ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

–Γέροντα, πώς θά μπορέσω τήν Σαρακοστή νά αγωνισθώ περισσότερο στήν εγκράτεια;

-Οι κοσμικοί τώρα τήν Σαρακοστή προσέχουν κατά κάποιον τρόπο τήν εγκράτεια, ενώ εμείς οι μοναχοί πάντα πρέπει νά προσέχουμε. Τό κυριώτερο όμως πού πρέπει νά προσέξει κανείς είναι τά ψυχικά πάθη καί μετά τά σωματικά. Γιατί, άν δώσει προτεραιότητα στή σωματική άσκηση καί δέν κάνει αγώνα, γιά νά ξεριζωθούν τά ψυχικά πάθη, τίποτε δέν κάνει.

Πήγε μία φορά σέ ένα μοναστήρι ένας λαϊκός στήν αρχή τής Σαρακοστής καί κάποιος μοναχός τού φέρθηκε απότομα, σκληρά.

Εκείνος όμως ο καημένος είχε καλό λογισμό καί τόν δικαιολόγησε. Ήρθε μετά καί μού είπε:

«Δέν τόν παρεξηγώ, Πάτερ. Ήταν βλέπεις από τό τριημέρι!». Άν τό τριημέρι πού έκανε ήταν πνευματικό θά είχε μία γλυκύτητα πνευματική καί θά μιλούσε στόν άλλο μέ λίγη καλοσύνη. Αλλά αυτός ζόριζε εγωϊστικά τόν εαυτό του νά κάνει Τριήμερο, καί γι’ αυτό όλα τού έφταιγαν.

-Γέροντα, τί νά σκέφτομαι τήν Σαρακοστή;

-Τό Πάθος, τήν θυσία τού Χριστού νά σκέφτεσαι. Άν καί εμείς οι μοναχοί πρέπει συνέχεια νά ζούμε τό Πάθος τού Χριστού, γιατί… μάς βοηθούν σ’ αυτό κάθε μέρα τά διάφορα τροπάρια, όλες οι Ακολουθίες.

Τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία γιά νά αγωνισθούμε καί νά συμμετέχουμε εντονότερα στό σωτήριο Πάθος τού Κυρίου μας, μέ μετάνοια καί μέ μετάνοιες, μέ εκκοπή τών παθών καί μέ ελάττωση τών τροφών, από αγάπη πρός τόν Χριστό.

Άν αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, τό πνευματικό αυτό στάδιο μέ τίς πολλές προϋποθέσεις καί δυνατότητες πού μάς δίνονται, γιά νά πλησιάσουμε περισσότερο στόν Εσταυρωμένο Χριστό, γιά νά βοηθηθούμε από Αυτόν καί νά χαρούμε τήν Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θά έχουμε ζήσει πνευματικότερα τήν Μεγάλη Σαρακοστή.

Εύχομαι καλή δύναμη τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιά νά ανεβείτε στόν Γολγοθά κοντά στόν Χριστό, μαζί μέ τήν Παναγία καί τόν Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τόν Θεολόγο, γιά νά συμμετάσχετε στό φρικτό Πάθος τού Κυρίου μας. Αμήν.

Από τό βιβλίο τού Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, «Περί Προσευχής», εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 199-200.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΕΞΑΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

27 Φεβρουαρίου 1943. Ὀ θάνατος τοῦ ποιητοῦ…

Ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς ἦτο ποιητὴς κι ὄχι πολιτικὸς ἤ στρατιωτικός.
Τὰ πεδία τῶν μαχῶν δὲν τὸν ἐγνώρισαν, ἄν καὶ πόλεμοι συνέβησαν πολλοὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του.
Ἦταν λόγιος καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζύ του σήμερα, παρ’ ὅ,τι ὁ ποιητικός του λόγος, ἀκόμη καὶ σήμερα, παραμένει ζωντανὸς καὶ προκαλεῖ ῥίγη συγκινήσεως.

Ἡ οἰκογένειά του, οἰκογένεια νομικῶν, λογίων καὶ Φαναριωτῶν, δὲν ἦταν ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ ἔγινε γνωστὴ γιὰ τὴν ἔμπρακτη προσφορά της στὸ ἔθνος. (Κι ἄς μὴν μᾶς τὸ ἔχουν πεῖ…!!!)
Παρ’ ὅλα αὐτά,  λόγῳ τοῦ ἐξαιρετικοῦ γεγονότος, ὀφείλουμε νὰ ἀφιερώσουμε λίγες γραμμές.
Διότι δὲν ἦταν ἡ ζωή του, ἀλλὰ ὁ θάνατός του ποὺ σήκωσε τὸ Ἔθνος στὰ πόδια του, ἀποδεικνύοντας, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς ναί, γνωρίζουμε μέσα μας τὸ πότε καὶ γιατὶ πρέπει νὰ σηκωθοῦμε.

Ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς γεννήθηκε στὴν Πάτρα στὶς 13 Ἰουνίου τοῦ 1859, ἔχοντας οἰκογενειακὲς ῥίζες ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Παλαμᾶ, ποὺ ἔζησε στὸ Μεσολόγγι καὶ στὸ Φανάρι, καὶ πέθανε στὴν Ἀθήνα, στὶς 27 Φεβρουαρίου τοῦ 1943, μετὰ ἀπὸ μεγάλη περιπέτεια τῆς ὑγείας του καὶ ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ υἱός του, Λέανδρος Παλαμᾶς, δὲν ἤθελε νὰ δοθῇ ἐθνο-πατριωτικὴ εἰκόνα στὴν κηδεία, διότι δὲν ἤθελε νὰ στοχοποιηθῇ ὁ ἴδιος ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς, ποὺ κατὰ τὰ λεγόμενά του, δὲν θὰ τοῦ ἔδιδαν διαβατήριον.

«Ὁ Λέανδρος, ἕνας ἀσυνεννόητος ἐγωιστής, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀντιπαθεστέρους ἰδιοτρόπους, ποὺ μπορεῖ νὰ φαντασθῇ κάποιος, ἦλθε νὰ δῇ τὸν πατέρα του στὶς τρεῖς τὸ ἀπόγευμα, δώδεκα ὧρες ἀφοῦ ἔκλεισε τὰ μάτια του.»

Κωνσταντῖνος Τσᾶτσος

(Ὁ Λέανδρος Παλαμᾶς ἔγινε μεγάλος καὶ τρανὸς τραπεζίτης τῆς  Ἐθνικῆς Τραπέζης.)

Θὰ περνοῦσε ἔτσι, σὰν ἕνα ἀδιάφορον γεγονός, ὁ θάνατος τοῦ ποιητοῦ, ἀλλὰ τὴν ἐπομένη, 28 Φεβρουαρίου τοῦ 1943, στὴν κηδεία του, ἕνας λαὸς σηκώθηκε στὸ πόδι γιὰ νὰ τὸν ἀποχαιρετήσῃ.
Ὁ Ἄγγελος Σικελιανός, μὲ τὸ καταπληκτικό του ποιήμα: «Παλαμᾶς», ξεσήκωσε τὰ πλήθη:

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴν χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς

σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

***

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα ! Ἕνα βουνὸ

μὲ δάφνες ἂν ὑψώσουμε ὡς τὸ Πήλιο κι ὡς τὴν Ὄσσα,

κι ἂν τὸ πυργώσουμε ὡς τὸν ἕβδομο οὐρανό,

ποιόν κλεῖ, τί κι ἂν τό πῇ ἡ δικιά μου γλῶσσα;

***

Μὰ ἐσὺ Λαέ, ποὺ τὴν φτωχή σου τὴν μιλιά,

Ἥρωας τὴν πῆρε καὶ τὴν ὕψωσε ὡς τ᾿ ἀστέρια,

μεράσου τώρα τὴν θεϊκὴ φεγγοβολιὰ

τῆς τέλειας δόξας του, ἀνασήκωσ᾿ τον στὰ χέρια

***

γιγάντιο φλάμπουρο κι ἀπάνω ἀπὸ ἐμᾶς

ποὺ τὸν ὑμνοῦμε μὲ καρδιὰ ἁναμμένη,

πὲς μ᾿ ἕνα μόνον ἀνασασμόν: «Ὁ Παλαμᾶς!»,

ν᾿ ἀντιβογκήσῃ τ᾿ ὄνομάτου ἡ οἰκουμένη!

***

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴν χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς

σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

***

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα! Ἕνας λαός,

σηκώνοντας τὰ μάτια του τὴν βλέπει…

κι ἀκέριος φλέγεται ὡς μὲ τ᾿ ἄδυτο ὁ Ναός,

κι ἀπὸ ψηλὰ νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.

***

Τί πάνωθέ μας, ὅπου ὁ ἄρρητος παλμὸς

τῆς αἰωνιότητος, ἀστράφτει αὐτὴν τὴν ὥρα

Ὀρφέας, Ἡράκλειτος, Αἰσχύλος, Σολωμὸς

τὴν ἅγια δέχονται ψυχὴ τὴν τροπαιοφόρα,

***

ποὺ ἀφοῦ τὸ ἔργο της θεμέλιωσε βαθειὰ

στὴ γῆν αὐτὴν μὲ μίαν ἰσόθεη Σκέψη,

τὸν τρισμακάριο τώρα πάει ψηλὰ τὸν Ἴακχο

μὲ τοὺς ἀθανάτους θεοὺς γιὰ νὰ χορέψῃ.

***

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴν χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βόγκα Παιάνα! Οἱ σημαῖες οἱ φοβερὲς

τῆς Λευτεριᾶς ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

Ἄγγελος Σικελιανὸς

Ἡ κηδεία του, μέσα σὲ μία καταθλιπτικὴ κατοχή, ἔγινε ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐκφρασθῇ ὁ καταπιεσμένος Ἀθηναῖος καὶ νὰ δείξῃ, ὑποσυνειδήτως, τὴν «δύναμίν» του στὸν κατακτητή.

Ξαφνικά, μέσα στὴν καταθλιπτικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς κηδείας, ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος ὑψώθη ἐπάνω ἀπὸ τὸν νεκρὸ καὶ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Μία παλλαϊκὴ ἀντίδρασις ποὺ κατεδείκνυε τὸ ποιὸς ἦταν ποιός.

Ἡ κηδεία Παλαμᾶ ἔγινε δημοσίᾳ δαπάνῃ καὶ χαρακτηρίζεται σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα γεγονότα αὐθορμήτου ἀντιδράσεως στὴν κατοχική μας ἱστορία.

Φιλονόη

Σημείωσις

Παρόμοιο περιστατικό, «τυχαίας κι αὐθορμήτου ἐξεγέρσεως» ἐπαρουσιάσθη μετὰ τὶς 30 Ἀπριλίου τοῦ 1941, στὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας, ὅταν ἡ σάλπιγξ ἤχησε, κάποιοι ἀγωνιστὲς τοῦ Μετώπου τῆς Ἠπείρου ποὺ εὑρέθησαν ἐκεῖ τυχαίως, ἐστάθησαν προσχοχὴ καὶ τὸ παριστάμενον πλῆθος σιώπησε. Ἡ ἀντίδρασις τῶν Γερμανῶν ἦταν τέτοια, ποὺ ἀπὸ τὴν ἐπομένη πλῆθος κόσμου συνέῤῥεε στὸ Σύνταγμα, ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ Γερμανοὶ στὶς 25 Ἰουλίου τοῦ 1941 νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν …σάλπιγγα, ἀλλὰ μὴ ἀποτολμῶντες νὰ ἀπηγορεύσουν τὴν προσέλευσιν τοῦ κόσμου!!!
Παρ΄ ὅλα αὐτά, γιὰ μῆνες, κάθε βράδυ, τὴν ἴδια ὥρα, ἕνα πλῆθος συνέῤῥεε στὸ Σύνταγμα γιὰ νὰ τιμήσῃ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας, γεγονὸς ποὺ ἀνεστάτωσε τοὺς Γερμανοὺς σφοδρῶς.

Πληροφορίες ἀπό:

Κωστῆς Παλαμᾶς
«Ἱστορία τῆς Κατοχῆς», Δημοσθένους Κούκουνα.

Πληροφορίες γιὰ τὸν Λέανδρο Παλαμᾶ ἐδῶ.

εἰκόνα, εἰκόνα καὶ εἰκόνα

Ο αφανισμός της ελληνορθόδοξης οικογένειας

Μαρίας Μαντουβάλου

Ἀναπλ. Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Νέα Τάξη, ἡ λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐντείνει τὶς προσπάθειές της, ὥστε νὰ μὴν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἑλλάδα. Μηχανεύεται τὰ πάντα καὶ ἔχει δυστυχῶς συμπαραστάτες ντόπιους, ἑλληνόφωνους ἀξιωματούχους ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται μεταμοντέρνοι, ὀπαδοὶ τῆς ὕστερης Νεωτερικότητας, τῆς πολιτισμικότητας καὶ τοῦ διεθνισμοῦ καὶ χλευάζουν κάθε ἑλληνορθόδοξη παραδοσιακὴ ἐθνικὴ ἀξία. Στὸ στόχαστρο ἔχουν μπεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Ἔθνος, τὸ σχολεῖο καὶ ἡ οἰκογένεια. Δηλαδή, ἡ μεθόδευσή τους τείνει νὰ ἀνατρέψει ἐκ βάθρων τὸν ἐκκλησιαστικό, ἐθνικό, ἐκπαιδευτικὸ καὶ οἰκογενειακὸ ἱστὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὥστε τὸ ἑπόμενο βῆμα νὰ εἶναι, ὅπως πιστεύουν καὶ ἐπιδιώκουν, ἡ καταβαράθρωση ὅλων τῶν θεσμῶν καὶ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν καὶ κατὰ συνέπεια ἡ διάλυση τῆς ἀπαραίτητης συνοχῆς τοῦ κράτους, ἀφοῦ θὰ τὸ ἔχουν στερήσει ἀπὸ τὶς ζωογόνες ρίζες του, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ ζωντανότερο κύτταρο ποὺ εἶναι ἡ οἰκογένεια καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τομέα ἰδιαίτερα καθαγιασμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἡ θεμελίωσή της στηρίζεται στὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ γάμου.

Φωτογραφία τῆς Nelly, ἑλληνικὴ ὕπαιθρος

Αὐτόν, λοιπόν, τὸν ἱερὸ πολιτειακὸ θεσμὸ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐξολοθρεύσει ἡ Νέα Τάξη, γιατί ἡ ἱερότητά του στέκεται, μοναδικὸ ἴσως, ἐμπόδιο στὰ καταχθόνια σχέδιά της μετὰ τὴν εὐχερῆ διείσδυσή της στὰ σχολεῖα καὶ σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, τὶς ὁποῖες καὶ ἔχει ἁλώσει. Δὲν περνᾶ ἁπλὰ μία δοκιμασία σήμερα ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, ὅπως συνηθίζουν νὰ γράφουν, στὰ πλαίσια μίας γενικότερης δοκιμασίας θεσμῶν. Δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας θεσμὸς ἡ οἰκογένεια, ἀλλὰ ἡ ρίζα τῆς κοινωνίας, ὁ πρωταρχικὸς πυρῆνας της. Γνωρίζουν οἱ κακόβουλοι ὅτι, ἅμα σαπίσει ἡ ρίζα, θὰ σαπίσει καὶ ὁ καρπός, καὶ καρπὸς τῆς οἰκογένειας εἶναι τὰ παιδιὰ ὡς νίκη πάνω στὸ θάνατο. Κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, χριστιανικὸ σπίτι ἴσον ἐκκλησία καὶ μέσα σ΄ αὐτὸ οἱ γονεῖς ἀνατρέφουν τὰ παιδιὰ μὲ τὴν κρυφὴ ἐλπίδα νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ ἀγγέλους. Στὸν χῶρο τῆς πατρικῆς ἑστίας μὲ τὴν ἕνωση τῶν δύο προσώπων καὶ τὴν παρουσία τῶν παιδιῶν καλλιεργεῖται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀγωγὴ ποὺ στηρίζεται στὰ ἑλληνορθόδοξα ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴν πατροπαράδοτη σεμνότητα, τὴν ἀνθρωπιά, τὴν καλωσύνη, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν εὐγένεια. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ὅμως, γνωρίσματα τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἡ Νέα Τάξη, μὲ τὶς ἐπιταγές της, θέλει νὰ τὰ καταστρέψει, ὥστε ἀλλοιώνοντας τὸν ἱστὸ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ κράτους, ν΄ ἀφήσει ἕρμαια στὶς διαθέσεις της τὴ μάννα, ποὺ εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς οἰκογένειας, τὸν πατέρα, σκέπη καὶ προστασία της καὶ κυρίως τὰ παιδιά.

Τὸ διαβρωτικό της ἔργο τὸ ξεκινάει ἀπὸ τὴ γυναίκα ποὺ θέλει ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὕπουλα τὸν ἠθικὸ ἐξολοθρεμό της καὶ τὸ πετυχαίνει μὲ τὴν προπαγάνδα μέσα ἀπὸ δῆθεν καινοτομίες καὶ ἐκσυγχρονισμούς, διαβρώνοντας ἔτσι τὴν ἔννοια τῆς μητέρας καὶ τὸ ὑπέρτατο μεγαλεῖο της, ὅπως τὸ ἔχουν ὑμνήσει πολλοὶ Ἕλληνες λογοτέχνες. Πρὶν προχωρήσω, ἂς ἀκούσουμε ἕνα ποιητὴ γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε τί σημαίνει Ἑλληνίδα μάννα. Ἀπὸ τὸν Βερίτη τὸ ποίημα:

ΜΑΝΝΑ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ

Ἀφιερωμένο στὴ Χριστιανὴ Μητέρα

Θέ μου, νὰ κάμω σὲ Σένα θερμὴ προσευχὴ γιὰ τὴ Μάννα! Θέ μου, ἡ ἀγάπη Σου ἂς εἶν΄ πιὸ βαθειά, πιὸ γλυκειὰ γιὰ τὴ Μάννα! Μέσα της κάμε ν΄ ἁπλώνεται πάντα ἡ δική Σου γαλήνη, καὶ στὶς πληγὲς τῆς καρδιᾶς της ἡ χάρη Σου βάλσαμο ἂς γίνει! Μάννα γλυκύτατη, Μάννα οὐρανόσταλτη, ἀτίμητη Μάννα! δὲ σὲ θαμπώνουν ἀπάτες ἐσένα κι ὀνείρατα πλάνα. Πάνω στὸ χρέος ἀκοίμητη ἐσύ, νύχταμέρα σκυμμένη, τ΄ ἄπειρο ἀκοῦς μὲς στὸ χάος μία-μία τὶς στιγμὲς νὰ σημαίνει. Τόσο ἡ ψυχή σου εἶν΄ ἁπλή, ποὺ μιλᾶ μὲ τ΄ ἀμίλητα πλάσματα, κι οὔτε γελιέσαι ποτὲ μ΄ ὅσα φτιάνει τὸ ψέμα φαντάσματα. Πάνω ἀπ΄ τὸ λίκνο μᾶς σκύβοντας, ἄγγελε ὤ, τὴ χαρά σου! τὰ μεταξένια σου ἁπλώνεις φτερά, τὰ μεγάλα φτερά σου. Ώ, τὸ γλυκό, τρυφερό σου, μαννούλα, κι ὁλοθερμὸ φίλημα, στοῦ βρεφικοῦ μας ὀνείρου τ’ ἀθῶο κι ἁπλὸ παραμίλημα! Ὤ, πῶς πονᾶς ὅταν βλέπεις ἐμᾶς στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου, καὶ στοὺς δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σὲ ζώνουν! Πόσες φορές σοῦ τρυπᾶμε, φτωχή, τὴν  καρδιὰ μὲ μαχαίρι, καὶ πόσες ἄλλες σηκώσαμε ἀπάνω σου βέβηλο χέρι! Πόσες φορὲς σ΄ ἀνεβάσαμε ἀπάνω σὲ ξύλον ὀδύνης, δίχως ἐσὺ καὶ μία λέξη πικρὴ παραπόνου ν΄ ἀφήνης! Κι ὤ, πόσες ἄλλες φορὲς στοῦ φριχτοῦ Γολγοθᾶ μας τὰ σκότη μόνη σου κλαῖς, σ΄ ἕνα θρῆνο βουβό, τὴ χαμένη μας νιότη! Ὅλα μας τὰ ’μαθες Μάννα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάννα, καὶ μὲ τῆς Πίστης μας τ΄ ἅγιό μας ἔθρεψες κι ἄφθαρτο μάννα. Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μας ἔκρυψες μέσα βαθιά μας, νὰ μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοὶ λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στὴν καρδιά μας. Μάννα! Ποῦ βρῆκες τὴν τόση στοργή, τὴν ἀγάπη τὴν τόση; Μὲσ΄ τὴν ψυχή σου ἀπ΄ τὸ χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!

Ἅγιοι Δαυὶδ Κομνηνὸς καὶ τὰ τέκνα του, Βασίλειος, Γεώργιος καὶ Μανουὴλ μαζὶ μὲ τὸν ἀνιψιὸ καὶ διάδοχο τοῦ θρόνου του, Ἀλέξιο.

Ἀφοῦ αὐτὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικά της ἑλληνορθόδοξης μάννας, ἡ ἀλώβητη ὕπαρξή της ἀνατρέπει τοὺς ὑποχθόνιους στόχους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Νέας Τάξης, τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης καὶ γι΄ αὐτὸ μπαίνουν σὲ ἐνέργεια οἱ θεμελιακοὶ μηχανισμοὶ ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ διάβρωσης ἀπὸ εἰδικευμένους ἰδεολογικοὺς μηχανισμούς, εἰσαγόμενους καὶ υἱοθετούμενους ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Χαράσσονται λοιπὸν στὸν λαὸ ἰδεολογικὰ μηνύματα ποὺ ὁδηγοῦν σὲ πλήρη μετάλλαξη, σμιλεύονται νέα ἰδεολογικὰ πρότυπα μὲ στόχο τὴν ἐξάλειψη τῆς οἰκογενειακῆς μνήμης. Μετασχηματίζονται οἱ ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἀξίες καὶ κατασκευάζονται νέοι σημασιολογικοὶ κώδικες ἀνατροπῆς τῶν παραδοσιακῶν ἐθνικῶν κωδίκων μὲ σημεῖα ἀναφορᾶς, ὄχι τοὺς δεσμοὺς αἵματος τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν Ἁγίων της Πίστεως, ἀλλὰ τὰ ἐξατομικευμένα ἐξαμβλωματικὰ πρότυπα.

Συνέπεια ὅλων αὐτῶν τῶν φθοροποιῶν ἐνεργειῶν ἡ ξενομανία, ὁ δῆθεν μοντερνισμός, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ μίσος γιὰ κάθε ἑλληνικὸ μὲ καλλιέργεια τῆς κακότητας καὶ τῆς καχυποψίας γιὰ κάθε τι ντόπιο. Ἀκολουθεῖ τὸ γκρέμισμα κάθε προγεφυρώματος ἀπέναντι στοὺς ἐχθρούς της Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Πράκτορες τῆς στρατευμένης ἀθεΐας, μὲ καταχθόνια καὶ ἐπιδέξια τεχνάσματα, στήνουν ἕνα πολυσύνθετο ἱστὸ ἀράχνης γιὰ νὰ μπλέξουν στὰ νήματά της τὸν ἀντιστεκόμενο ἀκόμη στὰ ἀνθελληνικά τους σχέδια τὸν Ὀρθόδοξο λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀφανισμὸς τῆς οἰκογένειας ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια ἐκμηδένισης τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδας. Ὅλα αὐτὰ κρύβονται κάτω ἀπὸ σοβαροφανεῖς παγκόσμιους ὀργανισμούς. Ἔτσι, σήμερα ἡ Ἑλληνίδα γυναῖκα, εὐτυχῶς σὲ μικρὸ ἀριθμὸ ἀκόμη, παρουσιάζει εἰκόνα θλιβερή. Ἔχει ἐκτροχιαστεῖ μὲ τὴν πορνοκρατία τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας.

Ἡ Ἑλληνίδα μητέρα εἶναι μητέρα ἡρώων καὶ Ἁγίων. Εἶναι βέβαιο ὅτι σύντομα θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιρροὲς τῶν κυκλωμάτων τῆς ρυπαρότητας καὶ θὰ ξαναφορέσει τὸν ἐσωτερικό της στολισμό, ποὺ μόνο αὐτὴ γνωρίζει νὰ θεωρεῖ ὡς ἀληθινό της καλλωπισμὸ καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ψυχικός. Θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν παγίδα ποὺ τὴν ἔρριξαν ἄνομα ἑλληνικὰ καὶ ξένα συμφέροντα, ποὺ προπαγανδίζουν τὸν πανσεξουαλισμό, τὸν πολιτικὸ γάμο, τὶς ἐκτρώσεις, τὴν κατάργηση τοῦ ὀρθόδοξου γάμου καὶ καλλιεργοῦν τὴν κενοδοξία, τὴ φιλαρέσκεια, τὸν αἰσθησιασμό, τὴν ἀποχαλίνωση. Θὰ ξαναβρεῖ, εἶναι βέβαιο, τὴ σεμνότητα, τὴν κοσμιότητα, τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ θὰ ἀποβάλλει τὸ σάβανο ποὺ τύλιξαν τὴν ψυχή της δολιοφθορεῖς τῶν ἑλληνορθόδοξων θεμελίων. Θὰ ἀντιδράσει στὸ καινούργιο παιδομάζωμα ἀπὸ τοὺς σύγχρονους διαφθορεῖς τῶν κρατῶν, τοὺς κράχτες τῆς ἀπιστίας ποὺ θέλουν νὰ μεταμορφώσουν τὰ παιδιὰ μὲ τὰ ὕπουλα ἐκπαιδευτικά τους  σχέδια, σὲ μητραλοῖες καὶ πατραλοῖες.

Τὸ εὐγενέστερο ἔθνος τοῦ κόσμου κινδυνεύει σήμερα καὶ ἀπὸ τὸν τάφο του ὁ φλογερὸς ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ποτὲ Φλωρίνης Αὐγουστίνος, βροντοφωνάζει: «Τὸ ξαναλέω, πετάξτε ἀπὸ τὰ χέρια σας τὰ βιβλία τῆς ἀπιστίας, τὰ βιβλία τῶν ἰεχωβάδων καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν. Πετάξτε καὶ τὶς ἐφημερίδες τῆς ἀτίμου πλουτοκρατίας, ποὺ πλουτίζουν καὶ θησαυρίζουν καὶ κάνανε τεράστια συγκροτήματα, καὶ ὑβρίζουν καὶ αὐτές, μὲ τοὺς ἐλεεινοὺς συντάκτες τους, τὴ Θρησκεία, τὴν Πατρίδα, καὶ ὅλα τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τῆς πίστεώς μας. Μὴ δίνεις φράγκο γι΄ αὐτές. Σὲ ρωτῶ: Ἂν αὔριο μία ἀπ΄ αὐτὲς τὶς ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ὑβρίσει τὴ μάννα σου, θὰ δώσεις λεφτὰ γιὰ νὰ τὴν ἀγοράσῃς; Ὄχι, γιατί εἶσαι παιδὶ ποὺ ἀγαπᾶς τὴ μάννα σου. Αὐτὲς τὶς πατσαβοῦρες, ποὺ βρίζουν τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας, μὴ δίνεις φράγκο γιὰ νὰ τὶς ἀγοράσεις. Ἂν εἴχαμε χριστιανικὸ λαό, ἂν ὑπῆρχε Ἐκκλησία ζωντανή, ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ κλείσουμε τὶς ἐφημερίδες τῆς διαφθορᾶς καὶ νὰ τοὺς διδάξουμε, ὅτι ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα, εἶναι Ὀρθοδοξία, ὅτι ἐδῶ βρίσκεται ὁ Θεός.

Μὴ παίρνεις ἐφημερίδες πορνικές, ποὺ διαφθείρουν καὶ καταστρέφουν κάθε ὅσιο καὶ ἱερό. Ἀπευθύνομαι ἰδιαίτερα σ΄ ἐσᾶς τοὺς γονεῖς ποὺ τρέμετε γιὰ τὰ παιδιά σας καὶ πρέπει νὰ τρέμετε. Ὤ, ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, κατεβῆτε κάτω στὴ γῆ, μὲ τὰ λευκά σας φτερά, γιὰ νὰ προστατέψετε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ κανένας ἄλλος δὲν τὰ προστατεύει. Κανεὶς δὲν προστατεύει τὴ νεότητά μας, οὔτε οἱ παπάδες, οὔτε οἱ δάσκαλοι, οὔτε ἡ ἀστυνομία, οὔτε ὁ εἰσαγγελέας. Ὤ, ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, προστατέψτε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ εἶναι ἄξια καλύτερου μέλλοντος καὶ ἄξια κάθε προστασίας. Ἐσᾶς τοὺς γονεῖς, σᾶς παρακαλῶ, ἐν ὀνόματι τῆς ἁγίας μας πίστεως, νὰ εἶστε κέρβεροι στὰ παιδιά σας. Μὴν ἀκούσετε ἐμένα τὸν ἱερομόναχο, ἀκοῦστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο ποὺ σᾶς λέει: «πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει»».

Ἡ «πολιτισμένη» ὅμως καὶ ὑποκριτικὴ Εὐρώπη ἀσχολήθηκε καὶ αὐτὴ μὲ φαρισαϊκὸ τρόπο μὲ τὸ θέμα τῆς οἰκογένειας καὶ μὲ προεξάρχοντα τὸν πρώην Πρωθυπουργὸ τῆς Ἀγγλίας, Tony Blair καὶ τὰ σχέδιά του γιὰ τὸν «τρίτο δρόμο ὡς μία νέα πολιτικὴ γιὰ τὸ νέο αἰῶνα» μᾶς πληροφορεῖ καὶ γιὰ λογαριασμό μας, χωρὶς νὰ μᾶς ρωτήσει ὅτι σήμερα ἡ ἀξία τῆς πολυπολιτισμικῆς καὶ πολυεθνικῆς κοινωνίας χαίρουν γενικῆς ὑποστήριξης καὶ ὅτι οἱ γονεῖς ἔχουν εὐθύνη γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλὰ ὡστόσο ἀναφέρεται σὲ παγκόσμια ἀγορὰ καὶ πλανητικὴ κουλτούρα (ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν ξέρω γιὰ τοὺς Ἄγγλους, γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς συνέπειες καὶ τῆς παγκόσμιας ἀγορᾶς καὶ τῆς πλανητικῆς κουλτούρας καὶ τὰ δύο εἶναι ὀλετῆρες τοῦ τόπου μας). Κάνει λόγο ὁ πρώην Ἄγγλος Πρωθυπουργὸς γιὰ παγκοσμιοποιημένο κόσμο καὶ ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ συνθῆκες ποὺ ἐκτρέφουν τὸ ἔγκλημα εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, ὅτι οἱ γονεῖς θὰ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν τους καὶ τέλος προχωρεῖ, μὲ ἀσύστολο τρόπο, χωρὶς οὔτε κἄν νὰ ὑπαινίσσεται τὴν εὐθύνη τῆς ἐξαγώγιμης ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Εὐρωπαίους κατευθυνόμενης διαφθορᾶς, κυρίως στὴν Ἑλλάδα λέγοντας: «Ἡ ὑποστήριξη τῆς οἰκογένειας. »Ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ δέχεται σοβαρὲς πιέσεις. Τὸ ποσοστὸ διαζυγίων ἔχει αὐξηθεῖ. Περισσότερα παιδιὰ μεγαλώνουν μέσα στὴ φτώχεια. Ἡ βία μέσα στὸ σπίτι ἔχει γίνει χειρότερη ἢ τουλάχιστον πιὸ ἐμφανής. Μία νέα προσέγγιση πρέπει νὰ βασίζεται στὴν κατανόηση τόσο τῶν στοιχείων ποὺ εἶναι σταθερὰ ὅσο καὶ ἐκείνων ποὺ ἀλλάζουν. »Ἡ οἰκογένεια ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ πιὸ σημαντικὴ μονάδα τῆς κοινωνίας. Ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν παιδιῶν συνεχίζει νὰ ἀνατρέφεται στὸ πλαίσιο τῆς οἰκογένειας. Ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν παιδιῶν συνεχίζει νὰ θέλει νὰ ζεῖ μέσα σὲ μία οἰκογένεια, ποὺ προσφέρει ὑποστήριξη, ἐκπαίδευση καὶ ἠθικὴ προετοιμασία ἔτσι ὅπως κανεὶς ἄλλος θεσμὸς δὲν μπορεῖ νὰ παρέχει.

Ὡστόσο, ἡ οἰκογένεια ἔχει ἀλλάξει. Σήμερα οἱ περισσότερες γυναῖκες θέλουν νὰ ἐργάζονται καὶ αὐτὸ σημαίνει νέες προκλήσεις γιὰ τὴν ἰσορροπία ἀνάμεσα στὴν ἐργασία καὶ τὴν οἰκογένεια. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν καὶ περισσότερα μονογονεϊκὰ νοικοκυριά. »Αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς ἔχουν προσθέσει νέες πιέσεις στοὺς γονεῖς. Ἐν τούτοις, οἱ κυβερνήσεις πολλὲς φορὲς ἔχουν προσφέρει λιγότερη, ἀντὶ γιὰ περισσότερη, στήριξη στὶς οἰκογένειες. »Χρειάζεται μία νέα προσέγγιση, ἡ ὁποία νὰ πηγαίνει πέρα ἀπὸ τὴν παλιὰ διαμάχη ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἁπλῶς δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ γυρίσουν  τὸ ρολόι πίσω, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ γυναῖκες δὲν εἶχαν βγεῖ ἀκόμα στὴν ἀγορὰ ἐργασίας. »Ὅταν κάποιος ὑπογραμμίζει – ὅπως κι ἐγώ, λέει ὁ Blair – τὴ σημαντικότητα τῆς οἰκογένειας, δὲν σημαίνει ὅτι πιστεύει πὼς μποροῦμε νὰ ἀναπλάσουμε μία νοσταλγικὴ ἐκδοχὴ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ὅπως αὐτὴ ποὺ ὑπῆρχε κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1950. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν τόσο ἐξωπραγματικὸ καὶ ἀνόητο ὅσο κι ἂν ὑποστηρίζαμε τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἐποχὴ ποὺ τὰ ἐργοστάσια ἔκαιγαν κάρβουνο. Ἡ παραδοσιακὴ δομὴ τῆς οἰκογένειας–πλήρης ἀπασχόληση τοῦ ἄνδρα στὴν ἐργασία, πλήρης ἀπασχόληση τῆς γυναίκας στὰ οἰκιακὰ–δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσει τοῦ αἰτήματος γιὰ ἰσότητα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν». Οἱ λοιποὶ Εὐρωπαῖοι ὁμοϊδεάτες τοῦ Blair, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος, μᾶς μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάγκη «μετασχηματισμοῦ» τοῦ ρόλου τῶν γυναικῶν γεγονὸς ποὺ θέτει σὲ ἀμφισβήτηση μορφὲς κοινωνικῆς ὀργάνωσης ποὺ ἴσχυαν γιὰ αἰῶνες, προτείνοντας νέες ἐπιλογὲς ζωῆς καὶ προτύπων καινοτομικῶν, ὅπως οἱ «ἐκτὸς γάμου ἐναλλακτικὲς μορφὲς συμβίωσης», μὲ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὰ πρότυπα ζωῆς τὰ παλιὰ καὶ τὶς καθιερωμένες παλιὲς δομές, ὅπου τὸ αἴτημα τῆς αὐτονομίας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ νέο φροῦτο τῆς ἁμαρτωλῆς Εὐρώπης, θὰ ἐπιβάλλεται στὶς παραδοσιακὲς καὶ ὀργανωτικὰ προκαθορισμένες μορφὲς ζωῆς, ὅπως τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ κράτους. Οἱ πολῖτες θὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ «χειροτεχνήσουν» οἱ ἴδιοι τὴν πορεία τοῦ βιογραφικοῦ τους κύκλου. Αὐτὰ προβάλλει ὁ ἀσύστολος εὐρωπαϊκὸς ἀθεϊσμός, μὲ τὸν ἀσύδοτο εὐδαιμονισμὸ καὶ ἡδονισμὸ καὶ τὴν ἡγεμονία τῆς τεχνολογίας καὶ τεχνοκρατίας, ἀρρώστια γιὰ τὴν ὁποία γράφει ὁ Ζιζιούλας ὅτι θὰ γίνει θανατηφόρα καὶ ὅτι τὰ συμπτώματα τῆς ἐγκληματικότητας, τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ., δίνουν τὴν ἐντύπωση ἐπιθανάτιου ρόγχου. Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποτρόπαια, ἂς ἀντιτάξουμε ἐμεῖς δείγματα ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἀνεκτίμητους καὶ εὐτυχῶς ἀδαπάνητους ἀκόμη θησαυρούς:

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ

Δημοτικὸ

Τ΄ ἄσπρα πουλῆσαν τὸ Χριστό, τ΄ ἄσπρα πουλοῦν κι ἐσένα (τὴν Πάργα δηλαδὴ) πάρτε μαννάδες τὰ παιδιά, παπάδες τοὺς ἁγίους! Ἄστε, λεβέντες, τ΄ ἅρματα, ἀφῆστε τὸ ντουφέκι, σκάφτε, πλατιά, σκάφτε βαθιά, ὅλα σας τὰ κιβούρια, καὶ τ΄ ἀντρειωμένα κόκκαλα ξεθάψτε τοῦ γονιοῦ σας. Τούρκους δὲν ἐπροσκύνησαν, Τοῦρκοι μὴν τὰ πατήσουν. Τὰ πολυτιμότερα γιὰ μᾶς δὲν εἶναι ὁ πολυδιαφημισμένος χρυσὸς καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν γονέων.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

Γεωργίου Στρατήγη

Σύ, τῆς καρδιᾶς κρυφὸ μαργαριτάρι, καὶ τῆς ζωῆς σεμνὸ προσκυνητάρι, ὅπου ἔχτισεν ὁ ἄνθρωπος στὴ γῆ, ὅταν σ΄ αὐτὴ τὴν ἔρμη ἤθελε πλάση, ἀντὶ γιὰ τὴν Ἐδὲμ ὅπου εἶχε χάσει, τὴ θεϊκὴ νὰ μαλακώσει ὀργή. Ἄπαρτο κάστρο ποὺ ποτὲ δὲ μπαίνει καὶ πάντα ἀπὸ τὴ θύρα σου ἔξω μένει ἔχθρα, κακία καὶ προδοσιὰ κρυφή· ποὺ αἰώνια τῆς ἀγάπης τὴ λαμπάδα κρατεῖ ἀναμμένην ἄγρυπνη τριάδα, Πατέρας καὶ Μητέρα κι Ἀδελφοί. Ὤ, σπίτι μας καλὸ καὶ τιμημένο χίλιες φορὲς ἂς εἶσαι εὐλογημένο, καὶ τοῦ Θεοῦ μας πάντοτε ἡ ματιὰ τ΄ ἀδέλφια μου νὰ ραίνει μ΄ εὐλογία, καὶ νὰ μυρώνει ἀδιάκοπα μὲ ὑγεία τὰ τίμια τῶν γονιῶν μου γηρατειά. Σὺ μέ ’μαθες τὸν Πλάστη νὰ πιστεύω, καὶ τὴ γλυκειὰ Πατρίδα νὰ λατρεύω, ἐσὺ καὶ τὴ Φιλία νὰ λαχταρῶ. Πόσες φορὲς μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ βάθη, σὰν ἔνιωσα τοῦ κόσμου τ΄ ἄγρια πάθη, ποὺ τρικυμίες μᾶς φέρνουν τῆς ζωῆς, σὰν ἔμπαινα μὲσ΄ στὴν καλή σου θύρα μὲ γιάτρευες ἀμέσως μὲ τὰ μύρα μίας τρισευλογημένης σου πνοῆς! Καὶ τ΄ ἄψυχά σου ἀκόμα μὲ γνωρίζουν, κι ἀγάπης λόγια γύρω ψιθυρίζουν, τραπέζι, εἰκονοστάσι, καὶ σκαμνί· χαμόγελό μου δείχνει κάθε εἰκόνα, τὴν ἀγκαλιά μου ἀνοίγει ἡ πολυθρόνα, ποὺ κάθονται οἱ γονεῖς μου οἱ σεμνοί. Χαῖρε, ὤ, χαῖρε σπίτι τιμημένο, χίλιες φορὲς ἂς εἶναι εὐλογημένο, καὶ τοῦ Θεοῦ μας πάντοτε ἡ ματιὰ τ΄ ἀδέρφια μου νὰ ραίνει μ΄ εὐλογία, καὶ νὰ μυρώνει ἀδιάκοπα μὲ ὑγεία τὰ τίμια τῶν γονιῶν μου γηρατειά! Αὐτὸ τὸ σπίτι θέλει νὰ ξεθεμελιώσει ἡ Νέα Τάξη.

ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

Ζαχαρία Παπαντωνίου

Ἀπόψε ἦρθαν στὸν ὕπνο μου καὶ στάθηκαν κοντά μου ἡ μάννα καὶ τ΄ ἀδέρφια μου μὲ πρόσωπα χλωμὰ τοῦ χωρισμοῦ μας τὸ φιλὶ ἀκόμα εἶχαν στὸ στόμα κι ἦταν σὰν εἰκονίσματα φτωχὰ βυζαντινά. Στὴν πόρτα σὰν ἐπρόβαλαν καὶ μ΄ εἶδαν πλαγιασμένο στὸ στρῶμα ποὺ δὲν στρώνανε, ἂς ράγισε ἡ καρδιά, λόγο δὲ μπόρεσαν νὰ ποῦν, ὀϊμέ! Καὶ μὲ τὰ μάτια τὸ πὼς ἐξενιτεύτηκα μὲ μάλλωσαν πικρά. Ἂς ἀποφασίσουμε σήμερα νὰ σταματήσουμε τὸ καινούργιο παιδομάζωμα ποὺ ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὰ κράτη τὰ πολυτιμότερα μυαλά, μὲ τοὺς διεθνεῖς διαγωνισμοὺς τῶν πολυεθνικῶν ἀπ΄ ὅπου οἱ ἄριστοι κάθε χώρας μεταφέρονται σὲ τεχνητοὺς παραδείσους, ἐκτὸς πάντα ἀπὸ τὴν πατρίδα τους.

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Σωτήρης Σκίπης

Γιατί μὲς τὰ γυρίσματα τῶν κύκλων ὅ,τι κι ἂν ἔρθει, ὅ,τι κι ἂν βρέξει, ὅ,τι κι ἂν γίνει, σὰν τὸ πανὶ ἂν μαζεύεσαι γιὰ λίγο ἁπλώνεσαι καὶ πάλι, ὤ, Ρωμηοσύνη.

Καὶ θὰ κλείσω μὲ μία προσευχὴ γιὰ ὅλους μας, μὲ λόγια του Βερίτη:

ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΘΛΙΜΜΕΝΩΝ

Ὤ, Δέσποινά μας Παναγιὰ γλυκειὰ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σὺ ποὺ σκορπίζεις εὐλογία μὲσ΄ στὴν ψυχὴ κάθε πιστοῦ. Ὅλοι γονατιστοὶ μπροστά σου, φτωχοὶ καὶ χῆρες κι ὀρφανά, σὲ προσκυνοῦνε ταπεινὰ ζητῶντας τὴ βοήθειά σου. Δέσποινα δέξου τὴν προσευχή μας, τὴν προσευχή μας τὴ θερμή, ποὺ βγαίνει μὲσ΄ ἀπ΄ τὴν ψυχή μας σ΄ αὐτὴ τὴν ἱερὴ στιγμή. Γλυκειὰ μητέρα τῶν θλιμμένων, καὶ στήριγμα τῶν χριστιανῶν, δὸς στὶς ψυχὲς τῶν πονεμένων λίγη δροσιὰ τῶν οὐρανῶν. Ὅλους Ἐσὺ προστάτεψέ μας, γέρους καὶ νέους καὶ παιδιά, καὶ πάντα πλούσια χάριζέ μας, ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.

Μεγαλόπολη, 18 Μαΐου 2013.

Ἡμερίδα τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης γιὰ τὴν Οἰκογένεια.

Η μέριμνα των γονέων για τη σχολική μελέτη των παιδιών τους

Γεωργίου Β. Παπαβασιλείου

τ. Σχολικοῦ Συμβούλου

Ἀπὸ τὶς ὡραιότερες περιόδους τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ παιδιὰ τῆς οἰκογένειας βρίσκονται στὴν πρώτη σχολικὴ ἡλικία. Οἱ γονεῖς εἶναι νέοι, γεμάτοι ἐνέργεια καὶ δράση, τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ὑπηρετοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια χαίρεται καὶ ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη.

Οἱ γονεῖς ἑστιάζουν μεγάλο μέρος τῶν ἐνδιαφερόντων τους στὴν προσπάθεια γιὰ τὴν ὁμαλὴ προσαρμογὴ τῶν παιδιῶν τους στὴ σχολικὴ ζωή, τὴ μάθηση καὶ τὴν ἐπίδοση. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ μιὰ καλὴ σχολικὴ πορεία εἶναι νὰ ζεῖ ἡ οἰκογένεια μέσα σὲ κλίμα ἀγάπης, ἐμπιστοσύνης, ἀσφάλειας καὶ ἠρεμίας, ὅπου ὁ καθένας ὑπηρετεῖ τὸν ρόλο του, ὅπου ὁ ἕνας νοιάζεται γιὰ τὸν ἄλλον καὶ ὅλοι μαζὶ γιὰ ὅλους σύμφωνα μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. «Τὰς συζυγίας τῶν πιστῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ διατήρησον, τὰ νήπια ἔκθρεψον, τὴν νεότητα παιδαγώγησον, τὸ γῆρας περικράτησον».

Τὸ παιδὶ μὲ τὴν εἴσοδό του στὸ σχολεῖο προσαρμόζεται σὲ νέους κανόνες, ἔχει πρόγραμμα, αὐτοπεριορίζεται, στερεῖται ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ αὐθορμητισμοῦ του. Γιὰ νὰ μπορέσει ἑπομένως νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τὴ νέα πραγματικότητα τῆς ζωῆς τοῦ μαθητῆ, νὰ προσαρμοστεῖ δηλαδὴ στὶς ὑποχρεώσεις τοῦ σχολείου, εἶναι ἀνάγκη οἱ γονεῖς νὰ τὸ βοηθήσουν νὰ ὀργανώσει τὴ μελέτη του. Ἀπὸ τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἀγωγῆς ἔχει καταρριφθεῖ πλέον ὁ μύθος ὅτι ὅσο πιὸ πολὺ μελετᾶ κανείς, τόσο πιὸ πολὺ καὶ πιὸ καλὰ μαθαίνει. Τὸ παιδὶ μαθαίνει καινούρια πράγματα μέσα σὲ συγκεκριμένα χρονικὰ ὅρια καὶ συγκεκριμένη ταχύτητα ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ τὰ ἀφομοιώσει. Εἶναι βέβαιο πὼς ἡ μελέτη στὸ σπίτι πρέπει νὰ γίνεται τὴν ὥρα ποὺ τὸ παιδὶ μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ καὶ νὰ ἀποδώσει καλύτερα.

«Δεν εἶναι μικρὸ πράγμα ἡ ἱκανότητα νὰ διαλέξουμε τὸν κατάλληλο χρόνο γιὰ κάθε μας ἐνέργεια» ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἄλλα παιδιὰ ἀποδίδουν περισσότερο ἂν ξαπλώσουν καὶ χαλαρώσουν λίγο μὲ τὴν ἀγαπημένη τους ἀσχολία καὶ ἄλλα ἂν κάνουν νωρὶς τὰ μαθήματά τους λίγο μετὰ τὸ μεσημεριανὸ φαγητό. Τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ θὰ μᾶς «δείξει» πότε μπορεῖ νὰ μελετήσει, ἀφοῦ τὸ ἀφήσουμε νὰ δοκιμάσει διάφορες τακτικές.

Ἡ συνεργασία τῶν γονέων μὲ τὸν δάσκαλο τοῦ παιδιοῦ εἶναι χρησιμότατη, ἐνισχύει καὶ διευκολύνει σημαντικὰ τὸ ἔργο καὶ τῶν δύο. Ὁ δάσκαλος εἶναι τὸ κατάλληλο πρόσωπο νὰ μᾶς ἀπαντήσει, καθὼς γνωρίζει καλύτερα τὴ μέθοδο τῆς ἐργασίας του, τοὺς ρυθμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἐργάζεται τὸ παιδὶ στὸ σχολεῖο. Μπορεῖ νὰ μᾶς πληροφορήσει γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς διδάσκεται τὸ παιδί, τί εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὰ δικά μας μαθητικὰ χρόνια. Ἀκόμα μπορεῖ νὰ μᾶς ἐνημερώσει γιὰ τὶς συγκεκριμένες ἐπιδόσεις καὶ δυσκολίες. Γιὰ παράδειγμα μιὰ ἀπάντηση ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι ἀδύναμο στὸ μάθημα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἢ στὰ Μαθηματικά, δὲν λέει τίποτα στοὺς γονεῖς, ἐνῷ μιὰ ἀπάντηση ὅτι συγχέει τὶς καταλήξεις σὲ -οι καὶ -η τῶν ἀρσενικῶν καὶ οὐδετέρων οὐσιαστικῶν στὸν πληθυντικὸ ἀριθμό, ἢ ὅτι λύνει τὰ προβλήματα διαίρεσης μετρήσεως μὲ πολλαπλασιασμὸ καὶ ὄχι μὲ διαίρεση, δίνει ἀκριβῆ ἐξήγηση. Τότε οἱ γονεῖς κατανοοῦν πλήρως τὴν ἀδυναμία καὶ μποροῦν γονεῖς καὶ δάσκαλος νὰ ἔχουν ἐποικοδομητικὴ συνεργασία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ συνεργασία εἶναι σὲ μόνιμη καὶ διαρκῆ βάση καὶ ὄχι ὀλιγόλεπτη τὴν ἡμέρα ἐπίδοσης τῆς τρίμηνης βαθμολογίας.

Τὸν πρῶτο καιρό, μάλιστα, εἶναι καλὸ τὸ παιδὶ νὰ μὴν αἰσθάνεται ὅτι, ὅταν τὸ ἴδιο διαβάζει, χάνει πολὺ πιὸ εὐχάριστα πράγματα ποὺ κάνουν μαζὶ ἐκείνη τὴν ὥρα τὰ ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας. Εἶναι παράλογο νὰ περιμένουμε ἀπὸ τὸ μικρὸ παιδὶ νὰ συγκεντρωθεῖ στὴ μελέτη του, ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ὅλη ἡ ὑπόλοιπη οἰκογένεια παρακολουθεῖ κάτι ἐνδιαφέρον στὴν τηλεόραση, ἢ ἡ μητέρα παίζει μὲ τὸ μικρότερο ἀδερφάκι τὸ ἀγαπημένο τους παιχνίδι. Φρόνιμο εἶναι νὰ περιμένουμε ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν σὲ ὅλους νὰ τὰ κάνουμε ὅλοι μαζί. Ἔτσι ἀναγνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει τὸ παιδὶ εἶναι κάτι σπουδαῖο, ποὺ χρειάζεται προσπάθεια καὶ αὐτὸ τὸ μήνυμα τὸ εἰσπράττει τὸ παιδὶ μέσα ἀπὸ τὴ δική μας συμπεριφορά.

Κάποιες φορὲς δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀπὸ τὴν ἐπίδοση τοῦ παιδιοῦ ἀξιολογοῦνται οἱ γονεῖς, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μελέτη στὸ σπίτι νὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ἀγωνία, τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀνησυχία καὶ κυρίως ὅταν τὸ παιδὶ δὲν «στρώνεται» ὅσο ἐμεῖς θέλουμε. Θὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ἀντέχουμε τὰ λάθη καὶ τὶς ἀποτυχίες καὶ νὰ τὰ βλέπουμε σὰν εὐκαιρίες γιὰ νέο ξεκίνημα. Εἶναι καλύτερο νὰ τονίζουμε τὰ θετικὰ μιᾶς ἐργασίας καὶ μετὰ νὰ προτείνουμε τὶς διορθώσεις, χωρὶς χαρακτηρισμοὺς καὶ προσωπικὲς ἐπιθέσεις, παρὰ νὰ ὑπερτονίζουμε τὰ λάθη. Τὸ θετικὸ αὐτοσυναίσθημα τοῦ παιδιοῦ τὸ βοηθάει στὴν ἐπίδοση, ἀντίθετα ἡ δημιουργία μειονεκτικῶν συναισθημάτων τὸ ἀποτρέπει ἀπὸ τὴ συστηματικὴ μελέτη. Δὲν ὠφελοῦν καθόλου, ἐπίσης, οἱ συγκρίσεις μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ τῆς οἰκογένειας ἢ τῆς τάξης. Οἱ συγκρίσεις ἔχουν νόημα μὲ προηγούμενες ἐπιδόσεις τοῦ ἴδιου παιδιοῦ καὶ κατὰ πόσο τὸ ἴδιο ἔχει βελτιώσει τὴν ἐπίδοσή του. Ἄλλες φορὲς ἐπιτείνουν τὴν ἀγωνία καὶ τὸ ἄγχος οἱ ὑπέρμετρες ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν ἀφήνουν ἐλεύθερο χρόνο στὸ παιδὶ καὶ μετατρέπουν τοὺς γονεῖς σὲ ταξιτζῆδες. Ὡς κριτήρια γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τῶν ἐξωσχολικῶν δραστηριοτήτων μποροῦν νὰ εἶναι οἱ δυνατότητες, τὸ ἔντονο ἐνδιαφέρον τοῦ παιδιοῦ καὶ ἡ χρησιμότητά τους στὴ ζωή. Πάντως πολλὲς ἀπὸ τὶς δραστηριότητες ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται ἐλεύθερες καὶ δημιουργικές, δὲν εἶναι καθόλου ἐλεύθερες οὔτε δημιουργικὲς καὶ κουράζουν τὸ παιδί.

Συμμετοχὴ σημαίνει ὅτι εἶμαι διαθέσιμος νὰ διευκολύνω τὸ παιδί, ὅταν κάτι χρειαστεῖ νὰ συζητήσει μαζί μου. Μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε μὲ ἕνα ὑποβοηθητικὸ ἐρώτημα, νὰ τὸ συσχετίσουμε μὲ κάτι παραπλήσιο, νὰ ὑποδείξουμε μιὰ πηγὴ ὅπου θὰ συναντήσει τὴν ἀπάντηση. Δὲν εἶναι καλὴ συνήθεια νὰ καθόμαστε δίπλα του, πέρα ἀπὸ τὸ πρῶτο τετράμηνο τῆς Α΄ τάξης. Ἡ μελέτη εἶναι ζήτημα δικό του καὶ ὄχι τῶν γονέων. Πρέπει νὰ πεισθεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ μαθαίνει εἶναι χρήσιμο γιὰ τὸ ἴδιο καὶ ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἄλλη ἡμέρα, ἀλλὰ γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Οἱ γονεῖς ὀφείλουν νὰ δημιουργοῦν εὐκαιρίες νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὸ παιδί τους, νὰ τοῦ μιλοῦν, νὰ τοῦ διηγοῦνται ἱστορίες ἀπὸ τὴ ζωή τους, νὰ τοῦ λένε τί διαβάζουν, νὰ εἶναι σαφεῖς καὶ συγκεκριμένοι, νὰ τοῦ διηγοῦνται παραμύθια, μύθους, ἱστορίες ἀπὸ τὴ Μυθολογία, νὰ τοῦ διαβάζουν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Νὰ τοῦ ζητοῦν τὴ γνώμη του γιὰ θέματα ποὺ τὸ ἐνδιαφέρουν καὶ μπορεῖ νὰ ἔχει ἄποψη, νὰ τὸ ρωτοῦν συχνὰ «γιατί καὶ πῶς», νὰ σχολιάσει, νὰ περιγράψει, νὰ αἰτιολογήσει. Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα σὲ ἕνα κλίμα ἀγάπης, ἠρεμίας, καταλαγῆς καὶ αὐθορμητισμοῦ, ποὺ σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἔχει τὴ μορφὴ τῆς ἐξέτασης.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐκ ἀσχημονεῖ, πάντα στέργει, πάντα ὑπομένει…».

Ἀκόμα σπουδαιότερο εἶναι νὰ ἀκοῦμε προσεκτικὰ κάθε φορὰ ποὺ μιλάει τὸ παιδί μας. Ἔτσι καταλαβαίνουμε ἔγκαιρα τί σκέφτεται, τί τὸ ἀπασχολεῖ, τί περιμένει ἀπὸ μᾶς. Μπορεῖ στὸ σχολεῖο νὰ ἔχει κάποιες δυσκολίες, ἂς τὶς ἀκούσουμε μὲ προσοχὴ καὶ ἐνδιαφέρον, χωρὶς νὰ ἀπαντήσουμε μὲ ἐπικρίσεις. Ἕνα παράδειγμα, τὸ παιδὶ ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὸ σχολεῖο μᾶς ἀνακοινώνει: «Ἡ κυρία τῶν Ἀγγλικῶν δὲν μὲ χωνεύει».

Τὸ παιδὶ θέλει νὰ τὸ ἀκούσουμε. Ἂν ἀπαντήσουμε «γιατί εἶσαι λερωμένο ἢ πήγαινε στὸ φοῦρνο γιὰ ψωμὶ» εἶναι σὰν νὰ μὴν τὸ ἀκούσαμε. Ἂν τοῦ ἀπαντήσουμε «κατάλαβα σὲ ἒπιασε ἀδιάβαστο» εἶναι σὰν νὰ δίνουμε προτεραιότητα στὴ δική μας ἐξήγηση. Ἂν τοῦ ἀπαντήσουμε «πῶς τὸ ξέρεις, ἀπὸ ποῦ τὸ συμπεραίνεις» τοῦ δίνουμε νὰ καταλάβει ὅτι πήραμε τὸ μήνυμα καὶ τοῦ ζητοῦμε νὰ μᾶς δώσει μιὰ ἐξήγηση.

Ἂν τὸ παιδὶ δυσκολεύεται νὰ μᾶς διηγηθεῖ μιὰ ἱστορία, νὰ βάλει τὰ γεγονότα στὴ σειρά, ἐμεῖς μποροῦμε, ἀφοῦ τὸ ἀκούσουμε, νὰ τὸ διευκολύνουμε μὲ τὶς κατάλληλες ἐρωτήσεις, ὥστε νὰ τὸ βοηθήσουμε νὰ ὀργανώσει τὴ σκέψη του.

Πολὺ ἀρέσει στὰ παιδιὰ νὰ τὰ προτρέπουμε νὰ συσχετίζουν τὴ νέα γνώση μὲ ἐφαρμογὲς στὴν καθημερινὴ ζωή. Γιὰ παράδειγμα, μποροῦμε νὰ κάνουμε μετρήσεις στὸ δωμάτιο, στὸ σπίτι, γιὰ νὰ ἐμπεδώσουν τὴν εὕρεση τῶν ἐμβαδῶν. Στὸ μάθημα τῶν Φυσικῶν νὰ προβληματιστοῦμε γιατί τὰ ροῦχα στεγνώνουν ἁπλωμένα καὶ ὄχι στὴ λεκάνη, γιατί ὁ πρῶτος ὄροφος ἔχει νερὸ καὶ ὁ τρίτος ὄχι.

Οἱ γονεῖς μποροῦν νὰ δημιουργήσουν εὐκαιρίες γιὰ συσχετισμὸ τῆς γενικῆς ἱστορίας μὲ τὴν τοπική, νὰ φέρουν βοηθήματα καὶ πηγές, νὰ ἀναφέρονται στὶς τοπικὲς παραδόσεις. Σήμερα τὰ σχολεῖα ὑλοποιοῦν δημιουργικὰ προγράμματα, περιβαλλοντικά, πολιτισμοῦ, ἀγωγῆς ὑγείας. Στὸν τομέα αὐτὸ οἱ γονεῖς μποροῦν νὰ ἔχουν πολλὲς ἀξιόλογες προτάσεις καὶ ἰδέες, νὰ βοηθήσουν στὴν ἔρευνα καὶ μελέτη μὲ τὶς δικές τους γνώσεις καὶ ἐμπειρίες. Τὰ προγράμματα αὐτὰ βοηθοῦν τὸ παιδὶ νὰ ἐρευνᾶ, νὰ ἀνακαλύπτει τὴ γνώση, νὰ τὴ συσχετίζει, νὰ τὴ συνδέει μὲ ὅλα τὰ μαθήματα καὶ νὰ τὴ χρησιμοποιεῖ στὴ ζωή. Συνεργατικὴ καὶ κατευθυνόμενη εἶναι ἡ πλοήγηση στὸ διαδίκτυο γιὰ τὴν ἀναζήτηση νέων πληροφοριῶν ποὺ εἶναι σαφεῖς καὶ κατανοητὲς στὸ παιδί. Παράλληλα, συνηθίζουμε τὸ παιδὶ νὰ μὴν πελαγοδρομεῖ καὶ νὰ μὴν ἑστιάζει τὴν προσοχή του στὰ ἐντυπωσιακά, τὰ δυσνόητα καὶ τὰ ἀκατάλληλα. Μαθαίνουμε στὸ παιδὶ νὰ ἐπιλέγει τὸ χρήσιμο καὶ νὰ ἀποφεύγει τὸ περιττὸ καὶ τὸ ἄσχημο, σὰν τὴ μέλισσα, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μ. Βασίλειος.

Καθημερινὴ καὶ ἀτέρμονη εἶναι ἡ μέριμνα τῶν γονέων γιὰ τὴ μόρφωση, τὴν παιδεία καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Παράλληλα, ἀτέρμονη καὶ ἀδιάλειπτη νὰ εἶναι καὶ ἡ προσευχὴ μὲ πίστη καὶ ταπείνωση. Οἱ γονεῖς, πέρα ἀπὸ τὴ δική μας προσπάθεια, νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸ ἔργο τῆς ἀγωγῆς καὶ προκοπῆς τῶν παιδιῶν μας στὸν Φύλακα Ἄγγελό τους, στὸν Ἅγιό τους, στὴ Μεγαλόχαρη, στὸν Κύριό μας καὶ Θεό μας.

