Κήρυγμα Κυριακής 2.8.2015 (Κυριακή Θ΄ Ἑπιστολῶν Α΄ Κορινθίους γ΄ 9-17) Τό ἀσάλευτο θεμέλιο

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς Κορινθίους κάνει μία παρομοίωση. Παρομοιάζει τόν Χριστόν μέ θεμέλιο καί αὐτό δέν τό κάνει ἔτσι ἁπλά καί χωρίς σημασία. Ἀντιθέτως λέγοντας ὅτι : «θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἔστιν ὁ Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορινθίους γ΄ 11). Θέλει νά ὑπογραμίσει μία σπουδαία ἀλήθεια, πού δέν πρέπει νά λησμονοῦμε.

Τό γερό θεμέλιο εἶναι πάντα ἐγγύηση γιά τήν ἀντοχή τοῦ κτίσματος. Τό λέει τόσο παραστατικά ὁ χριστιανός ποιητής: «Μή φοβηθεῖς τό σπίτι πού ἔρριξε στήν γή βαθειά τά θέμελά του, κι ἄς ἔλθουν χίλιοι ἀνεμοστρόβιλοι καί τήν σκεπή του ἄς ρίξουν κάτω». Ἀλλά καί μεταφορικά, ἡ θεμελίωση στήν ζωή μας παίζει ἕναν ἀξεπέραστο ρόλο, πού ἐγγυᾶται τήν ἐπιτυχία μας καί τήν ἠθική μας ἐπιβίωση. Αὐτό βασικά δέν τό ἀμφισβητεῖ κανείς, γιατί    εἶναι μία ἀλήθεια αὐταπόδεικτη ἔστω κι ἄν τήν ἐπιβεβαιώνει καθημερινά ἡ πείρα μας.

Ὅμως οἱ ἄνθρωποι διαφορετικό κάθε φορά θεμέλιο βρίσκουν γιά νά ὑψώσουν πάνω του τό κτίσμα τῆς ζωῆς τους. Κι ἐδῶ  εἶναι ἡ ἐπικίνδυνη ποικιλία πού ὁδηγεῖ μερικές φορές στήν καταστροφή. Γιά πολλούς ἀνθρώπους ἱκανό θεμέλιο τῆς ζωῆς τους εἶναι ἡ ὑλική ἐπιφάνεια, τό χρῆμα καί ἡ περιουσία, πού ἐξασφαλίζουν ἀνέσεις καί ἀνοίγματα στόν κόσμο. Ἄλλοι στήν γνώση τῆς ἐπιστήμης θεμελιώνουν τήν ζωή τους, κι ἄλλοι στήν δύναμη τήν κοσμική πού προσφέρει ἡ δόξα βλέπουν στέρεο ἔδαφος γιά ἀνάπτυξη καί δημιουργία. Ὅλα αὐτά μέσα στό περίγραμμα τῶν σύγχρονων καιρῶν, προσλαμβάνουν μία ἰδιαίτερη ἀξία, γιατί οἱ ἄνθρωποι ἐπηρεάζονται οὐσιαστικά ἀπό τά στοιχεῖα αὐτά καί ἀνάλογα διαμορφώνουν τίς συνθῆκες γιά τήν ζωή τήν δική τους καί τῶν παιδιῶν τους. Τό πρᾶγμα δέν θά ἦταν τόσο ἀνησυχητικό ἄν οἱ ἐπιπτώσεις αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως δέν ἦταν μοιραῖες καί ἄν δέν χάνονταν μέσα στήν δίνη τῆς ἀπογοητεύσεως τά ἀνθρώπνα ὄνειρα πού πυργώνουν στίς καρδιές μας οἱ ἀνθρώπινοι πόθοι. Ἄμα μιλήσει κανείς ξεκάθαρα σήμερα στόν κόσμο γιά τήν ἀξία τοῦ χριστιανισμοῦ σάν θεμέλιο τῆς ζωῆς κινδυνεύει νά θεωρηθεῖ ἀμετανόητος ὀνειροπόλος καί νά θαφτεῖ κάτω ἀπό τήν σκωπτική διάθεση τῶν ἀνθρώπων. Σήμερα σελαγίζουν στό στερέωμα τῆς ζωῆς μας τ’ ἀστέρια τῆς χρησιμοθηρίας καί τοῦ ἀτομισμοῦ. Ποῦ καιρός καί θέσεις γιά σοβαρές κουβέντες. Καί ὅπου δέν φαίνονται τά παραπάνω στοιχεῖα νά ἐπικρατοῦν ἐκεῖ διαφορετικές ἀπ’ τήν δική μας ἰδεολογία γκρεμίζουν τήν ἀξία τῆς πίστεως στό θεμέλιο καί προσφέρουν ἐγκόσμια ὑποκατάστατά του. Ὅπως καί νά ἔχει ὅμως τό πρᾶγμα σημασία ἔχει τό γεγονός πώς οἱ ἄνθρωποι, εἴτε γιατί δέν ξέρουν εἴτε γιατί δέν θέλουν ἀφήνουν καταμέρος «τόν λίθο τόν ἀκρογωνιαίον» καί οἰκοδομοῦν πάνω σέ σαθρή βάση πού σύντομα ὑποχωρεῖ δημιουργώντας τραγικά θύματα. Μπροστά στό φαινόμενο αὐτό καμία σκοπιμότητα δέν μπορεῖ νά φράξει τό σῶμα μας καί δέν πρέπει νά μᾶς ἀπογοητεύσει. Καθῆκον μας    εἶναι νά μιλᾶμε γιά τήν ἀλήθεια καί γιά τό φῶς. Γι’ αὐτό καί παραβλέποντας κάθε κίνδυνο θέλουμε νά ὑπογραμμίσουμε πώς ζωή χωρίς Χριστό  εἶναι κτίριο χωρίς θεμέλιο.  Εἶναι ἄνω δομή χωρίς ὑποδομή δηλαδή  εἶναι χαμένος καιρός καί πείραμα δοκιμασμένο καί ἀποτυχημένο. Κι ὅταν λέμε ὅτι ὁ Χριστός πρέπει νά γίνει τό θεμέλιό μας, θέλουμε νά ποῦμε πώς τό πνεῦμα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἐπιταγές της πρέπει νά μᾶς καθοδηγοῦν σέ κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς μας. Ὅταν οἱ σκέψεις μας ἐμποτίζονται πρός αὐτό τό πνεῦμα, ὅταν οἱ ἐνέργειές μας εὐθυγραμμίζονται πρός αὐτό τό πνεῦμα τότε ἡ ζωή μας θεμελιώνεται γερά γιατί τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀνακαινιστικό, ἐξανθρωπιστικό, κοινωνικό, φιλάνθρωπο. Ἡ ρύθμιση τῆς ζωῆς μας σύμφωνα μ’ αὐτούς τούς ὅρους ἐξασφαλίζει ὁμαλή ψυχική ἀνέλιξη καί συνάμα ἀνθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά. Τό πρῶτο ἐνδιαφέρει τόν καθένα μας τό δεύτερο τήν κοινωνία ὅλη. Ἡ ψυχική μας ἰσορροπία καί ἡ σύμμετρη ἀνάπτυξη τῶν ἐσωτερικῶν μας δυνάμεων κάτω ἀπό τήν πνοή τῶν μεταφυσικῶν προεκτάσεων τῆς πίστεως μᾶς ἐξασφαλίζουν τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας καί μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀνάλογη πνευματική τοποθέτηση ἀπέναντι στά τεράστια κοσμοθεωρητικά καί ὑπαρξιακά μας προβλήματα.  Ἔτσι γινόμαστε ἀληθινά φιλόσοφοι τῆς ζωῆς, μακριά ἀπό δολιχοδρομήσεις καί συγχήσεις. Ἄν τό κέρδος ἔχει ἄμεση συνέπεια στήν ἐξωτερική μας συμπεριφορά πού γίνεται εὐεργετική γιά ὅλους μας ὅσοι μᾶς πλησιάζουν γιά ὅλους ὅσοι μᾶς βλέπουν. Ὅλα αὐτά βέβαια ὑπό τό αὐτονόητο ὅρο πώς ἔχουμε ποτισθεῖ ἀπό τό γνήσιο πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ἀπό φρικτές παρανοήσεις πού μᾶλλον κακό κάνουν καί σέ μᾶς καί στούς ἄλλους. Εἶναι ἀνάγκη νά τονισθεῖ αὐτό γιατί ὅ, τι φαίνεται χριστιανικό δέν εἶναι καί στήν πραγματικότητα πάντοτε τέτοιο.

Ἄν ὅλοι μας εἴχαμε θέσει τόν Χριστό θεμέλιό μας, διαφορετική θά ἦταν ἡ ὄψη τοῦ κόσμου. Ἀλλά ποτέ δέν εἶναι ἀργά.