Κυριακή της Τυρινής Ιερά Μητρόπολις Παροναξίας

Σήμερα  ἀδελφοί μου, η Εκκλησία μας καλεί νὰ ὑποδεχθοῦμε μια βασίλισσα!  Καὶ ποιός δὲν ἀγαπᾶ τέτοια βασίλισσα; Ἡ βασίλισσα αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ χαρίση στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐτυχία. Αὐτὴ μόνο δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ χαρά. Αὐτὴ τοῦ δίνει τὴν ὑγεία, τὴ δύναμι, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀσφάλεια. Αὐτὴ μπορεῖ νὰ σὲ φέρη κοντὰ στὸ Βασιλιᾶ, νὰ συνομιλῆς μαζί του. Τί ἄλλο εὐτυχέστερο ἀπὸ αὐτὸ ὑπάρχει; Σοῦ δίνει ἀκόμη τὴ δυνατότητα νὰ μὴν πεθάνης. Μά, θὰ μοῦ πῆτε, ποιά εἶναι τέλος πάντων αὐτὴ ἡ καταπληκτικὴ βασίλισσα; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἂς μὴν ἀπαντήσω ἐγὼ στὴν ἀγάπη σας. Ἂς ρωτήσουμε τὸν φωστῆρα τῆς Καισαρείας, τὸν Μέγα Βασίλειο, καὶ ἂς τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς πῆ ποιά εἶναι ἡ βασίλισσα αὐτή. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος πρόθυμα μᾶς ἀπαντᾷ· Ἡ βασίλισσα ποὺ μᾶς προσφέρει ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ δὲν εἶναι κάποια γυναίκα· εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, ἡ νηστεία. Ναί, ἀδελφοί μου, ἡ νηστεία εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ ἀρχαιότερη ἀρετὴ ποὺ ζήτησε ὁ δημιουργὸς Θεὸς ἀπὸ τοὺς πρωτοπλάστους νὰ κατορθώσουν. «Καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Ἀδὰμ λέγων· Ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾽ αὐτοῦ· ᾗ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε». Ἔδωσε δηλαδὴ ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ἐντολὴ στὸν Ἀδὰμ καὶ τοῦ εἶπε· Ἀπὸ τοὺς καρποὺς κάθε δένδρου ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν παράδεισο θὰ φᾷς· ἀπὸ τοὺς καρποὺς ὅμως τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ δὲν θὰ φᾶτε· κι ἂν κάποια ἡμέρα φᾶτε ἀπὸ τοὺς καρπούς του, θὰ πεθάνετε ἐξάπαντος (Γέν. β΄ 16-17). Τὴν ἐντολὴ τῆς νηστείας τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς στοὺς πρωτοπλάστους, γιὰ νὰ διατηρήσουν καὶ νὰ αὐξήσουν τὰ δῶρα ποὺ τοὺς εἶχε χαρίσει ὡς Δημιουργὸς στὸν Παράδεισο. Καὶ ποιά ἦταν τὰ δῶρα αὐτά· ἡ χαρά, ἡ ὑγεία, ἡ ἀναμαρτησία (μποροῦσε δηλαδὴ νὰ μὴν ἁμαρτήση ὁ ἄνθρωπος) καὶ ἡ ἀθανασία (μποροῦσε δηλαδὴ νὰ μὴν πεθάνη). Αὐτὰ εἶναι τὰ δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης, ποὺ τὰ εἶχε ὁ ἄνθρωπος πρὶν πέση στὴν ἁμαρτία. Αὐτὰ τὰ δῶρα θὰ ἀπολάμβανε σὲ διαρκῶς αὐξανόμενο βαθμὸ καὶ δὲν θὰ τὰ ἔχανε ποτέ, ἐὰν ἔμενε πιστὸς στὴν ἐντολὴ τῆς νηστείας, ἐὰν δὲν ἔτρωγε ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Ἔφαγε ὅμως, καὶ ἔτσι ἔχασε τὰ σπουδαῖα αὐτὰ δῶρα. Τὴ χαρὰ τὴ διαδέχθηκε ἡ θλῖψι, τὴν ὑγεία τὴ διαδέχθηκε ἡ ἀρρώστια, τὴν ἀναμαρτησία τὴ διαδέχθηκε ἡ ἁμαρτία, καὶ τὴν ἀθανασία τὴ διαδέχθηκε ὁ θάνατος καὶ ἡ φθορά. Τὴν ἀρετὴ τῆς νηστείας, ἐπειδὴ σφράγισε τὸ ξεκίνημά του, δὲν τὴν ξέχασε ποτέ ὁ ἄνθρωπος. Ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς ἔχουν στὴ ζωή τους τὴ νηστεία. Ὅταν θέλουν νὰ πλησιάσουν τὸ Θεὸ ἢ νὰ τὸν ἐξευμενίσουν, ὑποβάλλονται σὲ νηστεία. Οἱ κάτοικοι π.χ. τῆς Νινευΐ, ὅταν ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τοὺς καταστρέψη γιὰ τὴν ἀσέβειά τους, νήστεψαν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ τὰ ζῶα τους, καὶ σώθηκαν (βλ. Ἰωνᾶ γ΄ 4-10). Ἀλλ᾽ ἂς παρακολουθήσουμε ἱστορικὰ τὴν ὑπόθεσι τῆς νηστείας, γιὰ νὰ δοῦμε πόσο ἐκτιμήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ πόσα καλὰ προξένησε. Ὁ θεόπτης Μωυσῆς μόνο ὕστερα ἀπὸ νηστεία σαράντα ἡμερῶν τόλμησε ν᾽ ἀνεβῆ στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους Σινᾶ καὶ νὰ παραλάβη τὶς πλάκες τῶν δέκα ἐντολῶν. Δὲν θὰ ἔπαιρνε τὸ θάρρος νὰ πλησιάση τὴν κορυφή, ποὺ κάπνιζε ἀπὸ τὴν θεία παρουσία, ἂν δὲν εἶχε ὁπλισθῆ μὲ τὴ νηστεία. Νήστεψε, κ᾽ ἔτσι μπόρεσε νὰ συνομιλήση μὲ τὸν Θεό. Ὁ προφήτης Σαμουὴλ ὑπῆρξε καρπὸς νηστείας τῆς μητρός του Ἄννης (Α΄ Βασ. α΄), ἡ ὁποία νήστεψε, προσευχήθηκε στὸ Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησε ἕνα παιδὶ, μὲ τὴν ὑπόσχεσι νὰ τὸ ἀφιερώση σ᾽ Ἐκεῖνον. Τὸν μεγάλο ἥρωα Σαμψὼν τὸν ἔκανε ἀκαταμάχητο ἡ νηστεία. Μὲ νηστεία συνελήφθη στὰ σπλάχνα τῆς μητέρας του, ἡ νηστεία τὸν γέννησε, ἡ νηστεία τὸν θήλασε, ἡ νηστεία τὸν ἀνέθρεψε. Ἡ νηστεία ἐκείνη, ποὺ ὥρισε ὁ ἄγγελος· Τὸ παιδί, ποὺ θὰ γεννηθῆ, δὲν θὰ πρέπη νὰ γευθῆ κανένα ἀπὸ τὰ προϊόντα τῆς ἀμπέλου. Δὲν θὰ πιῆ κρασί οὔτε κανένα ἄλλο δυνατὸ ποτό (Κριτ. ιγ΄14). Ὁ προφήτης Ἠλίας ὕστερα ἀπὸ νηστεία σαράντα ἡμερῶν ἀντίκρυσε τὸν Κύριο (Γ΄ Βασ. ιθ΄ 8 κ.ἑ.). Χάρι στὴ νηστεία ἀποδείχθηκε ἰσχυρότερος ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ ἀνέστησε τὸ πεθαμένο παιδὶ τῆς χήρας τῶν Σαρεπτῶν (Γ΄ Βασ. ιζ΄ 8-24). Χάρι στὴ νηστεία ἐμπόδισε τὸν οὐρανὸ νὰ βρέξη γιὰ τριάμισυ χρόνια (Γ΄ Βασ. ιζ΄ 1, ιη΄ 1). Ὁ προφήτης Δανιήλ, ποὺ γιὰ ἕνα εἰκοσαήμερο δὲν γεύθηκε ψωμὶ οὔτε νερό, δίδαξε καὶ τὰ λιοντάρια νὰ νηστεύουν, ὅταν τὸν ἔρριξαν στὸ λάκκο τῶν λεόντων (Δαν. στ΄ 1-26). Ἡ ζωὴ τοῦ Προδρόμου ἦταν μία συνεχὴς νηστεία. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος διεκήρυξε πὼς ἦταν «ὁ σπουδαιότερος ἀπὸ ὅσους γέννησαν ὣς τότε γυναῖκες» (Ματθ. ια΄ 11). Ἡ νηστεία ἀνέβασε στὸν τρίτο οὐρανὸ καὶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος τὴν ἀπαρίθμησε ἀνάμεσα στὰ καυχήματα γιὰ τὶς θλίψεις του (Β΄ Κορ. ια΄ 27). Γιὰ ὅλες ὅμως τὶς ἀρετὲς τύπο καὶ ὑπογραμμὸ ἔχουμε τὸν Κύριο. Ὁ Κύριος ὕστερα ἀπὸ νηστεία σαράντα ἡμερῶν νίκησε τὸν διάβολο καὶ ἄρχισε τὸ ἔργο του ἐδῶ στὴ γῆ (Ματθ. δ΄ 2). Ἡ νηστεία λοιπὸν γεννάει προφῆτες. Ἐνισχύει τοὺς δυνατούς. Σοφίζει τούς νομοθέτες. Ἐξοπλίζει τοὺς ἀθλητάς. Ἀποκρούει τοὺς πειρασμούς. Συγκατοικεῖ μὲ τὴ νηφαλιότητα καὶ τὴν ἁγνότητα. Στοὺς πολέμους κάνει ἀνδραγαθήματα καὶ στὸν καιρὸ τῆς εἰρήνης διδάσκει τὴν ἡσυχία. Ἁγιάζει τοὺς ἀφιερωμένους καὶ τελειοποιεῖ τοὺς ἱερεῖς. Κανείς δὲν μπορεῖ νὰ πλησιάση τὸ θυσιαστήριο καὶ νὰ τελέση τὴ θεία λειτουργία χωρὶς προηγουμένως νὰ ἔχη νηστέψει. Μὴ περιορίζεις ὅμως τὴν ἀρετὴ τῆς νηστείας μόνο στὴ δίαιτα. Ἀληθινὴ νηστεία δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀποχὴ ἀπὸ ὡρισμένα φαγητά, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποξένωσι ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες. Δηλαδή, νὰ μὴ ἀδικήσης κανένα. Νὰ συγχωρήσης τὸν πλησίον σου γιὰ τὴ λύπη ποὺ σοῦ προξένησε, γιὰ τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔκανε, γιὰ τὰ λεφτὰ ποὺ σοῦ χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δὲν τρῶς κρέας, τρῶς τὸν ἴδιο τὸν ἀδελφό σου. Ἡ νηστεία ἐνισχύει τὴν προσευχή. Τὶς δίνει φτερὰ στὴν πορεία της πρὸς τὸν οὐρανό. Εἶναι μητέρα τῆς ὑγείας, παιδαγωγὸς τῆς νεότητος, στολίδι τῶν γηρατειῶν. Εἶναι συνοδοιπόρος τῶν ταξιδιωτῶν καὶ ἀσφάλεια τῶν συγκατοίκων. Καὶ τελειώνει τὶς συμβουλές του ὁ Μέγας Βασίλειος. Ἀφοῦ λοιπὸν τέτοια ἀγαθὰ μᾶς προσφέρει ἡ βασίλισσα αὐτὴ τῶν ἀρετῶν, ἂς τὴν δεχτοῦμε χωρὶς καμμιά κατήφεια, χωρὶς κανένα γογγυσμό. Ὅλοι πρόθυμα ἂς τιμήσουμε τὸ πνευματικὸ τραπέζι ποὺ μᾶς παραθέτει ἡ νηστεία, ἐξαγνίζοντάς μας καὶ προετοιμάζοντάς μας γιὰ τὴν αἰώνια θεία εὐφροσύνη τοῦ παραδείσου. Καλὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τοῦ φωστῆρος τῆς Καισαρείας τῆς Καπαδοκίας. Ἀμήν. π.Χ.Π.