"ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΑ ΙΩΑΝΝΗ"

ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΦΕΡΩΝ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ 
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ !!!





                                                                                                                                                                                             ..


ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...
ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ...
ΜΑΣ ΠΤΩΧΕΥΣΑΝ, ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΑΝ, ΜΑΣ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ...
"ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΥΝ" ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ, ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΝ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΦΟΡΑΜΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ  ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ...

ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΓΕΡΟΝΤΑ, ΜΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΤΗ ΤΡΟΦΗ, ΤΑ ΨΕΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥΣ, ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΑ;

ΕΧΟΥΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΑΝ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ...
ΤΟΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ...
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ, ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΠΡΟΛΕΓΟΥΝ 
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ...

ΠΟΤΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ...

ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ 
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ...
 ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΝΑ ΠΡΟΛΕΓΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΛΟΓΙΣΜΟ ΣΟΥ ...

Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΗΣΟΥΜΕ ..
ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ..
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΕΚΑΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΕΣ, ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΣΑΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ, ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΟΜΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ...
ΣΑΝ ΤΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ...
ΣΑΝ ΜΑΛΘΑΚΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ...
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ 
ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ...
ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ, ΣΚΥΛΟΙ, ΓΑΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΤΕΙ ΕΞ ΙΣΟΥ ΑΦΟΥ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ...

ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ;

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΦΕΡΜΕΝΟΥΣ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ, ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΦΑΝΕΡΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ...
Η ΓΛΥΚΙΑ ΜΕΘΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΛΑΝΕΙ ...
ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΘΑ ΦΑΓΩΘΟΥΝ ...
ΘΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑ !!! 

ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΕΒΗΣΑΝ ΣΕ ΣΦΑΓΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΨΕΚΑΖΟΥΝ;

ΟΧΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΚΑΙ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΛΙΜΑ 
ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ...
Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Ο "ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ" ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΙΣΩ 
ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ...
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΦΕΣΗ ΘΑ ΓΕΝΙΚΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ Ε.Ε ...
ΕΠΙΔΙΩΞΑΝ ΜΙΑ ΑΝΑΜΕΙΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΟΜΩΣ ΕΘΙΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΟΥΝ ΠΙΚΡΑ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ...
ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΓΕΥΜΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟ, ΕΝΑΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗ Η ΕΝΑΝ ΚΤΗΝΟΒΑΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ...  

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ...

Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΩΣ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ, ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ...

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΕΡ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ;

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ...
ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΑΜΕΤΟΧΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΥ...

ΜΠΟΡΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΕΡ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ;

ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙ ΕΞΑΓΡΙΩΜΕΝΟ ...
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΝΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ... 

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ;

ΤΩΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ...

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΔΕΝ ΔΙΑΒΛΕΠΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΓΕΡΟΝΤΑ;

Ο ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ;
ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΞΑΝΑ ΔΑΝΕΙΟ Η ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΚΟΜΠΟΔΕΜΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΕΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ, ΟΠΩΣ ΦΗΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ...
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΛΑΜΕ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΑΦΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ...
ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΕΙΡΑ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ...
ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 21' ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΑΙΩΝΕΣ ...

ΙΣΧΥΡΙΖΕΣΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΟΤΙ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΔΙΑΡΚΗ ΑΛΩΣΗ
ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ...

ΑΚΡΙΒΩΣ ...

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΛΟΓΙΣΜΟ;

ΑΝ ΕΧΩ !!!
ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕΙ ΝΑ ΔΩ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΣΑΠΙΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ...
ΤΙ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΓΑΛΗΝΗ ΘΑ ΝΙΩΣΩ ΟΤΑΝ ΜΑΘΩ  ΟΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΟΧΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΔΕΣ ΤΟΝ ΚΤΥΠΑ ... 
ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΣΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΣ ...

Ο ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο 13ος ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΑ ΔΙΑΔΩΣΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΜΑΡΤΥΡΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ...
ΠΩΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΑΞΙΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ; 
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΘΑ ΔΙΑΔΟΘΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ, ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ...

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΚΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ "ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ" ΑΜΕΣΑ ...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ: 
"ΕΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΣΟΥ ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ, ΟΥΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ" ...
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΤΡΩΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΧΟΡΤΑΙΝΕΙΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΝΑ ΜΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΩΛΟΒΩΣΕΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ !!!

πηγή 

Δελτίο τύπου τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ σύμφωνου συμβίωσης στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια

Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ γνωστὴ ὀλιγομελὴς ὁμάδα τοῦ Παρατηρητηρίου τοῦ Ἐλσίνκι πέτυχε τὴν καταδίκη της χώρας μας στὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐπειδὴ οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν δύνανται δυνάμει τῆς Ἑλληνικῆς Νομοθεσίας νὰ συνάψουν Σύμφωνα Κοινωνικῆς Συμβίωσης. Φυσικὰ οὐκ ὀλίγα «πρόθυμα» μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης φρόντισαν νὰ παραλλάξουν τὴν ἀνωτέρω εἴδηση κάνοντας λόγο γιὰ «εὐρωκαταδίκη» της Ἑλλάδος λόγω ἀπαγόρευσης τῆς δυνατότητας τοῦ γάμου καὶ τῆς δημιουργίας οἰκογένειας στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Ἀρκεῖ ἡ ἀνάγνωση τοῦ κειμένου τῆς ἀπόφασης γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐξάγει τὴν ἀλήθεια ποῦ ἔχει ὡς ἑξῆς: 

Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων παρατήρησε ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁμοφωνία ἀνάμεσα στὰ κράτη μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ἡ τάση εἶναι ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ὑπὲρ τῆς θέσπισης τύπων νομικῆς ἀναγνώρισης τῶν σχέσεων τῶν ὁμοφύλων. Ἀπὸ τὰ 19 κράτη ποῦ ἔχουν θεσπίσει κάποια μορφὴ καταχώρισης συμβίωσης ἐκτός του γάμου, ἡ Λιθουανία καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὰ μόνα κράτη ποῦ ἔχουν ἐπιφυλάξει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια τὴν δυνατότητα αὐτή. Τὸ Δικαστήριο ἐπισήμανε ὅτι.... τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δύο αὐτὲς χῶρες ἔχουν μείνει μόνες τους στὴν ἐξαίρεση αὐτὴ δὲν σημαίνει ὅτι ἔχουν γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἄδικο. Τὸ Δικαστήριο ἔκρινε λοιπὸν -καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ- ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν ἐξέθεσε πειστικοὺς καὶ ἐπαρκεῖς λόγους γιὰ τὴ δικαιολόγηση τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν ἀπὸ τὸ πεδίο ἐφαρμογῆς τοῦ Ν.3719/2008. Γι’ αὐτὸ ἔκρινε ὅτι ὑπῆρξε παραβίαση τῶν Ἄρθρων 14 σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ Ἄρθρο 8.
            Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα τῆς ἀποφάσεως ἔχει ὡς ἑξῆς:
«The fact that, at the end of a gradual evolution, a country finds itself in an isolated position as regards one aspect of its legislation does not necessarily imply that that aspect conflicts with the Convention (see F. v. Switzerland, 18 December 1987, § 33, Series A no. 128). Nevertheless, in view of the foregoing, the Court considers that the Government have not offered convincing and weighty reasons capable of justifying the exclusion of same-sex couples from the scope of Law no. 3719/2008. Accordingly, it finds that there has been a violation of Article 14 taken in conjunction with Article 8 of the Convention in the present case.»

            Εἶναι λοιπὸν σαφὲς ὅτι τὸ Δικαστήριο δὲν δικαίωσε τὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ἐπειδὴ πράγματι περιοριζόταν τὰ δικαιώματά τους, ἀλλὰ γιατί ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δὲν κατάφερε νὰ πείσει τὸ Δικαστήριο γιὰ τοὺς λόγους ἐξαίρεσής τους. Ἐλέγχθηκε λοιπὸν ἀρνητικὰ ὁ τρόπος ποῦ ὑπερασπίσθηκε ἡ Ἑλλάδα τὴ νομοθεσία της καὶ ὄχι γιατί εἶχαν δίκαιο οἱ ὁμοφυλόφιλοι προσφεύγοντες.
            Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι τὴν ὑποστήριξη τῶν προσφυγῶν τῶν ὁμοφυλοφίλων κατὰ τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀναλάβει προσωπικὰ μὲ τοὺς συνεργάτες τοῦ ὁ διατελέσας Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν Δημόσιας Διοίκησης καὶ Ἀποκέντρωσης τῆς Ἑλλάδος στὴν κυβέρνηση Κώστα Σημίτη κ. Νικόλαος Ἀλιβιζάτος, ἐνῶ στὴν ἐπιχειρηματολογία τοῦ τὸ Δικαστήριο ἐπισήμανε ὅτι ἡ Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἔκρινε ὅτι ὁ νόμος εἰσήγαγε ἀθέμιτη διάκριση καὶ ὅτι τὸ Ἐπιστημονικὸ Συμβούλιο τῆς Βουλῆς εἶχε λάβει τὴν ἴδια θέση.
            Μὲ ἄλλα λόγια λοιπὸν ἡ ἴδια ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ὄχι μόνο δὲν ὑποστήριξε τὴ βούληση τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν ὑπέσκαψε!

            Καὶ φυσικὰ σὲ χρόνο ρεκὸρ προωθεῖται ἡ σχετικὴ νομοθετικὴ μεταρρύθμιση ὥστε ἡ χώρα μας νὰ συνταχθεῖ στὶς ἐπιταγὲς τῶν Εὐρωπαϊκῶν Δικαστηρίων. Σύμφωνα μὲ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀλλὰ καὶ τοὺς «ὑπευθύνους» εἶναι ὑποχρέωσή μας νὰ σεβόμαστε τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς διεθνεῖς ὑποχρεώσεις μας.
            Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ τὰ κόμματα ἐν γένει, ἔχουν ὅμως ἐπιλεκτικὴ προθυμία στὴ συμμόρφωση στὶς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μεταξὺ ἄλλων τὸ 2009 ἡ χώρα μᾶς εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο Δικαστήριο γιὰ τὴ νομοθετικὴ ρύθμιση ποῦ προβλέπει ὅτι οἱ ἀξιώσεις κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ὑπόκεινται σὲ διετῆ προθεσμία παραγραφῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πενταετῆ παραγραφὴ ποῦ ὑπόκεινται οἱ ἀξιώσεις κατὰ τοῦ ἰδιώτη ἐργοδότη. Γιὰ τὴν καταδίκη αὐτὴν οὐδεμία νομοθετικὴ ρύθμιση ἔγινε καὶ οἱ ὀφειλὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους πρὸς ἑκατοντάδες χιλιάδες πολίτες παραγράφονται ἄρον ἄρον παρὰ τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση.
            Ἐδῶ ὅμως, γιὰ μία ρύθμιση ποῦ εἶναι ἀντίθετη στὴ βούληση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ποῦ διακινδυνεύει τὴν Συνταγματικὰ προστατευόμενη Ἑλληνικὴ Οἰκογένεια, τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος σπεύδει.
            Ὡς Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη θὰ κλείσουμε τὸ ἄρθρο μᾶς αὐτὸ μὲ μία παράκληση. Δὲν γράψαμε τὰ παραπάνω ἁπλὰ γιὰ νὰ σᾶς κάνουμε νὰ ἀγανακτήσετε. Δὲν ἀρκεῖ αὐτὸ γιατί ὡς γνωστὸν τὸ ρῆμα « ἀγανακτῶ » εἶναι ἀμετάβατο. Τὸ ὀφείλουμε στὴν πατρίδα μας καὶ στὰ παιδιά μας νὰ δράσουμε. Ὀφείλουμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς βουλευτὲς τῆς περιοχῆς μας καὶ νὰ τοὺς ξεκαθαρίσουμε ὅτι θεωροῦμε ὡς ἀπαράδεκτη τὴν ψήφιση τῆς ἐπέκτασης τοῦ Συμφώνου Συμβίωσης στοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ὅτι κάτι τέτοιο θὰ ἀνοίξει τὴν κεκρόπορτα σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ μέλλοντός μας γιατί ὅπως λέει καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος: «Μόλις σβήσει ἡ οἰκογένεια, θὰ σβήσει ὁ κόσμος». Κι ἂν σᾶς ψελλίσουν περὶ εὐρωπαϊκῆς ὑποχρεώσεώς μας ζητῆστε τους νὰ τακτοποιήσουν νομοθετικὰ πρῶτα τὶς παλαιότερες ὑποχρεώσεις τους πρὸς τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο. Προηγοῦνται χρονικὰ καὶ δὲν ἔχουν παραγραφεῖ.

πηγή

Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος. Ἡ Ζωὴ ἑνὸς Ὁσιομάρτυρα

Στὶς 30 τοῦ Νοέμβρη εἶναι ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πεθάνανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, κηρύχνοντας τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες χῶρες. Στὴν Ἑλλάδα μαρτύρησε μοναχὰ ἕνας ἀπ' αὐτούς, ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, δηλαδὴ ποὺ πῆγε πρῶτος κοντὰ στὸν Χριστό. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα. Πολὺ τιμημένη εἶναι ἡ Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατί ἀξιώθηκε νὰ ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα ἐκείνου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕντεκα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφὸ του τὸν Πέτρο.

Ὁ Ἀνδρέας ἤτανε στὴν ἀρχὴ μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μιὰ μέρα καθότανε ὁ Πρόδρομος μαζὶ μὲ τοὺς δύο μαθητές του, κ' εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Χριστὸ νὰ περπατᾶ, καὶ γυρίζει καὶ τοὺς λέει: "Νά, αὐτὸς εἶναι τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ". Καὶ σὰν ἀκούσανε οἱ μαθητὲς τὸ δάσκαλό τους νὰ μιλᾶ ἔτσι, πήγανε ξοπίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ Κεῖνος γύρισε καὶ τοὺς εἶδε νὰ τὸν ἀκολουθᾶνε, καὶ τοὺς λέγει: "Τί ζητᾶτε;" Κι' αὐτοὶ τοῦ εἴπανε: "Δάσκαλε, ποῦ κάθεσαι;" Κι' ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: "Ἐλᾶτε νὰ δῆτε". Πήγανε λοιπὸν κ' εἴδανε ποῦ καθότανε, κι' ἀπομείνανε μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα.

Ὁ ἕνας ἀπ' αὐτοὺς τοὺς δύο ἤτανε ὁ Ἀνδρέας. Ὁ ἄλλος εἶναι φανερὸ πὼς ἤτανε ὁ Ἰωάννης, γιατί αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω τὰ γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του (Ἰω. α΄, 35), καὶ λέγει "ἧν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ τοῦ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ" (Ἰω. α΄, 41).

Βλέπεις πῶς κρύβει τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἤτανε μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα; Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ σεμνότητα, ὄχι μοναχὰ σ' αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα. K' ἐνῷ εἶναι πάντα λιγόλογος στὰ καθέκαστα τῆς ἱστορίας του, σ' αὐτὸ τὸ μέρος γράφει καὶ τὴν ὥρα ποὺ πήγανε κοντὰ στὸν Χριστό, κι' ἀπ' αὐτὸ φαίνεται πόσο τυπώθηκε μέσα στὴν ψυχὴ του ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτογνώρισε τὸν ἀγαπημένο του δάσκαλο. Γράφει λοιπόν: "Ὥρα ἦν ὡς δεκάτη" (Ἰω. α΄, 40).

Ὕστερα, πηγαίνει ὁ Ἀνδρέας καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο ποὺ τὸν λέγανε τότε ἀκόμη Σίμωνα καὶ τοῦ λέγει: "Βρήκαμε τὸν Μεσσία ποὺ θὰ πεῖ Χριστός". "Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός". Καὶ τὸν πῆρε καὶ τὸν πῆγε στὸν Χριστό. Κι' ὁ Χριστός, σὰν γύρισε καὶ εἶδε τὸν Σίμωνα, εἶπε: "Ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμωνας ὁ γυιὸς τοῦ Ἰωνᾶ• ἐσένα τόνομά σου θὰ γίνει Κηφᾶς, ποὺ θὰ πεῖ Πέτρος".

Ὁ Ἀνδρέας γεννήθηκε στὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα ψαραδοχώρι χτισμένο στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Κατὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε, ὁ Πέτρος ἤτανε ἀδελφός τοῦ Ἀνδρέα, κ' οἱ δύο ἤτανε γυιοὶ τοῦ γέρο Ἰωνᾶ, ψαραδόσογο. Ὁ Πέτρος ἤτανε φουριόζος καὶ ἐνθουσιαζότανε εὔκολα, ἐνῷ ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἥσυχος καὶ λιγόλογος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: "Πέτρος θερμὸς τῷ πνεύματι ἦν πάνυ καὶ εἰς κοσμικῶν χρεῶν μέριμναν ἐπιτήδειος, ὁ δὲ Ἀνδρέας πραΰς καὶ ὀλιγόλαλος".

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο φαίνεται πὼς ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴχανε πιὸ πολὺ θάρρος μαζί του, σὰν τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Φίλιππο. Ὡστόσο τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε ἦταν πάντα λιγοστά. Τὴ μέρα ποὺ μαζεύθηκε πολὺς κόσμος κι' ἄκουγε τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πεινάσανε, γύρισε ὁ Χριστὸς κ' εἶπε στὸν Φίλιππο: "Ἀπὸ ποῦ θὲ ν' ἀγοράσουμε ψωμιὰ γιὰ νὰ φάει ὁ κόσμος;" Κι' ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε: "Διακόσια τάλληρα ψωμιὰ δὲν φτάνουνε γιὰ νὰ φάγει ὁ καθένας τους ἀπὸ μία μπουκιά". Τότε ὁ Ἀνδρέας λέγει στὸν Χριστό: "Εἶναι ἐδῶ πέρα ἕνα παιδάριο ποὺ ἔχει πέντε ψωμιὰ κριθαρένια καὶ δύο ψάρια" (Ἰω. στ΄, 5-10).

Κι' ἄλλη φορὰ πάλι, τὴ μέρα ποὺ μπῆκε ὁ Χριστὸς στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ τὰ βάγια, κάποιοι Ἕλληνες θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, καὶ πήγανε στὸν Φίλιππο καὶ τοῦ εἴπανε: "Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ". Καὶ ὁ Φίλιππος πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, κ' ὕστερα κ' οἱ δύο μαζὶ τὸ εἴπανε στὸν Χριστό. Καὶ τότες ὁ Χριστὸς εἶπε: "Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου" (Ἰω. ιβ΄, 23). "Ἔφταξε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου", δηλαδὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο. Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ὁ Ἀνδρέας τοῦ μίλησε. Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τόπανε στὸν Φίλιππο γιατί θάξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τόνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι' αὐτὸς πάλι τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι' αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ' ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλῶσσα. Ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δύο εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τὴν τελευταία φορὰ ποὺ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του, τοὺς εἶπε: "Πηγαίνετε καὶ μαθητέψετε ὅλα τὰ ἔθνη, βαφτίζοντάς τα στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ διδάσκοντάς τα νὰ κρατᾶνε ὅλα ὅσα σᾶς παράγγειλα. K' ἐγὼ θᾶμαι πάντα μαζί σας ὅλες τὶς ἡμέρες, μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου".

Ἀφοῦ λοιπὸν πήρανε τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τραβήξανε ὁ καθένας κατὰ τὴ φώτιση ποὺ πῆρε, στόνα καὶ στ' ἄλλο μέρος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τράβηξε, κατὰ τὴν παράδοση, καὶ πῆγε κατὰ πρῶτο στὰ μέρη τῆς Μαύρης Θάλασσας. Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Τραπεζούντα καὶ στὴν Ἀμισό, ἔχοντας μαζί του κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, καὶ γύρισε στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες Ἕλληνες καὶ Ἰουδαίους. Ἀπὸ κεῖ τράβηξε στὴν Κολχίδα, δηλαδὴ στὸ σημερινὸ Λαζιστάν, ποὺ κατοικούσανε οἱ ἄγριοι κουρσάροι οἱ λεγόμενοι Κερκέτες.

Κατόπι γύρισε πίσω στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ δεῖ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους, καὶ πάλι ξανάφυγε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ πήγανε στὴν Ἔφεσο. Στὴν Ἔφεσο εἶδε στόνειρό του τὸν Χριστό, ποὺ τὸν πρόσταξε νὰ πάγει στοὺς Σκύθες νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Πηγαίνοντας στὴ Σκυθία, πέρασε ἀπὸ τὴ Βιθυνία καὶ κήρυξε στὴ Νικομήδεια, στὴ Χαλκηδόνα καὶ στὴν Ποντοηράκλεια. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Παφλαγονία καὶ κήρυξε στὴν Ἄμαστρη καὶ στὴ Σινώπη, κ' ἐκεῖ βάφτισε τοὺς πιὸ πολλοὺς χριστιανοὺς καὶ κατόπι πῆγε πάλι στὴν Ἀμισὸ καὶ στὴν Τραπεζούντα. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὰ Σαμόσατα ποὺ βρισκότανε ἀπάνω στὸν ποταμὸ Εὐφράτη καὶ δίδαξε τοὺς Ἕλληνες, ποὺ κατοικούσανε πολλοὶ σ' αὐτὸ τὸ μέρος.

Ἀπὸ τὰ Σαμόσατα ξαναγύρισε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τότες εἶδε τὸν Παῦλο. Μετὰ τὸ Πάσχα, ἔφυγε πάλι καὶ πέρασε τὴν Καππαδοκία καὶ τὴ Λαζικὴ κ' ἔφταξε στὸ Κίεβο τῆς Σκυθίας, ποὺ ἤτανε τὸ Πάνθεο τῆς σλαυωνικῆς πολυθεΐας, κι' ἀπάνω σ' ἕνα χαμοβούνι ἔστησε ἕναν πέτρινο σταυρό. Κατόπι πέρασε τὸν Καύκασο καὶ τὴν Κασπία Θάλασσα, καὶ κήρυξε στὴ Χορασμία, στὸ σημερινὸ Χορωσάν. Ὕστερα ἔστρεψε πίσω κατὰ τὸ βασίλεμα καὶ πῆγε στὴν Κριμαία, κι' ἀφοῦ δίδαξε καὶ βάφτισε πολλούς, πέρασε στὴ Σινώπη, κι' ἀπὸ κεῖ πῆγε στὸ Βυζάντιο, ποὺ ἤτανε τότες ἕνα χωριό, πρὶν χτιστεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη, κι' ἀφοῦ χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στάχυν, ἕναν ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, πῆγε στὴ Θρᾴκη καὶ στὴ σημερινὴ Βουλγαρία καὶ Σερβία.

Ἔπειτα κατέβηκε στὴ Μακεδονία, στὴ Θεσσαλία καὶ στὴ Ρούμελη, κι' ἀπὸ κεῖ πέρασε στὸν Μοριὰ καὶ πῆγε στὴν Ἀχαΐα ποὺ εἶχε πρωτεύουσα τὴν Πάτρα, μεγάλη πολιτεία τιμημένη ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ποὺ ἀφεντεύανε τὸν καιρὸ ἐκεῖνον ἀπάνω σ' ὅλον τὸν κόσμο, κ' ἤτανε στολισμένη μὲ ἐπίσημα χτίρια καὶ μὲ ἀγάλματα. Ἀνθύπατος τῆς Ἀχαΐας ἤτανε τότες ἕνας ποὺ τὸν λέγανε Αἰγεάτη. Σὲ λίγο ἀκούσθηκε πὼς ὁ Ἀνδρέας γιάτρεψε πολλοὺς ἀρρώστους μονάχα μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν χεριῶν του κι' ὁ κόσμος ἔτρεχε σ' αὐτόν. Ἔτυχε τότε ν' ἀρρωστήσει κι' ἡ γυναῖκα τοῦ Αἰγεάτη, λεγόμενη Μαξιμίλλα, κι' ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τὴν ἔγιανε. Σὲ λίγον καιρὸ ἔφυγε στὴ Ρώμη ὁ Αἰγεάτης γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ στὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα γιὰ κάποιες ὑποθέσεις, κι' ἄφησε στὸ πόδι του τὸν ἀδελφό του Στρατοκλῆ. Αὐτὸς ὁ Στρατοκλὴς ἤτανε σοφὸς καὶ φημισμένος μαθηματικὸς στὴν Ἀθῆνα, κ' εἶχε ἕνα δοῦλο ποὺ τὸν λέγανε Ἀλκαμανά, καὶ τὸν γιάτρεψε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἀπὸ σεληνιασμὸ ποὺ ὑποφέρνε. Ὁ Στρατοκλῆς κ' ἡ Μαξιμίλλα πιστέψανε στὸν Χριστὸ καὶ βαφτισθήκανε, κι' ἄλλος πολὺς κόσμος μαζί τους.

Γυρίζοντας στὴν Πάτρα ὁ Αἰγεάτης καὶ μαθαίνοντας αὐτὰ ποὺ γινήκανε, πρόσταξε νὰ πιάσουνε τὸν Ἀνδρέα καὶ νὰ τὸν βάλουνε στὴ φυλακή, καὶ σὲ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὸν δίκασε, ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ σταυρωθεῖ. Πρὶν νὰ τὸν πιάσουνε, χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στρατοκλῆ.

Σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ποὺ θὰ τὸν σταυρώνανε, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν βασανίσανε, τὸν πήγανε στὴν ἀκροθαλασσιά, στὸν τόπο ποὺ εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ ἐκκλησία του καὶ ποὺ τότες ἤτανε χτισμένος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρας. Γύρισε καὶ κοίταξε ἀτάραχος τὸ σταυρὸ καὶ τὸν βλόγησε, βλόγησε καὶ τὸν κόσμο, κ' ὕστερα τὸν σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρονῶν. Ὁ σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἤτανε κανωμένος ἀπὸ δύο ἴσια σταυρωτὰ ξύλα σὲ σχέδιο X, καὶ κατὰ τὴν παράδοση ἤτανε ἀπὸ ξύλο τῆς ἐληᾶς.

Μαρτύρησε βασιλεύοντας στὴ Ρώμη ὁ Νέρωνας. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, "ἤτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, μὲ γυριστὴ μύτη καὶ μὲ πυκνὰ φρύδια". Τὸ σκήνωμά του τὸ ἔθαψε ὁ ἐπίσκοπος Στρατοκλῆς μὲ τὴ Μαξιμίλλα καὶ κόσμος πολύς, ἀφοῦ τὸ ἀλείψανε μ' ἀκριβὰ ἀρώματα καὶ τὸ ἐνταφιάσανε σ' ἕνα μνῆμα μαρμάρινο κοντὰ στὴ θάλασσα. Ὁ τάφος του βρίσκεται ὡς τὰ σήμερα μέσα στὴν ἐκκλησία του, ἀλλὰ τὸ ἅγιο λείψανο λείπει, γιατί 350 χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὸ μαρτύριό του τὸ ἀνακομίσανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ καταθέσανε στὴν ἐκκλησιὰ τῶν ἁγίων ἀποστόλων μαζὶ μὲ τῶν ἄλλων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.

Στὰ 1204 πήγανε στὴν Πόλη οἱ Φράγκοι, κι' ἁρπάξανε ὅ,τι ἤβρανε. Ἕνας καρδινάλης Πέτρος, ἀπὸ τὴν Καπούα, πῆρε τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα καὶ τὸ πῆγε στὸ Ἀμάλφι τῆς Ἰταλίας, καὶ κεῖ χτίσανε ἐκκλησία σὲ μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ βάλανε μέσα μὲ μεγάλη πομπὴ τὸ λείψανό του κλεισμένο σὲ ἀσημένια θήκη, στὶς 8 Μαΐου 1208.

Στὴν Πάτρα ἀπόμεινε μοναχὰ ἡ ἁγία κάρα ποὺ τὴ δώρισε στοὺς Πατρινοὺς ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών. Μὰ στὰ 1460 ποὺ κατεβήκανε οἱ Τοῦρκοι στὸν Μοριᾶ, ὁ Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος, ἀδελφός τοῦ Κωνσταντίνου καὶ τελευταῖος ἄρχοντας τῆς Πάτρας, πῆρε τὴν ἁγία κάρα καὶ μπαρκάρησε ἀπὸ τὴν Πύλο καὶ πῆγε στὴ Ρώμη καὶ τὴν πρόσφερε στὸν πάπα Πίο τὸ B΄. Ὁ σταυρὸς του βρίσκεται στὴ Μαρσίλια, στὸ μοναστῆρι τοῦ ἁγίου Βίκτωρος.

Στὴν Πάτρα καὶ στὰ περίχωρα ὑπήρχανε πολλὲς ἐκκλησίες τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, πλὴν τώρα δὲν σῴζεται καμμιά. Ἡ σημερινὴ ἐκκλησία του εἶναι βασιλικὴ κατὰ τὸ σχέδιο ποὺ συνηθιζότανε στὰ Ἑφτάνησα, καὶ χτίσθηκε στὰ 1845. Τὸ ταβάνι εἶναι ζωγραφισμένο ἀπὸ τὸν Δημήτριο Βυζάντιο ποὺ ἔγραψε τὴ Βαβυλωνία καὶ ποὺ ἤτανε ἁγιογράφος. M' ὅλο ποὺ ἡ ἐκκλησία αὐτὴ δὲν εἶναι κανωμένη καὶ ζωγραφισμένη κατὰ τὸ βυζαντινὸ τρόπο, εἶναι ὡστόσο κατανυχτική. Ἐνῷ ἡ μισοτελειωμένη ἐκκλησία ποὺ φαίνεται κοντὰ της εἶναι ἕνα ἔκτρωμα ποὺ πρέπει νὰ τὸ γκρεμίσουνε οἱ Πατρινοί.

Ξέρω πὼς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρὶς νὰ μποροῦνε νὰ κατασταλάξουνε σὲ μιὰ ἀπόφαση γιὰ τὸ σχέδιο μιᾶς μεγάλης ἐκκλησιᾶς ποὺ θέλουνε νὰ χτίσουνε. Εἶδα τὸ σχέδιο ποὺ σκάρωσε ἕνας Φραντσέζος, ποὺ εἶναι ἴδια τοῦρτα. Μὰ ὑπάρχει πιὸ ἁπλὸ πρᾶγμα ἀπὸ τοῦτο; : νὰ ἀναθέσουνε σ' ἕναν καλὸν ἀρχιτέκτονα, ποὺ νὰ νογᾷ ἀπὸ βυζαντινά, νὰ κάνει μίαν ἐκκλησιά, ἀντιγράφοντας πιστὰ κάποια ἀπὸ τὶς πιὸ ἔμορφες βυζαντινὲς ἐκκλησιές, π.χ. τὸν ὅσιο Λουκᾶ τῆς Λειβαδιᾶς, τὸ Βροντόχι τοῦ Μυστρᾶ ἢ μία ἐκκλησιὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἢ ἀπὸ τ' Ἅγιον Ὄρος. Ἡ Πάτρα εἶναι τὸ λιμάνι τῆς Ἑλλάδας ποὺ κοιτάζει κατὰ τὸ πέλαγο τῆς Εὐρώπης, κι ὅποιος ἔρχεται ἀπὸ κεῖ, εἶναι ντροπὴ νὰ πρωτοδεῖ μίαν ἐκκλησιὰ φράγκικη στὸ μέρος ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Πρέπει νὰ δεῖ μιὰ ἐκκλησιὰ ἑλληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε καὶ συζητᾶτε χρόνια τώρα, σὰν νὰ μὴν ἔχετε τὴν πιὸ σπουδαία τέχνη στὸν τόπο σας;

Ἐδῶ στὴν Ἀθῆνα ζωγράφισα μιὰ μικρὴ καὶ παλαιὰ ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, ποὺ βρίσκεται στὴν ὁδὸ Λευκωσίας, κοντὰ στὴν πλατεῖα Ἀγάμων. Ἡ πιὸ πολλὴ δουλειὰ ἔγινε. Σὰν τελειώσει ἡ ἁγιογραφία, πιστεύω νὰ γίνει ἕνα μικρὸ μουσεῖο τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἀνδρέας + Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ πρωτοκλήτου. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἦταν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, μιὰ μικρὴ πόλη στὶς ὄχθες τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ καὶ ἀδελφός τοῦ Σίμωνα, ποὺ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μετωνομάσθηκε Πέτρος. Ὑπῆρξε πρῶτα μαθητὴς τοῦ βαπτιστῆ Ἰωάννη καὶ ὀνομάζεται πρωτόκλητος, ἐπειδὴ εἶναι ὁ πρῶτος, ποὺ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κάλεσε στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. Ἦταν βέβαια ψαρᾶς μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του καὶ τὸν ἀδελφό του. Ἄκουσε τὸ βαπτιστὴ Ἰωάννη, ποὺ εἶπε κι ἔδειχνε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἀνδρέας κι ἕνας ἄλλος μαθητὴς πῆραν ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνος στράφηκε καὶ τοὺς ρώτησε· «Τί ζητεῖτε;». Καὶ τότε ὁ Ἀνδρέας τοῦ εἶπε· «Διδάσκαλε, ποῦ μένεις;».

Φαίνεται πὼς ὁ ἄλλος μαθητὴς τοῦ βαπτιστῆ μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα ἦταν ὁ ὕστερα ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ τὸ συνηθίζει σὲ τέτοιες περιπτώσεις νὰ μὴ λέγη τὸ ὄνομά του. Στὴν ἐρώτηση λοιπὸν τοῦ Ἀνδρέα ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπάντησε· «Ἔρχεσθε καὶ ἴδετε», ἐλᾶτε νὰ δῆτε. Καὶ συνεχίζει τὴ διήγηση ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μὲ τὰ ἑξῆς ἀξιομνημόνευτα λόγια· «Ἦλθον σὺν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ’ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη»· ἦλθαν λοιπὸν καὶ εἶδαν ποὺ μένει καὶ ἔμειναν κοντὰ του ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὡς τὶς τέσσερις τὸ ἀπόγευμα. Μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τί θὰ ἤκουσαν ἀπὸ τὸν θεῖο Διδάσκαλο οἱ δυὸ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννη μία ἥμερα ὁλόκληρη, ποὺ ἔμειναν μαζί του, καὶ ποιὲς θὰ ἦσαν οἱ ἐντυπώσεις των.

Ἀλλὰ τὴν ἐντύπωση ποὺ ἔκαμε καὶ τὴν ἐπίδραση ποὺ εἶχε ἡ ὁλοήμερη ἀναστροφὴ καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς ψαράδες τῆς Γεννησαρέτ, τὴν βλέπομε στὴ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς διήγησης. Ὁ Ἀνδρέας, λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, «εὑρίσκει πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ· εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν!». Πρῶτος ὁ Ἀνδρέας βρίσκει τὸν ἀδελφό του τὸ Σίμωνα καὶ τοῦ λέγει· «Βρήκαμε τὸ Χριστό!». Ἡ ἑβραϊκὴ λέξη Μεσσίας στὰ ἑλληνικὰ θὰ πῆ Χριστός, ὁ ἀπεσταλμένος δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο περίμενε ὁ λαός. Ὅλα ἦσαν ἕτοιμα· ὁ βάπτισης Ἰωάννης ἔδειχνε τὸν Ἰησοῦ καὶ ἔλεγε «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ!». Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὡμίλησε τώρα στοὺς δύο ψαράδες καὶ τοὺς ἔπεισε πὼς αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ περίμεναν. Δὲν ἔμενε λοιπὸν ἀμφιβολία, κι ὁ Ἀνδρέας γεμάτος χαρὰ καὶ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ἔφερε τὴν ἀγγελία στὸν ἀδελφό του.

Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ τὸ ἱερὸ κείμενο συπληρώνει ὅτι ὁ Ἀνδρέας πῆρε τὸν ἀδελφό του καὶ τὸν παρουσίασε στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ· «ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν». Τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κύτταξε τὸ Σίμωνα στὰ μάτια καὶ τοῦ εἶπε· «Σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς»· ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμωνας ὁ γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ, ἐσὺ θὰ ὀνομασθῆς Κηφᾶς. Καὶ ἐξηγεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς ὅτι τὸ Κηφᾶς στὰ ἑλληνικὰ θὰ πῆ Πέτρος. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἄλλαξε τὸ ὄνομα τοῦ Σίμωνα καὶ τὸν εἶπε Κηφά, δηλαδὴ Πέτρο, μᾶς τὸ λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Ὓστερ’ ἀπὸ τὴ μεγάλη ὁμολογία τὸ Πέτρου, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα τοῦ εἶπε· «Σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν...». Ἡ ὁμολογία τοῦ Πέτρου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ πέτρα τῆς πίστεως καὶ τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ πρώτη συνάντηση τοῦ Ἀνδρέα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δὲν εἶναι καὶ ἡ ὁριστικὴ κλήση του στὸ ἔργο τοῦ Ἀποστόλου. Ὅταν παραδόθηκε ὁ Ἰωάννης ὁ βαπτιστής, τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κάλεσε ὁριστικά τους μαθητές, ποὺ θὰ γίνονταν Ἀπόστολοι καὶ τότε πρῶτον πάλι κάλεσε τὸν Ἀνδρέα μὲ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο, ποὺ τοὺς βρῆκε «βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν». Ἄλλες δυὸ φορὲς ὕστερα βλέπομε τὸν ἀπόστολο Ἀνδρέα στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Μία φορά, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν Φίλιππο ἔφεραν στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ κάποιους Ἕλληνες, ποὺ ζήτησαν νὰ τὸν δοῦν. Καὶ δεύτερη, ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ· τότε, μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ὁ Ἀνδρέας ρώτησε· «Εἰπὲ ταῦτα πότε ἔσται;», πές μας πότε θὰ γίνουν αὐτά;

Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ δὲν ξέρομε πολλὰ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα. Εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι ἡ ἱεραποστολική του δράση συνδέεται μὲ τὴ δική μας Βυζαντινὴ καὶ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας στὸ ἀρχαῖο Βυζάντιο, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πατριαρχικὸς ναὸς σήμερα στὴν Πόλη τιμᾶται στὸ ὄνομά του. Στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, ὅπου καὶ μαρτύρησε, σταυρωμένος ἀνάποδα. Ὁ ναὸς τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου στὴν Πάτρα εἶναι ἀπὸ τοὺς μεγαλοπρεπέστερους σήμερα ναοὺς στὴν Ἑλλάδα. Τὴν ἁγία του κάρα τὸ 1460 ὁ Θωμᾶς Παλαιολόγος φεύγοντας τὴν κατάκτηση τῶν Τούρκων τὴν πῆρε μαζί του ἀπὸ τὴν Πάτρα στὴ Ρώμη, καὶ πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ὁ Μητροπολίτης Πατρὼν τὴν ξαναπῆρε στὴν Πάτρα. Μένει πάντα στ’ αὐτιά μας ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀξιομνημόνευτούς του Εὐαγγελίου· «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν!». Ἀμὴν

Ἡ προσευχὴ τοῦ Βαρτίμαιου Anthony Bloom

Ἡ περίπτωση τοῦ Βαρτίμαιου, ὅπως ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο ( 10,46), μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε κάπως ἱκανοποιητικὰ μερικὰ θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν προσευχή.

«Καὶ ἔρχονται στὴν Ἱεριχώ. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, Αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του καὶ λαὸς πολύς, καθόταν κοντὰ στὸ δρόμο καὶ ζητιάνευε ὁ τυφλὸς Βαρτίμαιος, ὁ γιὸς τοῦ Τίμαιου. Καὶ ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ἦταν ἐκεῖ, ἄρχισε νὰ φωνάζει δυνατὰ καὶ νὰ λέει: Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με. Καὶ τὸν ἀπόπαιρναν μερικοὶ καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σιωπήσει. Αὐτὸς ὅμως φώναζε ὅλο καὶ περισσότερο: υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με. Τότε σταμάτησε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε νὰ τὸν φέρουν κοντά του. Πῆγαν λοιπὸν καὶ εἶπαν στὸν τυφλό. Κουράγιο, σήκω νὰ πᾶς, σὲ φωνάζει. Κι αὐτός, ἀφοῦ πέταξε τὸ ἐξωτερικό του ροῦχο, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐμποδίζει στὸ τρέξιμο, σηκώθηκε καὶ ἦρθε κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε καὶ τοῦ εἶπε: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Καὶ ὁ τυφλός τοῦ ἀπάντησε: Δάσκαλε, θέλω νὰ ξαναβρῶ τὸ φῶς μου. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε: Πήγαινε, ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε. Καὶ ἀμέσως ξαναβρῆκε τὸ φῶς του καὶ ἀκολούθησε τὸν Ἰησοῦ στὴν πορεία Του.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος, ὁ Βαρτίμαιος, δὲν πρέπει, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται νὰ ἦταν νέος. Στεκόταν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὴν πύλη τῆς Ἱεριχῶ, ζώντας ἀπὸ τὴν εὔσπλαχνη ἢ τὴν ἀδιάφορη βοήθεια τῶν περαστικῶν. Πιθανὸν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του νὰ εἶχε δοκιμάσει ὅλα τὰ γνωστὰ φάρμακα καὶ ὅλες τὶς θεραπευτικὲς μεθόδους. Θὰ τὸν εἶχαν ἀσφαλῶς πάει, ὅταν ἦταν μικρός, στὸ Ναό, θὰ εἶχαν προσευχηθεῖ καὶ θὰ εἶχαν προσφέρει θυσίες γιὰ νὰ βρεῖ τὴν ὑγεία του. Εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὅλους ἐκείνους πού, εἴτε γιατί εἶχαν κάποιο χάρισμα, εἴτε γιατί εἶχαν εἰδικὲς γνώσεις, μποροῦσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. Εἶχε ἀσφαλῶς πολὺ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ βρεῖ τὸ φῶς του καὶ τελικὰ εἶχε ἐντελῶς ἀπογοητευτεῖ. Εἶχε δοκιμάσει ὅλα ὅσα μποροῦσε νὰ βάλει τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ παρόλα αὐτὰ ἦταν ἀκόμα τυφλός.

Πιθανὸν εἶχε ἀκόμα ἀκούσει ὅτι τοὺς τελευταίους μῆνες εἶχε ἐμφανιστεῖ στὴ Γαλιλαία ἕνας νέος κήρυκας, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὸ λαό, ἦταν εὔσπλαχνος, καὶ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ποὺ μποροῦσε νὰ θεραπεύει καὶ νὰ κάνει θαύματα. Ὁ Βαρτίμαιος πιθανὸν νὰ εἶχε πολλὲς φορὲς σκεφθεῖ ὅτι ἂν μποροῦσε θὰ πήγαινε νὰ τὸν συναντήσει. Ὁ Χριστὸς ὅμως πήγαινε ἀπὸ τὸν ἕνα τόπο στὸν ἄλλο καὶ ὑπῆρχε πολὺ μικρὴ πιθανότητα ἕνας τυφλὸς ἄνθρωπος νὰ τὸν ἀπαντήσει. Ἔτσι, μ’ αὐτὴ τὴ σπίθα τῆς ἐλπίδας, ποὺ ἔκανε τὴν ἀπελπισία ἀκόμα πιὸ βαθιὰ καὶ πιὸ ἔντονη, καθόταν κοντὰ στὴν πύλη τῆς Ἱεριχῶ.

Μία μέρα ἕνα πλῆθος πέρασε δίπλα του, ἕνα πλῆθος μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ συνηθισμένο, ἕνα θορυβῶδες ἀνατολίτικο μπουλούκι. Ὁ τυφλὸς τὸ ἄκουσε καὶ ρώτησε ποιὸς ἦταν. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ἦταν ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ἄρχισε νὰ φωνάζει. Κάθε σπίθα ἐλπίδας, ποὺ εἶχε στὴν ψυχή του, ἔγινε ξαφνικὰ φωτιά, μία πυρκαϊὰ ἐλπίδας. Ὁ Ἰησοῦς τὸν Ὁποῖον δὲν μπόρεσε μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ συναντήσει, πέρναγε τώρα ἀπὸ κοντά του. Ἦταν δίπλα του καὶ κάθε βῆμα τὸν ἔφερνε ὅλο καὶ κοντύτερα. Μετὰ ὅμως κάθε βῆμα θὰ τὸν πήγαινε ἀπελπιστικὰ ὅλο καὶ πιὸ μακριά.

Ἄρχισε τότε νὰ φωνάζει : «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησέ με». Αὐτὸ ποὺ ἔκανε ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν ἡ πιὸ τέλεια ὁμολογία πίστεως. Ἀναγνώρισε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τὸν ἀπόγονό τοῦ Δαυίδ, τὸ Μεσσία. Δὲν μποροῦσε τότε νὰ τὸν ἀποκαλέσει Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτὸ δὲν τὸ ἤξεραν ἀκόμα οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές του. Στὸ πρόσωπό Του ἀναγνώρισε τὸ «ἀναμενόμενο».

Τότε συνέβη κάτι ποὺ πολὺ συνηθίζεται καὶ στὴ δική μας τὴ ζωή. Μερικοὶ τριγύρω του τοῦ ἔλεγαν νὰ σιωπήσει. Μήπως δὲν συμβαίνει πολὺ συχνὰ αὐτὸ καὶ σέ μᾶς, ὅταν μετὰ ἀπὸ ἀναζήτηση καὶ ἀγώνα πολλῶν ἐτῶν ἀρχίζουμε ἀπροσδόκητα νὰ φωνάζουμε στὸ Θεό; Πόσες φωνὲς τότε δὲν προσπαθοῦν νὰ κατασιγάσουν τὴν προσευχὴ μας! Φωνὲς ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικές. Ἀξίζει, λένε, νὰ προσεύχεσαι; Τόσα χρόνια ἀγωνιζόσουν κι ὁ Θεὸς δὲν νοιάστηκε γιὰ σένα. Τώρα θὰ νοιαστεῖ; Τί νόημα ἔχει ἡ προσευχὴ; Ξαναγύρισε στὴν ἀπελπισία σου, εἶσαι τυφλὸς καὶ τυφλὸς γιὰ πάντα.

Ὅσο ὅμως μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀντίσταση τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἡ βοήθεια εἶναι πολὺ κοντά. Ὁ διάβολος ποτὲ ἄλλοτε δὲν μᾶς ἐπιτίθεται τόσο βίαια ὅσο ὅταν βρισκόμαστε ἕνα βῆμα πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ ἀγώνα καὶ ἔχουμε ἀκόμα δυνατότητα σωτηρίας, τὴν ὁποία ὅμως τελικὰ χάνουμε, γιατί τὴν τελευταία στιγμὴ ὑποχωροῦμε. Ὑποχώρησε, λέει ὁ διάβολος, βιάσου, προσπάθησες πάρα πολύ, βγῆκες ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς σου. Τελείωσε ἀμέσως, μὴν καθυστερεῖς, δὲν μπορεῖς νὰ ἀντέξεις περισσότερο. Καὶ τότε αὐτοκτονοῦμε σωματικά, ἠθικά, πνευματικά. Ἐγκαταλείπουμε τὴν ἀγώνα καὶ ἀγκαλιάζουμε τὸ θάνατο, τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ ἡ βοήθεια βρίσκεται δίπλα μας καὶ μποροῦμε νὰ σωθοῦμε.

Δὲν πρέπει νὰ δίνουμε σημασία σ’ αὐτὲς τὶς φωνές. Ὅσο δυνατότερα ἠχοῦν τόσο πιὸ γερὰ πρέπει νὰ δενόμαστε μὲ τὸ σκοπό μας. Πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ κραυγάσουμε τόσο, ὅσο χρειάζεται. Νὰ φωνάξουμε τόσο δυνατά, ὅσο ὁ Βαρτίμαιος. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πέρναγε δίπλα του. Ἡ τελευταία του ἐλπίδα βρισκόταν σιμά του, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν περιτριγύριζαν ἦταν ἀπέναντί του ἀδιάφοροι ἢ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν κάνουν νὰ σιωπήσει. Ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη του δὲν εἶχαν θέση. Ἐκεῖνοι ποὺ περιτριγύριζαν τὸ Χριστὸ – καὶ ποὺ τὸν χρειάζονταν πολὺ λιγότερο- ἤθελαν νὰ ἀσχολεῖται μαζί τους. Γιατί αὐτὸς ὁ τυφλὸς καὶ βασανισμένος ἄνθρωπος νὰ τοὺς διακόπτει;

Ὁ Βαρτίμαιος ὅμως ἤξερε καλὰ ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε πιὰ γι’ αὐτὸν ἄλλη ἐλπίδα, ἂν ἔχανε κι αὐτὴ τὴν τελευταία. Ἡ βαθιὰ αὐτὴ ἀπελπισία τοῦ ἔγινε πηγὴ ἀπ’ τὴν ὁποία ἀνέβλυσε μία πίστη, μία προσευχὴ γεμάτη ἀπὸ τέτοια πεποίθηση καὶ μία ἐπιμονὴ ποὺ ἔσπασε ὅλους τοὺς φραγμοὺς. Μία προσευχὴ πού, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ἠχεῖ στὴν πύλη τοῦ οὐρανοῦ. Γιατί ἡ ἀπόγνωσή του ἦταν τόσο βαθιά, ὥστε δὲν ἄκουγε καθόλου τὶς φωνὲς τοῦ πλήθους ποὺ τὸν πρόσταζαν νὰ ἡσυχάσει καὶ νὰ καθήσει στὴν ἄκρη. Καὶ ὅσο προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἐμποδίσουν νὰ πλησιάσει τὸ Χριστό, τόσο περισσότερο κι αὐτὸς φώναζε: «Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησέ με». Ὁ Χριστὸς σταμάτησε, ζήτησε νὰ τὸν φέρουν μπροστά του καὶ ἔκανε τὸ θαῦμα.

Μποροῦμε νὰ διδαχτοῦμε ἀπὸ τὸ Βαρτίμαιο πρακτικά, τὸ πῶς μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ ἐξοικειωθοῦμε μὲ τὴν προσευχὴ. Ὅταν στρεφόμαστε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ στὸ Θεό, ὁ Θεὸς πάντα μᾶς ἀκούει.

Συνήθως δὲν ἔχουμε τὴν ἑτοιμότητα νὰ ἀρνηθοῦμε ἀμέσως ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα βρίσκονται στὸ περιβάλλον μας καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουμε συνηθίσει νὰ ἐμπιστευόμαστε, μόλις διαπιστώσουμε ὅτι δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ἑξαρτώμαστε ἀπ’ αὐτά. Βλέπουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα ὅσο καὶ ἂν ἀνακινήσουμε ἀνθρώπινα καὶ ἐπίγεια μέσα. Ἔχουμε ἕνα σκοπό. Ψάχνουμε γιὰ τὸ φῶς μας καὶ συνέχεια ἀπογοητευόμαστε. Αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ μαρτύριο, εἶναι ἀπόγνωση καὶ ἂν σταματήσουμε ἐκεῖ, ἔχουμε νικηθεῖ. Ἂν ὅμως αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ στιγμή, στραφοῦμε στὸ Θεό, γνωρίζοντας ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει πιὰ ἀπομείνει καὶ τοῦ ποῦμε, «Σὲ ἐμπιστεύομαι καὶ παραδίδω στὰ χέρια Σου τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μου, ὁλόκληρη τὴ ζωή μου», τότε ἡ ἀπόγνωση μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στὴν πίστη.

Ἡ ἀπόγνωση ὁδηγεῖ σὲ μία νέα πνευματικὴ ζωή, ὅταν ἔχουμε τὸ κουράγιο νὰ προχωρήσουμε βαθύτερα καὶ μακρύτερα, ἀναγνωρίζοντας ὅτι κεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουμε ἀπογοητευθεῖ δὲν εἶναι τὸ ὅτι τελικὰ χάσαμε τὴ νίκη, ἀλλὰ τὸ ὅτι μᾶς ἀπογοήτευσαν τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιήσαμε γιὰ νὰ φθάσουμε σ’ αὐτή. Τότε ἀρχίζουμε νὰ βάζουμε θεμέλια μὲ ἕνα νέο τρόπο. Ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς ξαναφέρει σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα ποὺ εἴχαμε ἤδη δοκιμάσει, τὸ ὁποῖο ὅμως τώρα, κάτω ἀπὸ τὴ δική Του καθοδήγηση, θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε μὲ ἐπιτυχία. Πρέπει πάντα νὰ ὑπάρχει ἀληθινὴ συνεργασία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου καὶ τότε ὁ Θεὸς χαρίζει φρόνηση, σοφία καὶ δύναμη νὰ κάνουμε τὸ σωστὸ καὶ νὰ βρίσκουμε τὸν ἐπιδιωκόμενο στόχο μας.

Ἡ ἱστορία τοῦ Βαρτίμαιου Anthony Bloom

 

Καὶ ἔρχονται εἰς Ἱεριχώ· καὶ ἐκπορευομένου αὐτοῦ ἀπὸ Ἱεριχὼ καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ ὄχλου ἱκανοῦ, ὁ υἱὸς Τιμαίου Βαρτίμαιος τυφλὸς ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν. καὶ ἀκούσας ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖός ἐστιν, ἤρξατο κράζειν καὶ λέγειν· υἱὲ Δαυΐδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με. καὶ ἐπετίμων αὐτῷ πολλοὶ ἵνα σιωπήσῃ· ὁ δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. καὶ στὰς ὁ Ἰησοῦς εἶπε· φωνήσατε αὐτόν· καὶ φωνοῦσι τὸν τυφλὸν λέγοντες αὐτῷ· θάρσει, ἔγειρε· φωνεῖ σε. ὁ δὲ ἀποβαλὼν τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν Ἰησοῦν. καὶ ἀποκριθεὶς λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ τυφλὸς εἶπεν αὐτῷ· ῥαββουνί, ἵνα ἀναβλέψω. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ εὐθέως ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ ἐν τῇ ὁδῷ. (κατὰ Μάρκον εὐαγγέλιο, κεφ. 10, 41-52).


Πιστεύω πὼς μία ἀπὸ τὶς αἰτίες ποὺ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ γνωρίζουμε τὸν πραγματικὸ ἑαυτό μας καὶ νὰ βρίσκουμε τὸν προσωπικό μας δρόμο εἶναι τὸ ὅτι δὲν ἔχουμε συναίσθηση πόσο τυφλοὶ εἴμαστε!

Πόσο ἐπίμονα θ' ἀναζητούσαμε τὴ θεραπεία ἂν ξέραμε ὅτι εἴμαστε τυφλοί! Θὰ τὴν ἀναζητούσαμε ὅπως, ἴσως, ἔκανε ὁ Βαρτίμαιος: ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς γιατρούς, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς θεραπευτές, ὕστερα, μὴ ἔχοντας πιὰ καμιὰ ἐλπίδα στοὺς «ἄρχοντες, τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων ἐν οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» μπορεῖ νὰ γυρίζαμε στὸ Θεό. Ἀλλὰ ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουμε τὴν τύφλωσή μας. Τόσα πολλὰ πράγματα ξεπηδοῦν μπροστὰ στὰ μάτια μας, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ μὴ βλέπουμε τὰ ἀόρατα γιὰ τὰ ὁποῖα εἴμαστε τυφλοί. Ζοῦμε σ' ἕνα κόσμο πραγμάτων ποὺ ἀποσποῦν τὴν προσοχή μας καὶ μᾶς ἐπιβάλλονται. Δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ τὰ προσέξουμε. Ἐκεῖνα ἀπὸ μόνα τους στέκονται μπροστά μας! Τὰ μὴ ὁρατὰ ὅμως δὲν ἐπιβάλλονται μόνα τους, πρέπει ἐμεῖς νὰ τὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ τὰ ἀνακαλύψουμε. Ὁ γύρω κόσμος ἀπαιτεῖ τὴν προσοχή μας, ὁ Θεὸς μᾶς προσκαλεῖ διακριτικά.

Θυμᾶμαι κάτι ποὺ ἕνας γέροντας μοναχός μου εἶπε κάποτε: «Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μοιάζει σὰν ἕνα μεγάλο δισταχτικὸ πουλὶ ποὺ κατέβηκε κάπου κεῖ κοντά μας. Ὅταν τὸ βλέπεις νὰ ἔρχεται πιὸ κοντά, μὴν κουνιέσαι γιὰ νὰ μὴν τὸ τρομάξεις. Ἄφησέ το νὰ ρθεῖ δίπλα σου».

Αὐτὸ ἴσως μπορεῖ νὰ μᾶς θυμίσει τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Αὐτὴ ἡ εἴκονα ἑνὸς πουλιοῦ ποὺ κατεβαίνει δισταχτικὸ καὶ ταυτόχρονα ἕτοιμο νὰ προσφερθεῖ εἶναι μία βιβλικὴ εἰκόνα γεμάτη βαθιὰ νοήματα — ἂν καὶ ἕνας Ἰάπωνας κάποτε μοῦ ἔλεγε: «στὴ χριστιανικὴ θρησκεία νομίζω ὅτι μπορῶ νὰ καταλάβω τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό, ἄλλα δὲ μπορῶ ν' ἀνακαλύψω τὴ σπουδαιότητα τοῦ ''ἀξιότιμου'' περιστεριοῦ!»

Γιὰ νὰ συνεχίσουμε λίγο ἀκόμα μὲ τὰ σύμβολα τῆς διακριτικότητας ποὺ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ μιᾶς καρδιᾶς ποὺ προσφέρεται ἀλλὰ δὲν ἐξευτελίζεται, ἂς ξαναρίξουμε μία ματιὰ στὸ «Μικρὸ Πρίγκιπα» τοῦ Αntoine de Saint-Exupery. Στὸ σημεῖο ὅπου ἡ ἀλεποῦ περιγράφει πῶς ὁ μικρὸς Πρίγκιπας θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἐξημερώσει. Θὰ χρειαστεῖ νὰ εἶναι πολὺ ὑπομονετικός, νὰ κάθεται λίγο μακριά της, νὰ τὴν κοιτάζει μὲ τὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ του καὶ νὰ μὴν λέει τίποτε, γιατί τὰ λόγια προκαλοῦν παρεξηγήσεις. Μέρα μὲ τὴ μέρα θὰ κάθεται πιὸ κοντὰ καὶ σιγὰ σιγὰ θὰ γίνουν φίλοι. Βάλε τὸ «Θεὸ» στὴ θέση τῆς ἀλεποῦς καὶ θὰ δεῖς τὴν ἀγάπη, τὴν παρθενικὴ σεμνότητα,τὴ διακριτικότητα ποὺ προσφέρεται ἀλλὰ δὲν ἐξευτελίζεται. Ὁ Θεὸς δὲ δέχεται μία γλειώδη, ἀβασάνιστη σχέση, οὔτε ἐπιβάλλει τὴν παρουσία Του, τὴν προσφέρει. Κι ἡ προσφορὰ Του αὐτὴ δὲ μπορεῖ νὰ γίνει δεχτῆ παρὰ μόνο μὲ ἴσους ὅρους. Δηλαδὴ μὲ τὴν ἀντίστοιχη προσφορὰ μιᾶς ταπεινῆς, γεμάτης ἀγάπη καρδιᾶς. Μιᾶς προσφορᾶς κι ἀπ' τοὺς δύο ποὺ σεμνὰ καὶ διακριτικὰ θ' ἀναζητοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ βαθὺ κι ἀμοιβαῖο σεβασμὸ καὶ μὲ ἐπίγνωση τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ἄφατης ὀμορφιᾶς ποὺ χαρίζει ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη.

Ὁ ἐξωτερικὸς κόσμος μᾶς ἐπιβάλλεται. Ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος μπορεῖ νὰ γίνεται ἀντιληπτός, ἀλλὰ δὲν ἐκλιπαρεῖ τὴν προσοχή μας: πρέπει νὰ προχωροῦμε σιγὰ καὶ προσεκτικά. Νὰ καιροφυλαχτοῦμε γιὰ τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, σὰν τὸ θαυμαστὴ τῶν πουλιῶν ποὺ γιὰ νὰ τὰ παρατηρήσει παίρνει μία θέση στὸ δάσος ἢ στοὺς ἀγροὺς καὶ κάθεται σιωπηλός, ἀλλὰ γεμάτος ἔνταση. Στέκει ἀκίνητος, ἀλλ' ὅμως ἄγρυπνος καὶ παρατηρητικός.

Αὐτὴ τὴν ἔνταση τῆς προσοχῆς ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει ν' ἀντιληφτοῦμε ὅσα ἀλλιώτικά μᾶς διαφεύγουν, τὴν ἀποδίδουν τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ παιδικοῦ τραγουδιοῦ:

Μία γέρικη σοφὴ κουκουβάγια
ζοῦσε σὲ μία βελανιδιὰ
Ὅσο ἔβλεπε περσότερο,
τόσο μιλοῦσε λιγότερο.
Κι ὅσο μιλοῦσε λιγότερο,
τόσο ἄκουγε περσότερο.
Ἄχ! νὰ μοιάζαμε καὶ μεῖς
τῆς γέρικης τῆς κουκουβάγιας τῆς σοφῆς!

Τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν γύρω πραγμάτων ξεχνᾶμε ὅτι αὐτὸς δὲ φτάνει τὸ βάθος στὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἱκανὸς νὰ διεισδύσει. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικρὸς καὶ ταυτόχρονα μεγάλος. Ὅταν ἀναλογιζόμαστε τὸν ἑαυτὸ μας μέσα στὸ σύμπαν ποὺ συνεχῶς ἁπλώνεται — ἀμέτρητα μεγάλο ἢ ἄπειρα μικρὸ — τὸν βλέπουμε σὰν ἕναν κόκκο σκόνης παροδικό, εὔθραυστο καὶ χωρὶς σημασία. Ἀλλὰ ὅταν στραφοῦμε πρὸς τὰ μέσα μας, ἀνακαλύπτουμε ὅτι τίποτε σ' αὐτὴ τὴν ἀπεραντοσύνη δὲν εἶναι ἀρκετὰ μεγάλο γιὰ νὰ μᾶς γεμίσει ἐντελῶς. Ὅλη ἡ δημιουργία εἶναι σὰν ἕνας κόκκος ἄμμου στὰ βάθη τοῦ εἶναι μας. Εἴμαστε ἀπέραντα μεγάλοι γιὰ νὰ μᾶς γεμίσει ἢ ἱκανοποιήσει ὁ κόσμος αὐτός. Μόνο ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ γίνουμε «κοινωνοὶ θείας φύσεως» μπορεῖ νὰ μᾶς γεμίσει. Ὅπως λέει ὁ Αngelus Sillesius: «Εἶμαι τόσο μεγάλος ὅσο ὁ Θεός. Ἐκεῖνος εἶναι τόσο μικρὸς ὅσο ἐγώ».

«Κοιτάζοντας ἀπὸ τὸν οὐρανό, τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ διακρίνουμε περισσότερο πάνω στὴ γῆ; Ὄχι τὰ βουνὰ οὔτε οἱ θάλασσες οὔτε οἱ πόλεις οὔτε οἱ οὐρανοξύστες. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Διότι ἡ θεοειδῆς ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας ἥλιος ἐπὶ τῆς γῆς. Ὅσοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, τόσοι εἶναι οἱ ἥλιοι ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ καθένας ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥλιους εἶναι ὁρατὸς ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἀγαπημένο θαῦμα τοῦ Θεοῦ! Ἡ μικρούτσικη γῆ, ἕνα ἀστεράκι ἀπὸ τὰ πιὸ μικρά, νὰ χωράει δισεκατομμύρια ἥλιους! Μέσα ἀπὸ τὸ χωματένιο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου λάμπει ὁ ἥλιος! Ὁ ἄνθρωπος! Ἕνας μικρὸς θεὸς μέσα στὴ λάσπη» (ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).

Ὁ ὑλικὸς κόσμος ἔχει ἀδιαφάνεια, πυκνότητα, βάρος καὶ ὄγκο, ἄλλα δὲν ἔχει βάθος. Μποροῦμε νὰ εἰσδύσουμε στὴν καρδιὰ τῶν πραγμάτων καὶ ὅταν φτάσουμε στὸ πιὸ βαθὺ σημεῖο τους — ποὺ εἶναι τὸ τελικὸ σημεῖο — δὲ βρίσκουμε δρόμο πρὸς τὸ ἄπειρο. Τὸ κέντρο μιᾶς σφαίρας, λόγου χάρη, εἶναι τὸ ἐσωτερικότερο σημεῖο της. Ἂν προσπαθήσουμε νὰ πᾶμε πέρα ἀπ' αὐτὸ ξαναγυρίζουμε στὴν ἐπιφάνεια τῆς σφαίρας, στὸν ἀντίποδα.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μιλάει γιὰ τὸ βάθος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Πρόκειται γιὰ ἕνα βάθος ποὺ εἶναι ἀμέτρητο ἀπὸ τὴ φύση του. Εἶναι ἀπέραντο καὶ ξεπερνάει κάθε ὅριο μέτρησης. Τὸ βάθος αὐτὸ εἶναι ριζωμένο στὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.

Πότε ἄραγε μποροῦμε νὰ ἀρχίσουμε τὴν ἔρευνα γιὰ νὰ γνωρίσουμε μέχρι ποιὸ σημεῖο εἴμαστε τυφλοί, τυφλωμένοι δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ὁρατὰ ποὺ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ συλλάβουμε τ' ἀόρατα; Μόνο ὅταν καταλάβουμε τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ μία παρουσία ποὺ ἐπιβάλλεται καὶ σὲ μία ἄλλη ποὺ πρέπει νὰ τὴν ἀναζητήσουμε ἐπειδὴ τὴ νιώσαμε στὴν καρδιά μας. Ἀκόμα, ὅταν καταλάβουμε τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ βάρος, τὴν ἀδιαφάνεια καὶ τὴν πυκνότητα τῶν ἀντικειμένων τοῦ γύρω μας κόσμου καὶ στὸ ἀνθρώπινο βάθος ποὺ μόνο ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ γεμίσει. Θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ καὶ στὸ βάθος κάθε δημιουργήματος ποὺ προορισμὸς του εἶναι νὰ γίνει τόπος τῆς θείας παρουσίας, ὅταν στὴ συντέλεια ὁ Θεὸς θὰ εἶναι «τὰ πάντα ἐν πᾶσι».

Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς τυφλὸς στὰ ἀόρατα καὶ νὰ βλέπει μόνο τὸ «χειροπιαστὸ» κόσμο σημαίνει ὅτι βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς γνώσης, ἔξω ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς καθολικῆς ἀλήθειας, δηλαδὴ ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ Θεὸ καὶ ποὺ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ καρδιά του.

Ὁ τυφλὸς Βαρτίμαιος εἶχε ὀδυνηρὴ ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ πράγματος, γιατί ἐξ αἰτίας τῆς φυσικῆς τυφλότητάς του δὲν εἶχε ἐπαφὴ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο. Μποροῦσε νὰ ἐπικαλεῖται τὸν Κύριο γεμάτος ἀπογοήτευση, μὲ ὅλη τὴν ἀπεγνωσμένη ἐλπίδα ποὺ ἔνιωθε ὅταν περνοῦσε πλάι του ἡ σωτηρία, καθὼς αἰσθανόταν τὸν ἑαυτὸ του ἀποκομμένο.

Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὅλοι ἐμεῖς πολὺ συχνὰ δὲ μποροῦμε νὰ ἐπικαλεστοῦμε τὸ Θεὸ μ' αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι γιατί δὲν καταλαβαίνουμε πόσο ἀπομονωμένοι εἴμαστε μὲ τὸ νὰ μένουμε τυφλοὶ στὴν καθολικὴ θέα τοῦ κόσμου — μία θέα ἐν τούτοις ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει ὁλοκληρωμένη ὑπόσταση καὶ στὸν ἴδιο τὸν ὁρατὸ κόσμο.

Πόσο καλὰ θὰ ἦταν ἂν μπορούσαμε νὰ μάθουμε νὰ εἴμαστε τυφλοὶ στὰ ὁρατὰ γιὰ νὰ βλέπουμε πέρα ἀπ' αὐτά, νὰ βλέπουμε στὸ βάθος,νὰ βλέπουμε τὸ ἀόρατο νὰ διαπερνάει μὲ τὴν παρουσία του μέσα καὶ γύρω μας ὅλα τὰ πράγματα! Αὐτὴ ἡ τύφλωση εἶναι πολύμορφη. Συμβαίνει ὄχι φυσικὰ σ' ἐμᾶς, ἀλλὰ στοὺς ἁγίους ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μιᾶς ἐκθαμβωτικῆς λάμψης. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μιλώντας γιὰ τὸ θεῖο σκότος, λέει ὅτι εἶναι περίσσεια φωτός, ἑνὸς φωτὸς τόσο ἐκτυφλωτικοῦ, ὥστε αὐτὸς ποὺ τὸ ἔχει δεῖ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ δεῖ τίποτε ἄλλο.

Μπορεῖ ἐπίσης νὰ εἶναι κανεὶς τυφλὸς ἐνῶ ἔχει ἀνοιχτὰ μάτια. Ὁ Τολστόι στὸ βιβλίο τοῦ «Πόλεμος καὶ Εἰρήνη» μιλάει γιὰ τὸν Pierre Bezuhov ποὺ κοιτάζει μέσα στὰ μεγάλα ὡραῖα μάτια τῆς Ἑλένης καὶ δὲ βλέπει σ' αὐτὰ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, ἀπαλλαγμένο μάλιστα ἀπ' ὅλα τὰ σφάλματα, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὸν ἔβλεπε ἐκείνη ἡ φτωχή! Ἐκεῖνος κοίταζε στὰ μάτια της ἀλλὰ δὲν ἔβλεπε παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό του — ἡ εἰκόνα της χανόταν ἐντελῶς! Καὶ μεῖς τὸ ἴδιο κάνουμε ἀκόμα καὶ μὲ τὸν ὑλικὸ κόσμο: ἀνάλογα μὲ τὸ ποῦ συγκεντρώνεται τὸ βλέμμα μας ὅταν κοιτάζουμε πρὸς τὸ παράθυρο, μποροῦμε νὰ δοῦμε ἢ τὸ εἴδωλό μας ἢ τὸ τζάμι ἢ τὴ θέα πέρα ἀπ' αὐτό.

Μπορεῖ ἀκόμα νὰ βλέπουμε μὲ μάτια ἀδιαφορίας, Ὅπως ἔκαναν οἱ διαβάτες ποὺ προσπερνοῦσαν τὸ Βαρτίμαιο. Μπορεῖ νὰ βλέπουμε μὲ μάτια ἄπληστα σὰν τὸ λαίμαργο τοῦ Dickens, ποὺ βλέποντας τὶς ἀγελάδες νὰ βόσκουν στὰ λιβάδια τὸ μόνο ποὺ σκεπτόταν ἦταν τὸ «θαυμάσιο βοδινὸ κρέας»! Μπορεῖ νὰ βλέπουμε μὲ μάτια γεμάτα μίσος ὅταν γίνουμε ἐπιτήδειοι, τὸ ἴδιο ἐπιτήδειοι ὅπως ὁ διάβολος ποὺ δὲ βλέπει παντοῦ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ κακό, μεταμορφώνοντας τὰ πάντα σὲ μία ἀπαίσια γελοιογραφία.

Τέλος μπορεῖ νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τῆς ἀγάπης, μὲ καθαρὴ καρδιὰ ἱκανὴ νὰ βλέπει τὸ Θεὸ καὶ τὴν εἰκόνα Του στὸ πρόσωπο τῶν ἀνθρώπων: ἀκόμα καὶ κείνων ὅπου ἡ εἰκόνα Του, κάτω ἀπὸ στρώματα προσωπείων καὶ παραποιήσεων, μόνο ἀμυδρὰ πιὰ ἀπεικονίζει τὴν ἀληθινὴ καὶ βαθιὰ μυστικὴ ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως λέει καὶ ἡ ἀλεποῦ στὸ μικρὸ Πρίγκιπα: «μόνο μὲ τὴν καρδιὰ μποροῦμε νὰ δοῦμε ἀληθινά. Ἡ οὐσία ξεφεύγει σὰν ψάχνεις μὲ τὰ μάτια».

Πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὸ βάθος τῶν πραγμάτων, τὴν ἀπεραντοσύνη καὶ τὸ κάλεσμα τῆς αἰωνιότητας ποὺ ὑπάρχει σ' ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Καὶ τὸ συνειδητοποιοῦμε μόνο ἐφ' ὅσον, ὑστέρα ἀπὸ μιὰ ὑπαρξιακὴ ἐμπειρία, βεβαιωθοῦμε ὅτι πραγματικὰ ὑπάρχει ἐσωτερικὸς κόσμος.

Κι εἶναι μὲ τὴν πίστη μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ ἔχουμε σταθερὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ ἀόρατος κόσμος εἶναι πραγματικός, παρὼν καὶ ἀξίζει νὰ τὸν ἀναζητήσει κανεὶς πέρα ἀπὸ τὸν ὁρατὸ κόσμο καὶ μέσα ἀπ' αὐτόν. Αὐτὴ ἡ κίνηση πίστης σημαίνει ἀποδοχὴ τῆς μαρτυρίας ἐκείνων ποὺ εἶδαν τὸν ἀόρατο κόσμο, ἔστω κι ἂν δεχτοῦμε τὴ μαρτυρία τους σὰν ὑπόθεση προσωρινὴ ἴσως, ὥσπου νὰ κάνουμε τὴν ἔρευνά μας. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ὑπόθεση τίποτε δὲν εἶναι δυνατό, γιατί δὲ μποροῦμε ν' ἀρχίσουμε μία ἔρευνα γιὰ τὰ ἀόρατα πράγματα ἂν εἴμαστε ἀπὸ πρὶν σίγουροι ὅτι δὲν ὑπάρχουν. Μποροῦμε νὰ δεχτοῦμε τὴ μαρτυρία ὄχι μόνο ἀπὸ ἕναν ἢ δύο ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀπὸ ἑκατομμύρια πού, μέσα στὴν πορεία τῆς ἱστορίας (τόσο στὴ χριστιανικὴ ὅσο καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες), εἶχαν αὐτὴ τὴν ἐμπειρία καὶ ὁμολόγησαν τὴν παρουσία τοῦ ἀόρατου κόσμου.

«Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ » Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΔ' Λουκά (Εφεσ. Β' 4-10) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

«Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ »

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

ΙΔ' Λουκά

(Εφεσ. Β' 4-10)

Ο Απόστολος Παύλος βρισκόταν δέσμιος κατά την πρώτη φυλάκισή του στη Ρώμη (62 ή 62 μ.Χ.), για την αγάπη και την δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

Κατά την ευλογημένη του συνήθεια, αποστέλλει επιστολή στους πιστούς της Eκκλησίας της Εφέσου, όπου μεταξύ των άλλων τους αναπτύσσει την μεγάλη δογματική αλήθεια, ότι ενώ στο παρελθόν ήταν πνευματικώς νεκροί, εξ' αιτίας των αμαρτιών τους, τώρα έχουν ζωοποιηθεί από τον ίδιο τον Χριστό!

Το Αποστολικό λοιπόν ανάγνωσμα, κηρύσσει βαθύτατες αλήθειες και είναι ανάγκη να σταθούμε και να δούμε αυτή ακριβώς την ουσία του όλου θέματος. «Και όντας ημάς, νεκρούς τοις παραπτώμασι, συνεζωοποίησε τω Χριστώ» (Εφεσ. Β' 5).

Αλλά ποια είναι η νέκρωση για την οποία γίνεται λόγος; Δεν είναι, παρά ο θάνατος της ψυχής. Και όταν λέμε θάνατο της ψυχής, εννοούμε όχι βεβαίως ότι η ψυχή εκμηδενίζεται ποτέ, όπως κηρύσσουν οι πλανεμένοι αιρετικοί και άλλοι κακόδοξοι, αλλά εννοούμε τον χωρισμό της ψυχής από τον Θεό.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας μελετήσουμε την αρχή του πρώτου βιβλίου της Αγίας Γραφής, την «Γένεση». Ο λόγος του Θεού προς τους πρωτοπλάστους ήταν σαφέστατος: «Η δ' αν ημέρα φάγητε απ' αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. Β' 17). Την ίδια δηλ. ημέρα που θα φάτε από αυτό (τον καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού), εξ' άπαντος θα πεθάνετε.

Βεβαίως, μετά την παρακοή και την παράβαση της εντολής, δεν έπεσαν στη γη νεκροί. Έζησαν, όπως αναφέρει το ιερό κείμενο, χρόνια και μάλιστα πολλά. Έγιναν όμως θνητοί. Ενώ εάν παρέμεναν στην υπακοή του Θεού, θα γίνονταν αθάνατοι. Έτσι ο σωματικός θάνατος τους επισκέφθηκε μετά από χρόνια. Ενώ όμως ο σωματικός θάνατος φάνηκε ν' αργεί λίγο, ο πνευματικός θάνατος «επήλθεν ευθύς». Και τούτο, διότι χωρίστηκαν διά της παρακοής, αυθημερόν από την πηγή της ζωής, τον Θεό.

Αυτό το ιερό κείμενο της γραφής, μας αναφέρει κατά τρόπο αντικειμενικό και συγκλονιστικό τις συνέπειες αυτής της φοβερής παρακοής.

Η δε εκδίωξις των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο, επήλθε ως επισφράγισις αυτού του τρομερού χωρισμού από τον Θεό. Δηλ. αυτού ακριβώς του ψυχικού θανάτου, διά τον οποίον κάνει λόγο το Αποστολικό μας κείμενο.

Τώρα, το τι ακολούθησε αυτού του ψυχικού θανάτου; Του χωρισμού δηλ. από την «πηγή της ζωής»; Μια διεισδυτική ματιά να ρίξει κανείς μέσα στην όλη ιστορία της ανθρωπότητας, αντιλαμβάνεται αμέσως το «δράμα» του ανθρώπου. Κι αν θελήσουμε να συνοψίσουμε όλες τις πικρίες, τις θλίψεις, τις δυσκολίες και τα δράματα του ανθρωπίνου γένους μέσα σε μια φράση, αναμφιβόλως θα λέγαμε «ο χωρισμός από τον Θεό»!

Ζούσαν, φυσικά, όπως ζούσαν την βιολογική ζωή. Αλλά τι ζωή μπορεί να είναι αυτή όταν ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος και ο βίος του καταντά αβίωτος;

Πόσο πραγματικά επίκαιρος είναι ο λόγος της αποκαλύψεως και πόσο παραστατικά το Πνεύμα το Άγιον, εκφράζει αυτή την πραγματικότητα για τον επίσκοπο της Εκκλησίας των Σάρδεων; «Όνομα έχεις ότι ζεις και νεκρός ει» (Αποκ. Γ' 1). Η ζωή σου, αν και επίσκοπος είναι μόνο βιολογική, όπως συμβαίνει και στα ζώα. Είναι επιφανειακή, δεν υφίσταται η ψυχική ζωή. Δεν υπάρχει ο αγώνας για την κάθαρση, για τον φωτισμό και την τελειότητα, την θέωση.

Δεν βιώνεις την αγάπη του Χριστού σε όλες της τις εκφάνσεις. Δεν σε αγγίζει η αγιότητα και η ζωή του Χριστού, αν και καθημερινώς συμμετέχεις του ποτηρίου της ζωής (ως άλλος Ιούδας).

Και φυσικά, αυτά τα λόγια με τα οποία ελέγχει τον «Σάρδεων», ισχύουν και για κάθε έναν και σε κάθε εποχή, που θεληματικά απομακρύνει και τελικώς, αλλοίμονο, αποκόπτει τον εαυτόν του από τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Νέκρωση λοιπόν ψυχική επικρατούσε, αλλά και επικρατεί στον μακράν του Θεού κόσμο. Ουσιαστικά, αυτή την κατάσταση την βίωναν και οι Εβραίοι, παρά το ότι, την εποχή εκείνη, ήταν οι μοναδικοί που λάτρευαν τον αληθινό Θεό. Και τούτο, διότι η ευσέβειά τους ήταν συνήθως η τυπική προσκόλληση στο γράμμα του Νόμου. Δεν γνώριζαν και αυτοί το Πνεύμα που «ζωοποιεί» (Β' Κορ. Γ' 6).

Αυτή λοιπόν τη νέκρωση, που αποτελεί τη χειρότερη μορφή θανάτου, την πνευματική, ήλθε ο Νικητής του θανάτου και συνέτριψε. Αυτή ακριβώς η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού, σήμανε και τη δική μας νεκρανάσταση, την επικοινωνία δηλ. και πάλι με την «πηγή της Ζωής», και που στο τέλος, νομοτελειακώς, θα ακολουθήσει και η ανάσταση των σωμάτων.

Ενωθήκαμε πλέον και πάλι με τον Θεό. Γίναμε οικείοι Του. Τα ρεύματα της ζωής διαπερνούν και συγκλονίζουν την ύπαρξή μας και μας πληρώνουν με την ζωή του Χριστού. Τώρα πλέον ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα διά της πίστεως στον Χριστό, διά της ζωής των ιερών μυστηρίων και του καθημερινού του αγώνα, να Χριστοποιείται και έτσι να βρίσκεται στο δρόμο του «προορισμού» του, στην οδό της αγιότητας.

Τώρα, πλέον ο συνειδητός πιστός έχει καταστεί «καινή κτίσις» (Β' Κορ. Ε' 17), νέα δημιουργία.

Εκεί που άλλοτε υπήρχε ο ζόφος και η μολυσματική ατμόσφαιρα της ειδωλολατρείας και του μίσους, εκεί που έβοσκε ο απαίσιος φαρισαϊσμός, τώρα ευωδιάζουν τα άνθη της κατά Χριστόν αρετής και καταρτίζονται οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Τώρα τα τέκνα της Εκκλησίας, διασαλπίζουν την αλήθεια του Ευαγγελίου και αναμέλπουν την Τριαδική δοξολογία στον Πατέρα, στον Υιόν και στο Πνεύμα το Άγιον.

Πώς αλήθεια να μη δοξολογεί ακαταπαύστως ο Ορθόδοξος Χριστιανός, όταν συνειδητοποιεί ότι ο Θεός Πατέρας «συνεζωοποίησε», ζωντάνεψε πνευματικώς και πάλι τον άνθρωπο, δια του αγαπητού Του Υιού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Είναι αυτό άραγε απλή υπόθεση; καθόλου απλή και ανθρώπινη. Όλα είναι της χάριτος. «Χάριτι εστέ σεσωσμένοι».

Και συνεχίζει ο Απόστολος μέσα σε θριαμβευτικό τόνο, όχι μόνο «συνεζωοποίησε», αλλά «και συνήγηρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. Β' 6).

Μας ανέστησε, μαζί με τον Χριστό και μας έβαλε να καθήσουμε μαζί του στα επουράνια. Και φυσικά η ανάσταση και ανύψωσή μας αυτή πραγματοποιείται δια της ενώσεώς μας με τον Ιησού Χριστό.

Όντως, όσοι ανοήτως αγάπησαν την αμαρτία, κυλιούνται στον βόρβορο. Ενώ οι αγιασμένες ψυχές ίπτανται στους ουράνιους ορίζοντες και εξυψώνονται υπέρ τον αισθητό κόσμο. Ο κόσμος, με όλα τα πλούτη του και τις απολαύσεις του είναι για τους αγίους και τους πραγματικά πιστούς, ένα μηδέν, εν συγκρίσει προς τον άλλο κόσμο, για τον οποίον και στον οποίο ήδη ζούν.

Οι άγιοι, δεν είναι μόνο απελεύθεροι Χριστού, αλλά είναι και συμπάρεδροί Του. Διά της βοηθείας της χάριτός Του ανυψώθηκαν από τον αισθητό κόσμο και συναναστρέφονται με τον ουράνιο.

Ζούν διά της Ορθοδόξου βιωτής, με τη σταθερή προσδοκία του κόσμου εκείνου και ποθούν το ταχύτερο να εισέλθουν σ' αυτόν. Αυτή είναι, αυτή πρέπει να είναι η λαχτάρα των τέκνων της Εκκλησίας μας. Να αισθάνονται όχι μόνο δούλοι του Κυρίου και στο έργο του, αλλά να έχουν ανυψωθεί για να συμβασιλεύσουν μαζί του.

Μπροστά λοιπόν σ' αυτή την πραγματικότητα, που οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας ξεθωριάζει και χάνει την ουσία του, είναι δυνατόν να είμαστε δυστυχισμένοι;

Μπροστά σ' αυτή την αποκάλυψη του «συνεζωοποίησε», του «συνήγειρε» και «συνεκάθισεν», μπορεί ποτέ να σταθούν εμπόδια για τη Χριστοποίησή μας οι παγίδες του εχθρού και η κακία με το μίσος του κόσμου;

Φίλοι μου, είμαστε εν πολλοίς δυστυχισμένοι στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος που ζούμε, εάν βεβαίως πιστεύουμε, όχι αντικειμενικά, αλλά υπάρχει δυστυχία ακριβώς διότι αγνοούμε το ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Το ότι δηλ. η σωτηρία, μας έχει χαριστεί, αρκεί εμείς οι ίδιοι να την ενεργοποιήσουμε.

Είθε να πραγματοποιήσουμε το γεγονός αυτό της προσωπικής μας σωτηρίας και ολονέν και περισσότερο να συνειδητοποιούμε και να βιώνουμε «την πολλήν αγάπην Αυτού ήν ηγάπησεν ημάς».

Αμήν

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

“Αντάρτικο” Ιερώνυμου: Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι αποικία κανενός

“Φτάνει πια! Δεν αντέχει άλλος ο λαός”

Του Μάνου Χατζηγιάννη

“Δεν αντέχει άλλο ο λαός” τόνισε πριν από λίγο με έμφαση  σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό “Ε” και στο δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Μίλησε επίσης για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, την εκκλησιαστική περιουσία, για τους δανειστές μας, για τους πολιτικούς μας, για τους πλούσιους και τους ισχυρούς, για το τέμενος στο Βοτανικό και για πολλά άλλα.

Έσπασε καρδιές όταν αναφέρθηκε σε ένα παιδάκι που διάβαζε με τα κεριά που έπαιρνε από την εκκλησία, ενώ έστειλε και πολιτικά μηνύματα λέγοντας πως η Εκκλησία δεν είναι αποικία κανενός....
Έστειλε και ένα αισιόδοξο μήνυμα λέγοντας: Κρίσεις περάσαμε και τις ξεπεράσαμε. Θα την ξεπεράσουμε κι αυτήν την κρίση. Να είμαστε αισιόδοξοι... 


Τα σημαντικότερα από τα λεγόμενά του είναι τα εξής: 

“Φτάνει πια, όχι άλλο, είπα πριν δυό μήνες. Δεν αντέχει άλλο ο λαός λέω σήμερα με μεγαλύτερη ένταση μετά από δύο μήνες” . Με αυτή τη φράση ξεκίνησε τα λεγόμενά του ο κ. Ιερώνυμος. Και συμπλήρωσε:

“Ολη η κατάσταση που ζούμε σήμερα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αλλα΄έχει προϊστορία. Οσοι διαβάζουν πέντε βιβλία ακούνε πέντε πράγματα, βλέπουν πως αυτός ο κατήφορος έχει αρχίσει πολλά χρόνια.”





Σχολιάζοντας τις φυλακίσεις για μικροχρέη είπε:
“Δεν με ικανοποιούν εμένα να φυλακίζονται άνθρωποι για λίγα χρήματα. Αλλά μπορώ να υπερασπισθώ την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων που έπεσαν θύματα ακόμη και πολιτικών  ή άλλων που έλεγαν πάρτε δάνεια, εορτοδάνεια κλπ”


Για τους δανειστές

“Εγώ έχω σπουδάσει στη Γερμανία και ξέρω την ψυχολογία τους. Αλλά το ερώτημα είναι άλλο: Η ΕΕ η σημερινή είναι η ίδια με αυτήν που ψηφίσαμε για να μπούμε; Τονίζεται η αλληλεγγυή και η συμπαράσταση του ενός προς τον άλλο; Οχι. Αντιθέτως έχει γίνει χωρος εκμετάλλευσης.
Θα μπορούσε η ΕΕ να βοηθήσει την Ελλάδα. Έχουν δίκιο να ζητούν τα δανεικά τους, αλλά υπό προυποθέσεις. Αν αγαπάς και κάνεις αλληλεγγύη ζητάς τα δανεικά ίσως και κατι παραπάνω. Αλλά εδώ ΄μαθαίνουμε πως τα χρήματα είναι ξένα και αν αληθεύει πως μας τα δίνουν στο πενταπλάσιο είναι καθαρά τοκογλυφία.
Αυτήν την εκτροπή να δούμε, πως φτάσαμε ως εδώ.
Τα δανεικά τους τα δικαιύνται, αλλά αν θέλουν να  μας πνίξουν αυτό είναι κατακριτέο
Οταν έρχεται και σου ρουφάει το αίμα, του λες δεν μπορώ άλλο....”



Για τον πολιτικό κόσμο

“Εγώ βλέπω όλους ανεξαρτήτως παρατάξεως σαν ένα πρόσωπο. Θα ήθελα τον πολιτικό κόσμο αυτήν την ώρα να κανει αυτοκριτική. Το κόμμα είναι πρώτα ή ηπατρίδα; Θα ήθελαν κάνω μια ουτοπική πρόταση: Να πήγαιναν στις Βρυξέλλες όλοι μαζί και να έλεγαν πως δεν  μπορούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες να σας δώσουμε τίποτε άλλο. Φοβάμε ότι θα γελάσουν αυτοί που μας ακούν γιατί  κάτι τέτοιο είναι ηρωικό.

-Να κάνουμε και τους λογαριασμούς αν είναι πραγματικό αυτό το χρέος ή πλασματικό
Είναι ανάγκη η Ελλάδα να έχει αυτή τη στιγμη΄μια φωνή. Αν επιτύχει αυτό, θα έχουμε καιρό για να μαλώσουμε μετά...”

-Η απληστία πάει μπροστά...Θανάσιμο αμάρτημα που έχει εξαπλωθεί. Είνει πίσω από όλα.

-Και να ξανακάνουμε εκλογές τα ίδια πρόσωπα είναι...Σαράντα χρόνια τώρα!

-Πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας. Το λέει ξεκάθαρα το Ευαγγέλιο: Μετανοείτε. Δηλαδή να αλλάξουμε μυαλό. Αν αλλάξουμε μυαλό τότε θα παμε μπροστά. Ολοι δεν έχουμε αλλάξει μυαλό και πολιτικοί και εκκλησιαστικοί παράγοντες και όλοι....

Είμαστε μαντρωμένοι! Να βρούμε την δύναμη για έξοδο του Μεσολογγίου!”


Για κέντρα που θέλουν συρρίκνωση της Ορθοδοξίας

“Δε θέλω να το δεχτώ πως υπάρχουν, αλλα΄τα δείγματα αυτό δείχνουν,.Δε θα  μιλούσα για  πόλεμο αλλα΄ξερίζωση, εξοστρακισμό” Και θύμισε όσα έχουν γίνει με  Θρησκευτικά, Ιστορία, Γλώσσα, ενώ συμπλήρωσε:

“Έχουμε ανθρώπους που έχουν πολλές γνωσεις, Αλλά  έχουν και ένα μειονέκτημα ότι η ιδεολογία πάει μπροστά από τις γνωσεις. Πολλοί σπούδασαν στο εξωτερικό και δε ξερουμε αν ξέρουν τις ρίζες μας”
Αναφέρθηκε μάλιστα σε ένα περιστατικό άκρως σοβαρό: “Οταν υπάρχει υπουργός που θέλει να σταματήσει το χτύπημα της καμπάνας σε νησί 50 κατοίκων τι άλλο να πεις για σχολεία, και ιστορία; “

-Η γλώσσα μας έχει φθηνείνει και καταστραφεί...Πως θα πάει η Παιδεία μπροστά με το τυφλοσούρτι;

Χαρακτήρισε δε κατευθυνόμενες τις επιθέσεις προς την Εκκλησία και θύμισε κάτι που είχε πει ο  Καποδίστριας: “Μπορεί να πάει η Παιδεία χωρίς τα Θρησκεύματα;”

Σημείωσε μάλσιτα με νόημα πως η εκκλησία έχει δείξει μεγάλη ανοχή. “Αν το παιδάκι που είναι μουσουλμάνος μπει στην τάξη και δει την εικονα του Χριστου΄γιατί παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα;” αναρωτήθηκε.


Για το τέμενος

“Ήμουν υπερ αλλά βλέποντας τι γίνεται στη Μέση Αντολή, τις σφαγές των Χριστιανών είμαι επιφυλακτικός  για το τι μορφή θα έχει. Θα είναι σχολή μουσουλμάνισμού, φονταμενταλισμού; Πως θα διοικείται; 
Βλέπουμε πως το Ισλάμ έχει αρχίσει να  γίνεται απειλή...”


Για τροικα-εκκλησια και εκκλησιαστική περιουσία

“Οταν μας επεσκέφθη ο κ. Βενιζέλος στη Σύνοδο του είπαμε ότι  είναι λίγη η εκκλησιαστική περιουσία, Εμείς δεν πουλάμε ούτε μια σπιθαμή γης. Θα την αξιοποιήσουμε με μακροχρόνιες μισθώσεις κλπ. Αλλά θα μείνει δικη΄μας
Φορέας της ΕΕ μας είπε ότι είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει να μην υπάρχουν χρήματα μαυρα  λεφτά στην Εκκλησία.
Του απάντησα: Τα χρήματα τα εκκλησιαστικά αφού η Εκκλησία έχει αγαθές σχέσεις με την Πολιτεία  έχει άνοιχτά χαρτιά.
Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι αποικία κανενός
Με τον γγ του ΚΚΕ είπαμε γιατί να μην κάνουμε έναν φορέα που να συμμετάσχουν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και της Εκκλησίας και να ανοίξουμε τα χαρτιά μας.”

-Η εκκλησία χρειάζεται να δανειστεί 2 εκαταομμύρια φέτος για να κλείσει τον προυπολογισμό της Το μεγαλύτερο κομμάτι της πρόνοιας είναι στις πλάτες της Εκκλησίας. Θα το αντέξουμε; Προσπαθούμε..
.
-Η τρόικα είπε για τους μισθούς των ιερέων αλλά η πολιτεία δεν είχε τετοια θέση. Η μισθοδοσία δεν είναι χάρισμα αλλά ανταπόκριση σε υποχρεώση βάσει νόμου του 1833-1834 από τα  κτήματα που  δόθηκαν τότε.

Για Ευρωπαίους και πολιτικούς

“Είδα το Φούχτελ, τον Μπαρόζο αλλά μένουν στα λόγια Έχω πολύ καλές σχεσείς με τον πρωθυπουργό. Έχω δει και τον κ. Τσίπρα, και τον κ. Κουτσούμπα και άλλους”

Για συσσίτια

“Το υπουργείο Γεωργίας δίνει ποσότητες τροφίμων στις ενορίες. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν και μαζεύυον τρόφιμα για τα συσσίτια, τους εθελοντές (1000 κυρίες σε 150 κέντρα), τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τα φαρμακεία, τα εμβόλια, τους ομογενείς και άλλους.  Είμαι καταυποχρεωμένος σε όλο αυτόν τον κόσμο”

-Ένας ομογενής έγινε αφορμή να κάνουμε το ΔΕΜΑ. Τι είναι το ΔΕΜΑ; Για εκείνους που δεν κάθονται στην ουρά για λόγους αξιοπρέπειας. Περίπου 600 δέματα των 15-20 κιλών στέλνονται στα σπίτια. Για αυτά κόβονται αποδείξεις στα σούπερ μάρκετ....

-Βρέθηκε άνθρωπος που κάλυψε για ένα χρόνο 2000 δέματα


Για  Λαυρεντιάδη

“Ο κ.Λαυρεντιάδης με επεσκέφθη και μου είπε “πως να βοηθήσω”. Και μου είπε ε΄χω χρήματα να σε βοηθήσω για ένα κτίριο που φτιαχνόταν. Επειδή έχω μια αρχή να μην παίρνω χρήματα, του είπα αν μπορείτε να μου το φτιάξετε. Και το έκανε...

Θα ήταν εξωφρενικό λοιπόν να μην επισκεφθώ αυτόν τον άνθρωπο στη φυλακή. Τον βλέπω σαν έναν άνθρωπο που με βοήθησε σε δύσκολη ώρα. Πάλι τα Χριστουγεννα θα πάω να τον δω. Βλέπω τον άνθρωπο. Αν και η ασθένεια τον έχει καταβάλει, Δε νομίζω να ζήσει. Θα πεθάνει στη φυλακή. Αλλά εγώ θα σταθώ πλάι του.”

Για Τσοχατζόπουλο

“Αν ισχύουν όσα ακούμε είναι τιμωρημένος ήδη μέσα του. Το θέμα είναι όμως πως θα εισπράξει το Δημόσιο τα χρήματα. Να είμαστε και αποτελεσματικοί όχι μονο θεωρητικοί”

Για Τουρκία

Δε φοβάμαι πόλεμο...Αν γίνει θα είναι πόλεμος πέντε ημερών

Για δολοφονίες Φύσσα, Φουντούλη, Καπελώνη

“Μια ζωή που δεν μπορείς να τη φτιάξεις δεν μπορείς να την καταστρέψεις. Μια τέτοια ενεργεια είναι καταδικαστέα από  όπου και αν γίνεται “


Ευχές για τις γιορτές για τους πολιτικούς

“Υπουργός σημαίνει υπο-έργον, αυτόν δηλαδή που διατάζω να κάνει πράγματα . Καλώ τους πολιτικούς πριν ψηφίσουν κάθε τι να έρθουν στη θέση όσων υποφέρουν, Ολες οι διακιολογίες είνιαι λόγια ξερά. Να ακολουθήσουν την καρδιά τους και ας μην ξαναβγούν βουλευτές”

Εύχομαι Υγεία , φωτισμό από το Θεό και δύναμη για δουλειά. Οσα είπαμε να μην χρειαστεί να τα ξαναπούμε. Να βάλουμε ένα όριο το 2014 να μην ξαναχρειαστούμε συσσίτια και άλλα. Κρίσεις περάσαμε και τις ξεπεράσαμε. Θα την ξεπεράσουμε κ ιαυτήν την κρίση. Να είμαστε αισιόδοξοι...
Αν ξεφύγουμε από την ενότητα θα έρθουν συμφορές-Να μην έχουμε άλλες γενιές χαμένες...πονος να φεύγουν τα παιδιά από τον τόπο τους.... 
πηγή

«Δεν παίρνει καί ή Εκκλησία μιά θέση να αφορίση μερικούς» (Γέροντας Παΐσιος)

Έχω ύπ' όψιν μου έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφημο, πού τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πεί τά πιο βλάσφημα λόγια για Τον Χριστό καί την Παναγία. Δεν παίρνει καί ή Εκκλησία μιά θέση να αφορίση μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζη ή Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό! 
- Γέροντα, τι θα καταλάβουν με τον αφορισμό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται; 

- Τουλάχιστον να φανεί ότι ή Εκκλησία παίρνει μιά θέση. 

- Ή σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τά αναγνωρίζει; 

- Ναι. Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία καί κανείς δεν μίλησε. Λέω σε κάποιον: «Δεν είδες τι γράφει εκείνος;». «Έ, τι να τους κάνης, μού λέει. Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς μαζί τους». Φοβούνται να μιλήσουν.

Όλο το συγκλονιστικά επίκαιρο κείμενο ΕΔΩ.

Είναι σημαντικό όλοι μας να παίρνουμε θέση σε κάθε τι που αφορά την Πίστη μας.

Αυτός είναι κι ένας λόγος που δημιουργήσαμε το δημοψήφισμα για την επαναλειτουργία της Αγιά Σοφιάς σαν Ορθόδοξος Ναός.

Όταν οι Τούρκοι θέλουν να την κάνουν τζαμί, οι δικοί μας ηγέτες να την αφήσουν ...μουσείο νομίζουμε πως εμείς οι απλοί πιστοί έχουμε χρέος να εκφράσουμε κι εμείς την δική μας θέληση.

Υπογράψτε ώστε η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ να λειτουργήσει ξανά ως Ορθόδοξος Ναός

πηγή