Ακυρώνοντας τα Χριστούγεννα: ο Νέος Ευρωπαίος θα πρέπει να γιορτάζει τη «Γιορτινή Σεζόν του Δεκεμβρίου»...

 

Εργάτης αποσυναρμολογεί ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από τα κεντρικά γραφεία της Fox News στην Νέα Υόρκη, στις 8 Δεκεμβρίου 2021 (Φωτό: Richard Drew/AP Photo)

ΟΟΔΕ

Μετάφραση Α. Ν. - Πηγή: https://www.theepochtimes.com/

Ενώ οι εξωτερικοί στολισμοί με χριστουγεννιάτικα δέντρα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καταστραφεί με εμπρησμό, αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν πάει ακόμη πιο πέρα, αναλαμβάνοντας αυτό που το Βατικανό αποκηρύσσει ως «ακύρωση των χριστιανικών ριζών της Ευρώπης». Στο πρόσφατα δημοσιευμένο έγγραφό της «Union of Equality» («Ένωση Ισότητας»), η Ευρωπαϊκή Κομισιόν απαίτησε από τους υπαλλήλους της Κομισιόν να χρησιμοποιούν «ουδέτερες ως προς το φύλο» αντωνυμίες, να αποφεύγουν να απευθύνονται στο κοινό ως «Κυρίες και Κύριοι» και να μην εύχονται ο ένας στον άλλον «Καλά Χριστούγεννα».

Αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές, μέρος ενός φυλλαδίου 30 σελίδων που σχεδιάστηκε για την προώθηση της «συμπεριληπτικής επικοινωνίας», προκάλεσαν ευρεία κριτική και έλαβαν μια ασυνήθιστα έντονη αντίδραση από το ανώτατο πολιτικό γραφείο του Βατικανού. Η ανώτατη «Ευρωκράτης» πίσω από το έντυπο αυτό - η Επίτροπος της ΕΕ για την Ισότητα, Helena Dalli - εξέδωσε μια δήλωση που υπερασπίζει το ήδη τυπωμένο έγγραφο ως ένα «απλό, σε εξέλιξη έργο».

Λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση του εγγράφου, ο Πρέσβης των LGBT+ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Riccardo Simonetti, πρόσθεσε και μια προσβολή πάνω στην υπάρχουσα ζημιά, όταν εμφανίστηκε περήφανα στο εξώφυλλο ενός γερμανικού περιοδικού ντυμένος σαν την Παρθένο Μαρία.

Οι προοδευτικοί των Βρυξελλών φαίνεται να πιστεύουν πως ο Νέος Ευρωπαίος θα πρέπει να γιορτάζει, όχι τα Χριστούγεννα αλλά την «Γιορτινή Σεζόν του Δεκεμβρίου». Καθώς το Βατικανό δεν μπορεί να αντιδράσει σε κάθε πράξη βλασφημίας, οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες εξοργισμένοι από την ασέβεια του Simonetti ανατίναξαν τη σελίδα του στο Facebook.

Αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία προσπάθεια των ευρωπαίων αριστεριστών να ξεπεράσουν τα όρια του αποδεκτού και να επεκτείνουν την ιδεολογική τους κυριαρχία στη δημόσια πλατεία και στις περιφερειακές οργανώσεις τόσο επιθετικά όσο κάνουν οι ιδεολόγοι «woke» ομόλογοί τους στις ΗΠΑ. Αλλά προς μεγάλη ενόχληση όσων προσπαθούν να εισαγάγουν την πολιτιστική και θρησκευτική εικονομαχία που έχει ρημάξει τόσο επιτυχώς τη δημόσια ζωή της Αμερικής, υπάρχουν έθνη του παλαιού κόσμου που εξακολουθούν να θυμούνται τον μαρξισμό και την επίθεσή του στην παράδοση και την πίστη.

Οι Ανατολικο-Κεντρικοί Ευρωπαίοι, των οποίων οι οικογένειες βίωσαν πραγματικά την κομμουνιστική δικτατορία, γνωρίζουν πολύ καλά για τους ιδεολόγους που προσπαθούν να ακυρώσουν τα Χριστούγεννα και να τους επιβάλουν μια ολοκληρωτική κοσμοθεωρία. Αναγνώρισαν νωρίτερα από τους περισσότερους την απειλή αυτού που συνέβη πέρα ​​από τον Ατλαντικό, όταν κάποτε γκρέμιζαν αγάλματα, απαγόρευαν ή ξανα-έγραφαν βιβλία, προκαλώντας την ενότητα του έθνους με τις πολιτικές φυλετικής ταυτότητας και ένα νέο ταξικό πόλεμο. Τα έχουν ξαναδεί όλα αυτά.

Τριάντα χρόνια μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πρώην αιχμάλωτα έθνη, όπως η Ουγγαρία ή η Πολωνία, εξακολουθούν να αναρρώνουν από τις καταστροφές του κομμουνισμού. Προσπαθούν να ανασυνθέσουν το παρελθόν, όχι να το γκρεμίσουν. Για το σκοπό αυτό, γίνονται προσπάθειες για την ανοικοδόμηση πεσμένων αγαλμάτων, την δημοσίευση ιστορικών βιβλίων που προάγουν την εθνική ενότητα και επιβεβαιώνουν αντί να υπονομεύουν τις παραδόσεις που είχαν δεχθεί επίθεση κατά τη διάρκεια μισού αιώνα κομμουνιστικής διακυβέρνησης. Η ελευθερία του λόγου και ο αντι-ολοκληρωτισμός είναι μέρος του εθνικού τους DNA, που κατέστη ακόμη πιο πολύτιμο μετά από την βάναυση εμπειρία της ζωής κάτω από τη σοβιετική κατοχή.

Πολλοί μπορούν ακόμα να θυμούνται πως τότε, η μη χρήση της μόνης σωστής αντωνυμίας - «σύντροφε» - ή η απουσία από «προαιρετικό» σεμινάριο μαρξισμού-λενινισμού μπορούσε να είναι αφορμή για απόλυση ή αποβολή από το σχολείο. Η χειραγώγηση της γλώσσας και η ιδεολογική κατήχηση ήσαν ενσωματωμένα στον ιστό της καθημερινής ζωής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι λειτουργοί του κομματικού μηχανισμού (apparatchiks ) χρησίμευαν ως εκτεταμένα όπλα της Κεντρικής Επιτροπής. Το καθήκον τους συνίστατο στην επίβλεψη και την εκπαίδευση των συναδέλφων τους, είτε επρόκειτο για ένα εργοστάσιο μικρής πόλης είτε για ένα αριστοκρατικό πολιτιστικό ίδρυμα στην πρωτεύουσα του έθνους. Οι apparatchiks ήταν τα παντοδύναμα εργαλεία ενός ολοκληρωτικού κράτους που ασκούσε έλεγχο σε κάθε τμήμα της κοινωνίας. Η δύναμή τους ήταν πρακτικά χωρίς όρια εναντίον εκείνων που, στα μάτια τους, απειλούσαν την επιτυχία της «εργατικής επανάστασης». Οι ακατάλληλες λέξεις αντιμετωπίζονταν πάντα ως σοβαρές απειλές για το Σύστημα — μεταξύ αυτών και το «Καλά Χριστούγεννα».

Οι κομμουνιστές εσκεμμένα διέγραψαν τον Άγιο Νικόλαο (ή τον Άη Βασίλη – Santa Claus), από το δημόσιο φόρουμ και εισήγαγαν τον «Father Frost» (Πατέρα Παγωνιά) στη θέση του - μια κοσμική φιγούρα που έφερνε δώρα για τα παιδιά, τόσο την ημέρα του Αγίου Νικολάου όσο και τα Χριστούγεννα. Η ίδια η γιορτή μετονομάστηκε σε «Pinetree Festival» (Φεστιβάλ Πεύκου) και η ευχή «Happy Holidays» (Χαρούμενες Γιορτές) θα αντικαθιστούσε το πολιτικά λανθασμένο «Καλά Χριστούγεννα», ενώ τα γενέθλια του Στάλιν στις 18 Δεκεμβρίου - και όχι η γέννηση του Χριστού - ήταν ο επίσημος «λόγος για την σεζόν». Ήταν επικίνδυνο να μιλούμε για το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων - οι οικογένειες που τηρούσαν τον εορτασμό ιδιωτικά κινδύνευαν να υποστούν συνέπειες που θα τους άλλαζαν την ζωή, από ένα μικρό παιδί που άθελά του θα πρόδιδε τους γονείς του στο σχολείο την επόμενη μέρα. Μια επίπληξη ή μια ευθέως τιμωρία περίμενε τους γονείς επειδή θα είχαν μολύνει τα παιδιά τους με «αντιδημοκρατικές, οπισθοδρομικές και αντιδραστικές» χριστουγεννιάτικες σκέψεις.

Τότε, τα αιχμάλωτα έθνη της Ανατολικής-Κεντρικής Ευρώπης κοίταζαν προς την Δύση, ιδιαίτερα την Αμερική, για να βρουν ελπίδα και ηθική υποστήριξη καθώς προσπαθούσαν να αντισταθούν στο σοβιετικά υποστηριζόμενο, ολοκληρωτικό καθεστώς στο εσωτερικό τους. Σήμερα, ένα νέο αλλά οικείο ολοκληρωτικό κύμα αναδύεται στη Δύση, που στοχεύει την δυτική παράδοση, κατηχώντας τις μάζες και παίρνοντας τον έλεγχο της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Για την γενιά των παππούδων μου, θα ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο το γεγονός ότι η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (USSOCOM) διόρισε έναν επικεφαλής αξιωματικό «διαφορετικότητας, δικαιοσύνης και συμπερίληψης». Κάποτε ήταν ο Κόκκινος Στρατός και όχι ο Στρατός των ΗΠΑ που καυχιόταν πως πολιτικοί επίτροποι επέβλεπαν την ιδεολογική γνησιότητα των στρατιωτών, και επιδίωκαν να δυσφημούν τους προέδρους των ΗΠΑ.

Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο Ρίτσαρντ Τόρες-Εστράδα, ο οποίος ερευνήθηκε για παρομοίωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ με τον Αδόλφο Χίτλερ, είναι τώρα ο νέος επικεφαλής της USSOCOM DEI. Τα δημόσια σχολεία - στα οποία έχει ανατεθεί η εκπαίδευση των νέων - διδάσκουν στα παιδιά της Αμερικής ότι η χώρα τους είναι ανεπανόρθωτα ρατσιστική. Ο «οδοστρωτήρας» της νέας ιδεολογίας «woke» στρέφει γονείς, δασκάλους και μαθητές να είναι ο ένας εναντίον του άλλου στο όνομα της διαφορετικότητας. Το Black Lives Matter, με επικεφαλής μια ομάδα αυτοαποκαλούμενων μαρξιστών, αναζωπυρώνει την φυλετική ένταση και κρίνει φυσιολογική την χρήση σωματικής βίας για την επίλυση πολιτικών διαφορών, σε πόλεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και πέρα ​​από αυτήν.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ηγεσία της ΕΕ ασπάστηκε την ίδια «woke» ιδεολογία. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα προωθούν την ιδεολογική τους ατζέντα ανεξάρτητα από τις τοπικές αντιδράσεις από τα κράτη μέλη. Η ΕΕ δεν διαφωνεί σε ό,τι αφορά τα ζητήματα LGBT: η δυνατή στάση της Βουδαπέστης και της Βαρσοβίας υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας και κατά της προπαγάνδας φύλου στα δημόσια σχολεία αντιμετωπίστηκε με έντονη αποδοκιμασία και νομικές διαδικασίες παραβίασης που ανακοινώθηκαν από τον ίδιο Επίτροπο Ισότητας που προσπάθησε πρόσφατα να ακυρώσει τα Χριστούγεννα.

Οι προσπάθειες των σύγχρονων apparatchiks όπως η Dalli να ακυρωθούν τα Χριστούγεννα, ή του γραφειοκράτη-προβοκάτορα Simonelli να ποζάρει για μία βλάσφημη φωτογραφία, παραβιάζουν μια από τις πιο βασικές αρχές της Συνθήκης του Μάαστριχτ (pdf). Ενώ η ΕΕ επρόκειτο να «εμβαθύνει την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών τους με σεβασμό την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους», οι Ούγγροι, οι Πολωνοί και άλλα έθνη του μετασοβιετικού μπλοκ που «κεντρίζουν» ενοχλητικά τις Βρυξέλλες με την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, δεν μπορούν παρά να προσέξουν πόσο κενές ηχούν αυτές οι δηλώσεις.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ούτε κατά διάνοια η μεγαλύτερη πρόκληση της Ευρωπαϊκής ηπείρου, ακόμα κι αν ο επίτροπος για την ισότητα πιστεύει το αντίθετο...

πηγή

Φοβεραὶ κακοδοξίαι τοῦ Σεβ. Θυατείρων

  

Τὸν Πανηγυρικὸν τὴν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Φανάρι ἐξεφώνησεν ὁ Σεβ. Θυατείρων κ. Νικήτας. Δυσ­τυχῶς, ἐκτὸς ὅτι ἠναλώθη εἰς τὸ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, πρᾶγμα ἀνοίκειον, ἐπέπεσεν εἰς σοβαρὰ θεολογικὰ σφάλματα. Ἡ μὴ ἐγκατάλειψις τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Κύριον εἶναι ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου, ὄχι ὅτι «ἔθεσε τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου». 

Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴν Ἱερωσύνην καὶ ὄχι βαθμοὺς διοικητικούς. Οὔτε βεβαίως μόνον οἱ Πατριάρχαι Κων/λεως ἔσωσαν τοὺς πιστούς, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστηρίζεται ἡ παπίζουσα ἄποψις ὅτι οἱ Πατριάρχαι εἶναι συνεχισταὶ ἑνὸς Ἀποστόλου καὶ ὄχι διάδοχοι καὶ τῶν 12, ὡς ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι. Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἀπ. Ἀνδρέας δὲν μετέβη ποτέ εἰς τὸ Βυζάντιον ἢ τὴν Πόλιν. Ἡ ἀπόδοσις εἰς τὸν Κων/λεως τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἐπίσης παπικὴ διδασκαλία. Οὔτε βεβαίως ἡ διαφύλαξις τῆς Ἀληθείας εἶναι προνόμιον ἑνὸς Ἐπισκόπου οὔτε μόνον ὁ Κων/λεως παρέλαβεν αὐτὴν τὴν Ἀλήθειαν, ὡς παρομοίως ἰσχυρίζεται ὁ Πάπας. Ἂν μάλιστα ἡ «ἀποκατάστασις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» ἐναπόκειται εἰς τὸν Πατριάρχην Κων/λεως, τότε εὑρίσκεται πλέον εἰς τὸν χῶρον τοῦ χιλιασμοῦ… Παραθέτομεν σχετικὰ ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας:

«Ἐν τῇ Σοφίᾳ καὶ Ἀγάπῃ Του, ὁ Θεὸς οὐδόλως ἐγκατέλιπεν τὴν Ἐκκλησίαν Του καὶ τὴν Ἀνθρωπότητα ἄνευ ἐλπίδος – ἔθεσε δὲ τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἐφώτισε σοφοὺς καὶ ἁγίους ἀνθρώπους ἴνα οὗτοι σώζουσιν τοὺς Πιστοὺς ἐκ τῶν καταληστευόντων αὐτούς, ὡς ἀκούομεν εἰς τοὺς Κριτάς τῶν Ἰουδαϊκῶν Γραφῶν «καὶ ἤγειρε κριτάς, καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ὁ Κύριος ἐκ χειρὸς τῶν προνομευόντων αὐτούς. καὶ γε τῶν κριτῶν οὐχ ὑπήκουσαν» (Κρ. 2,16). Ὡς ὑπεσχέθη εἰς τοὺς Μαθητάς, ὅτι οὐδαμῶς θέλει ἐγκαταλείψη αὐτοὺς ὀρφανούς, οὕτως ὁ Παράκλητος ἐπιδαψίλευσεν τὴν Θείαν Αὐτοῦ Χάριν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ Ποιμνίου «σῶσαι θέλων τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρὸς τοῦ­τον αὐτεπάγγελτος ἦλθε» ὡς ἔγραψεν ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός. Ἐπικαθώρισεν ἐν ταυτῷ τὸν ἡγετικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πατέρα καὶ ποιμένα, ὁδηγῶν τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν… Ἅπαξ ἔτι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Πρώτη τῶν Ἐκκλησιῶν καθίσταται ἐκείνη ἥτις θὰ ἀναλάβη τὸν ρόλον, ὡς καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔπραξεν, ἵνα διαφυλάξη τὴν ἐμπεπιστευμένην εἰς Αὐτὴν Ἀλήθειαν… Ἐσεῖς, ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παν­αγιότης, εὐκλεῶς ἀπεδύθητε τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ὑπὲρ τῆς διαφυλάξεως τῆς δημιουργίας, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς».

Ορθόδοξος Τύπος

πηγή

Οφειλόμενη απάντηση στον Σεβ. Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο

  

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28η Φεβρουαρίου 2022

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΜΕΡΟΥΝ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟ

Σεβασμιώτατε ευλογείτε, την ευχή σας, καλό Τριώδιο και καλή Σαρακοστή.

    Πολύ θα θέλαμε να δώσουμε ένα τέλος, εν όψει μάλιστα της εισόδου μας στην κατανυκτική περίοδο του Τριώδιου, στην, ως μη όφειλε, δημιουργηθείσα θλιβερή αντιπαράθεση με διαδοχικές δημοσιεύσεις, μεταξύ Υμών και της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Μετά από πολλή περίσκεψη καταλήξαμε, ότι δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε, γι’ αυτό και θεωρήσαμε αναγκαίο να επανέλθουμε, διότι με πολύ θλίψη διαπιστώσαμε από τα δημοσιεύματά σας, ότι δίδετε μια παραπλανητική εικόνα της λειτουργίας του Γραφείου μας, ενώ πολλά από όσα εγράφησαν, τόσο από το Γραφείο μας, όσο και από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, είτε αγνοήθηκαν, είτε διαστρεβλώθηκαν.

    Πιο συγκεκριμένα:  

   

    1. Γράφετε: «Οι ιθύνοντες νόες του ‘Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών’ της ως άνω Μητροπόλεως….να σταματήσουν να υβρίζουν, εργολαβικώς, την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να κρίνουν και να κατακρίνουν τις αποφάσεις των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να αποδείξετε μέ παράθεση στοιχείων, «πότε εξυβρίσθη υπό του Γραφείου μας τό Σεπτόν Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον καί μέ ποίες ύβρεις». Δυστυχώς δεν λάβαμε καμία απάντηση. Σας πληροφορούμε, ότι με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαστε αλάθητοι, προσπαθούμε με φόβο Θεού να είμαστε ακριβείς στις κρίσεις μας και ευγενείς στις διατυπώσεις μας, στηλιτεύοντας τις πλάνες και τις κακοδοξίες και εκφράζοντας ελεύθερα τις προσωπικές μας απόψεις, σεβόμενοι τα ανθρώπινα πρόσωπα.

    2. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να προσκομίσετε αποδείξεις, ότι το φρικώδες αυτό έργον της εξυβρίσεως το διαπράττει το Γραφείο μας «εργολαβικώς», δηλαδή επί οικονομική αμοιβή. Εσείς όμως διαστρέψατε δυστυχώς την έννοια της λέξεως «εργολαβικώς», παραθέτοντας ένα επιλεκτικό απόσπασμα από το λεξικό του Δημητράκου με τη δευτερεύουσα σημασία της λέξεως. Γράψατε: «Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον άγιο Πειραιώς ότι το επίρρημα εργολαβικώς παράγεται εκ του ρήματος ἐργολαβέω-ῶ, που μεταξύ των άλλων σημαίνει «ἐκτελῶ μετὰ σπουδῆς ἐργῶδές τι ἔργον» (Δ. Δημητράκου, ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, τ. 6, σ. 2937). Και δεν ενέχει, ασφαλώς, η αναφορά μας την υπόνοια του χρηματισμού και της συναλλαγής». Δυστυχώς για σας, η σημασία του ρήματος εργολαβέω-ώ, στο λήμμα του Λεξικού Δ. Δημητράκου Α.Ε., Τόμος τέταρτος, σελ. 2937, που επικαλείσθε είναι: «αναλαμβάνω την εκτέλεσιν έργου τινός επ’ ορισμένη αμοιβή. Κατ’ αποκοπήν εκτελώ εργολαβικώς έργον τι. Επαγγέλομαι τον εργολάβον», γεγονός που δεν σας τιμά, εφ’ όσον επικαλείσθε δήθεν στοιχείο, που το αποκρύπτετε !!!

    3. Μας εξομοιώσατε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τις διάφορες σέκτες, διότι όπως γράφετε «οι απαρτίζοντες το συγκεκριμένο Γραφείο απομονώνουν λέξεις και φράσεις από τη συνάφεια ενός κειμένου, τις διαστρέφουν και τις ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική, παρουσιάζοντας μια ανεστραμμένη πραγματικότητα ή, επί το λαϊκότερο, το άσπρο ως μαύρο και τη μέρα ως νύκτα». Περιμέναμε να μας παρουσιάσετε έστω και ένα παράδειγμα «απομονώσεως λέξεων και φράσεων και διεστραμμένης ερμηνείας», ωστόσο και πάλι δεν μπορέσατε να στοιχειοθετήσετε και να αποδείξετε με συγκεκριμένες παραθέσεις, ότι όντως ευσταθεί η εν λόγω βαρύτατη κατηγορία. Αντίθετα μάλιστα συνεχίσατε να αφήνετε να αιωρείται η εντύπωση, ότι είμαστε μία ομάδα, αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον γραφική, για την Εκκλησία. Ίσως να πιστεύετε ότι λανθασμένα ερμηνεύσαμε τις φράσεις σας: «το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας», «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί, που φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω», «έχουμε πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα πίστεως». Πέστε μας λοιπόν, τι σημαίνουν οι παρά πάνω φράσεις σας και που δώσαμε λανθασμένες ερμηνείες.

    4. Για να σας διαλύσουμε την παραμορφωμένη εικόνα που έχετε σχηματίσει για το έργο μας, σας γνωρίζουμε ότι  το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως μας, εργάζεται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας,  αφιλοκερδώς, διακονώντας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με γνώμονα την αγιοπατερική μας Παράδοση, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως,  την κατάδειξη των πολυπληθών αιρέσεων και ιδίως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, που λυμαίνονται την πατρίδα μας, ενώ παράλληλα ασχολείται και με άλλης φύσεως καυτά θέματα,  που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία μας. Όλο αυτό το έργο συντελέσθηκε με την Χάρη του Θεού και συνεχίζει να συντελείται μέχρι σήμερα με δεκάδες Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά Σεμινάρια. Επίσης με αντιαιρετικά φυλλάδια, με πάνω από 700 ανακοινώσεις, άρθρα, μελέτες, μονογραφίες, επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε Εγκυκλίους της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε περιοδικά σε θρησκευτικές εφημερίδες και με άλλες δραστηριότητες. Το έργο μας αυτό στα δέκα και πλέον χρόνια της λειτουργίας του έχει επαινεθεί ποικιλότροπα από υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, θεσμικούς φορείς και τους πολυπληθείς αναγνώστες μας. Οι μερικών χιλιάδων σελίδων ανακοινώσεις μας αποτελούν περίπτωση θεολογικής Αντιρρητικής Γραμματείας για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και όχι μόνον. Γι’ αυτό γινόμαστε συχνά αποδέκτες αιτημάτων από φορείς και πρόσωπα, να αποκτήσουν αυτό το πολύτιμο και χρήσιμο αρχείο. Άλλωστε όλες οι Ι. Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με πρόταση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων έχουν, ή πρέπει να έχουν Γραφείο Αιρέσεων. 

    5. Επισημάναμε στην ανακοίνωσή μας (14.2.2022), ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος «προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα». Και τούτο διότι όφειλε προηγουμένως, προτού δηλαδή προχωρήσει σε οποιαδήποτε απόφαση, να  συγκροτήσει Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του χορηγηθέντος Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές, γεωπολιτικές, εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια το συνοδικό σώμα, (και όχι αυτός μονομερώς), να λάβει τις ορθές αποφάσεις. Η απάντησή σας στην εν λόγω επισήμανσή μας ήταν και στις δύο δημοσιεύσεις σας περίπου η ίδια: «Στην εν λόγω Σύνοδο δεν εκφράστηκε καμία απολύτως διαφωνία από τους αγίους Αρχιερείς για το θέμα της αναγνωρίσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ», και «δεν εκφράστηκε ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία αντίρρηση ή διαφορετική σκέψη περί του θέματος της Ουκρανικής Αυτοκεφαλίας». Οι απαντήσεις σας αυτές δυστυχώς  δείχνουν, ή ότι δεν γνωρίζετε, πως λειτουργεί το Συνοδικό Σύστημα, ή εσκεμμένα προσπαθείτε να συγκαλύψετε το λάθος του προϊσταμένου σας με υπεκφυγές. Σας ερωτούμε: Πότε λειτουργεί ορθά το Συνοδικό Σύστημα;  Όταν ο προκαθήμενός μιάς Τοπικής Εκκλησίας λαμβάνει μονομερώς αποφάσεις για μείζονος σημασίας θέματα, (όπως εν προκειμένω το Ουκρανικό), χωρίς να συγκαλέσει προηγουμένως Σύνοδο, ή όταν, προτού λάβει την οποιαδήποτε απόφαση, συγκαλεί προηγουμένως Σύνοδο, για να αποφασίσει αυτή από κοινού με τον προκαθήμενο, όπως ρητώς προβλέπει ο ΛΔ΄ Ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων;      

    6. Ισχυρίζεσθε ακόμη ότι είναι «απρέπεια να υποδεικνύεται στο Δευτερόθρονο Πατριαρχείο πώς θα πρέπει να πορεύεται και να ενεργεί». Με τον ισχυρισμό σας αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, αφήνετε να εννοηθεί, ότι το Γραφείο μας έχει υπερβεί τα όρια των αρμοδιοτήτων του.  Προφανώς θα μας θέλατε άφωνους και άβουλους, να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές εξελίξεις χωρίς λόγο. Αγνοείτε, φαίνεται, ότι όλοι έχουμε λόγο στην Εκκλησία και κανένας, όσο υψηλό εκκλησιαστικό αξίωμα και αν έχει, δεν βρίσκεται υπεράνω κριτικής. Εδώ, Σεβασμιώτατε, δεν είναι Βατικανό, για να αποφασίζει ο κάθε Προκαθήμενος, όπως ο Πάπας, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά ο υπηρέτης του λαού του Θεού στον οποίο οφείλει να λογοδοτεί, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Το αξίωμα του Επισκόπου στην Εκκλησία, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε εξουσία, αλλά διακονία του λαού του Θεού: «Το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20,28). Η λέξη «ποιμαίνειν» δε σημαίνει «εξουσιάζειν», αλλά διακονείν. Αν μελετούσατε καλύτερα την Εκκλησιαστική μας Ιστορία, θα διαπιστώνατε, ότι ουδέποτε υπήρξε εποχή όπου Επίσκοποι, ή Πατριάρχες έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Απλοί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, όταν διαπίστωναν ότι ο Επίσκοπός τους, ή ακόμα και Σύνοδοι Επισκόπων, παρεξέκκλιναν από την πίστη, ασκούσαν δριμύτατο έλεγχο. Χάρις σ’ αυτή την πρακτική διασώθηκε η Ορθόδοξη πίστη μας. Έστω για παράδειγμα ο έλεγχος και η αποδοκιμασία του συνόλου σχεδόν των Επισκόπων, που έλαβαν μέρος στην Ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και είχαν υπογράψει την «ένωση» με τους παπικούς. Ο πιστός λαός τους αποδοκίμασε όταν έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη και τους ανάγκασε να μετανοήσουν, φωνάζοντας από τα πλοία «η γλώσσα μας που είπε το ναι, ας ξεριζωθεί. Το χέρι μας που υπέγραψε, ας κοπεί»!

    Φαίνεται ακόμη να αγνοείτε την σημαντική συνοδική απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών του 1848, σύμφωνα με την οποία «… παρ’ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού». Λησμονείτε ακόμη ότι  οι μεγαλύτερες αιρέσεις είχαν διατυπωθεί (και) από Πατριάρχες, (Νεστόριος, Διόσκουρος, Σεβήρος, Καλέκας κ.α.) και αλλοίμονο αν όλοι αυτοί οι αιρετικοί Πατριάρχες ήταν υπεράνω κριτικής. Δεν θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία! Να σας θυμίσουμε ακόμη ότι στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία υπάρχει μία σειρά από ψευδείς και ληστρικές Συνόδους, οι οποίες ενώ είχαν εξωτερικώς άψογη συγκρότηση και οι αποφάσεις των είχαν παρθεί σχεδόν ομόφωνα από τους συμμετέχοντες επισκόπους, εν τούτοις δεν έγιναν αποδεκτές από την αλάνθαστη δογματική συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και απορρίφθηκαν.

