Κυριακή των Αγίων πατέρων της Α. Οικουμενικής Συνόδου Ορθοδοξία: Η Εκκλησία των Αγίων Πατέρων

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΛΗ σοφία και μεγάλη σύνεση στον τρόπο, με τον οποίον η αγία Εκκλησία μας καθόρισε τον εορταστικό κύκλο του εκκλησιαστικού λειτουργικού χρόνου. Κ’έχει πολύ βαθειά σημασία το γεγονός της συχνής υπομνήσεως, που κάνει η Εκκλησία στους πιστούς, με τις μνήμες ή τις Κυριακές των αγίων Πατέρων: θέλει δηλ. να μας δείξει αυτούς που αγωνίστηκαν κ’ έφτασαν μέχρι και το μαρτυρικό θάνατο, για να μείνει καθαρή κι αμόλυντη η πίστη των ορθοδόξων. Μας θυμίζει τους

μεγάλους πολέμους, μέσα στις ταραγμένες εποχές στη ζωή της Εκκλησίας, και τους αγώνες των Πατέρων, που, με τη χάρη του Θεού, πάντοτε καταλήγουν στη νίκη

της Ορθοδοξίας.

Αυτό είναι για μας μια ελπίδα, αλλά και μια μεγάλη κ’ επίσημη διάψευση των φόβων, των αγωνιών και ανησυχιών μας για το μέλλον της Ορθοδοξίας, που νομίζουμε πως οι αιρέσεις και οι πόλεμοι που κάθε μέρα αντιμετωπίζει -έσωθεν και έξωθέν- θα την εξαντλήσουν τάχα και θα την αφανίσουν. Οι γιορτές των αγίων Πατέρων μας δείχνουν, πως η Εκκλησία πέρασε πολύ πιο δύσκολες στιγμές απ’ τις σημερινές, αλλά με το να μείνει σταθερή στα ορθόδοξα δόγματα και στη γερή κι ασάλευτη πέτρα της Παραδόσεως στερεωμένη, νίκησε πάντοτε τους πολεμίους της, όποιοι κι αν ήταν αυτοί, κ’ έβγαινε ύστερ’ από κάθε μάχη πιο λαμπερή

και πιο φωτεινή και με περισσότερα κάστρα γύρω της, που οι Πατέρες έχτιζαν για να φυλάξουν τους αρίφνητους θησαυρούς της αγίας μας Ορθοδοξίας. Έτσι, με

τους αγώνες και τους πολέμους που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, απαντούσαν στους εχθρούς της Ορθοδοξίας μ’ ένα πλήθος συνοδικών κανόνων

και δογμάτων, που ερμηνεύουν αυθεντικά την Αγία Γραφή και θεμελιώνουν με το βίο και τη διδασκαλία τους την Παράδοση της Ορθοδοξίας, που είναι η ωραιότερη,

η αληθινώτερη και -παρόλες τις ποικιλίες και αποχρώσεις στη διδασκαλία των αγίων Πατέρων- η πιο πολύ σφιχτά ενωμένη, απ’ όλες τις παραδόσεις, με το πνεύμα

του Ευαγγελίου• γιατί η «συμφωνία” που υπάρχει μέσα στο θείο χορό των αγίων Πατέρων, και η οποία δείχνει τη βιωματική συνοχή της Εκκλησίας, είναι καρπός

και αποτέλεσμα του θείου φωτισμού και της χάριτος του Θεού.

Οι άγιοι Πατέρες, με το ορθό δόγμα της πίστεως και με την αγία ζωή τους, είχαν γίνει άξιοι των επιλάμψεων του αγίου Πνεύματος, το Οποίο κυρίως τους φώτιζε να ερμηνεύουν και να διδάσκουν ορθά το άγιο Ευαγγέλιο, και να το προσφέρουν, ανάλογα με την προσληπτικότητά μας, ως δόγμα, ως λόγο και ως ζωή. Να γιατί -πολύ εύστοχα- ονομάζεται η αγία Ορθοδοξία μας Εκκλησία των αγίων Πατέρων. «Διότι την υπερφυά παρουσίαν του αγ.Πνεύματος εντός της Εκκλησίας, διά των Πατέρων εμάθομεν. Την ερμηνείαν του Ευαγγελίου της χάριτος του Χριστού, οι Πατέρες έδωκαν εις τον κόσμον: Τι θα ήτο η Εκκλησία δίχως «τα πάγχρυσσα στόματα του Λόγου», τους «οπλίτας παρατάξεως Κυρίου», τα «oργανα του αγ. Πνεύματος»; Ίδετε τον κονιορτοποιήσαντα την Εκκλησίαν Προτεσταντισμόν. Καταμάθετε τας αντορθοδόξους καινοτομίας, τας αιρέσεις, τας υπερβολάς, την εγκοσμιότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υποκαταστησάσης

την δι’ αγίου Πνεύματος πυριζομένην ακράδαντον αυθεντίαν των Πατέρων, διά των εξ υψηλοφροσύνης επίσφαλών ανθρωπίνων συλλογισμών (αλάθητον του Πάπα κ.λ.π.). Φοβήθητε την επιφαινομένην νόθευσιν του Ευαγγελίου εν τη Εκκλησία.

Αποτολμά ο λόγος να υποστηρίζη, ότι οι Άγιοι Πατέρες αποτελούν τα ασφαλή μέτρα της περί Θεού και ανθρώπων καθολικής και επί μέρους αληθείας. Αυτοί είναι οι οξυδερκείς της Εκκλησίας οφθαλμοί… oι απλανείς οδηγοί, οι φυσικοί ερμηνείς του Ευαγγελίου, ως θεωρίας και πράξεως» (Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Αθωνικά άν0η, σελ. 113).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας στηρίζεται πάνω στην αγία Γραφή και στην ιερά Παράδοση, δηλ. στο Άγιον Ευαγγέλιο και στους αγίους Πατέρας. Όλος ο αγώνας των

τέκνων της Εκκλησίας ειναι να φτάσουν στη θείαν αλήθεια και σωτηρία της ψυχής τους, διά μέσου της αγιότητος, που διδάσκει το άγιο και ιερόν Ευαγγέλιο.

Γι’ αυτό κ’ ένας νεώτερος συγγραφέας λέγει για την Εκκλησία του Θεού, πώς «είναι οι κληθέντες άγιοι, η συνάθροισις των πιστών, των κληθέντων εις αγιότητα»

(Κορέσιος). Για να φτάσουμε, όμως, στη σώζουσα αλήθεια του Ευαγγελίου, χρειαζόμαστε ένα έμπειρον οδηγό• γιατί, κι αμαρτωλότητα πολλή έχει σκοτίσει τα πνευματικά μάτια μας, και η πείρα μας λείπει για πνευματικές πορείες τόσο φοβερές, και οι κίνδυνοι που μας περιμένουν σ’ αυτό το δρόμο είναι μεγάλοι και δυσκολοπολέμητοι.

Κι αυτός ο οδηγός δεν είναι άλλος απ’ την Παράδοση των Πατέρων της Ορθοδοξίας. Οι φωτεινότεροι οδηγοί της πορείας μας προς τη σωτηρία είναι οι άγιοι Πατέρες.

Έξω απ’ αυτούς καραδοκεί ο κίνδυνος των αιρέσεων. Ας μη μας κατηγορήσει εδώ κανείς, πως υπερτονίζουμε τη σημασία της Παραδόσεως εις βάρος της αγίας Γραφής.

Τα άκρα του Προτεσταντισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού δεν ανήκουν στις συνήθειες της Ορθοδοξίας, η οποία πλησιάζει τον απλό αλλά βαθύ και υψηλό σε σώζοντα νοήματα λόγο του Θεού, με την ταπείνωση και την αγιότητα των αγίων Πατέρων. Η Εκκλησία μας τάχει ενωμένα Ευαγγέλιο και Παράδοση. Ούτε Ευαγγέλιο θα υπήρχε, αν δεν μας τα διέσωζε η Παράδοση, και δεν το ερμήνευαν οι πνευματέμφοροι άγιοι Πατέρες• ούτε άγιοι Πατέρες μπορούν να νοηθούν δίχως τη θεωρία του Ευαγγελίου. Οι άγιοι Πατέρες είναι η πράξη του Ευαγγελίου. Μια πράξη, που ενώνει διά των μυστηρίων της σωτηρίας τη ζωή όλης της Εκκλησίας κάτω απ’ το σταυρό του Χριστού. «το γαρ της Εκκλησίας όνομα, λέγει ο θείος Χρυσόστομος, ου χωρισμού, αλλ’ ενώσεως και συμφωνίας εστίν όνομα». Αυτή η πράξη μας δείχνει πως η ορθή διδασκαλία είναι καρπός αγίας ζωής. Αν η θεολογία των Πατέρων ήταν μια απλή γνώση, δίχως τη βίωση του λόγου του Θεού, η θεολογία τους δεν θα διέφερε απ’ τις ευσεβείς φλυαρίες των αιρετικών. Γιατί κ’ οι αιρετικοί ήταν δεινοί στη μόρφωση και στη γνώση. Αλλά η εκτροπή τους απ’ την οδό της αγιότητος (στους πιο πολλούς,

τουλάχιστον, αυτή είναι η σπουδαιότερη αιτία), τους έρριξε σε σατανικές αιρέσεις και τους παρέσυρε έξω απ’ την Εκκλησία. Έξω, όμως, από τον αγιασμένο περίβολο

της Εκκλησίας, κατά την αρχαία ρήση του αγίου Κυπριανού, δεν υπάρχει σωτηρία – «extra ecclesiam nulla salus». Βγαίνοντας κανείς απ’ την Εκκλησία, για οποιοδήποτε

λόγο, είναι σα να παραδίδει τον εαυτό του στη δυναστεία του σατανά, όπως λέγει ο Μέγας Φώτιος: «οι γαρ των εκκλησιών εξωθούμενοι, έξω της θείας γινόμενοι

κηδεμονίας, υπό την βουλήν και δυναστείαν πίπτουσι του σατανά». Μ’ αυτούς τους αιρετικούς μοιάζουν κ’ εκείνοι, που για να δικαιολογήσουν την εγωϊστική

τους και σατανική φυγή από την Εκκλησία, ρίχνουν το βάρος στους λειτουργούς της Εκκλησίας, λέγοντας: «Με αυτόν τον ιερέα, και με αυτόν τον επίσκοπο, δεν

μπορώ να προσευχηθώ, σκανδαλίζομαι. Προτιμώ να κάμω την προσευχή μου στο σπίτι, στο χωράφι, στην αίθουσα ενός συλλόγου ή όπου αλλού, παρά να πάω στην Εκκλησία, που διακονείται από αυτά τα πρόσωπα…». Πόσο, αλήθεια, θα χαίρεται ο σατανάς, με κάτι τέτοιες δικαιολογίες των ευσεβοφρόνων πιστών!

Δεν είναι ο τόπος εδώ να εξηγήσουμε με λεπτομέρειες όλη την τακτική του σατανά σ’ αυτό τον πόλεμο τον εσωτερικό. Πρέπει όμως να πούμε, πως αυτοί οι τύποι,

πολλές φορές είναι πιο επικίνδυνοι από πολλούς αδιάφορους ή άθεους. Στις Πράξεις των Αποστόλων βρίσκεται μια σχετική ομιλία του Αποστόλου Παύλου, προς

τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Μιλήτου και της Εφέσου: «και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα, του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω

αυτών» (Πράξ. κ’ 30). «Δεν είναι ανάγκη, λέγει ένας σύγχρονος ποιμήν και εκκλησιαστικός συγγραφέας, να ονομάσωμεν αυτούς τους «εξ ημών αυτών”, περί των

οποίων ομιλεί ο Απόστολος. Είναι όλοι ανεξαιρέτως όσοι θέτουν σκοπόν των «αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών” -να αποσπούν τους πιστούς και να τους σύρουν οπίσω των, να δημιουργούν συμπαθείας και προτιμήσεις γύρω από τα πρόσωπά των και να γίνωνται αρχηγοί κομμάτων εις την Εκκλησίαν. Οι αληθινοί ποιμένες δεν χωρίζουν τους πιστούς, και δεν προβάλλουν τον εαυτόν τους μεταξύ των πιστών, δεν τους κατατυραννούν ψυχικώς, και δεν δεσμεύουν την πνευματικήν των ελευθερίαν. Διότι αυτό συμβαίνει, με όσους κινούνται και δρουν έξω από την παράδοσιν και την τάξιν της Εκκλησίας• δημιουργούν ένα κύκλον εντος της Εκκλησίας, και εις το κέντρον του κύκλου τοποθετούν τον εαυτόν τους» («Οικοδομή” εβδομαδιαία, έτος Β’ άρ. 22, 29 Μαΐου 1960). Τους κινδύνους αυτούς φοβάται κι ο ιερός Χρυσόστομος, όταν συμβουλεύει εκείνους που έχουν ελαττωμένη την εμπιστοσύνη τους προς τα πρόσωπα της Εκκλησίας και θέλουν ν’ απομακρυνθούν απ’ την ευλογημένη μάνδρα της: «μένε εις την Εκκλησίαν, λέγει, και ου προδίδοσαι υπό της Εκκλησίας• αν δε φύγης από Εκκλησίας, ουκ αιτία η Εκκλησία. Εάν μεν γαρ ης έσω, ο λύκος ουκ εισέρχεται• εάν δε εξέλθης έξω, θηριάλωτος γίνη• αλλ’ ου παρά την μάνδραν τούτο, αλλά παρά την σην μικροψυχίαν. Εκκλησίας γαρ ουδέν ίσον».

Πρέπει επίσης να προσέχουμε πολύ στη σύγχυση που δημιουργεί ο σατανάς με τις διαβολές του γύρω απ’ τό αιώνιο θέμα της Εκκλησίας και των φορέων της ιερωσύνης.

Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να έχουμε πάντοτε ιερείς ή επισκόπους του ύψους του Χρυσοστόμου ή του αγ. Ισιδώρου του Πηλουσιώτη. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να μας

απομακρύνει από την Εκκλησία. Αν μπορούμε, πρέπει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, ή να μπούμε κ’ εμείς μέσα στο δοκιμαζόμενο σκάφος της Εκκλησίας και, με

τον άγιο βίο μας και την ορθή διδασκαλία, να διακονήσουμε το Ευαγγέλιο, και όχι να αποσπάσουμε μια μερίδα πιστών, τάχα για να εκδικηθούμε τον ιερέα ή τον επίσκοπο, και να φτιάξουμε δική μας Εκκλησία ή δικό μας σύλλογο, πράγμα πολύ συνηθισμένο σήμερα «της μόδας”, όπως λέγει ο Παπαδιαμάντης κάπου: «θα ήτο

θρασύτης εκ μέρους μας, λέγει, αν ενομίζαμεν ότι έπρεπε να κάμωμεν ενταύθα λόγον περί τινων άλλων διακεκριμένων θεολόγων, οίτινες μετέφερον τας θρησκευτικάς συνάξεις εις μίαν αίθουσαν συλλόγου. Πολύ παράξενοι δεν είμεθα, και εννοούμεν κάλλιστα, ότι καθ’ ον τρόπον υπάρχουσι λ.χ. φωτογράφοι της μόδας, φραγκορράπται

της μόδας κ.λ.π., ούτως επόμενον είναι να υπάρχουσι και θεολόγοι της μόδας»! Αλλά σ’ ενα άλλο σημείο ο Παπαδιαμάντης ξεκαθαρίζει τη στάση των πιστών τέκνων

της Εκκλησίας -και απέναντι σ’ Εκείνη και απέναντι στους φορείς της ιερωσύνης- όταν απαντά στο «Λόγο” του Απ. Μακράκη: «Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των Επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμοδία είναι να κρίνη μόνη η Εκκλησία και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλούμεθα». Πρέπει, πραγματικά, να προσέχει πολύ o χριστιανός, γιατί ο σατανάς χρησιμοποιεί με καταπληκτική ευκολία και πονηριά και τα δεξιά και τ’ αριστερά όπλα, για να μας βγάλει απ’ το δρόμο της Εκκλησίας, κ’ ύστερα να μας παραδώσει «εις νουν αδόκιμον», να μας διχάσει

και από τους φίλους και ομοιδεάτες μας, και να μας ρίξει στην απώλεια.

***

Πρέπει, να υπογραμμίσουμε, με πολλή λύπη, μια νοσηρή κατάσταση που υπάρχει στους ορθοδόξους χριστιανούς της Εκκλησίας μας σήμερα, που αδιαφορούν για τα

δόγματα των Πατέρων και τη γραμμή της Ορθοδοξίας. Έτσι αφήνεται ελεύθερο το έδαφος σ’ ένα πλήθος καλοθελητών, που άλλοτε με το πρόσχημα της «φιλανθρωπίας”

του δολλαρίου και άλλοτε της «διδασκαλίας” του λόγου του Θεού, κάνουν θραύση μέσα στο ευσεβές ποίμνιο της Ορθοδοξίας. Αυτοί οι βαρείς λύκοι, που πολεμούν

την ενότητα της Εκκλησίας, έχουν πολλά ονόματα, αλλά τα πιο φοβερά είναι των «Χιλιαστών” («μαρτύρων του Ιεχωβά”), των «Ευαγγελικών”, των «Αντβεντιστών”,

των παραλλαγμένων κάπως και μεταμορφωμένων Ρωμαιοκαθολικων κ.ά. Εμείς, βέβαια, δεν δίνουμε και πολλή σημασία, γιατί δεν υποψιαζόμαστε τι κινδύνους κρύβει η αλιεία αυτή εκ μέρους των αιρετικών στα νερά της Ορθοδοξίας, όπου τα «χωρικά ύδατα” δεν φυλάγονται όπως πρέπει από μας. Οι Πατέρες όμως λέγουν, πως η αίρεση είναι θάνατος και χωρισμός από το Θεό. Σ’ ένα βιβλίο παμπάλαιο της Ορθοδοξίας βρίσκεται τούτο το γεγονός, που αναφέρεται στον αββά Αγάθωνα.

Μερικοί ασκηταί, που άκουσαν τη φήμη του και τη μεγάλη διάκριση που είχε, πήγαν να τον επισκεφθούν. Θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, τον ρώτησαν: «Εσύ

είσαι ο Αγάθων, που λένε πως είσαι πόρνος και υπερήφανος;» –«Nαι, αδελφοί μου, εγώ είμαι». -«Εσύ είσαι o Αγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος;» -«Nαι, αδελφοί

μου, εγώ είμαι». «Εάν είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;» Τότε ο Αγάθων αποκρίθηκε: «Όχι, δεν είμαι αιρετικός!» Οι ασκηταί τον ρώτησαν να τους πει, γιατί όσα

του έλεγαν πρώτα τα παραδέχονταν για τον εαυτό του, ενώ το λόγο τούτο, με την κατηγορία του αιρετικού, δεν τον βάσταξε; Κ’ εκείνος, ο γέροντας ο άγιος

και διακριτικός, τους απάντησε: «Τα πρώτα, εμαυτώ επιγράφω• όφελος γαρ έστι τη ψυχή μου. Το δε αιρετικός, χωρισμός εστι από του Θεού, και ου θέλω χωρισθήναι

από Θεού». Οι ασκηταί θαύμασαν την πνευματική σοφία της διακρίσεως του γέροντα, κ’ έφυγαν πνευματικά οικοδομημένοι.

***

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι το «πίον και τετυρωμένον όρος», που δεν έχει να φοβηθεί τιποτε από τις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Όλα τα πράγματα της Εκκλησίας είναι σε μια ιερή ενότητα δεμένα, που δεν αφήνουν περιθώρια για λιποταξίες -στους πραγματικούς τουλάχιστον και συνειδητούς ορθοδόξους. «Έκλυτον γαρ ουδέν, ή υδαρές εν τη Εκκλησία λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, αλλ’ έστι τα πάντα συνεσφιγμένα προς ευσέβειαν». Ο φόβος, όμως, είναι όταν οι αιρέσεις, που

μνημονεύσαμε, εκμεταλλεύονται τη δική μας αδράνεια ή αμαρτωλότητα. Κι αυτό γίνεται αιτία να αληθεύει ο λόγος του προφήτου: «το γαρ όνομα του Θεού δι’ υμάς

βλασφημείται». Γιατί, όσες γνώσεις κι αν έχουμε για την Ορθοδοξία και τους αγίους Πατέρας, δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν σε τίποτε, αν δεν βιώσουμε οι

ίδιοι ό,τι εκείνοι πρώτα έζησαν κ’ ύστερα μας εδίδαξαν. «Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το

θέλημα του Πατρός μου του εν Ουρανοίς». Κ’ επειδή η φύση και o χαρακτήρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της Εκκλησίας των Πατέρων είναι ασκητικός, πρέπει με

άσκηση κ’ εμείς να μιμηθούμε το βίο τους, το κατά δύναμη, για να καταλάβουμε τη διδασκαλία τους ως το πιο μυστικό βάθος. Αυτό θα μας δώσει μια καινούργια δύναμη και θα σβήσει τη φλογισμένη δίψα μας. Αυτή την αλήθεια τονίζει και ο υμνογράφος, στην γ’ ωδή του Κανόνος της Κυριακής των Αγ. Πατέρων:

«Ανακαθαίρει θολερούς και βορβορώδεις χειμάρρους,

εκ πηγών του σωτηρίου αντλήσας, και διψώντα τον λαόν, τον του Χριστού κορέννυσι,

των διδαχών τοις ρείθροις, ο των Πατέρων κατάλογος».

Από το βιβλίο του: Π.Β.Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας,

εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1987.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ «Τίς σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλεν; Άρειος, συ έφης». του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου κ.κ. Παισίο

«Τίς σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλεν; Άρειος, συ έφης».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η αγία μας Εκκλησία από περάτων έως περάτων της οικουμένης 

εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, 

πεπικοιλμένη» την μνήμη των 318 Θεοφόρων Πατέρων της συνελθούσης

 στη Νίκαια της Βιθυνίας Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Οι άγιοι και Θεοφόροι Εκείνοι Πατέρες, τά Πυξία του Πνεύματος, 

τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου, οι αστέρες οι πολύφωτοι του 

νοητού στερεώματος, «αποστολικών παραδόσεων ακριβείς φύλακες», 

φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα καθόρισαν και περιχαράκωσαν το

 δόγμα της Θεότητος του Ιησού Χριστού.

Με την χάρη του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, 

οι Άγιοι Πατέρες απεκήρυξαν την ψευδώνυμο και κακόδοξο διδασκαλία

 του κακοδόξου Αρείου, λέγοντες: «ποίος σού έσχισε τον χιτώνα Σώτερ;

 Άρειος, σύ είπες».

Και πράγματι ο θεοσεβής και θεομάχος Άρειος με την κακόδοξο διδασκαλία

 του «διείλεν τον χιτώνα» του Σωτήρος Χριστού και δίδασκε αντίθετα της

 διδασκαλίας του Ευαγγελίου και της Μίας Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας,

 θέλοντας να μεταβάλει την θρησκεία της αγάπης και της απολύτρωσης

 σε απλό και άγονο φιλοσοφικό σύστημα.

Ο παράφρων Άρειος εγνώριζε, αλλά δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο

 Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού ήλθε επί της γης, 

«μορφή δούλου λαβών» και έγινε ο Θεός άνθρωπος, έγινε Θεάνθρωπος,

 διά να σώσει τον πλανηθέντα από την αμαρτία άνθρωπο και να επαναφέρει 

τον άνθρωπο στην αρχαία μακαριότητα.

Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία πολλές φορές βρέθηκε

 εν μέσω φοβερών κυμάτων, «εκλυδωνίζετο, αλλ΄ ου κατεποντίζετο»,

 κατά τον Ιερό Χρυσόστομο. Και αυτή την φορά με την χάρη του Παναγίου

 Πνεύματος, το Οποίο συνέχει και συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, 

ενίκησε νίκη ένδοξο κατά του Αρείου και των ομοφρόνων του.

Η Εκκλησία είναι ακατάλυτος και αλάθητος γιατί κινείται και κατευθύνεται 

από το Ίδιο Πνεύμα και τον Ιδρυτής της, το «Εσφαγμένον Αρνίον της Αποκαλύψεως», 

και οδηγείται «εις πάσαν την αλήθειαν» υπό του Αγίου Πνεύματος.

Οι άγιοι Πατέρες, των οποίων την ετήσιο μνήμη σήμερα εορτάζουμε, 

στην ξακουστή πόλη της Νίκαιας, μια για πάντα απέκοψαν το άθεο 

δόγμα του θεοσεβούς Αρείου και συνέταξαν τα επτά πρώτα άρθρα 

του Συμβόλου της Πίστεως, το οποίο είναι το σύμβολο της αληθείας, 

το σύμβολο του φωτός, το σύμβολο της Ορθοδοξούσης Εκκλησίας.

Χωρίς την διδασκαλία αυτή είναι αδύνατη για τον άνθρωπο η σωτηρία,

 η απόκτηση της αιωνίου ζωής και τούτο γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Μονογενής

 Υιός και Λόγος του Θεού, είναι το μόνο μέσο της σωτηρίας μας.

 Αυτός δίδαξε την αλήθεια και έχυσε το Πανάγιο Αίμα του επάνω στον Σταυρό 

του Μαρτυρίου Του. Αυτός άπλωσε τα χέρια Του επάνω στο Σταυρό και 

ένωσε τα διεστώτα, ένωσε Θεό και άνθρωπο και αναγέννησε 

τον πλανηθέντα άνθρωπο· ο Θεάνθρωπος Ιησούς,

 «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν».

Ναι, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Υιός της Παρθένου Μαρίας έγινε άνθρωπος

 από άπειρο αγάπη προς τον άνθρωπο και απεκάλυψε στους ανθρώπους

 τον Θεό, τον Δημιουργό του παντός, τον Οποίο εδόξασε επί της γής και 

έδωκε στους γνήσιους μαθητές Του την χαρά της αιωνίου ζωής, 

«ινα πάν ό δέδωκε αυτώ, δώση αυτοίς ζωή αιώνιον».

Ω, αγάπη, ώ αγαθότητα, ώ ευσπλαγχνία, ὼ θεϊκή συγκατάβαση. 

Εκουσίως επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του τελείωσε το έργο

 της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και έκτοτε άνοιξε τον Παράδεισο,

 το γαληνεμένο λιμάνι της σωτηρίας του ανθρώπου.

Αυτό το εύδιο λιμάνι της σωτηρίας μας, το οποίο δια της σταυρικής 

Του θυσίας άνοιξε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, εμείς οι άνθρωποι της συγχρόνου αυτής παγκοσμιοποιημένης εποχής, πρέπει να το βρούμε, εάν πραγματικά

 επιζητούμε την σωτηρία της ταλαιπωρημένης από το βάρος της αμαρτίας ψυχής μας.

 Αμήν.

Ο Λ.Κ.Α.Π.

Πηγή:http://kirigmata.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%97%20%CE%A4%CE%A9%CE%9D%20%CE%91%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%9D%20%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%9D%20%CE%91%CE%84%20%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A5?updated-max=2013-06-15T10:57:00-07:00&max-results=20&start=7&by-date=false#ixzz33F8mbegy

Ἡ προσευχὴ. Κυρ. Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ Ἡ προσευχὴ. Κυρ. Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε» (Ἰω. 17,1 /) + Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάστηκε σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε μιὰ προσευχή. Ποιός ἔκανε τὴν προσευχὴ αὐτή; Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πότε τὴν ἔκανε; Τὴν τελευταία νύκτα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τὴ Μεγάλη Πέμπτη. Ὅταν τελείωσε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος κ᾿ ἔφυγε ὁ Ἰούδας, εἶχε πιὰ νυχτώσει καὶ ἔλαμπαν τὰ ἄστρα. Τότε ὁ Κύριός μας ὕψωσε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχήθηκε. Τί εἶπε;
Ὁ Χριστὸς δοξάζει τὸ Θεὸ καὶ λέει· «Πατέρα μου, σὲ ἐδόξασα ἐπάνω στὴ γῆ. Τὸ ὄνομά σου τὸ φανέρωσα στοὺς ἀνθρώπους»· «ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις» (Ἰω. 17,6).
Καὶ μετὰ συνεχίζει· Σ᾿ εὐχαριστῶ, οὐράνιε Πατέρα, γιατὶ ἔφερες κοντά μου αὐτοὺς τοὺς μαθητάς. Αὐτοὶ θὰ μείνουν στὸν κόσμο. Αὐτοὶ μὲ ἀγαποῦν· ὁ κόσμος ὅμως μὲ μισεῖ. Αὐτοὶ ἄκουσαν τὰ λόγια σου, ὁ κόσμος δὲν τὰ ἄκουσε. Γι᾿ αὐτό, τώρα ποὺ φεύγω καὶ θὰ μείνουν μόνοι καὶ ὀρφανοί, σὲ παρακαλῶ πολὺ νὰ τοὺς φυλάξῃς, γιὰ νὰ μὴ χαθῇ κανένας ἀπὸ αὐτούς.

* * * 

Βλέπουμε στὴν περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν καὶ ἄνθρωπος, καὶ σὰν ἄνθρωπος ἔκανε καὶ αὐτὸς τὴν προσευχή του. Μᾶς διδάσκει λοιπὸν ἔτσι, ὅτι κ᾽ ἐμεῖς πρέπει νὰ προσευχώμεθα.
Πότε ἔκανε προσευχὴ ὁ Χριστός; Προσευχήθηκε στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Προσευχήθηκε στὴν ἔρημο, ὅπου ἐπὶ σαράντα ἡμέρες δέχθηκε ἐπίθεσι ἀπὸ τὸ διάβολο. Προσευχήθηκε τὴ Μεγάλη Πέμπτη στὸ Μυστικὸ Δεῖ πνο, ὅπως εἴπαμε.
Προσευχήθηκε στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Τόσο μεγάλη ἦταν ἐκεῖ ἡ ἀγωνία του, ὥστε ὁ ἱδρώτας του ἔπεφτε σὰν σταλαγματιὲς αἷμα κάτω στὴ γῆ. Προσευχήθηκε τέλος κ᾿ ἐπάνω στὸ σταυρό.

Ἑπτὰ φορὲς μίλησε πάνω ἀπὸ τὸ σταυρό του ὁ Χριστός. Ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ λόγους, ποὺ εἶπε, οἱ τρεῖς εἶνε προσευχές. Τὴν ὥρα ποὺ τὸν κάρφωναν, δὲν καταριόταν, ἀλλὰ εἶπε· «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»· πατέρα μου, συχώρεσέ τους, γιατὶ δὲν ξέρουν τί κάνουν (Λουκ. 23,34). Τὴν ὥρα ποὺ σείστηκε ἡ γῆ κι ὁ ἥλιος σκοτείνιασε, ὁ Χριστὸς εἶπε· «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνα- τί με ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46).  Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξεψυχήσῃ εἶπε· «Πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμά μου»· πατέρα μου, στὰ χέρια σου ἀφήνω τὴν ψυχή μου (Λουκ. 23,46).

Βλέπετε τί λόγια ἔχει τὸ Εὐαγγέλιο; Παντοῦ ἔκανε προσευχὴ ὁ Χριστός· στὴν ἔρημο, στὰ βουνά, στὶς ῥεματιές. Καὶ μὲ προσευχὴ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό. Τί μᾶς διδάσκει μ᾿ αὐτό; Ὅτι πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ προσευχώμεθα.  Χριστιανός, ποὺ δὲν προσεύχεται, δὲν εἶνε χριστιανός.

Τί εἶνε ἡ προσευχή; Τὸ παιδὶ μιλάει μὲ τὴ μάνα, ὁ ἄντρας μιλάει μὲ τὴ γυναῖκα του. Εὐχαριστιέται τὸ παιδὶ νὰ κουβεντιάζῃ μὲ τὴ μάνα, εὐχαριστιέται ὁ ἄντρας νὰ μιλάῃ μὲ τὴ γυναῖκα του, εὐχαριστιέται ὁ νέος νὰ κουβεντιάζῃ μὲ τὴ νέα ποὺ ἀγαπᾷ.
Καὶ τί λένε; ἐφήμερα πράγματα, ἀνοησίες. Ἡ πιὸ ὡραία κουβέντα εἶνε, ν᾿ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου καὶ νὰ μιλήσῃς μὲ τὸ Θεό· αὐτό εἶνε ἡ προσευχή. Καὶ τί νὰ λὲς στὸ Θεό; Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια σηκώνονταν τὸ πρωὶ καὶ πήγαιναν στὴν ἐκκλησιά. Κι ὅταν ἀνέτελλε ὁ ἥλιος, ἔπεφταν μπρούμυτα κ᾽ ἔλεγαν· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…».

Τώρα γίναμε σὰν τὰ ζῷα, χειρότεροι κι ἀπὸ τὰ ζῷα. Εἴμαστε ἀχάριστοι ἄνθρωποι· μᾶς δίνει ὁ Θεὸς τόσα ἀγαθά, κ᾿ ἕνα εὐχαριστῶ δὲν λέμε. Προσευχὴ εἶνε νὰ πῇς ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Προσευχὴ εἶνε νὰ πῇς «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες σου».
Σοῦ ἔδωσε χέρια γιὰ νὰ δουλεύῃς, σοῦ ἔδωσε πόδια γιὰ νὰ τρέχῃς, σοῦ ἔδωσε αὐτιὰ ν᾿ ἀκοῦς, μάτια γιὰ νὰ βλέπῃς, γλῶσσα νὰ μιλᾷς, μυαλὸ νὰ σκέπτεσαι. Ἔλα λοιπόν, ἄνθρωπε, νὰ πῇς γιὰ ὅλα αὐτὰ ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός».
Παραπάνω ὅμως ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, ποὺ ἔκανε ὁ Θεός, ξέρεις ποιό εἶνε; Ὅτι κατέβηκε ὁ ἴδιος στὴ γῆ. Ὦ Θεέ μου, ἄνοιξε τὶς καρδιὲς γιὰ νὰ τὸ καταλάβουν! Ὁ Θεὸς κατέβηκε ἐδῶ κάτω στὴ γῆ καὶ σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, ἀναλήφθηκε – γιὰ ποιόν; γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους.
Κ᾿ ἐμεῖς οὔτε ἕνα εὐχαριστῶ δὲν τοῦ λέμε. Αὐτὸ λοιπὸν μᾶς διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.
–Μὰ τί θὰ κερδίσω μὲ τὴν προσευχή; σοῦ λέει ὁ ἄθεος καὶ ὁ ἄπιστος, καὶ γιατί νὰ πάω στὴν ἐκκλησιά;…
Τί θὰ κερδίσῃς; Ἂν κάνῃς προσευχή, θαύματα θὰ δῇς στὴ ζωή σου.
–Ποιά θαύματα;
Σᾶς ἀναφέρω ἐνδεικτικῶς μερικά. - Ἦταν ἕνα ἀντρόγυνο καὶ δὲν εἶχαν παιδιά. Παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς δώσῃ παιδί. Κι ὁ Θεὸς τοὺς ἄκουσε. Ποιό εἶνε τὸ ἀντρόγυνο αὐτό; Εἶνε ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα τῆς Παναγίας μας, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα. Παρακαλοῦσαν τὸ Θεό, κι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὴν Παναγία.
- Κάποιος ἄλλος μὲ τὴν προσευχή του ἔκλεισε τὰ οὐράνια ἐπὶ τρία χρόνια. Σταγόνα δὲν ἔπεφτε στὸ χῶμα. Ἡ γῆ ἔγινε σὰν τὸ κεραμίδι. Καὶ πάλι αὐτός, ἕνας ἄνθρωπος, προσευχήθη κε καὶ ἄνοιξαν τὰ οὐράνια, ἔπεσε βροχὴ στὴ γῆ. Εἶνε ὁ προφήτης Ἠλίας.
-  Τὸν ἄλλο τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν ἔρριξαν σ᾿ ἕνα λάκκο μὲ πεινασμένα λιοντάρια, κι αὐτὰ ἦταν ἕτοιμα νὰ τὸν φᾶνε. Ἀλλὰ μὲ τὴν προσευχή του ἔφραξε τὰ στόματα τῶν λιονταριῶν. Εἶνε ὁ προφήτης Δανιήλ.

– Μά, θὰ μοῦ πῆτε, αὐτὰ συνέβαιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Καὶ σήμερα γίνονται θαύματα μὲ τὴν προσευχή.
 - Μοῦ ἔλεγε κάτω στὴν Ἀθήνα ἕνας καπετάνιος, ποὺ ταξίδευε μὲ μεγάλο καράβι στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό· Μᾶς ἔπιασε φουρτούνα. Βάλαμε τὰ δυνατά μας, ῥίξαμε τὶς ἄγκυρες, ἀλλὰ ἡ φουρτούνα ἦταν μεγάλη, τὸ κῦμα βουνό. Τελικῶς τὸ καράβι μας βούλιαξε. Πέσαμε στὴ θάλασσα μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Τὴν ὥρα ἐκείνη εἶπα· Θεέ μου, σῶσε με! τίποτε ἄλλο.
Καὶ τότε ἕνα κῦμα πελώριο μὲ πῆρε, μὲ σήκωσε ψηλὰ καὶ μὲ πέταξε στὴν ἀμμουδιά. Κοιμήθηκα. Ὕστερα ἀπὸ μία - δύο ὧρες ξύπνησα. Σὰν ὄνειρο μοῦ φάνηκε. Μὲ ἔσωσε ὁ Θεός.

- Ὁ ἄλλος ἦταν βαρειὰ ἄρρωστος στὸ νοσοκομεῖο. Ἔφεραν γιατροὺς ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἀπὸ τὴν Ἑλβετία. Τὸν ἐξέτασαν καὶ εἶπαν, ὅτι τίποτε δὲν γίνεται, δὲν ὑπάρχουν φάρμακα, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι· θὰ πεθάνῃ, μιὰ μέρα ἔχει ζωή.
Κοντὰ στὸν ἄρρωστο γονάτισε τότε ἡ γυναίκα του καὶ προσευχήθηκε. Κορόϊδευαν οἱ γιατροί, κορόϊδευαν οἱ νοσοκόμες, κορόϊδευαν οἱ πάντες. Μὰ τὴν ἄλλη μέρα ὁ ἄρρωστος ἄνοιξε τὰ μάτια του.
Ἕνας κρύος ἱδρώτας τὸν ἔπιασε τὴ νύχτα. Ὁ πυρετὸς ἔπεσε. Σηκώθηκε ἐπάνω, καὶ ὅλοι τά ᾽χασαν. Καὶ γιατροὶ πίστεψαν, ὅτι ἔγινε θαῦμα.

Ἐλᾶτε λοιπὸν ἐσεῖς οἱ ναυτικοί, γιὰ νὰ μᾶς πῆτε τὰ θαύματα ποὺ κάνει ὁ Θεός. Ἐλᾶτε ἐσεῖς οἱ ἄρρωστοι, γιὰ νὰ μᾶς πῆτε τὰ θαύματα ποὺ κάνει ὁ Χριστός. Κ᾿ ἐλᾶτε ἐσεῖς οἱ γέροντες, ποὺ πήγατε στρατιῶτες ἐπάνω στὴν Ἀλβανία, ὅπου οἱ σφαῖρες ἔπεφταν σὰν χαλάζι κ᾽ οἱ πέτρες σχίζονταν, καὶ πέστε μας· Ποιός σᾶς ἔσωσε; Ἐκεῖ τότε δὲν ἀκουγόταν καμμία βλασφημία, ἀλλὰ μόνο τὸ «Θεέ μου» καὶ «Παναγία μου».
Στρατιῶτες καὶ ἀξιωματικοὶ σώθηκαν μὲ τὴν προσευχή. Μεγάλο πρᾶγμα ἡ προσευχή. Νὰ προσεύχεστε, ἀγαπητοί μου.

* * *

 –Καλά, θὰ πῇ ἕνας· ὅσοι πῆγαν σχολεῖο, αὐτοὶ ξέρουν γράμματα καὶ μποροῦν νὰ κάνουν προσευχή. Ἐγὼ ὅμως εἶμαι ἀγράμματος, δὲν ξέρω οὔτε τὸ ἀλφάβητο· πῶς θὰ κάνω προσευχή;
Μπορεῖ, ἀγαπητοί μου, καὶ ὁ πιὸ ἀγράμματος, ποὺ δὲν ξέρει οὔτε τὴν ὑπογραφή του νὰ βάλῃ, μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ κάνῃ προσευχή. Δὲν χρειάζονται πολλὰ λόγια. Θὰ σᾶς πῶ μιὰ προσευχή, ποὺ μπορεῖτε νὰ τὴ λέτε πάντοτε ὅπου βρίσκεστε, καὶ στὸ δρόμο καὶ παντοῦ. Δυὸ λέξεις εἶνε. Ἄχ αὐτὲς οἱ λέξεις, ἂν τὶς πῆτε μὲ συναίσθησι καὶ προσοχή! Ὄχι ὅπως τὰ λένε τώρα ὡρισμένοι ψαλτάδες, ποὺ τὰ παρατείνουν καὶ τὰ «τσιγαρίζουν», ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σας.
Δυὸ λέξεις εἶνε αὐτὴ ἡ προσευχή, καὶ μπορεῖ νὰ τὶς μάθῃ κι ὁ πιὸ ἀγράμματος. Ποιές λέξεις; «Κύριε, ἐλέησον»! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ὡραία προσευχή. Λέγε αὐτὴ τὴν προσευχὴ κάνοντας συγχρόνως καὶ τὸ σταυρό σου κανονικά. (Παρακολουθῶ μετὰ λύπης, ὅτι σχεδὸν κανένας δὲν κάνει κανονικὰ τὸ σταυρό του. Ὁ σταυρός, ὁ κανονικός, εἶνε τὸ ἄλφα τῆς πίστεώς μας).
Λέγε, λοιπόν, μὲ πίστι τὸ «Κύριε, ἐλέησον» κάνοντας κανονικὰ τὸ σταυρό σου, καὶ τότε θὰ δῇς θαύματα.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κέλλης - Ἀμυνταίου τὴν 2-6-1968. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 23-5-1999, ἐπανέκδοσις 11-5-2013.

KΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, Αποστ. Ανάγνωσμα: Πράξεων 20 16-18, 28-36 εκ της ΙεράςΜητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

«Αποστολικών παραδόσεων, ακριβείς φύλακες γεγόνατε, άγιοι πατέρες · της γαρ αγίας Τριάδος το ομοούσιον, ορθοδόξως δογματίσαντες, Αρείου το βλάσφημον, συνοδικώς κατεβάλετε…» (Δοξαστικό αποστίχων εσπερινού αγίων Πατέρων).

Σήμερα, μια Κυριακή πριν την Πεντηκοστή, η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τους 318 Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Κωνσταντινούπολης το 325 μ.Χ.. Στη Σύνοδο αυτή οι άγιοι Πατέρες διατράνωσαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ομοούσιος και ομότιμος με το Θεό Πατέρα.
Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα τονίζεται η σημασία της συνεχούς επαγρύπνησης των ποιμένων της Εκκλησίας προς κάθε ένα που θα προσπαθήσει να διαστρέψει την αλήθεια και την παραδεδομένη πίστη του σώματος της Εκκλησίας. Επειδή όμως το θέμα των αιρέσεων-αιρετικών και των ποιμένων της Εκκλησίας αναπτύχθηκε στα προηγούμενα έτη, θα αναπτύξουμε το θέμα της προσευχής, ορμώμενοι από τον τελευταίο στίχο της αποστολικής περικοπής.
«και θείς τα γόνατα συν πάσι τοις άλλοις προσηύξατο»
Στο στίχο αυτό ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει τον απόστολο  Παύλο να γονατίζει και να προσεύχεται με τους πρεσβυτέρους, αφού πλέον έχει τελειώσει την αποχαιρετιστήρια ομιλία του προς αυτούς. Η προσευχή αυτή έρχεται να επισφραγίσει την ενότητά τους και την αδιάσειστη εμπιστοσύνη τους στην πρόνοια του Θεού. Αξίζει να σημειωθεί πως οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τη συνήθεια να προσεύχονται γονατιστοί ως ένδειξη συντριβής έναντι του Κυρίου (π.χ. βλ. Πράξ. 7, 60 και 21,5) και επίσης να προσεύχονται θερμά προς τον Κύριο όταν θα χωρίζονταν μεταξύ τους για κάποιο ταξίδι (π.χ. βλ. Πράξ. 21, 5-6).
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός συχνά αποσυρόταν και προσευχόταν, θέλοντας εμπράκτως να μας διδάξει τη μεγάλη αξία της προσευχής στη ζωή μας (βλ. π.χ. Λκ 6,12). Χαρακτηριστική είναι η προσευχή του Κυρίου στο όρος των Ελαιών πριν από το θείο πάθος (Λκ. 22, 39-44) και η υπόμνησή Του προς τους μαθητές : «προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» (Λκ. 22, 46).
Κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος η προσευχή είναι «συνουσία και ένωση του ανθρώπου με το Θεό, συμφιλίωση με το Θεό, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος που μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των αγγέλων, η μελλοντική ευφροσύνη, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, αποκάλυψη των μελλοντικών πραγμάτων…» (Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §1). Η προσευχή είναι κοινό έργο των ανθρώπων και των αγγέλων και διαφοροποιεί τους πρώτους από τα άλογα ζώα. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι περιτειχισμένος με την προσευχή, τότε εύκολα τον υποτάσσει ο διάβολος και τον κάνει δεκτικό κάθε αμαρτίας, όπως ο εχθρός εύκολα κυριεύει μια πόλη  που δεν έχει κανένα τοιχόκαστρο (πρβλ. Μαργαρίται Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος περί προσευχής). Η προσευχή συνοδεύει κάθε φάση και έκφανση της ζωής του χριστιανού: «Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά...» (Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, σ. 280).
Ο γέροντας Παΐσιος  ο Αγιορείτης συμβουλεύει ότι μια καλή προετοιμασία για την  προσευχή είναι η μελέτη πνευματικών βιβλίων: «Η μελέτη πνευματικών βιβλίων συγκεντρώνει το νου, θερμαίνει την καρδιά και προετοιμάζει για την προσευχή» (Ιερομ. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σ. 492). Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τονίζει ότι προυπόθεση της προσευχής είναι η αμνησικακία (βλ. Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §4). Βέβαια, προϋπόθεσή της είναι και η ταπείνωση, όπως φαίνεται καθαρά μέσα από την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου ( ).
Η προσευχή καλό είναι να περιλαμβάνει πρώτα την ειλικρινή ευχαριστία, έστω και για τα πιο μικρά, έστω και για το ότι υπάρχουμε. Δεύτερον, ας περιλαμβάνει την συναίσθηση των αμαρτιών και των παθών μας και την ομολογία τους προς τον Κύριο. Τέλος, ας περιλαμβάνει την αναφορά των αιτημάτων μας (πρβλ. Κλίμακα, Λόγος περί προσευχής, §6).
Τα είδη και οι τρόποι της προσευχής ποικίλουν. Προσευχή γίνεται στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας και στη μυστηριακή της ζωή. Υπάρχει βεβαίως και η κατά μόνας προσευχή του πιστού και η λεγόμενη «προσευχή του Ιησού». Στην τελευταία θα σταθούμε λίγο, γιατί συχνά παραθεωρείται ως έργο μόνο των μοναχών. Η αξία της μονολογίστου ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με» έχει ανυπολόγιστη αξία, γιατί μέσα σε λίγες λέξεις συνδέεται η ομολογία του Θεανθρώπου με την ομολογία της ανάγκης μας για το έλεός Του σε μας. Γνωρίζουμε τη δύναμη του Χριστού, γνωρίζουμε τη δική μας ασθένεια και γι’ αυτό ριχνόμαστε στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του και της θείας πρόνοιάς Του. Ας προσπαθούμε να λέμε την ευχή όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε νοερά, άλλοτε φωνακτά, ως να έχουμε τον Κύριο ενώπιόν μας και τότε θα απολαύσουμε τους θησαυρούς της. Ο γέροντας Πορφύριος αναφέρει: «Για μένα το «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τα λέει όλα!» (Ανθολόγιο Συμβουλών, Εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος Μήλεσι Αττικής, σ. 380).
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε την προσευχή αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας, αφού όποιος θέλει να αγαπά το Θεό ξέρει να προσεύχεται.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ (1-6-2014)ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

«...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ἰωαν.17,11)

Κατά τήν σημερινή Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α' ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα περιέχει τήν Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ὑπερφυής αὐτή Ἀρχιερατική Προσευχή ἀπευθύνθηκε ἀπό τόν Σωτῆρα μας Χριστό τό τελευταῖο βράδυ, πρίν ἀπό τήν Σταύρωσι Του, πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα Του. Τοῦ εἶπε ὅτι ἔφθασε ἡ ὥρα νά δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Ἰησοῦς  Χριστός, ἀπό τόν Θεόν Πατέρα, γιά νά Τόν δοξάση στή συνέχεια καί ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἡ δόξα τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ δέν θά ἦταν κοσμική, ἀλλά πνευματική: ἡ δόξα τοῦ Σταυροῦ, ἡ δόξα τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ, ὁ ἐπώδυνος καί ἐπονείδιστος Σταυρικός θάνατος, πού θά ἐσήμαινε τήν πιό ἀποτελεσματική καί συντριπτική ἧττα τοῦ διαβόλου. Τήν κατάλυσι τοῦ κράτους τοῦ σατανᾶ, τήν κατάργησι τῶν σκοτεινῶν ἔργων τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τήν συντριβή τῶν τεχνασμάτων καί τῶν «κατορθωμάτων» τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἀναίρεσι τῶν φθοροποιῶν συνεπειῶν της γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, τήν τέλεια ἀπολύτρωσι τῶν πιστῶν.

«Πρός σέ ἔρχομαι» λέγει ὁ πορευόμενος πρός τό σταυρικό του πάθος Ἰησοῦς. Προσεύχεται θερμά καί ὁλοκάρδια διά τούς μαθητάς Του. Νοιώθει ὅτι ἀνήκουν στόν Θεό Πατέρα καί τοῦ ἐδόθησαν ἀπό Ἐκεῖνον γιά τό σωτήριο ἔργο τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Τόν παρακαλεῖ νά τούς ἔχη ὑπό τήν προστατευτική Του φροντίδα. Νά τούς φυλάξη ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου καί ἀπό τό κοσμικό - ἁμαρτωλό πνεῦμα. Δέν ζητεῖ νά τούς βγάλη ἔξω ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά νά τούς φυλάξη ἀπό τήν κακία καί τήν πονηρία τοῦ κόσμου. Ζητεῖ νά τούς χαρίση τήν πνευματική χαρά καί εὐφροσύνη σέ τέλειο βαθμό. Παρακαλεῖ νά τούς ἁγιάζη μέ τήν δύναμι καί τόν ἁγιασμό τοῦ Θείου Λόγου, τῆς σωτήριας ἀλήθειας τῆς Πίστεώς μας. Νά τούς διατηρῆ, δηλαδή, στερεούς καί ἀκλόνητους στήν Ἁγία Πίστι καί τά ἀθάνατα «ῥήματα ζωῆς αἰωνίου».

Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις θερμοπαρακαλεῖ τόν Πανάγιο Πατέρα Του νά τούς περιθριγκώνη καί νά τούς διακρατῆ μέ τήν ἁγία ἑνότητα καί ἀγάπη οὕτως, ὥστε νά εἶναι ἕνα ἀδιάσπαστο ἱερό σῶμα, κατά τό πρότυπο τῆς ἄρρηκτης ἑνότητος τῶν Θείων Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῶν ὁποίων ἡ ἀγαπητική σχέσις καί κοινωνία εἶναι μοναδική καί ἀπαράμιλλος .

Ἑνότητα ἐν τῇ πίστει καί τῇ ἀγάπῃ ζητεῖ ὁ Κύριος διά τούς μαθητάς Του, ἀλλά καί διαχρονικά δι' ὅλους τούς πιστούς τῆς Ἁγίας μας Ἑκκλησίας, ἀπό τόν Ἐπουράνιο Θεόν Πατέρα, παρόμοια μέ αὐτή πού βιώνεται ὡς ἀγαπητική σχέσι καί κοινωνία μέ τά Πρόσωπα τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Μέ αὐτούς καί μόνον τούς ὅρουςἀγάπη καί πίστις, πίστις καί ἀγάπη ἐπιτυγχάνεται τό πρώτιστο ἐπιθυμητό καί θεάρεστο ἀγαθό τῆς ἑνότητος διά τούς πιστούς καί τήν Ἁγίαν μαςἘκκλησία.

Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν ἀγαπητική κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶχαν καί ἐφύλασσον ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, μετά πάσης σπουδῆς καί ἐπαγρυπνήσεως οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς πρώτης καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν, καθώς καί τῶν ἀνεγνωρισμένων ὑπ' αὐτῶν Τοπικῶν, Συνόδων, ἄγρυπνοι φρυκτωροί ὑπάρχοντες τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Παραδόσεως, τῶν Ἱερῶν Δογμάτων καί τῶν Θείων Κανόνων τῆς Πίστεώς μας, τῆς Δογματικῆς καί Κανονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἐφρόνουν καί ἐπρέσβευον ὅσα καί ὅ,τι ὀρθοδόξως δογματίζει, διδάσκει καί ἀποδέχεται αὕτη καί ὅσα καί ὁποῖα ἐκείνη φρυκτωροῦσα ἀπορρίπτει καί καταδικάζει ὡς ἔχοντα τό στίγμα καί τό δηλητήριον τῆς αἱρέσεως, τῆς πλάνης, τῆς κακοδοξίας καί τοῦ σχίσματος.

Ἡ πρόσφατα ἐκδηλουμένη μεγάλη καί ἔναγχος σπουδή ὑπερφαλαγγίσεως τῶν ὅρων καί τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες ἐπί δογματικοῦ καί κανονικοῦ πεδίου ἔναντι τῶν ἐν πλάνῃ καί αἱρέσει εὑρισκομένων συνανθρώπων μας, πού ἀνήκουν σέ αἱρετικές κοινότητες καί ὁμολογίες, καί μάλιστα εἰς τήν δεινήν αἵρεσιν καί πλάνην τοῦ Παπισμοῦ, χωρίς προηγουμένως νά ἐξομαλυνθοῦν οἱ ὑφιστάμενες σοβαρές δογματικές, ἐκκλησιολογικές καί ἱεροκανονικές διαφορές καί ἀποκλίσεις, ἐμβάλλει σέ μεγάλη ἀνησυχία καί ἀγωνία τό ὀρθόδοξο πλήρωμα.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐξέφρασε πρό ἡμερῶν στούς Ἁγίους Τόπους τήν προσδοκία ὅτι ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πάπα, τόν ἄρχοντα τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, θά ἀνοίξουν δρόμους μέ τήν πεποίθησι ὅτι «ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητας, εἰς τήν ὁποία ἐκάλεσε ἡμᾶς ὁ «Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος». Ὅμως, πρός Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι δέν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀγάπη διά νά ἀρθοῦν «ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια», χωρίς τήν προϋπόθεσιν τῆς ὀρθῆς πίστεως, τοῦ ὑγιοῦς ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, ἀφοῦ μάλιστα πρό 50ετίας οἱ προκάτοχοί των δέν ἐπέτυχον, μόνον μέ τήν ἀγάπη, τίποτε τό θεμελιῶδες καί οὐσιαστικόν εἰς τά θέματα πίστεως καί καταρρίψεως τῶν φρικαλέων δογματικῶν διαφορῶν καί παρεκκλίσεων.

Μόνον ἕνας θεολογικός διάλογος τίμιος, εἰλικρινής, ἀποφασιστικός καί οὐσιαστικός, ὁ ὁποῖος θά θέτει «τόν δάκτυλον εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων», μόνον ἕνας σοβαρός Ἁγιοπατερικοῦ τύπου διάλογος, ὁ ὁποῖος θά λέγῃ τά πάντα μέ τό ὄνομά των, μόνον ἕνας σωτήριος Χρυσοστομικός καί Στουδιτικός διάλογος, ἐν φόβῳ Θεοῦ καί βαθυτάτῃ συναισθήσει τῶν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων βαρυτάτων εὐθυνῶν, πρός διαλεύκανσιν τῶν θεολογικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καί δογματικῶν διαφορῶν καί ἀποκλίσεων θά ἦτο δυνατόν μέ τό σύνθημα«σπεῦδε βραδέως» νά μᾶς ὁδηγήσῃ  εἰς τό κοινόν Ποτήριον. Ἀλλέως πως ματαιοπονοῦμεν καί θά εἴμεθα ὑπόδικοι καί ἔνοχοι ἐνώπιον τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας.Οἱ ἐπιτηδευμένοι ἐντυπωσιασμοί τῆς στιγμῆς σβήνουν ἀμέσως, ὅπως τά πυροτεχνήματα.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ διάπυρος εὐχή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεως καί τῆς Σωτηρίας ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ˙ «ἵνα ὦσιν ἕν, καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» ἔχει εὐθύς ἐξ ἀρχῆς πραγματοποιηθῆ μέσα εἰς τούς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας. Καί θά ἐπικαιροποιηθῆ μέ τήν ἐπιστροφήν ἐν μετανοίᾳ τῶν ἀποσχισθέντων χριστιανῶν, μόνον ὑπό τούς ὡς ἄνω προμνημονευθέντας ὅρους καί τίς δογματικές καί κανονικές προϋποθέσεις, γιά τίς ὁποῖες ὁμιλήσαμε.

Ἄς εὐχόμεθα ἐντονώτερα «ὑπέρ εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καί τῇ θεοδιδάκτῳ χριστιανικῇ ἀγάπῃ.Ἀμήν.-

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου

 Νικαίας το καύχημα, Oικουμένης αγλάϊσμα

Την εβδόμη κατά σειρά Κυριακή από το Πάσχα, η Εκκλησία τοποθετεί την εορτή των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Η Α΄ Οικ. Σύνοδος συγκλήθηκε σε κλίμα ελευθερίας και ισοτιμίας, που επεκράτησε μεταξύ των θρησκευμάτων μετά το Διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου περί ανεξιθρησκείας. Στη Σύνοδο αυτή έδωσε την μαρτυρία τους υπέρ της πίστεως ο Άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός, ενώ με την πολύτιμη συμβουλή του τότε διακόνου  και μετέπειτα Πατριάρχου Αλεξανδρείας Μεγάλου Αθανασίου, συντάχθηκαν τα 6 πρώτα άρθρα του συμβόλου της Πίστεως.

Ο σημερινός εορτασμός, μια Κυριακή πριν την Πεντηκοστή, θεσπίστηκε για να τονιστεί η θεότητα του προσώπου του Χριστού και η μεγάλη σημασία αυτής της αλήθειας για ολόκληρη την Εκκλησία. Όπως  χαρακτηριστικά εξηγείται μέσα στο συναξάρι της εορτής «ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αφού ενσαρκώθηκε, αφού φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και αφού εκπλήρωσε  όλο το σωτηριώδες σχέδιο του – τη πραγμάτωση της θείας οικονομίας-, ανελήφθη στους ουρανούς ως Θεός και ως άνθρωπος συγχρόνως, και κάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Θεού και Πατρός. Αυτό ακριβώς διακήρυξαν οι Άγιοι Πατέρες και με τις θεολογικές αποφάσεις που πήραν σ’ αυτή την Σύνοδο «Πατρός και Υιού και Πνεύματος Αγίου, μίαν ουσίαν εδογμάτισαν και φύσιν», ότι δηλαδή ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ομοούσιος με τον Πατέρα, και αυτό  εναντίον της αιρέσεως του Αρείου, ο οποίος δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, δεν ήταν διπλούς στη φύση αλλά ήταν μόνο ως άνθρωπος. Απέρριπτε ουσιαστικά με άλλα λόγια την θεότητα του Χριστού.

Η προσευχή του Χριστού υπέρ των μαθητών του και υπέρ των μελών της Εκκλησίας

Η ευαγγελική περικοπή που διαβάζετε σήμερα, είναι ένα απόσπασμα από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου την οποία απήγγειλε, λίγο πριν αναχωρήσουν με τους μαθητές από το υπερώο όπου έλαβε χώρο ο Μυστικός Δείπνος. Ο Διδάσκαλος μετά την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, συνομίλησε αρκετά με τους Μαθητές Του και η συνομιλία έληξε με μια προφητεία - μια ενθαρρυντική ρήση του Ιησού Χριστού «Eν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον». (Ιω. ιστ’ 13).

Η αρχιερατική αυτή προσευχή είναι μια συνομιλία του Υιού και Λόγου του Θεού μετά του ουρανίου Πατρός και χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στο σκοπό της αποστολής του Ιησού Χριστού στον κόσμο. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στη βεβαίωση του Ιησού Χριστού για την εκπλήρωση του έργου του μέσα στον κόσμο και το τρίτο μέρος αναφέρεται στην καθιέρωση των Μαθητών ως συνεχιστών του έργου του Ιησού Χριστού. Είχε τρία αιτήματα: υπέρ Εαυτού, υπέρ των Αποστόλων και υπέρ της Εκκλησίας.

