑβδομηκονταετῆ αἰχμαλωσία του στήν Βαβυλῶνα. Τό κράτος τῶν Ἰουδαίων εἶχε καταλυθῆ ἀπό τόν βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος εἶχε καταστραφῆ, τά ἱερά σκεύη του εἶχαν διαρπαγῆ καί ὁ λαός ἁλυσοδεμένος μεταφέρθηκε στήν Βαβυλῶνα.
Ἡ θλίψις τοῦ λαοῦ γιά τόν ξεριζωμό καί ἡ δυστυχία τῆς σκλαβιᾶς ἦσαν ἀπερίγραπτες. Ὁ θρῆνος καί ὁ ὀδυρμός γιά τήν χαμένη ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ ἦταν καθημερινός τρόπος ζωῆς. Στίς ὄχθες τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλώνας μοιρολογοῦσαν φέρνοντας στήν μνήμη τους τήν Ἱερουσαλήμ: «Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καί ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών».
Στίς παρόχθιες ἰτιές κρεμοῦσαν οἱ ταλαίπωροι αἰχμάλωτοι τά μουσικά τους ὄργανα. Δέν ἤθελαν νά τραγουδήσουν τά ἱερά τους ἄσματα σέ ξένη γῆ. «Πῶς ἄσομαι τήν ᾠδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας;». Δέν ἤθελαν νά λησμονήσουν ὅτι ἡ ἐπίγεια πατρίδα τους, ἐρημωμένη καί κατεσκαμμένη, τούς περιμένει. Ἡ λησμοσύνη θά ἦταν ἡ ὁλοκληρωτική τους καταστροφή.
Νά ξεραθῇ τό χέρι μου, νά χάσω τήν λαλιά μου, ἔλεγαν θρηνητικά, ἄν σέ ξεχάσω, Ἱερουσαλήμ, ἄν δέν σέ ἔχω σάν τήν πρώτη μου λαχτάρα: «Ἐάν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ, ἐάν μή προανατάξωμαι τήν Ἱερουσαλήμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου» (Ψαλμ. 136).
Ἀνάμεσα σέ αὐτόν τόν λαό ἔζησαν συναιχμάλωτοι καί τέσσερις εὐγενεῖς νέοι, ὁ προφήτης Δανιήλ καί οἱ Τρεῖς Παῖδες, Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ. Ἀνατράφηκαν στήν βασιλική αὐλή τοῦ Ναβουχοδονόσορα καί ἔλαβαν ὑψηλά ἀξιώματα. Ἀλλά, γιά τήν εὐσέβειά τους στόν ἀληθινό Θεό καί τήν προσήλωσι στίς παραδόσεις τῶν πατέρων τους, συκοφαντήθηκαν καί δοκιμάσθηκαν σκληρά.
Ὁ προφήτης Δανιήλ ρίχθηκε στόν λάκκο τῶν λεόντων καί οἱ Τρεῖς Παῖδες στήν κάμινο τοῦ πυρός. Εὑρισκόμενοι μέσα σέ αὐτές τίς φρικτές συνθῆκες, πού ξεπερνοῦν κάθε περιγραφή, ἔνοιωσαν θαυμαστή θεία παρέμβασι καί παρηγορία. Ἄγγελος Κυρίου ἐδρόσιζε τούς τρεῖς νέους μέσα στό καμίνι τῆς φωτιᾶς καί ἄλλος ἄγγελος ἡμέρεψε τά θηρία, γιά νά μή βλάψουν τόν Δανιήλ. Στό ἀποκορύφωμα τῆς δοκιμασίας τους ἀλλά καί τῆς θείας εὐλογίας, ἀπό τίς καρδιές τῶν εὐσεβῶν νέων ἐπήγασε ἡ γνωστή ἐξομολογητική καί δοξολογική προσευχή, ὁ θαυμάσιος «Ὕμνος τῶν Τριῶν Παίδων» (Δαν. κεφ. 3).
Αὐτή ἡ προσευχή, τήν ὁποία ἐνέπνευσε τό Ἅγιο Πνεῦμα στίς ψυχές τῶν μαρτύρων τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει τήν πραγματική αἰτία τῆς βαβυλώνειας αἰχμαλωσίας τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ.