    7. Σας ενόχλησε ακόμη η φράση μας: «Σε αντίθετη περίπτωση να ηγηθεί ο ίδιος, [ο Μακ. κ. Θεόδωρος], Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών διαστάσεων πρόβλημα». Δεν γνωρίζετε, Σεβασμιώτατε, ότι η συγκρότηση Οικουμενικών Συνόδων δίχως τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρείται πολλάκις στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία; Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε χωρίς την συμμετοχή του αιρετικού Πατριάρχη Μακεδονίου. Το ίδιο και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε από τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας άγιο Κύριλλο, χωρίς τη συμμετοχή και την προεδρεία του αιρετικού Νεστορίου, τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε εμείς παρακαλέσαμε τον Μακαριώτατο να υποβάλει θερμή παράκληση στο παν. Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει την Πανορθόδοξη Σύνοδο, διότι ασφαλώς έχει αυτό το κανονικό δικαίωμα ο παναγιώτατος βάσει των Ιερών Κανόνων, το οποίο και σεβόμεθα και ουδόλως αμφισβητούμε. Διότι ως Πρόεδρος αποτελεί τον συντονιστή των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.    

    8. Επισημάναμε ακόμη ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος ήρθε «σε ευθεία αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό του».  Και τούτο διότι «στο παρελθόν κατ’ επανάληψη δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες εμφανίσεις του, ‘ότι η Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας’. Και ξαφνικά στις 8 Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την ουκρανική σχισματική ομάδα, άρχισε να μνημονεύει τον ‘Προκαθήμενό’ της στις ιερές ακολουθίες και τον δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία». Δεν μας απαντήσατε, που οφείλεται η ξαφνική αλλαγή της στάσης του προς τον κανονικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Ονούφριο».        

    9. Σας ρωτάμε ακόμη: Βλέπετε εσείς άλλον τρόπο επίλυσης του μεγάλου προβλήματος που δημιουργήθηκε με την αντικανονική απόδοση Αυτοκεφαλίας εκτός από την συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου; Μακάρι, έστω και τώρα, να συνειδητοποιήσετε, τόσον Εσείς όσον και ο Προϊστάμενός σας, τη βασική και θεμελιώδη αυτή αλήθεια. Ότι δηλαδή η κανονική και Συνοδική μας Παράδοση ομόφωνα μαρτυρεί ότι η συνοδική επίλυση τέτοιου είδους πανορθοδόξων ζητημάτων είναι ο μόνος ασφαλής και νόμιμος τρόπος επιλύσεως. Άλλωστε η πρόταση αυτή, (Πανορθοδόξου Συνόδου), δεν είναι μόνο δική μας, αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας  των Προκαθημένων. Εμείς δεν θεωρούμε απαράδεκτη την χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αλλά τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και τα πρόσωπα στα οποία δόθηκε. Κατ’ αρχήν ούτε ρωτήθηκαν, ούτε συμφώνησαν όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Εκκλησιών με τον τρόπο που χορηγήθηκε η Αυτοκεφαλία. Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία διαφώνησε. Και το σημαντικότερο: Δεν ρωτήθηκε η ίδια η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο. Επίσης αμφισβητείται και η χειροτονία των πρόσωπων στα οποία δόθηκε.

    10. Κάνετε μεγάλο λάθος, αν νομίζετε ότι «παίζουμε το παιχνίδι» της Ρωσίας, και ότι είμαστε ρωσόφιλοι. Προφανώς, είτε αγνοείτε, είτε αποσιωπάτε την κριτική που ασκούμε τακτικά στην Εκκλησία της Ρωσίας για τα οικουμενιστικά της ανοίγματα. Πρόσφατα ο Ποιμενάρχης μας σχολίασε με αυστηρότητα την συμμετοχή του Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα σε συμπροσευχή με αιρετικούς Παπικούς σε παπικό ναό. Και ασφαλώς θεωρούμε εγκληματική την πολεμική επίθεση στον Ουκρανικό λαό, την οποία και καταδικάζουμε.

    11. Γράφετε ακόμη: «Διαφεύγει όμως της προσοχής μου, αν το Γραφείο της Ι. Μ. Πειραιώς έχει εξετάσει, εν τη θεοσδότω ελευθερία του πνεύματος και εν τω κανονικώ πλαισίω, τη λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού στο Πατριαρχείο της Μόσχας σήμερα. Θα επιθυμούσα τα φώτα του Γραφείου σε αυτό το θέμα, εκτός εάν και σε αυτό θέμα έχουμε και πάλι το φαινόμενο του μονόπλευρου ‘πνευματικού πόνου’ ή αν ο ‘πνευματικός αυτός πόνος’ περιορίζεται και εξαντλείται μόνο στη ζώνη της διακεκαυμένης Αφρικής». Παρακολουθούμε, όσο αυτό μας είναι εφικτό, την εκκλησιαστική ειδησεογραφία από τα ελληνικά ιστολόγια, διότι  δυστυχώς δεν γνωρίζουμε την ρωσική γλώσσα, για να μπαίνουμε σε ρωσικά ιστολόγια. Όταν διαπιστώνουμε παραβίαση του Συνοδικού Συστήματος στο Πατριαρχείο της Ρωσίας, την αποδοκιμάζουμε και την στηλιτεύουμε. Επομένως ο «πνευματικός πόνος» μας δεν είναι «μονόπλευρος», αλλά σφαιρικός.

    12. Επαινούμε το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν ανταπέδωσε την ίδρυση της Ρωσικής πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική με την δημιουργία αντίστοιχης Αλεξανδρινής Εξαρχίας στη Ρωσία. Επαινούμε επίσης το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν έπαυσε να μνημονεύει τον Μακ. Πατριάρχη της Ρωσίας, ούτε χαρακτήρισε κάποιο κληρικό της Ρωσικής Εκκλησίας ως αιρετικό και σχισματικό, όπως απαραδέκτως έπραξε το Πατριαρχείο της Ρωσίας.

    13. Τέλος εις ό,τι αφορά το παρά κάτω σχόλιό σας: «Ο ίδιος ο ΣΤ΄ κανόνας της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον οποίον παραδόξως (!!!) ο άγιος Πειραιώς επικαλείται αναφέρει ρητώς: ‘Ει δε τις καταφρονήσας των κατά τα προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ή βασιλικάς ενοχλείν ακοάς,….». Έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Τα μέλη του Γραφείου μας δεν έχουμε την πρόθεση να καταφύγουμε ούτε σε κοσμικά, ούτε σε εκκλησιαστικά δικαστήρια. Σας συγχωρούμε από καρδίας για τις πέρα για πέρα άδικες συκοφαντίες, πού διασπείρατε κατά του Γραφείου μας, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγον του  Κυρίου, «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς…», (Ματθ. 5,11) και ευχόμεθα ο Θεός να σας δώσει ειλικρινή μετάνοια. Η φράση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας: «άλλως θα διεκδικήσουν οι θιγέντες την δικαίωσίν τους αστικώς καί ποινικώς», ας θεωρηθεί ως ρητορικό σχήμα λόγου.

Εξαιτούμενοι τις αρχιερατικές Σας ευχές, ευχόμεθα καλή μετάνοια, καλό Τριώδιο και καλή μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

πηγή

Η αχαλίνωτη γλώσσα

Γράφει ο Αριστείδης Π.Δασκαλάκης

Εδώ και καιρό, πολλοί αδελφοί μας, έχουν αποτελέσει στόχο απειλών από μερίδα του κλήρου.
Ποιον κλήρο; Αυτή τη μερίδα που υπηρετεί την πλήρη εκκοσμίκευση της εκκλησίας, με υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων και στο τέρας του οικουμενισμού.
Είναι αποδέκτες απειλών από κληρικούς, ότι θα αποτελέσουν αντικείμενα κατάρας από μέρους τους.

Κατά κοινή ομολογία απειλούν και δια άμβωνος και κατ’ ιδίαν, με κατάρες το λαό, όταν δεν συμμορφώνεται με τη πορεία και τις αποφάσεις της διοικούσας εκκλησίας. Μάλιστα με επίταση υποστηρίζουν, ότι η κατάρα του επισκόπου ενεργεί.

Βέβαια σε αυτό το αμάρτημα υποπίπτουν και πολλοί λαϊκοί. Είναι μεγάλο ατόπημα, μεγάλη αμαρτία να εύχεσαι το κακό του συνανθρώπου σου.
Βέβαια δε σημαίνει ότι πάντα πιάνει τόπο η «ευχή».
Μια λαϊκή παροιμία λέει σχετικά ότι: «Αν άκουε ο Θεός τα κοράκια, κάθε μέρα θα ψοφούσε ένα γαϊδούρι». 

Για να καταλάβουμε όμως το βάθος του ατοπήματος, ας δούμε τι είναι κατάρα και τις αιτιάσεις που οδηγούν σ’ αυτή.

Κατάρα ή αρά είναι η ισχυρή επιθυμία, που εκφράζεται με λόγια, για να συμβεί κάποιο κακό σε ένα ή και περισσότερα πρόσωπα. Μπορεί να εκφράζεται από άνθρωπο ή και από ολόκληρο το λαό. Κυρίως όμως από ένα άτομο που εύχεται το κακό κάποιου. Πολλές φορές η κατάρα συνοδεύεται από συμβολική χειρονομία ή επιδεικνύεται με κάποιο συμβολικό αντικείμενο.

Η κατάρα είναι μια μορφή γητείας, που έχει σκοπό να επιφέρει κακοτυχία, αρρώστια, κακό, ακόμα και τον θάνατο σε όποιον πέσει επάνω. Αποτελεί την πιο τρομακτική μορφή μαγείας και είναι παγκόσμιο φαινόμενο.

Δεν είναι ένα μέσο μαγικό μόνο για τους μάγους και τους γητευτές. Ο καθένας μπορεί να ξεστομίσει μια κατάρα, με το να εκδηλώσει μια έντονη επιθυμία του, ώστε να βλάψει με όποιο τρόπο μπορεί κάποιον άλλον. Όμως, η επιτυχία της κατάρας, εξαρτάται από τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτός που καταριέται και την στάση του.

Υποβολέας της, είναι το μίσος κατά του συνανθρώπου, ενώ οι αναστολές του καταρώμενου είναι μηδενικές, λόγω απουσίας της πίστης και της αγάπης. Δεν θα μπορούσε με σαφήνεια να απαντηθεί κατά πόσο «πιάνουν» οι κατάρες. Το αποτέλεσμα κρίνεται από το κατά πόσο το «θύμα» της κατάρας φέρει την πανοπλία της πίστης στον Άγιο Τριαδικό Θεό.

Ας δούμε όμως κάποιες διηγήσεις άγιων γερόντων της ορθοδοξίας περί κατάρας :
Μας διηγείται μια ιστορία περί κατάρας ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης :

«Είχα πάει κάποτε σε ένα νησί της πατρίδας μας. Εκεί στο χωριό συνάντησα μια μητέρα και την νύφη της, οι όποιες ήταν μαυροφορεμένες. Και οι δύο γυναίκες πενθούσανε, γιατί είχε σκοτωθεί το παιδί της μητέρας, πού ήταν άνδρας της νύφης της. Τί είχε συμβεί; Το παιδί της όταν ήταν μικρό, ήταν άτακτο και έπαιρνε κρυφά το όπλο του θείου του και πήγαινε και κυνηγούσε. Ή μητέρα το συμβούλευε να μην παίρνει το όπλο, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να πάθει κακό και ότι δεν είναι σωστό να παίρνει κρυφά το όπλο από τον θείο του.

Όμως το παιδί απειθαρχούσε και συνέχιζε να παίρνει το όπλο. Μια μέρα η μάνα, πάνω στο φόβο και στην στενοχώρια της, να μην πάθει τίποτα το παιδί της, του είπε: Παιδί μου, εφόσον με παρακούς και με στενοχωρείς, από το όπλο να πάθεις! Πέρασαν χρόνια και το παιδί της παντρεύτηκε. Κάποια μέρα πήγε το παιδί της για κυνήγι, αλλά δεν επέστρεψε! Ή μάνα ανησύχησε δικαιολογημένα, γιατί ή συνείδηση της, την έλεγχε, για εκείνα τα λόγια πού είχε πει κάποτε στο παιδί. 
Έτσι το δειλινό σηκώθηκε και πήγε να ψάξει στα βουνά το γιο της, αλλά πού να το βρει… Επέστρεψε άπραγη, και την άλλη μέρα, χαράματα, πήγε ξανά να τον ξαναψάξει. Ψάχνοντας βρήκε το σκυλί του παιδιού της και αυτό την οδήγησε στο σκοτωμένο παιδί της. Είχε πάθει εμπλοκή το όπλο και στην προσπάθεια το παιδί να το επανορθώσει, αυτοτουφεκίστηκε! Από την ήμερα εκείνη, μάνα και νύφη μέσα στα μαύρα, έχοντας βαρύ πένθος.

Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ τα λόγια μας και πάντα να ευλογούμε και να μην καταραζόμαστε, όπως μας παροτρύνει Απόστολος Παύλος.»

O Άγιος Παϊσιος διηγείται:  (1)

Με ρώτησε κάποιος: «Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, το “Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τοις ενδόξοις της γης“, γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα;
Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους, και τα άλογά τους να πάθουν κάτι, για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό; Αυτό εννοεί. Να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται».

– Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα;

– Η κατάρα πιάνει, όταν υπάρχει στη μέση αδικία. Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψει μια πονεμένη ή της κάνει ένα κακό και η πονεμένη την καταραστεί, πάει, χάνεται το σόι της. Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται, πιάνουν οι κατάρες του. Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν, όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώσει ένας κάποιον άλλον. Όταν όμως δεν υπάρχει αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σε αυτόν που την έδωσε.

– Και πως απαλλάσσεται κάποιος από την κατάρα;

– Με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Έχω υπόψιν μου πολλές περιπτώσεις. Άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν από κατάρα, όταν το κατάλαβαν ότι τους καταράστηκαν γιατί είχαν φταίξει, μετάνιωσαν, εξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν. Αν αυτός που έφταιξε πει: «Θεέ μου, έκανα αυτό και αυτό, συγχώρεσέ με…» και εξομολογηθεί με πόνο και ειλικρίνεια, τότε ο Θεός θα τον συγχωρήσει. Θεός είναι.

– Και τιμωρείται μόνον αυτός που δέχεται την κατάρα ή και αυτός που την δίνει;

– Αυτός που δέχεται την κατάρα, βασανίζεται σε αυτήν την ζωή, θα βασανίζεται και στην άλλη, γιατί ως εγκληματίας θα τιμωρηθεί εκεί από τον Θεό, αν δεν μετανοήσει και δεν εξομολογηθεί. Γιατί, εντάξει, μπορεί κάποιος να σε πείραξε. Εσύ όμως με την κατάρα που δίνεις, είναι σαν να παίρνεις το πιστόλι και να τον σκοτώνεις. Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό; Ό,τι κι να σου έκανε ο άλλος, δεν έχεις δικαίωμα να τον σκοτώσεις. Για να καταραστεί κανείς, σημαίνει ότι έχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς, όταν το λέει με πάθος, με αγανάκτηση…

Να ξέρετε, η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ, ακόμη και η αγανάκτησή τους. Και να μην το καταραστεί ο γονιός το παιδί, αλλά μόνο να αγανακτήσει μαζί του, το παιδί δεν βλέπει άσπρη μέρα, η ζωή του είναι όλο βάσανα.

Ταλαιπωρείται πολύ σ’ αυτήν την ζωή. Φυσικά, στην άλλη ζωή ξελαφρώνει, γιατί ξοφλάει εδώ μερικά. Γίνεται αυτό που λέει ο Αββάς Ισαάκ: “Τρώει την κόλαση”(2), λιγοστεύει δηλαδή την κόλαση με τις ταλαιπωρίες εδώ, σ’ αυτήν την ζωή. Δηλαδή, όταν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται λίγο από την κόλαση, από τα βάσανα.
Αλλά και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον «έξω απ’ εδώ», τα τάζουν στον διάβολο και έχει δικαιώματα μετά ο διάβολος. “Μου το ’ταξες”, σου λέει.»

Ο άγιος γέροντας Θεοφύλακτος  Νεοσκητιώτης σε διδαχές για τ’αποτελέσματα της σκληροκαρδίας ως “Δικαίος” το 1960 έλεγε: (3)

«Τα μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Όρους παλαιά, είχαν πολλούς εργάτες. Πολλοί έρχονταν δια τον επιούσιον και μόνο και είναι ζήτημα αν περίσσευε να στείλουν και κάτι στην οικογένεια τους. Η φτώχεια έφερνε και την κακομοιριά και συχνά μεταξύ των εργατών υπήρχαν παρεξηγήσεις. Έτσι σε ένα αγιορείτικο κοινόβιο, από πειρασμό; ζήλεια; φθόνο; ποιος ξέρει; Ένας εργάτης έκλεψε από έναν άλλο συνεργάτη του ένα τσουβάλι αλεύρι που θα το είχε προφανώς για να το στείλει στην οικογένεια του. Στενοχωρημένος τότε αυτός που έχασε το αλεύρι, έδωσε κατάρα! Δυστυχώς όταν κοιμήθηκε ο κλέπτης, δεν ξέρουμε πως τον έκρινε ο Θεός, αλλά κατά την ανακομιδή του, μετά τα τρία χρόνια, κατά τη τάξη της εκκλησίας μας ήταν άλιωτος! Η είδηση στενοχώρησε όλους αλλά και τους πατέρες της Μονής. Έφθασε και στα αυτιά του αδικημένου εργάτη. “Καλά έπαθες, γιατί μου έκλεψες το αλεύρι!”

Αυτόν τον λόγο του τον έμαθε και ο Ηγούμενος της Μονής και στο τέλος του λέγει: Αν σου δώσουμε το αλεύρι εμείς, θα τον συγχωρέσεις; Και βέβαια θα τον συγχωρέσω, απήντησε. Έδωσαν λοιπόν το αλεύρι στον εργάτη και τον συγχώρεσε με όλη του την καρδιά. Τότε αμέσως το σώμα του κλέπτου διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη!

Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμεθα στα λόγια μας! Να ευλογούμε πρέπει και να μην καταρώμεθα, ούτε για αστείο! »

Κληρικοί λοιπόν, απειλούν συγκεκριμένα πρόσωπα, ότι θα προβούνε σ’ αυτή την ανίερη πράξη ή αναπτύσσουν ρητορική για την ισχύ ή την αναγκαιότητα της κατάρας από μέρους τους.
Είναι το ανάθεμα (όχι βέβαια με την έννοια των Αναθεμάτων της Κυριακής της Ορθοδοξίας) προς ένα πρόσωπο, να το «στέλνουμε στον διάβολο» κοινώς.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει: «Τι λοιπόν, είναι αυτό το ανάθεμα που λες; Δε σημαίνει αυτός να πάει στο διάβολο, να χάσει τη δυνατότητα σωτηρίας και να αποξενωθεί από το Χριστό; Αυτό είναι το έργο της εξουσίας και της μεγάλης δυνάμεως του Θεού… Γιατί, λοιπόν, ανέλαβες εσύ ένα τέτοιο έργο; »

Δεν ακούτε τον αδελφόθεο Ιάκωβο που βοά στην επιστολή του για την αχαλίνωτη γλώσσα; 
«ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας· 
ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι.» (Ιακ. 3-9,10) 
(«Εκτρέπεται εις τας μεγαλυτέρας αντινομίας και αντιθέσεις· διότι με αυτήν δοξολογούμεν τον Θεόν και Πατέρα, αλλά και με αυτήν καταρώμεθα τους ανθρώπους, που έχουν πλασθεί καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Από το ίδιο στόμα βγαίνει ευλογία και κατάρα. Αλλά, αδελφοί μου, δεν πρέπει να γίνονται αυτά έτσι, διότι δεν είναι δυνατόν στο αυτό στόμα να αναμιγνύονται κατάραι και ευλογίαι.»)

Δεν ακούσατε τα λόγια του προφήτη, που μιλώντας για την ευλογία που ο Ιακώβ παίρνει απ’ τον Ισαάκ, λέει: 
«καὶ δουλευσάτωσάν σοι ἔθνη, καὶ προσκυνησάτωσάν σοι ἄρχοντες· καὶ γίνου κύριος τοῦ ἀδελφοῦ σου, καὶ προσκυνήσουσί σε οἱ υἱοὶ τοῦ πατρός σου. ὁ καταρώμενός σε ἐπικατάρατος, ὁ δὲ εὐλογῶν σε εὐλογημένος.» (Γεν. 27,29)
(«Λαοί να σε υπηρετήσουν και άρχοντες να σε προσκυνήσουν· να γίνεις κύριος του αδελφού σου, και θα σε προσκυνήσουν οι απόγονοι του πατρός σου. Εκείνος που θα σε καταρασθεί να είναι κατηραμένος και εκείνος που θα σε ευλογεί, να είναι ευλογημένος από τον Θεόν»)

Οι άγιοι ευλογούσαν αυτούς που τους αδικούσαν και πονούσαν για την πτώση τους. Δεν είχαν προσμονή για τιμωρία, ούτε τους διέκρινε μνησικακία.

O Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, συμβουλεύει “Να ευλογείς πάντα και να μην καταριέσαι, γιατί η ευλογία γεννά ευλογία και η κατηγορία, κατηγορία”.

Πιστεύεται στον Θεό και στους Αγίους; Ακολουθείται την Αγία Γραφή: Κι αν ναι, την ερμηνεύεται κατά Θεόν; Ακολουθείτε τις παραπάνω συμβουλές;
Ή το μέλημά σας είναι να υπερβείτε με κάθε ανίερο τρόπο, τα εμπόδια που στήνουν λαϊκοί, στην επέλαση του οικουμενισμού;

Μπορείτε να καταριέστε όσο θέλετε λαϊκούς, που σας ελέγχουν για αίρεση και εκτροπή απ’ τον πατερικό δρόμο. Η κατάρα σας σ’ αυτή την περίπτωση γίνεται ευχή. Κλείνω με μια φράση που έχει ειπωθεί απ’ τον Γουίλιαμ Μπλέικ (4): «Η κατάρα αφυπνίζει, η ευλογία χαλαρώνει».
Ευχόμεθα ο καλός Θεός να σας φωτίσει να ανανήψετε και να εξέλθετε  μέσα απ’ τη γέεννα της κακοδοξίας και του οικουμενισμού.

• (1) Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α’
• (2) Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος ΝΕ’, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 219
• (3) Ιερομονάχου Προδρόμου, «Ο Γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης, Το ευωδέστατον άνθος της Χάριτος», Έκδοσις Ιεράς Καλύβης «Σύναξις των Αγίων Aναργύρων» Νέα Σκήτη – Άγιον Όρος, 2007. (Μέρος 7ον, Ψυχοφελείς διηγήσεις του Γέροντος Θεοφυλάκτου, σελ. 210-215)
• (4) Άγγλος ποιητής και ζωγράφος

Δεν είναι έργα της Εκκλησίας οι αλαζονικές αντικανονικότητες

Λεζάντα: Ὁ Γέρων Ἐπιφάνιος περιστοιχιζόμενος ἀπὸ τὸν νῦν Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιον, τὸν Σπάρτης κ. Εὐστάθιον καὶ ἀπὸ ὀκτὼ πατέρας, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ νῦν Ν. Σμύρνης κ. Συμεὼν καὶ ὁ νῦν Παροναξίας κ. Καλλίνικος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΕΣ

Γράφει ὁ π. Ἱερόθεος Ἀργύρης, Ἱεροκήρυξ

«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν; οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος; οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρὸν» (Ἡσ. ε΄ 20).

(Ἤτοι, ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους ποὺ λέγουν καὶ παριστάνουν τὸ κακὸν ὡς καλὸν καὶ τὸ καλὸν ὡς κακὸν καὶ οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν πράξεών τους παρουσιάζουν τὸ σκότος ὡς φῶς καὶ τὸ φῶς ὡς σκότος, οἱ ὁποῖοι πείθουν μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ τοὺς ἄλλους, ὅτι τὸ πικρὸν εἶναι γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ εἶναι πικρόν).

Νὰ συλλειτουργήσουν μὲ καθῃρημένους καὶ αὐτοχειροτονήτους;

Δεχθήκαμε ἐπίμονα τηλεφωνήματα ἀγωνίας ἀπὸ Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μᾶς ἀπεκάλυψαν τὸ βαθὺ συνειδησιακὸ πρόβλημα ποὺ ἀνέκυψε ἐσχάτως γιὰ ἐκείνους. Ἀναγκαστικὰ κάναμε μία ἔρευνα γιὰ τὰ τεθέντα ἐρωτήματα καὶ διλήμματα. Αὐτὸ συμβαίνει, διότι, μερικοὶ κληρικοί, δῆθεν ἔχοντες πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν Μέγα Κανονολόγο Γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο τοὺς προτρέπουν νὰ συλλειτουργήσουν μὲ τοὺς σχισματικούς, καθῃρημένους καὶ αὐτοχειροτονήτους ἐκ τῆς Οὐκρανίας (τῆς ὀνομαζομένης «Μικρῆς Ρωσίας»). Μὲ τοὺς «Ἐπισκόπους» τῆς μὴ σοβαρῆς «Ψευτο-Συνόδου» τῶν τοῦ Κιέβου.

«Εἶναι ἀληθές, ρωτοῦν οἱ Πατέρες, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ σοφὸς Γέροντας, ὁ ἔγκριτος καὶ παραδοσιακὸς Κανονολόγος, διετείνετο ὅτι πρέπει νὰ ὑπακούωμε σὲ πᾶν ὅ,τι προστάζει ἡ Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας, διότι αὐτὸ εἶναι τὸ ὀρθό;»

Προφανῶς, τὸ ἐρώτημα τίθεται γιὰ τὸ ζήτημα τῆς Οὐκρανικῆς περιπλοκῆς. Περὶ ἀποδοχῆς καὶ ἀναγνωρίσεως, κοινωνίας καὶ συλλειτουργίας μὲ Καθηρημένους καὶ Ἀναθεματισμένους Σχισματικοὺς «Ἐπισκόπους». Ἀκόμη καὶ μὲ «Ἐπισκόπους» «χειροτονηθέντας» ἀπὸ αὐτοχειροτονήτους «Ἐπισκόπους». Συγκεκριμένα στὴν Οὐκρανία, τὸ 1921, ἐπὶ Ἐρυθροῦ Κομμουνισμοῦ, καθὼς ὁμοίως καὶ τὸ 1941, ἐπὶ μαύρου Γερμανικοῦ Ναζιστικοῦ Φασισμοῦ. Τότε συνετελέσθησαν παντελῶς ἄκυρες «Χειροτονίες» «Ἐπισκόπων». Πῶς; Μὲ τὴν ἐναπόθεσι ἐπάνω στὸ κεφάλι τῶν «Χειροτονουμένων» τῆς χειρὸς τοῦ πρώτου, πρὸ χιλίων (1.000) ἐτῶν, Ἐπισκόπου Κιέβου Ἁγ. Μιχαήλ. Αὐτοὶ οἱ «Ἐπίσκοποι» εἶναι γνωστοὶ ὡς «Σαμοσφιάτοι», (= Αὐτοχειροτόνητοι).

Καταπάτησις βασικῆς Τετραπλοῦς ἀρχῆς Ἰσότητος

Ἰδού. Ὁ αὐτοαποκαλούμενος, «Πατριάρχης Οὐκρανίας» κ. Φιλάρετος Ντενισένκο, καθῃρημένος, ἀναθεματισμένος καὶ σχισματικός. Ὁ ἀναφερόμενος ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος Οὐκρανίας» κ. Μακάριος Μαλέτιτς «χειροτονηθεὶς» ἀπὸ αὐτοχειροτονήτους. Καὶ ὁ «Μητροπολίτης Κιέβου» κ. Ἐπιφάνιος Πέτροβιτς Ντουμένκο μὲ «χειροτονία» ἀπὸ καθῃρημένους… καὶ ἅπαντες οἱ σὺν αὐτοῖς.

Καὶ πάντα ταῦτα συντελοῦνται κάτω ἀπὸ τὸν μελανὸ μανδύα καὶ τὰ γαμψὰ νύχια τῶν Ναζιστῶν παρακρατικῶν τῆς Οὐκρανίας. Μὲ σχέδια καὶ ἐντολὲς τῶν διεθνῶν ἐγκληματιῶν τῶν «ψευτο-εἰρηνιστῶν ἐμπόρων ὅπλων». Τῶν δολίων ὑποκινητῶν τῶν πιὸ φρικτῶν ἐμφυλίων πολέμων.

Ἑπομένως, τό, ὡς μὴ ὤφειλε ἀνακύψαν θέμα ποὺ δημιουργεῖ μέγιστο συνειδησιακὸ πρόβλημα σὲ μερικοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, εἶναι τὸ τῆς ἀναγνωρίσεως ἢ μή, μιᾶς «Ψευτο-Συνόδου» τοῦ Κιέβου (15-12-18), μιᾶς «Ψευτο-Αὐτοκεφαλίας» (6-1-19) καὶ ἑνὸς «Ψευτο-Μητροπολίτου Κιέβου».
Ὅλα τὰ σκοτεινὰ ἔργα συνετελέσθησαν, κατὰ κατάφωρη παράβασι τῆς βασικῆς Τετραπλῆς Κανονικὸ-Εὐαγγελικῆς Ἀρχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανοσύνης:

«Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι εἶναι Ἴσοι». «Ὅλες οἱ Ἐκκλησίες εἶναι Ἴσες». «Ὅλες οἱ Σύνοδοι εἶναι Ἴσες». «Ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Ἴσοι».

Μαύρη προπαγάνδα χωρὶς ὅρια

Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ τίθενται παρόμοια ἐρωτήματα καὶ τόσο ἀντιφατικὰ διλήμματα ἀπὸ τοὺς Πατέρες, ποὺ ἀποτελοῦν «τὴν Ἀριστοκρατία τῆς Ἐκκλησίας μας», κατὰ τὰ λόγια τοῦ Γέροντος Ἐπιφανίου; Ἀπὸ τοὺς γνῶστες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως τῆς Οὐρανίου Τάξεως καὶ τῶν Θεοπνεύστων Ἱερῶν Κανόνων; Ἀσφαλῶς ὄχι. Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ὁ Κανονολόγος Ἐπιφάνιος νὰ ἔλεγε ναὶ σὲ «Ἐκκλησία Σχισματικῶν Καθηρημένων καὶ Αὐτοχειροτονήτων»

Ἡ μαύρη προπαγάνδα καὶ τὸ ψεῦδος δὲν ἔχουν τὰ ὅριά τους.Ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος ποτὲ δὲν ἔλεγε παρόμοια ἀντικανονικὰ πράγματα. Κατ’ ἀρχάς, ἄλλο Ἐκκλησία καὶ ἄλλο Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ βέβαια πρέπει νὰ ἀποδεχώμεθα ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποφασίζει, ὡς θεοσύστατος Ὀργανισμός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ὑφίστανται ἀποφάσεις ποὺ διέρχονται μέσα ἀπὸ τὸ κριτήριο τῆς διαχρονικότητος. Καὶ ἐπὶ πλέον ὀρθὸν εἶναι «πᾶν ὅ,τι πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη». Προφανῶς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας πορεύεται καὶ βιώνει τὴν Παράδοσί της, ἐφαρμόζοντας τοὺς Θεοπνεύστους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες καὶ ΟΧΙ παραβιάζοντάς τους.

Εἶναι γνωστὸν πώς, καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἀνέκυψαν, ὡς ἀποτελέσματα τῆς ἀλαζονείας, τῆς φιλοδοξίας καὶ τῆς φιλαργυρίας, ἀντικανονικὲς ἀποφάσεις ἀπὸ «Ψευτο-Συνόδους» κάθε μορφῆς καὶ κατηγορίας. Αὐτὲς ποτὲ δὲν ἀπετέλεσαν ἐκφράσεις καὶ ἐκφάνσεις τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ἐπίσης εἴχαμε καὶ αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους, Κληρικοὺς καὶ Πατριάρχες.

Ἐπολέμησε δυναμικὰ τὰς ἀντικανονικότητας

Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως καὶ στὸν Γέροντα Ἐπιφάνιο. Ὁ σοφὸς καὶ συνετὸς αὐτὸς Γέροντας, μὲ τὸν ποιὸ καταλυτικὸ τρόπο διετύπωσε ὅτι οἱ ἀντικανονικὲς ἀποφάσεις τῆς Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας δὲν γίνονται ἀποδεκτὲς μὲ κανένα τρόπο. Καὶ πολεμῶνται χωρὶς κανένα συμβιβασμό.

Τρεῖς ἔμπρακτες καὶ οὐσιαστικὲς ἀποδείξεις τῆς ἀληθοῦς πραγματικότητος:
Πρῶτον, στὸ θέμα τῆς ἀντικανονικῆς καὶ ἀδίκου ἐκδιώξεως τῶν Δώδεκα σεμνῶν, ἁγίων Μητροπολιτῶν, κατὰ τὸ 1974, ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ποτὲ δὲν ἀνεγνώρισε τοὺς καταληψίες τῶν θρόνων, τοὺς «Μοιχεπιβάτες». Ποτὲ δὲν εἶχε καμιὰ κοινωνία καὶ ἐπικοινωνία μαζί τους. Οὔτε καὶ μὲ πρόσωπα πολὺ γνωστὰ ἢ λίαν φιλικὰ πρὸς τόν Γέροντα Ἐπιφάνιο.

Μὲ ἕνα λόγο, ΠΟΤΕ δὲν Συλλειτούργησε οὔτε συνιερούργησε μὲ ὁποιοδήποτε «Μοιχεπιβάτη». Κατὰ μείζονα λόγο, προφανῶς, ποτὲ δὲν θὰ συλλειτουργοῦσε μὲ Καθῃρημένους καὶ Αὐτοχειροτονήτους. Ἀλλά, τραγικὴ διαπίστωσις ἀνακύπτει:

Πλεῖστοι ὑμνηταὶ τοῦ διασήμου Γέροντος, συλλειτούργησαν, κατὰ συρροή, συστηματικὰ καὶ κατ’ ἐξακολούθησι μὲ ἀρκετοὺς «Μοιχεπιβάτες». Καὶ δυστυχέστατα, … Αὐτοσυστηνόμενο ἢ Νομιζόμενο ἢ Πρώην «Πνευματικὸ Τέκνο» του, διάσημός τις Ἁγιορείτης Ἡγούμενος, μετέβη γιὰ νὰ συλλειτουργήση μὲ τὸν «Ψευτο-Κιέβου», κατὰ τὴν ἀπίθανη Ψευτο-Ἐνθρόνισι στὴν Πρωτεύουσα τῆς Μικρῆς Ρωσίας, τῆς Οὐκρανίας στὶς 03-02-2019. Ἀλλά…

Ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος δὲν συλλειτούργησε ΠΟΤΕ μὲ «Μοιχεπιβάτες», καθότι ἐτηροῦσε, ἐν προκειμένῳ, τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ἠγαπημένου, ποὺ προστάζει, «…μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β΄ Ἰωάνν. 10), διότι «… ὁ λέγων γὰρ αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄ Ἰωάνν. 11). [Δηλαδή, (εἰς αὐτὸν ποὺ δὲν φέρει τὴν γνησία διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ) μὴ τὸν δέχεσθε πρὸς φιλοξενία εἰς τὸ σπίτι σας, οὔτε χαιρετισμὸν νὰ ἀπευθύνετε πρὸς αὐτόν. Διότι ἐκεῖνος ποὺ χαιρετᾶ αὐτὸν γίνεται συγκοινωνὸς πρὸς τὰ πονηρά του ἔργα).

Δεύτερον, στὸ ζήτημα τοῦ Μακαρίου τῆς Κύπρου καὶ τῆς Κανονικῆς Ἱερᾶς Συνόδου ποὺ τὸν Καθήρεσε. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε τὶς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης Ψευδεπιγράφου λεγομένης «Μείζονος Συνόδου» τοῦ Μακαρίου. Ἀνεγνώριζε πάντοτε μόνο τὴν Κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Κύπρου.
Στὴ συνέχεια, μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ὑπαιτίου Μακαρίου ὁ ἴδιος ἐπεμελήθη, ὥστε νὰ κλείση τὸ θέμα, νὰ ἀναγνωρισθῆ, κατ’ οἰκονομίαν, τὸ διαμορφωθὲν σύστημα στὴν Κύπρο. Ἐλάβομεν γνῶσιν τῶν κειμένων καὶ τῶν ἐνεργειῶν. Συμμετείχαμε δὲ σ’ αὐτὴ τὴν διαδικασία ἀποκαταστάσεως τῆς Ἱεροκανονικότητος.
Τρίτον, ἐπολέμησε μὲ πολλὴ δύναμι καὶ μὲ πολλοὺς κινδύνους καὶ ἀπειλὲς τὸ περίφημο «Μεταθετὸ» τῶν Ἐπισκόπων, παρὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως.

Πραγματικὰ ἐρεβώδη ἔργα εἰς τὰς αὐλὰς  τῆς ὁλοφωτείνου Ἐκκλησίας

Ἐν κατακλεῖδι, ἂς μὴ ἐπιτρέπουμε στοὺς παραβάτες τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοὺς συνεργούς των καὶ στοὺς συνοδοιπόρους των νὰ μᾶς ἐξαπατοῦν, ἐμφανίζοντας τὸ σκοτάδι ὡς φῶς.

Αὐτοὶ δὲν θὰ ἐπιτύχουν νὰ παραπλανήσουν ἢ νὰ ἐκβιάσουν τὶς ἁπλοϊκές, μὰ σοφὲς ἅγιες μορφὲς τῶν γνησίων Πατέρων, ἐπικαλούμενοι τὸν Γέροντα Ἐπιφάνιο, ποὺ ἐδίδασκε καὶ ἔπραττε φωτεινὰ τὰ ἀντίθετα πρὸς τὰ «ἐρεβώδη» δικά τους ἔργα.

Ὀφείλουμε νὰ ἀναζητοῦμε μεθοδικά. Νὰ ἀνακαλύπτουμε τὰ λάθρα γενόμενα. Κατόπιν, νὰ ἀποκαλύπτουμε συνετὰ τὰ σκολιὰ ἔργα καὶ τοὺς ἐπιβούλους μεθοδευτὲς ρασοφόρους. Νὰ προστατεύουμε ἑαυτούς, τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τὴν Ἐκκλησία μας.

«… Οἱ εὐφραινόμενοι ἐπὶ κακοῖς καὶ χαίροντες ἐπὶ διαστροφῇ κακῇ, ὧν αἱ τρίβοι σκολιαὶ καὶ καμπύλαι αἱ τροχιαὶ αὐτῶν τοῦ μακράν σε ποιῆσαι ἀπὸ ὁδοῦ εὐθείας καὶ ἀλλότριον τῆς δικαίας γνώμης» (Παροιμ. β΄ 12-16).
(Τουτέστιν, ἀλλοίμονο σὲ ἐκείνους ποὺ ὄχι μόνον εὐφραίνονται μὲ τὸ κακὸ καὶ χαίρουν, ὅταν κατορθοῦται διαστοφὴ καὶ διαφθορὰ τῶν χαρακτήρων.

Αὐτῶν οἱ δρόμοι εἶναι ἀνάποδοι καὶ διεστραμμένοι καὶ ἡ πορεία τους καμπυλωτὴ καὶ ὕπουλος, ἔχουσα σκοπὸν νὰ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὸν εὐθὺν δρόμον καὶ νὰ σὲ ἀποξενώση ἀπὸ τὰς ἐναρέτους σκέψεις καὶ ἀποφάσεις).

orthodoxostypos.gr

το μεταφέρουμε απο εδώ

Υπενθυμίσεις.

 

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ.κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ, ΑΣΠΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ. ΦΤΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ.

 

 

Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας

   Επειδή κάποιοι έχουν λησμονήσει... και προσπαθούν να περάσουν την ιδική τους "τακτική" απέναντι στην αίρεση του οικουμενισμού, ως κύρια θέση και στάση της Εκκλησίας.....

   Επειδή «έτσι τους συμφέρει» προσπαθούν αγωνιωδώς να δομήσουν επιχειρήματα για δήθεν διατάραξη της Εκκλησιαστικής τάξεως με την εφαρμογή του 15^ου κανόνος της ΑΒ συνόδου. Σαφώς τους απαντάμε «Δεν είναι η αποτείχιση που φέρνει την ταραχή, αλλά η σύνοδος της Κρήτης η οποία θεσμοθέτησε την αίρεση του οικουμενισμού ως επικρατούσα, δυστυχώς, κατάσταση στην Εκκλησία.»

 

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΓΙΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ  ΑΙΡΕΣΗ.

 

1.   Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει:

   «Καὶ ἄλλο δὲ σκοπήσωμεν· Ὁ Θεὸς ἐκλεξάμενος, ἐξήγειρεν ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων· ὁ δὲ διάβολος, ψευδαποστόλους καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους κατὰ τῆς εὐσεβείας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν, ὥστε καὶ τὸν παλαιὸν πολεμηθῆναι νόμον, καὶ τὸν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δέ, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδισκάλους μόνους νοῶ τοὺς αἱρετικούς· ὧν οἱ λόγοι καὶ οἱ λογισμοὶ διεστραμμένοι εἰσίν.Ὣσπερ οὖν ὁ τοὺς ἀληθεῖς ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους δεχόμενος, Θεὸν δέχεται·οὕτως καὶ ὁ τοὺς ψευδαποστόλους, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τὸν διάβολον δέχεται. Ὁ τοίνυν συνεκβαλὼν τοὺς ἁγίους τοῖς ἐναγέσι καὶ ἀκαθάρτοις αἱρετικοῖς (δέξασθε λέγοντα τὴν ἀλήθειαν), τῷ διαβόλῳ προφανῶς τὸν Θεὸν συγκατέκρινεν.» (βλ. Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού. Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ ἐξορίᾳ, ἤτοι ἐν Βιζύῃ· τὰ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας, καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα. Παρ Ι.) 

Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής αυστηρός ταυτίζει την αποδοχή της  αίρεσης με την αποδοχή του διαβόλου.

   Την εποχή λοιπόν του Αγίου Μαξίμου συγκλονίζει την Εκκλησία η αίρεση του Μονοθελητισμού.  Όλοι, οι τότε Πατριάρχες είχαν υποκύψει στην αίρεση αυτή.  Ο μόνος, που έμεινε ακλόνητος στην Ορθοδοξία ήταν ο μοναχός άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με τους δύο μοναχούς μαθητές του.  Οι τρεις αυτοί μοναχοί και «μόνοι» διέκοψαν την «κοινωνία» με όλους τους Πατριάρχες. Διώχτηκαν φοβερά.  Οι διώκτες τους, έκοψαν το χέρι του αγίου Μαξίμου, για να μη γράφει, και τη γλώσσα, για να μην ομιλεί.  Τον αναθεμάτισαν και τον εξόρισαν στον Καύκασο, σε ηλικία 80 ετών.

  Όλα αυτά συνέβησαν είκοσι χρόνια προτού συνέλθει το 680 μ.Χ. η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε την αίρεση, αναθεμάτισε όλους τους τότε Πατριάρχες Ανατολής και Δύσεως, και δικαίωσε τον άγιο Μάξιμο με τους δύο μαθητές του μοναχούς!

 

2.   Στον βίο του αγίου Υπατίου διαβάζουμε:

  «Ο άγιος Υπάτιος η μνήμη του εορτάζεται 17 Ιουνίου, Ηγούμενος της Μονής των Ρουφιανών στην Χαλκηδόνα, όταν πληροφορήθηκε τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου,αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: «Γιατί έσβεσες το όνομά του πριν να ιδής τι θα γίνη; Ο όσιος απάντησε: Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του· δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό» (πηγή: http://orthodox-voice.blogspot.com/2013/03/blog-post_373.html) Και πάλι ρωτάμε. H αίρεση που εισήγαγε στην Εκκλησία τότε ο Νεστόριος ήταν καταδικασμένη συνοδικά; Ήταν λοιπόν λάθος ο Άγιος Υπάτιος; Γιατί δεν έμεινε ήσυχος χρησιμοποιώντας μόνο την «φωνή» του;

   Να ευχηθούμε να βρεθούν σήμερα τέτοιοι ηγούμενοι. Αν είχαμε στο Άγιο όρος δέκα τέτοιους ηγουμένους, που θα  ακολουθούσαν το παράδειγμα του αγίου Υπατίου, θα είχε γίνει ήδη άλλη σύνοδος πανορθόδοξος η οποία θα είχε καταδικάσει και αναθεματίσει το Κολυμπάρι και τον οικουμενισμό, οδηγώντας και πάλι το σκάφος της Εκκλησίας στο γαλήνιο λιμανάκι των Ορθόδοξων Δογμάτων.

 

3.     Από τον βίο του Αγίου Κυρίλλου.

  Το 428 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Νεστόριος, ο οποίος δεν έπαυσε την «κοινωνία» με τον Ευτυχή, όταν κήρυξε από τον άμβωνα της αγίας Σοφίας ότι η Παναγία πρέπει να ονομάζεται «Χριστοτόκος» και όχι Θεοτόκος»! Την αντικανονική αυτή στάση του Νεστορίου οι πιστοί θεώρησαν ως συμφωνία του με τις κακοδοξίες του Ευτυχή, όπως και πράγματι ήταν.  Οι πιστοί αμέσως έφυγαν απ’ το ναό και δεν εκκλησιάζονταν σε καμιά εκκλησία, επειδή μνημονεύονταν ο Νεστόριος.  Ακόμα δεν είχε συνέλθει καμιά Σύνοδος να καταδικάσει τον Ευτυχή και το Νεστόριο, με τους οπαδούς τους, που κοινωνούσαν μαζί τους. 

   Ο άγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, με επιστολές του, προς τον κλήρο και το λαό της Πόλης, τους παρότρυνε προς τούτο. Ύστερα από τρία χρόνια, το έτος 431 μ.Χ. συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία δικαίωσε τον άγιο Κύριλλο, και όσους είχαν πάψει το «μνημόσυνο» του Νεστόριου, και καταδίκασε το Νεστόριο! (πηγή:http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

 

4.           Από τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

Την εποχή της εικονομαχίας (754 – 842 ) ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός πολεμά την αίρεση αυτή. Δεν έχει καμία «κοινωνία» με εικονομάχους επισκόπους.  Το 754 η Οικουμενική Σύνοδος στην Ιέρεια τον αναθεμάτισε.  Μετά τριάντα τρία χρόνια, συνήλθε ή Ορθόδοξη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία αποκήρυξε την Σύνοδο της Ιέρειας, ως αιρετική, καταδίκασε τους εικονομάχους και δικαίωσε τον μοναχό Ιωάννη Δαμασκηνό!

(πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

 

5.   Από τον βίο του αγίου Γερμανού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας στην Κύπρο, οι Λατίνοι επίσκοποι είχαν διώξει τους Ορθόδοξους επισκόπους και επέβαλαν με τη βία το «μνημόσυνό» τους στις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα μοναστήρια..  Οι Ορθόδοξοι δεν εκκλησιάζονταν στους ναούς τους, επειδή μνημονεύονταν οι Λατίνοι επίσκοποι.  Τότε μάλιστα μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια από τους Λατίνους οι δεκατρείς οσιομάρτυρες μοναχοί της Καντάρας.  Ο άγιος Γερμανός, που τότε ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σε γράμμα του στους Ορθοδόξους της Κύπρου,  λέγει: «Όσοι της καθολικής (= της Ορθόδοξης) εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή, και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν.  Κρείσσον γαρ εστί εν τοις οίκοις υμών προσεύξασθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθε μετά Λατινοφρόνων»

(πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

 

6.   Από τον βίο του Αγίου Μάρκου του  Ευγενικού.

  Την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας (1439) δεν υπόγραψε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος δεν δέχτηκε να μνημονεύει το νέο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη, που ήταν Λατινόφρονας.  Δεν δέχτηκε «κοινωνία» ούτε με κανένα άλλο επίσκοπο, που είχε «κοινωνία» με το Μητροφάνη.  Η σύνοδος της Φλωρεντίας συγκλήθηκε ως «Οικουμενική» (όπως και της Κρήτης κατά τον κ. Τσελεγγίδη) Σύνοδος και οι αποφάσεις της ήταν νόμος του κράτους.  Τις αποφάσεις της, ακύρωσε και καταδίκασε η Πανορθόδοξη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1484 μ.Χ.

Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε»

(πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

 

7.   Από τον βίο του Αγίου Γενναδίου Σχολάριου.

Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.  Σχετικά με το «μνημόσυνο» του επισκόπου από τους πιστούς γράφει ο Γεννάδιος: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο.  Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία» ( βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδικό Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους.

πηγή