Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ: Μην φοβάστε την Αγάπη. π. Στυλιανός Μακρής

Γιὰ τὴν ἀγάπη ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάτι νὰ ποῦν. Συναίσθημα εὐγενές, θρησκευτικὴ ἀρετή, ἐφαλτήριο προσέγγισης τῶν προσώπων, κίνητρο θυσίας γιὰχάρη τῶν ἄλλων· τὴν ἐξύμνησαν ποιητές, τὴν φιλοτέχνησαν καλλιτέχνες, τὴν τραγούδησαν μουσικοί, τὴν προσέγγισαν φιλόσοφοι, τὴν ἑρμήνευσαν θεολόγοι, τὴν ἐκτίμησαν ἅγιοι, τὴν ἔνιωσαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σὲ διαφορετικὴ ἔνταση, γιὰξεχωριστὸ λόγο, μὲ ποικίλο τὸ ἀντικείμενό της.

Γιὰ τὸν χριστιανισμὸ ἡ ἀγάπη εἶναι ὅλα τὰ παραπάνω, ἀλλὰ κυρίως εἶναιὑπέρβαση τῆς προσωπικῆς μας μοναδικότητος, τοῦ ἑαυτοῦ μας, καὶ πορεία συνάντησης μὲ τὴν προσωπικὴ ἑτερότητα, τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, χωρὶς νὰλαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν τὸ ποιόν του, ἡ ἰδιαιτερότητά του, ἡ ἀνταπόκρισή του. Ἡἀγάπη δὲν ἀντισταθμίζεται. Ἔχει αὐτόνομη δυναμικὴ φορά. Ὅταν δηλαδὴκάποιος ἀγαπᾷ, δὲν προϋπολογίζει τὴν ἀγάπη τοῦ ἄλλου πρὸς αὐτόν. «Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», γιατὶ διαφορετικὰ αὐτοαναιρεῖται. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μας: «ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶςἀγαποῦν, τότε ποιά εἶναι ἡ χάρις καὶ ποιό τὸ πνευματικὸ ὄφελος;». Ἡ ἀγάπη ἔχειἀπὸ μόνη της μεγαλεῖο, δὲν εἶναι μικροπρεπής, ὥστε νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἄλληἀγάπη καὶ νὰ μειώνεται ἢ νὰ αὐξάνῃ κατὰ περίπτωσιν.  

Ἂν λόγου χάριν ἡ μητέρα ἀγαπᾷ τὸ παιδί της τόσο, ὅσο κι ἐκεῖνο τὴν ἀγαπᾶκαὶ ὄχι περισσότερο, τότε ἡ ἀγάπη της εἶναι ἐλλειπὴς καὶ προβληματική. Τέτοιαἀγάπη δὲν θὰ συναντήσουμε στὸν Θεό, γιατὶ Ἐκεῖνος ἀγαπᾶ καὶ ὅσους Τὸν μισοῦν στὸν ἴδιο βαθμὸ μὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν, Θεὸς ὢν δικαιοσύνης. Στὸσημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς διδάσκει αὐτὸ ποὺ ὁ Ἴδιος ἐκπέμπει πρὸςὅλους μας, ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ, αἰώνια, ἄτρεπτη, ἀναλλοίωτη, ἀληθινή,ἀπροϋπόθετη, ἀνυπόκριτη, ὑπερμεγέθη, ποὺ φθάνει μέχρι τὸν ᾅδη. Δὲν περιμένει νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπήσῃ· τὸ ἴδιο ζητᾶ νὰ ἐφαρμόσουμε κι ἐμεῖς στοὺς ἄλλους. Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν Τὸν μειώνει τὸν Θεό, δὲν Τὸν προσβάλλει, δὲν εἶναι ἀδυναμία Του, ἀλλὰ δύναμη.  

Ἐμεῖς τὴν φοβόμαστε τὴν ἀγάπη, Ἐκεῖνος ὄχι. Ἐμεῖς νιώθουμε τὴν ἀνασφάλεια τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ἐπειδὴ εἴμαστε μεταπτωτικὰ ὄντα καὶ γνήσιοιἀπόγονοι ἐκείνων ποὺ κρύφθηκαν στὸν Παράδεισο μετὰ τὴν πρώτη ἁμαρτία,ἐνῷ Ἐκεῖνος μὲ τὴν συγκατάβασή Του προσέλαβε στὸ πρόσωπό Του ὁλόκληρη τὴν πεπτωκυῖα φύση μας, δίχως νὰ μᾶς σιχαθῇ, δίχως νὰ μᾶς ἐπιτιμήσῃ.

Τὴν ἀγάπη ὁ Χριστὸς δὲν τὴν ἀποτιμᾶ, δὲν τὴν ἐμπορεύεται, δὲν τὴν παζαρεύει· τὴν μοιράζει δωρεάν· δὲν τὴν τέμνει στὸν χρόνο, περιορίζοντάς την, καὶ δὲν τὴν διαιρεῖ· τὴν μελίζει ἐντούτοις ἀδαπάνητα, ὥστε νὰ γίνῃ ἀφορμὴ ὑπέρβασης τοῦκομματιάσματος φύσης καὶ προσώπου στὸν ἄνθρωπο, ἀφορμὴ ἑνοποίησης τῶν διεσπασμένων μερῶν. Οἱ ἐραστὲς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀποδέχονται ὡς μεῖζον δῶρο, τὴν χαίρονται, τὴν ἀπολαμβάνουν, τὴν μεταβιβάζουν. Οἱ ἀρνητές της εἶναι καὶ αὐτοὶ ἀποδέκτες της, ἀλλὰ τὴν θέλουν γιὰ ἰδίαν καὶ περιορισμένη χρήση. Ἀγαπῶνται δίχως ὅριο, ἀγαποῦν μέχρις ἑνὸς σημείου. Ἀγαπῶνται αἰωνίως, ἀγαποῦν περιστασιακά. Πλουτίζοντες πτωχεύουν. Ναί! Ἡ ἀγάπη εἶναι πλουτισμός καὶ γιὰ τὸν ἀποδέκτη καὶ γιὰ τὸν παροχέα της. Ὁ ἀγαπῶν δὲν μένει κενός. Ἂς δοῦμε ἕνα παράδειγμα ἁπλὸ ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων. Ἂς ποῦμε ὅτι δύο ἄνθρωποι, μιὰ νύφη καὶ μιὰ πεθερά, ἔχουν ἡ μία γιὰτὴν ἄλλη δέκα κιλὰ ἀγάπης. Ὑπάρχει ἰσοῤῥοπία καὶ τὰ πράγματα ἔχουν καλῶς.Ἂν ἡ μία ἀπὸ τὶς δύο σταματήσῃ νὰ ἀγαπᾷ, τότε ἡ ἄλλη θὰ πρέπῃ νὰ κάνῃεἴκοσι τὰ δέκα κιλά τῆς δικῆς της ἀγάπης, νὰ τὴν διπλασιάσῃ καὶ νὰ τὴν μοιράσῃ στὰ δύο. Ἂν ὡστόσο δὲν γίνῃ ἀποδεκτὸ τὸ μοίρασμα, τοὐλάχιστον θὰτῆς μείνῃ διπλάσια ἡ ἀγάπη καὶ θὰ δικαιοῦται διπλάσιο τὸν πλοῦτο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ἀγαποῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς μισοῦν, ὅταν ἡ ἀγάπη μας σπάζῃ τὸ φράγμα τῆς ἰσοτιμίας, ὅταν ἐκδηλώνεται ὡς ἀποκάλυψη αὐτόβουλης ὑπέρβασης, τότε κάνουμε τὸ ἐναρκτήριο βῆμα τῆς ἐπιγνώσεως τῆς ὁμοουσιότητάς μας, τότε ἡἀγάπη μας γίνεται πρωτουργὸς καὶ τῆς γνώσεως τοῦ Θεανθρώπου καὶ τοῦ ἐνἡμῖν θεωμένου ἀνθρώπου. 

Εἶναι πολλὰ ποὺ μποροῦμε νὰ ποῦμε γιὰ τὸ θέμα αὐτό καὶ ἴσως ὅλοι μας χορταίνουμε ἀπὸ λόγια καὶ θεωρίες. Ὅ,τι καὶ νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ὑπερβατικὴἀγάπη, ποὺ φτάνει μέχρι καὶ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐχθρεύονται καὶ μᾶς μισοῦν, δὲν θὰτὴν κατανοήσουμε παρὰ μόνον ἐμπράκτως. Ὁ Χριστὸς πάντως τὴν ἐφήρμοσε πρῶτος, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡς ἄνθρωπος. Μακάρι κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε.

π. Στυλιανός Μακρής

Κυριακή Β Λουκά Η αγάπη των Ποιμένων Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

«Σας έγραψα με πολλή οδύνη, με πόνο στην καρδιά και με πολλά δάκρυα, όχι για να σας στενοχωρήσω αλλά για να γνωρίσετε την περίσσια αγάπη που έχω για σάς».

Είναι το ξέσπασμα του πόνου μιάς μεγάλης καρδιάς. Είναι το καυτό δάκρυ του πατέρα, που νοιώθει απέραντη στοργή γιά τα παιδιά του, διότι ο Απ. Παύλος ήταν ο πνευματικός πατέρας των Κορινθίων. Μόλις πληροφορήθηκε ότι στην Κόρινθο συμβαίνουν σοβαρές παρεκτροπές, οι οποίες δυνατόν να καταστρέψουν τις ψυχές των πιστών, η ψυχή του ταρέσσεται. Θα το ήθελε πολύ να πάει να τους επισκεφθεί και να τους μαλώσει για τα μεγάλα παραπτώματά τους, αλλά τελικά αποφασίζει να τους γράψει και να τους βοηθήσει να διορθωθούν.

Θα είναι βέβαια αυστηρός, αλλά η αυστηρότητά του, λογική και μετρημένη, θα προέρχεται από την καρδιά ενός πατέρα που αγαπάει τα παιδιά του.

«Έπειτα, όταν διορθωθείτε, θα έλθω κοντά σας γεμάτος ευτυχία και χαρά, για να σας δώσω το φίλημα της ειρήνης και της στοργής μου».

Η θερμή αυτή και γεμάτη από πλούσια διδάγματα περικοπή, αποτελεί σπουδαίο παιδαγωγικό κώδικα, τον οποίο θα πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς και οι παιδαγωγοί, για την ορθή αγωγή των παιδιών.

1. Η παρακολούθηση.

Οι νέοι μας έχουν ενθουσιασμό και δραστηριότητα και πολλά όνειρα. Δέν έχουν όμως πείρα και γι’ αυτό παρασύρονται πιό εύκολα από την λάμψη των πραγμάτων, η οποία πολύ συχνά είναι ψεύτικη.

Υπάρχει λοιπόν φόβος να πάρουν δρόμους που δέ οδηγούν στην ευτυχία ή να αποκτήσουν συνήθειες, οι οποίες θα τους οδηγήσουν σε πάθη ολέθρια και πιθανά στην καταστροφή.

Γι’ αυτό οι γονείς και οι παιδαγωγοί πρέπει να παρακολουθούν από κοντά την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων.

Βεβαίως το παιδί πρέπει να έχει την καλώς νοούμενη ελευθερία. Πρέπει να αισθάνεται ότι οι μεγαλύτεροί του το υπολογίζουν, ότι του έχουν εμπιστοσύνη, ότι δέν στραγγαλίζουν την προσωπικότητά του και δέν του στερούν την ελευθερία του. Πρέπει όμως το παιδί να γνωρίζει καλά ότι κανείς δέν έχει απόλυτη ελευθερία και επομένως ότι δέν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Χρειάζονται λοιπόν παρακολούθηση τα παιδιά. Χωρίς αυτήν, υπάρχει φόβος να καταλήξουν αργότερα ερείπια ψυχικά και σωματικά, οπότε θα κλαίνε και οι γονείς και τα παιδιά.

2. Η διδαχή.

Εκτός όμως από την παρακολούθηση, το παιδί πρέπει να διδαχθεί την αλήθεια, γιά να μην υποδουλωθεί αργότερα στο ψέμα, το οποίο στις ημέρες μας εμφανίζεται γοητευτικό και ελκυστικό.

Και η αλήθεια, καθαρή και γνήσια, ευρίσκεται στο νόμο του Θεού, ο οποίος είναι το φώς και η δύναμη και η πνοή στη ζωή μας. Αυτός ο νόμος θα οδηγήσει το παιδί στο δρόμο της αρετής, της αγάπης, της τιμιότητας, της ειλικρίνειας και της δικαιοσύνης.

3. Ο έλεγχος.

Εάν, για οποιοδήποτε λόγο, η διδαχή δεν αποδίδει και το παιδί αρχίζει να ακολουθεί επικίνδυνο δρόμο και λανθασμένη πορεία, τότε είναι χρέος των υπευθύνων να προχωρήσουν σε ένα άλλο μέτρο: τον έλεγχο.

Δέν είναι εκδήλωση αγάπης να συγχωρούμε όλα τα λάθη των παιδιών για να μην τα λυπήσουμε.

Οι νέες, δήθεν προοδευτικές αντιλήψεις, που ακούμε να λένε ότι το παιδί πρέπει να ζεί ελεύθερο τη ζωή του, διότι τάχα υπάρχει κίνδυνος να του δημιουργήσουμε ψυχικό τραύμα με τον έλεγχο, είναι οπωσδήποτε λανθασμένες.

Όταν ασθενούμε, οι γιατροί δεν διστάζουν να μας δώσουν πικρά φάρμακα ή και να προβούν σε οδυνηρές εγχειρήσεις για να αποκαταστήσουν την υγεία μας.

Το φάρμακο για την κακή συμπεριφορά και την ψυχική ασθένεια του παιδιού είναι ο έλεγχος, η παρατήρηση, η έντονη διαμαρτυρία του γονέως ή του παιδαγωγού, έστω και αν συνοδεύονται από ψυχικό πόνο. Υπάρχουν όμως δύο βασικές προϋποθέσεις για το πώς θα γίνεται ο έλεγχος:

α) Με λεπτότητα και καλωσύνη.

Σαν άνθρωπος το παιδί κάποτε θα κάμει λάθη. Ενδεχομένως τα λάθη του να είναι σοβαρά. Οι παιδαγωγοί ή οι γονείς πρέπει να επέμβουν αμέσως, χωρίς όμως απειλές, ξύλο, θυμούς και συγκρούσεις. Πρέπει να σκύψουν πάνω στη ψυχή του παιδιού με καλωσύνη. Να δείξουν ότι πράγματι πονούν και οι ίδιοι μαζί με το παιδί. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το αποπάρουν ούτε να το εκδικηθούν ή να το προσβάλλουν μπροστά σε άλλους.

Αν είναι σοβαρό το λάθος του παιδιού, πρέπει οι γονείς να κλάψουν μαζί του.

Με τον τρόπο αυτό, η αντίδραση του παιδιού είναι μικροτέρα και η επλίδα της βελτιώσεως και θεραπείας του πολύ μεγαλυτέρα.

β) Αλλά και σοβαρότητα

Πολύ συχνά οι γονείς, παρασυρόμενοι από υπερβολική αγάπη προς τα παιδιά τους, συμβαίνει να είναι πολύ επιεικείς προς αυτά και τους συγχωρούν εύκολα σοβαρά παραπτώματα, των οποίων οι συνέπειες θα είναι αργότερα πολύ οδυνηρές.

Η πολλή αγάπη δεν ωφελεί πάντα. Ο έλεγχος πρέπει να γίνεται. Αν το λάθος είναι σοβαρό και επαναλαμβάνεται, τότε ο έλεγχος πρέπει να γίνει με αγάπη μεν, αλλά και με αυστηρότητα.

Μα θα κλάψει το παιδί. Άς κλάψει. Αυτά τα δάκρυα θα γίνουν αργότερα μύρο αρετής.

Ο Απ. Παύλος πονεί μέχρι δακρύων για τους Κορινθίους, αλλά δεν σιωπά. Τους γράφει την αλήθεια, έστω και άν αυτή είναι πικρή.

Πάρα πολλοί άνθρωποι ομολογούν ότι οφείλουν την διόρθωση και τον ενάρετο χαρακτήρα τους στους ελέγχους των γονέων των. Μπορεί τότε να πικράνθηκαν, αλλά τα μέτρα αποδείχθηκαν σωτήρια, διότι διορθώθηκαν και έτσι εσώθηκαν.

Αναφέρεται ότι, σε ένα δρόμο της αρχαίας Αθήνας, ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης συνάντησε ένα μικρό παιδί με τον παιδαγωγό του. Το παιδί πήρε μία πέτρα και γελώντας την πέταξε στο Διογένη, αποδεικνύοντας έτσι ότι ήταν κακοαναθρεμμένο. Τότε ο φιλόσοφος, αντί να μαλώσει το παιδί, έδωσε ένα δυνατό χαστούκι στον παιδαγωγό του παιδιού.

Αγαπητοί αδελφοί

Η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολο έργο. Η δυσκολία όμως δεν απαλάσσει τους γονείς από την ευθύνη.

Το μέλλον της Κοινωνίας ευρίσκεται στα χέρια των παιδιών. Αυτά όμως τα παιδιά, τους αυριανούς πολίτες, τους πλάθουν σήμερα τα δικά μας τα χέρια.

Άρα γε, όλοι εμείς, την έχουμε αντιληφθεί πλήρως αυτήν την αλήθεια ;

Επιμέλεια κειμένου: Χρ. Γεροντούδης

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΛΟΥΚΑ Ανατροπή του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Στο ευαγγελικό  ανάγνωσμα αύριο  ο Κύριος προσπαθεί  να κάνει μια ανατροπή. Ολοι  γνώριζαν  πως θα ζήσουν καλά  και θα συνυπάρξουν  αρμονικά  με τον περίγυρό τους. Δάνειζαν  σ’ όποιον  θα  τα  ελάμβαναν πίσω τα δανεικά (έντοκα μάλιστα),  αγαπούσαν  όποιους τους αγαπούσαν και κυλούσε η ζωή φυσιολογικά. Ο Χριστός με τον λόγο Του ανατρέπει την κατάσταση,  όσο και αν αυτή ήταν λογική.

  Όσα  τονίζει ο Ιησούς  στο Ευαγγέλιο  ακουμπούν  το υπέρλογο για όσους σκέπτονται  πνευματικά και το παράλογο για όσους ενεργούν συμφεροντολογικά.  Η συνήθεια έλεγε τ΄ αντίθετα απ’ όσα ο Χριστός  προτρέπει  να γίνουν.  Δύσκολη,  όχι  όμως ακατόρθωτη  η αλλαγή στάση ζωής.

  Ό,τι συμβαίνει  στο κράτος μας  με δανεισμούς επί δανεισμών,  με δυσβάστακτους όρους,  είναι βλασφήμια  κατά της θέλησης του Χριστού.  Κάποιοι έκαναν σκάνδαλα,  χρέωσαν τον τόπο  και  υποθήκευσαν  το μέλλον του.  Ήρθαν οι δανειστές,  εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις  και το ένα μέτρο  διαδέχεται  το άλλο  και όλα χαρακτηρίζονται  ανάλγητα  και σκληρά. Άρα  δεν  υπάρχει αγάπη και  κατανόηση.  Μας  δάνεισαν  χρήματα  και μας βλέπουν ως νούμερα,  ως δείκτες  πληθωρισμού και ως Α.Ε.Π.

