Ο γεροντισμός πολλών συγχρόνων κληρικών

Δυστυχώς δεν πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Πολλοί κληρικοί μας, από

 τους οποίους αρκετοί μάλιστα με χαρίσματα και ικανότητες, ζηλώνουν πολύ 

ενωρίς δόξαν γέροντος. Νεώτατοι στην ηλικία, ανώριμοι ακόμη ως προσωπικότητες, 

άπειροι ως ποιμένες, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να έχουν ουσιαστικά μαθητεύσει ή να έχουν

 υποταγεί σε άλλον έμπειρο πνευματικό πατέρα, αυτοδιαφημίζονται -ή μεθοδεύουν 

εντέχνως την προβολή τους μέσω του περιβάλλοντός των -ως νέοι Βαρσανούφιοι, 

ως χαρισματούχοι παιδαριογέροντες. Περιάγουν, κατά τον λόγο του Κυρίου μας, 

«την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον» (Ματθ. 23, 15), 

να αγρεύσουν δηλαδή οπαδούς. Ασκούν μια συνθλιπτική καταπίεση, 

στις συνειδήσεις των άνθρώπων εν ονόματι τάχα της οφειλομένης «τυφλής» 

υπακοής στον γέροντα. Καλλιεργούν μιαν αρρωστημένη προσκόλληση 

στο πρόσωπό τους.

Δυστυχώς  ευθύνη για το φαινόμενο αυτό έχουν και οι επίσκοποί μας. 

οι επίσκοποι εκείνοι που χειροτονούν ταχύτατα καί αναθέτουν την πνευματική 

πατρότητα αβασάνιστα στους ανωρίμους αυτούς κληρικούς.

Είναι πολύ σοφές οι επισημάνσεις που κάνει ο προσφάτως κοιμηθείς

 πνευματέμφορος πράγματι γέροντας Παΐσιος σε μία από τις επιστολές 

του που είδαν το φως της δημοσιότητας προσφάτως, μετά την κοίμησή 

του. Αναφέρεται στο πρόσωπο του γέροντος που καλείται να επιλέξει 

ένας υποψήφιος μοναχός. Ωστόσο, βοηθάει κι εμάς τους εν τω κόσμω 

σε ό,τι αφορά την επιλογή πνευματικοϋ πατέρα.

«Επεδίωξε όσο μπορείς: α) Ο Γέροντάς σου να είναι πνευματικός 

άνθρωπος, με αρετές, και περισσότερο πρακτικός παρά δάσκαλος μόνον: 

Καλό είναι, αν έχει γίνει από μούτσος καπετάνιος, για να μην εφαρμόζη 

σε ξένες πλάτες όλη την καλογερική που έμαθε διαβάζοντας, 

ή να έχει εκ φύσεως μεγάλη αγάπη με διάκριση, για να πονάη τα παιδιά 

του και να μη θέλη να τα στείλη στον Παράδεισο αμέσως, με τον 

τρόπο του Διοκλητιανοϋ...

Πολύ βοηθάει ακόμη τον υποτακτικό, εάν στην ηλικία ο Γέροντάς του 

είναι τουλάχιστον δεχαοχτώ με είκοσι χρόνια μεγαλύτερός του, 

διότι αυτό φέρνει και ένα φυσιολογικό σεβασμό στον υποτακτικό.

β) Ο Γέροντας να ζη απλοποιημένη ζωή, χωρίς φροντίδες και κοσμικές

 μέριμνες περιττές, και να μην αποβλέπη καθόλου σε δικά του συμφέροντα,

 αλλά να αποβλέπη στο συμφέρον της ψυχής του υποτακτικού και

 γενικά στο συμφέρον της Μητέρας μας Εκκλησίας»

 (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, Εκδ. Ι.Ησυχαστηρίου 

«Ευαγγ.Ιωάννης o Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1994, σ. 43).

πηγή