ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Δεν μπορώ να βλέπω  αδελφούς  μας να αυτοκτονούν, να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια  και εμείς να καθόμαστε αδρανείς, έτσι έχουμε την πρόθεση να παραχωρήσουμε στη Γαλλία, ένα κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας προκειμένου να μειώσουμε το χρέος  της Ελλάδας, εξήγησε  στο ‘’Αγιορείτικο Βήμα’’ o  επικεφαλής της παλιάς αδελφότητας της  Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους- που έχει που έχει  χαρακτηριστεί ως σχισματική-γέροντας Μεθόδιος. 

Το ιστορικό κειμήλιο, «Σκηνή του Βοναπάρτη»,  είναι ένα χρυσοποίκιλτο αριστούργημα υφαντουργίας που βρίσκεται στην κατοχή της Μονής Εσφιγμένου εδώ και 194 χρόνια.

Αν  επιθυμεί η  γαλλική κυβέρνηση, σε συνεννόηση με το ελληνικό κράτος και το Άγιο Όρος, είμαστε έτοιμοι να το  δώσουμε για  να συμβάλουμε κι εμείς στην αντιμετώπιση της πρωτοφανούς κρίσης, συμπληρώνει ο  κ. Μεθόδιος.

Τα παραπάνω γνωστοποιήθηκαν στην ελληνική κυβέρνηση, διευκρινίζει.

Ερωτηθείς  για τα όσα ακούστηκαν περί  ξεπουλήματος κειμηλίων, ο Αγιορείτης  μοναχός υπογράμμισε ότι, αυτό θα ίσχυε εάν εγώ και οι αδελφοί μας μοναχοί εισπράτταμε τα χρήματα της αξίας του, εμείς δεν θέλουμε ούτε ένα ευρώ από αυτό.

Βέβαια, αυτά υποστηρίζει ο κ. Μεθόδιος αλλά η διαδικασία δεν είναι τόσο απλή. Καθώς, τόσο η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, όπως φαίνεται δεν θα συμφωνήσουν σε μία τέτοια πρόταση καθώς ο καταστατικός χάρτης την εκποίηση κειμηλίων. 
πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ TΩN ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ . π. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

πηγή .

