Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Δημήτριος Φορτετσανάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Δημήτριος Φορτετσανάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη, Μαΐου 05, 2015
Δυό Δάκρυα και μια προσευχή...
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χριστός Ανέστη.
Της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ειρήνης σήμερα, Χρόνια πολλά σε όλες τις κατ όνομα εορτάζουσες. Μια ευχή θέλω να κάνω, μια ταπεινή ευχή. Αγία μου Ειρήνη. Της Ειρήνης τον Άρχοντα Χριστό πρέσβευε να ειρηνεύσει όλο τον κόσμο και να πάψει το πυρ, από όπου και αν προέρχεται. Να ειρηνεύσει και να γαληνέψει η ψυχή κάθε ανθρώπου. Όλοι μας διαβάσαμε, σήμερα, διαβάσαμε αυτές τις μέρες και όλοι μας έχουμε έχουμε μείνει άφωνοι, για τα γεγονότα με τη μικρή Άννυ. Σε κανενός ανθρώπου δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό, ότι ό ίδιος ο πατέρας, ο ίδιος ο γεννήτορας, εκείνος που σύμβαλε και έγινε συν δημιουργός του Θεού, να οδηγεί στο θάνατο και να εξαφανίζει με αυτόν τον τρόπο το παιδί του. Η ίδια η μάνα, που το βαστάζε στα σπλάχνα και το έβγαλε από μέσα της, να δείχνει τέτοια απραξία σε αυτά τα γεγονότα. Όμως αδελφοί μου ναι είναι σοκαριστηκό όλο αυτό, αλλά δεν είναι το μόνο περιστατικό. Απλά εδώ έχουμε να κάνουμε με την παρανομία, Αν η μικρή Άννυ, φονεύονταν σε ένα παγωμένο τραπέζι χειρουργείου, από ένα εξ ειδικευμένο γιατρό, τώρα θα μιλούσαμε για το ποιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση. Και στις δύο περιπτώσεις όμως μιλάμε για έγκλημα, μιλάμε για φόνο. Για το φόνο ενός παιδιού που δεν του δίδεται η επιλογή να ζήσει και να ζήσει όπως θέλει αυτό, δεν του δίδεται το δικαίωμα της ζωή, να τη ζήσει και να την κερδίσει.
Ας αφήνομαι τα μεγάλα λόγια αδελφοί μου. Ας αφήσουμε τους σκοτωμούς, τι πρέπει να κάνουμε σε αυτό τον δύστυχο πατέρα και τι δε πρέπει. Την τιμωρία του θα του δώσει δικαιοσύνη και οι αρμόδιοι, άνθρωποι. Εμείς πρέπει να έρθουμε εις εαυτόν και να κάνουμε την εσωτερική μας ανασκόπηση. Είμαστε οι τέλειοι, είμαστε αυτοί που δεν κάνουμε λάθος, που δεν έχουμε καμιά αμαρτία; Έχουμε όλοι αγάπη μέσα μας, ώστε το χάρισμα της αγάπης, να φέρει την ειρήνη στην ψυχή μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι. Όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες ταχτικές, στη βία και τα αποτελέσματα της. Είναι άνθρωποι που απουσιάζει η αγάπη από τη ζωή τους, ζούνε μια συνέχει κόλαση γιατί « άνθρωπο ουκ έχουν» και δεν έχουν βιώσει ποτέ αγάπη αληθινή και τα χαρίσματα της. Είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι και δεν χρειάζονται άλλη τιμωρία από αυτό. Αν δε θέλουμε να γίνουμε χειρότερα και από κανιβάλους, πρέπει να έρθει ή αγάπη η μετάνοια και η ειρήνη στη ζωή και την ψυχή μας. Δύο δάκρυα και μια προσευχή, για τη μικρή Αννυ και για όλα τα παιδιά του κόσμου, που φεύγουν για να γίνουν άγγελοι
Γόρτυνα 05/05/2015
Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2015
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Να ευχηθώ χρόνια πολλά και καλό ευλογημένο καρποφόρο και ειρηνικό το νέο έτος.
Η αρχή της χαρμόσυνης και ευχάριστης αγγελίας, δηλαδή του ευαγγελίου μας, για την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Θεού, υπήρξε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος και ο τελευταίος των προφητών.
Άγγελος ονομάζεται ο Ιωάννης, από τη μία για την αγγελική και άυλη ζωή του, από την άλλη, γιατί ανήγγειλε και κήρυξε τον ερχομό του Χριστού. Η οδός του Κυρίου αφορά τις ψυχές, τις οποίες προετοίμασε να, να αποδεχθούν τον Μεσσία. Όλες οι ενέργειες του Προδρόμου, έγιναν μπροστά και δίπλα στον Κύριο. Από εκεί φαίνεται η οικειότητα και η σχέση του Τιμίου Προδρόμου με το πρόσωπο του Χριστού. Ως δούλος του Μεγάλου Βασιλέως , προπορεύεται δείχνοντας τον στους ανθρώπους.
Φώναζε ο Ιωάννης στις έρημούς (και μεταφορικά στις έρημες ψυχές), να ετοιμαστεί η οδός του Κυρίου, για να γνωρίσουν και να δεχτούν οι άνθρωποι την καινή διαθήκη. Ο Ιωάννης βάπτιζε τους ανθρώπους στον Ιορδάνη ποταμό και ζητούσε την μετάνοια τους, δηλαδή, την αλλαγή της στάσης και του τρόπου ζωής. Όπως ο ίδιος δεν ήταν ο Μεσσίας αλλά ο Πρόδρομος του, με τον ίδιο τρόπο και το βάπτισμα του ήταν πρόδρομο της αποδοχής του Χριστού. Οι μετανοούντες βαπτιζόμενοι, θα δεχόταν το Χριστό, όπου από αυτόν θα ελάμβαναν στη συνέχεια την άφεση των αμαρτιών τους . η ενδυμασία του Ιωάννη και η τροφή του, περιοριζόταν στα απολύτως απαραίτητα. Τα ρούχα του απλά ένα δέρμα καμήλας και το φαγητό του, ακρίδες και μέλι, σημάδι της εγκράτειας και του πένθους που πρέπει να χαρακτηρίζει τους μετανοούντες.
Ο Ιωάννης στέλνει τους λόγους του, στον κάθε άνθρωπο που είναι έρημος από Πίστη και έργα αγαθά και αφήνει ξεκάθαρο νόημα ότι για να αρπάξει τους καρπούς που κάνει δώρο ο Θεός, πρέπει να ετοιμάσει τον δρόμο του Χριστού, δηλαδή πρέπει να ετοιμάσει την ψυχή του. Βγάζοντας τα αγκάθια, του εγωισμού, της φιλαυτίας, των παθών του υλισμού και της προσκόλλησης σε πράγματα του κόσμου, με λίγα και απλά λόγια την μετάνοια. Λέγοντας μετάνοια, εννοούμε την σπουδαιότερη ανάγκη του ανθρώπου, για τον ξεριζωμό των ζιζανίων της αμαρτίας που έχει μάσα του και στην θέση αυτών των ζιζανίων να φυτέψει το δένδρο της Ζωής και γύρο γύρο ευωδιαστά και όμορφα λουλούδια. Μετάνοια θα πει, να πάψει, η ψευτιά, η υποκρισία, η πονηριά, η κακία, μοιχεία, η πορνεία, η βλασφημία και κάθε παρά φύση ενέργεια του ανθρώπου και να γίνει μια μεταστροφή κατά 180 μοίρες προς την αρετή. Μετάνοια είναι ο έρωτας και η αγάπη για τον Άγιο τριαδικό Θεό και κατά συνεπεία για όλα του πλάσματα και δημιουργήματα.
Ο αγώνας του Τιμίου Προδρόμου, ώστε οι άνθρωποι, να μετανοήσουν και να κοινωνήσουν με το Χριστό δεν περιορίστηκε μόνο σε εκείνη την εποχή, αλλά συνεχίζεται διαχρονικά, καλώντας τους ανθρώπους να επιδείξουν έργα αγαθά που αρέσουν στο Θεό. Μετανοείτε ακούγεται να φωνάζει ο Τίμιος Πρόδρομος σε όλους, μικρούς και μεγάλους και στην ηλικία, στην καταξίωση και τα αξιώματα, σε πλούσιους και πτωχούς, σε πολιτικούς, σε στρατιωτικούς, σε τελώνες, σε γραμματείς και φαρισαίους, σε ιερείς και αρχιερείς. Μετανοείτε φωνάζει σε όλους μας. Ο θεός είναι εν αναμονή και περιμένει, την μετάνοια μας και την επιστροφή μας, στην ουράνια του κατοικία, ως άσωτοι υιοί. Πολύ περισσότερο τώρα μετά την εορτή της Επιφανείας του Κυρίου. Έχουμε χρέος για μια ειλικρινή τήρηση της Πίστης μας προς Αυτόν και κατά τον Απόστολο Παύλο να κερδίσουμε το στεφάνι της δικαιοσύνης. Εμπρός λοιπόν με την βάπτιση του Κυρίου, να γίνει ο αναβαπτισμός και ο φωτισμός μας, με στροφή μετάνοιας 180 μοιρών, σε έργα αγαθά πορεύομενοι στο σπίτι και στην αγκαλιά του Θεού και Πατέρα.
Χρόνια πολλά καλά και ευλογημένα.
Γόρτυνα 04/01/2014
Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2015
ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Είναι γνωστό σε όλους ότι στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, η έρτη των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων ήταν κοινή, δηλαδή εορταζόταν την ίδια ημέρα στις 6 Ιανουαρίου, σε αντικατάστασης μια ειδωλολατρικής εορτής της γεννήσεως του ηλίου, χωρίστηκε κατά τον 4ο αιώνα σε δύο: στη γέννηση του Χριστού, που μετατέθηκε στις 25 Δεκεμβρίου και στη Βάπτιση του Χριστού, που έμεινε στην παλιά ημερομηνία. Ο όρος, βέβαια, Θεοφάνεια εκφράζει την κοινή γιορτή, τη σάρκωση, επιφάνεια και φανέρωση του Χριστού, που είναι το αληθινό φως και ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης.
Πριν λίγες μέρες ζήσαμε το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, αλλά και της δικής μας εν Χριστώ αναγεννήσεως. Την ημέρα των Θεοφανείων θυμούμαστε λειτουργικά τη Βάπτιση του Χριστού, ο οποίος αγιάζει τα ύδατα για να μας καθαρίσει και να μας ανακαινήσει στο όνομα και με τη δύναμη του δικού του Βαπτίσματος: «Εν τω Ιορδάνη βαπτισθήναι κατεδέξω, ίνα την των υδάτων φύσιν αγιάσας ο αναμάρτητος οδοποιήσης ημίν την δι’ ύδατος και πνεύματος αναγέννησιν, και προς την πρώτην ημάς αποκαταστήσης ελευθερίαν» (Ευχή Μεγ. Αγιασμού).
Η Εκκλησία αγιάζει με ειδική μεγαλοπρεπή ακολουθία τη φύση των υδάτων ακριβώς για να τονίσει τον εν Χριστώ ανακαινισμό της κτίσης και φωτισμό του κόσμου και ταυτόχρονα να δηλώσει το δικό της ενδιαφέρον και την αγάπη της για την φύση και ολόκληρη την πλάση, στην οποία ζούμε και που πολύ έχουμε ανάγκη, τόσο για τη σωματική μας επιβίωση, όσο και για την ψυχική μας ισορροπία. «Αύτη γαρ εστιν η ημέρα, καθ’ ην εβαπτίσατο (ο Χριστός) και την των υδάτων ηγίασε φύσιν» (αγ. Ι. Χρυσόστομος). Η φύση δηλαδή των υδάτων αγιάσθηκε, γιατί βαπτίσθηκε ο Χριστός.
Αγιάζοντας η Εκκλησία τα ύδατα και φωτίζοντας την κτίση καταδικάζει απερίφραστα και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, κάθε βεβήλωση της φύσης και κάθε προσπάθεια υποταγής του κόσμου στις δικές μας ατομικές ανάγκες και επιθυμίες. Συμβάλλει με τον πιο ιδανικό τρόπο στην αποκατάσταση της προσωπικής μας σχέσης, της αγάπης και του σεβασμού προς το περιβάλλον, την κτίση του Θεού, η οποία σήμερα τόσο άδικα και βάναυσα μολύνεται, αλλοιώνεται, καταστρέφεται. Η μέσα στο Χριστό και στο όνομα του Χριστού, μεταμορφωμένη δημιουργία και η σημασία της ακεραιότητας της, αλλά και η σχέση της προς την πνευματικότητα και τον τρόπο ζωής του ανθρώπου, είναι αλήθειες που ιδιαίτερα σήμερα, την Αγία ημέρα του φωτισμού του κόσμου, είναι επίκαιρες βάζοντας, τον κάθε ένα από μας, στον πειρασμό να τις συζητήσει περισσότερο, και να μην ξεχνά την ιδιαιτερότητα της κτίσης και την αξία της για τη ζωή μας.
Η συζήτηση και η προσεχτική μελέτη πάνω στο θέμα, επιβάλλει να δούμε εν συντομία μερικά βασικά πράγματα, όπως αυτά πηγάζουν από το λόγο και την πράξη της Εκκλησίας. Πρώτον, τη σχέση Θεού και δημιουργίας. Δεύτερον, το δοξολογικό χαρακτήρα και την ευχαριστιακή διάσταση του κόσμου και Τρίτον τον εσχατολογικό προορισμό της κτίσης.
Θεός και κόσμος δε συγκρούονται, αλλά ούτε και ταυτίζονται. «Η κτίση δεν ταυτίζεται με τον Κτίσαντα, ούτε δημιουργήθηκε τυχαία, αλλά είναι μυστήριο, που προσφέρεται στον άνθρωπο σαν μια μοναδική αφετηρία για να πορευθεί, να ολοκληρωθεί βρίσκοντας το δημιουργό του (Νικ. Ματσούκα, Κόσμος, άνθρωπος, κοινωνία κατά τον Μάξιμο Ομολογητή, σελ. 46). Το σύμπαν και η ζωή είναι στα χέρια του θεού. Αυτός είναι ο πατέρας και δημιουργός του. «Ση εστίν η ημέρα, και ση εστίν η νυξ. Συ κατηρτίσω φαύσιν (φως) και ήλιον. Συ εποίησας πάντα τα ωραία της γης θέρος και έαρ, συ έπλασας αυτά» (Ψαλμ. 73, 16-17).
Θεός και κόσμος βρίσκεται σε μία ένωση, γιατί η κτίση είναι εικόνα του Θεού. Αντανακλώντας στην ύπαρξη και τη ζωή της, τη ζωή και την ενέργεια του Θεού (Μέγας Φαράντος, Η ηθική του φυσικού κόσμου, σελ. 35). Γι’ αυτό και η κτίση μας οδηγεί στο Θεό. Στις ενέργειές του κι όχι φυσικά στην ουσία του. Στην αγάπη του, στη δύναμή του, στη σοφία του, στη δόξα του. Συμβαίνει αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος. «Τα αόρατα του Θεού», δηλαδή η δύναμη και η θεότητά του, γίνονται ορατά μέσω της κτίσης (Ρωμ. 1, 20).
Γι’ αυτό, ο άνθρωπος που ασεβεί στη σοφία και στην αγάπη του Θεού, δεν έχει ούτε δικαιολογία αλλά ούτε και απολογία. Η ίδια η φύση τον κατακρίνει · «κατήγορος η κτίσις γίνεται των ασεβών», κατά τον άγιο Μάξιμο. «Διά μεν των εν εαυτή λόγων τον εαυτής κηρύττουσα ποιητήν · διά δε των εν αυτή κατ’ είδος έκαστον φυσικών νόμων προς αρετήν παιδαγωγούσα τον άνθρωπον». Η κτίση κηρύττει τον ποιητή. Οι νόμοι της παιδαγωγούν τον άνθρωπο οδηγώντας τον στην αρετή.
Μιλά η δημιουργία με τη δική της γλώσσα για το μεγαλείο και τη δόξα του Δημιουργού. «Πάσα πνοή και πάσα κτίσις υμνεί την ακατάληπτόν σου δόξαν» (Ευχή του Όρθρου). Έχει τονισθεί πως η ομορφιά του ανθρώπου και της κτίσης, η συμπάθεια και η σύμπνοια των δημιουργημάτων του Θεού, είναι η μουσική της δοξολογικής γιορτής του σύμπαντος κόσμου ορατού αλλά και του αοράτου.
Η ορατή και αόρατη δημιουργία βρίσκονται σ’ ένα διαρκές πανηγύρι. «Σέ υμνεί τα αόρατα, σέ προσκυνεί τα φαινόμενα, πάντα ποιούντα τον λόγον σου, Δέσποτα» (Λειτουργία αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου). «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλει το στερέωμα» (Ψαλμ. 18, 2). «Σέ υμνεί ήλιος, σέ δοξάζει σελήνη, σοί εντυγχάνει τα άστρα, σοί υπακούει το φως, σέ φρίττουσιν άβυσσοι, σοί δουλεύουσιν αι πηγαί… πάσα η κτίσις ύμνησέ σε επιφανέντα», ακούμε στο μεγάλο αγιασμό.
Η κτίση δε δοξάζει μόνο το Θεό και το μεγαλείο Του, αλλά και τον ευχαριστεί ταυτόχρονα. Συμμετέχει η ίδια και διακονεί στο μεγάλο γεγονός της ευχαριστιακής θυσίας. Με υλικά στοιχεία, τον άρτο και τον οίνο που είναι αντιπροσωπευτικά της υλικής δημιουργίας και γίνονται το σώμα και το αίμα του Χριστού, από τα οποία τρέφεται και ζει ο άνθρωπος αιώνια. Η ευχαριστιακή αυτή διακονία εκπληρώνει το νόημα και το σκοπό του υλικού κόσμου. Ο άνθρωπος παρέλαβε από το Θεό τον κόσμο «καλόν λίαν» (Γεν. 1, 31) ως ευλογία και δωρό και τον επιστρέφει πάλι στο Θεό ως δώρο ευχαριστίας (Τα Σα εκ Των Σων) λέμε σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Όσο αφορά, το σκοπό και τον εσχατολογικό προορισμό της δημιουργίας μπορούμε να τονίσουμε και να επισημάνουμε, πως δεν είναι άλλος από τον ανακαινισμό της δημιουργίας μέσα στο Χριστό και κατά τον Χριστό, εις «βέλτιον σχήμα», στο αρχαίο κάλλος της και στην «αρχήθεν ημερότητα» (Θεόφιλος Αντιοχείας). Δέσμια κι αυτή της φθοράς και της ματαιότητας τώρα «συστενάζει και συνωδίνει» (Ρωμ. 8, 22), αλλά ελπίζει πως «η φθορά αυτή γενήσεται εις ανακαινισμόν» (Μέγας Αθανάσιος).
Σημασία πάντως έχει, για να συνοψίσουμε όσα είπαμε, πως η ύλη, ο κόσμος, η κτίση έχουν ανεπανάληπτη αξία. Είναι η εικόνα του Θεού, φανερώνουν κι αποκαλύπτουν τη δόξα του, παιδαγωγούν τον άνθρωπο, δοξολογούν κι ευχαριστούν το Θεό κι αναμένουν μαζί με τον άνθρωπο την ελευθερία από τη φθορά. Γι’ αυτό δε μας επιτρέπεται, αλλά και δε μας συμφέρει να καταστρέφουμε τον κόσμο και την ομορφιά, η οποία μας περιβάλλει.
Χρόνια πολλά καλά και ευλογημένα
Γόρτυνα 05/01/14
Σάββατο, Ιουλίου 12, 2014
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ “Υμείς εστέ το φως του κόσμου” (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15) π. Δημήτριος Φορτετσανάκης
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Αγαπητοί μου, αν θέλουμε. Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”. Όπως μας αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός. Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.
Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”, “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με μία βέβαια σχετική έννοια. Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.
Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου. Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Αγίος Γρηγόριος ο Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.
Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούομε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου. Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι” κατά το λόγο του Κυρίου.
Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη. Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.
Αγαπητοί μου, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Χριστού και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.
Χαίρεται.
Η Εκκλησία μας, αποδίδει σήμερα φόρο τιμής, στη μνήμη των εξακοσίων τριάντα (630)Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το τετρακόσια πενήντα ένα (451) μ.Χ. στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα. Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας μας γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Με αυτή την ομολογία της πίστεως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως αυτός που οδηγεί τους ανθρώπους που τους δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα που είναι η πηγή των φώτων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του, με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.
Με αυτή την ομολογία της πίστεως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως αυτός που οδηγεί τους ανθρώπους που τους δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα που είναι η πηγή των φώτων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του, με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.
Αγαπητοί μου, αν θέλουμε. Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”. Όπως μας αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός. Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.
Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”, “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με μία βέβαια σχετική έννοια. Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.
Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου. Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Αγίος Γρηγόριος ο Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.
Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούομε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου. Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι” κατά το λόγο του Κυρίου.
Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη. Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.
Αγαπητοί μου, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Χριστού και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.
Κυριακή, Μαρτίου 09, 2014
Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Όποιος καταφύγει στα πραχτικά και τις αποφάσεις, της 7ης οικουμενικής συνόδου, που ασχολήθηκε με το θέμα των εικόνων εκεί θα βρει ποια είναι η σημασία και το νόημα των εικόνων.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε, ένα μεγάλο πνευματικό πλούτο. Η τιμή των εικόνων, έχει μια πάρα πολύ σημαντική θέση, στην παράδοση των ορθοδόξων και αυτό γιατί, η εικόνα δεν είναι μια απλή απεικόνιση, ούτε είναι ένα απλό διακοσμητικό στοιχειό, ή μια ζωγραφική απεικόνιση της Αγίας Γραφής. Είναι ένα ισότιμο Ευαγγελικό Μήνυμα, ένα σκεύος λατρείας που συμμετέχει στη λειτουργική ζωή. Ο σημαντικός ρόλος της εικόνας φαίνεται φανερά στο πέρασμα της Ιστορίας, από την εποχή της λατρείας των ειδώλων, με αποκορύφωμα την εικονομαχική περίοδο.
Στην εικόνα η Εκκλησία βλέπει ολόκληρη την έκφραση της Ορθοδοξίας. Η αλήθεια της Πίστεως και της Ζωής της Εκκλησίας είναι αυτό που ονομάζομαι Ορθοδοξία. Χωρίς την Ορθοδοξία, δεν υπάρχει αληθινή κοινωνία με τον Θεό, συνεπώς ούτε και αληθινή Θεολογία. Χωρίς αληθινή ζωή και πίστη, δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία με τον πλησίον. Χωρίς την σωστή θεώρηση του Θεού, δεν υπάρχει σωστή Θεώρηση της κτίσεως, δηλαδή της δημιουργίας. Ασέβεια προς το Θεό, σημαίνει Ασέβεια προς τον άνθρωπο που είναι η εικόνα του Θεού και ασέβεια προς τον φυσικό κόσμο.
Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής γιορτάζουμε την νίκη της ορθής πίστης έναντι των αιρέσεων, η οποία εκφράζεται με τη σωστή και ορθή αντίληψη για τις εικόνες. Στην εικονομαχία οι πατέρες, είδαν το σύνολο των αιρέσεων ενωμένες σε μια αίρεση. Η εικονομαχία αμφισβητούσε και αμφισβητεί, καταργούσε και καταργεί, τη σωτηρία του ανθρώπου. Από τη στιγμή, που η εικονομαχία αρνείται, τη δυνατότητα περιγραφής της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, αρνείται και την ενανθρώπιση του και τις συνέπειες της για τον άνθρωπο.
Όμως αν και εκδόθηκαν συνοδικά και θρίαμβοι. Η εικόνα Του Θεού μάχεται και διώκεται, με τον ποιο βάναυσο τρόπο. Δυστυχώς η εικόνα Του Θεού, ο ελάχιστος αδελφός του Κυρίου πεινά και κανείς δεν του δίνει φαγητό, ρούχα και στέγη, είναι άρρωστος και κανείς δεν τον περιθάλπει. Η εικόνα του Θεού ο άνθρωπος δηλαδή, εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυλιέται μέσα στις λάσπες και ξέπεσε από το ύψος των περιστάσεων, ο άνθρωπος αιώνες τώρα αρνήθηκε τον εαυτό του, ότι είναι δηλαδή η εικόνα του Θεού και απομακρύνθηκε από το Θεό, με αποτέλεσμα να επιτρέπεται να κάνει τα πάντα, να μην σέβεται τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, και τη δημιουργία του Θεού.
Συνεχώς ο σύγχρονος άνθρωπος, ξεχνά ότι είναι γη και σποδός, ξεχνά ότι είναι ο διαχειριστής της κτίσεως, ότι του δόθηκε αυτό από το Θεό και δημιουργό, να είναι δηλαδή ο διαχειριστής της δημιουργίας και αντί να κάνει μια σωστή και καλή διαχείριση, ώστε να χαίρεται αυτόν τον τόπο να τον βελτιώνει κατά τα σχέδια του παραδείσου, ώστε να ζει τον παράδεισο να έχει φίλους να αγαπά και να αγαπιέται.
Αντί αυτού ο άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς εγκλωβισμένος στο εγώ του και τη ματαιοδοξία του. Βρίσκεται συνεχώς σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η κακή διαχείριση αφ ενός αλλά και η κατάχρηση της εμπιστοσύνης του Θεού δεν τον αφήνει να βγεί. Τον έχει σκλαβώσει, δεν βρίσκει την ελευθερία του την ψυχική και τη σωματική και έχει μετατρέψει αυτόν τον τόπο που φτιάχτηκε με προδιαγραφές του παράδεισου σε μια οδυνηρή κόλαση, η όποια δεν έχει όρια ούτε σε αυτή την ζωή αλλά ούτε και στην άλλη.
