Σήμερα τὰ Φῶτα καὶ ὁ φωτισμός… π. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος

Ἀγαπητοὶ ἐνορίτες

Ἀκόμα βρισκόμαστε στὸν ἀπόηχο τῆς γιορτῆς τῶν Θεοφανείων καὶ νομίζω εἶναι χρήσιμο νὰ σκεφτοῦμε κάποια θέματα-ἀπορίες σχετικὰ μ’ αὐτὴν τὴν μεγάλη Γιορτή, ποὺ ἀτυχῶς πλέον ἔχει καταλήξει στὴν συνείδηση τῶν χριστιανῶν μας, μιὰ… κατάδυση τοῦ Σταυροῦ στὴν θάλασσα!!

Οἱ φολκλὸρ συνήθειες ἔχουν «σκεπάσει» τὸ θεμελιῶδες καὶ οὐσιαστικὸ νόημα τῆς Γιορτῆς μὲ ἤθη καὶ ἔθιμα ποὺ ἴσως κάποτε νὰ ἀντιπροσώπευαν πραγματικότητες καὶ νὰ ἐξέφραζαν τοὺς παλαιότερους χριστιανούς, ὅμως δὲν ἔχουν νὰ ποῦν τίποτε στοὺς χριστιανοὺς τοῦ σήμερα ποὺ τὰ βλέπουν σὰν εὐσεβῆ «ἐπετειακὰ» ἐκδηλώματα.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν Γιορτὴ οἱ ἀπορίες πού γεννιοῦνται στοὺς χριστιανοὺς εἶναι τοῦ τύπου:

– Πίνουμε σήμερα ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἁγιασμό;
– Ὅ,τι μᾶς περισέψει τί τὸ κάνουμε;
– Θὰ πιῶ πρῶτα ἁγιασμὸ καὶ μετὰ θὰ φάω τὸ ἀντίδωρο;
– Μπορῶ νὰ ραντίσω τὸ σπίτι μου;
* * *

Οἱ συνήθειες «γεννιοῦνται» ἀπὸ τὶς τοποθετήσεις! Τὰ ἔθιμα προκύπτουν ἀπὸ τὴν πράξη τῆς καθημερινότητας. Τὰ ἤθη διαμορφώνονται ἀπὸ τὰ πιστεύω τοῦ καθενός! Ἀλλοίμονο ὅμως, ὅταν οἱ συμβολισμοὶ καὶ οἱ συνήθειες δὲν λειτουργοῦν ὡς «γέφυρες» γιὰ νὰ περάσουμε στὸ περιεχόμενο τῆς γιορτῆς! Ὅταν μένουν… παραδόσεις (μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐπαναληπτικῆς «φωτοτυπίας») καὶ ὄχι δυναμισμὸς διαμόρφωσης τρόπου ζωῆς. Τότε τὰ πράγματα εἶναι πεθαμένα!

Ἂς δοῦμε ὅμως τὴν Γιορτή.

Θεοφάνεια εἶναι ἡ Γιορτὴ-ὑπόδειγμα τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς. Ἐκεῖνος (ὁ Χριστὸς) δὲν τὸ χρειαζόταν. Βαπτίσθηκε δείχνοντας «τρόπο» καὶ «δρόμο». Θέλει νὰ μᾶς πεῖ: Βαπτίζομαι σημαίνει «πεθαίνω» γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς χωρὶς Θεὸ καὶ ὑπόσχομαι νὰ ζήσω κατὰ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ὑποδεικνύουν οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ποιὸς σημερινὸς χριστιανὸς ξέρει ποιὲς εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Βαπτίσματος; Πόσο συνειδητοποιεῖ ὅτι ἀποφάσισε νὰ ζήσει μὲ ἕνα τρόπο ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν σημερινὴ κοινωνία εἶναι… ἀστεῖος, ἀνεδαφικὸς καὶ ὄχι ὠφέλιμος; Γιατί ἂς μὴ κρυβόμαστε, ὁ σημερινὸς κόσμος δὲν θεωρεῖ τὴν ἀπάτη, ζημιά του· τὴν κλοπή, χασούρα· τὴν ἀνεντιμότητα, ἀναπηρία· τὴν ἀλητεία, φθορά· τὸν ὠχαδερφισμό, καταστροφή· τὴν ἀπιστία, θάνατο!

Αὐτὰ εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Βαπτίσματος!

Ὑποσχόμαστε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωή μας (νὰ πιστεύουμε) στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὶς ὑποδείξεις Του.

Καὶ μεῖς;

Ἐμεῖς «κρατᾶμε γυμνὰ ὀνόματα». Βαπτιζόμαστε οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ πολιτογραφηθοῦμε… Ἕλληνες καὶ ὄχι χριστιανοί. Βαπτιζόμαστε γιὰ νὰ μᾶς δοθεῖ… ὄνομα καὶ ὄχι ἡ ἐλπίδα τῆς μόνιμης ζωῆς κοντὰ στὸν Χριστό. Βαπτιζόμαστε ἀπὸ συνήθεια καὶ ὄχι γιὰ νὰ γίνουμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀγωνιοῦντες καὶ ἀγωνιζόμενοι γιὰ τὴν σωτηρία μας. Βαπτιζόμαστε γιὰ λόγους ταυτότητας καὶ ὄχι ποιότητας, ἀφοῦ μὲ τὴν ζωή μας καθόλου δὲν διαφέρουμε ἀπὸ ἕνα ἄθεο.

Ὅμως, ὅπως λέει ἕνας μεγάλος σοφός: «Ὅποιος ἔμαθε νὰ πεθαίνει – Ξέμαθε νὰ εἶναι δοῦλος»

Αὐτὸ μᾶς ζητάει ὁ Χριστός. Νὰ μάθουμε νὰ πεθαίνουμε ὥστε νά… ξεμάθουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Εἶναι ἀπόφαση καὶ δυναμισμὸς τὸ νὰ «πεθαίνεις» γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω (τὴν ἀπάτη, τὴν κλοπή, τὴν ἀνεντιμότητα, τὴν ἀλητεία, τὸν ὠχαδερφισμό, τὴν ἀπιστία) καὶ νὰ ζήσεις ἐλεύθερος καὶ ὄχι δοῦλος. Εἶναι μάθημα ποὺ θέλει χρόνο (χρόνους) γιὰ νά… μαθευτεῖ! Αὐτὸ τὸ ξέρει ἡ Ἐκκλησία καὶ γι’ αὐτό μᾶς τὸ θυμίζει κάθε χρόνο μὲ τὴν Γιορτὴ τῶν Θεοφανείων.

Ἡ Γιορτὴ λοιπὸν εἶναι ὑπενθύμιση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Βαπτίσματος. Πόσες τηρήσαμε καὶ πόσες ὄχι. Γιὰ πόσα… πεθάναμε καὶ πόσα… ζοῦν καὶ βασιλεύουν στὶς καρδιές μας! Καὶ ἐπειδὴ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος δὲν ἐπαναλαμβάνεται, ὁ Ἁγιασμὸς (ποὺ εἶναι τὰ νερὰ τοῦ Βαπτίσματος) ἔρχεται νὰ μᾶς θυμίσει τὶς «ἀπωθημένες» ὑποσχέσεις μας καὶ νὰ μᾶς ξυπνήσει στὸ νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι… πεθαίνοντας γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς τυραννάει.

Αὐτὰ εἶναι ὑποθέσεις ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὸν Χριστό, οὔτε τοῦ κάνουμε… χάρη, γινόμενοι χριστιανοί. Εἶναι ὑποθέσεις ποὺ ἀφοροῦν ἐμᾶς καὶ φανερώνουν τὴν συνειδητοποίηση ἐκ μέρους μας τῆς σχέσεως μαζί Του, ὡς… ἐλευθερίας μας.

«Ὅποιος ἔμαθε νὰ πεθαίνει – Ξέμαθε νὰ εἶναι δοῦλος»

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν τρόπο τῆς δίκης Του βιοτῆς (Βάπτισμα-Σταύρωση) προσπαθεῖ νὰ μᾶς μάθει νά… πεθαίνουμε γιὰ ὅ,τι νοσηρὸ καὶ ἄχρηστο καὶ νὰ ἀποχτήσουμε τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
ΤΟΤΕ δὲν θὰ φοβόμαστε νά… νηστέψουμε μία μέρα (κάνοντας θυσιαστικὴ προσφορὰ εἰλικρίνειας) τὴν Παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, γιὰ νὰ πιοῦμε Μεγάλο Ἁγιασμό, οὔτε θὰ μπερδεύουμε τὶς εὐλογίες (Μ. Ἁγιασμὸς) μὲ τὶς εὐσεβεῖς συνήθειες (ἀντίδωρο) καὶ φυσικὰ θὰ καταλαβαίνουμε ὅτι τὸ κακὸ εἶναι ἠθικὸ καὶ ὄχι τεχνικὸ καὶ ξεκινάει ἀπὸ μέσα μας (ἀπὸ τὴν καρδιά μας) καὶ ἐκεῖ πρέπει πρῶτα νὰ τὸ πολεμήσουμε, (καὶ μὲ τὸν Μ. Ἁγιασμό), καὶ κατόπιν στὰ ντουβάρια τοῦ σπιτιοῦ μας.

Ἂς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴν ζωή μας καὶ ἂς προσπαθήσουμε νά… ξεμάθουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι· ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ μὲ τὸ Βάπτισμά Του καὶ μὲ τὴν Σταύρωσή Του.

Μὲ ἀγάπη καὶ εὐχὲς γιὰ ἕνα καλύτερο νέο χρόνο
ὁ ἐφημέριός σας

π. Θεοδόσιος