Η Αλήθεια του Εσταυρωμένου, κρατά άσβεστο το άδολο Φως το Ελληνικό «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία...»

 

Μόνο η Ελληνική φυλή μπόρεσε να νιώσει τόσο έντονα την
 μυστηριακή οδό του φωτός,

 του μαρτυρίου και της Αναστάσεως. Ήταν η αποθέωση μίας οδού
 που γνώριζε καλά.

 Μόνον ο Χριστός μέσα στις χιλιετίες είχε μεγαλύτερο βάρος,
 μεγαλύτερο Χρέος από

 αυτό που κληροδοτεί ο Ελληνισμός στα παιδιά του: 
Την διαφύλαξη και την μεταλαμπάδευση

 του Φωτός. Γι' αυτό και οι Έλληνες ένιωσαν την Σταύρωση του
 Κυρίου ως την υπέρτατη 

προσφορά στο Θείο και την Ανάσταση ως απόλυτη Αλήθεια.


Ο Έλληνας μέσα στην δίνη του χρόνου, γνώρισε το μαρτύριο, την
 θυσία και την παλινόρθωση

 του γένους πολλές φορές. Η Ηρωική πορεία από την βάπτιση έως 
τον Σταυρό ξύπνησε την

 συλλογική του μνήμη. Ο Έλλην ήταν αυτός που πίστεψε βαθιά,
 διαφύλαξε την πίστη και

 την σκόρπισε στα πέρατα της οικουμένης μέσω του
 Θεόπνευστου Ελληνικού Ευαγγελίου,

 ως μία αυτονόητη συνέχεια του. Μα ολόκληρη η ύπαρξη του 
Έλληνα βασιζόταν στην 

αέναη μάχη του Φωτός ενάντια στο σκότος. Με κάθε τίμημα,
 οι αρετές του ανθρωπισμού,

 της δικαιοσύνης και της Ελευθερίας ζυμώνονταν με το αίμα του
 Γένους για να κρατηθούν

 ζωντανές στις επόμενες γενιές. Μόνο ένα Έθνος Θερμοπυλών
 θα μπορούσε να αντιληφθεί

 το βαθύτερο νόημα του Γολγοθά και να πιστέψει στην Ανάσταση.

Μόνο ένα Έθνος Χριστού έχει να επιδείξει Θυσία και 
αυταπάρνηση μέσα στους αιώνες.

 Από την Θυσία του Μαρμαρωμένου και το Ζάλογγο μέχρι
 τα οχυρά του Ρούπελ, 

ο Ελληνισμός τιμά Μαρτύριο, Θυσία, μα και Ανάσταση.
 Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη

 από το ότι είμαστε όρθιοι μέσα σε αιώνες διωγμών και θυσιών;
 Συγκρίνετε τις εορτές μνήμης

 του Ελληνισμού με τις γιορτές μίσους άλλων εθνών που καμαρώνουν
 για τις σφαγές και τις

 κατακτητικές - ληστρικές τους επιδόσεις. Θα μπορούσαν ποτέ
 αυτοί να «πιστέψουν»;

 Θα μπορούσαν οι αιώνιοι σταυρωτές να
 μεταλαμπαδεύσουν Φως;

Όχι. Μια ζωή τους τύφλωνε, γι' αυτό και προσπαθούσαν να το σβήσουν,
 να το καταπνίξουν.
Αυτή λοιπόν η ιερουργία της Μεγάλης Εβδομάδας με την κορύφωση του
 Θείου δράματος και 

την Ανάσταση τιμάται στην Ελλάδα περισσότερο από όλον τον πλανήτη 
ως επιστέγασμα της

 Ορθής Πίστης, της Ορθοδοξίας. Ο Έλληνας αντιλαμβάνεται το 
Θείο Πάθος ως 

Ηρωϊκό δρώμενο και όχι ως μοιραία κατάληξη. Ο Χριστός άλλωστε
 θα μπορούσε πολλάκις

 να αποφύγει τον δρόμο της προδοσίας και του μαρτυρίου. 

Τότε όμως για ποιά Ανάσταση θα μιλούσαμε; Πως θα αφυπνίζοντο 
οι Έλληνες εάν δεν 

υπήρχε η θυσία του Λεωνίδα; Πως θα ξεσηκωνόταν ο Μοριάς 
εάν δεν υπήρχε το Μανιάκι;
Σε αυτό το σημείο αξίζει να ανατρέξουμε στην ομιλία του κορυφαίου
 Έλληνα ιεράρχη, του

 Μακαριστού Χριστόδουλου την Μεγάλη Παρασκευή του 1999 στην
 πλατεία Συντάγματος.

 Μία ομιλία σταθμό που όμως έχει «εξαφανιστεί». 

Εκεί λοιπόν, σε ένα δρώμενο βγαλμένο από τους αιώνες,
 7 επιτάφιοι συναντήθηκαν στην

 πλατεία Συντάγματος, τις σκοτεινές εποχές της επίπλαστης
 μακαριότητας του χρηματιστηρίου,

 του σημιτισμού και της σφαγής στην Σερβία που μόλις είχε
 ξεκινήσει. Εκεί ο Χριστόδουλος

αποκρυπτογράφησε την ψυχή και την διαχρονική ευσέβεια του
 Έλληνα. αφού κατακεραύνωσε

 τους βομβαρδισμούς στους οποίους συμμετείχε και το καθεστώς
 Σημίτη την ίδια στιγμή που η

 σιωπή εξαγοραζόταν από το εύκολο (και έωλο) κέρδος, 
έκανε τον παραλληλισμό:

 «Από την μία, έχουμε τον δρόμο των σταυρωτών. Τον εύκολο,
 τον βολικό. Από την άλλη,

 έχουμε την οδό του Εσταυρωμένου. Το δρόμο της Θυσίας 
και του Μαρτυρίου.

 Εμείς οι Έλληνες, δεν πρέπει να έχουμε δισταγμό σε αυτό 
το σταυροδρόμι. Γνωρίζουμε

 πολύ καλά τον δρόμο που πρέπει να επιλέξουμε.
 Μην διστάσετε λοιπόν ούτε στιγμή, 

γιατί αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Ανάσταση».

Εάν είχαμε ακούσει τότε τον Πατέρα των Ελλήνων, σήμερα καμιά 
κρίση δεν θα μπορούσε

 να μας αγγίξει, Δυστυχώς προτιμήσαμε τον δρόμο των κούφιων
 υποσχέσεων και της 

επίπλαστης ευδαιμονίας. Ας είναι τούτη η άνοιξη, ετούτο το
 Θείο δράμα που θα κάνουμε την 

σωστή επιλογή. Την επιλογή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού 
και των Αγίων του Ελληνισμού. 

Τα τελευταία λόγια του Αθανασίου Διάκου: 

"Πατέρα παντοδύναμε, ἄκουσες τὴν εὐχὴ μού• μου φύτεψες 
μέσ’ στὴν καρδιὰ ἀγάπη, πίστη,

 ἐλπίδα, ἔδωκες μία ἀχτίδα Σου ἀθέρα στὸ σπαθί μου καὶ μοῦ’πές: 
Τώρα πέθανε γιὰ Μέ, γιὰ 

τὴν Πατρίδα."

Καλή Ανάσταση Ελλάδα!



πηγη