DOMINUS ILLUMINATO MEA Αποστολικό Ανάγνωσμα Δ' Κυριακή Ματθαίου (Ρωμ. στ' 18-23)

DOMINUS ILLUMINATO MEA

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Δ' Κυριακή Ματθαίου

(Ρωμ. στ' 18-23)

Στην συνείδηση πάρα πολλών ανθρώπων κυριαρχεί η πλανεμένη αντίληψις ότι ταυτοχρόνως μπορούν και πιστοί χριστιανοί να είναι, αλλά και κοσμικοί άνθρωποι, με την έννοια του μακράν τού Θεού κόσμου. Αυτή τελικώς είναι και η βασική αιτία που αδυνατούν να ορθοποδήσουν πνευματικώς και είτε παραμένουν στάσιμοι είτε παρουσιάζουν οπισθογύρισμα έως και άρνησιν.

Αλλά το Αποστολικό Ανάγνωσμα μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε διά παντός το θέμα. Ο Απ. Παύλος συγκρίνει την ζωή τής αρετής και την ζωή τής αμαρτίας και εξηγεί πού βρίσκεται η πραγματική Ελευθερία και πού η απαίσια δουλεία.

Η εργασία τής αρετής σάς φαίνεται πολύ κοπιαστική, ως δουλεία, γράφει και συνεχίζει: “Όπως όμως προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που καλεί τον άνθρωπο ακάθαρτο και παραβάτη τού νόμου, έτσι και τώρα το να προσφέρετε τα μέλη σας στην ζωή τής αρετής, δηλ. στο θέλημα του Θεού, δεν είναι σκλαβιά, αλλά ελευθερία”.

Να σταθούμε όμως λίγο στο σημείο αυτό. Οι Άγιοι, που είναι οι οδοδείκτες μας προς τον ευλογημένο προορισμό τής αγιότητος μας διδάσκουν ότι ο πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός χρειάζεται να διαθέτει αγνό ζήλο. Και ο ζήλος αυτός, αρνητικώς μεν έχει να κάμει με το μίσος προς την αμαρτία και το κακό, θετικώς δε προς την αγάπη τού Θεού και την απόλυτη υπακοή προς το Πανάγιον θέλημά Του. Εάν δεν υπάρχει αυτή η σταθερή βάση και ο άνθρωπος προσπαθεί να ορθοποδήσει επάνω στην “κινούμενη άμμο” των παθών και των οθνείων θεωριών που απορρίπτουν το απόλυτον και το μοναδικόν τής πίστεως, ουδέποτε θα θέσει αρχήν μετανοίας και ολονέν και περισσότερον θα καταντά παίγνιον των δαιμόνων. Παρά την “καλή του θέληση” θα βρίσκεται δεμένος στην χειρότερη σκλαβιά. Και η σκλαβιά αυτή γίνεται επί πλέον ζοφερώτερη όταν βλέπει κανείς έναν “Χριστιανό” χωρίς βούληση. Πιστός άνευ βουλήσεως, ίσον άνθρωπος χωρίς οστά και σπονδυλική στήλη. Μπορεί άραγε να σταθεί αντίρρησις σε αυτά όταν καθημερινώς παριστάμεθα μάρτυρες τραγικών καταστάσεων; Πόσο, αλήθεια, ελεύθερος μπορεί να είναι ο ναρκομανής, ο αλκοολικός, ο κλέπτης, ο πόρνος και μοιχός; Πόσο μπορεί να απολαύσει την πνοή τής Χάριτος ο διεστραμμένος όταν μάλιστα μέσα από την εμετική παρά φύσιν κατάσταση που βιώνει ζητά δικαιώματα και ανομολόγητες ελευθερίες; Επομένως ελεύθερος δεν είναι ο δεσμευμένος στα πάθη του και ο υποτακτικός τού διαβόλου, αλλά το τέκνον τού Θεού που από την στιγμή τού βαπτίσματος, όταν δηλαδή έγινε “δούλος Θεού” αγωνίζεται συνειδητώς να παραμένει ελεύθερος και δια τού αγώνος και της χάριτος προκόπτει στην ζωή τής καθάρσεως και του προσωπικού του αγιασμού.

Αλλά στο σημείο αυτό που μας οδήγησε η ανάπτυξις του Αναγνώσματος θα πρέπει να τονίσουμε και τούτη την πικρή αλήθεια. Πως χειροτέρα σκλαβιά κι από αυτή των παθών που αποκτηνώνει τον άνθρωπο, είναι αυτή που σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο προσπαθεί να αλλοιώσει την αλήθεια και να παρουσιάσει το ψευδές ως αληθές και το μαύρο ως άσπρο.

Εξηγούμεθα. Πρόκειται για τους “πιστούς”, για τους “ποιμένες” και για όσους δείχνουν ότι αποδέχονται την διδασκαλία τής πίστεως , στην ουσία όμως διαστρέφουν το δόγμα και το ήθος “πλανώντες και πλανώμενοι”. Είναι εκείνοι για τους οποίους το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των εθνών αναφέρει “έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι” (Β' Τιμ. γ' 5).

Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι στις ημέρες μας οι περιπτώσεις αυτές έχουν κατά πολύ αυξηθεί ακόμα και μέσα στο ράσο.

Κληρικοί που λόγω τής ιδιότητάς τους θα έπρεπε να αποτελούν τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό τής δουλείας των παθών, με τα κηρύγματά τους και γραπτά τους καταντούν συνήγοροι των παθών και του διαβόλου. Πρόκειται περί τραγικών καταστάσεων αφού όταν επιτελούν το μυστήριο του βαπτίσματος, εξορκίζουν τον διάβολο, και από την άλλη με τις “νεορθόδοξες” θεωρίες τους ρίχνουν τους απελεύθερους Χριστού και πάλι στο ζόφο των παθών και στα χέρια των δαιμόνων. Φυσικά υπάρχουν και οι λαϊκοί θεωρητικοί τού όλου θέματος που όταν κανείς τους ακούει και τους μελετά δεν μπορεί παρά να ψάλλει το “πόθεν άρξομαι θρηνείν”...

Να προσθέσουμε τώρα ότι στο αυτό εκφυλιστικό πνευματικό νόσημα υπάγονται οι πρωτεργάτες και οι θιασώτες τού οικουμενισμού;

Μα αυτό είναι το μόνο βέβαιον, καθότι αλλοίωσις του δόγματος νομοτελειακώς επιφέρει και νόθευσιν της Ορθοδόξου βιοτής και φυσικά το αντίθετο, όπως τονίζει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Βεβαίως θα τεθεί και πάλι ορθώς το ερώτημα: Μα η υπεύθυνη Εκκλησιαστική διοίκησις αγνοεί την όλη κατάσταση; Απαντούμε: Έως ότου ασχοληθούν οι υπεύθυνοι, οφείλουμε να ακούμε και να εφαρμόζουμε τον λόγο τού Θεού και τις συμβουλές των αγίων τής Εκκλησίας μας. Τονίζουμε πως οδηγοί μας δεν είναι όσοι “περί την πίστιν ηστόχησαν (Α' Τιμ. στ' 21), αλλά οι επίσημοι Άγιοι και καθοδηγοί της αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεώς μας.

Αλλά το δίλημμα ζωής ή θανάτου μάς ετέθη από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο.

Το τι θα επιλέξουμε, Ελευθερία τού Αγίου Πνεύματος εν Χριστώ, ευδοκία τού Θεού Πατρός, ή δουλεία των παθών και του διαβόλου τον οποίον εμπτύσαμε κατά το άγιον Βάπτισμα, αυτό εξαρτάται προσωπικώς από τον καθέναν μας.

Φυσικά, alea jasta est (ο κύβος ερρίφθη). Ύπαγε οπίσω μου σατανά με όλα τα όργανά σου. Dominus Illuminato Mea. Ναι. Ο Κύριός μου είναι το φώς μου και Αυτόν και μόνον Αυτόν θα ακολουθήσω.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος