ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ

Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

    Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου μέσα ἀπὸ τὸν παραστατικὸ λόγο της ἀπεικονίζει τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ  μεγαλεῖο τῆς ἀποδοχῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μέ τρόπο ἀξεπέραστο παρουσιάζει τήν πτώση  καὶ τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀποστασία του καὶ τήν ἐπιστροφή του.

    Ὁ νεώτερος γιός «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν». Ὁ ἄσωτος γιὸς μᾶς λέει τὸ ἱερὸ κείμενο ἔφυγε καὶ ἐγκατέλειψε τὸ σπίτι του πηγαίνοντας σὲ μακρινὴ καὶ ξένη χώρα. Τὸ συμβολικὸ βάθος αὐτῆς τῆς εἰκόνας εἶναι σπουδαῖο. Ὅσο καὶ ἂν μᾶς φαίνεται παράξενο, ἡ ζωὴ μας σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο εἶναι ἀποδημία, εἶναι ἐξορία σὲ ξένη χώρα. Καὶ αὐτὸ  γιατί ἡ περιπλάνησή μας στὸν κόσμο ἀναποδογυρίζει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Συσκοτίζει τὴν σκέψη μας καί διαβρώνει τὶς πνευματικές μας εὐαισθησίες. Ἀνατρέπει τὰ σταθερὰ μέτρα καὶ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ζυγίζουμε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ ἀξιολογοῦμε τὶς προτεραιότητες τῆς ζωῆς. Ζοῦμε σ ἕνα κόσμο που εἶναι ἀνίκανος νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸν Θεὸ ὡς δημιουργὸ καὶ σωτήρα του ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. «Ἐν τῷ κόσμω ἥν, καὶ ὁ κόσμος δὶ’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω», δηλαδή ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ἦταν μέσα στὸν κόσμο καὶ ἐξαιτίας του δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ὅμως ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀναγνώρισε. Ἡ διαδρομὴ τῆς ζωῆς μας γίνεται ἐξορία  ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι ὁ αὐτὸς ὁ κόσμος  δημιουργημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ παραδίδεται καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν «ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου». Τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου διαστέλλεται καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὸ φρόνημα τοῦ Θεοῦ μὲ μία κάθετη διαχωριστικὴ γραμμή. «ὅστις φίλος εἶναι τοῦ κόσμου ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται».  Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ζεῖ σὲ μία ἐξορία καὶ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καθὼς σπαταλᾶ τὰ ποικίλα χαρίσματά του ἀσώτως χωρὶς ὄρους καὶ ὅρια. Ζεῖ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεὸς , σὰν νὰ μὴν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ καὶ τότε ἡ τραγωδία τῆς ἐξορίας του γίνεται πιό πικρὴ. Στὴν προσπάθειά του νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἀπολαύσει τὸν πλοῦτο τῆς ζωῆς,  νὰ κατακτήσει καὶ νὰ ἀποκτήσει πολλὰ, συνήθως τὸ πληρώνει ἀκριβά.

    Τὸ πατρικὸ σπίτι γίνεται ὁ τύπος καὶ ἡ εἰκόνα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ στὴν Βασιλεία Του.  Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας και ἠ  ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μᾶς βεβαιώνουν γιά αὐτὴ τὴν πραγματικότητα.  Μᾶς προτρέπουν γιά τήν ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἐξορίας τοῦ ἀσώτου. Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς κατανυκτικῆς περιόδου ποὺ διανύουμε μᾶς βοηθοῦν νὰ ξαναδοῦμε  τὴν πνευματική μας κατάσταση μέσα σ’ αὐτήν τήν προοπτική.  «Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν» (Λουκ. 15,17) Ὄταν βρίσκουμε τόν ἀληθινό μας ἐαυτό ξαναβρίσκουμε τόν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ καί τῆς ἐπανασύνδεσης μας μέ τόν Θεό. Τότε ἡ μετάνοια γίνεται ἕνα βαθὺ βίωμα, μιὰ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. Τότε ὁ ἀγώνας μας ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα καὶ δυναμικὴ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἔστω και ἄν οἱ πτώσεις καὶ οἱ ἀδυναμίες μας εἶναι πολλὲς, δὲν μᾶς βυθίζουν πλέον στὴν ἀπόγνωση. Ἔστω καὶ ἂν τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μας, εἶναι μεγάλα καὶ μᾶς ταλαιπωροῦν δὲν μᾶς τρομάζουν πιά. Οἱ ἐνοχὲς μας, ὅσο βαριὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν μᾶς ἀρρωσταίνουν ψυχικά. Ἄλλο ἔμμονες ἐνοχές, κατάθλιψη, φόβος, ἄγχος, πληγωμένος ἐγωισμός, γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ λάθη που κάναμε καὶ ἄλλο ἐσωτερικὴ συντριβή, ταπείνωση, ἀλλά καὶ ψυχική γαλήνη ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγάπη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ,  ποὺ μᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς περιμένει ὑπερνικώντας τὴν ἁμαρτωλότητά μας.

    Ἂν  αἰσθανόμαστε «εὐτυχισμένοι ὑπαρξιακά», ἄνετοι καὶ βολεμένοι  στὸν παρόντα κόσμο τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ βροῦμε μία εὐτυχία που δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι χάσαμε ἢ, τουλάχιστον δὲν νιώθουμε ὅτι μᾶς λείπει;  Ἂν δὲν νιώθουμε ἐξόριστοι καὶ ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ ποῦ πρέπει ἄραγε νὰ ἐπιστρέψουμε; Ἴσως θὰ πρέπει νὰ νοσταλγήσουμε τὴν χαμένη χαρὰ στήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ὄντως ζωῆς γιά νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε καί νά ὁμολογοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ἕνας ὀρθόδοξος μοναχὸς «πιστεύω Κύριε σὲ Ἐσένα γιατί ἔξω ἀπὸ Ἐσένα δὲν ὑπάρχει τίποτε γιὰ ἐμένα». Ἀμὴν.