ΣΥΓΧΥΣΗ - Αλέξανδρος Καλόμοιρος

Ζούμε σε καιρούς αποκαλυπτικούς. Η πίστη στέγνωσε. Η ελπίδα χάθηκε. Η αγάπη είναι σαν το δυσεύρετο νερό σε καλοκαιριάτικο χείμαρο. Η οικογένεια διαλύεται. Η ιδέα του Έθνους ξεθώριασε. Δεν απομένουν ούτε αξίες ούτε ιδανικά. Μα στό κέντρο όλων αυτών των εξελίξεων, και άμεσα δεμένο μ’ αυτές βρίσκεται το δράμα της Εκκλησίας, της οποίας οι ιστορικές από αιώνων δομές κατέρευσαν, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πιστών, σε διαστημα λίγων χρόνων. Οι φωτισμένοι και ενημερωνένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που μπορούν και βλέπουν τα ερείπια πίσω από την απατηλή πρόσοψη, νοιώθουν σήμερα παγιδευμενοι με παράλυτη την θέληση για οποιαδήποτε αντίδραση.

Οι κρατικές Εκκλησίες έχουν προδώσει την πίστη, αλλάζοντας την με την αίρεση του Οικουμενισμού. Άρνηση της μοναδικότητας, της θείας προελεύσεως και της αγιότητας της Εκκλησίας, καθώς και του απόλυτου και αναλλίωτου της πίστης. Άρση αναιθεμάτων, που σημαίνει κήρυξη της Εκκλησίας σε πλάνη. Υποκριτικοί “διάλογοι αγάπης”που υποδηλώνουν ότι, δήθεν, η Εκκλησία του Χριστού, η γνήσια και Ορθόδοξη, δεν είχε μέχρι σήμερα αγάπη. Πατριάρχες μασόνοι, Πατριάρχες κομουνιστές, αγαπημένοι και σύμφωνοι στην “ευγενή” άμιλλα της αθεΐας. Νεοτερισμοί, κοσμικότητες. Επίσκοποι δούλοι του αντίχριστου κράτους. Ιερείς δημόσιοι υπάλληλοι, αλυσοδεμένοι με τις παροχές, ”μισθωτοί ποιμένες”. Με την διαίρεση να υποβόσκει κάτω από μια απατηλή επιφάνεια ενότητας, που εξασφαλίζουν οι νόμοι και το κοινό συμφέρον. Και ακούγεται επιτακτική στις καθαρές συνειδήσεις η εκ βαθέων κραυγή της σωτηρίας. ”Να φύγουμε. Ναί να φύγουμε απ’ αυτόν τον θίασο των πονηρευομένων, για να σωθούμε”.

Όμως το αγγελικό τούτο σκίρτημα το παγώνει αμέσως ο λογισμός της πονηρίας, που έρχεται σύμμαχος της φυσικής αδράνειας της ψυχής και της δειλίας, να μας πείσει να κλείσουμε τα μάτια στη φωτιά που καίει το σπίτι μας, με τη δικαιολογία ότι δεν έχουμε άλλο σπίτι για να πάμε, και έξω μαίνεται η βαρυχειμωνιά και είναι τσουχτερό το κρύο. Λέγει ο λογισμός:”Να φύγουμε, αλλά πού να πάμε; Στους Γ. Ο. Χ; Μίση, διαιρέσεις, ανηθικότητες, αρχομανία, ζήλος επισκοποίησης με πρόφαση την κάθαρση των ακάθαρτων από “καθαρούς”, λαός απαίδευτος, φανατισμένος, χωρίς αγάπη, με μοχθηρό ζήλο για παραδόσεις ανθρώπων παλαιοπιστικού τύπου με πεισματική γνωσημαχία και θεληματική άγνοια της διδαχής των Αποστόλων και των Πατέρων. Παρατάξεις επί παρατάξεων “αλλήλους δάκνουσαι και αλλήλους αναλίσκουσαι”, χωρίς πειστικότητα στις εξηγήσεις, χωρίς εκκλησιολογία, με “Ορθοσοξία” αγνώριστη και μερικές φορές πραγματικά κακόδοξη”... Φρίκη και απόγνωση. Κρύο και απελπισία. Μουδιασμένες οι ψυχές παραμένουν εκεί που βρέθηκαν με την μάταιη ελπίδα ότι θα περάσει η θύελλα. Όμως η θύελλα αντί να περάσει διαρκώς αγριεύει και δεν βρίσκει αντίσταση από κανέναν -εκτός μόνον στα λόγια, όταν υπάρχουν κι’ αυτά- σωρεύοντας παντού ερείπια.

