δολοπλοκίες και αγαπολογίες

Άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η ανακοίνωση της Ι. Μ. Αιτωλοακαρνανίας, η σχετική με το πολυθρύλητο «κάστανο», που εκτέθηκε, όπως λένε, για προσκύνημα κατά τη γιορτή του αγίου Παϊσίου. Όσοι όμως τη διάβασαν «απορούν και εξίστανται» για την αλλοπρόσαλλη σχέση ανάμεσα στην ανακοίνωση και την πραγματικότητα.  Και παθαίνουν ο, τι και ο γέροντας Ισαάκ, όταν ο γιός του ο Ιακώβ στην προσπάθειά του να τον εξαπατήσει, προκειμένου να αποσπάσει τα πρωτοτόκια του αδελφού του Ησαύ, έβαλε στα χέρια του δέρμα κατσικιού, αναγκάζοντας τον τυφλό πατέρα του να πει το παροιμιώδες εκείνο: «Η μεν φωνή, φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες, χείρες Ησαύ»…

Γιατί η πραγματικότητα φωνάζει πως η Μητρόπολη δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, αν ο λαός «ευρισκόμενος σε σύγχυση, δικαιολογημένα ανησυχεί». Γιατί, αν έδινε σημασία, δεν θα «βάφτιζαν» «αιρετικό» και «κλέφτη» ή όπως αλλιώς τους καπνίσει  τον καθένα, χωρίς να συγκεκριμενοποιούν την κατηγορία. Με αποτέλεσμα και οι συκοφαντούμενοι να παραμένουν κηλιδωμένοι και το χριστεπώνυμο πλήρωμα προβληματισμένο.  Και ούτε, όπως φαίνεται, ενδιαφέρονται στο «να παραμένουμε όλοι πιστοί στη Δογματική Διδασκαλία της αγίας μας Εκκλησίας». Δεδομένου ότι κάποιοι σουπερ-ορθόδοξοι, όπως λέγεται, συμπροσεύχονται με πρόσωπα δογματικώς αμφιλεγόμενα. Και ούτε ακόμη φαίνεται να αληθεύει το ότι «με θλίψη και πόνο παρακολουθεί την αναστάτωση και αναταραχή των πιστών». Ή ότι, όπως διατείνεται, η Μητρόπολη με «πολλή αγάπη και κατανόηση αφουγκράζεται τις διαμαρτυρίες του πιστού λαού». Γιατί τη μόνη φωνή, που μονότονα φαίνεται να αφουγκράζεται είναι η φωνή της περιούσιας κάστας των ρουφιάνων, που, εδώ και πολλά χρόνια άγει και φέρει ουσιαστικά τα πράγματα της Μητρόπολης. Με αποτέλεσμα οι ρουφιάνοι, όπως ο λύκος της λαϊκής παροιμίας, να χαίρονται και να πανηγυρίζουν με τη «σύγχυση» και την «αναστάτωση» του πιστού λαού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι επί του προηγουμένου Μητροπολίτη τουλάχιστο εβδομήντα παπάδες εξαναγκάστηκαν, εξαιτίας της μαφίας των ρουφιάνων, να εγκαταλείψουν τη Μητρόπολη. Κι αν σήμερα δεν συνεχίζεται η ίδια τακτική, αυτό οφείλεται στο ότι στις μέρες μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν αντικαταστάτες των διωκομένων. Παρόλο όμως αυτό υπάρχουν και σήμερα εύγλωττα παραδείγματα πολυχρόνιου και αδυσώπητου διωγμού:

Και ιδού ένα  χαρακτηριστικό:  Στα νοτιοανατολικά της πόλης του Αγρινίου βρισκόταν το ταπεινό εκκλησάκι, της Αγίας Βαρβάρας. Η Μητρόπολη θέλησε να δημιουργήσει εκεί καινούρια ενορία, μεγαλώνοντάς το και  κάνοντάς το ενοριακό ναό. Κλήθηκαν κάποιοι κληρικοί, προκειμένου να αναλάβουν το έργο. Αλλά σαν τον ιερέα και το λευίτη της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, «ελθόντες και ιδόντες, αντιπαρήλθον». Ο μόνος, που έστερξε να επωμιστεί την εκτέλεση του έργου ήταν ο ιερέας Χριστόφορος Μουτάφης. Κληρικός με εξαιρετική πνευματική συγκρότηση, ακαταπόνητη δραστηριότητα και αδαμάντινη εντιμότητα, προτερήματα επί του προκειμένου απαραίτητα. Δεδομένου ότι δεν επέτρεπε «νυσταγμόν τοις βλεφάροις του» αλλά και ούτε την παραμικρή παρέκκλιση στην έντιμη διαχείριση των χρημάτων. Με αποτέλεσμα εντός 5ταετίας να ολοκληρωθεί το έργο, που κάτω από άλλες συνθήκες μπορούσε να χρειαζόταν και 10ετίες.

Αλλά το θαυμαστό αυτό επίτευγμα κέντρισε, όπως φαίνεται τον φθόνο και την ιδιοτέλεια εκείνων, που βλέπουν τους ναούς σαν εμπορικές επιχειρήσεις. Ενδεχομένως μάλιστα να πίστεψαν ότι εκεί υπήρχε χρυσοφόρα πηγή, που κάποιοι με εμπορικές δεξιότητες θα μπορούσαν να την εκμεταλλευτούν πολλαπλά. Κι έτσι άρχισε αδυσώπητος διωγμός εναντίον του έντιμου κληρικού, με σκοπό την καταρράκωσή του και την αντικατάστασή του. Ήθελαν «να τον ξεκουράσουν», όπως υποκριτικότατα διατείνονταν. Αλλά τα «φιλάδελφα»  αισθήματά τους προσέκρουσαν στην γρανιτένια αντίσταση του λαού, ο οποίος για κανένα λόγο δεν δεχόταν να ανταλλάξει τον φιλόπονο και έντιμο ιερέα του με οποιονδήποτε ουρανοκατέβατο «σωτήρα». Δεδομένου ότι έζησε από κοντά την ακαταπόνητη δραστηριότητά του και την αδιαμφισβήτητη ακεραιότητά του. Και επειδή το λαό δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, χάλκευσαν εναντίον του ιερέα συκοφαντικούς λιβέλους, που διαβάζονταν στους ναούς και δημοσιεύονταν στον Τύπο. Οπότε  εκείνος, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τον οχετό της συκοφαντικής εκστρατείας παράλληλα με τη βάρβαρη δεσποτική «δικαιοσύνη», προσέφυγε στα κοσμικά δικαστήρια, δικάζοντάς τους πρωτόδικα σε 5μηνη φυλάκιση. Όμως «τα καλά τα παλικάρια ήξεραν κι άλλα μονοπάτια». Που σημαίνει ότι,, εκμαίευσαν την αθώωσή τους στο Εφετείο, με χρήματα, που, όπως ειπώθηκε, είχαν υπεξαιρεθεί απ’ τα παγκάρια των ναών.

Είναι δε εξωφρενικό το ότι στη συνέχεια μηχανεύτηκαν κάθε είδους  διαβολή, προκειμένου να συκοφαντήσουν ποικιλοτρόπως τον ιερέα.  Και μάλιστα έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ώστε, να τον κατηγορήσουν ότι είχε ανοίξει τρύπα στο παγκάρι απ’ όπου έκλεβε το χρήμα του ναού. Κρίνοντας φυσικά «εξ ιδίων τα αλλότρια». Και βάφτισαν «κλέφτη» αυτόν, που είχε διαχειρισθεί τα τόσα εκατομμύρια με τα οποία πραγματοποιήθηκε το θαυμάσιο έργο της ανέγερσης του ναού!

Και μπαίνει το ερώτημα: Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στις τέτοιες, υποχθόνιες, και διεστραμμένες δολοπλοκίες εναντίον αθώων ανθρώπων και το διασυρμό τους στα πέρατα της Γης με τις μελιστάλακτες αγαπολογίες της σχετικής με το «κάστανο» ανακοίνωσης της Μητρόπολης ;  Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, όπως ειπώθηκε, τελευταία ο Μητροπολίτης ανησυχεί για το «καλό του όνομα», εξαιτίας δημοσιευμάτων σχετικών με την διαχείριση των οικονομικών της Μητρόπολης…

Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός, έστω και καθυστερημένα κάποιοι αιθεροβάμονες, που φαντάζονται ότι κρατούν τα κλειδιά του σύμπαντος να  προσγειωθούν και να ξανασκεφτούν το «με όποια κριτήρια κρίνετε, θα κριθείτε» του Ευαγγελίου;  Ή τουλάχιστο  να αναμηρυκάσουν την παροιμία, που συνήθιζε να λέει, ο μακαριστός παπα-Στράτος, ο  πατέρας του Μητροπολίτη, σύμφωνα με την οποία «ο, τι κάνει η γίδα στο πουρνάρι, κάνει ο λύκος στο τομάρι»!…

 πηγή

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Απόστολος Ε. Παπαχρήστος

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο

Απόστολος Ε. Παπαχρήστος

Θεολόγος – Μουσικοδιδάσκαλος

Συγγραφέας της "ΤΥΠΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΞΙΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ" 

Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου 
την 7^η Οκτωβρίου 2013 και ώρα 4 μ.μ.

Αιωνία του η μνήμη! 

πηγή

ρουφιανοκρατία και δεσποτοκρατία…

 

Μία απ’ τις νοσηρότερες εστίες  της εκκλησιαστικής κακοδαιμονίας είναι η διαπλοκή ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας.

Οι ρουφιάνοι είναι καλλιτέχνες του «γλειψίματος» και του «καρφώματος». Κι αν το δεσποτικό περιβάλλον είναι ευάλωτο σ’ αυτού του είδους τις δοσοληψίες, τότε ουαί και αλίμονο στη Μητρόπολη. Που την χορεύουν οι ρουφιάνοι, κατά πως ο διάβολος τους τσαμπουνάει….

Μια απ’ τις «μεγαλοφυείς» πατέντες του διπόλου ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας είναι και το “δουλέψτε κορόιδα, για να τρώνε οι πονηροί». Με βάση την οποία, οσάκις θέλουν να χτίσουν κάποιο ναό, ψάχνουν και βρίσκουν κάποιον δραστήριο και φιλότιμο παπά, που τον βάζουν μπροστά. Αλλά, όταν ο φιλότιμος παπάς ολοκληρώσει το έργο, τον διώχνουν, για να θρονιάσουν στο στρωμένο τραπέζι κάποιον «ημέτερο». Πράγμα που επιχειρήθηκε και στο Αγρίνιο:

Στα νότια του Αγρινίου υπήρχε το ταπεινό ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας. Το οποίο η Μητρόπολη αποφάσισε (1988) να τον κάμει ενοριακό ναό. Κλήθηκαν, λοιπόν, κάποιοι ιερείς να αναλάβουν το έργο της διοργάνωσης της ενορίας και της ανοικοδόμησης του νέου ναού. Αλλά «είδαν και απήλθαν». Επειδή διαπίστωσαν τις δυσανάλογες προς το κουράγιο τους ευθύνες. Ο μόνος ο οποίος δέχτηκε να αναλάβει ήταν ο π. Χριστόφορος Μουτάφης. Που στο διάστημα μιας επταετίας (1988-1995) ολοκλήρωσε το έργο: Έναν διώροφο, πανέμορφο ναό, αληθινό κόσμημα (φωτογραφία).

Και στο σημείο αυτό ακριβώς το δίπολο ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας θέλησε να θέσει σε εφαρμογή την πατέντα της «ημετεροκρατίας». Να διώξει, δηλαδή, τον φιλότιμο και δραστήριο παπα-Χριστόφορο, για να φέρει στη θέση του κάποιον άλλο. Αλλά λογάριαζαν χωρίς το λαό της ενορίας. Ο οποίος ύψωσε τείχος απόρθητο στα σχέδια της δεσποτικής ρουφιανοκρατίας.

Και, επειδή το λαό δεν είχαν κάποιον τρόπο, για να τον αντιμετωπίσουν εξαπέλυσαν απηνή διωγμό εναντίον του παπα-Χριστόφορου. Τον έσυραν στο επισκοπικό και στο συνοδικό δικαστήριο. Με ανυπόστατες κατηγορίες και αντιδεοντολογικές μεθοδεύσεις. Χωρίς, ωστόσο, να τολμήσουν να τον καταδικάσουν. Συκοφαντικά λιβελογραφήματα διαβάζονταν στους ναούς και δημοσιεύονταν στον τοπικό τύπο, σε βάρος του. Και μάλιστα ένα τέτοιο εξαναγκάστηκαν να το υπογράψουν κάπου δεκαεφτά ιερείς του Αγρινίου και των περιχώρων. Γεγονός, που ανάγκασε τον παπα-Χριστόφορο να υποβάλει μήνυση εναντίον τους, για συκοφαντική δυσφήμηση. Για την οποία και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε πεντάμηνη φυλάκιση. Για να αθωωθούν στο εφετείο, με το σκεπτικό, πιθανόν, ότι η καταδίκη τόσων ιερέων θα είχε δυσμενή αντίκτυπο στην κοινή γνώμη. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, μεταξύ των ιερέων, ήταν και ο τότε και τώρα αρχιερατικός επίτροπος  και αδελφός του σημερινού Μητροπολίτη…

Ο σημερινός Μητροπολίτης-ανέλαβε τα ηνία της Μητρόπολης απ’ το 2005. Οπότε και το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας λούφαξε προσωρινά, για να επανέλθει δριμύτερο. Με το πρόσχημα ότι τα οικονομικά της ενορίας  της Αγίας Βαρβάρας πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Γεγονός, για το οποίο την αποκλειστική ευθύνη έχει ακριβώς το δίπολο ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας, που διέλυσαν την ενορία. Με αποτέλεσμα ο αρχικός ενθουσιασμός των ενοριτών να υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση.

Ωστόσο το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας δεν δίστασε να ρίξει την ευθύνη στο θύμα του. Και, προκειμένου να τον δολοφονήσουν ηθικά στη συνείδηση των ενοριτών, διέσπειραν τη βδελυρή  συκοφαντία ότι η οικονομική καθίζηση της ενορίας οφειλόταν στο γεγονός ότι ο παπα-Χριστόφορος είχε ανοίξει οπή στο παγκάρι απ’ την οποία υπεξαιρούσε τα χρήματα. Και η Μητρόπολη, ευαίσθητη,  όπως φαίνεται, στις δολοπλοκίες των ποταμηδόν σιελορροούντων ρουφιάνων και των κρουνηδόν, κροκοδείλια, δακρυρρουσών υποκριτριών άκριτα και ανεξέταστα υιοθέτησε, δυστυχώς, τις συκοφαντίες. Και έσπευσε να αντικαταστήσει το εκκλησιαστικό συμβούλιο, χωρίς, την προβλεπόμενη από το νόμο, σύμφωνη γνώμη του προέδρου, παπα-Χριστόφορου. Με αποτέλεσμα να κάμουν την εφημεριακή του διακονία κόλαση και μαρτύριο.

Δεδομένου ότι, όπως λέγεται, κάποιοι επίτροποι κάνουν επίδειξη απαξιωτικής, σε βάρος του, συμπεριφοράς: Αφού τον χλευάζουν, τον προσβάλλουν («ρε τίποτα», «ρε πουλημένε», κλπ), τον εμπαίζουν. Φτάνοντας στο σημείο ακόμη και να φτύνουν σε βάρος του. Καυχόμενοι ότι δεν μπορεί να τους κάνει κανείς τίποτε, γιατί είναι διορισμένοι απ’ τη Μητρόπολη. Κι αυτή την εξωφρενική και εξευτελιστική κατάσταση, εξαναγκάζεται να την υπομένει ο παπα-Χριστόφορος, για να μην υποστεί τις, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, επαπειλούμενες δεσποτικές κυρώσεις.

Και τίθεται το πρόβλημα: Το να παγιδεύεται μια μητρόπολη, απ’ τις συκοφαντίες ρουφιανοκρατίας δεν είναι, δυστυχώς, πρωτοφανές. Το να υποφέρει όμως, επί 15ετίαν, ένας έντιμος κληρικός, εξαιτίας των αδιάκοπων και αδυσώπητων δολοπλοκιών  της, είναι ακατανόητο και απάνθρωπο. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν  ο πολύτεκνος παπα-Χριστόφορος έχει το θλιβερό προνόμιο να μεγαλώνει και τα δύο πεντάρφανα της κόρης του, των οποίων οι γονείς σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα!…

Πιστεύουμε πως λίγη ανθρωπιά δεν θα μειώσει το μεγαλείο της ακατανόητα συρόμενης απ’ τη ρουφιανοκρατία, Μητρόπολης!…

Κι ας μην ξεχνούμε πως κάποιοι, εδώ,  σ’ αυτόν τον τόπο, αγωνίστηκαν, όχι για να ανακαινιστεί, αλλά, για να εξαφανιστεί κάθε μορφή ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e mail: yfantis.ilias@gmail.com

Υ.Γ. Το Σάββατο, 24 Αυγούστου 2013, ώρα οχτώ, το βραδάκι, στην πλατεία Δημοκρατίας, στο Αγρίνιο, θα γίνει εκδήλωση με θέμα «Ο Πατροκοσμάς και η κρίση», με ομιλητή τον παπα-Ηλία.

Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πεντηκοστής 2012

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 Κ Ο Σ Μ  Α Σ

Πρός  τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα

τῆς  καθ’  ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως

      Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ὑπογραμμίσουμε μεγάλες ἀλήθειες.

            Ὅπως μᾶς ἀνέφερε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ Κύριος ἀνέβηκε στό Ναό τῶν Ἰουδαίων καί μίλησε στά πλήθη τοῦ λαοῦ. Ἑώρταζαν τήν ἑορτή τῆς σκηνοπηγίας καί γι’ αὐτό ὅλοι συνωστίζονταν στίς αὐλές τοῦ Ναοῦ.

            Ὑπῆρχε ὅμως μιά ἐξαίρεσι. Οἱ Φαρισαῖοι, οἱ σύνεδροι τοῦ Ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, οἱ πνευματικοί ἡγέτες τοῦ λαοῦ, ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς καί συζητοῦσαν πῶς θά ὀργανώσουν τήν σύλληψι καί τό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Ἔστειλαν μάλιστα στρατιῶτες γιά νά τόν συλλάβουν.

            Τήν ὥρα ἐκείνη ὁ Κύριος μιλοῦσε στό λαό γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού θά δεχόταν οἱ πιστοί. Οἱ στρατιῶτες πλησίασαν τόν Κύριο, Τόν ἄκουσαν, Τόν ἐθαύμασαν, ἐπέστρεψαν ὅμως ἄπραγοι καί εἶπαν στούς Φαρισαίους: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησε ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ΄,46). Ποτέ δέν μίλησε ἄνθρωπος μέ τόση σοφία καί χάρι, ὅπως αὐτός ὁ ἄνθρωπος. Πῶς νά τόν συλλάβουμε»; Καί οἱ Φαρισαῖοι, πωρωμένοι, σκληροί καί ἀνάλγητοι, ἔμειναν στό μῖσος καί τόν πόλεμο κατά τοῦ Κυρίου. Ἔμειναν ξένοι καί ἄσχετοι ἀπό τή λαμπρότητα καί τήν ὠφέλεια τῆς ἑορτῆς.

            Σήμερα ζοῦμε, ἀγαπητοί, κι ἐμεῖς μιά μεγάλη ἑορτή. Ζοῦμε τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Ἑορτάζουμε τήν κάθοδο στή γῆ τοῦ Τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἑορτάζουμε τήν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς μαθητές τοῦ Κυρίου, ἑορτάζουμε τήν φανέρωσι τῆς Ἐκκλησίας μας στόν κόσμο.

            Αὐτή τήν ἁγία ἡμέρα καί ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς φέρουμε στό νοῦ μας τό μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ἀγῶνες καί τούς θριάμβους της. Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ μία, ἁγία, καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία εἶναι τό μυστικό σῶμα μέ κεφαλή τόν Κύριο καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό καί μέλη της, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού βαπτίσθηκαν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέσα στήν ὀρθόδοξο κολυμβήθρα.

            Ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, παρά τίς τοπικές ἀποστάσεις πού μπορεῖ νά μᾶς χωρίζουν, συναποτελοῦμε ἕνα ἑνιαῖο καί ἀδιάσπαστο σύνολο, τό πνευματικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.      