Αυτή η εικόνα του Θεού, χρειάζεται τούτη την ώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναστήλωση, πρέπει να αναστυλωθεί και να έρθει στο μέρος που είναι ταγμένη, δηλαδή να έρθει δίπλα στο Θεό και να γίνει ένα μαζί του.
Αγαπητοί μου, όλοι μας είμαστε μια εικόνα του Θεού. Με λίγα και απλά λόγια κουβαλάμε το θεό μαζί μας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να προσβάλει το Θεό και να τον σέρνει στις λάσπες και στο βούρκο. Είναι καιρός για Μετάνοια, για αλλαγή τρόπου σκέψης, για αλλαγή τρόπου ζωής, είναι καιρός για μια επανάσταση συνειδήσεων, είναι καιρός για μετατροπή της κόλασης σε παράδεισο. Έφτασε η ώρα για την Αναστύλωση της Εικόνας Του Θεού.
Γόρτυνα 8/3/2014
Πατήρ Δημήτριος.
π. Δημήτριος ΦορτετσανάκηςΚυριακή, Ιανουαρίου 26, 2014
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Στην αυριανή Ευαγγελική περικοπή διαδραματίζεται, μια όμοια ιστορία με πολλές άλλες, δείγμα μεταστροφής και αλλαγής, τρόπου και στάσης ζωής, όπως αυτή της αμαρτωλής γυναίκας, του παραλύτου, του τυφλού κ.ά..
Ο «πρωταγωνιστής» σήμερα είναι ένας πλούσιος άνδρας, πλην όμως αμαρτωλός, δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά λάθη στη ζωή του, το όνομα του όπως μας το παρουσιάζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι Ζακχαίος. Ο Πλούσιος του Ιστορικού αυτού γεγονότος, εξασκεί, το επάγγελμα αρχιτελώνη, με λίγα λόγια είναι φοροεισπράκτορας, για την ακρίβεια είναι ο προϊστάμενος των φοροεισπρακτόρων. Το επάγγελμα αυτό, για την εποχή εκείνη, ήταν αρκετά προσοδοφόρο, αν σκεφτούμε ότι την εποχή εκείνη ο φόρος νοικιαζόταν, δηλαδή οι φοροεισπράκτορες, έδιδαν για τα ταμεία του κράτους ένα συγκεκριμένο ποσό και μετά το εισέπρατταν χωρίς το κράτος να κάνει έλεγχο τι εισπράττουν. Όπως καταλαβαίνεται, τα χρήματα ήταν προϊόν κλοπής, αδικίας και καταπίεσης προς τους οφειλέτες, γιατί δεν εισέπρατταν, μόνο το δίκαιο και αυτό που έπρεπε να αποδώσουν,, μαζί με το νόμιμο ποσοστό τους, αλλά πολλά περισσότερα. Παρόλα αυτά ο Ζακχαίος συγκαταλέγονταν στην ελίτ της τότε κοινωνίας. Φανταστείτε, το σπίτι του, μια πολυτελέστατη έπαυλή, να είναι μέσα στη χλιδή, να είναι ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και γιατί όχι να είχε φιλοσοφικές ανησυχίες ή και πνευματικές αναζητήσεις .
Πιθανόν ο Ζακχαίος να άκουσε μερικές φορές τον Πρόδρομο, ασφαλώς όμως θα άκουσε περί του Ιησού και για τα θαύματα που έκανε, αλλά και για το γεγονός πως συναναστρέφονταν με πολλούς αμαρτωλούς. Όλα αυτά μεγάλωναν μέσα του τον πόθο, δεν ήταν μια απλή περιέργεια ή ένας εγωισμός ήταν πόθος πνευματικός, για να δει από κοντά Τον Κύριο.
Όταν του δόθηκε η αφορμή, κάνοντας μια παιδιάστικη κίνηση, αν και κατείχε μία σπουδαία κοινωνική θέση, ανέβηκε στην συκομορέα, σε ένα δένδρο που τα φύλα του μοιάζουν της μουριάς αλλά κάνει σύκα. Δεν έλαβε κανένα υπόψη του τι θα πει, ούτε την «καλή τάξη» της εποχής εκείνης που ήταν μέλος, ούτε τον όχλο, δεν ντράπηκε απόλυτος κανένα. Δεν είναι λίγοι οι ερμηνευτές που χαρακτήρισαν τον Ζακχαίο γι’ αυτή του την πράξη μικρόσωμο γίγαντα.
Η αμοιβή του για όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικά μεγάλη. Μετά την προσωπική του μετάνοια, την αναγνώριση των λαθών του, αλλά και την διόρθωση τους, την αλλαγή του τρόπου και της στάσης ζωής, σώζεται και αυτός, αλλά και η υπόλοιπη οικογένειά του.
Είναι γεγονός, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, πως και σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον όχλο. Τον αδιάφορο πνευματικά όχλο, όλο εκείνο τον κόσμο που είναι περίεργος, αδιάφορος σε κάθε τι. Αυτόν που φέρεται εχθρικά σε κάθε τι αληθινό. Αυτόν τον κόσμο που ειρωνεύεται, που ξέρει τα πάντα, είναι παντογνώστης, που χλευάζει και πολεμάει τον κάθε άνθρωπο που έχει πίστη, σε αξίες, σε αρχές, σε ιδανικά, τον άνθρωπο που πιστεύει με μια απλή Πίστη στο Θεό, κάνοντας το έξυπνο και τον ψευδό μορφωμένο. Και έχουν τα «μέσα»: διαδίκτυο, εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές συχνότητες, τηλεόραση κ.ά.. Διοχετεύουν έντεχνα το δηλητήριο της ψυχής τους, και προσπαθούν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα της Εκκλησίας που κεφαλή της έχει τον ίδιο Το Χριστό και η Εκκλησία δεν είναι ένα μάτσο παπαδοκαλογέροι, Εκκλησία είναι το σύνολό, είναι το πλήρωμα, είναι η Κοινωνία των απανταχού της γης Χριστιανών αυτών που Μετά-λαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και έχουν το προνόμιο να μετέχουν της Θείας πλέον Κοινωνίας. Δεν γνωρίζουν οι δύστυχοι πως η Εκκλησία όσο πολεμάται τόσο δοξάζεται!
Δυστυχώς, υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που διστάζουν να «ανεβούν» στην συκομορέα. Δεν έχουν την τόλμη εκείνου του μικρόσωμου γίγαντα. Οι εκφράσεις και οι φράσεις γνωστές: «Τι θα πει ο κόσμος»; «Πώς θα με κρίνει ο περίγυρός μου» «μα είναι δυνατόν αυτά είναι για τους αγράμματους και τους καθυστερημένους» ;
Υπάρχουν όμως και οι συνειδητοί χριστιανοί που ακολουθούν το παράδειγμα του Ζακχαίου. Κανένα εμπόδιο δεν φράζει τον δρόμο τους. Ακολουθούν την γνήσια πορεία που οδηγεί στον Χριστό. Αναζητούν τον Χριστό μέσα από ένα βιβλίο, σε ένα κήρυγμα, σε μια ακολουθία, στην καθημερινότητα τους, προσπαθούν να μιμηθούν τον Χριστό Αγαπώντας τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, χωρίς θρησκευτικούς φανατισμούς, ο Χριστός το «αγαπάτε αλλήλους» το είπε για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, για όλα τα χρώματα για όλες τις φυλές της Γης και δείχνοντας έμπρακτα αυτή τους την αγάπη, γιατί γνωρίζουν πως ότι κάνουν στους αδελφούς του Κυρίου τους ελαχίστους το κάνουν και στον Ίδιο Τον Κύριο. Που αναζητούν Τον Θεό στην Θεία Κοινωνία. Έχουν πόθο ψυχής. Μια μεταφυσική δίψα, μια δίψα Θείας Παρουσίας, και ζουν την εξ ύψους παιδεία που δίδαξε ο Κύριος, έχοντας καλλιέργεια ψυχής, ευγένεια, συμπεριφορά, βιώνοντας τα λόγια Του Χριστού να κάνετε στους άλλους αυτό που θέλετε να σας κάνουν και εκείνοι .
Ένας ευσυνείδητος χριστιανός επιδιώκει την συνάντησή του με το Θεό. Απαγκιστρώνεται από τα γρανάζια της καθημερινότητας. Υπερνικά την στάση του κοινωνικού περίγυρου.
Πρέπει να είμαστε βέβαιοι πως, όταν εμείς κάνουμε ένα βήμα, ο Θεός θα κάνει δέκα. Το είδαμε άλλωστε στην περίπτωση του Ζακχαίου. Ο Θεός δεν είναι ο Θεός της τιμωρίας και της καταστροφής είναι ο Θεός της Αγάπης που Σταυρώθηκε για να σώσει τον άνθρωπο. Ο Άνθρωπος αυτοτιμωρείται με το να επιμένει να αρνείται πεισματικά το Θεό χωρίς να σκέπτεται το απλό το ότι εγώ δεν τον Θέλω το Θεό, το ότι εγώ τον αρνούμαι, αυτό δε θα πει και ότι δεν υπάρχει.
Η συνάντησή μας με τον Χριστό, είναι εκείνη που θα φέρει την πολυπόθητη μετάνοια, την αλλαγή του τρόπου και της Στάσης ζωής, της αναγνώρισης των σφαλμάτων μας, είναι αυτή που θα μας κάνει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Θα αλλάξει την νοοτροπία μας και κάθε πλευρά της ζωής μας.
Η συνάντηση και το «δέσιμο» με το Θεό αποτελεί σκοπό της ζωής μας. Χρειάζεται αγώνας διαρκής και ισόβιος.
Ας υπερνικήσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, αδιαφορώντας για το τι θα πει εκείνη η «καλή τάξη» και εκείνος ο όχλος ακλουθώντας την πνευματική πορεία του αρχιτελώνη Ζακχαίου για να ακούσουμε και εμείς τον Κύριο να μας λέει: «…σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο». Αμήν.
Γόρτυνα 25/01/2014
Πατήρ Δημήτριος
Σάββατο, Ιανουαρίου 18, 2014
Η ΛΕΠΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Πολύ αποκαλυπτικό και εμπεριστατωμένο, το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που θα ακούσουμε αύριο. Είναι το ανάγνωσμα εκείνο που περιγράφει τη θεραπεία των δέκα λεπρών, αλλά και την αχαριστία των ανθρώπων.
Πριν ξετυλίξω την σκέψη μου, να δούμε λίγο, τι είναι η λέπρα;
Με τον όρο λέπρα, ή αλλιώς νόσος του Χάνσεν, εννοείται χρόνια λοιμώδης ασθένεια του ανθρώπου, που προκαλείται από τα μυκοβακτήρια Mycobacterium leprae και Mycobacterium lepromatosis. Αγγλικά η νόσος λέγεται Leprosy και ετυμολογικά η λέξη έχει Ελληνική προέλευση από το Λέπος=φλούδα, λέπι--> Λεπερός = ο έχων λέπια, φλούδες--> Λεπρός. H λέξη Λέπρα μεταφέρθηκε δια των λατινικών στα Αγγλικά και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες.
Το μυκοβακτήριο της λέπρας ανακαλύφθηκε το 1873 από το γιατρό Γκέρχαρντ Αρμάουερ Χάνσεν και αναγνωρίστηκε από τον Άλμπερτ Νάισερ. Ως τότε πολλοί νόμιζαν ότι ήταν κληρονομική.Ο Χάνσεν συμπέρανε τη μολυσματικότητά της και έδειξε ότι ήταν δυνατόν να ελεγχθεί κάπως, αν οι πάσχοντες απομονώνονταν. Η λέπρα αναφέρεται συχνά κατ' ευφημισμόν ως νόσος του Χάνσεν. Η λέπρα παραμορφώνει τα άτομα που πάσχουν αλλοιώνοντας το δέρμα τους, ενώ παρουσιάζονται και εξογκώματα. Επίσης μπορεί να απονεκρώσει τα νεύρα του δέρματος με αποτέλεσμα ο ασθενής να μη νιώθει τίποτα στα σημεία αυτά. Η λέπρα μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα κάθε ηλικίας κυρίως μεγαλύτερα των 3 ετών. Παρόλο που είναι πολύ παλιά ασθένεια ακόμα και στις μέρες μας ένας μεγάλος αριθμός ατόμων νοσεί από αυτή κυρίως σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής και χώρες της Νότιας Αμερικής. Υπολογίζεται ότι καθημερινά νοσούν περίπου 1000 άτομα.