Αἰτία τῶν δεινῶν τους ἦταν οἱ ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ τους. Μέσα ἀπό τήν φλόγα τῆς καμίνου, ἐξ ὀνόματος ὅλου τοῦ λαοῦ, ἄν καί αὐτοί οἱ ἴδιοι δέν ἦσαν ποτέ ἀνυπάκουοι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, οἱ τρεῖς νέοι ἐξωμολογοῦντο μέ τά ἑξῆς λόγια: Εὐλογητός εἶσαι, Κύριε, ὁ Θεός τῶν πατέρων μας. Δοξασμένο τό ὄνομά σου εἰς τούς αἰῶνας. Ὅ,τι ἀποφάσισες γιά μᾶς καί τήν ἁγία πόλη τῶν πατέρων μας, τήν Ἱερουσαλήμ, ὅλα εἶναι δίκαια καί σωστά. Ὅλα μᾶς βρῆκαν γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἁμαρτήσαμε πολύ, ἀνομήσαμε καί σέ ξεχάσαμε. Δέν τηρήσαμε τίς ἐντολές σου. Δέν σέ ὑπακούσαμε, ὥστε νά εὐτυχήσουμε. Καί τώρα μᾶς ἔχεις παραδώσει στά χέρια τῶν παρανόμων ἐχθρῶν μας, στήν δούλευση ἀδίκου καί πονηροτάτου βασιλέως (πρβλ. Δαν. κεφ. 3).
Καί ὁ προφήτης Δανιήλ, συλλογιζόμενος τήν αἰτία τῆς αἰχμαλωσίας τους, παρομοίως ἐξωμολογεῖτο ὑπέρ ὅλου τοῦ λαοῦ: «Κύριε ὁ Θεός ὁ μέγας καί θαυμαστός, ὁ φυλάσσων τήν διαθήκην σου καί τό ἔλεός σου τοῖς ἀγαπῶσί σε καί τοῖς φυλάσσουσι τάς ἐντολάς σου, ἡμάρτομεν, ἠδικήσαμεν, ἠνομήσαμεν καί ἀπέστημεν καί ἐξεκλίναμεν ἀπό τῶν ἐντολῶν σου καί ἀπό τῶν κριμάτων σου καί οὐκ εἰσηκούσαμεν τῶν δούλων σου τῶν προφητῶν, οἵ ἐλάλουν ἐν τῷ ὀνόματί σου πρός τούς βασιλεῖς ἡμῶν καί ἄρχοντας ἡμῶν καί πατέρας ἡμῶν, καί πρός πάντα τόν λαόν τῆς γῆς» (Δαν. κεφ. 9).
Ὁ πόνος τῆς σκληρῆς ἐξορίας εἶχε πιά μαλακώσει τούς σκληροκάρδιους Ἰουδαίους, τούς εἶχε θυμήσει τά παρακλητικά καί ἀφυπνιστικά κηρύγματα τοῦ προφήτου Ἱερεμία, τότε πού σέ ἡμέρες εὐμάρειας οἱ ἄρχοντες, οἱ ἱερεῖς καί ὁ λαός εἶχαν ἐγκαταλείψει τήν πίστι στόν ἀληθινό Θεό, προσέθεταν παρανομίες πάνω στίς παρανομίες καί ἐμόλυναν μέ εἴδωλα τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος: «καί πάντες οἱ ἔνδοξοι Ἰούδα καί οἱ ἱερεῖς καί ὁ λαός τῆς γῆς ἐπλήθυναν τοῦ ἀθετῆσαι ἀθετήματα βδελυγμάτων ἐθνῶν καί ἐμίαναν τόν οἶκον Κυρίου τόν ἐν Ἱερουσαλήμ» (Β΄ Παραλ. 36, 14).
Τότε πού μέ ἀλαζονεία περιγελοῦσαν τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, ἐξευτέλιζαν τά λόγια Του καί μέ ἀφροσύνη καί ἀγνωμοσύνη περιφρονοῦσαν τήν φιλανθρωπία Του, μέχρι πού ἔφθασε ἡ ὀργή Του, γιατί ἔμειναν ἀδιόρθωτοι: «καί ἐξαπέστειλε Κύριος ὁ Θεός τῶν πατέρων αὐτῶν ἐν χειρί προφητῶν ὀρθρίζων καί ἀποστέλλων τούς ἀγγέλους αὐτοῦ, ὅτι ἦν φειδόμενος τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καί τοῦ ἁγιάσματος αὐτοῦ· καί ἦσαν μυκτηρίζοντες τούς ἀγγέλους αὐτοῦ καί ἐξουδενοῦντες τούς λόγους αὐτοῦ καί ἐμπαίζοντες ἐν τοῖς προφήταις αὐτοῦ, ἕως ἀνέβη ὁ θυμός Κυρίου ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ, ἕως οὐκ ἦν ἴαμα» (Β΄ Παραλ. 36, 15-16). Θυμήθηκαν οἱ ταλαίπωροι ἐξόριστοι τῆς Βαβυλώνας ὅτι τότε ἦλθε ἡ ὀργή τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ, ὅταν πιά ἡ ἀσέβειά τους καί ἡ ἀλαζονεία τους δέν ἔπαιρναν ἄλλη διόρθωσι.
Εἶναι φανερό ἀπό τήν ἐξομολόγησι τῶν ἁγίων Τριῶν νέων καί τοῦ Δανιήλ ὅτι ἡ αἰτία τῶν δοκιμασιῶν τοῦ λαοῦ τους ἦταν ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό τῶν πατέρων τους, ἡ ἀνυπακοή στό θέλημά Του, καί ὅτι οἱ δοκιμασίες ἦταν φανέρωσις τῆς παιδαγωγούσης ἀγάπης Του πρός τόν λαό Του, ἀπό τόν ὁποῖο περίμενε μετάνοια καί διόρθωσι.
Ἡ ἀποστασία τῶν Ἰουδαίων ἦταν, ὅπως φαίνεται, καθολική. Καί οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἀρχόμενοι εἶχαν τό δικό τους μερίδιο στήν ἀποστασία. Οἱ ἄρχοντες μπορεῖ νά εἶχαν μεγαλύτερη εὐθύνη, ἀλλά καί ὁ λαός εἶχε τίς δικές του εὐθῦνες.
Ὁ Ναβουχοδονόσορ εἶχε γίνει τό παιδαγωγικό ὄργανο τοῦ Θεοῦ. Ἐδυνάστευε τούς Ἰουδαίους κατά παραχώρησιν Θεοῦ, γιά νά ἀντιληφθοῦν τά λάθη καί τίς παρεκτροπές τους καί νά ἔλθουν σέ μετάνοια.
Χρειάσθηκε ὅμως νά εὑρεθοῦν καί πρόσωπα μέ προφητικό χάρισμα, τά ὁποῖα μέσα στήν κόλασι τῆς δυστυχίας θά διέσωζαν τήν εὐσέβεια καί θά ἀποτελοῦσαν τό ἐκλεκτό λεῖμμα, χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Θεός θά ἔσωζε ὅλον τόν ταλαιπωρημένο λαό.
Ἑβδομήντα χρόνια κράτησε ἡ αἰχμαλωσία τῶν Ἰουδαίων στήν Βαβυλῶνα. Ἀνάλογες ἤ καί πιό μακρόχρονες ἦσαν καί οἱ νεώτερες δοκιμασίες τοῦ χριστιανικοῦ μας λαοῦ. Δέν ξέρουμε πόσο θά κρατήσῃ ἡ τωρινή δική μας δοκιμασία. Τό μήνυμα τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων, τό ὁποῖο διαχρονικά περνᾶ μέχρις ἐμᾶς σήμερα, εἶναι ἡ πρόσκλησις σέ μετάνοια, στήν μετάνοια πού ἐκφράζει ἡ προσευχή τους. Μᾶς προσκαλοῦν νά ἐπιστρέψουμε στήν πνευματική παρακαταθήκη, τήν ὁποία μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας καί ἐμεῖς τήν ξεχάσαμε, θαμπωμένοι ἀπό τήν αἴγλη τῶν φώτων τῆς Ἑσπερίας καί ἀποχαυνωμένοι ἀπό τήν εὐμάρεια τῆς οἰκονομικῆς της δῆθεν ἀκμῆς. Ἐποιήσαμε καί ἐμεῖς, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, «τό πονηρόν ἐνώπιον Κυρίου» καί ἴσως τώρα συνειδητοποιοῦμε καλλίτερα τίς μεγάλες μας ἁμαρτίες: Διώχνουμε τόν Χριστό ἀπό τήν παιδεία, γιά νά τήν κάνουμε πανθρησκειακή. Τόν ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν δημόσια ζωή, διότι μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Καταργοῦμε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐπειδή ἐξυπηρετοῦνται τά μεγάλα οἰκονομικά συμφέροντα. Βλασφημοῦμε τό πανάγιο Πρόσωπό Του μέ χυδαῖες θεατρικές καί κινηματογραφικές ταινίες καί βιβλία. Νομιμοποιήσαμε τήν διάλυσι τῆς οἰκογένειας καί τήν φρικτή ἁμαρτία τῶν ἐκτρώσεων. Ἀνεχθήκαμε τήν πλεονεξία τῶν πλουτοκρατῶν καί τήν διαφθορά στήν δημόσια διοίκησι. Παραδοθήκαμε στό χρῆμα, στήν σάρκα, στήν δόξα. Χάσαμε τήν ἀνθρωπιά μας, κλειστήκαμε στήν φιλαυτία μας. Ἐγκαταλείψαμε τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια ὡς ἀναχρονιστική καί ἐκκοσμικευθήκαμε, γιά νά εἴμαστε σύγχρονοι καί κοινωνικά παραδεκτοί. Νοθεύσαμε τά Ὀρθόδοξα θεολογικά μας κριτήρια, δημιουργήσαμε διάφορες «θεολογίες» πού δέν συμφωνοῦν μέ τήν θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, αὐτοσχεδιάζουμε μέ αὐθάδεια, γιά νά ἐγκλιματισθοῦμε δῆθεν στό παγκοσμιοποιμένο περιβάλλον.
Χάσαμε τόν προσανατολισμό μας, καί γι’ αὐτό γίναμε ὑποχείριοι τῶν δυναστῶν. Τό ἔχει δείξει ἐπανειλημμένως ἡ Ἱστορία, ὅτι οὔτε οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου οὔτε οἱ κραταιοί οἰκονομικοί μηχανισμοί θά μποροῦσαν νά μᾶς ὑποδουλώσουν, ἐάν ἐμεῖς δέν εἴχαμε παρακούσει τόν Ἅγιο Θεό.
Πλησιάζουμε στήν παγχαρμόσυνη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐλπίδα πάλι προβάλλει. Κατά τήν προεόρτιο αὐτή περίοδο ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἰδιαιτέρως τόν προφήτη Δανιήλ καί τούς ἁγίους Τρεῖς Παῖδας. Μέ τήν ζωή τους προετύπωσαν καί προεφήτευσαν τά γεγονότα τῆς ἐνσάρκου θείας Οἰκονομίας. Ὁ προφήτης Δανιήλ μάλιστα εἶχε πολλές καί μεγάλες θεϊκές ἀποκαλύψεις. Εἶδε μεταξύ ἄλλων τόν Παλαιό τῶν Ἡμερῶν, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν σαρκωθέντα Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί Σωτῆρα μας.
Τήν γέννησί Του ἀπό τήν Παρθένο Μαρία θά ἑορτάσουμε καί πάλι. Αὐτός εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσῃ, νά μᾶς δώσῃ ἐλπίδα καί νά μᾶς διαβεβαιώσῃ ὅτι κανείς Ναβουχοδονόσορ, ὅποια σημερινή ὀνομασία καί ἄν ἔχῃ, δέν μπορεῖ νά μᾶς ὑποδουλώσῃ, ἐάν ἐμεῖς μένουμε στερεοί στήν Πίστι καί τήν ζωή τῶν Πατέρων μας.
Ἱκετεύομε τόν ἐκ φιλανθρωπίας σαρκωθέντα καί νηπιάσαντα Θεό, τόν Παλαιόν τῶν Ἡμερῶν καί δι’ ἡμᾶς γενόμενον Παιδίον Νέον, νά μᾶς συγχωρήσῃ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ στήν χριστιανική ζωή, γιά νά ἀμβλυνθῇ καί τελικά νά ξεπερασθῇ ἡ παροῦσα δεινή οἰκονομική, κοινωνική, ἠθική καί κυρίως πνευματική κρίσις.

Εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους