Κυριακή μετά τα Φώτα – Φως στη χώρα του θανάτου

ΦΩΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

« Τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς»

Ή φωνή τού Λόγου» έσίγησε! «Ό λύχνος τού Φωτός» έσβησε! Ό Τίμιος Πρόδρομος πού σαν λυχνάρι έριχνε ακτίνες φωτός μέσα στο βαθύ σκοτάδι της αμαρτίας και της πλάνης, συνελήφθη από τον άσεβη βασιλέα Ηρώδη. Ωστόσο ό κόσμος δεν έμεινε χωρίς φως. Διότι τότε ακριβώς ήταν πού ανέτειλε το ανέσπερο φως, ό Ήλιος της Δικαιοσύνης, ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό Όποιος άρχισε τη δημόσια δράση του. Έτσι επαληθεύτηκε ό λόγος τού προφήτη Ησαΐα: «Ό λαός ό καθήμενος έν σκότει είδεφως μέγα, και τοις καθημένοις έν χώρα και σκιά θανάτου φώς άνέτειλεν αύτοίς». Ό λαός δηλαδή ό καθηλωμένος στο σκοτάδι της ειδωλολατρικής πλάνης και της ασε­βείας είδε φώς μεγάλο, και σ' εκείνους πού κάθονταν στη χώρα την οποία επισκιάζει το πυκνό σκοτάδι τού θανάτου, σ' αυτούς ήλιος ανέτειλε.

Άς σταθούμε όμως σ' αυτόν τον τελευταίο λόγο, για να δούμε πώς ζούσαν οι άνθρωποι κάτω από τη σκιά τού θανάτου και ποιο είναι το φώς πού διέλυσε το τρομακτικό σκοτάδι και έφερε την ελπίδα και τη σωτηρία.

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ό προ Χριστού κόσμος ζούσε μέσα στην πλάνη και την ειδωλολατρία, στην αμαρτία και τη διαφθορά. Δεν ήταν ζωή αυτή! Ήταν θάνατος. Διότι ή αμαρτία τον είχε οδηγήσει στον πνευματικό θάνατο, δηλαδή τον χωρισμό του από τον Θεό. Βυθισμένος ό άνθρωπος στο βούρκο της αμαρτίας ήταν καταδικασμένος και στον αιώνιο θάνατο. Τί φοβερό! Ζούσε αποκομμένος από την πηγή της Ζωής. Χωρίς όραμα και προοπτική αιωνιότητας!

Ως επακόλουθο τού πνευματικού θανάτου και ό σωματικός θάνατος, ό κοινός κλήρος όλων των ανθρώπων, άπλωνε παντού ένα σκοτεινό πέπλο τρόμου και απελπισίας. Όλοι ζούσαν κάτω από τη σκιά του. Δεν μπορούσαν να χαρούν τη ζωή, διότι είχαν διαρκώς μέσα τους την ανησυχία και την αγωνία μήπως πεθάνουν και υποστούν τα δεινά της μετά θάνατον καταδίκης.

Ό άνθρωπος στην προ Χριστού εποχή βίωνε έντονα τον φόβο τού θανάτου. Όπως σημειώνει ό Μέγας Αθανάσιος, ακόμα και οι δίκαιοι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης έκλαιγαν όσους πέθαιναν, σαν να μην επρόκειτο να τούς συναντήσουν ποτέ ξανά!

Και τα ερωτήματα έμεναν αναπάντητα: Τί γίνεται όταν πεθαίνει ό άνθρωπος; Που πάει ή ψυχή του; Τί συναντά εκεί και τί αισθάνεται; Μάταια προσπάθησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι να δώσουν απαντήσεις. Οι θεωρίες τους ή παρου­σίαζαν αντιφάσεις και ασάφειες ή στηρίζονταν σε μυθικές και παιδαριώδεις αντιλήψεις... Όλα τόνιζαν τη σύγχυση και το βαθύ σκοτάδι της άγνοιας πού επικρατούσε γύρω από το κρίσιμο αυτό θέμα. Και ό κόσμος ήταν καθηλωμένος σε αυτό το σκοτάδι. Καθηλωμένος... μέχρι τη στιγμή πού ανέτειλε το Φώς!

Η ΑΝΑΤΟΛΗ TOY ΦΩΤΟΣ

Ενώ οι άνθρωποι βρίσκονταν σε αυτή την απελπιστική κατάσταση, ανέτειλε «το φώς του κόσμου», ό Κύριος Ιησούς Χριστός. Λυπήθηκε ό πανάγαθος Θεός το πλάσμα του, τον άνθρωπο, πού τον έβλεπε να βρίσκεται κάτω από την τυραννία του διαβόλου και του θανάτου και έστειλε τον Μονογενή του Υιό, ό Όποιος έγινε άνθρωπος, και «έταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος ύπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυρού» (Φιλιττ. β' 8). Ταπείνωσε ό Κύριος τον Εαυτό του, με το να γίνει υπάκουος μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού, πού είναι ό πλέον οδυνηρός και επονείδιστος θάνατος.

Από τη στιγμή πού γεννήθηκε ό Κύριος Ιησούς Χριστός, άρχισε να διαλύεται το σκοτάδι της αμαρτίας και τού θανάτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ορθόδοξη εικονογραφία ήδη από τη Γέννηση τού Σωτήρος υπογραμμίζεται πολύ εκφραστικά ή κατανίκηση του θανάτου, αφού τα σπάργανα τού θείου Βρέφους έχουν τη μορφή των νεκρικών σαβάνων, τα όποια ό Άγγελος θα δείξει στις Μυροφόρες το πρωί της Αναστάσεως. Επίσης, το σπήλαιο με το σκοτεινό χρώμα του συμβολίζει τον κόσμο πού είχε σκοτισθεί από την αμαρτία, ενώ μέσα σ' αυτό το θειο Βρέφος καταυγάζεται από ουράνιο φώς, διότι μέσα στα σκοτάδια τού κόσμου λάμπει το αληθινό Φώς, ό Χριστός.

Ό ερχομός τού Θεανθρώπου σήμανε τη λήξη της κυριαρχίας τού θανάτου. Από τότε οι πιστοί μαθητές τού Χριστού μπορούν να αγωνίζονται νικηφόρα κατά της αμαρτίας και να υπερνικούν το φόβο τού θανάτου. Κι εμείς, αν θέλουμε να λυτρωθούμε από τα σκοτάδια της αμαρτίας και την τρομακτική σκιά τού θανάτου, ας ακολουθήσουμε το φώς τού Χρίστου. Τότε θα χαρούμε πραγματικά την αληθινή ζωή, όπως μάς το υποσχέθηκε ό Ίδιος ό Κύριος: «Ό ακολουθών έμοί ού μή περιπατήση έν τη σκοτία, άλλ' έξει το φώς της ζωής» (Ιω. η' 12). Όποιος με ακολουθεί με πλήρη εμπιστοσύνη και ελπίδα και υπακοή στους λόγους μου, δεν θα περπατά στο σκοτάδι, αλλά θα έχει μέσα του το ζωηφόρο φώς πού πηγάζει από την αληθινή ζωή, τον Θεό.

Το φώς τού Χριστού διέλυσε τα σκοτάδια τού θανάτου! Ό θάνατος για τούς πιστούς χριστιανούς δεν είναι το τέρμα αλλά ή αφετηρία. Ή αφετηρία μιας νέας ζωής. Όχι απλώς μιας διαφορετικής ζωής από την επίγεια, αλλά μιας ζωής ασυγκρίτως ανώτερης, αφού εκεί δεν υπάρχει ούτε φθορά, ούτε θάνατος. Εκεί δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στεναγμός. Εκεί τα «πάντα πεπλήρωται φωτός». Και όπου υπάρχει φώς, εκεί υπάρχει ζωή!

«Ο ΣΩΤΗΡ» 01-01-2011