πηγή

Σκέψεις γιὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Εἶναι γνωστὸ πὼς στὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε δυὸ νηστεῖες. Εἶναι περίπου ἑπτὰ ἑβδομάδες αὐστηρῆς νηστείας καὶ μία ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ποὺ προηγεῖται, ὀκτώ. Γιὰ πολλοὺς εἶναι μία εὐχάριστη καὶ ἐπιθυμητὴ περίοδος, ἐνῶ γιὰ ἄλλους εἶναι δύσκολη καὶ γιὰ ἄλλους καθόλου εὐχάριστη. Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγες σκέψεις γιὰ τὴν περίοδο αὐτή, ὅπως τὴν ἔχουν χαρακτηρίσει οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πρῶτα πρῶτα νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, ποὺ κάνει μία γενικὴ παρατήρηση γιὰ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή. Λέγει πρὸς ὅλους μας: «Τὴν Τεσσαρακοστὴν μὴ ἐξουθενεῖτε· μίμησιν γὰρ περιέχει τῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας». Εἶναι σημαντικὴ παρατήρηση αὐτή. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐξουθενώνει, δηλ. δὲν ἀφαιρεῖ τὴ δύναμη τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πιὸ πλατειὰ θὰ λέγαμε, δὲν περιφρονεῖ τὴν μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δὲ λέγει πὼς ἡ περίοδος αὐτὴ δὲν εἶναι σωστή, οὔτε κοροϊδεύει τὴ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε τὴν ἀτιμάζει, οὔτε δυσανασχετεῖ μὲ τὸν ἐρχομό της, οὔτε εὔχεται νὰ περάσει γρήγορα, οὔτε καταλύει τὴ νηστεία ἐπιδεικτικὰ καὶ χωρὶς λόγο, οὔτε προπαγανδίζει πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν καὶ πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ ἐμεῖς.

Ἡ ἁγία Τεσσαρακοστὴ εἶναι μία μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὴ βάπτισή Του πῆγε στὴν ἔρημο καὶ ἐκεῖ «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασεν» (Ματθ. 4,2). Ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος καὶ μέσα Του δὲν εἶχε τὴν ἁμαρτητικὴ φορά, ἀλλὰ χρειαζόταν νὰ μᾶς δώσει τύπο ζωῆς. Ἔπρεπε νὰ ἔχουμε μία εἰκόνα ἀσκήσεως μπροστά μας, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ σκοποῦ μας, ποὺ εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸ Θεό. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ δέχθηκε καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πειρασμῶν Του «ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ» (Μάρκ. 1,13). Πολλὰ διδάγματα ἔχει νὰ μᾶς δώσει ἡ περίοδος τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ἐκπαιδεύθηκε τρόπον τινα στοὺς πειρασμοὺς μὲ τὴ νηστεία. Ἀργότερα ὁ διάβολος σὰν μία φοβερὴ θύελλα θὰ ἐπιπέσει ἐπάνω Του. Σ᾿ ὅλους τοὺς πειρασμοὺς βγῆκε νικητής. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστός. Στὴ ζωή μας θὰ ἔχουμε πολλοὺς πειρασμούς. Χρειαζόμαστε ἐκπαίδευση. Ἡ περίοδος τῆς νηστείας εἶναι μία πνευματικὴ ἐκπαίδευση τοῦ Χριστιανοῦ. Μαθαίνει νὰ πολεμᾶ. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδειξε τὸν τρόπο, ἀφοῦ πρῶτα αὐτὸς πειράσθηκε.

Ὁ Χριστὸς μέσα στὴν περίοδο τῆς νηστείας πειράσθηκε καὶ νίκησε. Ἐπίσης καὶ οἱ πιστοὶ πειράζονται. Γιατί παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς ὁ Θεός; Γιὰ νὰ πληροφορηθοῦμε πὼς εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπ᾿ αὐτούς. Γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε. Γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ ὁ δαίμονας πὼς τὸν ἐγκαταλείψαμε. Γιὰ νὰ ἀσκηθοῦμε. Γιὰ νὰ λάβουμε σαφῆ πείρα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελοι Κυρίου στηρίζουν τοὺς ἀγωνιστές.

Ὁ διάβολος πείραξε τὸ Χριστὸ κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας ὄχι μόνο μὲ τὸν τρόπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν τόπο. Ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση εἶναι πολλὲς φορὲς ὄπλα τοῦ διαβόλου. Παράδειγμα ἡ Εὔα, τὴν ὁποία πείραξε, ὅταν ἦταν χωρισμένη ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Ἀκόμη, ἡ ἀπομόνωση φέρνει μερικὲς φορὲς τὴν μονοτονία, τὴν ἀκηδία, τὴν πείνα, τὴν ἀδημονία. Τότε κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας παίρνει θάρρος καὶ ἐπιτίθεται ἐναντίον μας. Ὅταν ὅμως μᾶς δεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ συγκεκροτημένους, δὲν ἔχει τὸ θάρρος (γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος) νὰ μᾶς κάνει μεγάλη ζημιά. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, στὴν περίοδο τῆς νηστείας νὰ συχνάζουμε στὴν Ἐκκλησία, στὶς ἀκολουθίες, καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ στηρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο γιὰ νὰ ἐνθαρρυνόμαστε πὼς στὸν ἀγώνα μας δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ μαζί μας εἶναι ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Τὸν Κύριο Τὸν ἐνθάρρυναν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνουμε, συνεπῶς, πόση μεγάλη ὠφέλεια παίρνουμε ἀπὸ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή.

Μετά, ἕνας ἄλλος Ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γράφει πὼς κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁ ἄνθρωπος ἐμπορεύεται τὴν πνευματικὴ ἐμπορία καὶ συγκεντρώνει πολὺ πλοῦτο ἀρετῆς. Τονίζει πὼς δὲν εἶναι μεγάλο κατόρθωμα νὰ διέλθουμε τὶς ἡμέρες ἁπλῶς τῆς νηστείας, ἀλλὰ σημασία ἔχει νὰ διορθώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά μας καὶ νὰ πλυθοῦμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά μας, «εἰ διωρθώσαμεν τί τῶν ἡμετέρων ἐλαττωμάτων, εἰ τὰ ἁμαρτήματα ἀπενιψάμεθα».

Συνηθίζουμε νὰ ρωτᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς «πόσας ἕκαστος ἑβδομάδας ἐνήστευσε· καὶ ἔστιν ἀκοῦσαι λεγόντων τῶν μέν, ὅτι δυό, τῶν δὲ ὅτι τρεῖς, τῶν δέ, ὅτι πάσας ἐνήστευσαν τὰς ἑβδομάδας», δηλαδὴ συμβαίνει νὰ ἀκοῦς νὰ λένε ἄλλος μὲν πὼς νήστευσε δυό, ἄλλος τρεῖς καὶ ἄλλος ὅλες τὶς ἑβδομάδες. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ κέρδος, ἐὰν δίχως κατορθώματα ἀρετῆς περάσουμε τὴν περίοδο τῆς νηστείας;

Ἐὰν κάποιος λέγει, ὅτι νήστευσα ὅλη τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς, σὺ εἰπέ, ὅτι εἶχα ἐχθρὸν καὶ συμφιλιώθηκα μ᾿ αὐτόν· εἶχα συνήθεια νὰ κατηγορῶ καὶ τὴν ἐσταμάτησα· εἶχα συνήθεια νὰ ὁρκίζομαι καὶ ἀπαλλάχθηκα ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια.... Καμία ὠφέλεια δὲν θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὴν νηστεία, ἂν ἁπλῶς καὶ μόνο τὴν περάσουμε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ἂν περάσουμε τὴ νηστεία τῶν φαγητῶν, ὅταν περάσουν οἱ σαράντα ἡμέρες, περνᾶ καὶ ἡ νηστεία· ἂν ὅμως ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα καὶ ἡ περίοδος τῆς νηστείας νὰ περάσει, ἐκείνη ἡ νηστεία (δηλ. τῶν ἁμαρτημάτων) πάλιν μένει καὶ θὰ εἶναι συνεχὴς ἡ ὠφέλεια σὲ μᾶς καὶ πρὶν ἀκόμα ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν θὰ μᾶς χαρίσει ὄχι μικρὲς ἀμοιβὲς ἐδῶ.

Βλέπουμε πὼς ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ δὲν εἶναι μία περίοδος γιὰ νὰ νηστεύσουμε μόνο ἀπὸ φαγητά, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασκούμαστε στὴν ἀρετή. Ὅταν ὅλα αὐτὰ τὰ κατορθώσουμε, τότε θὰ ἀξιωθοῦμε τὴν κυρία ἡμέρα νὰ προσέλθουμε στὴν πνευματικὴ τράπεζα, δηλ. στὴ θεία Εὐχαριστία, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε. Ἡ προσέλευση στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς εἶναι ἱκανὸ κίνητρο, γιὰ νὰ μᾶς παρακινεῖ στὴν πνευματική μας ἄσκηση.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει πὼς ἡ νηστεία εἶναι καὶ καθάρσιο τοῦ ἐαυτοῦ μας. Πρὸ τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Πάσχα, «κάθαρσίς ἐστι προεόρτιος». Ὁ χριστιανὸς ἐπιτυγχάνει τὴ «συννέκρωση» μὲ τὸ Χριστό, συμμετέχει στὴ νέκρωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Κύριος νεκρώνει τὴ σάρκα Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἔτσι καὶ οἱ χριστιανοὶ νεκρώνουν τὰ πάθη τους γιὰ τὴ σωτηρία τὴν ἰδική τους. Ὁ Κύριος νήστευσε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν πειρασμό, ἐμεῖς πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα.

Μὲ τέτοιες σκέψεις ἂς διέλθουμε τὸ στάδιο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε πολύ.

πηγή