Κυριακή ΙΒ΄Λουκά (Η θεραπεία των δέκα λεπρών). Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ὁ Ἰησοῦς πορεύεται πρός τά Ἱεροσόλυμα καί ἔξω ἀπό μία κωμόπολη συναντᾶ μία ὁμάδα δέκα λεπρῶν, οἱ ὁποῖοι τόν παρακαλοῦν μέ μεγάλη φωνή «Κύριε, κάνε τό ἔλεός σου καί γιά μας καί θεράπευσέ μας»

Ὁ Κύριος τους εἶπε «Πηγαίνετε νά δείξετε τά σώματά σας στούς Ἱερεῖς, ὅτι ἔχετε καθαρισθεῖ γιά νά τό βεβαιώσουν» καί ἐνῶ πήγαιναν στούς Ἱερεῖς ἐθεραπεύοντο καί ἐκαθαρίζοντο.

Ἕνας ὅμως ὅταν εἶδε ὅτι θεραπεύτηκε, γύρισε πίσω καί πέφτοντας στά πόδια του μέ μεγάλη φωνή εὐχαριστοῦσε καί δοξολογοῦσε τόν Θεό. Ἦταν Σαμαρείτης, ὄχι Ἰουδαῖος. Τότε ὁ Ἰησοῦς ἐρώτησε: «Δέν καθαρίσθηκαν ἀπό τή λέπρα δέκα; Ποῦ εἶναι οἱ ἐννέα νά δώσουν καί αὐτοί δόξα στόν Θεό ὅπως ὁ Σαμαρείτης; Καί γυρίζοντας στόν Σαμαρείτη τοῦ λέει: «Πήγαινε, ἡ πίστη σου σέ θεράπευσε καί σέ ὁδήγησε στή σωτηρία».

Ἀδελφοί μου,

Γιά μία ἀκόμα φορᾶ ὁ Κύριος δείχνει τήν ἀγάπη Του καί τήν συμπαράστασή Του στόν ἀνθρώπινο πόνο σκύβοντας πάνω ἀπό τούς δέκα λεπρούς καί θεραπεύοντάς τους ἀπό τήν φοβερή ἀρρώστια τους, ἡ ὁποία σήμερα σχεδόν ἔχει ἐξαφανισθεῖ, ἐνῶ τότε συγκλόνιζε τούς ἀνθρώπους. Εἶχε μία εἰδεχθῆ μορφή καί μολύνοντας τό αἷμα κυκλοφοροῦσε σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο σῶμα, γι’ αὐτό καί ἐμφανιζόταν παντοῦ, χέρια, πόδια, σῶμα, πρόσωπο. Μάλιστα λόγω τῆς μορφῆς τῆς οἱ ἄρρωστοι ζοῦσαν ἀπομονωμένοι. Ἀπομονωμένους τούς εἴχαμε κι ἐμεῖς στήν Σπιναλόγκα στό νησάκι ἔξω ἀπό τήν Ἐλούντα.

Καί ἐνῶ σήμερα ἔχει ἐξαφανισθεῖ, δυστυχῶς ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό μία ἄλλη ἐξίσου μολυσματική ἀρρώστια, ἡ ὁποία ὅμως ἐκδηλώνεται ὄχι στό σῶμα ἀλλά στή ψυχή μας, γι’ αὐτό καί τήν παραμορφώνει καί τήν κάνει ἕνα ἕλκος, μία πληγῆ. Αὐτή ἡ φοβερή ἀρρώστια εἶναι ἡ ἁμαρτία.

Ἀκοῦστε πώς χαρακτηρίζει τήν ἀρρώστια αὐτή ὁ Ἅγιος Ι. Χρυσόστομος: «Πώς θά μπορέσω νά μάθω ὅτι ἔχεις ψυχή ἀνθρώπου, ὅταν λακτίζεις σάν τόν ὄνον, ὅταν μνησικακεῖς σάν τή καμήλα, ὅταν δαγκώνεις ὅπως οἱ ἀρκοῦδες, ὅταν ἁρπάζεις, ὅπως οἱ λύκοι καί ὅταν ἀναισχυντεῖς ὅπως ὁ σκύλος;»

Ἀπό τόν χαρακτηρισμό αὐτόν καταλαβαίνουμε πόσο μας παραμορφώνει καί μᾶς κάνει τόσο ἀγνώριστους σάν νά μήν εἴμεθα ἄνθρωποι ἀλλά ζῶα. Ἔχει ὅμως καί ἕνα ἄλλο γνώρισμα. Εἶναι τρομερά μεταδοτική. Ὅπως μεταδίδεται ἡ φωτιά σέ ξερά φύλλα ἔτσι μεταδίδεται ἀπό τά ἄτομα στήν οἰκογένεια, στίς κοινωνίες, στούς λαούς καί τά ἔθνη. Δέν βρίσκει πουθενά τέρμα ὁ ἰός τῆς φοβερῆς αὐτῆς ἀρρώστιας μας.

Ὁμοιάζει μέ τόν Καιάδα μέσα στόν ὁποῖο ρίχνονται τά ἄνθη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί μέ ὕαινα πού κατασπαράσσει τίς σάρκες τοῦ κοινωνικοῦ σώματος.