Οι Αποκριές ή το Καρναβάλι όπως είναι γνωστό σε όλους μας, είναι μια περίοδος διασκεδάσεων Διονυσιακής μάλλον Ελευθεριότητος (= παρεκκλίσεις από την Ηθική). Αρχικά αυτές οι διασκεδάσεις ήσαν αφιερωμένες στο Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς με τις Ρωμαϊκές Καλένδες (Νουμηνίες = Νεομηνίες = περίοδοι νέας Σελήνης ), και τους Βυζαντινούς «Καλικάντζαρους (= Δαιμονικά πλάσματα της Νεοελληνικής λαϊκής Μυθολογίας» ). Τούτο φαίνεται από το γεγονός, ότι σε πολλά μέρη της Μακεδονίας, και όχι μόνον, παρατηρούνται τέτοιες Καρναβαλικές εκδηλώσεις κατά την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. ( ΘΗΕ. τόμ. 2ος, σελ. 1098-1105 ).
Οι εκδηλώσεις αυτές είναι κατάλοιπα μάλλον των Διονυσιακών χρόνων. Τα παλιά αυτά ειδωλολατρικά έθιμα συνεχίστηκαν με τα Ρωμαϊκά «Λουπερκάλια (=εορτές προς τιμήν του μυθικού θεού Lupercus, προστάτη των κοπαδιών από τους λύκους ), και τα Ελληνικά «Ανθεστήρια (= τριήμερη μεγάλη εορτή των ανθέων προς τιμήν του Διονύσου στην Αθήνα)». Ο λαός μας ( όπως και οι ξένες Χώρες ), γιορτάζει τις Αποκριές ή το Καρναβάλι με ειδωλολατρική Διονυσιακή ελευθεριότητα, ως να επρόκειτο για διάλειμμα ανάμεσα στην έντονη Χριστιανική λατρεία του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ακολουθεί.
Τις γιορταστικές αυτές εκδηλώσεις μπορούμε να τις χωρίσουμε: α.-) Σε φαγητά (Κρέας, Γάλατα, κλπ. ). β.-) Σε μεταμφιέσεις από αρχαίες λατρείες, όπου κρύβονται τα πρόσωπα. Η συνήθεια αυτή είχε ως σκοπό να αποκρύψει τo πρόσωπο, και να δώσει την ελευθερία της διασκέδασης, γ'.-) Σε άσεμνους χορούς και τραγούδια. Σε άσεμνες ενδυμασίες και ξεγυμνώματα. Οι μεταμφιεσμένοι αποκαλούνται γενικά «Μασκαράδες» και παίρνουν διάφορες μορφές. (Νεόνυμφων, Γενίτσαρων, Κουμπάρων, Αραπάδων. Ζώων, Σατανάδων, κλπ, ), και πραγματοποιούν διάφορες Καρναβαλικές πομπές με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Ένα άλλο σημαδιακό Καρναβαλικό λαϊκό έθιμο που συνοδεύει συνήθως τις ημέρες της Αποκριάς των τριών εβδομάδων έως και την Καθαρά Δευτέρα, είναι και οι καθαρτικές «Φωτιές» της Καθαράς Δευτέρας έν όψει της μεταβατικής εποχής της κατανυκτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Έτσι λοιπόν, ο λαός εκμεταλλεύτηκε τελικά αυτές τις ελευθεριότητες των Διονυσιακών εκδηλώσεων, και έκτοτε έχει πυκνώσει και πυκνώνει συνεχώς αυτές τις εκδηλώσεις, που τις μπλέκει και με ξενόφερτες απαράδεκτες εκδηλώσεις και συνήθειες, ιδίως τις δύο εβδομάδες των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου παίρνοντας και μια ημέρα ακόμη από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την « Καθαρά Δευτέρα ».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, και τους κινδύνους που εγκυμονούν αυτές τις ημέρες των ανεξέλεγκτων Διονυσιακών ελευθεριοτήτων. Ως Φιλόστοργος Μητέρα, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, παρακολουθεί προσεκτικά τις εκδηλώσεις αυτές, και τις αντιμετωπίζει με παράλληλες κατανυκτικές Ακολουθίες, ώστε να συγκρατήσει τους πιστούς Της, και να τους προφυλάξει από του να ξεπεράσουν τα όρια, και να παρασυρθούν σε εφάμαρτες ακρότητες.
Οι συνήθειες αυτές που γίνονται τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στη Χώρα μας ( στις Βόρειες ιδίως επαρχίες: Θεσσαλίας, Μακεδονίας, Θράκης και τον Πόντο ), αλλά και των δύο Κυριακών των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου, δεν είναι καθόλου Χριστιανικές είναι καθαρώς Ειδωλολατρικά κατάλοιπα. Όμως, είναι οι Εθνικές μας ρίζες, και για το λόγο αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με μεγάλη διακριτικότητα, τις ανέχεται και τις, προσπερνά απαρατήρητα, προτάσσοντας αντ' αυτών στους πιστούς, κατάλληλες πνευματικές κατανυκτικές Ακολουθίες, και με κείμενα μετανοίας προσπαθεί να τους συγκεντρώσει και πάλι στους Ιερούς Ναούς, για να τους μεταφέρει στο πνεύμα και στο νόημα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ευθύς αμέσως ακολουθεί.
Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή πολύπλευρα γιγαντούμενης Ειδωλολατρίας, που θέλει να γίνει κυρίαρχη όχι μόνον της ζωής μας, αλλά και της αθάνατης ψυχής μας. Παρίσταται λοιπόν μεγάλη ανάγκη να αντισταθούμε, γενναίως, αποδυόμενοι σε σκληρούς και θυσιαστικούς, αν παραστεί ανάγκη, αγώνες, «μαθητείας και διδασκαλίας πάντων όσων Εκείνος ενετείλατο ημίν » ( Ματθ, 28,18-20 ). Να αποδυθούμε σε αγώνες για να κρατήσουμε ανόθευτη την Ορθόδοξη Πίστη μας, τις Ελλην/Ορθόδοξες Παραδό­σεις μας και τα ιδανικά της ένδοξης Φυλής μας, εν όψει της επερχόμενης βαρβαρότητας από την πολύπλευρη Παγκοσμιοποίηση, που απεργάζονται ντόπιες και σκότιες ξένες διεθνείς δυνάμεις συνεπικουρούμενες, δυστυχώς, από ανάξιους της αποστολής τους Ταγούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, « ανθρώπους πονηρούς και γόητας προκύπτοντας επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (Β' Τιμ. 3,13 ). Ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλη­σίας μας επιλήσμονες και ανάξιοι της αποστολής τους, οι οποίοι« εισήλθαν εις την αυλήν των προβάτων ουχί δια της θύρας, αλλά αναβαίντες αλλαχόθεν ... κλέπτες και ληστές ... που ου μέλει αυτούς περί των προ­βάτων ... ». ( Ιωάν. 10,3-13 ). Λύκοι που λυμαίνονται την Εκκλησία Εκείνου. «ήν περιεποιπήσατο δια του αίματος του ιδίου » (Πράξ. 20,28)
ΠΡΟΣΟΧΗ μεγάλη, αδελφοί μου, στις διασκεδάσεις μας και στις μετα­κινήσεις μας, και καλή χρήση της Νηστείας της Σαρακοστής, αφ' ενός μεν για την υγεία μας «κατ' άμφω («στο σώμα και στο πνεύμα» ), και αφ' ετέρου για την εκπλήρωση του σκοπού της Νηστείας, ήτοι: Της απαλ­λαγής μας από τα πάθη μας, αλλά και της Φιλανθρωπίας μας προς τον ο­ποιονδήποτε πάσχοντα αδελφό μας.

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.

Ὁ Ἅγιος Μανουὴλ ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Σφακίων

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Μανουήλ, γεννήθηκε στὰ Σφακιὰ τῆς Κρήτης ἀπὸ εὐλαβεῖς γονεῖς. Σὲ μικρὴ ἡλικία αἰχμαλωτίσθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ μὲ τὴν βία ἐξισλαμίσθηκε. Λίγο ἀργότερα βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ δραπετεύσει ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν κυρίων του καὶ κατέφυγε στὴν Μύκονο, ὅπου ἐξομολογήθηκε, ἔκανε τὸν κανόνα του καὶ ζοῦσε Χριστιανικά. Ἐκεῖ νυμφεύθηκε καὶ ἀπέκτησε ἕξι παιδιά. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ σύζυγός του ἦταν ἄπιστη, ὁ Μανουὴλ πῆρε τὰ παιδιά του καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὁ ἀδελφὸς ὅμως τῆς πρώην συζύγου του, κατήγγειλε τὸν Ἅγιο στὸν Τοῦρκο πλοίαρχο. Ὁ Μανουὴλ συνελήφθη καὶ μὲ θάρρος ὁμολόγησε τὴν Χριστιανική του πίστη. Τότε ὁ Τοῦρκος ναύαρχος Κουτζοὺκ τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο.Ἔτσι μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Μανουήλ, τὸ ἔτος 1792, στὴ Χίο, κοντὰ στὴν Παλαιὰ Βρύση.

Τυπικόν της 15ης Μαρτίου 2013

Παρασκευή: Τῆς Τυρινῆς.  Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαπίου καί τῶν σύν αὐτῷ.  Τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μανουήλ, τοῦ ἐκ Σφακίων.

Σήμερον Παρασκευήν Θ. Λειτουργία δέν τελεῖται.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΣΠΑΛΑΚΕΣ» ! Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Τυρινής (Ρωμ. ΙΓ' 11 - ΙΔ' 4) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Μέσα από δύο αντιθέσεις τις οποίες λαμβάνει από τον φυσικό κόσμο, ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει στους Ρωμαίους μια μεγάλη πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του φωτός και του σκότους. Γι΄ αυτό και είναι πολύ χαρακτηριστική η φράση του «Η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν». (Ρωμ ΙΓ΄ 12).

Αλλά τι ακριβώς θέλει να επισημάνει η αποστολική γραφίδα; Με το «η νυξ προέκοψεν», δηλώνει το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι μέσα στο οποίο ζει και κινείται κυρίως ο μακράν του Θεού κόσμος. Οι άνθρωποι δηλ. αυτοί οι οποίοι βιώνουν τα απαίσια έργα, οποιασδήποτε μορφής αμαρτίας και φαντάζονται ότι απολαμβάνουν οι ταλαίπωροι τη ζωή τους. Οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι «εργάζονται» τη νύχτα για να ζήσουν την ημέρα, όπως είναι οι κακοποιοί, οι κλέφτες, εγκληματίες και όσες άθλιες υπάρξεις υπηρετούν την «θεά Αφροδίτη». Όλοι αυτοί που αποτελούν την μάστιγα της κοινωνίας και προϊόντος του χρόνου ολοένα και περισσότερο φαίνεται να αποθρασύνονται και να αυξάνουν. Και γενικώς ειπείν, στο σκότος ανήκει όλος αυτός ο εσμός, ο οποίος εργάζεται είτε συνειδητά (δαιμονικώς), είτε ασυνείδητα (βλακωδώς), σε έργα ανομίας και αμαρτίας, τα οποία μισεί και βδελύσσεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.  Σε έργα τα οποία τελικώς κολάζουν αιωνίως τους θαμώνες του σκότους.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πλέον διεστραμμένο πρόσωπο της παγκόσμιας ιστορίας, ο Ιούδας δηλαδή (που τελευταίως ο «αλάθητος» πάπας θέλησε σε συνεργασία με τους Εβραίους να τον «ρετουσάρει» και να τον απαλύνει, συνοδοιπορούντες βεβαίως μαζί με τον ποντίφικα και τον σιωνισμό και κάποια δικά μας «κουτάβια», για να μην χάσουν, προσπαθώντας να διορθώσουν τις εκφράσεις της Μεγάλης Εβδομάδος που αναφέρονται στον Ιούδα και στο παράνομο Γένος των Εβραίων), πως όταν έφυγε από τον Μυστικό Δείπνο για να προδώσει τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν, είναι τονίζουμε πολύ χαρακτηριστικό ότι, όπως επακριβώς καταγράφει ο Ευαγγελιστής της Αγάπης: «Λαβών ούν το ψωμίον εκείνος ευθέως εξήλθεν, ήν δε νυξ» (Ιωάν. ΙΓ' 30).  

Νύχτα όχι βεβαίως τόσο για να τονίσει ο Ιωάννης το φυσικό σκότος, την ομορφιά των αστέρων, την σιγή και την κατάνυξη της νυκτός που επιτέλους αποτελούν ό,τι καταλληλότερο για προσευχή και για την ουράνια επικοινωνία, αλλά με την λέξη «σκότος» υπονοεί την δαιμονική κατάσταση, μα κυρίως την ίδια σκοτεινή συνείδηση του Ιούδα. Και οπωσδήποτε φωτογραφίζει μέ την φράση αυτή την διεστραμμένη ελευθερία των συναδέλφων του αιωνίως κολασμένου Ιούδα. Αποτυπώνει την ζοφερή κατάσταση αυτών των οποίων φρονούν ότι παρά το σκότος που βιώνουν, είναι δυνατόν ταυτοχρόνως να έχουν και επικοινωνία με τον Κύριον Ιησούν, ο οποίος είναι «φως οικών απρόσιτον» (Α΄ Τιμ. ΣΤ' 16).