Πουθενά δεν φαίνεται φώς για τις καλοπροαίρετες συνειδήσεις των πιστών Ορθοδόξων. Ο αρχαίος φοίβος εκδικείται. Τώρα είναι η Εκκλησία του Χριστού που δεν έχει “καλύβην”, ούτε “δάφνην”, “ου παγάν λαλέουσαν^ απέσβετο και λάλον ύδωρ”. Η Εκκλησία με τη μορφή που γνωρίσαμε μέσα στην Ιστορία, η Εκκλησία όπως την ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια, η Εκκλησία των Πατριαρχείων και των Συνόδων έπαψε να υπάρχει. Υπάρχει μόνον το ψεύτικο υποκατάστατό της, το οικουμενιστικό. Και αν στην απώτερη Δύση παραμένει ακόμη εξόριστο ένα απομεινάρι της παλιάς εκκλησιαστικής δόξας της Ανατολής, άς μη ξεγελιόμαστε πώς θα μπορέσει, για πολύ ακόμη, ν’ αντισταθεί στην τρικυμία των καιρών μας, που διαλύει τα μεγαλα πλοία. Η τελική, η ολοκληρωτική καταστροφή των εκκλησιαστικών δομών που γνώρισε η ιστορία, δεν είναι παρά ζήτημα ελάχιστου χρόνου.

Εν τούτοις, το γλυκύτατο στόμα του Κυρίου μας, που τα προείπε όλα αυτά, μας δίνει κουράγιο. ”Εγώ μεθ’ υμών ειμι πασας τάς ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος”. ”Και πύλαι άδου ού κατισχύσουσι της Εκκλησίας”. Θα χαθούν οι εξωτερικοί εκκλησιαστικοί όργανισμοί που ξέραμε, αλλά η Εκκλησία δεν θα χαθεί. Και δεν θα χαθούμε ούτε εμείς, οι ελαχιστοι πιστοί, ”το μικρόν ποίμνιον”, αν μείνουμε ενωμένοι με την Αλήθεια, που είναι Εκείνος, και με την Αγάπη που μας ενώνει με τον Θεό και μεταξύ μας.

“Θαρρήσατε χείρες ανημέναι και γόνατα παραλελυμενα, ο Κύριος εγγύς. ”Όσο κρατιόμαστε απ’ το χέρι του, με πίστη και αγάπη, ας μη φοβόμαστε τα κύματα της τρομερής τρικυμίας που μαίνεται και απειλεί να μας καταποντίσει. Κι άς ξέρομε και κάτι άλλο: όσοι κρατιόμαστε απ’ το χέρι του είμαστε, δι’ Εκείνου, ενωμένοι και μεταξύ μας, κι άς μη βλεπόμαστε, κι άς μη μπορούμε ν’ ακούσουμε ο ένας τη φωνή του άλλου μέσα στην κοσμοχαλασιά, κι’ ας υποψιαζόμαστε πολλές φορές οι μεν τους δε μέσα στη σύγχυση που επικρατεί. Ο Κύριος ξέρει την καρδιά μας, και την πίστη μας σ’ αυτόν, και τις ατέλειες της γνώσης μας και της αρετής μας, και δίδει κατά την καρδία μας. Φθάνει η καρδιά μας πραγματικά να τον αγαπά περισσότερο από τον κόσμο και τα του κόσμου, ώστε να μη κάνει συμβιβασμούς και να μη δουλεύει σε δυό κυρίους. Απ’ αυτό κρέμονται όλα.

Η καθαρή καρδιά, που αγαπά τον Χριστό γνήσια, είναι αδύνατον να ζήσει σε κατάσταση συμβιβασμού με τον κόσμο και τον Άρχοντα του κόσμου τούτου, έστω και μια στιγμή. Είναι αδύνατο να ανεχθεί τον “εκκλησιαστικό” θίασο των πονηρευομένων, όποιο όνομα και αν έχει αυτός. Απ αποπηδά και φεύγει σαν ελάφι που το κυνηγούν, χωρίς να αναρωτηθεί αν έχει άλλους συντρόφους στη φυγή του, και αν θα βρεί πουθενά καταφύγιο. Διψάει για καθαρό νερό, και πιστεύει ότι αυτός που τα έχει όλα θα του δώσει, αφού γι’ αυτόν τρέχει. Και ο Χριστός, πράγματι, δεν αργεί να του δώσει. Του δίνει τη χάρη του και τη Δύναμή του πρώτα, αδελφούς εν Χριστώ ύστερα, απ’ τον τόπο, το χωριό ή την πόλη του, ή και πιο μακρυνούς. Και όταν ή εν Χριστώ σύναξή τους ωριμάσει με τον πόνο και την αγάπη, τους δίνει και ναό και ιερέα ορθόδοξο.

Σ’ αυτές τις μικρές ενορίες, ή τις μικρές μοναστικές συνοδίες βρίσκεται το άμεσο μέλλον της Εκκλησίας μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Οι δεσμοί που τις ενώνουν και τις κάνουν Μία Εκκλησία του Χριστού δεν είναι διοικητικοί. Είναι η μία ορθόδοξη πίστη και το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Αυτή η σύναξη των πιστών στην Αλήθεια, μέσα στο Αίμα του Χριστού, υπήρξε εξ άλλου πάντοτε η ουσία της Εκκλησίας και το μυστήριό της. Αυτή θα είναι μέχρι το τέλος.

 ΠΗΓΗ  

Περιοδικο ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Σεπτέμβριος 1982

Τεύχος 1

Copyright

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΕΦΥΡΟΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