ΕΤ1- ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

Πατήστε για την σύνδεση 
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
Απευθείας μετάδοση από τον 
Ιερό Ναό  Ναό Παναγίας Φανερωμένης Βουλιαγμένης

Του Δείπνου Σου του Μυστικού…

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
«Του Δείπνου Σου του Μυστικού, σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε…»: Ο Υιός παραθέτει το Δείπνο προς τιμή των αδελφών. Η κλήση γίνεται κρίση, κοιτάζοντας τον έσω άνθρωπο. Όμως η κλήση γίνεται ελπίδα, κοιτάζοντας την ευλογία. Εκείνος θέλησε πρώτος και μας καλεί «ίνα ζωήν έχωμεν».
Το Δείπνο είναι εδώ, σήμερα. Ο οικοδεσπότης είναι έτοιμος για να σταυρωθεί «ταύτη τη νυκτί». Να παραδώσει τον εαυτό Του για τους σταυρωτές Του και «της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Έτοιμος για τη θυσία και το θρίαμβο. Το δόσιμο για τους αδελφούς είναι η δόξα Του. Η αγάπη Του γι’ αυτούς είναι η ζωή Του και η Ανάστασή Του.
Κι εμείς, ακόμη στο θάνατο, πορευόμαστε προς Θείαν Κοινωνίαν: του Σταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου. Στηριζόμενοι στην κλήση Του , τη μεγάλη και επιφανή. Παραβλέποντας τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω και έργω, τα κατά νουν και διάνοιαν, τα … Δεν είναι ώρα γι’ αυτά … Είναι η ώρα της Συνάντησης: με τον «Βασιλέα της Δόξης» που «δορυφορείται από τα αγγελικά τάγματα αοράτως». Είναι η ώρα που εν σιωπή και ταπεινώση, δέχεσαι το Δώρο και μένεις εκστατικός μπροστά στον Δωροδότη.
Ρίχνεσαι στο έλεός Του. Σε παραλαμβάνει, σε καθαίρει, σε αγιάζει, σε θεώνει. Γίνεσαι «σύναιμος» και «σύσσωμος» μαζί Του και προχωρείς : στη ζωή τούτη την «τεθλιμμένη» και γεμάτη πόνο, για την Βασιλεία Του τη γεμάτη χαρά και ανάπαυση.

Μεγάλη Τετάρτη - «Πόδας ένιψας των μαθητών σου»

Μεγάλη Τετάρτη -«Πόδας ένιψας των μαθητών σου»

Χριστάκης Ευσταθίου

Η Μεγάλη Τετάρτη φέρνει στο προσκήνιο την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο αναμιγμένο με τα δάκρυά της. Η εσπερινή ακολουθία από την άλλη είναι εναρμονισμένη με τις συχνότητες του Πάθους, με ανάλογο περιεχόμενο: «Ότε οι ένδοξοι μαθηταί εν τω νιπτήρι του δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής φιλαργυρίαν νοσήσας, εσκοτίζετο». «Ταπεινούμενος, δι’ ευσπλαγχνίαν πόδας ένιψας, των μαθητών σου, και προς δρόμον θείον τούτους κατεύθυνας». Το δρόμο της ταπείνωσης που οδηγεί όμως στην πραγματική ανύψωση του ανθρώπου, καταλείπει με το ισχυρό παράδειγμα Του ο Χριστός. Δεν φέρει διακριτικά εξουσίας. Ζώνεται το λέντιο και πλένει τα πόδια των μαθητών Του.

Η πραγματική εξουσία που φανερώνει και εγκαινιάζει στον κόσμο ο Χριστός, δεν βρίσκεται πλέον στη δύναμη, την προβολή, την επιβολή και την καταδυνάστευση, αλλά στη διακονία και την αγάπη που θυσιάζεται. Στην αγάπη που νικά το θάνατο και ξεπηδά από τα σπλάχνα της η ζωή, ως αιώνια και ακατάλυτη δύναμη και αξία.

«Φιλελεύθερος»20/04/2011  

Ο νεανίας με το σεντόνι

Παρασυρμένοι από τους ομοφυλόφιλους ψευτοθεούς τους οι Νεοπαγανιστές, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρήσουν όμοιος με αυτούς τους δαίμονες και τον Χριστό μας! Γι' αυτό το αρρωστημένο τους μυαλό δεν διστάζει να υιοθετήσει ανόητες και αυθαίρετες ερμηνείες και κατηγορίες αφηγήσεων της Αγίας Γραφής, τις οποίες πριν από τους Νεοπαγανιστές, παπαγάλιζαν πολλοί αθεϊστές με τα ίδια ανόητα μυαλά.

Ο λόγος για τον κρυφοπαγανιστή Μιχάλη Καλόπουλο, ο οποίος ενώ θέλει να εμφανίζεται ως "ορθολογιστής" και "άθεος", όχι μόνο συγχνωτίζεται με ειδωλολατρικά περιοδικά και ανθρώπους του παγανιστικού δεισιδαιμονικού σκοταδισμού, αλλά και κάθε άλλο παρά "ορθολογιστής" είναι, όπως μαρτυρούν τα γελοία βιβλία του, και επιχειρήματά του. Όμως για όλα αυτά, περί του κου Καλόπουλου, έχει γράψει και αναλύσει εκτενώς ο Ανώνυμος Απολογητής. Και αυτή τη φορά λοιπόν, ο κος Καλόπουλος, βγαίνοντας στην τηλεόραση να πει τις ασυναρτησίες του, έγινε πάλι ρεζίλι. Ας εξετάσουμε εδώ μία ανορθολογική και αστήρικτη δήλωσή του: Είπε ο κρυφοπαγανιστής κος Καλόπουλος: "Στο σημείο που το Ευαγγέλιο περιγράφει την σύλληψη του Ιησού, μας λέει το Ευαγγέλιο πως ήταν ένας… γυμνός νεαρός παρέα με τον Ιησού!!!. Τι ήθελε άραγε μαζί του, έτσι γυμνός;" Υπονοώντας ότι "ο Ιησούς έκανε παρέα με γυμνούς"… Και διαβάζουμε το πρωτότυπο από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο: Μάρκου ιδ’ στ. 5143 Και ευθέως, έτι αυτού λαλούντος, παραγίνεται Ιούδας ο Ισκαριώτης, εις των δώδεκα, και μετ’ αυτού όχλος πολύς μετά μαχαιρών και ξύλων, απεσταλμένοι παρά των αρχιερέων και γραμματέων και των πρεσβυτέρων. 44 δεδώκει δε ο παραδιδούς αυτόν σύσσημον αυτοίς λέγων• ον αν φιλήσω, αυτός εστι• κρατήσατε αυτόν και απαγάγετε ασφαλώς. 45 και ελθών ευθέως προσελθών αυτω λέγει• χαίρε, ραββί, και κατεφίλησεν αυτόν. 46 οι δε επέβαλον επ’ αυτόν τας χείρας αυτών και εκράτησαν αυτόν. 47 Εις δε τις των παρεστηκότων σπασάμενος την μάχαιραν έπαισε τον δούλον του αρχιερέως και αφείλεν αυτού το ωτίον. 48 και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς• ως επί ληστήν εξήλθετε μετά μαχαιρών και ξύλων συλλαβείν με• 49 καθ’ ημέραν προς υμάς ήμην εν τω ιερω διδάσκων, και ουκ εκρατήσατέ με. αλλ’ ίνα πληρωθώσιν αι γραφαί. 50 και αφέντες αυτόν έφυγον πάντες. 51 Και εις τις νεανίσκος ηκολούθησεν αυτω, περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού• και κρατούσιν αυτόν οι νεανίσκοι. 52 ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν απ’ αυτών. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Το χωρίο, περιγράφει μια σκηνή όπου επικρατεί αναστάτωση κατά τη σύλληψη του Ιησού, την οποία παρακολουθεί και κάποιος νέος «περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού». ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ: «ΠΕΡΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ ΣΙΝΔΟΝΑ» δηλαδή φορώντας  σεντόνι από λινό, λεπτό ύφασμα! Στο χωρίο δηλαδή, αναφέρεται ένας νεαρός  (που θεωρείται από μερικούς μελετητές πως ήταν ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Μάρκος και αναφέρεται στον εαυτό του), ο οποίος επιχείρησε να ακολουθήσει την πομπή της σύλληψης. Και όταν κάποιοι νεαροί που ήταν με το πλήθος που συνέλαβε τον Ιησού, άρχισαν να τον εμπαίζουν ή να προσπαθούν να τον συλλάβουν κι αυτόν, τους ξέφυγε αφήνοντας το ρούχο του στα χέρια τους για να γλιτώσει. Άλλο ένα παράδειγμα εμπάθειας και απόλυτης διαστροφής της γνώσης, με μόνο σκοπό τη δημιουργία αμφιβολιών σε πρόσωπα που δεν έχουν έστω πρόχειρη μια καινή Διαθήκη στο σπίτι τους για να δουν την αλήθεια. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης, είναι ότι πριν ο κος Μιχάλης Καλόπουλος πει αυτές τις ασυναρτησίες στην τηλεόραση, είχε ρωτήσει επ' αυτού ΓΡΑΠΤΑ τον συνεργάτη μας Ανώνυμο Απολογητή, και είχε λάβει την εξής ΓΡΑΠΤΗ απάντηση: "Πολλές εικασίες έγιναν για τον νεανίσκο αυτό, παρά το ότι δεν το φανερώνει η αφήγηση. Άρα δεν έχουν νόημα όλες αυτές οι εικασίες, εφόσον δεν στηρίζονται σε δεδομένα. Αυτό που θέλει να δείξει με την αναφορά αυτή ο Μάρκος, είναι ότι ΟΛΟΙ έφυγαν από τον Χριστό, και μόνο αυτός συνέχισε να τον ακολουθεί, ώσπου τον έπιασαν και αυτόν, οπότε χάριν της ζωής του, εγκατέλειψε και αυτός τον Κύριο μόνο, στα χέρια των εχθρών του. Μία αναπόδεικτη εικασία είναι ότι «ούτος ο νεανίσκος εικός ότι εκ της οικίας εκείνης ήν, εν ή έφαγον το Πάσχα» (Θεοφύλακτος). Αν δεχθεί κανείς ότι η οικία αυτή ήταν η ίδια με των Πράξεων 12/ιβ΄ 12, που χρησίμευε και μετά για τις συνάξεις των πιστών, δηλαδή η οικία της Μαρίας μητέρας του Μάρκου, θα μπορούσε να πει ότι ήταν ο ίδιος ο Μάρκος. Όλα αυτά όμως είναι υποθέσεις. Ακόμα και αν θεωρήσει κανείς σχετική τη διαφορετική γραφή των Αλεξανδρινών Κωδίκων «συνηκολούθει αυτώ», (πράγμα που μπορεί να ερμηνευθεί ότι τον ακολουθούσε από την αρχή στον κήπο της Γεθσημανή), πάλι δεν μπορεί να τεκμηριωθεί. Με δυο λόγια είναι ένα ασήμαντο περιστατικό που απλώς αναφέρθηκε λόγω της ασυνήθιστης πλοκής του, και για να δείξει την εγκατάλειψη του Χριστού από όλους. Και ακριβώς λοιπόν επειδή είναι ασήμαντο (και αστήρικτο σε κάθε ερμηνεία), είναι και ανάξιο ερμηνευτικών εμμονών" Παρά το ότι είχε πάρει αυτή την απάντηση όμως ο κος Καλόπουλος, δεν δίστασε να αναφέρει το "πυροτέχνημά" του στην τηλεόραση, κατά τη συνήθειά του να ανάβει πυροτεχνήματα άνευ ουσίας. Γιατί δεν ενδιαφέρεται να πει κάτι σωστό, αλλά ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ, έστω και αστήρικτα. Να χαίρεται τον "ορθολογισμό" του, για τον οποίο καμαρώνει!    Ξεχνούν οι Νεοπαγανιστές, ότι πριν τη σύλληψή Του, ο Χριστός ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ στη Γεθσημανή!     Κάποιος γυμνός τυλιγμένος με σεντόνι ακολούθησε το απόσπασμα του ρωμαϊκού στρατού που συνέλαβε τον Ιησού, προφανέστατα επειδή ήθελε να δει τι γινόταν. Το γεγονός αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα το βρώμικο για τον Χριστό. Οι άνθρωποι τυλίγονται με σεντόνια όταν κοιμούνται, κι όχι όταν κάνουν ομοφυλοφιλικό σεξ σε κήπους!!!     Ο νεανίας θα κοιμόταν γυμνός με σεντόνι, μια ζεστή ανοιξιάτικη νύχτα, και ακούγοντας το απόσπασμα να περνάει, βγήκε αμέσως να δει τί γίνεται, και παρακολουθούσε την πομπή. Όταν κάποιος βγαίνει έξω τη νύχτα τυλιγμένος σε σεντόνι, δεν σημαίνει ότι είναι εραστής τού Χριστού!!! Πολύ βρώμικο μυαλό έχουν κάποιοι παγανιστές... Ας θυμόμαστε όλοι πως: «αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς· Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς…» (Ματθαίος 22/κβ: 29). Papyrus 52 Ν.Μ. πηγή

"Αν είσαι Υιός του Θεού, ελέησε τον Ιούδα..."

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

«Αν είσαι Υιός του Θεού πολυεύσπλαχνος, ελέησε τον Ιούδα και τον Κάιν και όλους
τους μεγάλους αμαρτωλούς και εγώ
θα σε προσκυνήσω!»

(Απάντηση του Αγίου Νικολάου Αχρίδος σε κάποιον που θεωρούσε τον εαυτό του πιο ελεήμων από τον Θεό)

Εσύ θα ήθελες, να ελεήσει ο Θεός όλους τους α­μαρτωλούς κατά τη Φοβερή Του Κρίση. Πάλι εκπειράζεις τον Χριστό όπως τον πείραξε εκείνος ο Αντίθεος επάνω στο Όρος των Πειρασμών; «Αν είσαι Υιός του Θεού πολυεύσπλαχνος, ελέησε τον Ιούδα και τον Κάιν και όλους τους μεγάλους αμαρτωλούς και εγώ θα σε προσκυνήσω!».

Έτσι μπορεί να εκφραστεί με λόγια ο πειρασμός του Χριστού από εσένα. Όμως σε τούτο, μονάχα ο ίδιος ο Κύριος θα μπορούσε να σου απαντήσει: μήπως Εγώ δεν φάνηκα αρκετά ελεήμων όταν από την αιώνια δόξα Μου, κατέβηκα στο σκοτά­δι των ανθρώπων και παρέδωσα ολόκληρο τον Εαυτό Μου θυσία υπέρ των ανθρώπων; Πώς να ελεήσω αυ­τούς που ποτέ τους δεν ζήτησαν το έλεος από Εμένα, που μέχρι την τελευταία τους ανάσα περιφρονούσαν το έλεος που τους προσέφερα, αυτούς που έχυναν σαν νερό το αίμα των πιστών Μου ακολούθων, που ως το τέλος έμειναν πιστοί δούλοι του σατανά;

Πώς τώρα τούτο, οι θνητοί άνθρωποι να συγκρι­θούν στο έλεος με τον Παντελεήμονα Θεό και ακόμα, να καμώνονται περισσότερο εύσπλαχνοι από τον Θεό; Ερεύνησε καλά τον εαυτό σου και δες πόσο περιορι­σμένο και μηδαμινό είναι το έλεος των ανθρώπων. Ε­ξέτασε αν εσύ θα συγχωρούσες εύκολα έναν φίλο ο οποίος θα ορκιζόταν τρεις φορές ότι δεν σε γνωρίζει; Ή αν θα συγχωρούσες τον άνθρωπο ο οποίος με ένα ξίφος στο χέρι θα καταδίωκε τους συγγενείς σου μέ­χρι εξολόθρευσης; Ή εκείνον που θα ειρωνευόταν ό­λα όσα είναι για σένα τα πιο ιερά;

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός όμως, συγχώρησε τον Πέτρο που Τον αρνήθηκε τρεις φορές, τον Σαύλο που κατεδίωκε τους ακολούθους Του, τους συγγενείς Του. Συγχώρησε και τον Αυγουστίνο που περιφρονούσε τα ιερά των Χριστιανών. Συγχώρησε όλους εκείνους που μετανόησαν με την καρδιά τους και μετέστρεψαν την έχθρα τους σε ζήλο για το Θεό και τα ιερά του Θεού.

Αυτός θα συγχωρήσει ακόμα και στη Φοβερή Κρίση, όλους τους αμαρτωλούς που και την ώρα ακόμα του θανάτου μετανόησαν για τις ανομίες τους, αναγνώρι­σαν το Χριστό σαν Υιό του Θεού και έκραξαν προς Αυτόν για σωτηρία. Θα συγχωρήσει και εκείνους οι οποίοι στο Όνομά Του έδειξαν τόσο έλεος σε τούτη τη ζωή ώστε να προσφέρουν ένα ποτήρι κρύο νερό σε έναν από τους ελαχίστους ακολούθους Του.

Μα όλα τούτα δεν είναι αρκετά σε εκείνους που εκπειράζουν το Θεό! Δεν είναι αρκετά σ' αυτούς οι οποίοι, δε γεύτηκαν ούτε τι σημαίνει να συγχωρείς ού­τε και τι σημαίνει να μετανοείς. Αυτούς που δεν γνω­ρίζουν ότι το έλεος του Θεού υπερβαίνει τη δική μας διάνοια. Μήτε και ξέρουν πόσο βαθιές είναι οι πλη­γές του Χριστού για χάρη του ανθρωπίνου γένους.

Αυτοί θα ήθελαν, να αναμείξει ο Θεός το Βασί­λειο του αιωνίου Φωτός με το σκοτάδι και έτσι να γί­νει ένα μείγμα καλού και κακού στον ουρανό όπως υ­πάρχει και πάνω στη γη. Θα ήθελαν, ο Κάιν και ο Ιούδας και όλοι οι αδελφοκτόνοι, οι ειδωλολάτρες, οι αιμοχαρείς, οι ακόλαστοι, οι λωποδύτες, οι ειρωνευόμενοι τα ιερά, οι χλευαστές του Θεού όλοι, όλοι οι α­μετανόητοι κακοποιοί, να σταθούν στα δεξιά του Χριστού κατά την τελική Κρίση, μαζί με τους Αγίους, τους μάρτυρες και τους δικαίους και στην αριστερή πλευρά Του να μην υπάρχει κανένας!

Είναι αυτό δικαιοσύνη; Είναι δίκαιο να δοθεί, σε εκείνους που και το βράδυ ακόμη δεν μπήκαν στο χω­ράφι του Οικοδεσπότου προς εργασία, ο ίδιος μισθός με αυτούς που εργάστηκαν όλη την ήμερα; Είναι αυτό ευσπλαχνία, το να ανακατέψουμε δηλαδή το φως με το σκοτάδι, την αλήθεια με το ψέμα, το σιτάρι με την ήρα;

Αλλά, ω άνθρωπε, ποιος είσαι συ που θα διδάξεις τη δικαιοσύνη σε Εκείνον που θέσπισε το δίκαιο; Που θα υπενθυμίσεις το έλεος σ' Αυτόν που από έλε­ος για τον άνθρωπο παραδόθηκε να σταυρωθή στο Σταυρό; Γονάτισε μπροστά στην αγία Του δικαιοσύνη και τα δυσθεώρητα βάθη της ευσπλαχνίας Του και βόησε: Παντελεήμων, ελέησον και σώσον με τον αμαρτωλόν!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Επισκόπου Αχρίδος 1956

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΞΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"ΤΗΛ: 2310212659

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος για τον προδότη Ιούδα

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΙΟΥΔΑΣ

(Στον σιδερά Ραντοσάββα Ι., για τον προδότη Ιούδα)

Ρωτάς: «Θα συγχωρηθή άραγε στον Ιούδα η α­μαρτία της προδοσίας του Διδασκάλου και Κυρίου του Ιησού Χριστού;».

Δε γνωρίζω για ποιο λόγο σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Για μας δεν αποτελεί τη μεγα­λύτερη μέριμνα αυτό, το να μην προδώσουμε εμείς το Χριστό με τις ανομίες μας; Και ακόμα πιο σημαντικό· πώς να σώσουμε τις ψυχές μας; Γιατί δες, το ρολόι της ζωής μας μετράει γοργά τις μέρες και τις ώρες υ­πενθυμίζοντάς μας την επικείμενη έξοδο από τούτο τον κόσμο. Όλοι εμείς θα βρεθούμε ενώπιον του αιω­νίου Κριτού, ο Οποίος θα εκφέρει την δίκαιη Κρίση Του για όλα εκείνα που πράξαμε στη ζωή μας, ενώ­πιον όλων των ουρανίων ανθρώπων.

Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε δίκη, σκέφτεται ο καθένας τα δικά του αμαρτήματα και τις αδικίες και το πώς θα δικαιολογήσει τον εαυτό του ενώπιον του δικαστού. Κανείς δεν έχει το χρόνο και την επιθυμία να σκεφτεί για τις αμαρτίες των άλλων, μήτε και να μπει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα κρίνει.

Ποιος γνωρίζει το πώς θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής ε­μένα και εσένα; Σίγουρο είναι μονάχα ένα, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο και όχι άδικα, ενώ εμείς θα θέ­λαμε περισσότερο να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά με έλεος. Μάταια όμως. Εκείνος υποσχέθηκε να κρίνει κατά δικαιοσύνην. Γι' αυτό μας καταλαμβάνει φόβος και τρόμος. Γι' αυτό και εγώ, δεν επιθυμώ ούτε για σένα, ούτε για μένα και για κανένα στον κόσμο, να βρεθεί σε κείνη την πλευρά που θα βρίσκεται ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Επειδή ο Ιούδας, είναι προδότης. Είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του ίδιου του εαυτού του. Πρόδωσε το Χριστό, τους Αποστόλους, τον εαυτό του τον ίδιο ως άνθρωπο. Πρόδωσε το Χρι­στό και τους Αποστόλους στους Ιουδαίους και τον εαυτό του στο διάβολο. Γιατί είναι γραμμένο: τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Είναι δύ­σκολο να μετρήσει κανείς όλο το βάθος του κακού που κατέλαβε τον Ιούδα. Ήταν άπιστος και αχόρτα­γος, κλέφτης και φιλάργυρος, φίλαυτος και προδότης -τέλος, απελπισμένος και αυτόχειρας.

Ο Υιός του Θεού πολλές φορές τον προειδοποίη­σε να αφήσει τον κακό του δρόμο αλλά εκείνος έμεινε αμετανόητος. Ο Υιός του Θεού, έδειχνε απέναντί του, την ίδια φροντίδα και αγάπη καθώς και στους υπόλοιπους μαθητές αλλά εκείνος στην αγάπη απαντούσε με μίσος.

Ο Υιός του Θεού, γονάτισε και του έπλυνε τα πόδια, λίγο πριν την προδοσία και από το χέρι Του, του πρόσφερε τεμάχιο άρτου βουτηγμένο στο άλας. Με ψωμί και αλάτι, εμείς υποδεχόμαστε τους υψη­λούς καλεσμένους. Ο πράος και ταπεινός Κύριος θέλησε να ανυψώσει την αξιοπρέπεια του Ιούδα, γι' αυ­τό του προσέφερε άρτο και άλας. Τον χαιρέτησε με άρτο και άλας ακριβώς πριν την προδοσία.

Ο Ιούδας, πήρε με το χέρι του το ψωμί και το α­λάτι από το χέρι του Υιού του Θεού, τα πήρε με το χέ­ρι μα τα απέρριψε στην καρδιά του με περιφρόνηση. Ο θνητός άνθρωπος, απέρριψε την αγάπη του Αθανά­του! Γι' αυτό ο Θεός τον απέρριψε πλήρως, και μετά το ψωμίον τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Από εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας, πρώην μαθη­τής του Ιησού Χριστού και πρώην άνθρωπος, διεγρά­φη από τον κατάλογο των ανθρώπων και καταγράφη­κε στις τάξεις των πνευμάτων της κολάσεως.

Εσύ τώρα, πειράζεις το Θεό και ρωτάς αν ο Θεός θελήσει να συγχωρήσει τα πνεύματα της κολάσεως και να τα σώσει. Δοκιμάζεις την ευσπλαχνία του Θεού καθώς έκαναν και οι Εβραίοι δοκιμάζοντας τη δύ­ναμη του Θεού στο Γολγοθά, λέγοντας: ει υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού (Μτ. 27, 40). Για το πείραγμά τους αυτό οι Εβραίοι, έλαβαν άξια πληρω­μή σε τούτο τον κόσμο. Φυλάξου λοιπόν και εσύ για να μη λάβης την αμοιβή των ομοφρονούντων με τον Ιούδα.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προορισμέ­νος από Θεού, να γίνει προδότης όπως νομίζεις εσύ. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί ο Υιός του Θεού κόπιασε τό­σο για να τον αποτρέψει από την κακή του πράξη;

Για ποιο λόγο, πριν απ' όλα, τον προσέλαβε ως μαθη­τή Του και τον κράτησε δίπλα Του για τρία χρόνια; Γιατί να ταπεινωθεί μπροστά του και να του πλύνει τα πόδια; Γιατί με τα ίδια τα Άγια χέρια Του να του δώ­σει το ψωμί και το αλάτι; Διαβάζοντας μέσα στην ψυ­χή του Ιούδα τις κακές προθέσεις του, ο Κύριος έκα­νε όλα αυτά για να τον σώσει από την αιώνια απώ­λεια.

Και αν έχει πάλι ειπωθεί ότι οι σκανδαλοποιοί θα πρέπει να έρθουν, είναι επίσης ειρημένο και τούτο σαν αυστηρή προειδοποίηση: ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι' ου το σκάνδαλον έρχεται (Μτ. 18, 7).

Σκανδαλοποιός είναι ο ίδιος ο σατανάς και σαν τέτοιος, πρέ­πει να επιτελέσει το έργο του. Γι' αυτό, ανάγκη γάρ ε­στίν ελθείν τα σκάνδαλα (Μτ. 18, 7), δι' εκείνου και από εκείνον. Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που θα πα­ραδοθεί στο σατανά και θα γίνει όργανό του. Αλίμο­νο σε εκείνον που αντίθετα στην αγάπη του Θεού, θα δείξει την αγάπη του στον αντίπαλο του Θεού.

Να προσεύχεσαι στο Θεό, να σε φυλάγει από τον Σκανδαλοποιό που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους και να μη γίνης ποτέ υπηρέτης και όργανο του σκανδαλισμού του.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ὉΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΤΗΛ. 2310 212659

Συνδαιτυμόνες του Μεγάλου Δείπνου ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ - Θεολόγου – Καθηγητού

Αναφορά στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μ. Πέμπτης

“Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι πατέρες αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερα τινα εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών μυστηρίων), την υπερφυά προσευχήν και την προδοσίαν αυτήν”. Αυτό είναι το συναξάρι της Μ.Πέμπτης.

Αγαπητοί φίλοι ακροατές, από σήμερα μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το Θείο Πάθος. Την Μ. Πέμπτη οι θείοι πατέρες καθόρισαν να εορτάζουμε τα μεγάλα γεγονότα που συνέβηκαν την ημέρα που ο Χριστός μας συνελήφθηκε από τους ανόμους εχθρούς Του. Σύμφωνα με τα ιερά Ευαγγέλια την Πέμπτη ημέρα εκείνης της εβδομάδος ο Κύριος, ως Θεός, γνωρίζοντας τα μέλλοντα να συμβούν θέλησε να δειπνήσει για τελευταία φορά με τους αγαπημένους Του μαθητές. Γι’ αυτό οργάνωσε τραπέζι σε κάποιο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Ο δείπνος αυτός έγινε την Πέμπτη το βράδυ, ονομάζεται δε Μυστικός Δείπνος επειδή κατά τη διάρκειά του έλαβαν χώρα σπουδαιότατα γεγονότα που έχουν σχέση με τη σωτηρία μας, ακατανόητα στο ανθρώπινο μυαλό.

Πρώτη ενέργεια του Χριστού μας πριν αρχίσει ο δείπνος στο υπερώο ήταν να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Στην αρχαία εποχή ήταν συνήθεια πριν από το δείπνο οι δούλοι να πλένουν τα πόδια των κυρίων των και των ξένων που παραβρίσκονταν στο δείπνο. Ήταν λοιπόν καθαρά ταπεινή υπηρετική εργασία, που ταίριαζε να την εκτελούν μόνο οι δούλοι. Ο Χριστός μας έζωσε μια ποδιά πήρε μια λεκάνη και άρχιζε να εκτελεί αυτή τη δουλική εργασία, προς μεγάλη έκπληξη των μαθητών Του. Ο επί κεφαλής των αποστόλων ο Πέτρος αρνήθηκε κατηγορηματικά να του πλύνει ο δάσκαλός του τα πόδια. Βέβαια ο Χριστός τον επέπληξε έντονα, λέγοντάς του πως αν δεν δεχτεί αυτή την υπηρεσία δεν θα έχει θέση στη βασιλεία Του! Με αυτή Του την ενέργεια ο Κύριος ήθελε να δείξει τόσο στους μαθητές Του, οι οποίοι σε λίγο θα γινόταν οι συνεχιστές του έργου Του, όσο και σε όλους τους ανθρώπους να υπηρετούν ο ένας τον άλλο.

Στη συνέχεια έφαγε με τους αγαπημένους Του μαθητές τον τελευταίο πασχάλειο δείπνο. Κατά τη διάρκεια αυτού έγιναν συνταρακτικά γεγονότα. Πρώτ' απ' όλα καταδείχθηκε ο προδότης μαθητής, ο οποίος εξαιτίας της φιλαργυρίας του θα έφθανε στο σημείο λίγο μετά να προδώσει τον δάσκαλό του. Όταν αυτός αποχώρησε, κάτω από τα έκπληκτα μάτια των υπολοίπων μαθητών, ο Κύριος τέλεσε τη Θεία Ευχαριστία. Αφού ύψωσε και έκοψε τον άρτο, ευλόγησε και είπε " λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου" (Ματθ.κστ΄26) "το υπέρ υμών διδόμενον" (Λουκ.κβ΄19). Κατόπιν, "μετά το δειπνήσαι" (Λουκ.κβ΄19), έλαβε το ποτήριο με τον οίνο και αφού ύψωσε και ευχαρίστησε είπε "πίετε έξ αυτού πάντες ' τούτο γαρ εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών" (Ματθ.κστ΄26-28). Και "έπιον εξ αυτού πάντες" (Μαρκ.ιδ΄23). Αυτή ήταν η παράδοση του φρικτού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στην Εκκλησία. Έδωσε δε σαφή εντολή "τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν" (Λουκ.κβ΄19). Πρόκειται για την μεγάλη και υπερφυή Θυσία την οποία τέλεσε ο Κύριος, ο Ίδιος θύτης και θύμα, η οποία αντικατέστησε όλες τις ανθρώπινες αναποτελεσματικές θυσίες. Το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού "αληθώς εστι βρώσις" (Ιωάν.στ΄55). Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε πως "ο τρώγων με κακείνος ζήσεται" (Ιωάν.στ΄57). Αυτό κάνει και η αγία μας Εκκλησία τελεί στα ιερά θυσιαστήριά της αυτή την αναίμακτη θυσία στο διηνεκές.

Μετά από αυτό ο Κύριος, γνωρίζοντας το τέλος της επί γης παρουσίας Του, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους αγαπημένους Του μαθητές. Τον μακρό αυτό λόγο διάσωσε ο Ιωάννης στα ιδ΄, ιε΄ και ιστ΄ κεφάλαια του Ευαγγελίου του. Πρόκειται για λόγια τρυφερότητας, συμπάθειας, ευγνωμοσύνης και ψυχολογικής στήριξης αυτών μπροστά στα άδικα παθήματά Του, στο σταυρικό θάνατο και την αποδημία Του από τον κόσμο αυτό. Ακολουθεί η περίφημη αρχιερατική προσευχή Του προς τον Πατέρα (Ιωάν.ιζ΄ κεφ.), τονίζοντας ιδιαίτερα την αγωνία Του για την ενότητα των μαθητών Του.

