Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πεντηκοστής 2012

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 Κ Ο Σ Μ  Α Σ

Πρός  τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα

τῆς  καθ’  ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως

      Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ὑπογραμμίσουμε μεγάλες ἀλήθειες.

            Ὅπως μᾶς ἀνέφερε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ Κύριος ἀνέβηκε στό Ναό τῶν Ἰουδαίων καί μίλησε στά πλήθη τοῦ λαοῦ. Ἑώρταζαν τήν ἑορτή τῆς σκηνοπηγίας καί γι’ αὐτό ὅλοι συνωστίζονταν στίς αὐλές τοῦ Ναοῦ.

            Ὑπῆρχε ὅμως μιά ἐξαίρεσι. Οἱ Φαρισαῖοι, οἱ σύνεδροι τοῦ Ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, οἱ πνευματικοί ἡγέτες τοῦ λαοῦ, ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς καί συζητοῦσαν πῶς θά ὀργανώσουν τήν σύλληψι καί τό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Ἔστειλαν μάλιστα στρατιῶτες γιά νά τόν συλλάβουν.

            Τήν ὥρα ἐκείνη ὁ Κύριος μιλοῦσε στό λαό γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού θά δεχόταν οἱ πιστοί. Οἱ στρατιῶτες πλησίασαν τόν Κύριο, Τόν ἄκουσαν, Τόν ἐθαύμασαν, ἐπέστρεψαν ὅμως ἄπραγοι καί εἶπαν στούς Φαρισαίους: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησε ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ΄,46). Ποτέ δέν μίλησε ἄνθρωπος μέ τόση σοφία καί χάρι, ὅπως αὐτός ὁ ἄνθρωπος. Πῶς νά τόν συλλάβουμε»; Καί οἱ Φαρισαῖοι, πωρωμένοι, σκληροί καί ἀνάλγητοι, ἔμειναν στό μῖσος καί τόν πόλεμο κατά τοῦ Κυρίου. Ἔμειναν ξένοι καί ἄσχετοι ἀπό τή λαμπρότητα καί τήν ὠφέλεια τῆς ἑορτῆς.

            Σήμερα ζοῦμε, ἀγαπητοί, κι ἐμεῖς μιά μεγάλη ἑορτή. Ζοῦμε τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Ἑορτάζουμε τήν κάθοδο στή γῆ τοῦ Τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἑορτάζουμε τήν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς μαθητές τοῦ Κυρίου, ἑορτάζουμε τήν φανέρωσι τῆς Ἐκκλησίας μας στόν κόσμο.

            Αὐτή τήν ἁγία ἡμέρα καί ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς φέρουμε στό νοῦ μας τό μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ἀγῶνες καί τούς θριάμβους της. Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ μία, ἁγία, καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία εἶναι τό μυστικό σῶμα μέ κεφαλή τόν Κύριο καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό καί μέλη της, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού βαπτίσθηκαν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέσα στήν ὀρθόδοξο κολυμβήθρα.

            Ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, παρά τίς τοπικές ἀποστάσεις πού μπορεῖ νά μᾶς χωρίζουν, συναποτελοῦμε ἕνα ἑνιαῖο καί ἀδιάσπαστο σύνολο, τό πνευματικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.      

            Προσπαθοῦμε ὅλοι νά ζοῦμε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγωνιζόμαστε νά ζήσουμε τό Εὐαγγέλιό της, νά ἁγιαζώμαστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μέ τά χαριτόβρυτα ἅγια μυστήρια. Ὅλοι χαιρόμαστε τή λαμπρότητα καί τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ζοῦμε στήν μητρική της ἀγκάλη, πορευόμαστε μαζί της τήν πορεία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τήν πιστεύουμε ὡς Κιβωτό σωτηρίας κι ὡς πιστά παιδιά της προχωροῦμε μέ τή σκέπη της πρός τόν λιμένα τῆς σωτηρίας. 

            Δέν μποροῦμε, ὅμως, σήμερα αὐτή τή μοναδική ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας νά μή φέρουμε στή σκέψι μας καί κάποιους, ἴσως καί βαπτισθέντες χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι μιμοῦνται τούς Φαρισαίους τῆς πρώτης Πεντηκοστῆς.

            Τυφλωμένοι, πωρωμένοι, σκοτισμένοι, ὑποδουλωμένοι στόν ἐγωισμό τους καί τά πάθη τους, δέσμιοι τῶν σκοτεινῶν κέντρων καί τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀνέγγιχτοι ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας μισοῦν ἄσπονδα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

            Στή δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας Ἀπόστολοι, μαρτυρικοί ἀποστολικοί πατέρες, μάρτυρες, ὅσιοι, νεομάρτυρες ὁμολογοῦν καί διακηρύσσουν τό μῖσος τῶν ποικιλομόρφων Φαρισαίων καί τυράννων, οἱ ὁποῖοι λυσσαλέα πολέμησαν τήν Ἐκκλησία μας.

            Δυστυχῶς καί σήμερα ὑπάρχουν οἱ μιμηταί τῶν Φαρισαίων. Δέν συγκινοῦνται, δέν διδάσκονται, δέν προβληματίζονται ἀπό τήν μακραίωνα ἁγία ζωή, τήν προσφορά, τήν βοήθεια, τά θαύματα, τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μας καί ὅλων τῶν ἁγίων μέσα στήν Ἐκκλησία.  

            Σκοτεινοί, σκληροί κι ἀνάγλητοι βουλεύονται καί ὁμολογοῦν τήν ἐμπάθεια καί τό ἄσπονδο μῖσος τους κατά τῆς Ἐκκλησίας.Ἡ βία, ἡ ἀπάτη, ἡ συκοφαντία, ἡ πολιτική, οἱ φοβερές αἱρέσεις, ἡ φιλοσοφία τοῦ κόσμου, ὁ ὀρθολογισμός, ἡ χλεύη, ὁ διασυρμός, ὁ διωγμός, ἡ ἀρπαγή, ἡ ὑποτίμησι, ἡ περιφρόνησι τῶν κληρικῶν, ὅπως πάντοτε ἔτσι καί σήμερα χρησιμοποιοῦνται γιά νά χτυπήσουν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Καί ἄν οἱ πολέμιοι αὐτοί σήμερα συναντοῦσαν τόν Χριστό ἐμπρός τους, χωρίς ἀμφιβολία, σάν τούς Φαρισαίους, θά Τόν ἔπιαναν, θά Τόν ἔδεναν, θά Τόν Φυλάκιζαν καί θά Τόν σταύρωναν ἐκ νέου.

            Ἰδιαιτέρως σήμερα μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τόν συγκρητισμό πού ἁπλώνεται παντοῦ καί στά ἐγχειρίδια ἀκόμη τοῦ σχολικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πολεμοῦν τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας, ἀγωνίζονται νά ξερριζώσουν Χριστό καί Ἐκκλησία ἀπό τίς καρδιές τῶν παιδιῶν μας.

            Ἀγαπητοί,

            Σήμερα Πεντηκοστή, ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν προδοσία τῶν Φαρισαίων, ὅλων ἐκείνων πού τούς μιμήθηκαν καί τούς μιμοῦνται ἀλλά καί τό καθῆκον μας.

            Μήν πτοηθοῦμε ἀπό τόν πόλεμο τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού τήν πολέμησαν γιά νά τήν ἀφανίσουν; Ἀφανίσθηκαν, χάθηκαν οἱ ἴδιοι… Ἄς πολεμοῦν καί σήμερα μέ ὅλο τό μῖσος τους καί τήν ἀγριότητά τους. Ἡ Ἐκκλησία δέν φοβᾶται τούς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου, ὅποιοι κι ἄν εἶναι. Δέν εἶναι ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ἀλλά θεανθρώπινος, θεοσύστατος, θεοσυντήρητος.

            Ἀποτελεῖ ἀπιστία καί ἀπαράδεκτη ἀμφισβήτησι τοῦ κύρους καί τῆς ἀληθείας τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας τό νά φοβώμαστε μήπως νικηθῇ καί παύσῃ νά ὑπάρχῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

            Ἐμεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν ἀλήθεια καί τή σωτηρία, ἄν ἀφήσουμε τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του νά δροῦν ἀνενόχλητοι. Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς θεανθρώπινος θεσμός δέν χάνεται.

            Γι’ αὐτό ὅλοι μας ἄς ἀφυπνισθοῦμε. Ἄς βοηθήσουμε τόν ἑαυτό μας νά γίνῃ γνήσιο, συνειδητό μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἄς θελήσουμε νά ἔλθουμε στήν ἀγκάλη τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ ταπείνωσι καί ὑπακοή νά ζοῦμε τή χαριτόβρυτη ζωή της. Ἄς γίνουμε τολμηροί καί ὁμολογηταί. Ἔχουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί λόγο πνευματικῆς ἐμπειρίας. Ἄς τόν ἐκφράσουμε μέ θάρρος καί τόλμη. Ἄς ὑψώσουμε τό λάβαρο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου κι ἄς διακηρύξουμε παντοῦ τό μοναδικό μήνυμα: «Οὐκ ἔστι ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄, 12). Δέν ὑπάρχει μέ κανέναν ἄλλο ἡ σωτηρία. Νά ὁμολογοῦμε παντοῦ αὐτό τό μήνυμα. Γιά νά ἁπλώνεται τό φῶς τό ἀληθινό, νά κηρύσσεται ὁ Ἀναστάς Κύριος καί Θεός μας, γιά νά σιωποῦν οἱ μιμηταί τῶν Φαρισαίων καί σύγχρονοι πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ μας.

            Μή πτοηθοῦμε ἀπό ἀπειλές καί ἐκφοβισμούς, ἀπό τήν πίεσι τῆς ἐλλείψεως τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».

            Ἔτσι θά ἀποδυναμωθοῦν οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ μας, θά ὑψωθῇ καί θά λάμψῃ ὁ Σταυρός, θά δοξασθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας καί ἐμεῖς ἑνωμένοι μέ τό Χριστό μας θά ζοῦμε τή ζωή τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς αἰωνιότητος. Ἀμήν.    

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