Τα οφίκια και οι θέσεις, έγγαμοι και άγαμοι στην Εκκλησία Του Μαρκιανού Πρωτονοταρίου

 
Μικρό παιδί ήμουνα, όταν έβλεπα με δέος στην ενορία μου, έναν σεβαστό λευκασμένο Αρχιμανδρίτη ,  ο οποίος διακονούσε την Εκκλησία μας, με αυταπάρνηση και ζήλο ένθεο, συνεργαζόμενος άριστα με τους υπόλοιπους τέσσερις έγγαμους συνεφημερίους του!  Ποτέ, δεν δημιουργήθηκε κάποιο σύννεφο στην διακονία τους! Ο Αρχιμανδρίτης, απολάμβανε του σεβασμού και της τιμής, όχι μόνον των Συμπρεσβυτέρων του, αλλά και ολοκλήρου του πληρώματος της Ενορίας! 
Περνώντας τα χρόνια, είδα και γνώρισα πολλούς Αρχιμανδρίτες, ελάχιστους  όμως σαν εκείνον. Κάποτε η έννοια του οφικίου στην Εκκλησία, είχε αξία χάριν του προσώπου στο οποίο δινόταν. Σήμερα όμως και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η νέα τάξη στην Εκκλησία, έχουν πλέον καμία αξία τα οφίκια;

Παρατηρείται μια ανομοιογένεια καθώς και μία έλλειψη ισορροπίας προς το θέμα αυτό. Σε μια Μητρόπολη π.χ. έχουν όλοι οφίκια, στην όμορη με αυτήν κανένας! Σε κάποια στιγμή, το οφίκιο, γίνεται αυτοσκοπός και δικαίως, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση. Γιατί να έχει ο ένας και να μην έχει και ο άλλος. Στις περιπτώσεις των αγάμων κληρικών, τα οφίκια δίνονται πιο εύκολα απ’ ότι στους εγγάμους κληρικούς. Αυτό, από μόνο του δημιουργεί σχέσεις εμπάθειας μεταξύ των συνεφημερίων. Πολλές φορές δε, ο Αρχιμανδρίτης, προσπαθεί να επιβληθεί όχι με την προσωπικότητα του αλλά με το οφίκιο του. Από την άλλη πλευρά, ακούς τους εγγάμους κληρικούς – ασφαλώς όχι στο σύνολο τους- να απαιτούν σχεδόν, την παρουσία των αγάμων αποκλειστικά μέσα στα μοναστήρια. Είναι δίκαιο αυτό; Όχι! Δεν φθάνει που ο άγαμος κληρικός, καθ’ όλην την διάρκεια της διακονίας του, ουδέποτε μονιμοποιείται στην οργανική του θέση; (μια κατάφορη αδικία που προφανώς δεν απασχολεί τους Επισκόπους να αποκαταστήσουν).

Τελικά, οι σχέσεις μεταξύ εγγάμων και αγάμων κληρικών πολλές φορές καθίστανται προβληματικές και αυτό σαν αποτέλεσμα έχει την ζημία της Εκκλησίας που ανέχεται και έγγαμους και άγαμους στην αγκαλιά Της. Και αυτό, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά στην λειτουργική ευχή «ουδείς άξιος» η οποία θέτει αυτό το «αλλ’ όμως» που ναι μεν προβάλει την ανθρώπινη αδυναμία, την οποία έρχεται όμως να επικαλύψει η οικονομία και το άπειρο έλεος του Θεού! 

Το οφίκιο, δίνεται σύμφωνα με την κρίση του Επισκόπου, στην απόλυτη δικαιοδοσία του οποίου βρίσκεται και ο οφικιούχος. Εάν ο υποψήφιος τυγχάνει της Αρχιερατικής ευνοίας τότε θα το λάβει, εάν όχι τι γίνεται; Πόσοι κληρικοί , δεν κοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο, χωρίς ποτέ και παρά την τεράστια προσφορά τους στην Εκκλησία, να λάβουν κανένα οφίκιο και τελικά ο μόνος σταυρός που πήραν από την Εκκλησία να είναι ο Σταυρός της Ιερατικής τους πορείας και ακολούθως ο μαρμάρινος στο μνήμα τους; 

