Αμερικάνικα μέσα μεταδίδουν ότι αυτός που αποκεφαλίζεται στο βίντεο είναι ο Παύλος Γιαζίζι

Δ.Πορφύρης και Π.Σταφυλά

Παγκόσμια κατακραυγή  προκάλεσε το ανατριχιαστικό βίντεο με λεζάντα « το Μέτωπο της Νίκης αποκεφαλίζει επίσκοπο   και έναν άλλο χριστιανό στο Χιντλίμπ ». Το βίντεο δημοσιοποιείται στις 25/06/13 , στο youtube από το χρήστη « Βaalbeck », όρος που παραπέμπει στην ελληνιστική πόλη του Λιβάνου, Ηλιούπολη. Το λογότυπο του χρήστη είναι κιονοστοιχία αρχαιοελληνικού ναού. Η πρωτογενής πηγή  απ’ όπου αντλήθηκε το επίμαχο οπτικοακουστικό υλικό θα είχε προφανώς  τον ίδιο τίτλο. Η καταγραφή του υλικού και η αρχική διακίνησή του έγινε από τους παριστάμενους του δράματος που φίλμαραν κατά δεκάδες με τα κινητά τηλέφωνα. Προφανώς είναι οι ίδιοι που τιτλοφόρησαν το βίντεο ως αυτόπτες και αυτουργοί της στυγερής και ειδεχθούς δολοφονίας . Αραβικές εφημερίδες (gazire , Beirute Today) και ιστολόγια διακινούσαν το ίδιο βράδυ την είδηση περί αποκεφαλισμού ορθόδοξου επισκόπου μετά την απαγωγή του καθώς κι ενός άλλου  χριστιανού ομήρου που προέρχεται από  άλλη πόλη, την Ντέιρ ελ Ζορ.

Και ενώ η διεθνής κοινότητα δεν έχει προλάβει να συνέλθει από το σοκ, την επομένη ημέρα ο Ζωρζ Σάμπρα (« Πρόεδρος » που αναγνωρίζει η « Δύση ») σπεύδει με νεύρο να προειδοποιήσει τηλεοπτικά μέσω Al Jadeed tv στο Λίβανο : Nα σταματήσουν  κάποιοι να ανακατεύονται στην υπόθεση της απαγωγής  και να αφήσουν το ζήτημα σε αυτούς που γνωρίζουν...στους αντάρτες και στους Τζαίχ ελ χορ ( « ελεύθερου στρατού ») . Με προκλητικό τρόπο και φανερά εκνευρισμένος από τη διάσταση που έχει πάρει η υπόθεση, δηλώνει ότι : Aυτή δεν είναι η μόνη απαγωγή που γίνεται στον κόσμο ! Ακολούθως, σε επίμονη ερώτηση του δημοσιογράφου παραδέχεται ότι δε γνωρίζει με ακρίβεια τους απαγωγείς :  Ξέρετε ότι η Συρία είναι μεγάλη χώρα και υπάρχουν πολλές ομάδες...

Στις 27/06/13, ο Πατριάρχης Αντιοχείας γίνεται στόχος βομβιστικής επίθεσης  έξω από την έδρα του ορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό όταν έφευγε για το Λίβανο όπου εγκαταβιώνει (  4 νεκροί και τραυματίες βλ. syria news, Al Nahar ,Observatoire de Christianophobie, Apic,Gazire κ.ά. ).Ταυτόχρονα βομβιστική επίθεση εκδηλώνεται και σε συρορθόδοξο ναό, τη μοναδική εκκλησία της Ντέιρ ελ Ζορ -προκαλώντας επίσης 5 θύματα  -απ’όπου σύμφωνα με τις αραβικές πηγές Gazire και Βeirut2day , καταγόταν ο σφαγιασθείς πολίτης του βίντεο . Την επόμενη μέρα, ο « Συριακός εθνικός συνασπισμός » στον οποίο ηγείται ο κος Σάμπρα , δηλώνει στο ιταλικό ειδησεογραφικό ΑΚΙ  : Aν η έρευνα δείξει ότι το βίντεο είναι πλαστό, τότε το Συριακός Εθνικός Συνασπισμός μαζί με το Ανώτατο Στρατιωτικό Επιτελείο των ανταρτών θα συλλάβει τους υπευθύνους και θα τους προσάγει στη Δικαιοσύνη  . Η αντιπολίτευση πανικόβλητη από την αντίδραση της παγκόσμιας κοινής γνώμης στις θηριωδίες που διαπράττονται στο « δοβλέτι » της, απειλεί με συλλήψεις και προσαγωγές όποιους αποκαλύπτουν ανάλογες βαρβαρότητες /εγκλήματα πολέμου. Το ερώτημα που εκκρεμεί είναι : ποιές θεσμοθετημένες δικαστικές αρχές θα επιδικάσουν αυτές τις υποθέσεις ; Έκτακτα ισλαμικά δικαστήρια αντίστοιχα με αυτά του βίντεο ; Ο « Αμπού Σάντι » όπως τον αποκαλούν οι σύντροφοί του, σύμφωνα με δημοσίευμα του  Middle East panorama (29/04/13) εξισλαμίστηκε προφέροντας τις σχετικές ομολογίες πίστης. Η εκλογή του ως επικεφαλή της συριακής αντιπολίτευσης στη Ντόχα του Κατάρ στις 09/11/12 δεν θα μπορούσε άλλωστε να επιτευχθεί χωρίς αυτήν την προυπόθεση. Η μη ευρύτερη δημοσιοποίηση του εξισλαμισμού του εξυπηρετεί επικοινωνιακά την αντιπολίτευση.

