Η Θεοτόκος εντός και εκτός της ορθοδοξίας

Η τιμή των ορθοδόξων προς την Θεοτόκο, φαίνεται πολύ καθαρά και φαεινότερα από χιλιάδες θεολογικές αναλύσεις, στην παραδοσιακή εικονογραφία. Ποτέ η Θεοτόκος δεν εικονίζεται χωρίς να φέρει εν αγκάλαις ή παραπλεύρως τον Χριστό, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, πού όμως αποτελούν συνήθως έναν τύπο δέησης προς τον Υιό και Θεό της. Πολλές εικόνες της Θεοτόκου, χωρίς τον Χριστό είναι νεωτερισμοί, πού ιδία συνηθίζουν οι ρώσοι και δεν έχουν άμεση ανταπόκριση με την ορθόδοξη θεολογία. Η Παναγία λοιπόν δεν είναι η θεά της παπικής μαριολατρείας, ούτε η ψιλή γυναίκα του αυστηρού προτεσταντισμού. Είναι η πύλη της θεότητας και γέφυρα ουρανού και γής , πού προβάλει στον κόσμο τον Υιό και Θεό της. Γι αυτό και στην γνήσια ορθόδοξη δογματική, μαριολογία δεν υπάρχει, αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος και τα περί αυτής δόγματα, είναι αντικείμενο της χριστολογίας και μόνον. Μόνο διά του Ιησού Χριστού και της ασπόρου γεννήσεως Του, θεωρείται η Θεοτόκος και προβάλλεται ως δοχείον της αχωρήτου θεότητος, νενυμφευμένη τω Πατρί και δεδεγμένη το Άγιον Πνεύμα, διά του οποίου συνέλαβε και έτεκε Θεάνθρωπον Χριστό. Ακόμα και στην θέωση της, δηλαδή στην κατα χάριν θεότητα της, συμβάλει όχι μια ηθική καθαρότητα της ή εξίσωση της με την Τριάδα, αλλά η υπακοή της στο σχέδιο της αγίας Τριάδος και η δοχή του Θειου Λόγου πού την ανεβασε υψηλότερα από κάθε κτίσμα και αυτούς τους αγγέλους. Ποτέ λοιπόν η θεοτόκος δεν θεωρείται και δεν τιμάται ξέχωρα από ό,τι έχει να κάνει σε σχέση με τον Υιό και Θεό της.

Και οι αλλόθρησκοι ακόμα τιμάνε την Υπεραγία Θεοτόκο, γιατί στην Ανατολή το μητρικό στοιχείο στην θεότητα είναι από τα αρχαία χρόνια παρόν, εκ των ουκ άνευ πρώτον, αλλά  κύριον γιατί η Ανατολή γνωρίζει να βιώνει τα πιό έντονα συναισθήματα σαν ένα βίωμα ζωής, σε όλη τους την γκάμα. Έτσι το θεομητορικό πρόσωπο ως πηγή του ελέους και αντικείμενο ειλικρινούς λατρευτικής αγάπης, δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητο στον κόσμο τον ανατολίτικο τον καρδιακό και γεμάτο ποίηση. 

Το ίδιο και οι ρωμαιοκαθολικοί βέβαια, από τους δυτικούς, τιμούν την Παναγία,φτάνοντας όμως στην υπερβολική λατρεία, ωσάν να ήταν η Παναγία κάποια πάπισσα ή βασιλομήτωρ με αναφορές όμως και στην αειπαρθενία της, σε ηθικό όμως πλαίσιο, όπως συνηθίζουν οι υποταγμένοι άνθρωποι, σε εξουσίες και κανόνες. Στους παπικούς επίσης η Παναγιά μοιάζει με την Ιστάρ, την θεά των βαβυλωνίων πού γεννά τον υπερήρωα θεό και τιμάται ως σύμβολο της μητριαρχικής εξουσίας, από τα πιό σκοτεινα χρόνια της ανθρωπότητας. Η μαριολατρία των δυτικών είναι ίση με την παπολατρεία, γιατί προβάλει τον υπέρθεο υπεράνθρωπο.

Οι μόνοι πού δεν δέχονται την Παναγία είναι οι προτεστάντες. Γιατί κάθε προτεστάντης επιφυλάσσει για τον εαυτό του, τον τίτλο του πλέον ευνοημένου από τον διδάσκαλο θεό και του εκλεκτού ανθρώπου πού είναι καθ΄ολα τέλειος. Σε αυτόν τον προτεσταντικό κόσμο αυτολατρείας απορρίπτεται λοιπόν η λατρεία των αγίων, και συνεπώς μισείται-με όλη την έννοια της λέξης- η υπεροχή μιας γυναίκας του λαού, της Παναγίας, έστω και αν αυτή γέννησε τον Θεό. Κανείς δεν είναι ανώτερος από το ατομο, τον καλό χριστιανό γερμανό ευρωπαίο άντρα, πού τηρεί τους κανόνες και τις προδιαγραφές, πολλές φορές ούτε ο Χριστός, ο οποίος Χριστός κρίνεται από τις προδιαγραφές των Γραφών σε πολλά μοντέλα και κατά το δοκούν της κοινότητας και των αναγκών της και όχι ως είναι.( Ας το έχουν υπ όψιν τους αυτό και πολύ "διδάσκαλοι της ορθοδοξίας", πού οι μόνες αναφορές τους στην Θεοτόκο, είναι αγιογραφικές και αυτές και μίζερες, χωρίς πνοή θεολογίας). Αν λοιπόν ο προτεστάντης ξεπερνά και αυτόν τον Χριστό στο κοσμοείδωλο του, καταφέρνει και αγνοεί και την Παναγία.Στην ουσία της αυτή η στάση είναι άρνηση της θεότητας του Χριστού, πού αντιμετωπίζεται ως κοινός διδάσκαλος της μεγάλης προτεσταντικής αδελφότητας και η παναγία άρα μία ψιλή γυναίκα πού έτυχε να γεννήσει τον Χριστό. Η αρνηση της τιμής της Θεοτόκου από αυτούς, συνιστά λοιπόν άρνηση της θεότητας του Χριστού. Μια αντίχριστη πραγματικότητα, με θεό τον θρησκευόμενο άνθρωπο.

το είδαμε: εδώ