Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου π. Χρήστος Πιτυρίνης

Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί!  η Ορθόδοξος Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου. Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο  τους  άνθρωποι  καλόγνωμοι  καί   ειρηνικοί  και  η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.  Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε  τις ψυχές τους.  Και  στων  δύο  τις καρδιές φώλιαζε η  ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς,  να αποκτήσουν  έστω καί  ένα παιδί''   Η  Άννα με  τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει  το παιδί που θα της  χάριζε  ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του. Είχε  διαβάσει  η  Άννα στα  ιερά γράμματα  για μια άλλη  Άννα την γυναίκα του   Ελκανά  που πριν  εκατοντάδες  χρόνια είχε και αυτή τον   ίδιο καημό, νά  αποκτήσει  ένα παιδί. Ό Κύριος  των  Δυνάμεων  είχε  εισακούσει τότε την  θερμή προσευχή της  Άννας του Ελκανά και  της  χάρισε  ένα αγοράκι.  Όλοι   ξέρουμε τον  μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί  της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η  Άννα του   Ιωακείμ με τη  μεγάλη πίστη της στον Θεό και  ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως  εμίκρυνε  το παντοδύναμο  χέρι του; Καί  έτσι  μ' όλο που  τα  χρόνια κυλούσαν  αφήνοντας πάνω στην  Άννα τ' αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται  θερμά και  να περιμένει το θαύμα.   Μα το πότε θα γίνει  το θαύμα που  ο  καθένας  μας περιμένει,  μόνον  ο Θεός το γνωρίζει,   Εκείνος  ξέρει την κατάλληλη στιγμή και  όχι   εμείς  οι  ανυπόμονοι. Ο κόσμος  πλήγωνε  το αγαπημένο ζευγάρι  και δεν το  άφηναν  ούτε θυσίες να προσφέρει στον  Θεό,   γιατί τότε  επικρατούσε η γνώμη  ότι   οι   άνθρωποι  που  δεν γεννούσαν παιδιά δεν  είχανε  το  δικαίωμα της προσφοράς θυσιών. Μα να,   το πλήρωμα του χρόνου φθάνει  σε  μιά εποχή που  οι   ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει. Και  η  Άννα γέννησε την  μονάκριβη στον κόσμο θυγατέρα της,   όταν το κεφάλι της ήταν  άσπρο   από  τα γερατειά καί  τα όργανά της  νεκρωμένα λόγω της ηλικίας,   γέννησε την κόρη της,   την  μικρή Μαρία,   την  εκλεκτή  του Θεού.   Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την γέννηση  της μικρής Παναγίτσας μας. Χαρά γέμισε το  σπιτικό  και  τις ψυχές  του πιστού  ζευγαριού.   Στήν   δύση  της ζωής τους   ανέτειλε και  γι' αυτούς  ο ήλιος της  χαράς!! Μα μέσα στη  χαρά τους  δεν ξεχάσανε το μεγάλο τους τάμα,   "να αφιερώσουν  τήν  κόρη  τους στον Ναό,   στην υπηρεσία του Θεού". Τα πρώτα χρόνια της  ζωής της Μαρίας πέρασαν  γρήγορα για  την  Άννα και έφθασε  η ώρα της  εκπληρώσεως  του  τάματός  της.  Αυτή  την  όμορφη επέτειο  γιορτάζομε  στις  21  Νοεμβρίου.   Χαρούμενο καί  βαθειά συγκινημένο  το γερασμένο  ζευγάρι, περιτριγυρισμένο  από φίλους,  συγγενείς και  κοπέλες  γιορτινά ντυμένες με άσπρες λαμπάδες στα χέρια,  προχωρεί το  δρόμο που φέρνει  στον Ναό.     Η μικρή Μαρία ντυμένη στα άσπρα,   ανάμεσα στον πατέρα και  την  μητέρα της,  προχωρεί  χαρούμενη στην αφιέρωση.  Προχωρεί σαν  να μαντεύει τον   ευλογημένο προορισμό  της. Η εκκλησία μας  με  ωραιότατα τροπάρια λαμπρύνει την γιορτή  αυτή: Έτσι  η Μαρία ταμένη  από την  μητέρα της,   αφιερώθηκε  και   αφοσιώθηκε  στον Θεό,   ο  οποίος  την  αντάμειψε  όσο καμιά  άλλη γυναίκα στον  κόσμο.  Μέσα στα αγνά σπλάχνα της  εσκήνωσε  ο  Ίδιος  ο Θεός.   Έγινε η μάνα  Θεού  και   έμεινε η  αειπάρθενος μητέρα εις  τους  αιώνας.  Γιατί  όταν   ο  άγγελος Γαβριήλ της  έφερε τό θείον  μήνυμα, έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και  είπε:  « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κοιτά τό ρήμα σου». Τελεία υποταγή,  Και  ήξερε πώς   αυτό που  ζητούσε  απ' αυτήν  ο Κύριος, δηλαδή το  να  βρεθεί η  μνηστευμένη Μαρία έγκυος,   τιμωρείτο  με  λιθοβολισμό.   Το ήξερε και  όμως  έσκυψε το κεφάλι  της μπροστά στο θέλημα του Θεού με πλήρη  υποταγή  και  εμπιστοσύνη. Εμείς  όλοι  που  αγοραστήκαμε  από τον  Χριστό,   με  τίμημα το   άγιον  αίμα Του τί κάνουμε;  Του ανήκουμε στ’ αληθινά; Αυτό θα το  ψάξουμε μέσα μας.   Θα το ψάξουμε στον τρόπο της  ζωής  μας.   Αφήσαμε το τιμόνι του πλοίου  μας,   που   είναι η ίδια η  ζωή μας,   με εμπιστοσύνη  στα  χέρια του  μεγάλου και   αλάθητου  καραβοκύρη  μας; Δεχόμαστε τίς φουρτούνες  και  τις μπόρες   (αρρώστιες,   θάνατοι,   αντιξοότητες)   με υποταγή λέγοντας: "Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε", όπως  δεχόμαστε τις μπουνάτσες και το πρίμο   αγέρι (τις καθημερινές  ευλογίες); Αν τώρα μετά το ψάξιμο που  θα κάνουμε,   βρούμε  πως τις  χαρές και τις  ευλογίες  τις  δεχόμαστε υμνούντες  τον Κύριο,   τις  δε  δοκιμασίες  αγανακτούντες καί ζητούντες τον λόγον  απ' αυτόν,  τότε  δεν  μπορούμε  να νοιώθουμε  σαν παιδιά δικά του,   αφού   δεν του  δινόμαστε ολοκληρωτικά. Εύχομαι η λαμπρή γιορτή των Εισοδίων να σταθεί η  αφορμή και  η  ευκαιρία για την   αυτοκριτική και  τον   αυτοέλεγχό  μας.  Έτσι  θα   διαπιστώσουμε  αν  έχουμε ή  όχι αφιερωθεί  ολοκληρωτικά στον Κύριο. Αν  "ναι"   ας συνεχίσουμε  τον  όμορφο  αγώνα μακάριοι. Αν  "όχι",   ας  αρχίσουμε  αυτόν τον  αγώνα  όσο  είναι  ακόμα  καιρός. Αμήν