Ύστερα πήρε τους αποστόλους και ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών για την κατ' ιδίαν προσευχή Του. Εκεί έγινε και η σύλληψή του από τη ρωμαϊκή σπείρα καθ' υπόδειξη του προδότη Ιούδα, "φιλίματι δολίω".

Η Αγία και Μεγάλη Πέμπτη κατέχει ξεχωριστή θέση στην ευσεβή συνείδηση των πιστών. Η εξαίσια υμνολογία του Όρθρου της ημέρας, η οποία ψάλλεται την εσπέρα της Μ. Τετάρτης, δημιουργεί μια δυνατή συναισθηματική φόρτιση στις ψυχές όλων μας. Εισερχόμαστε ήδη στην τελική ευθεία του Θείου Πάθους.

Υπέροχο πραγματικά είναι και το υμνολογικό περιεχόμενο της αγίας αυτής ημέρας. Δημοφιλές είναι το αρκτικό τροπάριο "Ότε οι ένδοξοι μαθηταί…", μέσω του οποίου παροτρύνονται οι πιστοί να αποφύγουν τα πάθη του προδότη Ιούδα. Επίσης ο κανόνας, ποίημα του Κοσμά του μοναχού αποτελεί ένα κορυφαίο ποίημα της Εκκλησίας μας. Στο κοντάκιο "Τον άρτον λαβών εις χείρας ο προδότης…" ποίημα του περιφήμου Ρωμανού αποτυπώνεται με ακρίβεια η δολιότητα και η αθλιότητα του Ιούδα. Ο Οίκος, ποίημα του Συμεών του Υμνογράφου, καλεί τους πιστούς να μιμηθούν τους μαθητές του Χριστού και να προσέλθουν στην πνευματική τράπεζα "καθαραίς ταις ψυχαίς" να ζήσουν το μυστήριο της απολύτρωσης. Εκπληκτικά τροπάρια είναι τα στιχηρά των Αίνων "Συντρέχει λοιπόν το συνέδριον των Ιουδαίων…" ποίημα Κοσμά του μοναχού, "Ιούδας ο παράνομος ο βάψας εν τω δείπνω την χείρα…", "Ιούδας ο προδότης δόλιος ων…" κλπ., ποιήματα Ιωάννου του μοναχού, ιστορούν την προδοσία του αγνώμονα μαθητή. Υπέροχο είναι ακόμα και το δοξαστικό "Ον εκήρυξεν Αμνόν Ησαίας έρχεται επί σφαγήν εκούσιον…". Καταπληκτικά είναι επίσης και τα απόστιχα τροπάρια, ποιήματα του πατριάρχου Μεθοδίου, "Σήμερον το κατά του Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον…", "Σήμερον ο Ιούδας το της φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπείον…", και " Μηδείς, ω πιστοί, του δεσποτικού δείπνου αμύητος…", παρουσιάζουν κατά τρόπο ποιητικότατο την σύλληψη και την ψευδοδίκη του Κυρίου. Θαυμαστό είναι ακόμα και το δοξαστικό των αποστίχων "Μυσταγωγών σου Κύριε…" με το οποίο καλούνται οι μαθητές Του από Αυτόν να γίνουν διάκονοι των ανθρώπων, όπως Εκείνος.

Ο βαδίζων επί το εκούσιον πάθος Κύριος μας καλεί όλους μας να γίνουμε συνδαιτυμόνες του Μυστικού Του Δείπνου, της πνευματικής Του τράπεζας, όπου παρατίθεται ως έδεσμα, το ατίμητο Σώμα Του για βρώση και το πανάγιο Αίμα Του για πόση. Η μετοχή σε αυτή την τράπεζα είναι προϋπόθεση προκειμένου να έχουμε την μακάρια ελπίδα ότι θα λάβουμε μέρος και στο μεγάλο και ατέρμονο δείπνο της Βασιλείας Του. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν και μετά το δείπνο ως τη σύλληψη, ως το σταυρό και ως τον τάφο, ώστε να αξιωθούμε και της συνανάστασης μαζί Του!

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ - Θεολόγου – Καθηγητού

Ι.Μ.Καισαριανής,Βύρωνα και Υμηττού 

Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης, Οι δόλιοι ζητούσαν τον δόλιο!

Οι δόλιοι ζητούσαν τον δόλιο!

«Αδιόρθωτος έμεινεν Ιούδας ο δούλος και δόλιος»(Κοντάκιο Μεγ. Πέμπτης)

Ήθελαν οι εχθροί του να τον εξοντώσουν. Αλλά υπολόγιζαν τον κόσμο. Είχαν φόβο. Δεν τολμούσαν να έρθουν σε ανοικτή ρήξη με το λαό. Τους βασάνιζε η σκέψη, πώς να εξοντώσουν τον Ιησού, χωρίς να πάρει είδηση ο λαός. Ένας τρόπος υπήρχε, για να το πετύχουν : ο δόλος. «Και αποφάσισαν να συλλάβουν με δόλο τον Ιησού και να τον θανατώσουν. Έλεγαν δε· όχι πάνω στη γιορτή για να μη ξεσηκωθεί ο λαός» (Ματθ. 26,4-5). Μόνο με δόλο, με πανούργο τρόπο θα μπορούσαν να θανατώσουν το Χριστό, χωρίς να προκαλέσουν θόρυβο, χωρίς να εξάψουν τα πνεύματα, χωρίς να διεγείρουν την αντίδραση του λαού, που οπωσδήποτε ακολουθούσε το Χριστό.

Για να πετύχει όμως το σχέδιό τους, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Και δεν άργησε να βρεθεί. Ήταν ο Ιούδας. Δόλιος και υποκριτής, πανούργος και σκοτεινός, ήταν το πιο κατάλληλο πρόσωπο για την πραγμάτωση του σχεδίου των αρχιερέων, των γραμματέων, των φαρισαίων, των πρεσβυτέρων κι όλων εκείνων, που τα άνομα συμφέροντά τους θίγονταν με την παρουσία του Ιησού.

Οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας, και μάλιστα της Μεγάλης Πέμπτης, επανειλημμένα ονομάζουν τον Ιούδα δόλιο και παρουσιάζουν τις δόλιες ενέργειές του.

Η συμπεριφορά του Ιούδα στα τρία χρόνια που βρισκόταν κοντά στο Χριστό και άνηκε στην ομάδα των Δώδεκα, χαρακτηρίζεται από υποκρισία και δολιότητα. Ιδιαίτερα φάνηκε η δολιότητά του κατά το στάδιο της προδοσίας και της συλλήψεως του Χριστού. Συμπερασματικά για τη ζωή του Ιούδα ισχύει αυτό που λέει ο ιερός υμνογράφος: «Ο τρόπος σου είναι γεμάτος δολιότητα παράνομε Ιούδα» (από τα απόστιχα της Μεγ. Πέμπτης). Γιατί άλλαζε μάσκες.

Ας παρουσιάσουμε μερικές εκδηλώσεις της δολιότητας του πανούργου Ιούδα. Η πρώτη βέβαια δολιότητά του ήταν ότι ακολούθησε το Χριστό και προσχώρησε στο κύκλο των Δώδεκα, και αναρριχήθηκε στο αξίωμα του ταμία της πρώτης εκείνης ιεραποστολικής ομάδας.

Η καρδιά του, γεμάτη πονηριά, ακολούθησε Εκείνον, «ο οποίος δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του» (Α’ Πέτρ. 2, 22), Ενώ ήταν φιλάργυρος, ακολούθησε Εκείνον που ήταν τελείως ακτήμων και από τους οπαδούς του απαιτούσε να δώσουν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς κι έτσι να τον ακολουθήσουν. Ενώ σκεπτόταν πονηρά για το Διδάσκαλό του, έβαζε τη μάσκα της υποκρισίας και παρίστανε τον αφοσιωμένο, τον άνθρωπο με την πολλή αγάπη στο Χριστό, «Ιούδας ο δούλος και δόλιος, ο μαθητής και επίβουλος, ο φίλος και διάβολος, φάνηκε από τα έργα του. Ενώ ακολουθούσε τον Διδάσκαλο, μέσα του μελετούσε την προδοσία» (από τους αίνους της Μεγ. Πέμπτης).

Η πονηριά και δολιότητά του τον ανάγκαζε να αλλάζει συνέχεια προσωπίδες, μάσκες. Πότε φορούσε τη μάσκα της αγάπης, αυτός, που η καρδιά του ήταν φωλιά μίσους και κακίας. Πότε φορούσε της φιλίας, αυτός που ήταν άφιλος, ο άνθρωπος που ο μόνος ερωτάς του ήταν τα αργύρια, και η καρδιά του ήταν παγωμένη, όπως τα ψυχρά αργύρια. «Αν και τον μισούσε του έδινε φίλημα, και πωλούσε αυτόν που μας εξαγόρασε από την κατάρα (του νόμου), τον Θεόν και Σωτήρα των ψυχών μας» (από τα απόστιχα της Μεγ. Τετάρτης).

Φιλόπτωχος ο κλέφτης!

Η δολιότητά του εκδηλώθηκε εμφανέστερη λίγο πριν από το πάθος του Χριστού μέσα στο σπίτι του Λαζάρου στη Βηθανία. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, για να δείξει την αγάπη της στο Χριστό, αλείφει με πολύτιμο μύρο τα άχραντα πόδια του. Το σπίτι μοσχοβόλησε από το άρωμα. «Επληρώθη εκ της οσμής του μύρου». Αλλ’ η καρδιά του Ιούδα ήταν γεμάτη δυσοσμία, γεμάτη πονηριά και δόλο. Κατάλληλη η ευκαιρία να δημιουργήσει εντύπωση ο δόλιος Ιούδας. Αμέσως φοράει τη μάσκα της φιλοπτωχείας και φιλανθρωπίας και ρωτάει υποκριτικότατα: «Γιατί αυτό το μύρο δεν πουλήθηκε για τριακόσια δηνάρια ώστε να δοθεί στους πτωχούς;» (Ιωάν. 12,5).

Ποιός προτείνει τη φιλόπτωχη πράξη; Αυτός που ετοίμαζε την άτιμη «πράξη». Ο κλέφτης, ο φιλάργυρος. Αυτός, που του είχαν εμπιστευτεί το «γλωσσόκομον», το ταμείο, και το κατέκλεβε κρυφά. Αυτός, που ήθελε να πουληθεί το μύρο της Μαρίας, για να κλέψει κι από αυτό. Αυτός, που ετοιμαζόταν να πουλήσει τον Ατίμητο, αυτός τάχα ενδιαφερόταν για τους φτωχούς. Αυτός, που σχεδίαζε να παραδώσει το Χριστό στους εχθρούς του, «ίνα απολέσωσιν αυτόν (για να τον καταστρέψουν)», αυτός τώρα νοιαζόταν τάχα για την απώλεια του μύρου. «Αυτός που υπολόγιζε την τιμή του μύρου, δεν έφριξε που πωλούσε εσένα τον ατίμητο» (από τους αίνους της Μεγ. Πέμπτης). Μεγάλος μασκαράς! Φόρεσε τη μάσκα της φιλοπτωχείας. «Σήμερον ο Ιούδας αφαιρεί την μάσκα της αγάπης προς τους φτωχούς και φανερώνει την μορφή της πλεονεξίας. Δεν φροντίζει για τους φτωχούς. Δεν ζητά να πωληθεί το μύρο της αμαρτωλής γυναίκας, αλλά πωλεί το ουράνιο μύρο (δηλ. τον Κύριον) και από τη πώληση παίρνει τα χρήματα» (από τα απόστιχα της Μεγ. Τετάρτης).

Για φιλοπτωχεία μιλάει ο κλέφτης! Πόσες φορές δεν συναντάμε και σήμερα τέτοιου είδους υποκρισία ! Ακούς ανθρώπους να μιλάνε για ωραίες ιδέες, για ωραία συνθήματα, κι όμως όλα αυτά είναι προσωπεία που σκεπάζουν βρώμικες καταστάσεις. Μιλάνε για δικαιοσύνη οι άδικοι. Μιλάνε για ελεημοσύνη οι πλεονέκτες. Μιλάνε για λιτότητα οι σπάταλοι. Μιλάνε για δημοκρατία oι αυταρχικοί. Μιλάνε για ελευθερία οι τύραννοι. Μιλάνε για ηθική οι ανήθικοι. Μιλάνε για αρετή οι αλήτες. Μιλάνε για ειρήνη οι φιλοπόλεμοι. Πρόκειται για καπηλεία μεγάλων λέξεων και συνθημάτων. Πρόκειται για συνεχιστές της δολιότητας και υποκρισίας του Ιούδα.

(Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη, «Στη Μεγ. Εβδομάδα») 

Σκόντζος Λάμπρος: Η αλήθεια για το «γυμνό νεανίσκο του Eυαγγελίου»

Κάθε φορά, κατά τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας μας, οι άσπονδοι και ορκισμένοι εχθροί της σκαρώνουν και από ένα «πυροτέχνημα», προκειμένου να προκαλέσουν πλήγμα κατά του αιώνιου και αναμφισβήτητου κύρους Της. Θλιβεροί και συνάμα φθονεροί ρυπαρογράφοι, οι όποιοι αυτοαποκαλούνται «επιστήμονες» και «ερευνητές», παίρνουν ως θέμα κάποια δυσνόητα χωρία από την Αγία Γραφή, κατασκευάζουν βάσει αυτών αυθαίρετα σενάρια, τους δίνουν επιστημονικοφανή μορφή και κατόπιν τα στρέφουν κατά της αξιοπιστίας της Εκκλησίας. 

Αύτη τη φορά, κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, «ανάλαβαν δράση» κάποιοι «αρχαιολάτρες», οι όποιοι ερμηνεύοντας αυθαίρετα και κατά τρόπο ανοίκειο ένα χωρίο από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, προκειμένου να υβρίσουν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και να κατηγορήσουν την Εκκλησία ότι κακώς αντιτίθεται στην ομοφυλοφιλία! 

Πριν δώσουμε τη σωστή ερμηνεία του «επίμαχου» χωρίου, θα θέλαμε να επισημάνουμε το γεγονός πώς οι όποιες αυθαίρετες φαντασιώσεις του οποιουδήποτε, αντικατοπτρίζουν το δικό του ψυχικό και διανοητικό κόσμο. Όπως, για παράδειγμα, όποιος έχει ασθενική όραση βλέπει παραμορφωμένα τα γύρω του αντικείμενα, έτσι και όποιος είναι ψυχικά και διανοητικά διεφθαρμένος, έχει αναμφίβολα διεφθαρμένη αντίληψη για τον γύρω του κόσμο. Στην προκείμενη περίπτωση η «λασπολογία» κατά του Θείου Προσώπου του Λυτρωτή μας Χριστού χαρακτηρίζει τον εμπαθή ψυχισμό των «λασπολόγων» και φανερώνει τα ταπεινά κίνητρα τους. 

Το χωρίο, πού «σκανδάλισε» τους «αρχαιολάτρες» ανήκει στο περιστατικό της συλλήψεως του Κυρίου στο όρος των Ελαιών και το όποιο έχει ως έξης: «Και αφέντες αυτόν έφυγαν πάντες. Και εις τις νεανίσκος ηκολούθησεν ούτω, περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού- και κρατούσιν αυτόν οι νεανίσκοι, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν απ' αυτών» (Μάρκ. 14, 51-52). 

Το χωρίο αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως αστήρικτο, εξιστορώντας μια ασήμαντη λεπτομέρεια σε σχέση με τα δραματικά γεγονότα πού έλαβαν χώρα εκείνη τη βραδιά. Για κάποιον ημιμαθή ερμηνευτή -και το χειρότερο για κάποιον κακόβουλο ερευνητή-, το συγκεκριμένο βιβλικό εδάφιο μπορεί να αποτελέσει σκάνδαλο. Όμως για όλους όσους γνωρίζουμε από επιστημονική και μεθοδική ερμηνευτική των ιερών κειμένων, το συγκεκριμένο εδάφιο, όχι μόνο δεν αφήνει περιθώρια σκανδαλισμού, αλλά το αντίθετο, αποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την αξιοπιστία και τη φυσικότητα της ευαγγελικής διήγησης. Αποδεικνύει με σαφήνεια τις δραματικές σκηνές της σύλληψης του Κυρίου και όλα τα επακόλουθα με λεπτομέρειες. 

Όλες οι διηγήσεις των ιερών ευαγγελιστών για τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Κυρίου ενέχουν το στοιχείο της τραγικότητας και ως εκ τούτου έχουν το χαρακτήρα της ακρίβειας και της σοβαρότητας. Αυτό συμβαίνει και με τη διήγηση περί της συλλήψεως του Χριστού. Ο Κύριος με τους έντεκα μαθητές Του, αμέσως μετά το Μυστικό Δείπνο, «έρχονται εις χωρίον ου το όνομα Γεθσημανή, και λέγει τοις μαθηταίς αυτού, καθίσατε ώδε έως προσεύξωμαι» (Μάρκ. 14, 32). Ο Χριστός (και) ως αληθινός και τέλειος άνθρωπος, είχε την ανάγκη της προσευχής στον Ουράνιο Πατέρα Του, επιζητώντας την άνωθεν στήριξη στα δραματικά γεγονότα πού θα ακολουθούσαν. Ο τόπος ήταν ιδανικός για περισυλλογή και προσευχή. Ήταν άλλωστε «έθος εις το όρος των ελαίων» (Λουκ. 22, 39) οι ευσεβείς κάτοικοι της Ιερουσαλήμ να μεταβαίνουν και να προσεύχονται στην ησυχία των ειδυλλιακών κήπων. Σε «αυτόν τον τόπον πολλάκις συνήχθη ο Ιησούς εκεί μετά των μαθητών αυτού» (Ίωάν. 18, 2). 

Η κώμη Γεθσημανή βρισκόταν πολύ κοντά στην Ιερουσαλήμ, κτισμένη σε λόφο δυτικά της μεγάλης και πολύβουης πόλεως, «πέραν του χειμάρρου των κέδρων» (Ίωάν. 18, 1), περιστοιχισμένη από ιδιωτικούς περιφραγμένους ελαιώνες, καρποφόρα δένδρα και καλλιέργειες, πού ονομάζονταν, όπως και σήμερα, κήποι. Είναι ευνόητο πώς ο Χριστός μπήκε με τους μαθητές Του σε συγκεκριμένο κήπο, γνωστού του ιδιοκτήτη, προφανώς με την άδεια εκείνου, διαφορετικά θα ήταν άτοπο να παραβιάσει το φράκτη ξένου κήπου. Είναι πολύ πιθανό να ανήκε στον ιδιοκτήτη του υπερώου όπου «έφαγαν το Πάσχα» (Μάρκ. 14, 15). Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ανήκε στην οικογένεια του κατοπινού ευαγγελιστή Μάρκου, της οποίας όλα τα μέλη ήταν μαθητές του Ιησού και είχαν κάθε λόγο να διευκολύνουν και να ευχαριστήσουν το Διδάσκαλο. 

Οι πολλοί κήποι της περιοχής υποδηλώνουν πολλούς ιδιοκτήτες και περισσότερους ακόμη εργάτες, φροντιστές και φύλακες. Η διαμονή στους χώρους εργασίας, ιδιαίτερα σε αγροτοκτηνοτροφικές περιοχές είναι σύνηθες φαινόμενο. Σύμφωνα με μαρτυρίες αρχαίων ιστορικών και κυρίως του Ιώσηπου, στο Όρος των Ελαίων υπήρχαν πολλά ελαιοτριβεία, όπου υπήρχαν καταλύματα για τους εργαζομένους σε αυτά. Άλλωστε η λέξη Γεθσημανή σημαίνει ελαιοτριβείο. 

Έχοντας όλα αυτά υπόψη μας μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε τη διήγηση περί του «γυμνού νεανίσκου» του ευαγγελιστή Μάρκου. Ο «μυστηριώδης» αυτός νέος ήταν προφανώς κάποιος εργαζόμενος σε ένα από τα παρακείμενα ελαιοτριβεία, ή ακόμη και εργαζόμενος στον κήπο ή το ελαιοτριβείο του ιδίου κήπου πού μπήκε ο Ιησούς. Μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο ευαγγελιστής Μάρκος, στην οικογένεια του οποίου ανήκε ο κήπος, σύμφωνα με αρχαία παράδοση (βλ. Π. Τρεμπέλα: Υπόμνημα εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Αθήναι 1972, σελ. 282). Οι ευαγγελικές διηγήσεις αναφέρουν πώς η σύλληψη του Κυρίου έγινε με επεισοδιακό και θορυβώδη τρόπο, αφού «παραγίνεται Ιούδας ο Ισκαριώτης, εις των δώδεκα, και μετ' αυτού όχλος πολύς μετά μαχαιρών και ξύλων» (Μάρκ. 14, 43). Οι φωνασκίες των ρωμαίων στρατιωτών και του φανατισμένου όχλου τάραξαν την ησυχία της γαλήνιας περιοχής και ασφαλώς θα ξύπνησαν τους λιγοστούς κοιμωμένους. Ο νεανίας της ευαγγελικής διήγησης σαστισμένος έτρεξε να δει τί συμβαίνει, τυλιγμένος με το σεντόνι του ύπνου του, αφού δεν πρόλαβε να ντυθεί. 

Φαίνεται πώς η περιέργεια του τον οδήγησε πολύ κοντά στο συμβάν και κάπου κρυμμένος περίμενε να δει το τέλος. Ενώ οι μαθητές του Χριστού σκόρπισαν μέσα στη νύχτα, αφήνοντας το Διδάσκαλο μόνο Του, στα χέρια των αδίστακτων στρατιωτών και δούλων των αρχιερέων, αυτός παρέμεινε μόνος κοντά Του. Κάποιοι από τους νεαρούς του όχλου τον είδαν και τον συνέλαβαν, διότι προφανώς θεωρήθηκε άνθρωπος του «εγκληματία». Όμως κατόρθωσε να ξεφύγει από τα χέρια τους, αφήνοντας σε αυτούς το σεντόνι και εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα. 

Θα μπορούσε να θεωρηθεί περιττή η αναφορά στην παρουσία του νεαρού αυτού στη δραματική σκηνή της συλλήψεως του Χριστού. Όμως αν σύμφωνα με την παράδοση ο νεαρός είναι ο ίδιος ο Μάρκος, τότε η αναφορά αυτή μπορεί να εξηγηθεί ως ένα είδος απολογίας του, αφού όλοι εγκατέλειψαν τον Κύριο, ακόμη και αυτός με αυτό τον επεισοδιακό τρόπο. 

Φυσικά πουθενά δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για «πονηρές» σκέψεις. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο σαρκωμένος Θεός μας, υπήρξε ακέραιος και απόλυτα απαθής, σε αντίθεση με όσα θέλουν οι ανά τους αιώνες διεφθαρμένοι νόες να Του προσάψουν. Είναι ο μόνος στην ανθρώπινη ιστορία πού διακήρυξε: «τις εξ' υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ίωάν. 8, 46). 

Μόνος Αυτός «Αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»(Α' Πέτρ. 2, 22). Αυτό σημαίνει πώς (ως άνθρωπος) όντας πιστός Ισραηλίτης δεν θα μπορούσε να παραβεί το μωσαϊκό νόμο. Ο Νόμος απαγόρευε ρητά: «Μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικός, βδέλυγμα γαρ εστίν» (Λευιτ. 18, 22). Αυτός διαλαλούσε: «μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, άλλα πληρώσαι. Αμήν λέγω υμίν... ος εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 17-19). Πώς θα μπορούσε λοιπόν να παραβεί ο ίδιος μια τέτοια εντολή; Για μια «ελάχιστη» παράβαση κάποιος θα κατακριθεί, σκεφτείτε για μια «μείζονα», σαν τον κιναιδισμό, τί συνέπειες θα είχε! Ο Χριστός υπήρξε το μοναδικό παράδειγμα στον κόσμο απόλυτου συνδυασμού λόγων και πράξεων, ανεπανάληπτη περίπτωση απόλυτης συνέπειας έως «θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 8). 

Ο αστίρηκτος και υβριστικός ισχυρισμός των «αρχαιολατρών» καταρρέει όμως από μόνος του. Ποιος στ' αλήθεια μελλοθάνατος μπορούσε να έχει στο νου του τέτοιες ώρες ηθικώς επιλήψιμες διαθέσεις; Οι ιεροί ευαγγελιστές τονίζουν με έμφαση την επιθανάτια αγωνία του Χριστού. Ομολόγησε στους μαθητές Του ότι «περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου» (Μάρκ. 14, 32). Ο ιερός ευαγγελιστής αναφέρει γι' Αυτόν: «Γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ίδρως αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» (Λουκ. 22, 44). Γνωρίζουν πολλούς οι «κύριοι» αυτοί, όντας σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση, να έχουν διάθεση για τέτοιου είδους επιθυμίες; «Μωροί και τυφλοί» (Ματθ. 23, 17) στην καρδιά και το μυαλό! 

Η αποστροφή και η απόρριψη της ομοφυλοφιλίας από την Εκκλησία, απορρέει από την αγιογραφική και αγιοπατερική διδασκαλία Της, σύμφωνα με την οποία το πάθος αυτό είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, η οποία εισήλθε στην ανθρωπότητα και οδήγησε τον άνθρωπο σε κάθε είδους παρεκτροπή της αυθεντικότητας του. Δεν είναι τυχαίο πώς θώπευση των αμαρτωλών ανθρωπίνων παθών έχουμε σε όλα τα εξωχριστιανικά θρησκεύματα. Δεν είναι επίσης τυχαίο πώς το πάθος της ομοφυλοφιλίας, καθώς και όλων των ανθρωπίνων παθών, είναι ενταγμένα επίσημα στις «θεολογίες» των αρχαίων και σύγχρονων παγανιστικών θρησκειών, στις όποιες, οι διάφορες «θεότητες» κυριαρχούνται από κάθε είδους ανομολόγητα πάθη. 

Το Θείο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού βάλλεται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια με οίστρο πού αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθολογίας και με τρόπους δαιμονικής εμπνεύσεως. Παρά τον βρώμικο και ελεεινό αυτό πόλεμο, ο Λυτρωτής μας παραμένει αλώβητος και συνάμα είναι το αλάθητο μέτρο σύγκρισης με τις σκοτεινές και «παθιασμένες» παγανιστικές «θεότητες», τις οποίες θέλουν και επιχειρούν ανεπιτυχώς να νεκραναστήσουν κάποιοι νοσταλγοί του εφιαλτικού παγανιστικού παρελθόντος.

«ΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΝ ΦΟΒΩ ΤΡΑΠΕΖΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΑΝΤΕΣ ΠΑΝΤΕΣ»

«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα εορτάζειν΄ τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ' ημάς  φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν». 

Αυτό είναι το συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης. Η αγία μας Εκκλησία τιμά την αγία αυτή ημέρα όσα έλαβαν χώρα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και όσα ακολούθησαν μετά το Μυστικό Δείπνο.

       Το Θείο Δράμα οδεύει προς την ολοκλήρωσή του. Ο εκουσίως και αδίκως Παθών για τη δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ότι έφτασε το τέλος της επί γης παρουσίας Του. Η προδοσία του αγνώμονα μαθητή, η σύλληψη, οι εξευτελισμοί, η καταδίκη και ο σταυρικός θάνατος είναι θέμα ωρών. Ως άνθρωπος αισθανόταν το δια της θυσίας Του βαρύ φορτίο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους και γι' αυτό αγωνιούσε υπερβαλλόντως. Δεν τον ενδιέφερε το δικό Του μαρτύριο και ο θάνατος, αλλά η συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του.

       Γι' αυτό λοιπόν αφιέρωσε το βράδυ της προπαραμονής του επικείμενου ιουδαϊκού Πάσχα και παραμονή της δικής Του σταυρικής θανής στους αγαπημένους Του μαθητές. «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν» (Λουκ.22:15) τους είπε. Ήθελε να φάγει για τελευταία φορά μαζί τους. Μα το σπουδαιότερο να τους αφήσει τις τελευταίες παρακαταθήκες Του και πάνω απ' όλα να τελέσει τον Μυστικό Δείπνο, να παραδώσει την υπερφυά Θεία Ευχαριστία, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.

        Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκινήσεως και σε ένδειξη πραγματικής και άδολης αγάπης, ως δούλος ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Με την πράξη Του αυτή ήθελε να αφήσει την ύψιστη εντολή της αλληλοδιακονίας των ανθρώπων. «ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών» (Λουκ.22:25).

       Κατόπιν κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου. Ο Κύριος θέλησε κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό. Λέγει λοιπόν «Εις εξ' υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ' εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ' ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27). Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».

        Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν  αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).

      Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους μαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ' επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27).

      Μετά ακολούθησε η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του.

       Αφού περατώθηκε και η προσευχή η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Ο Ιησούς πήρε τους μαθητές Του και πήγε στο Όρος των Ελαιών. Εκεί υπήρχε κήπος στον οποίο μπήκε με τους μαθητές Του για να προσευχηθεί (Ιωάν.18:1). Ο τρόπος της προσευχής ήταν δραματικός. Ως άνθρωπος και πάλι αγωνιούσε για το επερχόμενο πάθος. «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ.26:38) είπε στους μαθητές Του. «Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ.26:39) παρακαλούσε τον Πατέρα και «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί την γην» (Λουκ.22:45).

       Κάποια στιγμή ακούστηκαν φωνές και θόρυβος πολύς. Έφτασαν οι στρατιώτες με οδηγό τον Ιούδα για να συλλάβουν τον Ιησού. Χαρακτηριστικό σύνθημα ο ασπασμός του Διδασκάλου από τον Προδότη (Λουκ.22:48). Ο Πέτρος χρησιμοποιεί βία, κόβει το αφτί του στρατιώτη Μάλχου (Ιωάν.18:11). Παρ' όλα αυτά η σύλληψη πραγματοποιείται. Ο Κύριος δέσμιος οδηγείται σε ολονύκτιες ψεύτικες δίκες για να καταδικαστεί και να σταυρωθεί.

       Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τη Μεγάλη Πέμπτη έχουν τεράστια σωτηριολογική σημασία για μας. Πρώτ' απ' όλα η εκούσια πορεία του Κυρίου προς το Πάθος φανερώνει την άμετρη θεία ευσπλαχνία και αγάπη για τον πεσόντα άνθρωπο. Η ολοκληρωτική νίκη της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τον σταυρικό θάνατο του αναμάρτητου Χριστού. Μόνο το τίμιο αίμα του Μεγάλου Αθώου μπορούσε να καθαρίσει κάθε ρύπο αμαρτίας σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Μόνο αυτό μπορούσε να φέρει την καταλλαγή και την ισορροπία, που είχε διαταράξει σοβαρά το κακό και η αμαρτία.

       Αυτή η Μεγάλη Θυσία μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα στην Εκκλησία, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, την οποία παρέδωσε ο Κύριος τη σημερινή ημέρα στους μαθητές Του και μέσω αυτών στην Εκκλησία. Η απολυτρωτική Θυσία του Σταυρού συνεχίζεται στο διηνεκές στις άγιες Τράπεζες των ναών, ως την κυριότερη αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας. Ο Κύριος είναι παρών στην Εκκλησία Του μέσω του ιερού Μυστηρίου τη Θείας Ευχαριστίας. Εμείς γινόμαστε οργανικά, πραγματικά, μέλη του μυστικού Του Σώματος με την Κοινωνία του αγίου Σώματός Του. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας.