Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Ιουνίου 16, 2016

Προφητείες Αγίου, που δεν εκδόθηκαν ποτέ, για την Εποχή μας...

Όλα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας...
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ! Προφητείες Αγίου, που δεν εκδόθηκαν ποτέ, για την Εποχή μας
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο Άγιος Ανδρέας έγραψε πολλές προφητείες οι οποίες δεν εκδόθηκαν ποτέ και βρίσκονται στην Μονή Iβήρων!!!
AdTech Ad
Αρχές των ωδίνων
Κάποιος πιστός, στο όνομα Επιφάνιος, συναντήθηκε κάποτε με τον όσιο και τον πήρε σπίτι του, με σκοπό να ξεκουραστεί για μια τουλάχιστον εβδομάδα απ’ τους πολλούς κόπους. Κάθισαν κάπου μόνοι τους και ο νέος άρχισε να τον ερωτά:
– Πως θα γίνει το τέλος του κόσμου; Τι είναι «αι αρχαί των ωδίνων» και πότε θα γίνουν; Από που θα καταλάβουν οι άνθρωποι ότι πλησιάζει η συντέλεια, και ποια θα είναι τα σημάδια που θα τη φανερώνουν; Ποιο τέλος θα έχει η Πόλις μας (Κωνσταντινούπολη), αυτή η νέα Ιερουσαλήμ; Τι θα γίνουν οι σεβάσμιοι ναοί; Τι θα γίνουν οι θείοι σταυροί, οι άγιες εικόνες και τα ιερά βιβλία; Που θα ασφαλισθούν τα λείψανα των αγίων; Εξήγησέ μου, σε παρακαλώ! Ξέρω ότι για σένα και τους αγίους, που είναι όμοιοι μ’ εσένα, είπε ο Θεός: «Υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». Πόσο μάλιστα τα μυστήρια του κόσμου!
– Η Πόλης αυτή, αποκρίθηκε ο μακάριος, που κατέχει τα πρωτεία ανάμεσα σε πολλές άλλες πόλεις και έθνη, θα μείνει απόρθητη και ελεύθερη. Τη φυλάει η Θεοτόκος «εν τη σκέπη των πτερύγων της», και με τις πρεσβείες της θα παραμείνει άτρωτη. Πολλά έθνη θα πολιορκήσουν τα τείχη της, αλλά η δύναμίς τους θα συντριβή, και θ’ αναχωρήσουν ντροπιασμένα. Απ’ αυτή θα πλουτίσουν πολλοί και θα απολαύσουν τα αγαθά της.
Ωστόσο κάποια προφητεία λέει ότι θα την αλώσουν οι Αγαρηνοί και θα σφάξουν με το μαχαίρι τους πλήθους λαού. Εγώ όμως πιστεύω ότι θα εισορμήσει και το ξανθό γένος, του οποίου η ονομασία αρχίζει από το δέκατο έβδομο γράμμα της αλφαβήτου (Ρ). Θα μπει λοιπόν και θα κατακόψει, και θα στρώσει τους αμαρτωλούς στο έδαφος. Αλλοίμονό του όμως από τα δύο ομογενή έθνη. Τα όπλα τους θα είναι γρήγορα σαν τον άνεμο, και καταστροφικά σαν κοφτερό δρεπάνι, που κόβει το θέρος τα γεννήματα. Τα όπλα αυτά δεν θα αναχαιτίζονται, αλλ’ όμως μετά θα διαλύονται.
Ο ευσεβής βασιλιάς
– Τώρα, παιδί μου, Πως να σου διηγηθώ χωρίς δάκρια για την αρχή των ωδίνων και τη συντέλεια; Κατά τις έσχατες ημέρες θα αναδείξει ο Θεός βασιλιά κάποιο φτωχό. Ο βασιλιάς αυτός θα πολιτευθεί με δικαιοσύνη, θα σταματήσει όλους τους πολέμους και θα πλουτίσει τους φτωχούς. Θα βασιλεύσει η ευτυχία όπως στην εποχή του Νώε. Οι άνθρωποι θα πλουτίσουν πολύ, θα ζουν γαλήνια και ειρηνικά, θα τρώνε, θα πίνουν, θα έρχονται σε γάμο, θα κινούνται με πολλή άνεση και θα απολαμβάνουν αμέριμνοι τα αγαθά της γης, επειδή δεν θα γίνονται πόλεμοι, θα μετατρέψουν τα σπαθιά τους σε δρεπάνια, τα βέλη σε πασσάλους, και τα δόρατα σε γεωργικά εργαλεία για να καλλιεργούν τη γη.
Αργότερα ο βασιλιάς θα στραφεί ανατολικά και θα ταπεινώσει τους Αγαρηνούς, γιατί ο Θεός είναι οργισμένος μαζί τους για τη βλάσφημη θρησκεία τους και για τη σοδομίτικη αμαρτία που κάνουν, πολλοί βέβαια απ’ αυτούς θα βαπτισθούν, θα ευαρεστήσουν στον βασιλιά και θα τιμηθούν, οι υπόλοιποι όμως θα εξοντωθούν, θα καούν ή θα θανατωθούν σκληρά.
Εκείνη την εποχή το Ιλλυρικό θα επανέλθει στο βασίλειο των Ρωμαίων, ενώ η Αίγυπτος θα συνθηκολογήσει. Ο βασιλιάς αυτός θ’ απλώσει το δεξί του χέρι στα γύρω έθνη, θα ημερώσει τα ξανθά γένη και θα κατατροπώσει τους εχθρούς του. Η βασιλεία του θα διαρκέσει τριανταδύο χρόνια. Για δώδεκα χρόνια δεν θα εισπράττει φόρους και δασμούς, θα ξαναχτίσει γκρεμισμένα θυσιαστήρια και θα ανοικοδομήσει ιερούς ναούς. Στις ημέρες του δεν θα γίνονται δίκες, αλλά ούτε θα υπάρχει άδικος και αδικημένος, τον βασιλιά αυτόν θα τον φοβηθεί όλη η γη, θα αναγκάσει τους ανθρώπους με τον φόβο να σωφρονισθούν, και θα εξοντώσει τους άρχοντες που παρανομούν.
Εκείνον τον καιρό ο Θεός θα φανερώσει στον βασιλιά όλο το χρυσάφι, όπου και αν βρίσκεται κρυμμένο. Κι αυτός θα το σκορπίσει «με το φτυάρι» σ’ όλη τη χώρα του. Από τον πολύ πλούτο οι άρχοντες θα ζουν σαν βασιλιάδες και οι φτωχοί σας άρχοντες. Ο βασιλιάς αυτός θα κάνη μεγάλα κατορθώματα. Θα ξεκινήσει με πολύ ζήλο για να διώξει τους Ιουδαίους. Κανείς Ισραηλίτης δεν θα απομείνει μέσα σ’ αυτή την Πόλη. Δεν θα ακούγονται γλέντια με λύρες, κιθάρες και άσεμνα τραγούδια. Δεν θα γίνεται τίποτα αισχρό, γιατί θα μισήσει και θα εξολοθρεύσει «εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν» (Ψαλμ. Ρ΄ 8).
Θα επικρατήσει τότε μεγάλη χαρά και αγαλίασις. Η γη και η θάλασσα θα δίνουν πλούσια τα αγαθά τους. Η ζωή θα κυλά γαλήνια και ειρηνικά, και οι άνθρωποι θα ευφραίνονται όπως τον καιρό του Νώε, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός.
Ο χιλίαρχος Αράν
– Μετά την βασιλεία αυτή θ’ αρχίσουν οι συμφορές. Θα έρθει σ’ αυτήν την Πόλη ο υιος της απώλειας, ο χιλίαρχος Αράν και θα βασιλεύσει τρία χρόνια και έξι μήνες. Θα αναγκάσει μάλιστα τους ανθρώπους να κάνουν τέτοια παρανομία, που όμοιά της ούτε έγινε ποτέ, αφότου δημιουργήθηκε ο κόσμος, ούτε θα ξαναγίνει. Θα διατάξει δηλαδή και θα νομοθετήσει, ώστε να συνέρχονται, θέλοντας και μη, πατέρας με κόρη, γιος με μητέρα, αδελφός με αδελφή. Κι όποιος θα αντιστέκεται ή θα αντιμιλά, θα θανατώνεται. Εκείνος όμως που θα πεθάνει μ’ αυτόν τον τρόπο, θα καταταγεί την ημέρα της κρίσεως μαζί με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Ο βασιλιάς αυτός θα διατάξει να συζευχθούν οι μοναχοί με τις μοναχές, καθώς επίσης και οι ιερείς. Έτσι η παρανομία της μίξεως θα γίνει χειρότερη από του φόνου. Ο ίδιος θα πορνεύσει με την μητέρα του και την κόρη του. Αφού λοιπόν θα γίνει νόμος η ακολασία, όλοι οι άσωτοι θα κάνουν όργια με τις αδελφές τους. Η δυσωδία της αιμομιξίας θ’ ανέβει στον ουρανό, και ο Κύριος θα οργισθεί υπερβολικά με ολόκληρη την οικουμένη. Θα δώσει τότε διαταγή και θ’ αρχίσουν να πέφτουν οι αστραπές και οι βροντές με ασυγκράτητο θυμό σ’ όλη τη γη. Πολλές πόλεις θα καούν. Οι άνθρωποι θα παραλύσουν από τον φοβερό κρότο των βροντών και θα πεθάνουν με κακό θάνατο, ενώ άλλοι θα καούν από τις αστραπές.
Αλλοίμονο τότε στη γη, γιατί πλησιάζει η φοβερή απειλή και η οργή του Παντοκράτορος! Θα γίνει λιμός, και οι άνθρωποι θα πεθαίνουν σωρηδόν από την πείνα. Θα επακολουθήσει δυνατός σεισμός και θα πέσει κάθε οικοδόμημα. Πολλοί εργάτες της ανομίας θα βρουν κακό τέλος χωμένοι μέσα στα ερείπια.
