Κυριακή Β Νηστειών Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί, Ο κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό Πατέρα από σώμα και ψυχή, και  είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι, η ψυχική κατάσταση επιδρά στο σώμα, καθώς και αντίθετα η σωματική κατάσταση επιδρά στη ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό, ο άνθρωπος της κάθε εποχής, πρέπει να είναι υγιής σωματικά, ψυχικά για να μπορέσει να εκτελέσει τον υψηλό προορισμό του, που είναι η σωτηρία του και η επαναφορά του στην αρχαία μακαριότητα, κοντά στο Θεό Πατέρα. Η σημερινή, λοιπόν, ευαγγελική περικοπή, αυτό τούτο το γεγονός, μας καταγράφει με την παρουσία ενώπιον του Μεγάλου Ιατρού της ψυχής και του σώματος, του Σωτήρος Χριστού, του παραλυτικού της Καπερναούμ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν δυστυχής, «ήτο επί κλίνης βεβλημένος», και δεν μπορούσε να κινηθεί με τις δικές του σωματικές δυνάμεις. Ήταν παράλυτος στο σώμα, αλλά και τετραυματισμένος από την θεοστιγή αμαρτία και στην ψυχή. Τέσσερεις νέοι όμως άνθρωποι, τέσσαρεις τραυματιοφορείς της αγάπης, αναλαμβάνουν ιδία βουλήσει, να οδηγήσουν, μετά πολλού κόπου κοντά στο Σωτήρα Χριστό, στον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος τον δυστυχισμένο άνθρωπο. Και «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Παντογνώστης Κύριος», που αφ’ ενός διέκρινε, την πίστη του πονεμένου αυτού ανθρώπου, «Ιδών την πίστιν αυτού», αλλά και την ανιδιοτελή αγάπη των τεσσάρων εκείνων τραυματιοφορέων, παρέχει άφεση αμαρτιών στον πονεμένο άνθρωπο και του θεραπεύει πρώτα τα ψυχικά τραύματά του, και στη συνέχεια θεραπεύει και το σώμα. «Τέκνο, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» λέγει στον παράλυτο, ο Σωτήρας Χριστός, επιβραβεύοντας συνάμα και την ανιδιοτελή αγάπη, προς τον πάσχοντα άνθρωπο, αλλά και την πίστη των τεσσάρων εκείνων νέων τραυματιοφορέων της αγάπης. Η αγάπη, κατά τον θείο Παύλο, «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ού ζηλοί, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».Και ώ του θαύματος! Ο πρώην παράλυτος στην ψυχή και στο σώμα, ξαναβρίσκει την πολυπόθητη διπλή υγεία του, την ψυχική του γαλήνη και την σωματική του υγεία. Ποίος άλλος από τον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος, τον Θεάνθρωπο Ιησού, έχει  το δικαίωμα να συγχωρεί τις ανθρώπινες αμαρτίες, μωροί και τυφλοί Γραμματείς και Φαρισαίοι της κάθε εποχής;Να η συμπλήρωσης της μεγάλης δωρεάς, που προσέφερε ο Κύριος στο ταλαιπωρημένο τέκνο του. Αυτή η δωρεά της άφεσης των αμαρτιών φαίνεται παράδοξη στους Γραμματείς του λαού, σ’ εκείνους που αν και  μελετούσαν τον νόμο του Μωϋσέως  και τους προφήτας, δεν ήθελαν να κατανοήσουν ότι, πλησίον τους ήταν ο Μεσσίας, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, ο Οποίος έγινε άνθρωπος και έπαθε επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, και διέρρηξε το χειρόγραφο των αμαρτιών του ανθρωπίνου γένους, ο απαθείς την θεότητα; Με  μοναδικό  σκοπό να  σώσει τον άνθρωπο από την  αμαρτία.«Ω ανόητοι και  βραδείς τη καρδία», ο Κύριος της Δόξης βλέποντας την δική σας  πονηρία, την κακότητα και το μίσος πού μεταφέρετε, υποκριτές  Γραμματείς στο λαό κατά ΑΥΤΟΥ, λέγει «τι έστιν ευκοπώτερον, ειπείν τω παραλυτικώ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι ή ειπείν έγειρε και άρον τον κραββατόν σου και περιπάτει». Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι παραποιούσαν την αλήθεια και κατηγορούσαν το έργο του Κυρίου, επιδιώκοντες να εμποδίσουν τους ανθρώπους από την μετάνοια και την  επιστροφή τους στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Το δικαίωμα, να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων, το είχε μόνο Εκείνος ο αναμάρτητος, που έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γή και το δικαίωμα τούτο της αφέσεως των αμαρτιών μετέδωκεν στους Μαθητές και Αποστόλους Του και αυτοί στους Διαδόχους τους,  με το μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης:  «Αμήν λέγω υμίν, όσα εάν δήσητε επί της γής, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε  επί της γής, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ».Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει, «ώσπερ άνθρωπος υπό ανθρώπου ιερέως βασταζόμενος φωτίζεται τι του Αγίου Πνεύματος χάριτι, ούτω και ο εξομολογούμενος δια του ιερέως λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών, χάριτι Χριστού». Ο δε Μέγας Βασίλειος σημειώνει «η εξαγόρευση των αμαρτημάτων, έχει τούτο τον λόγον, τον οποίο έχει η επίδειξη των σωματικών παθών».Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης γράφει «Αποκαλύψατε στον ιερέα με θάρρος  και τα μεγαλύτερα σας απόρρητα, αποκαλύψετε σ’ αυτόν τα μυστήρια της ψυχής σας, όπως  αποκαλύπτει στον γιατρό ο ασθενής τα κρυφά αυτού τραύματα, τις κρυφές αυτού πληγές».Αδελφοί μου,Καμμία αμαρτία δεν συγχωρείται στον ουρανό, εάν δεν συγχωρηθεί στην γή από τον πνευματικό μας. Ο Πνευματικός είναι ο σωλήνας που μεταφέρει στον ουρανό τα  βάρη των αμαρτιών μας, ενώπιον του Θεού Πατρός και ο Θεός Πατέρας, από άπειρο αγάπη, έλεος και ευσπλαχνία δέχεται το πλήθος των αμαρτιών μας και μας παρέχει άφεση.Εάν αδελφοί μου, εάν δεν πλησιάσουμε τον πνευματικό με συντριβή καρδιάς, με δάκρυα μετάνοιας και εναποθέσουμε κάτω από το πετραχήλι του εξομολογούμενοι τις  αμαρτίες μας, ας μη περιμένουμε ότι θα σωθούμε από τα  πονηρά έργα που διεπράξαμε και ότι θα ακούσουμε ως ο Παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, το «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».Αδελφοί μου,Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας. Το στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι μπροστά μας, ας τρέξουμε να πλησιάσουμε, λοιπόν, και εμείς τον τραυματιοφορέα, τον Πνευματικό μας, τώρα που έχουμε ακόμη καιρό και ας ζητήσουμε κάτω από το αγιασμένο πετραχήλι του με πίστη και ταπείνωση την χάρη, το έλεος και την ευσπλαχνία του Πανοικτήρμονος  Θεού Πατρός.
  ΑΜΗΝ 
 Ο.Λ.Κ.Α.Π