Σε αυτό το διάστημα των 48 ωρών από την ανάρτηση του βίντεο, ο δυτικός τύπος ταυτοποιεί τα θύματα με καθολικό μοναχό και τη συνοδεία του για να διαψευσθεί  κατηγορηματικά από το Βατικανό. Έκτοτε, όλος ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος -χριστιανικός και μη-, προβαίνει στις απαραίτητες διορθώσεις (fides ,radio vaticana ,rfi, riposte Catholique, Παρατηρητήριο Χριστιανοφοβίας , Catholiqueherald , Asia News , Alain Jules κ.ά.) . Το  ρώσικο δορυφορικό κανάλι RΤ  θέτει το ερώτημα : ποιός είναι ο ορθόδοξος επίσκοπος που σφαγιάζεται  ; Τα αμερικάνικα μέσα (catholicnewslive/28-06-13) stormfront,catholicfeast , orderoftruth.wordpress,zimbio.com ,godlikeproductions)απαντούν :   Ο Μητροπολίτης Παύλος Γιαζίζι, ο αδερφός του Πατριάρχη Ιωάννη, δολοφονήθηκε από ισλαμιστές φονταμενταλιστές οι οποίοι ζητωκραύγαζαν που σκότωναν απίστους . 
Kαι όμως τόσο αυτός όσο και ο μητροπολίτης Γιοχάνα Ιμπραήμ που λόγω χαρακτηριστικής φυσιογνωμίας δε χρειάστηκε να ταυτοποιήσουν οι αμερικάνοι (αυτός που δεν εκτελείται on line),  αλλά και ο σύριος χριστιανός σφαγιασμένος πολίτης  , παραμένουν στα βιντεοσκοπημένα αζήτητα προς αναγνώριση.


YΓ : Οι συντάκτες του άρθρου, Πορφύρης Δημήτρης και Πηνελόπη Σταφυλά, κατοικούν στις Βρυξέλλες, επί της οδού  Αγίου Ιώβ 265 (st job 265) Τ.Κ. 1180, σε περίπτωση που ο κ. Σάμπρα θέλει να αποστείλει « δικόγραφα »  πηγή

ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΥΠΕΡΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ρωμανού  Ξενοφάνουc  Ανδρούτσου*

 ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Ή ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;»

Οι 222 Κινέζοι Ορθόδοξοι άγιοι Μάρτυρες (†11-6-1900) που εκτελέσθηκαν λόγω της πίστης τους, οι περισσότεροι με φριχτό τρόπο, κατά την επανάσταση των «Μπόξερς» στο Πεκίνο και ο Άγιος Εσκιμώος μάρτυς, Πέτρος ο Αλεούτιος (†13-12-1815).

Ο πρώην «πανάσχημος»… ανθρωποφάγος της Αφρικής!

Ο Ρέπροβος και μετέπειτα γλυκύτατος Άγιος Χριστοφόρος (3^ος αι.).

Ποιος ξέρει τι εσώτερο ακατέργαστο κάλλος είδε στην καρδούλα του ο Καρδιογνώστης Θεάνθρωπος…

                      Οι 24 προστάτες άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κορέας, των οποίων, τα άγια λείψανα φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως στο Καπυόνγκ.

«Και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα τού κτίσαντος αυτόν, όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός»

(Koλ., γ΄10-11).

ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

«Τα μωρά και τα ασθενή του κόσμου» που αγκάλιασε, βάφτισε και εξαγίασε η Ρωμηοσύνη!

Στο κέντρο δεσπόζουν οι μορφές του Καθηγητή της Ερήμου, Μεγάλου Αντωνίου και του μεταποιημένου – παρά τω Αληθινώ Θεώ – σε Άγιο,

πρώην αρχιλήσταρχου και αιμοσταγούς δολοφόνου, Αββά Μωυσή του Αιθίοπα, το σκήνωμα, του οποίου, παραμένει άφθαρτο ως τις μέρες μας!

«Αυτά τα ζώα με την ελάχιστη νοημοσύνη και την πλακουτσωτή μύτη»,

σύμφωνα με τον Βολταίρο,

 είναι μερικοί από τους Μεγίστους Πατέρες και Μητέρες της Oικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

*Από το υπό έκδοση βιβλίο του:

ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ

Η αντιπροσωπεία, ο ασπασμός (!) και η εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου...

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ

Βατικανό - Ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε σήμερα, Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013  με την Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου που βρίσκεται στη Ρώμη για να  συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας  είναι ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας , συν-πρόεδρος της Μικτής Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών,  ο Επίσκοπος Σινώπης   Αθηναγόρας, βοηθός Επίσκοπος της Ι.Μ. Βελγίου και ο Αρχιμανδρίτης Πρόδρομος Ξενάκης της Εκκλησίας της Κρήτης.

Κατά τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των Ορθοδόξων, με επικεφαλής το Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για σημαντική πρόοδο του διαλόγου μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων τόνισε ότι η " Επιτροπή έχει ήδη πολλά κοινά κείμενα και μελετά τώρα το ευαίσθητο θέμα, θεολογικά και εκκλησιολογικά, την σχέση μεταξύ του πρωτείου και της συνοδικότητας στη ζωή της Εκκλησίας."

"Μια βασική συμβολή στην αναζήτηση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων προσφέρεται από την Μικτή Επιτροπή  του Θεολογικού Διαλόγου, υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου, Μητροπολίτη  Ιωάννη, καθώς και από σεβάσμιο αδελφό μου Καρδινάλιο Kurt Koch".

Ο Πάπας Φραγκίσκος ευχαρίστησε προσωπικά τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο για την αποστολή Αντιπροσωπείας, ενώ έκανε ειδική μνεία για την παρουσία του κατά την ενθρόνιση του.  «Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής να σας υποδέχομε στην Εκκλησία της Ρώμης, η οποία γιορτάζει τoν πολιούχο της. Η παρουσία σας  είναι ένα σημάδι που δείχνει το  δεσμό που ενώνει την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και την Εκκλησία της Ρώμης,.Το όμορφο έθιμο, το οποίο ξεκίνησε το 1969, της ανταλλαγής αντιπροσωπειών μεταξύ των Εκκλησιών μας για την Θρονική γιορτή τους, είναι για μένα πηγή μεγάλης χαράς, αδελφικής συνάντησης  και ένα ουσιαστικό μέρος του ταξιδιού προς την ενότητα.»

Βατικανό 29/06/2013. Τον ασπασμό της αγάπης αντάλλαξαν στον ναό του Αγίου Πέτρου ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Μετά την ολοκλήρωση της “θείας λειτουργίας” ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης συμπροσευχήθηκαν στο σημείο που οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι είναι ο  τάφος του Αγίου Πέτρου.

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΑΝΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΟΙ

Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα.

Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.

Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα-μέρα, από φόβ0 μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο...

Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη.

Κάποτε όμως έκανε και μία φρικτή ασέβεια. Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομόφυλους του, επισκέφθηκε μία εκκλησία.

Εκεί, μολονότι αβάπτιστος και ακάθαρτος, τόλμησε να πλησιάσει στο Άγιο Ποτήριο την ώρα της θείας μεταλήψεως και να κοινωνήσει! Την ίδια όμως στιγμή παραδόθηκε στους απάνθρωπους δαίμονες, που άρχισαν από τότε να τον βασανίζουν αλύπητα.

Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έφτασε στην Τραπεζούντα. Οι σύντροφοί του, μαθαίνοντας για τα πολλά θαύματα του Αγίου Ευγενίου, τον έφεραν στο ναό του. Στο μεταξύ η σατανική λεγεώνα τον έκανε να σπαράζει και ν’ αφρίζει.

Πώς τόλμησες, τον φοβέριζαν τα δαιμόνια, να μεταλάβεις το Χριστό, αφού είσαι δικός μας; Θα σ’ εξαφανίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο! Κανένας δεν Θα σε γλιτώσει απ’ τα χέρια μας!…

Ενώ όμως κόμπαζαν και απειλούσαν οι μιαροί δαίμονες, τί κάνει ο γρήγορος βοηθός των ανθρώπων, ο ένδοξος Ευγένιος;

Παρακαλεί τον φιλάνθρωπο Δεσπότη να σπλαχνιστεί το πλάσμα Του και να το απαλλάξει από την τυραννία του σατανά.

Και με τις παρακλήσεις του λυγίζει τον πολυέλεο Κύριο.

Καθώς στεκόταν λοιπόν ο δαιμονισμένος μπροστά στο λείψανο του αγίου, ήρθε σε έκσταση. Του φάνηκε πως είδε το Χριστό να κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στην εκκλησία.

Εκεί, αφού του θύμισε τις βέβηλες πράξεις, που από νέος είχε κάνει, άρχισε να τον ελέγχει αυστηρά

Μ’ όλες τούτες τις παρανομίες σου, κατέληξε ο Κύριος, με λύπησες πάρα πολύ, δεν είσαι άξιος ελέους, για χάρη όμως του αγαπητού μου Ευγένιου σε λυπήθηκα και θα σ’ ελεήσω. Και γυρίζοντας στο μάρτυρα, που στεκόταν δίπλα Του ικετευτικά, συνέχισε: Γιάτρεψέ τον, Ευγένιε, αφού κατέφυγε στην προστασία σου.

Αμέσως ο Ιησούς εξαφανίστηκε. Ο άγιος είπε τότε στον δαιμονισμένο: Αυτό το κακό το έπαθες επειδή κοινώνησες τα άχραντα Μυστήρια, ενώ ήσουν αβάπτιστος και βουτηγμένος στις αμαρτίες.

Ο Σκύθης συνήλθε από την έκσταση.

Είδε τότε, αισθητά πια, να βγαίνει φωτιά από τα άγια λείψανα, να μπαίνει στο στόμα του και να κατακαίγει – έτσι του φάνηκε – τα σωθικά του.

Όσοι ήταν εκεί κοντά μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δύναμη του αγίου Ευγενίου, που βασάνιζε και τιμωρούσε εξουσιαστικά τους πονηρούς δαίμονες, διώχνοντάς τους βίαια μέσ’ από τον ταλαίπωρο άνθρωπο.

Άφριζε και ίδρωνε και χτυπιόταν ο Σκύθης, ώσπου ελευθερώθηκε εντελώς από τ’ ακάθαρτα πνεύματα.

Ειρηνικός πια και ανενόχλητος, σιχάθηκε την παλιά του ζωή, και δεν έπαψε ποτέ να ευχαριστεί τον θαυματουργό μάρτυρα που τον ευεργέτησε.

πηγή: Άγιος Ευγένιος ο Τραπεζούντιος», εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου

πηγή /αντιγραφή

Η παρεξηγημένη “Αγιότητα”(Του Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννου (Ζηζιούλα)

ηγή:ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ
 

Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις.
Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.
Η κοινή και διαδεδομένη αυτή αντίληψη για την αγιότητα δημιουργεί ορισμένα βασικά ερωτηματικά, όταν τη θέσουμε στο φως του Ευαγγελίου, της πίστεως και της παραδόσεώς μας. Ας αναφέρουμε μερικά από αυτά:
1. Αν η αγιότητα συνίσταται κυρίως στην τήρηση των ηθικών αρχών, τότε γιατί ο Φαρισαίος κατακρίθηκε από τον Κύριο, ενώ δικαιώθηκε ο Τελώνης  στη γνωστή σε όλους μας παραβολή; Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον Φαρισαίο «υποκριτή», αλλά στην πραγματικότητα δεν έλεγε ψέματα, όταν ισχυριζόταν ότι τηρούσε πιστά τον Νόμο, ότι έδινε το 1/10 της περιουσίας του στους πτωχούς και ότι τίποτε από όσα του ζητούσε ο Θεός ως πιστός Ιουδαίος δεν παρέλειπε να εφαρμόσει. Όπως επίσης δεν έλεγε ψέματα όταν χαρακτήριζε τον τελώνη αμαρτωλό – όπως και ο τελώνης τον εαυτό του – γιατί πράγματι ο τελώνης ήταν άδικος και παραβάτης των ηθικών κανόνων.
2. Παρόμοιο ερώτημα προκύπτει και από τη χρήση του όρου «άγιος» από τον Απόστολο Παύλο στις επιστολές του. Απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Κορίνθου, της Θεσσαλονίκης, της Γαλατίας κ.λπ., ο Παύλος τους καλεί «αγίους». Στη συνέχεια όμως των επιστολών αυτών κατονομάζει μύρια όσα ηθικά ελαττώματα των χριστιανών αυτών, τα οποία και επικρίνει δριμύτατα. Στην προς Γαλάτας μάλιστα επιστολή φαίνεται ότι η ηθική κατάσταση των εκεί «αγίων» ήταν τόσο απογοητευτική, ώστε να αναγκάζεται ο Παύλος να τους γράψει: «ει γαρ αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθείτε»! Πώς συμβαίνει να καλούνται οι πρώτοι χριστιανοί «άγιοι», όταν είναι βέβαιο ότι η καθημερινή τους ζωή δεν ήταν σύμφωνη με τις επιταγές της ίδιας της πίστεώς τους; Θα διανοείτο άραγε κανείς στις μέρες μας να καλούσε «άγιον» έναν από τους χριστιανούς;
3. Αν η αγιότητα συνδέεται με υπερφυσικά χαρίσματα, τότε θα μπορούσε να την αναζητήσει και να τη βρει κανείς και έξω από την Εκκλησία. Είναι γνωστό ότι και τα πονηρά πνεύματα ενεργούν υπερφυσικές πράξεις. Οι άγιοι δεν είναι μάντεις και φακίρηδες, ούτε κρίνεται η αγιότητα τους από τέτοια «χαρίσματα». Υπάρχουν άγιοι της Εκκλησίας μας για τους οποίους δεν αναφέρονται θαύματα, ενώ υπήρξαν θαυματοποιοί, οι οποίοι ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν ως άγιοι. Είναι, σχετικά, πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ επιστολή του προς τους Κορινθίους, οι οποίοι, όπως πολλοί σήμερα, εντυπωσιάζονταν από υπερφυσικές ενέργειες: «και εάν έχω πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί». Το να διατάξεις ένα βουνό να μετακινηθεί, είχε πει ο Κύριος ότι είναι δυνατόν, αν έχεις πίστη «ως κόκκον σινάπεως». Δεν είναι όμως από μόνο του δείγμα αγιότητας, δεν είναι τίποτα «ουδέν», αν δεν υπάρχει η προϋπόθεση της αγάπης, κάτι δηλαδή που οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς θαυματουργικές ικανότητες μπορεί να έχει. Θαυματουργία και αγιότητα δεν ταυτίζονται, ούτε συνυπάρχουν κατ’ ανάγκη.
4. Παρόμοια ερωτηματικά δημιουργούνται από τη σύνδεση της αγιότητας με ασυνήθεις και «μυστικές» ψυχολογικές εμπειρίες. Πολλοί ανατρέχουν σήμερα στις ανατολικές θρησκείες για να συναντήσουν εξαϋλωμένους «γκουρού», ανθρώπους εξαίρετης αυτοπειθαρχίας, ασκήσεως και προσευχής. Η Εκκλησία μας δεν τους θεωρεί αυτούς αγίους, όσο βαθιές και υπερφυσικές και αν είναι οι εμπειρίες τους, και όσο σπουδαία και αν είναι η αρετή τους.
Έτσι τελικά τίθεται το ερώτημα: υπάρχουν άγιοι εκτός της Εκκλησίας; Αν η λέξη «άγιος» σημαίνει αυτό που γενικά ο κόσμος νομίζει και που περιγράφουμε πιο πάνω (δηλαδή ηθικός βίος, υπερφυσικά χαρίσματα και υπερφυσικές εμπειρίες), τότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν άγιοι και εκτός της Εκκλησίας (Ίσως μάλιστα συχνότερα εκτός παρά εντός). Αν πάλι θελήσουμε να πούμε ότι η αγιότητα είναι δυνατή μόνο στην Εκκλησία, τότε πρέπει να αναζητήσουμε το νόημα της αγιότητας πέρα από τα κριτήρια που αναφέρουμε πιο πάνω, πέρα δηλαδή από την ηθική τελειότητα και τις υπερφυσικές δυνάμεις και εμπειρίες.
Ας δούμε, λοιπόν, πώς αντιλαμβάνεται ή Εκκλησία μας την αγιότητα.
Ο όρος «άγιος» έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η ρίζα της λέξεως στην ελληνική γλώσσα είναι το αγ-, από το οποίο παράγονται μια σειρά από όρους, όπως το αγνός, το άγος κ.λπ. Τη βαθύτερη σημασία της ρίζας αυτής την κρατάει το ρήμα άζεσθαι, που σημαίνει το δέος σε μια απόκρυφη και φοβερή δύναμη (Αισχύλου, Ευμ. 384 κ. έ.), το σέβας προς τον φορέα της Δύναμης (Ομήρου, Οδύσ. 9,200 κ. έ.) κ.λπ. Έτσι στον αρχαίο ελληνισμό η αγιότητα συνδέεται με τη δύναμη, με αυτό που ο Otto αποκαλεί mysterium fascinosum et tremendum – αυτό που προκαλεί ταυτόχρονα έλξη και φόβο.
Στην Παλαιά Διαθήκη η σημιτική λέξη, που μεταφράζεται από τους Εβδομήκοντα με το «άγιος» είναι το godes, που συγγενεύει με την ασσυριακή kuddushu, και που δηλώνει «κόβω, χωρίζω», διακρίνω ριζικά, καθαιρώ (εξ ου και η σύνδεση με την καθαρότητα και αγνότητα). Τα άγια πράγματα είναι αυτά που τα ξεχωρίζει κανείς από τα υπόλοιπα – κυρίως στη λατρεία – και τα αφιερώνει στον Θεό.
Έτσι η Αγία Γραφή προχωρεί πέρα από την ψυχολογική σημασία που συναντούμε στους αρχαίους Έλληνες (το δέος, τον φόβο, τον σεβασμό προς μια ανώτερη δύναμη) και συνδέει την έννοια του «αγίου» με την απόλυτη ετερότητα, το απολύτως Άλλο, πράγμα που τελικά οδηγεί την Αγία Γραφή στην ταύτιση του «αγίου» με τον ίδιο τον Θεό, στην απόλυτη υπερβατικότητα σε σχέση με τον κόσμο. Άγιος είναι μόνο ο Θεός, και απ’ Αυτόν και μόνο και τη σχέση μαζί Του πηγάζει κάθε αγιότητα. Για να δηλωθεί μάλιστα με έμφαση η πίστη αυτή στην Παλαιά Διαθήκη (Ησαΐας, ο προφήτης της αγιότητας του Θεού) καλεί τον Θεό τρεις φορές άγιο: «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, που σημαίνει στη μορφή του εβραϊσμού, της τριπλής επαναλήψεως, απείρως άγιος (πρβ. το 777 και το αντίθετό του 666, για το οποίο τόσος λόγος και τόσος τρόμος γίνεται σήμερα).
Συνεπώς για την Αγία Γραφή η αγιότητα ταυτίζεται με τον Θεό και όχι με τον άνθρωπο ή τα ιερά πράγματα, όπως στον αρχαίο Ελληνισμό, γίνεται πρόσωπο, και μάλιστα στους Πατέρες της Εκκλησίας ταυτίζεται με την Αγία Τριάδα, με την οποία οι Πατέρες ταυτίζονται και το τρεις φορές άγιος τού Προφήτη Ησαΐα.Η αγιότητα, συνεπώς, για τη χριστιανική πίστη δεν είναι ανθρωποκεντρική, αλλά θεοκεντρική, και δεν εξαρτάται από τα ηθικά επιτεύγματα του ανθρώπου, όσο σπουδαία και αν είναι αυτά, αλλά από τη δόξα και τη χάρη του Θεού, από τον βαθμό της προσωπικής σχέσεώς μας με τον προσωπικό Θεό. (Για τον λόγο αυτό και η Θεοτόκος ονομάζεται «Παναγία» ή και «Υπεραγία» - όχι για τις αρετές Της, αλλά γιατί αυτή, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, ενώθηκε προσωπικά με τον άγιο Θεό δίνοντας σάρκα και αίμα στον Υιό του Θεού).
Η αγιότητα λοιπόν δεν είναι για την Εκκλησία ατομικό κτήμα κανενός, όσο «άγιος» κι αν είναι κανείς στη ζωή του, αλλά θέμα σχέσεως προσωπικής με τον Θεό. Ο Θεός κατά την ελεύθερη βούλησή Του αγιάζει όποιον Εκείνος θέλει, χωρίς να εξαρτάται ο αγιασμός από κάτι άλλο, παρά μόνο από την ελεύθερη θέληση του αγιασμένου. Όπως τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, οι άνθρωποι δεν συνεισφέρουμε τίποτε άλλο εκτός από την προαίρεσή μας, χωρίς την οποία ο Θεός δεν ενεργεί, ο δε κόπος και η άσκησή μας δεν παράγει ως αποτέλεσμα την αγιότητά μας, αφού μπορούν να αποδειχθούν σκύβαλο χωρίς καμιά αξία.
Αυτή η ταύτιση της αγιότητας με τον ίδιο τον Θεό, στη χριστιανική πίστη οδηγεί στη σύνδεσή της με την ίδια τη δόξα του Θεού. Αγιότητα σημαίνει πλέον το να δοξασθεί ο Θεός από όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ως πρώτο αίτημα της Κυριακάτικης προσευχής δεν είναι άλλο από το «αγιασθήτω το όνομά Σου». Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η προσευχή αυτή είναι εσχατολογική, δηλαδή αναφέρεται στην τελική κατάσταση του κόσμου, είναι σαφές ότι αυτό που ζητούμε στο «Πάτερ ημών» είναι να δοξασθεί ο Θεός από όλο τον κόσμο, να έλθει η στιγμή που όλος ο κόσμος  θα πει μαζί με τα Χερουβείμ αυτό που είδε και άκουσε ο Ησαΐας στο όραμά του: «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου! ωσαννά εν τοις υψίστοις».
Οι άγιοι δεν επιζητούν τη δική τους δόξα, αλλά τη δόξα του Θεού. Ο Θεός δοξάζει τους αγίους, όχι με τη δική τους δόξα, αλλά με την ίδια Του τη δόξα. Οι άγιοι αγιάζονται και δοξάζονται όχι με μια αγιότητα και μια δόξα που πηγάζει από μέσα τους, αλλά με την αγιότητα και τη δόξα του ίδιου του Θεού (πρβ. βυζαντινή αγιογραφία – χρήση φωτός απ’ έξω προς τα έσω κ.λπ.). Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τη θέωση των αγίων.
Όπως αποσαφηνίστηκε κατά τις ησυχαστικές έριδες του 14ου αιώνα, σε αντίθεση προς τη δυτική θεολογία, η οποία έκανε λόγο για «κτιστή» χάρη, δηλαδή χάρη και δόξα που ανήκει στην ίδια τη φύση των ανθρώπων δοσμένη από τον Θεό κατά τη δημιουργία, η Ορθόδοξη θεολογία, όπως την ανέπτυξε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι άλλοι ησυχαστές των χρόνων εκείνων, αντιλαμβάνεται το φως που βλέπουν οι άγιοι και τη δόξα που τους περιβάλλει ως «άκτιστες» ενέργειες του Θεού, δηλαδή ως το φως και τη δόξα αυτού του ίδιου τού Θεού. Ο πραγματικός άγιος, είναι εκείνος που δεν επιζητεί με κανένα τρόπο τη δική του δόξα, αλλά μόνο τη δόξα του Θεού. Όταν επιζητεί κανείς τη δική του δόξα, χάνει την αγιότητά του, γιατί σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει άλλος άγιος εκτός από τον Θεό. Αγιότητα σημαίνει μετοχή και κοινωνία στην αγιότητα του Θεού – αυτό σημαίνει άλλωστε θέωση. Κάθε αγιότητα που στηρίζεται στις αρετές μας, στην ηθική μας, στα προσόντα μας, στην άσκησή μας κ.λπ. είναι δαιμονική, και δεν έχει καμιά σχέση με την αγιότητα της Εκκλησίας μας. Από τις παρατηρήσεις αυτές γίνεται φανερό γιατί η κατ’ εξοχήν πηγή της αγιότητας βρίσκεται στη Θεία Ευχαριστία. Ας αναλύσουμε κάπως τη θέση αυτή.
Είπαμε ότι δεν υπάρχει άλλη αγιότητα από εκείνη του Θεού, και ότι οι άγιοι δεν διαθέτουν δική τους αγιότητα, αλλά μετέχουν στην αγιότητα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι στην Εκκλησία δεν έχουμε αγίους, παρά μόνον με την έννοια των ηγιασμένων.
Όταν τον 4ο αιώνα μ.Χ. γίνονταν συζητήσεις σχετικά με τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος, το κύριο επιχείρημα του αγίου Αθανασίου, για να αποδείξει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός και όχι κτίσμα, ήταν ότι το Άγιο Πνεύμα δεν αγιάζεται, αλλά μόνον αγιάζει. Αν αγιαζόταν, θα ήταν κτίσμα, διότι τα κτίσματα, και συνεπώς και οι άνθρωποι, δεν αγιάζουν, αλλά αγιάζονται. Ο Χριστός στην αρχιερατική προσευχή Του, που διασώζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και την ακούμε στο πρώτο από τα «δώδεκα Ευαγγέλια» της Μ. Πέμπτης, λέγει τη βαρυσήμαντη φράση προς τον Πατέρα: «υπέρ αυτών (των μαθητών και των ανθρώπων, κατ’ επέκταση) εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία». Τα λόγια αυτά λέγονται λίγο πριν από το Πάθος και σε σχέση με τον Μυστικό Δείπνο, έχουν δε ευχαριστιακό νόημα: ο Χριστός με τη θυσία Του αγιάζει ο ίδιος (ως Θεός) τον εαυτό Του (ως άνθρωπος) για ν’ αγιασθούμε εμείς κοινωνώντας το σώμα και το αίμα Του. Με τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία αγιαζόμεθα, δηλαδή γινόμαστε άγιοι κοινωνώντας με τον έναν και μόνον άγιο, τον Χριστό.