  Η χριστιανική – κατά  τ’  άλλα – Ευρώπη δεν στάθηκε  στην κατάλληλη θέση.  Τα συμφέρονται  των λίγων  υπεράνω  της αξίας των πολλών. Μας δάνεισαν  γιατί περιμένουν  να τα λάβουν πίσω και με το παραπάνω.  Έδειξαν  δήθεν κατανόηση  για την κατάσταση  αυτή, χωρίς όμως να είναι  έμπρακτη, παρά μόνο καιροσκοπική.

  Ο Ιησούς  έρχεται  να μας δώσει το μέτρο για να περνάμε καλά.  Να μην μένουμε σε όσα μας διαιρούν, αλλά να βρούμε εκείνα που μας ενώνουν.  Ν’ αγαπάμε  όχι μόνο αυτούς που μας  αγαπούν,  θα ήταν σχιζοφρένεια  αν δε το κάναμε άλλωστε. Η πρόκληση βρίσκεται  στον αντίλογο,  πως  απαντάμε  σ’ αυτόν.  

  Τα λόγια του Κυρίου έρχονται σε τέλεια αντίθεση με την παλαιοδια-θηκική απαίτηση  για  ανταπόδοση  των ίσων.  Με την διδαχή Του δίνει αξία στις σχέσεις  των ανθρώπων  όταν μάλιστα αυτές κλονίζονται, όταν απουσιάζει η αγάπη  ή δοκιμάζονται  από άλλες αιτίες, όπως τα οικονομικά προβλήματα. Ήθελε ο Χριστός  να  καθαρίσει το χωράφι του Νόμου από τα αγκάθια  που υπήρχαν  και αποδεικνύεται  ότι  Εκείνος είναι ο μόνος  κατάλληλος  γεωργός.

  Επιτυχία  έρχεται όταν έχουμε  ανθρώπους ενωμένους και όχι άτομα  αντίπαλα. Στα προβλήματά μας θα δούμε τον άλλο, θα δοκιμάσουμε  την συναντίληψη και την αληθινή συμπαράσταση.  Δεν είμαστε μονάδες, έχουμε σύνολα.  Δεν υπάρχουμε αυτόνομα,  είμαστε  Εκκλησία.  Τα πάντα  μπορεί να παραμεριστούν  για το κοινό καλό.  Οι  εκτός  του χριστιανικού σώματος  την  λένε καλή συμπεριφορά,  οι εκκλησιολογικά σκεπτόμενοι  το  ονομάζουνε συν-αδελφική αλληλεγγύη. 

  Ανατροπή είναι  σήμερα  η αγάπη για τους εχθρούς. Έτσι μπορεί και να τους κάνουμε φίλους.  Η  συμπεριφορά  μας ίσως τους προβληματίσει  και να τους συνετίσει, με τέλος την συγνώμη και την αλλαγή ορατή.  Χωρίς αυτό  να δηλώνει  δουλοπρέπεια και  έλλειψη αξιοπρέπειας. Αντίθετα, πνευματική ανωτερότητα θα δείξουμε  όταν αγαπάμε  εχθρούς και δεν  ανταποδίδουμε τα όμοια.

  Για να μην μείνουν  τα λόγια  του Κυρίου χωρίς ανταπόκριση, (αυτά  που  κάποιοι  τ’ άκουσαν  και άλλοι τα διαβάζουν),  ας αποφασίσουμε την συμμετοχή μας στην ανατροπή  που επιχειρεί ο Ιησούς.  Δεν είναι απλά  και μόνο κανόνας καλής συμπεριφοράς τα όσα θ’ ακούσουμε  αύριο, είναι τρόπος και δρόμος  για να ζήσουμε ήρεμα  και αρμονικά.  Όσοι  μας δανείζουν αγάπη,  να τους  χαρίζουμε ευχαριστώ και όσοι δεν μας το προσφέρουν,  ας τους κατανοήσουμε, διότι  μέχρι εκεί  πάει η  αντίληψή τους. Η δική μας  σκέψη ας τρέξει  παραπέρα  ανατρέποντας  τα όσα ξέρουμε,  για να γνωρίσουμε και  τα καλύτερα.

πηγή