Όπως γράφει η επίσημη Ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τη λέπρα, "Ο μηχανισμός μετάδοσης της λέπρας είναι η παρατεταμένη στενή επαφή με πάσχοντα και η μετάδοση γίνεται κυρίως με τα ρινικά σταγονίδια" Διακρίνονται δυο βασικές μορφές λέπρας, η λεπρωματώδης και η νευρική, από τις οποίες η πιο βαριά και επικίνδυνη για το περιβάλλον είναι η λεπρωματώδης λέπρα που αναπτύσσεται στο δέρμα κυρίως στα άκρα και το πρόσωπο. Το κύριο σύμπτωμα της νόσου είναι η εμφάνιση μεμονωμένων κόκκινων κηλίδων στο δέρμα που μεγαλώνουν και εξαπλώνονται αργότερα σε όλο το σώμα. Ανάλογα με τον τύπο του δέρματος οι κηλίδες αυτές μπορεί να έχουν και άσπρο χρώμα. Η χροιά του δέρματος σε αυτά τα σημεία είναι διαφορετική παρουσιάζοντας διάφορες διηθήσεις. Τα μαλλιά σταδιακά γίνονται ξηρά και παρατηρείται πτώση των φρυδιών των βλεφαρίδων και απώλεια τριχών σε άλλα μέρη του σώματος. Εμφανίζονται παραμορφώσεις στα χέρια τα πόδια και το πρόσωπο. Μάλιστα στο πρόσωπο παρατηρείται πάχυνση των λοβίων που προκαλούν το φαινόμενο του "λεόντειου προσωπείου". Άλλα συμπτώματα είναι η αιμορραγία ή συνεχής συμφόρηση της μύτης και η καταστροφή του ρινικού διαφράγματος. Όταν προσβληθεί ο λάρυγγας παρουσιάζεται απώλεια της φωνής και δυσκολία στην αναπνοή. Συχνά παρατηρούνται βλάβες στα μάτια ή και απώλεια της όρασης λόγω προσβολής του οπτικού νεύρου. Είναι δυνατή και η προσβολή εσωτερικών οργάνων, όπως το ήπαρ, ο σπλήνας ή οι όρχεις, και τα νευρικά στελέχη. Η νευρική μορφή λέπρας χαρακτηρίζεται από προσβολή των νεύρων (νευρίτιδες, πολυνευρίτιδες), που προκαλούν μυικές ατροφίες, τροφικές εξελκώσεις και βλάβες του δέρματος ανάλογες με την προηγούμενη μορφή. Λόγω της απονέκρωσης των νεύρων ο ασθενής δε νιώθει πόνο, κρύο ή ζέστη σε αυτά τα σημεία. Η αναισθησία αυτή μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς τους οποίους δεν αντιλαμβάνεται το άτομο και μπορεί να οδηγήσουν σε μολύνσεις ή και ακρωτηριασμούς αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Η λέπρα, αυτή καθεαυτή, γενικά δε θεωρείται θανατηφόρος ασθένεια. Ο θάνατος μπορεί να επέλθει από τις συνέπειες της νόσου, όπως μολύνσεις ή φυματίωση.
Είναι λοιπόν μια φοβερή ασθένεια, με φρικτούς πόνους, η οποία τους παλαιότερους καιρούς, έκανε τους ανθρώπους, που προσέβαλε, δυστυχισμένους και τελικώς τους οδηγούσε στον θάνατο.
Όποιος δυστυχισμένος παρουσίαζε τα πρώτα σημάδια της λέπρας τον συλλάμβαναν και τον έστελναν εξορία, μακριά από την κοινωνία για να μη μεταδοθεί το μόλυσμα, είναι γνώστη πιστεύω στην Κρήτη η Σπιναλόγκα, το λεπρό - νησί, και μετά άλλωστε και από την επιτυχημένη εκείνη ταινία το «το Νησί», έγινε γνωστή και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δόξα τω Θεώ όμως, το φάρμακο κατά της λέπρας που ανακαλύφθηκε, έδωσε τέλος στην τρομερή αυτή νόσο και τα λιγοστά σχετικώς κρούσματα στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, σήμερα, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώς.
Μια ομάδα τέτοιων δυστυχισμένων ανδρών και συγκεκριμένα 10 τον αριθμό, θεραπεύει ο Κύριος Ιησούς, όταν οι ίδιοι τον είδαν από μακριά να περνά τον δημόσιο δρόμο και του φώναξαν «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Το φώναξαν και το ζήτησαν με πίστη. Πίστευαν ότι όπως είχε θεραπεύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τόσο πλήθος ασθενών, έτσι και τώρα, είχε την δυνατότητα να δώσει την υγεία και στους ίδιους. Και όπως ήταν φυσικό, ό Κύριος Ιησούς Χριστός, τους χάριζεί αυτό που ζητούσαν. Την πολυπόθητη υγεία. Γι’ αυτό και τους δίνει τώρα εντολή να παρουσιάσουν τα καθαρά από την λέπρα πρόσωπά τους στους Ιερείς, ώστε να πιστοποιήσουν αυτοί ότι οι πρώην λεπροί είναι τώρα άνδρες υγιείς. Αυτό και έγινε. Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…
Φαίνεται όμως, πως, εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε «μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ». Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά Σαμαρείτης.
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που μπορεί να μην έχουμε λέπρα ή κάποια άλλη σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια, τη λέπρα της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεό για τις τόσες δωρεές Του;
Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;»
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε κοινωνία. Με συνανθρώπους και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια, που είναι η εικόνα του Θεού.
Πώς είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους διδασκάλους και καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το «Ευ Ζην»; Πώς να μην τιμούμε και ευγνωμονούμε τους πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Να λοιπόν που η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και εκείνος ο Σαμαρείτης.
Ναι, η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.
Γόρτυνα 18 /01/2014
Σάββατο, Νοεμβρίου 09, 2013
Η ΕΝΣΆΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; ρωτά ένας νομοδιδάσκαλος τον Κύριο θέλοντας να Τον παγιδεύσει. Κι Εκείνος, αμέσως τον παραπέμπει στις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου. Τότε ο νομοδιδάσκαλος αναφέρει, τις δύο βασικότερες εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον. Αλλά επειδή, θέλει να δικαιολογήσει την ερώτηση του, θέτει εκ νέου κι ένα δεύτερο ερώτημα: Ποιον πρέπει να θεωρώ πλησίον μου; Αυτό το ερώτημα στάθηκε η αφορμή να διηγηθεί ο Κύριος μία υπέροχη παραβολή, την παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
Κάποιος άνθρωπος, είπε, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι τον λήστεψαν, τον έγδυσαν, τον καταπλήγωσαν και τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο. Κάποια στιγμή ένας ιερέας που κατέβαινε στο δρόμο εκείνο, ενώ τον είδε, πέρασε από το απέναντι μέρος χωρίς να του δώσει καμία βοήθεια. Παρόμοια και κάποιος Λευίτης – νεωκόρος θα λέγαμε σήμερα, υπηρέτης του ναού, έφθασε στο μέρος εκείνο. Αυτός φάνηκε ακόμη πιο άσπλαχνος. Ήλθε πολύ κοντά, είδε την κατάσταση του άγρια πληγωμένου ανθρώπου κι έφυγε. Ο ιερεύς έφυγε από ενστικτώδη φιλαυτία, ενώ ο Λευίτης έπειτα από υπολογισμό.
Και τα δύο όμως πρόσωπα, ο ιερέας και ο Λευίτης είχαν κάτι κοινό: Ήταν δύο πρόσωπα που είχαν αξίωμα και έργο ιερό. Αυτοί εξαιτίας της ιδιότητάς τους θα έπρεπε περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο της εποχής εκείνης να είναι συμπονετικοί και σπλαχνικοί, να δείξουν αγάπη στον ετοιμοθάνατο διαβάτη. Αυτοί λόγω της θέσεώς τους δίδασκαν και τους άλλους το καθήκον της αγάπης προς τον πλησίον. Κι όμως αθέτησαν το καθήκον τους αυτό, οι δυο συγκεκριμένοι Ιερέας και λευίτης, προσωποποιούν, την φαρισαϊκή υποκρισία ζώντας σε ένα τάφο κεκονιασμένο, που λέγεται εγώ . Είναι θλιβερό, εκείνοι που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα της αγάπης, να γίνονται παραδείγματα σκληρότητας. Οι άνθρωποι του Θεού να δυσφημούν τόσο πολύ το Θεό.
Αυτό δυστυχώς επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέσα στην ιστορία σε «ανθρώπους του Θεού». Και είναι φοβερό να συμβαίνει κάποτε και σε μας. Σε μας που θέλουμε να είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας, να αποδεικνυόμαστε στην πράξη άσπλαχνοι, σκληροί, αδιάφοροι στον ανθρώπινο πόνο. Είναι τραγικό να ισχύει κάτι τέτοιο και για μας. Εάν δεν δείξουμε εμείς οι πιστοί χριστιανοί αγάπη, ποιος θα δείξει; Ο Κύριός μας το ξεκαθάρισε ότι χωρίς την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, Βασιλεία ουρανών δεν πρόκειται να κληρονομήσουμε και να δούμε το πρόσωπο του. Η αγάπη προς τον πλησίον είναι η σφραγίδα της γνησιότητας μας, η βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας.
Η συνέχεια της παραβολής είναι σε όλους μας γνωστή. Κάποια στιγμή ένας Σαμαρείτης που διάβαινε από το δρόμο εκείνο είδε τον καταπληγωμένο άνθρωπο, πλησίασε κοντά του και τον σπλαχνίστηκε. Δεν φοβήθηκε μην πάθει τα ίδια, έμεινε κοντά του, έπλυνε τα τραύματά του, τα άλειψε με λάδι και κρασί, τα έδεσε με επιδέσμους. Και αφού με πολύ κόπο ανέβασε τον άνθρωπο αυτόν στο ζώο του, τον μετέφερε σε κάποιο πανδοχείο και τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Και την άλλη μέρα το πρωί έδωσε δύο δηνάρια στον ξενοδόχο και του είπε: Περιποιήσου τον για να γίνει καλά. Και ό,τι άλλο ξοδέψεις, καθώς θα επιστρέφω στην πατρίδα μου και θα περάσω πάλι από εδώ, θα σου το εξοφλήσω.
Ρώτησε τώρα ο Κύριος το νομοδιδάσκαλο, ποιος από τους τρεις αυτούς επιτέλεσε το καθήκον του προς τον πλησίον; Κι εκείνος απάντησε: Αυτός που τον συμπόνεσε και τον ελέησε. Ο Κύριος τότε του είπε: Πήγαινε και κάνε κι εσύ το ίδιο.
Αλλά δεν το είπε μόνο στο νομοδιδάσκαλο, το είπε σε όλους μας. Αυτή την προσταγή δίνει και σε μας ο Κύριος. Μας ζητά δηλαδή να δείχνουμε αγάπη σε κάθε άνθρωπο που πάσχει, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτός είναι δικός μας, ξένος ή εχθρός μας, και χωρίς να υπολογίζουμε θυσίες και κόπους και δαπάνες. Αυτό μας το δίδαξε ο Κύριος όχι μόνο μέσα από την παραβολή αυτή αλλά πολύ περισσότερο μέσα από τη ζωή του. Διότι ο ίδιος έγινε ο καλός Σαμαρείτης για μας. Αγάπησε τους ανθρώπους μέχρι θανάτου. Η αγάπη του κορυφώθηκε και έλαμψε σε όλο το μεγαλείο επάνω στο Σταυρό. Και μας ζητά να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να γινόμαστε καλοί Σαμαρείτες στους γύρω μας.
Με πικρία όμως στην εποχή μας, ενώ όλοι μιλούμε για αγάπη, πραγματική αγάπη δεν έχουμε. Κι αυτό φαίνεται περισσότερο στις σχέσεις μας με τα δικά μας πρόσωπα. Πώς τους μιλάμε, πώς τους φερόμαστε; Αλλά αν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους ξένους; Γι΄ αυτό υποφέρουμε. Διότι αγάπη σημαίνει θυσία, σημαίνει να δίνουμε κι όχι να απαιτούμε να γίνουν οι άλλοι καλοί για να τους αγαπήσουμε. Αγάπη σημαίνει να γίνει πλατιά η καρδιά μας όπως των αγίων για να χωράει όλους, ακόμη κι αυτούς που μας δυσκολεύουν. Να τους προσφέρουμε την αγάπη μας με απαλό τρόπο, χωρίς να έχουν την αίσθηση ότι κάνουμε προσπάθεια για να τους αγαπήσουμε. Να ακούμε με πόνο τον πόνο τους, να τους ανακουφίζουμε στο πρόβλημά τους. Κατανοώντας το χαρακτήρα τους, να διαισθανόμαστε την κούραση τους, τις δυσκολίες τους, τις επιθυμίες τους. Και να τους προσφέρουμε την αγάπη μας άλλοτε μ’ ένα στοργικό λόγο κι άλλοτε με τη σιωπή μας· άλλοτε με τη διακονία μας κι άλλοτε με θυσίες που κοστίζουν ίσως πολύ. Έτσι θα γίνουμε καλοί Σαμαρείτες. Έτσι θα δούμε πρόσωπο Θεού και θα μπούμε θριαμβευτικά στη βασιλεία των ουρανών.
Γόρτυνα 10/11/13.
Πατήρ Δημήτριος.
π.Δημήτριος ΦορτετσανάκηςΚυριακή, Νοεμβρίου 03, 2013
Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όσους εορτάζουν σήμερα.
