«Ἐπιθυμία καλοῦ ἔργου»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου

 πατρός ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώµατος εἶναι σχεδὸν κοινὴ σὲ ὅλους τοὺς ἄγαµους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὸ πτυχίο τοῦ θεολόγου. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε στὴν προθυµία τους, ἀλλὰ καὶ ἀνυποµονησία τους, νὰ ἐγγραφοῦν στὸ σχετικὸ κατάλογο. Ἡ ἐπιθυµία προφανῶς πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πολλὰ οὐσιαστικὰ προσόντα καὶ ὄχι ἀπὸ µερικὰ τυπικὰ προσόντα.

Μόνο τότε µποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι ὁ ὑποψήφιος καλὸ ἔργο ἐπιθυµεῖ. Εὔχοµαι οἱ περισσότεροι ὑποψήφιοι νὰ ἀνήκουν σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Ἡ πραγµατικότητα ὅµως δείχνει τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χωρὶς νὰ γενικεύω ἤ νὰ ὑπολογίζω ποσοστά, βλέπω ὅτι πολλοὶ κληρικοὶ ἐπιθυµοῦν τὸ ἀξίωµα τοῦ ἐπισκόπου, ἐνῶ εἶναι ἠθικὰ ἐρείπια καὶ δὲν ἔχουν καµιὰ ἐµπειρία πνευµατικοῦ ἀγώνα. Εἶναι ὅµως ὑπερβολικὰ φιλόδοξοι καὶ ἔχουν ἐξασκηθεῖ στὴν ὑποκρισία. Γι’ αὐτὸ καὶ τελικὰ πετυχαίνουν τὸ σκοπό τους.

Εἶναι ἱερὸ καθῆκον τῶν ἐκλεκτόρων δηλ. ὅλων τῶν µελῶν τῆς ἱεραρχίας, νὰ εἶναι προσεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς ὑποψήφιους, νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὴν ἀξιοσύνη τους και νὰ µὴ ὑπολογίζουν τὶς ὑποδείξεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ποὺ συνήθως θέλει νὰ ἐκλέγονται γνωστά του πρόσωπα, ἀδιαφορώντας ἄν εἶναι ἄξια καὶ προετοιµασµένα γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωµα τῆς...

ἀρχιερωσύνης. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ λίγες ἐξαιρέσεις. Ὅµως ἡ ἐµπειρία ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκλεκτόρων ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι στὴν Ἐκκλησία δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστηµα καὶ βέβαια οὔτε τὸ Ἅγιο Πνεῦµα καθοδηγεῖ τοὺς ἐκλέκτορες. Ὅσα ἀντίθετα λέγονται δὲν ἔχουν καµιὰ ἀξία. Εἶναι προκλητικὰ καὶ ὑποκριτικά. ∆υστυχῶς, συνηθίσαµε αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων καὶ ὅποιος τὴν ἀµφισβητεῖ θεωρεῖται ἀσεβής! Ὅµως ἡ ἀσέβεια βρίσκεται ἀλλοῦ. Βρίσκεται στοὺς πειθαρχικοὺς καὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν ἰδιοτελῶς, ἀφοῦ περιµένουν ἀπὸ τὴν εὔνοια τοῦ ἀρχιεπισκόπου τὴν πραγµατοποίηση τῶν ἐπιθυµιῶν καὶ τῶν ὀνείρων τους.

Ἄς ἐπιστρέψουµε ὅµως στὸ θέµα µας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του περιγράφει τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ κατ’ ἐπέκταση κάθε λειτουργὸς τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, νηφάλιος, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλὸς δάσκαλος, ὄχι φίλος τοῦ οἴνου, νὰ µὴ εἶναι βίαιος καὶ αἰσχροκερδὴς ἀλλὰ ἐπιεικής, εἰρηνικὸς καὶ ἀφιλοχρήµατος. Ἐπίσης νὰ µὴ εἶναι καινούριος στὴν πίστη, γιὰ νὰ µὴ τὸ πάρει ἐπάνω του καὶ καταδικαστεῖ, ὅπως ὁ διάβολος. Ἀκόµα πρέπει νὰ ἔχει καλὴ φήµη κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ µὴ ἐξευτελιστεῖ καὶ πέσει ἔτσι στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου (γ΄ 2-7).

Ὅλα τὰ ἀνωτέρω προσόντα πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὸν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια θὰ ἐµπνέει τοὺς κληρικούς, τοὺς µοναχοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ τὰ ἀποκτήσουν κι ἐκεῖνοι γιὰ νὰ ἀκολουθοῦν σταθερὰ τὰ βήµατα τοῦ πνευµατικοῦ τους πατέρα.

Ὅταν δὲν συµβαίνει αὐτό, τὰ προβλήµατα εἶναι πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα. Τὰ σκάνδαλα ἐπίσης θὰ εἶναι καθηµερινὰ καὶ ὁ κόσµος θὰ ἀποµακρύνεται σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ µεγάλη ἀπώλεια, ποὺ δύσκολα ἀναπληρώνεται. Ἐὰν δὲ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος µπορεῖ νὰ µείνει σὲ µιὰ µητρόπολη δύο, τρεῖς καὶ περισσότερες δεκαετίες -µέχρι τὸ θάνατό του δηλαδή, ἀφοῦ εἶναι ἰσόβιος- φαντάζεται τί πρόκειται νὰ συµβεῖ καὶ πόσο δύσκολη θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ διαδόχου του νὰ βελτιώσει τὴν κατάσταση καὶ νὰ ξαναφέρει τὸ λαὸ στὴν Ἐκκλησία! Καὶ κάτι ἀκόµα ἐπίσης ἀνησυχητικό. Ἕνας ἀπρόσεκτος, γιὰ νὰ µὴ πῶ ἀνάξιος, ἐπίσκοπος χειροτονεῖ συνήθως ἀνθρώπους τῆς ἴδιας νοοτροπίας καὶ τοῦ ἤθους, οἱ ὁποῖοι δύσκολα ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς καὶ ἀκόµα πιὸ δύσκολα ἀποκτοῦν ἱερὸ ζῆλο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ὡς ἀληθινοὶ ποιµένες.

Ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς ἐπισκόπου εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέµα καὶ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὸ ἀντιµετωπίζει µὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία. Οἱ ἐκλέκτορες µητροπολίτες ἔχουν µεγάλη εὐθύνη καὶ πρέπει νὰ ἐκλέγουν τοὺς ἄξιους καὶ ὄχι τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους. Μεγαλύτερη εὐθύνη ἔχει ὁ ἑκάστοτε ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ ἐπηρεάζει εὔκολα τοὺς ἐκλέκτορες καὶ τοὺς προτείνει τὸν ἐκλεκτό του, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται ἐὰν ἔχει τὰ προσόντα ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 22/7/2016

Πηγή

Επικίνδυνες Μεταπτώσεις...

Κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται στην πνευματική ζωή διατρέχει τον κίνδυνο να καμφθεί, να υποχωρήσει και να ξαναγυρίσει στην παλαιά ζωή της αμαρτίας. Αν η προσοχή μας ατονήσει και ο πολυμήχανος εχθρός εντείνει τον πόλεμο και τις μεθοδείες του εναντίον μας, δεν είναι δύσκολο να πέσουμε, να κυριευθούμε από την απελπισία και να επιστρέψουμε πάλι σ' εκείνα που με την απόφαση της μετανοίας είχαμε καταλύσει. Δυστυχώς η έλλειψη σταθερής αποφάσεως για αγώνα μας κάνει να πέφτουμε και να ξαναπέφτουμε. Εδώ χρειάζεται ελπίδα στο έλεος του Θεού, μη τυχόν η απόγνωση μας βυθίσει μια για πάντα στην άβυσσο της απώλειας.

Πολέμιοι της ζωής τους

Όταν ο απόστολος Παύλος επισκέφθηκε την Γαλατία βρήκε τους αν¬θρώπους εκεί σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Η ειδωλολατρία τους είχε δέσει με πολλές πλάνες και δεισιδαιμονίες. Μακριά από τον αληθινό Θεό ως «άθεοι εν τω κόσμω» (Έφεσ. 2,12) ήταν βυθισμένοι στη διαφθορά και την πολύμορφη αμαρτία. Σκοτισμένοι στο νου, με πίκρα στην ψυχή και πολύ άγχος εταλαιπωρούντο καθημερινά χωρίς να μπορούν να απεγκλωβιστούν από τα δίχτυα τής συμφοράς, έως ότου ανέτειλε και γι' αυτούς το αληθινό φως. Ήλθε ο απόστολος Παύλος και με το κήρυγμα της αλήθειας και της αγάπης του Ναζωραίου Χριστού, τους απελευθέρωσε από τον εξευτελιστικό δρόμο τής πλάνης. Αυτοί δόξαζαν και ευγνωμονούσαν τον Θεό που με τον Παύλο τους έσωσε. Ο Απόστολος γράφοντας στους ίδιους εκφράζει τον θαυμασμό του για την αγάπη και ευγνωμοσύνη που έτρεφαν στο πρόσωπό του: «μαρτυρώ γαρ υμίν ότι ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι» (Γαλ. 4,16). Παρά ταύτα όμως μόλις ήλθαν οι πρώτοι πειρασμοί, οι πρώτοι ψευδοδιδάσκαλοι, οι πρώτοι αιρετικοί, οι Γαλάτες κλονίσθηκαν, επηρεάσθηκαν, παρασύρθηκαν. Γι' αυτό ο Απόστολος τους παρακαλεί να προσέχουν να μην επανέρχονται στις παλαιές συνήθειες που οι ίδιοι απέρριψαν. Αυτό ισοδυναμεί με αυτοκαταδίκη.

Το να επιστρέψει κανείς σ' εκείνα που τον δηλητηριάζουν και τον θανατώνουν τούτο είναι παραφροσύνη. Η εξουσία του σκότους είναι πιο βασανιστική για τους αρνητές. «Οι αμαρτάνοντες πολέμιοι εισί της εαυτών ζωής», λέγει ο Τωβίτ (12,10). Όποιος νικά τις αμφιβολίες και τους λογισμούς της απιστίας έχει ειρήνη και χαρά στην ψυχή του.

Έχουμε ελεύθερη βούληση

Το κατάντημα των χριστιανών της Γαλατίας μπορεί να γίνει και δικό μας πάθημα. Όλοι διατρέχουμε τον κίνδυνο να ατονήσουμε πνευματικά, να χάσουμε τον πρώτο ζήλο, να επιστρέψουμε στην αμαρτία. Μας έδωσε ο Θεός το ανεκτίμητο δώρο της πίστεως και τον θησαυρό της θείας Χάριτός Του. Συγχρόνως όμως μάς προίκισε με τη δύναμη της ελευθερίας για να διαλέγουμε με την ελεύθερη βούλησή μας το δρόμο της ζωής μας. Με αναρίθμητους τρόπους μας προπαρασκεύασε για τη σωτηρία και με σοφία μας έφερε περιστάσεις πολλές για να γνωρίσουμε το θέλημά Του. Η αγάπη του όμως δεν εξουδετέρωσε την ελευθερία μας. Άφησε σ' εμάς την εκλογή. Ελεύθερα αγωνιζόμεθα και ελεύθερα αμαρτάνουμε. Εάν θέλουμε ακολουθούμε το δρόμο της Εκκλησίας κι αν θέλουμε ακολουθούμε το δρόμο τής νέας ειδωλολατρίας. Η ώρα της Χάριτος μας οδηγεί σε μια αφύπνιση και σ' ένα θείο φωτισμό. Έρχεται καιρός που οι αλήθειες της πίστεως φωτίζουν το νου μας, θερμαίνουν την καρδιά μας, μας οδηγούν σε μετάνοια. Τότε ευλογούμε το Θεό για τα δώρα τής πατρικής Του αγάπης. Αισθανόμεθα την εμπειρία της ενότητας στο Μυστικό Σώμα τής Εκκλησίας και γευόμεθα τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Οι πνευματικές και πανευφρόσυνες καταστάσεις της παρουσίας του Θεού δεν είναι όμως μόνιμες. Έρχονται οι πειρασμοί, ξεσπούν καταιγίδες, ορμούν τα άγρια θηρία των παθών, σκοτίζεται το λογικό μας από τα σύννεφα τής αμφιβολίας και τότε αρχίζει μέσα μας το δράμα. Ο νόμος της αμαρτίας γίνεται πολύ βίαιος. Η θέλησή μας αδυνατίζει. Η αντίστασή μας στο κακό κάμπτεται και ξαναγυρίζουμε στα παλαιά.

«Ο έχετε κρατήσατε»

Χρειάζεται άγρυπνη προσοχή και συνεχής αγώνας για να κρατήσουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε με το Βάπτισμα και συνεχώς λαμβάνουμε δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Εκτός από τη δική μας αδυναμία και την ύπουλη πολεμική του διαβόλου, υπάρχει ακόμα μια απειλή από τους ανθρώπους της ανομίας και τους εργάτες του ψεύδους. Ψευδοφιλόσοφοι και ψευδοκοινωνιολόγοι, πλανεμένοι επιστήμονες και δημαγωγοί, προσπαθούν να εισαγάγουν ένα αλλότριο ήθος, ξένο προς την παράδοση μας, που ανατρέπει το ήθος της πίστεως μας. Η Εκκλησία μας φωνάζει προς όλους: «ο έχετε κρατήσατε» (Αποκ. 2,25) οι περισσότεροι όμως παρασύρονται και σιγά-σιγά εθίζονται σ' ένα νέο τρόπο ζωής που ισοπεδώνει τις αξίες, καταργεί κάθε ηθικό φραγμό και αποξενώνει από τον ιερό χώρο της πίστεως. Οι άνθρωποι θέλουν άκοπη ζωή χωρίς αγώνα και δυσκολίες. Σ' αυτό στηρίζονται και οι υπηρέτες του ψεύδους. Αίρουν τις απαγορεύσεις. Τα πάθη, τα χαρακτηρίζουν ως φυσικές λειτουργίες. Ανοίγουν το δρόμο για κάθε ασυδοσία και ασχήμια. "Ονομάζουν τέχνη τη διαφθορά. Επευλογούν την παρανομία και την αισχροκέρδεια. Και το χειρότερο, πιέζουν αφόρητα τους πάντες, μετέρχονται κάθε μέσο προκειμένου να περάσουν τη γραμμή τους. Όταν όλα αλλοτριώνονται και όταν πνέει βίαιος άνεμος απιστίας, πώς να αντέξει ένα μικρό κερί, πώς να κρατηθεί ο πιστός, πώς να μείνει ανεπηρέαστος ο χριστιανός;

«Πιστοί άχρι θανάτου»

Στην ολιγοψυχία που αισθάνεται ο άνθρωπος της πίστεως μπροστά στην αδυναμία του και στην ορμή του κακού, σαν βάλσαμο έρχονται τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου με τα οποία απευθύνεται στον κλονιζόμενο: «ο Θεός πολλών κινδύνων σε ελύτρωσε πλανηθέντα προς την οδόν επανήγαγεν αγνοούντα σε εδίδαξε λυπούμενον παρεκάλεσεν πεσόντα ηνώρθωσεν ιστά-μενον εκράτησεν πορευόμενον ωδήγησεν κοιμώμενον εφύλαξε κράζοντα επήκουσεν». Θα έχουμε πάντοτε τη βοήθεια του Θεού στον αγώνα της αρετής. Χρειάζεται όμως παράλληλα να προσέχουμε να μην πέσουμε. Να μείνουμε ακλόνητοι στην πίστη και στην αγία ζωή μέχρι θανάτου.

Γράφει: Αρχιμ. Ν. Ι. Π.

πηγή

ΠΩΣ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ «ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ» ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ

Του Παύλου Σαββίδη, Θεολόγου Καθηγητή

Τα μεγαλύτερα γεγονότα της Αγίας μας Εκκλησίας πλησιάζουν, και φυσικά παρατηρείται μία έξαρση οικοκυρικής φύσεως, που εστιάζεται κυρίως στην εξωτερική καθαριότητα αλλά και στον προγραμματισμό της αντίστοιχης μαγειρικής της ημέρας του Πάσχα.

Με μια απλή βόλτα στους δρόμους της γειτονιάς βλέπεις κυρίως τις κουρτίνες να στολίζουν τα μπαλκόνια, δείγμα ακριβώς της καθαριότητας αλλά και της προετοιμασίας της ορθόδοξης νοικοκυράς για το καλό των αγίων ημερών που μας έρχονται. 

Στην ίδια συχνότητα περιστρέφονται και οι σκέψεις γύρω από την μαγειρική της κυριώνυμης ημέρας. Φυσικά εδώ τον κύριο λόγο τον έχουν τα κρεμμυδάκια σε όλες τις πολυποίκιλες χρήσεις τους! Κοντά σε όλα αυτά πληθωρικά θα ακούγεται και η ευχή από τα χείλη όλων μας «καλό Πάσχα»!

Το απλό ερώτημα που αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη: Να κατηγορήσουμε τις παραπάνω προετοιμασίες, αφού έστω και τυπικά φανερώνουν την «θρησκευτικότητα» του λαού μας; Ασφαλώς όχι. Όμως για να είμαστε θεολογικά και εκκλησιαστικά δίκαιοι πρέπει απαραιτήτως να προχωρήσουμε σε βάθος, ύψος και πλάτος των θεϊκών γεγονότων και ακόμα περισσότερο, πώς πρέπει να βιώσουμε προσωπικά όλα τα Σταυροαναστάσιμα, λυτρωτικά γεγονότα.

Δυστυχώς, στην οικονομική ζόφωση των ημερών που στροβιλιζόμαστε με άγνωστες ακόμα τις συνέπειες, απεγνωσμένα ζητάμε τους οικονομικούς αλλά- και κυρίως αυτό- τους ηθικούς υπεύθυνους.

Η «σταυροειδής» κίνηση της κανδήλας της Αγίας Άννης μήπως είναι η έντονη διαμαρτυρία για την έξαρση ενός οικουμενιστικού αχταρμά με στόχο την επίτευξη μιάς «πανθρησκείας»; Η μήπως η ανεπίτρεπτη Πατριαρχική «εκτροπή» της Ρώμης; Μήπως οι εγχώριοι ασπόνδυλοι πολιτικοί μας με τους σοδομιτικούς νόμους που προετοιμάζουν; Οι αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις και τα τυφλά χτυπήματα μήπως λογίζονται ως «σημεία των καιρών¨; Μήπως και αυτός ο ορθόδοξος λαός μας ζεί ακόμα και σήμερα «αμεριμνοαμερίμνως» αφού τα ενδιαφέροντά του περιορίζονται στο εδώ και στο σήμερα; Πολλά τέλος από κλήρο και λαό τα φταιξίματα !
Το απόλυτο και κατεπείγον ζητούμενο «εδώ και τώρα» είναι μία δυναμική «Νινευϊτική μετάνοια»! Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ζητά δικαιωματικά την ολόκαρδη, ολοπρόθυμη και ψυχοσωματική μας συμμετοχή. Ο ιερός υμνωδός μας ξεσηκώνει με το πνευματικό του εμβατήριο «…συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν». Και η συμπόρευση πρέπει να γίνει επίπονα και επώδυνα, και κάτι περισσότερο, να συνοδοιπορήσουμε πνευματικά και μυστικά με το Σωτήρα Χριστό, που πορεύεται τη λυτρωτική Του για μας πορεία από τη Βηθανία ως το Γολγοθά.

Την Μ. Πέμπτη ο Κύριός μας φορά το λέντιο της διακονίας, και εμείς πρέπει να πάρουμε μέρος «ταις υψηλαίς φρεσί» στην σύναξη των αθανάτων «εν Υπερώω τόπω». Με την Ευχαριστιακή Κοινωνία μπολιαζόμαστε στο Σώμα του Χριστού, γευόμαστε την αθανασία, και κάτι απείρως ωραιότερο κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «ημείς και ο Χριστός έν εσμεν».

Δυστυχώς ο οδοστρωτήρας της καταστροφικής συνήθειας, μαζί με την άγνοια της «υποχρεωτικής» θείας Κοινωνίας ξεθωριάζουν έντονα το θεϊκό μεγαλείο του Μυστηρίου.

Στον Κήπο της προδοσίας η θέση μας είναι εκεί δίπλα στον «εν αγωνία εκτενέστερο προσευχόμενο» Χριστό. Εκεί όλες οι σατανοκίνητες επίγειες και καταχθόνιες δυνάμεις εφορμούν για την σύλληψη και καταδίκη του Αναμαρτήτου. Εδώ οι αγγελικές λεγεώνες του ουρανού εξίστανται απορούν και θαυμάζουν. Πάντοτε η αγάπη Του θα είναι σε αγωνία μέχρι την ώρα που εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί του θα γίνουμε οι αμετάκλητα αφοσιωμένοι λάτρεις του ονόματός Του.

Μήπως η προδοσία του Ιούδα και η άρνηση του Πέτρου δεν είναι πολλές φορές μακριά και από τη δική μας ζωή στους χώρους των θεολογικών διαλόγων και διαπλοκών με αθέμιτους και προδοτικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις;

Τα επώδυνα και φρικτά γεγονότα που εκτυλίσσονται από το Πραιτώριο του Πιλάτου μέχρι τον αιματόβρεκτο φρικτό Γολγοθά, πασίγνωστα σε όλους τους πιστούς, προβάλλουν όλο το απροσμέτρητο ύψος της παντοδυναμίας της αγάπης Του για τον κόσμο, η οποία δεν γνωρίζει όρια. Της αγάπης που υψώνεται ως τη θυσία και υπέρ αυτών ακόμη των σταυρωτών. Υπέρ όλων των αμαρτωλών.

Και για να κλείσουμε τις ολίγες σταυρώσιμες σκέψεις μας τονίζουμε με έμφαση πως ο Σταυρός είναι το καύχημα και η Δόξα της Εκκλησίας μας. Υποχρεωτικά και εμείς ως αγαπημένα παιδιά του Εσταυρωμένου της αγάπης Του θα σηκώσουμε τον προσωπικό μας Σταυρό με οποιοδήποτε κόστος ή τίμημα και πάντοτε πρόθυμα και αγόγγυστα! Επειδή και η Ανάσταση δεν είναι μακριά, είναι ζήτημα τριών μόλις ημερών!

Να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε και τούτο το ταλαίπωρο γένος μας γρήγορα και με μετάνοια να περάσει από τον Γολγοθά του στην Ανάσταση και τη χαρά για να βρει τον δρόμο και τον σωστό του προορισμό.
 
Έτσι να βιώσουμε, ιδιαίτερα φέτος, «τα Πάθη τα σεπτά» για να έχουν οι σκέψεις μας απήχηση στις καρδιές των αναγνωστών. Τότε θα συμφωνήσουμε με την ευχή: Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

ΠΗΓΗ

Λόγος περί νηστείας. Συζήτηση με Αγιορείτη Γέροντα

Άγιον Όρος...

Μοσχομύριστος, Αγιοβάδιστος τόπος. Σπαρμένος απ' άκρη σ' άκρη με λείψανα Αγίων. Χώρος συνάντησης των απογόνων του Αδάμ με τον ξεχασμένο δημιουργό. Εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί, αγωνίζεται. Ο Θεός διαρκώς του προσφέρεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αγία Τράπεζα, θυσιαστήριο ο Άθωνας. Προχωράς και η ψυχή σου αναπνέει. Κάθε συνάντηση πνευματικό διδασκαλείο. Ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις τροφή πνευματική από θάλασσες παραδείσιες.

- Ευλογείτε Γέροντα.

- Ο Kύριος να σε ευλογεί χαρά μου.

- Είστε πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος;

- Είμαι εξήντα χρόνια, αλλά τι είναι εξήντα χρόνια για το Θεό; Μια ανάσα είναι.

- Γέροντα θα ήθελα να πείτε δύο πράγματα για τη νηστεία.

- Για να πεις κάτι πρέπει να το βιώνεις, να το ζεις. Μόνο ένας που έχει γεννηθεί κοντά σε θάλασσα ή είναι ναυτικός μπορεί να μιλήσει για τη θάλασσα. Αλλά θα κάνω υπακοή στο θέλημά σου και θα σου πω τί λένε οι πατέρες οι οποίοι ήταν φίλοι της νηστείας.

- Η νηστεία Γέροντα είναι σκοπός;

- Η νηστεία δεν είναι σκοπός, είναι μέσο. Να, σκοπός σου ήταν να έλθεις στο Άγιον Όρος, ήταν ο προορισμός σου. Το καραβάκι που σε έφερε είναι το μέσο. Έτσι και η νηστεία, είναι ένα από τα μέσα που μας έδωσε η αγάπη του Θεού για να Τον ποθούμε. Ο Θεός είναι ο προορισμός μας.

- Πότε εμφανίστηκε η νηστεία;

- Η νηστεία είναι συνομήλικη με την ανθρωπότητα. Μέσα στον Παράδεισο δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, μας λέει ο Μ. Βασίλειος.

- Γιατί όμως ο Θεός έδωσε τη νηστεία, για να περιορίσει τον άνθρωπο;

- Όχι, για να τον ελευθερώσει! Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο τον έφερε και τον παρέδωσε στο χέρι της νηστείας, η οποία είναι φιλόστοργη μητέρα και άριστος διδάσκαλος. Της εμπιστεύτηκε δηλαδή την σωτηρία του. Άρα η νηστεία είναι παιδαγωγός, δεν περιορίζει αλλά καλλιεργεί τον άνθρωπο.

- Είναι αναγκαία η νηστεία Γέροντα;

- Θα σου απαντήσει πάλι ο Χρυσόστομος: «Αν η νηστεία ήταν αναγκαία στον Παράδεισο, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία έξω από τον Παράδεισο. Αν ήταν χρήσιμο το φάρμακο πριν από τον τραυματισμό, είναι πολύ περισσότερο χρήσιμο μετά τον τραυματισμό». Κατάλαβες;

- Τι;

- Η νηστεία μέσα στον Παράδεισο δόθηκε προληπτικά στον άνθρωπο για να μην πέσει. Αφού ο άνθρωπος έπεσε δίδεται θεραπευτικά.

- Τελικά ποιος ο σκοπός της νηστείας

- Η νηστεία μαραίνει τις κακές επιθυμίες, λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, την καρδιά μας την μαλακώνει, συμπληρώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε καλό και αγαθό έργο δια της νηστείας κατορθώνεται και τελειοποιείται, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ιερός Χρυσόστομος μας εξομολογείται την αγάπη του προς τη νηστεία. «Αγαπώ τη νηστεία, γιατί είναι μητέρα σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφημένης πράξεως».

- Πώς πρέπει να νηστεύουμε;

- Η νηστεία είναι μέσο και όπλο πνευματικό το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή, πρέπει όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να συμμετέχει. Άκου τι μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Νηστεύεις; Απόδειξέ το δια μέσου των ίδιων των έργων. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια ξεκόβοντας από δρόμους που οδηγούν στην αμαρτία. Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή. Και η νηστεία της ακοής είναι να μη δέχεσαι κακολογιές και διαβολές. Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώγουμε τους αδελφούς μας;

- Πως δαγκώνουμε και κατατρώμε τους αδελφούς μας;

- Με την συκοφαντία και την κατάκριση, που ξεκινούν από την έλλειψη αγάπης για τον αδελφό μας.

- Ευχαριστώ Γέροντα, πολύ με ωφελήσατε.

- Ευχαριστίες πρέπουν στον Θεό που φώτισε του 

Αγίους μας.

- Την ευχή σας.

- Στο καλό η Χάρις του Θεού να σε σκεπάζει, η 

Παναγιά μας να σε προστατεύει και οι 

Άγιοί μας να σε συντροφεύουν. Και μη ξεχνάς

 νηστεία κυρίως είναι να πεινάσεις για Θεό!!!

πηγή

Πώς κηδεύεται ένα γεροντάκι στο Άγιο Όρος ;

πηγή 

Δυο είναι κυρίως οι μεγάλες ιεροτελεστίες σ' ένα κοινόβιο, στις οποίες μπορεί κανείς να δει να εφαρμόζεται απόλυτα το «όλοι για τον ένα»: η κουρά και ο εξοδιαστικός.
Με την πρώτη εντάσσεται ο μοναχός στην αδελφότητα. Με τη δεύτερη εξάγεται από την επί γης αδελφότητα. Η πρώτη χαρακτηρίζεται ως πνευματική γέννηση. Η δεύτερη είναι ο σωματικός θάνατος.

Η κοίμηση του μοναχού 

Η κοίμηση του μοναχού γίνεται αμέσως γνωστή σ' όλη τη Μονή και στη συνέχεια σ' όλο τον αγιορειτικό κόσμο. Στον απελθόντα, αφού ευπρεπίσουν τη σορό, φορούν τα σανδάλια, το ζωστικό, τα σχήματα, το σκούφο, το κουκούλι του. Στη συνέχεια τον τυλίγουν στο ράσο του, το οποίο έχουν προηγουμένως διαπλατύνει. 
Το ράσο του γίνεται το σάβανό του κι επάνω σ' αυτό κοσμούν τρεις σταυρούς: στο μέτωπο, το στήθος, τα γόνατα. Τώρα είναι έτοιμος για τη μεταφορά του στονάρθηκα του Καθολικού (ή του Κυριακού). Η ακολουθία του εξοδιαστικού γίνεται αμέσως μετά τη λειτουργία, το πρωί, ή μετά τον εσπερινό, το απόγευμα. Συγκεντρώνεται όλη η αδελφότητα, όπως διατυπώνεται σε αρχαιότατο μοναστικό κανόνα, πως όταν πεθάνει αδελφός «πρέπει να συνοδεύση όλη η αδελφότης την εκφοράν του». Η ακολουθία είναι, στ' αλήθεια, στο ξετύλιγμά της, μια αποκάλυψη. Ποιητές με μεγάλη ευαισθησία, τρόφιμοι των μοναστηριών κι αυτοί, είναι οι συνθέτες της. Τα τροπάρια δεν μιλούν μόνο για την ματαιότητα του βίου (πράγμα που μπορεί κανείς να το διδαχτεί και από τη σορό που κείται στο μέσον της λιτής), αλλά υμνούν και τη νίκη της Ζωής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επί του θανάτου και της φθοράς.
Προς το τέλος της ακολουθίας, τη στιγμή που αρχίζουν να ψάλλονται τα προσόμοια με πρώτο το: «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, δώμεν, αδελφοί, τω θανόντι ...» προσέρχονται οι αδελφοί και ασπάζονται τον κεκοιμημένο.
     Στη συνέχεια, υπό τις πένθιμες κρούσεις της καμπάνας, γίνεται η εκφορά του κεκοιμημένου. Προηγούνται τα εισοδικά και οι ιερείς. Έπεται η σορός και ακολουθούν, με αναμμένες τις λαμπάδες τους, οι λοιποί πατέρες.Με συνηγμένη την αδελφότητα γύρω από τον νεοσκαμμένο τάφο, θα γίνει το πρώτο κομβοσχοίνι από τον τυπικάρη.
 Κάθε αδελφός θα κάνει κομβοσχοίνι για 40 ημέρες υπέρ του θανόντος [δηλ.προσευχή με το κομποσχοίνι]. Οι αιτήσεις και δεήσεις υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του θα συνεχίζονται «επί εν έτος παρρησία εν τω Κυριακώ Ναώ, εν δε τω κοιμητηρίω μέχρι της ανακομιδής αυτού, ήτοι επί τριετίαν».
     Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί ως αξιοθαύμαστο προνόμιο των Αθωνιτών μοναχών, είναι ότι το σώμα του αποιχομένου μένει, μέχρι την ταφή του, μαλακό και ευλύγιστο, αντίθετα με τα σώματα όλων των νεκρών, χωρίς εξαίρεση, που μένουν σκληρά και αλύγιστα.

 

Το περίφημο μεταθανάτιο χαμόγελο του αγίου Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού (λεπτομέρειες εδώ)

Η Αλήθεια του Εσταυρωμένου, κρατά άσβεστο το άδολο Φως το Ελληνικό «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία...»

 

Μόνο η Ελληνική φυλή μπόρεσε να νιώσει τόσο έντονα την
 μυστηριακή οδό του φωτός,

 του μαρτυρίου και της Αναστάσεως. Ήταν η αποθέωση μίας οδού
 που γνώριζε καλά.

 Μόνον ο Χριστός μέσα στις χιλιετίες είχε μεγαλύτερο βάρος,
 μεγαλύτερο Χρέος από

 αυτό που κληροδοτεί ο Ελληνισμός στα παιδιά του: 
Την διαφύλαξη και την μεταλαμπάδευση

 του Φωτός. Γι' αυτό και οι Έλληνες ένιωσαν την Σταύρωση του
 Κυρίου ως την υπέρτατη 

προσφορά στο Θείο και την Ανάσταση ως απόλυτη Αλήθεια.


Ο Έλληνας μέσα στην δίνη του χρόνου, γνώρισε το μαρτύριο, την
 θυσία και την παλινόρθωση

 του γένους πολλές φορές. Η Ηρωική πορεία από την βάπτιση έως 
τον Σταυρό ξύπνησε την

 συλλογική του μνήμη. Ο Έλλην ήταν αυτός που πίστεψε βαθιά,
 διαφύλαξε την πίστη και

 την σκόρπισε στα πέρατα της οικουμένης μέσω του
 Θεόπνευστου Ελληνικού Ευαγγελίου,

 ως μία αυτονόητη συνέχεια του. Μα ολόκληρη η ύπαρξη του 
Έλληνα βασιζόταν στην 

αέναη μάχη του Φωτός ενάντια στο σκότος. Με κάθε τίμημα,
 οι αρετές του ανθρωπισμού,

 της δικαιοσύνης και της Ελευθερίας ζυμώνονταν με το αίμα του
 Γένους για να κρατηθούν

 ζωντανές στις επόμενες γενιές. Μόνο ένα Έθνος Θερμοπυλών
 θα μπορούσε να αντιληφθεί

 το βαθύτερο νόημα του Γολγοθά και να πιστέψει στην Ανάσταση.

Μόνο ένα Έθνος Χριστού έχει να επιδείξει Θυσία και 
αυταπάρνηση μέσα στους αιώνες.

 Από την Θυσία του Μαρμαρωμένου και το Ζάλογγο μέχρι
 τα οχυρά του Ρούπελ, 

ο Ελληνισμός τιμά Μαρτύριο, Θυσία, μα και Ανάσταση.
 Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη

 από το ότι είμαστε όρθιοι μέσα σε αιώνες διωγμών και θυσιών;
 Συγκρίνετε τις εορτές μνήμης

 του Ελληνισμού με τις γιορτές μίσους άλλων εθνών που καμαρώνουν
 για τις σφαγές και τις

 κατακτητικές - ληστρικές τους επιδόσεις. Θα μπορούσαν ποτέ
 αυτοί να «πιστέψουν»;

 Θα μπορούσαν οι αιώνιοι σταυρωτές να
 μεταλαμπαδεύσουν Φως;

Όχι. Μια ζωή τους τύφλωνε, γι' αυτό και προσπαθούσαν να το σβήσουν,
 να το καταπνίξουν.
Αυτή λοιπόν η ιερουργία της Μεγάλης Εβδομάδας με την κορύφωση του
 Θείου δράματος και 

την Ανάσταση τιμάται στην Ελλάδα περισσότερο από όλον τον πλανήτη 
ως επιστέγασμα της

 Ορθής Πίστης, της Ορθοδοξίας. Ο Έλληνας αντιλαμβάνεται το 
Θείο Πάθος ως 

Ηρωϊκό δρώμενο και όχι ως μοιραία κατάληξη. Ο Χριστός άλλωστε
 θα μπορούσε πολλάκις

 να αποφύγει τον δρόμο της προδοσίας και του μαρτυρίου. 

Τότε όμως για ποιά Ανάσταση θα μιλούσαμε; Πως θα αφυπνίζοντο 
οι Έλληνες εάν δεν 

υπήρχε η θυσία του Λεωνίδα; Πως θα ξεσηκωνόταν ο Μοριάς 
εάν δεν υπήρχε το Μανιάκι;
Σε αυτό το σημείο αξίζει να ανατρέξουμε στην ομιλία του κορυφαίου
 Έλληνα ιεράρχη, του

 Μακαριστού Χριστόδουλου την Μεγάλη Παρασκευή του 1999 στην
 πλατεία Συντάγματος.

 Μία ομιλία σταθμό που όμως έχει «εξαφανιστεί». 

Εκεί λοιπόν, σε ένα δρώμενο βγαλμένο από τους αιώνες,
 7 επιτάφιοι συναντήθηκαν στην

 πλατεία Συντάγματος, τις σκοτεινές εποχές της επίπλαστης
 μακαριότητας του χρηματιστηρίου,

 του σημιτισμού και της σφαγής στην Σερβία που μόλις είχε
 ξεκινήσει. Εκεί ο Χριστόδουλος

αποκρυπτογράφησε την ψυχή και την διαχρονική ευσέβεια του
 Έλληνα. αφού κατακεραύνωσε

 τους βομβαρδισμούς στους οποίους συμμετείχε και το καθεστώς
 Σημίτη την ίδια στιγμή που η

 σιωπή εξαγοραζόταν από το εύκολο (και έωλο) κέρδος, 
έκανε τον παραλληλισμό:

 «Από την μία, έχουμε τον δρόμο των σταυρωτών. Τον εύκολο,
 τον βολικό. Από την άλλη,

 έχουμε την οδό του Εσταυρωμένου. Το δρόμο της Θυσίας 
και του Μαρτυρίου.

 Εμείς οι Έλληνες, δεν πρέπει να έχουμε δισταγμό σε αυτό 
το σταυροδρόμι. Γνωρίζουμε

 πολύ καλά τον δρόμο που πρέπει να επιλέξουμε.
 Μην διστάσετε λοιπόν ούτε στιγμή, 

γιατί αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Ανάσταση».

Εάν είχαμε ακούσει τότε τον Πατέρα των Ελλήνων, σήμερα καμιά 
κρίση δεν θα μπορούσε

 να μας αγγίξει, Δυστυχώς προτιμήσαμε τον δρόμο των κούφιων
 υποσχέσεων και της 

επίπλαστης ευδαιμονίας. Ας είναι τούτη η άνοιξη, ετούτο το
 Θείο δράμα που θα κάνουμε την 

σωστή επιλογή. Την επιλογή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού 
και των Αγίων του Ελληνισμού. 

Τα τελευταία λόγια του Αθανασίου Διάκου: 

"Πατέρα παντοδύναμε, ἄκουσες τὴν εὐχὴ μού• μου φύτεψες 
μέσ’ στὴν καρδιὰ ἀγάπη, πίστη,

 ἐλπίδα, ἔδωκες μία ἀχτίδα Σου ἀθέρα στὸ σπαθί μου καὶ μοῦ’πές: 
Τώρα πέθανε γιὰ Μέ, γιὰ 

τὴν Πατρίδα."

Καλή Ανάσταση Ελλάδα!



πηγη

Τι δεν είναι Πάσχα;

Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και ένα λεπτό μετά. Πάσχα δεν είναι η λατρεία του φαγητού, το πανηγύρι, ο χορός και το ποτό. Πάσχα δεν είναι οι σούβλες στο δρόμο, δεν είναι η ανταλλαγή ευχών, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.


Πάσχα είναι πάνω απ’ όλα η γεύση της Βασιλείας του Θεού, η φωνή του Ουρανού που έρχεται μέσα μας, όταν μεταλαμβάνουμε στην Θεία Λειτουργία. Τότε η ψυχή μας, έστω και για λίγο, μεταμορφώνεται, ηρεμεί, νιώθει κάτι Από την συγγνώμη και την αγάπη που ανατέλλει μέσα από τον Τάφο. Τότε, νιώθουμε πως μ’ όλο τον κόσμο είμαστε αδέλφια, γιατί μετέχουμε του κοινού ποτηριού της Ζωής. Πάσχα είναι η αλλαγή της ζωής μας, η ανάσταση μας από τα πάθη και τις κακίες που μας δέρνουν. Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα κι εμείς δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας, ότι δεν νιώθουμε πιο ελεύθεροι από τα δεσμά της κακίας και του θανάτου. Πάσχα άλλωστε είναι η συντριβή του έσχατου εχθρού της ανθρώπινης φύσης, που είναι ο θάνατος: Θανάτω θάνατον πατήσας…

Πάσχα είναι η αφορμή για ενότητα, ενότητα μεταξύ των λαών και των κοινωνιών. Δεν γίνεται να λέμε ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση και ο πόλεμος και η διχόνοια κυριαρχεί στις ψυχές μας. Δεν γίνεται να λέμε ότι πιστεύουμε στα μηνύματα του Χριστού και να επικαλούμαστε αυτή την ιδιότητα μας και να συντρίβουμε λαούς, υπολήψεις, συνειδήσεις, συνανθρώπους, πλησίον, αδελφούς μας. Δεν γίνεται να κάνουμε Πάσχα με κακία για τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ό,τι κι αν μας έχουν κάνει!

Πηγή: εφημερίδα Διψώ, τ. 77

πηγή

Θέλουμε άθεα ή ένθεα γράμματα;

 πηγή

Θέλουμε άθεα ή ένθεα γράμματα;

Στην εποχή των μεγάλων αμφισβητήσεων και της απαρνήσεως του Θεού, ως η μόνη και Δημιουργική δύναμη του Κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα ένθεα και όχι «άθεα γράμματα», που έλεγε ο Παπουλάκος!.. Ίσως γιατί «Οι Παπουλάκηδες του Ελληνισμού», για τους οποίους ετοιμάζουμε ειδικό βιβλίο, έλεγαν και διεκήρυτταν συνεχώς: «Από τους διαβασμένους θα σας έρθει το κακό», όπως μας θυμίζουν το γεγονός, πολλά νέα παιδιά, που καλλιεργούν την ορθοφροσύνη και τον «ένθεο λόγο» σε πολλά εκπαιδευτικά σχολεία της Ελλάδος!..

ΜΙΑ  παλιά συνήθεια της εποχής του Παπουλάκου, αλλά και σήμερα, ήταν πολλοί γέροντες η γερόντισσες, για διάφορους προσωπικούς ή συνειδησιακούς λόγους, να γίνονται μοναχοί (Παπουλάκηδες ή Καλόγριες). Ένας εξ αυτών ήταν και ο παππούς της μητέρας μου Κανέλλας Ζαφειροπούλου - Σακκέτου, ο περίφημος στην περιοχή «Χατζηαράπης», που πέθανε ως καλόγηρος στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στη Βάχλια, παρά το γεγονός ότι είχε οικογένεια και παιδιά. «Παπουλάκη» ή «Παπουλάκο» τον φώναζαν κι αυτόν!..
Βεβαίως, για μοναχούς «παπουλάκηδες» κάνουν λόγο πολλοί ιστορικοί, όπως γράφουμε σε ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο μας για τον Παπουλάκο, όπως για παράδειγμα, ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος, γραμματεύς των Κολοκοτρωναίων και του Νικηταρά, ο Μπάμπης Άννινος, ο Κωστής Μπαστιάς, ο Κώστας Σαρδελής, με τον οποίον κάναμε και εκπομπές στην τηλεόραση, ο Δημήτρης Τσάκωνας, ο Ανδρέας Νασιόπουλος, ο π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ο Αθανάσιος Καψιώτης, και τόσοι άλλοι. Οι περισσότεροι τον τιμούν και μάλιστα με δέοντα σεβασμό, κάποιοι άλλοι, όμως, τον ειρωνεύονται, όπως για παράδειγμα ο Μπάμπης Άννινος, που έγραψε πολλά εις βάρος του μεγάλου αυτού προφήτη του Μοριά.
Όμως, «η τάσις προς το ειρωνεύεσθαι και κακολογείν είναι ένδειξις κακής ανατροφής», έλεγαν οι πρόγονοί μας. Και ίσως αυτό να το αγνοούσε ο Μπάμπης Άννινος, που δεν θέλησε να εγκύψει περισσότερο στο έργο ενός Παπουλάκου, παρά το γεγονός ότι ήταν σύγχρονός του και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υποστηρίζει ότι: «Ο λαός του συμπαραστάθηκε. Η εξουσία τον κατεδίωξε».
Ήταν απαίδευτος ο Παπουλάκος, λέει ο Μπάμπης Άννινος!.. Αγράμματος, δηλαδή!..
Μα τόσοι και τόσοι άγιοι δεν ήσαν απαίδευτοι και αγράμματοι; Το «Αγιολόγιον της Ορθοδοξίας» μας είναι γεμάτο από παρόμοιους ανθρώπους! Είχαν, όμως, το χάρισμα του Θεού να επικοινωνούν με τον κόσμο και να τον διδάσκουν με τα θεία λόγια της Αγίας Γραφής, το «Βαγγέλιο», που λέγανε οι φτωχοί κι αγράμματοι πατεράδες μας!…
Κι αφού έτσι είχαν τα πράγματα και ήταν τόσο απαίδευτος κι αγράμματος ο Παπουλάκος, γιατί τόσοι και τόσοι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας του αφιέρωσαν ολόκληρες ακολουθίες, παρακλητικούς κανόνες και τόσους ωραίους ύμνους; Μήπως διότι η σοφία αυτού του απλοϊκού γέροντα ξεπερνούσε σε βαθμό ευφυΐας ορισμένους «γραμματιζούμενους» της εποχής εκείνης, που έσπερναν παντού τα λεγόμενα «άθεα γράμματα»;
«Χάρις εν σοι εδόθη κλεινέ, του διηγείσθαι μεγαλεία του πλαστού σου, παρά τους σοφούς ποιούντος, Γεννησαρέτ αλιείς, και μωρά του κόσμου προεκλέξαντος, στομώσαι σοφούς της γης, δυνατούς αφοπλίσασθαι, και πάντας όσοι την τε πίστιν διώκουσι, και την αίρεσιν εισηγούνται οι πάντολμοι. Όθεν και συ κατήσχυνας, στομώσαι τους άθεα γράμματα φέροντας ώδε, εν τη κοιτίδι του πνεύματος, και μη εδραιώσαι εν καρδίαις του λαού σου τα ιερά αυτά»!

Αλλά δεν πειράζει!… «Από τους διαβασμένους θα σας έρθει το κακό», έλεγε ένας άλλος Παπουλάκος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που πέθανε λίγα χρόνια πριν γεννηθεί ο Παπουλάκος του Μοριά. Κι αυτό το βλέπουμε σήμερα!.. Το νιώθουμε!… Το βιώνουμε!.. Το ζούμε με όσα μας «διδάσκουν» οι λεγόμενοι «διαβασμένοι», «διανοούμενοι» και «μορφωμένοι»!..
Δυστυχώς έχει εξαντληθεί το βιβλίο μας για τον Παπουλάκο, κάτι που μας ζητάει συνεχώς ο κόσμος και που μας αναγκάζει να σκεφτούμε την άμεση επανέκδοσή του. Ας θυμηθούμε, όμως, τι έλεγε στον πρόλογο του βιβλίου μας ο γνωστός μοναχός π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, που μνημονεύει τα λεγόμενα «άθεα γράμματα»:

«…Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει τον αναλογικό συσχετισμό που παραθέτει ο συγγραφέας, παραβάλλοντας την κηρυγματική δράση το Παπουλάκου για τα «άθεα γράμματα» με τις άθεες διαθέσεις πολλών επιστημόνων και εκπροσώπων της νεοελληνικής διανόησης, που πολλές φορές στάθηκαν και στέκονται φορείς διχασμού του χριστεπώνυμου πλήθους, αλλά και πληγές για την εθνική μας κληρονομιά, συνείδηση και παιδεία. Εξίσου αξιόλογη είναι και η παραβολή των ηθών της εποχής μας με τις σχετικές προφητείες του αγίου.
Η εικόνα της σύγχρονης ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πραγματικότητας, με τον ξεπεσμό των αξιών, τη φθορά των ηθών, την «ποιότητα ζωής» ενός τεχνολογικού πολιτισμού στερημένου από πνευματική ανάσα, που καθημερινά διογκώνει τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου και τον οδηγεί σε αδιέξοδα, έρχονται να επαληθεύσουν το κήρυγμα του αγράμματου Παπουλάκου και να καταδείξουν την οξύτατη διορατικότητα και προορατικότητά του…».

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ!

Θεέ μου!.. Πόσο δίκιο είχε ο Παπουλάκος!...
Ακόμη περισσότερο όταν αυτά τα γεγονότα γινόντουσαν σε μία εποχή που ενώ ο κόσμος ήταν πιστός στον Χριστό, η επίσημη πολιτεία γκρέμιζε τα «βλαπτικά» μοναστήρια και άρπαζε ακόμη και τα καντήλια, όπως γράφει και ο Κωστής Μπαστιάς μέσα στο δικό του βιβλίο για τον Παπουλάκο.
Πολύ φοβάμαι, ότι η εποχή των Βαυαρών θα ξαναγυρίσει πιο ωμή και πιο ανάλγητη απέναντι στην Εκκλησία, η οποία θα δεχθεί ένα νέο κύμα επιθέσεων για τον «ξεκληρισμό» και την «παράδοση άνευ όρων» της εκκλησιαστικής περιουσίας σε κάποιους άλλους «αφεντάδες». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός η απαξίωσή της μέσω πολλών ΜΜΕ και διαφόρων σχολιαστών και αρνησίθρησκων αρθρογράφων. Εκτός κι αν ορισμένοι λησμονούν τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του μεγάλου αυτού Προφήτη του Γένους μας, που έλεγε για τους ιερωμένους τα εξής:

«Να προσέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί και μη κατηγορήτε τους παπάδες σας, να μη τους υβρίζετε και να μη τους παραμελήτε, διότι βάνετε φωτιά και καίεσθε • διότι οι παπάδες είναι ανώτεροι και από τους Αγγέλους και από τους βασιλείς. Εγώ, αδελφοί μου, η γνώμη μου έτσι με λέγει να κάμω. Εάν απαντώ ένα παπά και ένα βασιλέα, με φαίνεται εύλογον τον παπά να βάλω να καθήση υψηλότερα από τον βασιλέα • και εάν απαντήσω ένα παπά και έναν άγγελον, πρώτα θα χαιρετήσω τον παπά και έπειτα τον άγγελον. Διότι, αδελφοί μου, είναι ανώτερος και από την αγίαν Τράπεζαν, ανώτερος και από το άγιον Ποτήριον • διότι το άγιον Ποτήριον είναι άψυχον, μα ο ιερεύς μεταλαμβάνει τα Άχραντα Μυστήρια καθ’ εκάστην ημέραν, το τίμιον σώμα και αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού. Εγώ, αδελφοί μου, δεν έχω καμμίαν κατηγορίαν να κάμω των παπάδων, διότι είναι παπάδες και έχουν τον Χριστόν οπού τους παιδεύει και ό,τι σφάλμα κάμουν οι παπάδες, έχει ο Χριστός μας ράβδον σιδηράν δι’ αυτούς…».

Τουλάχιστον αυτά, που τους είπαμε σήμερα, τους έπεισαν;