Κυριακή β΄ Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Κυριακή β΄ Ματθαίου

Ἡ ἡμέρα εἶναι ὄμορφη καί ὁ Κύριος περιπατεῖ στήν ἀκρογιαλιά τῆς θάλασσας τῆς Τιβεριάδος. Βλέπει δυό ψαράδες, πού εἶναι ἀδέλφια, τόν Ἀπόστολο Πέτρο καί τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα νά ψαρεύουν μέ τό δίχτυ τους. Τούς πλησιάζει, ἐκεῖνοι Τόν κοιτάζουν καί τότε τούς λέει: «Ἀκολουθῆστε μέ καί θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Καί ἐκεῖνοι, χωρίς κανένα δισταγμό καί χωρίς καμία ἐρώτηση ἀφήνουν τό δίχτυ τους καί Τόν ἀκολουθοῦν.
Προχωροῦν στήν ἀκρογιαλιά καί βλέπουν ἄλλους δυό ψαράδες, ἀδέλφια κι αὐτοί, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη πού μαζί μέ τόν πατέρα τούς ράβουν τά δίχτυα τούς ἐπάνω στό καΐκι τους.
Ὁ Κύριος τους πλησιάζει περισσότερο καί ἐκεῖνοι παραξενεμένοι Τόν κοιτάζουν καί ὅταν Ἐκεῖνος τούς λέει: «ἀκολουθῆστε μέ», ἀφήνουν τόν πατέρα τους, τά δίχτυα καί τό καΐκι τους καί τόν ἀκολουθοῦν. Ὁ Κύριος εἶχε διαλέξει πιά τούς πρώτους Μαθητές Του.
Ἀδελφοί μου,
Ἔτσι ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπῆ μας παρουσίασε τόν Κύριο σέ ἕνα παράδοξο τόπο καί μέ ἕνα παράδοξο τρόπο νά ἐκλέγει ὡς μαθητές Τοῦ παράδοξους ἀνθρώπους.
Τόπος τῆς ἐκλογῆς ἡ ἀκρογιαλιά τῆς Τιβεριάδος, διαλέγει ἁπλοϊκούς καί ἀγράμματους ψαράδες πού ράβουν τά δίχτυά τους καί τούς καλεῖ μέ τήν ἁπλή φράση «δεῦτε ὀπίσω μου» μέ τήν ὑπόσχεση «θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Ἑπομένως μας παρουσίασε ἕνα Θεό παράδοξο καί εἶναι παράδοξος ὁ Θεός γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι παράδοξος ἀφοῦ δέν εἶναι Θεός κάποιας ἀνθρώπινης φαντασίας.
Ὅλα εἶναι πραγματικά παράδοξα, ὁ τόπος, οἱ ἄνθρωποι, ὁ τρόπος καί ἡ ὑπόσχεση καί εἶναι παράδοξα γιά τή λογική μας γιατί ὅλα ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ αὐτή πού θέλει ὡς τόπους πνευματικά ἱδρύματα, ἀνθρώπους μέ πτυχία καί τίτλους, συγγράμματα καί ὑπόσχεση μέ ὑψηλή ἀμοιβή.
Τίποτα ὅμως ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος διάλεξε ἔτσι ὅπως διάλεξε; Φαίνεται ὅτι ἐκτύπησε κάποιες μυστικές χορδές τῆς ψυχῆς, τίς ὁποῖες μόνον Αὐτός γνωρίζει. Τίς ἐκτύπησε μέ τήν γοητεία τῶν λόγων Του καί τῆς ταπεινῆς ἐμφάνισής Του, γι’ αὐτό καί ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν ὅτι ἀποτελοῦσε μέχρι τή στιγμή ἐκείνη τῆς πρόσκλησης περιεχόμενο τῆς ζωῆς τους, ὅπως γονεῖς, συγγενεῖς, φίλους, ἐπάγγελμα κ.λ.π.
Μέσα στά μύχια βάθη τῆς ψυχῆς μας ὑπάρχει μία μυστική κοινωνία μαζί Του γι’ αὐτό καί ὅταν κάνει τήν πρόσκλησή Του, ἡ ψυχή μας δέχεται καί ἀκολουθεῖ εἴτε εἶναι θετική εἴτε ἀρνητική ἀπέναντί Του.
Ἀφοσιώνεται σέ Αὐτόν ἀρνούμενη κάθε ἄλλη σχέση καί πολλές φορές ἀκολουθεῖ τό μοναχικό βίο.
Αὐτή ἡ ἄρνηση πρός τόν κόσμο καί αὐτή ἡ ἀφοσίωση γίνεται σέ κάθε ἐποχή γιατί πάντοτε ὁ Κύριός μας προσκαλεῖ μέ αὐτό τό «δεῦτε ὀπίσω μου». Ἔτσι, πάντοτε θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού σάν τούς μαθητές Του θά ἀρνοῦνται τά πάντα καί θά τόν ἀκολουθοῦν. Εἴτε εἶναι νέοι, εἴτε μεγάλοι, εἴτε πλούσιοι, εἴτε φτωχοί, εἴτε μορφωμένοι, εἴτε ἀμόρφωτοι.
Ὅσοι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν γοητεία πού ἀσκεῖ ὁ Θεός στή ψυχή καί ἔτσι, γιατί ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἀρνοῦνται τά κοσμικά, διαμαρτύρονται καί καταφέρονται δημιουργώντας σταυρούς στούς ἀφοσιωμένους.
Ἀδελφοί μου,
Ἀπό μία Πειραιώτικη οἰκογένεια φεύγει ἡ κόρη καί γίνεται μοναχή. Οἱ συγγενεῖς μέ ἀρχηγό τόν μεγάλο ἀδελφό τῆς  τόν Διονύση γεμάτοι ὀργή τήν ἀναζητοῦν παντοῦ. Παίρνουν τήν πληροφορία ὅτι εἶναι στό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στή Πάρνηθα.
Ἀποφασισμένοι νά πάρουν τήν ἀδελφή τους πηγαίνουν στό Μοναστήρι. Δέν τή θέλουν καλόγρια ἀλλά κοντά τους γιά νά χαρεῖ τή ζωή τῆς ὅπως λένε.
Μπαίνουν στήν αὐλή τοῦ μέ ἄγριες διαθέσεις. Σέ ἕνα μικρό μπαλκόνι, βλέπουν ἕνα Γέροντα Ἱερέα ὁ ὁποῖος σηκώνεται ἀπό τό κάθισμά του καί τούς φωνάζει:
«Καλῶς τό Διονύση. Ἐλᾶτε περάστε. Καλῶς ἤλθατε, ἐδῶ ἔχομε τήν ἀδελφή σας».
Ἔκπληκτοι τόν πλησιάζουν καί μένουν ἐμβρόντητοι διότι διαπιστώνουν ὅτι ὁ Γέροντας εἶναι τελείως τυφλός. Δέν ἤξεραν τί νά ὑποθέσουν. Ζοῦν τό ρίγος ἑνός μυστηρίου. Τυφλός ἄνθρωπος καί βλέπει. Ξέρει ποιοί εἶναι καί γιατί πῆγαν καί φωνάζει μέ τό ὄνομα. Αἰσθάνονται σάν νά ἔχουν ἀπέναντι τούς ἕνα προφήτη.
Τό ἀποτέλεσμα. Ὄχι μόνον δέν ἐνόχλησαν τήν ἀδελφή τους καί δέν ἐδημιούργησαν ἐπεισόδιο ἀλλά καί ἀπό ἄσπονδοι ἐχθροί του μοναχικοῦ βίου ἔγιναν ὑμνητές του. Στήν γειτονιά τούς ὅλοι συζητοῦσαν τήν ἀνέλπιστη μεταστροφή τους καί ἔτριβαν τά μάτια τους γιά τά παράδοξα πού ἔβλεπαν.
Ἀδελφοί μου,
Ναί! Παράδοξος καί ἀκατανόητος ἀπό τή λογική μας εἶναι ὁ Θεός μας. Παράδοξες καί ἀκατανόητες εἶναι καί οἱ ἀποφάσεις Του, γιατί αὐτό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν πρέπει νά κρίνουμε τίς ἀποφάσεις Του.
«Εἴμαστε ἀμαθεῖς» μας λέει ὁ Μέγας Βασίλειος.
Θά πρέπει ὅμως νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι οἱ ἀποφάσεις Τοῦ εὐεργετοῦν τίς ψυχές μας, γιατί αὐτός εἶναι ὁ σκοπός του, νά ὠφελήσει καί νά εὐεργετήσει γιά νά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία Του καί νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά Του.
Ο Θεός να εἶναι  μαζί σας.