ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ Ματθαίου
16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιη΄ 23 - 35
Ἦχος β΄.– Ἑωθινόν: ΙΑ΄ ∆Ι∆ΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀπολογία ἕνεκεν ἀληθείας
Ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, λίγο ἕως πολύ, ἔρχονται στιγµὲς ποὺ δέχονται κατηγορίες καὶ συκοφαντίες, τοῦτο ἰσχύει σὲ µεγάλο βαθµὸ καὶ γιὰ τοὺς αὐθεντικοὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.
Στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσµα ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν κατάσταση µε λετοῦµε καὶ βλέπουµε, πὼς καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναγκάζεται µὲ θάρρος νὰ ἀπολογηθεῖ, γιὰ νὰ µὴ κλονισθεῖ τὸ ἔργο του στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου.
Εἶναι φοβερό.
Ἀντὶ νὰ θαυµάζουν τὴν µοναδική του αὐταπάρνηση, τὸν ἔκαναν στόχο τῶν συκοφαν- τιῶν τους καὶ τῆς κακίας τους. Καὶ ὁ κήρυξ τῆς οἰκουµένης ὁµιλεῖ τώρα γιὰ τὰ δικαιώµατα ποὺ θυσίασε γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ θείου κηρύγµατος. Ἀναπτύσσει τὰ ἐπιχειρήµατα ποὺ ὁπωσδήποτε τὸν δικαιώνουν ἀπολύτως, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συγκλονίζει καὶ καταρρίπτει ὅλες τὶς συκοφαντίες εἶναι ὁ καρδιακὸς λόγος ποὺ ἀπευθύνει στοὺς ἴδιους τοὺς µαθητές του.
“Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰµὶ ἀπόστολος, ἀλλὰ γε ὑµῖν εἰµι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐµῆς ἀποστολῆς ὑµεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ”. Ἂν δηλαδὴ γιὰ ἄλλους δὲν εἶµαι Ἀπόστολος, ἀλλὰ γιὰ ἐσᾶς βεβαίως εἶµαι.
Ναί, ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀποστολικῆς ἰδιότητός µου εἶστε ἐσεῖς, ποὺ σᾶς ὁδήγησα στὸν Κύριο. Πράγµατι οἱ πιστοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρµόσουν στὴν ζωή τους τὰ θεῖα προστάγµατα, πολὺ δὲ περισσότερο οἱ κληρικοὶ ποὺ κηρύσσουν ἀκέραιο τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀδύνατον νὰ µὴ γευθοῦν ἀπὸ τὸν πικρὸ αὐτὸ καρπὸ τῆς συκοφαντίας. Καὶ τὸ πρᾶγµα καθίσταται ἔτι πλέον τραγικότερον ὅταν τὰ “πάρθια βέλη” τὰ δέχεται κανεὶς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ διακόνησε στὸ πλαίσιο τῆς Εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Ἂν ρίξουµε µία µατιὰ στὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ σ' αὐτὴ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀπὸ τὰ βάθη τῶν χρόνων ἕως καὶ αὐτῶν τῶν ἡµερῶν µας, θὰ διαπιστώσουµε τὴν πικρὴ αὐτὴ ἀλήθεια. Θὰ ἔλε- γε κανεὶς πὼς ὁ πειρασµὸς αὐτὸς ἀποτελεῖ καὶ ἕνα κριτήριο τόσο γιὰ τὴν γνησιότητα τῆς ὅλης πνευµατικῆς ἐργασίας, ὅσο καὶ γιὰ τὸν καταρτισµὸ καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς προσωπικότητος τοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἐπειδὴ ὅλοι ἐνδέχεται ν' ἀντιµετωπίσουµε τὰ κύµατα αὐτὰ τῆς “ἀδελφικῆς ἀγάπης”, καλὸν θὰ εἶναι νὰ σταθοῦµε καὶ νὰ προσ έξουµε δύο καίρια σηµεῖα.
Πρῶτον.
Νὰ ἐξετάσουµε ἐὰν οἱ κατηγορίες µποροῦν νὰ στα- θοῦν. Ἐὰν δηλαδὴ εἶναι πραγµατικές. Ἐὰν ὄντως ἔχουµε δώσει ἐµεῖς οἱ ἴδιοι ἀφορµὲς ἀλλὰ καὶ ὑλικὸ ὥστε οἱ ἄλλοι καλῶς ἢ κακῶς µᾶς λούζουν µὲ τὰ λόγια τους καὶ τὴν συµπεριφορά τους. Καὶ ἐὰν πράγµατι τὰ ὅσα µᾶς κατηγοροῦν ἔχουν ἀληθείας, τότε οὐσια- στικῶς ἂν καὶ δὲν δείχνουν ἀγάπη, ἀλλὰ κακία, θὰ πρέπει νὰ τοὺς θεωρήσουµε εὐεργέτες µας. Μάλιστα εὐεργέτες, διότι ἔστω καὶ µὲ αὐτὸν τὸν ἀρνητικὸ τρόπο µᾶς ὑποβοηθοῦν στὸ νὰ ἀναθεωρήσουµε τὴν ἐν γένει συµπεριφορά µας καὶ νὰ διορθωθοῦµε.
Ἐὰν ἀντιθέτως τὰ ὅσα λέγονται καὶ διαδίδονται εἶναι ἕωλα καὶ ἀποτελοῦν ὑλικὸ συκοφαντίας, ἐὰν ἡ συνείδησίς µας καὶ ὁ πνευµατικός µας πατέρας µᾶς καθησυχάζουν ὅτι πρόκειται περὶ πειρασµοῦ, τότε ἂς εἰρηνεύουµε καὶ ἂς συνεχίζουµε τὸ ἔργο µας, δεόµενοι ταυτοχρόνως καὶ ὑπὲρ τῶν καθ' οἱονδήποτε τρόπο ἐπηρεαζόντων ἡµᾶς.
Ἀλλ’ ἂς περάσουµε τώρα νὰ δοῦµε καὶ τὸ δεύτερο σηµεῖο τοῦ θέµατός µας,
τὸ ὁποῖο χρῄζει µεγάλης ἐξετάσεως, ἀφοῦ ἐγείρει λεπτὰ σηµεῖα ποὺ ἔχουν ἄµεση σχέση τόσο µὲ ἐµᾶς τοὺς ἰδίους, ὅσο καὶ µὲ αὐτὴ τὴν πίστη µας.
∆υστυχῶς τὸ πολυκέφαλον τέρας τοῦ ἐγωϊσµοῦ ἀνατρέπει τὰ δεδοµένα, µὲ ἀποτέλεσµα ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ σιωποῦµε ἀντιδροῦµε καὶ τὸ ἀντίθετο.
Ἀποτέλεσµα;
Νὰ χάνονται οἱ εὐκαιρίες ποὺ µᾶς δίδονται γιὰ πνευµατικὴ προκοπή. Ἀντιδροῦµε δηλ. καὶ ἡ σύγχυσις µᾶς φέρνει ταραχὴ ὅταν συνήθως θίγεται τὸ ἐγώ µας. ∆ηµιουργοῦµε θέµατα καὶ ἀπολογούµεθα ὅταν φαίνεται νὰ ἀγγίζεται ἡ αὐτοεκτίµησις. Ἀντιθέτως µένουµε ἀπαθεῖς ἕως ἀναισθησίας ὅταν θίγεται ὁ Εὐαγγελικὸς νόµος καὶ ἡ “πίστις γίνεται τὸ κινδυνευόµενον”.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο, δυστυχῶς, τὸ βλέπουµε κατὰ ἐπαναλαµβανόµενο ρυθµὸ ἰδίως στὴν ἐποχήν µας καὶ κυρίως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ λόγω θέσεως θὰ ἔπρεπε νὰ προτάξουν τὰ στήθη τους, ὅταν τὰ ὁµαδικὰ πυρὰ τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀντιχρίστων στοχεύουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν µας, τὰ Ἑλληνοχριστιανικά µας ἰδεώδη καὶ αὐτὸν ἐπίσης τὸν φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγµα τῶν ὅσων καταγράφουµε ἀποτελεῖ ὁ δεδιωγµένος Ἅγιος Νεκτάριος.
Πλεῖστα ὅσα συγγράµµατά του ἀποτελοῦν ὁπλοστάσιο βαρέος ὁπλισµοῦ ἔναντι τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Ἐπιχειρήµατα ἀκατάβλητα ποὺ χρησιµοποιοῦσε ἐκ περιωπῆς, γιὰ νὰ ἀντικρούσει τοὺς ἀθέους καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἀλλὰ ταυτοχρόνως πνευµατικὴ ἐργασία µοναδικὴ στὸν ποι- µαντικὸ καὶ µοναχικό του ἀργότερα κύκλο, διὰ τοῦ ὁποίου ἔφθασε τὶς ἀπρόσιτες κορυφὲς τῆς ἁγιότητος. Τὸν φωτισµὸν δηλ. καὶ τὴν θέωσιν.
Ἐκεῖνο δὲ ποὺ προξενεῖ ἰδιαιτέρα συγκίνηση εἶναι πὼς καὶ ὅταν ἀκόµα ἀναγκάζεται ἐκ τῶν πραγµάτων νὰ ζητήσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τὸ δίκαιόν του, οἱ ἐνέργειές του ἐν ἀλη- θείᾳ καὶ ταπεινώσει, σκοπὸ ἔχουν διὰ τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ δικαίου ὄχι τόσο τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν του ὅσο κυρίως γιὰ τὴν ὀρθὴ Ἐκκλησιολογικὴ καὶ διοικητικὴ πορεία τόσο στὸ Παλαίφατο Πατριαρχεῖο τῆς Ἀλεξανδρείας ὅσο καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ναὶ µὲν ἐπὶ τῶν ἡµερῶν µας, ἔστω καὶ τόσο ἀργὰ ἡ Ἐκκλη- σία τῆς Ἀλεξανδρείας ἐζήτησε συγγνώµη ἀπὸ τὸν Ἅγιο. Πόσο ὄµορφο πράγµατι θὰ ἦταν καὶ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ποὺ καυχᾶται γιὰ τὴν Ἀποστολικότητά της, νὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο, ἐὰν τὸ ἔχει στερήσει σὲ ἀνθρώπους ποὺ καὶ αὐτοὶ ἐλιτάνευσαν ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν τὸν σταυρὸ τῆς ἀδικίας καὶ ὄχι µόνον, ἐὰν ὄντως πιστεύουµε στὸν ∆ίκαιο Κριτὴ καὶ ἀφοῦ γνωρίζουµε ὅτι κυρίως σὲ κάτι τέτοιες περιπτώσεις λειτουργοῦν ἀτέγκτως οἱ πνευµατικοὶ λε- γόµενοι νόµοι. Θὰ κλείσουµε µὲ τὸν λόγο συγχρόνου Γέροντος. “ Ὅταν θίγεται τὸ ἐγώ µας, ἂς γινόµεθα χαλὶ νὰ µᾶς πατοῦν. Κέρδος ἔχουµε. Ἐὰν ἀντιθέτως προσβάλλεται ἡ πίστις µας καὶ τὸ Ὀρθόδοξον ἦθος, τότε ἐπιβάλλεται νὰ γινόµεθα λέοντες πῦρ πνέοντες”. Ἀµήν.
Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιη΄ 23 - 35
Ἦχος β΄.– Ἑωθινόν: ΙΑ΄ ∆Ι∆ΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀπολογία ἕνεκεν ἀληθείας
Ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, λίγο ἕως πολύ, ἔρχονται στιγµὲς ποὺ δέχονται κατηγορίες καὶ συκοφαντίες, τοῦτο ἰσχύει σὲ µεγάλο βαθµὸ καὶ γιὰ τοὺς αὐθεντικοὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.
Στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσµα ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν κατάσταση µε λετοῦµε καὶ βλέπουµε, πὼς καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναγκάζεται µὲ θάρρος νὰ ἀπολογηθεῖ, γιὰ νὰ µὴ κλονισθεῖ τὸ ἔργο του στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου.
Εἶναι φοβερό.
Ἀντὶ νὰ θαυµάζουν τὴν µοναδική του αὐταπάρνηση, τὸν ἔκαναν στόχο τῶν συκοφαν- τιῶν τους καὶ τῆς κακίας τους. Καὶ ὁ κήρυξ τῆς οἰκουµένης ὁµιλεῖ τώρα γιὰ τὰ δικαιώµατα ποὺ θυσίασε γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ θείου κηρύγµατος. Ἀναπτύσσει τὰ ἐπιχειρήµατα ποὺ ὁπωσδήποτε τὸν δικαιώνουν ἀπολύτως, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συγκλονίζει καὶ καταρρίπτει ὅλες τὶς συκοφαντίες εἶναι ὁ καρδιακὸς λόγος ποὺ ἀπευθύνει στοὺς ἴδιους τοὺς µαθητές του.
“Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰµὶ ἀπόστολος, ἀλλὰ γε ὑµῖν εἰµι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐµῆς ἀποστολῆς ὑµεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ”. Ἂν δηλαδὴ γιὰ ἄλλους δὲν εἶµαι Ἀπόστολος, ἀλλὰ γιὰ ἐσᾶς βεβαίως εἶµαι.
Ναί, ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀποστολικῆς ἰδιότητός µου εἶστε ἐσεῖς, ποὺ σᾶς ὁδήγησα στὸν Κύριο. Πράγµατι οἱ πιστοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρµόσουν στὴν ζωή τους τὰ θεῖα προστάγµατα, πολὺ δὲ περισσότερο οἱ κληρικοὶ ποὺ κηρύσσουν ἀκέραιο τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀδύνατον νὰ µὴ γευθοῦν ἀπὸ τὸν πικρὸ αὐτὸ καρπὸ τῆς συκοφαντίας. Καὶ τὸ πρᾶγµα καθίσταται ἔτι πλέον τραγικότερον ὅταν τὰ “πάρθια βέλη” τὰ δέχεται κανεὶς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ διακόνησε στὸ πλαίσιο τῆς Εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Ἂν ρίξουµε µία µατιὰ στὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ σ' αὐτὴ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀπὸ τὰ βάθη τῶν χρόνων ἕως καὶ αὐτῶν τῶν ἡµερῶν µας, θὰ διαπιστώσουµε τὴν πικρὴ αὐτὴ ἀλήθεια. Θὰ ἔλε- γε κανεὶς πὼς ὁ πειρασµὸς αὐτὸς ἀποτελεῖ καὶ ἕνα κριτήριο τόσο γιὰ τὴν γνησιότητα τῆς ὅλης πνευµατικῆς ἐργασίας, ὅσο καὶ γιὰ τὸν καταρτισµὸ καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς προσωπικότητος τοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἐπειδὴ ὅλοι ἐνδέχεται ν' ἀντιµετωπίσουµε τὰ κύµατα αὐτὰ τῆς “ἀδελφικῆς ἀγάπης”, καλὸν θὰ εἶναι νὰ σταθοῦµε καὶ νὰ προσ έξουµε δύο καίρια σηµεῖα.
Πρῶτον.
Νὰ ἐξετάσουµε ἐὰν οἱ κατηγορίες µποροῦν νὰ στα- θοῦν. Ἐὰν δηλαδὴ εἶναι πραγµατικές. Ἐὰν ὄντως ἔχουµε δώσει ἐµεῖς οἱ ἴδιοι ἀφορµὲς ἀλλὰ καὶ ὑλικὸ ὥστε οἱ ἄλλοι καλῶς ἢ κακῶς µᾶς λούζουν µὲ τὰ λόγια τους καὶ τὴν συµπεριφορά τους. Καὶ ἐὰν πράγµατι τὰ ὅσα µᾶς κατηγοροῦν ἔχουν ἀληθείας, τότε οὐσια- στικῶς ἂν καὶ δὲν δείχνουν ἀγάπη, ἀλλὰ κακία, θὰ πρέπει νὰ τοὺς θεωρήσουµε εὐεργέτες µας. Μάλιστα εὐεργέτες, διότι ἔστω καὶ µὲ αὐτὸν τὸν ἀρνητικὸ τρόπο µᾶς ὑποβοηθοῦν στὸ νὰ ἀναθεωρήσουµε τὴν ἐν γένει συµπεριφορά µας καὶ νὰ διορθωθοῦµε.
Ἐὰν ἀντιθέτως τὰ ὅσα λέγονται καὶ διαδίδονται εἶναι ἕωλα καὶ ἀποτελοῦν ὑλικὸ συκοφαντίας, ἐὰν ἡ συνείδησίς µας καὶ ὁ πνευµατικός µας πατέρας µᾶς καθησυχάζουν ὅτι πρόκειται περὶ πειρασµοῦ, τότε ἂς εἰρηνεύουµε καὶ ἂς συνεχίζουµε τὸ ἔργο µας, δεόµενοι ταυτοχρόνως καὶ ὑπὲρ τῶν καθ' οἱονδήποτε τρόπο ἐπηρεαζόντων ἡµᾶς.
Ἀλλ’ ἂς περάσουµε τώρα νὰ δοῦµε καὶ τὸ δεύτερο σηµεῖο τοῦ θέµατός µας,
τὸ ὁποῖο χρῄζει µεγάλης ἐξετάσεως, ἀφοῦ ἐγείρει λεπτὰ σηµεῖα ποὺ ἔχουν ἄµεση σχέση τόσο µὲ ἐµᾶς τοὺς ἰδίους, ὅσο καὶ µὲ αὐτὴ τὴν πίστη µας.
∆υστυχῶς τὸ πολυκέφαλον τέρας τοῦ ἐγωϊσµοῦ ἀνατρέπει τὰ δεδοµένα, µὲ ἀποτέλεσµα ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ σιωποῦµε ἀντιδροῦµε καὶ τὸ ἀντίθετο.
Ἀποτέλεσµα;
Νὰ χάνονται οἱ εὐκαιρίες ποὺ µᾶς δίδονται γιὰ πνευµατικὴ προκοπή. Ἀντιδροῦµε δηλ. καὶ ἡ σύγχυσις µᾶς φέρνει ταραχὴ ὅταν συνήθως θίγεται τὸ ἐγώ µας. ∆ηµιουργοῦµε θέµατα καὶ ἀπολογούµεθα ὅταν φαίνεται νὰ ἀγγίζεται ἡ αὐτοεκτίµησις. Ἀντιθέτως µένουµε ἀπαθεῖς ἕως ἀναισθησίας ὅταν θίγεται ὁ Εὐαγγελικὸς νόµος καὶ ἡ “πίστις γίνεται τὸ κινδυνευόµενον”.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο, δυστυχῶς, τὸ βλέπουµε κατὰ ἐπαναλαµβανόµενο ρυθµὸ ἰδίως στὴν ἐποχήν µας καὶ κυρίως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ λόγω θέσεως θὰ ἔπρεπε νὰ προτάξουν τὰ στήθη τους, ὅταν τὰ ὁµαδικὰ πυρὰ τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀντιχρίστων στοχεύουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν µας, τὰ Ἑλληνοχριστιανικά µας ἰδεώδη καὶ αὐτὸν ἐπίσης τὸν φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγµα τῶν ὅσων καταγράφουµε ἀποτελεῖ ὁ δεδιωγµένος Ἅγιος Νεκτάριος.
Πλεῖστα ὅσα συγγράµµατά του ἀποτελοῦν ὁπλοστάσιο βαρέος ὁπλισµοῦ ἔναντι τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Ἐπιχειρήµατα ἀκατάβλητα ποὺ χρησιµοποιοῦσε ἐκ περιωπῆς, γιὰ νὰ ἀντικρούσει τοὺς ἀθέους καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἀλλὰ ταυτοχρόνως πνευµατικὴ ἐργασία µοναδικὴ στὸν ποι- µαντικὸ καὶ µοναχικό του ἀργότερα κύκλο, διὰ τοῦ ὁποίου ἔφθασε τὶς ἀπρόσιτες κορυφὲς τῆς ἁγιότητος. Τὸν φωτισµὸν δηλ. καὶ τὴν θέωσιν.
Ἐκεῖνο δὲ ποὺ προξενεῖ ἰδιαιτέρα συγκίνηση εἶναι πὼς καὶ ὅταν ἀκόµα ἀναγκάζεται ἐκ τῶν πραγµάτων νὰ ζητήσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τὸ δίκαιόν του, οἱ ἐνέργειές του ἐν ἀλη- θείᾳ καὶ ταπεινώσει, σκοπὸ ἔχουν διὰ τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ δικαίου ὄχι τόσο τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν του ὅσο κυρίως γιὰ τὴν ὀρθὴ Ἐκκλησιολογικὴ καὶ διοικητικὴ πορεία τόσο στὸ Παλαίφατο Πατριαρχεῖο τῆς Ἀλεξανδρείας ὅσο καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ναὶ µὲν ἐπὶ τῶν ἡµερῶν µας, ἔστω καὶ τόσο ἀργὰ ἡ Ἐκκλη- σία τῆς Ἀλεξανδρείας ἐζήτησε συγγνώµη ἀπὸ τὸν Ἅγιο. Πόσο ὄµορφο πράγµατι θὰ ἦταν καὶ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ποὺ καυχᾶται γιὰ τὴν Ἀποστολικότητά της, νὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο, ἐὰν τὸ ἔχει στερήσει σὲ ἀνθρώπους ποὺ καὶ αὐτοὶ ἐλιτάνευσαν ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν τὸν σταυρὸ τῆς ἀδικίας καὶ ὄχι µόνον, ἐὰν ὄντως πιστεύουµε στὸν ∆ίκαιο Κριτὴ καὶ ἀφοῦ γνωρίζουµε ὅτι κυρίως σὲ κάτι τέτοιες περιπτώσεις λειτουργοῦν ἀτέγκτως οἱ πνευµατικοὶ λε- γόµενοι νόµοι. Θὰ κλείσουµε µὲ τὸν λόγο συγχρόνου Γέροντος. “ Ὅταν θίγεται τὸ ἐγώ µας, ἂς γινόµεθα χαλὶ νὰ µᾶς πατοῦν. Κέρδος ἔχουµε. Ἐὰν ἀντιθέτως προσβάλλεται ἡ πίστις µας καὶ τὸ Ὀρθόδοξον ἦθος, τότε ἐπιβάλλεται νὰ γινόµεθα λέοντες πῦρ πνέοντες”. Ἀµήν.
Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά