Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

 

Στό 14ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων διαβάζομε γιά τήν ἐπίσκεψη τῶν ἀποστόλων Παύλου καί Βαρνάβα στά Λύστρα τῆς Λυκαονίας. Ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεράπευσε ἕναν ἐκ γενετῆς παράλυτο. Αὐτό τό θαῦμα προκάλεσε τέτοια ἐντύπωση στούς εἰδωλολάτρες κατοίκους τῶν Λύστρων, ὥστε ... τούς πῆραν τούς ἀποστόλους γιά θεούς! Καί ἑτοιμάστηκαν νά τούς προσφέρουν θυσία!

Μόλις καί μετά βίας κατάφερε νά τούς καθησυχάσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί νά τούς πείσει ὅτι δέν εἶναι θεοί ἀλλά ἄνθρωποι· καί ὅτι, γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἦλθαν στήν πόλη τους: γιά νά τούς βοηθήσουν νά ἐγκαταλείψουν τούς ψεύτικους θεούς καί νά στραφοῦν στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό.

Δέν πέρασαν ὅμως πολλές ἡμέρες καί ... ἀπό τά «ὡσαννά» τό γύρισαν στό «σταυρωθήτω»! Ἦλθαν ἀπό τήν Ἀντιόχεια καί τό Ἰκόνιο μερικοί Ἰουδαῖοι καί συκοφάντησαν τούς ἀποστόλους. Καί κατάφεραν νά παρασύρουν τούς κατοίκους τῶν Λύστρων στό νά λιθοβολήσουν τόν Παῦλο! Καί νά τόν πετάξουν σχεδόν μισοπεθαμένο ἔξω ἀπό τήν πόλη...
 

* * *
 

Πρόκειται γιά ἕνα τυπικό περιστατικό, πού δείχνει πόσο τρεπτός καί εὐμετάβολος εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί μάλιστα ὁ ἄνθρωπος τῆς «ἐπιφάνειας»· ὁ ρηχός ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος, πού κρίνει μέ βάση μόνο τά ἐξωτερικά.

Καί πόσο εὔκολα «μετακινεῖται» ἀπό τήν θέση, ὅπου πίστευε ὅταν θά μένει γιά πάντα ἀσάλευτος!
Αὐτή ἡ ἀρρώστεια δείχνει ὅτι ἡ πίστη ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου

• δέν ἔχει ρίζες·

• στηρίζεται μόνο σέ συναισθηματικές ἐξάρσεις·

• λειτουργεῖ μόνο σάν ἐγωϊστικό βόλεμα·

• ὑπακούει στά κέφια τοῦ πλήθους, τῆς μάζας. Καί ἔτσι καί ἀλλάξει λίγο κατεύθυνση ὁ «ἄνεμος», ὁ ἄνθρωπος γίνεται Ο.Φ.Α. (ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος).
 

* * *
 

Ὁ Χριστός, λέγοντας «τά σῦκα-σῦκα καί τήν σκάφη-σκάφη», μᾶς ἀποκαλύπτει τήν αἰτία αὐτῆς τῆς ἀρρώστειας καί συγχρόνως τήν θεραπεία της, Λέει ὁ Χριστός:

«Ἀπό τήν μιά μέ φωνάζετε ‘Κύριε, Κύριε’ καί ἀπό τήν ἄλλη δέν τηρεῖτε αὐτά πού σᾶς λέω. Καί ξέρετε μέ ποιόν μοιάζει, ἐκεῖνος πού ἀκούει τά λόγια μου καί δέν τά ἐφαρμόζει; Μοιάζει μέ ἐκεῖνον πού ἔχτισε τό σπίτι του πάνω στήν ἄμμο, χωρίς θεμέλια. Καί μόλις ἔπεσαν ποτάμι τά νερά ἐπάνω του, γκρεμίστηκε τό σπίτι.

Ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀκούει τά λόγια μου καί τά ἐφαρμόζει, μοιάζει μέ ἐκεῖνον πού - γιά νά χτίσει τό σπίτι του - ἔσκαψε βαθειά καί ἔβαλε τά θεμέλια πάνω σέ βράχο. Ἔτσι ὅταν ἔγινε πλημμύρα καί ἔπεσαν τά νερά σάν ποτάμι πάνω στό σπίτι, δέν μπόρεσαν νά τό σαλέψουν. Γιατί εἶχε θεμελιωθῆ πάνω στόν βράχο» (Λουκ. 6, 46-49).
 

* * *
 

Μέ ἄλλα λόγια:

Ἡ γνήσια πίστη δέν στηρίζεται σέ ἐπιφανειακές ἐντυπώσεις καί σέ ἐπιπόλαιους ἐνθουσιασμούς. Θεμελιώνεται στήν δυναμική μετάνοια. Στήν σταθερή ἀλλαγή πορείας. Στήν σταθερή καί συνειδητή ὑπακοή στά λόγια τοῦ Θεοῦ.

Ἄν δέν «κολλήσει ἡ βελόνα» στό «γενηθήτω τό θέλημά Σου», ἄν δέν ἐπιμένουμε στό νά συμμορφώνουμε συνεχῶς τό θέλημά μας μέ τό δικό Του ΑΓΙΟ καί ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ θέλημα, τό «σπίτι» μας πάντα θά κινδυνεύει νά παρασυρθῆ ἀπό τά «νερά» τῆς κάθε ἐποχιακῆς μπόρας καί καταιγίδας. Καί ἔτσι, εὔκολα θά πέφτουμε ἀπό τό «ὡσαννά» στό «σταυρωθήτω»...