«Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσεν», ερμηνεία Μ. Αθανασίου.
«Όταν λοιπόν γράφει· «τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή Θεού υπάρχων, ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το ειναι ισα θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσεν και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται οτι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός».
Θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο καθαρά και πιο αποδεικτικά λόγια απ’ αυτά; Δεν έγινε δηλαδή καλύτερος ενώ ήταν κατώτερος, αλλά μάλλον, ενώ ήταν Θεός, έλαβε την μορφήν του δούλου, και με το να την λάβη δεν εβελτιώθη, αλλ’ εταπείνωσε τον εαυτό του. Που βρίσκεται λοιπόν εις αυτά ο μισθός δια την αρετήν, η οποία υπήρξε η προκοπή και η βελτίωσις εις την ταπείνωσιν; Εάν δηλαδή, ενώ είναι Θεός, έγινεν άνθρωπος, και αφού κατέβη εξ ύψους, λέγεται ότι υψούται, που υψούται αφού είναι Θεός; Και τούτο πάλιν φανερώνει ότι, αφού ο Θεός είναι Ύψιστος, κατά ανάγκη πρέπει να είναι Ύψιστος και ο Λόγος αυτού. Που λοιπόν ημπορούσε να υψωθή περισσότερον αυτός που υπάρχει εν τω Πατρί, και είναι κατά πάντα όμοιος του Πατρός; Λοιπόν, δεν έχει ανάγκη καμίας προσθήκης και δεν είναι όπως τον θεωρούν οι Αρειανοί. Διότι εάν ο Λόγος κατέβη δια να υψωθή, και εάν αυτό εννόουν τα γραφόμενα, ποια ανάγκη καθ’ ολοκληρίαν υπήρχε και να ταπεινώση τον εαυτό του, δια να ζητήσει μετά να λάβη κάτι, το οποίον είχε; Και ποίαν χάριν έλαβεν αυτός που δίδει την χάριν; Ή πως έλαβε το όνομα να προσκυνείται, αυτός ο οποίος προσκυνείται πάντοτε εν τω ονόματι αυτού;Αλλά και πριν γίνει άνθρωπος οι άγιοι παρακαλούν· «Θεέ σώσον με εν τω ονόματί σου», και πάλιν «ούτοι εν άρμασιν, και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα». Και από μεν τους πατριάρχας επροσκυνείτο, δια δε τους αγγέλους έχει γραφή· «Και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού».
Εάν δε, όπως ψάλλει ο Δαβίδ εις τον εβδομηκοστόν πρώτον Ψαλμόν· «Προ του ηλίου διαμένει το όνομα αυτού» και «Προ της σελήνης εις γενεάς γενεών», πως ελάβανεν ότι είχε πάντοτε, και μάλιστα το είχε πριν τώρα το λάβη; Η πώς υψούται αυτός που ήταν Ύψιστος και πριν υψωθεί; Ή πως έλαβε το δικαίωμα να προσκυνήται αυτός που, πριν τώρα το λάβη, επροσκυνείτο; Δεν είναι τούτο αίνιγμα, αλλά Θείον Μυστήριον· «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος», προς χάριν μας δε αργότερον «ο Λόγος σάρξ εγένετο». Και αυτό που λέγεται τώρα, ότι δηλαδή υπερύψωσε, δεν εννοεί ότι υψούται η ουσία του Λόγου, διότι αυτή υπήρχε πάντοτε και υπάρχει εν Θεώ, αλλά τούτο σημαίνει ύψωσιν της ανθρωπίνης φύσεως. Δεν ελέχθησαν λοιπόν αυτά παρά μόνον μετά που έγινεν ο Λόγος άνθρωπος, και τούτο δια να καταστή φανερόν ότι το εταπείνωσε, και το υπερύψωσεν αναφέρονται εις την ανθρώπινην φύσιν. Εις εκείνον δηλαδή που αρμόζει η ταπεινότης, εις αυτόν θα πρέπη να συμβαίνει και η ύψωσις. Και εάν εγράφη το εταπείνωσεν, επειδή προσέλαβε την σάρκα, είναι φανερόν ότι και το υπερύψωσεν αναφέρεται εις την σάρκα. Διότι ο άνθρωπος εχρειάζετο την υπερύψωσιν, ένεκα της ταπεινότητος της σαρκός και του θανάτου.
Επειδή λοιπόν ως άνθρωπος ο Λόγος, ενώ είναι εικών του Πατρός και αθάνατος, έλαβε την μορφήν του δούλου, και υπέφερε προς χάριν μας τον θάνατον εις την σάρκα του, ώστε με τον τρόπον αυτόν να προσφέρει δια του θανάτου τον εαυτό του υπέρ ημών εις τον Πατέρα, δια τούτο λέγεται ότι υπερυψούται ως άνθρωπος δι’ ημάς και υπέρ ημών, ώστε, όπως δια του θανάτου του Χριστού όλοι εμείς απεθάνομεν εν Χριστώ, κατά τον ίδιον τρόπον πάλιν να υπερυψωθώμεν εν τω ιδίω τω Χριστώ. Τούτο θα συμβεί βεβαίως με το να αναστηθώμεν εκ των νεκρών και με το να ανέλθωμεν εις τους ουρανούς, «ένθα πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς», «ουκ εις αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν νυν εμφανισθήναι τω προσώπω του Θεού υπέρ ημών». Εάν δε τώρα ο Χριστός εισήλθεν εις αυτόν τον ουρανόν υπέρ ημών, παρά το ότι και προ του γεγονότος τούτου ήταν πάντοτε Κύριος και δημιουργός των ουρανών, άρα και το ότι υψώθη τώρα εγράφη δι’ ημάς.
(Λόγος κατά Αρειανών Α', Απόσπασμα κεφ. 40-41, Έργα Μεγάλου Αθανασίου, ΕΠΕ 2).
 |
| Εικόνα με τον Παντοκράτορα, του 16ου αιώνα. Κρητικής Σχολής, ενυπόγραφο έργο του γνωστού αγιογράφου Ιωάννου Περμενιώτη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά