Κυριακή του Ασώτου Οι γονείς και τα παιδιά

Ο Ι   Γ Ο Ν Ε Ι Σ   Κ Α Ι   Τ Α   Π Α Ι Δ Ι Α

«καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί·  πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέροςτῆς οὐσίας. καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον.»                           (Λουκ. ιε΄ 12)

                        Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν ὁποία ἀκοῦμε σήμερα στίς ἐκκλησίες, μεταξύ ἄλλων φέρνει ἐνώπιόν μας μιά ὁλοζώντανη εἰκόνα τῆς σύγχρονης οἰκογένειας.  Οἱ πιό πολλές οἰκογένειες, ζώντας μέσα στήν ἀγωνία καί τό ἄγχος, τά ὁποῖα διέπουν τό σύγχρονο τρόπο ζωῆς, περιορίζονται ἴσως στό νά φέρουν στόν κόσμο δύο παιδιά.  Στή συνέχεια ὅλη τους ἡ ἰκμάδα καταδαπανᾶται καί ἀναλίσκεται στό νά τά μεγαλώσουν καί νά τά φροντίσουν ἔτσι, ὥστε νά μήν τούς λείψει τίποτε.  Νά μή στερηθοῦν κάτι στό φαγητό, τό ντύσιμο καί τίς σπουδές τους. 

                        Τί γίνεται ὅμως στό κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς καί θρησκευτικῆς τους προόδου, προκοπῆς καί ἀνέλιξης;  Δυστυχῶς αὐτά δέ θεωροῦνται ἀπό ὅλους ὡς προτεραιότητα.  Στίς πιό πολλές περιπτώσεις ἡ ὅλη φροντίδα περιορίζεται στόν ὑλικό καί ἐξωτερικό τομέα.  Σύνθημά τους ἔχουν αὐτά τά ὁποῖα ἔλεγαν οἱ Ἐπικούριοι στήν ἀρχαία Ἑλλάδα τῆς εἰδωλολατρίας: «Φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν.»  (Α΄ Κορ. ιε΄ 32)  Ἡ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὅμως, φέρει ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία τρέφεται καί ἀναπαύεται μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν προσευχή καί τή θεία Κοινωνία.

                        Τά παιδιά δέ μέ τή σειρά τους μαθαίνουν νά ἔχουν ἀτελείωτες ἀπαιτήσεις.  Μέσα στή σκέψη τῶν παιδιῶν βασιλεύει ἡ προπέτεια, τά δικαιώματα καί τί τούς προσφέρει ὁ νόμος τῆς πολιτείας.  Δέν ἀφήνουν περιθώρια γιά νά λειτουργήσει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.  Τό βρίσκουν δύσκολο νά ἀποποιηθοῦν τῶν δικαιωμάτων τους καί νά προβοῦν σέ θυσίες, γιά χάρη τῶν συνανθρώπων τους.  Θέλουν λένε νά ζήσουν τή ζωή τους.  Νά γνωρίσουν τόν κόσμο.  Ξοδεύουν ὅσο πιό πολλά μποροῦν.  Δέ σκέπτονται ὅτι ἡ ζωή αὐτή πάνω στή γῆ εἶναι προσωρινή καί ἐφήμερη.  Παράλληλα δέ ἡ ζωή ἔχει ἀρκετούς περιορισμούς καί συνοδεύεται ἀπό πολλούς κινδύνους καί πειρασμούς.  Ἐπιπρόσθετα δέν κατανοοῦν ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι τόσο γλυκιά ὅσο φαίνονται τά δελεάσματά της καί ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά παίζουν μαζί της. 

                        Ἄν δέ ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν οἰκογένεια, αὐτό πρέπει νά τό πραγματοποιήσουν στήν κατάλληλη ὥρα.  Γιά νά μπορέσουν νά ἀντιμετωπίσουν τά οἰκονομικά βάρη τῆς οἰκογένειας, χρειάζεται νά προετοιμαστοῦν ἀνάλογα καί νά ἀποταμιεύσουν ἔγκαιρα.  Γιά νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο πρέπει νά προβοῦν σ’ αὐτό πρίν προχωρήσει ἡ ἡλικία τους, ὥστε νά ὑπάρχουν περιθώρια χρόνου νά χαροῦν τά παιδιά τους, καί ἐκεῖνα μέ τή σειρά τους νά χαροῦν τούς γονεῖς τους.  Ἀπαιτεῖται καιρός γιά νά μπορέσουν νά πραγματοποιήσουν κατά τό δυνατό τίς ὑποχρεώσεις καί τά ὄνειρά τους.

                        Κακά τά ψέματα.  Ὅταν τά ὡραῖα καί θαλερά νιάτα κατασπαταλοῦν τίς δυνάμεις τους στίς διασκεδάσεις καί τήν ἄσωτη ζωή, δέ μένει κέφι καί ὄρεξη γιά οἰκογένεια καί ὑποχρεώσεις.  Ὅταν χαραγμένοι ἀπό ριτίδες μπαίνουν στήν οἰκογένεια, τότε εἶναι ὥρα γιά νά γηροκομηθοῦν.  Τά δέ περιθώρια νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, ἄν δέν ἔχουν ἐκλείψει ἕνεκα τῶν καταχρήσεων καί τῆς προχωρημένης ἡλικίας, σίγουρα ἔχουν ἐλαττωθεῖ σημαντικά.

                        Τό ποτό, τά ναρκωτικά, τά ξενύχτια, ὁ ἁμαρτωλός τρόπος ζωῆς καί οἱ ὑπόλοιπες καταχρήσεις, ἀφήνουν πίσω τους συντρίμια,  ραγισμένες καρδιές καί λεκιασμένες ψυχές.  Αὐτή περίπου ὑπῆρξε ἡ ζωή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ εὐαγγελίου.  Εὐτυχῶς ὅμως ὁ ἄσωτος εἶχε μέσα του ὑποδομή.  Εἶχε ἀναμνήσεις τῆς πριγκιπικῆς του ζωῆς.  Γιά τοῦτο ὅταν ἔφθασε στόν πάτο, σκέφθηκε, ἀποφάσισε καί εἶπε: «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ·  πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου·  οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·  ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.» (Λουκ. ιε΄ 18-19)

3

                        Οἱ νεανικές ὑπάρξεις ἕνεκα ἀπειρίας εἶναι εὐάλωτες καί εὐμετάβολες ἀπό πρόχειρους ὑπολογισμούς, ἀπό τούς πειρασμούς, ἀπό λανθασμένες ἰδέες καί καθίστανται ἕρμαια στά χέρια καί τούς σκοπούς τῶν διαφόρων καιροσκόπων καί ραδιούργων.  Για τοῦτο ἡ οἰκογένεια, τό σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνάγκη νά συστρατευθοῦν καί νά ἐπαγρυπνοῦν γιά νά ὁδηγοῦν τή νέα γενεά στόν ὀρθό δρόμο, μακριά ἀπό τίς παγῖδες τῆς ἁμαρτίας καί μακριά ἀπό τούς σκοπέλους τῆς ζωῆς.

                        Ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία ὁ Θεός Πατέρας ἀντιμετώπισε τόσο τόν ἄσωτο ὅσο καί τό μεγαλύτερο καί σκληρόκαρδο υἱό ἀποτελεῖ τόν κατάλληλο ὁδοδείχτη, ὁ ὁποῖος ἕλκει κοντά τόν πλανεμένο ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στή σωτηρία.  Ἀμήν!