Και κάθε ευλογία Θεού στις οικογένειες και τα σπίτια τους
Αι μου Γιώργη Μεθυστή, του αλόγου καβαλάρη
Βλέπε τη, τη παρέα μας για του Χριστού τη χάρη.
Στο άλογο του Μεθυστή, θα πιάσω να τη δέσω,
Θα τη μεθύσω με κρασί και ύστερα θα τη κλέψω.
Με τα άλογο σου Μεθυστή, Αι Γιώργη καβαλάρη,
Θα κλέψω την απ αγαπώ, άλλος μη μου τη πάρει..
Γορτύνα 03/11/2013
πατήρ Δημήτριος.
Σήμερα 3 Νοεμβρίου εορτάζεται η Ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου και τα εγκαίνια Ναού του στη Λύδδα της Ίόππης (Παλαιστίνη). Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την επικράτηση του χριστιανισμού σ’ όλο το Ρωμαϊκό κράτος, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί ανήγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στη Λύδδα της Ίόππης, όπου μετακόμισαν το ιερό λείψανο του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να το προσκυνούν πλέον άφοβα.Έγιναν δε μετά την κατάθεση του Ιερού λειψάνου και τα εγκαίνια του Ναού στις 3 Νοεμβρίου και από τότε κάθε χρόνο ή Εκκλησία μας, τελεί κατά την ήμερα αυτή την εορτή της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του μεγαλομάρτυρα, προς δόξαν Θεού.
Την ίδια ημερομηνία εορτάζεται επίσης η μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου Νεαπολίτου.
Ο Άγιος Γεώργιος, ο νέος ιερομάρτυρας του Χριστού, έζησε στη Νεάπολη της Μικράς Ασίας (τουρκ. Νεβ-Σεχήρ) τον δέκατο όγδοο αιώνα. Ήταν ιερέας στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και υπηρετούσε με δικαιοσύνη και οσιότητα το ποίμνιο του ως αληθής λειτουργός του Υψίστου. Προικισμένος με τις αρετές της αγάπης και της πραότητας, της φιλαδελφίας και της ανεξικακίας, ταπεινός και άμεμπτος ήταν το στήριγμα και η παραμυθία των Ελλήνων χριστιανών που ζούσαν τότε κάτω από το ζυγό των Τούρκων. Ως επίγειος άγγελος ο θείος Γεώργιος υπηρετούσε με προθυμία τους συνανθρώπους του καλλιεργώντας τα θεία χαρίσματα και ευαρεστώντας τον Θεό.
Το έτος 1797 προσκλήθηκε στο χωριό Μαλακοπή -που βρισκόταν σε απόσταση έξι ωρών από τη Νεάπολη- για να ιερουργήσει σε κάποια μεγάλη γιορτή και να αγιάσει τους ευσεβείς χριστιανούς, γιατί ο ιερέας τους ήταν ασθενής ή, κατά τη γνώμη άλλων, κρυβόταν από τη μανία των Αγαρηνών. Ο γέροντας πια Γεώργιος αποδέχθηκε ευχαρίστως την πρόσκληση χωρίς να υπολογίσει την ταλαιπωρία και προπάντων τους κινδύνους.
Ανεβασμένος στο γαϊδουράκι του, καχεκτικός, πορευόταν πρόθυμος. Κόντευε πια στη Μαλακοπή, όταν ξαφνικά στη θέση « Κομπιά Ντερέ», δηλαδή «ρεματιά» δέχθηκε την άγρια επίθεση Τούρκων βοσκών, οι οποίοι έπεσαν επάνω του εξαγριωμένοι και με απερίγραπτη μανία. Τον λήστεψαν, τον γύμνωσαν και, τέλος του έδωσαν μαρτυρικό θάνατο αποκόπτοντας την τιμία κεφαλή του. Το σώμα του, γυμνό και ματωμένο, μαζί με το κεφάλι κατέληξαν σε παρακείμενο φαράγγι, η ψυχή όμως πέταξε κοντά στον Κύριον της για να την κατατάξει στους Οσίους και τους Ιερομάρτυρες.
Πέρασαν τέσσερις ημέρες χωρίς ο Άγιος ιερέας να εμφανισθεί στη Μαλακοπή, αλλά ούτε να επιστρέψει στη Νεάπολη. Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες βγήκαν σε αναζήτησή του.Βρήκαν το άγιο σώμα του και την τιμία κεφαλή και θρηνώντας και κλαίγοντας για τον σκληρό θάνατο του ποιμένα τους τον κήδευσαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Αγαρηνών. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή : «Ιερεύς Γεώργιος».
Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος. Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδία και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί.
Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του. Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!
Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκ ίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου.
Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του.
Από τις 2-11-1999, κατόπιν παρακλήσεως του Α΄ Μητροπολίτη κ.κ. Διονυσίου και ευγενούς παραχωρήσεως του Σεβασ. Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Στεφάνου, τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Αγίου είναι θησαυρισμένο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως, για μόνιμη ευλογία του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ιεράς Μητροπόλεως. Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτη τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 12, 2013
Η ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Η ΙΕΡΗ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Χθες το βράδυ έμαθα εντελώς τυχαία, ότι μια κυρία που τα τελευταία χρόνια, έχει βαλθεί να μας κάνει, μια ολόκληρη χώρα που λέγεται Ελλάδα, να αρχίσουμε να παίρνουμε ψυχοφάρμακα με αυτά που ακούμε και ακούει, στο όνομα Ρεπούση. Ότι έχει κάνει λέει σπουδές στην Γαλλική φιλολογία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μας προέκυψε ιστορικός. Γράφοντας μία ιστορία, κατά τα άλλα Ελληνική. Που η Μικρασιατική καταστροφή ήταν συνωστισμός, που ό χορός του Ζαλόγγου δεν έγινε, που έλληνες δεν ήταν σκλάβοι των Τούρκων αλλά υπάλληλοι.. ξαφνικά την ενοχλούν τα θρησκευτικά, την ώρα που τα μεγαλύτερα ξένα πανεπιστήμια, έχουν δημιουργήσει έδρες και μελετούν τη ζωή και το έργο των πατέρων της Εκκλησιάς, ειδικά δε των τριών Ιεραρχών που τους θεωρούν μεγάλους παιδαγωγούς και του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού. Αλλά δε θα κάνω μια αντιπαράθεση, καθώς και ο απόστολος Παύλος λέει ¨αιρετικό άνθρωπο μετά πρώτη και Δευτέρα νουθεσία παραιτού¨ δηλαδή δεν χρειάζεται να σπαταλάς τον χρόνο σου με ένα άνθρωπο που του μιλάς και δεν παίρνει από λόγια και Δόξα το Θεό νουθεσίες τις έχουν γίνει πολλές. Μάλλον πως την περίπτωση της εν λόγο κυρίας ισχύει η λαϊκή Κρητική ρήση «απου θωρεί και δε μαθαίνει γη γάιδαρος είναι γη δε θέλει» πιο από τα δυο, τα συμπεράσματα δικά σας. Θέλω όμως να σταθώ στο αν είναι νεκρές γλώσσες τα αρχαία Ελληνικά ή τα Λατινικά. Να ξεκαθαρίσω κάτι, για μένα δεν υπάρχουν Αρχαία και νέα Ελληνικά, υπάρχουν μόνο Ελληνικά και είναι γλώσσα ζωντανότερη των ζωντανότερων. Θα ηθέλα έτσι να κάνω μια ερώτηση προς την εν λόγο ¨κυρία¨ παρακάτω είναι μια εργασία της καθηγήτριας Άννα Φιλίνη (Γαλλικής Φιλολογίας). Φαίνεται πως οι Γάλλοι χρησιμοποιούν καθημερινά στο λεξιλόγιο τους Ελληνικότατες λέξεις. Αυτά δεν τα μάθανε στο πανεπιστήμιο στην περί ου ο λόγος κυρία. Φαίνεται ότι η εν λόγο ακαδημαϊκός και βουλευτής κυρία Ρεπούση τα πτυχία που ισχυρίζεται ότι έχει η τα αγόρασε σε τιμές ευκαιρίας, ή της τα έδωσαν αυτοί που από ότι φαίνεται έχουν σκοπό οι Έλληνες να μείνουν αναλφάβητοι ή ότι από τα πολλά διαβάσματα έχασε τα λογικά της, γι αυτό αλώστε υπάρχει και η ψυχιατρική επιστήμη. Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ, ένα κυρία Ρεπούση δεν μπορετέ να τα βρείτε με τον εαυτό σας, καθίστε στο σπίτι σας και προσπαθήστε να τα βρείτε, θα σας κάνει καλό, τόσο σε εσάς, όσο και σε εμάς, δεν μπορείτε να ταλαιπωρείται έτσι το ψυχικό σας κόσμο, όσο και τον δικό μας που σας ακούμε, διαφορετικά κάντε μια επίσκεψη σε ένα κέντρο ψυχικής υγιεινής από όσα έχετε αφήσει σε λειτουργία ακόμα, βλέπετε η παρατάξεις τις οποίες τιμήσατε δια της παρουσίας σας, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες και σε αυτό, εκεί είμαι σίγουρος ότι θα σας βοηθήσουν να βρείτε την ψυχική ηρεμία την οποία χρειάζεστε. Εμείς οι υπόλοιποι ούτε ψυχιάτρο χρειαζόμαστε ακόμα, αλλά ούτε και αμνησία έχουμε.
Γόρτυνα 12/09/2013
Πατήρ Δημήτριος.
Οι ελληνικές ρίζες στην Γαλλική Γλώσσα ΄΄
των Jean Bouffarigue και Anne – Marie Delrieu
Όταν οι Γάλλοι Jean Bouffarigue και Anne - Marie Delrieu στην προσπάθειά τους να ερευνήσουν σε βάθος την γλώσσα τους , την γαλλική γλώσσα, έθεσαν το ερώτημα ΄΄Γνωρίζετε τις ελληνικές σας ρίζες ? ΄΄ Πολλά γυμνασιόπαιδα στην Γαλλία πρέπει να τρομοκρατήθηκαν ακούγοντας να τους υποβάλλετε αυτή η ερώτηση. Ο καιρός όμως πέρασε και η ερώτηση έπαψε να είναι τρομερή, όταν έγινε αντιληπτό ότι δεν ήταν αναγκαίο να απαντήσει κανείς ΄΄ναι΄΄ για να φτάσει στα ανώτατα επίπεδα της γνώσης ή απλώς στα πλησιέστερα διπλώματα. Επικράτησε η εντύπωση, ότι τελικά για να πετύχει κανείς στην ζωή του ή για να συμβαδίζει με τον αιώνα του, είναι πιο χρήσιμο να γνωρίζει τις τετραγωνικές ρίζες. Και τελικά ήταν οι δάσκαλοι εκείνοι που άρχισαν να αισθάνονται αμηχανία μπροστά σε μία άλλη ερώτηση :
΄΄Σε τι χρησιμεύουν οι ελληνικές ρίζες ΄΄?
Αν πρόκειται να συμβαδίζει κανείς με τον αιώνα του, καλό θα ήταν να προσαρμόσει το βήμα του εντελώς. Δεν είναι πια η κατάλληλη στιγμή να αναρωτιέται κανείς σήμερα αν οι ελληνικές ρίζες χρησιμεύουν σε τίποτα : βρίσκονται εδώ, ένα ολόκληρο πλήθος, γύρω μας,τυπωμένες και προφερόμενες σε οτιδήποτε αποτελεί φορέα της πολύτιμης ουσίας με την οποία τρέφεται ο πολιτισμός μας, της πληροφόρησης. Astronaute(αστροναύτης), discothèque(δισκοθήκη), ergothérapie(εργ(ασι)οθεραπεία), hypoglycémie(υπογλυκαιμία), pentathlon(πένταθλον), politologue (πολιτειολόγος), spéléologue (σπηλαιολόγος), thermodynamique(θερμοδυναμική), κ.τ.λ., χωρίς να αναφερθούμε στις analyses, synthèses, στα aérodromes και métropolitains(αναλύσεις, συνθέσεις, αεροδρόμια και μετρό), τόσες λέξεις που προέρχονται από την ελληνική και χρωματίζουν τώρα την καθημερινή μας γλώσσα (την γαλλική) .
Αν συγκρίνουμε το ενεργητικό μας λεξιλόγιο με εκείνο των παππούδων μας, θα αναγκαστούμε να διαπιστώσουμε ότι έχουμε γίνει όλοι σοφοί . Η πρώτη δουλειά του σοφού είναι να παρακολουθεί τις προόδους που πραγματοποιεί η επιστήμη. Στις μέρες μας αυτές οι πρόοδοι είναι ταχύτατες. Οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη με επιταχυνόμενο ρυθμό και σε κάθε μια αντιστοιχεί μια καινούργια λέξη, που τις περισσότερες φορές προέρχεται από τα ελληνικά .
