Κυριακή Στ Λουκά Αρχιμ.Ιωήλ Κωνστάνταρος

΄

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αρνούνται πεισματικά την ύπαρξη του διαβόλου, υποστηρίζοντες ότι με τον όρο διάβολο, απλώς προσωποποιείται το κακό.

Η Ευαγγελική όμως περικοπή που θα αναγνωστεί την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, συνεχίζοντας την Ιεραποστολική του πορεία, έφθασε και στην χώρα των Γαδαρινών. Εκεί γίνεται μια δραματική συνάντησις, που τελικώς και νομοτελειακώς, θριαμβεύει ο «Υιός του Θεού».

Η ταλαίπωρη αυτή ψυχή «εκ χρόνων ικανών», βασανιζόταν από την κακία του πλήθους των δαιμόνων που είχαν κατασκηνώσει μέσα στην ύπαρξή της.

Μόνο όποιος έχει συναντήσει παρόμοια περίπτωση δαιμονιζομένου ανθρώπου, μπορεί να αισθανθεί κάπως την φρίκη της καταστάσεως αυτής.

Αλλά όπως το σκοτάδι εξαφανίζεται μπροστά στις λαμπερές ακτίδες του ηλίου, έτσι και πολύ περισσότερο τα δαιμόνια, οι σκοτεινοί και διεστραμμένοι αυτοί άγγελοι, δεν μπορούσαν να υποφέρουν την λάμψη και την δύναμη της Θεότητας του Κυρίου Ιησού. Και μέσα στον απαίσιο σπαραγμό τους, αναγκάζονται από τα βάθη της ταλαίπωρης ανθρωπίνης υπάρξεως που κατέχουν,  να ομολογήσουν και να προσκυνήσουν τον Χριστό.

Είναι όντως φοβερό. Τα δαιμόνια αναγνωρίζουν και ομολογούν τον Ιησού ως υιόν Θεού, δηλαδή ότι Ο Χριστός είναι Ο Θεός και συνάμα, θέλοντας και μη αναγκάζονται να ομολογήσουν και να αποκαλύψουν το τι περιμένει τα ακάθαρτα πνεύματα, στο τέλος της παγκόσμιας Ιστορίας : «Και παρεκάλλει αυτόν ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν».

Ο Ιησούς, ο Κύριος και Δημιουργός , το Α και το Ω, με το Θεϊκό και Παντοκρατορικό του πρόσταγμα, διατάζει την λεγεώνα των δαιμόνων, να μπουν στο παράνομο κοπάδι των χοίρων. Αμέσως ελευθερώνεται ο άνθρωπος, ο οποίος, ήρεμος και ήσυχος τώρα «ιματισμένος και σωφρονών», κάθεται «παρά τους πόδας του Ιησού», παρακαλώντας τον να γίνει και αυτός μαθητής του.

Έχει λεχθεί από τους αγίους μας, τους ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι μεταφέρουν γνήσια την Ευαγγελική αλήθεια και την αυθεντική ζωή της Εκκλησίας μας, ότι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου, είναι να κάνει τον άνθρωπο να πιστέψει ότι δεν υπάρχει διάβολος.

Πράγματι! Όπως όταν ο φρουρός πιστέψει πως δεν υφίσταται εχθρός και έτσι αποκοιμηθεί στην σκοπιά, ήδη έχει πέσει στην παγίδα του εχθρού, και τα αποτελέσματα είναι φοβερά τόσο για τον ίδιο όσο και για αυτούς που προστατεύει, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο που θα στραγγαλίσει την συνείδησή του για να δεχθεί ότι δεν υφίσταται διάβολος.

Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος βρίσκεται στην πιο φοβερή πλάνη που θα μπορούσε να πέσει. Αλλοίμονο!

Δυστυχώς όχι μόνο αυξάνουν τα πρόσωπα που έπεσαν σ’ αυτή την θανατηφόρο παγίδα, αλλά κατά παράδοξο τρόπο, δεν ακούγονται όσο θα έπρεπε αυτές οι αποκαλυπτικές αλήθειες από όσους έχουν ταχθεί να διασαλπίζουν στον κόσμο τις ευαγγελικές αυτές αλήθειες.

Ίσως η ημιμάθεια ορισμένων που δυστυχώς βρίσκονται σε καίριες θέσεις στο σώμα της Εκκλησίας, ίσως το υλιστικό πνεύμα της κοινωνίας μας που, σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλοιώνει το ασκητικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, ίσως τέλος η ολιγοπιστία τινών, φράζει τα στόματα με αποτέλεσμα την συγκάλυψη της πραγματικότητας.

Παρ’ όλα όμως αυτά, η Εκκλησία μας, η οποία διασφαλίζει και ερμηνεύει το Ιερό Ευαγγέλιο, δια των αγίων της διακηρύσσει την αλήθεια ότι ο Χριστός ήρθε για να «καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον».

Μια απλή ανάγνωση των βιβλικών κειμένων, πιστοποιεί στον κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή της αληθείας, και ταυτοχρόνως παρέχει την βεβαιότητα στους πιστούς , ότι ο διάβολος είναι μια σκοτεινή και τραγική προσωπικότητα «ανθρωποκτόνος», με φοβερό και λυσσαλέο μίσος εναντίον της εικόνας του Θεού δηλ. τον άνθρωπο.

Είθε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος εξήλθε «Νικών και ίνα νικήσει», να μας φυλάει άτρωτους από τις ποικίλες παγίδες του «εχθρού», να μας χαριτώνει μέσω των Ιερών  Μυστηρίων Του να τον πολεμούμε, και να μένουμε σταθεροί στις Ευαγγελικές Επιταγές.

Αμήν.