Προηγουμένως, αναφέρθηκα στον ανεπανάληπτο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Θυμάστε πως στην περίπτωση του υπήρξε και ο ευνούχος Ευτρόπιος , ο λεγόμενος και «παρακοιμώμενος» μιας και έφθασε να διοικεί ολόκληρη την Αυτοκρατορία χάριν της ανικανότητας του Αρκαδίου. Και σήμερα υπάρχουν «Ευτρόπιοι» και μάλιστα παρακοιμώμενοι! Ποια τα κριτήρια ανάδειξής τους στην Εκκλησία; Βλέπεις, αυτό το μοναδικό προνόμιο το έχουμε εμείς! «Η νύχτα βγάζει Επίσκοπο κι αυγή Μητροπολίτη …». Υπάρχουν κληρικοί, που η φωτεινή παρουσία τους μέσα στην Ενορία , εμπνέει, καθοδηγεί, ενθουσιάζει είτε είναι έγγαμοι είτε άγαμοι! Άξιοι κάθε σεβασμού! Όμως, «άνθρωπον ούκ έχουν…».  Και αντίθετα, βλέπεις άλλους- Κύριος ο Θεός γνωρίζει το πώς- να ανέρχονται σε υψηλά αξιώματα, φελλοί χωρίς καμίαν αξία !
Δεν υπάρχει έγγαμος και άγαμος, υπάρχει Παπάς! Όλοι τα ίδια πετραχήλια φορούν, την ίδια θηλιά στον τράχηλο. Προβλήματα αντιμετωπίζει και ο έγγαμος κληρικός, που καλείται να επιλύσει τα προβλήματα και τις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής βαδίζοντας μεταξύ «σφύρας και άκμονος» μιας και κανείς δεν τον ρωτά με τι δυσκολίες μεγαλώνει τα παιδιά του , αλλά προβλήματα έχει και ο άγαμος κληρικός που βαδίζει μόνος του τον δρόμο της Ιεροσύνης και πολλές φορές τόσο μόνος, τραγικά μόνος!

Κάποτε ο μακαριστός θρυλικός Αυγουστίνος Καντιώτης με δάκρυα περιέγραφε σε κάποιο κήρυγμα του, την περίπτωση Ιερομονάχου που πήγε να κάνει Ανάσταση σε κάποιο χωριό το οποίο δεν είχε Εφημέριο, και στο τέλος, δεν βρέθηκε κανείς, μέσα στην χαρά της Αναστάσεως όταν όλοι βρισκόντουσαν σε γιορτινό τραπέζι να τον καλέσει να του δώσει ένα κόκκινο αυγό και να του πει το Χριστός Ανέστη!  Και είναι λάθος αυτό που συχνά ακούω, ο άγαμος δεν έχει οικογένεια, τι έχει; Από κλωσσομηχανή  βγήκε; Δεν έχει μάνα, δεν έχει πατέρα, δεν έχει αδέλφια; Όμως όταν λείπει η αγάπη, μπορεί να υπάρχει η διάκριση που μέσα από την Ορθόδοξη Πατερική μας παράδοση, εξυμνείται ως μια εκ των μεγαλυτέρων αρετών; 

Υπάρχουν έγγαμοι Κληρικοί που υποκλίνεσαι μπροστά τους, γιατί κατάφεραν την Ιερατική τους οικογένεια να την μετατρέψουν σε κατ΄οίκον Εκκλησία, αντίθετα με άλλους που κατέστησαν την Εκκλησία οικογένεια… Όπως  υπάρχουν επίσης και άγαμοι Κληρικοί, που ζουν και αναπνέουν για την Εκκλησία - και είναι άδικο να μην το αναγνωρίσεις αυτό - ενώ αντίθετα κάποιοι άλλοι ζουν και υπάρχουν από την Εκκλησία!   Πολλά και άλλα μπορούσα να γράψω, αλλά δεν θα συνεχίσω . 

Μέσα στα πολλά προβλήματα που η Εκκλησία καλείται να επιλύσει είναι και αυτά. Και ασφαλώς, τα γραφόμενα δεν μπορούν να αποτελούν τον ειδικότερο κανόνα. Ωστόσο, περιγράφουν μια πραγματικότητα που πολλούς κληρικούς μας, πονά. Κάποτε, πρέπει αυτά να διορθωθούν. Μέσα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας μας, υπάρχουν φωτισμένοι Αρχιερείς που δεν έπαψαν να αισθάνονται παπάδες, και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας τους! Στις περιπτώσεις αυτές, η  Μητρόπολη ξεχωρίζει για το έργο της.  Αντίθετα, σε άλλες περιπτώσεις, ο Επίσκοπος είναι εκείνος που καλλιεργεί την διαταραχή στις σχέσεις μεταξύ αγάμων και εγγάμων, άθελα ή και ηθελημένα ώστε να επιβεβαιώνεται η ρήση: «διαίρει και βασίλευε!» 
το βρήκαμε εδώ