Γιατί ο Ιησούς αφήνει τον παραμυθητικό και παραινετικό τόνο των υποθηκών προς τους Μαθητές και στρέφει το βλέμμα του προς τον Πατέρα και συνδιαλέγεται; Για να διδάξει και μας, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, πως όταν βρισκόμαστε σε ώρες δοκιμασίας και πειρασμού να καταφεύγουμε στον ουράνιο Πατέρα μας’ για ν’ αντιμετωπίσουμε το μίσος και τους διωγμούς των ανθρώπων. Ο σκοπός της παρουσίας του Ιησού Χριστού στον κόσμο είναι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους: «ίνα παν ο δέδωκας αυτώ δώση αυτοίς ζωήν αιώνιον». Αυτή η αιώνια ζωή είναι η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο, η γνώση του αληθινού Θεού, αλλά και η πίστη στον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού και απεσταλμένο του Πατρός για την σωτηρία του κόσμου: «Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν».

«Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις»

Η γνώση και επίκληση του ονόματος του Θεού δεν είναι ένα εξωτερικό καθήκον ή μια θρησκευτική δοξασία. Είναι θεμελιώδης αλήθεια ύπαρξης και νοήματος ζωής που μας φανέρωσε ο Χριστός και πρέπει να εμπιστευόμαστε, επιζητώντας με πολλή ταπείνωση το έλεος του. Με τη συνεχή αυτή επίκληση μαστίζουμε τους εχθρούς μας τα παρακλάδια του διαβόλου δαίμονες, αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Ο λόγος του Χριστού επιμένει ν’ ανατρέπει τη λογική μας. Μας λέει ότι υψωνόμαστε κάθε φορά που θυσιαζόμαστε. Δοξαζόμαστε κάθε φορά που μαθαίνουμε να υπομένουμε πειρασμούς, συκοφαντίες, αδικίες. Καταξιωνόμαστε κάθε φορά που συγχωρούμε, κάθε φορά που σταυρώνουμε τον εαυτό μας και τα πάθη του.

Η «ενότητα», επιτακτικό ζητούμενο της εποχής μας

Σε συνάφεια με την εορτή των Αγίων Πατέρων, ένας  άλλος σκοπός που η Εκκλησία μας παραθέτει αυτή την περικοπή είναι και ο εξής: Η αίρεση του αρειανισμού διέσπασε το ενιαίο φρόνημα του λαού για το ανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, ενώ ο Κύριος ζήτησε στην Αρχιερατική Προσευχή «ίνα ώσιν εν», να είναι ένα (οι Μαθητές) και όσοι πίστευαν σε αυτόν.

Το ζήτημα της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων είναι από τα πλέον δύσκολα, αν αναλογιστούμε την παγκόσμια, αλλά και την προσωπική ιστορία του καθενός μας. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου η σύγχρονη βαβυλωνία της ατομοκεντρικότητας, της «πολυ-πολιτισμικότητας» και της «αλληλεγγύης» μεταξύ των λαών, σφυροκοπούν τα θεμέλια της κοινωνίας, διαβρώνοντας αντίστοιχα κάθε ευαισθησία προς τον πλησίον και κάθε δυνατότητα συμφωνίας στο πολιτισμικό και πνευματικό πεδίο για αντιμετώπιση των δυσκολιών που διέρχεται η πατρίδα μας. Το ότι η ενότητα προϋποθέτει την ταύτιση στα θέματα της πίστεως, το εκφράζει η Εκκλησία μας σε κάθε Θεία Λειτουργία, όταν λίγο πριν κοινωνήσουμε μας καλεί να ζητήσουμε από τον Χριστό «την ενότητα της πίστεως καί τήν κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος» και να εμπιστευτούμε σε Αυτόν «εαυτούς καί αλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ημών».

Η κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, εξασφαλίζει την γνησιότητα της ανθρώπινης ενότητας. Η γνήσια ενότητα υπάρχει επίσης με τη θεωρία του Θεού: «και εγώ την δόξα ην δέδωκας μοι δέδωκα αυτοίς ίνα ώσιν εν…θέλω όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν…» (Ιω. ιζ΄ στ.22). Όλα αυτά δείχνουν ότι όταν οι άνθρωποι βιώνουν την δόξα της Αγίας Τριάδος στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, όταν είναι συνδεδεμένοι με τον Χριστό, τότε είναι και μεταξύ τους ενωμένοι. Στην αρχιερατική προσευχή δεν γίνεται λόγος για μια εξωτερική ενότητα, που είναι αποτέλεσμα εξωτερικών προσπαθειών και γνωρισμάτων και που είναι προσδοκία του μέλλοντος, αλλά για ενότητα στο Σώμα του Χριστού, που δόθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής και είναι πραγματικά παρούσα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - π.Νικόλαος Φαναριώτης

   ΤΗΣ ΕΝ  ΝΙΚΑΙΑ  Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ   ΣΥΝΟΔΟΥ  .  Ιω ΙΖ ΄1-13   


Σήμερα εορτάζομε την επέτειον της συγκροτήσεως  της  Α΄. Οικ. Συνόδου , οι Κανόνες της οποίας, όπως και των άλλων έξι, έχουν κύρος αλάθητον. Ας δούμε λοιπόν το ιστορικόν αυτής της Συνόδου για να μην είμαστε  αγράμματοι , γιατί  αυτό  σημαίνει  όχι  μόνον  φτώχεια γνώσεων αλλά και εκτροχιασμόν της πορείας ζωής ,της δικής μας και των παιδιών μας που  θαμπώνονται από  τις  γνώσεις  πολύ διαβασμένων Αιρετικών που είναι πολύ επικίνδυνο.

Το ιστορικον της συγκροτήσεως  Συνόδου  που για πρώτη φορά  να ονομάζεται Οικουμε -νική είναι το εξής: Κατά τας αρχάς του 4ου αιώνος , ένας πρεσβύτερος (ιερέας ) της  Αλεξάν- δρείας ,αυστηρός μεν κατά τα ήθη, αλλά περισσότερο προσκείμενος εις τον Πλάτωνα παρά εις το Ευαγγέλιο  και  Άρειος ονομαζόμενος, εκήρυττεν ότι ο Υιός εκτίσθη υπό του Πατρός, ίνα δι΄ αυτού ως εργαλείου πλασθεί ο κόσμος. Συνέγραψε  δε και το σύγγραμμα ((ΘΑΛΕΙΑ)).

Τις πλατωνικές αυτές θεωρίες του Αρείου, η Εκκλησία τις καταδίκασε ωςαντιευαγγελικές . Αλλά ο  Άρειος φρονών ότι μόνον δια των θεωριών του ήτο δυνατόν να σωθεί η Χριστιανική Μονοθεΐα ,όχι μόνον εξακολούθησε να εμμένει εις τις ατομικές του ιδέες , αλλά και με ποιήματα και με τραγούδια …τις  διέδιδε  παντού.

Επειδή ο κύκλος διευρίνετο και η Εκκλησία κινδύνευε να διασπασθεί, ο Μέγας Κων/νος  συνεκάλεσεν εν Νικαία τω 325 μεγάλη Σύνοδον ,ητις ως αντιπροσωπευομένη εκ πάντων των μερών της Οικουμένης, ονομάσθηκε Οικουμενική.  Τα ειδικά χαρακτηριστικά των Αγίων οικουμενικών Συνόδων, είναι τα εξής τέσσερα; 

1ον Να συγκαλούνται δια προσταγών Βασιλικών, και όχι  Πατριαρχικών.

2ον Να εκδίδεται απόφασις και όρος δογματικός, δηλ. αλάθητος.

3ον Να είναι πάντα τα εκτιθέμενα δόγματα (κανόνες)  ευσεβή και  σύμφωνα με τας θείας Γραφάς   και τας προλαβούσας  Συνόδους .  και 

4ον  δε και τελευταίον, το να συμφωνήσουν και να αποδεχθούν τα παρά των  Οικουμενικών  συνόδων διορισθέντα και κανονισθέντα άπαντες  οι ορθόδοξοι Πατριάρχες  και  Αρχιερείς  της καθολικής  Εκκλησίας .

Διεκρίνοντο  σε αυτή την Σύνοδο άνδρες  επί πολυμαθεία  και αρετή διαπρέποντες  και άλλοι για την ασκητική ζωή τους και έτεροι για τα στίγματα του  μαρτυρίου και άλλοισημαιοφόροι και θαυματουργοί:  Ενδεικτικά , αναφέρουμε τον άγιο Σπυρίδωνα , τονάγιο Νικόλαο…  αλλά υπερείχε όλων κατά την Θεολογική δεινότητα ο μέγας Αθανάσιοςδιάκονος ακόμη του επισκόπου Αλεξανδρείας . Τότε για πρώτη φορά εμφανίστηκαν οι όροι:

                                  ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ και ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνουν οι όροι αυτοί :

Πατέρες λέγονται οι από του Δ΄. αιώνος , κατά τους αγώνας της εκκλησίας  αγωνισθέντες  εναντίον των μεγάλων Αιρέσεων,  εκείνοι των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων, αδιάφορον αν επίσκοποι η ου, οίτινες  διεκρίθησαν α) επί συγγραφική δεξιότητι  β) επί  ορθοδόξω διδασκαλία αναγνωρισθείση υπό της Εκκλησίας  και  γ) επί αγιότητι βίου. 

Ενώ οι στερούμενοι μιας τουλάχιστον από τις τρεις ιδιότητες ονομάζονται απλώς Εκκλησιαστικοί συγγραφείς .Για παράδειγμα ο Ωριγένης. (απόλυτος  προορισμός )   Εγκ/παίδεια Πυρσός  τ.ΙΘ΄σελ. 781  (λ. ΠΑΤΗΡ) .

Το κυριότερο μέσον μεταφοράς , διαχρονικά  είναι το πλοίον (Πλωτοί  κολοσσοί).    Όλα  όμως  εξαρτώνται  από  ένα κομμάτι επίπεδης  πλάκας που λέγεται  ΠΗΔΑΛΙΟ.       Χωρίς  αυτό  μένουν  ακυβέρνητα  και τελικά καταποντίζονται.

Το  ίδιο και  η  εκκλησία  του  Χριστού,  η  νοητή  ναύς ,   είναι   η  νοητή   κιβωτός   της   Σωτηρίας , που προτυπώνεται  από την Κιβωτό του Νώε. Σαν νοητό πλοίο    πλέει μέσα στον χειμαζόμενο κόσμο με ασφάλεια, γιατί είναι αγιοπνευματική, παρ΄ όλο ότι χτυπιέται  από  τα  κύματα  της  αθεΐας  και  των αιρέσεων.

Κάποτε ο Ιούλιος Καίσαρας (του οποίου το ειδωλολατρικό Ημερολόγιο συντηρούν ακόμα οι Παλαιοημερολογίτες  με το όνομα Ιουλιανό) βγήκε σε θαλάσσιο  περίπατο με έναν έμπειρο ναυτικό σαν κυβερνήτη. Στην θάλασσα σηκώθηκε τρικυμία και το πλοιάριο κινδύνευε να βυθισθεί. Ο ναυτικός  τρομοκρατήθηκε, αλλ΄ ο  Καίσαρας  απαθής   του είπε: τι δέδιας Καίσαρα φέρεις. Είναι μια προτύπωσις της τρικυμίας  στη θάλασσα της Τιβεριάδος με τον Πέτρο  ((ολιγόπιστε εις τι εδίστασας )) .

Το  πλοίο όμως  της Εκκλησίας  έχει  ανάγκη όπως όλα τα πλοία από πηδάλιο  για να μη χάνει την ρότα της, την πορεία προς την Βασιλεία. Έτσι το Πνεύμα το Άγιον εφώτισε  δυο ορθόδοξους  λογίους  Μοναχούς ,τον Νικόδημο και τον  Αγάπιο  (επι Νεόφυτου Ζ΄), το 1800 και συγκέντρωσαν τις ΟΜΟΦΩΝΕΣ αποφάσεις  σε ένα βιβλίο  που το ονόμασαν :ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ , ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ . 

Περιέχει σε παράλληλες  διατάξεις : Όλους τους  ιερούς  Κανόνες  των αγίων Αποστόλων και των οικουμενικών  Συνόδων και την ερμηνεία αυτών.  Εκείνο που έχει κύρος αλάθητον είναι οι ίδιοι οι  Κανόνες,  όχι η ερμηνεία , ούτε  η   συμφωνία,  πολύ  δε  λιγότερο  οι  υποσημειώσεις, πράγμα που επισημαίνει  τόσο το ίδιο το Πηδάλιο ,όσο και ο συγγραφέας του  ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης .…ημίν ου μέλλει ,τι είπαν, η τι εφρόνησαν μερικοί  Πατέρες ,αλλά τι λέγει η Γραφή ,και αι  οικουμενικοί Σύνοδοι, και η κοινή των Πατέρων δόξα. Ου γαρ  Δόγμα  συνιστά  η γνώμη τινών εν τη Εκκλησία.    Ει δε άλλως λέγουσιν, ο τε Πατριάρχης  Νικόλαος και αι  Νομικαί Διατάξεις , αλλ΄ ούτοι ουκ εισί Νομοθεσία  καθολική  της  εκκλησίας εν τοις τοιούτοις αλλά τα των Άγίων Τυπικά.                                                                                       

( Σχόλιο εις το τέλος του Πηδαλίου).

 Αλλά και στη σ.7 στην υποσημείωση  του Ε΄ κανόνος  των  Αγίων Αποστόλων   εκεί  αναφέρεται  εις  την  κατάλυσιν  ελαίου  σε  όλο το  Πεντηκοστάριο.                                                

Ύστερα από αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι  όταν  μιλάμε εκ μέρους του Πηδαλίου  πρέπει να διαβάζουμε   όλο το Πηδάλιο  και όχι μόνο  μερικές  υποσημειώσεις .

                                                                         ΑΜΗΝ

Κυριακή των Αγίων Πατέρων - Το κήρυγμα του Ευαγγελίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 35

Κυριακή 27 Μαΐου 2012 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

(Ἰωάνν. ιζ΄ 1- 13)

«Ἵνα πάντες ἕν ὦσι»

Εἶναι ἕνας πόθος θεϊκός αὐτά τά λόγια, ἀδελφοί μου. Εἶναι ἀπό τά βαθειά αἰτήματα τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα αἴτημα πού πέντε φορές ἔρχεται στά χείλη Του τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ἡ ἑνότης τῶν χριστιανῶν! Ἡ ὁμοφροσύνη τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀπό τά πρῶτα βήματα συνταράσσεται ἀπό αἱρέσεις καί πλάνες, ἀπό διαιρέσεις καί σχίσματα. Ἡ ἱστορία τῶν ἐθνῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱστορία διχογνωμιῶν καί πολέμων. Ἡ σύγχρονη ζωή μέσα στίς οἰκογένειες καί στίς κοινότητες, στούς συνεταιρισμούς καί τίς συλλογικές προσπάθειες, πού τόσες πολλές φορές δυσχεραίνει τήν ὁμαλή συμβίωση καί συνεργασία...

Ὅλα αὐτά μέσα στήν στοργική μέριμνα τοῦ προσευχομένου Κυρίου ἔχουν τήν πρώτη θέση. Τότε καί σήμερα καί πάντοτε, ἡ δύναμη καί ἡ γαλήνη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ χαρά κάι ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, μιά πηγή τροφοδοσίας θά ἔχουν: τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοφροσύνη μέσα στήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ξεκινῶντας ἀπό τόν οὐρανό, ἡ Ἀγάπη ἀναδημιουργεῖ τή ζωή τῆς γῆς καί πάλι ἐκεῖ ξαναγυρίζει, στόν οὐρανό, ὅπου ὁ Θεός καί ἡ ποίμνη Του θά ζήσουν ἑνωμένοι ἀσύγχητα καί ἀδιαίρετα, ὄχι μόνο μέ τήν οὐσία καί τήν φύση τῆς Θεότητας, ἀλλά καί μέ τήν εὐτυχία τῆς τελείας ὁμοφροσύνης, συνεργασίας καί ἀγάπης. Γι’ αὐτό και ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησία Του καί τή γῆ μας γενικώτερα τήν θέλει σάν ἀντικατοπτρισμό τῆς κοινωνίας τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» προσεύχεται ὁ Κύριος, καί προσθέτει: Σέ παρακαλῶ, Πατέρα Μου, ὄχι μόνον διά τούς Ἕνδεκα τούτους μαθητάς Μου, ἀλλά καί δι’ἐκείνους πού θά πιστεύσουν στό μέλλον διά τοῦ κηρύγματός τους εἰς Ἐμέ. Σέ παρακαλῶ δι’ ὅλους αὐτούς, διά νά εἶναι ὅλοι ἕνα διά τῆς ἀγάπης καί ὁμοφροσύνης πού θά κυριαρχῇ μεταξύ τους. Καθώς Σύ Πάτερ, εἶσαι ἑνωμένος μέ Ἐμέ καί Ἐγώ εἶμαι ἑνωμένος μαζί Σου, λόγῳ τοῦ ὅτι ἔχομε καί οἱ δύο τήν αὐτήν οὐσίαν καί φύση, ἔτσι, Σέ παρακαλῶ, νά εἶναι καί αὐτοί ἕνα, διά τῆς κοινωνίας καί ἑνώσεώς τους μέ Ἡμᾶς. Ὕστερα, λοιπόν, ἀπό αὐτή τή βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μετά ἀπό τά διδάγματα τῶν παθημάτων πού μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἰστορία, ἀλλά καί ἀπό τήν τόσον ἠλεκτρισμένην ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ στήν οἰκουμένη καί πού κρατεῖ ἄτομα καί λαούς σέ διαρκῆ ἀγωνία γιά τό μέλλον, ποιά εἶναι ἡ θέση ἡ δική μας, ἀδελφοί μου; Ἡ ἰδιότης μας ὡς χριστιανῶν, ὡς ἐκκλησιαζομένων μάλιστα χριστιανῶν, καί ἡ συμμετοχή μας αὐτή τήν ὥρα στό Μυστήριον τῆς Ἀγάπης, τήν Θείαν Εὐχαριστία, μᾶς τονίζει, μᾶς ἀναγκάζει – μπορῶ νά πῶ - νά ἐπιδιώξωμε, νά προσπαθήσωμε ἔντονα, ὥστε νά πραγματοποιεῖται μεταξύ μας ὁ θεϊκός πόθος τῆς ἑνότητας. Ὀ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα. Ὑμεῖς δέ πάντες τό ἕν φρονοῦντες, ὁμόψυχοι», ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν αὐτό δέν τό ἐπιδιώξωμε ἐμεῖς, ποιός ἄλλος θά τό πραγματοποιήση; Ἄν οἱ χριστιανοί πού ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν, ἐξομολογοῦνται καί μελετοῦν τό Εὐαγγέλιον, δέν δημιουργοῦν στήν οἰκογένειά τους, στό κατάστημά τους, στήν ἐπιχείρησή τους, στήν ἐνορία τους, ἀτμόσφαιρα καλῆς καί ὁμαλῆς συνεργασίας, σταθερῆς ἑνότητας, μακρόθυμης καί μεγαλόψυχης καί ταπεινῆς ἀγάπης, ἀπό ποιούς ἄλλους ἔχομε τήν ἀπαίτηση νά τό κάμουν;

Ἀδελφοί μου! «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Αὐτός ὁ Κύριος Ἰησοῦς, μαζί Του ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό κέντρο πού μᾶς ἕλκει καί πρός τό ὁποῖον ὅλοι πρέπει νά φερώμεθα. Ἐάν Αὐτός ἀποτελεῖ τό σημεῖον προσανατολισμοῦ μας καί τό μοναδικό μας Ἰδανικό, τότε σύν τῷ χρόνῳ καί ὁπωσδήποτε πλησιάζοντάς Τον, θά πλησιάζωμε καί ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἑνωμένοι μαζί Του θά ἑνωθοῦμε, αὐτομάτως, καί μεταξύ μας. Εὐτυχισμένοι μέσα σ’ αὐτή τή θέωση ὡς πρόσωπα καθ’ ἑαυτά, θά εἴμεθα εὐτυχισμένοι καί ὡς Ἐκκλησία, ὡς σύνολο καί κοινωνία ἀνθρώπων, πού διά τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον μέσα στήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος, ἐπέρασαν μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς γήϊνης ζωῆς, ἀντιμετώπιζαν τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ μέ ὑπομονή καί ἀνδρεία, ἐκαλλιέργησαν τήν ἀρετή, τήν ἁγιότητα, ἄνοιξαν μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη των τούς οὐρανούς καί ἐκεῖ «τετελειωμένοι εἰς ἕν», χαίρονται «χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ». Γένοιτο! 

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου