«Η ελπίς ημών, δόξα Σοι»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

           ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                                  

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη 

---

Ο Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας André Malraux (+1976) παρακολούθησε ένα Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, στη δεκαετία (1930-1940).

Ένας σύντροφος παρουσίαζε με ενθουσιασμό   το πρόγραμμα   του Κόμματος, «θα κάνουμε εκείνο, θα κάνουμε το άλλο, θα, θα, θα». Τη στιγμή εκείνη  πετάχθηκε ένας συνάδελφός του (πιθανώτατα μεγάλης ηλικίας) και του έθεσε όλος αγωνία το ερώτημα: «Σύντροφε! Και τι θα γίνει με τον θάνατο;!». Τι απάντησε λοιπόν  ο λαλίστατος  σύντροφος; Και τι απάντησαν όλοι οι σύντροφοι του Συνεδρίου, που είχαν λύσεις για όλα τα θέματα;!

Ο αυτόπτης μάρτυρας André Malraux μας λέει το ερώτημα αυτό  έμεινε χωρίς απάντηση (Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Νικοπόλεως, Τι είναι ο Χριστός;»). Επικράτησε σιωπή, βουβαμάρα!

Μα και τι να έλεγαν; Ότι το «όνομά»  τους θα ζει και μετά θάνατον μέσα στην κοινωνία;!  Ότι αυτό είναι γι' αυτούς  ελπίδα; Αυτό είναι γι'αυτούς  αθανασία; Ποιός σύντροφος, αλλά και ποιός κοινός οδεύει με χαρά προς την μαυρίλα του θανάτου, έχοντας στον νου του μια τέτοια  ψυχρή αθανασία;!

Ο σύντροφος  Vlad. Komarov ήταν ο μοιραίος επιβάτης τού  διαστημόπλοιου «ΜΙR» που  από στιγμή σε στιγμή περίμεναν να  πάρει φωτιά και να γίνει κάρβουνο. «Σύντροφε,  Komarov!  Ολόκληρη η Σοβιετική Ένωση είναι υπερήφανη για σένα! Το όνομά σου θα μείνει χαραγμένο  στην ιστορία μας! Θα είσαι το καύχημα των επερχομένων γενεών μας»,  έλεγε στον Vlad. Komarov ο σοβιετικός ηγέτης Alexei Kosygin.

«Σύντροφοι! Κάντε ο,τι μπορείτε για μένα! Δεν θέλω να πεθάνω!» του  απαντούσε ο Komarov. Σε λίγο το διαστημόπλοιο «ΜΙR» («κακομίρ»  το «βάπτισαν» τότε οι δημοσιογράφοι), έπιασε φωτιά! (1967).

Και άκουσαν τις κραυγές οργής και απελπισίας τού Komarov γι' αυτόν τόν  θάνατο χωρίς ελπίδα! Η αθανασία που του υποσχέθηκε ο Alexei Kosygin, «το όνομά σου θα μείνει χαραγμένο  στην ιστορία μας! Θα είσαι το καύχημα των επερχομένων γενεών μας»,  δεν τον άγγιξε ούτε στο ελάχιστο! «Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!».

Όση απελπισιά φέρνει η λέξη θάνατος, τόση ελπίδα φέρνει η λέξη Ανάσταση.  Γι'αυτό στην Εκκλησία μας δίπλα από τον θάνατο βάζουμε την Ανάσταση του Χριστού,  γιατί από μόνος του ο θάνατος είναι φόβος και τρόμος, για τον οποιονδήποτε θνητό, όσο μεγάλη δύναμη και εξουσία και αν έχει επί γης!

Αυτό το μεγάλο  και χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως γιορτάζουμε αυτές τις μέρες στην Εκκλησία μας. Αυτό κορυφαίο γεγονός που άνοιξε  διάπλατα τήν  πόρτα της Βασιλείας του Θεού• που έκανε τον θάνατο «χρυσή» οδό, που οδηγεί στην Βασιλεία τού Θεού.  «Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως», λέμε στις κηδείες.

Όποιος,  από αυτή τη ζωή, γεύθηκε έστω και ένα ελάχιστο από αυτή τήν  Βασιλεία του Θεού (αιώνια Ζωή), γίνεται άλλος άνθρωπος• για έναν τέτοιον άνθρωπο, ανυπόφορος είναι ο βίος αυτός, και όχι ο θάνατος! Ο Άγιος λ.χ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος επίσκοπος Αντιοχείας  συνελήθη, και οδηγείτο δεμένος στη Ρώμη για να φαγωθεί από τα θηρία (επειδή ομολόγησε Χριστό). 

Όταν έμαθε καθ'οδόν, ότι οι χριστιανοί στη Ρώμη προσπαθούσαν να βάλουν «μέσο», ώστε να μην τον φάνε τα θηρία, αγχώθηκε...! 

Τους έστειλε αμέσως γράμμα (προς Ρωμαίους επιστολή) που μεταξύ των άλλων τους έγραφε:  «Σας παρακαλώ! Μη μου κάνετε τέτοιο κακό! Θάνατος για μένα, θα είναι να μην πεθάνω! Ενώ Ζωή, θα είναι να πεθάνω! Αφήστε με λοιπόν να φάνε τα  θηρία, προς χάρη του Χριστού!». ( Γεύθηκε εν σώματι  μια σταγόνα από τον  απέραντο ωκεανό  της Βασιλείας του Θεού, και ιδού τα αποτελέσματα!).

Τον Νοέμβριο του 1987 είχαν φέρει στην Αθήνα την ιστορική εικόνα «Άξιον εστίν» Αγίου Όρους. Έγινε ξεσηκωμός! Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν με υπομονή επί ώρες στην «ουρά», για να την προσκυνήσουν. Ένα λοιπόν πρωϊ, ένας  δημοσιογράφος  στήθηκε απέξω από την εκκλησία, που ήταν η εικόνα,  και έπαιρνε συνεντεύξεις από αυτούς που περίμεναν επί ώρες στην «ουρά».

Έπεσε το «μάτι» του σε έναν χούλιγκαν...! Παραξενεύθηκε! «Και συ εδώ;!», του είπε ο δημοσιογράφος! Και η απάντηση του χούλιγκαν: «Όλα τα δοκίμασα, και όλα με απαγοήτευσαν! Τέρμα!

Μόνη ελπίδα ο  Χριστός!». «Δόξα Σοι, Χριστέ ο Θεός ημών, η ελπίς ημών, δόξα Σοι»,λέμε συνεχώς στην Εκκλησία και μάλιστα λίγο πριν φύγουμε από την εκκλησία. Για να το έχουμε σαν «σύνθημα», τώρα  που θα  αφήσουμε το λιμάνι (την εκκλησία) και θα μπούμε  στο πέλαγος (στον κόσμο).

Και είναι ο Χριστός η μόνη και βεβαία ελπίδα, γιατί μόνο Αυτός από Θεός έγινε άνθρωπος, και μάλιστα για έναν και μοναδικό σκοπό: Για να υποφέρει προς χάρη μας ένεκα των αμαρτιών μας!

Γι'αυτό και ήπιε εκούσια το πιο πικρό ποτήρι που μπορεί να πιεί ο άνθρωπος επί της γης: Το πικρό ποτήρι του θανάτου! Αλλά και θάφθηκε ως κοινός θνητός στον τάφο. Αλλά, όντας Θεός, νίκησε τον θάνατο, ανέστη εκ νεκρών «Ζωήν χαρισάμενος!».

Τι άλλο μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε;  Γι'αυτό, όπως λέει  ο Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς,  μόνο Αυτός, ο Χριστός έχει το «δικαίωμα» να είναι ο  Θεός μας!

«Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!» (Ψλμ. 76: 14-15), ψέλνουμε στην Εκκλησία μας ανήμερα του Πάσχα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Το είδαμε εδώ