            Προσπαθοῦμε ὅλοι νά ζοῦμε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγωνιζόμαστε νά ζήσουμε τό Εὐαγγέλιό της, νά ἁγιαζώμαστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μέ τά χαριτόβρυτα ἅγια μυστήρια. Ὅλοι χαιρόμαστε τή λαμπρότητα καί τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ζοῦμε στήν μητρική της ἀγκάλη, πορευόμαστε μαζί της τήν πορεία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τήν πιστεύουμε ὡς Κιβωτό σωτηρίας κι ὡς πιστά παιδιά της προχωροῦμε μέ τή σκέπη της πρός τόν λιμένα τῆς σωτηρίας. 

            Δέν μποροῦμε, ὅμως, σήμερα αὐτή τή μοναδική ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας νά μή φέρουμε στή σκέψι μας καί κάποιους, ἴσως καί βαπτισθέντες χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι μιμοῦνται τούς Φαρισαίους τῆς πρώτης Πεντηκοστῆς.

            Τυφλωμένοι, πωρωμένοι, σκοτισμένοι, ὑποδουλωμένοι στόν ἐγωισμό τους καί τά πάθη τους, δέσμιοι τῶν σκοτεινῶν κέντρων καί τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀνέγγιχτοι ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας μισοῦν ἄσπονδα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

            Στή δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας Ἀπόστολοι, μαρτυρικοί ἀποστολικοί πατέρες, μάρτυρες, ὅσιοι, νεομάρτυρες ὁμολογοῦν καί διακηρύσσουν τό μῖσος τῶν ποικιλομόρφων Φαρισαίων καί τυράννων, οἱ ὁποῖοι λυσσαλέα πολέμησαν τήν Ἐκκλησία μας.

            Δυστυχῶς καί σήμερα ὑπάρχουν οἱ μιμηταί τῶν Φαρισαίων. Δέν συγκινοῦνται, δέν διδάσκονται, δέν προβληματίζονται ἀπό τήν μακραίωνα ἁγία ζωή, τήν προσφορά, τήν βοήθεια, τά θαύματα, τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μας καί ὅλων τῶν ἁγίων μέσα στήν Ἐκκλησία.  

            Σκοτεινοί, σκληροί κι ἀνάγλητοι βουλεύονται καί ὁμολογοῦν τήν ἐμπάθεια καί τό ἄσπονδο μῖσος τους κατά τῆς Ἐκκλησίας.Ἡ βία, ἡ ἀπάτη, ἡ συκοφαντία, ἡ πολιτική, οἱ φοβερές αἱρέσεις, ἡ φιλοσοφία τοῦ κόσμου, ὁ ὀρθολογισμός, ἡ χλεύη, ὁ διασυρμός, ὁ διωγμός, ἡ ἀρπαγή, ἡ ὑποτίμησι, ἡ περιφρόνησι τῶν κληρικῶν, ὅπως πάντοτε ἔτσι καί σήμερα χρησιμοποιοῦνται γιά νά χτυπήσουν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Καί ἄν οἱ πολέμιοι αὐτοί σήμερα συναντοῦσαν τόν Χριστό ἐμπρός τους, χωρίς ἀμφιβολία, σάν τούς Φαρισαίους, θά Τόν ἔπιαναν, θά Τόν ἔδεναν, θά Τόν Φυλάκιζαν καί θά Τόν σταύρωναν ἐκ νέου.

            Ἰδιαιτέρως σήμερα μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τόν συγκρητισμό πού ἁπλώνεται παντοῦ καί στά ἐγχειρίδια ἀκόμη τοῦ σχολικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πολεμοῦν τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας, ἀγωνίζονται νά ξερριζώσουν Χριστό καί Ἐκκλησία ἀπό τίς καρδιές τῶν παιδιῶν μας.

            Ἀγαπητοί,

            Σήμερα Πεντηκοστή, ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν προδοσία τῶν Φαρισαίων, ὅλων ἐκείνων πού τούς μιμήθηκαν καί τούς μιμοῦνται ἀλλά καί τό καθῆκον μας.

            Μήν πτοηθοῦμε ἀπό τόν πόλεμο τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού τήν πολέμησαν γιά νά τήν ἀφανίσουν; Ἀφανίσθηκαν, χάθηκαν οἱ ἴδιοι… Ἄς πολεμοῦν καί σήμερα μέ ὅλο τό μῖσος τους καί τήν ἀγριότητά τους. Ἡ Ἐκκλησία δέν φοβᾶται τούς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου, ὅποιοι κι ἄν εἶναι. Δέν εἶναι ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ἀλλά θεανθρώπινος, θεοσύστατος, θεοσυντήρητος.

            Ἀποτελεῖ ἀπιστία καί ἀπαράδεκτη ἀμφισβήτησι τοῦ κύρους καί τῆς ἀληθείας τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας τό νά φοβώμαστε μήπως νικηθῇ καί παύσῃ νά ὑπάρχῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

            Ἐμεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν ἀλήθεια καί τή σωτηρία, ἄν ἀφήσουμε τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του νά δροῦν ἀνενόχλητοι. Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς θεανθρώπινος θεσμός δέν χάνεται.

            Γι’ αὐτό ὅλοι μας ἄς ἀφυπνισθοῦμε. Ἄς βοηθήσουμε τόν ἑαυτό μας νά γίνῃ γνήσιο, συνειδητό μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἄς θελήσουμε νά ἔλθουμε στήν ἀγκάλη τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ ταπείνωσι καί ὑπακοή νά ζοῦμε τή χαριτόβρυτη ζωή της. Ἄς γίνουμε τολμηροί καί ὁμολογηταί. Ἔχουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί λόγο πνευματικῆς ἐμπειρίας. Ἄς τόν ἐκφράσουμε μέ θάρρος καί τόλμη. Ἄς ὑψώσουμε τό λάβαρο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου κι ἄς διακηρύξουμε παντοῦ τό μοναδικό μήνυμα: «Οὐκ ἔστι ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄, 12). Δέν ὑπάρχει μέ κανέναν ἄλλο ἡ σωτηρία. Νά ὁμολογοῦμε παντοῦ αὐτό τό μήνυμα. Γιά νά ἁπλώνεται τό φῶς τό ἀληθινό, νά κηρύσσεται ὁ Ἀναστάς Κύριος καί Θεός μας, γιά νά σιωποῦν οἱ μιμηταί τῶν Φαρισαίων καί σύγχρονοι πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ μας.

            Μή πτοηθοῦμε ἀπό ἀπειλές καί ἐκφοβισμούς, ἀπό τήν πίεσι τῆς ἐλλείψεως τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».