Όντως αδελφοί μου, δεν υφίσταται μεγαλύτερη ψυχική διαστροφή, με την θέληση βεβαίως του ίδιου του ανθρώπου, και δεν μπορεί να βρεθεί περισσότερο ψηλαφητό σκοτάδι από το να καταντά ο άνθρωπος στα επίπεδα του σκοτεινού Ιούδα.

Από την μια δηλ. να κοιτάζει προς την Ανατολή, όπου και ο προσανατολισμός του Ορθοδόξου Ιερού μας Ναού, από την μια να συμμετέχει στο Κυριακό δείπνο μέσα στο έκπαγλο φως της ημέρας, και από την άλλη, μέσα στο φοβερό έρεβος να στρέφει την ύπαρξή του προς την Δύση. Τούτο δε για να κοινωνήσει του «ποτηρίου των δαιμόνων».

Βεβαίως, φωνάζει με τον πλέον δραματικό τρόπο ο Απόστολος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του και επισημαίνει τον κίνδυνο ότι : «ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων, ού δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμόνων» (Α' Κορ. Ι' 21).

Ναι, τα γράφει για όλες τις εποχές ο μεγαλύτερος των Αποστόλων. Όμως, κάποιοι θέλουν ν' αποδείξουν ότι είναι κωφοί και τυφλοί. Φυσικά, δεν υποβιβάζεται ο ζωντανός λόγος του Θεού από την περιφρόνηση των ανοήτων ανθρώπων, όπως βεβαίως και δεν μειώνεται η δόξα του ηλίου όταν οι ακτίδες του πέφτουν επάνω στα λασπόνερα και στις βρωμιές. Αλλοίμονο όμως στους θρασσείς θαυμαστές του Βολταίρου και των αθέων υποκειμένων και τρισαλλοίμονο στους «καθώς πρέπει» και στους «υπεράνω πάσης υποψίας». Στους μυστικούς Ιούδες, οι οποίοι φαντάζονται ότι μπορούν να ξεγελούν τους πιστούς και να εμπαίζουν τον Κύριον της Δόξης.

Εικόνα λοιπόν από την φύση η νύχτα, για να δηλώσει το σκότος της αμαρτίας.

Αλλ' ας γνωρίζουν ακόμα και τούτο, αυτοί που λόγω «Τριωδίου» αποτελούν και το «πνευματικό καρναβάλι», ότι στην φύση υπάρχει και ένα τρωκτικό που ονομάζεται ασπάλακας ή κατά το κοινώς λεγόμενον τυφλοπόντικας.

Οι ειδικοί φυσιοδίφες μας λένε, πως ο τυφλοπόντικας που όλη του τη ζωή την περνά μέσα στις στοές και στις ακαθαρσίες, είναι απολύτως τυφλός. (Τυχαίο φίλοι μου το ότι ορισμένοι, όταν μυούνται σε κάποια σκοτεινά τάγματα, φορούν στα μάτια τους το τυφλοπάνι, προφανώς για να παραστήσουν εφεξής τον ηθικό τυφλοπόντικα;).

Όλη του τη ζωή ο τυφλοπόντικας τρώει από τις ακαθαρσίες και δεν βλέπει απολύτως τίποτε. Υπάρχει όμως μια μέρα κατά την οποία οι τυφλοί του οφλαμοί ανοίγουν και βλέπει. Βλέπει εκστατικός την πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Αυτή όμως η ημέρα, είναι και η τελευταία ημέρα της βρωμερής του ζωής. Μέσα σε μια αφόρητη σύγχυση ψοφά και σε λίγο το τυμπανιαίο πτώμα του μολύνει την ατμόσφαιρα και καταβροχθίζεται από τα γλοιώδη σκουλήκια...

Επειδή λοιπόν αρέσκονται, οι το σκότος λατρεύοντες σε εικόνες, παρομοιώσεις και γενικώς σε ποικίλα γεωμετρικά σχήματα, δεν έχουν παρά να συμφωνήσουν με την ίδια την φύση, η οποία όπως κηρύττουν, διδάσκει και αποτελεί τον καλύτερο οδηγό προς την βελτίωση του ανθρώπου. Μάλιστα τονίζουν ότι η φύση βοηθά στο να αποκτήσει κανείς υψηλή συνείδηση, αλλά και στο να συναντήσει τον Θεό. (Πάντως «κύριοι» αυτοί δεν υπονοούν τον Τριαδικό και μοναδικό Θεό). Να συμφωνήσουν λοιπόν ότι περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, η ζωή της λατρείας του σκότους γενικώς, αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις, ομοιάζει με τη ζωή του τυφλοπόντικα. Και αφού ομοιάζει η αθλία ζωή μέσα στο βόρβορο με τη ζωή των τρωκτικών, τελικώς  δεν έχουν παρά να περιμένουν να ζήσουν βιωματικώς και το τέλος του ασπάλακος...

Όμως, τότε θα είναι αργά. Δυστυχώς θα είναι πολύ πολύ αργά, εκτός, αδελφοί μου και στρέψουμε το νου και την καρδιά μας στο φως του Ευαγγελίου που απελευθερώνει την ύπαρξη.

Εκτός και αν ο ρυπαρός άνθρωπος αρνηθεί «τα έργα του σκότους και ενδυθεί τα όπλα του φωτός»  δηλ. ειλικρινώς μετανοήσει.

Ω, αδελφοί μου, ο Τριαδικός Θεός δεν μας έπλασε για να καταντούμε με τη θέλησή μας τρωκτικά. Δεν μας έπλασε εκ του μη όντως εις το είναι για να επιτρέπουμε στον «όφιν τον αρχαίον, τον καλούμενον διάβολον και σατανάν τον πλανών την οικουμένην όλην» (Αποκ. ΙΒ' 9), να τυλίγεται επάνω στην ύπαρξή μας και να μας οδηγεί συνθλιμμένους στην σκοτεινή του τρύπα και φωλιά, τουτέστιν στην αιωνιότητα της Κολάσεως.

Φτάνει επιτέλους. Αηδιάσαμε τη ζωή της αμαρτίας και τα μονοπάτια του κακού. Τι κι αν «οι γιοι της νύχτας να μας νιώσουν δεν μπορούν», όπως τραγουδα και ο Χριστιανός ποιητής;

Όποιος όμως με τη θέλησή του διαθέτει «ηθική ηλιθιότητα», ας επιλέξει το σκότος. Έχει δυστυχώς ο άνθρωπος εάν θέλει και αυτή την τραγική επιλογή. Το να ζει δηλαδή στα σκότη.

Και, ναι μεν, όσοι θέλουν να «αξιοποιήσουν» τον Άδη, είναι «ελεύθεροι» να το κάνουν. Εμείς όμως, παρά τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, ως τέκνα του Φωτός, επιλέγουμε συνειδητά το Φως του Χριστού!

Με συνειδητή και ξεκάθαρη επιλογή «ενδυόμεθα τα όπλα του φωτός και ως εν ημέρα ευσχημόνως, τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής μας, περιπατούμε».

Δια του βαπτίσματος, έχουμε πλέον ενδυθεί τον Κύριον Ιησούν και εφαρμόζουμε, Χάριτι Θεού, την αποστολική εντολή «και σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίαν».

Προσέχουμε την ζωή μας, ώστε μέσα στο φως να μην σκανδαλισθεί ούτε ένας εκ των απλοϊκών αδελφών, αφού αυτή άλλωστε είναι και η παραγγελία της Γραφής.

Αγωνιζόμαστε με τα όπλα του φωτός και αδράχνουμε την χρονική ευκαιρία της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ώστε ν' αποδείξουμε κυρίως στον εαυτό μας και φυσικά θέλοντας και μη και στο περιβάλλον μας, ότι για εμάς «η νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν».

Γένοιτο αδελφοί μου.

                                Αμήν.

                                    

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ πατήρ Δημήτριος Φορτετσανάκης.

                                                           
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι. 

Χαίρεται

Διαβάζοντας το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της τυρινής εβδομάδος. Διαπιστώνουμε ότι ένα συμβόλαιο κάνει ο Κύριος με όλους τους πιστούς, ας μου επιτραπεί να το πω για την ακρίβεια  μνημόνιο για να μιλήσουμε και με ορολογία των ημερών. Σε αυτό το μνημόνιο ό Κύριος μας λέει καθαρότατα ότι  αν συγχωρούμε τους ανθρώπους για τα αμαρτήματα που μας έχουν κάνει, δηλαδή τα λάθη που έκαναν και μας έβλαψαν ή μας πίκραναν, ηθελημένα ή άθελα. Ο Θεός Πατέρας, θα συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα – λάθη. Από τη στιγμή όμως που δεν θα συγχωρούμε, του αδελφούς μας για τα λάθη και αμαρτήματα τους, τότε και Ο Θεός Πατέρας μας δε θα συγχωρήσει και τα δικά μας. 

Γιατί όμως ο Κύριος θέτει για την υλοποίηση της σωτήριας μας αυτό τον απαράβατο όρο του μνημονίου; Γιατί θέτει τη δική μας συγχώρεση προς του άλλους ως προϋπόθεση της δικής μας συγχωρήσεως και σωτηρίας; Γιατί αρνείται να μας βάλει στον Παράδεισο, εάν εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν;

Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Κύριος θέλει εδώ, να μας δείξει, πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχώρεση· αρετή η οποία μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο Οποίος είναι πολυέλεος, συγχωρεί καθημερινά τα αμέτρητα αμαρτήματά μας. Ζητά λοιπόν από εμάς να Του μοιάσουμε, να κάνουμε εκείνο που κάνει διαρκώς Εκείνος. Όπως Εκείνος συγχωρεί καθημερινά όλους μας και συγχώρησε επάνω στο Σταυρό του ακόμη και τους σταυρωτές του, ζητεί να ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα. Να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων. Όσο μεγάλα κι αν μας φαίνονται, όσο κι αν μας έχουν πικράνει. Κατανοώντας μάλιστα ότι αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα, αν συγκριθούν με τις τόσο πολλές δικές μας αμαρτίες προς τον Θεό.

Ο Κύριος ζητεί επιπλέον ως όρο της σωτηρίας μας τη συγχώρεση προς τους αδελφούς μας, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να γευτούμε τη δόση τι μικρή εκείνη δόση του παραδείσου, που τη βλέπουμε σε αυτή την ζωή ως εν εσόπτρω και μετά πρόσωπο προς πρόσωπο. Αν δε μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους σε  αυτή τη ζωή, τότε  η ζωή μας γίνεται μία κόλαση, αφαιρείται η ειρήνη από μέσα μας, και η ζωή μας γίνεται ένα δράμα.

Τέλος ο Κύριος μας ζητεί να συγχωρούμε, γιατί από τη στιγμή που εδώ στη γη, δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τους αδελφούς μας, δηλαδή να αφήσουμε χώρο για αυτούς μέσα στην καρδιά μας, τι θα γίνει στην άλλη ζωή; Πώς θα ανεχτούμε εκεί ο ένας τον άλλον; Γίνεται να έχουμε κακία και μνησικακία  μέσα στον Παράδεισο; Αγαπητοί μου αν συμβεί αυτό, τότε θα γίνει ο Παράδεισος κόλαση! Μας λέει λοιπόν ο Θεός: Εάν θέλετε να χωρέσετε στον Παράδεισο, πρέπει να χωρέσετε τους αδελφούς σας και στην καρδιά σας. Να τους συγχωρείτε και να τους αγαπάτε.

ΘΗΣΑΥΡΟΊ ΆΦΘΑΡΤΟΙ

Ο Κύριος προχωρεί τώρα στο θέμα της νηστείας. Όταν νηστεύετε, λέει, μη γίνεσθε σαν τους υποκριτές – ηθοποιούς που παίζουν καλά ένα ρόλο, και γίνονται σκυθρωποί και περίλυποι. Διότι αυτοί παίρνουν την έκφραση καταβεβλημένου ανθρώπου, για να φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν. Έτσι όμως δέχονται ολόκληρη την αμοιβή τους από τους επαίνους των ανθρώπων. Εσείς όμως όταν νηστεύετε, να είστε χαρούμενοι για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι ότι νηστεύετε. Και ο Θεός Πατέρας σας αυτό που κάνετε κρυφά, θα σας το ανταποδώσει φανερά στην άλλη ζωή. Μην επιζητείτε λοιπόν ανθρώπινους επαίνους και πρόσκαιρες αμοιβές. Μη μαζεύετε επίγειους θησαυρούς, τους οποίους ο σκόρος, η σαπίλα και η σκουριά καταστρέφουν, και κλέβουν οι κλέφτες. Μαζεύετε ουράνιους θησαυρούς, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει ή να κλέψει. Η καρδιά σας να είναι προσκολλημένη στον Θεό και στα ουράνια. Γιατί  εκεί που είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας.

Εδώ λοιπόν ο Κύριος κάνει μια διάκριση ανάμεσα στους επίγειους και στους ουράνιους θησαυρούς. Σε ποιους επίγειους θησαυρούς αναφέρεται; Οι άνθρωποι από τότε αποθήκευαν ως  διάφορα προϊόντα της γης, μεταλλικά αντικείμενα και πολυτελή ενδύματα. Τα προϊόντα της γης όμως σάπιζαν, τα μεταλλικά αντικείμενα σκούριαζαν και τα ενδύματα τα έτρωγε ο σκόρος. Και όσοι είχαν πολύτιμα αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό, έτρεμαν διαρκώς μην τα χάσουν από τους κλέφτες. Όσοι λοιπόν κατείχαν υλικούς θησαυρούς, είχαν καθημερινή αγωνία μήπως πέσουν θύματα ληστειών ή μήπως καταστραφούν οι θησαυροί τους. Κι αυτή ακριβώς η αγωνία τους ταλαιπωρούσε και τους εξαθλίωνε.

Μήπως όμως παθαίνουμε κάτι παρόμοιο κι εμείς, όταν έχουμε κάποια προσκόλληση στα λίγα ή πολλά υλικά αγαθά μας; Στα σπίτια μας, στα αυτοκίνητά μας, στα ρούχα μας, στα ηλεκτρικά μηχανήματά μας, στα χρήματά μας;

Αλλά ο Κύριος σήμερα μας λέει ότι όλα αυτά τα υλικά αγαθά δεν είναι ασφαλισμένα, δεν είναι μόνιμα, δεν είναι αληθινά. Δεν δίνουν ευτυχία. Αντίθετα μας υποδουλώνουν σε μία σκληρή τυραννία. Αιχμαλωτίζουν το νου μας στα μικρά και επίγεια και δεν μας αφήνουν να ποθήσουμε τα υψηλά και αιώνια. Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρος πως ο λογισμός όλων μας είναι στο επιτελείο της τρόικα και του Δ.Ν.Τ, ενώ θα έπρεπε να είναι κοντά στον Κύριο

Μην ξεγελιόμαστε λοιπόν. Μην παρασυρόμαστε από τα ασήμαντα και χάνουμε τα ανεκτίμητα, τα μόνιμα, τα αληθινά, τα αιώνια πλούτη. Κι αυτά τα πλούτη είναι οι άγιες αρετές του Χριστού, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος: η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ανεκτικότητα, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η καλοσύνη, η πραότητα, η εγκράτεια. Σ’ αυτούς τους ουράνιους θησαυρούς να στρέψουμε το νου μας, αυτούς να αγαπήσουμε, να ποθήσουμε και να κατακτήσουμε. Μ’ αυτούς τους θησαυρούς να γεμίζουμε τις αποσκευές μας για το ουράνιο ταξίδι μας. Έτσι θα γίνουμε πλούσιοι, πάμπλουτοι, και σε αυτή τη ζωή όπου ο αληθινός πλούτος είναι να μοιράζεσαι το υστέρημα σου με τους γύρω σου, που σε κάνει να περνάς καλά με τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε θα νιώσουμε εδώ αυτή την ευτυχία, τη καλή μας τύχη δηλαδή, αλλά το ωραιότερο είναι ότι αυτή η καλή μας τύχη θα μας συνοδεύσει και στον ουρανό. Όπου πρόσωπο προς πρόσωπο θα δούμε την ομορφιά που έχει ετοιμάσει για εμάς Ο Θεός Πατέρας.

Γόρτυνα 13/03/13

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

πηγή

Η Κυριακή της Τυρινή εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας

του Αρχιμ. Παντελεήμονος Η «επί του όρους ομιλία» στα κεφάλαια 50 μέχρι 70 του κατά Ματθαίον ευαγ­γελίου, ή «επί τόπου πεδινού» στο 6ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν, που ξεκινούν με τους γνω­στούς «μακαρισμούς», και α­ποτελεί την προ­γραμ­ματική διακήρυξη και εξαγ­γε­λία της φύσεως και του πε­ρι­ε­χο­μένου της βασιλείας του Θεού. Η βασιλεία αυτή ό­πως περιγράφεται δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ή­θελαν οι Σαδ­δου­καίοι και οι Φα­ρισαίοι και παρου­σι­ά­ζαν στους ανθρώπους της εποχής, αλλά όπως την απο­κα­­λύ­πτει ο Υιός και Λόγος του Θεού, διότι ο μόνος που μπορεί να μιλήσει για τον Θε­ό είναι μόνον ο Θεός, (Εφεσ. 4, 8-14). Στην βασιλεία του Θεού οι όροι και τα με­γέθη ξεπερνούν τα όρια και την φαντασία του αν­θρώ­που· ο πτωχός κι ο πλού­­­σι­ος, ο επιτυχημένος κι ο αποτυχημένος αντιμετωπίζονται με άλλα κριτήρια, ό­πως τα βλέπει ο Θεός. Στο ξεκίνημα, λοιπόν, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία χρησιμοποιεί το Ευ­αγ­γε­λικό ανάγνωσμα που ακούσαμε για να μας υπενθυμίσει ότι οι όροι της ευ­σε­­βείας και της εν γένει ζωής μας, χρειάζεται να αρμόζουν με το πνεύμα που μας δί­δαξε ο Χριστός για να αναγνωρίζονται από τον Θεό. Όλες οι πράξεις του αν­θρώ­που, εμφανείς και αφανείς, αποτυπώνουν, εκφράζουν κι αποκαλύπτουν «τον κρυ­πτό της καρδίας άν­θρωπο» (Α´ Πέτρ. 3,4)·έτσι, λοιπόν ο Χριστός ελέγχει τρείς από τις πιο βασικές δράσεις της ζωής μας για να υπογραμμίσει ότι εκείνο που τις κα­θιστά ευάρεστες και αποδεκτές από τον Θεό δεν είναι αυτό που εμείς σαν άνθ­ρω­ποι τονίζουμε, αλλά το εσωτερικό στοιχείο, τα κίνητρα και οι προθέσεις. Το πρώτο έ­χει σχέση με την πίστη μας στον Θεό, η προσευχή· το δεύτερο με τον ε­αυ­τό μας, η νηστεία και το τρίτο με τους συνανθρώπους μας, η φιλαρ­γυ­ρία. Το αίτημα για την συγχώρηση των παραπτωμάτων και των οφειλών μας από τον Θεό προϋποθέτει την δική μας συγχώρηση όλων αυτών των συνανθρώπων που μας έ­χουν κάνει κακό και πιστεύουμε ότι μας οφείλουν. Με μια άλλη αφορμή ο Χρι­στός μας έδωσε ένα παράδειγμα με την παραβολή «των μυρίων ταλάντων και των εκατό δηναρίων» (Ματθ. 18, 23-35) πως δεν μπορούμε να ζητούμε από τον Θεό να μας συγχωρήσει τις οφειλές μας που ανέρχονται στο αστρονομικό ποσό των «μυ­ρίων ταλάντων», όταν εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε το ευτελές πο­σό των «εκατό δηναρίων» που μας χρωστούν οι άλλοι. Το ρήμα άλλωστε «συγχω­­ρώ» σημαίνει ότι μπορώ να συμπορευθώ με κάποιον άλλο· πως όμως θα μπορέσει να συμβεί αυτό αν προηγουμένων δεν τον αποδεχθώ και του κάνω χώρο μέσα στην καρδία μου; Η έκφραση της ευσεβείας και της λατρείας μας προς τον Θεό είναι μια προσωπική υπόθεση κι όχι αφορμή για την προβολή και αναγνώρισή μας από τους ανθ­ρώ­πους, όπως έκαναν οι Φαρισαίοι και είδαμε την ομώνυμη Κυριακή (Λουκ. 18, 9-14). Τα όποια έργα πίστεως πράττει ο άνθρωπος έχουν σχέση με τις δικές του, εσώ­τερες πνευματικές ανάγκες και συνειδητοποιήσεις· αν τώρα χρησιμοποιούνται για να προ­καλέσουν την προσοχή, τον θαυμασμό και την αναγνώριση από τους άλλους, τό­τε αποδεικνύουμε ότι όλα αυτά που κάναμε δεν ήταν για τον Θεό, αλλά για την δό­ξα των ανθρώπων· συνεπώς αυτό που επιζητούσαμε το εισπράξαμε, την δό­­ξα των ανθρώπων. Με την παρατήρηση του Χριστού για την αληθή νηστεία, την ευ­­άρεστη από τον Θεό, κατανοούμε πόσο σοβαρό πράγμα είναι η ει­λι­­κρίνεια των κι­­νήτρων και των προθέσεων για την ζωή του Χριστιανού. Πολλές φο­­ρές στα μά­τια των ανθρώπων φαίνονται αυτά που κάνουμε σαν μεγάλα κατορ­θώ­­­­ματα ασκή­σε­ως, αγιότητος και αυτοθυσίας, αλλά στα μάτια του Θεού όλα αυτά δεν είναι πα­ρά «πεπιεσμένα μηδενικά». Το κριτήριο είναι ένα και πολύ απλό, για ποίον τα κά­νουμε, για τον Θεό ή για τους ανθρώπους; Για να είναι αποδεκτά από τον Θεό πρέ­πει να γίνονται με τον τρόπο του Θεού, διαφορετικά αναγνωρίζονται και επι­βρα­­βεύ­ονται από τους ανθρώπους αφού γίνονται για τον έπαινο τους. Η νηστεία, η ε­λε­η­μοσύνη και όλα τα συναφή είναι ευκαιρίες για να εκ­φρά­σουμε εμπράκτως την πίστη μας κι όχι την ματαιοδοξία μας. Τέλος, ο Χριστός καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την φιλαργυρία. Ήδη, στην παραβολή εκείνη (Λουκ. 12, 16-21) όπου ο πλούσιος έχασε τον ύπνο του επειδή δεν είχε που να συνάξει τα γεννήματα του και σκέφθηκε να κτίσει νέες, του απέδωσε ο Χριστός τον χαρακτηρισμό τους «άφρονος», δηλαδή τρελού. Η φι­λαρ­­γυρία είναι μορφή ειδωλολατρίας, όπως διαπιστώνει ο απόστολος Παύλος (Κολ. 3,5) διότι κάνει τον άνθρωπο να εμπιστεύεται περισσότερο τα χρήματά του πα­ρά τον Θεό. Από την άλλη, είναι κατεξοχήν αντικοινωνική και μισάνθρωπη η συ­μπεριφορά του φιλαργύρου με συνέπεια να αποξενώνεται από άλλους και να κλεί­νεται στον καταθλιπτικό εαυτό. Στην ανατολή υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι, «ο απένταρος και ο φιλάργυρος το ίδιο δεν χαίρονται τα χρήματα· ο πρώτος ε­πει­δή δεν τα έχει, ο δεύτερος επειδή δεν τα χρησιμοποιεί». Και πολύ σοφά, λοιπόν, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος συμβουλεύει, «καλύτερα να κάτσεις παρέα με γύπες, παρά με πλε­ονέκτη και άπληστο». Συνεπώς, αν θέλουμε να είναι ευάρεστη η θυσία μας στον Θεό πρέπει να γίνεται με τον τρόπο του Θεού, δηλαδή τελωνικώς και όχι Φαρισαϊκώς. Αυτή την λογική λα­­τρεία αναγνωρίζει ο Θεός κι όχι τις ανθρώπινες μεγαλαυχίες. Αυτή είναι η α­ληθής πνευματική ζωή· «αν θέλει κάποιος από σας να είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού και δεν χαλιναγωγεί την γλώσσα του, εξαπατά τον εαυτό του και είναι άχρηστα αυτά που κάνει διότι η καθαρή λατρεία, αυτή που είναι αποδεκτή από τον Θεό, είναι να επισκέπτεσθε ορφανά και χήρες στις στενοχώριές τους και να τηρείτε τον εαυτό σας άσπιλο από τα κριτήρια και τις ιδέες του κόσμου» (Ιακώβ. 1,26).