Οι Τρεις Ιεράρχαι διδάσκαλοι της Οικουμένης και ίδια των Ελλήνων

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Παναγιώτου I. Μπρατσιώτου, Ακαδημαϊκού, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (+21.1.1982)

 Υπό την σκέπην των τριών τούτων μεγάλων του Ελληνισμού διδασκάλων έθεσαν οι πατέρες ημών την εκπαίδευσιν της νεολαίας του δούλου γένους μαζί με την αναζωπύρησιν της ελληνικής παιδείας δια της πληθύνσεως των σχολείων, ήδη κατά τον ιζ' και ιη' αιώνα, άφ' ης εποχής φαίνεται ότι καθιερώθη και η κοινή των Τριών Ιεραρχών εορτή, ως εθνική σχολική και των γραμμάτων εορτή.

 Εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία οι Τρεις Ιεράρχαι γεραίρονται και υμνούνται ευλόγως «ως φωστήρες και διδάσκαλοι της Οικουμένης». Σκοπός δε του παρό­ντος άρθρου είναι να δειχθή δι' ολίγων άφ' ενός μεν ότι ο τοιούτος χαρακτηρι­σμός αυτών ισχύει και δια σήμερον, άφ' ετέρου δε ότι προ παντός οι Ιεροί ούτοι άνδρες είναι οι κατ' εξοχήν διδάσκαλοι του ελληνικού έθνους.

Και οι τρεις ούτοι μεγάλοι της Εκκλησίας πατέρες ήκμασαν κατά το δεύτερον ήμισυ του δ' αιώνος. Ήδη όμως από του ε' αιώνος άρχεται όχι μό­νον η τελετουργική αυτών τιμή ανά την οικουμενικήν Εκκλησίαν, κατ' αρχάς εν τη Ανατολή και συν τω χρόνω και εν τη Δύσει, αλλά και εις τας γλώσσας πάντων των χριστιανικών λαών μετάφρασις και διάδοσις και επίδρασις των συγγραμμά­των αυτών. Τι λέγω; Ήδη καθ' ον χρόνον έζων ούτοι είχε εξέλθει των ορίων της πε­ριοχής της δράσεως αυτών η φήμη και η ακτινοβολία αυτών. Ούτω π.χ. ο άγιος Βασίλειος καλείται ήδη υπό των συγχρό­νων του «μέγας» και δέχεται την επίσκεψιν ανδρών της περιωπής Ευφραίμ του Σύρου και φιλολογικήν ασκεί επίδρασιν επί τον κλεινόν των Μεδιολάνων επίσκοπον Αμβρόσιον (Εξαήμερος), μεθ’ ου και επιστολάς ανταλλάσσει. Ήδη δε περί τα τέλη του δ' αιώνος μεταφράζεται λατινιστί και διαδίδεται ανά την Δύσιν η «Εξαήμερος» αυτού και επιδρά επί τον Αυγουστίνον, και μετά τινα χρόνον επα­κολουθεί και νέα μετάφρασις του έργου τούτου και πολλών άλλων έργιοων του ανδρός όχι μόνον εις την λατινικήν, αλλά και εις πολλάς ανατολικάς γλώσσας.

Προς τοις άλλοις και ο μοναχικός της Δύσεως βίος εδέχθη ζωηράν την επίδρασιν του Βασιλείου, την οποίαν εδέχθη γενικώτερον και η Σχολαστική θεολογία. Κατά δε τους νεωτέρους χρόνους όχι μό­νον επανειλημμένως εκδίδονται ελληνι­στί τα έργα του (αρίστη παραμένει η έκδοσις των Gamier και Maran, διωρθωμένη υπό του L. De Sinner), αλλά και εις πάσας τας ευρωπαϊκάς γλώσσας μετα­φράζονται επανειλημμένως πολλά τού­των, υπό δε του Wendel γερμανιστί τα άπαντα αυτού (1776-78).

Εκ των έργων του την μεγαλυτέραν διάδοσιν και επίδρασιν έσχεν η περίφημος πραγματεία του «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», όπερ έργον πλείστους απέκτησε και εν τη Δύσει θαυμαστάς, μάλιστα κατά τους χρόνους της Αναγεννήσεως, ότε εντός 40 ετών (1449-1500) εξεδόθη εικοσάκις, διότι εθεωρείτο ως η σπουδαιότα­τη μαρτυρία περί της αξίας των ανθρωπι­στικών σπουδών.

Αλλά και κατά τους νε­ωτέρους χρόνους είναι περιζήτητα και θαυμάζονται εκ πάσης επόψεως τα έργα του Μ. Βασιλείου, συμπεριλαμβανομέ­νων και των υπέροχων επιστολών του, και περί αυτά έχει δημιουργηθή πλουσιωτάτη γραμματεία. Εκ των νεωτέρων αξιόλογων δημοσιευμάτων περί αυτού το πλέον πρόσφατον είναι το του Lukas Vischer υπό τον τίτλον Basilius der Grosse. Untersuchungen zu einem Kirchenvater des 4 Jahrhunderts (1953). Ουδέ θα έλεγε τις υπερβολήν ότι ισχύει και μέχρι σήμε­ρον περί του ιερού τούτου ανδρός εν τη Ανατολή και τη Δύσει η φωνή της ημετέ­ρας Εκκλησίας: «Ζη Βασίλειος και θανών εν Κυρίω, ζη και παρ' ημίν ως λαλών εκ των βίβλων» και «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου ως δεξαμενήν τον λόγον σου».

Και ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο μετά του αποστόλου Ιωάννου επικληθείς θεολόγος, ήδη ζων εδέχθη εν Κωνσταντινουπόλει, της οποίας επί τινα χρόνων διετέλεσεν Αρχιεπίσκοπος, εδέχθη, λέγω, την επίσκεψιν και ακρόασιν των λόγων του υπό του επιφανούς της Λατινικής Εκκλησίας πατρός Ιερωνύμου, όστις και μεταξύ των επιφανών ανδρών εν τω φερωνύμω βιβλίω του (De viris illustribus) τον συγκαταλέγει και ως διδάσκαλόν του τον αναγνωρίζει. Ήδη εν τη Γ' εν Εφέσω Οικουμενική Συνόδω εχαρακτηρίσθη ο Γρηγόριος ως «μέγας». Ολίγα δε έτη μετά τον θάνατόν του ο Ρουφίνος μεταφράζει λατινιστί (περί το 400) εννέα λόγους του. Θαυμασταί του δε αναφαίνοται εν τη Δύσει άλλοι τε και ο πάπας Λέων ο μέγας και ο Αυγου­στίνος, όστις τον χαρακτηρίζει ως «μεγαλώνυμον» και ως «επιφανή επίσκοπον ενδοξότατης φήμης». Από του στ' έως ιγ' αιώνος κυκλοφορούν πλήθος σχο­λίων εις τους λόγους του, οι οποίοι και επί την ελληνικήν υμνογραφίαν ασκούν ζωηράν επίδρασιν, αφού και τμήματα όλα εξ αυτών παραλαμβάνονται αυτολεξεί υπό των Ελλήνων υμνογράφων (Χριστός γεννάται δοξάσατε, Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει κ.λπ., Πεντηκοστήν εορτάζομεν κ.λπ.).

Ζωηρότατη εν γένει είναι η επίδρασις των έργων του Γρηγορίου εν τε τη Ανατολή και τη Δύσει κατά τον Μεσαίωνα και κατά τους νεωτέρους χρόνους. Άπαντα τα έργα του εκδίδονται μετά πολλής φιλοτιμίας εν τη Δύσει ελληνιστί. Και αρίστη μεν πασών παραμένει η έκδοσις των Μαυρίνων εν Παρισίοις (1778-1840), ήτις ανετυπώθη και εν τη ελληνική Πατρολογία του Migne. Κατά δε τας παραμονάς του β' παγκοσμίου πολέμου είχεν αναγγελθή η προπαρασκευή νέας εκδόσεως αυτών υπό της Ακαδημίας της Κρακοβίας. Αλλά και πολλαί μεταφρά­σεις των κυριωτέρων έργων του Γρηγορί­ου εκυκλοφόρησαν εν τη Δύσει εις τας κυριωτέρας ευρωπαϊκάς γλώσσας και πλούσια βιβλιογραφία πέριξ πάντων των έργων του έχει δημιουργηθή και εξακο­λουθεί να πλουτίζεται μέχρι των ημερών ημών. Εξ αυτών αναφέρομεν το μάλιστα πρόσφατον και περισπούδαστον έργον του Ρωμαιοκαθολικού καθηγητού του Στρασβούργου J. Plagnicux (1952).

Αρά γε θα ωνειρεύθη ποτέ, ότι τοσούτους και τηλικούτους έμελλε να εύρη θαυμαστάς και υμνητάς ο μελαγχολικός πως την διάθεσιν και φιλήσυχος πατήρ, όστις απευ­θυνόμενος προς τον Μ. Βασίλειον εν τω εις αυτόν επιταφίω του (κεφ. πβ') ως εξής κατέκλειε τον λόγον του; «Σοί μεν ουν ούτος παρ' ημών ο λόγος. Ημάς δε τις επαινέσεται μετά σε τον βίον απολίποντας, ει και τι παράσχομεν επαίνου τοις λόγοις άξιον;»

Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήδη υπό μεν του συγχρόνου του Θεοδωρήτου επισκόπου Κύρρου χαρα­κτηρίζεται ως «μέγας διδάσκαλος της οικουμένης», υπό δε του επίσης συγχρόνου του Λατίνου εκκλησιαστικού πατρός Ιερωνύμου συγκαταλέγεται και αυτός μεταξύ των «επιφανών ανδρών» και θεωρείται ύπ' αυτού ως αυθεντία εκκλησια­στική. Μετά δε χρόνον όχι μόνον ο Αυγουστίνος επικαλείται τας μαρτυρίας του και τον χαρακτηρίζει ως «μέγαν άνδρα» και τον συγκαταλέγει μεταξύ των «αγίων», αλλά και ο Πάπας Ρώμης Καιλεστίνος λέγει περί αυτού, ότι «ο λόγος του εξεχύθη εις πάντα τον κόσμον», ενώ ο Κασσιανός τον παρέβαλε προς τον επιπεσόντα εις το στήθος του Κυρίου απόστολον Ιωάννην.

Ήδη από της εν έτει 438 ανακομιδής του ιερού του λειψάνου εις τον ναόν των Αγίων Αποστόλων εν Κωνσταντινουπόλει υπό του αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Β' και του οικουμενικού πατριάρχου Πρόκλου άρχεται ο εορτασμός της μνή­μης του εν τη Ανατολική Εκκλησία και έκτοτε πληθύνονται και οι προς αυτόν έπαινοι και τα εγκώμια.

Εν τη Δ' Οικου­μενική Συνόδω αναγνωρίζεται επισήμως ως «διδάσκαλος της Εκκλησίας» και εν ταίς λοιπαίς Οικουμενικαίς Συνόδοις αναφέρεται ως αυθεντικός μάρτυς της ορθής πίστεως. Τα έργα του διαδίδονται καταπληκτικώς ανά την Ανατολήν και την Δύσιν εις το πρωτότυπον και εις με­ταφράσεις, ο δε αριθμός των σωζόμενων ελληνικών χειρογράφων είναι κατά πολύ μεγαλύτερος των άλλων εκκλησιαστικών πατέρων, υπερβαίνων τας 2000. Ανθολογίαι εκ των έργων του, ως και των άλλων δύο μεγάλων ιεραρχών, συντάσσονται προς εποικοδομήν είτε ιδιωτικήν είτε λειτουργικήν. Οι «Μαργαρίται» του Χρυσο­στόμου αναγιγνώσκονται εν τη θεία Λει­τουργία αντί κηρύγματος. Ακόμη και σχολικαί ανθολογίαι συντάσσονται. Ο Χρυσόστομος είναι το κλασσικόν ανά­γνωσμα των Βυζαντινών.

Αλλ' η επίδρασίς του δεν περιωρίσθη εις το Βυζάντιον. Τα βιβλία του μεταφρασθέντα εις τε τας γλώσσας των χριστιανικών λαών της Ανατολής και εις την Λατινικήν εγένοντο λίαν ενωρίς κτήμα όλης της Εκκλησίας τόσον εις την Ανατολήν όσον και εις την Δύσιν. Δέκα περί­που έτη μετά τον θάνατόν του εφιλοτεχνήθη η πρώτη, ως φαίνεται, μετάφρασις χρυσοστομείων έργων, των επτά ομιλιών του εις τον απόστολον Παύλον, και επηκολούθησεν η μετάφρασις και άλλων έργων του και συν τω χρόνω και των απάντων αυτού εις την Λατινικήν.

Δια την έκδοσιν και ευρυτέραν διάδοσιν των συγγραμμάτων του Χρυσοστόμου εν τω πρωτοτύπω ημιλλήθησαν Άγγλοι και Γάλλοι λόγιοι. Εκ τούτων άξια μνείας μάλιστα τα ονόματα άφ' ενός του Sir Savile, περί του οποίου αναφέρε­ται ότι ελάτρευε κυριολεκτικώς τον Χρυσόστομον, μέχρι του σημείου να προκαλέση την ζηλοτυπίαν της συζύγου του και την απόπειραν αυτής όπως πυρπολήση τα σχετικά χειρόγραφα αυτού, άφ' ετέρου δε του Montfaucon και του Bareille. Πο­λυάριθμοι είναι και αι μεταφράσεις πλεί­στων έργων του εις τας ευρωπαϊκάς γλώσσας, ως απέραντος είναι η περί αυτού σχηματισθείσα βιβλιογραφία και ανυπολόγιστος η επίδρασις αυτού ως ιεροκήρυκος και ηθικολόγου και εξηγητού και δογματικού επί την νεωτέραν σχετικήν θεολογικήν γραμματείαν, μάλιστα δε την ρωμαιοκαθολικήν.

Εν έτει 1908 επί τη συμπληρώσει 1500 ετών από του θανάτου του εξεδόθη εν Ρώμη ειδικός αναμνηστικός τόμος περιέ­χων ποικίλας περί αυτού μονογραφίας υπό τον ελληνικόν τίτλον «Χρυσοστομικά» και κατά το αυτό έτος ανεκηρύχθη υπό του Πάπα Πίου του Χ εις «προστάτην των χριστιανικών ιεροκηρύκων». Πάντως αν δεν είναι ακριβές, διότι δεν ανταποκρίνεται προς τα πράγματα, το υπό του αρίστου των συγχρόνων βιογρά­φων του ρωμαιοκαθολικών Χρυσοστ. Baur λεχθέν ότι «οι κράτιστοι των υπέρ του ιερού ανδρός επαίνων ηκούσθησαν εν τη Δύσει», δύναται όμως να θεωρηθή ως λίαν εύστοχος ο ισχυρισμός αυτού ότι ο Χρυσόστομος «εξακολουθεί δια των συγ­γραμμάτων του να ζη και σήμερον ακό­μη», ότι «ο άμβων της Αντιοχείας και της Κωνσταντινουπόλεως επεξετάθη εις παγκόσμιον άμβωνα» και ότι «καθώς οι Απόστολοι κατά την ημέραν της Πεντη­κοστής, ούτω και ο Χρυσόστομος λαλεί μέχρι σήμερον προς πάντας τους λαούς τη ιδία εκάστω αυτών διαλέκτω». Παρεμ­φερές τι (αν και ουχί βεβαίως το αυτό) θα ηδύνατο να λεχθή και περί των δύο προμνημονευθέντων μεγάλων πατέρων και διδασκάλων, οίτινες, ως ο Χρυσόστομος, αναγνωρίζονται ως τοιούτοι και υπό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, κατά δε τους τελευταίους χρόνους στρέφεται προς αυτούς μετ' ιδιάζοντος σεβασμού και ο προτεσταντικός κόσμος, τουλάχι­στον ο συντηρητικώτερος και εκκλησιαστικώτερος, ως αποδεικνύει προς τοις άλλοις και η υπάρχουσα και διαρκώς πληθυνομένη σχετική γραμματεία.

Προς παντός όμως άλλου οι τρεις ιε­ράρχαι υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι οι αυθεντικοί και οι προσφιλέστα­τοι πατέρες και διδάσκαλοι της Ορθοδό­ξου Εκκλησίας και μάλιστα του ελληνι­κού λαού, όχι μόνον κατά τους βυζαντι­νούς χρόνους, αλλά και επί τουρκοκρα­τίας και μέχρι σήμερον. Τι άλλο εσήμαινε και ο επί Αλεξίου του Κομνηνού θεσμός της κοινής αυτών εορτής αγομένης κατά την 30 Ιανουαρίου και η κατά τε τους Βυζαντινούς χρόνους και επί Τουρκοκρατίας και μετά την εθνικήν ημών παλιγγενεσίαν σύνταξις σχολικών Ανθολο­γιών ή «Χρηστομαθειών», εν ταις οποίαις -παραλλήλως προς τους λόγους του Δημοσθένους και του Λυσίου και του Ισοκράτους και άλλων θύραθεν Ελλή­νων συγγραφέων- παρετίθεντο και λόγοι των Τριών Ιεραρχών, ίνα μη αναφέρω το πλήθος των νεοελληνικών μεταφράσεων μάλιστα έργων του Βασιλείου και του Χρυσοστόμου;

Όχι δε μόνον τούτο, αλλά και υπό την σκέπην των τριών τούτων μεγάλων του Ελληνισμού διδασκάλων έθεσαν οι πατέρες ημών την εκπαίδευσιν της νεο­λαίας του δούλου γένους μαζί με την αναζωπύρησιν της ελληνικής παιδείας δια της πληθύνσεως των σχολείων, ήδη κατά τον ιζ' και ιη' αιώνα, άφ' ης εποχής φαίνεται ότι καθιερώθη και η κοινή των Τριών Ιεραρχών εορτή, ως εθνική σχολι­κή και των γραμμάτων εορτή. Εντεύθεν δ' εξηγείται, ότι τέσσαρα έτη μετά την ίδρυσιν της εορτής ταύτης, ήδη το 1841, η πανεπιστημιακή του Εθνικού ημών Πα­νεπιστημίου Σύγκλητος, ή το «Ακαδημαϊκόν Συμβούλιον», ως ελέγετο αύτη τότε, ώρισεν ίνα κατά την εορτήν ταύτην, συμφώνως προς παλαιόν έθος, τελήται και το μνημόσυνον υπέρ της αναπαύσεως των ψυχών των ευεργετών αυτού. Η ιστορική δε εκείνη απόφασις εγένετο και αφετηρία της παλινορθώσεως της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως πανελληνίου εορτής των σχολείων και των γραμμάτων όχι μόνον εν τω ελληνικώ κράτει, αλλά και εν τω υποδούλω και τω απανταχού της γης Ελληνισμώ. Και κατεβλήθησαν μεν προσπάθειαι εις ωρισμένην εποχήν απομακρύνσεως από την εθνικήν ημών παράδοσιν προς παραμερισμόν της εορ­τής ταύτης, άλλ' είναι ευχάριστον ότι κα­τά τα τελευταία έτη αναζωογονείται αύτη και πάλιν και τείνει εις την επαναφοράν του παλαιού της μεγαλείου εν τη πνευμα­τική του έθνους ημών ζωή, ως κατ' εξο­χήν εορτή των γραμμάτων, εορτή συμβολίζουσα τα ιδανικά του ελληνοχριστιανι­κού πολιτισμού, τα οποία και εν τω 16ω άρθρω του νέου Ελληνικού Συντάγματος ορίζονται ως τα ιδανικά της ελληνικής παιδείας. 

 Περιοδικό ΤΟΛΜΗ (τεύχος 59 – Ιανουάριος 2006)

πηγή

Ποιος είναι τελικά ο Φραγκούλης Φράγκος;

Ο στρατηγός ε.α. που κέρδισε το ετερόκλητο πλήθος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία και έκανε ασκήσεις για καταστολή πλήθους στην Αθήνα, είναι «για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία». Ενας ανεξέλεγκτος στρατοκράτης που φωνάζει παραγγέλματα

 γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου

«Γυφτοσκοπιανοί!». «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η Μακεδονία!». «Ντίσνεϊλαντ των Σκοπίων». «Ψηλά το κεφάλι, ωρέ!». Τέτοιες εκφράσεις, υπό μορφή στρατιωτικών παραγγελμάτων, έκαναν τον στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο τον αγαπημένο του ετερόκλητου κοινού στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, σε βαθμό που κάποια στιγμή οι διαδηλωτές άρχισαν να φωνάζουν εν χορώ «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός».

Ο στρατηγός Φράγκος δεν είναι τρελός, ασχέτως αν επέδειξε χαρακτηριστική ικανότητα στο να ενθουσιάζει ένα τρελαμένο πλήθος. Είναι ένας (πρώην) στρατιωτικός που δεν μπορεί να κρύψει τις πολιτικές του φιλοδοξίες ούτε τον υπολανθάνοντα μεσσιανισμό του. «Αν μου ζητήσουν να ηγηθώ θα το κάνω γιατί δεν είμαι ρίψασπις», είπε το πρωί της Δευτέρας, ούτε 24 ώρες μετά το συλλαλητήριο της, στον ΣΚΑΪ.

Προς το παρόν, μάς είπε ο στρατηγός ε.α., δεν θέλει να ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική σκηνή. Και μάλιστα μάς υπενθύμισε ότι εδώ και έξι χρόνια που έχει αποστρατευτεί όλο γράφουν ότι σκοπεύει να φτιάξει κόμμα, χωρίς κάτι τέτοιο να γίνει. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν τον Φεβρουάριο του 2016, αμέσως δηλαδή μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Τότε ο πρώην γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά, Τάκης Μπαλτάκος, είχε μιλήσει για διεργασίες ώστε να δημιουργηθεί «πατριωτικό» κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον στρατηγό Φράγκο —ένα πιο δεξιό κόμμα, χωρίς να είναι χιτλερικό δηλαδή. Ενας στρατοκράτης με παράσημα και φιλοτεχνημένο προφίλ από τα ΜΜΕ, έμοιαζε —και για πολλούς εξακολουθεί να μοιάζει— ιδανικός, αλλά τότε ο Φράγκος είχε σπεύσει να αρνηθεί λέγοντας πως «δεν υπηρετεί κόμματα, υπηρετεί μόνο την πατρίδα».

Αλλά αν του το ζητήσουν; Αν του πουν ότι είναι ο «σωτήρας» που θα «σώσει» την πατρίδα; Διότι είναι άλλο να το συζητάει ο Τάκης ο Μπαλτάκος με τις γνωστές διασυνδέσεις με τη Χρυσή Αυγή και άλλο να στο ζητάει κάποιος άλλος, πχ. ο φίλος και οικονομικός, αλλά και πολιτικός πλέον, παράγων στη Βόρεια Ελλάδα Ιβάν Σαββίδης. Το ενδεχόμενο να κληθεί εξ εφέδρων για να υπηρετήσει την πατρίδα με τον δικό του τρόπο, ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ, δεν το αποκλείει.

«Είναι για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία»

Σε όσους απορούν πώς μας προέκυψε ο στρατηγός ε.α. Φράγκος, η απάντηση είναι ότι είναι ένας άνθρωπος που τυγχάνει της «εκτίμησης» σχεδόν όλων των κομμάτων. Ετσι λένε οι φίλοι του τουλάχιστον. Εγραφε χαρακτηριστικά το «Βήμα της Κυριακής» τον Σεπτέμβριο του 2012, σε ένα ρεπορτάζ περί σεναρίων εκτροπής: «Ο στρατηγός Φράγκος αποτελεί σημείο αναφοράς για προσωπικότητες της λεγόμενης “πατριωτικής πτέρυγας” σχεδόν όλων των κομμάτων. Μεταξύ άλλων, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο και τη βουλευτή του ΚΚΕ κυρία Λιάνα Κανέλλη. “Είναι για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία” λένε άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του».

Ενας χρήσιμος παραλληλισμός είναι ότι όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος «μελετούσε» και «δεν ήξερε» επί χούντας, έτσι και ο Φραγκούλης Φράγκος επέλεγε τότε, επί στρατιωτικής δικτατορίας, να μπει στις Ενοπλες Δυνάμεις. Το 1970, εισήλθε πρώτος στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία, σύμφωνα με το βιογραφικό του, αποφοίτησε επίσης πρώτος το 1974, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Στη συνέχεια, αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και ακολούθησαν σημαντικά αξιώματα: υπηρέτησε ως διοικητής μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων –υπήρξε άλλωστε αλεξιπτωτιστής–, ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Αγκυρα (1991-1994), ως ακόλουθος Αμυνας στην Αγκυρα (1998-2001), ενώ το 2002 ορίστηκε διοικητής της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. Το 2004, προήχθη σε υποστράτηγο και το 2007 σε αντιστράτηγο, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση του Β΄ Σώματος Στρατού. Το 2009, διορίστηκε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και τον Αύγουστο του ίδιου έτος ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την 1η Νοεμβρίου 2011, ενώ το 2012 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παναγιώτη Πικραμμένου. Λέγεται ότι ήταν η υπουργοποίησή του ήταν πρόταση του Κάρολου Παπούλια.

Ο Τσάβες και η άσκηση «Καλλίμαχος»

Κάποιοι θυμούνται ότι και ο Ούγκο Τσάβες ήταν αλεξιπτωτιστής. Η συνέχεια είναι γνωστή, απλώς με άλλο ιδεολογικό πρόσημο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν στα σενάρια για ρόλο του στη δημόσια σφαίρα κάτι από μεσανατολίτικο Μπάαθ, με τους στρατιωτικούς να αναλαμβάνουν πολιτικό-στρατοκρατικό ρόλο εις το όνομα ενός χειμαζόμενου λαού. Οταν ήταν αρχηγός ΓΕΣ ο Φράγκος συνήθιζε να μιλάει για την πολιτική τάξη που «είναι διεφθαρμένη και έχει αποτύχει» και όλα αυτά, στα ευήκοα ώτα των ελλήνων «αγανακτισμένων», ακούγονται μελωδία. Αλλοι «αγανακτισμένοι» τώρα, αλλά ίδιο σκηνικό: από το «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» στο «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός»· η συνθηματολογική απονομιμοποίηση της Δημοκρατίας με διαφορά μιας Επταετίας, στην οποία έχει μεσολαβήσει η ελέω ΣΥΡΙΖΑ θεσμική έκπτωση.

Σύμφωνα βέβαια με τους φίλους του, αυτό που τον ξεχωρίζει δεν είναι οι θέσεις του απέναντι στην πολιτική τάξη, αλλά ότι πρόκειται για έναν doer. Οπως υπενθύμισε το vice, ο Φραγκούλης Φράγκος είναι ο εμπνευστής της αμφιλεγόμενης τάφρου στον Εβρο, την οποία ο ίδιος αποκαλούσε «αμυντικό και αναπτυξιακό (!) έργο». Οσο ήταν Αρχηγός του ΓΕΣ, το έργο κατασκευαζόταν αποκλειστικά από τον Στρατό Ξηράς, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την αποστράτευσή του, η κατασκευή καθυστέρησε.

Ο Φράγκος επίσης εμφανιζόταν ως ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στους πρόσφυγες που έφταναν στα ελληνικά νησιά από την Τουρκία, λέγοντας ότι ο μεγάλος αριθμός τους καθώς και οι συνθήκες οικονομικής ανέχειας θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίησή τους και να προκαλέσουν κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας.

Σύμφωνα το «Βήμα της Κυριακής» σε εκείνο το ρεπορτάζ του 2012 με τίτλο«Τα μυστικάσχέδια του πανίσχυρου στρατηγού», ο Φραγκούλης ως αρχηγός ΓΕΣ είχε εκπονήσει επιχειρησιακό σχέδιο για τη σταθεροποίηση της Αθήνας σε περίπτωση που οι «συμμορίες με τα Καλάσνικοφ» κυρίευαν τμήματα της πρωτεύουσας. Μάλιστα επί των ημερών του είχε γίνει νατοϊκή άσκηση καταστολής πλήθους στις 4 Φεβρουαρίου 2011 στο στρατόπεδο «Κορομηλά» στην Αργυρούπολη του Δήμου Κιλκίς με την ονομασία «Καλλίμαχος».

Αυτή η άσκηση είχε κρατηθεί κρυφή από τον τότε υπουργό Αμυνας Βαγγέλη Βενιζέλο και τον τότε αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Πάνο Μπεγλίτη γεγονός που προκάλεσε την πρώτη σοβαρή σύγκρουση του στρατηγού με την πολιτική ηγεσία στο Πεντάγωνο. Αλλοι βέβαια θυμίζουν ότι πέραν από την απαίτηση του στρατηγού να μην ελέγχεται από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, υπήρχε και ανησυχία για το γεγονός ότι ο Φράγκος, ως αρχηγός ΓΕΣ, είχε αρχίσει να σωρεύει μεγάλη δύναμη στον Στρατό Ξηράς, έχοντας φροντίσει να τοποθετήσει ανθρώπους της εμπιστοσύνης του σε θέσεις-κλειδιά των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς και σε μονάδες περιφερειακά της Αθήνας. Το Νοέμβριο του 2011, μετά και τα επεισόδια στην στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, ο κ. Μπεγλίτης, εισηγήθηκε και επέβαλε την αποστράτευσή του.

Εκτοτε ο στρατηγός ε.α. διατηρεί μια δορυφορική αλλά διακριτή σχέση με τα κοινά, πέρα από τη σύντομη υπουργοποίησή του στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου (17 Μαΐου – 21 Ιουνίου 2012). Το όνομά του αναφέρεται συχνά πυκνά από διαφόρους κύκλους (βλέπε Μπαλτάκος και άλλους παρόμοιους) καθώς το προφίλ του «υπηρετεί» την εθνική μυθολογία για το «κακό» πολιτικό σύστημα και τους «καλούς» στρατιωτικούς, ενώ παράλληλα ο ίδιος συνεχίζει να τροφοδοτεί μύχιους πόθους, εθνικιστών και μη.

Σε ομιλία του σε εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων στην Αγία Σοφία, στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 2013 (ΑΠΕ-ΜΠΕ) 

  

Χαρακτηριστική περίπτωση το βιβλίο του «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;» (εκδ. Λιβάνη) που παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2012. Το βιβλίο εκδόθηκε ως απάντηση στο «Στρατηγικό Βάθος» του τούρκου πρώην υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Σε αυτό ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ διατυπώνει τη θεωρία ότι πολλοί Τούρκοι είναι κατ’ ουσίαν εξισλαμισμένοι Ελληνες και εκφράζει την προσδοκία «να αναδειχτούν τα εκατομμύρια των κρυπτοχριστιανών και, γιατί όχι, των Ελλήνων που επιμελώς κρύπτονται για να επιβιώσουν» στην Τουρκία. Στην παρουσίαση ομιλητής ήταν ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης, ο οποίος διατηρεί στενές σχέσεις με τον Ιβάν Σαββίδη, χάρη στο κοινό ενδιαφέρον τους για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Τον Μάιο του 2013 ο Φράγκος ήταν κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση μνήμης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για τη Γενοκτονία των Ποντίων.

Στο συλλαλητήριο της Κυριακής ήταν ένας από τους πέντε. Αλλά όλοι για αυτόν μιλούν. Και για αυτόν τραγουδούσε το πλήθος «είναι τρελός ο στρατηγός».

«Θα σφυγμομετρήσω την κατάσταση. Θα δω αν υπάρχει αναγκαιότητα. Και ακολούθως θα πρέπει να αποφασίσω» τους απάντησε εμμέσως ο στρατηγός. Το κακό δεν είναι ότι ο στρατηγός απάντησε. Το κακό είναι ότι κάποιοι ονειρεύονται μια χώρα που θα διοικείται με παραγγέλματα.  

protagon.gr

Τα πρότυπα ζωής του Αμβρόσιου

Τα… θεάρεστα λόγια του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιου, έδωσαν τον δικό τους τόνο στο πανηγύρι που συνέβηκε την Κυριακή με το συλλαλητήριο για το «μακεδονικό» ζήτημα. Αν και στον τόπο του, κατάφερε να κλέψει και αυτός λίγη από τη δόξα της παράστασης, διατυπώνοντας ρητά όσα ήδη ξέραμε. Δεν είπε τίποτα καινούργιο ο Σεβασμιώτατος. Άλλωστε, λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο χουντικός Νίκος Ντερτιλής, ο Αμβρόσιος είχε ζητήσει να τον επισκεφτεί στη φυλακή, αποκαλώντας τον δολοφόνο του Μιχάλη Μυρογιάννη «πρότυπο ζωής». Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι επί χούντας ήταν ιερέας της Ελληνικής Χωροφυλακής. Και έκτοτε έχει δηλώσει με σαφήνεια ποιους υποστηρίζει. 

Ο Αμβρόσιος δεν είπε κάτι καινούργιο, καθώς ο λόγος του πάντα αυτή την ιδεολογία απηχούσε, όμως πλέον τίθενται κάποια ερωτήματα για το ποίμνιό του. Το οποίο δεν είναι απλοί, αγνοί άνθρωποι που «ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους». Είναι όλοι αυτοί που τόπος τους είναι μόνο το χωράφι τους και το πού θα βολευτούν. Είναι όλοι αυτοί που τώρα που χάνουν και το χωράφι τους και τη βολή τους θυμούνται την Ιστορία, έτσι όπως την έχουν ακούσει από έναν καθηγητή τους στο σχολείο «Το μάθημα της ιστορίας μας ένα σκοπό είχε: να εδραιώσει και να φυτέψει στις εφηβικές μας καρδιές την αγάπη προς τον Χριστό και την Ελλάδα μας!» λέει ο Αμβρόσιος στην πεφωτισμένη ομιλία του την Κυριακή.

Και συνεχίζει (αντιγράφουμε από το μπλογκ του Παναγιώτατου):

….κυβερνητικοί κύκλοι ταύτιζαν την ηγεσία της Εκκλησίας με τη Χρυσή Αυγή ενώ, μεταξύ άλλων, εξέφραζαν ερωτήματα για το αν η ηγεσία της Εκκλησίας αποφάσισε να κάνει ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας. Συγκεκριμένα για να αποδυναμώσουν την φωνή μας έθεσαν την εξής ερώτηση:

– Άραγε η Ηγεσία της Εκκλησίας αποφάσισε να συμπορευθεί με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής;

Κάποιοι μάλιστα αποτόλμησαν να μας χαρακτηρίσουν:

–         Αμβρόσιος ο Ναζιστής,

–         Αμβρόσιος ο Χουντικός,

–         Αμβρόσιος ο Εθνικιστής,

–         Αμβρόσιος ο Χρυσαυγίτης,

–         Αμβρόσιος ο Ακροδεξιός,

–         Αμβρόσιος ο Φασίστας,

Οπωσδήποτε τα κορυφαία προσωνύμια, τα οποία κατά καιρούς μου έχουν αποδώσει κάποιοι «φανατικοί» φίλοι μου είναι δύο:

–        Αμβρόσιος, ο συνεργάτης των Γερμανών στην καταστροφή των Καλαβρύτων της 13ης Δεκεμβρίου 1943

Καί

–         Αμβρόσιος ο διαφωτιστής στη Γυάρο!

Προς όλους αυτούς από τη θέση αυτή απαντώ:

Αγαπητοί μου Φίλοι,

Προτιμῶ οποιοδήποτε από όλα αυτά τα παραπάνω επίθετα, αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της Πατρίδος!  Δηλ.

Προτιμώ να με αποκαλείτε

Φασίστα,

                όχι όμως …….Κατσαπλιά!

                           ούτε Συμμορίτη!

                                  ούτε άθεο και αριστερό,

                                          ούτε αντάρτη και προδότη!

         Κάλλιο Φασίστα παρά  Κατσαπλιά!

Ο Αμβρόσιος στο μπλογκ του παρουσιάζει το σύνολο του χριστιανικού έργου του. Μάλιστα, το 2009 πήρε συνέντευξη από τον Θεό! Θα ήταν τότε, φαίνεται, που ο Θεός του είπε να συμπορευθεί με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Για να καθαρίσει ο τόπος και μπορούν με την άνεσή τους να στέλνουν δουλικά μηνύματα στους Φύρερ, όπως έκαναν και την περίοδο της Κατοχής, που παρακαλούσαν τον Χίτλερ να έρθει να μπουν υπό την επικράτειά του και μετά όρκιζαν κυβερνήσεις δοσιλόγων. Περήφανοι Έλληνες – δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά!

Η Εκκλησία, η οποία φαίνεται να έχει διχαστεί για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι εκπρόσωποί της σε σχέση με τις κινητοποιήσεις για το «μακεδονικό», δεν διχάζεται σε ό,τι αφορά τη στήριξή της σε ό,τι πιο σιχαμερό έβγαλε ποτέ ο ανθρώπινος πολιτισμός. Καμία έκπληξη, φυσικά. Απλά είναι καιρός πραγματικά να καθαρίσει ο τόπος -και κάθε τόπος- από αυτούς τους γελοίους, τους οποίους πρέπει να σταματήσουμε να βρίζουμε «φασίστες» -καθώς πλέον αυτό δεν είναι βρισιά. Καιρός να αρχίσουμε να τους αποκαλούμε αυτό που πραγματικά δηλώνουν μέσα από την ταυτότητα του φασίστα: «υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί» για να θυμηθούμε και τους στίχους του Μπίρμαν. Υποτακτικούς και μισάνθρωπους.

 Ελένη Παγκαλιά για Το Περιοδικό   

† Κυριακῇ 28 Ἰανουαρίου 2018 (ΙΣΤ' Λουκᾶ) (Τελώνου καί Φαρισαίου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιη' : 10-14

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἂνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι· ὁ εἷς Φαρισαῖος, καὶ ὁ ἕτερος Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· Ὁ Θεός εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ Τελώνης. Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ Τελώνης μακρόθεν ἑστὼς, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ἢ ἐκεῖνος. Ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν. ταπεινωθήσεται· ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν, ὑψωθήσεται.

Ὁ Ἀπόστολος

Προκείμενον. Ἦχος πλ, δ' [Ψαλμός οε΄ 75]

Στίχ. Εὔξασθε καὶ ἀπόδοτε Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν.

Στίχ. Γνωστός ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὁ Θεός, ἐν τῷ Ἰσραὴλ μέγα τὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Πρὸς Τιμόθεον Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα

Κεφ. γ' : 10-15

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! Καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Ἀλληλούϊα [γ΄]. Ἦχος πλ, δ' [Ψαλμός 94]

Στίχ. Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν.

Στίχ. Προφθάσωμεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει.

Εἰς τόν Ὄρθρον

Τὸ A΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. κη' : 16-20

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, οἱ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. Καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ, ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου

          Από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε στην πιο πνευματική και κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, την περίοδο του Τριωδίου. Ο σκοπός της λειτουργικής περιόδου του Τριωδίου στην εκκλησιαστική μας ζωή, μας υπενθυμίζει τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο για  να μην λησμονούμε, ότι είμαστε παιδιά του Θεού με απώτερο σκοπό την ένωσή μας μ’ Αυτόν.

          Η υμνολογία του Τριωδίου είναι ανεπανάληπτη. Πρόκειται για κείμενα αξεπέραστου κάλλους και πνευματικής ομορφιάς, κείμενα κατηχητικά και δοξολογικά. Οι ιεροί υμνογράφοι υμνούν και δοξολογούν τον Θεό. Δεν πρόκειται απλώς για φιλολογικά κείμενα, αλλά αναπόσπαστα στοιχεία της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας.

          Κάθε φορά που αρχίζει κάτι νέο, η Εκκλησία μας προσκαλεί να συμπορευτούμε μαζί της. Μας προετοιμάζει νωρίτερα, γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες της φύσεως μας. Η πρώτη αναγγελία του Τριωδίου αρχίζει ήδη από την Κυριακή του αρχιτελώνη  Ζακχαίου. Ο Θεός βρίσκεται ανάμεσά  και μαζί με τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι μπορούν να Τον δουν, όταν βέβαια Τον ποθήσουν και τον αναζητήσουν.

          Τον τόνο και το ύφος του Τριωδίου τον δίνουν οι τρεις πρώτες Κυριακές που προηγούνται ως προανάκρουσμα της όλης πνευματικής ομορφιάς του. Οι Κυριακές αυτές είναι του Τελώνου και του Φαρισαίου, του Ασώτου και της Β΄ Παρουσίας του Κυρίου.

          Οι ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βασίζονται σε ανάλογα αναγνώσματα με σκοπό να μας προετοιμάσουν κατάλληλα ψυχικά και πνευματικά και να μας ενδυναμώσουν για τους πνευματικούς αγώνες που ακολουθούν

          Η δε μορφωτική αξία του Τριωδίου είναι εκπληκτική . Το Τριώδιο περισσότερο περισσότερο από όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία οδηγεί την ψυχή των πιστών στην περισυλλογή και την κατάνυξη. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται κατανυκτικό Τριώδιο. Με τον κύκλο των εορτών του Τριωδίου ανανεώνονται τα βιώματα της νηστείας, της εγκράτειας, της μετάνοιας , της χαρμολύπης.

          Με την λειτουργική αγωγή ο πιστός λαμβάνει και βιώνει την αίσθηση του ευλαβούς προσκυνητή των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού.

          Όλη η περίοδος του Τριωδίου είναι για τους ορθοδόξους πιστούς καιρός μετανοίας, προσευχής και νηστείας. Γι αυτό κι από σήμερα, που ανοίγει το Τριώδιο, ο κάθε πιστός προσεύχεται κατανυκτικά και ψάλλει:

                   “της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα....”.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/

''Στο δρόμο για την εξορία..'' - Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

''Ιωάννη Χρυσόστομε, παμμακάριστε Όσιε, επαξίως ευφημούμεν σε,
υπάρχεις γάρ καθηγητής, ως τα θεία σαφών..''

Ένα βράδυ στον δρόμο για την εξορία ο διωχθείς από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Ιωάννης Χρυσόστομος είδε μπροστά του τον Άγιο Βασιλίσκο που είχε μαρτυρήσει στα χρόνια του Μαξιμιανού να του λέει…

“Θάρρος, αδερφέ Ιωάννη, γιατί αύριο θα είμαστε μαζί”.

Εκεί κοντά, στα Κόμανα του Πόντου και στον τάφο του Αγίου Βασιλίσκου κοινώνησε για τελευταία φορά Σώμα και Αίμα Χριστόυ και αναφωνώντας «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν, Αμήν», παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Χριστού....

31 χρόνια μετά (438 μ.Χ) ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε να μεταφέρει το Άγιο Λέιψανο του Χρυσοστόμου στην Βασιλεύουσα χωρίς όμως επιτυχία αφού ο Άγιος αρνείτο μένοντας ακίνητος κατά τρόπο θαυματουργικό.

Τότε συνέβει κάτι το συγκλονιστικό.

Ο Αυτοκράτωρ συνέταξε γράμμα μετανοίας, που έλεγε τα εξής:
«Ἐπειδή νομίσαμε ὅτι καὶ τὸ δικό σου σῶμα,
τίμιε Πάτερ, εἶναι νεκρό σὰν τῶν ἄλλων,

θελήσαμε ἁπλὰ νὰ τὸ μεταφέρουμε κοντά μας.
Γι᾽ αὐτό καὶ εὔλoγα ἀποτύχαμε.                                                                                      
Ἐσὺ ὅμως, τιμιώτατε πάτερ,
ποὺ δίδαξες τὴ μετάνοια γιὰ ὅλους,
συγχώρεσε μας.

Χάρισέ μας τὸν ἑαυτό σου,
σὰν πατέρας στὰ παιδιά ποὺ τὸν ἀγαποῦν,
καὶ δῶσε μας χαρὰ μὲ τὴν παρουσία σου». 

Η Αυτοκρατορική επιστολή ταξίδεψε στο Πόντο και κατατέθηκε πάνω στο Ιερό λείψανο του Αγίου.

Και ώ του θαύματος η μεταφορά κατέστη δυνατή και ο Μέγας αυτός Άγιος της Οικουμένης γύρισε στην Αιώνια Βασιλεύουσα με βασιλικές τιμές και πομπή που οδηγούσε στο θρόνο του!

Εκεί στον καθεδρικό ναό της Αγίας Ειρήνης (η Αγιά Σοφιά του Ιουστινιανού θα χτιζότανε ένα αιώνα μετά) στον θρόνο του, τοποθετήθηκε το Αγιασμένο και άφθαρτο λείψανό του με τις ιαχές και επεφημίες του κόσμου να βροντοφωνάζουν:

«Ἀπόλαβέ σου τόν θρόνον, Ἅγιε».

ΠΗΓΗ