Ίσως δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό σημείο της ζωής του χριστιανού του τι είναι αγιότητα, από την εκφώνηση του ιερέως, όταν υψώνει το Τίμιο Σώμα λίγο πριν από τη Θ. Κοινωνία: «τα άγια τοις αγίοις», δηλαδή το Σώμα του Χριστού και το Αίμα Του είναι άγια και προσφέρονται στους «άγιους», τα μέλη της Εκκλησίας προς κοινωνίαν. Η απάντηση του λαού στην εκφώνηση αυτή είναι συγκλονιστική, και συνοψίζει όσα είπαμε πιο πάνω: «εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός». Ένας είναι μόνον άγιος, ο Χριστός – εμείς είμαστε αμαρτωλοί – και η αγιότητά Του, στην οποία καλούμεθα να συμμετάσχουμε και εμείς οι αμαρτωλοί, δεν αποβλέπει σε τίποτε άλλο από τη δόξα τού Θεού (εις δόξαν Θεού Πατρός). Την ώρα εκείνη η Εκκλησία βιώνει την αγιότητα στο αποκορύφωμά της. Με την ομολογία «εις άγιος», κάθε αρετή μας και κάθε αξία μας εκμηδενίζονται μπροστά στην αγιότητα του μόνου άγιου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσερχώμεθα στη Θ. Κοινωνία χωρίς προπαρασκευή και αγώνα για την άξια προσέλευσή μας. Σημαίνει όμως ότι όσο και αν προετοιμαστούμε, δεν γινόμαστε άγιοι προτού κοινωνήσουμε. Η αγιότητα δεν προηγείται της ευχαριστιακής κοινωνίας, αλλ’ έπεται. Αν είμαστε άγιοι πριν κοινωνήσουμε, τότε προς τι η Θ. Κοινωνία; Μόνον η μετοχή στην αγιότητα του Θεού μας αγιάζει, και αυτό είναι που μας προσφέρει η Θ. Κοινωνία. Από την παρατήρηση αυτή πηγάζει μια σειρά από αλήθειες που έχουν σχέση με το θέμα μας.
Η πρώτη είναι ότι κατανοούμε με τον τρόπο αυτό γιατί, όπως αναφέραμε στην αρχή της ομιλίας μας, στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου όλα τα μέλη της Εκκλησίας καλούνται «άγιοι», παρά το ότι δεν χαρακτηρίζονται από ηθική τελειότητα. Εφ’ όσον αγιότητα για τους ανθρώπους σημαίνει μετοχή στην αγιότητα του Θεού, όπως αυτή προσφέρεται από τον Χριστό, ο Οποίος υπέρ ημών αγιάζει εαυτόν με τη θυσία Του, όλα τα μέλη της Εκκλησίας, που μετέχουν στον αγιασμό αυτό μπορούν να καλούνται «άγιοι».
Με την ίδια «λογική», στη γλώσσα της Εκκλησίας ήδη από τους πρώτους αιώνες και τα στοιχεία της Ευχαριστίας έλαβαν το όνομα «τα άγια» (πρβ. τα άγια τοις αγίοις»), παρά το ότι από τη φύση τους δεν είναι άγια. Και με την ίδια αιτιολογία η Εκκλησία πολύ νωρίς επίσης απένειμε τον τίτλο «άγιος» στους επισκόπους. Πολλοί σκανδαλίζονται σήμερα όταν λέμε «ο άγιος δείνα» (ένας δημοσιογράφος που είχε ως κύριο έργο του να προβάλλει σκάνδαλα επισκόπων, είχε καθιερώσει τη γραφή ο άγιος – εντός εισαγωγικών – δείνα. Πλήρης άγνοια της σημασίας του όρου άγιος).Ο Επίσκοπος  καλείται κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι για τις αρετές του, αλλά γιατί εικονίζει στη Θ. Ευχαριστία τον μόνον άγιο, ως εικών του Χριστού και ως καθήμενος εις τόπον και τύπον Θεού, κατά τον άγιο Ιγνάτιο. Η θέση του επισκόπου στη Θ. Ευχαριστία είναι εκείνη που δικαιολογεί τον τίτλο «άγιος». Ο Ορθόδοξος λαός, πριν υποστεί τη διάβρωση του ευσεβισμού   δεν είχε καμία δυσκολία να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του εικονισμού, και βλέπει τον ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο εκείνου, που τον εικονίζει μέσα στη Θ. Λειτουργία, δηλαδή στον επίσκοπο.
Έτσι η Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων». Σ’ αυτήν αποβλέπει η άσκηση των οσίων, η οποία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσο προς τον σκοπό, που είναι η ευχαριστιακή κοινωνία. Το σημείο αυτό λησμονείται και παραβλέπεται από πολλούς σύγχρονους θεολόγους, ακόμα και Ορθοδόξους, οι οποίοι, ιδιαίτερα στις μέρες μας, τείνουν να ταυτίσουν την αγιότητα με την άσκηση.
Η περίπτωση της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας όμως είναι εύγλωττη. Επί σαράντα χρόνια ασκήθηκε σκληρά για να καθαρθεί από τα πάθη, αλλά όταν κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων από τον άγιο, τότε ετελεύτησε τον βίο έχοντας αγιασθεί. Ο σκοπός της ασκήσεώς της ήταν η ευχαριστιακή κοινωνία. Θα ήταν αγία η οσία Μαρία, αν είχε καθαρθεί από τα πάθη αλλά δεν είχε κοινωνήσει; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική.
Αλλά η Θ. Ευχαριστία είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού, όχι μόνο γιατί αυτή προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνον άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας τού Θεού, δηλαδή της καταστάσεως εκείνης, στην οποία θα αγιάζεται και θα δοξάζεται από όλη την κτίση αιώνια και αδιάκοπα ο «άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ».
Από το βιβλίο «Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», εκδ. Ακρίτας.

ΣΧΟΛΙΟ : Άς προσέξουμε τήν κακοποίηση τού κειμένου τού Ευαγγελίου, προκειμένου νά οδηγήσει τό νόημα εκεί πού θέλει. Άς δούμε πού θέλει νά τό πάει

 Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο
 14 ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. 15 οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ' ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ. 16 ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσὶν καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμὶ. 17ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. 18 καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον· 19καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ. 20 Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ
 Άς προσέξουμε ιδιαιτέρως αυτή τήν φράση: "«υπέρ αυτών (των μαθητών και των ανθρώπων, κατ’ επέκταση) εγώ αγιάζω εμαυτόν," 

"Έτσι η Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων». Σ’ αυτήν αποβλέπει η άσκηση των οσίων, η οποία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσο προς τον σκοπό, που είναι η ευχαριστιακή κοινωνία"
Μάς λέει σχεδόν ότι ο Κύριος κοινώνησε καί αγιάστηκε!  
 Καί τί  λέει τό ευαγγέλιο χωρίς τήν κακοποίηση του Ζηζιούλα;
"ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι."
 Η ΑΛΛΟΊΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ. ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΡΑΣΣΟ, ΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ. 
ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ.Αμέθυστος

Ο πατρ. Βαρθολομαίος εἶναι "Λαμπάδα καιομένη της Πίστεως", ή αρχηγὸς τῆς Παναιρέχεως τοῦ Οἰκουμενισμού που προωθεί τη Νεοταξική Πανθρησκεία ; Για τον Μητροπολίτη Φθιωτιδος κ. Νικόλαο Πρωτοπαπά

ΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ

 

ή ΚΑΛΥΨΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

 

Στη φωτο, ο μητρ. Νικόλαος, κατά την τελετή βράβευσης

της άλλοτε φωτισμένης «ἁγίας Αθανασίας» του Αιγάλεω!!!

http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_958.html

Πριν δυο βδομάδες και στο τέλος της αναστάσιμης Θ. Λειτουργία που τέλεσε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος (11/6/2013) «παρεκάλεσε όλους να προσεύχονται υπέρ υγείας και μακροημερεύσεως του εορτάζοντος Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για τον οποίο εσημείωσε ότι ως λαμπάδα καιομένη συνεχίζει την παράδοση του Ελληνορθοδόξου Γένους επί των επάλξεων της πίστεως και των ιδανικών του Γένους» (http://www.amen.gr/article14233).

 

Και χθές, ο ίδιος μητροπολίτης Φθιώτιδος, εξέδωσε την 170 Εγκύκλιο, στην οποία λέγει: 

«Μέσα στή γενική ἰσοπέδωση ἀξιῶν καί ἰδανικῶν, πού οἱ σοφοί ἐγκέφαλοι τῆςΝέας Ἐποχῆς ἔχουν ἐπινοήσει καί στό πρόγραμμα ἀποχριστιανοποίησεως τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου κοινωνίας ἐντάσσεται καί ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας

Τέτοιου είδους επιθέσεις θα έχουμε τακτικά από τα συστήματα της Νέας Εποχής.

Ὅλοι ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι εἶναι σέ ἐφαρμογή ἐπιχείρηση νά μή μείνει τίποτε ὄρθιο γιά νά οἰκοδομηθεῖ ἀπό τήν ἀρχή μία καινούργια κοινωνία μέ βασικούς πόλους τήν Πανθρησκεία καί τήν Παγκοσμιοποίηση".

 

Ας πληροφορήσει κάποιος τὸν οικεία βουλήσει «απληροφόρητο» μητροπολίτη, ότι ένας από τους εγκεφάλους του Οικουμενισμού, και άρα της Νέας Τάξεως (της οποίας ο Οικουμενισμός αποτελεί παρακλάδι) είναι και ο επαινούμενος από αυτόν πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο υπ’ αυτού υμνούμενος ως «καιομένη λαμπάδα» που συνεχίζει την Παράδοση «επί των επάλξεων της Πίστεως»!

Πάψτε να κοροϊδεύετε το λαό κ. Νικόλαε Πρωτόπαπα. Πάψτε να του λέτε ψέματα. 

Αν θεωρείτε ότι ευρίσκεται «επί των επάλξεων της Πίστεως» ο κ. Βαρθολομαίος, ή λέτε θρασύτατα ψέματα ή συμμερίζεσθε τα διαθρησκειακά του ανοίγματα, τις πολυδάπανες οικολογικές κρουαζέριες, τις δωρεές των βλάσφημων Κορανίων, τις περί βαπτισματικής θεολογίας κακοδοξίες του Πατριάρχη και, τέλος, τα περί αδελφών Εκκλησιών αιρετικά πιστεύω του (με τα οποία καταλύονται δύο άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως δια των οποίων ομολογούμε Πίστη σε ΜΙΑ Εκκλησία και ΕΝΑ Βάπτισμα). 

Όλα αυτά, δηλαδή, δια των οποίων επιδιώκει η Νέα Τάξη να θάψει την Ορθόδοξη Εκκλησία, εντάσσοντάς την στην Πανθρησκεία.

 

Διαλέξετε κ. Νικόλαε Πρωτόπαπα: Με το ένα προωθείτε μία ανακρίβεια (λαϊκά μια ψευτιά), με το άλλο καλύπτετε ένα αιρετικά διδάσκοντα Πατριάρχη, τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

 

Κ.Ε., Εκπαιδευτικός