Μήπως κάποιοι μας σύρουν σε αλληλοσπαραγμό;;; του π.Δημητρίου Θεοφίλου

"...Δε σʼαγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απʼ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: «Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη». Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω, ζήτω».. Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου..."  -  "AKOY ANΘΡΩΠΑΚΟ", ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ

Ποιοι και γιατί, θα είχαν λόγους τούτη τη «στενόχωρη» συγχρονία, να μας σύρουν σ’ ένα αιματηρό αλληλο-φάγωμα, για να τελειώνουν μαζί μας;

Αρκετό καιρό πριν, τα γεγονότα έστελναν μηνύματα, ορατά από όσους ήταν «υποψιασμένοι» και κυρίως «διαβασμένοι», για το ποιους δρόμους επιλέγει το «σύστημα», για να αφανίσει με όρους γενοκτονίας, ένα λαό που δεν του είναι πλέον χρήσιμος ούτε καν ως καταναλωτής, αφού τον έχει αφαιμάξει με όποιον τρόπο μπορούσε και τον έχει καταντήσει «λευχαιμικό» με «λοβοτομημένη» συλλογική μνήμη.

Μήπως έφτασε η στιγμή να ανοίξουν οι «πύλες της κόλασης», με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες και θανάσιμο κίνδυνο να μας καταπιούν όλους;;;

Το μέλλον εξαρτάται και από εμάς!!! Αυτό μην το ξεχνάμε ποτέ…

Όσο επιμένουνε να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά γύρω μας, θα παραμένουμε καταδικασμένοι, άλλοι να διαφεντεύουν τη ζήση μας, τόσο την παροντική όσο και την μελλοντική, με απρόβλεπτες άμεσες και παράπλευρες συνέπειες.

Αν είμαστε ενωμένοι, με κριτήριο, τους συνεκτικούς δεσμούς της παράδοσής, αλλά και της πίστης μας, εξοβελίζοντας από την κοινωνική μας πραγματικότητα, τις όποιες διαφορές μας διχάζουν, τότε θα μπορέσουμε με συλλογικό και μεθοδικό τρόπο, να αντιμετωπίσουμε τα ποικίλα «τσουνάμια» που πλησιάζουν.

Η ελληνικότητα αντάμα με την ορθοδοξία, στην οικουμενική τους διάσταση και προοπτική, είναι τα απαραίτητα εργαλεία στη παρούσα δύσκολη συγκυρία, για να πορευτούμε και να περάσουμε ανάμεσα από την «Σκύλα» και τη «Χάρυβδη», με τις λιγότερες δυνατές πληγές και απώλειες.

Για να συμβεί όμως αυτό, είναι απαραίτητο να (ε)αυτό-προσδιοριστούμε, τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο, σχετικά με την ταυτότητά μας, την ιστορική μας πορεία και προοπτική και την (ε)αυτό-συνειδησία μας. Αποκτώντας, έστω και ετεροχρονισμένα, ιστορική συναίσθηση, του πριν (παρελθόντος), για να δώσουμε νόημα ζωής στο τώρα (παρόν) και να μπορέσουμε να έχουμε κάποιο όραμα εξόδου από τη μιζέρια, για το μετά (μέλλον).

Σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν αποκτήσουμε σαφείς πολιτισμικές αναφορές και παραμένουμε χαμένοι να παραδέρνουμε μέσα στην ιστορία, πλέοντας σε αχαρτογράφητα νερά, πολλαπλασιάζουμε τους κινδύνους του μέλλοντος, για ένα συνακόλουθο αφανισμό μας, κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο, όταν η συγκυρία το επιτρέψει.

Ο οποίος αφανισμός, μπορεί να προκύψει μέσα από μια μεγάλη γκάμα επιλογών με κυρίαρχη, τον αλληλοσπαραγμό, μια εθνοκτόνα πρακτική στο διάβα της ιστορίας μας, που μούσκεψε με αίμα, μίσος και κουρνιαχτό, για πολλά χρόνια τα όνειρά μας, μετατρέποντας τα σε φρικτούς εφιάλτες και κατέστρεψε όλες τις εποποιίες λαϊκής ανάτασης, που θα μπορούσαν να μας έχουν «σπρώξει» μπροστά στην ιστορία.

Όσο δραπετεύουμε από το παρόν, ως έθνος και ζούμε αγκαλιά με από-νοηματοδοτημένα «στεγνά» και «κενά» σύμβολα, τόσο προδιαγράφουμε ένα ζοφερό μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας και προσυπογράφουμε το πεισιθάνατο τέλος μας.

Καλούμαστε το συντομότερο να καταλάβουμε, ότι είμαστε κοινωνικά και ψυχολογικά άρρωστοι, βαθειά και βαριά, παύοντας να έχουμε την κυρίαρχη εμμονή ότι όλα είναι «υπό έλεγχο», ενώ καθημερινά, μας διαψεύδουν, η κοινωνία, η νεολαία, η παιδεία και το τώρα.

Ποτέ μέχρι σήμερα μέσα στην ιστορία, οι ιδεοληπτικές επιμονές του χθες δεν βοήθησαν και δεν στήριξαν ένα λαϊκό έθνος, απλά δημιούργησαν ψευδαισθήσεις του παρόντος και απατηλά όνειρα το μέλλοντος στερούμενα αλήθειας και λογικής.

Τελικά υπάρχει ΕΛΠΙΣ!!! φτάνει αυτή να αναζητηθεί, έγκαιρα και έγκυρα με επικαιροποιημένα κριτήρια, στο σωστό χωροχρόνο…

 πηγή