ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΛΚ. ΙΕ 11-32.ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗ

του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την   Κυριακή  12-2-12

Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι.

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα 

της πεσμένης και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που

 την ζούμε και στις ημέρες μας .
Το σκηνικό:  ένα  υποστατικό (αγρόκτημα)  της  εποχής, που κατοικούσε ένας

 κτηματίας  με την οικογένεια του και το προσωπικό (μισθίους). Όταν ήταν

 μικρά τα 2 παιδιά της οικογένειας  η ζωή στο σπίτι  κυλούσε ήρεμα και ευτυχισμένα.

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΤΙΣΕ 

ΓΙΑ ΤΟΝ  ΑΝΘΡΩΠΟ

Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν,  πέρασαν τα χρόνια της αθωότητας, 

ήρθανε στην εφηβεία.

 Πρώτος ο νεώτερος ζήτησε να κάμει χρήσιν του δικαιώματος της ελευθερίας

 του μόλις ενηλικιώθηκε. Πάτερ  δός  μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας. 

 Ο πατέρας του αναγνώρισε το δικαίωμα αυτό, αλλά επειδή είναι δίκαιος

 αναγνώρισε το ίδιο και στον άλλο. διήλεν αυτοίς  τον βίον. 

 Προλαβαίνοντας το μέλλον.

Το δικαίωμα αυτό, της εφηβείας  είναι δοσμένο από τον Θεό (DNA) 

και έχει σκοπό να απογαλακτίσει τον άνθρωπο από την υπερπροστασία

  των  γονέων του, για να ολοκληρώσει την προσωπικότητα του. 

Γι αυτό και οι γονείς οφείλουν να το παραχωρούν στα παιδιά μόλις

 εισέλθουν στην εφηβεία, αλλά μετ΄ ου πολλάς ημέρας …  συνοδεύοντας

 αυτό και με τις αντίστοιχες ευθύνες. Φυσικά επισημαίνοντας ότι θα πρέπει

 να είναι έτοιμος ο έφηβος να πληρώσει το κόστος εάν τις παραβεί.

Ο Νεώτερος έκαμε χρήση της ελευθερίας με ανευθυνότητα, και το 

αποτέλεσμα  ήλθε αναπόφευκτα . Και μετ΄ ου  παλλάς ημέρας συναγαγών

 άπαντα ο νεώτερος απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισεν

 την ουσίαν αυτού ζών ασώτως.

Το ζών ασώτως σημαίνει το ζών με ανευθυνότητα. Δεν άκουσε τις συμβουλές

 του Πατέρα και πούλησε  την ελευθερία του αντί πινακίου φακής. ΔΗΛ.  

Για λίγα ξυλοκέρατα (χαρούπια) γιατί αυτό είναι  οι παράνομες ηδονές .

 Από εκεί και πέρα ούτε λόγος για ελευθερία, αλλά ούτε και για επιβίωση.

 Αφού έφθασε στο όριο της λιμοκτονίας, (υλικής  και  πνευματικής) εγώ δε

 λιμώ απόλλυμαι, ήλθε στον εαυτόν του, και άρχισε να σκέφτεται. 

εις εαυτόν δε ελθών, είπε…

Προηγουμένως ήταν  εκτός εαυτού, η κακή  χρήσις της ελευθερίας που

 οδηγεί εις την αμαρτία, βγάζει τον άνθρωπο εκτός εαυτού.

 (τρομοκράτες κουκουλοφόροι, καταληψίες, καταστροφείς,

 είναι άνθρωποι εκτός εαυτού).

Οπόταν άρχισε να σκέφτεται: πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισεύουσιν

 άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι. ιε17

Είναι η ευλογημένη ώρα της μετανοίας,  που ανέστρεψε την κατάσταση .

Η μαυρίλα της γουρουνίλας, βόσκειν χοίρους, έγινε φως, τα μάτια του 

φωτίσθηκαν, γέλασαν τα χείλη του, και αναστάς ήλθε προς  τον πατέρα αυτού .

Φτερά έκαναν τα πόδια του, πετούσε. Η αγωνία του για το πώς θα τον δεχθεί ο

 γέρος του έσβησε, όταν τον είδε από μακριά να έρχεται  με ανοιχτή αγκαλιά

 κατ΄ απάνω του. έτι δε μακράν αυτού απέχοντος, είδεν αυτόν ο πατήρ και 

ευσπλαχνίσθη, και   δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και 

κατεφίλησεν αυτόν.

Τα δαιμονικά δεσμά σπάσανε, και ο νέος ξαναγύρισε, στη ζωή και στη χαρά.

  Θριαμβευτική έσκισε τον αέρα η ιαχή του Πατέρα νεκρός ην και  ανέζησε  

και απολωλός ην και ευρέθη .    Το μέλλον του από δω και πέρα  είχε

 εξασφαλιστεί. Η χαρά όμως για την σωτηρία του νεώτερου αδελφού 

είχε μιαν απροσδόκητη συνέχεια, που πίκρανε τον γέρο πατέρα η 

επέμβασις του μεγάλου αδελφού. Και σ΄αυτόν όπως και στον άλλο αδελφό

 είχε δώσει το ίδιο μερίδιο της περιουσίας Διείλεν αυτοίς τον βίον. 

Και κυρίως το ίδιο χάρισμα ελευθερίας, ώστε αυτά που δικαιούνται να

 τα κάμουν ότι θέλουν, και ο ένας  και ο άλλος, (χωρίς να κρατήσει την επικαρπία),

 πράγμα που ο νεώτερος το εξάσκησε μέχρι τέλους, χωρίς καμία επέμβαση 

του πατέρα.

Το ίδιο όμως Δώρο της ελευθερίας ο πρεσβύτερος το μεταχειρίστηκε

 διαφορετικά, όπως ο δούλος του ενός  ταλάντου και το έχωσε στη γη,
δηλ. προτίμησε να μείνει δούλος σε ένα πατέρα που του έδωσε την ελευθερία. 

τοσαύτα έτη δουλεύω σοι …και εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον ίνα μετά των

 φίλων μου ευφρανθώ  Λκ. ιε 29 .

προτίμησε να μην έχει κανένα σκοπό στη ζωή του και καμία ευθύνη 

και να ζει έτσι τεμπέλης, κάτω από ένα δικτάτορα, ώστε να υπακούει

 τυφλά και να μην αμαρτάνει,  και να κατακρίνει τους λοιπούς των 

ανθρώπων από θέσεως ισχύος, και κυρίως τον αδελφό του τον οποίον

 ασφαλώς φθονούσε.

Όταν όμως είδε γυρίζοντας από το χωράφι, ότι ο πατέρας δεν ήταν στο 

θρόνο που αυτός τον είχε τοποθετήσει, επαναστάτησε, έσπασε όλους

 τους φραγμούς του καλού παιδιού που μόνος του είχε βάλει, αποκήρυξε

 τον αδελφό του και έβρισε τον πατέρα του ότε δε, ο υιός σου ούτος,

 ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ήλθε, έθυσες αυτώ τον μόσχον

  τον σιτευτόν. Λκ.ιε 30.

Μάταια ο πατέρας προσπάθησε να τον ηρεμήσει, γιατί ήταν και αυτός , 

όπως πρωτύτερα ο αδελφός του, εκτός εαυτού. Και μπορούμε να 

υποθέσουμε, ότι πέρασε στον αντιεξου- σιαστικό χώρο,  που  υπάρχει 

 σε  κάθε εποχή, και στην δική μας, τρομοκρατώντας και καταστρέφοντας  

ότι έβρισκε μπροστά του.

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα

 της πεσμένης   και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και

 που την ζούμε και στις ημέρες μας                                


ΑΜΗΝ.