Η σύγχρονη γλώσσα μοιάζει να έχει κατασκευαστεί για τους ελληνιστές, οι οποίοι κρατούν τα κλειδιά της. Αυτό το προνόμιο πρέπει να πάψει να είναι αποκλειστικό. Το να ανακαλύψει κανείς τους θησαυρούς των ελληνικών ριζών σήμερα δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε με σκοπό να γίνει ένα βοήθημα για ειδικούς, αλλά ένας οδηγός για την σύγχρονη γαλλική γλώσσα. Ένας λοιπόν από τους στόχους αυτού του βιβλίου είναι να δώσει στον αναγνώστη τα μέσα για να προσανατολίζεται μέσα στους πιο πρόσφατους τομείς της γαλλικής γλώσσας και για να ερμηνεύει με τρόπο χρήσιμο τις ΄΄λόγιες΄΄ λέξεις που μπορεί να συναντήσει .
Δεν είναι ο μόνος στόχος επισημαίνουν οι συγγραφείς. Ελπίζουμε ακόμα να βοηθήσουμε να γίνουν συνειδητοί παλιότεροι δεσμοί της γαλλικής γλώσσας με την γλώσσα των ελλήνων. Λέξεις όπως boîte (κουτί), chaise (καρέκλα), écureuil (σκίουρος), église (εκκλησία), έχουν έρθει σε μας από τα ελληνικά. Είναι κρίμα που όλοι τις χρησιμοποιούν – ίσως και κάθε μέρα – χωρίς να αντιλαμβάνονται την αξία τους. Η κατανόηση της δικής μας γλώσσας (της γαλλικής) και η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της – να ποια είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις ελληνικές ρίζες. Οι ελληνικές ρίζες δίνουν στην γαλλική το ποιο βαθύ στήριγμά της, μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα σε λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας .
ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ, ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Οι περισσότερες γλώσσες της Ευρώπης, καθώς και μερικές της Ασίας, κατάγονται από μία κοινή γλώσσα, την οποίαν ονομάζουμε ινδοευρωπαϊκή. Καθώς η ινδοευρωπαϊκή δεν έχει μιληθεί από κανέναν εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν έχει γραφτεί ποτέ, οι ρίζες της δεν μας είναι γνωστές παρά μόνο μέσω της διαδικασίας της επανασύνθεσης.
Η λατινική προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή, ακριβώς όπως η ελληνική . Η λατινική γλώσσα είναι αδελφή της ελληνικής και όχι θυγατέρα. Παρόλα αυτά οι Λατίνοι δανείστηκαν πολλές λέξεις από τούς γείτονες τους Έλληνες και πολλές ελληνικές λέξεις πέρασαν στη γαλλική μέσω της λατινικής.Χωρίς αμφιβολία οι λέξεις με ελληνική προέλευση αποτελούν μέρος του καθημερινού λεξιλογίου. Στην πλειοψηφία τους όμως συγκεντρώνονται σε πολύ εξειδικευμένες ζώνες του λεξιλογίου. Τις συναντά κανείς σε μεγάλους αριθμούς στο θρησκευτικό λεξιλόγιο, ιδίως σε εκείνο που αναφέρεται στη χριστιανική θρησκεία και στους θεσμούς της.
Ακόμα όμως περισσότερο από την θρησκεία, η επιστήμη είναι εκείνη που σε όλες τις μορφές καταφεύγει στα αστείρευτα αποθέματα του ελληνικού λεξιλογίου. Είτε είναι αρχαίες είτε είναι νέες, είτε θετικές είτε ανθρωπιστικές, οι επιστήμες άντλησαν, αντλούν και θα αντλούν απ΄αυτό το απόθεμα. Τα ίδια τα ονόματα τους είναι σχεδόν αποκλειστικά ελληνικά. Οι αξιοσημείωτες εξαιρέσεις είναι η algèbre, άλγεβρα (αραβική προέλευση), η informatique, πληροφορική (λατινική προέλευση ) και η médecine, ιατρική ΄΄ αυτή η επιστήμη, που το όνομά της προέρχεται από την λατινική, είναι εν τούτοις η μεγαλύτερη καταναλώτρια ελληνικών λέξεων, πρώτα απ’ όλα για να ονομάσει τις διάφορες ειδικότητες της : εκτός από την μαιευτική (obstétrique, από το λατινικό obstetrix,σοφή γυναίκα), δε βρίσκει κανείς σχεδόν καμιά που το όνομά της να μην προέρχεται από την ελληνική. Δύο λόγοι εξηγούν αυτή την ιδιαίτερη συνάφεια ανάμεσα στην επιστήμη και την ελληνική γλώσσα .
Καταρχήν όταν οι Λατίνοι γνώρισαν τον ελληνικό κόσμο και θέλησαν να συμμετάσχουν στη γνώση που κατείχε, η επιστήμη ήταν ανύπαρκτη γι’ αυτούς. Χρειάστηκε να εισάγουν τα πάντα : γνώσεις, πρότυπα διδασκαλίας, ορολογία. Στη συνέχεια οι Λατίνοι δεν υπήρξαν παρά καλοί μαθητές, σπάνια δάσκαλοι. Οι πρόοδοι και οι ανακαλύψεις συνέχισαν να πραγματοποιούνται στον ελληνικό χώρο. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην Αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως από την Ελλάδα εξακολούθησαν ακόμα και μετά τον θάνατο της ελληνικής επιστήμης, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν γιατί η ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο απ’ότι η λατινική, για την δημιουργία λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες. Η λατινική και οι νεολατινικές γλώσσες που προέρχονται από αυτήν έχουν μεγάλη δυσκολία στην επινόηση σύνθετων λέξεων που να συνδέουν δύο διαφορετικά νοήματα σ’ ένα καινούργιο νόημα (π.χ. ptérodactyle , πτεροδάκτυλος και όχι βέβαια που τα δάκτυλά του είναι φτερούγες ,dont les doigts sont des ailes).
Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για το πέρασμα από τα ελληνικά προς τα γαλλικά, εκτός από το καλαθάκι του επιστήμονα που ξεκινά για την συγκομιδή ριζών. Μπορεί κανείς να διακρίνει έξι τρόπους μετάδοσης :τρείς αρχαίους, που ξεκινούν δηλαδή από την αρχαιότητα και περνούν αναγκαστικά μέσα από την λατινική, και τρείς πρόσφατους, που λειτούργησαν μετά την εξαφάνιση της λατινικής ως ομιλούμενης γλώσσας .
Αυτοί είναι : 1ον η λαϊκή αρχαία μετάδοση – αφορά τις λέξεις που δανείστηκε η λατινική από την ελληνική 2ον η εκλαϊκευμένη αρχαία μετάδοση – αφορά τις λέξεις που εισήγαγαν στην λατινική λόγιοι 3ον η λόγια αρχαία μετάδοση –αφορά τις λέξεις που πέρασαν αρχικά από την ελληνική στη λατινική 4ον η πρόσφατη επαναχρησιμοποίηση –από το τέλος του Μεσαίωνα οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι και επιστήμονες βρέθηκαν στην δύσκολη θέση να πρέπει να εκφράσουν ιδέες που δεν είχαν όνομα στις γλώσσες τους ούτε στην λατινική. Στράφηκαν λοιπόν στην ελληνική και βρήκαν εκεί λέξεις που οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν χρησιμοποιήσει με την επιθυμητή σημασία είτε άλλες που ποτέ δεν είχαν αυτή την σημασία αλλά μπορούσαν να καλύψουν την ανάγκη (το γαλλικό misogyne, απευθείας παρμένο από το ελληνικό μισογύνης, χωρίς την μεσολάβηση των λατινικών, έχει την ίδια σημασία με το αρχαίο του πρότυπο – δε συμβαίνει το ίδιο με το téléscope, τηλεσκόπιο. Εδώ αφού βρέθηκε το αντικείμενο, ονομάστηκε από το ελληνικό τηλεσκόπος, που προφανώς δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα αλλά είναι ένα επίθετο που σημαίνει μακριά) 5ον η πρόσφατη σύνθεση – η ελληνική γλώσσα όμως, όπως μιλήθηκε και γράφτηκε στην αρχαιότητα, δεν παρείχε πια επαρκείς λέξεις για ένα αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ’έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό : τους μιμήθηκαν (το cosmonaute και astronaute βασίζoνται στα υποθέματα κοσμοναύτης και αστροναύτης – ναύτης του κόσμου, ναύτης των άστρων : κόσμος και άστρον + ναύτης) και 6ον η παραγωγή – αυτός ο τελευταίος τρόπος μετάδοσης δεν είναι ένα φαινόμενο μετάδοσης από μια άλλη γλώσσα σε μια άλλη, αλλά ένα ενδογαλλικό φαινόμενο (ξεκινώντας από το politique = πολιτικός ,αυτός που αφορά τον πολίτη – δημιουργούν το politicien = πολιτικός, politiser = πολιτικοποιώ … )
των Jean Bouffarigue και Anne – Marie Delrieu
Όταν οι Γάλλοι Jean Bouffarigue και Anne - Marie Delrieu στην προσπάθειά τους να ερευνήσουν σε βάθος την γλώσσα τους , την γαλλική γλώσσα, έθεσαν το ερώτημα ΄΄Γνωρίζετε τις ελληνικές σας ρίζες ? ΄΄ Πολλά γυμνασιόπαιδα στην Γαλλία πρέπει να τρομοκρατήθηκαν ακούγοντας να τους υποβάλλετε αυτή η ερώτηση. Ο καιρός όμως πέρασε και η ερώτηση έπαψε να είναι τρομερή, όταν έγινε αντιληπτό ότι δεν ήταν αναγκαίο να απαντήσει κανείς ΄΄ναι΄΄ για να φτάσει στα ανώτατα επίπεδα της γνώσης ή απλώς στα πλησιέστερα διπλώματα. Επικράτησε η εντύπωση, ότι τελικά για να πετύχει κανείς στην ζωή του ή για να συμβαδίζει με τον αιώνα του, είναι πιο χρήσιμο να γνωρίζει τις τετραγωνικές ρίζες. Και τελικά ήταν οι δάσκαλοι εκείνοι που άρχισαν να αισθάνονται αμηχανία μπροστά σε μία άλλη ερώτηση :
΄΄Σε τι χρησιμεύουν οι ελληνικές ρίζες ΄΄?
Αν πρόκειται να συμβαδίζει κανείς με τον αιώνα του, καλό θα ήταν να προσαρμόσει το βήμα του εντελώς. Δεν είναι πια η κατάλληλη στιγμή να αναρωτιέται κανείς σήμερα αν οι ελληνικές ρίζες χρησιμεύουν σε τίποτα : βρίσκονται εδώ, ένα ολόκληρο πλήθος, γύρω μας,τυπωμένες και προφερόμενες σε οτιδήποτε αποτελεί φορέα της πολύτιμης ουσίας με την οποία τρέφεται ο πολιτισμός μας, της πληροφόρησης. Astronaute(αστροναύτης), discothèque(δισκοθήκη), ergothérapie(εργ(ασι)οθεραπεία), hypoglycémie(υπογλυκαιμία), pentathlon(πένταθλον), politologue (πολιτειολόγος), spéléologue (σπηλαιολόγος), thermodynamique(θερμοδυναμική), κ.τ.λ., χωρίς να αναφερθούμε στις analyses, synthèses, στα aérodromes και métropolitains(αναλύσεις, συνθέσεις, αεροδρόμια και μετρό), τόσες λέξεις που προέρχονται από την ελληνική και χρωματίζουν τώρα την καθημερινή μας γλώσσα (την γαλλική) .
Αν συγκρίνουμε το ενεργητικό μας λεξιλόγιο με εκείνο των παππούδων μας, θα αναγκαστούμε να διαπιστώσουμε ότι έχουμε γίνει όλοι σοφοί . Η πρώτη δουλειά του σοφού είναι να παρακολουθεί τις προόδους που πραγματοποιεί η επιστήμη. Στις μέρες μας αυτές οι πρόοδοι είναι ταχύτατες. Οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη με επιταχυνόμενο ρυθμό και σε κάθε μια αντιστοιχεί μια καινούργια λέξη, που τις περισσότερες φορές προέρχεται από τα ελληνικά .
Η σύγχρονη γλώσσα μοιάζει να έχει κατασκευαστεί για τους ελληνιστές, οι οποίοι κρατούν τα κλειδιά της. Αυτό το προνόμιο πρέπει να πάψει να είναι αποκλειστικό. Το να ανακαλύψει κανείς τους θησαυρούς των ελληνικών ριζών σήμερα δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε με σκοπό να γίνει ένα βοήθημα για ειδικούς, αλλά ένας οδηγός για την σύγχρονη γαλλική γλώσσα. Ένας λοιπόν από τους στόχους αυτού του βιβλίου είναι να δώσει στον αναγνώστη τα μέσα για να προσανατολίζεται μέσα στους πιο πρόσφατους τομείς της γαλλικής γλώσσας και για να ερμηνεύει με τρόπο χρήσιμο τις ΄΄λόγιες΄΄ λέξεις που μπορεί να συναντήσει .
Δεν είναι ο μόνος στόχος επισημαίνουν οι συγγραφείς. Ελπίζουμε ακόμα να βοηθήσουμε να γίνουν συνειδητοί παλιότεροι δεσμοί της γαλλικής γλώσσας με την γλώσσα των ελλήνων. Λέξεις όπως boîte (κουτί), chaise (καρέκλα), écureuil (σκίουρος), église (εκκλησία), έχουν έρθει σε μας από τα ελληνικά. Είναι κρίμα που όλοι τις χρησιμοποιούν – ίσως και κάθε μέρα – χωρίς να αντιλαμβάνονται την αξία τους. Η κατανόηση της δικής μας γλώσσας (της γαλλικής) και η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της – να ποια είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις ελληνικές ρίζες. Οι ελληνικές ρίζες δίνουν στην γαλλική το ποιο βαθύ στήριγμά της, μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα σε λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας .
ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ, ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Οι περισσότερες γλώσσες της Ευρώπης, καθώς και μερικές της Ασίας, κατάγονται από μία κοινή γλώσσα, την οποίαν ονομάζουμε ινδοευρωπαϊκή. Καθώς η ινδοευρωπαϊκή δεν έχει μιληθεί από κανέναν εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν έχει γραφτεί ποτέ, οι ρίζες της δεν μας είναι γνωστές παρά μόνο μέσω της διαδικασίας της επανασύνθεσης.
Η λατινική προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή, ακριβώς όπως η ελληνική . Η λατινική γλώσσα είναι αδελφή της ελληνικής και όχι θυγατέρα. Παρόλα αυτά οι Λατίνοι δανείστηκαν πολλές λέξεις από τούς γείτονες τους Έλληνες και πολλές ελληνικές λέξεις πέρασαν στη γαλλική μέσω της λατινικής.Χωρίς αμφιβολία οι λέξεις με ελληνική προέλευση αποτελούν μέρος του καθημερινού λεξιλογίου. Στην πλειοψηφία τους όμως συγκεντρώνονται σε πολύ εξειδικευμένες ζώνες του λεξιλογίου. Τις συναντά κανείς σε μεγάλους αριθμούς στο θρησκευτικό λεξιλόγιο, ιδίως σε εκείνο που αναφέρεται στη χριστιανική θρησκεία και στους θεσμούς της.
Ακόμα όμως περισσότερο από την θρησκεία, η επιστήμη είναι εκείνη που σε όλες τις μορφές καταφεύγει στα αστείρευτα αποθέματα του ελληνικού λεξιλογίου. Είτε είναι αρχαίες είτε είναι νέες, είτε θετικές είτε ανθρωπιστικές, οι επιστήμες άντλησαν, αντλούν και θα αντλούν απ΄αυτό το απόθεμα. Τα ίδια τα ονόματα τους είναι σχεδόν αποκλειστικά ελληνικά. Οι αξιοσημείωτες εξαιρέσεις είναι η algèbre, άλγεβρα (αραβική προέλευση), η informatique, πληροφορική (λατινική προέλευση ) και η médecine, ιατρική ΄΄ αυτή η επιστήμη, που το όνομά της προέρχεται από την λατινική, είναι εν τούτοις η μεγαλύτερη καταναλώτρια ελληνικών λέξεων, πρώτα απ’ όλα για να ονομάσει τις διάφορες ειδικότητες της : εκτός από την μαιευτική (obstétrique, από το λατινικό obstetrix,σοφή γυναίκα), δε βρίσκει κανείς σχεδόν καμιά που το όνομά της να μην προέρχεται από την ελληνική. Δύο λόγοι εξηγούν αυτή την ιδιαίτερη συνάφεια ανάμεσα στην επιστήμη και την ελληνική γλώσσα .
Καταρχήν όταν οι Λατίνοι γνώρισαν τον ελληνικό κόσμο και θέλησαν να συμμετάσχουν στη γνώση που κατείχε, η επιστήμη ήταν ανύπαρκτη γι’ αυτούς. Χρειάστηκε να εισάγουν τα πάντα : γνώσεις, πρότυπα διδασκαλίας, ορολογία. Στη συνέχεια οι Λατίνοι δεν υπήρξαν παρά καλοί μαθητές, σπάνια δάσκαλοι. Οι πρόοδοι και οι ανακαλύψεις συνέχισαν να πραγματοποιούνται στον ελληνικό χώρο. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην Αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως από την Ελλάδα εξακολούθησαν ακόμα και μετά τον θάνατο της ελληνικής επιστήμης, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν γιατί η ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο απ’ότι η λατινική, για την δημιουργία λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες. Η λατινική και οι νεολατινικές γλώσσες που προέρχονται από αυτήν έχουν μεγάλη δυσκολία στην επινόηση σύνθετων λέξεων που να συνδέουν δύο διαφορετικά νοήματα σ’ ένα καινούργιο νόημα (π.χ. ptérodactyle , πτεροδάκτυλος και όχι βέβαια που τα δάκτυλά του είναι φτερούγες ,dont les doigts sont des ailes).
Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για το πέρασμα από τα ελληνικά προς τα γαλλικά, εκτός από το καλαθάκι του επιστήμονα που ξεκινά για την συγκομιδή ριζών. Μπορεί κανείς να διακρίνει έξι τρόπους μετάδοσης :τρείς αρχαίους, που ξεκινούν δηλαδή από την αρχαιότητα και περνούν αναγκαστικά μέσα από την λατινική, και τρείς πρόσφατους, που λειτούργησαν μετά την εξαφάνιση της λατινικής ως ομιλούμενης γλώσσας .
Αυτοί είναι : 1ον η λαϊκή αρχαία μετάδοση – αφορά τις λέξεις που δανείστηκε η λατινική από την ελληνική 2ον η εκλαϊκευμένη αρχαία μετάδοση – αφορά τις λέξεις που εισήγαγαν στην λατινική λόγιοι 3ον η λόγια αρχαία μετάδοση –αφορά τις λέξεις που πέρασαν αρχικά από την ελληνική στη λατινική 4ον η πρόσφατη επαναχρησιμοποίηση –από το τέλος του Μεσαίωνα οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι και επιστήμονες βρέθηκαν στην δύσκολη θέση να πρέπει να εκφράσουν ιδέες που δεν είχαν όνομα στις γλώσσες τους ούτε στην λατινική. Στράφηκαν λοιπόν στην ελληνική και βρήκαν εκεί λέξεις που οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν χρησιμοποιήσει με την επιθυμητή σημασία είτε άλλες που ποτέ δεν είχαν αυτή την σημασία αλλά μπορούσαν να καλύψουν την ανάγκη (το γαλλικό misogyne, απευθείας παρμένο από το ελληνικό μισογύνης, χωρίς την μεσολάβηση των λατινικών, έχει την ίδια σημασία με το αρχαίο του πρότυπο – δε συμβαίνει το ίδιο με το téléscope, τηλεσκόπιο. Εδώ αφού βρέθηκε το αντικείμενο, ονομάστηκε από το ελληνικό τηλεσκόπος, που προφανώς δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα αλλά είναι ένα επίθετο που σημαίνει μακριά) 5ον η πρόσφατη σύνθεση – η ελληνική γλώσσα όμως, όπως μιλήθηκε και γράφτηκε στην αρχαιότητα, δεν παρείχε πια επαρκείς λέξεις για ένα αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ’έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό : τους μιμήθηκαν (το cosmonaute και astronaute βασίζoνται στα υποθέματα κοσμοναύτης και αστροναύτης – ναύτης του κόσμου, ναύτης των άστρων : κόσμος και άστρον + ναύτης) και 6ον η παραγωγή – αυτός ο τελευταίος τρόπος μετάδοσης δεν είναι ένα φαινόμενο μετάδοσης από μια άλλη γλώσσα σε μια άλλη, αλλά ένα ενδογαλλικό φαινόμενο (ξεκινώντας από το politique = πολιτικός ,αυτός που αφορά τον πολίτη – δημιουργούν το politicien = πολιτικός, politiser = πολιτικοποιώ … )
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Οι λέξεις που προέρχονται από τα ελληνικά έχουν συχνά μια κρυμμένη σημασία : αυτή που είχε το ελληνικό πρωτότυπο ή αυτή που εκφράζει ο συνδυασμός των στοιχείων που τις αποτελούν. Το να διαπεράσει κανείς το ετυμολογικό μυστικό δεν ικανοποιεί απλώς την περιέργεια / είναι και ένας τρόπος να δώσει στις λέξεις μια επιπλέον σημασία και μία νέα ενέργεια. Η κρυμμένη έννοια της λέξης étymologie μας καλεί σ’ένα τέτοιο ξεκίνημα : το ελληνικό ουσιαστικό ετυμολογία δήλωνε μεν μια δραστηριότητα, την αναζήτηση της αρχικής σημασίας της λέξης, αλλά κυριολεκτικά σήμαινε : αληθινός λόγος ( έτυμος , αληθινός + λόγος ). Για τους έλληνες η ετυμολογία έδινε την αληθινή σημασία μιας λέξης / ήταν ένα μέσο για να φτάσει κανείς στην αλήθεια .
Γεννημένος στο ελληνικό τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός ήταν για δύο αιώνες απόλυτα συνδεδεμένος με την ελληνική γλώσσα. Φέρει τα ίχνη της. Για την ονομασία των αντικειμένων της πίστης τους και των θεσμών τους οι πρώτοι χριστιανοί πήραν ελληνικές λέξεις που υπήρχαν ήδη και τους έδωσαν μια ιδιαίτερη σημασία .
Αυτή μεταδόθηκε ως εμάς, ενώ η μη χριστιανική σημασία τους ξεχάστηκε.
π.χ. CHRIST λατ.Christus ελ. Χριστός από το χρίζειν. Η ελληνική λέξη μεταφράζει κυριολεκτικά το εβραϊκό messiah , που σημαίνει ο χρισμένος από τον θεό από τον Κύριο και που έχει δώσει την λέξη Messie,Μεσσίας.Το χριστιανός , ο πιστός του Χριστού, έδωσε το λατινικό christianus – chrétien. APOCALYPSE – αποκάλυψη (από + καλύπτειν). ΑPOSTOLIQUE – αποστολικός. MYSTIQUE – μυστικός ,ο σχετικός με τα μυστήρια – μυστήριον –mystère …
Η μουσική και το θέατρο : CHOEUR λατ.chorus ελ.χορός, ομάδα χορευτών – Choréographie, χορογραφία. Ελεγεία – élégie –élégiague – ελεγειακός .Théâtre – θέατρο, τόπος που βλέπει κανείς το θεάσθαι –το αμφιθέατρον είναι αποτέλεσμα μιας περίεργης σημασιολογικής εξέλιξης. Οι έλληνες είχαν δημιουργήσει τη λέξη αμφιθέατρον, κυκλικό θέατρο (+αμφί , και από τις δύο πλευρές ) για να ονομάσουν μια νέα αρχιτεκτονική του θεάτρου , εντελώς κυκλική, και για να τη διακρίνουν από την παραδοσιακή ημικυκλική μορφη. Στη γαλλική χρήση όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το παραδοσιακό ελληνικό θέατρο και για να το διακρίνει από τα κτίρια του θεάτρου στην Ευρώπη της κλασσικής εποχής. Σήμερα το αμφιθέατρο μπορεί να σημαίνει μια κλειστή αίθουσα με αμφιθεατρικά καθίσματα στη μία πλευρά, όχι απαραίτητα σε ημικύκλιο. Με συντόμευση απομονώθηκε μια λέξη ΑΜΦΙ, που χρησιμοποιήται πολύ συχνά στα πανεπιστήμια για να δηλώσει μια αίθουσα διδασκαλίας πολύ μεγάλων διαστάσεων, που τελικά μπορεί να είναι και τελείως επίπεδη.
Ο αθλητισμός – athlète = αθλητής , κυριολ. αυτός που αγωνίζεται με άλλους για ένα βραβείο, από το αθλον, βραβείο .
Pentathlon = πένταθλον, αγώνας με πέντε αγωνίσματα (+ πέντε). Με πρότυπο αυτή τη λέξη σχηματίστηκαν τα décathlon (+ δέκα) , triathlon (+ τρία) , biathlon = δίαθλον (+ λατ. πρόθ . bi = δύο ).
Γεννημένος στο ελληνικό τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός ήταν για δύο αιώνες απόλυτα συνδεδεμένος με την ελληνική γλώσσα. Φέρει τα ίχνη της. Για την ονομασία των αντικειμένων της πίστης τους και των θεσμών τους οι πρώτοι χριστιανοί πήραν ελληνικές λέξεις που υπήρχαν ήδη και τους έδωσαν μια ιδιαίτερη σημασία .
Αυτή μεταδόθηκε ως εμάς, ενώ η μη χριστιανική σημασία τους ξεχάστηκε.
π.χ. CHRIST λατ.Christus ελ. Χριστός από το χρίζειν. Η ελληνική λέξη μεταφράζει κυριολεκτικά το εβραϊκό messiah , που σημαίνει ο χρισμένος από τον θεό από τον Κύριο και που έχει δώσει την λέξη Messie,Μεσσίας.Το χριστιανός , ο πιστός του Χριστού, έδωσε το λατινικό christianus – chrétien. APOCALYPSE – αποκάλυψη (από + καλύπτειν). ΑPOSTOLIQUE – αποστολικός. MYSTIQUE – μυστικός ,ο σχετικός με τα μυστήρια – μυστήριον –mystère …
Η μουσική και το θέατρο : CHOEUR λατ.chorus ελ.χορός, ομάδα χορευτών – Choréographie, χορογραφία. Ελεγεία – élégie –élégiague – ελεγειακός .Théâtre – θέατρο, τόπος που βλέπει κανείς το θεάσθαι –το αμφιθέατρον είναι αποτέλεσμα μιας περίεργης σημασιολογικής εξέλιξης. Οι έλληνες είχαν δημιουργήσει τη λέξη αμφιθέατρον, κυκλικό θέατρο (+αμφί , και από τις δύο πλευρές ) για να ονομάσουν μια νέα αρχιτεκτονική του θεάτρου , εντελώς κυκλική, και για να τη διακρίνουν από την παραδοσιακή ημικυκλική μορφη. Στη γαλλική χρήση όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το παραδοσιακό ελληνικό θέατρο και για να το διακρίνει από τα κτίρια του θεάτρου στην Ευρώπη της κλασσικής εποχής. Σήμερα το αμφιθέατρο μπορεί να σημαίνει μια κλειστή αίθουσα με αμφιθεατρικά καθίσματα στη μία πλευρά, όχι απαραίτητα σε ημικύκλιο. Με συντόμευση απομονώθηκε μια λέξη ΑΜΦΙ, που χρησιμοποιήται πολύ συχνά στα πανεπιστήμια για να δηλώσει μια αίθουσα διδασκαλίας πολύ μεγάλων διαστάσεων, που τελικά μπορεί να είναι και τελείως επίπεδη.
Ο αθλητισμός – athlète = αθλητής , κυριολ. αυτός που αγωνίζεται με άλλους για ένα βραβείο, από το αθλον, βραβείο .
Pentathlon = πένταθλον, αγώνας με πέντε αγωνίσματα (+ πέντε). Με πρότυπο αυτή τη λέξη σχηματίστηκαν τα décathlon (+ δέκα) , triathlon (+ τρία) , biathlon = δίαθλον (+ λατ. πρόθ . bi = δύο ).
Εργασία της καθηγήτριας Άννα Φιλίνη (Γαλλικής Φιλολογίας)
Σάββατο, Αυγούστου 24, 2013
ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Όλα τα Ευαγγελικά αναγνώσματα που ακούγοντε τις Κυριακές του καλοκαιριού, από την Κυριακή των Αγίων Πάντων μέχρι και τα μέσα Σεπτεμβρίου, προέρχονται από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και μας διηγούνται τα θαύματα που τέλεσε ο Κύριος κατά την επίγεια δράση και παρουσία Του. Έχει ορίσει έτσι η Αγία μας Εκκλησία, με σκοπό να μας διδάξει δύο μεγάλες αλήθειες: ότι ο Ιησούς Χριστός είναι όντως ο Υιός του Θεού, και ως Θεός έχει τη δύναμη όχι μόνο να επιτελεί θαύματα αλλά και να μας σώσει από τα δεσμά του θανάτου, και επίσης ότι η Πίστη είναι εκείνο το απαραίτητο στοιχείο για τη ζωή του κάθε χριστιανού, προκειμένου να τελεστεί και αυτό το ελάχιστο -για τα μάτια μερικών- θαύμα της σωτηρίας μας.
Μέσα στο πνεύμα αυτό βρίσκεται και το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα . Μετά από μια μέρα διδαχής του λαού, οι μαθητές του Χριστού μπαίνουν στο πλοίο για να περάσουν την Τιβεριάδα θάλασσα. Ο Ιησούς, μετά την αποχώρηση του πλήθους, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Κατά τα ξημερώματα, και ενώ στη λίμνη επικρατούσε θαλασσοταραχή, είδαν οι μαθητές τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στο νερό. Έντρομοι, επειδή νόμισαν ότι βλέπουν φάντασμα, έβαλαν τις φωνές, Εκείνος όμως τους καθησύχασε λέγοντας: "μη φοβάστε, εγώ είμαι". -"Κύριε", λέει ο Πέτρος, "αν είσαι εσύ, διάταξέ με να έρθω προς Εσένα πάνω στα κύματα". -Έλα, του απαντά ο Χριστός, κι αυτός κατέβηκε από το πλοίο και ήλθε προς τον Κύριο περπατώντας πάνω στα κύματα. Βλέποντας όμως τον άνεμο ισχυρό, φοβήθηκε και άρχισε να βυθίζεται, οπότε φώναξε: "Κύριε, σώσε με!". Ο Ιησούς άπλωσε το χέρι και τον σήκωσε, λέγοντάς του: "ολιγόπιστε, γιατί δίστασες;". Και ανέβηκαν στο πλοίο κι αμέσως κόπασε ο άνεμος, ενώ οι μαθητές Τον προσκύνησαν λέγοντας "αληθινά, είσαι υιός του Θεού". Και αφού πέρασαν τη θάλασσα, ήλθαν στη γη της Γεννησαρέτ.
Μέσα στο πνεύμα αυτό βρίσκεται και το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα . Μετά από μια μέρα διδαχής του λαού, οι μαθητές του Χριστού μπαίνουν στο πλοίο για να περάσουν την Τιβεριάδα θάλασσα. Ο Ιησούς, μετά την αποχώρηση του πλήθους, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Κατά τα ξημερώματα, και ενώ στη λίμνη επικρατούσε θαλασσοταραχή, είδαν οι μαθητές τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στο νερό. Έντρομοι, επειδή νόμισαν ότι βλέπουν φάντασμα, έβαλαν τις φωνές, Εκείνος όμως τους καθησύχασε λέγοντας: "μη φοβάστε, εγώ είμαι". -"Κύριε", λέει ο Πέτρος, "αν είσαι εσύ, διάταξέ με να έρθω προς Εσένα πάνω στα κύματα". -Έλα, του απαντά ο Χριστός, κι αυτός κατέβηκε από το πλοίο και ήλθε προς τον Κύριο περπατώντας πάνω στα κύματα. Βλέποντας όμως τον άνεμο ισχυρό, φοβήθηκε και άρχισε να βυθίζεται, οπότε φώναξε: "Κύριε, σώσε με!". Ο Ιησούς άπλωσε το χέρι και τον σήκωσε, λέγοντάς του: "ολιγόπιστε, γιατί δίστασες;". Και ανέβηκαν στο πλοίο κι αμέσως κόπασε ο άνεμος, ενώ οι μαθητές Τον προσκύνησαν λέγοντας "αληθινά, είσαι υιός του Θεού". Και αφού πέρασαν τη θάλασσα, ήλθαν στη γη της Γεννησαρέτ.
Αυτά τα δύο σημεία επιβεβαιώνονται και στη σημερινή διήγηση. Οι μαθητές, βλέποντας τον Χριστό να δαμάζει ακόμα και τις δυνάμεις της φύσεως, και μάλιστα με τρόπο πρωτοφανή, αναγνωρίζουν ότι όντως είναι Υιός του Θεού. Ότι δεν επρόκειτο για όραμα ή φαντασία των μαθητών, το αποδεικνύει το παράδειγμα του Πέτρου, που είτε για να επιβεβαιώσει ότι όντως ήταν ο Ιησούς είτε από επιθυμία να Τον μιμηθεί, ζητά και περπατά κι ο ίδιος επάνω στα κύματα.
Ωστόσο, προς στιγμή, βλέποντας τον ισχυρό άνεμο, χάνει για λίγο την Πίστη του. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον καταποντισμό του. Γιατί ακριβώς το θαύμα, και το κάθε θαύμα, είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της επέμβασης του Θεού, αλλά και της δικής μας πίστεως. Γι αυτό και συχνά, όταν επιτελούσε κάποιο θαύμα, ο Χριστός έλεγε "η πίστη σου σε έσωσε" ή "ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σου".
Η πίστη όμως αποτελεί κατά κύριο λόγο προσωπική και ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, είναι η υπέρβαση της λογικής και όχι ο παραλογισμός. Στην σημερινή εποχή την οποία ζούμε, ο άνθρωπος προσπαθεί να υποτάξει τα πάντα στη λογική και στην επιστημονική έρευνα και γνώση, έτσι αποκτά την εντύπωση ότι η πίστη είναι κάτι το αναχρονιστικό, το οποίο αποτελεί εμπόδιο στην πρόοδο και στον πολιτισμό και εδώ πλανάτε. Αγαπητοί μου, χωρίς πίστη ή έστω χώρις αυτοπεποίθηση, κανένα από τα επιτεύγματα του σύγχρονου πολιτισμού μας δεν θα είχε πραγματοποιηθεί, γιατί απλά και αυτή η επιστήμη συχνά εξελίσσεται έχοντας πλήρη επίγνωση ότι προσπαθεί να ψηλαφήσει το άγνωστο και επομένως μη γνωρίζοντας την έκβαση της οποιασδήποτε αναζήτησης. Ακόμα και το πείραμα του Σερν, στα σύνορα Γαλλίας – Ελβετίας, έχει προετοιμαστεί επί πολλές δεκαετίες χωρίς να γνωρίζουν οι επιστήμονες τι αποτέλεσμα θα φέρει, στηριγμένο απλά στην πίστη ή στην ελπίδα ότι θα μας αποκαλύψει τα μυστικά της γένεσης του σύμπαντος.
Η χριστιανική πίστη βέβαια δεν είναι ούτε κάποια αμυδρή ελπίδα, ούτε όμως και άρνηση κάθε ανθρώπινης επιστημονικής γνώσεως. Η χριστιανική πίστη αποτελείται από τη βεβαιότητα για την θεότητα του Ιησού Χριστού και για τα πεπερασμένα όρια του ανθρώπινου νου, που όσα πολλά και αν γνωρίσει ή εξερευνήσει, δεν μπορεί να χωρέσει την άπειρη αγάπη και σοφία του Θεού. Χωρίς αυτή την πίστη, κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να ανυψωθεί, περιορίζεται στα πλαίσια της επίγειας ζωής του, ενώ με την πίστη υπερβαίνει τα όρια του υλικού και του εφήμερου και ανυψώνεται πνευματικά με προοπτική την αιωνιότητα, για τον Χριστιανό και ειδικά τον Έλληνα Ορθόδοξο η Ζωή συνεχίζεται και περάν των ορίων του τάφου και το στοίχημα δεν είναι αν υπάρχει άλλη ζωή αυτό είναι δεδομένο, το στοίχημα είναι αν θα ζήσει αυτή τη ζωή για να μπορέσει να ζήσει και στην άλλη Ζωή.
Άνεμοι και τρικυμίες, δοκιμασίες και πειρασμοί πάντα θα υπάρχουν. Και συχνά, ο Πέτρος, θα ολιγοψυχούμε και θα αρχίζουμε να καταποντιζόμαστε. Η σημερινή περικοπή, περίτρανα μας διδάσκει ότι ακόμα και τότε, ο Χριστός βρίσκεται δίπλα μας και μας απλώνει το χέρι. Αρκεί να μη χάσουμε εντελώς την πίστη μας, αρκεί να μην αμφισβητήσουμε ούτε Εκείνον ούτε την παρουσία Του δίπλα μας. Αρκεί να στρέψουμε και πάλι προς Αυτόν το βλέμμα μας και να Του φωνάξουμε: "Κύριε, σώσε με!"
Γόρτυνα 24/08/2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...
-
ΕΥΧΗ ΕΠΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΠΙΤΑΣ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας και Φιλαφελφείας ΤΙΜΟΘΕΟΥ Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Ουράνιος Άρτος, ο τη... -
Μιλώντας γενικά, εντούτοις, υπάρχει μια ευδιάκριτη αδιαφορία για την εκκλησιαστική μουσική στη βυζαντινή λογοτεχνία πριν το 10ο αιώνα. Υ... -
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ «Χαίρε, ραββί, και κατεφίλησεν αυτόν» (Ματθ. κστ΄,49) Του Παναγιώτου Σ. Μαρτίνη , Δρ. Θ. Η ιστορία από ... -
«Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητον...
-
Μετά από όσα ακούγονται και γράφονται για την Συρία είναι καιρός να δούμε τι γράφουν οι προφήτες στην Αγία Γραφή για το υπάρχον θέμα.Ολες ο...
-
Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέ...
-
Μια φορά οι αδελφές επισκέφτηκαν τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο στα Καλλίσσια. Γύρισαν στην Κάλυμνο ενθουσιασμένες και διηγούντ... -
Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα, εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και δοξαζόμενος Χριστός ο Θεός, ο μακρόθυμος, ο πολυέλεος, ο πο... -
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ Ευαγγέλιο :Ιω. 12, 12-18 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙ...
-
Ο Άγιος δια της προσευχής γκρεμίζει το ναό της Άρτεμης. Λεπτομέρεια από εικόνα του Λάσκαρη Λειχούδη (1733) που φυλάσσεται στο Μουσ...