Μᾶς ἀποπλανᾶ, μᾶς παγιδεύει στόν ἀπατηλό δρόμο της καί τίς δελεαστικές ὑποσχέσεις της καί ἀρχίζει κατόπιν τό σαρκοβόρο ἔργο της. Δυστυχῶς τήν ζοῦμε καί ἔχουμε τίς ἐμπειρίες τῆς γιατί κυριαρχεῖ σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας καί εἴμεθα τά θύματά της.

Ἀδελφοί μου,

Τό 1945 στήν Ἀθήνα ζοῦσε μία χήρα μέ τό μοναχογιό της καί μοναχοπαίδι της. Τόν ἄνδρα τῆς τόν εἶχαν σκοτώσει οἱ Γερμανοί καί γιά νά μεγαλώσει τό παιδί τῆς ξενόπλυνε. Τό παιδί τῆς ἦταν ἀπό τούς πρώτους μαθητές. Τό ἴδιο συνέχισε κατόπιν καί στό γυμνάσιο.

Ὅταν πῆγε ὅμως στή Δ΄ τάξη , σημερινή Ἅ΄ Λυκείου, ἐπειδή κουραζόταν ἡ μητέρα του καί τακτικά ἀρρώσταινε, παρά τίς διαμαρτυρίες τῆς σταμάτησε τό σχολεῖο καί ἄρχισε νά ἐργάζεται στίς οἰκοδομές.

Στήν ἀρχή τῆς ἔδινε ὅλα τά χρήματα, στή συνέχεια ὅμως ἄρχισε νά κρατᾶ γιά δικά του καί στό τέλος δέν τῆς ἔδινε τίποτα γιατί εἶχε μπλέξει μέ παρέα καί ξενυχτοῦσε. Ἄρχισε νά ἔρχεται καί μεθυσμένος καί μία φορᾶ ἐκτύπησε τήν μητέρα του, ἡ ὁποία σέ λίγο καιρό ἀπό τή στεναχώρια τῆς ἀπέθανε.

Μετά τό θάνατο τῆς μητέρας τοῦ ὁ κατήφορος τῆς ζωῆς τοῦ ἦταν τό γνώρισμά του. Ἀρκετές φορές μεθυσμένο τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία». Ἔτσι δέν ἄργησε νά ἐμφανιστεῖ ἡ ἀρρώστια τοῦ ὕπατος ἡ ὁποία καί προχωροῦσε γρήγορα.

Τήν τελευταία φορᾶ πού τόν μετέφεραν στό «Σωτηρία’ οἱ γιατροί διαπίστωσαν ὅτι τό τέλος τοῦ ἦρθε γι’ αὐτό καί τόν ἔβαλαν σέ κάποιο δωμάτιο μόνο τοῦ γιά νά μή τρομάξουν οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι.

Ἐνῶ ζοῦσε τίς τελευταῖες στιγμές του σάν νά βρῆκε κάποια στιγμή τόν ἑαυτό του καί εἶπε: «Χριστέ μου δῶσε μου σέ παρακαλῶ μία δεύτερη εὐκαιρία» καί ἔχασε τίς αἰσθήσεις του. Τότε εἶδε ἕνα ὅραμα. Δυό γυναῖκες, ἡ μία γονατιστή μπροστά στήν ἄλλη πού ἦταν μεγαλοπρεπῆ καί φωτεινή. Ἦταν ἡ μητέρα του καί ἡ Παναγία ἀλλά δέν ἄκουγε τί τῆς ἔλεγε.

Ἐπειδή εἶχαν περάσει τρεῖς ὧρες ἕνας γιατρός πῆγε νά δεῖ ἄν πέθανε ὁ νέος ἄνδρας ἔκπληκτος ὅμως διαπιστώνει κανονικό σφυγμό καί νά εἶναι ἀπύρετος γι’ αὐτό καί τόν μεταφέρει σέ θάλαμο.

Ἀρχίζουν οἱ ἐξετάσεις καί ἔκπληκτοι διαπιστώνουν ὅτι εἶχε θεραπευτεῖ τελείως. Ἦταν πιά ἕνας ὑγιής ἄνθρωπος. Σήμερα ζεῖ καί ἔχει δημιουργήσει μία θαυμάσια οἰκογένεια.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ νέος της ἱστορίας μας ζήτησε δεύτερη εὐκαιρία καί ὁ Κύριος μετά ἀπό πρεσβεῖες τῆς Ἁγίας μητρός του, τοῦ ἔδωσε. Ἔτσι ξεγλίστρησε ἀπό τό δίχτυ τῆς ἁμαρτίας.

Μήπως πρέπει καί ἐμεῖς ἀφοῦ κάνουμε αὐτοκριτική, νά ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς βοηθήσει νά ξεγλιστρήσουμε ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά δώσουμε ἄλλο νόημα στή ζωή μας;

Ὁ καθένας μας ἄς διερωτηθεῖ καί ἄς δώσει τήν ἀπάντησή του.

Καλή ἀπάντηση καί ὁ Θεός μαζί σας.

Π.Β.Μ