Αλλά η Ημέρα Κυρίου θα είναι φωτιά πού θα κρίνει τον εσωτερικό άνθρωπο σαν το χρυσάφι και θα αποδείξει την νοθεία. Αυτή είναι η εσχατολογία της Εκκλησίας μας

του π.Παντελεήμονος Κρούσκου

Η Ευκαιρία του Τριωδιου με φέρνει πάλι προ ευθυνών να πώ τα εξής:

Χαλαρώστε λίγο μερικοί ενθουσιώδεις πού έχετε κάνει την Εκκλησία στρατόπεδο και γήπεδο.
Ούτε βασιλείς θα ξεμαρμαρώσουν, ούτε ανθρώπινα κτίσματα και μάταια θα επανακτήσουμε, ούτε υλικές πατρίδες, ούτε αγαρηνούς θα σφάξουμε, ούτε οι προφήτες θα δοξαστούν μέσα στο αίμα και τα λάφυρα. Αλλά η Ημέρα Κυρίου θα είναι φωτιά πού θα κρίνει τον εσωτερικό άνθρωπο σαν το χρυσάφι και θα αποδείξει την νοθεία. Αυτή είναι η εσχατολογία της Εκκλησίας μας και τις αμαρτίες μας να κλαίμε. Και μόνον έτοιμοι να φροντίσουμε να είμαστε.Τα άλλα είναι για πονηρούς και μωρόδοξους.

Η πραγματικότητα είναι πολύ σοβαρή. Ξεκίνησε σαν αστείο και τώρα ακούγεται και μέσα στις εκκλησίες. Κάποια στιγμή θα δοθεί άγρια λογοδοσία στον Θεό.Γνωρίζω πολλούς σοβαρούς χριστιανούς, εντριβείς στην κατά Χριστόν ζωή, πού ενώ δεν τα πολυπιστεύουν κάτι τέτοια κενόδοξα, κρατάνε και μια "πισινή", είτε γιατί αποδίδονται στον δείνα γέροντα, είτε διότι δεν θέλουν να πάνε κόντρα στην διάθεση του πλήθους, είτε επειδή υπερισχύει ο μεταφυσικός φόβος της χριστιανικής ευθύνης.
Ας είναι. Δεν θα γίνω κριτής των αδελφών μου, αλλά δεν θα γίνω και μέτοχος προλήψεων και δεισιδαιμονίας υλιστικής. Ο Θεός ας κρίνει. Ενώπιον του Κριτηρίου του αδεκάστου, ο καθένας θα κριθεί για την πιστότητα και όχι για την ευπιστία του.

Παράδεισος του καθένα κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν των εντός του. Να πώς φτάσαμε σε μια ειδωλολατρία "ευσεβών" διαθέσεων.
Έχουμε τους Πατέρες και την Γραφή. Και μερικοί έφτασαν στο σημείο να λένε πώς είναι παρωχημένοι και πρέπει να διαβάζουμε τους κάθε λογής αγαθάγγελους. Αυτή η μάστιγα μας ήρθε από τους ευαγγελικούς της Αμερικής.Και δυστυχώς πλήττει και τα πιό παραδοσιακά μοναστήρια, τους πλέον αξιοσέβαστους ανθρώπους.

Όπου φτώχεια, δυστυχία και αποστασία εκεί και ελπίδα για υλικές απολαβές, εκεί και υλιστική θεώρηση του Θεού. Αυτή είναι η κρίση πού διάγουμε σαν χριστιανοί. Η λαιμαργία για την κατάκτηση ενός μελλοθάνατου κόσμου. Χωνευτά, γλυπτά,φθαρτά, ειδωλικά έργα ανθρώπων γίνονται αντικείμενα εσχατολογικής λατρείας και εξιδανικεύσεως.

Και προ παντός όλη αυτή η δίψα για αίμα και ρεβανσισμό, πού δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την ησυχαστική ορθόδοξη παράδοση. Όλα αυτά δεν τα γράφω με συναισθηματικούς όρους. Η Γραφή και η ιστορία η ίδια είναι σπαρμένη και κατεστιγμένη με πολέμους, μάχες και επεισόδια βίας πού πήγαν τον κόσμο πιό μπροστά ή και πιό πίσω σε ιστορικό επίπεδο.Όμως αποκαλύπτουν μια αιμοβόρα αντιχριστιανική διάθεση πού ξεγυμνώνει την φρικτή μας αχριστιανικότητα.
Όταν ο Κύριος μίλησε για πολέμους, ταραχές εθνών και άλλα σημεία, θα το έκανε βέβαια με πόνο ψυχής, για την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την ροπή προς το κακό.Προγνώρισε, αλλά δεν προόρισε. Προείδε αλλά δεν διέταξε τον αρμαγεδδώνα.
Ο Σταυρός του Χριστού να είναι ο οδοδείκτης μας. Καιρός να κλάψουμε επί κόπρου και σποδού τις αμαρτίες μας, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο στους κληρονόμους της γέενας!

πηγή