            Ἔτσι θά ἀποδυναμωθοῦν οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ μας, θά ὑψωθῇ καί θά λάμψῃ ὁ Σταυρός, θά δοξασθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας καί ἐμεῖς ἑνωμένοι μέ τό Χριστό μας θά ζοῦμε τή ζωή τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς αἰωνιότητος. Ἀμήν.    

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Συσσίτια στο Αγρίνιο : Μόνη της η Εκκλησία προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατάρρευση [video]

Πηγή: ΑγρίνιοCulture.gr & Αmen.gr Από τα τέλη του 2011 στο Αγρίνιο  με την υποστήριξη  της Μητρόπολης Αιτωλίας και  Ακαρνανίας το  Πνευματικό Κέντρο της ενορίας  του Αγίου Δημητρίου  στο Αγρίνιο προσφέρει καθημερινά φαγητό σε 160  συνανθρώπους μας, που μαστίζονται από την  οικονομική κρίση αλλά και τις πολιτικές που εφαρμόζονται στη  χώρα και την έχουν  φέρει προ της κοινωνικής κατάρρευσης. Το ΑγρίνιοCulture.gr  βρέθηκε στο χώρο του  στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Δημητρίου Αγρινίου και το  κτίριο του  Ι.Ν. της Ευαγγελιστρίας και μίλησε με τους ανθρώπους που  στηρίζουν καθημερινά  την προσπάθεια της Εκκλησίας. Από τους στυλοβάτες αυτής της προσπάθειας, ο εφημέριος  του Αγίου Δημητρίου  π. Κωνσταντίνος Καντάνης, που μίλησε στην webtv του  ΑγρίνιοCulture.gr Εκείνο που  προκαλεί εντύπωση από όσα μας είπε ο π. Κωνσταντίνος Καντάνης  -και πρέπει να  προβληματίσει την τοπική κοινωνία- είναι ότι τα έξοδα για τα  συσσίτια, εκτός από λίγες  προσφορές ανθρώπων που συγκινούνται, καλύπτει σχεδόν  αποκλειστικά η Εκκλησία .  «Μέχρι στιγμής δεν έχουμε μεγάλους δωρητές, ούτε το κράτος  έρχεται να βοηθήσει,  ούτε έχουμε μεγάλους χορηγούς που να προσφέρουν κάποια  προϊόντα, όπως  σούπερ-μάρκετ κτλ» ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή του  π. Κωνσταντίνου Καντάνη. Αναλυτικά το τηλεοπτικό ρεπορτάζ: Παρά ταύτα, η Εκκλησία με τη εθελοντική εργασία των 160 εθελοντριών,  από το Δεκέμβριο  του 2011 που ξεκίνησαν τα συσσίτια στο Αγρίνιο μέχρι το Πάσχα, έχει  προσφέρει 12.500  μερίδες φαγητού, ενώ ακόμη έχουν δοθεί ρούχα σε 907 άτομα.  Παράλληλα στο χώρο του  Πνευματικού Κέντρου σε παιδιά που δεν έχουν την δυνατότητα να  πάνε σε ειδικούς γίνεται  δωρεάν λογοθεραπεία, ενώ κλινική ψυχολόγος παρέχει βοήθεια σε  όσους τη χρειάζονται.  Ακόμη, όπως μας αποκάλυψε ο π. Κωνσταντίνος Καντάνης,  σχεδιάζονται από τη νέα  σχολική χρονιά και δωρέαν μαθήματα από φιλολόγους και  μαθηματικούς σε παιδιά που  δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε σε φροντιστήρια. Πρόκειται λοιπόν  μια ολοκλήρωμένη  προσπάθεια στήριξης ανθρώπων που σύμφωνα με τον  π. Κωνσταντίνο Καντάνη  «δεν ήταν πάντοτε φτωχοί, αλλά οι συνθήκες των τελευταίων  ετών τους ανάγκασαν  να χάσουν την εργασία τους». Εκείνο που μένει -και επιβάλλεται εκ των συνθηκών να γίνει - είναι και άλλοι  φορείς να δείξουν την κοινωνική τους ευθύνη.

Π Α Σ Χ Α 2 0 1 2 Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

   

Π Α Σ Χ Α   2 0 1 2

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 46)

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 Κ Ο Σ Μ  Α Σ

Προς  το  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα

της  καθ’  ημάς  Ιεράς  Μητροπόλεως

            Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

«Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τω προϊόντι Χριστώ

εκ του μνήματος … και συνεορτάσωμεν» (Ε’ Ωδή Αναστασίμου Κανόνος).

            Εορτάζουμε οι πανέλληνες και πάλι εφέτος την πρώτη και μεγάλη εορτή της ορθοδόξου πίστεώς μας. Εορτάζουμε την Ανάστασι του Κυρίου και Θεού, Ιησού Χριστού μας, ως ανθρώπου. Εορτάζουμε το ελληνικό μας Πάσχα με την ορθόδοξο λατρεία μας, αλλά και με τα αγνά ήθη και έθιμα της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας.

            Όλοι μας θέλουμε και εφέτος να ζήσουμε αληθινά το Πάσχα, να ωφεληθούμε και να χαρούμε, να αναζωογονηθούμε πνευματικά, να φθάσουμε στην απαρχή της άλλης, «της αιωνίου βιωτής».

            Είναι αλήθεια ότι εφέτος εορτάζουμε το Πάσχα μέσα σε ένα περίεργο κλίμα αβεβαιότητος. Κάποιοι, που θέλησαν να χαρίσουν στους Έλληνες ευτυχία χωρίς Χριστό, απέτυχαν. Μας προσέφεραν μια κοινωνία αφθονίας, υπερκαταναλωτισμού, σπατάλης, ανέσεως και πλησμονής. Μας δίδαξαν την φιλαυτία, την φιλοχρηματία, την φιλόσαρκη, την φιλήδονη, την φιλόυλη ζωή, τον αισθησιασμό και την ασέβεια.  Κι αντί της ευτυχίας, της γαλήνης και της χαράς, μας βύθισαν στη στέρησι, στην ανασφάλεια, στην ανησυχία, στην αγωνία, στη σύγχυσι, το φόβο, το άγχος, την αγανάκτησι. Έτσι, θα εορτάσουμε το Πάσχα;

            «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος…και συνεορτάσωμεν».

            Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας προτρέπει να πλησιάσουμε τον Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου μας για να πάρουμε δύναμι από τον Αναστάντα και να εορτάσουμε αληθινά και χαρούμενα το Πάσχα.

 Ας μελετήσουμε την εικόνα της Αναστάσεως.

 Η βυζαντινή εικόνα δείχνει τον αναστημένο Χριστό να σηκώνει από το βασίλειο του Άδου με τα δυό ανοιχτά Του χέρια, έναν άνδρα, τον Αδάμ και μια γυναίκα, την Εύα, ως εκπροσώπους του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η εικόνα βεβαιώνει ότι ο Χριστός θα αναστήση «παγγεγή τον Αδάμ», όλη την ανθρωπότητα. «Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α Κορ. ιε , 20).

            «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος».

 Αφού αναστήθηκε η κεφαλή, θα αναστηθή και το υπόλοιπο σώμα, όλη η ανθρωπότητα.

 Αυτή η πίστις στην κοινή ανάστασι ας μας δώση σήμερα ψυχική ηρεμία και γαλήνη. Ο Χριστός αναστήθηκε και χάρισε στην ανθρωπότητα το μεγάλο δώρο της ειρήνης και της χαράς, αφού με την ένδοξο Ανάστασί Του, κατάργησε τον θάνατο, κατατρόπωσε το Σατανά, εξαφάνισε το φόβο, χάρισε την αιώνια ζωή.

 Αυτή η πίστι στην Ανάστασι του Χριστού μας ας μας δώση δύναμι, ειρήνη, αφοβία, γαλήνη και στις καθημερινές ασχολίες μας, στην πρόσκαιρη αυτή επίγεια ζωή μας.

            Ο αναστάς Χριστός είναι ο παντοδύναμος Θεός και Πατέρας μας. «Εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκάλυψις). Μας εμπνέει και μας χαρίζει με την Ανάστασί Του ελπίδα, γαλήνη, ηρωικό φρόνημα για να νικήσουμε και να απομακρύνουμε κάθε απαισιόδοξο λογισμό, κάθε εμπόδιο, κάθε δοκιμασία. Εκείνος είναι ο χορηγός παντός αγαθού. «Παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον». Μην απελπιζόμαστε λοιπόν. Δεν θα μας εγκαταλείψει.

            Το ιερό Ευαγγέλιό Του, μας μιλάει για άσκησι, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα, ελεημοσύνη, μας μιλά για πνεύμα θυσίας και αγάπης και όλα αυτά είναι φάρμακα πνευματικά που θεραπεύουν τα πάθη και μας χαρίζουν γαλήνη, αισιοδοξία, χαρά. Αν θελήσουμε να το μελετήσουμε με προσοχή, πίστι και πνεύμα μαθητείας, θα μας γνωρίση μία ωραία φωτεινή αισιόδοξο αγωνιστική ζωή με αλάθητο σκοπό και στόχο.

            Σήμερα, Κυριακή του Πάσχα, ας προσέλθουμε και εμείς στο ζωηφόρο μνήμα του Αναστάντος. Ας χαρούμε την Ανάστασι του νικητού του θανάτου. Ας Τον δοξάσουμε, ας Τον ευχαριστήσουμε. Ας αντλήσουμε από τον αναστημένο Χριστό μας, όπως οι μάρτυρες και όλοι οι άγιοι, δύναμι, υπομονή, ελπίδα, αισιοδοξία.

            Εφ  ὅσον ο Χριστός Ανέστη και είναι μαζί μας, δεν θα χαθούμε, μη φοβώμαστε. Ας θελήσουμε να φέρουμε τον Αναστάντα στη ζωή μας, στην καρδιά μας. Η προσωπική εξανάστασι από την πτώσι της αμαρτίας, η λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας θα φέρουν τον νικητή του θανάτου, της λύπης και της φθοράς στην ψυχή μας. Θα απομακρύνουν την αβεβαιότητα, την ολιγοπιστία, την ταραχή, την αγωνία και τη σύγχυσι από την ψυχή μας, θα φέρουν φως και χαρά Αναστάσεως, για να εορτάσουμε και σήμερα χαρούμενα και ωφέλιμα, αλλά και για να έχουμε πάντα στη ζωή μας Ανάστασι, Πάσχα ζωηφόρο και σωτήριο.

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η!

Μετά πατρικών αναστασίμων ευχών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ 

Εγκαίνια Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου από το Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά.

You might also like:

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς» Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας

 

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς»

Την ωραιοτάτη παραβολή του μεγάλου δείπνου, που ακούσαμε σήμερα στο Ιερό Ευαγγέλιο, αφηγήθηκε ο Κύριος ένα βράδυ στο σπίτι κάποιου άρχοντα των Φαρισαίων. Με την αφήγησή της απευθύνει «εις πάντας τους ανθρώπους» σπουδαιότατα μηνύματα, τα οποία αφορούν και εμάς, τα σημερινά μέλη της Εκκλησίας Του.

Κάθε επίγειο δείπνο αποβλέπει στην επικοινωνία μεταξύ των προσκεκλημένων και των διοργανωτών του. Στη διάρκειά του οι μετέχοντες έχουν τη δυνατότητα άνετης αναστροφής και φιλικών συζητήσεων, που βοηθούν σε καλύτερη γνωριμία και σε μεγαλύτερη προσέγγισή τους.

Μια ανάλογη πραγματικότητα, πνευματικού όμως περιεχομένου, έχει ετοιμάσει ο Θεός για τους ανθρώπους. Δεν σχετίζεται με το χωροχρόνο της ζωής αυτής, αλλά με εκείνον στον οποίο θα βρεθούμε μετά την αναχώρησή μας από τον παρόντα κόσμο, όπου θα απολαμβάνουμε «αντί των επιγείων τα επουράνια, αντί των προσκαίρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών τα άφθαρτα» (Μ. Βασίλειος).

Πρόκειται για το Δείπνο της Βασιλείας του Θεού, που θα παρατεθεί μετά τη συντέλεια του κόσμου. Θα το παραθέσει ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Οποίος μετά την Ανάστασή Του διακήρυξε: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28, 18). Άλλωστε μόνον Εκείνος έλαβε την εξουσία «και κρίσιν ποιείν» (Ιω. 5, 27), επειδή θυσιάστηκε «ίνα τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγη εις εν» (Ιω. 11, 52), δηλαδή στη Βασιλεία Του.

Το δείπνο αυτό είχε προαναγγείλει ο Κύριος στους μαθητές Του την ώρα του τελευταίου, του Μυστικού Δείπνου, που έγινε στο υπερώο των Ιεροσολύμων λίγο πριν από το πάθος Του. Τότε, καθώς τους προσέφερε να πιουν τον οίνο που συμβόλιζε το αίμα Του, είπε: «Από αυτόν δεν θα ξαναπιώ μέχρι την ημέρα εκείνη, που μαζί σας θα πιώ ένα άλλο, καινούριο, στη Βασιλεία του Πατρός μου» (Ματθ. 26, 29).

Ο άνθρωπος, έως ότου αρχίσει το εσχατολογικό δείπνο, καλείται από τον Θεό να μετέχει σ' ένα άλλο, το οποίο παρέχει μια πρόγευση εκείνου. Αυτό άρχισε να παρατίθεται το βράδυ που ο Κύριος πριν από το πάθος Του είχε συνδειπνήσει με τους μαθητές Του στο ανώγειο των Ιεροσολύμων. Τότε που ευλόγησε τον άρτο και τον οίνο, τα πρόσφερε στους μαθητές και είπε: «Λάβετε φάγετε... Πίετε εξ αυτού πάντες... εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26, 26-28).

Οι μαθητές την ώρα εκείνη δεν κατάλαβαν την ενέργεια αυτή του Κυρίου. Μετά την Ανάσταση όμως, όπου ο Κύριος «παρέστησεν εαυτόν ζώντα... οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της Βασιλείας του Θεού» (Πραξ. 1, 3), κατανόησαν τα λόγια Του, όπως π.χ. «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. 6, 54) και θυμήθηκαν την παραγγελία Του: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22, 19). Τότε συνειδητοποίησαν ότι ο Κύριος στο υπερώο τους είχε παραδώσει το μυστήριο της θ. Ευχαριστίας.

Στην προχριστιανική περίοδο οι άνθρωποι για την εξιλέωσή τους συνήθιζαν να προσφέρουν διάφορες θυσίες. Οι θυσίες όμως αυτές (ειδωλολατρικές, ιουδαϊκές και άλλες) δεν μπορούσαν να αντισταθμιστούν με το βάρος των ανθρώπινων αμαρτιών, διότι «είναι αδύνατο το αίμα ταύρων και τράγων (που προσφέρονταν στις θυσίες) να αφαιρέσει αμαρτίες» (Εβρ. 1, 4). Γι’ αυτό προσφέρθηκε η υπέρτατη θυσία του Υιού του Θεού.

Με το δείπνο της θ. Ευχαριστίας – και μόνο με αυτό – ο άνθρωπος πετυχαίνει: «Αμαρτιών απόθεσιν, Πνεύματος Αγίου μέθεξιν, υιοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν ουρανών» (Κύριλλος Αλεξανδρείας). Και ο Συμεών Θεσσαλονίκης προσθέτει: «Η θεία Κοινωνία είναι ένωσις του Θεού με ημάς, θέωσις ιδική μας, αγιασμός, χάριτος πλήρωσις, εμπόδιον παντός εναντίου, χορηγία παντός καλού». Ο απ. Παύλος διαβεβαιώνει: «Ήμασταν εχθροί και συμφιλιωθήκαμε με το Θεό με το θάνατο του Υιού Του» (Ρωμ. 5, 13).

Η θ. Κοινωνία και η Βασιλεία του Θεού αποκαλούνται από τον Κύριο μέγα δείπνο. Είναι και τα δύο μεγάλα, διότι τα ετοίμασε και τα παρέχει ο Ίδιος ο Θεός. Ο αριθμός των προσκαλουμένων είναι πολύ μεγάλος. Είναι απεριόριστος, εφόσον ο Θεός «καλεί πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. 1, 9). Η προσφορά τους δεν είναι υλική και πρόσκαιρη, αλλά η μέγιστη δωρεά του Θεού, διότι αφορά στη σωτηρία του ανθρώπου. Η συμμετοχή μας στην πνευματική τράπεζα γίνεται «εις άφεσιν αμαρτιών, εις συγχώρησιν πλημμελημάτων, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις βασιλείας ουρανών κληρονομίαν» (Ιω. Χρυσόστομος).

Σε ένα τέτοιο δείπνο θα περίμενε κανείς να δει να σπεύδουν να μετάσχουν όλοι οι άνθρωποι η έστω το μεγαλύτερο πλήθος. Η σημερινή παραβολή όμως μας πληροφορεί ότι οι πολλοί δεν ανταποκρίνονται στη σχετική πρόσκληση. Προσκολλημένοι στα υλικά και επίγεια δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τους εντυπωσιάζουν τα πνευματικά και τα επουράνια. Απέχουν με κάποια δικαιολογία, η οποία μάλιστα – κατά την παραβολή – είναι ασήμαντη.

Εκείνοι που αμφιβάλουν για την αναγκαιότητα της θ. Κοινωνίας η την πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού, ενδέχεται κάποτε να πιστέψουν και να αξιωθούν να γευθούν τις απολαύσεις των πνευματικών δείπνων. Όσοι φρονούν ότι δεν τους χρειάζεται η συμμετοχή στο μυστήριο της θ. Ευχαριστίας, οι ίδιοι στερούν τον εαυτό τους από τις θείες δωρεές του. Όσοι πάλι συμμετέχουν με προχειρότητα και χωρίς σχετική προετοιμασία, ας θυμηθούν ότι «ο εσθίων και πίνων αναξίως (στη θ. Κοινωνία) κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει» (Α' Κορ. 1, 29).

Οι χριστιανοί που αδιαφορούν για τη συμμετοχή τους στα δύο δείπνα, ίσως «την ημέραν εκείνην» ακούσουν το λόγο του Κυρίου: «Ουκ οίδα υμάς» (Ματθ. 25, 12), οπότε κινδυνεύουν να μείνουν «έξω του νυμφώνος Χριστού», έξω από τη Βασιλεία Του. Ας ευχηθούμε εμείς που ακούσαμε την σημερινή Ευαγγελική περικοπή να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του Κυρίου μας και να μετάσχουμε και στη Θεία Κοινωνία σωστά προετοιμασμένοι και να μας αξιώσει και της επουρανίου Βασιλείας Του. Αμήν.

(επιμέλεια π. Δημήτριος Πατσιαλός)

Κωνσταντίνος Χολέβας: «για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση, πρέπει να στηριχθούμε στα θεμέλια της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας.»

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011, στο Αγρίνιο και στην αίθουσα του Παπαστρατείου Μεγάρου η δεύτερη κατά σειρά εκδήλωση της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας με ομιλητή τον κ. Κωνσταντίνο Χολέβα, Πολιτικό Επιστήμονα και Συγγραφέα, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα:«Η ελληνορθόδοξη πρόταση μπροστά στη σημερινή πνευματική και οικονομική κρίση». Μετά το πέρας της εισηγήσεως ακολούθησε ένας γόνιμος και εποικοδομητικός διάλογος και ο ομιλητής απάντησε στις ερωτήσεις του ακροατηρίου.

Μέσα από τον επιστημονικά εμπεριστατωμένο λόγο του ο ομιλητής κ. Χολέβας τόνισε ότι για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση που υφίσταται η κοινωνία μας σήμερα, η οποία είναι πρωτίστως πνευματική και έπειτα οικονομική, πρέπει να στηριχθούμε στα θεμέλια της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Να αναζωπυρώσουμε την πίστη στον Θεό και την αγάπη στην Πατρίδα. Ανέφερε επίσης πως είναι ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί το περιεχόμενο της παιδείας μας, η οποία διέρχεται μεγάλη κρίση και να ανατρέξουμε στις πηγές της ιστορίας μας απ’ όπου θα ανασύρουμε πρότυπα, που θα νοηματοδοτήσουν και τη δική μας σύγχρονη ιστορική πορεία, φέροντας ως παραδείγματα ηγετών τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη Βατάτζη και τον Πρωθυπουργό της νεώτερης Ελλάδος Χαρίλαο Τρικούπη. Τέλος υπογράμμισε την αναγκαιότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, μιας πρωτοβουλίας που πάντοτε βοηθούσε στο να ξεπεραστούν αντίστοιχες κρίσεις του παρελθόντος.

Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τον ομιλητή για τη παρουσία του υπογράμμισε και ο ίδιος την ανάγκη της επιστροφής στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και σε έναν πιο γνήσιο, χριστιανικό και πνευματικό τρόπο ζωής.

Μητρόπολη Αιτωλίας & Ακαρνανίας.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΛΟΥΚΑ - ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 

Αγαπητοί Χριστιανοί,

Τόσο οι Ιουδαϊκοί ναοί στην προχριστιανική περίοδο, όσο και κατόπιν οι Χριστιανικοί ναοί, έχουν να παρουσιάσουν αξιοπρόσεκτα γεγονότα, που εκπέμπουν θετικά η αρνητικά μηνύματα. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας προσφέρει τρία ενδιαφέροντα διδακτικά μηνύματα, δύο θετικά και ένα αρνητικό.

Όταν ο Θείος Διδάσκαλος, άρχισε το επίγειο έργο του, δίδασκε σχεδόν καθημερινά το λαό του Θεού σε ακρογιάλια, σε πόλεις και χωριά η σε άλλους κατάλληλους χώρους. Τα Σάββατα πήγαινε στην κοινή σύναξη, στην Συναγωγή, στην οποία μαζευόταν πλήθος λαού και άκουε τη διδασκαλία η μετείχε στην κοινή προσευχή και λατρεία. Με την τακτική αυτή ο Κύριος γνώριζε στο λαό την αλήθεια του Θεού αλλά και επικροτούσε την κοινή προσευχή.

Πολλοί άνθρωποι προσεύχονται μόνοι τους στο σπίτι τους η σε άλλον κατάλληλο τόπο. Η ατομική προσευχή, που είναι προσωπική επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, είναι αναγκαία. Όταν βιώνεται, προσφέρει στον προσευχόμενο πνευματικά οφέλη. Είναι έργο δημιουργικό, που δεν μπορεί να αναπληρωθεί στη ζωή του ανθρώπου από τίποτε άλλο. Η εμπειρία βεβαιώνει ότι «είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ιερός και απαραβίαστος τόπος» (Ιωαν. Χρυσόστομος).

Είναι όμως επίσης αναγκαία η κοινή προσευχή και η λατρεία που γίνονται στον ιερό Ναό. Ο προσευχόμενος την ώρα αυτή δέχεται ευεργετήματα από το Θεό, που δεν του τα προσφέρει η προσωπική του προσευχή στο σπίτι η σε άλλο χώρο. Στον ιερό ναό, κατέρχεται η Χάρη του Θεού και επενεργεί στον άνθρωπο με «μυστικό» και ακατανόητο τρόπο.

Ο Κύριος κατά την επίγεια πορεία Του, χρησιμοποίησε και τους δύο τρόπους της προσευχής. Κατέφευγε συχνά «εις έρημον τόπον» και προσευχόταν μόνος, απερίσπαστος και αφοσιωμένος. Κάθε Σάββατο, πήγαινε στη Συναγωγή. Μας άφησε λοιπόν παράδειγμα που καλούμαστε να το ακολουθούμε.

Στον ιερό χώρο του Ναού, σε ώρες προσευχής και λατρείας, σημειώθηκαν κατά καιρούς διάφορες ευεργεσίες με την θαυματουργική Του ενέργεια. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και το περιστατικό της θεραπείας της συγκύπτουσας, που ακούσαμε σήμερα.

Η δύστυχη αυτή γυναίκα, ζούσε επί δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια με συνεχή κύρτωση, η οποία δεν της επέτρεπε να σηκώσει όρθιο το σώμα της, η ζωή της ήταν μαρτυρική.

Αλλά η συγκύπτουσα, που είχε γενναία ψυχή, αντιμετώπιζε το αφόρητο πρόβλημά της με πίστη στον Θεό, με ηρεμία και με υπακοή. Χωρίς να υπολογίζει τη δύσκολη κατάστασή της, πήγαινε κάθε Σάββατο στη Συναγωγή. Δεν έδινε προσοχή στα λόγια του κόσμου, αλλά επιδίωκε να ακούει το λόγο του Θεού και να προσεύχεται. Εκεί έπαιρνε δύναμη, ξεκουραζόταν ψυχικά και αναγεννιόταν. Είχε, φαίνεται, διαπιστώσει ότι η προσευχή είναι «επαινετό έργο, με το οποίο ο πιστός και τον Θεό πλησιάζει και δαίμονες φυγαδεύει» (Ιωάννης της Κλίμακος).

Η περίπτωση ήταν αξιέπαινη και δεν διέφυγε από την προσοχή του Παντογνώστη Κυρίου. Ο «ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. 2, 23), που εξετάζει δηλαδή τα πλέον απόκρυφα βάθη της ψυχής του ανθρώπου, όταν την είδε στη Συναγωγή, την κάλεσε κοντά Του και την βράβευσε για την πίστη της. Την θεράπευσε με το λόγο Του. Εκείνη ανορθώθηκε αμέσως και πρώτη ενέργειά της ήταν να δοξάσει τον Θεό.

Τα ωραιότατα προηγούμενα δύο περιστατικά ήλθε να αμαυρώσει ένα τρίτο, δυσάρεστο. Ο άρχοντας της Συναγωγής, αντί να χαρεί για την λύτρωση της συγκύπτουσας από το πολυχρόνιο μαρτύριό της και να δοξάσει και αυτός τον Θεό, αντέδρασε άσχημα και με προσβλητικά λόγια, γιατί παραβιάστηκε δήθεν από τον Κύριο, η αργία του Σαββάτου. Η συμπεριφορά του ήταν υποκριτική. Αμέσως όμως ο καρδιογνώστης Κύριος, αποκάλυψε την υποκρισία του και τον ήλεγξε για την ανοίκεια συμπεριφορά του. Επειδή η υποκρισία είναι φοβερή αμαρτία, ο Χριστός συχνά τόνιζε ότι οι υποκριτές «απ’ έξω φαίνονται δίκαιοι, ενώ από μέσα είναι γεμάτοι υποκρισία και παρανομία» (Ματθ. 23, 28).

Αξίζει λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, να παραδειγματιστούμε από το θετικό παράδειγμα της συγκύπτουσας, που είναι παράδειγμα προς μίμησιν. Χρειαζόμαστε την προσωπική προσευχή στο ταμείον του ο καθένας μας, αλλά είναι απαραίτητος και ο Εκκλησιασμός μας και η συμμετοχή μας στην κοινή λατρεία της Εκκλησίας μας και να υπομένουμε τις δυσκολίες μας με πίστη και ελπίδα στο έλεος του Θεού.

Αμήν.

(επιμέλεια π. Δημήτριος Πατσιαλός