Ο ήλιος θα γίνει μαύρος και σκοτεινός, ενώ η σελήνη σαν αίμα, εξ αιτίας των ανθρώπων που εξομοιώθηκαν με τους χοίρους. Τ’ αστέρια θα πέσουν στη γη. Κάθε βουνό και νησί θα μετακινηθεί από την βία του σεισμού και της απειλής. Οι ιερείς του Θεού, μαζί με όσους ενάρετους και εγκρατείς θα έχουν απομείνει, θα καταφύγουν στα βουνά και στα σπήλαια.
Τότε λοιπόν θα παταχθεί ο άνομος βασιλιάς και θα εξορισθεί στο σκότος το εξώτερο. Όσοι θα κατοικούν στην πρεσβυτέρα Ρώμη, στην Αρσενόη, στη Στρόβυλο, στην Αρμενόπετρα ή στην Καρυόπολη θα είναι μακάριοι. Σ’ αυτές τις πόλεις οι άνθρωποι θα ζήσουν ειρηνικά. Στις άλλες όμως θα γίνουν πόλεμοι και ταραχές, καθώς είναι γραμμένο: «Μελλήσεται ακούειν πολέμους και ακοάς πολέμων» (Μαρκ. 13,7) και τα ακόλουθα.
Ο ειδωλολάτρης βασιλιάς
– Έπειτα στην Πόλη αυτή θ’ ανέβει άλλος βασιλιάς. Θα είναι βλοσυρός και μαύρος, αρνητής του Θεού και των αγίων. Θα μελετήσει βιβλία των Ελλήνων, θα ασπασθεί τη θρησκεία τους, και θα πολεμήσει τους αγίους και την Εκκλησία του Χριστού. Αφού περάσουν οι πρώτες ημέρες της βασιλείας του, θα κάψει όλα τα ιερά σκεύη και θα ονομάσει «φούρκα» τον Σταυρό. Θα διαλύσει επίσης το ιερατείο και θα σφάξει τον μισό πληθυσμό στους δημοσίους δρόμους.
Εκείνες τις ημέρες θα στραφούν οι γονείς εναντίον των παιδιών, τα παιδιά εναντίον των γονέων και θα θανατωθούν μεταξύ τους. Ο αδελφός θα παραδώσει σε θάνατο τον αδελφό, και ο φίλος τον φίλο. Πολλοί, που θα ομολογήσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός και «βασιλεύς των απάντων», θα λάβουν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο βασιλιάς αυτός θα μεταφέρει τους κατοίκους από τα νησιά στην περιοχή της Θράκης, της Μακεδονίας και του Στρυμόνος, οπότε τα νησιά θα ερημώσουν. Στον ουρανό θα γίνουν κτύποι φοβεροί, στην γη μεγάλοι σεισμοί και κατεδαφίσεις πόλεων. Τα έθνη και τα βασίλεια θα ξεσηκωθούν το ένα εναντίον του άλλου. Θα γίνει μεγάλος χαλασμός επάνω στην γη, και οι άνθρωποι θα πέσουν σε θλίψη και στεναχώρια.
Την ίδια εποχή θα φανεί φωτιά στον ουρανό σαν από πυρωμένα κάρβουνα, που θα επισκιάσει απειλητικά με την ταχύτητα της αστραπής ολόκληρη τη γη. Τέτοια σύγχυση θα επικρατήσει στον αέρα, ώστε το ένα πτηνό θα πέφτει πάνω στο άλλο. Η γη θα γεμίσει φίδια που θα δαγκώνουν τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Και όλα αυτά θα είναι η αρχή των «ωδίνων».
Ο τελευταίος βασιλιάς των Ρωμαίων
– Όταν πεθάνει ο ασεβής βασιλιάς θα έρθει κάποιος απ’ την Αιθιοπία, από το πρώτο «κέρας», και θα βασιλεύσει, καθώς λένε, δώδεκα χρόνια. Η βασιλεία του θα είναι ειρηνική. Θα ανοικοδομήσει τους ιερούς ναούς που κατεδάφισαν οι προκάτοχοί του και θα επαναφέρει τους ανθρώπους στα νησιά τους. Για την καλοσύνη του θα τον αγαπήσει ο Θεός και όλος ο λαός. Όσο θα βασιλεύει, θα επικρατεί χαρά και αγαλλίαση σε όλο τον κόσμο.
Μετά απ’ αυτόν θα βασιλεύσει κάποιος από την Αραβία για ένα χρόνο. Στις ημέρες του, με ένα νεύμα του Παντοκράτορος, θα ενωθούν τα άγια τμήματα του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και θα δοθεί ακέραιος στον βασιλιά. Εκείνος θα τον πάρει και θα πορευθεί στην Ιερουσαλήμ. Όταν φθάσει στον τόπο του Κρανίου, θα αποθέσει με τα ίδια του τα χέρια το βασιλικό του στέμμα στην κορυφή του Σταυρού, θα τον υψώσει και θα πει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, συμπληρώθηκαν τα χρόνια που είχες προκαθορίσει για την βασιλεία των Ρωμαίων. Δέξου το αοίδιμο και θαυμαστό δώρο Σου, και μαζί μ’ αυτό και το πνεύμα μου».
Αμέσως λοιπόν θα κατεβεί από τον ουρανό άγγελος Κυρίου και θα πάρει τον τίμιο Σταυρό με το διάδημα, καθώς και την ψυχή του βασιλιά. Έτσι θα λήξη η βασιλεία των Ρωμαίων, γιατί το στήριγμά της υπήρξε ανέκαθεν για τους χριστιανούς ο τίμιος Σταυρός. Μακάριοι τότε όσοι θα φύγουν από την Πόλη εκείνη, και θα καταφύγουν στις ερημιές και τα σπήλαια.
Η συμβασιλεία
– Κατόπιν θα εμφανισθούν στην Πόλη μας τρεις νέοι, μωροί, αναιδείς και διεφθαρμένοι. Αυτοί θα βασιλεύσουν με διαβολική όμως ενέργεια θ’ αρχίσουν μεταξύ τους φοβερό πόλεμο. Θα ξεκινήσει ο πρώτος, θα μπει στη Θεσσαλονίκη και θα πει: «Πόλης των Θεσσαλονικέων! Εσύ θα νικήσεις τους εχθρούς σου, γιατί είσαι καύχημα των αγίων, και σε αγίασε ο Κύριος».
Θα επιστρατεύσει στους πολίτες από επτά ετών και άνω. Θα επιστρατεύσει ακόμη τους ιερείς και μοναχούς, θα κατασκευάσει πολεμικά άρματα, θα ετοιμάσει μεγάλο στόλο και θα πορευθεί στη Ρώμη. Μπροστά στις πύλες της θα σταθεί και θα φωνάξει: «Χαίρε Ρώμη τρίρρωμη και τιμημένη! Φορείς σπαθί κοφτερό και βέλη ακονισμένα. Κράτησε σταθερά την πίστη σου και μην την αλλάξεις μέχρι τη συντέλεια και οι κάτοικοι σου θα είναι μακάριοι». Έπειτα θα επιστρατεύσει τα ξανθά γένει, και θα περιμένει τους άλλους δύο βασιλείς.
Ο δεύτερος θα επιστρατεύσει τη Μεσοποταμία και τα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων). Θα επιστρατεύσει ακόμη και τους ιερείς και μοναχούς, αναμμένος από φοβερό μίσος εναντίον των άλλων δύο. Θα ξεκινήσει τότε και θα έρθει στον «ομφαλό» της γης. Λένε μερικοί ότι ο «ομφαλός» της οικουμένης είναι η Αλεξάνδρεια. Εκεί θα περιμένει τους άλλους δύο, με τους οποίους θα πολεμήσει.
Ο τρίτος θα ξεκινήσει κι αυτός από την Πόλη και θα στρατολογήσει την Καρία, Φρυγία, Ασία, Αρμενία, Γαλατία και Αραβία. Όταν φθάσει στο Σύλαιο, θα πει: «Αν και ονομάστηκες Σύλαιο, δεν θα λεηλατηθείς ούτε θα κυριευθείς από κανένα εχθρό σου». Ύστερα θα συμμαχήσει μ’ ένα λαό ανεξάρτητο, που δεν θα έχει δηλαδή υποταγεί ούτε σ’ αυτόν ούτε στους άλλους δύο βασιλείς.
Τέλος θα συγκεντρωθούν και θα παραταχθούν και οι τρεις αντιμέτωποι, ο ένας απέναντι στον άλλον. Θα επακολουθήσει σύγκρουση μεγάλη και φοβερή και θα κομματιαστούν όπως τα πρόβατα στο κρεοπωλείο. Οι τρεις βασιλείς θα σκοτωθούν, καθώς και όλο το στράτευμα. Το αίμα των Ρωμαίων θα κυλήσει σαν νερό ύστερα από ραγδαία βροχή. Κανείς δεν θα σωθεί. Το νερό της θαλάσσης θα ανακατευθεί με το αίμα με μήκος δώδεκα σταδίων. Οι γυναίκες θα μείνουν χήρες. Επτά γυναίκες θα ζητούν έναν άνδρα και δεν θα τον βρίσκουν, μέχρις ότου ακούσουν και έρθουν άλλοι από τα ξένα. Όσο για τους ανήλικους που θα απομείνουν, όταν ανδρωθούν, θα γίνουν από την πολλή ασωτία αναίσθητοι σαν τα γουρούνια.
Μακάριοι τότε και τρισμακάριοι όσοι θα αγωνίζονται για τον Κύριο στα όρη και στα σπήλαια, γιατί δεν θα βλέπουν το κακό που θα γίνεται στον κόσμο. Αυτοί θα περιμένουν την αναμέτρηση με τον αντίχριστο. Αυτοί είναι τα άκακα πρόβατα, που θα θυσιασθούν για τον Χριστό από τον πονηρό δαίμονα, τον αντίχριστο.
Η βδελυρή βασίλισσα
– Εκείνη την εποχή, επειδή δεν θα υπάρχει άξιος άνδρας, αλλά θα είναι όλοι αποχαυνωμένοι, θα έρθει από τον Πόντο μία πονηρή και αισχρή γυναίκα και θα βασιλεύσει στη βασιλίδα των πόλεων. Αυτή θα είναι βακχεύτρια, μάγισσα και άσωτη• μ’ ένα λόγο, θυγατέρα του διαβόλου.
Στις ημέρες της ο ένας θα επιβουλεύεται τον άλλον και θα γίνονται σφαγές στους δρόμους και στα σπίτια της πόλεως. Ο ισχυρότερος θα σκοτώνει τον άλλον. Ο γιος τον πατέρα, ο πατέρας τον γιο, η μητέρα την κόρη και η κόρη την μητέρα, ο αδελφός τον αδελφό και ο φίλος τον φίλο. Μεταξύ των ανθρώπων θα επικρατεί πολλή κακία και μίσος. Μέσα στις εκκλησίες θα γίνονται ασέλγειες, μοιχείες, ασωτίες, αιμομιξίες, χοροί και σατανικά τραγούδια, χλευασμοί και παιγνίδια, που ούτε είδε ούτε άκουσε άνθρωπος.
Εκείνη η ακάθαρτη βασίλισσα θα ονομάσει τον εαυτό της θεά και θα πολεμήσει τον Θεό. Θα μολύνει μάλιστα με ακαθαρσίες τα άγια θυσιαστήρια. Θα πλύνει το σώμα της και με το απόπλυμα αυτό της αισχύνης θα μολύνει όλον τον λαό. Θα αποστρέψει το πρόσωπό της από τον Θεό. Θ’ αρπάξει τα τίμια σκεύη από τους ναούς, τους τίμιους σταυρούς και τις σεβάσμιες εικόνες, τα «Ευαγγέλια», τους «Αποστόλους» και κάθε ιερό βιβλίο. Κι αφού τα συγκεντρώσει σε μεγάλο σωρό, θα βάλει φωτιά και θα τα κάψει. Όσο για τις εκκλησίες, θα τις γκρεμίσει μέχρι το έδαφος. Θα ψάξει ακόμη να βρει λείψανα αγίων για να τα κάψει, αλλά δεν θα βρει, γιατί ο Θεός με αόρατη δύναμη θα τα μεταφέρει αλλού. Τότε η αθλία θα συντρίψει την αγία Τράπεζα της μεγάλης εκκλησίας της του Θεού Σοφίας, και θα καταστρέψει μέσα σε αυτή το κάθε τι. Ύστερα θα στραφεί προς την ανατολή και θα πει με αυθάδεια στον Ύψιστο: «Ε, συ που σε ονομάζουν Θεό, μήπως δίστασα να εξαλείψω το πρόσωπό σου από την γη; Κοίταξε πόσα σου έκανα, κι εσύ δεν μπόρεσες να μου πειράξεις ούτε μία τρίχα. Περίμενε λίγο και θα σχίσω τον ουρανό και θα έρθω να αναμετρηθώ μαζί σου, και τότε θα δω ποιος Θεός είναι δυνατότερος και ισχυρότερος».
Αυτά θα πει η γάγγραινα και θα πράξει ακόμη χειρότερα, φτύνοντας προς τον ουρανό και πετώντας πέτρες. Τα αισχρότερα όμως έργα της δεν θα τα αναφέρω.
Τότε ο παντοκράτωρ Κύριος θα στρέψει με θυμό το τόξο Του προς τη μεγάλη αυτή Πόλη και θ’ απλώσει το χέρι Του με τρομερή δύναμη επάνω της. Θα την αδράξει γερά, θα κόψει με το δρεπάνι της δυνάμεώς Του το έδαφος, πάνω στο οποίο στηρίζεται, και θα διατάξει τα κύματα της θαλάσσης να την καταπιούν. Εκείνα θα υπακούσουν και θα ορμήσουν κι από τα δύο μέρη με καταπληκτική ταχύτητα και μεγάλη βοή. Τότε ο Κύριος θα ξεκολλήσει τη βάση της πόλεως από τη γη, και θα τη σηκώσει ψηλά στριφογυρίζοντάς την σαν μύλο, ενώ οι κάτοικοι με φρίκη πολλή θα κράζουν «αλλοίμονο». Έπειτα θα την ρήξη πάνω σ’ αυτά τα κύματα, που θα την κατακλύσουν ορμητικά, θα την σκεπάσουν και θα την παρασύρουν στο φοβερό και αχανές πέλαγος.
Αυτό θα είναι, παιδί μου Επιφάνιε, το τέλος της πόλεώς μας. Και όσα σου είπα ότι θα συμβούν, είναι τα δεινά εκείνα που ονόμασε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «αρχή ωδίνων». Μετά την καταστροφή της πόλεως αυτής θ’ ακολουθήσουν τα γεγονότα της συντέλειας.
Η συντέλεια του κόσμου
Επανασύστασις του Ισραηλιτικού κράτους
– Μετά την συμπλήρωση της βασιλείας των εθνών, λένε μερικοί ότι ο Θεός θα επανασυστήσει το ισραηλιτικό κράτος, για να βασιλεύσει στη γη μέχρι το τέλος του κόσμου. Επικαλούνται μάλιστα ως μαρτυρία το ακόλουθο χωρίο του Ησαΐου: «Και έσται εν ταις εσχάτες ημέραις, αρεί Κύριος ο Θεός σημείον εν τη συμπληρώσει των εθνών επί πάντα τα πρόβατα Ιούδα, τα διεσκορπισμένα εν τοις έθνεσι και συνάξει τους απωσμένους Ισραήλ εν τη αγία πόλει Ιερουσαλήμ. Και έσται τω Ισραήλ ως τη ημέρα η εξήλθεν εκ γης Αιγύπτου» (πρβλ. ια΄ 12,16). Επικαλούνται επίσης και τον απόστολο Παύλο που λέει: «Όταν το πλήρωμα των εθνών ήξη, τότε πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ. 11,25-26).
Έτσι μ’ ένα στόμα υποστηρίζουν αυτά, ενώ ο μάρτυς Ιππόλυτος προσθέτει πως κατά τον ερχομό του αντιχρίστου θα πλανηθούν πρώτοι οι Ιουδαίοι. Αυτό το έχει άλλωστε βεβαιώσει εκ των προτέρων και ο Χριστός, λέγοντάς τους: «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του πατρός μου, και ου λαμβάνετέ με• εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε» (Ιωαν. 5,43).
Είναι πολύ φανερό ότι θα συγκεντρώσει πάλι ο Θεός τους ισραηλίτες στην Ιερουσαλήμ και θα τους ξαναδώσει όσα είχαν και πρώτα. Και τούτο, για να ανατρέψει τη μέχρι τότε πρόφασή τους ότι η απώλειά τους οφείλεται στον διασκορπισμό. Θα μπορούσαν δηλαδή κατά την ημέρα της κρίσεως ν’ απολογηθούν ως εξής στον Χριστό: «Αν μας συγκέντρωνες στην Ιερουσαλήμ και μας ξαναέδινες όσα είχαμε, τότε θα πιστεύαμε σ’ εσένα, αφού δεν θα υπήρχε πια λόγος να φθονούμε τα έθνη, που προτιμήθηκαν τόσο εις βάρος μας».
Έτσι, λοιπόν, θα συναχθούν όλοι μαζί και θ’ ανακτήσουν ότι στερήθηκαν, αλλά θα παραμείνουν στην ίδια απιστία. Και τότε πως θα σωθούν, όταν μάλιστα την ίδια εποχή θα έρθει ανάμεσά τους ο αντίχριστος και θα πιστέψουν όλοι τους σ’ αυτόν, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου; Ο Θεός δεν ψεύδεται. «Εγώ ειμί η αλήθεια» διακηρύττει με τον μονογενή του Υιό. Με την αποκατάστασή τους λοιπόν θα στερηθούν αυτομάτως απ’ αυτή τη δικαιολογία.
Λέγοντας ο απόστολος Παύλος ότι θα σωθούν, δεν εννοεί ότι θα σωθούν από την αιώνια κόλαση, αλλά από την περιπλάνησή τους τόσα χρόνια τώρα στα ξένα, και από τον ονειδισμό των άλλων λαών, και από την ανομολόγητη εντροπή. Θα συναχθούν δηλαδή στην πατρίδα τους και θα σωθούν απ’ την δουλεία και τον ζυγό και τον χλευασμό που τόσα χρόνια υπέφεραν. Δεν θα σωθούν όμως από την αιώνια κόλαση. Αφού δεν τους έπεισε η θλίψης, ώστε να πιστέψουν στον Χριστό, πως θα τους πείσει η νομιζόμενη χάρις;
Ο καταποντισμός της Αγια-Σοφιάς
– Πνευματικέ μου πατέρα, είπε ο Επιφάνιος, άφησε αυτά και εξήγησέ μου εκείνο που λέγεται, ότι δηλαδή η αγια-Σοφιά δεν θα καταποντισθεί μαζί με την Πόλη, αλλά θα μείνει κρεμασμένη στον αέρα από κάποια αόρατη δύναμη.
– Τι λες, παιδί μου, αποκρίθηκε ο δίκαιος. Αφού θα βυθισθεί όλη η Πόλης, πως θα σωθεί η εκκλησία; Και ποιος θα μπαίνει σ’ αυτήν για να προσκυνήσει;
Μήπως ο Θεός κατοικεί σε χειροποίητους ναούς; Όχι βέβαια. Πάντως στη φήμη αυτή υπάρχει και κάτι αληθινό: Θα μείνει δηλαδή μόνο ο στύλος που βρίσκεται στην αγορά, γιατί κατέχει τους «τίμιους ήλους». Αυτός μόνο θα διασωθεί, ώστε περνώντας τα πλοία να δένουν επάνω του τα σχοινιά τους, και να θρηνούν αυτή την επτάλοφη Βαβυλώνα λέγοντας: «Αλλοίμονό μας! Η μεγάλη, η αρχαία Πόλης βυθίστηκε. Εδώ κάναμε με επιτυχία τις εμπορικές μας συναλλαγές και πλουτίζαμε». Το πένθος της θα διαρκέσει σαράντα ημέρες. Εξ αιτίας της θλίψεως των ημερών εκείνων θα δοθεί το βασίλειο στην πρεσβυτέρα Ρώμη, καθώς επίσης στο Σύλαιο και στη Θεσσαλονίκη. Αυτά θα συμβούν όταν θα πλησιάζει η συντέλεια, οπότε η κατάσταση του κόσμου θα χειροτερεύει, οι πόνοι και οι συμφορές θα πολλαπλασιάζονται.
Τα βδελυρά έθνη
– Κατά το έτος εκείνο θ’ ανοίξει ο Κύριος τις πύλες των Ινδιών που έκλεισε ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος. Θα βγουν τότε απ’ εκεί οι εβδομήντα δύο βασιλείς με τον λαό τους, τα λεγόμενα βδελυρά έθνη, που είναι πιο σιχαμερά από κάθε αηδία και δυσωδία. Αυτά θα διασκορπισθούν σ’ όλο τον κόσμο. Θα τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους. Θα καταβροχθίζουν επίσης με μεγάλη ηδονή μύγες, βατράχους, σκυλιά και κάθε ακαθαρσία.
Αλλοίμονο στις περιοχές, απ’ όπου θα περάσουν! Αν είναι δυνατόν, Κύριε, ας μην υπάρχουν τότε Χριστιανοί! Γνωρίζω όμως ότι θα υπάρχουν.
Εκείνες τις ημέρες θα σκοτεινιάσουν, σαν να θρηνούν στον αέρα για όσα αποτροπιαστικά θα διαπράξουν εκείνα τα σιχαμερά έθνη. Ο ήλιος θα γίνει σαν αίμα, ενώ η σελήνη κι όλα τα άστρα θα σκοτισθούν, καθώς θα τα βλέπουν επάνω στη γη να συναγωνίζονται στην ακαθαρσία. Αυτοί οι λαοί θα κατασκάψουν τη γη, θα κάνουν αποχωρητήρια τα θυσιαστήρια, και θα βάλουν τα άγια σκεύη σε ατιμωτική χρήση. Τότε όσοι θα κατοικούν στην Ασία, ας φύγουν στα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων), γιατί τα ρυπαρά έθνη δεν θα πάνε εκεί, και ας πενθήσουν για εξακόσιες εξήντα ημέρες.
Ο αντίχριστος
– Τότε θα σαρκωθεί απ’ την φυλή του Δαν ο σατανάς, δηλαδή θα γεννηθεί ο αντίχριστος. Δεν θα γίνει όμως άνθρωπος με τη δική του δύναμη, αλλά θα του πλάση ο Θεός σκεύος αισχρό και ρυπαρό, για να εκπληρωθούν έτσι οι λόγοι των προφητών. Θ’ απολυθεί λοιπόν απ’ τα δεσμά, με τα οποία τον είχε δέσει ο δεσπότης Χριστός όταν κατέβηκε στον άδη, και θα μπει σ’ εκείνο το σκεύος που πλάσθηκε για αυτόν. Έτσι θα γίνει άνθρωπος, θα ανδρωθεί, θα βασιλεύσει, και τότε θ’ αρχίσει να δείχνει την πλάνη του καθώς λέει ο θεολόγος Ιωάννης. Έπειτα θ’ αρχίσει πόλεμο με τα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων). Νησιά, καθώς λέει ο Ησαΐας, είναι οι εκκλησίες που προήλθαν από τους εθνικούς (Ησ. 24,15. 45,16. 49,1. 66,19).
Τότε θα εμφανιστεί ο Ενώχ, που έζησε πριν την εποχή του μωσαϊκού νόμου. Θα εμφανισθεί επίσης ο Ηλίας, που έζησε κατά την διάρκεια του νόμου, καθώς και ο Ιωάννης ο θεολόγος που έζησε την εποχή της νέας χάριτος. Αυτοί θα κηρύξουν σ’ όλη την οικουμένη, για τον καιρό της συντέλειας και την έλευση του πλανεμένου, καθώς επίσης και για την Δευτέρα έλευση του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Θα επιτελούν μάλιστα σημεία και τέρατα.
Όσοι θελήσουν να τους σκοτώσουν ή με άλλον τρόπο να τους αδικήσουν, θα βγει φωτιά και τους κάψει. Θα ενεργούν με μεγάλη εξουσία και θα ελέγξουν τον αντίχριστο. Θα φονευθούν όμως απ’ αυτόν στην Ιερουσαλήμ και τα σώματά τους θα αφεθούν άταφα στη μέση της πόλεως. Εκεί θα συγκεντρωθούν οι κάτοικοι και θα τους περιγελούν σαν απροστάτευτους (Αποκ. 11, 5-10).
Τα άγια σώματά τους θα μείνουν τρεις ολόκληρες ημέρες στην πλατεία. Κατά τη μέση της τετάρτης ημέρας θα κατεβεί από τον ουρανό ένα περιστέρι λαμπρό σαν αστραπή. Αυτό θα περπατήσει επάνω τους και θα τους δώσει ζωή. Τότε οι άγιοι θα δυναμώσουν και θα σηκωθούν όρθιοι, κι όσοι τους δουν, πολύ θα τρομάξουν. Εκείνη τη στιγμή θ’ ακουσθεί φωνή από τον ουρανό που θα λέει: «Ανεβείτε, φίλοι μου, κοντά μου». Αμέσως θα κατεβεί ένα σύννεφο, που θα τους σηκώσει και θα τους εγκαταστήσει στον παράδεισο (Αποκ. 11, 9-13).
Εκείνος ο πλανεμένος και μάταιος, ο αντίχριστος, θα ταλαιπωρήσει υπερβολικά τους χριστιανούς της εποχής του μέχρι την τελευταία τους αναπνοή με θλίψεις και φοβερές τιμωρίες. Όποιος δεν πλανηθεί και δεν πιστέψει σ’ αυτόν, θ’ αναδειχθεί εκλεκτός και άξιος φίλος του Χριστού. Όλοι βεβαίως οι άγιοι είναι μακάριοι. Τρισμακάριοι όμως θα είναι όσοι μαρτυρήσουν την εποχή του αντιχρίστου. Θα τους περιμένει παντοτινά υπερβολική δόξα και αγαλλίαση.
Θ’ ακολουθήσει τότε φοβερός πόλεμος μεταξύ του αντιχρίστου και του Δεσπότου Χριστού. Μόλις δηλαδή αντιληφθεί ο αντίχριστος ότι ο κόσμος πλησιάζει στο τέλος του, θα κάνει μανιασμένος αντίπραξη στον ουρανό: θα ρίξει αστραπές και βροντές και θα κάνει τέτοιους κτύπους, ώστε από τον ήχο της βοής να δονείται το σύμπαν και να αντηχεί φοβερά. Ποιος τότε, παιδί μου, δεν θα φοβηθεί και δεν θα φρίξει; Μακάριοι θα είναι, όπως είπα προηγουμένως, εκείνοι, των οποίων δεν θα κλονισθεί η πίστη στον Χριστό, τον αληθινό Θεό μας, που σαρκώθηκε και γεννήθηκε απ’ την αγία παρθένο Μαρία. Μακάριοι επίσης εκείνοι που θα πεθάνουν για την αγάπη του Χριστού και θα ελέγξουν θαρρετά τον δράκοντα και την πλάνη του. Μακάριοι όσοι θα υψώσουν το ανάστημά τους εναντίον του και θα ελέγξουν με γενναιότητα τα ατοπήματά του....
Αυτά έλεγε ο μακάριος, ενώ ο Επιφάνιος θρηνούσε από τα βάθη της ψυχής του ακούγοντας όσα επρόκειτο να συμβούν στην οικουμένη. Έπειτα ρώτησε τον όσιο:
– Πες μου, σε παρακαλώ πως θα εξαλειφθούν οι άνθρωποι από τη γη και πως θα γίνει η ανάστασις;
– Άλλους, παιδί μου, θα σκοτώσουν τα βδελυρά έθνη, άλλοι θα θανατωθούν στους πυκνούς πολέμους, ενώ άλλους θα εξολοθρεύσει ο αντίχριστος. Σε όσους θα πιστέψουν και θα προσκυνήσουν τον αντίχριστο, θα στείλει ο Κύριος, σύμφωνα με την προφητεία του Ιεζεκιήλ, φτερωτά θηρία που θα έχουν στην ουρά τους βούκεντρα γεμάτα δηλητήριο. Όσοι λοιπόν δεν θα έχουν στα μέτωπά τους σώα και ακέραιη τη σφραγίδα του Χριστού, θα δοκιμάσουν φρικτό θάνατο απ’ το κεντρί και το δηλητήριο των θηρίων. Τότε οι άγιοι που διεφύλαξαν με πολύ αγώνα τη σφραγίδα του Χριστού ακέραιη, θα μεταναστεύσουν στα βουνά και στις ερημιές. Ο Κύριος όμως με την θεϊκή του δύναμη θα τους συγκεντρώσει στην αγία πόλη της Σιών. Αυτοί είναι όσοι έχουν γραφεί στο βιβλίο της ζωής
Όταν ο αντίχριστος νικηθεί και οδηγηθεί αιχμάλωτος μαζί με τους άλλους δαίμονες στο κριτήριο και δικασθεί για τις ψυχές που οδήγησε στην απώλεια, τότε θα σαλπίσει η σάλπιγγα και οι νεκροί θ’ αναστηθούν άφθαρτοι. Έπειτα όσοι θα έχουν απομείνει ζωντανοί την ώρα της δευτέρας παρουσίας, θα γίνουν, καθώς είπε ο Παύλος, εν ριπή οφθαλμού από φθαρτοί άφθαρτοι και θα αρπαγούν μαζί με τους αναστημένους νεκρούς μέσα σε νεφέλες, για να προϋπαντήσουν τον Κύριο στον αέρα (Α΄ Θεσ. 4,17).
Όποιος λοιπόν δη τα βδελυρά έθνη να έρχονται στον κόσμο, ας γνωρίζει πως όλα, όσα πρόκειται να συμβούν, βρίσκονται «επί θύραις», και πως ο Κριτής έρχεται για να αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του.
Αυτά είπε ο μακάριος Ανδρέας στον Επιφάνιο παρούσης και της ταπεινότητός μου. Έτσι μείναμε ξάγρυπνοι όλη την νύχτα. Όταν χτύπησε το ξυλοσήμαντρο, ξεκίνησε ο Επιφάνιος για την εκκλησία, ενώ ο μακάριος Ανδρέας έμεινε στο σπίτι προσευχόμενος.
Πηγή προφητειών: βίος του οσίου Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

To είδαμε : εδώ

Ο φονταμενταλισμός των νεωτεριστών



Εις την σύγχρονον εποχή είμεθα θεαταί ενός ατελειώτου παραλογισμού εις τα θεολογικά ζητήματα. Εν ονόματι της προόδου ένα Τμήμα Θεολογίας κινδυνεύει να διαλύση μίαν ολόκληρον Θεολογικήν Σχολήν ένεκα της εμμονής να λειτουργήση Πρόγραμμα Ισλαμικών Σπουδών, δια το οποίον δεν συμφωνούν: οι φοιτηταί, το αδελφόν Τμήμα Ποιμαντικής, ο επιχώριος Μητροπολίτης, η συντριπτική πλειονότης της Ιεραρχίας, πλήθος λαού αλλά και κομμάτων, δια θρησκευτικούς και εθνικούς λόγους (παραλείποντες να αναφέρωμεν άλλους λόγους, όπως ότι απουσιάζει η κατάλληλος κτηριακή δομή κ.α.). Το ίδιο αυτό Τμήμα πολλά έτη τώρα έχει κάνει μίαν οικουμενιστικήν στροφήν. Το γεγονός είναι συγκλονιστικόν, εάν αναλογισθή κανείς ότι το 1865 η πρώτη Θεολογική Σχολή των Αθηνών, μόλις 30 περίπου έτη από την δημιουργίαν της, είχε προκηρύξει διαγωνισμόν -με σεβαστόν χρηματικόν έπαθλον- συγγραφής καταλόγου με θέμα «πόσοι έγραψαν κατά των Παπών και των καινοτομιών της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» (να σημειώσωμεν ότι η νικητήρια συγγραφή απετελείτο από 1.000 σελίδας!).
Την ιδίαν περίοδον οι Λατίνοι θα προχωρήσουν εις σύγκλησιν της Α´ Βατικανής και εκατό έτη μετά (1965) θα ολοκληρώσουν αυτήν με την Β  Βατικανήν, ενώ σταδιακώς η Ορθόδοξος Εκκλησία θα ωδηγείτο εις παράλληλον πορείαν δια την σύγκλησιν Μεγάλης Συνόδου. Ήτο πράγματι απρόσμενον πως μετά το 1865 θα εκκινούσε μία πορεία εις Ανατολήν και Δύσιν, η οποία θα κατέληγε εις τα σημερινά αποτελέσματα της αμβλύνσεως των συνειδήσεων, έτσι ώστε προ πολλού να προπαγανδίζεται η δήθεν θεωρία περί των «αβρααμικών θρησκειών», που αποσκοπεί εις την σύγκλισιν με το Ισλάμ, αλλά κυρίως εις το κατατεθέν περί των διαχριστιανικών σχέσεων κείμενον δια την Μ. Σύνοδον να γίνεται αποδοχή ότι οι Παπικοί είναι «Εκκλησία».
Όπως οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει την ψευδή θεωρίαν της «ομοφοβίας», ώστε να αποφεύγουν κατά την αντιπαράθεσιν να απαντούν εις τα επιχειρήματα, διαβάλλοντες το κύρος του αντιτιθεμένου, κατά παρόμοιον τρόπον υπάρχει μία γενική θεωρία, την οποίαν έχουν αναπτύξει οι πάσης φύσεως οικουμενισταί προκειμένου να περιθωριοποιούν όσους δεν συμφωνούν μαζί τους. Η θεωρία αυτή ισχυρίζεται ότι αι πολιτικαί και κοινωνικαί συνθήκαι του παρελθόντος από το Σχίσμα έως προσφάτως επέβαλαν την ανάπτυξιν μιας αντιπαπικής ρητορικής.  Αυτή προϊόντος του χρόνου παρείχε συγκεκριμένην ταυτότητα -αλλά και συνοχήν- εις τους Ορθοδόξους, οι οποίοι λόγω του ότι περιήλθαν εις τας χείρας του Ισλάμ η των αθέων κομμουνιστικών καθεστώτων, είχαν ανάγκην να αποκτήσουν ταυτότητα από ιδεολογήματα. Τελικώς, η οριστική παγίωσις αυτής της καταστάσεως οδήγησε σήμερα εις τον φονταμενταλισμόν, δηλ. εις την εμμονήν εις ένα αντιπαπικόν ιδεολόγημα.
Το άλυτον παράδοξον του συλλογισμού είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που καλλιεργούν αυτήν την θεωρίαν είναι οι ίδιοι οπαδοί της λεγομένης θεολογίας του ’60, η οποία μεταξύ άλλων ήτο αντιδυτική! Δια να υπερβούν τον σκόπελον αυτής της αντιφάσεως άλλοι εξ αυτών προσπαθούν να πείσουν ότι οι θεολόγοι του ’60 ήσαν φιλοδυτικοί, πράγμα το οποίον διαψεύδεται από το πρόσφατον βιβλίον του κ. Χρήστου Γιανναρά, κατ’ εξοχήν εκπροσώπου αυτής της γενεάς, με τίτλον «Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα», και άλλοι δρουν «α λα καρτ», ως λέγεται σήμερα δηλ. επιλεκτικώς, απορρίπτοντες μόνον τον αντιδυτικισμόν. Λησμονούν πάντως όλοι ότι η αντιπαπική ρητορική δεν επαγιώθη ως «ιδεολόγημα» λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος, αλλά πρώτη η θεολογία του ’60 εχαρακτήρισεν ως «ιδεολόγημα», σχεδόν ο,τιδήποτε συστηματικόν από την ηθικήν έως την απολογητικήν γραμματείαν. Με άλλα λόγια: όσοι ισχυρίζονται ότι η αντιρρητική γραμματεία έναντι των καινοτομιών της Δύσεως τόσων αιώνων είναι η κατέληξε να είναι ένα ιδεολόγημα είναι απλώς θύματα του ενθουσιασμού τους να υιοθετήσουν ακρίτως την θεολογίαν του ’60, η οποία εστρέβλωσε την πραγματικήν εικόνα χαρακτηρίζουσα την παραδοθείσα έως τότε παράδοσιν ως ιδεολόγημα, επειδή εξωτερικά είχε το κέλυφος ενός «προτεσταντισμού». Η νεόκοπος θεολογία του ’60, η ιδία εν πολλοίς ένα ιδεολόγημα, προσέδωσε την «ρετσινιά» του ιδεολογήματος η καλύτερα οικοδόμησε την εντύπωσιν ότι πρόκειται δια ιδεολόγημα μία παράδοσις αιώνων.
Χαρακτηριστική απόδειξις του συλλογισμού αυτού είναι το γεγονός ότι τα επίθετα φονταμενταλισταί η παραδοσιαρχικοί η ζηλωταί αποδίδονται εις την «μίαν πλευράν» ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτοί υπάρχουν οπουδήποτε, ιδιαιτέρως εις τας τάξεις εκείνων που εξαπολύουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Δεν είναι φονταμενταλιστής ο Σεβ. Περγάμου και οι ακόλουθοί του (η άλλοι  Γιανναρικοί),  όταν  αρνούνται  να  δε­χθουν οποιαδήποτε κριτικήν είτε αυτή προέρχεται από τον Σεβ. Ναυπάκτου είτε από τον μαθητήν του π. Νικόλαον Λουδοβίκον; Δεν είναι φονταμενταλισταί, όταν «αναθεματίζουν» με αφορισμούς λ.χ. «είναι αδιάβαστοι», «δεν έχουν κατανοήσει το έργο του», «έχουν προσωπική εμπάθεια», «είναι φονταμενταλιστές», «έχουν θεολογική ανωριμότητα» «είναι υπερθρησκευόμενοι» κ.α. και δεν αντιμετωπίζουν με λογικά και θεολογικά επιχειρήματα τις όποιες ενστάσεις; Δεν υπάρχουν φονταμενταλισταί εις το Φανάρι αλλά και εις την Θεολογικήν Σχολήν της Θεσσαλονίκης (να σημειώσωμεν ότι ο Αναπληρωτής Καθηγητής Σεβ. Προύσης κ. Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης διδάσκει τους φοιτητάς δια το πως ο φονταμενταλισμός κωλύει την ένωσιν και δια ποίον λόγον αι συμπροσευχαί δεν αντίκεινται εις την Ιεράν Παράδοσιν!) όταν μοναδικόν μέλημά τους είναι η ένωσις με τους Παπικούς και αδιαφορούν η εχθρεύονται τους Παλαιοημερολογίτας, όταν θα έπρεπε η μέριμνά τους να ξεκινά από τους εγγύς, ακριβώς επειδή οι πρώτοι είναι αιρετικοί ενώ οι δεύτεροι σχισματικοί; Κανείς δεν απαντά εις τα επιχειρήματα αλλά απλώς υπεκφεύγουν λέγοντες «πρόκειται δια μία μειονότητα συντηρητικών».
Δυστυχώς έχει εκλείψει όχι μόνον η διαύγεια εις θεολογικά ζητήματα αλλά και αυτή η κοινή λογική. Δια την προετοιμαζομένην Μ. Σύνοδον, εις την οποίαν –εάν βεβαίως δεν τεθή αιφνιδίως κάποιο- δεν υπάρχει κανένα ουσιώδες ζήτημα (εφ᾽ όσον και δια το ζήτημα της Διασποράς θα παραμείνη αυτή η ισχύουσα αντικανονική κατάστασις), το μόνον επιχείρημα που ηκούσθη δια την σύγκλησίν της είναι να φανή η ενότης της Ορθοδοξίας (δηλ. απουσίαζε έως τώρα;) η όπως το διετύπωσεν εις την ομιλίαν του κατά την Σύναξιν εις το Φανάρι (29η Αυγούστου 2015) ο Σεβ. Περγάμου «η τάσις εσωστρέφειας… κινδυνεύει να εμφανίση την Ορθόδοξον Εκκλησίαν αδιάφορον έναντι των σύγχρονων ρευμάτων… επί των οποίων ο κόσμος αναμένει να ακούση τον λόγον της Ορθοδοξίας» (δηλ. ένα κείμενον που θα υπογραφή θα είναι ο ουσιώδης λόγος της Εκκλησίας; Δεν εγνωρίζαμεν ότι ο κόσμος το περιμένει εναγωνίως!!). Τελικώς φαίνεται πως αυτή η Σύνοδος επιθυμούν να γίνη, δια να προωθηθή άμεσα η μελλοντικώς η ενότης με τους Παπικούς, διότι: α) τα δύο επιχειρήματα (κατ’ ουσίαν προφάσεις) καταρρίπτονται ως εδείξαμεν, β) τα ίδια τα κείμενα επικροτούν την πορείαν εις το Π.Σ.Ε. και γ) ακόμη και το ζήτημα του ημερολογίου, το οποί­ον φημολογείται ότι θα τεθή δεν σχετίζεται με το πως θα θεραπευθή π.χ. η πληγή του Ιουλιανού και Γρηγοριανού ημερολογίου, αλλά με την επιδίωξιν κοινού εορτασμού με τη Δύσιν!
Το μη σοβαρόν με όλας αυτάς τας θεωρίας και τα ιδεολογήματα (τέτοια είναι και τα επιχειρήματα δια την σύγκλησιν Μ. Συνόδου) με τα οποία παραπλανούν τον κόσμον, ο οποίος δεν γνωρίζει θεολογίαν και αρέσκεται εις την εύπεπτον συνθηματολογίαν (π.χ. η αγάπη είναι η ουσία της πίστεως, χρειαζόμεθα ήθος και όχι ηθικήν, όλοι μαζί οι χριστιανοί να βοηθήσωμεν το προσφυγικόν, χρειαζόμεθα θρησκειολογίαν και όχι ομολογιακόν μάθημα των θρησκευτικών, διότι το ομολογιακόν αποτελεί ταυτότητα οχυρώσεως που δεν συνάδει με την μοντέρναν πολυπολιτισμικήν κοινωνίαν κ.α.), η οποία κατέκλυσε τα θεολογικά δρώμενα μετά το ’60, είναι ότι δι᾽ αυτών εξυφαίνουν οι ίδιοι το σχέδιον αποκαθηλώσεως και ανατροπής των. Δια να επανέλθωμεν εις το αρχικόν ζήτημα: Ποίος θα στηρίξη ένα Τμήμα Θεολογίας, το οποίον θα προβή εις «αλλαγήν φύλου» (το λέγομεν συμβολικώς, δια να υπονοήσωμεν και το ότι οι Καθηγηταί του δεν διεφώνησαν με το σύμφωνον συμβιώσεως); Ποίος Πατριάρχης δεν έπεσεν εις τα δίκτυα της αιρέσεως η ετάραξε την ενότητα της Εκκλησίας και δεν απώλεσε μετ’  ολίγον τον θρόνον του;

"Τό τεῦχος ἔχει σκοπό νά (...) ἐνημερώσει τούς χριστιανούς γιά τή δραστηριότητα τοῦ οἰκουμενισμοῦ"

ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΝΕΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΕΡΩ" - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος,φανέρωσε τήν Ἐκκλησία στόν κόσμο. Αἰώνιο θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός. Ὁ Πατέρας θέλησε τήνἵδρυσή της, ὁ Υἱός τήν πραγματοποίησε καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς «ψυχή» καί ἡ δύναμή της. Κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». Στόν Μυστικό Δεῖπνο ὁ Χριστός τέλεσε τήν πρώτη Θεία Λειτουργία μέ τή συμμετοχή τῶν Μαθητῶν Του. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἱστορικῆς της φανέρωσης εἶναι μιά Σύναξη λατρευτική, εἶναι Σῶμα Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ πιστοί οἱ βαπτισμένοι στό Ὄνομα Τῆς Παναγίας Τριάδος ἀποτελοῦν τήν Μία, Ἁγία, Ἀποστολική, Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως ὀμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῶν ἀληθειῶν καί τῶν δογμάτων καί ὁ αὐθεντικός ἑρμηνευτής τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, εἶναι ἡ ἐπί  γῆς φανέρωση τῆς Βασιλείας Τοῦ Θεοῦ. Διαχρονικά συνεχίζει τό ἁγιαστικό καί διδακτικό της ἔργο παρ΄ὅλες τίς ἱστορικές περιπέτειες καί διοικητικές μεταβολές. Κατέχει τήν Ἀποστολική διαδοχή καί βεβαιώνει ἔτσι τή γνησιότητα τῆς πίστεώς μας.
Κρατάει ἀνόθευτη τή διδασκαλία Τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. Ὅσοι θέλησαν νά παρερμηνεύσουν  τήν πίστη ἀποσχίσθηκαν ἀπό τό Σῶμα της καί αὐτοί εἶναι οἱ σχισματικοί καί αἱρετικοί. Ἡ Ἐκκλησία τούς ἀντιμετώπισε μέ τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί καταδίκασε τίς αἱρετικές διδασκαλίες τούς. Δέν ἀνήκουν πλέον αὐτοί στήν Ἐκκλησία, οὔτε εἶναι ἐκκλησία· ὁ Χριστός Μία Ἐκκλησία ἵδρυσε καί αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Εἶναι αὐτή πού....
ἔχει τά Μυστήρια καί τή Χάρη, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑπάρχουν ἄλλες ἐκκλησίες.Ὅσοι παρέμειναν στήν πλάνη χαρακτηρίζονται καί εἶναι χριστιανικές κοινότητες ἤ ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες οὔτε ἱερωσύνη ἔχουν, οὔτε μυστήρια, οὔτε χάρη.
Τό παρόν τεῦχος ἔχει σκοπό  νά τονίσει τή μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας Τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐνημερώσει τούς χριστιανούς γιά τή δραστηριότητα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει τήν ἕνωση τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου σέ μιά οἰκουμενική θρησκεία, μιά πανθρησκεία.

ΣΧΟΛΙΟ: Τουλάχιστον περίεργη έκθεση τής ορθοδόξου πίστεως. ΙΔΡΥΜΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ; Ιδρυμα κατάντησε, οπωσδήποτε. "Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῶν ἀληθειῶν καί τῶν δογμάτων καί ὁ αὐθεντικός ἑρμηνευτής τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, εἶναι ἡ ἐπί  γῆς φανέρωση τῆς Βασιλείας Τοῦ Θεοῦ". Νομίζουμε ότι δέν μπορεί νά εκφραστεί καλύτερα η λατινική παποσύνη. Μήπως θά ήταν σωστότερο νά αφήσουμε τούς χριστιανούς ανενημέρωτους, προκειμένου νά τούς προσφέρουμε τά αποφάγια τού παπισμού;

Τρίτη, Ιουνίου 14, 2016

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς




(Κατά τή διάρκεια τῆς ἀπογευματινῆς συνεδρίας τῆς Πέμπτης, 29 Ἀπριλίου 2010 ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, κατέταξε στά Δίπτυχα τόν Ἀρχιμανδρίτη Ἰουστῖνο Πόποβιτς (1894 – 1979)

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησία ἀποφάσισε ἡ μνήμη τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Ἰουστίνου Πόποβιτς νά τιμᾶται στίς 14 Ἰουνίου (νέο ἡμερολόγιο).


Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ὅ ὅσιος καί θεοφόρος πατήρ Ἰουστῖνος γεννήθηκε στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1894, ξημερώματα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στήν πόλη Βράνιε τῆς νοτίου Σερβίας. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Σπυρίδων καί ἡ μητέρα του Ἀναστασία.

Κατά τήν βάπτιση ἔλαβε τό ὄνομα Εὐάγγελος. Ἡ οἰκογένεια τοῦ πατέρα του ἦταν ἐκ παραδόσεως ἱερατική καί εἶχε δώσει στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τουλάχιστον ἑπτά ἱερωμένους.

Αὐτό ἐξάλλου φανερώνει καί τό ἐπώνυμο Πόποβιτς = Παπαδόπουλος. Ἀπό μικρό παιδάκι ἀκόμα, συχνά ἐπισκεπτόταν μέ τούς γονεῖς τοῦ τόν ἅγιο Πρόχορο τόν Θαυματουργό στήν κοντινή Μονή Πτσίνσκι ὅπου καί εἶδε μέ τά μάτια του τήν θεραπεία τῆς μητέρας του ἀπό βαριά ἀσθένεια.

Μία δεύτερη πηγή εὐλάβειας γιά τόν μικρό Εὐάγγελο ἦταν ἡ τακτική ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό τά δεκατέσσερά του χρόνια μά καί ἡ ἀσκητική βίωσή του μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.

Τρίτη πηγή θείας ἔμπνευσης ἔγινε γιά τόν μικρό Πόποβιτς ἡ ἀνάγνωση τῶν Συναξαριῶν καί ἀργότερα τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἔλεγε ὁ ἴδιος χαρακτηριστικά: «ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι βιβλιοθήκη, τήν ὁποία μπορεῖς νά μελετήσεις, ἀλλά βίωμα τό ὁποῖο καλεῖσαι νά ζήσεις.

Ἤ Ὀρθοδοξία εἶναι πρώτιστα βιοτή καί μάλιστα ὁσία βιοτή καί ὕστερα διδαχή καί μάλιστα διδαχή ζωῆς, χάριτος, ἡ ὁποία δέν ἔχει τίποτε ἀπό τήν νέκρα τοῦ σχολαστικισμοῦ καί τόν ὀρθολογισμό τοῦ προτεσταντισμοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τήν δική της μεθοδολογία καί παιδαγωγική, τούς Βίους τῶν Ἁγίων».

Ἀπό τήν φύση του φιλόσοφος καί διψασμένος γιά τήν θεία μά καί τήν ἀνθρώπινη γνώση, ὁ μικρός Εὐάγγελος ἐγγράφεται στά 1905 στήν Ἐκκλησιαστική Σχολή τοῦ Ἁγίου Σάββα στό Βελιγράδι ὅπου ἀξιώθηκε νά ἔχει ὡς δάσκαλό του τόν φωτισμένο ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς.

Τελείωσε τήν Σχολή στά 1914 μά τόν πρόλαβε ὁ Α' Παγκόσμιος Πόλεμος καί στρατεύτηκε ὡς νοσοκόμος. Ἀκολουθώντας τήν τύχη τοῦ σέρβικου στρατοῦ, πῆρε τό δρόμο τῆς ἐξορίας μέσα ἀπό τά βουνά τῆς Ἀλβανίας πρός τήν Κέρκυρα. Καθ' ὁδὸν ἔνοιωσε πλέον ἕτοιμος νά ἀφιερώσει τήν ζωή του στό Χριστό καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου Βελιγραδίου Δημητρίου ἔλαβε στήν Σκόδρα τό μοναχικό σχῆμα τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 1916 καί πῆρε τό ὄνομα τοῦ ἁγίου μάρτυρος καί φιλοσόφου Ἰουστίνου.

Ἀπό τήν Κέρκυρα, μετά ἀπό ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτου Δημητρίου, φεύγει μέ μία ὁμάδα φωτισμένων θεολόγων γιά θεολογικές σπουδές στήν Ἁγία Πετρούπολη.

Σύντομα ὅμως, λόγω τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων στήν Ρωσία, ἀναγκάστηκε νά τήν ἐγκαταλείψει καί νά μεταβεῖ στήν Ὀξφόρδη. Ἐκεῖ ἔμεινε δύο χρόνια ἑτοιμάζοντας τήν διδακτορική του ἐργασία μέ θέμα «Ἡ θρησκεία καί ἡ φιλοσοφία τοῦ Ντοστογιέβσκι».

Ἡ ἐμμονή του στήν κριτική τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν ὑπεράσπιση τοῦ Ντοστογιέβσκι τοῦ κόστισε τήν ἀπόρριψη τῆς διατριβῆς. Ἔτσι στά 1919, ὅταν, μετά τό τέλος τοῦ πολέμου, γύρισε στήν πατρίδα του τοποθετήθηκε ὡς καθηγητής θεολογίας στό Σρέμσκι Κάρλοβτσι.

Σύντομα μεταβαίνει στήν Ἀθήνα γιά νά λαβή τελικά ἐκεῖ τό διδακτορικό του δίπλωμα στήν Πατρολογία στά 1926 μέ θέμα «Τό πρόβλημα τοῦ προσώπου καί τῆς γνώσεως στόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο». Γνώριζε πολύ καλά τήν παλαιοσλαβική, τήν ἀρχαιοελληνική, τήν λατινική, τήν ρωσική, τήν νεοελληνική, τήν ἀγγλική, τήν γερμανική καί τήν γαλλική.

Στά ἑπόμενα ἔτη ἐργάστηκε στίς Ἐκκλησιαστικές Σχολές τοῦ Καρλοβικίου, τῆς Πριζρένης καί τοῦ Μοναστηρίου (Βίτολα). Στά 1930-31 ἡ Σερβική Ἐκκλησία τόν ἔστειλε μαζί μέ τόν Μητροπολίτη Ἰωσήφ σέ ἱεραποστολική ἀποστολή στήν Τσεχοσλοβακία.

Ἐκεῖ ἐργάστηκαν ἐπί ἕνα χρόνο στήν διαφώτιση καί ὀργάνωση τῶν ἐνοριῶν καί τοῦ μοναχικοῦ βίου τῶν ὀρθοδόξων Σλοβάκων στά Καρπάθια οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεφαν καί πάλι στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν Οὐνία. Ἐνῶ ἀκόμη βρισκόταν ἐκεῖ, ἐξελέγη τό 1931 ἐπίσκοπος τῆς νεοσυσταθείσης Ἐπισκοπῆς Καρπαθίας ἀλλά ἀπό ταπείνωση δέν δέχτηκε τήν θέση ἐκείνη.

Στήν διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς βρέθηκε σέ διάφορες μονές καί σταδιακά στό Βελιγράδι, μοιραζόμενος τήν τύχη τοῦ λαοῦ του.

Μέ τήν ἐγκαθίδρυση τῆς νέας κομμουνιστικῆς ἐξουσίας στήν Γιουγκοσλαβία τό 1945, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος ἐξεδιώχθη ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ Βελιγραδίου μαζί μέ ἄλλους 200 καθηγητές. Σύντομα συνελήφθη στήν μονή Σούκοβο τοῦ Πίροτ στή νότια Σερβία (1946) καί φυλακίστηκε.

Λίγο ἔλειψε νά ἐκτελεστεῖ ἀπό τό καθεστώς ὡς «ἐχθρός τοῦ λαοῦ», ἀλλά σώθηκε τήν τελευταία στιγμή ὅταν ὁ Πατριάρχης Γαβριήλ κατά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τό Ἄουσβιτς ἀπήτησε τήν ἀποφυλάκισή του.

Διωγμένος ἀπό τό Πανεπιστήμιο καί δίχως κάποια σύνταξη, στερημένος ἀπό τά ἀνθρώπινα, θρησκευτικά καί πολιτικά του δικαιώματα, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος ἔζησε οὐσιαστικά ἔγκλειστος στήν μικρή γυναικεία μονή τῶν Ἀρχαγγέλων στό Τσέλιε τοῦ Βάλιεβο.

Ἀκόμη καί ἐκεῖ ὅμως οἱ πολιτικές ἀρχές δέν τόν ἄφηναν ἥσυχο. Πέρα ἀπό τήν συνεχῆ καί ἀσφυκτική παρακολούθηση, συχνές ἦταν καί οἱ ἀνακρίσεις στήν πολιτική διοίκηση τοῦ Βάλιεβο.

Σέ περιόδους δέ κρισίμων συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στό Βελιγράδι, τοῦ ἀπαγορευόταν ὁποιαδήποτε ἔξοδος ἀπό τήν μονή ἐπί μῆνες ἀπό τόν φόβο τυχόν ἐπιρροῆς του στούς ἐπισκόπους. Παρά τίς δύσκολες αὐτές καί ὀδυνηρές συνθῆκες ὁ πατήρ Ἰουστῖνος προσευχόταν ἀδιάλειπτα, ἐπικοινωνοῦσε μέ ὅσους εἶχαν τό θάρρος νά τόν ἐπισκέπτονται, συνέχιζε τό ἱεραποστολικό του ἔργο καί ἔγραφε συνεχῶς δίχως νά σταματήσει τήν παράλληλη μελέτη τῶν προσφιλῶν του Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Συναξαρίων.

Λειτουργοῦσε καθημερινά, νήστευε πλήρως ὅλες τίς Παρασκευές τοῦ ἔτους καθώς καί τήν Α' Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν καί τήν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν ἐνῶ ἔκανε καί ἄλλες νηστεῖες ἐκτός ἀπό τίς διατεταγμένες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀκολουθώντας πιστά τό μακραίωνο μοναστικό τυπικό, τελοῦσε ὅλες τίς ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου. Ἑκατοντάδες ἦταν τά ὀνόματα ποὺ μνημόνευε στήν Θεία Λειτουργία, ὀνόματα ποὺ τοῦ ἔδιναν εἴτε προφορικά εἴτε μέσω ἐπιστολῶν.

Παρά τόν αὐστηρό περιορισμό του ἀπό τίς πολιτικές ἀρχές, ἡ φήμη του ἐξαπλώθηκε γρήγορα καί πέρασε τά σύνορα τῆς Σερβίας. Ἔτσι, τόν ἐπισκέπτονταν ὄχι μονάχα Σέρβοι ἀπό διάφορες περιοχές τῆς χώρας ἀλλά καί πολλοί Ἕλληνες.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 25 Μαρτίου 1979, ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μά καί ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του.

Ὁ πατήρ Ἰουστῖνος, ἀφοῦ ἐντρύφησε ἐμπειρικά στά ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καρποφόρησε αὐτή του τήν μελέτη καί στά δικά του συγγράμματα ὅπου εὔκολα διαφαίνεται τό θεολογικό βάθος μά καί τό συγγραφικό του τάλαντο.

Δύο εἶναι τά κεντρικά χαρακτηριστικά τοῦ ὅλου συγγραφικοῦ του μόχθου, τά ὁποῖα συναντῶνται σέ ὅλα του τά ἔργα, ἀπό τό πιό σύντομο μέχρι καί τό πιό ἐκτενές, καί ἀπό τό πιό βαθύ μέχρι καί τό πιό ἐκλαϊκευμένο.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀγάπη του γιά τό πρόσωπο τοῦ «Θεανθρώπου Χριστοῦ». Ἴσως αὐτή νά εἶναι ἡ πιό συχνή ἔκφραση μέσα στό ἔργο του. Γύρω ἀπό τόν Θεάνθρωπο στρέφονται τά πάντα, ἀπό Αὐτόν πηγάζουν ὅλα καί σέ Αὐτόν ἀπολήγουν, ἐνδοχρονικά μά καί ἐσχατολογικά.

Τό δεύτερο ἐξίσου σπουδαῖο εἶναι ἡ μέριμνά του στό νά μήν ἀποκλίνει ἀπό τήν ἀλάνθαστη γραμμή τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ὁ ὑπερπλήρης ἀγάπης πατήρ Ἰουστῖνος εἶναι συνάμα καί διαχρονικά ὁ ἀνυποχώρητος εἰς τά τῆς πίστεως καί ζηλωτής τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως θεολόγος.

Ἤδη τήν περίοδο 1932-35 συνέγραψε τό δίτομο ἔργο «Ὀρθόδοξος φιλοσοφία τῆς Ἀληθείας», τήν γνωστή Δογματική του, τό ὁποῖο τοῦ χάρισε τήν ἕδρα τῆς Δογματικῆς στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου.

Τόν τρίτο τόμο ἐξέδωσε λίγο πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, τό 1978. Ἀπό πολλούς συγχρόνους ἐρευνητές θεωρεῖται ὡς ἡ πληρέστερη ὀρθόδοξη Δογματική καί ἔχει ἤδη μεταφραστεῖ στήν γαλλική ἐνῶ μεταφράζεται στήν ἀγγλική καί στήν ἑλληνική.

Ἄλλο μνημειῶδες ἔργο του εἶναι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων σέ 12 τόμους καί ἡ Ἑρμηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης σέ 7 τόμους.

ορθοδοξία ή σατανισμός;


Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο( 5-6-16) «Πόυτιν και πιράνχας» εδώ στο «χωνί» κάποιος έθεσε το καίριο ερώτημα: «Ποιος τελικά θα επικρατήσει»; Και υποθέτω ότι εννοούσε ανάμεσα στον Πούτιν και τα πιράνχας.
Πρέπει να πούμε πως το ερώτημα αυτό μας πηγαίνει καταρχήν πολύ μακριά. Γιατί, σύμφωνα με το πνεύμα του προαναφερθέντος άρθρου, πίσω απ’ τα πιράνχας εννοείται το σατανικό καθεστώς που σήμερα κυβερνάει τον κόσμο και την πατρίδα μας.  Κι απ’ τη μεριά του Πούτιν η Ορθοδοξία, που πολιορκείται από παντού.Έστω κι αν η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άμεσα εμφανής. Γιατί το πληρωμένο ψέμα βομβαρδίζει από παντού τον σύγχρονο άνθρωπο. Με αποτέλεσμα να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα. Σε τρόπον ώστε, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα ήθελε με κάθε τρόπο ν’ αλλάξει το φοβερό καθεστώς μέσα στο οποίο υποφέρει, ακολουθεί εντούτοις τον αντίθετο απ’ αυτόν που οδηγεί στη σωτηρία δρόμο.
Η απάντηση, λοιπόν, που μπορεί να δοθεί στο προαναφερόμενο ερώτημα πηγάζει, κατά τη γνώμη του γράφοντος, απ’ την τραγωδία του Σταυρού: Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, παραπέμπει στην αναμέτρηση του Χριστού με τους φαρισαίους. Όπου οι φαρισαίοι φαίνονται να θριαμβεύουν, αλλά, σε τελική ανάλυση, ο τελικός θριαμβευτής είναι ο Χριστός.
Και ο θρίαμβός του αυτός δεν έχει μόνο την αιώνια αλλά και εγκόσμια διάσταση. Γιατί ο Χριστόςδεν αντιμετώπισε την εγκόσμια πραγματικότητα με τη φυγή ή την ηττοπάθεια αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων προς το κυρίαρχο στον κόσμο σατανικό καθεστώς. Που βέβαια δεν έκαμε με όπλα και πυραύλους, αλλά με το λόγο του. Ο οποίος είναι άπειρα ισχυρότερος απ’ τα οποιαδήποτε καταστροφικά όπλα, που επινόησε ή θα επινοήσει η ανθρώπινη κακουργία. Και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι φέρνει σε τρομερό αδιέξοδο τους αντιπάλους του σε όλες τις εποχές. Οι οποίοι, ανήμποροι να τον αντιμετωπίσουν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, καταφεύγουν, κατά κανόνα, στη δολοφονία εκείνων, που επιλέγουν να τον διακηρύξουν.
Αλλά ας περάσουμε απ’ την κοσμική στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, που, όπως λέγεται, θα γίνει στην Κρήτη η μελετώμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος. Απ’ την οποία πολλοί περιμένουν πολλά αλλά και πολλοί φοβούνται πολλά. Γιατί ακριβώς και στο χώρο αυτό υποβόσκει ο αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα στο Χριστό και στο σατανικό καθεστώς. Το οποίο έχει κατορθώσει να διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό και το εκκλησιαστικό καθεστώς. Διάβρωση που δεν είναι μόνο τωρινή αλλά και διαχρονική.
Αρκεί να θυμηθούμε τον υποδειγματικό πρωτοχριστιανικό τρόπος ζωής. Ο οποίος, αντί να χρησιμεύσει σαν πρότυπο για την εγκόσμια πραγματικότητα προσαρμόστηκε σιγά-σιγά προς αυτήν. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στο κοινωνικό αλλά και στο καθαρά εκκλησιαστικό επίπεδο. Όπου «χρηστός ζυγός» του Χριστού μεταβλήθηκε σε απάνθρωπο καθεστώς, που αντί για τα «ελαφρά» φόρτωσε στις πλάτες των ανθρώπων φορτία, όχι απλώς «δυσβάστακτα» αλλά κυριολεκτικά ασήκωτα. Πράγμα που συνέβη επειδή ακριβώς απομακρύνθηκαν από το πνεύμα του Ευαγγελίου.
Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με το θέμα της αγαμίας του κλήρου. Όπου ο Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας. Λέγοντας σαφέστατα ότι μπορούν να την ακολουθούν όσοι έχουν το χάρισμα, αλλά όσοι δεν το έχουν να νυμφεύονται, σύμφωνα με τη φυσική πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ατιμώρητα. Και όμως, αντίθετα προς το Ευαγγέλιο αλλά και τη στοιχειώδη λογική, επέβαλαν στην ορθόδοξη εκκλησία καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας για τους επισκόπους, παρά το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος λέει σαφέστατα ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι έγγαμος. Εκτός και αν μπορεί να αντέξει το ζυγό της αγαμίας, όπως βέβαια είχε κάνει και ο ίδιος. Και ασφαλώς πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στην παπική εκκλησία η οποία επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας σε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Παρότι, κατά τραγική ειρωνεία, ο απόστολος Πέτρος του οποίου καπηλεύεται το «πρωτείο ήταν έγγαμος.
Αποτέλεσμα αυτής της αφύσικης πραγματικότητας είναι να έχουμε σ’ ανατολή και δύση σωρεία σκανδάλων αλλά και περιπτώσεων προβληματικής ζωής. Γιατί πολλοί είναι αυτοί, που ζουν το μαρτύριο της αγαμίας και άλλοι που υποφέρουν το μαρτύριο της αμαρτίας. Δεδομένου ότι κάποιοι, που δεν επέλεξαν την αγαμία χήρεψαν ή διαζεύχτηκαν στο μεταξύ ή κάποιοι άλλοι, που την επέλεξαν, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το φορτίο της.
Αλλά το σκάνδαλο των σκανδάλων μέσα στην εκκλησία είναι το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, δεν αποτελεί απλώς αίρεση, έστω και την χειρότερη, αλλά, συνιστά εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου. Και η οποία προέκυψε απ’ την αλληλεπίδραση με την ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία των αυτοκρατόρων. Σε καταφανή αντίθεση προς ην σαφέστατη θέση του Χριστού ότι κυρίαρχο μέσα στην εκκλησία είναι το πνεύμα της διακονίας και όχι το πνεύμα της επιβολής της δεσποτικής τυραννίας ή της παπικής απολυταρχίας. Συνέπεια των οποίων είναι ο παραγκωνισμός του λαϊκού στοιχείου και η εξουθένωση των λοιπών κληρικών. Γιατί, αν τα απολυταρχικά  και τυραννικά καθεστώτα είναι αποκρουστικά και απορριπτέα στον κοσμικό χώρο, ασύγκριτα περισσότερο είναι στον εκκλησιαστικό. Όπου πολιτεύονται στο όνομα του σαληθινού νομοθέτη της ελευθερίας και δικαιοσύνης, Χριστού.
Μακάρι η μελετώμενη σύνοδος να μη ματαιωθεί ή ακρωτηριαστεί, όπως μεθοδεύεται, στο όνομα γελοίων αντιπαραθέσεων για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αλλά να πραγματοποιηθεί και  να σκύψει με στοργή στο έργο της διακονίας των ορθοδόξων λαών, που λεηλατούνται και συνθλίβονται απ’ το καθεστώς της «ύβρης» και απληστίας του βυσσοδομούντος  σατανισμού.

Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2016

Η Μάχη Των Μύλων Της Λέρνης (13/06/1825)


Ο Ιμπραήμ πασάς μετά από σειρά νικών εναντίον των Ελλήνων και την αμαχητί κατάληψη της Τριπολιτσάς, έστρεψε την προσοχή του προς το Ναύπλιο σε μια μορφή επιθετικής αναγνώρισης του εδάφους. Οι επαναστάτες μη γνωρίζοντας τις προθέσεις του οχυρώθηκαν στους Μύλους, λίγο έξω από το Ναύπλιο προκειμένου να τον ανακόψουν. Γενικός αρχηγός των εκεί επαναστατών ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντηςενώ υπαρχηγοί είχαν οριστεί ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.
Κ. Μαυρομιχάλης
Η κυβέρνηση είχε ορίσει τον φιλέλληνα Μοντανέλλι να οχυρώσει τους μύλους λόγω της στρατηγικής τους σπουδαιότητας για την πόλη του Ναυπλίου, ωστόσο τα γεγονότα τον πρόλαβαν και έτσι η περιοχή την στιγμή της επίθεσης του πασά ήταν ανοχύρωτη.
Η συνολική δύναμη των επαναστατών δεν ξεπερνούσε τους 500 άνδρες. (Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν 350 περίπου). Ο Μακρυγιάννης με 150 περίπου, ο Υψηλάντης με 17 φιλέλληνες και όλους τους άτακτους του Ναυπλίου, ο Μαυρομιχάλης με τον νταϊφά του (κυρίως Μανιάτες) και ο Κάρπος με τον λόχο των ευζώνων. Στο πλευρό των επαναστατών και τρία μπρίκια τα οποία πλησίασαν την ακτή προκειμένου τα πυροβόλα τους να είναι σε βεληνεκές βολής υποστήριξης.
Οι Μύλοι ήταν ζωτικής σημασίας για το Ναύπλιο διότι προμήθευαν τρόφιμα και ύδρευση στην πόλη. Η κατοχή τους σε ελληνικά χέρια έπρεπε να μείνει με κάθε κόστος. Ο Μακρυγιάννης βιαστικά και όπως μπορούσε έφτιαξε μικρά οχυρωματικά έργα από ξερολιθιά και ντουφεκότρυπες από την 11η Ιουνίου 1825. Μέσα στις επόμενες δύο μέρες οι Έλληνες είχαν συγκεντρωθεί για μάχη στην περιοχή.
Ιωάννης  Μακρυγιάννης
Ο Μακρυγιάννης λέει χαρακτηριστικά για εκείνες τις ώρες …..
« Τέλος από αυτά ούτε νερό είχε μέσα, ούτε κανόνι εις τον τόπον του κι᾿ αν έπαιρνε τους Μύλους ο Μπραϊμης, κεντρικόν μέρος της θάλασσας και στεργιάς και πλήθος ζαϊρέδες και πολεμοφόδια και νερό ποταμός, μπλοκάριζε και τ᾿ Ανάπλι. Και εις την κατάστασιν οπού ᾿ταν κάμετε την κρίση αν βαστούσε. Αφού το δυνάμωσα, σε δυο ημέρες ήρθε ο Χατζημιχάλης με τους ανθρώπους μου, οπού μου πήρε, ήρθε κι᾿ ο Κωσταντήμπεγης Μαυρομιχάλης μ᾿ ολίγους κι᾿ ο Υψηλάντης με τους ανθρώπους του, όλους δεκαπέντε ».
Το μεσημέρι της 13ης Ιουνίου 1825 μια Αιγυπτιακή φάλαγγα 6000 ανδρών (άλλοι αναφέρουν 5000) προσέβαλε με σφοδρότητα τις θέσεις των επαναστατών. Η επίθεση εντάθηκε εναντίον του κέντρου που υπεράσπιζε ο Μακρυγιάννης και του αριστερού άκρου που υπεράσπιζε ο Υψηλάντης. Αν το κέντρο υποχωρούσε θα κυκλώνονταν και θα συντρίβονταν όλοι οι επαναστάτες. Αν ο Υψηλάντης (αριστερά) υποχωρούσε θα χανόταν το σημείο ασφαλούς φυγής των επαναστατών προς την θάλασσα σε περίπτωση ήττας.
Δημήτριος Υψηλάντης
Συνολικά τρεις επιθέσεις (γιουρούσια) του πεζικού και μία του ιππικού είχαν αναχαιτιστεί όταν το πυροβολικό του Ιμπραήμ κατάφερε να γκρεμίσει μέρος  των οχυρώσεων των επαναστατών και οι Αιγύπτιοι άρχισαν να εισβάλλουν. Ωστόσο χάρις την έγκαιρη αντιμετώπιση τους από τους επαναστάτες αναχαιτίστηκαν. Λόγω προχωρημένης ώρας αλλά και συνεχόμενων αποτυχιών ο πασάς τραβήχτηκε πίσω στην Αργολική κοιλάδα.
Οι απώλειες των Ελλήνων κατά την μάχη των Μύλων ήταν (7) επτά Έλληνες και ένας φιλέλληνας. Από την πλευρά των Αιγυπτίων οι πηγές αναφέρουν γύρω στους 50 νεκρούς χωρίς όμως να μπορεί κανείς να το εξακριβώσει. Λέει χαρακτηριστικά ο Μακρυγιάννης ….
«Είχα διορίση εις τους ανθρώπους μου άνθρωπον και τους διοικούσε. Λυπήθη πολύ ο αγαθός Υψηλάντης κι᾿ ο Κωσταντήμπεγης οπού πληγώθηκα. Ο σκοτωμός των Τούρκων -είναι άγνωστη η ποσότη, ότι τους σήκωναν ευτύς».
 Κριτική επί της μάχης και των απομνημονευμάτων ….
Η μάχη των Μύλων αποτελεί μάχη μεγάλης σημασίας, όχι μόνο γιατί προστάτεψε την περιοχή από τα εχθρικά στρατεύματα αλλά γιατί ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων μετά από μια σειρά ηττών, αποδεικνύοντας ότι ο Ιμπραήμ της Αιγύπτου δεν είναι αήττητος. Είναι στην ουσία η πρώτη μάχη όπου Έλληνες αναχαιτίζουν τον τακτικό στρατό του Ιμπραήμ κρατώντας ζωντανή την επαναστατικά φλόγα.
Την νίκη αυτή ωστόσο ο Μακρυγιάννης προσπαθεί στα απομνημονεύματα του να την μεγαλοποιήσει ακόμα περισσότερο και να την καπηλευτεί καθώς κάνει ελάχιστες αναφορές στους υπόλοιπους οπλαρχηγούς. Μιλάει για 12000 εχθρούς και 500 νεκρούς, πράγμα ιδιαίτερα απίθανο να συνέβη αφού κανένα από τα δύο νούμερα που παραθέτει δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Τέλος να αναφέρουμε ότι αν και αναφέρεται ως μία μάχη στην πραγματικότητα κάθε οπλαρχηγός έδινε στον τομέα ευθύνης του την δική του μάχη χωρίς κάποια ιδιαίτερη επικοινωνία με τους άλλους, σε αντίθεση με την οργανωμένη Αιγυπτιακή στρατιά που αποτελούσε ενιαίο σώμα.
ΠΗΓΕΣ
  1. Ιστορία των Ελλήνων τόμος 11ος  εκδόσεις Δομή
  2. Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη εκδόσεις τα Νέα.
  3. Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια (Κ – Μ). Αθήναι: Έκδοσης Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας
  4. Finlay, George. History of the Greek Revolution. Blackwood and Sons, 1861 (Harvard University)
  5. Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική Επανάσταση τόμος V, εκδόσεις Μέλισσα

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2016

Ομολογία Ουνιτισμού από το Φανάρι

Ο μητροπολίτης του Φαναρίου κ.Ελπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (ο πιθανότερος νέος Πατριάρχης) ομιλεί σε σύναξη ουνιτών της Ιταλίας και δεν μασάει τα λόγια του , ούτε χρειάζεται ερμηνεία σε όσα λέει




πηγή




το είδαμε  εδώ

το μεταφέρουμε από εδώ

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...