Κυριακή Β Ματθαίου Προσοχή στις προσκλήσεις του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ήρθε η ώρα !  Το Ευαγγέλιο  που θ’ ακούσουμε  αύριο μας  θυμίζει  μία  αρχή.  Η  αντίστροφη μέτρηση για να μάθει η  οικουμένη  για τον ξεχασμένο ή παραποιημένο Θεό  άρχισε.  Ο Υιός  του Θεού, έλαβε σάρκα, βρήκε  τους συνεργούς Του και αρχίζει  το κοσμοσωτήριο έργο Του.  Θεραπεύει  ψυχές  και σώματα. 

Ο Χριστός όπως  βλέπουμε στο αυριανό Ευαγγέλιο  δεν ψάχνει  σοφούς για συνεργάτες Του,  υπήρχαν αλλού.  Δεν αναζητά  ισχυρούς για βοηθούς Του,  αυτοί θα τον πολεμήσουν.   Δεν βρίσκει τους εκπροσώπους  της  θρησκείας, είχαν απογοητεύσει ήδη τον λαό.  Αυτό που  θα  διδάξει  ο Κύριος δεν  είχε σχέση  με τους προηγούμενους  και το κυριότερο δεν ήταν  συμπλήρωμα  ή ανταλλακτικό των όσων  κακώς  έπραξαν οι άλλοι.   Αντίθετα, όλους θέλει ν’ αλλάξει και τους σώσει. 

Ο Χριστός  άρα  δεν κοιτά ποιοί  είμαστε, αλλά τι θα γίνουμε.  Αν είμαστε  στον σωστό δρόμο να παραμείνουμε εκει,  αν βρισκόμαστε στον παράδρομο  να βρεθούμε κάποτε  στην ορθή πορεία. Η οικονομική,  πνευματική, κοινωνική μας καταγωγή  δεν μπορεί να είναι εγγύηση και  της καλής ποιότητας  μας. Μακάρι να συνέβαινε  αυτό. Επειδή  κατέχουμε θέσεις  εδώ στην γη, δεν σημαίνει  ότι  θα τις βρούμε  (ή και θα τις εξαγοράσουμε) και στον ουρανό. 

Ο Ιησούς είδε  στους ψαράδες  την απλότητά τους,  γι’ αυτό  αφήνουν και τα πάντα,  πατέρα  και δουλειά.  Γνώριζαν από τρικυμίες  στην λίμνη,  είχαν  και το σθένος να αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της  ζωής  κοντά στον Χριστό.  Από την δόξα στην τιμωρία,  από την χαρά στην σταύρωση.  Στην καθαρή  καρδιά τους ο Χριστός  έβλεπε  τον «τόπο»  που πρώτα θα  καρποφορούσε  ο λόγος Του,  θα  γινόταν  οι Απόστολοι  του μηνύματος   που κόμιζε στην ανθρωπότητα.  Τους κάλεσε σε μία άλλου είδους ψαριά, αυτής των ανθρώπων, με δίχτυ  τον λόγο Του,  στα πελάγη  της  κοινωνίας, σε  πόλεις και βουνά.  Πότε με την ικανοποίηση ενός θαύματος και πότε  με την απογοήτευση  και απαίτηση  να φύγουν από την πόλη. 

Το να κερδίσουμε  ψυχές  στον  Χριστό  είναι   σίγουρα τέχνη  των τεχνών.     Ο Χριστός την  συσχέτισε  μ’ αυτή  του ψαρά  και  έγινε ο αρχιψαράς.   Εκείνος μόνο μπορεί να διδάξει  και να πείσει γνήσια, αρκεί να  Του το ζητήσουμε, να  Του δώσουμε το δικαίωμα. 

Είναι σίγουρα  μεγάλο το τίμημα  μιας  θετικής απάντησης  στην κυριακή προ(σ)κληση  για  να Τον ακολουθήσουμε,  όπως οι ψαράδες  της ευαγγελικής  περικοπής  που θα ακουσθεί  αύριο.  Αν  ήταν κοινός θνητός  ίσως το σκεπτόμαστε  παραπάνω,  όταν πρόκειται  όμως για τον ίδιο τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε  κάθε είδους  δίχτυα  του βιοπορισμού μας,  σε μια στιγμή  μάλιστα.    Κάθε σκέψη ή προβληματισμός  μπορεί να ξεθωριάσει  την επιθυμία μας,  μπορεί να ανατρέψει  την προθυμία μας  και να εκτεθούμε  ενώπιον Θεού  και ανθρώπων.

Πρέπει οπωσδήποτε  να έχουμε την προσοχή μας  στις προσκλήσεις.  Να εξετάζουμε ποιός και γιατί μας προσκαλεί. Αν  αξίζει  δηλαδή  τον κόπο ή αν θα χάνουμε  τον χρόνο μας και κυρίως την ψυχή μας.  Η πληθώρα των αιρέσεων  και των ψευδορθόδοξων  ομάδων είναι παγίδα.   Είτε από άγνοια,  είτε από υπερβάλλοντα ζήλο  μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματά τους.   Θα στοιχίσει  πρώτα την ηρεμία μας την ψυχική και ύστερα την σωτηρία μας. Προσοχή  και επιφύλαξη, η  λάμψη του χρυσού δεν είναι  και εγγύηση  ότι υπάρχει. 

Στην θέση του κάθε ψαρά  μπορεί να  είμαστε  και εμείς, μας έχει διαλέξει ο Θεός με το Βάπτισμά  μας.   Γίναμε  μαθητές Του.  Με τη  ζωή μας, τα λόγια μας, το παράδειγμά μας  διδάσκουμε  Χριστό, φέρουμε  τ’ όνομά Του.  Έρχεται η ώρα έμπρακτα  να δείξουμε  αν είμαστε  χριστιανοί  κατ’ ευφημισμό  ή κατ’ ουσίαν.   Χωρίς  ακρότητες  και υπερβολές.  Ο Κύριος  άρχισε  να κηρύττει,  ψάχνει  για  τ’ αυτιά  που θα Τον ακούσουν,  τα μάτια  που θα Τον συναντήσουν και τις καρδιές που θα  Τον πιστέψουν.  Εμείς  σίγουρα  τα έχουμε, ας Του τα διαθέσουμε.