"ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"

    
- Οι Σχισματικοί Παλιοημερολογίτες 
- Η εμπάθεια γέννησε το σχίσμα    
- Η αντίδραση της Επισήμου Εκκλησίας
- Έχουν ιερωσύνη;
- Ο διαμελισμός τους    

Από το βιβλίο
"ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"
Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Από το βιβλίο: Ο Χριστός ήταν Ορθόδοξος Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ» ΚΑΤΕΡΙΝΗ

       
Το ξεκίνημα

Την 16.2.1924 εισήχθη εις την Εκκλησία της Ελλάδος το Νέο Ημερολόγιο. Και η 16.2.1924 έγινε 1.3.1924. Μέχρι τότε ήταν εν χρήσει το Ιουλιανό Ημερολόγιο.

Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ενήργησε επιπόλαια στην αλλαγή του Ημερολογίου, αλλά κατόπιν πολλών συσκέψεων μετά αρμοδίων επιτρόπων και ειδικών πανεπιστημιακών καθηγητών, όπως εμπεριστατωμένα αποδεικνύει στην διδακτορική διατριβή του ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.κ. Χριστόδουλος (Ιστορική και Κανονική θεώρησις του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος κατά τε την Γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι, Αθήναι, 1982). Η δε απόφαση της τότε Ιεραρχίας προς αλλαγή του Ημερολογίου ήταν ομόφωνη.

Με την εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου φανατικοί παλαιοημερολογίτες μοναχοί εξ Αγίου Όρους όρμησαν στον κόσμο και τον ξεσήκωσαν, λέγοντας του πως προδόθηκε η πίστη των πατέρων μας. 

Ο αγράμματος λαός φανατίσθηκε, αγρίεψε. Προκαλούσε και επεισόδια. Δεν σεβάσθηκε ούτε και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Χρυσόστομο ! Ενώ πήγαινε να ιερουργήσει, του επετέθησαν και με μια ψαλίδα - που κούρευαν τα ... πρόβατα (!) - του έκοψαν τα γένεια ! 

Και θα τον σκότωναν, αν δεν μεσολαβούσε ο γιγαντόσωμος αείμνηστος Μητροπολίτης Γρεβενών κ.κ. Θεόκλητος Σφήνας, ο οποίος, και διηγήθηκε το τραγικό συμβάν στον Μητροπολίτη Φλωρίνης  κ.κ. Αυγουστίνο. (Ορθόδοξος Τύπος», φ. 27.1.1995, σελ. 3) Ο αγριεμένος όχλος επληθύνετο! Ο ένας παρέσυμι τον άλλο. Ήθελαν τώρα δική τους Εκκλησία, που να ακολουθούσε το «πάτριο» ημερολόγιο. Έψαχνε για αρχηγό Επί σκοπό. Κανένας Έλληνας Επίσκοπος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει. Πήγαν ακόμα και στους Σέρβους, αλλά κι αυτοί αρνήθηκαν.

       

Η εμπάθεια γέννησε το σχίσμα

Ενώ αρχικά σύσσωμος η τότε Ιεραρχία μας αποδέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, μετά από ... ένδεκα (!) ολόκληρα χρόνια, τρεις Αρχιερείς άλλαξαν γνώμη !

    Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.
    Ο Δημητριάδος Γερμανός.
    Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος.

Κινούμενοι από ιδιοτελείς σκοπούς, κινήθηκαν κατά του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος σκόπευε να αναρριχηθεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο πρ. Φλωρίνης να αναλάβει την προεδρία της Αποστολικής Διακονίας. Και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου να μετάτεθεί στην Μητρόπολη Πειραιώς.

Την Κυριακή 26 Μαΐου 1935 οι ανωτέρω Μητροπολίτες λειτούργησαν στον παλαιό Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κολοκυνθούς, ενώπιον του κοχλάζοντος λαού. Και διεκήρυξαν ότι:

Αναλαμβάνουν την αρχηγία του αγώνος προς επανα­φορά του παλαιού Ημερολογίου. Συντόμως δε προέβησαν σε χειροτονίες τεσσάρων Επισκόπων:

    Την 5.6.1935, τον Γερμανό, Επίσκοπο Κυκλάδων
    Την 6.6.1935 τον Χριστόφορο, Επίσκοπο Μεγαρίδος
    Την 7.6.1935 τον Ματθαίο, Επίσκοπο Βρεσθένης78
    Την 7.6.1935 τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Διαυλείας. Και έτσι έγινε το σχίσμα.

       

Η αντίδραση της Επισήμου Εκκλησίας.

 
Για την σατανική αυτή ανταρσία η Ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία, ως ήταν φυσικό, αντέδρασε σθεναρώς. Έτσι:

α. Την 14η Ιουνίου 1935 συνήλθε το πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο και καθήρεσε τους τρεις Μητροπολίτες.

Αργότερα ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος μεταμελήθη. Ακυρώθηκε η καθαίρεση του και του υπεβλήθη, εξάμηνος αργία. Και

β. Την 3.7.1935 (δια της ύπ' αριθμ. 3/3.7.1935) καθήρεσε τους τέσσερις επισκόπους, που χειροτόνησαν οι τρεις Μητροπολίτες.

Το Νέο Ημερολόγιο είναι παπικό;

Οι ακολουθούντες το παλαιό Ημερολόγιο κατηγο­ρούν τους νεοημερολογίτες ότι το ημερολόγιο τους είναι Παπικό. Έχουν δίκιο ;

Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνος Ανατολή και Δύση είχαν το ίδιο το Ιουλιανό ημερολόγιο. Κατόπιν η Δυτική Εκκλησία άλλαξε το ημερολόγιό της.

Αναλυτικότερα:

Το έτος έχει 365,242217 ηλιακές ήμερες. Το έτος στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι κατά τι μεγαλύτερο του πραγματικού. Ήτοι, υπερέχει κατά 0,007783 ηλιακές ημέρες. Η διαφορά αυτή ανά 400 έτη γίνεται 3,1132 ημέρες. Ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' θέλησε να διορθώσει την διαφορά αυτή. Σε συνεργασία με τον αστρονόμο Lilio απεφάσισε όπως η 4η Οκτωβρίου 1582 γίνει 15 Οκτωβρίου. Το διορθωμένο αυτό Ιουλιανό ημερολόγιο ονομάσθηκε   «Γρηγοριανό». Η Ανατολή διετήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς την αλλαγή που έκανε ο πάπας. Έτσι τώρα έχομε εν χρήσει δύο ημερολόγια. Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτά είναι καθαρά αστρονομική. Το Ιουλιανό χάνει μία ημέρα ανά 128 χρόνια, το Γρηγοριανό μία ημέρα ανά 3.320 έτη. Από άποψη αστρονομική και τα δύο ημερολόγια είναι ατελή. Επί πλέον:

Ενώ με το παπικό ημερολόγιο έχομε 97 δίσεκτα έτη ανά 400 χρόνια, με το Ιουλιανό έχομε 100 δίσεκτα χρόνια ανά 400 έτη. Άλλο το Ιουλιανό ημερολόγιο και άλλο το παπικό.

Και το σπουδαιότερο:

Η αγία πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ορίζει πότε πρέπει να γιορτάζεται το Πάσχα:

    Κατά την εαρινή ισημερία.
    Την πρώτη Πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
    Μετά το Νομικό (Εβραϊκό) Πάσχα.
    Την πρώτη Κυριακή μετά άπ' αυτά.

Ενώ η αγία Σύνοδος ορίζει ότι το χριστιανικό Πάσχα πρέπει να γιορτάζεται μετά το Εβραϊκό Πάσχα, γιατί τότε ανέστη ο Κύριος (πρβλ. 7ο Κανόνα Αγ. Αποστόλων), ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' κατά την αλλαγή του ημερολογίου αυτό δεν το έλαβε ύπ' όψη του. 

Με αποτέλεσμα, οι Λατίνοι να γιορτάζουν το Πάσχα ή πριν από το Πάσχα των Εβραίων ή ταυτόχρονα ! Κάτι που αντιτίθεται ρητώς με τις διατάξεις της Αγίας πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Αντίστροφα, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την αλλαγή του ημερολογίου μερίμνησε ώστε να τηρηθούν απολύτως οι διατάξεις της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Και εξ απόψεως Εκκλησιολογικής το Νέο Ημερολόγιο διαφέρει από το παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Άρα ο ισχυρισμός των παλαιοημερολογιτών ότι το Νέο Ημερολόγιο είναι Παπικό είναι αστήρικτος.

Επιτρεπόταν η αλλαγή του Ημερολογίου;

     

Στην Π. Διαθήκη το Πάσχα γιορταζόταν δύο φορές.

Στην Π. Διαθήκη, όσοι άγγιζαν νεκρό, θεωρούνταν «ακάθαρτοι». Και δεν μπορούσαν να γιορτάσουν την γιορτή του Πάσχα, που γινόταν την 14η του μηνός Νισσάν (Μαρτίου). Και ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή, οι ακάθαρτοι να γιορτάζουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα! Το ίδιο ίσχυε και για όσους ένεκα ταξειδίου δεν προλάμβαναν να το γιορτάσουν. (Αριθμ. 9: 6-12 και 12: 47-50).

Μάλιστα δε ολόκληρος ο Εβραϊκός λαός γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα αργότερα ! (Β' Παραλ. 30: 2-3).

    
Ο Χριστός ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο.

Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο, όπως διέταξε ο Θεός. Και όμως ο Χριστός πρωτοτύπησε ! 
Γιόρτασε το Πάσχα με τους μαθητές Του ημέρα Πέμπτη. Άλλαξε την θεόσδοτη Παράδοση !...

Υπάρχει και συνέχεια. Ο Θεός καθιέρωσε δια του Μωυσέως ορισμένες γιορτές (Πάσχα, Σκηνοπηγία, Πεντηκοστή κ.α.). Τότε οι Εβραίοι είχαν δικό τους ημερολόγιο το «Σεληνιακό». Και γιόρταζαν τις Εορτές βάσει του ημερολογίου τους. Ο Καίσαρας Ιούλιος το 50 π.Χ. περίπου με την συνεργασία του αστρονόμου Σωσιγένη διόρθωσε το Ρωμαϊκό ημερολόγιο και έκανε το «Ιουλιανό». Το Ισραήλ ήταν τότε μέλος του Ρωμαϊκού κράτους. Και δέχθηκε το νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Από τότε οι Εβραίοι προσάρμοσαν τις θεόσδοτες γιορτές τους σ' αυτό το ημερολόγιο. Ενώ ο Θεός τις προσάρμοσε στο Σεληνιακό ημερολόγιο, τώρα οι Εβραίοι τις προσαρμόζουν στο νέο Ιουλιανό ημερολόγιο !

 Όταν ήρθε ο Χριστός, δεν επανέφερε τις γιορτές στο παλαιό Σεληνιακό ημερολόγιο. Ακολούθησε το νέο Ημερολόγιο. Σεβάσθηκε την αλλαγή, προσαρμογή αυτή ! Και γιόρτασε τις γιορτές σύμφωνα με το νέο Ημερολόγιο (Μεσοπεντηκοστή κ.α.). Το ίδιο έκαναν οι Απόστολοι. Γιόρτασαν την Πεντηκοστή βάσει του νέου Ημερολογίου !

 

Η αλλαγή του Ημερολογίου.

Οι άγιοι Πατέρες έχοντες ύπ' όψη τους τα ανωτέρω, μετέθεταν εορτές στην Εκκλησία. Έτσι, ενώ μέχρι τον 4ο αιώνα τα Χριστούγενα γιορταζόταν την ίδια μέρα με τα Θεοφάνεια (6 Ιανουαρίου), από τότε μετέφεραν την Εορτή των Χριστουγέννων στην 25η Δεκεμβρίου. Ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη την 14η Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι άγιοι Πατέρες μετέφεραν την μνήμην του στις 13 Νοεμβρίου κ.α.

Και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη σ' αυτά εισήγαγε το 1924 το Νέο Ημερολόγιο. Στην ουσία δεν εισήχθη ένα νέο ημερολόγιο, απλώς διορθώθη το παλαιό, Ιουλιανό ημερολόγιο. Και το άκρως σημαντικό: Η διόρθωση έγινε, ως ήδη είπαμε, σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, η εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου, δεν αλλοίωσε ούτε στο ελάχιστο την παρά­δοση μας. Τουναντίον σε μερικά σημεία ήρθε πιο κοντά ! Και να. Όταν οι άγιοι Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου ρύθμιζαν τον εορτασμό του Πάσχα, είχαν ως εαρινή ισημερία την 21η Μαρτίου. Από τότε μέχρι σήμερα η εαρινή αυτή ισημερία, εξέπεσε στην 8η Μαρτίου. Κι' αυτήν την ισημερία, ημερομηνία ακολουθούν σήμερα οι παλαιοημερολογίτες. Οι νεοημερολογίτες, όμως, με το «πήδημα» των δεκατριών ημερών, έχουν ως ισημερία την 21η Μαρτίου. Την ισημερία που είχαν οι άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν την Α' Οικουμενική Σύνοδο ! Άρα με το νέο ημερολόγιο ήρθαμε πιο κοντά στην Παράδοση ! (βλ. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον, σελ. 10-11).

    
Πότε γιορτάζουν τα επουράνια ;

Ισχυρίζονται οι Παλαιοημερολογίτες: «Όταν γιορτάζουν τα επουράνια, γιορτάζουν και τα επίγεια !». Πότε, λοιπόν, γιορτάζουν τα επουράνια, με τους παλαιοημερολογίτες ή τους νεοημερολογίτες;

Η τελετή της Αναστάσεως γίνεται στις 12 τα μεσάνυκτα. Και εν συνεχεία η πανηγυρική Θ. Λειτουργία, που λήγει κατά τις 2 π.μ. ξημερώνοντας Κυριακή. Στην Αμερική, όμως, η ελληνική ώρα 2 π.μ. είναι 7η απογευματινή του Μ. Σαββάτου. Άρα οι εκεί παλαιοημερολογίτες ακόμα δεν γιόρτασαν την Ανάσταση. Θα την γιορτάσουν επτά ώρες αργότερα! Λοιπόν, τα επουράνια τι θα κάνουν τώρα; Θα ξαναγιορτάσουν την Ανάσταση; Και τι θα κάνουν με τους χριστιανούς της Αυστραλίας, που θα γιορτάσουν την Ανάσταση ακόμα πιο αργά;

Στα επουράνια δεν υπάρχουν ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια ! Εκεί υπάρχει ένα διαρκές σήμερα ! Έκεϊ πάντοτε γιορτάζουν τα επουράνια ! Όταν και όσες φορές γιορτάζουν τα επίγεια, γιορτάζουν και τα επουράνια. Αρα και σ' αυτό σφάλλουν οι παλαιομερολογΐτες.

Η Θεόθεν (;) επιβεβαίωση.

Οι παλαιοημερολογίτες προς στερέωσιν της πίστεώς τους προβάλλουν στα έντυπα τους το ακόλουθο θαύμα: (βλ. εξώφυλλο «Ημεροδείκτη 1994», Εκκλησίας Γ.Ο.Χ., Ελλάδας). Στις 14.9.1925 Εορτή του Τιμίου Σταυρού (Παλαιό ημερολόγιο) φανερώθηκε ουρανόθεν ο Τίμιος Σταυρός. Η λάμψη του επισκίασε το φως της ημέρας. Και το θαύμα αυτό είναι για τους παλαιοημερολογίτες σημείο ότι ο Θεός εξέφρασε την ευαρέσκεια Του προς το πάτριο ημερολόγιο. Μήπως έχουν δίκιο; Θαύματα γίνονται και από τον Θεό και από τον διάβολο. Επομένως, θα πρέπει να διερωτηθούν: Μήπως το θαύμα αυτό είναι εκ του διαβόλου; Οπότε είναι πλάνη. Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να φανερώσει το σημείο του Σταυρού; Ο διάβολος είναι τέτοιος απατεώνας, τέτοιος ταχυ­δακτυλουργός, που και το σημείο του Σταυρού μπορεί να παρουσιάσει και Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό να υποκριθεί.

Έστω ότι το θαύμα ήταν εκ Θεού. Και το θαύμα έγινε στις 14.9.1925, ήτοι πριν το 1935· πριν το σχίσμα ! Τότε, που δεν υπήρχε Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών. Τότε που όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία ! Θα εκαυχώντο δικαίως, αν το θαύμα γινόταν μετά το 1935!!!

Και η συνέχεια :

Στο Μαρκόπουλο της Κεφαλλονιάς υπάρχει ο γνωστός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στον ναό αυτό, κάθε χρόνο από τις 6 μέχρι στις 15 Αυγούστου, βγαίνουν από τους τοίχους και την σκέπη του ναού ακίνδυνα φιδάκια με ένα κόκκινο σταυρό στο κεφάλι τους. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τα άλογα αυτά ζωάκια δίνουν το ραντεβού τους.

«Όταν εισήχθη το Ν. Ημερολόγιο οι πιστοί είχαν αγωνία να δουν τα φιδάκια πότε θα βγουν. Με το νέο ημερολόγιο ή με το παλαιό; Ιδιαίτερα τα μικρά παιδάκια εκείνο το βράδυ της 6.8.1924 (ν. ημερολ.) με κεράκια αναμμένα έψαχναν στους τοίχους και στο καμπαναριό μήπως τυχόν δουν τα φίδια. 

Και φώναξαν πανηγυρίζοντας «Να ! Τα φίδια βγήκαν ! Με το νέο ημερολόγιο...» (Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Το θαύμα της Πίστεως, σελ. 119-120). Από τότε κάθε χρόνο τα φίδια βγαίνουν στο ναό με το νέο ημερολόγιο, φυσικά κατ' εντολή του Θεού.

«Έχουμε δύο θαύματα. «Ένα με το παλαιό ημερολόγιο και ένα με το νέο. Ποιο ημερολόγιο εγκρίνει ο Θεός;

Ο Θεός υπογράφει και τα δύο ημερολόγια. Εκείνο, όμως, που δεν υπογράφει, που καταδικάζει, είναι το σχίσμα, η διαίρεση, που προκάλεσαν οι εν Ελλάδι Παλαιοημερολογίτες.

Συμπέρασμα:

Το πότε γιορτάζονται οι γιορτές είναι θέμα δευτερεύον. Σημασία έχει να γιορτάζονται. «Κανείς δεν κολάσθηκε ούτε κατηγορήθηκε, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επειδή γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα νωρίτερα ή αργότερα». Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. «Ας μην ασχολούμαστε, λοιπόν, με χρονολογίες και ημερομηνίες (Γαλ. 4:10).

Τα τρία μεγάλα λάθη των Παλαιοημερολογιτών.

Το πρώτο:
«Έκαναν πρωτεύον ένα δευτερεύον θέμα. «Έδωσαν αξία στην... τρίχα (!) Το πότε δηλαδή γιορτάζονται οι γιορτές. (Κάτι που δεν έκανε ούτε ο Χριστός !). Και έμειναν έτσι με την τρίχα στο χέρι τους!

Το δεύτερο:

Το πρώτο λάθος τους έχει κάποιο ελαφρυντικό. «Ήθελαν έστω το «πάτριον» ημερολόγιο. Καλό και άγιο. Αυτό, όμως, τους έσπρωξε σ' ένα δεύτερο, βαρύτερο λάθος. Προέκυψε το πρόβλημα. Να αλλάξει ή όχι το ημερολόγιο. Τον λόγο τον είχε η επίσημος Ελληνική Εκκλησία. Και αυτή αποφάσισε την αλλαγή του ημερολογίου. Κάτι που δεν ήταν αντίθετο ούτε με το πνεύμα της Αγίας Γραφής ούτε με το πνεύμα της Ιεράς Παραδόσεως. Και στην απόφαση αυτή ώφειλαν ΟΛΟΙ υπακοή ! Υπακοή στην Εκκλησία. Και το έγκλημα τους: Έδειξαν απείθεια στην Εκκλησία. Κατά τον Μ. Βασίλειο όποιος αντιστέκεται σε ό,τι γίνεται από τους εκλεκτούς του Θεού είναι σαν να αντιστέκεται στις διαταγές του Θεού. (Επιστολή 227 πρβλ. Λουκ. 10:16)

Το τρίτο:

Και χειρότερο. Απεκόπησαν από την Εκκλησία ! «Έκαναν δική τους Εκκλησία ! «Έκαναν το σχίσμα ! Κατέπεσαν στο βάθος του γκρεμού και κατατσακίσθηκαν !

Την Εκκλησία, την οποία ο Θεός μας υπεσχέθη και μας εδώρησε, ούτε την «πουλάμε», ούτε την «εγκαταλείπομεν», γράφεται στα πρακτικά της Ε' Οικουμενικής Συνόδου (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, αυτόθι, σελ. 345). Βάσει αυτού οι Παλαιοημερολογίτες, που αυτοδιαφημίζονται ως φύλακες των παραδόσεων και υπέρμαχοι των Οικουμενικών Συνόδων, πως δικαιολογούν την αποκοπή τους από την Μία Εκκλησία;

     
Ο διαμελισμός τους.

Όταν το 1924 εισήχθη το νέο Ημερολόγιο, ένας δαιμονισμένος στην Κεφαλλονιά έλεγε ωρυόμενος: «Τώρα που άλλαξε το ημερολόγιο θα πάω ατό «Άγιο Όρος ! Και κάθε σκήτη και καλύβα θα την κάνω και Πατριαρχείο !!!». Οι «ζηλωτές» του Αγ. «Όρους είναι δικό του κατασκεύασμα. Ο σατανάς εργάσθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Χώρισε τους παλαιοημερολογίτες από την Μία Εκκλησία ! Τους χώρισε και μεταξύ τους. Τους έκανε (προς το παρόν...) έξι κομμάτια ! Τα ακόλουθα:

α. Του «Αρχιεπισκόπου» Ανδρέα, β. Του «Αρχιεπισκόπου» Μαξίμου, γ. Του «Αρχιεπισκόπου»  Χρυσοστόμου, δ. Του «Μητροπολίτη» Κυπριανού, ε. Του «Μητροπολίτη» Γρηγορίου και στ. Του «Μητροπολίτη» Καλλινίκου.

Και ο καθένας άπ' αυτούς έχει και τους «επισκόπους» του.

     

Έχουν ιερωσύνη;
«Οι δε απορραγέντες λαϊκοί γενόμενοι...» (Κανών Α' Μ. Βασιλείου). Ήτοι, όσοι κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία, καθίστανται αυτόματα λαϊκοί. Και οι παλαιομερολογίτες κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία? άρα είναι λαϊκοί. «Αν δεν πείθεσαι μ' αυτό, τότε πρέπει να σε πείσει η καθαίρεσή τους. «Όταν, δηλαδή, έκαναν το σχίσμα, η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία τους καθήρεσε ! 

Με άλλα λόγια, οι παλαιομερολογίτες κληρικοί και απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία και καθαιρέθηκαν. «Έγιναν δυο φορές λαϊκοί. Και σαν λαϊκοί, «ούτε το βαπτίζειν, ούτε το χειροτονείν είχον εξουσίαν» (Κανών Α' Μεγάλου Βασιλείου), τα μυστήρια τους είναι τελείως άκυρα. 

Γι' αυτό πάλι τους βαπτίζομε (ενώ τους αιρετικούς τους δεχόμαστε με Χρίσμα...), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε. Δηλαδή, όσοι έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεϊ σε παλαιοημερολογίτικη «Ελληνική Εκκλησία είναι σαν να μην έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεί !

     

Ένα ευφυέστατο επιχείρημα.

Ο αείμνηστος αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος προβάλλει εδώ το ακόλουθο επιχείρημα.

Οι παλαιοημερολογίτες κατηγορούν τους νεοημερολογίτες, ότι με την θέσπιση του Ν. Ημερολογίου απεκόπησαν από την παράδοση, και άρα έγιναν σχισματικοί. Άρα (κατ' αυτούς) τα μυστήρια (των νεομερολογιτών) είναι άκυρα. Μέχρι, όμως, το 1935 οι τρεις Μητροπολίτες, που ηγήθησαν του όχλου, ήταν εντεταγμένοι με τους νεοημερολογίτες, δηλαδή τους σχισματικούς. Άρα και αυτοί οι τρεις ήταν σχισματικοί! Και συνεπώς δεν είχαν ιερωσύνη. Οι παλαιοημερολογίτες, όμως, ισχυρίζονται ότι έχουν την ιερωσύνη! Που την βρήκαν; Από τους νεοημερολογίτες; Μα αυτοί κατηγορούνται ως σχισματικοί !...

Υποστηρίζουν, ότι η Σύνοδος έχει τη δύναμη να αποκαταστήσει τους σχισματικούς. Σωστά. Ποια Σύνοδος; Αυτή η Σύνοδος δεν θα είναι Σύνοδος σχισματικών; Είναι δυνατόν τέτοια Σύνοδος να αποκαταστήσει σχισματικούς; (Άρθρα, Μελέται, σελ. 184).

Παραφράζομε εδώ τα λόγια του άγ. Αυγουστίνου, (που λέει για τους άπιστους): Ω ! Παλαιοημερολογίτες ! Είστε πρόθυμοι να πιστέψετε την οποιαδήποτε ανοησία αρκεί να μην δεχθείτε την Αλήθεια ! Ίδια τραγική περίπτωση με τους αιρετικούς.

      

Η «απομόνωση» τους.

Έχομε λ.χ. δύο Εκκλησίες, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Τα μέλη των δύο αυτών Εκκλησιών μπορούν να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν και προπαντός να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, σ' όποια από τις δύο Εκκλησίες θέλουν. Οι ιερείς τους μπορούν και να συλλειτουργήσουν. Και αυτό γίνεται γιατί ακριβώς ανάμεσα στις δύο αυτές Εκκλησίες, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά, ούτε σε δογματικά ζητήματα, ούτε σε Εκκλησιολογικά.

Η επικοινωνία αυτή των δύο Εκκλησιών, ιδιαίτερα το κοινό ποτήριο, λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Κοινωνία».

Όταν, λοιπόν, οι παλαιοημερολογίτες απεκόπησαν από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, επιδίωξαν να αποκτήσουν «κοινωνία» με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού, που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Αλλά καμμία άπ' αυτές δεν καταδέχθηκε να «κοινωνήσει» με την εν Ελλάδι Εκκλησία Παλαιοημερολογιτών ! 
Διετήρησαν την «κοινωνία» τους με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο ! Πήραν έτσι ένα μεγάλο μάθημα, ότι βρίσκονται σε πλάνη. 

πηγή

Ο Θεός και το «τυπικό»

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη 
Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, ιδιαίτερα την Παλαιά Διαθήκη, βλέπουμε πως ο Θεός επέμενε στην τήρηση των «τύπων». Απαιτούσε λ.χ. να τηρηθούν κατά τη λατρεία οι πιο ασήμαντες λεπτομέρειες.
Όποιος τις καταφρονούσε, τον περίμενε ο θάνατος. Επέμενε λ.χ. να ακούγεται ο ήχος των κωδωνίσκων, των αρχιερατικών αμφίων, όταν ο αρχιερέας έμπαινε στα Άγια των Αγίων, αλλά και όταν έβγαινε. (Τυπολατρεία!). Διαφορετικά τον αρχιερέα τον περίμενε ο θάνατος! (Έξοδ.28:31).
Όταν τα παιδιά του Ααρών, Ναβάδ και Αβιούδ πρόσφεραν στον Κύριο, «πυρ αλλότριον, ο ου προσέταξε Κύριος αυτοίς» (Λευ. 10:1), καταφρόνησαν δηλαδή το παραδεδομένο «τυπικό», και έκαναν αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν πιο καλό, ο Κύριος τους τιμώρησε με θάνατο. «Και εξήλθε πυρ παρά Κυρίω και κατέφαγεν αυτούς και απέθανον έναντι Κυρίου» (Λευ. 10:1-2).

Το ίδιο έκανε (τιμώρησε με θάνατο) τον Οζά, όταν τόλμησε να πιάσει την Κιβωτό, και μάλιστα τη στιγμή που θα έπεφτε κάτω στο έδαφος! (Β Βασιλ. 6:1-8).
Το ακόμα πιο «σκανδαλιστικό» είναι πως αυτός ο Παντοκράτωρ Κύριος, έφθασε στο σημείο να ασχολείται ακόμα και με τις τρίχες (!) των ιερέων Του! «Και τας κεφαλάς αυτών ου ξυρίσονται και τας κόμας αυτών ου ψιλώσουσιν» (Ιεζ. 44:20. Λευ. 19:27, & 21: 5-10). (Αυτό και αν ήταν τυπολατρεία!).
Θα ειπείτε, αυτά ίσχυαν στην Παλαιά Διαθήκη. Όμως, και οι δέκα εντολές στην Π. Διαθήκη ανήκουν.
Ισχύουν η δεν ισχύουν; Δηλαδή; Έχουμε τώρα το ελεύθερο να αυτοσχεδιάζουμε και να αυθαιρετούμε μέσα στην Εκκλησία;

Τυπολάτρες ήταν παλαιότερα και οι ιερείς μας. Δεν τολμούσαν να αλλάξουν ούτε ένα «γιώτα» από το «τυπικό».
Το σκεπτικό τους: «Εμείς δεν είμαστε ανώτεροι από αυτούς που μας τα παρέδωσαν» (ταπείνωση!), γι'αυτό και η απάντησή τους ήταν κοινή: «Έτσι τα βρήκαμε! Έτσι θα τα αφήσουμε», κατά το λόγο της Γραφής: «μην αλλάζεις τα «όρια» που έθεσαν οι πατέρες» (Παρ.22: 28).
Και όπως ο Θεός απαιτούσε να τηρείται στο απόλυτο το «τυπικό» της λατρείας που ο ίδιος παρέδωσε στον Μωυςή, εξίσου απαιτεί να τηρείται στο ακέραιο και το «τυπικό» που παρεδόθη από τους Αγίους Πατέρες στην Εκκλησία Του.
Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν θέλει τους λειτουργούς Του να κάνουν ο,τι θέλουν μέσα στην Εκκλησία, αλλά θέλει να δείχνουν πνεύμα υποταγής προς τους προγενεστέρους, που παρέδωσαν αυτό το «τυπικό». Και από αυτό το σημείο (από την ταπείνωση!) ξεκινά και τελειώνει η αληθινή ευλάβεια και διακονία.
(Ας μην ξεχνάμε ότι η Θεοτόκος τηρούσε στο ακέραιο όχι μόνο το «τυπικό» της ιουδαϊκής θρησκείας, αλλά και τα έθιμα της περιοχής της!).

Όμως, σήμερα, εποχή αποστασίας, αλαζονίας, σπάνια ακούμε να λένε, «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε».
Γι' αυτό και γίνονται και μάλιστα με φοβερή άνεση (!) ένα σωρό καινοτομίες! (Έτσι, κάνοντας, από αλαζονία, καινοτομίες στη λατρεία, ξεκίνησε ο Άρειος την πορεία προς την αίρεση!).
Παραδείγματα: Μέχρι τώρα ξέραμε πως «Παρακλήσεις» γίνονται μόνο στην Παναγία, σαν την κατ' εξοχή «μεσίτρια». Τώρα γίνονται «Παρακλήσεις» και στους Αγίους.
Μάλιστα δε, περισσότερες «Παρακλήσεις» γίνονται στους Αγίους, παρά στην Παναγία! Ακόμα και σε Ναούς που είναι αφιερωμένους στην Παναγία...! (Στην «άκρη» η Παναγία!).
Μπορεί να ακούσεις να γίνεται «Παράκληση» και σε Άγιο, ακόμα και Σάββατο εσπέρας, κάτι που δεν επιτρέπεται να γίνεται ούτε στη Θεοτόκο! (Θυμητείτε τις «Παρακλήσεις» του δεκαπενταύγουστου).
Όχι βέβαια πως δεν πρέπει να τιμώνται οι Άγιοι, που τα έδωσαν όλα για το Χριστό, αλλά στην Εκκλησία υπάρχει μια τάξη στην τιμή. Πρώτα ο Χριστός, μετά η Παναγία, κ.λ.π.
Οι Άγιοι έχουν την «τιμητική» τους τη μέρα που γιορτάζουν. Τότε και μόνο τότε· (και μόνο τότε «προσφέρουν» προς προσκύνηση τα λείψανά τους).
Μέχρι τώρα ξέραμε πως το «Ευχέλαιο» γινόταν στην εκκλησία μια φορά το χρόνο, κάθε Μ. Τετάρτη (και υπήρχε λόγος ειδικός).
Σήμερα ο κάθε ιερέας έχει το ελεύθερο να κάνει «Ευχέλαιο» στην εκκλησία του όποτε θελήσει. Μέχρι τώρα ξέραμε πως τα Εγκώμια και ο Επιτάφιος ήταν αποκλειστικότητα του Χριστού (το αξίζει...!).
Τώρα λέγονται Εγκώμια ακόμα και στους Αγίους! Μέχρι τώρα ξέραμε πως το μυστήριο του γάμου, γινόταν εκτός της Λειτουργίας.
Τώρα γίνεται γάμος και μέσα στη Λειτουργία. Επειδή, λένε, έτσι έκαναν παλαιά. Ναι, παλαιά γινόταν γάμος στη Λειτουργία, αλλά όχι όπως τον κάνουν σήμερα.
Ήταν μια «ευχή» προ της Θείας Κοινωνίας. Όμως, παλαιά έκαναν και δημοσία εξομολόγηση!
Αυτό γιατί δεν το επαναφέρουν;
Ξέραμε πως η Λειτουργία γίνεται σε εγκαινιασμένο Άγιο Θυσιαστήριο.
Τώρα γίνονται Λειτουργίες και σε «τραπεζάκια», σαν αυτά που πίνουν τον καφέ, καταφρονώντας έτσι εν ψυχρώ το Άγιο Θυσιαστήριο, που εγκαινιάσθηκε ακριβώς γι'αυτόν το λόγο...!
Το χειρότερο; Γίνονται Λειτουργίες έξω από το Ναό, στο προαύλιο..!
Και ας λέει ο Θεός, «θα είμαι στο Ναό για να ακούω την προσευχή, που θα απευθύνει ο δούλος Μου. Μάλιστα! Θα είμαι νύκτα - μέρα στο Ναό!» (Γ Βασιλ. 8:29. 9:3).
Και δεν επιτρέπεται να γίνει καμιά αλλαγή στο «τυπικό» της Εκκλησίας;
Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έλεγε, ο,τι ισχύει από παλιά στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό.
Ούτε επίσης είναι εκ των προτέρων λάθος, όταν εισαχθεί στην Εκκλησία κάτι το καινούργιο. Όμως, το θέμα είναι ποιός θα τολμήσει να κάνει αυτές τις αλλαγές;
Οι επίσκοποι; Μα αυτοί έχουν δώσει όρκο ότι θα τηρούν τους Κανόνες και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας. Είναι φύλακες, όχι καταφρονητές!
«Αυτός ο επίσκοπος τίποτε δεν έλεγε δικό του· δεν είχε μυαλό που να κάνει νεωτερισμούς· ήταν φύλακας «πατρώων θεσμών» και εχθρός του νεωτερισμού», έλεγε, εγκωμίαζε ο Μ. Βασίλειος τον επίσκοπο Νεοκαισαρείας που απέθανε επί των ημερών του (Επιστολή 28).
Έστω, λοιπόν, ότι οι επίσκοποι έχουν το ελεύθερο να αλλάξουν κάτι στην Εκκλησία. Έχουμε λοιπόν ογδόντα επισκόπους.
Μία αλλαγή να κάνει ο καθένας, έχουμε αμέσως ογδόντα αλλαγές!
Και μία ακόμα αλλαγή να κάνουν οι διαδοχοί τους, φθάνουμε ήδη στις 160!
Οπότε έχουμε ένα νέο «τυπικό» που δεν έχει σχέση με αυτό που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Αν ο επίσκοπος χρειασθεί να κάνει κάτι το νέο στην επισκοπή του, να αλλάξει λ.χ. κάτι από το «τυπικό», θα πρέπει, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, να το κάνει με την άδεια των Επισκόπων της Συνόδου.
«Μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι» (Κανόνας ΛΔ Ἁγίων Αποστόλων).
Όπως δηλαδή ο Ιερέας δεν μπορεί να κάνει κάτι (το νέο, το καινούργιο) στην ενορία του, χωρίς την έγκριση του επισκόπου του, «οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι άνευ γνώμης του επισκόπου μηδέν επιτελείτωσαν» (Κανόνας ΛΘ Ἁγίων Αποστόλων), έτσι ακριβώς και οι επίσκοποι δεν μπορούν να κάνουν καινοτομίες στην επισκοπή τους άνευ εγκρίσεως της Συνόδου.
Με άλλα λόγια, κανένας ορθόδοξος κληρικός δεν έχει το ελεύθερο να κάνει ο,τι θέλει μέσα στην Εκκλησία, αλλά είμαστε άπαντες κάτω από Ιερούς Θεσμούς και Κανόνες.
Το «δικαίωμα» αυτό το έχουν μόνο οι προτεστάντες, γιατί δεν έχουν ούτε κανόνες, ούτε θεσμούς, ούτε παραδόσεις, παρά μόνο «ευλαβείς συναισθηματισμούς».
πηγή 

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ! Συγκινητικές στιγμές από τον Βίο του Ιησού

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ!

Συγκινητικές στιγμές από τον Βίο του Ιησού

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΑΒΩΡ 2015

1. Γιατί γεννήθηκε Ιουδαίος;

Τότε η Παλαιστίνη (σημερινό Ισραήλ) ήταν υπό Ρωμαϊκή κατοχή. Είχε περίπου 1.500.000 κατοίκους. Αποτελείτο από τέσσερις επαρχίες: Ιουδαία, Σαμάρεια, Γαλιλαία, Περαία (Υπεριορδανία). Πρωτεύουσα της Περαίας ήταν η Καισάρεια, της Σαμάρειας η Συχάρ, της Ιουδαίας η Ιερουσαλήμ και της Γαλιλαίας η Καπερναούμ. Η κάθε μία από αυτές τις επαρχίες είχε και τον δικό της κυβερνήτη που λεγόταν «τετράρχης» (Λκ. 3:1) (από το ¼ της χώρας). Κυβερνήτης της Ιουδαίας στα χρόνια του Χριστού ήταν ο Πιλάτος (αριθμούσε τότε περί τους 300.000 κατοίκους).

Και αυτό το έθνος (την Παλαιστίνη) διάλεξε ο Θεός για να γίνει άνθρωπος, και να εργασθεί για τη σωτηρία μας. Και το ερώτημα: Γιατί να μην επιλέξει λ.χ. την Αίγυπτο ή την Κίνα που τότε φημίζονταν για τον πολιτισμό τους; Τι το ιδιαίτερο είχε η Παλαιστίνη; Περιληπτικά:

Ο Αδάμ ζώντας στον Παράδεισο είχε γνώση  του αληθινού Θεού, γιατί αυτός ήταν ο δημιουργός του (Γεν. 2:7). Αμάρτησε όμως, και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο (Γεν. 3:23). Τη γνώση του αληθινού Θεού την μετέδωσε στα παιδιά του, εκείνα στα παιδιά τους, κ.ο.κ. Έτσι, έφθασε μέχρι τον Αβραάμ (Γεν. 12: 1-4) που κατοικούσε στη Χαράν της Μεσοποταμίας (Πραξ. 7:2).

Δεν κράτησαν όμως όλοι οι απόγονοι του Αδάμ αυτή την πίστη στον έναν Θεό, γι’ αυτό κι είχαμε την εμφάνιση της ειδωλολατρίας. Έτσι, ο Αβραάμ ζούσε ανάμεσα σε ειδωλολάτρες και μάλιστα φανατικούς. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός τον εγκατέστησε στην Χαναάν (Γεν. 12:6-7), σημερινό Ισραήλ (Πράξ. 7:4). Στη νέα του πατρίδα απέκτησε τον Ισαάκ (Γεν. 37:1. Πράξ. 7:8). Ο Ιωσήφ, ο γιός του Ιακώβ έγινε αντιβασιλιάς της Αιγύπτου (Γεν. 41:46). Κάλεσε στην Αίγυπτο τον πατέρα του, τα αδέρφια του και όλους τους συγγενείς του (Γεν. 47:11).

Ζώντας όλοι αυτοί στην Αίγυπτο διατήρησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Έμειναν εκεί κάπου 400 χρόνια (Πράξ. 7:6) και αυξήθηκαν σε χιλιάδες (Έξοδ. 1:7). Όμως, καταπιέζονταν από τους ειδωλολάτρες. «Εγώ είμαι ο Θεός του πατέρα σου Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ», είμαι ο Θεός στον Μωυσή, όταν τον κάλεσε για να οδηγήσει τους απογόνους του Αβραάμ στην πρώτη τους πατρίδα, στην Χαναάν (Έξοδ. 3:6) (σημερινό Ισραήλ), για να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό (Πράξ. 7:7).

Ήταν λοιπόν τότε οι μόνοι στον κόσμο που λάτρευαν τον αληθινό Θεό! Η πρωτεύουσά τους (Ιερουσαλήμ) είχε τον έναν και μοναδικό Ναό σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου λατρευόταν ο αληθινός Θεός (για να το χωνέψουν καλά ότι ένας ήταν ο αληθινός Θεός). Εδώ κατέφθαναν χιλιάδες προσκυνητές από το εσωτερικό και το εξωτερικό· από Μεσοποταμία, Μ. Ασία, Αίγυπτο, Κρήτη, κλπ. (Πράξ. 2:9-10) για να γιορτάσουν τις εορτές τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Υιός του Θεού επέλεξε αυτό τον τόπο (Παλαιστίνη), για να έρθει και να εργασθεί για τη σωτηρία μας. «Είχε έλθει στον δικό Του τόπο», σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιω, 1:11).

Και μία «λεπτομέρεια»: Επειδή στην Ιερουσαλήμ είχαν την έδρα τους οι αρχιερείς, οι Φαρισαίοι κι οι γραμματείς, ο Ιησούς για να έχει την «ησυχία» Του, «εγκαταστάθη στην Καπερναούμ» (Μτ. 4:12). Σαν Ιουδαίος «υπήκοος» ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα για τις γιορτές, Σκηνοπηγία, Πάσχα, Πεντηκοστή, κ.λ.π. Κατά την παραμονή Του στα Ιεροσόλυμα «σύχναζε» στον μεγαλοπρεπή και μοναδικό Ναό των Ιουδαίων. «Άρπαζε» την ευκαιρία και κήρυττε (στον Ναό0 στους χιλιάδες προσκυνητές. Μετά γύριζε στην Καπερναούμ.

το είδαμε εδώ

Περί εκλογής Αρχιερέων

Παρουσίαση υπό αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη Ph.D. 

ο είδαμε  Romfea.gr

---

Στην Εκκλησία «πρώτοι έρχονται οι Απόστολοι» (Α΄Κορ.12:28), δηλαδή οι Αρχιερείς· χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι Αρχιερείς μας είναι καλοί, τότε και η Εκκλησία μας πάει καλά. Καί «καλύτερα να κρύψουμε το χρυσάφι, παρά την αλήθεια» (Πυθαγόρας)· παρά να «κρύψουμε» τη διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τη σχετική με τους Αρχιερείς και προπαντός αυτή που σχετίζεται με την εκλογή Αρχιερέων.

Από τους «περί Ιερωσύνης» λόγους του, επιλέξαμε μερικά «κομμάτια», και τα παρουσιάζουμε προς ωφέλεια πάντων ημών.

Όπως θα δούμε, ο Αγιος Ιωάννης έχοντας υπόψη του με τι κοσμικά κριτήρια γινόταν η εκλογή Αρχιερέων στην εποχή του, γινόταν έξω φρενών· έφθασε στο σημείο να ειπεί αυτό το φοβερό: «Οι άνθρωποι της Εκκλησίας καταστρέφουν την Εκκλησία, χειρότερα από ότι θα την κατέστρεφαν οι εχθροί της»(Λόγος Γ ).

Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά και μέσα από τα κείμενα του τη μεγάλη του οργή για το συγκεκριμένο θέμα. Έγραφε:

Οι Επίσκοποι, όταν έρθει η στιγμή να εκλέξουν ποιμένες, ενεργούν με τέτοιο τρόπο, λες και το ποίμνιο είναι κάτι το γήϊνο και το υλικό.

Ακούς να λένε: Ας κάνουμε το δείνα Επίσκοπο, γιατί κατάγεται από «μεγάλο τζάκι». Ας κάνουμε το δείνα, γιατί είναι πλούσιος, και δεν θα χρειάζεται τα έσοδα της Εκκλησίας για να συντηρηθεί.

Ας κάνουμε το δείνα που μόλις γύρισε από σχισματική Εκκλησία. Ο πρώτος προτιμά το φίλο του, ο δεύτερος το συγγενή του, ο τρίτος τον κόλακα. Κανείς δεν δίδει σημασία στον κατάλληλο! Κανείς δεν δίδει σημασία στα ψυχικά χαρίσματα του υποψηφίου. (Λόγος Γ).

Το κακό δεν είναι ότι απλά προωθούν τους αναξίους, αλλά ότι αποκλείουν τους αξίους, για να μην μπορεί το ποίμνιο να βρίσκει πουθενά παρηγοριά!

Πρόσεξε τι δικαιολογίες εφευρίσκουν προκειμένου να τους αποκλείσουν: Ο πρώτος δεν κάνει, γιατί δεν ξέρει να κολακεύει. Ο δεύτερος αποκλείεται, γιατί δεν είναι αρεστός στον δείνα.

Ο τρίτος αποκλείεται, γιατί αν τον «βγάλουμε», θα λυπήσουμε τον δείνα, που ενδιαφέρεται για κάποιο δικό του. Ο άλλος αποκλείεται, γιατί είναι αγαθός και επιεικής. Και ο άλλος, γιατί είναι αυστηρός στους αμετανοήτους.Πάντως, αν κάποιον δεν τον θέλουν, θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά, να του «ανακαλύψουν» κάποια ανικανότητα! Και αν δεν βρουν, είναι ικανοί, να πουν πως τα πολλά προσόντα του, είναι κώλυμα!

Παλιά, όταν έβλεπα τους κοσμικούς άρχοντες να «μοιράζουν» την εξουσία σε άσχετους, τους κορόϊδευα! Όταν όμως είδα, πως το ίδιο χάλι γίνεται και στην Εκκλησία μας, μαζεύθηκα...!

Και λοιπόν; Η αθλία αυτή κατάσταση δεν είναι ικανή να προκαλέσει μυρίους κεραυνούς; Σαν τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να ξεσπάσει πάνω μας η θ. οργή; Υπάρχει πιο χειρότερο από το να παραδίδουμε σ΄ ανθρώπους πονηρούς και αναξίους πράγματα τόσο φοβερά και φρικτά; (Λόγος Γ ).

Η τιμωρία μας θα είναι ίδια με την τιμωρία που θα υποστούν οι ανάξιοι ποιμένες, αν όχι και χειρότερη! Γιατί, για ο,τι κακό κάνουν στην Εκκλησία οι ανάξιοι ποιμένες, το «φορτωνόμαστε» εμείς που τους δώσαμε την εξουσία! (Λόγος Δ ). Οι άνθρωποι της Εκκλησίας καταστρέφουν την Εκκλησία, χειρότερα απ ὅτι θα την κατέστρεφαν οι εχθροί της!(Λόγος Γ ).

1. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί, ότι η εκλογή Αρχιερέων δεν γίνεται εξ Αγίου Πνεύματος. «Υπάρχει (λέει) πιο χειρότερο από το να παραδίδουμε σ ἀνθρώπους πονηρούς και αναξίους πράγματα τόσο φοβερά και φρικτά;». Θεωρείται αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος (γιατί όχι και βλασφημία;!), όταν τις προσωπικές μας επιλογές, τις ανακατεμένες με προσωπικά συμφέροντα, τις προβάλλουμε στον κόσμο σαν εμπνεύσεις του Αγίου Πνεύματος.

2. Τότε, η εκλογή ή ένα σκάνδαλο ενός αναξίου Αρχιερέα δεν έκανε και τόσο μεγάλο κακό στην Εκκλησία, γιατί δεν υπήρχαν τα σύγχρονα Μ.Μ.Ε., ώστε να το διαδώσουν, με ότι αυτό θα συνεπαγόταν για το κύρος της Εκκλησίας και προπαντός για τη σωτηρία του λαού! Ενώ σήμερα ακόμα και το παραμικρό σκάνδαλο το μαθαίνει αυτοστιγμεί ολόκληρη η οικουμένη...! (Και ο αγαθός Κύριος είπε για τον αίτιο του σκανδάλου: «Τον συμφέρει να δέσουν στο λαιμό του μια μεγάλη μυλόπετρα (!) που την γυρίζει γαϊδαρος, και να καταπονισθεί (!) στο ανοιχτό πέλαγος της θάλασσας....!» (Μτ. 18:6)· ώστε να χαθεί κάθε ίχνος παρουσίας του· ούτε το πτώμα δεν πρέπει να βγει στην επιφάνεια...!). Σκεφθείτε λοιπόν τι θα έλεγε σήμερα ο Άγιος Ιωάννης για την εκλογή αναξίων αρχιερέων!

3. Βλέποντας (ο Άγιος Ιωάννης) με τι άνεση οι συλλείτουργοί του δέχονταν τα εκκλησιαστικά αξιώματα, τους πέρασε και αυτούς «γενεές δεκατέσσερες»! Ἐγραφε:
Αν πεις σε κάποιον που δεν είναι κτίστης, να σου κτίσει σπίτι, θα σου ειπεί, χωρίς να ντραπεί, πως δεν μπορεί. Όσο και να τον πιέσεις, δεν θα υποχωρήσει! Κανείς, λοιπόν, δεν φτιάχνει σπίτι, αν δεν ξέρει την τέχνη. Και ο γεωργός δεν θα αποφάσιζε ποτέ να γίνει καπετάνιος, ούτε ο καπετάνιος στρατηγός, έστω και αν τους απειλούσαν με μυρίους θανάτους! Λόγω ακριβώς το ότι στερούνται εμπειρίας, φοβούνται να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες.
Τι λες; Όταν θελήσεις να γίνεις ποιμένας ψυχών, δεν θα πρέπει πρώτα να εξετάσεις τον εαυτό σου, να δεις αν κάνεις; Θα δεχθείς το αξίωμα, και ας μην έχεις ιδέα από επιμέλεια ψυχών; Επειδή και μόνο σε διατάζει ή σε εκβιάζει ο δείνα, για να μην 'ρθεις τάχα σε σύγκρουση μαζί του; Ώστε, λοιπόν, εδώ που η ζημιά είναι πνευματική, υποχωρείς! Επειδή τάχα σε πιέζουν! (Λόγος Δ ).

Ο Κύριος, εν ημέρα Κρίσεως δεν θα λάβει υπόψη Του, ούτε το ότι σε πίεσαν να αναλάβεις το αξίωμα, ούτε την απειρία σου! Ας υποθέσουμε πως παρακαλείς κάποιον, να σου φτιάξει σπίτι. Μαζεύει, λοιπόν, ξύλα και πέτρες και σου φτιάχνει ένα ετοιμόρροπο σπίτι. Τι λες; Απαλάσσεται των ευθυνών του, επειδή το σπίτι δεν το έφτιαξε από μόνος του, αλλά κατόπιν παρακλήσεώς σου; Και βέβαια όχι! Και πολύ ευλόγως! Γιατί έπρεπε πάση θυσία να μην αναλάβει ένα τέτοιο έργο, έστω και αν τον χιλιοπαρακαλούσες!

Αν, λοιπόν, γι' αυτόν, που χάλασε ξύλα και πέτρες, δεν υπάρχει δικαιολογία, θα δικαιολογηθείς εσύ που καταστρέφεις ψυχές, και «χτίζεις» όπως-όπως στην Εκκλησία, επειδή και μόνο δέχθηκες παρά τη θέλησή του το αξίωμα; Θα τιμωρηθείς! Και ποιός θα σε υποστηρίξει τότε; Μήπως θα σε υποστηρίξουν αυτοί που σε έσπρωξαν στο αξίωμα; Αλλά και αυτούς εν ημέρα Κρίσεως ποιός θα τους γλυτώσει;

Έστω! Έστω ότι δεν φρόντισες από μόνος σου να γίνεις ποιμένας ψυχών, λόγω συναισθήσεως της αναξιότητός σου. Πολύ καλά! Όμως με το ίδιο σκεπτικό, θα έπρεπε να το αποφύγεις, όταν σου το πρόσφεραν!Η μήπως, όσο δεν σε καλούσαν στο αξίωμα ένιωθες ανάξιος, και μόλις βρέθηκαν μερικοί για να σου το προσφέρουν, έγινες αμέσως άξιος;!

Τέτοιες παιδαριώδεις σκέψεις προκαλούν το γέλωτα! Αφήνω, άμα δεν θέλεις, κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει (Λόγος Δ ).

Εμείς το μόνο που μπορούμε, αλλά και υποχρεούμαστε να κάνουμε, είναι να ευχόμαστε εκ βαθέων της καρδίας μας, ώστε να εκλέγονται πάντα οι πιο άξιοι Αρχιερείς, προς χαρά του Εσταυρωμένου Ιησού και σωτηρία του ποιμνίου Του. ΑΜΗΝ.

Υπόδειγμα Πρωθυπουργού

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη 

---

Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).

«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι τούρκοι το στράτευμά του. Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα· για να μπορεί να βοηθεί τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του.

Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει και ο διπλανός του να υποφέρει.

«Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ.

Κατ' εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις ανάγκες των στρατιωτών του!

Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).

Γυρίζοντας στην Ελλάδα (1922) έγινε αρχηγός της επαναστατικής Κυβερνήσεως, και τρεις φορές Πρωθυπουργός.

Σαν Πρωθυπουργός αρκέσθηκε στον μισθό του συνταγματάρχου. Και συντηρούσε με τον μισθό του αυτόν τέσσερα ορφανά παιδάκια. Έφθανε στο σημείο να μην έχει στην τσέπη του δραχμή!

Δεν είχε καν δικό του σπίτι...! Αρχικά έμεινε σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Αργότερα νοίκιασε ένα διαμερισματάκι στη Βασ. Σοφίας. Όταν αρρώστησε, τον επισκέφθηκαν οι Βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη.

«Γιατί μένετε σε τόσο μικρό σπιτάκι; Θα κοιτάξουμε να μείνετε σε καλύτερο σπίτι!», του είπε η Βασίλισσα.

«Όχι, σας ευχαριστώ. Ο λαός μας μένει σε πολύ κατώτερα σπιτάκια!», της απάντησε ο Πρωθυπουργός. 

Κάποια μέρα καθώς ξεκουραζόταν στο διαμερισματάκι του, ήρθε μια γυναίκα από την Κοκκινιά, θέλοντας σώνει και καλά, να τον δει προσωπικά. «Ας έρθει», είπε στον υπασπιστή του.

«Μα πρέπει να ξεκουρασθείτε, θα πεθάνετε, αν δεν ξεκουράζεστε λιγάκι», του απάντησε ο υπασπιστής. Και ο Πρωθυπουργός: «Μιχάλη, σκέφτεσαι, αν αυτή η φτωχειά έχει εισιτήρια για να ξαναρθεί;!». Και τη δέχθηκε.

Σε μια περιοδεία του στον Έβρο, βλέποντας «ιδίοις όμμασιν» τη δυστυχία του λαού του, σπάραξε η καρδιά του.

Όταν κάθισε στο επίσημο «τραπέζι», δεν μπόρεσε να φάει! (Σημειώστε: «Στη διάρκεια του επισήμου δείπνου (8.7.08) της Ιαπωνίας του G8, οι ηγέτες των πλουσίων βιομηχανιών δοκίμασαν 19 διαφορετικά πιάτα, κορυφαίων σπεσιαλιτέ, συζητώντας για την παγκόσμια επισιτιστική κρίση!» (Βήμα, 9.7.08). Συζητούσαν για τη φτώχεια, τρώγοντας τα καλύτερα φαγητά!).

Αυτόπτης λοιπόν μάρτυρας έλεγε για τον Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα: «Οι φίλοι του στο Σουφλί, του παρέθεσαν «γεύμα» σε εστιατόριο.

Στο «τραπέζι» παρακαθίσαμε και εμείς, οι συνοδοί του. Ριχτήκαμε στο φαϊ σαν πεινασμένοι λύκοι!

Ο Ν. Πλαστήρας βαθιά στενοχωρημένος, άπλωνε το χέρι του στο πιάτο, έπαιρνε ένα ελάχιστο και έκανε, πως έτρωγε! Καθόμουν πολύ κοντά του.

Έσκυψα πίσω από την καρέκλα του, και του είπα: «Δεν Σας βλέπω να τρώτε. Από το πρωί δεν βάλατε τίποτε στο στόμα σας! Πρέπει να φάτε κάτι».

Στύλωσε πάνω μου τα μάτια του, και μου ψιθύρισε: «Μετά από αυτά που είδαμε, μου κόπηκε η όρεξη!».

Έφαγε λίγα φρούτα και σηκώθηκε στα γρήγορα. Φύγαμε πολύ νωρίτερα. Στο Διδυμότειχο τα ίδια! Η περιοδεία του στον Έβρο κατάντησε γι' αυτόν ψυχικό μαρτύριο!».

Πέθανε το 1953. Η περιουσία του; 216 δραχμές στο πορτοφόλι του και 10 δολάρια στην τσέπη του! (Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας κ.λ.π.).

Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως χρειάζεται καρδιά Νικάλαου Πλαστήρα! Μόνο με τέτοια καρδιά θα επιλυθεί.

Ξεκάθαρα πράγματα: Δεν υπάρχει ανθρωπιά. Άσπλαγχνα κομπιούτερς (που κάνουν ψυχρούς λογαριασμούς) μας κυβερνάνε!

«Ντροπή μας», ήταν ο τίτλος του κυρίου άρθρου της εφημερίδας «Ελεθευροτυπία» (φ. 13.10.2007) με αφορμή την παγκόσμια ημέρα (17 Οκτωβρίου) για την εξάλειψη της πτώχειας.

Μεταξύ των άλλων έγραφε: «Πεθαίνουν από την πείνα 18 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας το χρόνο,από τους οποίους τα 10 εκατομμύρια παιδιά! Πολιτικό είναι το πρόβλημα της φτώχειας, επισημαίνουν οι μελετητές, και υπογραμμίζουν ότι τα κράτη θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους πολίτες τους, αν αποφάσιζαν να περιορίσουν την εκμετάλλευση και να εφαρμόσουν πολιτικές σεβασμού της ανθρώπινης αξίας (...).Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση και απελπισία υπάρχουν και στους αναπτυγμένους, γιατί δεν υπάρχει ανθρωπιά, γιατί έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη αξία.Έχουν ξεπεράσει στην Ευρώπη τα 70 εκατομμύρια οι φτωχοί (μιλάμε για το 2007!) και ουδείς από τους τεχνοκράτες, τους τραπεζίτες και τους σοφούς των Βρυξελλών συγκινείται και ενδιαφέρεται να δρομολογήσει πολιτικές, που θα εξαλείψουν την ντροπή".

Μου έλεγε ένας φτωχός και άνεργος συνάνθρωπός μας: «Όταν βλέπω στην τηλεόραση βουλευτές, πολιτικούς, δημοσιογράφους να μιλάνε για την κρίση, «τα παίρνω στο κρανίο!».

Πως τολμούν και μιλάνε για την κρίση, αυτοί που έχουν χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ στην άκρη;! Που ξέρουν αυτοί από κρίση;!

Εμένα να ρωτήσουν, που δεν μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου! Αν τους καίει η κρίση, ας βάλουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους, και ας μας βοηθήσουν! Εκεί θα τους παραδεχθώ!»

το είδαμε εδώ

«Η ελπίς ημών, δόξα Σοι»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

           ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                                  

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη 

---

Ο Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας André Malraux (+1976) παρακολούθησε ένα Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, στη δεκαετία (1930-1940).

Ένας σύντροφος παρουσίαζε με ενθουσιασμό   το πρόγραμμα   του Κόμματος, «θα κάνουμε εκείνο, θα κάνουμε το άλλο, θα, θα, θα». Τη στιγμή εκείνη  πετάχθηκε ένας συνάδελφός του (πιθανώτατα μεγάλης ηλικίας) και του έθεσε όλος αγωνία το ερώτημα: «Σύντροφε! Και τι θα γίνει με τον θάνατο;!». Τι απάντησε λοιπόν  ο λαλίστατος  σύντροφος; Και τι απάντησαν όλοι οι σύντροφοι του Συνεδρίου, που είχαν λύσεις για όλα τα θέματα;!

Ο αυτόπτης μάρτυρας André Malraux μας λέει το ερώτημα αυτό  έμεινε χωρίς απάντηση (Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Νικοπόλεως, Τι είναι ο Χριστός;»). Επικράτησε σιωπή, βουβαμάρα!

Μα και τι να έλεγαν; Ότι το «όνομά»  τους θα ζει και μετά θάνατον μέσα στην κοινωνία;!  Ότι αυτό είναι γι' αυτούς  ελπίδα; Αυτό είναι γι'αυτούς  αθανασία; Ποιός σύντροφος, αλλά και ποιός κοινός οδεύει με χαρά προς την μαυρίλα του θανάτου, έχοντας στον νου του μια τέτοια  ψυχρή αθανασία;!

Ο σύντροφος  Vlad. Komarov ήταν ο μοιραίος επιβάτης τού  διαστημόπλοιου «ΜΙR» που  από στιγμή σε στιγμή περίμεναν να  πάρει φωτιά και να γίνει κάρβουνο. «Σύντροφε,  Komarov!  Ολόκληρη η Σοβιετική Ένωση είναι υπερήφανη για σένα! Το όνομά σου θα μείνει χαραγμένο  στην ιστορία μας! Θα είσαι το καύχημα των επερχομένων γενεών μας»,  έλεγε στον Vlad. Komarov ο σοβιετικός ηγέτης Alexei Kosygin.

«Σύντροφοι! Κάντε ο,τι μπορείτε για μένα! Δεν θέλω να πεθάνω!» του  απαντούσε ο Komarov. Σε λίγο το διαστημόπλοιο «ΜΙR» («κακομίρ»  το «βάπτισαν» τότε οι δημοσιογράφοι), έπιασε φωτιά! (1967).

Και άκουσαν τις κραυγές οργής και απελπισίας τού Komarov γι' αυτόν τόν  θάνατο χωρίς ελπίδα! Η αθανασία που του υποσχέθηκε ο Alexei Kosygin, «το όνομά σου θα μείνει χαραγμένο  στην ιστορία μας! Θα είσαι το καύχημα των επερχομένων γενεών μας»,  δεν τον άγγιξε ούτε στο ελάχιστο! «Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!».

Όση απελπισιά φέρνει η λέξη θάνατος, τόση ελπίδα φέρνει η λέξη Ανάσταση.  Γι'αυτό στην Εκκλησία μας δίπλα από τον θάνατο βάζουμε την Ανάσταση του Χριστού,  γιατί από μόνος του ο θάνατος είναι φόβος και τρόμος, για τον οποιονδήποτε θνητό, όσο μεγάλη δύναμη και εξουσία και αν έχει επί γης!

Αυτό το μεγάλο  και χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως γιορτάζουμε αυτές τις μέρες στην Εκκλησία μας. Αυτό κορυφαίο γεγονός που άνοιξε  διάπλατα τήν  πόρτα της Βασιλείας του Θεού• που έκανε τον θάνατο «χρυσή» οδό, που οδηγεί στην Βασιλεία τού Θεού.  «Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως», λέμε στις κηδείες.

Όποιος,  από αυτή τη ζωή, γεύθηκε έστω και ένα ελάχιστο από αυτή τήν  Βασιλεία του Θεού (αιώνια Ζωή), γίνεται άλλος άνθρωπος• για έναν τέτοιον άνθρωπο, ανυπόφορος είναι ο βίος αυτός, και όχι ο θάνατος! Ο Άγιος λ.χ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος επίσκοπος Αντιοχείας  συνελήθη, και οδηγείτο δεμένος στη Ρώμη για να φαγωθεί από τα θηρία (επειδή ομολόγησε Χριστό). 

Όταν έμαθε καθ'οδόν, ότι οι χριστιανοί στη Ρώμη προσπαθούσαν να βάλουν «μέσο», ώστε να μην τον φάνε τα θηρία, αγχώθηκε...! 

Τους έστειλε αμέσως γράμμα (προς Ρωμαίους επιστολή) που μεταξύ των άλλων τους έγραφε:  «Σας παρακαλώ! Μη μου κάνετε τέτοιο κακό! Θάνατος για μένα, θα είναι να μην πεθάνω! Ενώ Ζωή, θα είναι να πεθάνω! Αφήστε με λοιπόν να φάνε τα  θηρία, προς χάρη του Χριστού!». ( Γεύθηκε εν σώματι  μια σταγόνα από τον  απέραντο ωκεανό  της Βασιλείας του Θεού, και ιδού τα αποτελέσματα!).

Τον Νοέμβριο του 1987 είχαν φέρει στην Αθήνα την ιστορική εικόνα «Άξιον εστίν» Αγίου Όρους. Έγινε ξεσηκωμός! Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν με υπομονή επί ώρες στην «ουρά», για να την προσκυνήσουν. Ένα λοιπόν πρωϊ, ένας  δημοσιογράφος  στήθηκε απέξω από την εκκλησία, που ήταν η εικόνα,  και έπαιρνε συνεντεύξεις από αυτούς που περίμεναν επί ώρες στην «ουρά».

Έπεσε το «μάτι» του σε έναν χούλιγκαν...! Παραξενεύθηκε! «Και συ εδώ;!», του είπε ο δημοσιογράφος! Και η απάντηση του χούλιγκαν: «Όλα τα δοκίμασα, και όλα με απαγοήτευσαν! Τέρμα!

Μόνη ελπίδα ο  Χριστός!». «Δόξα Σοι, Χριστέ ο Θεός ημών, η ελπίς ημών, δόξα Σοι»,λέμε συνεχώς στην Εκκλησία και μάλιστα λίγο πριν φύγουμε από την εκκλησία. Για να το έχουμε σαν «σύνθημα», τώρα  που θα  αφήσουμε το λιμάνι (την εκκλησία) και θα μπούμε  στο πέλαγος (στον κόσμο).

Και είναι ο Χριστός η μόνη και βεβαία ελπίδα, γιατί μόνο Αυτός από Θεός έγινε άνθρωπος, και μάλιστα για έναν και μοναδικό σκοπό: Για να υποφέρει προς χάρη μας ένεκα των αμαρτιών μας!

Γι'αυτό και ήπιε εκούσια το πιο πικρό ποτήρι που μπορεί να πιεί ο άνθρωπος επί της γης: Το πικρό ποτήρι του θανάτου! Αλλά και θάφθηκε ως κοινός θνητός στον τάφο. Αλλά, όντας Θεός, νίκησε τον θάνατο, ανέστη εκ νεκρών «Ζωήν χαρισάμενος!».

Τι άλλο μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε;  Γι'αυτό, όπως λέει  ο Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς,  μόνο Αυτός, ο Χριστός έχει το «δικαίωμα» να είναι ο  Θεός μας!

«Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!» (Ψλμ. 76: 14-15), ψέλνουμε στην Εκκλησία μας ανήμερα του Πάσχα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Το είδαμε εδώ     

Μεγάλη Τεσσαρακοστή και Θεία Κοινωνία

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Από τον 4ον αιώνα και μετά «βασική προϋπόθεση για την Θ. Κοινωνία, ήταν η εν μετανοία και νηστεία πνευματική περισυλλογή και η Εξομολόγηση» (Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. Α Ἀθῆναι 1992, σελ. 910).

Επειδή η Μ. Τεσσαρακοστή ήταν περίοδος αυστηράς νηστείας και πνευματικής περισυλλογής, γι’αυτό θεσπίσθηκαν οι Προηγιασμένες Λειτουργίες (και γι’αυτό τέτοιες Λειτουργίες γίνονται μόνο την Μ. Τεσσαρακοστή και σε καμία άλλη περίοδο νηστείας).

Δεν θεσπίσθηκαν με το σκεπτικό, να κοινωνούν συχνά οι χριστιανοί (αυτό ήταν το αποτέλεσμα), αλλά με το σκεπτικό, ότι εφόσον νήστευαν και έκαναν ένα τόσο μεγάλο αγώνα, σε όλα τα επίπεδα, γιατί να μην κοινωνούν συχνά; Βέβαια, αυτό για τους σύγχρονους χριστιανούς είναι αδιανόητο, γιατί έχει πια εκλείψει ο ασκητικός χαρακτήρας της Μ. Τεσσαρακοστής. Περιληπτικά:

Τότε, Μ. Τεσσαρακοστή σήμαινε μια πραγματικά άλλη ζωή. Οι χριστιανοί απείχαν από κάθε κοσμική εκδήλωση. Δεν επιτρεπόταν λ.χ. να πάνε στο ιπποδρόμιο. (Θα λέγαμε στη σύγχρονη γλώσσα, «κόψιμο» η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το θέατρο, το γήπεδο).

Όταν μερικοί τόλμησαν να πάνε στο ιπποδρόμιο , ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους ήλεγξε δριμύτατα: «βγάλατε από την ψυχή σας την ιερότητα της Μ. Τεσσαρακοστής, και παραδώσατε τον εαυτό σας στα δίκτυα του διαβόλου!» (P.G. 53: 54).

Το ίδιο έκανε, όταν εκτός Μ. Τεσσαρακοστής, ημέρα Παρασκευή, ημέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός γι’αυτό και ημέρα νηστείας, μερικοί αντί να πάνε στην εκκλησία, πήγαν στο ιπποδρόμιο! Τους είπε επί πλέον, πως αν το ξαναέκαναν, θα τούς άφηνε ακοινώνητους....! (P.G. 56: 264, 268).

Η συνέχεια: Δεν επιτρεπόταν (κατά την Μ. Τεσσαρακοστή) να πάνε στα δημόσια λουτρά ( δεν είχαν τότε στα σπίτια τους λουτρά) και να πλυθούν.

«Έχω γεμίσει από ψώρα και δεν αντέχω την αλουσία», διαμαρτύρονταν στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. (P.G. 50: 433). Και ο Άγιος Ιωάννης σιωπούσε! (Δεν είναι τυχαίο ότι ο καρνάβαλος, που σημαίνει αποκριές, γίνεται πριν αρχίσει η Μ. Τεσσαρακοστή. Γιατί η ασκητικότητά της είχε απλωθεί σε όλη την χριστιανική Ευρώπη. Γι’αυτό και λίγο πριν, το έριχναν στις διασκεδάσεις).

Αποκορύφωμα όλων ήταν η αυστηρώτατη νηστεία. Ειδικά τήν πρώτη εβδομάδα την περνούσαν, όσο το δυνατόν, άσιτοι και άνυδροι, γι’αυτό και λέγεται «Καθαρά Εβδομάδα». Τις Προηγιασμένες τις άρχιζαν από την Καθαρά Τετάρτη! «Ου γαρ παρελάβομεν ποιείν Προηγιασμένην μέχρι της Τετάρτης δια το νηστεύειν εκ παραδόσεως» (Τριώδιον εκδόσεις «Φως» 1983, σελ.90). Για να μην φάνε λίγο αντίδωρο και «χαλάσουν» το τριήμερο....!

Στις υπόλοιπες εβδομάδες ξηροφαγούσαν η κάθε μέρα (απόγευμα) η μέρα παρά μέρα....! «Υπάρχουν μεταξύ σας χριστιανοί που συναγωνίζονται ποιός θα νηστέψει περισσότερο! Άλλοι τρώνε κάθε απόγευμα λίγο ψωμί και πίνουν λίγο νερό, ενώ άλλοι δεν κάνουν ούτε αυτό, αλλά μένουν τελείως νηστικοί και δυό μέρες!». (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, P. G. 49: 68). (Αυτοί ήταν «οι νηστεύσαντες».

«Οι μη νηστεύσαντες», δεν ήταν αυτοί που έκαναν κατάλυση εις πάντα, αλλά αυτοί που ξηροφαγούσαν νωρίτερα από το απόγευμα· και μπορεί να έτρωγαν κάτι παραπάνω).

Αυτή η άκρα και πολύμορφη ασκητική ζωή που «χρωμάτιζε» την Μ. Τεσσαρακοστή, έφερε σαν φυσιολογικό καρπό τη συχνή Θ. Κοινωνία, γιατί ακριβώς η Θ. Κοινωνία είχε συνδυασθεί με έντονο ασκητικό αγώνα.

Οι Προηγιασμένες καθιερώθηκαν κατά τον 7ον αιώνα (ΝΒ τῆς ΣΤ ), ενώ η Μ. Τεσσαρακοστή αρχές περίπου 4ου αιώνα. Υπήρχε δηλαδή εποχή (4-7 αι.) που δεν γίνονταν Προηγιασμένες. Και κάθε πότε κοινωνούσαν;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (4ος αι.) κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή (387 μ.Χ.) εξεφώνησε στην Αντιόχεια τους περίφημους «εις Αδριάντας» λόγους.

Ακούστε λοιπόν τι έλεγε τότε ( που δεν είχαν θεσπισθεί οι Προηγιασμένες). Κατά την Β Ἑβδομάδα: «αν νηστεύετε και ορκίζεσθε και επιορκείτε, γιατί νηστεύετε; Πως θα ατενίσουμε το Πάσχα; Πως θα δεχθούμε την αγία Θυσία; Πως θα κοινωνήσουμε;» (P. G. 49:126).

Προς το τέλος της Μ. Τεσσαρακοστής: «τελειώνει η Τεσσαρακοστή. Ας επιτείνουμε τον αγώνα· η νηστεία, οι συνάξεις, οι προσευχές, τα κηρύγματα έχουν σαν σκοπό να καθαρίσουν την ψυχή μας από τις αμαρτίες για να κοινωνήσουμε αξίως.

Αν κοινωνήσουμε αναξίως, ματαίως κοπιάσαμε τόσο πολύ» (P. G. 49:197). Και πάλι: «ο καθένας ας εξετάσει τον εαυτό του, για να ιδεί ποιό ελάττωμα διόρθωσε, ποιά αρετή απέκτησε, ποιά αμαρτία έκοψε, που έγινε καλύτερος. Και αν μεν βρει, ότι κάτι κέρδισε από τη νηστεία, ας κοινωνήσει» (το Πάσχα!). (P. G. 49:197).

Συμπεραίνεται λοιπόν ότι τότε οι χριστιανοί στην Αντιόχεια νήστευαν την Μ. Τεσσαρακοστή για να κοινωνήσουν το Πάσχα και μόνο το Πάσχα! Και αυτό με τις «ευλογίες» του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου! Ακόμα και ο συντάκτης του πασχαλιάτικου Κατηχητικού Λόγου (ανήκει στα spuria, νόθα κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου), συνδυάζει τη νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής με την Θ. Κοινωνία, που θα γινόταν ανήμερα του Πάσχα.

«ει τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νυν το δηνάριον» (P. G. 59:722).Το ίδιο κάνει και ο ιερός υμνωδός: «επανάγωμεν προς μετάνοιαν, και τας αισθήσεις εκκαθάρωμεν, προς ας ο πόλεμος, επεισόδιον τήν νηστείαν ποιούμενοι· (...) και βρωθήσεται ημίν ο Αμνός του Θεού, εν τη ιερα και φωτοφόρω νυκτί της Εγέρσεως» (Τριώδιον, Κυριακή Απόκρεω εσπέρας, ιδιόμελον).

Βέβαια σήμερα ισχύουν άλλα πράγματα. Η Θ. Κοινωνία έχει αποκοπεί από την νηστεία και από τον εν γένει ασκητικό αγώνα. Οι περισσότεροι, με την ίδια προετοιμασία (άνεση!) που παίρνουν το αντίδωρο, λαμβάνουν και τήν Θ. Κοινωνία...!

Η κατωτέρω επισήμανση του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου (+1994) θα πρέπει να μας αφυπνίσει: «οι χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, από ο,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στη Θ. Κοινωνία!». (Σκεφθείτε τι γίνεται με λαϊκούς!).

(Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση, Άγιον Όρος 2011,σελ. 690). Είναι και αυτό ένα από τα «σημεία των καιρών!».

πηγή

Το είδαμε εδώ

Θλιβερή επισήμανση.

          Ζούμε στη λεγόμενη Νέα Εποχή. Και Νέα Εποχή σημαίνει νέος τρόπος ζωής, νέο σκεπτικό, νέα ήθη. Το βλέπουμε καθημερινά, ακόμα και μέσα στους χώρους της Εκκλησίας μας. Οι έννοιες « Ναός »,  « Ιερέας » « Λειτουργία », « Θ. Κοινωνία », που στις παλαιότερες εποχές προκαλούσαν δέος στις ψυχές των χριστιανών μας, σήμερα έχουν καταντήσει έννοιες « ρουτίνα ». Και όπως έλεγε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ( +1996 ), η Νέα Εποχή δεν θα αδειάσει τις εκκλησίες από κόσμο, αλλά αυτόν τον κόσμο, που πάει στις εκκλησίες θα του αλλάξει τα μυαλά. Και από ότι φαίνεται, ο προφητικός του λόγος επαληθεύθηκε. Βιώνουμε πρωτόγνωρα πράγματα! Ενδεικτικά:

α)  « Αλειτούργητο », έλεγαν ( κατηγορούσαν ) οι πατέρες μας όποιον δεν πήγαινε στην εκκλησία. Ήταν μια βαριά κατηγορία. Δείχνοντας έτσι πόσο ευλαβούντο τη Λειτουργία. Σήμερα ακόμα και η λέξη « αλειτούργητος », έχει εξοβελισθεί από το λεξιλόγιό μας!

β) Στο « Ιερό » εκτός από τα παιδάκια που διακονούσαν τον πάπα,      κανείς άλλος  ( ούτε επίτροπος, ούτε ψάλτης, ούτε νεωκόρος ) δεν τολμούσε, όχι απλά να εισέλθει, αλλά ούτε να το πλησιάσει, κατά  το λόγο του Κυρίου, « δεν θα πλησιάσουν τα άγια σκεύη, ούτε κα το θυσιαστήριον » ( Αριθ. 18:3 ). Όταν οι ψάλτες ήθελαν να ειπούν κάτι στον παπά, που βρισκόταν στο « ιερό », ζύγωναν στο τελευταίο ( όχι στο πρώτο ) σκαλοπάτι, αυτό που « πατούσε » στο δάπεδο, τέντωναν το λαιμό τους για να τον ιδούν και να του μιλήσουν. Δεν ανέβαιναν τα σκαλοπάτια του « Ιερού », ούτε στην Ανάσταση, όταν ο παπάς έλεγε το « Δεύτε λάβετε φως! ». Ενώ σήμερα όποιος θέλει μπαινοβγαίνει, χωρίς κανείς να τον ελέγχει!

γ) « Σέβομαι το σχήμα του! ». « Σέβομαι το ράσο του! », έλεγαν παλιά για τον Ιερέα, όσο αμαρτωλός και αν ήταν ( ο Ιερέας ). Και κατασπάζονταν εκ καρδίας το χέρι του, ακόμα και οι άπιστοι! « Ευλόγησον, πάτερ, είπα, κι έσκυψα να του φιλήσω το κοκαλιασμένο χέρι », είπε ο ίδιος ο Ν. Καζαντζάκης,  όταν ( 1928 ) συνάντησε στο Άγιο Όρος τον ιερομόναχο Μακάριο τον Σπηλαιώτη. Ασπάζονταν ακόμα, μικροί – μεγάλοι και το χέρι της πρεσβυτέρας, όσο νεαρή και αν ήταν. Σήμερα δυσκολεύονται να ασπασθούν ακόμα και το χέρι  του Αρχιερέα!

δ) Το πνεύμα της Νέας Εποχής έχει « από – ιεροποιήσει » ακόμα και αυτό το κορυφαίο μυστήριο της Εκκλησίας, την Θ. Κοινωνία! Ο μακαριστός  Μητροπολίτης Δημητριάδος Ηλίας Τσακογιάννης, ( +1990 ) στη δεκαετία του 1960 διακονούσε ως εφημέριος στο Νοσοκομείο ‘ Ευαγγελισμός ’ ( Αθήνα ). Έλεγε:  Όταν πήγαινε να κοινωνήσει στους θαλάμους κάποιον ασθενή, στην πτέρυγα σήμαινε συναγερμός! Οι γιατροί, οι νοσοκόμες άφηναν την διακονία τους και στέκονταν εν προσοχή στον διάδρομο περιμένοντάς τον να περάσει με τα « Άγια » !

          Και όταν έμπαινε στο θάλαμο με τα « Άγια », οι άρρωστοι κατέβαιναν από τα κρεβάτια τους και τον υποδέχονταν γονατιστοί. Σήμερα τι να περνάει ο « καφετζής » με τον καφέ στον δίσκο, τι να περνάει ο Ιερέας με τη Θ. Κοινωνία στα χέρια του, ίδια ( φευ! ) αντίδραση! Γι’ αυτό και σήμερα η προσέλευση στη Θ. Κοινωνία γίνεται με σκανδαλώδη άνεση! Ακόμα και τους σημερινούς μοναχούς έχει « επηρεάσει » αυτό το πνεύμα της Νέας Εποχής! « Οι χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, από ό,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στη Θ. Κοινωνία! », έλεγε με πόνο ψυχής ο Γέροντας Παϊσιος ( +1994 ). ( Από την ασκητική και η ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ 690 ).

Μπορεί να άλλαξαν οι εποχές όμως τα « Άγια » ( Ιερέας, Ναός, Θ. Λειτουργία, Θ. Κοινωνία) δεν άλλαξαν. Είναι πάντοτε « Άγια ». Και σαν Ιερείς έχουμε ιερή υποχρέωση, να τα
« προστατέψουμε », να τα « κρατήσουμε » στο ύψος τους! Αν αδιαφορήσουμε, η ασέβεια προς αυτά θα αυξάνεται, και θα είμαστε φοβερά υπόλογοι ενώπιον του Κριτού. Και ας μην ξεχνάμε, πως η μεγαλύτερη ( και ασυγχώρητη! ) αμαρτία   είναι η βεβήλωση  των « Αγίων » του Θεού!

( Έξοδ. 19:22. Λευ. 10: 8-9. Α’ Βασιλ. 3:14. Ιεζ. 5:11 ).

  

 Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Μπακογιάννης.

πηγή