Καθίζησι και Αποστασία

Καθίζησι και Αποστασία




Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Η εποχή μας είναι εποχή αποστασίας.
«Αποστασία» σημαίνει: στέκω μακριά∙ στέκω σε απόσταση∙ στέκω μακριά από τον Θεό∙ δεν θέλω να έχω σχέση και επικοινωνία μαζί Του.
● Πολλοί σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός, την βιώνουν την αποστασία.

● Άλλοι στέκουν μακριά από τον Θεό∙ συνειδητά∙ και ηθελημένα.
Άλλοι άκριτα∙ και απερίσκεπτα μεν, αλλά μακριά.

● Άλλοι, κάνουν την αποστασία στοιχείο προβολής του εαυτού τους!
Το λένε και καμαρώνουν.
Γιατί φαντάζονται, ότι έτσι γίνονται πιο ελεύθεροι, και δείχνουν πιο έξυπνοι!
Όμως αυτή είναι η χειρότερη δυστυχία και πλάνη.


Η αποστασία είναι η καθίζηση∙ η χειρότερη, η «κατ’εξοχήν» καθίζηση.
Ας το δούμε παραστατικά, στο πρόσωπο ενός νεαρού παιδιού.

Ένα νεαρό παιδί μπλέχτηκε στα ναρκωτικά.
Στην αρχή του άρεσαν∙γοητεύτηκε.
Μετά… διαλύθηκε.
Και άρχισε ο πόθος για λύτρωση, για απεξάρτηση.
Χίλιες προσπάθειες!
Καλές;
Σωστές;
Ολόκληρες;
Μισές;
Στο ένα τρίτο;
Στο ένα δέκατο;
Όσο κι αν είναι, σημαίνει ότι «μέσα» του, ο εαυτός του στενάζει για την κατάστασή του!...
Και αρχίζει να φιλοσοφεί.

΄Αρα! Ο εαυτός μου… δεν ανήκει στον εαυτό μου;
Ή εγώ τον κατάντησα, ή κάποιοι άλλοι μου τον κατάντησαν, όπως ο ίδιος ποτέ δεν το είχα φαντασθή;
Και, ούτε ποτέ τον θέλησα έτσι, ούτε τώρα τον θέλω!...
Γι’ αυτό λαχταράω για απεξάρτηση!
Για κάτι, που εγώ μόνος μου, με τις δικές μου δυνάμεις, δεν μπορώ να το επιτύχω, να το καταφέρω!
Και ζητώ βοήθεια∙ έξω από τον εαυτό μου.
Γιατί;
Γιατί -δυστυχώς- εγώ δεν υπάρχω πια!
Γιατί εγώ, δεν είμαι πια εγώ.


Στην αρχή είχα πιστεύσει ότι είχα βρει τον εαυτό μου!
Μα δεν άργησα να το καταλάβω, ότι ούτε το σώμα μου λειτουργούσε πια σε μένα σωστά, ούτε ο ψυχικός μου κόσμος (βούληση, θέληση, απόφαση, συνείδηση), ούτε η σκέψη, ούτε η λογική, ούτε ο νους!...
Ούτε σώμα λειτουργεί σωστά, ούτε ψυχικός κόσμος, ούτε νους!...
Είμαι ολόκληρος ένα χάρβαλο!...
Τάχα αυτή ήταν η μοίρα μου;
Ερώτημα αδυσώπητο.
Ποιός μπορεί να το παρακάμψει;
Αυτή ήταν η μοίρα μου;


Όχι!
Αλλιώς την ήθελε ο Κύριος.
Αλλιώς μας την είχε ετοιμάσει.
Ζωή σε συνεχή χαρά.
Εμείς τα χαλάσαμε.
Εμείς εφύγαμε.
Ο πανάγαθος Πατέρας δεν μας απέρριψε.
Έστειλε τον Υιό Του να μας μαζέψει.
Και Αυτός ήλθε.
Και έκαμε ό.τι το καλύτερο για μας.
Ετοίμασε για μας μια μεγάλη γιορτή:
Τον Νυμφώνα Του.

Και μας καλεί.
Μας προσκαλεί επίσημα κοντά Του!
Τι τάχα πρέπει να κάμουμε;
-Τι άλλο;
Να αρπάξουμε την πρόσκληση και να τρέξουμε!
Οι άγιοι το έπιασαν το μήνυμά Του.
Και έκαμαν ό,τι καλύτερο μπόρεσαν.


(από το νέο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου «Κρίση και καθίζηση», Πρέβεζα 2011» .