Κυριακή Β Νηστειών Πρέπει κάτι να χαλάσουμε του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Για άλλο ένα  θαύμα,  μέσα  από τα δεκάδες,  θα  μας μιλήσει αύριο  το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Η Καπερναούμ, η παραθαλάσσια  πόλη, τον Κύριο δέχεται για μια ακόμη φορά.  Η φήμη Του μεγάλη,  προτρέχει  της επίσκεψης  και γίνεται η αιτία  να γεμίσει  ασφυκτικά το σπίτι που φιλοξενούσε  τον Δάσκαλο και Σωτήρα μας.   Η περιγραφή του Ευαγγελίου μόνο χαρά θα  έπρεπε να φέρει. Ο λαός διψά  για λόγο αγαθό,  βρίσκει για μια ακόμη φορά τον καταλληλότερο  των Ιεροκηρύκων και  συρρέει  όπου Εκείνος βρίσκεται.  Ο Χριστός ως  αληθινή και ανεξάντλητη  πηγή  σοφίας είναι εκεί,  εκτιμά το πλήθος, περισσότερο εκτιμά  την κίνηση τεσσάρων ατόμων -  φίλων ενός παραλυτικού.  Κοινό σημείο  όλων η πίστη  ότι μόνο Εκείνος θα θεραπεύσει. Μόνη λύση  για να Τον πλησιάσουν είναι το άνοιγμα  της στέγης και απ’ εκεί  να  κατέβει με προσοχή το κρεβάτι του  αρρώστου.  Θα γίνει θαύμα μ’ έναν λόγο Του.  Λίγα άτομα  έκαναν την διαφορά,  λίγα λόγια  έδειξαν  το θαύμα. Οι ανατροπές της ζωής  δεν χρειάζονται  πολλούς, αλλά λίγους  και καλούς.  Οι  μεγάλες επαναστάσεις  ξεκίνησαν  μ’ ελάχιστους, ωφέλησαν  αμέτρητους.   Ο Χριστός εκτίμησε  την πίστη όχι μόνο του παραλυτικού, αλλά και των συνοδών του, ήταν άλλωστε  έμπρακτη και  εφευρετική. Ο Θεός έδωσε  δύναμη εσωτερική τόσο στον άρρωστο όσο και στους φίλους του, ξεπεράστηκαν  τα όποια εμπόδια και έγινε η συνάντηση. Τόλμη  χρειάστηκε,  η λύση βρέθηκε, δόθηκε άφεση  αμαρτιών και  η θεραπεία ήρθε  ως θείο δώρο  στο  ταλαίπωρο  παιδί Του. Είναι η ίδια δύναμη  που προσφέρει ο Κύριος  σ’ όσους από εμάς θέλουμε να  Τον πλησιάσουμε,  αλλά συναντούμε πειρασμούς  και αναχώματα. Γίνεται όμως η υπέρβαση, στεκόμαστε εμπρός Του και ενώπιον όσων  μέχρι πριν λίγο μας  οίκτιραν για τα παθήματά μας. Είναι εκείνοι που  αγνοούν  ότι ο τελευταίος λόγος πάντοτε είναι του Χριστού ο και πάντα σωτήριος και χαροποιός.   Του παιδιού τα πρώτα βήματα  χαρά  δίνουν στο  ίδιο  και στον περίγυρό του. Είναι η ίδια  η χαρά που δοκίμασαν  οι περισσότεροι  από όσους είδαν αυτά που συνέβησαν  σε μια γειτονιά της Καπερναούμ.  Ο Χριστός δεν λέει μεγάλα λόγια,  κάνει μεγάλα θαύματα.  Με τον τρόπο  Του προσκαλεί και τον καθένα μας  να πλησιάσουμε το  σπίτι Του, τον Ναό  και  εκεί να δούμε πνευματικά και σωματικά παραλυτικούς να φεύγουν αλλαγμένοι ριζικά. Η έξοδος μάλιστα  τους βρίσκει πολύ δυνατούς,  σαν τον θεραπευμένο  παραλυτικό της  Ευαγγελικής περικοπής. Είχε  δυνάμεις αρκετές  να κουβαλάει πλέον  αυτό που  τον κουβαλούσε μέχρι πριν λίγο, το κρεβάτι που κάποτε  ήταν βάσανο  ακινησίας και τελικά έγινε τρόπαιο  θεραπείας.   Προσωπική  επικοινωνία με τον Θεό χρειάζεται,  χωρίς  ενδοιασμούς,  χωρίς σκεπτικισμούς. Οι γραμματείς  δεν ξέφυγαν  από την αμφισβήτηση. Οι πολλοί άκουγαν,  οι τέσσερεις έπραξαν. Εκείνοι παρέμειναν πορωμένοι και  ταυτόχρονα  απορημένοι.  Η  σκέψη  κρυφή, η προκατάληψη  έκδηλη. Για μια ακόμη φορά ο Κύριος τους αντιλαμβάνεται  και τους αποστομώνει.  Συγχωρεί  τις αμαρτίες  και θεραπεύει  το σώμα του παραλυτικού. Μας γνωρίζει όλους καλά.   Για να βρούμε την  θεραπεία μας  από παραλυσίες  σωματικές  ή πνευματικές,  πρέπει κάτι να χαλάσουμε.  Πρώτα  τις σχέσεις μας  με τον κόσμο που μας θέλει μακριά από τον Θεό, που χαίρεται να μας βλέπει  καθηλωμένους  στην αμαρτωλή  καθημερινότητά μας  και η προοπτική ανάτασης  να είναι μόνον  αφορμή για περί υπομονής κήρυγμα  και ποτέ  ορατή  ίασης απόδειξη.  Ο Χριστός  θεραπεύει, ανασταίνει, συγχωρεί. Οι άλλοι απλά  Τον παρακολουθούν, Τον σχολιάζουν. Όταν τους αντιληφθούμε  και τους αφήσουμε  στην «σκέψη» τους, θα βρεθούμε ενώπιόν Του και θα μας πάρει  πρώτα τις αμαρτίες  και ύστερα  το «κρεβάτι» των βασάνων μας.