ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ : για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες [βίντεο]

πηγή:

Ο Θεός δεν είναι αφηρημένη έννοια - π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

 α) Η Β’ Κυριακή της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά (14ος αιώνας).

Το έργο του, που στηρίζεται στην προγενέστερη χριστιανική παράδοση, έγινε συνοδικώς αποδεκτό από την Εκκλησία, που τον κατέταξε στη χορεία των μεγάλων διδασκάλων της. Οπότε, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας τιμάται ο κατεξοχήν διδάσκαλος της ορθόδοξης πίστης, που λάμπρυνε την Εκκλησία και συνδέθηκε στενά με την ιστορία της Θεσσαλονίκης.
β) Ο Θεός, για τον Άγιο Γρηγόριο, δεν είναι αφηρημένη έννοια ή φιλοσοφική ιδέα, αλλά πρόσωπο ζων που καλεί σε κοινωνία τον άνθρωπο. Στους προφήτες και πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης παρουσιαζόταν ως Μεγάλης βουλής Άγγελος ή «εν είδει ανθρώπου», αλλά στην περίοδο της Καινής Διαθήκης ο Θεός «κατ’ ουσίαν γέγονεν αληθώς άνθρωπος». Έτσι, κάθε βαπτισμένος χριστιανός κατά το μέτρο της δεκτικότητάς του μπορεί να γνωρίζει τον Θεό στο πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου, που μετέχεται διά των μυστηρίων.
γ) Ακολουθώντας τους παλαιούς Πατέρες ο Άγιος Γρηγόριος διακρίνει στον Θεό την απρόσιτη και ακατάληπτη θεία ουσία από τις άκτιστες μεθεκτές θείες ενέργειες. Στην προνοητική και δημιουργική ενέργεια μετέχουν όλα τα όντα, ενώ στη ζωοποιό ενέργεια τα ζωντανά και στη σοφοποιό τα λογικά. Ο Θεός κάνει τα πάντα για να θεώσει τον άνθρωπο. Η άσκηση, η νηστεία και η προσευχή αποτελούν θετική απάντηση στη θεία πρόσκληση και συμβάλλουν στην άνθηση της χάρης του αγίου Βαπτίσματος και των δωρεών του αγίου Χρίσματος. Με τη χάρη αποκαλύπτεται η «εντός ημών βασιλεία» (Λουκ. 17,21) και ο «κρυπτός της καρδίας άνθρωπος» (Α’ Πέτρ. 3,4).
δ) Ο αγώνας για την κάθαρση από τα πάθη, τη μεταστοιχείωσή τους σε αρετές και την πνευματική μεθηλικίωση διεξάγεται κυρίως στην καρδιά του χριστιανού. Η καρδιά είναι «το ταμείον των λογισμών και το πρώτο σαρκικό όργανο του λογιστικού» κατά τον Άγιο Γρηγόριο. Οπότε η πνευματική εγρήγορση και η μετάνοια, η διόρθωση και η προσοχή συνδέονται με τον «θρόνο της χάριτος», την καθαρή καρδιά.
ε) Η θεία χάρη «φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάν. 1,9) και όχι μόνο όσους έχουν φθάσει σε ανώτερα στάδια πνευματικής τελείωσης. Αρχικά συνδράμει να αναγνωριστεί η αμαρτία και η τραγική κατάσταση της πτώσης. Κατόπιν ως λεπτή φλόγα θείου φωτός φέρει σε αυτογνωσία και αποκαλύπτει το εσωτερικό σκότος. Σταδιακά όμως ο χριστιανός φωτίζεται και εν «τω φωτί της δόξης του Θεού» αποκτά την ειρήνη των λογισμών, αναπνέει την ελευθερία του Πνεύματος και γίνεται υιός Θεού κατά χάριν.
στ) Η στροφή προς τον «έσω άνθρωπο» δεν καλλιεργεί την ατομική σωτηρία, όπως νομίζουν ορισμένοι, αλλά παρέχει την ευκαιρία φιλάδελφου ανοίγματος προς τον πλησίον. Το άνοιγμα αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις υγιούς κοινωνικότητας χωρίς εμπάθεια. Σε κάθε περίπτωση ο χριστιανός δεν σώζεται μόνος του. Σώζεται με τους συνανθρώπους του και διά των συνανθρώπων του εντός της Εκκλησίας. Αντίθετα ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να σωθεί χωρίς τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Γι’ αυτό διακρίνεται για τη μεγάλη εξωστρέφεια, την υπέρμετρη κινητικότητα και την έντονη δραστηριότητα. Άγευστος της εσωτερικής ησυχίας στρέφεται στην επιφανειακή κριτική των πάντων, την αυτοδικαίωση και την αυτοκαταστροφή.
ζ) Αλλά και στον εκκλησιαστικό χώρο προβάλλεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της εν Χριστώ ζωής και μάλλον λησμονείται η μυστηριακή, ησυχαστική, ασκητική και νηπτική της διάσταση. Όμως, οποιαδήποτε κοινωνική προσφορά για να είναι επιτυχής προϋποθέτει εσωτερική ησυχία, καθαρή καρδιά και φωτισμένο νου. Ανάλογα αισθητήρια απαιτούνται για να βλέπει κάποιος στο κάλλος της κτίσεως το δημιουργικό χέρι του Θεού και να αναφωνεί, «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλμ. 103,24).
Μακεδονία 31.03.2013

«ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ», ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ...

ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΒΟΜΒΑ ΠΟΥ ΟΠΟΥ ΝΑΝΑΙ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ .

ΑΥΤΗ Η ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΕΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΕΠΟΧΗ ΝΟΡΜΑΛ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ .

ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ  !
ΚΑΤΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ .
ΘΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ  ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΓΗ ,
ΘΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΕ ΚΑΙΡΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ  .......

ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ  ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ .

ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ
ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΣ .

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ  "ΠΑΤΕΡΕΣ"  ΛΙΓΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ .

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ  ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ .
ΕΙΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ  ΕΙΤΕ ΟΧΙ , ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΝΥΜΠΟΡΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ .

Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ .
ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ  ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ  ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ .

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΕΝΑΣ , Ο ΗΓΗΤΟΡΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΗΓΗΘΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ  ,  η"  ΜΑΛΛΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ  ΚΑΙ
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ  ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΓΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ .

ΟΠΟΥ ΝΑΝΑΙ Η ΩΡΑ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ  .
ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ..

ΔΕΝ ΜΙΛΩ  ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ  η"  ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ ,  ΟΥΤΕ ΓΡΑΦΩ  ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ .
ΓΡΑΦΩ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ ΚΑΘΟΛΟΥ .

<< ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ >>,    ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ  , Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ .

ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ  ,
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ ΤΑ ΟΣΑ ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ .

Ο ΔΕ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ
ΦΩΛΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΖΩΦΕΡΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ .

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ   ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΟΥΜΕ  ΑΠ  ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ .

( Ιδιοχειρη επιστολη μου  στις   22 Νοεμβριου 2010 ) .


 πηγή

Η προσευχή - μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

                                                       



Τα στοιχεία τα κύρια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία. Η προσευχή προϋποθέτει την πίστη. Ένας μη προσευχόμενος είναι αβοήθητος, ανασφαλής, τυφλός και μόνος.

Δένεται με τη γη, την ύλη, δεν γνωρίζει να πετά ψηλά, να σελαγίζει στους ουρανούς, να έχει απαραίτητη ουράνια συνδρομή. Είναι μαγνητισμένος, δεμένος, προσκολλημένος στα φθαρτά γήινα. Δεν ξαγγιστρώνεται εύκολα. Προσπαθεί να θησαυρίζει στη γη. Αναζητά συνεχώς ηδονές, για να τον χαροποιήσουν, αλλά μάλλον οδύνη του δίνουν. Λυπηρό και αξιοθρήνητο να ψάχνει τη χαρά στη λάσπη.
Η ανάβαση στον ουρανό ξεκινά με τη μεταμέλεια, την ειλικρινή μετάνοια, την κατανυκτική συντριβή. Αξίζει να νιώσει ότι δεν πλάστηκε για το χώμα. Η εμπάθεια δεν χαροποιεί αληθινά. Η προσκόλληση στο ενθάδε είναι σοβαρό λάθος και έχει κόστος με πικρές συνέπειες. Να ανέβεις πιο ψηλά από τα ορώμενα δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι εφικτό για όλους. Αρκεί να το θελήσουν, να το αγαπήσουν. Στην αρχή είμαστε διστακτικοί, δειλοί, φοβισμένοι, δεν θέλουμε να το ρισκάρουμε. Μάλιστα το θεωρούμε άπιαστο, παράξενο, αφύσικο, ακατόρθωτο, πάντως όχι για μας. Νομίζουμε πως είναι ανεπίτρεπτο και ανόσιο παιχνίδι, ότι είμαστε πολύ αμαρτωλοί για κάτι τέτοιο. Η προσευχή δεν είναι μόνο για τους αγίους.
Αν όμως κάποιος προσεύχεται σεμνά και ταπεινά, αρχίζει να γλυκαίνεται η καρδιά του, να φωτίζεται, να ενισχύεται και να αναπαύεται. Αισθάνεται ότι αξίζει να προσεύχεται. Νιώθει ευφροσύνη, αγαλλίαση, ασφάλεια, ενδυνάμωση και παρηγοριά. Κατανοεί ότι είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής του, φυσική κίνηση, λειτουργία ένθεη. Γίνεται αγαθή συνήθεια και όχι τυπική πράξη. Καθημερινό εντρύφημα και δώρο. Όπως το σώμα θέλει καθημερινή τροφή, για να συντηρηθεί, έτσι και η αθάνατη ψυχή μας.
Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά το Θεό και να μη συνδέεται μαζί του, να μη συνομιλεί και προσεύχεται. Πάντοτε τον συλλογίζεται και τον επικαλείται. Η μνήμη του Θεού είναι μία προσευχή. Μνημονεύεις τον αγαπώμενο και χαίρεσαι. Η θεία επίκληση είναι αφορμή μεγάλης χαράς, ειρήνης και ευλογίας. Δίχως την προσευχή η ψυχή μένει άπνοη, αδύναμη, νοσηρή. Η προσευχή δίνει πνευματική υγεία, ισορροπία, διάκριση, φώτιση, αγιασμό. Η προσευχή τον θωρακίζει κατά της αμαρτίας. Ο προσευχόμενος έχει πιάσει κουβέντα με το Θεό και δεν ασχολείται με μάταια πράγματα. Μαθαίνει την ταπείνωση, την πραότητα, την απλότητα και την αγάπη. Ο προσευχόμενος είναι αγαπητό τέκνο του Θεού. Ένα μεγάλο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Είναι η προσευχή. Η παρούσα περίοδος της Σαρακοστής είναι μία έκτακτη ευκαιρία να μάθουμε να προσευχόμαστε αληθινά.

 

Μακεδονία 31.03.13

ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΙΩΣΗΦ:H ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΤΟΥΤΟΥ (VIDEO)

Πηγή

 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙ ΖΗΛΙΑΣ... ΚΙ ΑΓΑΠΗΣ!

«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο.   Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.Η αγάπη δεν ζητιέται.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς μονάχη της γεννιέται». Πάρ’ το πνευματικά.

Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:- Μ’ αγαπάς;- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥΑνθολόγιο Συμβουλών»ΕΚΔΟΣΕΙΣΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

πηγή

ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ: ΓΕΡΩΝ ΠΑΐΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Του Μοναχού Πατάπιου, Καυσοκαλυβίτη
«Ο Θεός ας πλημμυρίσει την καρδιά σας με την καλοσύνη Του και την πολλή Του αγάπη, μέχρι να παλαβώσετε, για να φύγει ό νους σας πια από την γη καί να βρίσκεται από τώρα κοντά Του στον Ουρανό.
Να τρελαθείτε από την θεία τρέλα της αγάπης του Θεού! Να κάψει ό Θεός με την αγάπη Του τίς καρδιές σας!».(Γέρων Παΐσιος)


Το να γράψει κανείς για μορφές σαν το Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη, αποδεικνύεται πολύ δύσκολο έργο, μια πού «θέλει άρετήν και τόλμην» κατά τον ποιητή, ή προσέγγιση με το ιερό αυτό πρόσωπο. Κι αφού στο πρώτο βιώνουμε - μόνο εκεί - την πλήρη ακτημοσύνη, απέμεινε ή τόλμη στο να εκφράσουμε τίς παρακάτω σκέψεις. 
Είναι γεγονός ότι για το μακαριστό Γέροντα, ή σχετική βιβλιογραφία κάθε χρόνο πού περνάει εμπλουτίζεται συνεχώς. Όχι μόνο βιβλία καί άλλες εργασίες πού αναφέρονται στην μορφή του καί στις εμπειρίες ανθρώπων πού έχουν ωφεληθεί άπ' αυτόν, βρίσκουν συχνά το φως της δημοσιότητας, αλλά καί - αυτό κατά τη γνώμη μου είναι καί το σπουδαιότερο - τα Έργα, οι Λόγοι καί οι Διδαχές του 'ίδιου του Γέροντα, είναι πλέον προσιτές στο σύγχρονο πιστό, μέσα από τίς εκδόσεις της μονής οπού αναπαύεται το ασκητικό του λείψανο.

Αναπολώντας κατά καιρούς τη σεβάσμια μορφή του Γέροντα καθώς καί τίς φωτισμένες νουθεσίες καί διδαχές του, πού πάντα στάλαζαν σα βάλσαμο στις ψυχές όλων πού, λίγο ως πολύ, είχαμε την ευλογία να τον συναντήσουμε, μου έμενε ή αίσθηση ότι όλα οσα υπέφερε καρτερικά στην ασκητική του ζωή: στερήσεις, κακουχίες, πειρασμοί, κοπιώδεις μετακινήσεις, ενοχλήσεις καί κόπωση από τους αναρίθμητους προσκυνητές καί τέλος, οδυνηρές ασθένειες, τα υπέμενε από αγάπη για το Θεό καί για τον άνθρωπο.

Καί στις μονές που διακόνησε, εντός καί εκτός Αγίου Όρους, καί όταν ζούσε μόνος του στην ησυχία, ή ζωή του, ήταν μια συνεχής διακονία αγάπης. Μιας αγάπης χωρίς σύνορα πού επειδή ήταν ειλικρινής καί απαύγασμα της θεοειδούς του ψυχής, ξεκούραζε όλους όσους τη γεύονταν. Ακόμη καί στην περίοδο πριν την όσιακή του κοίμηση, αν καί εξ αιτίας της επάρατης νόσου είχε οδυνηρότατους πόνους, εκείνος θυσιάζοντας τον εαυτό του για τους αδελφούς του, διακονούσε με αυταπάρνηση καί αυτοθυσία όσους προσέτρεχαν σ' αυτόν για να βοηθηθούν.

Μα κι από την πλούσια διδασκαλία του, πού αναφέρεται διεξοδικά σε όλα τα θέματα της εν Χριστώ ζωής καί πού πραγματικά μας «αφυπνίζει πνευματικά», βλέπουμε τοΓέροντα να μιλάει «με πόνο καί αγάπη» για όλους μας.

Από το πάνθεον των αρετών, ή αγάπη - ξεχωριστά ανάμεσα στις άλλες - φαίνεται να διαπνέει τη σύνολη ζωή καί διδασκαλία του π. Παϊσίου. Έλεγε στους ακροατές του, υπογραμμίζοντας τη δύναμη της αγάπης: «...επειδή δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, όσο μπορείτε, να καλλιεργήσετε την αγάπη. Αυτό είναι το κυριότερο άπ' όλα: να έχετε μεταξύ σας αγάπη αληθινή, αδελφική, όχι ψεύτικη. Πάντα όταν υπάρχει το καλό ενδιαφέρον, ό πόνος, ή αγάπη, ενεργεί κανείς σωστά. Ή καλοσύνη, ή αγάπη, είναι δύναμη».

Μία από τις τελειότερες εκφράσεις αγάπης είναι το να προσευχόμαστε για τους άλλους. Την αλήθεια αυτή καθώς καί την αξία της τονίζει ό Γέροντας: «Ή καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνο τους άλλους αλλά καί τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει ή εσωτερική καλοσύνη. Όταν ερχόμαστε στη θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά ή αγάπη, ό πόνος, ή ταπείνωση, ή ευγνωμοσύνη μας στο Θεό με τη συνεχή δοξολογία, καί τότε ή προσευχή για το συνάνθρωπο μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό καί τον βοηθάει». Καί σε ερώτηση για το πώς καταλαβαίνει ότι με την προσευχή του βοηθήθηκε ό άλλος, απαντάει: «Το πληροφορείται από τη θεία παρηγοριά πού νιώθει μέσα του από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή πού έκανε. Πρέπει όμως πρώτα τον πόνο του άλλου να τον κάνει δικό σου πόνο καί υστέρα να κάνεις καί καρδιακή προσευχή. Ή αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή καί πληροφορεί τον άλλο».
Ή αγάπη είναι προϋπόθεση για να φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του ελέγχου των σφαλμάτων του αλλού κι αυτό είναι κάτι πού το υπογραμμίζει ό π. Πάίσιος: «Όταν ελέγχουμε κάποιον από αγάπη, είτε την καταλαβαίνει ό άλλος την αγάπη μας είτε όχι, ή αλλοίωση γίνεται στην καρδιά του, επειδή κινούμαστε από καθαρή αγάπη. Ενώ ό έλεγχος πού γίνεται χωρίς αγάπη, με εμπάθεια, τον κάνει τον άλλο θηρίο γιατί ή κακιά μας προσκρούει στον εγωισμό του... Όταν ανεχόμαστε τον άλλον από αγάπη, εκείνος το καταλαβαίνει».

Ή θυσία για τον αδελφό είναι μίμηση Χρίστου. «Να μάθει κανείς να χαίρεται με το να δίνει», έλεγε ό μακαριστός Γέροντας καί συνέχιζε: «Τέτοιοι άνθρωποι πού δίνονται χωρίς να υπολογίζουν τον εαυτό τους, θα μας κρίνουν μεθαύριο». 
«Ό Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας, καί μας γεμίζει με θεία ευφροσύνη. Βλέπεις Εκείνος δεν περιορίστηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» αλλά θυσιάστηκε για τον άνθρωπο». Καί συμπληρώνει: «Αδύνατο είναι να έλθει ή αγάπη του Χριστού μέσα μας, εάν δεν βγάλουμε έξω τον εαυτό μας από την αγάπη μας καί να την δώσουμε στον Θεό καί στις εικόνες Του καί να δινόμαστε πάντα στους άλλους, χωρίς να θέλουμε να μας δίνονται οί άλλοι»7. Επιμένοντας ό Γέροντας στην θυσιαστική προσφορά ως έκφραση τέλειας αγάπης, μας νουθετεί: «Ή θυσία για τον συνάνθρωπο μας κρύβει την μεγάλη μας αγάπη για τον Χριστό. Όσοι έχουν μεν την αγαθή προαίρεση για να ελεήσουν, αλλά δεν έχουν τίποτα καί πονάνε γι αυτό, ελεούν με το αίμα της καρδιάς τους». Καί για να ενθαρρύνει όσους αγωνίζονται να καλλιεργούν την βασίλισσα των αρετών, συμπληρώνει: «Οί εύσπλαχνοι, επειδή πάντα χορταίνουν τους άλλους με αγάπη, πάντοτε είναι χορτασμένοι από την αγάπη του Θεού καί από τίς άφθονες ευλογίες Του».

Στρέφοντας την προσοχή του στη σωστή πραγμάτωση του μοναχικού ιδεώδους καί ορίζοντας την αγάπη αρχή καί τέλος της άποταγής του μοναχού από τον κόσμο, μας διδάσκει: «Έργο του μοναχού είναι να γίνει δοχείο του Αγίου Πνεύματος.
Να κάνει την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο το έργο του μοναχού είναι ή αγάπη, όπως καί το ξεκίνημα του έγινε από αγάπη προς τον Θεό, ή οποία έχει καί την αγάπη για τον πλησίον». Καί συνεχίζει, απαντώντας ταυτόχρονα καί στους ανά τους αιώνας επικριτές του μοναχισμού, ότι τάχα έφυγαν από τον κόσμο επειδή δεν τον αγαπούν: «Ό μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο, καί ζώντας μακριά από τον κόσμο, θα τον βοηθήσει με την προσευχή του σε ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση».
Ορίζοντας άλλη μια φορά την αγάπη σαν μια από τίς βασικές συντεταγμένες της πορείας του μονάχου, αλλά καί κάθε χριστιανού πού ζει με Λιτότητα καί εγκράτεια, ό μακαριστός Γέροντας Παΐσιος θα μας πει: «Ή αγάπη με την εξωτερική ακτημοσύνη πολύ βοηθάει για να αποκτήσει κανείς καί την εσωτερική ακτημοσύνη από τα πάθη. Ο! δύο αυτές ακτημοσύνες κάνουν τον άνθρωπο πλούσιο από καλοσύνη Θεού».

Έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από τη μακαριά καί όσιακή κοίμηση του αλησμόνητου Γέροντος Παϊσίου του Άγιορείτου. Όμως ούτε αυτά κατάφεραν ούτε οσα ό Θεός θα επιτρέψει να ζήσει ακόμη αυτός ό κόσμος θα καταφέρουν να σβήσουν την χαριτωμένη μορφή του από τίς καρδιές των ανθρώπων πού αγάπησε μέσα από την πολλή του μανική αγάπη προς τον Χριστό. Ολόκληρη ή ζωή του ήταν μια διακονία αγάπης. Μιας αγάπης χωρίς σύνορα! Γι' αυτό καί όσο ό ήλιος θα ανατέλλει στη γη, δεν θα πάψει να μας εμπνέει καί να διδάσκει πώς ν' αγαπούμε πραγματικά.

«Εκείνοι πού αγαπούν αληθινά καί αγωνίζονται σωστά, ανέχονται με αγάπη, θυσιάζονται, στερούνται καί αναπαύουν τον πλησίον τους, πού είναι ό Χριστός».
Ας έχουμε την ευχή του!

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ AΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ - ΞΕΝΟΦΩΝΤΙΝΟΣ (1908-1991)

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Αρχιμ. Αγαθάγγελο Μιχαηλίδη.

Ο κατά κόσμον Αθανάσιος Μιχαηλίδης του Μιχαήλ και της Βικτωρίας γεννήθηκε στο χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας το 1908, το οποίο ήταν και το χωριό του ΟΣΙΟΥ Σάββα του Ηγιασμένου. Τα παιδικά του χρόνια, όπως διηγείτο, τα διήλθε σε μεγάλη πενία, οδυνηρή ορφάνια, πολλούς κόπους και μεγάλες ταλαιπωρίες. Η θερμή πίστη και η άδολη ευσέβεια, καθώς και η φυσική καππαδοκική ευλάβεια, τον έκαναν να τα ξεπεράσει όλα. Το 1922 πρόσφυγας εφθασε με τη μητέρα και τις δυο αδελφές του στην Κόρινθο και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάσθηκε σε ιποδηματοποιείο.

Ο πόθος του Θεού νέο τον έφερε στο Άγιον Όρος, το όρος του Θεού και των αγίων. Εκάρη μοναχός στη μονή Ξενοφώντος το 1930. Σπούδασε στην Αθωνιάδα Σχολή. Κατά την πανήγυρη της μονής του, του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, το 1940, χειροτονήθηκε διάκονος από τον επίσκοπο Μιλητουπόλεως Ιερόθεο († 1956). Στη μονή της μετανοίας του παρέμεινε επί δεκαετία.

Μετά τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1947 από τον μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο († 1961) και διετέλεσε πρωτοσύγκελλος της ιεράς μητροπόλεως Μεσσηνίας. Μία εικοσαετία στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα διακρίθηκε ως ο πλέον φιλακόλουθος ιερεύς, άριστος εξομολόγος, αναπαύοντας πλήθη πιστών, ελεήμων, ανάργυρος και ευπροσήγορος. Μία τοπική εφημερίδα εγραφε γι’ αυτόν: «Ποίος εκτύπησε την θύραν του κελλίου του και δεν του άνοιξε; Ποίος εζήτησε την βοήθειάν του και του την ηρνήθη; Ποίος του υπέδειξε πάσχοντας και ενδεείς και δεν έσπευσε να έλθη αρωγός; Ποίος τέλος κατέφυγε σ αυτόν δι’ οιονδήποτε θέμα του -πνευματικόν, οικογενειακόν, οικονομικόν κ.α.- και δεν εύρε παραμυθίαν και συμπαράστασιν στοργικήν και πατρικήν;».

Στη συνέχεια διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου-Πεντέλης και προϊστάμενος μεγάλων ενοριακών ναών των Αθηνών. Μετά τη συνταξιοδότηση του αποσύρθηκε στην Ιερά μονή Καλαμίου Αργολίδος, ως Πνευματικός της φιλόθεης αδελφότητος και νέος κτήτορας. Ο μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, που τον γνώριζε καλά» γράφει σε σχετικό πόνημα του: «Ο π. Αγαθάγγελος διακρινόταν για την παιδική του απλότητα, την ταπείνωση, την αφάνεια, και προ πάντων για την γνήσια και ειλικρινή αγάπη του προς τον συνάνθρωπο και μάλιστα τον πονεμένο. Ήταν αληθινός ποιμένας και στοργικός πατέρας».

Τον γνωρίσαμε κι εμείς στην Αθήνα, με τον συνέκδημό του π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, με το φωτεινό του πρόσωπο, τη διάκριση και την καλοσύνη του. Ο αείμνηστος Γέροντας είχε πολύπλευρη προσφορά στην Εκκλησία του Χριστού, την οποία κόσμησε με το απαράμιλλο ήθος του και το βιωμένο του παράδειγμα. Τα πνευματικά του τέκνα δεν λησμονούν τη σεμνότητα, ταπεινότητα, απλότητα, διακριτικότητα και πνευματικότητά του, το ορθόδοξο ύφος και το λειτουργικό ήθος του. Ανεπαύθη στις 13.3.1991 στη μονή Καλαμίου, όπου και ετάφη.

Έγραφε ο Γέροντας στο ημερολόγιό του: «Ευχαριστώ τον Θεόν τον Σωτήρα μου, διότι από νήπιο με έκαμε να αγαπώ μέχρι τρέλας το θυσιαστήριό Του, να θέλω να υπηρετώ Αυτόν και μόνο, και να επιθυμώ να εύρω την ευτυχία μου και τη χαρά μου μόνο κοντά Του… Ευχαριστώ τον Θεό, διότι με οδήγησε να γνωρισθώ με Αγιορείτες μοναχούς, από τους οποίους ωφελήθηκα πολύ…». Στη διαθήκη του κατέληγε: «Ευχαριστώ από καρδίας όλους όσοι μου συμπαραστάθησαν καθ’ όλην την διάρκειαν της ζωής μου• ιδιαιτέρως δε εκείνους πού με διηκόνησαν κατά τα γηρατεία μου εν πάση ανιδιοτελεία. Συγχωρώ πάντας. Ζητώ την συγχώρησιν πάντων, όσους τυχόν επίκρανα. Και παρακαλώ όλους ΤΟΥΣ γνωστούς, να με ενθυμούνται εις τας προσευχάς των και μάλιστα οι κληρικοί εις το ιερόν θυσιαστήριον». Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος έλεγε περί αυτού: «Ο π. Αγαθάγγελος είναι ό,τι λέει το όνομά του».

πηγή

ΜΑΡΤΥΡΙΑ: ΠΩΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΛΙ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΟΥ!!!

Μια συγκλονιστική μαρτυρία του Τσούμπεκα Κωνσταντίνου, Υποπτέραρχου ε.α (Αθήνα), που περιέχεται στο βιβλίο "Μαρτυρίες Προσκυνητών-Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης" (Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Εκδόσεις "Αγιοτόκος Καππαδοκία"), σελ. 166 - 167

Ήταν η 19η Δεκεμβρίου 1992 και πήγαμε, τέσσερεις συνάδελφοι, στο Άγιον Όρος για ένα τριήμερο. Με το παλιό ημερολόγιο ήταν του Αγίου Νικολάου. Αφού επισκεφθήκαμε κάποιον παππούλη που γιόρταζε, αποφασίσαμε να πάμε και στον πατέρα Παϊσιο. Όταν φθάσαμε στο κελλί του, δεν υπήρχε ψυχή και υποθέσαμε πως ο παππούλης θα έλειπε. Αφού καθίσαμε και φιλευτήκαμε με ό,τι είχε στο τσίγκινο δισκάκι του, ξεκινήσαμε να φύγουμε. Τότε άνοιξε η πόρτα και, παρότι είμασταν και οι τέσσερεις με τα πολιτικά, ακούσαμε τον παππούλη να λέει: "Βρε, καλώς τα παιδιά, καλώς τους αεροπόρους!" 

Ταραχθήκαμε, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και δεν πιστεύαμε στ' αυτιά μας, πώς ήταν δυνατόν, χωρίς να φοράμε στολή, να μας αναγνωρίσει. Με χαρά μπήκαμε στο απλό δωμάτιό του, καθίσαμε στον πάγκο και συζητήσαμε περίπου μιάμιση ώρα.

Ξεκινήσαμε με τα στρατιωτικά θέματα. Είπαμε για την πολεμική μας αεροπορία, για τα αεροπλάνα που πετούσαν και τον ενοχλούσαν κατά τη διάρκεια της προσευχής του. Μιήσαμε για πολιτική, μιλήσαμε για τον Θεό, μιλήσαμε για πάρα πολλά πράγματα. Φτάσαμε στο Σκοπιανό, το θέμα που μας έκαιγε, και μας είπε ότι η κατάληξή του - το άφησε λίγο ασαφές - δε θα είναι εις βάρος μας, αλλά δε θα είναι και υπέρ ημών.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση, όταν μας είπε ότι κάποιοι είχαν βάλει ανθρώπους να τον σκοτώσουν. Ο λόγος ήταν ότι οι ενέργειες του Γέροντα για σοβαρά θέματα χαλούσαν τα σχέδια κάποιων δυνάμεων και γι' αυτό ήθελαν να βγάλουν τον παππούλη από τη μέση. Πλήρωσαν τρεις δολοφόνους, λοιπόν, για να πάνε στο Άγιον Όρος και να τον σκοτώσουν. Ο παππούλης το είχε καταλάβει. Την ημέρα που θα πήγαιναν, προσευχήθηκε, φόρεσε το σχήμα του και το πολυσταύρι στο στήθος και τους περίμενε. 

Όταν αυτοί ήρθαν, τους είπε: "Καλώς τα παλληκάρια. Τον τάφο μου τον έχω έτοιμο. Δε θα κουραστείτε. Μόνο σας παρακαλώ, όταν θα με σκοτώσετε, ρίξτε μου και μερικές φτυαριές χώμα, να μη μείνω έτσι, μέσα στον τάφο χωρίς χώμα". 

Αυτοί αμέσως χλώμιασαν, άφησαν τα όπλα και τράπηκαν σε φυγή. Τότε ο Γέροντας ευχαρίστησε το Θεό, γιατί του έδωσε παράταση ζωής

πηγή

Ναζισμός και χριστιανοί - Θανάσης Παπαθανασίου

Ο ομιλητής, καθηγητής Θεολογίας κ.Θανάσης Παπαθανασίου,
επιχειρηματολογεί υπέρ του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ διαχωρισμού χριστιανικής πίστης και μισαλλοδοξίας.
Αναλύει χαρακτηριστικά ότι, ''..ολόκληρο το βάρος του Ευαγγελίου αντιτάσσεται στον φασισμό'' όπως επισήμανε.
Αναφέρεται επίσης στον Αβραάμ, πατέρα της Ορθόδοξης πίστης, αλλά και μετανάστη, στον Κύριλλο Αλεξανδρείας που οριοθετούσε την αγάπη προς τον πλησίον μέσα από το ομογενές (δηλαδή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος) και όχι από το ομοεθνές,
τονίζει ότι είναι αντι-Ευαγγελικές οι έννοιες ρατσιστικού διαχωρισμού φυλής και DNA και μιλά για τον βασικό υπερασπιστή της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, την εκκλησία.

Πηγή:http://www.youtube.com/watch?v=V1ylrEISZoM&feature=player_embedded 

 πηγή